Eindstreep: september 2022 deel I

Omdat ik ergens verwacht dat ik volgende maand ook een deel ga inlossen bij Mark wil ik de Blauwe Bak-singles van deze maand apart behandelen in de 'Eindstreep'. Het gaat echter niets worden om nu nog alle platen te beluisteren en een haastig oordeel te maken. Dat ga ik dus volgende week of over twee weken op een avond doen. Hoewel het vandaag helemaal geen verkeerd weer is, dwalen mijn gedachten een paar keer af naar vier weken geleden. Toen ben ik naar Earnewâld en omgeving geweest. Het is een bekend gegeven voor mij omdat ik altijd 'laat' vakantie heb, maar het contrast met een maand later is altijd groot. In de 'vakantieweek' zouden ook singles moeten voorkomen maar helaas loopt dat anders. Op maandag sta ik in Emmen voor de dichte deur. Op woensdag had ik oorspronkelijk naar Gaasterland gewild en zou Molkwerum (waar ik in 1997 de scooter heb gekocht) een plek zijn om een paar singles te halen als 'souvenir'. Ook een ritje naar Assen ligt nog altijd in de peiling. Wellicht dat ik dit nog eens op een maandag met de bus ga doen. Als de vakantie voorbij is, lijkt het een karige maand te worden met de singles. Mark stuurt me 41 singles en daarmee is de Blauwe Bak de winnaar deze maand. Verder kan ik de Gele Bak aanvullen met 36 nieuwe titels en zijn er 6 dubbele singles. Van de zesendertig zijn de volgende tien momenteel het meeste favoriet.

1. How Does It Feel - Slade

2. So Long - Fischer-Z

3. Something's Jumpin' In Your Shirt - Malcolm McLaren

4. Saw A New Morning - Bee Gees

5. You Came - Kim Wilde

6. Silvery Rain - Cliff Richard

7. Tragedy & Mystery - China Crisis

8. Kings Of The Wild Frontier - Adam & The Ants

9. Romeo - Petula Clark

10. Why - Yoko Ono/Plastic Ono Band

Singles round-up: september 7

Van Der Laan heeft een bak singles vooraan bij de kassa en een tweede, meer uitgebreide, achterin. Ik kijk eerst in de bak voorin en selecteer een aantal. Om niet in de war te komen met de andere, goedkopere, singles besluit ik ze even achterin de bak te zetten. Als ik klaar ben om te betalen, pak ik de singles uit de bak en eentje glipt bijna uit mijn vingers. Ik hoor iets knakken maar denk eerst nog aan een plastic adaptor. Eenmaal thuis blijkt Shirley & Company het slachtoffer. De single heeft een scheur over de helft van de plaat. Een minuut geleden pak ik de singles in Uffelte uit het koffertje en knak hem dan definitief. Vandaar dat we nu zes singles en een leeg fotohoesje hebben. Op zichzelf geen grote schade. De single is een euro en ik heb hem al in de Nederlandse uitdossing. Het had erger gekund. Nu eerst maar de laatste zes van deze maand.

* Johnny & Orquesta Rodrigues- Hey Mal Yo (NL, Negram, 1975)
Ja, ik weet het. De keuze is niet reuze bij de kringloop in Tuk en dus neem je deze maar weer eens mee, maar... ik heb hem al tachtig keer. Misschien is dit toch wel de beste die ik heb getroffen? Tijd voor een upgrade!

* Ricky King- Verde (NL, Omega International, 1976)
O ja hoor, nu herken ik hem wel. Iets met een zeer vroege jeugdherinnering. Van de radio uiteraard want er is niemand in de familie die het de moeite waard vind om hier het zuurverdiende geld in te stoppen. Voor vijftig cent vind ik het nét kunnen. Gewoon zo'n instrumentale oorwurm zoals ze er in de jaren zeventig patent op hebben. Gezellig voor een zondagavond!

* Match- Maggie's Ambiious Mother (NL, Poker, 1977)
Na een paar hits met Lucifer houdt Margriet Eshuys het voor gezien en na wat bezettingswisselingen gaat de band verder als Match. Nog altijd met Hans Vermeulen als de producent en deze tekent ook voor 'Maggie's Ambitious Mother'. Dat is op zichzelf geen gekke plaat, ook al hoor ik liever Lucifer. Het hoesje is zeer afwezig maar verder heeft deze de strijd aardig doorstaan.

* Cheryl Pepsii Riley- Me, Myself & I (NL, CBS, 1988)
Ja, je moet soms een gokje wagen. Dat doe ik maar met deze single omdat het geschreven en geproduceerd is door Full Force. Misschien is het wat? Heel misschien? Oef, dat is niet slecht. Een moddervette jaren tachtig-productie. Het is nooit een hit geweest en dat maakt het interessant voor de soul-collectie, ook al vind ik het erg op het randje van de pop. Ach vooruit, ik zet hem in de Blauwe Bak!

* Telly Savalas- If (NL, MCA, 1975)
David Gates' tekst is nimmer beter vertolkt dan op deze wijze. Onze grote vriend Kojak declameert het nummer met zijn zware stem waardoor de tekst alleen maar mooier wordt. Het is niet voor te stellen maar ik ben erg in mijn nopjes met deze plaat.

* Frank Sinatra- Nancy (NL, Philips, 1958)
Roep je een week geleden nog dat je geen fan bent van Frank Sinatra en dan koop je twee singles van de man binnen een maand? Tja, bij deze Philips Minigroove ben ik weer niet sterk genoeg. Als ome Frank zou weten hoe Nancy tekeer is gegaan bij de verdeling van zijn erfenis dan had hij waarschijnlijk een nummer over een oorlogsschip opgenomen, maar dat terzijde. Het gaat weer ouderwets gezellig worden op zondag met deze plaatjes!

Straks deel 1 van de 'Eindstreep'. Dit is een top tien van de Gele Bak-singles. Van de Blauwe Bak-singles ga ik eentje doen als ik ze allemaal heb beluisterd (en waarschijnlijk behandeld in de 'Singles round-up').

Singles round-up: september 6

Gelukkig ben ik niet met iets 'belangrijks' bezig als het gebeurt. Gewoon een onschuldig kaartspelletje voor het slapen gaan. Opeens wil de cursor niet meer op en neer. De muis heeft al langere tijd kuren maar nu doet-ie niks meer. Ondanks het feit dat het infrarood brandt op de muis. Ik wissel batterijen maar dat heeft geen effect. Een herstart van de computer evenmin. Het plugje in en uit doet ook niets. Dan moet ik concluderen dat mijn muis is overleden. Hoelang ik hem heb gehad? Zeker sinds 2018 of 2019 en het is nooit één van de duurste geweest. Maar goed, ik kan dan niets meer met de computer zonder muis en dus moet ik vandaag op pad. De vorige heb ik, geloof ik, nog in Havelte gehaald maar de Read Shop heeft de deuren gesloten. Dan maar naar Steenwijk? Ik wip even binnen bij een winkeltje waar ik eerder heb gepeild naar singles. Het schijnt dat de man een partij wilde inkopen maar dat is niet door gegaan. Ik heb eigenlijk wel zin om even bij de kringloop in Tuk te kijken. Dat levert twee singles op. Dan ook maar even bij Van Der Laan kijken en vooruit... dat zijn de volgende twaalf! Veertien niet zo heel erg belangwekkende singles maken twee 'Singles round-ups'. Vooral omdat ik té lui ben om een foto te maken voor 'Het zilveren goud'. Nu de eerste zeven singles van deze dag.

* Mike Anthony- Why Can't We Live Together (NL, Ariola, 1982)
Terwijl ik rond struin in het eerstgenoemde winkeltje hoor ik op de radio 'Hotline Bling' van Drake dat Timmy Thomas van een pensioen heeft voorzien. Toch komt niet iedere artiest hiermee weg. Mike Anthony woont in 1982 in België en brengt zijn cover uit met samples uit de originele versie. Hij verliest een rechtszaak en moet het nummer opnieuw opnemen. Dat levert hem overigens wel een grote hit op. Dat doet hij naar mijn smaak erg overtuigend.

* Pat Boone- The Exodus Song (UK, London, 1960)
Een van de mooiste melodieën als je het mij vraagt. Pat Boone brengt het vooral op zijn manier en dat is op zichzelf niet lelijk maar ook totaal inwisselbaar voor andere versies. Het zorgt er wel voor dat ik straks met deze melodie in mijn hoofd naar bed ga.

* Johnny Brooks- Help Me Somebody (US, Addit, 1960)
En wat gaat dit worden? Bij Van Der Laan ligt nogal veel tradjazz uit de jaren 1959-60 en deze single spreekt me aan vanwege de titel van de b-kant: 'Pig Latin'. Laat me de plaat snel eens opzetten! 'Help Me Somebody' lijkt vooral heel erg op 'Lonely Boy' van Paul Anka en de zanger komt duidelijk uit dezelfde hoek. 'Pig Latin' dan want ik zie op 45cat dat deze kant een Youtube-video als toevoeging heeft. De vorige eigenaar heeft ook op deze kant een plakkertje. Dat is een feestje met scheurende saxofoon en een rockend ritme met piano. Duidelijk de betere kant!

* Shaun Cassidy- Hey Deanie (NL, Warner Bros., 1977)
Het broertje van David Cassidy pakt hier uit met een lekker rockend nummer, zonder meer de leukste die ik heb gehoord van Shaun maar over het algemeen niet heel erg bijzonder.

* Tina Charles- I Love To Love (NL, CBS, 1976)
Ik schat zo in dat ik deze single wel moet hebben alleen durf ik te betwijfelen of deze net zo goed geconserveerd als deze single. Het kan zomaar eens een upgrade betekenen!

* Petula Clark- Romeo (NL, Pye, 1961)
Ik heb deze en 'Sailor' in Engeland op een cassettebandje staan en ben er dan niet bepaald een 'fan' van. Ik moet zeggen dat hij me nu erg goed smaakt. En de single is ook nog eens in een uitzonderlijk mooie staat voor een plaat van 61 jaar oud. Erg blij mee!

* The Flying Pickets- Only You (Duitsland, 10 Records, 1983)
Ik werd net eraan herinnerd dat Wolfman Radio vandaag jarig is. De jongedame viert haar twaalfde verjaardag. Ik zou een telefoonboek vol kunnen schrijven over de bijna tien jaar dat ik bij Wolfman zit, maar liever zou ik een cd-box uitbrengen met herinneringen. Daar hoort ook 'Only You' van The Flying Pickets bij. De aanleiding is niet heel interessant maar vooral 'grappig' op het moment in 2016 als een mede-presentator (inmiddels alweer jaren vertrokken) in een dronken bui dit aanvraagt in een soul-show. Alleen daarom mag die vandaag mee!

Week Spot: Jerry Rix

Toen ik gisteren schreef over een mogelijke Week Spot waarover niet veel was te vertellen, had ik aanvankelijk een andere single in gedachten. Als ik de vangst van Mark nog eens bekijk, valt me deze single op. Niet zomaar een verrassing. Als Mark hem aanbiedt, is er iets van herkenning van de naam maar het spreekwoordelijke dubbeltje valt pas een half uur later. Van de andere kandidaat zou ik verwachten niet veel informatie te vinden maar over de nieuwe Week Spot is wel weer gewoon een bericht van normale lengte te schrijven. Hoewel Jerry zijn wortels heeft in Nederland werkt hij in 1977 vanuit Duitsland en zendt zijn 'Disco Train' over de gehele wereld. Als illustratie heb ik gekozen voor de Duitse fotohoes maar ik heb de Amerikaanse persing op het alom gerespecteerde AVI-label. De kersverse Week Spot is 'Hands Full Of Nothing' van Jerry Rix uit 1977.

In het seizoen 1990-91 heeft RTL4, als ik me niet vergis, een amusementsshow op televisie. Onder leiding van Ron Brandsteder wordt een jaar uit vervlogen tijden opnieuw beleefd met een prominente studiogast en met artiesten uit dat jaar. Ik denk dat het de uitzending van 1960 moet zijn geweest. Sjoukje Hooymaayer is de gast en Neil Sedaka zingt 'Oh Sjoukje' in de studio. Het is in deze show da took Toby Rix voorbij komt met zijn Toeteriks. Zelfs een paar weken geleden nadat ik Jerry Rix heb gereserveerd bij Mark heb ik nog een aantal jaren vijftig-clips terug gezien van Toby Rix en kan niet anders concluderen dat hij domweg één van de grootste Nederlandse entertainers is geweest. Toby is in december 2017 overleden op 97-jarige leeftijd. Zijn zoon Jerry is een jaar eerder van ons heen gegaan. De laatste is echter de hoofdrolspeler in dit verhaal maar ik wilde vader Toby niet onvermeld laten.

Toby Rix heet eigenlijk Toby Lacunes. Als Toby zevenentwintig jaar oud is wordt hij vader van Geert Jan Lacunes. Net zoals Willeke Verbruggen de podiumnaam van haar vader aan neemt, gebruikt ook Geert Jan de naam Rix voor zijn muzikale loopbaan. In 1964 debuteert hij op zeventienjarige leeftijd als Gerry Rix. In de eerste jaren zal hij zich Gerry of Gerry Rix noemen. Pas in de jaren zeventig zal het Jerry worden. In 1967 maakt hij deel uit van de artiestenploeg voor het liedjesfestival in Knokke en in 1971 wordt hij vijfde op een songfestival in Joegoslavië. Uit zijn solo-singles uit deze tijd spreekt een bewondering voor Louis Armstrong want hij neemt zowel 'Cabaret' als 'What A Wonderful World' op. In 1971 zoekt de Duitse groep Love Generation met spoed een zanger en dan pakt Jerry definitief de koffers en gaat in Duitsland wonen. Hij neemt gedurende de jaren zeventig en tachtig enkele Duitstalige schlagers op maar raakt ook betrokken bij de Munich Machine, een collectief disco-producenten. Anno 2022 is Berlijn het episch centrum in Duitsland van de dance, in de jaren zeventig komt de meest zompige disco uit München. Het is hier waar hij in 1977 'Disco Train' op de band zet. Een nummer waarbij de verwachtingen hooggespannen zijn en het wordt op meerdere plekken in de wereld uitgebracht.

In Engeland verschijnt het bijvoorbeeld op Contempo. Hetzelfde Contempo waar ik altijd warm voor loop (in de partij van Mark van gisteren zit ook weer een nieuwe aanwinst op het label). Dat betekent ook automatisch dat 'Blues & Soul'-magazine een recensie moet hebben geschreven. De mannen zijn meestal snoeihard in hun onderdeel, alleen... Contempo is een beetje gelieerd aan het tijdschrift en dus komen bij deze platen de zijden handschoenen van pas. De schrijver zegt dat het wel een paar draaibeurten nodig heeft om te ontdekken of je het geweldig vindt of niet. Bij een plaat op Atlantic zou de plaat zijn afgesabeld met twee sterren. Hier dus mogelijk een tweede kans en vijf sterren. Rix is overigens ook in de weer met Silver Convention. Overal waar je een mannenstem hoort, is die negen van de tien keren van Jerry Rix. Middels de Munich Machine is hij eveneens te horen op platen van Boney M en Donna Summer. De Engelse Contempo komt met de instrumentale versie op de b-kant, in Amerika en andere landen is 'Hands Full Of Nothing' de keerzijde.

In tegenstelling tot de 'drukke' a-kant is 'Hands Full Of Nothing' melodieus en poppy en met een refreintje dat nog lang in je hoofd blijft rondspoken. Iets dat overigens absoluut geen probleem is. De plaat smeekt dan al om Week Spot te worden en nu de plaat binnen is kan het echt geen week extra meer duren. Overigens ga ik komende zaterdag alvast alle platen van Mark draaien in 'Do The 45' en kunnen jullie dit weekend al een voorproefje krijgen van de 'Singles round-up'-afleveringen van de volgende week.

Singles round-up: september 5

Oh! Ik meende dat ik na dit bericht nog altijd eentje achter lig maar dat is niet zo. Ik had het bericht over The Dream Academy niet mee gerekend. Ik kan dus in principe straks de Week Spot aan jullie presenteren. Er valt vast niet veel te schrijven over de groep en dus hoeft dat geen lange zit te worden. Nu besluit ik de vangst van afgelopen zondag plus eentje uit Dwingeloo. De maand september is een laatbloeier geworden wat betreft de singles, maar kwalitatief ziet het er goed uit. Dat heeft onder andere te maken met het feit dat de winkel in Emmen dicht is op maandag en ik op woensdag niet meer het ambitieuze plan heb kunnen uitvoeren vanwege de zwakke gezondheid van mijn moeder. Hierbij de laatste zeven van deze maand want de platen van Mark gaan mee voor volgende maand.

* Sniff'N'The Tears- One Love (NL, Chiswick, 1980)
Het succes van 'Driver's Seat' komt nogal onverwacht voor Paul Roberts en zijn mannen en gezien dat nummer al een paar jaar oud is, zal het snel met een opvolger moeten komen. De platenmaatschappij kiest voor dit 'One Love', maar nee... Het is niet zo memorabel als 'Driver's Seat'. Wel een lekker plaatje met een funky groove en de nodige synthesizers. Het publiek laat de single links liggen en dat is deels terecht.

* Amii Stewart- Jealousy (NL, Hansa, 1979)
Deze heb ik al in een afwijkende persing, maar ook zonder hoes en niet in een bijster goede staat. Jammer, want 'Jealousy' is een fijn nummer! Nu dan in een betere staat en met fotohoes maar het telt niet mee voor de 'Eindstreep' van deze maand.

* Kim Wilde- You Came (Duitsland, MCA, 1988)
Ik doe de 'Singles round-up' altijd op alfabetische volgorde en niet zelden is Kim Wilde dan de laatste in een overzicht. Nu zijn we nog niet eens halverwege de laatste aflevering. Zoals jullie ongetwijfeld zullen weten heb ik gemengde gevoelens bij de late jaren tachtig. De jaren van de eerste klassen op het voortgezet onderwijs als ik een grote 'eenzaamheid' voel. Ik verdrink mezelf in de muziek uit de jaren zestig en zeventig terwijl mijn broer ons op de hoogte brengt van de actuele hits. Hij is een grote 'fan' van Kim Wilde en ik associeer dit nummer dan ook met hem. Sinds een paar jaar krijg ik steeds meer trek in de plaat maar het wil maar niet op mijn pad komen. Op de 'traditionele' manier. Ik ga niet voor iedere plaat Marktplaats of Discogs op, dat zou de 'sport' en het 'avontuur' onderuit halen.

* Andy Williams- In The Arms Of Love (NL, CBS, 1966)
De tweede single uit Dwingeloo. Eigenlijk val ik als eerste voor deze. Het kleurrijke fotohoesje doet het hem dan vooral. Tja, wat moet je verwachten van een plaat van Andy Williams? Precies datgene dat ik op deze hoor. Ik heb uiteraard wel een paar favorieten van de man en zoek specifiek nog naar 'Music To Watch Girls By' maar ook zijn 'Can't Get Used To Losing You' heeft altijd mijn interesse gehad. Deze komt een beetje oneerbiedig in de jaren zestig-bak te staan, maar dat is altijd fatsoenlijker dan achterblijven in een rommelwinkeltje in Dwingeloo...

* Yellow Dog- Just One More Night (Duitsland, Virgin, 1978)
Sinds een paar weken zoek ik regelmatig in de Engelse hitlijsten uit de jaren zeventig voor inspiratie voor radioshows. Ook tracht ik weer 'nieuwe' namen te ontdekken. Yellow Dog is een paar keer voorbij gekomen voor mij en ik word toch wel benieuwd naar deze onbekende naam. Eerst maar eens opzoeken wie deze gele hond is? Het zijn de heren Kenny Young en Herbie Armstrong die even daarvoor veel succes hebben gehad met Fox ('S-s-s-single Bed'). Ik weet niet hoe het zit met de overige platen van Yellow Dog maar ik vind 'Just One More Night' vrij ongeïnspireerd klinken. Een beetje een kruising tussen T.Rex en Cockney Rebel zonder dat het ergens heel interessant wordt.

* Karen Young- Bring On The Boys (Frankrijk, Flarenasch, 1978)
Volgens de release-data is hij pas in 1979 in Frankrijk verschenen maar ik volg de informatie op het label. Het is de opvolger van 'Hot Shot' en lijkt nergens op zijn voorganger. Er wordt een totaal andere structuur gebruikt met erg progressieve tussenstukjes en je hebt nergens de neiging om 'Hot Shot' te zingen. Grapje. Het is gewoon een kopie van de grote hit.

* Paul Young- Wonderland (NL, CBS, 1986)
Natuurlijk moet ik deze plaat kennen... Toch staart die mij al jaren aan vanuit het 'Hitdossier' zonder dat ik me de plaat kan herinneren. Hij begint me heel in de verte te dagen maar verder moet ik bekennen dat hij me nooit echt is opgevallen. Dat is op zichzelf ook weer niet erg want ik heb nog genoeg tijd in mijn leven om deze plaat anno 2022 te waarderen. En zo kom ik aan het einde van een 'Singles round-up'-marathon waarbij de verwachtingen aanvankelijk niet zo hoog waren, maar... ik heb een fraaie greep singles meegenomen uit Meppel!

Singles round-up: september 4

De singles van Mark zijn vanmiddag binnengekomen en deze komen volgende maand aan bod in de 'Singles round-up'. Het zijn er maar liefst eenenveertig als ik ze goed heb geteld. Bovendien verwacht ik elk moment een splinternieuwe release van LRK en dat zou het totaal op 42 brengen. Dat is weer ietsje handiger te delen. Ik maak nu gewoon de singles van deze maand verder af en ga wellicht later vanavond nog even een paar uit de partij van Mark een draaibeurt geven. Komende zaterdag ga ik ze allemaal draaien in 'Do The 45'. In de laatste twee delen van de singles van zondag zitten ook de beide singles die ik op donderdag 1 september in Dwingeloo heb gekocht. Tot zover ik kan beoordelen uit de twee vorige afleveringen (en de eerste editie met 'nieuwe' Blauwe Bak-singles) heb ik wel genoeg om vrijdag een 'Eindstreep' te kunnen doen. De Week Spot gaat waarschijnlijk wel eentje uit de greep van Mark worden. Er zit een plaatje bij dat me oprecht heeft vertroeteld de afgelopen weken en deze kan niet langer wachten. Nu eerst de volgende acht 'algemene' singles: Zeven uit Meppel en eentje uit Dwingeloo.

* The Pointer Sisters- Wang Dang Doodle (NL, Blue Thumb, 1973)
Dit mopje van Willie Dixon kennen we in Nederland eveneens van Livin' Blues maar ook deze van de gezusters mag er zijn. Het stamt uit de vroege periode van 'Yes We Can Can', een plaat die ooit nog wel in de Blauwe Bak heeft gestaan. Dat gaat niet lukken met deze, daarvoor is het teveel bluesrock maar dan met de attractieve zang van de Pointers. Nu hoorde 'Yes We Can Can' ook niet echt in de Blauwe Bak om te beginnen, maar ik was zo blij dat ik eindelijk de single had gevonden. 'Wang Dang Doodle' is een lekkere stamper en goed voor een feestje op een zondagavond.

* Cliff Richard- Congratulations (NL, Columbia, 1968)
* Cliff Richard- Silvery Rain (Duitsland, Columbia, 1971)
Gefeliciteerd! Eindelijk eens een fraai exemplaar gevonden met een complete fotohoes, ook al moet ik bekennen dat mijn meest recente niet echt bar slecht was. De hoes wordt ontsierd door een cijfer met viltstift en de plaat mist het 'hartje', maar verder is die nog goed genoeg voor in de jukebox. Voor een euro hoef ik niet lang na te denken. Het nummer dat eigenlijk het Songfestival in 1968 had moeten winnen, ware het niet dat er een lobby aan de gang was om Spanje op de kaart te zetten ten bate van het toerisme. En zo wint Massiel dat jaar met 'La La La' dat qua tekst nog een laag dieper het afvoerputje in gaat. 'Silvery Rain' is zelfs een maxi-single maar dat ontdek je pas als je het hoesje omdraait en de labels bekijkt. Het heeft twee nummers op de b-kant. Overigens is de naam 'maxi-single' ook pas eind 1971 geïntroduceerd met de Maxigold-serie van Island en als eerste met de maxi-single van Spencer Davis Group. 'Silvery Rain' is van de hand van Hank Marvin en begint onheilspellend. En dan? Het intro is al interessant voor een gevestigde artiest als Cliff. Licht-psychedelische tonen en de opzet van 'The Day I Met Marie' met akoestische coupletten en de volledige Shadows in het refrein. Maar dan iets verfijnder. Eigenlijk best een hele leuke single!

* Righeira- Vamos A La Playa (NL, Ariola, 1983)
Onze dealer heeft meerdere exemplaren liggen van 'Like A Mountain' van Soulsister. Twee met verschillende fotohoesjes en volgens mij ben ik op zoek naar de remix. Dat is tenslotte deze en die ligt nóg een keer in Meppel. Toch heb ik deze al uitgezocht en doe geen vergelijkend onderzoek. Als ik dat had gedaan? Dan had ik nog altijd niet Righeira in de bakken gehad. Deze single is per abuis in dit hoesje terecht gekomen en is het soort van oorwurm die ik niet direct zou kopen. Nu hij voor me ligt, ben ik er wel content mee.

* Rubettes- Foe-Dee-O-Dee (België, State, 1975)
Nou nou, het is wel een gouden greep geweest afgelopen zondag. Ik ben nog niet één plaat tegengekomen waarvan ik zoiets heb van 'mwah'. Ook 'Foe-Dee-O-Dee' mag er zijn. The Rubettes heeft 'Sugar Baby Love' van zich afgeschud en komt met deze stevige rocker. Doet in niets onder voor het werk van Mud. Het kan nog lastig worden om vrijdag tien te kiezen!

* Frank Sinatra- Summer Wind (NL, Reprise, 1966)
Ik verbaas me nu pas over de achterkant van het hoesje. Ik zie namelijk allemaal EMI-label designs staan plus de tekst 'Pathé Marconi. Dat lijkt me onwaarschijnlijk want Reprise wordt dan via Negram en in Frankrijk via Vogue gevoerd. Dan voel ik in het plastic hoesje en zie dat ik een 'twee-voor-de-prijs-van-een' heb. Het Pathé Marconi komt van het lege hoesje van 'I Love You, You Love Me' van Anthony Quinn. Die heb ik ooit wel gehad in een Duitse persing? Als dat zo is dan heeft deze ook meteen onderdak gekregen. 'Summer Wind' is in ons land de opvolger van 'Strangers In The Night' en hoort een achterkant te hebben met recente albums. Dat stuk ontbreekt. Enfin, de plaat ziet er niet slecht uit. Klinkt ook niet slecht buiten dat ik geen harde krijg van Ol' Blue Eyes. Hij was té leuk om in Dwingeloo achter te blijven.

* Sister Sledge- He's Just A Runaway (NL, Atlantic, 1981)
Narada Michael Walden mag zich even Giorgio Moroder wanen in deze productie. Dit is zo'n plaatje waarvan ik me lange tijd niet realiseer hoe goed ik het eigenlijk vind. Als ik tot deze ontdekking kom, volgt de schok: Ik heb de single niet. Terwijl ik een paar jaar geleden nog flink heb lopen shoppen qua Sister Sledge (vooral voor 'Love Don't You Go Through No Changes On Me'), maar mijn gebeden zijn verhoord en ik vind de plaat op zondagmiddag op een onchristelijke zondagmiddag met Oktoberfest-taferelen op het Prinsenplein.

* Slade- How Does It Feel (NL, Polydor, 1974)
Het is bijna twee jaar geleden als we op Wolfman Radio een marathonuitzending doen. Ik heb dit jaar nog niemand gehoord over een marathon en durf zelf geen harde afspraken te maken voor de nabije toekomst. Twee jaar geleden staat Specialized in het teken van de glamrock en natuurlijk levert dat veel Slade op. Op een bepaald ogenblik vragen we ons af wat de beste Slade-song is. Ik heb persoonlijk erg veel met 'Far Far Away', maar dat kan niet op applaus rekenen van enkele mensen. Tenslotte wordt het 'How Does It Feel' en daar ben ik het inmiddels wel mee eens. Immers... beide nummers komen uit de film 'Slade In Flame' die ik vorig jaar eens heb gezien. Helaas zonder ondertiteling want door het accent van de heren meen ik dat ik 'iets' heb gemist maar het is zonder meer een muziekfilm-klassieker en zowel 'Far Far Away' als 'How Does It Feel' hebben een prominente plek in de rolprent.

Singles round-up: september 3

Doorgaans wil ik niet vaker dan twee keer per dag publiceren maar ik ben intussen wel een heel eind achterop schema gekomen. Bovendien wil ik de singles zo snel mogelijk allemaal behandelen en zodoende hebben jullie vandaag het derde bericht. Nu met zeven singles van gisteren. Ook hier zitten platen tussen waarover ik een boek zou kunnen schrijven, maar nee... dat ga ik nu niet doen. Ik vul de koffiekop bij, zet de apparatuur aan en ben klaar voor een volgende aflevering van de 'Singles round-up'. Meteen maar los gaan?

* Fischer-Z- So Long (NL, United Artists, 1980)
Op de WG Baarda staat de radio gewoon aan in de kantine maar ik begrijp later dat het Bogerman in de vroege jaren tachtig een paar cassettebandjes heeft. Eentje is met een elpee van Fischer-Z. Vandaar dat een aantal oud-leerlingen spontaan last van uitslag krijgen als ze Fischer-Z of Joe Jackson horen. Mijn oudste broer zit op de landbouwschool en ik heb geen idee hoe het daar zit met muziek in de schoolkantine. Henk brengt in ieder geval wel de muziek in huis van Fischer-Z en met name 'Marliese' associeer ik met mijn broer. Zelf krijg ik in 1993 een elpee van Fischer-Z en dat is de plaat met 'So Long'. Ik draai hem dan helemaal grijs. De single is de enige die nog altijd ontbreekt en, ja, dit is opnieuw een plaat waar een stuk van mijn leven in zit. Herinnert me opeens ook aan een oude kerel in een kroeg in Dokkum. Hij heeft maar één verzoeknummer en dat is 'So Long'. Stel je voor dat het vrijdagavond is en de dj heeft net de kroeg in beweging gekregen op de dansvloer? Komt die oude kerel langs om het té langzame 'So Long' aan te vragen. Hij is altijd welkom bij mij want ik ga hem met veel plezier draaien!

* The Lambrettas- Good Times (NL, Rocket, 1981)
In 1979 breekt in Engeland de 'second wave of Mod' uit. De originele Mod-scene houdt in 1966 op met bestaan en gaat voor een gedeelte op in de skinhead-reggae. Dan heb ik het uiteraard over originele skinheads en niet de latere oproerkraaiers. The Lambrettas is genoemd naar een populair scootermerk en tekent een contract bij Rocket, de platenmaatschappij van Elton John. Hoewel de 'second wave of Mod' geruisloos aan Nederland voorbij gaat (alleen The Jam heeft hier veel succes), ziet de platenmaatschappij wel potentie voor deze single van The Lambrettas. Het is dan ook tijdloze rock uit de vroege jaren tachtig met de songstructuren uit de jaren zestig. Ik heb het wel eens meer retro gehoord, maar dat maakt de plaat ook smakelijker.

* John Lennon/Plastic Ono Band- Mother (US, Apple, 1971)
Een heuse 'doublesider'? Er staat me wel iets van bij dat ik ooit een Nederlandse persing heb gekocht maar die is onvindbaar. Gelukkig is het styreen want er moet even flink worden gepoetst bij deze single. Daar kan ik morgen een schuursponsje op los laten. De b-kant oogt 'schoon' en dat is goed nieuws! De b-kant is namelijk 'Why' van Yoko Ono, de openingstrack van de elpee 'Yoko Ono/Plastic Ono Band'. John Lennon heeft het plan om de plaat integraal op te nemen. Ringo Starr is altijd meegaand, maar hij stopt de opname en haalt John over de zang los van de muziek op te nemen. John gaat akkoord en de muzikanten rennen hard de deur uit als Yoko gaat 'zingen'. Avantgarde ontmoet rock'n'roll... ik vind dit héérlijk! Het styreen moet even worden gepoetst maar is het voor mij alleen al waard vanwege 'Why'.

* Lene Lovich- Bird Song (NL, Stiff, 1979)
Meer avantgarde na 'Why' van Yoko Ono want ook Lene's impressie van een vogel zal niet bij iedereen in de smaak vallen. Gelukkig verandert dit wel in een solide popsong. Het is weer eens iets anders dan 'Lucky Number' maat een nummer dat zeker nog gaat groeien bij mij!

* The Mardi Gras- Girl I've Got News For You (NL, AZ, 1971)
Ik leer her nummer kennen middels 'Terug In De Tijd' van Veronica op de woensdagmiddag. Even later tref ik de single voor vijf gulden en ga over tot de aankoop. Nu heb ik de kans om voor een euro een vers exemplaar mee te nemen en laat die keuze niet liggen. Tot mijn grote verbazing staat de single niet in de betreffende jaren zeventig-bak. Of heb ik de plaat onlangs misschien nog eens gedraaid in 'The Vinyl Summer Spirit Of 1971'? Hoe dan ook: Deze upgrade is altijd welkom want de plaat klinkt subliem.

* Malcolm McLaren- Something's Jumpin' In Your Shirt (NL, Epic, 1989)
Ja, ik laat in de omschrijving Lisa Marie en The Bootzilla Orchestra even achterwege. Deze single mag ik bij de Xenos passen in de mandjes om de juiste maat mee te nemen. Ik heb dan al besloten dat die mee mag naar Uffelte. Dit brengt een herinnering naar boven uit de zomer van 1989. De KRO heeft dan de 'Speciale Aanbieding' en dat is dit 'hilarische' nummer. Ik heb hem een maand geleden nog eens gedraaid op de radio en dan valt me pas op hoe knap ook dit nummer in elkaar zit. McLaren heeft zelf weinig aandeel in de muziek maar het is wel zijn hersenspinsel en dat is op zichzelf al geniaal genoeg. Meesterwerk!

* Lynsey De Paul- Ooh I Do (NL, Warner Bros., 1974)
Deze heb ik al. Ik geloof zelfs in de Duitse persing. Dit blijkt echter de Nederlandse schijf in een Duits fotohoesje. Hij is hoe dan ook in een betere staat dan mijn oude. Lynsey gaat hier op de Phil Spector-toer met een nummer dat zomaar van The Ronettes afkomstig had kunnen zijn. Helaas doet die niet mee voor de 'Eindstreep' omdat ik hem 'dubbel' heb maar verder een puik nummer!

Een leven met The Dream Academy

Ben ik eerst nog van plan om vier afleveringen van de 'Singles round-up' te 'knallen', komt opeens dit idee voorbij? Een verhaal dat begint als de plaat in 1985 uitkomt en vervolgens een grote sprong maakt naar 1997 en 1998. Over de jaren voordat ieder huis is uitgerust met een internetconnectie en ik mijn kennis nog moet verschaffen door boeken te lezen en mijn oren open te houden. Dit alles naar aanleiding van de aanschaf van 'The Love Parade' van gisteren hoewel blijkt dat ik het nummer al langere tijd op vinyl heb, maar dan niet als de felbegeerde single. Ik ga snel beginnen want, oef, The Dream Academy haalt niet een paar herinneringen naar boven. Ik begin het verhaal uiteraard in 1985 als ik een knaap ben van tien jaar oud.

Terwijl ik dit schrijf, geniet ik intens van mijn zwarte Douwe Egberts zonder externe toevoegingen. Als ik tien jaar oud ben, begin ik met koffie drinken. Mijn ouders staan niet te juichen maar als je ervaring hebt met drie identieke 'dwarskoppen' dan moet je op het laatst wel zwichten. Ik mag wel eens het laatste slokje hebben uit het kopje van mijn moeder en dat is hoe ik leer om koffie te waarderen. Uiteraard wel met koffiemelk! Ik geloof dat mijn moeder ook suiker gebruikt, maar ik heb in het begin melk én suiker in de koffie. Ik moet nu niet denken aan koffiemelk. Suiker overleef ik nog wel. In 1985 maak ik dus de overstap van ranja naar koffie voor de rustmomenten gedurende de dag. Zoals gezegd staan mijn ouders niet te trappelen om mij Douwe Egberts te voeden en ook mijn broers doen een duit in het zakje. 'Moet je hier luisteren, Gerrit', kan ik mijn broer nog horen zeggen. 'The children all drank lemonade'. Ik denk dat ik ter plekke besluit dat ik het nummer niet leuk vind. Er is me dan ook niet bijgebleven wie de uitvoerende artiest of groep is. Na een paar weken Tipparade verdwijnt de plaat overigens ook helemaal uit gezichtsveld. Gewoon één van de vele jaren tachtig-plaatjes welke het nooit heeft gehaald in ons land.

Dan wordt het opeens 'toekomstmuziek' in 'Het zilveren goud'. Het is eind 1997 dat ik kennis maak met een Nederlandse top tien-hit. Het heeft een nummer uit de jaren tachtig gesampled, maar ja... hoe wil je in 1997 ontdekken welke plaat dat is? 'Sunchyme' van Dario G. heeft een specifieke herinnering voor mij. Het moet begin december 1997 zijn geweest. Ik 'scharrel' op dat moment met S. Nee, ik ga haar naam niet noemen. Opnieuw een soort 'allemansvriendin' en één van hen heeft iets van thuiswerk aangenomen. Omdat hij zelf niet de tijd wil vrijmaken, heeft hij S. gevraagd om hem te helpen. Ofwel: Het werk voor hem te doen. Omdat ik ben blijven 'crashen' bij S. na een wilde nacht in Sneek ga ik mee naar het huis van de vriend. Met TMF op de achtergrond doen we het werk. Volgens mij was het folders vouwen? De hits van de dag komen voorbij en daar hoort ook 'Sunchyme' bij. De nummer 1 op dat moment is 'Alane' van Wes en dat vindt S. dan weer leuk. De vriend gaat ons trakteren op pizza en S. heeft gevraagd om extra kaas. Als de pizza's arriveren, blijkt er geen extra kaas op te zitten. De vriend gooit een paar plakken Goudse erop en schuift het voor een minuut in de oven. Even later neem ik een hap en krult een stuk kaas om mijn bovenlip. Dat doet pijn! Inmiddels lijkt het te zijn hersteld maar het plekje blijft nog jaren lang berucht bij het scheren van de snor. Even een verkeerde beweging en het bloedt als een rund!

Tot mijn tevredenheid ontdek ik dat 'Sunchyme' al in de Top 40 staat als ik betrokken ben bij de kraak van de ADM en zo wordt het als ware mijn 'volkslied'. Ik woon inmiddels een dikke maand in Mossley als ik de markthal van het nabijgelegen Ashton-under-Lyne ontdek met het leuke platenzaakje. Het is de eerste en laatste keer dat ik op de fiets naar Ashton ben geweest. Het is immers beide keren vier kilometer tegen een heuvel op lopen en vervolgens met de voeten van de pedalen recht naar beneden. Dat kun je net zo gemakkelijk met de trein doen. Het is de dag dat een 'companion' gazpacho heeft gemaakt waarvan ik gulzig heb gegeten. Later die middag krijg ik een dorstaanval in een supermarkt en drink ter plekke een fles prik leeg en reken de lege fles af bij de kassa. Maar... dit zijn allemaal verhalen voor over een paar maanden! De platenwinkel in Ashton heeft ook verschillende 'black label jukebox singles' en 'Sunchyme' is daar eentje van. Terug in Mossley draai ik de plaat en opeens weet ik het: Dit is de laatste week in Mossley en ik ga terug naar de ADM! Het is ook het grote verhaal als ik voor de eerste maal de Tollemache Arms binnenstap en daar zullen ze me nooit meer geloven als ik zeg dat ik weg ga. Wamt ja... lang verhaal in het kort... ik ga nóóit terug naar de ADM! En ik blijf tot half oktober 1999 in Mossley wonen.

Begin 2001 ga ik nog even terug naar Mossley tijdens de 'Monstertocht' (Tuk-Mossley-Tuk per fiets). Ik heb het de vorige avond erg bont gemaakt in de Tollemache Arms en wordt verplicht om vandaag een muur te witten in de oude keuken. Ik weiger en ga mijn kamer opruimen. 's Middags vertrek ik uit Mossley om nooit weer terug te komen. Tijdens het opruimen zet ik de radio aan en daar hoor ik het 'origineel' dat is gesampled door Dario G. Net op het moment dat de presentator ons vertelt om welk nummer het gaat, begint de radio te storen. Ik mag het niet weten! Eind 2001 ontdek ik het als ik in York in een boekenwinkel ben. Ik zie een boek met covers en samples en herinner me Dario G. Dan ontdek ik dat het 'Life In A Northern Town' van The Dream Academy is, een titel die ik uit het 'Hitdossier' ken. In de volgende aflevering van 'Honderd achteruit' ga ik het over mijn Top 100-lijsten hebben en daar is The Dream Academy altijd present in de latere jaren. Niet altijd in de top tien of top twintig maar altijd bij de honderd meest favoriete platen.

In 2013 begin ik met 'The Vinyl Countdown' op de radio en dit valt samen met een enorme leuke partij platen die ik tegenkom bij een inbrengwinkel. Alvorens ik los ga in de singles koop ik eerst een stapel elpees en daarbij zit ook het album van The Dream Academy. De single kom ik een paar jaar later tegen. Als je het origineel hebt, wil je je tanden niet meer zetten in de 'remix' van Dario G. en hoewel The Dream Academy geen bal heeft te maken met de ADM is het origineel inmiddels het 'volkslied' geworden.

Singles round-up: september 2

Werk aan de winkel! Ik heb besloten de dertig singles in vier afleveringen te doen. Twee edities met acht singles en twee met zeven. Zonder te spieken geloof ik dat ik in principe nog tweemaal 'Het zilveren goud' zou moeten doen deze maand, maar deze twee ga ik combineren tot één bericht. Augustus 1997 is daarmee dan afgesloten en dan kan ik volgende maand de platen van september doen. In oktober 1997 koop ik immers geen singles of... niet dat ik me vijfentwintig jaar later weet te herinneren. 'Het zilveren goud' blijft desondanks doorgaan met verhaaltjes zonder platen. Ik trap deze eerste aflevering van de 'Singles round-up' af met acht singles die ik gisteren heb gekocht in Meppel. Veiligheidsriemen vast, helm op, apparatuur aan en gaan met de banaan!

* Adam & The Ants- Kings Of The Wild Frontier (UK, CBS, 1980)
Een lekkere start van deze maandagmiddag. Ik krijg immers altijd een goed humeur als ik de olijke meneer Mier hoor. Oef, even de 'gain' naar beneden. Het intro begint zacht maar dan vallen de burundi drums in en wil je het volume wel zachter zetten. Het is een heerlijke 'feelgood'-stamper maar dat wist ik ook stiekem wel. Hoewel ik niet meteen een deuntje wist te verbinden bij de titel was al wel duidelijk dat ik deze moest kennen. Laat het dan ook nog eens de Engelse persing zijn met fotohoes en een puike staat en mijn dag is gemaakt!

* The Adventures- Send My Heart (Duitsland, Chrysalis, 1984)
'Broken Land' is al decennia lang een favoriet in mijn huis en ik moet bekennen dat ik 'Send My Heart' niet ken. Als ik de plaat opzet begint er wel iets in de verte te dagen. Maar ik kan ook zomaar in de war zijn met de muziek die op dinsdag voorbijkomt als de Vara haar uitzendingen heeft op Hilversum 3. Aan 'Send My Heart' kan ik wel wennen. Fijn plaatje!

* The Bee Gees- Saw A New Morning (Duitsland, RSO, 1972)
Dan een vreugdekreet! The Moody Blues is de aanzet geweest, maar feitelijk begint mijn verzamelen pas echt als ik in de zomer van 1989 wil proberen de platen van The Bee Gees compleet te krijgen. Ik heb geluk want in 1989-90 vind je de platen op iedere straathoek en twee gulden is de maximale prijs. In de loop der jaren vul ik de verzameling aan met singles die nog ontbreken, maar... er zijn in het 'Hitdossier' twee singles die 'onmogelijk' zijn. Het zijn twee tipparade-noteringen van de gebroeders: 'Saw A New Morning' en 'Mr. Natural'. De laatste blijft voorlopig even op mijn verlanglijstje maar 'Saw A New Morning' is binnen! Muzikaal kan het me op zich niet zoveel schelen, maar dan is daar de volgende verrassing. Het is zonder meer één van de beste Bee Gees-singles uit de vroege jaren zeventig. Het orkest is aanwezig maar daarnaast ook een 'groove' en dat wil in die tijd wel eens ontbreken. Lekker nummer!

* Bronski Beat- Hit That Perfect Beat (NL, London, 1985)
Bronski Beat zonder Jimmy Somerville zou als The Rolling Stones zonder Mick Jagger moeten zijn, maar dat blijkt toch anders te liggen. Vergelijk het met de latere platen van The Doors als Jim Morrison hen reeds is ontvallen. De creatieve spil is namelijk niet de zanger maar de band en hoewel het niet zo 'instant' is als 'Smalltown Boy' of 'Why' kunnen de mannen zelf ook goed uit de voeten. 'Hit That Perfect Beat' is daarvan een fraai voorbeeld.

* China Crisis- Tragedy & Mystery (NL, Virgin, 1983)
* China Crisis- Hanna Hanna (Duitsland, Virgin, 1984)
Buiten twee exemplaren van 'Christian' (Engelse en Duitse) en 'Wishful Thinking' heb ik nog altijd veel te weinig in huis van China Crisis. O ja, ik heb het lege fotohoesje van 'King In A Catholic Style'. In geval van 'Tragedy' weet ik zeker dat ik hem in die tijd wel moet hebben gehoord, maar het is geen blijvende herinnering. Tot 1992 is China Crisis vooral een 'naam' en dat krijgt met de aanschaf van 'Wishful Thinking' handen en voeten. Door de jaren heen ga ik China Crisis steeds beter waarderen. 'Tragedy' is een blijvertje maar ben vooral benieuwd naar 'Hanna Hanna'. Ik ken de titel maar de plaat is een mysterie voor mij. Ik ken de groep voornamelijk van het meer 'moody' werk en dit is erg uptempo. Het is niet slecht maar ook niet verbazingwekkend dat het nooit is blijven 'hangen'. 'Tragedy' is de winnaar van vandaag.

* The Dream Academy- The Love Parade (Duitsland, Reprise, 1986)
Er schieten van allerhande ideeën door mijn hoofd als ik dit plaatje opzet. Ik kan namelijk een boek schrijven over mijn leven met The Dream Academy en vooruit... dat ga ik binnenkort ook doen. Misschien wel in het volgende bericht want ik heb nu de juiste inspiratie. Over 'The Love Parade' kan ik kort zijn, het is niet mijn kop thee en ik herinner de band dan ook vooral om 'de grote hit' welke gedurende de jaren steeds een belangrijke rol heeft gespeeld. Wordt vervolgd!

* Dr. Hook- Sharing The Night Together (NL, Capitol, 1978)
Ach, hier hoef ik nok niet veel woorden aan vuil te maken. Het ontbreekt nog altijd ind e verzameling en voor een euro met fotohoes ben ik vlug bereid. Deze aflevering publiceren en dan verder met 'Een leven met The Dream Academy'!

Diagonaal drie letters: Zondag 25 september

Oeps. Ik lig opeens een heel eind achterop schema, maar het goede nieuws is dat ik aan inspiratie niet tekort kom in de komende dagen. De maand is bijna voorbij en de singles van Mark zijn nog altijd niet binnen. Ik vermoed dat de 'Singles round-ups' met deze platen naar volgende maand schuiven. Vrijdag zou ik de 'Eindstreep' moeten doen maar zonder de singles van Mark is er weinig af te strepen. Alleen de twee die ik in Dwingeloo heb gekocht en misschien een paar nieuwe singles. Zo ontstaat gedurende de zaterdag het idee om in Meppel te gaan kijken. Meppel heeft iedere laatste zondag van de maand koopzondag en ik weet dat het platenzaakje aan het Prinsenplein open moet zijn. Alleen... hoe gaan we er naartoe? Ik heb nog genoeg krediet op mijn ov-kaart staan om met de bus te gaan. Het weer lijkt niet onaardig maar de fiets die ik momenteel heb is niet van het soort waarmee je voor je lol uit fietsen gaat. Zo stap ik tegen drie uur op de bus in Uffelte en laat me zo naar Meppel vervoeren. In Havelte maak ik me even zorgen als ik via een andere passagier verneem dat de vorige bus is uitgevallen. Laten we toch hopen dat dit me terug niet gaat gebeuren? De bussen rijden op zondag om het anderhalf uur dus even wachten is geen welkome optie.

In het uiterste begin dat ik in Steenwijk werk, fiets ik op een vrijdagmiddag naar Meppel om het platenzaakje te bezoeken. Sindsdien lijkt het steeds lastiger te combineren. Of ik ben laat klaar in Steenwijk of een straffe wind houdt me tegen. Ik maak me even zorgen als ik het Prinsenplein op loop. Zit-ie er nog wel? Jaaaa... gelukkig! Toch is er veel veranderd voor mijn gevoel. Dat blijkt later want de winkel is vier maanden geleden een pand opgeschoven. De voormalige bakkerszaak is nu een grand café en de platenhandelaar zit in een voormalig pand van een acupunctuurbeoefenaar. Ik stap echter binnen met een rare vraag. Ik wil even een single lenen zodat ik het juiste formaat bakjes kan uitzoeken bij Xenos. Ik pak willekeurig de voorste plaat uit de bak op de toonbank. Het zegt me bij een vluchtige blik helemaal niks. Als ik nog eens kijk, blijkt het 'Something's Jumpin' In Your Shirt' van Malcolm McLaren te zijn. Die is op voorhand al verkocht! Ik ga door alle singles en gelukkig worden dat er steeds minder. Ik geloof dat ik met een half uurtje alle singles wel heb gezien. Ik heb totaal achtentwintig en ze mogen samen voor dertig euro. Deze achtentwintig plus de twee uit Dwingeloo krijgen jullie de komende dagen in vier of vijf afleveringen.

Het is tegen vier uur als Meppel begint leeg te stromen. De winkels zijn officieel nog een uur open maar ook onze platenvriend heeft er genoeg van. Ik heb een uur te doden en laat weten dat ik op mijn gemak naar het station ga lopen en wellicht een drankje doe bij LaPorte. 'Oh, daar hebben ze live-muziek', laat de handelaar weten. Euh nee... daar zit ik nu net niet op te wachten. Ik sta in de winkelstraat nog wat te dubben en dan weet ik het opeens: Het wappiecafé! Het is een snackbar welke wordt bestierd door een zeer activistische dame. Ik ben er eerder dit jaar geweest na afloop van een lichtjestocht. De enige plek waar je altijd zonder mondkapje naar binnen mag, waar contant geld zeer wordt gewaardeerd en waar de Andere Krant het leesvoer op de tafels is. Daar steek ik aan voor een cappuccino en een broodje kroket en wacht op de bus. Ik sta op tijd bij de bushalte aan de Knopperslaan en gelukkig rijdt de bus gewoon. Even na vijven ben ik weer thuis in Uffelte. Op de foto het resultaat van de boodschappen: Vier mandjes en achtentwintig singles.

Week Spot: Black Smoke Band

De vergissing lijkt snel gemaakt. Het Epsilon-platenlabel specialiseert zich immers in 'hard-to-find' en vergeten pareltjes uit de soul en de funk. Met name vorig jaar hebben ze veel onuitgebracht werk voor het eerst een release gegeven. Ik maak in begin 2020 kennis met Yann als hij 'Shardarp' van Nobody's Children uitbrengt op zijn Twilight-label. Ik ken het nummer van de voormalige leadzanger El' Willie welke in 2018 een release heeft gehad op Cannonball. Recent heeft Epsilon ook een plaat van Keni Lewis een nieuwe uitgave gegeven. Deze single is in 1969 ook al verkrijgbaar als single. Ik heb, geloof ik, bij aanschaf niet het hele verhaal gelezen van Black Smoke Band want ik heb de plaat de afgelopen weken in 'Do The 45' (en ik geloof ook in de 'Singles round-up') als een onuitgebrachte opname. Welnu, de foto boven dit bericht is van een originele single uit 1977. Een plaat die nog niet is aangeboden op Discogs maar die hele rare prijzen gaat doen als je kijkt naar de vraag. Black Smoke Band maakt twee singles waarvan 'I'll Keep Searching' de laatste is en een 'culthit' onder meer progressieve soul- en funk-dj's. Mag ik mezelf ook daartoe rekenen? Feit is dat ik wel soep lust van het nummer en dus mag 'I'll Keep Searching' deze week de Week Spot zijn.

Black Smoke Band is een kwintet uit Dunn in North Carolina. De stad is verantwoordelijk voor veel aangename soul-geluiden in de jaren zestig en zeventig en in een ideale wereld zou ook Black Smoke Band daarin hebben bijgedragen. Helaas. De mannen werken zich een slag in de rondte maar het succes blijft mijlenver verwijderd van de muzikanten. De band bestaat uit de volgende hoofdrolspelers: Norwell McNeill (leadzang en tekstschrijver), Bobby Moore (basgitaar), James Jacobs (gitaar), Joe McLaughlin (toetsen) en Ronnie Brewington (drums). Toetsenist Joe is de meest kapitaalkrachtige van de groep en betaalt voor de apparatuur en de studiotijd om de platen op te nemen. In 1977 bezoekt de groep de studio van Arthur Smith in Charlotte en legt daar de hand aan vier opnames welke als twee singles verschijnen. De eerste is 'Starting My Life All Over Again' en dat is een oorstrelend soul-nummer. Het funky 'Skateboard' staat in schril contrast maar laat wel de veelzijdigheid van de band zien. 'I'll Keep Searching' is zo gezegd de tweede en laatste plaat van Black Smoke Band. Beide singles worden in eigen beheer uitgegeven en worden vooral tijdens optredens verkocht. Anno 2022 zijn deze singles zeer schaars geworden.

Drummer Ronnie Brewington is ons inmiddels ontvallen maar de overige vier leden zijn al een halve eeuw actief in de scene van North Carolina. Bobby Moore speelt zelfs nog een tijdje bij Kool & The Gang. Black Smoke Band gaat in 1978 uiteen maar Norwell en Bobby blijven nauw contact houden. Joe opent een platenstudio en heeft een fantastisch archief aangelegd van lokale opnames, zowel van vóór Black Smoke Band als in de jaren erna. De twee singles worden al vrij snel ontdekt door de dj's in Engeland die voortdurend op zoek zijn naar de originele persingen. Yann heeft besloten om de tweede single van een heruitgave te voorzien, hopelijk gebeurt het ook nog eens met de debuutsingle van Black Smoke Band. Dan sta ik vooraan om een exemplaar te bestellen!

Honderd achteruit: Count Five

Wat een contrast bij de afgelopen dagen! Ik heb vandaag mijn eerste werkdag gehad sinds vrijdag en had me dik ingepakt voor deze dag. Ik wist wel dat het 17 graden kon worden, maar toch... Het 'zieke' gevoel van vrijdag ligt nog vers in mijn geheugen. Welnu beste mensen, ik heb gezweet. Niet om alle post weg te krijgen want dat valt wel mee vandaag, maar vooral bij thuiskomst ontdek ik dat het onder de lagen van bomberjack en hoodie een natte bedoening is. Ik maak vanavond andermaal gebruik van de 'Honderd achteruit' want ik heb nog geen flauw idee wat de Week Spot moet gaan worden deze week. Vanavond een plaatje dat me terugneemt naar het Woodstock-festival van 1996. Ik heb vandaag veel over dit weekend nagedacht en heb weten vast te stellen dat het 1996 moet zijn geweest. Het verhaaltje brengt me ook bij een Steenwijker kringloopwinkel in 2022. Dat herinnert me eraan dat ik eerder heb beloofd nog eens een kijkje te zullen nemen bij 'Malle Pietje'. Té laat want deze zaak is een paar weken geleden opgeheven. Dan is er nog de kringloop achterop het industrieterrein. Deze is onlangs in het nieuws gekomen nadat een partij valse merkkleding in beslag is genomen. Ik weet dus niet of deze zaak nog open zal gaan? Overigens meen ik me van mijn bezoek in 2017 te herinneren dat het al dubieuze kleding in de rekken had hangen. Het onderwerp van vandaag is echter 'Psychotic Reaction' van Count Five uit 1966, de nummer 5 in de Gele Bak Top 100 van dit jaar.

Laat me dan eerst terug gaan naar het Woodstock-festival van 1996. Ik ben dit jaar wederom met de Solex (het laatste jaar) en nu met een koepeltentje dat ik voor een paar tientjes bij de Leenbakker heb gekocht. Traditiegetrouw ga ik vrijdagochtend een einde toeren op de Solex maar in 1996 'wil' dat niet. Ik ben alweer snel terug in Tuk. Dan besluit ik even naar Steenwijk te rijden en daar de binnenstad weer eens te bekijken. Zo kom ik uit bij Beute, de lokale witgoed en elektronica-handelaar. Deze heeft ook een voorraad cd's en een assortiment staat buiten te wachten op een nieuwe eigenaar. Het zijn veelal de afschuwelijke low budget-compilaties met nagespeelde hits. Dan zie ik deze afgrijselijke cd staan, maar de genoemde namen op het hoesje stemmen me erg tevreden. De cd stamt uit de tijd dat 'Beverly Hills 90210' een kijkcijferhit is op televisie en het hoesje doet vermoeden dat een soort tegenhanger van de serie moet zijn geweest. Ik kan hem echter niet vinden op Discogs, ook al meen ik me te herinneren dat de cd op het Disky-label was (en Disky gebruikte het nummer toen regelmatig voor compilaties). Het is overigens niet de enige reden waarom ik het koop. Ook 'Pushin' Too Hard' van The Seeds en 'Gimme Little Sign' van Brenton Wood zijn redenen van aanschaf. Terug in De Karre zijn mijn muziekvrienden erg benieuwd naar wat ik heb gekocht, maar ik durf het niet te laten zien vanwege het spuuglelijke hoesje. Op het laatst weten ze het toch te ontfutselen en wacht me hoongelach. Thuis gooi ik het originele hoesje weg en stop het in het hoesje van een cd-rom. Opgelost! Met name 'Psychotic Reaction' van Count Five blijkt een ontdekking te zijn en het nummer zal me jaren lang veel plezier verschaffen vanaf de cd.

Eigenlijk ben ik het een beetje 'vergeten' als ik in maart bij Van Der Laan binnenstap in Steenwijk. Daar vind ik de bar slechte coverversie van Positively Thirteen O'Clock. Het plaatje komt uit de stal van Hanna-Barbera en heeft blijkbaar een Duitse release ontvangen op het Vogue-label. Toch ontbreekt de 'spirit' van het origineel op de single en een paar weken later besluit ik toch eens rond te kijken. Ik heb trouwens een jaar of acht geleden ook nog wel eens gekeken voor de single op Ebay. De originele Double Shot-persing is in Amerika ruimschoots voor handen en niet erg duur, als je de verzendkosten achterwege laat. Een paar maanden geleden kijk ik op Discogs en ontdek ik dat de single een Nederlandse persing heeft op het Havoc-label. Vervolgens zie ik een fraai geprijsd exemplaar bij een oude bekende staan en dan is de koop snel gesloten. Een psychedelische garagerock-rampestamper voor een erg fraaie prijs en met een fraai fotohoesje. Kost een paar centen maar dan heb je ook wat!

De band wordt in 1964 opgericht in San Jose in de staat Californië. John 'Mouse' Michalski (gitaar) en Roy Chaney (bas) zijn zestien jaar oud als ze de basis leggen voor de band. In de jaren ervoor hebben ze enkele onsuccesvolle bandjes gehad met niet een lange levensduur. De meeste zijn beïnvloed door de heersende instrumentale surf-rage. Met de 'British Invasion' ontstaat het idee om de bakens te verzetten. John 'Sean' Byrne (ritme gitaar en leadzang) is geboren in Ierland en vormt met Kenn Ellner (zang, mondharmonica en tamboerijn) en Craig 'Butch' Atkinson (drums) de rest van de groep. Hier verandert The Squires (de naam die Michalski en Chaney hebben gebruikt na de muzikale switch) de naam in Count Five. Byrne draagt het idee aan voor 'Psychotic Reaction' en de overige leden zorgen voor de verfijning. De band stuurt de tape naar verschillende platenmaatschappijen maar het wordt overal afgewezen. Het is het Double Shot-label uit Los Angeles dat toehapt en daar heeft het geen spijt van gehad! 'Psychotic Reaction' bereikt een vijfde plek op de hitparade.

Het is een nadeel dat de leden op dat moment allemaal nog studeren en de voorkeur geven om de studie af te maken. Hierdoor zet het verval voor de band al snel in en zijn ze vaak niet in staat om opvolgers voor 'Psychotic Reaction' alsook het album te promoten. In 1969 valt de groep uiteen. In 1971 schrijft de Amerikaanse rockcriticus Lester Bangs een essay over de band waarbij zijn fantasie de vrije loop gaat. Volgens zijn essay maakt de groep maar liefst vijf geniale albums, maar in werkelijkheid is het slechts eentje met de grote hit en een hoop 'fillers'. 'Psychotic Reaction' zal kort daarop worden erkend als een mijlpaal in de psychedelische garagerock. In 1990 probeert nog één van de oorspronkelijke leden het met een nieuwe band: The Count, maar dat mag verder geen naam hebben. Count Five is met recht een eendagsvlieg. Echter wél met een plaat waarbij je je kan afvragen hoe de muziek eruit had gezien als dit niet was uitgebracht? Iedere garagerock-compilatie moet dit nummer bevatten en door de jaren heen is het erg vaak gecoverd door punk- en garagerockbands.

Ik mag nu gaan nadenken over een Week Spot maar verwacht eerlijk gezegd niet dat ik vanavond nog met een resultaat kom. Dan moet dat morgen maar!

Honderd achteruit: The Skope

Op avonden als deze ben ik dankbaar voor deze nieuwe rubriek. Zonder heel veel moeite te hoeven nemen voor wat betreft de foto kan ik lekker een eindje weg schrijven. Voor een deel een persoonlijke herinnering maar dan in combinatie met wat achtergrond over het plaatje zélf. In dit specifieke geval zelfs over het deuntje. In het uiterste begin van mijn verzamelen, staat The Skope te boek als de 'duurste' Top 40-hit op dat moment. Waar je veel van de overige Top 40-hits met gemak voor een kwartje tot hooguit een paar gulden kan vinden, daar moet je bij The Skope even dieper in de portemonnee grijpen. Zó diep dat ik er in de jaren negentig vanaf zie en pas dit jaar weer eens ga rondkijken om te zien of die goedkoper is geworden. Nou nee, echt goedkoper niet. De prijzen van de 'goedkope' platen zijn intussen een stuk omhoog gegaan en dat maakt dat het eigenlijk best een fraaie 'gemiddelde' prijs is. Vooral als je dan ook nog zo'n puik exemplaar als de mijne treft. Compleet met stempel van de eerste eigenaar. In deze aflevering staat de single 'Be Mine Again' van The Skope centraal. De nummer vier uit de Gele Bak Top 100 verschijnt eind 1966 op single, maar staat in de eerste maanden van 1967 een paar weken in de Top 40.

In de jaren 1992 en 1993 haal ik veel van mijn platen in de jukeboxwinkel van Klaas in Sneek. Hierdoor leer ik ook de rest van de familie kennen want de liefhebberij voor jukeboxen en oude platen stroomt door de familie. Ik doe regelmatig zaken met zijn zwager en zijn broer is ook een fervent verzamelaar van jukeboxen en zeer gezochte platen. De laatste is het meest interessant voor de discussies. Ik ben één keer bij hem over de vloer geweest om zijn 'dubbele' platen uit te zoeken. Waar Klaas zich beperkt tot Elvis en de late jaren vijftig, daar is zijn broer meer van de jaren zestig. Ik geloof dat ik bij hem in de jukebox 'Be Mine Again' voor het eerst hoor. Het is in 1994 een 'zwart gat', ofwel: Een plaatje dat dan nog niet op cd verkrijgbaar is. De plaat is gewild bij verzamelaars van Top 40-hits en Nederbeat en dat maakt dat de prijs dan al redelijk hoog is. Ik geloof dat een gaaf exemplaar dan ongeveer vijfendertig gulden doet. Dat is iets minder dan een hagelnieuwe cd. Anno 2022 beginnen de redelijk begaanbare exemplaren bij ongeveer twintig euro. Daaronder heb je meer kraakjes dan muziek. Ik geloof dat de mijne vijfentwintig heeft gekost, maar nogmaals: Daarvoor heb ik een erg fraai exemplaar getroffen. En het blijft natuurlijk een wereldplaat!

The Skope komt uit Limburg. Mijn vriend van NLDiscografie is doorgaans erg correct als het aankomt op de info en hij vermeldt Valkenburg. Rateyourmusic zegt Heerlen. De groep bestaat slechts één jaar en maakt twee singles. Leon 'Lei' Hendriks verzorgt de zang, Arno Roelofssen is gitarist, Dic Lamberti de tweede, Jean Dorren speelt basgitaar en op de boemketels is Willy Beek actief. De tweede single heet 'Wanna Dance' maar die heb ik nog nooit gezien of gehoord. 'Be Mine Again' staat een paar weken in de Top 40 en bereikt daarmee een 36e plek. Ik kan me een karakteristiek herinneren uit de oude Nederpop-'bijbel' van 1982 en met name het fotohoesje van de tweede doet het vermoeden: De groep treedt op in zilveren glitterkostuums, iets dat ze hebben afgekeken van een Engelse groep. Alleen weet ik niet meer welke.

Met het liedje zwerven we over de hele aardbol. Zo maken we kennis met Norman David 'Shel' Shapiro, een Londense gitarist. Hij speelt een tijdje in de begeleidingsgroep van Gene Vincent als hij besluit zijn eigen band te starten: The Shel Carson Combo. De groep heeft sterke banden met de Engelse defensie en doet tournees door het zuiden van Engeland en Schotland, vooral langs plekken waar legerbases zijn gevestigd. In 1963 steekt de groep over naar Duitsland en heeft een residentie in een club in Hannover. Vanuit daar gaat The Shel Carson Combo op tournee door Italië met zanger Colin Hicks, de broer van Tommy Steele. Alleen Vic Briggs besluit om terug te gaan naar Engeland. In Italië weken ze zich los van Hicks en krijgen Teddy Reno als nieuwe manager. Reno is tevens echtgenoot van de populaire Italiaanse zangeres Rita Pavone. Hier verandert de groep de naam in I Rokes. 'I' is Italiaans voor 'The' en dus kennen wij ze vooral als The Rokes. De band scoort een paar enorme hits in Italië met vertalingen van populaire Engelse beatnummers. In de zomer van 1966 schrijft Shel Shapiro samen met Italiaan Mogol een nummer dat aanvankelijk een b-kant dreigt te worden: 'Piangi Con Me'. Twee maanden nadat de eerste versie van The Rokes is uitgebracht, neemt The Skope haar versie op van het nummer maar dan met een zelf geschreven Engelse tekst: 'Be Mine Again'. Oorspronkelijk betekent 'Piangi Con Me' zoiets als 'huil met mij', maar van die titel is in 'Be Mine Again' niets terug te vinden. Evenmin de Engelse vertaling van The Rokes zélf. In 1967 herschrijft Shapiro 'Piangi Con Me' met Michael Julien, een songschrijver uit de stal van Dick James Music. Het resultaat is 'Live For Today' en is in eerste instantie een grote hit voor The Rokes. In Engeland wordt het door Living Daylights op de plaat gezet en dan krijgen P.F. Sloan en Steve Barri in Amerika lucht van het nummer. Zij brengen het uit met de Amerikaanse band The Grass Roots. Als The Rokes in 1970 uit elkaar valt, heeft de groep wereldwijd maar liefst vijf miljoen platen verkocht.

Overigens is het vertalen/hertalen niet helemaal vreemd bij het nummer. Er verschijnt ook een versie met een Spaanse tekst en binnen het Italiaans wordt de melodie vaak aangewend voor een andere tekst. Wat in tact blijft is het 'Sha La La La La'-refreintje dat verdacht veel lijkt op 'I Count The Tears' van The Drifters. Volgens Rokes-lid Bobby Posner dom toeval en de belanghebbenden van het nummer van The Drifters zullen nimmer actie ondernemen.

In de volgende aflevering ga ik schrijven over het eenmalige succes voor Count Five, toevallig ook de nummer vijf in de Gele Bak Top 100.

Het zilveren goud: augustus 1997 deel V

Hoe vaak en hoe lang kun je uitstellen om naar boven te gaan om een foto te nemen? Ik heb andermaal aangetoond dat dit gemakkelijk drie dagen kan voortduren. Ik lig inmiddels zelfs alweer een stukje achterop schema en dat heeft vooral met dit bovenstaande te maken maar ook met een 'druk' radioschema. Er zijn soms van die weken dat ik zes dagen achtereen een show heb en dat is deze week een gegeven. Omdat mijn collega Lee een persoonlijk dingetje heeft, heb ik gisteren zijn 'From The Catacombs' gedaan. Morgen ben ik 'vrij' van de radio. Dan mag ik weer ontspannen luisteren naar de verrichtingen van mijn collega's en hun muzikale spelletje mee spelen. Verder gaat morgen weer de eerste werkdag worden nadat ik vrijdag naar huis ben gegaan. Maandag en dinsdag ben ik altijd al vrij. Het uitgestelde fotomomentje is nodig voor 'Het zilveren goud'. Het is geen verrassing dat dit opnieuw een aflevering is met singles uit augustus 1997. In de vorige afleveringen heb ik het gehad over de vakantie in deze maand. Ik zou bij wijze van spreken een boek kunnen schrijven over deze maand want ook voor de rest zijn er nog genoeg verhaaltjes uit deze maand. Zullen we in deze aflevering nog eenmaal afkicken van de vakantie van 1997?

In mei of juni 1997 ben ik eens op de brommer gestapt en naar Steenwijk gegaan. Ik weet niet meer precies te herinneren hoe en wat, maar blijkbaar moet ik een paar dagen vrijaf hebben genomen. Het begint echter gewoon met een dagje naar Tuk waar ik vervolgens zal blijven hangen en de volgende avond pas terug naar Friesland ga. Ik heb erop gerekend dat ik wel weer boven het café kan slapen maar de kroegbaas trapt me de tent uit. Het is nog te fris om op een bankje op de Woldberg te slapen en de nieuwe dag breekt aan. Ik besluit een wandelingetje te maken en dan kom ik op het idee: Als ik hier nu een caravan in de buurt kon zetten? Dan ging ik geregeld een weekendje wandelen in de omgeving en 's avonds een stuk in de kraag in De Karre. Met dit idee heb ik de caravan overgenomen van de fietsenstalling en met Woodstock op het terrein gezet. Daar is die ongevraagd blijven staan tot en met 2001 als ik in een dronken bui besluit het ding in lichterlaaie te zetten. Het is bijna drie weken na Woodstock en ik heb er zin in! Total Touch zal deze avond optreden in de discotheek in Eesveen en die wil ik 'voor de gein' wel weer eens zien nadat ik ze in januari op Noorderslag heb gezien. De 'skoet' moet echter eerst nog een nieuwe voorband hebben en nog enkele kosten waardoor ik even moet wachten op mijn volgende salaris. Daags voor dit weekend is het apparaat klaar. Ik wil op zaterdagmiddag weg want eerst is deze zaterdag een rommelmarkt in Hommerts die ik niet wil missen. De platen worden voor mijn neus weggekaapt door een handelaar en deze laat enkele 'kruimeltjes' achter. Deze singles zien we later deze maand terug in deze rubriek.

Tjonge... de herinneringen blijven komen terwijl ik schrijf. Het is duidelijk: Mijn geld is binnen want ik doe de vrijdagavond iets uit pure nieuwsgierigheid. Schuin tegenover de redactie van het Sneeker Nieuwsblad zit een seksclub met videocabines. Ik wil dat laatste wel eens met eigen ogen bekijken. Ik kan me de film nog goed herinneren en ook dat halverwege het kijkgenot opeens een dame wil binnenstappen. Gelukkig ben ik niet zo naïef om haar hulp te accepteren want anders zou ik mijn maandinkomen hebben kunnen inleveren. Maar goed... we gaan naar Steenwijk! Op de Vespa PK 50 S welke aanvoelt als een waterbed als je een Solex bent gewend. Natuurlijk begint het avontuur weer in De Karre. Ik heb al een flinke borrel op als ik naar Eesveen rij. Voor de goede orde: Ik ben dan nog slechts 22 jaar oud maar ik voel me een bejaarde in Smithy's. Trijntje zingt met een karaoketape als ik me niet vergis en het barpersoneel staat niet te trappelen om me nóg meer bier te schenken. Dan maar terug naar De Karre voor meer van die goudgele jongens en dan slapen in de caravan. Het eind wandelen schiet er helemaal bij in door mijn stapgedrag en de volgende dag rij ik weer probleemloos naar huis.

Dan kan ik wellicht ook meteen het laatste weekend mee pakken van deze maand? Twee Hommertser vrienden hebben besloten een metalfestival in eigen dorp te organiseren. De ene is een oud-klasgenoot en is ook betrokken bij de oprichting van Horrible Dying. De andere ken ik vooral van de hardcore-concerten in Het Bolwerk. Het is wel handig om Gerrit erbij te hebben om verzekerd te zijn van publiciteit. Ik schrijf dan ook de persberichten maar weet niet of het nog is gekomen tot een recensie? In ieder geval word ik aangesteld als spreekstalmeester voor tussen de bands. Natuurlijk trapt Horrible Dying de avond af want 'dan hebben we dat maar gehad'. De band speelt deze avond ontzettend knudde en de drummer trekt meteen zijn consequenties en stapt uit de groep. De overige vier bands zijn erg ingenieus. Het is namelijk tweemaal een hardcore-metal-groep welke met een kleine personeelswissel een andere naam krijgt en plots een brute metalband wordt. Het scheelt een hoop in reiskosten! De avond is een groot succes en draagt de naam 'The Night Of Pain'. Zonder te weten dat het vooral een pijnlijke nacht gaat worden voor een voormalig aangetrouwd lid van het Engelse koningshuis. Tijdens de nazit horen we dat Princess Diana is overleden.

2967 Little Lady - Aneka (NL, Hansa, 1981)
2968 Hooray! Hooray! It's A Holi-Holiday - Boney M (Duitsland, Hansa, 1979)
2969 El Lute - Boney M (Duitsland, Hansa, 1979)
2970 I'm Born Again - Boney M (Duitsland, Hansa, 1979)
2971 I See A Boat On The River - Boney M (Duitsland, Hansa, 1980)
2972 Children Of Paradise - Boney M (Duitsland, Hansa, 1980)

Op de zaterdagmorgen van de vakantie ga ik samen met mijn broer naar de school waar hij werkt. In de buurt zit een kringloopwinkel en daar koop ik in ieder geval de single van Aneka en een handjevol van Boney M. Het zijn niet alle bovenstaande singles. In ieder geval wel de eerste twee want die hebben oude prijsstickers van 15,25. Een single kost in Nederland dan ongeveer zes gulden. Omdat ik niet uit mijn hoofd weet of ik de laatste of de voorlaatste heb gekocht in Denemarken, doe ik ze beide maar. 'El Lute' zou ik in Denemarken kunnen hebben gekocht maar niet de huidige in de bak. Die is van beduidend later. De volgende singles komen uit Skive en zijn van de eerste dinsdag in de vakantie.

2973 Paloma Blanca - George Baker Selection (Italië, Warner Bros., 1975)
2974 Sloop John B. - The Beach Boys (Denemarken, Capitol, 1966)
2975 Miss Broadway - Belle Epoque (Frankrijk, Carrere, 1977)
2976 Who Do You Think You Are - Candlewick Green (US, Basf, 1974)
2977 Happy Go Lucky - The Caretakers (Zweden, Nashville, 1962)
2978 Tchip Tchip - Cash & Carry (Denemarken, Play, 1974)

Nee, George Baker moet ik op een ander moment hebben gekocht. Ik vind deze dag wel het fotohoesje van 'Ding A Dong' van Teach In maar deze herbergt de single van The Caretakers. Dat is overigens dezelfde band als van de single van Mike Wallace & The Caretakers die ik eveneens in de bakken heb staan. 'Tchip Tchip' is een vroege versie van 'De Vogeltjesdans' maar dan gespeeld op de Moog-synthesizer. Ik heb het ding inmiddels ook in de Nederlandse persing.

2979 I Can't Stop Loving You - Ray Charles (Denemarken, ABC-Paramount, 1962)
2980 Funky Street - Arthur Conley (Zweden, Atlantic, 1968)
2981 Lazy River - Bobby Darin (Zweden, Atlantic, 1961)
2982 Peter Gunn - Duane Eddy (Duitsland, London, 1959)

Ik geloof dat Ray Charles ooit ook nog een deel voorkant van de hoes heeft gehad maar anno 2022 is dat alleen de achterkant. Arthur Conley heeft in de Blauwe Bak gestaan voor 'Put Our Love Together' totdat ik een betere Engelse persing op de kop heb getikt. Ook de Duitse met fotohoes staat inmiddels in de 'algemene' jaren zestig-bak. Duane Eddy is een oude favoriet uit de tijd dat ik nog optredens doe in de kroegen. In de volgende aflevering vervolg ik de singles uit Skive. Ik moet even bedenken waarover ik dan ga schrijven.

Honderd achteruit: A-Ha

Heb ik erger voorkomen? Er zijn in eerste instantie twee gebeurtenissen die ik het de schuld geef. Ten eerste heb ik donderdag mijn moeder bezocht terwijl deze een longontsteking heeft. Als ik bij haar vandaan naar de bushalte loop, zit ik in een plensbui. Omdat het 's ochtends niet bepaald koud is en ik met de bus en trein ga reizen, heb ik een bodywarmer over een hoodie aangetrokken. De eerste droogt al snel als ik in de bus zit. De mouwen van de hoodie voelen vrijdagmorgen nog altijd wat klam aan. Hoe dan ook: Ik word wakker met spierpijn in mijn knieën. Omdat de koffie en het ontbijt me goed smaakt, trek ik de kleren aan en fiets naar Steenwijk. Dat is al een zware bevalling. Ik heb tegenwind maar heb het gevoel dat iets anders me belet om snelheid te maken. Eenmaal op het bedrijf voel ik dat het mis is. De sigaar smaakt me niet en mijn knieën voelen aan alsof ze elk moment kunnen bezwijken. Ik heb me ter plekke ziek gemeld en drink eerst een ijskoude milkshake. Dat is al een indicatie... Bij de winkel sla ik vooral vitamines in. Hoewel ik in de nacht geen gebrek aan slaap heb gehad, kruip ik lekker onder de wol als ik thuis kom. Een paar uur later krijg ik trek in eten. En vanaf dat moment? Een beetje ziek in het hoofd en lamlendig in de benen, maar ik eet lekker mét smaak en ik hou alles binnen. Als ik écht ziek ben, lust ik ook geen koffie. Nu drink ik vrolijk koffie en ook dat smaakt uitstekend. De stem is wonderwel ook goed zodat ik gisteravond nog een radioshow heb gedaan. Ik zou ontzettend graag warm willen douchen en dat moet binnenkort ook even gebeuren, alleen... zit ik helemaal door de shampoo heen en ben ik dat steeds vergeten bij winkelbezoeken. Ik zal dus nog even 'smerig' naar Havelte moeten. Daarvoor moet ik even een droge periode inboeken. Alleen het publiceren op Soul-xotica is er gisteren bij ingeschoten en dus trap ik vandaag af met de nummer drie uit de Gele Bak Top 100 van dit jaar: 'Hunting High And Low' van A-Ha uit 1986.

Ik geloof dat als je 47 jaar bent dat je jezelf mag rekenen tot de videoclip-generatie. Natuurlijk zijn er al speelse clips in de jaren zestig en zeventig. In dat geval denk ik bijvoorbeeld aan 'Love Is All' van Roger Glover. Met de komst van MTV gaat de video een steeds grotere rol spelen. Ook volgen er protesten. Ik kan me iets herinneren met Peter Gabriel terwijl die in de late jaren tachtig en vroege jaren negentig een paar uitzonderlijk creatieve video's heeft voortgebracht bij zijn hits. Het is in 1985 als ik de videoclip zie van een 'nieuwe' Scandinavische band. Een jong meisje in een cafetaria dat zit weg te dromen boven een stripboekje. Opeens wordt ze letterlijk meegesleurd in het verhaal en gooit de medewerkster van het etablissement het boekje in de prullenbak. A-Ha brengt een 'fris' geluid dat helemaal in de jaren tachtig past. Een sterke popsong met een overvloed aan synthesizers. Als ik me niet vergis, is mijn volgende broer ook meteen 'fan' en koopt de platen van het gezelschap. De radio staat vijf dagen per week op 3 (met uitzondering van zondag en de dag dat de EO uitzendt) en je kan in de jaren 1985-86 niet om A-Ha heen. Ik mag met name 'Hunting High And Low' graag horen en toch duurt het pas tot maart 2022 eer ik de single in de verzameling heb. Het weerzien met de plaat is erg fijn en heeft ervoor gezorgd dat die op drie in de Gele Bak Top 100 is gekomen.

Ik heb de band tot nu toe aangeduid als Scandinavisch omdat ik zit te twijfelen tussen Zweden en Noorwegen of wellicht een mix tussen beide. A-Ha is toch echt een Noorse band. Leadzanger Morten Harket, gitarist Paul Waaktaar-Savoy, en toetsenist, zanger en gitarist Magne Furuholmen vormen de vaste kern van de band die in 1982 in Oslo is opgericht. De band heeft meteen grote ambities en ziet het niet zitten om vanuit het geïsoleerde Noorwegen te opereren. Het trio maakt de oversteek naar Londen. Daar zoeken ze zelf naar professionals die ze verder kan helpen. Ze komen terecht bij producent en muzikant John Ratcliff. Deze heeft een 'Space Invaders'-speelautomaat in zijn studio en dat weegt mee in het besluit. Ratcliff stelt de mannen voor aan Terry Slater. Slater en Ratcliff vormen het TJ Management waarbij John zich bezig zal houden met de opnames. Slater is belast met het zakelijke aspect en is verantwoordelijk voor de platendeal met Warner Bros. in Los Angeles. Het succes van de band begint dan ook in Amerika. Ze treden op in het nog altijd populaire muziekprogramma 'Soul Train' en de videoclip met het 'rotoscoping'-effect doet de rest. Het eerste album heet 'Hunting High And Low' en is een groot succes. In 1986 wordt het spoedig gevolgd door 'Scoundrel Days' terwijl de groep niet uit de hitparade is te meppen met haar aanstekelijke singles.

De groep is op een bepaald moment zó groot dat het zelfs het titelnummer van de James Bond-film 'The Living Daylights' mag vertolken. Toch raak ik de band op een bepaald moment kwijt. In 1990 is het de cover van 'Crying In The Rain' die de band terug brengt voor mij. Dankzij mijn broer zal ik een paar jaar later de cd-single krijgen en sinds 2016 heb ik het eveneens op single. Daarna breekt de grunge-explosie los en is A-Ha opeens erg gedateerd. In het begin van de nieuwe eeuw draai ik regelmatig 'The Sun Always Shines On TV' tijdens avonden in De Buze omdat het nummer winterse herinneringen uit de jaren tachtig naar boven haalt. Als ik de mogelijkheid heb om de video van 'Take On Me' te zien, wend ik mijn hoofd geen seconde af en probeer nieuwe aspecten te ontdekken. Dan zet ik het cassettebandje op 'fast forward' en kom ik uit in eind 2017. Ik zie in de digitale database (waar ik de muziek voor 'Tuesday Night Music Club' en 'Afterglow' vandaan haal) het album 'Summer Solstice', ofwel: De MTV Unplugged-opnames van de band met een orkest in plaats van de synthesizers. Het is eveneens een tijd dat meer jaren tachtig-artiesten en groepen 'klassieke' opnames maken van de oude hits maar nergens 'werkt' het zo goed als bij A-Ha. Het maakt dat ik eveneens ga terug grijpen naar oudere singles van de groep waar ik eerder niet een hele hoge pet van op heb. Ik vind het nog altijd een lust om naar Morten's huilerige stem te luisteren en ontdek steeds meer elementen in de muziek die me eerder niet zijn opgevallen. Conclusie: A-Ha en haar team laat niets aan toeval over. Iedere klank is zorgvuldig bedacht en past in het concept zonder dat het mechanisch of voorspelbaar wordt.

'Hunting High And Low' piekt in de Nationale Hitparade op negen. In de Top 40 komt het niet verder dan een vijftiende plek.

Singles round-up: september 1

Heel veel nieuws aan het singles-front? Valt wel mee! Vorige week kreeg ik een verzoek om invoerrechten te betalen ten behoeve van een cd. Omdat ik geen cd heb besteld, ben ik wel benieuwd naar wie me een cd zou sturen en heb dus de kosten betaald. Wat blijkt? Het is het verloren gewaande pakket met de oorspronkelijke Bobby Harden & The Soulful Saints. Weer een nieuw record want dit pakket is drie maanden onderweg geweest. Ik moet nu maar zien om deze drie singles kwijt te raken. In geval van Bobby Harden en Carlton Jumel Smith voorzie ik geen problemen. Sean Oliver kan een stukje lastiger worden? Enfin, ik ben weer 'een slechte ervaring' armer en zal voortaan voor aangetekend kiezen als het niet veel duurder is. Verder heb ik vanmorgen een fiks geldbedrag overgemaakt aan Mark voor een volgend pakket. Verder ben ik vandaag op bezoek geweest bij mijn moeder en had bijna een single gekocht. Ik heb de laatste keer vanuit de bus gezien dat er een inbrengwinkel zit aan de Jousterkade. Het valt echter zwaar tegen en ik heb even staan dralen met 'Telegram Sam' van T.Rex in mijn handen. Ik vind drie euro toch een beetje gortig en zet hem terug. Er is dus geen gezelschap voor de twee singles van twee weken geleden, maar ik wacht geduldig af. Bij een 'Singles round-up' over 'algemene' singles mag dat duo komen opdraven. Nu eerst de zes meest recente aanwinsten voor de Blauwe Bak.

* Black Smoke Band- I'll Keep Searching (UK, Epsilon, 1977, re: 2022)
Het Epsilon-label van de Engelse dj Yann Vatiste blijft met verrassende onuitgebrachte opnames komen. Ditmaal de eer aan Black Smoke Band, een soul/funk-gezelschap uit Dunn in North Carolina. In 1977 hebben ze dit 'I'll Keep Searching' aan de magneetband toevertrouwd maar het is nimmer tot een release gekomen. Tot nu toe. Ik ben een trouwe klant geworden van Epsilon hoewel ik her en der wel eens een release heb overgeslagen. Het duo van Kenyatta van een jaar geleden ligt nog vers in het geheugen en Black Smoke Band valt voor mij in dezelfde categorie. Ook hier kun je horen dat de leden ambitieus zijn en een zo professioneel mogelijk klinkende opname willen vervaardigen. Toch schiet het her en der tekort en dat maakt dat het onweerstaanbaar is. Net zoals bij Kenyatta is hier eveneens sprake van een 'open productie'. Waar funk snel zompig wil klinken, daar kun je hier bijna ieder instrument benoemen en heeft het een eigen plek in het totaalgeluid gekregen. Niets ten nadele van overige Epsilon-uitgaven, maar het is voor het eerst sinds Kenyatta dat ik weer enthousiast word van een plaat.

* Roy Hamilton- My Peaceful Forest (UK, Izipho Soul, 196?, re: 2022)
Patrick is niet alleen eigenaar van Izipho Soul, maar in de eerste plaats een dj en verzamelaar. Als 'My Peaceful Forest' in 2009 op cd verschijnt, is hij in alle staten. Hij moet het zijn soul-vrienden en collega's laten horen, maar ja... er is één probleem. Cd's zijn 'not done' in de wereld van de Northern Soul, ook al is de opname nooit op vinyl uitgebracht. Nu hij zijn Izipho Soul-label bestiert, heeft hij het voor elkaar gekregen om deze en en andere onuitgebrachte opname te kunnen uitbrengen. Met alle respect naar de beste man maar ik deel het enthousiasme voor Roy Hamilton nog niet helemaal. Wellicht dat het nog moet groeien, maar ik vind het nummer in ieder geval té lang. Het gaat vier-en-een-halve minuut door terwijl het mopje na twee minuten al klaar is. 'Don't Let Me Know' van Charlie Thomas is iets interessanter in mijn beleving. De twee hebben overeen dat het beide producties zijn van Bill Haney.

* Vasti Jackson- I'm Still In Love With You (UK, Izipho Soul, 2016, re: 2022)
Izipho's komen vrijwel nooit alleen en dat is ook hier het geval. De tweede schijf is meer recent. Vasti Jackson is een muzikant die zich beweegt in de bluesy soul of de soulvolle blues. 'I'm Still In Love With You' is een prachtig eerbetoon aan een onsterfelijke liefde voor een bepaalde persoon en heeft, net als bijvoorbeeld Gregg Jackson, de potentie om uit te groeien tot een favoriet voor mij. Ik geef het gerust nog een paar draaibeurten. Vervelend is het allerminst!

* Bobby Harden & The Soulful Saints- Feels So Good (US, Dala, 2022)
De Week Spot van deze week en de eerste van drie die ik sinds vandaag dubbel heb.

* Sean Oliver- You And Me (UK, One World, 1997, re: 2021)
Ik heb het One World label leren kennen dankzij Michelle David en ben helemaal fan van de releases van Freedom Affair op het Engelse label. Ik heb getwijfeld bij een andere release op One World, maar dat is toch té jazzy voor de soul-collectie. Deze van Sean Oliver klinkt wel okay in mijn oren. Een beetje gedateerd maar wel lekker. Pas bij binnenkomst zie ik dat het nummer uit 1997 komt en dat verklaart alles. Het is poppy r&b zoals we dat uit die tijd kennen maar dan eigenlijk best wel lekker. Zo lekker dat ik het in de Blauwe Bak ga stoppen!

* Carlton Jumel Smith- Heaven In My Arms (Finland, Timmion, 2022)
Hoewel er de afgelopen jaren uitstekende releases bij zijn gekomen, beschouw ik 'This Is What Love Looks Like' nog altijd als één van de platen die er met kop en schouders uitsteekt. Eveneens één van de eerste redenen waarom ik meen dat we wederom in een 'golden era' van soul zijn terecht gekomen. Een authentiek geluid maar ver uit de buurt van de mainstream geworden Dap Kings-blazers en allerhande effecten om het als een mono-plaat uit de jaren zestig te doen klinken. Nee, het is terug naar de basis. Een goede band en een overtuigende zanger die vanuit zijn tenen kan zingen. Dan ben je bij Carlton Jumel Smith aan het goede adres. De man heeft in de afgelopen jaren voor verschillende labels platen gemaakt maar is nu weer helemaal terug op het Timmion-label met zijn begeleiders Cold Diamond & Mink. 'Heaven In My Arms' is minder opzwepend dan 'This Is What Love Looks Like', maar C.J. roert andermaal de krochten van zijn ziel aan voor de vertolking. Het is de eerste van een paar die het afgelopen jaar zijn uitgekomen en ik moet de andere titels ook nog eens mee pikken. Eens even kijken of Record Shack ze heeft want dat scheelt weer invoerkosten.

Honderd achteruit: The Housemartins

Het is een komen en gaan van rubrieken op Soul-xotica. In vergelijking met het eerste begin van twaalf jaar geleden is wel het een en het ander veranderd. In 2012 start ik de rubriek 'Raddraaien', maar voor die tijd doe ik al bijna dagelijks 'random' berichten over een artiest of groep waarover ik wil schrijven. Ik geef eerlijk toe dat Soul-xotica anno 2022 meer een dagboek uit het verleden is geworden. Ik vind het té leuk om terug te kijken op mijn leven tot dusver en dat op papier te zetten. Toch introduceer ik ieder jaar wel een rubriek waarin de muziek centraal staat. Twee jaar geleden heb ik de 'Verzamelwoede' gedaan. Vorig jaar wilde ik daaraan een vervolg geven maar dat is niet van de grond gekomen. Nu een volgende poging. Het is al een paar jaar traditie dat ik de nummer 1 uit de Gele Bak Top 100 een apart bericht geef. De overige 99 platen komen er dan bekaaid van af. Met name in de top twintig zitten een aantal artiesten en groepen die ik beslist nog eens moet behandelen en daaruit is 'Honderd achteruit' ontstaan. Ik pak de Gele Bak Top 100 van dit jaar en ga terug rekenen: Van nummer 2 naar 100. Ik weet niet of ik het voor elkaar krijg om de gehele Top 100 op deze manier te doen maar ik ga een dappere poging ondernemen. Ik start vandaag met de nummer 2 uit de Top 100 zoals ik die in juli heb gepubliceerd: 'Build' van The Housemartins uit 1987.

De kroost van mijn ouders zijn actieve pop-consumenten in de jaren tachtig. Mijn oudste broer begint in 1978 met het kopen van de populaire hits. Mijn zus sluit later dat jaar aan met 'Windsurfin' van The Surfers en zal daarna voornamelijk de uitverkoopbakken langs gaan. Dat levert een eclectische verzameling op van bijna-hitjes uit de jaren 1978 tot en met ongeveer 1983. Mijn volgende broer krijgt in 1980 zijn eerste single  en zal vanaf 1982 druk zijn met plaatjes kopen. Ik krijg in 1983 mijn eerste single voor de verjaardag en begin in 1988-89 met verzamelen, hoewel bij mij de nadruk zal liggen op de tweedehands plaatjes uit de jaren zestig en zeventig. Als mijn oudste broer is geëmigreerd naar Denemarken wil hij nog altijd de Nederlandse hits op single hebben. Op zondagmorgen bellen we met broer en het is traditie dat mijn broer als laatste de lijn tot zijn beschikking heeft. Hij gaat dan met broer de Top 40 door met de singles die in deze week potentieel uit de hitparade gaan verdwijnen. Broer heeft voorrang bij platenzaak Looper om als eerste deze singles te mogen uitzoeken voor een rijksdaalder per stuk. Bij een vakantie aan Denemarken gaat een koffer singles mee vanuit Nederland. Ook ik ben geregeld te vinden bij de uitverkoopbakken en dat is mijn eerste associatie met 'Build' van The Housemartins. Overigens ook met een plaat die we net buiten de top twintig gaan treffen als ik deze serie ga voortzetten. Hoewel The Housemartins een prettige associatie heeft voor mij, laar ik de single in 1989 voor een gulden staan. Hoe anders zou mijn leven kunnen zijn als ik toen de piek had geïnvesteerd in de plaat?

Waarschijnlijk niet anders... Feit is dat ik het werk van songschrijver Paul Heaton pas op waarde ben gaan schatten nadat ik kennis heb gemaakt met collega-radiomaker Lee. The Housemartins ken ik vooral van de hilarische video voor 'Think For A Minute' en uiteraard de monster-hit 'Caravan Of Love'. Ik hoor 'Build' pas voor het eerst als ik enige jaren voor Wolfman Radio werk. Inmiddels ben ik de plaat zó gaan waarderen dat het bijna op nummer 1 had gestaan. Ik denk als ik The Smoke niet een paar weken eerder had gevonden?

De eerste associatie met Hull is 'koud'. Niet zo gek want het ligt immers aan de kust en is voor mij vertrek en eindpunt van een vakantie in Nederland. Als je bent georiënteerd op York of Greater Manchester is Rotterdam-Hull vv de meest logische keuze. Vanuit Hull rijdt ook de National Express naar Birmingham welke je over York, Oldham (het dichtste bij Mossley) en Manchester leidt. De sneldienst doet er langer over dan de trein maar kost ook een fractie. In deze stad ontstaat in 1983 The Housemartins, ook wel The Fish City Five genoemd. Zanger Paul Heaton en gitarist Stan Cullimore spelen aanvankelijk als duo op straat. Ze nemen met een paar vrienden een demo op welke terecht komt op de burelen van Go! Discs. Dat wil graag verder met Heaton en daarop wordt de groep uitgebreid. De bezetting wisselt snel want bassist Ted Key verlaat eind 1985 de band. Hij wordt vervangen door Quentin Cook. Cook schaamt zich dermate voor zijn voornaam dat hij zich Norman laat noemen. Hij zal later pas echt beroemd worden als de dance-producer Fatboy Slim. In 1986 neemt de band twee sessies op met de legendarische radioman John Peel en dat leidt tot een doorbraak. 'Happy Hour' is de eerste single en nestelt zich meteen in de Britse top tien. De elpee 'London 0 Hull 4' volgt later in dat jaar. Buiten de opvallende kwaliteit als liedjesschrijver door Paul Heaton heeft de groep nog een enorme gave: Het kan prachtige acapella harmoniezang verzorgen. De uitvoering van 'Heaven Help Us All' van Stevie Wonder is een persoonlijke favoriet maar de groep kan ook ermee uit de voeten als Isley-Jasper-Isley 'Caravan Of Love' op de markt brengt. The Housemartins hebben uiteindelijk dé hit met het nummer in Engeland.

In 1987 maakt de groep het album 'The People Who Grinned Themselves To Death' en daarvan is 'Build' de eerste single die nog niet eerder is verschenen. De groep komt nog eens opdraven bij John Peel en kort daarop is het verhaal afgelopen. Norman Cook komen we in 1988 tegen als dj op 'It Began In Africa' van Urban All Stars (een Blauwe Bak-favoriet) en sluit zich daarna aan bij Beats International. In 1998 zal hij een megaster worden als Fatboy Slim. Paul Heaton formeert met Dave Hemingway The Beautiful South. Deze band kennen we in Nederland alleen van 'Song For Whoever' (1989) en 'A Little Love' (1990) maar blijft de rest van de jaren negentig actief. 'Perfect 10' is een grote hit als ik in Mossley woon en middels een jukebox in de pub leer ik 'Rotterdam Or Anywhere' kennen. Stuk voor stuk artistieke hoogstandjes uit de pen van Heaton. Heaton werkt tegenwoordig nog altijd met Beautiful South-zangeres Jacqui Abbott en het duo heeft een paar prachtige albums op haar naam staan. Het tijdschrift Mojo brengt in 2009 alle leden bijeen voor een fotoshoot en een interview maar de band geeft aan in dat laatste dat van optredens op platen geen sprake meer is.

'Build' heeft in de Nationale Hitparade de 65e plek gehaald, in de Top 40 is dat goed voor een plek in de Tipparade. In Engeland is de single goed voor een vijftiende plek terwijl België mee doet met nummer zevenentwintig. In de volgende aflevering mag ik A-Ha onder het vergrootglas leggen.