Eindstreep: november 2017

De 'Eindstreep' slaat, zoals verwacht, als een tang op een varken in vergelijking met de Blauwe Bak Top 100. Een top tien, top veertig of top honderd is in alle gevallen een momentopname maar als ik hem eenmaal heb samengesteld, wordt er niets meer aan veranderd. De Blauwe Bak-aanwinsten in deze aflevering van de 'Eindstreep' staan niet bepaald in de volgorde van de Top 100, maar dat kunnen jullie vanaf dit weekend met eigen ogen bekijken. Nu eerst de afsluiting van de maand november: De 'Eindstreep'.

Volgende maand neem ik de statistieken door voor wat betreft het jaar 2017, nu beperk ik me tot deze maand. Geen slechte score! In totaal koop ik 26 singles. Twaalf daarvan komen in de Blauwe Bak en vier zijn dubbel. Voor de goede orde: Ik heb hier de 12" van The Divine Situation nog niet bij gerekend. The Impressions is één van de 'dubbele' singles, maar deze voelt wel degelijk aan als een kersverse aankoop en dus mag die mee in de top tien en de Blauwe Bak Top 100. 'Love Story' van Andy Williams is een aanvulling en alleen Edwin Starr en Roachford zijn écht dubbel. Als ik hieruit een top tien moet samenstellen, komt die er als volgt uit te zien.

1. What About My Love-Johnnie Taylor

2. One In A Million-Kim Morrison

3. Wonderful Life-Black

4. Sooner Or Later-The Impressions

5. Nothing Ever Happens-Del Amitri

6. I've Never Been This Close To Jesus-The Sensational Six

7. Who's Supposed To Be Raising Who-The 21st Century

8. Bakerman-Laid Back

9. We're The Salt Of The Earth-The Rance Allen Group

10. Getting Through To Me-Annabelle Fox

Eretitel: 'Words'

Voordat ik mijn nachtverblijf kan opzoeken, zal ik eerst nog twee berichten moeten publiceren om november tot 'een goed einde' te brengen. Laat me eens beginnen met enkele woorden tentoon te spreiden voor wat betreft de 'Eretitel'. Normaal gesproken moet ik bij een recent nummer Youtube op om het nummer te 'herinneren', ditmaal laat ik dit varen. De overige twee spelen hebben zo'n grote rol in mijn leven gespeeld dat de nummer drie op voorhand al vast staat. Ik wil wel meteen over naar de kandidaten in deze 'Eretitel': Het gaat deze week over de titel 'Words'.

3. Words-Birdy (2016)
The Bee Gees is de grote ontbrekende factor in deze 'Eretitel' en soms moet je gewoon even afwijken van het vaste stramien. Birdy is ditmaal het uitgangspunt geweest want het staat hoog in de Engelse hitparade als ik het in 'Listen Carefully' opneem. Met Birdy heb ik een soort haatliefde-verhouding. Ze weet me slechts bij vlagen te 'raken' en dan is het ook meteen goed raak. Voor de rest is me ietsje teveel een 'wannabe'-Kate Bush dat maar zelden het niveau bereikt van haar voorbeeld. Ik hoef het nummer echt niet te beluisteren om het vandaag met een derde plek te eren. Snel verder naar de volgende twee!

2. F.R. David (1982)
De zomer van 1982... We gaan met het gezin voor de laatste keer op vakantie in Nunspeet. De laatste keer dat de familie compleet is tijdens een vakantie. We halen een jaar later mijn broer uit Denemarken vanaf zijn stage-adres en ook zus gaat haar eigen weg tijdens de vakanties. Het zijn niet alleen maar zoete herinneringen aan de vakantie van 1982. Mijn zus heeft een paar jaar ervoor een vriendje ontmoet op de camping en deze relatie staat in de zomer van 1982 op barsten. Het maakt dat we bijna nog eerder naar huis gaan. De muziek uit de zomer van 1982 klinkt me allemaal bekend in de oren en enkele platen doen me als zevenjarig knaapje rondstappen op de camping. 'Words' van eendsgsvlieg F.R. David is daar eentje van en daarom mag het vandaag op twee.

1. The Christians (1990)
In 1989 en 1990 zet ik me juist af van de actuele hitparade en ga plaatjes zoeken uit de jaren zestig en zeventig. Toch kan het gebeuren dat héél enkel een plaat verschijnt welke mijn goedkeuring volledig kan weg dragen. Dat is het geval bij 'Words' van The Christians. Het doet denken aan het schoolreisje met de derde klas LEAO. We worden een uurtje 'vrij' gelaten in Elburg en enkele jongens komen bij de bus met skippyballen. Meteen gevolgd door een kwade winkelier want de klasgenootjes hebben ze gejat. Dan is het plotseling achttien jaar later. Ik heb de Amerikaanse singer-songwriter de avond ervoor 'live' gezien in Haarlem. De volgende dag breng ik door in Amsterdam en zit vooral erg dronken te worden in een kroeg waar de biertjes worden afgewisseld met ouzo 'van het huis'. Qua muziek draaien ze dvd's met videoclips en 'Words' zit daar ook bij. De dvd blijft zich eindeloos herhalen en ik word per keer emotioneler, hoewel dat ook met de alcoholconsumptie heeft te maken. Gedurende een jaar zal dit moment heel veel waarde voor me houden, inmiddels beschouw ik het als een 'donkere' bladzijde. Er moest ook zonodig nog iets 'zwaarders' voorbij komen waardoor ik een beetje van de wereld ben. Een moment later moet ik van trein wisselen in Zwolle en vergeet daarbij mijn rugzak mee te nemen. Inhoud: Een gesigneerde plaat van de singer-songwriter en mijn lievelingsbroek. De elpee vind ik een paar weken later zonder handtekeningen, maar de broek is onvervangbaar. Het is een 'vintage' jaren zeventig-stuk dat ik al sinds Mossley bij me draag. 'It's what in the groove that counts' en 'Words' van The Christians blijft me ontroeren. De herinnering aan 1990 en 2008 zijn slechts van korte duur.

Volgende week gaan we het driemaal hebben over een bepaald meisje. Nee, we noemen haar ook volgende week niet bij de naam, het gaat gewoon over dít meisje.

Week Spot: Young-Holt Unlimited

Altijd lastig, zo'n Top 100 samenstellen. Nee, het op volgorde zetten van de plaatjes gaat van een leien dakje, het zijn alleen de 'foutjes' die erin sluipen. Zo heb ik per ongeluk tweemaal een single 'dubbel' in de Top 100-lijst staan en dus moet ik op het laatste moment nog twee toevoegen die ik eerder heb laten vallen. Eén van de plaatjes is de nieuwe Week Spot van deze week. Ik heb eigenlijk The World Column op het oog, maar door de laatste verschuivingen staat deze nu op 80, terwijl ik een Week Spot wil hebben uit de onderste twintig. Dan valt de keuze op de hekkensluiter van de Top 100 waarover ik verder zéér tevreden ben. De 'oudere' platen staan mooi verdeeld door de hele lijst en de top drie is zelfs 'verrassend' voor mij. Het gevoel heeft gesproken en dat levert een prachtige lijst op. Vandaag de kersverse Week Spot en de nummer 100 in de Blauwe Bak Top 100 die ik vanaf dit weekend ga presenteren: 'Soulful Strut' van Young-Holt Unlimited (1968).

Het is zes jaar geleden als ik ben thuis gekomen van het concert van 'mijn grote muzikale liefde' op dat moment. Met een kater en dat terwijl ik dan al ruim drie jaar geen alcohol heb aangeraakt. 'Iemand anders' heeft wél de alcohol aangeraakt en dat maakt het langverwachte optreden een fiasco. Ik ben op dat moment even helemaal klaar met de akoestische gitaaar-folk-meisjes. De volgende 'gekte' heeft zich reeds aangediend. Tijdens het feest in Keulen in oktober heb ik al besloten me verder te verdiepen in de 'rare soul', alleen zie ik dat voorlopig nog niet zitten omdat de folk-hobby teveel geld absorbeerd. Na de 'scheiding' ligt het helemaal open en bovendien verwacht ik een royaal bedrag aan verhuisvergoeding. Laten we voor de grap eens een Northern Soul-collectie bouwen? Eerst weet ik nog niet goed wat en waar ik moet zoeken. De 'Northern Soul Jukebox' brengt uitkomst en tussen de vele obscure en onbekende nummers zie ik, tot mijn vreugde, een paar bekende namen en nummers. Eentje daarvan is 'Soulful Strut' van Young-Holt Unlimited. Dat heb ik, geloof ik, nog op een Duitse Coral-sampler staan, maar die plaat is zwaar gehavend. Hij heeft bij de Gouden Kikker namelijk al in de Kliko gelegen. Als ik de single op Marktplaats zie, durf ik een voorzichtig bod uit te brengen en Brian gaat meteen akkoord. En zo staat het dit jaar op nummer honderd in de Blauwe Bak Top 100. Qua 'bubbling under' is het niet veel soeps en er vallen slechts vijf platen af die niet tot nauwelijks aan bod zijn gekomen in 2017.

Een plaatproductie kost veel geld en het is maar de vraag of het iets oplevert. Je kan een talentvolle solist of groep de studio in sturen met een orkest en alles in één 'take' opnemen maar als de plaat niet op de radio wordt gedraaid, zit de platenfirma met dozen vol niet-verkochte singles. Brunswick is één van de eerste platenmaatschappijen dat eerst de muzikale begeleiding opneemt en daarna pas de zang in mixt. Het resultaat is dat als de gezongen versie flopt, je de instrumentale versie kan verkopen aan een andere belangstellende. Zo is van Brunswick het geval bekend waarbij de instrumentale uitvoering van 'Shing-A-Ling' van The Cooperettes wordt verkocht aan een platenmaatschappij in Philadelphia. Een paar maanden later maakt Irma & The Fascinators er 'You Need Love' van. Ik heb beide in de Blauwe Bak. Het geval met Tobi Lark en Monique heb ik al eens behandeld ('Uit de jeukdoos', 30 oktober 2013) en er zijn nog talloze voorbeelden. Brunswick doet het overigens niet alleen om de instrumentale opname eventueel door te verkopen, de instrumentale begeleiding wordt ook binnen het label gebruikt voor cover-versies. Als Dana Valery in 1971 haar 'The Flower, Not The Root' opneemt voor Brunswick, maakt deze gebruik van 'backing tapes' van onder andere Jackie Wilson.

De kip of het ei? Volgens de overlevering neemt Barbara Acklin eerst een vocale versie op als 'Am I The Same Girl'. Het nummer is geschreven door haar lieftallige Eugene Record en Sonny Sanders. De onnavolgbare Carl Davis verwijdert echter de zangpartij van Acklin en laat Floyd Morris een riedeltje op de piano spelen. De overige muzikanten zijn bekend als The Brunsswick Studio Band en daarvan zijn de heren Eldie Young en Redd Holt geen lid. De plaat verschijnt evenwel als Young-Holt Unlimited en is meteen een grote hit in Amerika. In begin 1969 verschijnt dan de vocale versie van Barbara Acklin en doet minder dan 'Soulful Strut', maar het is nog altijd een fikse hit. Bassist Elder Young en drummer Isaac 'Redd' Holt formeren in 1966 hun Young-Holt Trio met pianist Don Walker. 'Wack Wack' bereikt een veertigste plek in de Billboard Hot 100 in 1966 en daarmee is het eerst gedaan met de hits. 'Soulful Strut', waarschijnlijk zonder Young en Holt, is de volgende schakel in het succes. Het duo heeft in 1968 een nieuwe pianist in de gelederen, Ken Chaney, en hoewel de piano het leidende instrument is op de platen, vindt menigeen (zoals de Duitse hoesjesmaker) het niet nodig om Chaney bij Young en Holt te scharen. De groep maakt nog talloze platen, soms met directe Brunswick- en soul-covers, maar ook met 'aparte' dingen zoals het uiterst 'groovy' 'California Montage', dat nog steeds wel op mijn zoeklijstje staat. In 1974 valt Young-Holt Unlimited uiteen en blijven Young en Holt actief in de muziekscene van Chicago. Young overlijdt op 12 februari 2007 aan de gevolgen van een hartaanval.

'Am I The Same Girl' zal door verschillende artiesten worden opgenomen. Dusty Springfield scoort haar laatste Engelse hit in 1969 met het nummer. In Engeland is het echter Swing Out Sister dat de grootste hit zal hebben met het liedje. Dat de tekst een kleine aanpassing heeft, doet er niet zoveel toe, want de Week Spot is immers de instrumentale versie. Daar trap ik dus deze zaterdag mee af op Soul-xotica. De uitzending op Wolfman Radio heb ik nog niet gepland.

Singles round-up: november 5

De drukke dag begint zonder slaap. Het maalt niet een beetje in mijn hoofd en dat heeft haar weerslag op mijn nachtrust. Als ik net wat lig te doezelen, komt grote vriend de uil langs te 'krassen' en dan geef ik het op. Aan de koffie om wakker te blijven, na een verkwikkende douche, want ik moet pas om vier uur in Diever zijn. De angst is ongegrond gebleken. Ik ben één van de zeventig mensen die, in principe, een vaste aanstelling zou krijgen bij de sociale werkvoorziening. Echter, ik ben 'uitgestroomd' naar een traject dat 'begeleid werken' heet en was bang dat die constructie helemaal over de kop zou worden gehaald om me weer bij de werkplaats te zetten. Nee, er verandert niks aan de huidige constructie. Ik blijf bij de post en de post is mijn werkgever. Enig verschil is dat wanneer het, buiten mijn schuld om, afgelopen zou zijn bij de post, dat dat dan de garantie heb om terug te keren bij de sociale werkvoorziening. Met andere woorden: Ik hoef er niet bang voor te zijn dat ik voor mijn pensionering thuis kom te zitten. Uiteindelijk tóch nog wel goed nieuws dus! Vanmiddag zijn de twee singles binnen gekomen en dus kan ik nu de laatste 'Singles round-up' aan jullie voorstellen. Ik ga morgen bezig met de Blauwe Bak Top 100 en gezien de Week Spot bij de onderste twintig moet staan, publiceer ik deze morgen met eventueel de 'Eretitel'. Dan sluit ik donderdag wederom met dertig berichten af.

* The Impressions- Sooner Or Later (UK, Warner Bros., 1975)
Ik koop mijn eerste exemplaar van deze single in oktober 2015. Het is de Amerikaanse Curtom op styreen en dat blijft lange tijd halverwege steken. Erg jammer, want ik kan deze single erg waarderen! Ik heb hem al maanden geleden in het winkelmandje gestopt van Discogs en draai intussen bij een ontbijt nog eens de Amerikaanse. Nu speelt die probleemloos, maar ja... het blijft styreen uit de midden jaren zeventig en je valt je geen buil aan een harde Engelse vinyl-persing. Geluidstechnisch klinkt deze ook nog eens véél mooier en dus beschouw ik deze single echt als een 'nieuwe aanwinst' die ook een plaatsje in de Top 100 zal krijgen. We hebben het hier over de Engelse Warner Bros.-persing met 'hartje' en in de authentieke label-hoes. De 'Near Mint' van de handelaar is een beetje overdreven, maar zelfs als een 'VG+' zou ik hem hebben gekocht. En nu kan ik het tevens ein-de-lijk eens Week Spot maken! Voor de goede orde: Curtis heeft The Impressions in 1975 al verlaten, maar blijft aan de zijlijn bezig met de groep.

* Johnnie Taylor- What About My Love (US, Beverly Glen, 1982)
Hoewel vinyl altijd de hoofdmoot blijft, heb ik desondanks wel eens een 'cd-periode' doorgemaakt. Met name in 2007 en 2008 koop ik zéér regelmatig cd's. In Steenwijk zit een eigenzinnige Electronic Partner met een cd-afdeling. De inkoper baseert zich, volgens mij, op de bands en artiesten die in 'Top Of The Pops' hun opwachting maken. Natuurlijk verkoopt het gros van de Britpop voor geen meter in Steenwijk en dus kan je de cd's binnen een paar maanden voor afbraakprijzen krijgen. Ik haal regelmatig een stapel cd's bij Beute en de prijzen staan toe dat je kan 'gokken'. Zo koop ik tien jaar geleden het album van The Shapeshifters voor minder dan een flesje bier. Ik ken 'Lola's Theme' vaag van de radio en het album biedt vooral uitkomst tijdens de fietsvakantie van 2008. Hoe dan ook, The Shapeshifters is toch een beetje teveel 'behang' voor een langspeler. 'Lola's Theme' is sindsdien uitgegroeid tot een persoonlijke favoriet. Ik heb de plaat al jaren geleden eens gebruikt in 'Sample vs. Original' en kom daarbij deze plaat van Johnnie Taylor tegen. Als 2017 'in het teken heeft gestaan van een bepaalde artiest' dan geldt dat voor Johnnie Taylor. Wat ben ik het werk van de man gaan waarderen! Donderdag heb ik 'Lola's Theme' in 'Afterglow' en draai daarnaast ook dit nummer van Johnnie Taylor. Ik weet dat het een album-track is en dat is niet gek met vijf minuten. Ik waag tóch een gokje op Discogs en wat blijkt? De volledige album-versie is in 1982 op single uitgebracht. De plaat is vrij zonnig geprijsd en terwijl het in de show draait, bezegel ik de aankoop. 'Scratch on intro' staat op het neutrale hoesje, maar staat niet in de advertentie. Ach... ik doe het ervoor!In het begin een beetje luidruchtig door een krasj, maar ondanks styreen een 'schoon' geluid. Het stukje van The Shapeshifters zit, duidelijk herkenbaar, in de brug en verder is dit een 'slow and sexy jam' uit de vroege jaren tachtig. En ik vind dat héérlijk!

* Watts Line- Never Stop Lovin' Me (US, Bullet, 1973)
De volgende drie singles zijn weer van mijn 'vriend' op Marktplaats. Hij gaat over twee weken weer titels toevoegen en dan wil ik hem ook vragen over sommige 'reserveringen' die hij heeft gemaakt. Als zijn 'I Got What You Need' van Kim Weston minder uit het lood is, zou ik deze graag willen hebben. De b-kant is niet te versmaden, maar klinkt nergens naar op de single die ik sinds 2012 heb. Ik kan zijn condities inmiddels 'lezen' en dus kan ik met een gerust hart zaken met hem doen. De platen zijn nergens mishandeld, hetgeen best 'uniek' is voor een Northern Soul-verzameling. Ik fiets om de 'grote hits' heen, hoewel ik soms een concessie doe. Qua minder bekend werk heeft hij genoeg keuze. Neem nu deze van Watts-Line. Als de plaat écht zeldzaam zou zijn geweest, was het al jaren een Northern Soul-favoriet geweest, maar helaas... De single is vrij algemeen verkrijgbaar en zit doorgaans niet zo ver boven een tientje en dat is té min voor de top-dj's. Een plaat moet minimaal driehonderd euro zijn om 'goed' te zijn? Nee, laten we het niet daarover hebben. 'Never Stop Lovin' Me' is té traditioneel Northern om écht als Modern Soul te klassificeren, het is echter wel een aanstekelijk jaren zeventig-geluid van ver vóór de disco. Ik laat hem gestaag groeien.

* The World Column- So Is The Sun (UK, Capitol, 1969, re: 1975)
Om de Northern Soul heen fietsen, lukt niet altijd. De titels schieten wel aan me voorbij en soms zit daar een plaatje bij van 'hee, zou die niet in mijn huidige set passen?'. The World Column is daar een goed voorbeeld van. Het zet sinds de jaren zeventig menig Northern Soul-club in lichterlaaie, maar het is niet het slappe Motown-aftreksel van veel andere 'hits'. The World Column is weer zo'n vreemde eend, vergelijkbaar met Wakefield Sun. Een funky crossover-geluid en meer Blood Sweat & Tears dan Motown. Niks mis met funky brassrock op zijn tijd! Ik betaal uiteindelijk de hoofdprijs, maar het is het wel waard. Het 'hartje' mist, maar verder klinkt deze erg gaaf voor een plaat die ongetwijfeld erg vaak is gedraaid door de eerste eigenaar. Ik had hem in gedachten als Week Spot, maar morgen zal uitwijzen hoe hoog die in de Top 100 is gekomen. De Week Spot van deze week zal tussen de 81 en 100 moeten staan.

* Young Holt Unlimited- Soulful Strut (US, Brunswick, 1968)
Ik ben, geloof ik, wel eens méér op zoek geweest naar deze single, maar ik mag de single voor een zacht prijsje meenemen. Het staat echter wel in de reserve-Blauwe Bak bij 'Who's Making Love' want eigenlijk kan ik niet zoveel met deze instrumentale versie van 'Am I The Same Girl'. Een andere bevriende handelaar had een paar weken geleden een aantrekkelijke 'California Montage' in de aanbieding, maar ook dat heb ik afgewimpeld. Young-Holt Unlimited is een bijgerecht geworden.

En dan tenslotte de plaat die nog 'onderweg' is. Of zijn ze als warme broodjes gegaan dat de handelaar nu wacht op de reguliere voorraad? Ik heb wel even geduld met deze. Hij hoort in de 'Singles round-up' hoewel het 12"-formaat is en deze op 33 toeren wordt afgespeeld. Het is na Lady Wray in 2016 zo'n 'ontdekking' dat mijn jaar heeft 'gemaakt'. Het krijgt in de Top 100 de vijftigste plek toebedeeld.

* The Divine Situation- Born Again (UK, Moton, 2017)
Ik zal Greg nog eens vragen hoe het nu precies zit. Of dit een nieuwe opname is of een remix van een niet eerder uitgegeven plaat? Wie verantwoordelijk is geweest voor het strijkersarrangement? Enfin, dat is werk voor later. Greg is in de zomer op tournee door Europa als hij in juli zijn 'Divine Chord Gospel Show-radioprogramma in het teken zet van de platen die het hebben 'gemaakt' in de feesttent op het Glastonbury-festival. Het is allemaal pure gospeldisco en -funk en dan kondigt hij deze nieuwe plaat aan. Hij heeft meteen de ambitie om het op vinyl te doen verschijnen, mits hij een maatschappij weet te vinden. Dance-label Moton is degene die hier voor zorg draagt. Wat is het? Het is een gospel-boogie-nummer in de stijl van de vroege jaren tachtig. Het begint eerst met een lang instrumentaal intro dat zó aanstekelijk is dat het ook gerust een half uur had mogen duren. Na bijna vijf minuten komt een 'schakelmoment' en dan valt de zang in. Een overtuigende soul-stem over een stalen ritme en wederom met dat prachtige arrangement. Dit is voor wat betreft de gospel wel het 'keerpunt' in de set. Feestelijker dan dit wordt het voorlopig niet. Het zet de deur al wel meer op een kier voor gospel-elpees, want ik denk dat dit toch eindelijk gaat gebeuren!

Wollig (kn)uffelt(j)e

Nu nog wakker? Ja, terwijl ik een zeer drukke dag voor de boeg heb. Om niet verder achterop te komen, zoek ik in mijn persoonlijke foto-album naar een prentje dat ik nog niet eerder heb gebruikt. Zo kom ik uit bij deze wollige vrienden. Het zijn tijdelijke buren geweest. Ik geloof dat deze kudde normaal gesproken een weiland verderop graast, maar ze hebben in september en oktober mogen genieten van de paardenwei. Het paard... Ik heb hem menigmaal beloofd om een foto te maken, maar het is er nooit van gekomen. Het beestje is al flink op leeftijd en ik heb het sinds mei niet meer gezien. Ik vermoed dat hij dood is. Hij leeft voort op Google Maps, hij poseert prachtig voor het hek als de 'street view'-foto wordt gemaakt. Mijn buurvrouw trouwens ook! Haar gezicht is natuurlijk vervaagd, maar ik herken haar meteen en het is bovendien in haar achtertuin. Bij mij is alles stil. Ik denk dat ik aan het werk ben geweest. Het is het weekend dat Uffelte de dorpsfeesten heeft, vorig jaar, want de kermis staat in het weiland. De foto van het paard-met-de-vlechtjes gaat dus niet meer lukken, de schapen zijn inmiddels ook alweer een maand geleden verhuisd. Ik denk niet dat ze het heel erg naar hun zin hebben gehad. De hoek Dorpsstraat/Zuidstraat wil nog wel eens druk zijn met vrachtauto's en trekkers en het valt niet mee om voor iedere auto te moeten 'vluchten'. Ik heb echter genoten van hun 'spel' want buiten gras consumeren hebben de beesten maar één ding aan hun hoofd: Er moet een volgende generatie komen! Morgen sowieso de Week Spot en, als de postbode me blij maakt, de 'Singles round-up'.

Raddraaien: Donovan

Normaal gesproken doe ik een 'extra half uur' op zondagavond in 'The Vinyl Countdown', maar door een druk programma voor morgen moet ik dat laten schieten. Dan kan ik nu eerst een bericht publiceren en dat is nodig! Ik lig al een bericht achter op schema, maar hoop dinsdag de 'Singles round-up' en de Week Spot te kunnen doen. Ik ga niet vooruit lopen op zaken, maar feit is dat ik morgen een paar lastige telefoontjes moet plegen. Het heeft met mijn werk te maken en de toekomst daarvan en de spanning heeft al bezit van me genomen. Dat merk ik onder andere gedurende de show welke anders altijd een 'feestje' voor me is. Het 'Raddraaien' gaat evenmin van harte en ik kan niet garanderen dat dit een lang bericht wordt. Ik heb, geloof ik, Donovan al eens eerder gehad in deze rubriek en dus zou het een 'herhalingsoefening' worden. De 'Raddraaier' is de Amerikaanse persing van 'Jennifer Juniper' van Donovan uit 1968.

Waar en wanneer? In de zomer van 2004 zit ik helemaal in de garagerock. Als 'Sideburner' schrijf ik voor 'rockandrollPUNTnl' dat later 'Diggin4DirtPUNTcom' gaat heten. Rockandroll is een domeinnaam die we tijdelijk van de eigenaar mogen gebruiken, mits we zijn betalende klanten niet in gevaar brengen. Omdat rockandroll mensen aantrekt met kwade bedoelingen, 'verhuizen' we op 1 april 2004 naar 'Digging4Dirt'. Ook deze bestaat al lang niet meer. Het hoogtepunt van mijn garagerock-interesse is ook meteen het eindpunt. Ik bezoek in juli 2004 het eerste 'Primitive!'-festival in Rotterdam en dat zal mijn interesse de das om doen. Een 'overkill' aan garagerockbands is écht teveel van het goede. Er zit weinig variatie in het geheel en, in plaats van binnen rond te hangen, ga ik zaterdag overdag 'dwalen' in Rotterdam. Ik ontdek daarbij een boetiekje op Blaak waar ik 'What's Good About Goodbye My Love' van The Flirtations zal kopen. Vier jaar later ben ik op 'wereldtournee' en sta een weekend te draaien in Hellevoetsluis. Op zaterdagmiddag ga ik naar Blaak, want ik wil zien of ik het boetiekje nog kan vinden. Dat lukt! De platenhandel, van haar neef, is flink uitgebreid, maar moet tevens worden 'opgeruimd'. Ik haal enkele tientallen platen eruit en betaal gemiddeld een euro. Veel Blauwe Bak-materiaal, maar ook een paar 'andere' singles. Van Donovan heeft hij bijvoorbeeld 'Barabajagal' en 'Jennifer Juniper' in de Amerikaanse Epic-persingen. Die neem ik mee en zo kan het gebeuren dat ik de laatste vanavond tegenkom in 'Raddraaien'.

Op 28 oktober 2013 heb ik 'Catch The Wind' onder de loupe genomen en op 23 juni 2015 'Hurdy Gurdy Man'. Beide berichten vertellen 'het verhaal' uitstekend en dus ga ik dat niet opnieuw doen. Mijn kennismaking met Donovan moet in 1989 zijn geweest met 'Atlantis' en ik koop later dat jaar de single. Een opvallende plaat: Het eerste stuk goeddeels gesproken woord en vervolgens een 'Hey Jude'-achtig herhalend 'refrein'. De plaat is bijzonder lang in tijdsduur voor een single in 1969, hoewel het ver onder 'Mac Arthur Park' van Richard Harris blijft. Begin 1990 vind ik 'Mellow Yellow' voor weinig en de overige singles komen gestaag de bakken binnen. Ik heb de collectie nog niet compleet, maar weet evenmin uit mijn hoofd welke titels nog ontbreken. In 1991 breekt de Golfoorlog los en dat brengt ook de nodige 'love and peace'-platen op de markt. Platenmaatschappij Dino verzorgt een 'Greatest Hits' van Donovan met 'Universal Soldier' juist op het moment dat de oorlog los barst. Omdat mijn broer goed is bevriend met een lokale platenzaak, krijg ik op een zeker moment een reclamezuil voor het bewuste Donovan-album. Ik lijm daar mijn totaal versleten 'Live' van Bob Marley & The Wailers op en creëer zo een klein tafeltje.

De autobiografie van Donovan staat al tijden op mijn verlanglijstje. Een radio-collega heeft het zeer aanbevolen en is op mijn aanraden nu op zoek naar de autobiografie van Sandie Shaw. Verschil tussen beide artiesten is dat Shaw kan relativeren. Als Donovan eetbaar was geweest, had hij zichzelf al lang opgegeten. Donovan het Britse antwoord op Dylan? Welnee... Dylan is het Amerikaanse antwoord op Donovan! Volgens Donovan zélf dan... 'Jennifer Juniper' is 'gewoon' één van zijn jaren zestig-singles, maar ben vaker geneigd om 'Hurdy Gurdy Man' te draaien. Bovendien is het kreng op styreen en als het niet beslist hoeft, sla ik dat materiaal liever over tijdens een show.

Singles round-up: november 4

Als er nu eens twee platen binnenkomen...? Deze wens sprak ik gisteravond uit en het zijn er méér dan twee geworden. Zeven stuks in totaal. Ik wacht nu alleen nog op twee singles en de 12". De laatste gaat sowieso de nummer 50 in de Top 100 worden en die gaat dinsdag of woensdag aan bod komen in de 'Singles round-up'. Vandaag dan de eerste zes. Het zijn drie gospel-singles die ik van een bevriende dealer op Discogs heb gekocht, één de vier van Marktplaats en twee 'losse' Discogs-aankopen. Laten we maar snel beginnen!

* The Rance Allen Group- We're The Salt Of The Earth (US, Gospel Truth, 1973)
De gospel is een 'collectie in de collectie' aan het worden, maar binnen de gospelkoffer ontstaat eveneens een 'collectie'. Kort door de bocht: Ik kan alles dat The Rance Allen Group voor Stax heeft gemaakt ontzettend waarderen. Daarbij neem ik een beetje reserve bij de enige Capitol-single die ik van de man heb. Ik heb nu twee op Gospel Truth, onderdeel van Stax, eentje op het Stax-label zélf en de ene op Capitol. 'There's Gonna Be A Showdown' blijft echter het prijsnummer en 'The Man Who' de meest populaire plaat onder de dj's, maar dit 'We're The Salt Of The Earth' is niks minder! Weer dezelfde 'funkiness' van de overige Gospel Truth-singles van Allen en opnieuw laat hij zijn stem helemaal over aan de heilige geest. Het gevolg is dat zijn stem weer alle kanten opbuigt zonder dat het ergens tegen een pijngrens komt. Ik lust wel meer dan dit alleen en wil graag een apart koffertje reserveren voor Rance Allen-singles als dat moet. We blijven zoeken...

* Inez Andrews- Lord Don't Move The Mountain (US, Song Bird, 1972)
Van Inez heb ik ook al een single in de gospel-koffer, 'God's Humble Servant', en daar valt me voor het eerst op hoeveel ik van haar stem hou. Ook zij kan ontzettend hard schreeuwen. 'Lord Don't Move The Mountain' is een uptempo blues met het juiste jaren zeventig-gevoel. Ik zag dat het nota bene haar grootste hit is geweest in 1973! Ik verwacht dat deze binnenkort de Week Spot gaat worden, dus later meer over deze bijzondere zangeres!

* Annabelle Fox- Getting Through To Me (US, Satin, 1965)
Het grote publiek heeft Burt Bacharach en Hal David, de liefhebbers roemen het werk van Teddy Randazzo. 'Randazzo-magic' is een veel uitgesproken compliment aan het adres van de arrangeur-producent. Randazzo probeert het beste uit twee werelden te combineren: Composities die zijn gebaseerd op het principe uit de jaren twintig en dertig, maar dan aangekleed door een meer 'modern' orkest en dito arrangement. 'Getting Through To Me' had zomaar van Bacharach en David kunnen zijn en in dat geval zou Fox een Dionne Warwick-'wannabe' zijn geweest. Maar... dat is het niet. Het is een beat-ballade waar Randazzo patent op lijkt te hebben met een refreintje om voor te sterven.

* Kim Morrison- One In A Million (UK, Jet, 1978)
De keuze is niet lastig. Qua prijzen liggen ze niet ver uiteen en dus kan ik kiezen tussen berucht jaren zeventig-styreen of een harde Engelse persing op vinyl. Ik kies dus voor het laatste. De single zit van augustus tot een week geleden in het winkelmandje op Discogs. Eigenlijk is het de b-kant van 'Hollywood And Vine', eveneens zeer gezellige disco, maar mijn voorkeur gaat uit naar het snelle en felle 'One In A Million'. Niet te verwarren met Maxine Brown's Northern Soul-klassieker, we komen de single over twee jaar nog eens tegen in de 'Eretitel'. Het is een geval als bij 'I Will Survive' van Gloria Gaynor. Dat is oorspronkelijk de b-kant van 'Substitute' en klinkt, ten opzichte van haar normale werk, een beetje ondergeproduceerd. Hetzelfde zou ik eveneens willen zeggen bij Kim Morrison en dat maakt dat ik 'One In A Million' als mijn ultieme kant beschouw. Weer een toekomstige Week Spot!

* The Sensational Six- I've Never Been This Close To Jesus (US, Messenger, 1977)
'Good' is niet 'goed' in de verzamelaarswereld. 'Good' is een plaat die nauwelijks te draaien is en ik koop ze nóóit zonder geluidsclips. In het geval van The Sensational Six weet ik wel dat het goed zit. Mijn Discogs-maat meldt immers altijd vooraf of een plaat blijft hangen of niet en de geluidsclip spreekt boekdelen. Hij kraakt harder dan een zak paprika-chips, maar het overstemt de muziek niet echt. En de muziek... dat is solide funky soul met de Goede Boodschap. Een plaatje dat nog schaars lijkt te zijn en dus moet ik maar tevreden zijn met de conditie en daar hoor je me ook niet over klagen. Mint-platen moet je in de gospel sowieso ontwijken, want die zijn vaak artistiek het aanhoren niet waard.

* The 21st Century- Who's Supposed To Be Raising Who (US, Gospel Truth, 1973)
Verwarring! Greg draait het in zijn 'Divine Chord Gospel Show' en ik ben ter plekke verliefd. Even later ontdek ik dat de plaat erg goedkoop is te bemachtigen, zij het dat de meesten als demo verkrijgbaar zijn. Dan vind ik bij een Engelse dealer een schaarse 'issue' en ook deze is zonnig geprijsd. De verwarring zit hem in het label. Ik denk dat ze bij Stax even zo snel niet een ander stickertje hadden liggen, want beide kanten zijn niet meer dan sociale observaties waarbij de drie-eenheid buiten beschouwing blijft. Ik zet hem desondanks in de gospel-koffer en ik sluit niet uit dat deze ook nog eens op een dinsdag voorbij komt als Week Spot. Ik heb voorlopig aan inspiratie niet te kort voor wat betreft deze rubriek. De overige drie mogen nog even wachten op de andere platen en zullen dinsdag of woensdag langs komen in een bericht.

Niet vergeten: Sarah Darling

Twee van de twaalf singles zijn vanmiddag binnengekomen. Als de postbode me morgen drie bezorgt, kan ik met de 12" erbij de vierde 'Singles round-up' van de maand doen. De laatste in dat geval op woensdag, want ja... volgende week vrijdag zitten we alweer in de laatste maand van het jaar. In 'Tuesday Night Music Club' ben ik vorige week begonnen met de terugblikken. Ik ga iedere dinsdag tot kerst door de speellijsten van twee maanden 'Tuesday Night Music Club' en 'Afterglow' en selecteer daaruit de albums die me het meest hebben aangesproken. Niet zelden ook titels die ik herhaaldelijk heb gedraaid in deze periode en die ik inmiddels een beetje ben 'vergeten'. Zo kwam ik dinsdag twee liedjes tegen uit maart en april die soms in zowel de ene als de andere show hebben gezeten. Bij beluistering herinner ik ze opeens weer en mág ze nooit weer vergeten. Vandaar dat ik eentje alvast met een bericht ga eren, wellicht dat Dia Frampton later nog eens aan bod komt. Vandaag de schijnwerpers op één van 'de grootste hits' uit mijn jaar: 'Wandering Star' van de Amerikaanse zangeres Sarah Darling.

Wolfman Radio is een 200 procent legaal internetradiostation. De radiobaas heeft de eerste maanden van het jaar geen geldzorgen, want het is er gewoon niet nadat hij alle vergunningen en Engelse Buma-Stemra-rechten heeft afgetikt. Hoe wij, presentatoren, aan onze muziek komen, zal hem worst wezen. Zolang wij maar niet stimuleren om muziek op een illegale manier te downloaden of te delen. Met het oog op de legaliteit is het fijn als je daaraan kan houden. In het begin van mijn digitale shows haal ik vrijwel alles vanaf Youtube. De meest complete muziekdatabase op het internet? Wijlen Prince en Rick Davies van Supertramp zien dat anders, zij laten originele opnames meteen verwijderen. Motown heeft eenzelfde soort patent ontwikkeld. Veel Motown-opnames op Youtube zijn nog niet ontdekt of het zijn latere Motorcity-opnames. Iets dat ik geregeld in 'Floorfillers' tegenkom en dat zeer irritant is, zijn de 'promotie'-watermerken in een nieuw nummer. Vooral de dames en heren van platenmaatschappij Spinnin' zijn daar ervaren in: In de brug even snel een adres noemen waar je het nummer kan kopen. Het maakt het 'okay' als een kennismaking, maar voor radio of persoonlijke bibliotheek is het opeens onbruikbaar. Dan komt het moment, eind 2015, dat een radio-collega me wijst op het bestaan van deze database. Je betaalt voor de liedjes en de albums, maar in dat laatste geval is het stukken goedkoper dan iTunes. Nadeel voor 'Floorfillers': De leuke mixen vindt je op Youtube en niet in zo'n database. Voordeel: Ongelimiteerd toegang tot Supertramp en Prince. King Crimson is echter een naam die hier weer ontbreekt, maar die kun je dan stiekem nog 'rippen' van Youtube.

Ik weet niets over de financiële kant van Wolfman Radio en dat gaat ons in principe ook niet aan. Ik weet enkele tarieven van kroegen en winkels met slechts een radio op de achtergrond en dan is Nederland niet mals! Het vestigingsland van 'onze' database kent bijna geen wetten op het gebied van auteursrechten en de bescherming daarvan. Het bedrijf weet legaal te opereren tegen afbraakprijzen. Het resultaat is dat de artiest minder ontvangt in vergelijking tot iTunes, maar ja... zolang de wet het toestaat? Na twee jaar weet ik helemaal hoe de vork in de steel zit, maar dat maakt dit niet tot 'een leuk verhaaltje' voor de vrijdagavond. Feit is dat het de database twee tot drie keer in de week aanvult met nieuwe albums en singles. Voor de genoemde shows worstel ik me tweemaal door de lijsten. Natuurlijk kan ik niet alle zeventig of soms honderd toevoegingen beoordelen. Het gaat op gevoel. Welke titels 'triggeren' mij en zie ik toevallig ook een bekende naam waarmee ik een 'double shot' kan doen? Het is voor een donderdagavond als ik de titel 'Dream Country' zie, het nieuwe album van Sarah Darling. Ik klik de titel aan en zie dan 'Wandering Star' staan. Niet alleen draai ik het die avond de eerste keer in 'Afterglow', ook speel ik meteen met het idee voor 'Listen Carefully' in combinatie met Portishead en Lee Marvin. We gaan Sarah dus sowieso nog treffen in een toekomstige 'Eretitel'! Iedere week maak ik kennis met nieuwe releases en op een bepaald ogenblik 'vergeet' je platen om je weer te richten op een nieuwer product en dat is dus het geval gebleken bij Sarah Darling. Sinds dinsdag 'speelt' het nummer echter weer helemaal voor mij.

Wie is het schatje? Welnu, ze heet écht Darling van achteren. Op dierendag in 1982 wordt ze geboren als Sarah Ann Darling. Haar wieg staat in Des Moines in de staat Iowa en dat is niet de uitgelezen plek op de wereld om het in de wereld van de entertainment een doorbraak te forceren. Het grote publiek ziet haar in 2003 voor het eerst optreden in het televisie-programma 'The Entertainer'. Ze eindigt in de top drie op maar muzikale kunsten, maar is niet de winnaar van de show. De show wordt voor gezeten door de beroemde entertainer Wayne Newton en deze verklaart Darling meer geschikt voor Memphis te vinden in plaats van Las Vegas. Ze volgt het advies op en zal hem jaren later nog steeds dankbaar zijn. O ja, had ik al verteld dat Sarah Darling een country-zangeres is? De database overspoelt me wekelijks met tientallen country-titels en de meeste liedjes halen de shows niet eens. Hoe ik dan toch bij Sarah Darling ben gekomen, is een vraag waarop ik geen antwoord weet. Wellicht dezelfde intuïtie die John Peel ook altijd heeft gebruikt?

In 2008 komt ze onder contract bij Black River en gaat de studio in voor haar debuutalbum. 'Every Monday Morning' verschijnt op 16 juni 2009 en de single 'Jack Of Hearts' wordt genoteerd in een toonaangevende countrymuziek-hitparade. 'Angels & Devils' ziet op 15 februari het levenslicht en is het tweede album voor Darling. Haar platenmaatschappij is eigendom van een zakenman die tevens eigenaar is van ijshockeyteam Buffalo Sabres uit New York. Het is traditie dat daar het nationale volkslied wordt gezongen en in 2011 wordt dit verzorgd door Darling. In de country-scene is ze dan geen onbekende, zonder om meteen van een superster-status te spreken. 'Home To Me' is een grote hit voor haar, vooral omdat ze de tekst voor iedere staat aanpast en er dus verscheidene uitvoeringen zijn van het nummer. Het bereikt eventueel een 34e plek op de Billboard Country. 'Home To Me' verschijnt begin 2013 als een digitale EP en dat is tevens het einde van de samenwerking tussen Darling en Black River. Vijf maanden na 'Home To Me' komt Darling met 'Little Umbrellas', de eerste single in eigen beheer. Het hitparade-succes laat sindsdien op zich wachten. Er zijn inmiddels drie singles getrokken van 'Dream Country', maar het heeft nog geen zoden aan de dijk gezet.

Wat als ze nu eens 'Wandering Star' uitbrengt als volgende single? Kan een muzieksamensteller zó 'hufterig' zijn om dit niet aan de lijst toe te voegen? Ik moet bekennen dat ik eigenlijk nooit verder ben gekomen dan dit nummer en de rest van het album zal ik vast nog eens beluisteren. 'Wandering Star' is hoe 'klassieke pop' voor mij hoort te klinken, want nee... dit is niet heel specifiek 'kuntrie'. Ik heb het afgelopen jaar een voorzetje gegeven, nu is het aan Darling om het nummer handen en voeten te geven als single en vervolgens een paar programmamakers die het werk voortzetten. Dit móet worden gehoord! Voor wie het 'gemist' heeft: Sarah heeft een 'audio only'-video van het nummer op Youtube maar ben niet zo van de linkjes op Soul-xotica. Gewoon even zoeken dus...

Eretitel: 'Fire'

Ondanks dat ik gisteren vrij ben geweest, heb ik een 'pet-dag' gehad. Dat heeft er onder andere voor gezorgd dat ik niet kon slapen en dus vandaag een beetje brak aan het werk ben gegaan. Vanavond twee uren heerlijk geslapen en daarna aan de bak voor 'Afterglow'. Ik heb het nu eigenlijk wel een beetje gehad, maar wil niet meer verderop raken en doe dus vanavond de 'Eretitel'. Ik ben in blijde verwachting van totaal twaalf singles en dus is de kans op 'Single round-up'-afleveringen aanwezig. Eentje kan zelfs nog wel een tijdje duren voordat die binnen is want officieel komt die pas op 4 december uit. Ik heb begrepen dat ze al een paar exemplaren hebben liggen die ze nu al gaan versturen en dus is het afwachten of ik één van de gelukkigen ben. Ik durf deze plaat echter wel dit weekend aan jullie voor te stellen. Het is nieuw vinyl, dus dat is geen gok, en het nummer zélf ken ik inmiddels erg goed. Niet op de zaken vooruit lopen en eerst maar eens de 'Eretitel' doen. Vandaag gaat het om 'Fire'.

3. The Pointer Sisters (1979)
Bruce Springsteen is de schrijver van deze 'Fire' en hij heeft oorspronkelijk een persoonlijke held in gedachten. Hij rijdt in 1977 met de compositie naar Graceland, in de hoop om op audiëntie te kunnen komen bij Elvis Presley. De portiers herkennen hem niet en hij gaat onverricht ter zake weer naar huis. Een paar maanden later sterft The King. The Pointer Sisters is eenvoudiger te bereiken. De dames timmeren dan al zes jaar succesvol aan de weg met hun eigenzinnige covers en het maakt eveneens iets speciaals van dit Springsteen-nummer. Dat kun je horen als je dit naast het origineel legt. Ik heb geen flauw idee waarom ik de originele opname niet in 'Listen Carefully' heb gebruikt, vandaag moet ik het dmet de platgespeelde uitvoering van The Pointers doen. En dan is een derde plek het hoogst haalbare.

2. Laurel Aitken & The Skatalites (1963)
Het is nogal even zoeken naar de oorspronkelijke verschijningsdatum van deze 'Fire' en dat is ook geen wonder met Laurel Aitken. Evenals James Brown in late jaren zestig en vroege jaren zeventig, lijkt het alsof Aitken dagelijks iets opneemt. Zijn discografie is zéér uitgebreid en, naar het schijnt, is deze opname in 1969 opnieuw uitgebracht. In 1963 neemt hij echter 'Fire' op met de beroemde The Skatalites en legt hiermee mede de basis voor de toekomstige ska. Ik weet niet of het is door gegaan, maar er is sprake geweest dat Aitken in 1998 in Het Bolwerk zou optreden. Ik ben er niet geweest als het concert heeft plaatsgevonden, want ik woon op dat moment in Engeland. Het is door deze 'aankondiging' in eind 1997 dat de naam Laurel Aitken me is gaan opvallen. De 'Rare Record Price Gúide' heeft een bladzijde vol Engelse uitgaven van zijn singles en dat zijn al een hoop! Dan hebben we het nog niet eens over de talrijke opnames die dan Engeland niet zullen bereiken. In het werk van Aitken en The Skatalites is het totaal inwisselbaar op de andere nummers, maar toch mag het vandaag op twee.

1. Crazy World Of Arthur Brown (1968)
Ik geloof dat ik dit heb te danken aan Henk Westbroek. Hij vertelt wel eens het verhaal dat hij tegenover Brown heeft gezeten tijdens een bezoek aan Londen. In de jaren zestig zijn concertopnames alleen voorbehouden voor grote artiesten, hoewel sinds de komst van Youtube toch wat materiaal uit die tijd is vrij gekomen. Toch kunnen de beelden niet een impressie geven van hoe overweldigend de optredens waren. Brown gaat door een lange lijst 'gimmicks' tijdens zijn optredens. Muzikaal is het psychedelische blues met het dreigende orgel van Vincent Crane. Hem komen we later onder andere tegen in Atomic Rooster, maar The Crazy World vormt voor menig muzikant een opstapje. 'Fire' is in 1968 een zeer verrassende nummer 1-hit en Brown zal het dunnetjes overdoen met het bijna-identieke 'The Devil's Grip'. In Nederland is het eenmaal top tien en daarna ook niet weer. Het is voor mij de ultieme 'Fire'.

Hoeveel woorden ik volgende week ga vuil maken aan de 'Eretitel'? In ieder geval drie, want dan staat de titel 'Words' in de schijnwerpers.

Week Spot: Fatback Band

Het is niet de eerste keer dat Fatback Band de Week Spot heeft. Bij de eerste keer heet het nog de 'Tune Of The Week' en is de 'Soul-x-rated' de enige manier om het met de wereld buiten Facebook te delen. Ik moest toch even zoeken want ik geloof niet dat ik ooit écht over Fatback Band heb geschreven. Dat klopt! In juni 2012 is het een kattenbel met wat gebral in de ruimte. Niks geen geschiedschrijving over de groep buiten feitjes uit het 'Hitdossier'. Ik ben de schaamte voorbij met 'Wicki Wacky' als 'Tune Of The Week'. De plaat hóórt immers niet in de Blauwe Bak thuis want daarvoor is het veel té funky? Ik kan me nog herinneren dat ik in 2012 moeite heb deze zin te schrijven. Waarom zou een funk-plaat niet in de Blauwe Bak mogen? Wellicht het enige spoor van het beruchte Northern Soul-snobisme? Anno 2017 gaan Northern-kneiters de jaren zestig of zeventig in en staan disco en funk gebroederlijk naast elkaar in de Blauwe Bak. Ik presenteer jullie vandaag trots de nieuwe Week Spot: 'Gotta Learn How To Dance' van Fatback Band uit 1975.

Ik ben in 2012 bezig met de Blauwe Bak Top 40 over het tweede kwartaal van dat jaar als ik ook een podcast wil maken met de 'bubbling under'. Volgens mij blijft deze in de demo-status hangen. Ik ben op een paar na de hele rits kwijtgeraakt bij de computercrash van 2013, uitgerekend twee weken nadat ik mijn Podomatic-account heb leeggekieperd en gesloten. In deze bewuste Top 40 staan enkele platen die ik soms als twintig jaar eerder heb gekocht en daarvan is 'Wicki Wacky' van Fatback Band eveneens een voorbeeld. Het verschijnt in 1985 als keerzijde van de Engelse uitgave 'Is This The Future?' en zo koop ik de single omstreeks 1996. Ik woon goed en wel in Nijeveen als ik door mijn bakken singles ga op zoek naar mogelijke Blauwe Bak-aanwinsten. Sindsdien staat Fatback Band in de reserve-Blauwe Bak. In 2013 doe ik nog eens een serie over de vroege Week Spot-platen in 'Do The 45' en deel dit op Soul-xotica. Dat en het Week Spot-kwartet is de enige keren geweest dat ik over de groep en plaat heb geschreven. Soms wordt de band genoemd in een andere biografie en pas in juni komen we de groep opnieuw tegen als ik net deze single heb gekocht. Hierin verklaar ik 'niets te kunnen' met de a-kant, maar dat het in de reserve mag dankzij de b-kant. Dankzij de 'vakantiemixen' is het nummer verder gaan groeien en nu mag het dus de Week Spot heten.

'Who gave birth to the funk', vraagt Joe Tex ons in 1979 op zijn gelijknamige single. Dat is een verhaal waar ik op dit moment niet verder op in ga. Feit is dat het funk-virus in 1970 flink om zich heen mept. Het zal uiteindelijk de connectie vormen tussen Motown en andere zwarte dansmuziek uit de jaren zestig enerzijds en disco anderzijds. Bill Curtis is een gerespecteerd drummer met een lange staat van dienst in vooral de jazz. Hij heeft een droom over een band die funk combineert met de 'fatback' uit de jazz. In 1970 formeert hij de band met toetsenist Billy Hamilton, saxofonist Earl Shelton, zanger-gitarist Johnny King, bassist Johnny Flippin, trompettist George Williams en fluitist George Adams. Hamilton houdt het reeds na een jaar voor gezien en wordt vervangen door Gerry Thomas. De groep maakt in 1972 haar debuut op vinyl middels de langspeler 'Let's Do It Again' op het Perception-label. De groep zit nog steeds bij Perception als in 1973 een aanval wordt gedaan op de hitparade met 'Street Dance'. De single bereikt een 26e plek op de R&B, maar doet in de Hot 100 niet mee. Dat zal de groep de rest van haar carrière evenmin lukken. 'Wicki Wacky' en 'Yum Yum (Gimme Some)' worden in 1975 bescheiden hits in Engeland. De rest van de wereld gaat pas overstag in 1976 met de single 'Spanish Hustle'. Zowel deze als 'I Like Girls' stranden op nummer 101 in de Hot 100, maar zijn wel grote hits op de R&B. Waar Kool & The Gang zich bijvoorbeeld heeft ontpopt tot een mainstream-act, daar zal Fatback Band immer 'underground' blijven. De platen vinden gretig aftrek onder dj's en de dansvloer wordt optimaal benut als de platen worden gedraaid, maar de hitparade is té hoog gegrepen in Amerika.

De bezetting van de groep verandert nog wel eens en op een bepaald moment worden ook zangeressen toegelaten in de groep. In 1978 kort de band de naam in tot Fatback en lijkt 'I Like Girls' een grote hit te worden. Dat de groep in eerste instantie niet landelijk doorbreekt, heeft met toetsenist Gerry Thomas te maken. Hij is tegelijk ook lid van Jimmy Castor Bunch en de tournees van deze groep maken dat hij zich alleen kan richten op Fatback Band ls hij 'thuis' is. Fatback Band treedt dus zeer lokaal op en, zeker in de Perception-tijd, is dat té minimaal voor 'coast-to-coast'-succes. Toch valt het iedereen op dat de groep mateloos populair is in Engeland en in de vroege jaren tachtig vertrekt Fatback Band (dan weer met de oorspronkelijke naam) naar dat eiland waar in de midden jaren tachtig nog een paar grote hits worden gescoord.

Fatback heeft echter nog één 'claim'. In 1979 maakt het de single 'King Tim III (Personality Jock)' en dat gaat een week eerder naar de radiostations dan 'Rapper's Delight' van Sugarhill Gang. Het zou daarmee de eerste rap-hit zijn, maar wie koopt daar iets voor als je naar het succes van de concurrent kijkt? Fatback Band zal nu eenmaal worden herinnerd voor de vroege 'street funk' uit de jaren zeventig en de grote hit 'Spanish Hustle'. Fatback Band is nog immer actief, naar het schijnt, en alleen oprichter Curtis is nog van de partij van de 'oudere' leden.

'Gotta Learn How To Dance' is tekstueel het cliché dat we veel tegenkomen in de midden jaren zeventig. 'Lief' gaat iedere zaterdagavond dansen in de discotheek en ik-persoon wil dus ook leren dansen. Het is verpakt in een zeer aanstekelijke groove en de dame complimenteert het geheel. Hier krijg ik altijd en overal goede luim van!

De radio-droom komt uit

,,De meeste dromen zijn bedrog", aldus de pizza-bakker uit Alkmaar. Sommige dromen kunnen toch ooit nog eens uitkomen, waarvan dit tweede bericht over 'de radio-droom' kan getuigen. En, zoals jullie zullen merken, heb je het zelf voor het kiezen of dromen uitkomen of niet. Ik ben blijven steken bij mijn laatste pogingen om bij een lokaal station aan de slag te komen. Het is dan 2002 en daaromtrent. Alles loopt steeds stuk en dus vergeet ik het gemakshalve maar een tijdje. Ik luister dan al een paar jaar geregeld naar 'Theater Van Het Sentiment', maar heb verder niet zoveel op met gesproken woord op de radio. Tijdens fietstochten luister ik geregeld naar de jukebox van Arrow Classic Rock. In 2003 besluit ik dat ik wel zonder televisie kan en het is september 2003 als ik de radio ga gebruiken als mijn televisie. Opeens worden de non-stop jukeboxen erg voorspelbaar en saai en wil ik juist weer wat gesproken woord horen. Ik word een fanatiek Radio 2-luisteraar. Doordat dit in de nacht de uitzendingen deelt met Radio 1 maak ik eveneens kennis met een aantal fijne nachtshows. Ik ben zelfs in december 2003 nog te gast in Hilversum bij de op-een-na laatste uitzending van een legendarisch KRO-nachtprogramma. Ik kan me de naam alleen niet herinneren en heb al een tijdje gezocht op Google. Een half uur later: 'Niemandsland'! Dat was het programma waar ik naar zocht!

Vooral in de zomer ben ik aangewezen op de radio. De Buze is dan meestal twee maanden dicht en dus heb ik niets anders te doen op zaterdagavond dan boek lezen en radio luisteren. In 2004 heeft het 'Theater' nog wel een aardig zomers programma, maar in 2005 gaat het concerten uit de archieven van 'Leidsekade Live' herhalen. Sorry, maar ik kan niet luisteren naar live-concerten op de radio en dus ga ik dwalen op de radio. Ik luister zo een tijdje naar The Big L, maar het ontvangst is erg matig in Steenwijk en bovendien is het 's avonds alleen via het internet te beluisteren. Ik ga opnieuw zoeken en ben dan al op de AM als ik uit kom bij 747AM. Dat wordt gedurende een jaar mijn radiozender! Vooral het programma 'De Avonden' met veel literair gebral en échte 'underground'-muziek. Dat tekent mijn 2005/2006, dezelfde tijd dat ik me bezig hou met 'rare' muziek en de noise leer waarderen. 747AM moet echter plaats maken voor het knullige Radio 5 en ik ben waarschijnlijk één van de twintig die nog steeds daarom moet huilen, hoewel ik me niet kan voorstellen dat ik nu opnieuw naar 'De Avonden' zou luisteren. Ik keer terug naar Radio 2, hoewel ik bijna iedere woensdag en donderdag op blijf voor 'Over De Schutting', de show van mijn radio-held Hugo Van Krieken. Ik ben drie keer te horen in de rubriek 'Laat Horen' en de afspraak voor de vierde keer is al gemaakt, als de beste man in de zomer van 2009 komt te overlijden. Een goede vervanger komt er niet en tot de zomer van 2011 blijf ik dwalen in het radio-aanbod. Vaak is het dan toch Radio 1 en de nachtprogrammering en 'Het Steenen Tijdperk' op zondagmiddag.

In 2011 is er brand in de radiotoren van Hoogersmilde en dat maakt dat ik sindsdien de zenders niet meer ruis- en kraakvrij uit de ether kan halen. Kabel heb ik laten afsluiten en dus is dat de enige manier om radio te ontvangen. Het is dezelfde zomer dat ik eenmalig terug ben op de radio. Forumvriend Albert nodigt me uit een show met hem te doen op zaterdagmiddag voor de lokale radio. In het begin ben ik erg nerveus, maar kom na een uurtje 'los'. Toch speel ik niet met de gedachten op weer iets met radio te gaan doen, ik beschouw het vooral als een uitdaging om eens lol te hebben met een andere muziekkenner en lekkere obscure muziek te draaien. Een maand na de uitzending hoor ik dat de Rembrandtstraat in Steenwijk gesloopt gaat worden. Ik heb dan recht op mijn verhuisvergoeding en heb mezelf lang geleden beloofd dat ik daar sowieso een setje Technics-platenspelers voor mag kopen. Op dat moment is alleen nog de 'gold-edition' van dertienhonderd euro per stuk en daar heb ik geen trek in. Bij de nieuwe mixers van Behringer zit een software-pakket voor onder andere podcasting. Ik maak in 2012 kennis met de muziek-podcasts van Rarenorthernsoul en ben van mening dat ik dit beter kan. Op 15 mei 2012 publiceer ik de eerste 'Soul-x-rated', een wekelijkse podcast met de 'Tune Of The Week' (later de Week Spot) en een gevarieerd programma van zeventien liedjes en iets meer dan een uur per stuk. Eerst in het Nederlands en daarbij krijg ik vaak de kritiek dat ik niet 'dynamisch' genoeg klink. Ik ben het helemaal eens met de critici.

Op Facebook is het mogelijk om pagina's 'leuk-te-vinden' om zo je 'interesses' weer te geven op je profiel. Zo heb ik ooit 'Northern Soul' als activiteit toegevoegd en tot mijn grote schrik gaat deze pagina opeens 'leven'. Het komt vooral uit de Mod-scene en ik pik een 'linkje' op van een andere nieuwe pagina welke écht over Northern Soul gaat. Ik maak kennis met de Admin en laat weten redelijk 'progressief' te zijn en hij juicht dat toe. Een maand later trapt hij mij er vierkant uit, maar dan heb ik al wel een paar goede vrienden gemaakt. Die gaan mee naar mijn nieuwe pagina: 'Upbeat, Rare And Northern Soul'. Ik heb bij de vorige pagina nét besloten geen vrienden meer aan te nemen, als ik een verzoek krijg van Lee Madge. Ach vooruit, hem nog en dan gaat de boel op slot. Hoe anders zou het zijn gelopen als ik voet bij stuk had gehouden? Ik maak kennis met Lee's show op Wolfman Radio en merk meteen dat dit een station is waar ik me thuis kan voelen. Het is muzikaal zéér divers en het staat voor alles open. Bovendien doen de presentatoren hun programma's met een zekere passie zoals ik die al lang niet meer heb gehoord. Ik ben inmiddels begonnen met het doen van de Engelse 'Soul-x-rated', maar Wolfman Radio is té professioneel voor een podcast-boer als mij. Toch begint een andere vriend te 'pushen' en het is aan zijn doorzettingsvermogen te danken dat ik ben binnengestapt. Dat gebeurt op 10 november 2012 met 'Do The 45' en sindsdien zit ik al vijf jaar in een kermisattractie die maar niet wil op houden!

In juni 2013 begin ik met 'The Vinyl Countdown' op zondagavond, 'Floorfillers' vanaf augustus op zaterdagavond. In november 2013 een rigoreuze verhuizing. 'Floorfillers' gaat naar de donderdagavond en zal in juli 2016 worden afgelost door 'Afterglow'. 'The Vinyl Countdown' gaat naar zaterdagavond en in juni 2014 neem ik ook weer de zondagavond erbij. 'Tuesday Night Music Club' begint in maart 2015 als een tijdelijke show, maar hier kan ik inmiddels ook niet meer zonder. 'Do The 45' heeft inmiddels zijn vaste plek gekregen op de zaterdagavond nu ik overdag moet werken.

Raddraaien: Dee C. Lee

Vorige maand heb ik nog wel eens de turbo aangezet om de oude serie 'Raddraaien' te voltooien, maar sinds de nieuwe serie is het vrij stil. Dit is pas de tweede uit de serie die ik twee weken geleden ben gestart. Plannen voor deze week? Niet echt, hoewel ik in blijde verwachting ben van een stapel Blauwe Bak-aanwinsten. Waarschijnlijk in of rond het weekend een 'Singles round-up' met de eerste vangst? Verder ben ik weken geleden blijven steken in het ADM-verhaal en wil nog zeker eens opnieuw twintig jaar geleden in de tijd. Of anders vijf jaar geleden, naar hoe en precies ik nu dan toch nog bij de radio ben gekomen. Genoeg onderwerpen om over te schrijven, het is alleen de tijd die me soms een beetje in de steek laat waardoor het dagelijks publiceren lastig is. Vergeet niet dat ik sinds een paar maanden méér uren ben gaan werken. Hoe dan ook, ik wil deze week ontspannen beginnen met een aflevering van 'Raddraaien' en tot mijn grote vreugde heeft de serie een single in petto die ik vorige week zondag nog heb gedraaid (en, geloof ik, ook genoemd op Soul-xotica). De 45e single uit de zesde jaren tachtig-bak is 'See The Day' van Dee C. Lee uit 1985.

Waar en wanneer? Dan moeten we de Noordzee oversteken. Wanneer...? Dat zal ergens in oktober of november 1998 zijn geweest. Ik woon dan een half jaar in Mossley en leer nog steeds de omgeving kennen. Ik mag graag op zaterdagmiddag een eind uit wandelen, al dan niet met hond Sadie, maar deze bewuste middag ben ik alleen. Ik loop langs het Huddersfield Canal naar het nabijgelegen Stalybridge. Hoewel het stadsbestuur er alles aan doet om het 'beter' te maken, vind ik Stalybridge altijd een 'smerig' stadje. Veel industrie, autowegen die door het centrum lopen en grijze grauwe bouwwerken. Er is niemand die honderd kilometer gaat rijden om Stalybridge te bezoeken. Het is typisch zo'n stadje in het noordwesten van Engeland. Voor de lokale bevolking is alles te koop, een toerist heeft hier niets te zoeken. Ik wandel vooral naar Stalybridge voor de prachtige looproute langs het kanaal (ook al gaat het dichtbij Stalybridge half over een illegaal autokerkhof) en, uiteraard, op zoek naar plaatjes. Ik ontdek deze middag een 'charity shop' een aardig eindje buiten het centrum. De platen zijn 10 pennies per stuk en dat geldt voor zowel singles als elpees. Als ik de winkel aan Manchester Road mag omtoveren tot boeken- en platenparadijs, zal ik nog enige tijd 'inkopen' doen bij deze winkel. Natuurlijk zijn wij ook een 'charity' dat niet aan inkoop doet, maar ik vind zelf de platen goed staan in onze winkel en dus doneer ik ze vervolgens. Dee C. Lee heeft er ook een tijdje gestaan, maar die mag op het laatst toch mee terug naar Nederland. Het kan ook zomaar zijn dat de single van oktober 1999 tot en met februari 2001 in Mossley heeft gestaan en dat ik de plaat pas heb meegenomen na de 'Monstertocht'.

De afgelopen 'Big One' stond in het teken van The Jam en door de link tussen Paul Weller en Dee C. Lee besluit ik de single op zondagavond af te stoffen en als laatste plaat te draaien. Het wordt eens hoog tijd dat ik me verder ga verdiepen in Dee C. Lee en het verhaal komt me redelijk bekend voor. Diane Catherine Sealy is haar volledige naam. Ze komt op 6 juni 1961 ter wereld in Balham in Zuid-Londen. Als twintigjarige krijgt ze haar eerste baantje in de popmuziek als achtergrondzangeres van Wham! Ik doe intussen even huiswerk en zie dan dat Dee C. Lee met Shirlie Holliman deze taak vervult. De laatste zijn we eens eerder tegengekomen in 'Raddraaien' met Pepsi & Shirlie. Dee C. Lee heb ik dus nog niet eerder gehad. Dee C. Lee is nog prominent aanwezig in de videoclip van 'Club Tropicana' en kort daarna legt Wham! het loodje. Dee C. Lee maakt een solo-single, 'Selina Wow Wow', maar dat is geen hit ondanks redelijke airplay. Ik moest even kijken of ik het nog kon herinneren, maar nee... typisch zo'n springerig jaren tachtig-plaatje dat niet in het collectieve geheugen is blijven steken. De single brengt het in Engeland tot nummer 88 in de Top 100. The Jam is in 1983 uiteen gegaan en Paul Weller zoekt naar een nieuw avontuur. Mick Talbot heeft daarvoor toetsen gespeeld bij The Merton Parkas, Dexy's Midnight Runners en The Bureau en vindt in Paul Weller een ideale partner voor The Style Council. Weg uit de stereotiepe Mod, dieper duiken in de materie die de Mod-scene heeft gemaakt tot wat het is en serveren als een commercieel radio-geluid. Zo zou ik The Style Council willen omschrijven en dat is tevens de reden waarom veel Mods en The Jam-fans afhaken bij The Style Council. Steve White wordt aangesteld als drummer en Dee C. Lee verzorgt de achtergrondzang. Ook wordt ze smoorverliefd op Weller en de liefde is wederzijds. In 1987 stappen de twee in het huwelijksbootje.

Toch is Lee niet getrouwd met The Style Council. Ze probeert intussen zelf ook nog een succesje te scoren en dat lukt in december 1985 met haar zelf geschreven 'See The Day'. Op de achterkant van het hoesje vinden we een persoonlijke notitie van Lee waarbij ze zich bijna verontschuldigt voor het feit dat haar 'sound' is veranderd. Ze hoopt dat we nog steeds vertrouwen hebben in haar en dat we haar nieuwe muzikale koers kunnen waarderen. Maar natuurlijk! 'See The Day' is van start tot einde een prachtig nummer waarin Lee haar kunsten kwijt kan in een prachtig arrangement. Paul Weller en Mick Talbot worden bij naam genoemd op de b-kant van de single, maar de a-kant is vooral Dee C. Lee met een orkest. De plaat bereikt de top tien in Engeland en blijft bij ons steken in de Tipparade. Een jaar later verschijnt haar debuutalbum 'Shrine'. Paul Weller staat bekend als een Northern Soul-verzamelaar met een bijzondere voorliefde voor het Detroit-label Shrine en hoewel het nergens wordt bevestigd, kan ik me bedenken dat ze de titel heeft 'bedacht' toen ze in Weller's kostbare singleskoffer heeft gekeken. De relatie met Weller houdt stand tot 1998 en er worden twee kinderen uit dit huwelijk geboren: Dochter Leah en zoon Natt. De laatste werkt inmiddels zelf als muzikant en heeft samen met zijn vader opgetreden.

The Style Council wil in 1989 een album uitbrengen, maar platenmaatschappij Polydor laat het op de plank liggen. Het zal pas tien jaar later verschijnen op een box-set van de groep. Na Style Council gaat Lee werken met Robert Howard van The Blow Monkeys. Als Slam Slam brengt het een serie dance-platen uit die het goed doen in de clubs, maar op de hitparade weinig voorstellen. In 1993 zien we haar eenmalig terug in de schijnwerpers met Guru's project Jazzmatazz en de redelijk succesvolle single 'No Time To Play'. In 1994 maakt ze het solo-album 'Things Will Be Sweeter' en in 1998 ziet 'Smiles' het levenslicht. Dan wordt het negen jaar rustig rondom Dee C. Lee. Rond 2007 speelt ze een paar rollen in films en doet een paar eenmalige optredens onder andere voor de televisie. Op oudjaarsavond 2010 doet ze een optreden met een 'all star'-project en dat is voorlopig het laatste wat we hebben vernomen van de zangeres.

Liggend inhalen

Ik heb vanmiddag nog wel op het punt gestaan om te gaan fietsen, maar dan gaat het net weer even regenen en wordt het andermaal uitgesteld. Wat rest is een rustdag en misschien had ik dat ook wel nodig. Met name gisteren was een 'jachtige' dag. Ik word een uur té laat wakker waardoor ik niet de volgende bus naar Havelte kan pakken. De Pioneer is donderdagmiddag achtergebleven bij de fietsenmaker want de voorband is helemaal gaar. Op sommige plekken is die gewoon geel geworden. De fietsenmaker zal proberen om hem vóór vrijdagmiddag klaar te hebben, alleen moet de band worden besteld en hangt het ervan af hoe laat de pakketbezorger komt. Laat! Om half vier krijg ik de melding dat de fiets klaar is, maar dan ben ik reeds aan het werk en kan hem niet voor zes uur halen. Er zit niks anders op dan om kwart voor negen met de bus naar Havelte te gaan, maar dan ontwaak ik om half negen. De volgende bus gaat pas om kwart over tien en dan ben ik té laat in Steenwijk. Ik regel met Meppel dat een chauffeur me komt halen. Als die in Uffelte is, vraag ik hem of hij me wil af zetten in Havelte zodat ik de fiets kan ophalen. Het oorspronkelijke plan was om naar Meppel te gaan, met Steenwijk mee te rijden en 's middags met de bus naar Havelte. Dat is nu dus niet meer nodig. Het betekent wel dat ik na een erg zuinig bakje koffie al in de spieren ben en zo naar Steenwijk fiets.

Het gure weer zal ook zijn aandeel hebben gehad, maar ik ben bekaf als ik thuis kom. Ik slaap eerst een paar uren en dan ben ik fit genoeg om de radioshow te doen. Terug naar de Pioneer. Het is een kampioen! De fietsenmaker heeft alleen de buitenband vervangen omdat de binnenband picobello is. Dat meen je niet...? Ik heb reeds elfduizend kilometer gefietst met de binnenband en volgens de fietsenmaker kan daar met gemak nóg een paar duizend bij opgeteld worden. Ik hoop op zesduizend zorgeloze kilometers. Mijn streven is om zeventienduizend met de tandwielen te doen en als die zo blijven functioneren als dat ze nu doen, gaat dat geen probleem opleveren. Ze fietst als herboren! Eigenlijk had ik dat vanmiddag even willen 'vieren', maar het weer is té onaantrekkelijk om naar buiten te gaan. Ik moet immers ook niet vergeten dat ik pas dinsdag en woensdag weekend heb en het zal woensdag wel redelijk zijn volgens de vooruitzichten. De foto dateert van die hele mooie zondag en is genomen in het Ruinerbos vlak buiten Echten. De zon zakt al en dus is dit de laatste foto van deze uitzonderlijk mooie dag.

Een leven met Hans

Eerder deze avond gaat het gerucht dat David Cassidy is overleden. De waarheid is echter dat de man nog in leven is, maar een transplantia heeft ondergaan en daarbij in coma is geraakt. Gisteren al het trieste nieuws van Malcolm Young, slechts een paar weken na zijn oudere broer George. Wat je bij David Bowie hebt gezien, zie je ook bij het overlijden van Malcolm Young: Plots is iedereen 'fan' van AC/DC. Dan blijken de H&M-meisjes opeens erg bewust dat AC/DC-hemd te hebben gekocht. Even wordt Malcolm Young groter dan het leven zelf gemaakt en dat is iets waar ik me wel eens aan stoor. 'Een leven met Malcolm' is voor mij redelijk overbodig. Ik heb 'Whole Lotta Rosie' stevig 'genoten' in 1992, maar krijg in de tweede helft van het decennium een gezonde hekel aan AC/DC. De biografie van de band werpt weer een iets ander licht op de groep, maar een fan zal ik mezelf nooit noemen. Neem dan Hans Vermeulen. Een super-fan? Nee, dat ook niet echt, maar wel een man waarvoor ik ontzettend veel ontzag heb. Dat wil ik vandaag in dit bericht met jullie delen. Voor wie verstoken is gebleven van het nieuws: Hans Vermeulen is vorige week donderdag op 70-jarige leeftijd overleden.

Ik ben zes jaar oud al Sandy Coast een geslaagde comeback beleeft met het nummer 'The Eyes Of Jenny'. Toch moet ik bekennen dat ik het toen heb gemist. Ik leer het nummer pas met de andere hits kennen in 1988. Dat jaar treedt Sandy Coast op tijdens het Goud Van Oud-spektakel. Ik zit gekluisterd aan de radio en kan later ook nog eens genieten van de herhaling op televisie. Ik kan niet precies uitleggen welke aantrekkingskracht de groep op me heeft, maar van een 'speciale liefde' is direct sprake. Ik zal het bijna dertig jaar later omschrijven als 'on-Nederlands'. De groep staat op het podium tussen verschillende buitenlandse groepen en solisten en doen daarvoor niet onder. Sandy Coast is dan al een beetje een 'underdog' uit de Nederpop-geschiedenis. Iedereen heeft het over de Golden Earring, Shocking Blue en Tee Set, maar Sandy Coast blijft een beetje onderbelicht in het radio-landschap van 1988. Middels Veronica leer ik 'True Love That's A Wonder' kennen en daarmee is dan meteen één van mijn grootste favorieten genoemd.

Ik koop de single op Koninginnedag 1990 en een half jaar later bemachtig ik 'Just A Friend' middels één van de Nederpop-compilaties op Polydor uit de vroege jaren tachtig. 'Capital Punishment' volgt een paar jaar later, compleet met die 'beroemde' b-kant 'My Friend Abdullah' die door een kasbah loopt. Natúúrlijk, Abdullah heeft alle recht om ook op vakantie in het buitenland te gaan, maar Sandy Coast wil ons doen geloven dat hij 'thuis' is. Elpees doen nauwelijks mee in de verzameling, laat staan cassette-bandjes. Het schiet me opeens te binnen dat ik in 1990 nog het album 'Sandy Coast 89' op cassette koop. Het ding ligt dan reeds in de uitverkoopbak. Hier horen we Vermeulen en de zijnen de oude successen opnieuw doen plus een paar interessante covers. In 1994 leen ik een cd van iemand met de beste momenten van Sandy Coast uit de jaren zestig en zo maak ik kennis met de psychelische kant van de groep. Sandy Coast heeft in zowel de jaren zestig als de jaren zeventig eigenlijk twee parallelle levens. Aan de ene kant levert het fraai single-materiaal af, maar op het album-formaat is het omstreeks 1972-73 erg progressief geworden.

De singles druppelen gestaag binnen. In 1997 koop ik voor erg weinig de single 'Milk And Tranquilizers' mét fotohoes. In 2000 komt daarbij een maxisingle uit 1972 met 'Subject Of My Thoughts' als belangrijkste track. 'Just A Friend' en 'Just Two Little Creatures' volgen nóg later. Qua jaren zestig vind ik verder nog 'And Her Name Is...', 'I See Your Face Again' en 'Eleanor Rigby'. Ik denk dat ik dan de collectie in een notendop heb genoemd. Als er een gelegenheid is om iets van de groep te draaien, maak ik daarvan dankbaar gebruik.

Maar... Hans Vermeulen heeft immers zoveel méér gedaan dan alleen Sandy Coast? Ik geloof dat ik nog de single 'I Couldn't Stay Away From You' van hem hem, maar dat valt me zwaar tegen. Rainbow Train is nog een beetje onontdekt terrein voor mij en misschien moest ik de vroege Anita Meyer toch nog eens een kans geven. In de jaren negentig maakt Vermeulen deel uit van de 'supergroep' The Rest. Hun album uit 1994 krijgt lovende woorden in de NCRV-gids. De 'overige numemrs' schijnen bijzonder goed te zijn, alleen kom ik nooit verder dan de cd-single van het weinig geïnspireerd klinkende 'La Oma'.

Wat echter in ieder decennium van toepassing is, maakt waarom ik zoveel respect heb voor Vermeulen. Zijn opnames verlaten niet eerder de studio totdat ze 'perfect' klinken. Zeker vanaf de midden jaren zeventig resulteert dat wel eens in té gladde producties, maar een misstap of ander foutje is nergens te bekennen. Waarom 'True Love That's A Wonder' niet een Amerikaanse top tien-hit is geweest, zal voor mij altijd een raadsel blijven. Als er één plaat is met internationale allure, dan is het dat nummer wel. Of de opvolger 'Just A Friend'. Het latere Nederlandstalige werk heeft me nooit iets gedaan, opnieuw net iets té glad. Ik herinner Vermeulen dan het liefste voor zijn werk met Sandy Coast en dank hem voor de mooie muziek die hij me eheft gebracht.

Eretitel: 'Woman'

'Listen without prejudice' is de boodschap die George Michael aan de wereld heeft nagelaten. Zo kom ik bij de samenstelling van 'Afterglow' een nieuwe single tegen. Ik beluister vijf tot tien seconden en besluit dat het in de show zit. Alleen... klopt dit wel? Een solo-artieste met dezelfde naam als de titel van het liedje? Ik ga even speuren en ontdek dan pas wie schuilgaat achter het pseudoniem. Sharon Den Adel van dat verschrikkelijke Within Temptation is verantwoordelijk voor 'My Indigo' van My Indigo. Terwijl ik het in de show draai, moet ik denken aan het liedje van de erg schunnige grindcoreband uit het midden des lands (met een naam die ik weiger te schrijven op mijn 'keurige blog'): 'Metal is een mannensport'. Niet alleen metal, maar ook de rest van de popmuziek lijkt gedomineerd door de heren. Feit is wel dat zeer veel liedjes zijn opgedragen aan vrouwen. Soms bij naam, maar ook in het algemeen. Als je dan kijkt naar de liedjes van de dames dan zijn deze vaak meer algemeen. 'Iedereen weet immers wel' dat de zangeres hetero is en dat de grote liefde automatisch een man moet zijn. Resultaat: Slechts een paar platen met 'Man' ls titel, maar op het gebied van 'Woman' zou ik een paar uur kunnen vullen. Op 8 maart 2016 doe ik een 'Listen Carefully...' in 'Tuesday Night Music Club' met 'Woman' als titel en dat resulteert in de volgende drie liedjes. Peter & Gordon, Neneh Cherry, Wolfmother en vele anderen moeten later nog maar eens een 'Eretitel' krijgen?

3. James Brown (1974)
Voordat ik verder ga met een verhaal over 'vrouwen' moest ik wellicht eerst maar eens een paar vragen stellen aan iemand die alles over vrouwen weet? Wijlen James Brown is zo geobsedeerd door vrouwen dat hij in de jaren tachtig camera's laat ophangen in de damestoiletten van zijn restaurant. Hij doet in 1966 al zijn 'Metal Is Een Mannensport' in de vorm van 'It's A Man's Man's World' met dien verschil dat hij wel erkent dat de vrouw 'nodig' is in de wereld, daar waar de grindcoreband dames als Den Adel liever van het toneel zien verdwijnen. Brown is een bezige bij in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig en levert bijna maandelijks een album af. Soms zit daar eens een herhalingsoefening tussen en zo eentje komen we tegen op drie in de 'Eretitel'. Eigenlijk is 'Woman' gewoon een vervolg op 'It's A Man's Man's World' en niet meer dan dat, maar Brown brengt het met een passie welke me steeds weer weet te ontroeren.

2. John Lennon (1980)
Nog een man met vrouw-ervaring. Als hij zou willen, had hij in de jaren zestig de grootste harem ter wereld kunnen opbouwen, maar intussen leeft hij met een geheim. Een getrouwde man met een kind is niet het ideaalbeeld voor een tieneridool en dus moet Lennon de vrijgezelle jongeman uithangen terwijl Cynthia en zoon Julian thuis op hem wachten. Soms is het pijnlijk. Als Billy J. Kramer zijn podiumnaam krijgt toegewezen, vraagt die waar de 'J.' voor staat. A. Moonen zou 'voor de punt' hebben geantwoord, maar John Lennon denkt diep na en antwoordt dan: ,,Julian". Kramer lacht zich rot. ,,Julian? Dat is een naam voor een nicht". Waar hij Cynthia moet verbergen, daar is zijn volgende vrouw direct op de voorgrond. 'Woman' van 'Double Fantasy' is één van de vele liedjes over Yoko en weer heeft het dezelfde strekking als bij James Brown. John Lennon zou zichzelf niet zijn geweest zonder een vrouw in zijn leven. Lennon mag dus op twee.

1. Barrabas (1973)
De nummer 1 is wat dat betreft een 'underdog', maar wel de reden van een 'Listen Carefully'. Ik heb net een paar weken ervoor de single gekregen van Albert. Het staat als 'interessant' in mijn geheugen geschreven zonder dat ik me voor de geest kan halen wat de plaat interessant zou maken. Welnu, Barrabas is eerst twijfelend in de reserve-Blauwe Bak gezet en... daar staat die nog steeds! Ook omdat het nummer een fraai tandem vormt met 'Mrs. Woman' van The Earls. Hoezo 'croosover'? Een latinrock-nummer tussen de soul- en funkplaten? Ik heb gisteravond geleerd dat een liedje van Edie Brickell hoog staat aangeschreven in de Carib-soul en dus hoef ik me nergens voor te schamen. Van dit trio is het voor mij de meest favoriete 'Woman', maar ik moet het beslist nóg eens doen!

'Listen Carefully' ligt tot de start van 2018 even stil, maar de 'Eretitel' gaat onverminderd door. Volgende week ga ik met vuur spelen!

Het zilveren goud: november 1992

Waar ik me op heb gebaseerd, kan ik niet meer herinneren. Toch wil ik de lijst halverwege niet meer aanpassen en laat het dus zo. Vorige maand hebben jullie vijfmaal een aflevering van 'Het zilveren goud' gehad. Nu is het dan 'stilte na de storm'. Als ik opnieuw naar de lijst kijk, denk ik dat de duizendste single in november 1992 moet zijn geweest, maar ik laat hem mooi staan bij oktober. Dat heeft echter wel tot resultaat dat we vandaag, in principe, een korte aflevering hebben. Kan het nóg minder? Jazeker, volgende maand is het echt weinig! Ik kan me niet herinneren twee weken achtereen bij dezelfde winkel te zijn geweest en toch wordt het onderbroken door een single van Golden Years. Hoe dan ook: Ik ga jullie vandaag voorstellen aan de plaatjes uit november 1992.

Het is gewoon helemaal de verkeerde keuze geweest. Jullie zullen in de loop der jaren wel hebben kunnen begrijpen dat ik niet het optimale heb gehaald uit het onderwijs. Ik slaag met de hakken over de sloot voor de LEAO en de motivatie is gedaald tot een nulpunt. Vier jaar MEAO zou teveel zijn voor mij en dan is daar opeens het KMBO. Een verkorte opleiding van twee jaar met veel praktijk. Iets wat ontbeerlijk is voor resultaat op het KMBO wordt bij mij over het hoofd gezien. Je werkt zelfstandig. Je moet een aantal toetsen binnen een bepaalde tijd halen, maar er is niemand die je achter de kont aan zit. Als je zestien bent en de motivatie is ver te zoeken, dán heb je juist een stok achter de deur nodig. En dus lig ik maanden vóór op Nederlands en moet na een jaar nog beginnen met de administratieve vakken. Enige motivatie om de opleiding af te maken is het middelbare schooldiploma, hoewel het véél minder waard is dan een regulier MEAO-diploma.

Bij het KMBO hoort eveneens vier korte stages van zeven weken elk. Ik heb begin 1992 meegelopen op de administratie van onze school, zit in de zomer bij het waterschap en krijg in oktober te horen dat ik de volgende maand naar Lemmer moet. Ach, kom op, het is vijfentwintig jaar geleden. Het bedrijf heet IJsselmeerbeton en het doet in, goed geraden, beton. Van de ontspannen sfeer van het waterschap is hier geen sprake. Hier moet geld worden verdiend! Om maar kort door de bocht te gaan: Ik ben er geen dag gelukkig geweest. Wellicht kom ik bij IJsselmeerbeton erachter hoe ik op een verkeerd spoor ben beland. Ik kan de mensen daar niets kwalijk nemen, maar het is een omgeving waar ik me niet prettig voel. Op 9 december 1992 slaan bij mij de stoppen door en zorg ik hoogstpersoonlijk ervoor dat ik de laatste stagiair ben geweest bij het bedrijf. Ik weet niet of 'sorry' een kwart eeuw later nog werkt, maar je kan het altijd proberen?

De volgende dag moet ik op school verschijnen en daar word ik voor een 'lastige' keuze gezet: Of stoppen met de krant en het uitgaan en binnen drie maanden alle toetsen halen óf van school gaan. 'Lastig' staat niet voor niets tussen aanhalingstekens, want zo moeilijk is het niet voor mij. Op 10 december 1992 eindigt mijn schoolonderwijs en mag ik me gaan oriënteren op de arbeidsmarkt. Dat zijn dan weer dingen voor volgend jaar in 'Het zilveren goud'.

Ik stel me voor dat ik de eerste dag weinig geld bij me had en daarom later nog eens terug ben gegaan? Qua platen-speurtochten ben ik enkele malen in Lemmer geweest, maar het is vaak niet veel soeps. Het is ongeveer vijf minuten lopen vanaf IJsselmeerbeton naar een antiekwinkeltje en daar vind ik ditmaal een stapel singles. Ik kies eerst de volgende vijf uit.

1010 Bend Me Shape Me-Amen Corner (Duitsland, Charly, 1979/80)
1011 Stop! I Don't Wanna Hear It-Melanie (NL, Buddah, 1970, re: 1973)
1012 Albatross-Fleetwood Mac (NL, Blue Horizon, 1968)
1018 The Fool On The Hill-The Beatles (NL, Parlophone, 1967)
1019 A Steel Guitar And A Glass Of Wine-Paul Anka (Duitsland, RCA, 1962)

De nummers 1013 tot en met 1017 zijn dus nooit gebruikt. Amen Corner heeft op beide kanten live-versies staan. Ik zie tweemaal een Duitse Charly op 45cat met verschillende catalogusnummers. Het is me niet duidelijk of het de 1979- of 1980-versie is en ik betwijfel of ik de single nog heb. The Beatles is uiteraard de tweede EP uit 'Magical Mystery Tour'. De platen lijken afkomstig te zijn uit een jukebox: Geen hoesjes, geen hartjes en in een flink mishandelde staat. Toch ga ik later nog eens terug voor meer plaatjes. Intussen zie ik de 1020 en dat plaatje komt bij Golden Years vandaan.

1020 Guitar Boogie Shuffle-The Virtues (NL, Artone, 1959)

De overige singles komen weer bij dezelfde antiekwinkel vandaan. Ik zal later nog eens terug gaan naar Lemmer en dan bij een ander winkeltje een héle leuke partij kopen. Volgens mij is dat in 1993 geweest en dus zullen we dat in juni meemaken. Onderstaande singles zijn allemaal weer zonder hoes en niet in de beste staat, hoewel ik veel titels in de afgelopen vijfentwintig jaar een 'upgrade' heb gegeven.

1021 Telstar-The Tornados (US, London, 1962, re: 1973?)
1022 Kom Van Dat Dak Af-Peter & Zijn Rockets (NL, Philips, 1971, re: 1979)
1023 Remember You're Mine-Pat Boone (NL, London, 1957)
1024 Simple Song Of Freedom-Tim Hardin (NL, CBS, 1970)
1025 In The Mood-Rene & His Alligators (NL, Philips, 1962, re: 1979)
1026 Happy Xmas-John And Yoko & Plastic Ono Band (NL, Apple, 1972, re: 1980)
1027 Make Up Your Make Up-The Shoes (NL, Negram, 1974)
1028 Give A Little Bit-Supertramp (NL, A&M, 1977)
1029 Dynamite-Mud (NL, Columbia, 1973)

The Tornados komt uit een latere serie van de Amerikaanse London/Parrot-tak. Dit is de uitvoering met het zogenaamde 'sunrise'-label. 'Kom Van Dat Dak Af' is de jaren zeventig-uitvoering en heeft 'Marijke' op de keerzijde. Rene & His Alligators heeft 'Laat M'n Zonnebril Zitten' van het Peter Blanker Consort op andere kant. Volgende maand maar liefst tien singles in 'Het zilveren goud', maar wel een paar prachtige aanwinsten!

Week Spot: The Temprees

En weer zitten we in het territorium van de Blauwe Bak Top 100. Ik heb nog een Week Spot op 'reserve'. Natuurlijk ga ik weer heel 'openminded' met de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100 bezig, maar toch hoop ik stiekem dat dit plaatje me zó goed bevalt dat het de nummer 1 gaat worden. Ik doe er een paar duurdere platen tekort mee terwijl deze voor een paar euri mee mocht in een pakketje. Hoe dan ook: Dit plaatje gaan we in december tegenkomen als Week Spot. Dan kijk ik even vluchtig naar de platen die ik bij Mark heb gekocht en dan springt deze van The Temprees eruit voor mij. Niet alleen een groep die ik nog niet eerder heb gehad, maar tevens een plaatje dat is gaan 'groeien' over de afgelopen weken. Ik maak het vanavond tot de kersverse Week Spot: 'Chalk It Up To Experience' van The Temprees (1973).

Er is in de vroege jaren zeventig in Amerika geen gebrek aan soul. Slechts een klein gedeelte brengt het tot de hitparade en nationaal succes en zelfs binnen deze groep heb je winnaars en verliezers. The Temprees is zo'n groep dat ondanks redelijke successen een beetje is vergeten door de massa. Vraag iemand om een paar soul-groepen uit de jaren zeventig te noemen en de kans is klein dat The Temprees daar tussen zit. Naast Isaac Hayes, die een topresultaat boekt met 'Shaft', is The Temprees één van de groepen dat ervoor zorgt dat Stax een tijdje vooruit kan. Dat label verkeert dan namelijk al in ernstige financiële problemen en The Temprees is uiteindelijk één van de groepen en artiesten dat ontslag krijgt.

De groep heet aanvankelijk The Lovemen en wordt in de midden jaren zestig opgericht in Memphis, Tennessee. De leden zitten dan nog op school. Jasper 'Jabbo' Phillips is met zijn falsetto eigenlijk het boegbeeld van de groep. De overige leden zijn Harold 'Scotty' Scott, Deljuan 'Del' Calvin en Larry Dodson. De laatste zal later zanger worden van The Bar-Kays. Dat is zelfs een paar jaar nadat een gedeelte van The Bar-Kays om het leven komt in het vliegtuigongeluk met Otis Redding. Dodson heeft The Temprees al verlaten als het in 1970 onder contract komt bij Stax. Dat gaat via Josephine Bridges en haar We Produce-label. Hoewel de eerste elpee van de groep 'Lovemen' heet, heeft het in 1970 al de naam veranderd in The Temprees. 'Rules And Regulations' is de eerste single op We Produce en van de hand van The Temprees. Hoewel de platen geen Stax-label dragen, zijn het toch overduidelijke Stax-producties. Ook maakt de groep gebruik van de begeleidingsgroepen van Stax. Op 'Chalk It Up To Experience' alsmede een paar andere kanten is dat The Movement, Isaac Hayes' begeleidingsgroep. We Produce heeft echter ook een eigen band en dat is te horen op de eigenlijke a-kant van onze Week Spot: 'A Thousand Miles Away'. Ik kan niet nagaan wat de plaat op de hitparade heeft gedaan, maar blijkbaar genoeg om het in 1984 op de b-kant te zetten van de heruitgave van 'Love's Maze'. De grootste hit van de groep is echter een eigentijdse uitvoering van 'Dedicated To The One I Love'. Dat schopt het in 1972 tot een zeventiende plek op de R&B en nummer 93 op de Billboard Hot Hundred. De overige singles zullen dan ongetwijfeld 'bubbling under' zijn geweest?

In 1975 komt Stax in de problemen en dat leidt eveneens tot een einde van We Produce. De groep heeft dan twaalf singles gemaakt voor het label en de laatste is een cover van Redbone's 'Come And Get Your Love'. Daar ben ik even benieuwd naar, maar nee... dat heeft geen prioriteit. The Temprees maakt twee singles voor Epic en scoort met 'I Found Love On A Disco Floor' in 1976 haar laatste hit. Het is opnieuw geproduceerd door Bridges. In 1984 verschijnt een verzamelelpee van The Temprees via Stax dat dan weer een nieuwe koper heeft gevonden. In de jaren negentig komt het trio bijeen en maakt in 2000 een album voor het onafhankelijke Music Stacks-label: 'Because We Love You'. Op 21 februari 2001 overlijdt Phillips, maar wordt opgevolgd door de broer van Calvin: Jerry 'JC' Calvin.

Singles round-up: november 3

De afgelopen twee jaren heb ik steeds een mooie vangst gedaan op een platenbeurs in Zwolle. De eerste keer is die eind oktober of begin november. In 2016 is die op 9 oktober. Ik hou Facebook scherp in de gaten in september en oktober, maar niets dat wijst op een platenbeurs in De Singel in Zwolle. Dan een paar weken geleden tóch bericht: Zondag 3 december. Shampoo... dat is nét buiten de maand november en dan zou ik eigenlijk de Blauwe Bak Top 100 klaar moeten hebben. Of stellen we die lijst nog even uit? Hoe dan ook: De kans is klein dat ik naar Zwolle ga afreizen, maar ga zeker nog vier platen bestellen bij iemand die ze pas 25 november op de post gaat doen. Dat wordt dus ook een beetje krap als ik dit kwartet een eerlijke kans wil geven in de Top 100. Gegeven is dat ik momenteel een lijst heb liggen van 93 titels. Dat zijn alle Blauwe Bak-aanwinsten van dit jaar plus een selectie uit de 'bubbling under' van vorig jaar. Toch heb ik liever meer dan zeven platen erbij omdat niet alle Blauwe Bak-aanwinsten de Top 100 verdienen. Dieverbrug heeft me echter maar één Blauwe Bak-single opgeleverd. Vandaag de resterende vijf van donderdag.

* Salt-N-Pepa- Push It (NL, Dureco, 1988)
Is Salt-N-Pepa de Deep Purple van de jaren tachtig? Wat een vraag! Hoe kun je in hemelsnaam de vergelijking trekken tussen de Engelse hardrockers en dit rapgezelschap? Nee, ik bedoel het niet in de zin van muziekstijl, maar vanwege iets dat ik in mijn verzamelen veel heb gezien. Deep Purple-singles zijn in absolute nieuwstaat óf zijn zwaar 'verrot'. Het gulden en kwartjes-werk van Deep Purple is in de jaren negentig vaak zeer zwaar beschadigd met hoesjes die van sellotape en ellende aan elkaar vast hangen. Ik heb uiteindelijk 'Child In Time' en nog een paar singles van iemand overgenomen die wél zuinig is geweest op zijn plaatjes. Het eerste exemplaar is duidelijk van een puber geweest. Die heeft onder andere op het label lopen krassen en heeft 'STEMRA' in 'SPERMA' veranderd. Alleen dáárom blijft zo'n single tot het einde der tijden ergens in mijn verzameling rond dwalen... Dan Salt-N-Pepa. Ik heb vorig jaar 'Let's Talk About Sex' gekocht en deze is in nieuwstaat. 'Twist And Shout' is krom getrokken in een gevandaliseerd hoesje. Deze 'Push It' heeft uiterst lelijk zwart plakband, maar het vinyl oogt wonderwel goed! De plaat is weer afkomstig van het jongerencentrum in Heerde en dat mag na twee afleveringen van de 'Singles round-up' een soort 'trademark of quality' heten. Hij kraakt erg hard, maar het overstemt nog niet. Het zal nooit echt iets worden tussen mij en rap, maar heb aangezien meer lol in dit dan dertig jaar geleden. Ik doe het ervoor!

* Edwin Starr- War (NL, Tamla Motown, 1970)
Natuurlijk heb ik die al! Mijn eerste heeft eerder dit jaar in 'Het zilveren goud' gezeten, maar die is dan al 'stuk'. Enige tijd geleden heb ik een 'upgrade' gekocht met fotohoes. Geen idee hoe dat vinyl eruit ziet, maar deze mag er zijn. Hij heeft het 'hartje' intact en dat stel ik altijd zeer op prijs. Ik denk dat deze, in die zin, beter is dan de vorige en dus mag deze in de fotohoes. Nee, een fotohoes heeft deze niet, maar zit wel in een heel gek hoesje: Eentje van het Ghanese label Essiebon.

* Andy Williams- It's So Easy (NL, CBS, 1970)
* Andy Williams- Love Story (Spanje, CBS, 1971)
Kijk, als singles opeens vijftig cent per stuk zijn? Alleen dan mag Andy Williams mee! Ik leer trouwens net dat Williams' 'It's So Easy' niet dezelfde is als van Buddy Holly en weet niet waarom ik dat had verwacht. Het kan dus zomaar nog eens een 'Eretitel' worden? De derde plek is dan al bekend want het is niet veel soeps. En ach... moet ik 'Love Story' nu echt gaan draaien? Een stukje dan! Duidelijk van dezelfde eerste eigenaar (m/v) die de platen met een té hoge naalddruk heeft 'misbruikt'. Het dient dan ook slechts als opvulling van de jaren zeventig-collectie.

* Sydney Youngblood- Sit And Wait (Duitsland, Virgin, 1989)
Hetzelfde verhaal als bij Jive Bunny. Niks mis met 'If Only I Could', maar op ene of andere manier heb ik 'Sit And Wait' altijd net iets leuker gevonden. Misschien omdat die een paar weken minder op de hitparade heeft gestaan en daardoor minder is 'plat gedraaid'? Het is zo'n plaatje dat je anno 2017 nooit meer hoort. Ja, bij het intro weet ik het weer! Die gaan we wellicht nog tegenkomen in de 'Eindstreep'?