vrijdag 30 september 2016

Eindstreep: september 2016



De laatste dag van september heeft sinds 2013 een extra betekenis gekregen: Het is de verjaardag van Wolfman Radio en dat wordt 'traditioneel' gevierd met een waanzinnige radioshow. Die hebben we net een uur achter de rug en ik ben nog schor van het grappen, grollen, lachen en zingen. Eens per jaar even helemaal los gaan, dat is de 'birthday show'. Mijn collega's hebben daar een paar borreltjes voor nodig, maar bij mij is het gewoon een knopje dat erg gemakkelijk om gaat. Meer daarover komende zondag want dan heb ik iets te vieren en ga dit in ieder geval met jullie delen. Nu ga ik dan een streep zetten onder de negende maand van 2016. Na een paar 'rustige' maanden is het in september weer ouderwets: Het zit in verhouding dicht in de buurt van januari. De top tien rolt er zomaar uit!

In de maanden juni, juli en augustus is het even erg rustig en dat mag geen schande heten. Maart, april en mei zijn immers erg drukke maanden geweest en het is dankzij de 'vakantiemixen' dat ik inmiddels pas kennis maak met plaatjes die ik een half jaar geleden heb gekocht. In september helpt Peter me met een fraai partijtje singles, maar tref ik eveneens leuke dingen bij De Tafel. In januari koop ik 62 singles waarvan 13 in de Blauwe Bak. In september zit het totaal op 61 met 14 in de Blauwe Bak. Het aantal 'dubbele' singles is gelijk in deze maanden: Acht in totaal. Ik neem negen mee uit augustus voor de top tien en deze maand mag ik zeven titels schenken aan oktober. De gospel-singles zijn nog altijd niet binnen. In totaal heb ik sinds nieuwjaarsdag 517 singles gekocht waarvan 109 in de Blauwe Bak en 181 dubbele singles. De top tien van september bevat drie singles uit de vorige maand (Lintons, Candi Staton en Doris Duke).

1. Birthday-The Sugarcubes

2. You Don't Love Me No More-Candi Staton

3. Life In A Northern Town-Dream Academy

4. Sleepwalkin'-Golden Earring

5. Remember Me-The Trinikas

6. Congratulations Baby-Doris Duke

7. Tears Run Rings-Marc Almond

8. Don't Make The Good Girls Go Bad-Della Humphrey

9. Loaded-Primal Scream

10. Lost Love-The Lintons

donderdag 29 september 2016

Week Spot kwartet: week 39



Laten we het meteen afkloppen, want ik was zo lekker bezig. Aan het begin van het tweede uur van 'Afterglow' knikkert het internet me uit de lucht. Modem opnieuw starten blijkt langer te nemen dan verwacht en dus heb ik het afgelopen nacht bij een uur en twintig minuten moeten houden. Dit is me tot dusver nog nooit overkomen. Alleen de tweede verjaardag van 'Floorfillers', maar toen ging alle elektriciteit eraf. Ook heb ik een keer met 'The Vinyl Countdown' gehad dat een stop was gesprongen, maar verder verlopen mijn shows doorgaans vlekkeloos. Gelukkig heb ik nu wel weer internet zodat ik op zijn minst vandaag nog het 'Week Spot kwartet' van deze week aan jullie kan voorstellen. Morgen vieren we op Wolfman Radio 'onze' zesde verjaardag en jullie krijgen van mij de 'Eindstreep' na afloop. Zojuist gezien dat op 9 oktober weer de platenbeurs in De Singel in Zwolle is, dus het gaat ook in oktober wel weer goed komen met de vinylschijfjes.

2012: If This Ain't Love-Nicole Willis & The Soul Investigators
Vergeten een Week Spot te kiezen? Ja, zoiets is er aan de hand in week 39 van 2012. Ik ben bezig met de opname de Blauwe Bak Top 40 van het derde kwartaal. Nicole Willis staat daar erg hoog genoteerd en het is tijdens de opname dat ik besluit dat dit de 'tune of the week' moet worden, zoals het dan nog heet. Leuke connectie met De Singel in Zwolle want ik leer de plaat in 2005 kennen middels het latere Soulclap-collectief. Het wordt dan van de langspeler gedraaid. In 2008 'herontdek' ik het nummer en in de zomer van 2012 ga ik eens speuren naar het vinyl. Dat blijkt niet lastig want HHV heeft hem gewoon op voorraad. De eerste keer dat ik van deze zaak koop en ik verbaas me dan al over de verzendkosten. De plaat mag er zijn en daar heb ik zeker geen spijt van gekregen. Ik draai hem nog geregeld.

2013: Stranger In My Arms-The Cookies
Hoe anders is het met de Week Spot uit week 39 in 2013. Niet dat ik hiervan spijt heb gekregen. De plaat is spotgoedkoop bij Buydiscorecords, alleen kenmerkt het een 'fase' waar de Blauwe Bak even doorheen gaat. Op een gegeven ogenblik ben ik even meer in de meidengroepen dan in de Northern Soul en daarvan is The Cookies een fraai voorbeeld. Niet zelden wordt het de moeder der meidengroepen genoemd. De a-kant van de single is 'Chains' dat al vroeg op het repertoire prijkt van The Beatles. Ik kies voor het dramatische 'Stranger In My Arms' als de Week Spot, maar de liefde is na drie jaar weg gewaaid. Sterker nog: De plaat staat sinds een jaar in de jaren zestig-bak en komt daar hooguit nog vandaan voor 'Chains'.

2014: I Don't Know How-The Superlatives
Maandag heb ik het nog gehad over de zin en de onzin van bedragen in de soul-wereld. The Superlatives is een plaatje dat klinkt alsof het tientallen euro's waard is, maar in werkelijkheid gaat het eerder voor centen. Ik denk goedkoop uit te zijn met een exemplaar met beschadigd label van Buydiscorecords, maar ontdek niet veel later dat eentje met een gaaf etiket niets meer kost. De meeste dj's draaien echter het plaatje om en dat biedt ook een fraai nummer, maar het is 'I Don't Know How' met het speelse intermezzo dat me na alle jaren nog steeds het meeste boeit. De plaat komt echter veel te weinig meer aan bod en dat ga ik zaterdag recht zetten.

2015: The Love You Gave To Me-The Continental IV
Mark biedt vanmiddag nog een single aan van The Continental IV, maar die gaat naar mijn Spaanse vriend. Ach, eigenlijk ben ik wel tevreden met alleen 'The Love You Gave To Me'. Hij biedt wel een single aan van Edwin Hawkins Singers voor een juiste prijs, maar iets té gortig naar mijn smaak. Bovendien verwacht ik begin volgende week nog een zwikje gospel-singles (de verkoper heeft vanmiddag aangegeven ze te hebben verzonden, beetje laat omdat ze zondag zijn betaald) en ga eerst aan deze platen 'wennen' voordat de volgende lading gospel mijn koffers mag binnenstromen. Het huidige koffertje is dan alweer té klein. Terug naar The Continental IV. Het is met dank aan de 'mix' die ik vorig jaar heb opgenomen dat deze alsnog Week Spot is geworden. Ik hoor het plaatje daar voorbij komen en denk... 'waarom niet?'. Het is dan immers een half jaar na aanschaf en dat is dit jaar 'normaal' aan het worden, maar een jaar geleden nog vrijwel ongezien. Hij komt desondanks niet heel vaak meer aan bod. Ook de Week Spot kent zijn 'underdogs'.

woensdag 28 september 2016

Raddraaien: Jimmy Cliff



Ondanks telefonische drukte een rustdag. Ik zou vandaag vrij hebben, maar krijg al vroeg op de ochtend een sms van mijn baas. Of ik misschien toch vanmiddag wil werken? Geen probleem! Dan belt de woningstichting en vroeg op de middag, terwijl ik nog steeds in bed lig, belt de baas om te zeggen dat het vanmiddag niet hoeft. Anders had ik me ook verslapen. Verder is het wachten op het telefoontje van QMusic. Ik hoorde drie weken geleden voor het eerst 'Het geluid' en was meteen zeker van mijn antwoord. Hopelijk gaat het lukken..., de teller staat inmiddels op 34700 euro belastingvrij. Ik kom dus laat uit bed maar heb nog wel zin in een 'activiteit'. Ik ga dus lopende naar de winkel in Havelte en weer terug. Zojuist smakelijk gegeten en nu een 'Raddraaier' aan jullie voorstellen. Het is de 49e single uit de vierde jaren zeventig-bak en dat levert deze op: 'Those Good Good Old Days' van Jimmy Cliff (1971).

Waar en wanneer? Ik durf het niet te zeggen. Het zal ergens in de eerste tien jaar van de nieuwe eeuw zijn geweest. Ik was niet heel erg op zoek naar een single van Jimmy Cliff, nam hem mee omdat die goedkoop was, maar een andere aankoop (welke ik me ook niet weet te herinneren) overschaduwde deze single. Zal ik hem wellicht toch op in juni 2009 in Utrecht hebben gekocht? Het kan zomaar zo zijn, maar ik heb niets geen archief over deze jaren waaruit ik het zou kunnen herleiden. Onbelangrijk... het is een single uit een vrij omvangrijke collectie van Jimmy Cliff-singles uit de jaren zeventig. Pas sinds dit jaar zitten in de jaren tachtig-bak ook twee platen van deze artiest. Genoeg reden om de reggae-legende eens in de schijnwerpers te zetten.

Het is geen grap. James Chambers wordt op 1 april 1948 geboren in St. James op Jamaica. Zijn buurman heeft een 'sound system' en de jonge James begint al vroeg met liedjes schrijven. Zijn vader stuurt de jongen naar de technische school in Kingston, maar Jimmy Cliff (zoals hij zichzelf gaat noemen) probeert zijn liedjes aan de man te brengen. Hij wordt keer op keer afgewezen totdat hij een platenwinkel binnenstapt en de eigenaar overtuigt om met hem in de muziekbusiness te gaan. De man is Leslie Kong en Cliff zal hem trouw blijven tot Kong's dood in 1971. De derde single verschijnt in 1963 en is een bescheiden hit: 'Hurricane Hattie'. Er zullen nog een paar kleine successen volgen waaronder 'Miss Jamaica'. Door toedoen van een radio-collega kan ik niets anders meer horen dan 'Miss Jam Maker', maar dat terzijde. In 1965 wordt Cliff uitgekozen voor een internationale delegatie. Dit levert eerst een contract op met Island en brengt hem vervolgens in 1967 in Engeland. De elpee 'Hard Road To Travel' betekent de doorbraak voor Cliff. 'Wonderful World Beautiful People' gooit in 1969 nóg hogere ogen en vanaf dat moment start een vrij consistente hit-periode voor Cliff. Bob Dylan roemt 'Vietnam' als de beste protestsong dat ooit is geschreven, maar had het ook zonder de woorden van Dylan kunnen redden.

Cat Stevens komt in het spel met 'Wild World' en levert Cliff een grote hit in 1970. Hetzelfde jaar speelt Cliff de hoofdrol in de film 'The Harder They Come' en levert een aantal nummers voor de soundtrack waaronder het titelnummer. Onze 'Raddraaier' is in 1971 de opvolger van 'Goodbye Yesterday', maar doet nergens ter wereld iets. Het is het einde van Cliff's korte periode als hitparade-artiest. Hij blijft onverminderd actief en komt in 1978 in Nederland in de Tipparade met 'Many Rivers To Cross'. Omstreeks 1983 heeft Cliff nog een paar grote hits met 'Treat The Youths Right' en 'Sunshine In The Music' en treedt in 1984 op tijdens Pinkpop. Bruce Springsteen heeft dan live succes met een oud Cliff-nummer: 'Trapped'. Springsteen zal de opname bijdragen aan het 'We Are The World'-album van USA For Africa. Jimmy Cliff doet echter mee op 'Sun City' van Artists United Against Apartheid en doet achtergrondzang voor The Rolling Stones op hun elpee 'Dirty Work'. Vanaf dat moment gaat de film weer een belangrijke rol spelen. Cliff levert nummers aan voor soundtracks en speelt in een aantal rolprenten. Dit brengt hem in 1995 eenmalig terug op de hitparade: 'Hakuna Mtata' is een zomerhit van Cliff met Lebo M.

Cliff is in 2003 onderscheiden met 'The Order Of Merit', de hoogste onderscheiding die een artiest kan krijgen op Jamaica. Cliff is de enige levende naast professor Mervyn Morris die deze prijs heeft gekregen. Zijn meest recente album heet 'Rebirth' en stamt uit 2012. Hij heeft deze langspeler opgenomen met producent Tim Armstrong, in het dagelijkse leven leadzanger van Rancid. Het album wordt overladen met positieve recensies en is in Amerika het eerste album sinds 'Special' (1982) dat een verkoopsucces wordt. Cliff treedt nog altijd op, maar opereert wel vanaf Jamaica.

dinsdag 27 september 2016

Week Spot: Rozetta Johnson



Ik zal bijna weer op de 20 Blauwe Bak-aanwinsten zitten en dus ga ik binnenkort een achtste mix opnemen. De vorige zeven hebben me al erg veel plezier gegeven en ik heb een aantal plaatjes 'herontdekt' of beter leren kennen. Neem nou Rozetta Johnson. Best een beetje een impulsieve aankoop want ik wist dat er kapers op de kust waren. Bij binnenkomst ben ik niet héél enthousiast, het klinkt té Northern in mijn oren. De afgelopen weken is dat recht gezet. Ik ben ontzettend van deze plaat gaan houden! Zoveel dat ik hem een half jaar na aankoop evengoed als Week Spot bombardeer. Ik heb het dan over 'You Better Keep What You Got' van Rozetta Johnson, een niet eerder uitgebrachte opname uit de vroege jaren zeventig en in 2007 uitgebracht in Engeland.

Platen verzamelen is net een vismarkt. Hoe meer vraag naar een bepaalde plaat, hoe hoger de vraagprijs. Toch zegt zo'n vraagprijs niet veel. Het hoeft bijvoorbeeld geen 'exclusieve' plaat te zijn. Kijk maar naar 'Arnold Layne' van Pink Floyd dat in de Engelse top tien heeft gestaan en desondanks enkele tientjes moet opbrengen. Een hoge vraagprijs zegt ook niks over de muzikale kwaliteit van een plaat. Je zet niet één van de eerste John & Yoko-platen op om even gezellig naar mooie muziek te luisteren. In de soul-dj-wereld bestaat dat misverstand wél. Top-dj's halen de neus op voor platen die minder dan tachtig euro moeten kosten. Zolang een plaat maar uniek is, zelfs al is dat enige exemplaar uit het lood geslagen, kraakt die quadrofonisch en is het gewoon een erg matig liedje. Soms doe ik even met de 'grote jongens' mee, denk aan Terri Bryant, maar vaak keer ik deze scene de rug toe. Mark heeft een 'grote' naam in het circuit, maar als hij het voor vijftig cent kan krijgen in plaats van een euro? Sommige platen zijn voor een habbekrats te krijgen en hebben daardoor nog niet de aandacht gekregen in de 'serieuze' dj-scene. Mark is één van de 'schatgravers' op dat gebied. Met doorsnee-Northern Soul heeft hij weinig op en dus verbaast me deze aanbieding in eerste instantie. Toch is het ook weer niet helemaal de gebruikelijke Northern Soul en ik ben blij dat ik deze impulsieve beslissing heb genomen!

Hoewel de platen Rosetta of Rozetta noemen, heet deze mevrouw eigenlijk Roszetta Johnson. Ze wordt in 1942 geboren in Tuscaloosa in Alabama. Haar eerste optredens zijn in de kerk en ze vormt als tiener haar eerste gospelgroep: The Violet Harmonettes. Haar ouders scheiden van elkaar en dat brengt Johnson naar Birmingham en vervolgens in McIntosh in Alabama. Ze gaat geregeld optreden in de 401 Club in Birmingham en gaat op tournee met de revue van Bill Doggett. Even daarvoor heeft ze haar eerste single opgenomen: 'That Hurts'. Het verschijnt eerst in 1965 op het kleine Jessica-label, maar krijgt een jaar later een nationale distributie door Atlantic. Nadat ze is gestopt bij Doggett komt ze in contact met het lokale Clin-tone-label. 'A Woman's Way' is de eerste uit de nieuwe serie en wordt geproduceerd door Sam Dees. De plaat wordt een middelmatige hit. Het bereikt nummer 39 in de R&B en 94 in de Pop. Het zal haar grootste succes worden. 'Who Are You Gonna Love' verschijnt in februari 1971 en doet 45 op de R&B. Andere singles raken kant noch wal.

Sam Dees blijft aan haar zijde gedurende haar tijd voor Clin-tone. In deze jaren neemt Johnson veel op, maar niet alles verschijnt op plaat. Misschien dat het is bedoeld voor een elpee die eveneens nooit is gekomen? Hoe dan ook: Het is een Engelse dj en verzamelaar die 'You Better Keep What You Got' in handen krijgt in de nieuwe eeuw en besluit dat de soul-wereld hier van af moet weten. Hij perst de, legale, single op het Shotgun-label en het wordt omarmd door soul-liefhebbers en dj's. Tussen 1972 en 1975 valt even een gat, maar dan brengt Johnson 'Early Morning Love' uit dat zowel bij Clin-tone als bij Columbia verschijnt. Opvallend is ook dat dit de eerste plaat is waarbij haar officiële naam wordt gebruikt. Een onweerstaanbaar vroeg disco-dingetje dat nu al hoog op mijn wenslijst staat. De plaat doet niets en dan concludeert Johnson dat ze maar iets anders moet gaan doen.

Ze staat voor de klas in Ramsay High School in Birmingham en wordt in 1982 bijgezet in de Alabama Jazz Hall Of Fame. Dat resulteert erin dat Johnson weer gaat optreden, maar nu uitsluitend met repertoire dat is opgedragen aan haar schepper. Vanaf de jaren tachtig neemt ze enkele gospel-albums op en krijgt in 2007 nog een prijs voor haar zangkunsten. In 2011 komt ze te overlijden. Johnson's werk is zeker sinds de Shotgun-single enorm in opmars.

maandag 26 september 2016

Raddraaien: The C.O.D.'s



Vandaag een 'Raddraaier' uit de reserve-Blauwe Bak en dat gaat doorgaans niet zo eenvoudig als het lijkt. Ik mag de twintigste single uit de eerste reserve-bak hebben, maar dan kom ik uit bij Yvonne Baker. Zij heeft al eens de Week Spot gehad. De veertigste is Bonnie & Lee. Geen andere info dan die ik reeds heb beschreven. De zestigste is The Burke Family, maar dat is feitelijk Five Stairsteps onder een andere naam. We tellen verder... De tachtigste is dan The C.O.D's en warempel... deze groep is nog niet aan bod geweest in zes-en-een-half-jaar Soul-xotica. Dan gaan we dat vandaag eens recht zetten! De 'Raddraaier' is 'I'm A Good Guy' van The C.O.D.'s (1965).

Waar en wanneer? In de eerste weken van 1994 overlijdt zeer plotseling de moeder van een paar vrienden. Een paar maanden later spreek ik met haar man en die vertelt over haar platen. ,,Een emmer vol singles". Ja, hoeveel is dat? Het blijkt de waarheid, want de singles zijn verpakt in een sausemmer. Zonder hoesjes... De staat van de singles laat zich raden? Toch beloof ik de collectie compleet te houden en dat is tot op de dag van heden het geval. Veel Nieuwzeelandse persingen, onder andere van Elvis, maar ook bergen Amerikaanse singles zoals je die eind jaren zestig in bulkpartijen kon kopen. 'I'm A Good Guy' van The C.O.D.'s zit daar eveneens tussen. De plaat krijgt meteen een plekje in de kaartenbak (1719), maar verder schenk ik er weinig aandacht aan. Het is pas als ik in 2008 'Michael' van The C.O.D.'s op de kop tik. Ik ken het nummer voornamelijk van een Mod-band, maar die van The C.O.D.'s mag er zeker zijn. Dan ga ik ook eens luisteren naar 'I'm A Good Guy' en concludeer snel dat die nóg beter is. De plaat heeft jarenlang in de koffer gestaan, maar bij een recente schifting is die naar de reserve-Blauwe Bak gegaan.

The C.O.D.'s is een groepje uit Chicago. In 1965 brengt het trio van Larry Brownlee, Robert Lewis and Carl Washington 'Michael' uit via het kleine Kell-mac. Dat is dan weer een onderdeel van het iets grotere One-derful!-label en familie van Mar-v-lus en M-pac. The Mad Lads neemt een cover-versie op en ook The Jackson Five waagt zich aan het nummer, maar Motown besluit die opname achter slot en grendel te bewaren. In Engeland is het zo gezegd ook een favoriet onder de Mods, ik heb een cover-versie op een verzamel-cd staan van Geno Washington. Zo veelbelovend als het debuut is, zo roemloos gaan de andere titels van The C.O.D.'s tenonder. Dat gebeurt eerst met 'I'm A Good Guy'. Dan maakt Kell-mac een gekke 'fout' of is het toch een marketing-strategie? De derde single, 'I'll Come Running Back To You', verschijnt tweemaal. Beide keren dezelfde versie en b-kant, maar twee aparte catalogusnummers en dus twee aparte releases. Het eerste exemplaar moet nog worden verkocht. 'It Must Be Love' raakt ook kant noch wal in 1967 en het lot van de laatste single, 'Coming Bakc Girl', is al bezegeld voordat het in de winkels ligt. The C.O.D.'s zal nimmer meer een succes hebben zoals 'Michael'.

Althans, dan hebben we het over de jaren zestig van de vorige eeuw. Een halve eeuw later is de muziek van de groep in een opmars. In meer progressieve soul-kringen wordt vooral gesproken over de laatste singles. Die stijgen merkbaar in prijs. 'Michael' en 'I'm A Good Guy' zijn op grote schaal verscheept naar Nederland en dus kun je ze hier voor een habbekrats vinden. De latere singles zijn een stuk schaarser. In 1968 valt dus het doek voor The C.O.D.'s, maar het is vooral Larry Brownlee waar we nog het ene en het andere zullen vernemen. Rond 1970 richt hij Lost Generation op. Evenals The Chi-Lites maakt ook Lost Generation plaatjes voor Brunswick en zitten dicht in de buurt van elkaar. Lost Generation heeft een hit met 'The Sly, The Slick And The Wicked', een beetje een overdreven 'psychedelic soul'-ding met een zware echo in het refrein. Qua titels en geluid wordt flink door geborduurd op het 'Sly, Slick And Wicked'-principe zonder dat de groep het succes kan evenaren. Brownlee raakt in onmin met Brunswick en dat verlost hem van het platencontract onder de voorwaarde dat de naam Lost Generation vier jaar lang niet mag worden gebruikt. Zo maakt The C.O.D.'s een single in 1976, maar ook dat flopt genadeloos.

De volgende stap is de band Mystique. Het maakt niet uit of het The C.O.D.'s, Lost Generation of Mystique is... Brownlee wordt vele malen genoemd als schrijver. In 1978 heeft hij 158 titels geregistreerd bij BMI. In 1979 heeft een liedje van hem succes in de uitvoering van Lowrell: 'Mellow, Mellow Right On'. Helaas zal Brownlee dit niet meer meemaken. In 1978 komt hij te overlijden.

zondag 25 september 2016

Singles round-up: september 7



Gewoon zes singles vandaag. Ik heb na publicatie zeven singles gekocht in Oostenrijk, maar die gaan samen een 'Round-up' vormen na binnenkomst. Het zijn zeven singles die opgedragen zijn aan de Hogere Macht. Hij is vlot met het verzenden dus dat moet voor het weekend wel binnen zijn. De kans dat vóór vrijdag ze al kan presenteren, schat ik klein in. Ik blijf dus bij het oude plan: De twee soul-aanwinsten kunnen bij de laatste vier van De Tafel. Is alweer een hele lijst om uit te kiezen welke ik in de 'Eindstreep' ga opnemen.

* Trammps- Zing Went The Strings Of My Heart (NL, Buddah, 1975)
Die heb ik al, maar niet in een bijster goede staat. Voor een euro is deze in ieder geval beter, sowieso de hoes. Toch ben ik teveel gewend geraakt aan de lange versie en, ja, dan mis je drie minuten aan het begin van de single. Gewoon voor in de jaren zeventig-bak, maar daar stond de vorige ook al.

* The Who- The Seeker (NL, Polydor, 1970)
De single staat vooraan in de bak. ,, Hee, die heb ik nog niet", roep ik uit, maar weet tegelijk dat dit niet waar is. Ik heb de single wél, maar niet zoals hier met de fotohoes. Ik hik even tegen de prijs op, maar vooruit... ik heb hem nu dan toch met fotohoes in de collectie.

* Steve Winwood- Back In The High Life Again (Duitsland, Island, 1986)
De collectie van de voormalige Traffic-frontman groeit ook stukje bij beetje, moet alleen mijn 'Higher Love' nog eens zien te 'upgraden'. Die heb ik in de Engelse persing en zo zou ik hem graag weer willen hebben, hoewel die met een Duitse fotohoes ook prachtig kan zijn. 'Back In The High Life Again' is dat in ieder geval wel en met liefde speur ik verder voor de ontbrekende singles. Die speurtocht is immers ook de charme van het platen verzamelen.

* Womack & Womack- Love's Just A Ballgame (Duitsland, Island, 1988)
'Teardrops' heeft vorig jaar mijn zomer 'gemaakt' zonder dat ik bewust op zoek ben geweest naar deze single. 'Ballgame' wordt me als het ware ook in de schoot geworpen. Een euro voor een puntgave single met fotohoes is onderhand een unicum. Zelfs op rommelmarkten en kringloopwinkels weten ze al van wanten met de prijzen en vaak zijn de platen en hoezen dan beschadigd.

* The Trinikas- Black Is Beautiful (US, Pearce, 1969, re: 2012)
Laten we het beestje eens bij de a-kant noemen, hoewel voor mij 'Remember Me' echt de top-kant is. De Week Spot van deze week, dus gewoon even terugbladeren naar dinsdag.

* C.J. & Co.- Devil's Gun (NL, Atlantic, 1977)
Ik heb inmiddels alweer een flink vrachtje gereserveerd bij Mark, maar dat zal volgende maand even moeten. Toch volg ik zijn aanbod op de voet en zo biedt hij woensdag deze single aan van C.J. & Co. Vanwege de b-kant welke, volgens Mark, in de jaren tachtig als 'cover-up' populair is geworden in de progressieve soul-scene van Engeland. Ik ontdek al snel dat 'Free To Be Me' de b-kant is van 'Devil's Gun' en dan ga ik niet de Amerikaanse persing voor zes pond in Engeland kopen. Over naar Marktplaats. Ene Fokke adverteert met honderden singles en heeft ook 'Devil's Gun' op voorraad. In een 'goede staat', maar dat is een rekbaar begrip. De single is me té luidruchtig voor een 'goede staat', maar ach... een euro met de fotohoes is best genoeg totdat ik hem beter vind. Vergeet 'Devil's Gun', 'Free To Be Me' is bijna vijf minuten disco-plezier met een 'hook' die het boven veel andere disco uit tilt. Niet essentieel, maar wel heerlijk 'lui' om vijf minuten pauze te nemen...

zaterdag 24 september 2016

Singles round-up: september 6



Er is slechts één van de zeventien singles van gisteren niet aan bod gekomen vandaag. Deze single komen we vanavond tegen. Van een miskoop wil ik niks weten, maar het is eentje die op papier interessanter is dan in werkelijkheid. Omdat ik actieve plannen heb voor morgen sla ik de inleiding over en ga meteen verder met de volgende zes van de negentien nieuwe aankopen met de vermelding dat de Marktplaats-singles vanmiddag is gearriveerd. Die komt morgen of maandag op het laatst aan bod of ik moet straks nog een plan hebben om een paar singles te bestellen. In dat geval gaan de singles nog in een Blauwe Bak-round-up. Vandaag blijf ik bij het oorspronkelijke plan van zes singles.

* Paul McCartney- Hope Of Deliverance (EEG, Parlophone, 1992)
Looper heeft na de grandioze uitverkoop in 1991 in maart 1992 nog een zeer bescheiden bakje Top 40-singles staan. Ik denk dat het drie maanden later al niet meer mogelijk is om bij hen een single te bestellen. V&D idemdito. Music Palace wellicht? Nee, lijkt me stug want deze doen ook jaren aan de uitverkoop van het vinyl en noemen zichzelf een cd-specialist. Met andere woorden: In de zomer van 1992 is nergens in Sneek meer een vinylsingle te krijgen. Steenwijk heeft Ilmer Records en dat heeft twee belangrijke vinyl-klanten. In café De Karre is de vinyl-jukebox nog jaren de spil van het muzikaal entertainment en discotheek Chez Jean draait eveneens vinyl tot 1993. Daar zijn singles uit 1992-93 iets gebruikelijker dan in Sneek. Toch had ik nooit gedroomd om deze van Paul McCartney eens op 45 toeren te hebben. En al helemaal niet voor een euro!

* 1910 Fruitgum Co.- Simon Says (NL, Buddah, 1968)
Die heb ik al, maar in een veel mindere staat. Ik bedenk me opeens dat ik die andere wel met de Scandinavische fotohoes heb, dat hoesje heb ik eens los gekocht tijdens een vakantie. Toch ga ik de schijven vervangen, want dit is zeker een 'upgrade'.

* Roy Orbison- You Got It (Duitsland, Virgin, 1989)
Ik ben té jong om de sterfdag van Elvis bewust te hebben meegemaakt. Zus heeft me eens verteld dat zij het hoorde toen ze op vakantie waren. Het was, volgens haar, een schok in de muziekwereld, maar zij kende zelf ook nauwelijks iets van Elvis. Ik kan me iets soortgelijks herinneren van de dag dat Roy Orbison is overleden. Ik hoorde van zijn comeback-plaat en zijn medewerking aan The Traveling Wilburys, kende 'Oh! Pretty Woman' en 'Only The Lonely' van de radio en 'Lana' via John Spencer. Verder reikte mijn kennis van Orbison niet in 1988. Toen kwam 'You Got It' en op 17 juni 1989 'Twinkle Toes' en tegenwoordig noem ik Orbison één van de grootste mannelijke zangers. Een man met een verhaal eaar je 'het verhaal' kan terug horen in de stem en de liedjes. 'You Got It' ontbreekt echter nog steeds in de verzameling en dat is gisteren recht gezet.

* Otis Redding- I've Got Dreams To Remember (Zuid Afrika, Atlantic, 1968)
Zuid Afrika is het meest waarschijnlijk, maar kan ook een ander Afrikaans land zijn. Ik scheld de single eerst uit voor Engels, maar bij thuiskomst valt 'ATS' op in het catalogus-nummer. De Engelse heeft uitsluitend cijfers en de meeste Europese persingen hebben een 'ATL' in de code. 45cat vermeldt niet deze specifieke release, maar wel een Percy Sledge uit dezelfde tijd met praktisch hetzelfde nummer. Ik heb ook Angola zien staan bij de mogelijkheden. 'Dreams' is natuurlijk een Otis-klassieker van de bovenste plank, maar voor de Blauwe Bak val ik het meest op 'Nobody's Fault But Mine'. Redding heeft hier een stevig tempo met alle ingrediënten van de Southern Soul en Stax in het bijzonder. Mag in de reserve-Blauwe Bak en is daarmee de enige van de singles van De Tafel die deze eer te beurt valt.

* Bunny Sigler- By The Way You Dance (US, Gold Mind, 1979)
,,Jij bent nogal fan van Bunny Sigler, toch?", vraagt Peter als ik hem een 'Tossin' And Turnin' geef uit mijn 'dealerschap'. Fan...? Het begint voor mij met 'Girl Don't Make Me Wait' dat ik eigenlijk beter vind in de versie van Timebox. 'There's No Love Left', de keerzijde van 'Let The Good Times Roll', komt een paar jaar geleden in mijn koffers. In 'Tossin' And Turnin' zie ik aanvankelijk meer de 'handelskant'. In oktober heb ik een Salsoul-single gekocht van Sigler en die is niet echt te pruimen. Ik verwacht ook niet veel bij deze en... het komt uit. Beide kanten zijn gewoon platvloerse disco zonder dat het ergens leuk wordt. Gewoon jaren zeventig-bak dus...

* The Sugarcubes- Birthday (België, One Little Indian, 1988)
Vorig jaar met mijn verjaardag heb ik 'Birthday' gehad in 'Listen Carefully'. De titels komen van Katy Perry, The Beatles en The Sugarcubes. De laatste kom ik tegen in Meppel voor een euro. Bart heeft abusievelijk The Sugarbabes geschreven op de sticker en lijkt niet bekend te zijn met de Björk-connectie. Het plaatje is, volgens mij, echt wel iets meer waard dan een euro. De waarde heeft hier geen betekenis want ik ben dolgelukkig met deze single dat een mooi plekje krijgt in mijn jaren tachtig-bakken. De single-hoes is identiek aan degene boven dit bericht, toch zie ik bij het opslaan dat het eigenlijk van de 12"-EP is.

vrijdag 23 september 2016

Singles round-up: september 5



Voor de derde achtereenvolgende vrijdag stap ik 's middags op de bus van Uffelte naar Meppel. Twee weken geleden was dit omdat ik 's avonds naar Friesland ging en de volgende dag niet in het donker terug wilde fietsen. Een week geleden vanwege de bedrijfs-barbecue. Mijn collega uit Diever had een lift naar huis beloofd. Vandaag is er geen barbecue en ik hoef niet naar Friesland en nog steeds stap ik in de bus. Panne met de fiets? Nee, niets van dat allen. Ik ben de afgelopen maanden een aantal keren bij Xenos geweest en heb steeds geen plek om voorraadmandjes mee te nemen. De mandjes transformeren in mijn huis tot singles-bakken en nu ook de jaren zestig uit de bakken is gegroeid, moest ik vandaag maar een stapel halen. Tot mijn teleurstelling is zwart momenteel niet aanwezig ('komen woensdag weer', alsof ik iedere dag met de bus naar Meppel ga...). Ik kies voor de 'time being' maar voor blauwgroen en wellicht geef ik de jaren tachtig deze kleur in de nabije toekomst. Het is ook drie weken geleden dat ik voor het laatst heb ge-Tafeld in Meppel en dat levert maar liefst zeventien singles op. Ik verwacht morgen nog eentje van Marktplaats met de post en ik kan in dit kader ook mooi The Trinikas meenemen. Negentien singles dus... Vandaag zeven en daarna twee afleveringen van elk zes met in de laatste The Trinikas en de Marktplaats-single. Zullen we meteen aanschuiven?

* The Christians- Forgotten Town (Duitsland, Island, 1987)
De plaatjes worden vandaag weer 'live' gedraaid tijdens het schrijven. Morgenavond (zaterdag) zal ik alle zeventien platen (of in ieder geval een ruime selectie) draaien in 'The Vinyl Countdown'. Jullie zijn uitgenodigd! Het is van 23.00 tot 01.00 uur. Na jaren alleen maar te hebben rondgekeken voor soul is het leuk om weer ouderwets te verzamelen. Proberen om bepaalde 'series' compleet te krijgen. Hoever zou ik nu zijn met The Christians? Ben ik klaar of ontbreken er nog één of twee? 'Forgotten Town' heb ik in ieder geval nog niet en ik moet de plaat draaien om te zien of ik hem kan herinneren. Het daagt wat in de verte, maar gelukkig kan ik alles van The Christians erg goed waarderen. Een fraaie aanwinst voor een enkele euro!

* Def Leppard- Have You Ever Needed Someone So Bad (Duitsland, Bludgeon Riffola, 1992)
Ja, deze móet ik kennen. Als Def Leppard in 1992 'Let's Get Rocked' uitbrengt, ben ik meteen 'fan' van het nummer. Henk Westbroek heeft in 'Vara's Vuurwerk' de primeur van de nieuwe langspeler en, volgens mij, heb ik die uitzending opgenomen op cassette. Toch weigert mijn geheugen een deuntje te hangen aan de titel. Laten we de grammofoon weer eens een slinger geven... Zoals de titel doet vermoeden is het meer 'ballad' dan 'Let's Get Rocked' en, ja, het is tamelijk 'fout'. Het refreintje doet mijn geheugen opfrissen. Ik kan bijna de smaak van een Marlboro-sigaret proeven. De 'good old times' van 'T Hokje. Niet dat dit nummer nu een knaller was in het clubhuis, maar een leuke aanvulling op de collectie. Hoe vaak kom je vinylsingles uit de jaren negentig tegen? Nou, vandaag zelfs enkele keren!

* Donald Fagen- I.G.Y. (België, Warner Bros., 1982)
Hoewel Fagen een eigenaardigheid heeft die ik mezelf heb afgeleerd, voel ik mezelf nog geregeld een beetje Donald Fagen. Een beetje 'shabby chic' aan de microfoon, vape in de rechterhand in plaats van een sigaret en een platenspeler met exotische jazz. De albumliefhebber zal het herkennen als de hoes van 'The Nightfly' van Donald Fagen en het is eveneens de hoes van 'I.G.Y.'. Tot zover ik kan nagaan zijn de scharen achterwege gebleven. Het label vermeldt 4 minuten en 56 seconden en dat staat volgens mij gelijk aan de elpee. Muzikaal is het gewoon Steely Dan. Niets geen toeval of een spontane uitbarsting, alles keurig uitgedacht en kloppend als de stelling van Pythagoras. Ik heb ooit iemand Steely Dan wiskunde in plaats van muziek horen noemen, maar soms is perfectie té mooi voor woorden. Dat is het geval voor mij met Steely Dan en dus ook met Fagen's solo-werk. Leuk om deze eens op single te hebben.

* Golden Earring- Sleepwalkin' (NL, Polydor, 1976)
Een luide 'YESSS!!!' weerklinkt in de zaak. Het is niet de eerste keer dat ik het woord heb uitgesproken. In de derde aflevering komen we nog een 'YESSS!!!' tegen. Dat is een single welke ik al heb maar die ik nu met fotohoes heb gekocht. In het geval van Golden Earring is de vreugde extra want deze plaat heeft jaren op mijn zoeklijst gestaan. Voor anderhalve euro heb ik dit knalnummer in een zeer fraaie staat met fotohoes. Ik zie Earring-singles geregeld voor meer weggaan.

* Los Bravos- Black Is Black (US, London Great Hits, 1966, re: 197?)
Het uitermate bizarre verhaal van de Duitse Mike Kennedy die een Spaanse begeleidingsgroep treft. Ze worden samengedreven, maar... Kennedy kent geen Spaans en de band kent geen Duits. Als klap op de vuurpijl kennen ze beide ook geen Engels. Vandaar dat de plaatjes van Los Bravos ook zo 'houterig' klinken, Kennedy gebruikt een fonetische uitspraak. Ik heb 'Black Is Black' tweemaal in de bakken: De originele Barclay uit 1966 en een Engelse heruitgave uit de midden jaren zeventig met 'I Don't Care' op de keerzijde. Deze koop ik eveneens voor de b-kant: 'Bring A Little Lovin' uit 1968. Hoewel... op deze Amerikaanse persing is het zelfs 'Loving'. Geschreven door Harry Vanda en George Young van The Easybeats (en later Flash & The Pan). Een lekkere mod-stamper en klinkt heerlijk in mono. Het verschijningsjaar van deze single met het gouden label is niet te achterhalen. Er is ook eentje met het 'sunrise'-label en die is eveneens mono. In de jaren tachtig zijn beide kanten in stereo geperst. Leuke aanwinst, maar toch stiekem blijven zoeken naar de originele persing op vinyl, want het styreen is niet al te best.

* Madonna- Deeper And Deeper (Duitsland, Maverick, 1992)
In navolging van Def Leppard alweer een jaren negentig-single en niet de laatste uit deze vangst. Een anderhalve euro voor een puntgave Madonna met fotohoes is in mijn ogen sowieso een koopje. Het is uit de tijd dat Madonna erg ondeugend is en zo ziet ze er ook uit op het hoesje: Een ultra-lange sigaar in de mond. Niet aangestoken, dat dan weer wel. Natuurlijk herken ik die bij de eerste noten! Het is een tijd waarin ik niets van Madonna moet hebben, maar dat is inmiddels lang en breed rechtgezet. Ze zou immers ook nog 'Don't Cry For Me Argentina' en 'American Pie' doen, dus genoeg andere redenen om een hekel aan haar te hebben. De single is klokgaaf en ik prijs me een gelukkig mens.

* Matt Bianco- Get Out Of Your Lazy Bed (Duitsland, WEA, 1983)
Elpees hebben nooit 'mee gedaan' in mijn verzameling en toch zijn er momenten geweest dat ik het heb 'geprobeerd'. In 2003 bijvoorbeeld. Onder invloed van andere Buze-vrijwilligers ga ik ook regelmatig op jacht naar elpees en zo koop ik nog eens een partijtje in Leeuwarden. Veelal jaren tachtig-spul waaronder ook het hit-album van Matt Bianco. Een erg plezierige elpee hoewel ik de hits toch wel dé uitschieters vind. Tot op heden heb ik nog geen enkele Matt Bianco-single en stof zo nu en dan het album af voor 'The Vinyl Countdown'. Nu kan ik het ook gewoon van single draaien. 'Get Out Of Your Lazy Bed' is en blijft een fantastisch vrolijk nummer. Er bestaat trouwens ook een hele leuke ska-cover van, maar dat is wat anders. Hoeveel kost een glimlach? Vaak niet veel en daar reken ik de betaalde euro voor Matt Bianco dan ook maar toe.

donderdag 22 september 2016

Week Spot kwartet: week 38



Ik heb zojuist 'Afterglow' afgesloten met achttien minuten 'Close To The Edge' van Yes en moet hoognodig weer eens 'nieuwe' kandidaten voor de 'kick-out' gaan selecteren. Dit is alwéér een schijf progrock en dat is best leuk om eens te doen, maar als dit betekent dat ik iedere week tegen zo'n lap orgel met gitaarvariatie moet opkijken? Hoe dan ook: Moe maar voldaan naar alweer een geslaagde uitzending. Voor het slapen gaan, moet ik eerst de adrenaline kwijt en dus kan ik dan even zo goed wel even het 'Week Spot kwartet' aan jullie voorstellen. Week 38..., zo'n jaar vliegt voorbij! Het zijn vier plaatjes om de vingers bij af te likken.

2012: I Need You Like A Baby-Andrea Henry
In de 'serieuze' dj-wereld wordt nogal neerbuigend gedaan over Outta Sight, maar ik weet niet hoe mijn verzameling eruit had gezien zonder dit heruitgave-label uit Engeland. Ik begin serieus met de Blauwe Bak in begin 2012 en dat is juist de tijd dat Outta Sight flink aan de rol is met de OSV-serie. Het richt zich dan voornamelijk op de kleinere labels uit Detroit welke geen schijn van kans hebben gehad ten opzichte van het oppermachtige Motown-concern. Het resulteert in platen van het Thelma-label (Emanuel Laskey en Martha Starr), Velgo (Two Plus Two en Gwen Owens), maar ook Groovesville. Andrea Henry is dan het onderwerp. Een beetje onterecht, want de single is nimmer via Groovesville uitgebracht. Groovesville is een onderdeel van Solid Hitbound en dat manifesteert zich verder via het Revilot-label. Groovesville produceert vooral instrumentale backing-tracks welke worden samengesteld door andere George Clinton. Zijn bandje, The Parliaments, speelt niet zelden op de opnames en maken zelf ook plaatjes voor Revilot totdat het geheel overgaat in het universum dat Funkadelic heet. Andrea Henry maakt twee singles voor MGM. 'I Need You Like A Baby' krijgt een officiële uitgave, maar 'Time Fades Away' wordt door MGM geschrapt. Ik heb het in het begin niet zo staan op 'I Need You Like A Baby', maar ga in augustus 2012 opeens helemaal om. De b-kant is de instrumentale 'Geni' dat me zal introduceren tot Terri Bryant's versie. Originele singles van Henry brengen grif 300 euro op en dus kan hier gesproken worden van een buitenkans, ook al is het een 'smerige' opname.

2013: Lonely Girl-Miss Madeline
Eigenlijk is 'Behave Yourself' de reden van aanschaf en heb ik eerst al moeilijk lopen doen. 'Lonely Girl' is namelijk ook uitgebracht als Young Folk, de groep waar Madeline de leadzang vertolkt en deze is voor een habbekrats verkrijgbaar. Ik wil echter de Miss Madeline-versie hebben vanwege de b-kant, maar het is uiteindelijk 'Lonely Girl' dat tóch de Week Spot wordt. Ik kan me de reden niet meer herinneren, maar het zal er vast mee te maken hebben gehad dat het meer 'Northern' is dan 'Behave Yourself'. 'Lonely Girl' komt nauwelijks meer aan bod, voor 'Behave Yourself' rij ik nog graag een blokje om.

2014: Can You Remember-Debra
Met sommige platen wil het gewoon niet lukken. Neem nou dit uitstekende 'Can You Remember' van Debra. Op de crossover-markt worden platen voor meer geld verkocht die stukken minder zijn dan deze. En toch stijgt deze nauwelijks boven de tien dollar uit. Wie Debra is geweest en haar verdere achtergrond zijn nog altijd een mysterie en het zijn slechts een handjevol dj's die de mond vol hebben van deze single. En ik ben daar eentje van. Roependen in de woestijn, maar de missie zet zich voort....

2015: I Can Be-The Brother Love
The Trinikas is een goede aanvulling op dit 'Week Spot kwartet' want ook bij The Brother Love stikt het van de onduidelijkheden. Het label, Sound Of Soul, deelt de naam met een bootleg-label uit de midden jaren zeventig, maar heeft niets met Brother Love te maken. Ook weer uitstekende crossover, beter dan Debra zelfs, en ik kom hem slechts zelden tegen. Desondanks mag het geen naam hebben als we naar het prijskaartje kijken. Spotgoedkoop totdat het eens door een 'grote' dj wordt opgepikt.

woensdag 21 september 2016

Raddraaien: War



Ik heb op het punt gestaan om 'De Video Draait' af te stoffen want ik heb gisteravond de daad bij het woord gevoegd. Toch is het slechts één film en kan ik me herinneren dat meerdere films altijd het beste heeft gewerkt. Hoewel... de eerste afleveringen van 'De Video Draait' schrijf ik nog op Nokia, maar dat is eveneens de tijd dat de berichten korter zijn. Ik heb gisteravond 'The Virgin Suicides' gezien en kan daar zelfs niet geheel positief over zijn. Negativiteit wil ik vermijden op de dag van de wereldvrede (en mijn persoonlijke nieuwjaarsdag sinds 2009). Teleurstelled? Nee hoor, 'The Virgin Suicides' is best een aardige film, het toonbeeld van de 'wilde' jaren zeventig met een fraaie soundtrack. De Lisbon-zusters zijn bloedmooi, maar wereldvreemd. Het wordt verteld vanuit het oog van vier vrienden die hebben geprobeerd de dames te 'bevrijden'. Het begint als de jongste van dertien een mislukte zelfmoordpoging onderneemt. Even later lukt het haar toch nog om haarzelf van het leven te beroven. Waarom? Geen idee, maar dat ze in de war is blijkt wel uit haar dagboek. De overige vier gaan tegen het einde van de film en de vier vrienden moeten concluderen dat niemand er ooit zal achterkomen wat de dames heeft bezield. Dat de nietsvermoedende kijker dit misschien juist wél erg interessant had gevonden, wordt vergeten. We zien dus een parade van wereldvreemde tienermeisjes, door hormonen gejaagde tienerjongens en een moraal van het verhaal ontbreekt. Beetje jammer! Wel een goede soundtrack door de heren van Air. Tot zover ook de terugkeer van 'De Video Draait'. Nu over naar het 'Raddraaien' want dit heb ik ook sinds 15 augustus niet meer gedaan. Vandaag de 78e single uit de 18e jaren zeventig-bak: 'The Cisco Kid' van War (1973).

Waar en wanneer. Ik heb vorige week woensdag opnieuw gedacht aan het 'waar'. Ik kom tot de conclusie dat ik een advertentie heb zien hangen bij de supermarkt en zo bij deze vrouw over de vloer ben gekomen. Het lijkt me stug dat ze zoiets weten bij de VVV. Het is de vrijdag van het Dicky Woodstock Popfestival in 1997. De voorgaande avond heb ik genoten van The Byrds, de vrijdag wordt traditioneel gevierd met een tochtje op de Solex. Echter, het is 1997 en dit is het jaar dat ik de beschikking heb over de Vespa PK50. De reis gaat naar Diever en zal daar ook eindigen. Ook omdat de sproeier weer eens verstopt raakt en deze in Dieverbrug voor de laatste keer wordt vervangen. De Vespa is jaren daarvoor met brandstof in de tank weggezet en dat levert veel vuil op in de leidingen. In Dieverbrug wordt het filter voor de derde keer in een week vervangen en dan is de tank 'schoon'. Ik denk dat ik even daarvoor al bij de vrouw ben geweest. Er staat me iets van bij dat het in de buurt is van de molen, maar ach... ik ga het toch niet wéér opzoeken. Het is wel goed zo. Feit is dat deze oudere vrouw een slaapkamer heeft ingericht als 'winkel' ten behoeve van een goed doel. Ook dat doel ben ik vergeten. Ze heeft een mooi bakje jaren zeventig-singles welke ik bijna compleet meeneem. Daartussen zit ook deze 'The Cisco Kid' van War. In 2000 vind ik in die plaats in het midden des lands de elpee 'The World Is A Ghetto' met ook 'The Cisco Kid' en 'Beetles In The Bog', maar de eer valt te beurt aan Arrow Classic Rock dat 'The Cisco Kid' geregeld in de weekenden draait. Bij de draai-avonden in De Karre, vlak voor de 'Monstertocht' van 2001, is 'The Cisco Kid' een vast onderdeel van de set geworden.

Kan het toepasselijker? Deze dag is 'World Peace Day' en hoewel het niet is gevierd met een 'staakt-het-vuren' in de oorlogsgebieden en de kans op vrede nog even ver weg is als drie jaar geleden, mag ik het vandaag vieren met... oorlog! 'What's in a name?'. De band War staat voor het tegenovergestelde: De groep spreekt zich uit tegen racisme en verkondigt broederschap ongeacht huidkleur of ras. De geschiedenis van War gaat terug naar 1962. Dat is het jaar dat The Creators wordt opgericht in Longbeach. Howard E. Scott en Harold Brown zijn de mannen van het eerste uur. In de daaropvolgende zes jaar wordt de band uitgebreid met Charles Miller, Morris Dickerson (alias B.B. Dickerson), Lonnie Jordan, Papa Dee Allen en Lee Oskar. De laatste is de eerste blanke muzikant in de line-up van War. Lee Oskar Levitin wordt in 1948 geboren in Kopenhagen en krijgt als kind zijn eerste mondharmonica. In 1965 trekt hij de stoute schoenen aan en vertrekt met niet meer dan een mondharmonica op zak op de boot naar Amerika. Daar speelt hij in eerste instantie veel op straat en wordt opgemerkt door Eric Burdon. Burdon heeft dan net zijn laatste Animals ontbonden en is op zoek naar een nieuwe band. Dan ziet hij de groep spelen die zal reïncarneren tot War en Burdon voegt Oskar toe aan de bezetting. Met de saxofonist mag Oskar het blazersgedeelte vertolken. Het eerste resultaat is 'Eric Burdon Declares War' en het is pas tijdens de opnames van de plaat dat de band besluit ook zelfstandig verder te gaan als War. 'Spill The Wine' is een wereldhit in 1970 en 'onze' hit 'Paint It Black' haalt het niet in Engeland en Amerika. In 1970 heeft Jimi Hendrix zijn laatste optreden op het podium bij Eric Burdon & War, de volgende dag wordt hij dood gevonden. In 1971 geeft Burdon tijdens een tournee de brui eraan. War komt zelfstandig de gemaakte afspraken voor optredens na en gaat daarmee een volgend hoofdstuk in. In 1971 verschijnt ook het titelloze album van War maar dat slaat niet aan.

Een jaar later gaat het War een stuk beter af. De albums 'All Day Music' en 'The World Is A Ghetto' doen een uitstekende verkoop en levert de band een fiks aantal singles op. 'The Cisco Kid' strandt in Amerika op een tweede plek in de Billboard en doet een vijfde plaats op de R&B. War doet in 1973 nog niet mee op de Engelse hitparade, maar Nederland komt langzaam in beweging. De single bereikt een 22e plek in onze Top 40 en is na vijf weken alweer verdwenen. 'The World Is A Ghetto' is echter de bestverkochte elpee van 1973 in Amerika. In 1975 verschijnt het album 'Why Can't We Be Friends'. In Nederland doet alleen de titeltrack weinig op single, de opvolger is zowaar goed voor een eerste Engelse hit: 'Lowrider'. 'Lowrider' zal echter twintig jaar later klassieke soundtrack-muziek worden dankzij 'The Big Lebowski'. Met 'Galazy' (1977) keert de groep terug in de schijnwerpers in Nederland, ook al zal War nergens héél groot worden in Nederland. Tegen die tijd hebben de eerste personeelswisselingen zich in rap tempo gevolgd. In 1979 staat de band zelfs even op het punt de naam te veranderen in The Music Band, maar zal die naam uitsluitend voor een trilogie gebruiken in de vroege jaren tachtig. Als Papa Dee Allen in 1988 op het podium overlijdt aan een hartaanval komt War even op slot.

In 1992 verschijnt de compilatie 'Rap Declares War' met uitsluitend hiphop-artiesten die samples hebben gebruikt uit het werk van War. In 1993 komt een delegatie van War bijeen maar krijgt het kort daarop aan de stok met Jerry Goldstein. Deze man staat in 1969 met Burdon aan de wieg van War en heeft patent gelegd op de naam en het logo. De muzikanten zien zichzelf genoodzaakt de naam The Lowrider Band aan te nemen. Op 21 april 2008 is een eenmalig reünie-concert van Eric Burdon & War in de Royal Albert Hall. Toch is het alleen Lonnie Jordan die een uitnodiging heeft gekregen en de enige van War die op het podium plaats neemt. Jordan komt in 2008 tot een schikking met Goldstein en mag de naam War voortzetten. In 2014 brengt hij het album 'Evolutionary' uit dat officiëel de naam van de legendarische band mag dragen. In het live-circuit is The Lowrider Band eveneens actief maar deze groep komt niet aan studio-opnames toe.

dinsdag 20 september 2016

Week Spot: The Trinikas



Op zichzelf zou ik nog wel even kunnen putten uit de singles die ik eerder dit jaar heb gekocht. Toch kom je zo een plaat op het spoor die absoluut niet langer kan wachten en wel meteen de Week Spot moet worden. Het is tijdens de zojuist beschreven fietstocht dat ik opeens weer moet denken aan The Trinikas. De inspiratie komt vanuit de mp3-speler. Deze behandelt dan net de 'Eccentric Soul'-singles die in maart heb gekocht. Een paar maanden geleden kom ik erachter dat Numero exemplaren van The Trinikas aanbiedt voor zeven dollar per stuk. Uit 'Eccentric Soul: Omnibus Vol. 1', de singles-box, is The Trinikas samen met Pat Stallworth één van de duurste singles en de genoemde zeven dollar is met recht een koopje. Toch accepteert Numero alleen creditcards en doet het niet aan Paypal of iets dergelijks. Het blijkt ook nergens voor nodig want The Trinikas heeft ook nog een aparte 'release' gekregen, heb ik afgelopen week ontdekt. Zo bestel ik dit exemplaar voor slechts een paar pond in Engeland en deze is vanmiddag in Uffelte bezorgd. De Week Spot van deze week is 'Remember Me' van The Trinikas (1969).

Ik heb vijf jaar geleden de 10-singles-box 'Action Speaks Louder Than Words' gekocht en heb deze geheel intact met de originele doos. Dat is best een unicum want met name door de 'outtake' van 'Lonely For You Baby' van Sam Dees zijn de dozen weggegooid en worden de singles tegenwoordig individueel aangeboden. Waarbij Sam Dees een flinke prijs mag kosten in vergelijking tot de anderen. Hetzelfde gebeurt eveneens als Numero een paar jaar geleden 'Eccentric Soul: Omnibus Vol. 1' op de markt brengt: Een box met vijftig herpersingen van zéér obscure soul-singles uit de jaren zestig tot vroege jaren tachtig. Zowel 'Questions' van Pat Stallworth als 'Black Is Beautiful' van The Trinikas gaan meteen voor de hoofdprijs terwijl ik erg leuke dingen als 'You Make Me Nothing' van The Energettics of 'Together' van The Elements Of Peace voor een habbekrats op de kop kan tikken. Ik moest even op Discogs zijn om iets op te zoeken met betrekking tot deze single en zie dat nu de goedkoopste twintig euro moet kosten. The Trinikas is door onder andere Jurassic 5 gebruikt als sample en dus wordt vanuit meerdere vakgebieden gespeurd naar de single. Origineel is die erg zeldzaam en dus komt de heruitgave dan het eerst in het vizier. Ik heb de single uit 'Omnibus' voor zestig pond zien gaan in Engeland, dit is echter een aparte release door Numero zonder het catalogusnummer van de box op het label.

Over het gros van de 'Eccentric Soul'-artiesten is slechts weinig bekend, maar bij The Trinikas kom je nog aardig ver. Vooral omdat 'Remember Me' wel een erg dubbele lading heeft gekregen. The Trinikas bestaat uit de vriendinnen Marsha Bratton, Debbie Sheffield, Georgetta Dixon en Lenise 'T-Bird' Morgan. De meiden volgen de high school in de richting van een toekomst in de medische wereld en zingen zodoende als eerste voor patiënten in ziekenhuizen. Debbie Sheffield komt uit een erg muzikaal gezin. Haar vader, Leslie Sheffield, is een vooraanstaand jazzmusicus in de regio en staat erop dat zijn dochter piano gaat spelen en leert haar eigen liedjes te schrijven. Met deze kwaliteit heeft de toekomstige Trinikas meteen al een voorsprong op andere meidengroepen. De meiden ontmoeten dan Richard Gilleland. Deze is een platenmaatschappij begonnen met de naam Century Records en wil hierop aanstormend highschool-talent een kans geven door middel van elpees voor het goede doel. Gilleland neemt het kwartet mee naar The Cavern, een studio in Missouri, waar het kwartet in 1969 twee nummers op de plaat zet: 'Black Is Beautiful' en 'Remember Me'. Beide nummers zijn van de hand van Sheffield en krijgt bij de eerste bijval van Georgetta Dixon.

Vlak na de opnames vindt weer een benefiet-avond plaats georganiseerd door Gilleland en natuurlijk willen de dames daar present zijn. Marsha Bratton heeft echter iets uitgehaald waardoor ze van haar vader niet van huis mag. Brutaal als ze is, stapt ze in zijn auto om toch de avond bij te wonen. Op de terugweg krijgt ze een aanrijding en overlijdt ter plekke. Opeens krijgt 'Remember Me' een wrange ondertoon. In 1970 verschijnt een benefiet-elpee op Century welke wordt opgedragen aan Marsha Bratton. 'Black Is Beautiful' wordt van de plaat op single uitgebracht als Debbie Sheffield & The Trinikas. Volgens Discogs zou dit de vroegste opname zijn van 'Black Is Beautiful', maar wijkt dus af van de Pearce-single. Hoe en waar Pearce in het spel is gekomen, is eveneens onbekend. Daar is het dan weer typisch 'Eccentric Soul', maar ik volg Numero en kan stellen dat deze single het resultaat is geweest van de Cavern-sessies.

In 'Remember Me' kun je meteen horen dat hier jaren van vakmanschap aan vooraf is gegaan. Dit is niet een nerveus meidengroepje dat een beetje klungelig een liedje zingt dat door iemand anders is geschreven. Je hóórt de ervaring en voelt de passie. Het is een beetje funky en midtempo, juist datgene waar in de hiphop erg naar wordt uitgekeken en dus is het ook niet vreemd dat de single al te prooi is gevallen in de hiphop.

De leste mooie dag van 't joar misschien (en een paar singles)



Gisteravond heb ik 'From The Catacombs' gedaan voor collega Lee en ben meer vermoeid na afloop dan dat ik heb verwacht. En dus krijgen jullie vandaag een dubbel bericht. Dan moet ik eerst met de billen bloot want ik heb afgelopen woensdag een paar singles gekocht waar ik, in eerste instantie, niet heel erg trots op ben. Ik beschrijf het direct na afloop al een 'zonnesteek in platen in dvd's'. Het verhaal begint op woensdag rond het middaguur. Omdat ik moeder al een tijdje niet meer heb gesproken, bel ik haar terwijl ik mijn 'ontbijt' gebruik. Het lijkt een 'gewone' woensdag te worden en omdat ik pas 's middags begin met werken, betekent dit dat ik niet om half acht 's ochtends aan mijn ontbijt zit. Ik heb zelfs vandaag, de twintigste, buiten ontbeten. Wél met een jasje erover, maar dit kan in principe erg snel in mijn achtertuin. Ik zit heerlijk uit de wind en op de middag heb ik de zon in de tuin. Ik heb het nu echter over de afgelopen woensdag en dat gaat de geschiedenisboeken in als de warmste 19 september in eeuwen. Je kan dieper ingaan op de materie van het 'extreme weer', maar je kan er ook van genieten? Ik ben bijna klaar met moeder aan de telefoon dat ik merk dat ik een sms-je krijg. Als ik ophang, zie ik dat mijn collega van de post heeft gebeld.

Ik bel haar meteen terug. ,,Je zei maandag dat je langs zou komen om te sorteren, maar we zijn al met drie mensen", hoor ik haar zeggen. ,,Vier is een beetje overbodig. Als jij het bezwaarlijk vindt om vrij te nemen, dan...". Ik laat haar niet uitspreken. Zij is per slot van rekening al op de zaak, ik moet eerst twaalf kilometer fietsen door de hitte. Ik heb opeens de dag vrij! Omdat het ontbijt in zicht is (en de bodem van de koffiepot) betekent dit dat ik meteen klaar ben om iets te ondernemen. Het weer doet me denken aan de eerste woensdag van de vakantie. Toen was ik enerzijds ook dankbaar dat ik op de 'gewone' fiets naar Meppel was gegaan. Bovendien wil ik straks wel even genieten van muziek tijdens de activiteit en dan is het plan zomaar klaar! Ik heb een 'boodschapje' in Diever. Volgens mijn herinnering zit daar een Blokker-achtig warenhuis. Ik wilde laatst 's avonds een eindje lopen en kwam er toen achter hóe duister het 's nachts in Uffelte is. Ik zoek dus een zaklamp en wellicht kan ik die in Diever krijgen. Er speelt nog iets... Een paar weken geleden heb ik immers de originele Duitse persing van 'At The Top Of The Stairs' van The Formations gevonden. Ik wil voor de aardigheid nog wel even kijken of het hoesje er toevallig nog ergens ligt. Ik start de serie vakantie-mixen bij de eerste met plaatjes uit december van het vorige jaar als ik op de Multicycle stap.

De Pioneer is vooral voor het woon-werkverkeer. Toch fiets ik in het begin in Uffelte nauwelijks meer op de Multicycle. Op een zekere zondagmiddag pak ik mijn trouwe tweewieler voor een boodschapje in Havelte en fiets dan door de bossen terug naar Uffelte. Wat zeg je? Ja, ik was moe! Hoewel ik in de postbezorging nog wel eens zittend fiets, went niet alleen de lighouding, maar bovenal de snelheid van de Pioneer. Wat een half jaar geleden een acceptabele snelheid was, is nu van 'ik kom niet vooruit'. Toch heb ik tijdens de vakantie ervaren dat 'gewoon' fietsen een vorm van ontspanning is. Weg is de snelheid, de tijdsberekening wordt anders en je kan weer eens ongegeneerd met de oorschelpen op je hoofd fietsen. Het is woensdag warm maar ben goed toegerust met een grote drinkfles water. Die moet ik in Wittelte al raadplegen. Op Oldendiever sla ik rechtsaf het fietspad in waar ik al tijden nieuwsgierig naar ben. Een fraai stukje! Het komt uit op de Rijksweg en deze volg ik tot Dieverbrug. Ik weet nu wel te herinneren hoe je het eenvoudigste bij de kringloopwinkel komt.

Er liggen desondanks alweer een paar nieuwe singles ten opzichte van twee maanden geleden. Helaas is het weinig soeps en een paar die ik reeds in de bakken heb staan. Ik heb geen succes met de hoes voor The Formations. Ik pik zeven singles uit de bak en krijg Little Richard gratis. Ik heb me dan even ontzettend hierop verheugd, mijn andere exemplaar is krom als een hoepel. Deze blijkt bij nadere inspectie ook niet te draaien, maar neemt minder plaats in beslag in de jaren zestig-bak. Niet om te draaien maar totdat we een nóg beter exemplaar vinden. Hier zijn de singles die ik heb gekocht.

* Chester Baynes- Till The Music Begins (NL, Ariola, 1974)
* Perry Como & Jaye P. Morgan- Chee Chee Oo Chee (België, RCA, 1955)
* Seth Gaaikema- Samen In De Sauna Ja Gezellig (NL, Barclay, 1967)
* Elizabeth Granec- Imagine (België, Warner Bros., 1982)
* Hudson Ford- Floating In The Wind (Duitsland, A&M, 1974)
* Little Richard- Tutti Frutti (België, Ronnex, 1956)
* David Seville- Witch Doctor (NL, London, 1958)
'Till The Wait Begins' is een gezongen versie van het thema van 'The Entertainer' en de b-kant is een instrumentaal 'eigen' nummer maar geschoeid op eenzelfde leest. Como en Morgan is een leuke novelty-single maar feitelijk laat ik dit repertoire normaal gesproken links liggen. Een vroege single van Seth Gaaikema werkt precies als 'De Pil' vn Gerard Cox. Ook deze heeft een fotohoes en móet gewoon mee. Op het label staat 'Sauna' als 'kant 2', maar het hoesje is ingericht op die kant en het springt meer in het oog dan 'Ik Weet Nog Goed'. 'Sauna' is de gangmaker van het stel, geheel op z'n Gaaikema's. 'Bloot' wordt even erg nadrukkelijk gezongen en in het refrein weet hij 'sauna' te laten rijmen op 'achter jou na' en 'in de warmte en de kou na'. Lachen, gieren en brullen in 1967, maar té oubollig om een halve eeuw later te draaien. Wederom vanwege de fotohoes. Elizabeth Granec is ongezonde nieuwsgierigheid als ik zie dat het een vertaling van het John Lennon-lied is. Ik wil mezelf geen disco-versie van 'Imagine' aandoen, maar ga het nu dan toch proberen. En toen... was het geen disco. Zelfs een vrij goede cover van 'Imagine' maar dan in het Frans vertaald. Hudson-Ford is erg aangename folkpop en is op voorhand de meest verheffende aankoop van het stel. Little Richard ga ik mijn lieve naald niet aandoen en dan blijft David Seville over. Een leuke novelty met zijn kenmerkende Chipmunk-effecten. De plaat is niet smetteloos, wellicht dat ik deze even ga wassen.

Goed, singles gekocht, afrekenen en naar huis. Niet dus! Omdat ik al een beetje teleurgesteld ben over het vinyl (ik had het ook kunnen terug zetten...) wandel ik voorbij de dvd's. Die zijn een euro per stuk en dat 'mag' opeens van mij. Ik moest deze winter de dvd's eens op een rijtje zetten want ik sta met de complete 'Kill Bill'-trilogie in de handen en volgens mij heb ik die al. Daar heb ik op gegokt want dat ligt nog in Dieverbrug. Ik ga voor straks even een filmpje uitzoeken, maar zó druk als in de tijd van 'De Video Draait' zal het niet meer worden. Ik heb nog maar twee films gezien in dit nieuwe jaar. Deze vijf gaan mee.
* Hostel (Tarantino-film die ik al eens heb gezien in een grijs verleden, maar praktisch niet meer kan herinneren)
* Ray (de bio-pic over Ray Charles waar iedereen de mond vol over heeft)
* Soul Man (het 'foute' verhaal wil ik eens hebben gezien, maar verder is dit oubollige jaren tachtig-komedie dat herinnert aan verjaardagsfeestjes met een 'moviebox')
* The Cooler (ik snap de beschrijving op het hoesje na vijf keer nóg niet en dat maakt me nieuwsgierig. Geen hoge verwachtingen van mijn kant)
* The Virgin Suicides (veel over gehoord, moet het nu toch eens gaan kijken)
En vooral niet verder vertellen: Ik koop een boek. De film-editie van 'Komt Een Vrouw Bij De Dokter' voor 1,50 euro. Grote kans dat ik hem volgende week bijzet in de 'mini-bibliotheek' aan de Smeenholtenweg. Ik heb immers in jaren geen boek gelezen en weet ook niet goed wat ik met Kluun aan moet.

Dan fiets ik naar Diever, maar het warenhuis blijkt al jaren geleden te zijn gesloten. Ik trakteer mezelf op twee bolletjes boerenschepijs en wil dan naar huis fietsen, maar... wat let mij? Ik heb nog voldoende energie en muziek om een bochtje te fietsen. Dat wordt een fikse bocht door bossen naar het Drents-Friese Wold. Langs Doldersum en Boschoord op naar Vledder. Daar haal ik de boodschappen voor de avond en daar hoort tevens brood en beleg bij. Even buiten Vledder eet ik broodjes en drink wat en vervolg daarna de tocht door de weilanden naar Wapserveen en dan door het bos terug naar Uffelte. Ik kan merken dat ik wéér een beetje gekleurder ben geworden en ben aangenaam moe als ik thuis kom.

zondag 18 september 2016

(Kn)uffelt(j)e: zondag 18 september



Het weer valt alleszins mee. Ik ontwaak rond het middaguur en merk al snel dat ik gewoon in t-shirt achter huis kan zitten. Eigenlijk had de korte broek ook wel aangekund, maar ik sta op het punt om deze op te vouwen en in de kast te leggen. Ik twijfel nog even of ik zal fietsen, maar nee... Ik ben hoognodig toe aan een douche en met nat haar fietsen, doe ik niet graag. Met een natte bol wandelen, gaat echter wel. Ik denk even dat ik nodig chocolade moet halen en neem mijn rugzak mee. Ik ben té laat om de supermarkt te halen, maar wil een tabletje halen bij het benzinestation. Ik heb vandaag muzikaal vermaak want ik heb eindelijk de opname gekregen van 'The Rise & Fall Of The Tree', mijn 'kerstverhaal' van afgelopen kerstnacht. Het is nog best spannend omdat ik het verhaal ben 'vergeten', maar kan uiterst tevreden zijn over het resultaat. Doordat ik met de oorwarmers op mijn hoofd loop, ga ik ditmaal niet diep de rimboe in, maar volg de paden. En ik neem mijn fototoestel mee. En dat is wat het '(Kn)uffelt(j)e' kan gaan worden: Een onregelmatige rubriek op zondag met een foto van de 'achtertuin' van mijn huisje.

Ik wil ditmaal wél de lange route nemen naar het tankstation. Vier weken geleden 'verdwaalde' ik even, inmiddels ben ik het stukje zó vaak gefietst dat mijn oriëntatie beter is. Eerst de Dorpsstraat af richting Holtinge. Op de hoek van de Uffelterkerkweg staat een prachtige woonboerderij en daar hebben ze iets op de oprit staan dat onmiddellijk mijn aandacht trekt: Een bureaustoel. 'Om mee te nemen' staat op het bordje. Ik ga even 'proefzitten' en kom meteen tot de conclusie dat die in de studio mag. Alleen... ga ik nu niet terug lopen naar de boerderij. Op de terugweg maar even ophalen. Daarmee komt het boodschapje in Havelte op de tocht, want dan ben ik terug als het donker is. Grote kans dat ze de stoel naar binnen halen voor de duister invalt en dat die morgen naar de vuilstort wordt gebracht. Er gaat een streep door de chocolade en ik heb het nog niet gemist!

Bij binnenkomst in Holtinge, een buurtschap met circa zeven boerderijen en het geplande Duitse vliegveld, sla ik meteen linksaf. Ik volg het zandpad naast het fietspad. Hier kwam ik vier weken geleden op een dwaalspoor en heb maanden eerder eens het stuk in tegengestelde richting gefietst. Nu is het inmiddels een favoriet 'bochtje om' geworden per fiets en per benenwagen. Een kilometer het pad op en dan maak ik deze foto. Hier stond ik vier weken geleden oog in oog met twee reeën, maar nu houdt de fauna zich verscholen. Het is ook bijzonder om de heide te zien verkleuren. Echt... ik woon hier nu vier maanden, maar kan nog steeds niet geloven dat dit de 'achtertuin' is. Een kilometer en je waant jezelf met vakantie. Sterker nog: De foto had een 'verloren' foto van de vakantie in Sleen kunnen zijn. Of een kiekje uit de tijd dat ik met de familie naar Nunspeet ging. Op het pad naar de hunebedden heeft de bureaustoel me zo in haar greep dat ik besluit Havelte over te slaan en straks de stoel naar de boerderij te brengen. Ik schiet her en der nog enkele foto's en loop dan langzamerhand weer terug naar Uffelte. Nog een klein stukje over de mountainbike-route en, jongens, deze groep fietsers komt wel over zéér bijzonder stukken. Zou de Multicycle het leuk vinden een keer te doen? Ik betwijfel het, maar lopend kan ook mooi zijn. Alleen is het dan niet te hopen dat je coureurs treft op een smal stukje...

Ik maak een foto van de stoel en dan mag die mee. Eerst til ik de stoel, maar rollen lukt ook prima en dat is een stuk eenvoudiger te doen. Tot mijn vreugde is het afstellen nog te doen, alleen zit de rechterarmleuning een beetje los. Boeiend? Nee, ik 'wen' snel aan dat soort dingen. Verder is het een erg keurige bureaustoel met een roodpaarse stoffen bekleding, erg schoon, welke weer in harmonie staat met de rest van de inrichting. Drie vliegen in één klap: De tijd genomen om naar de opname te luisteren, wandelen in de natuur en een bureaustoel op de koop toe. Zo lust ik nog wel een paar zondagen.

Singles round-up: september 4



Vandaag maar weer een dubbele publicatie met straks een alternatief voor de 'hoesbui'. Een week geleden kwam Peter van singlehoesjes.nl op bezoek en hebben we twaalf singles geruild. Niet van 'Ik heb hier een single van een tientje, daar wil ik twee voor terug', maar gewoon single tegen single. Of eigenlijk gaat het helemaal niet op de weegschaal, maar ik denk dat we aardig quitte staan deze keer. Vandaag ga ik de laatste zes aan jullie presenteren. Voor de singles van woensdag ga ik later deze week met de billen bloot. Verder is een Blauwe Bak-single onderweg vanuit Engeland en denk ik erover na om een paar meer te bestellen in Oostenrijk. Niet slecht voor een maand van 'zuinig aan doen'?

* The Nice- Country Pie (NL, Philips, 1970)
Nu heb ik dan ook de 'Hitdossier'-collectie van The Nice bij elkaar en dat is in een relatief korte periode gebeurd. Het begint voor mij in 1991 met 'Brandenburger' uit 1968, een stuk dat Keith Emerson blijkbaar kan dromen in 1970. Tijdens een concert vindt Emerson eigenhandig de 'mashup' uit en combineert het klassieke stuk met de vocalen van een vrij recent Bob Dylan-nummer: 'Country Pie'. De single strandt in 1970 op een 39e plek en is daarmee de tweede en laatste Top 40-hit voor de groep. 'America' koop ik in januari en 'Hang On To A Dream' is ook slechts een paar jaar geleden. Weer een collectie afgesloten!

* Elvis Presley- Wooden Heart (Duitsland, RCA Victor, 1961)
,,Heb je die al?", vraagt Peter. Ja, eerlijkheidshalve heb ik deze van hem gekregen bij zijn bezoek aan Nijeveen in 2012, maar deze fotohoes oogt beter. Ik neem hem dus mee. De eerste keer dat ik de single koop is overigens op 18 juli 1990, de dag dat mijn oudste nichtje is geboren. Het vinyl heb ik nog niet gecontroleerd, maar deze mag sowieso de andere fotohoes vervangen.

* The Renegades- Cadillac (NL, Artone, 1965)
Peter heeft hem blijkbaar net met fotohoes gevonden en dus mag ik dit exemplaar hebben. Zonder fotohoes, maar wie weet? Tot die tijd doe ik het hiermee.

* Tammi Terrell- This Old Heart Of Mine (NL, Tamla-Motown, 1969)
In het noorden kom je dit weinig tegen bij kringloopwinkels, maar in de omgeving van Weesp lijkt dit veel voorkomend. En dan te bedenken dat Peter nimmer boven de vijf euro gaat met een single en ze meestal één tot twee euro per stuk kosten? Ik zou bijna op de fiets springen voor een tochtje langs de kringloopzaken! Zijn site heeft een prachtige collectie fotohoezen van onder andere Tamla-Motown en hij weet van mijn liefhebberij af. Zo krijg ik deze van Tammi Terrell in de identieke fotohoes. Het mist rechtsonder een hoekje (eruit geknipt) en er is iets geschreven op het hoesje, maar mij hoor je daarover niet klagen! Tammi doet in 1969 het tegenovergestelde van wat haar duet-partner, Marvin Gaye, doet. Motown heeft dan een stalen regel dat als een nummer eenmaal als single is uitgegeven, het vervolgens drie jaar lang niet als single mag verschijnen. Marvin smijt de tegel met deze wet aan gruzelementen door 'I Heard It Through The Grapevine' op de plaat te zetten. Het is een jaar eerder een hit geweest voor Gladys Knight & The Pips. Toch doet Marvin iets heel anders met 'Grapevine': Hij vertraagt het origineel en geeft het zo meer drama. Eigenlijk zijn beide platen niet met elkaar te vergelijken. Tammi Terrell houdt zich wel aan de regels want 'This Old Heart Of Mine' is in 1966 op single uitgebracht door The Isley Brothers (het wordt pas in 1968 een Europese hit). Zij versnelt 'This Old Heart Of Mine' juist en ik ben niet helemaal zeker of dit even goed werkt als bij 'Grapevine'. De b-kant biedt me desondanks soelaas: 'Come On And See Me Baby' is hoe ik mevrouw Terrell het liefste hoor. Ze staat inmiddels te pronken in de Blauwe Bak-koffer.

* Toots & The Maytals- Daddy's Home (NL, Blue Mountain, 1973)
,,Nooit geweten dat Blue Mountain Nederlandse labels had", roep ik uit als ik de plaat uit het hoesje haal. Het is waar! Toots & The Maytals is een legendarische naam in de reggae en als Peter me deze aanbiedt, ben ik vlug bereid. De hoes vermeldt alleen 'Daddy' als titel, maar het is 'evergreen' 'Daddy's Home'. Niet dé sterkste versie moet ik bekennen. De b-kant is méér wat we gewend zijn van Toots en zijn mensen. Het is bovenal een mooi item om te koesteren, maar ik denk dat ik deze niet grijs ga draaien.

vrijdag 16 september 2016

Singles round-up: september 3



Meteen bij thuiskomst uit Sleen vind ik een bericht van Peter in mijn mailbox. Hij is binnenkort in de buurt en vraagt of die langs kan komen. Maar natuurlijk! Dat bezoek heeft zondagmiddag plaats gevonden. Natuurlijk komt hij niet met lege handen en brengt een aantal singles mee waar ik mogelijk in geïnteresseerd kon zijn of die ik reeds heb gereserveerd uit zijn Marktplaats-advertenties. Omdat ik hem vorig jaar februari niets kon aanbieden en toch prachtige platen heb kunnen toevoegen aan de koffers, besluit ik hem mijn dubbele 'Maybe Someday' van BZN te gunnen. Achteraf gezien ligt de single op een apart stapeltje, maar hiervoor open ik weer eens de doos met dubbele singles en vind meerdere platen welke interessant kunnen zijn voor hem. Ouderwets singles ruilen... We staan aardig quitte met deze ruil, ik heb in ieder geval twaalf singles en volgens mij waren het er ook ongeveer twaalf die Peter heeft meegenomen. Vandaag de eerste zes singles uit deze ruil.

* Herb Alpert & The Tijuana Brass- This Guy's In Love With You (Duitsland, A&M, 1968)
* Herb Alpert & The Tijuana Brass- Without Her (US, A&M, 1969)
,,Ik wist niet of je deze al had". Ik heb ze beide wel gehad, maar of ik ze nog heb? Beide singles zijn met de fotohoes. 'Without Her' heb ik nog niet eens gedraaid, ik ben echter wel zeer in mijn nopjes met een verbeterde 'This Guy's In Love With You'. Ik heb de credits overgenomen van het Duitse label en dat vermeldt stug The Tijuana Brass als begeleiders op 'This Guy's In Love With You' hoewel het niet op het fotohoesje wordt genoemd. Bij mijn weten is het een solo-single van Alpert en staat zo eveneens vermeld op het Amerikaanse label. Een Bacharach & David-schoonheid die zijn weerga niet kent en voor mij niet onderdoet voor Dusty's 'This Girl's In Love With You'.

* Nancy Holloway- T'en Va Pas Comme Ça (Frankrijk, Accord, 1963, re: 1982)
Niet te verwarren met Brenda Holloway, de Motown-artiest. Tja, er zijn meer mensen die Louwsma heten en die niet beslist familie van elkaar hoeven te zijn. Nancy Holloway is andere koek dan Brenda Holloway, dat moge duidelijk zijn. Op deze single staan twee Franstalige covers van succesnummers uit de jaren 1963 en 1964. 'T'en Va Pas Comme Ça' is een vertaling van 'Don't Make Me Over', terwijl 'My Guy' van Mary Wells het olijke 'Bye Bye' wordt. 'Don't Make Me Over' is opnieuw van de hand van Hal David en Burt Bacharach en weer zo'n nummer dat altijd goed smaakt, zelfs in deze dramatische Franse versie. De single is een heruitgave en dat zou zomaar eens te maken kunnen hebben met de populariteit in de Belgische Popcorn.

* Della Humphrey- Don't Make The Good Girls Gor Bad (US, Arctic, 1968)
De grootste verrassing uit het stapeltje en ik ben vergeten dat ik deze ooit heb gereserveerd. Arctic komt uit Philadelphia, maar toch ademt deze single geen Philly-sound. Het klinkt meer Chicago in mijn oren. Heerlijke midtempo-crossover waar ik wel pap van lust! 'Your Love Is All I Need' heeft meer een bluesy aanpak, maar oef... wat kan die Della heerlijk uit haar tenen zingen. 'Good Girls' is een potentiële Week Spot dus binnenkort wellicht meer hierover.

* Errol Jackson- Close Your Eyes (Frankrijk, Vogue, 1974)
,,Ik hoop niet dat je erg teleurgesteld zult zijn", voegt Peter toe aan deze single. Het schijnt dat ik hier ooit interesse voor heb getoond. Ach ja, een gokje kan geen kwaad? Ik was gewaarschuwd en teleurgesteld ben ik niet. Gelukkig heeft het kleinood mij geen eurocent gekost anders dan een dubbele single, maar artistiek is het een fiasco. Staat mooi in de jaren zeventig-bak.

* Jimmy James- A Man Like Me (België, EMI International, 1972, re: 1976)
Ik heb recent ontdekt dat zelfs Gloria Gaynor in de jaren zestig plaatjes heeft gemaakt en daarmee kan ik het nu wel met zekerheid zeggen: Bijna iedere disco-artiest uit de lichting van 1975/76 heeft jaren ervoor al leuke plaatjes gemaakt. Bij Jimmy James wisten we dat natuurlijk al want de man maakte al plaatjes voor het Pye-label in 1968. Deze is mij echter totaal onbekend. 'A Man Like Me' is archetypische Northern Soul van de hand van Biddu, de producent van onder andere Carl Douglas. Northern Soul is in 1972 nog geen 'booming business' en toch proberen de platenmaatschappijen alvast een graantje mee te pikken. 'A Man Like Me' is echter té poppy voor The Catacombs en Samantha's, maar zal het in lokale clubs goed hebben gedaan. Hier is echter de b-kant de winnaar: 'Survival'. Meer funky dan 'A Man Like Me' en daarmee stukken leuker. Peter heeft hem dubbel. Ik heb zijn Nederlandse fotohoes gebruikt als illustratie, zelf heb ik de single zoals die in 1976 (als James grote hits heeft) in België opnieuw is uitgegeven.

Week Spot kwartet: week 37



Op de laatste vakantiedag van vorig jaar had ik een barbecue van het postbedrijf. Dat sloot toen, als het ware, de zomer af voor mij. Nu ben ik inmiddels twee weken terug van vakantie, maar vanavond hadden we opnieuw een barbecue van de zaak. Het voelt wéér als een afsluiting van de zomer. Ik ben de laatste die rouwig is om het feit dat de temperatuur flink is gedaald, maar dit speelt in zekere zin eveneens mee. Het 'Week Spot kwartet' brengt me desondanks in de buurt van de zomervakanties. Het zijn plaatjes die de vakanties eveneens afsluiten. Is de zomer nu voorbij? Welnee! Met 22 graden en zon noem ik het nog steeds zomer. Nu dan het 'Week Spot kwartet' van week 37.

2012: If I'm Hurt You'll Feel The Pain-Barbara & Brenda
Ik heb een paar maanden geleden een bootleg kunnen bestellen van 'Never Love A Robin' van Barbara & Brenda, maar heb het niet gedaan. Naar het schijnt heeft mijn vaste bootleg-dealer politie op zijn dak gekregen. Een beetje een flauwe actie van een stel verzamelaars die de handel op Ebay hekelen. Uit angst dat hun dure originele singles in waarde zullen zakken nu ze voor een habbekrats zijn te bemachtigen. Klinkklare onzin natuurlijk, want je komt op geen enkel Northern Soul-feest binnen met een bootleg. Dat móet het origineel zijn, hoe verrot die ook klinkt. Maar goed... de zoektocht naar 'Never Love A Robin' levert me in 2012 drie andere singles op van Barbara & Brenda waarbij deze nog het meest in de buurt komt van de voorgenoemde titel. Ook een gezocht plaatje dat op Dynamo is verschenen. Ik heb mazzel dat deze zo afgedraaid is dat de handelaar er voor een hele fraaie prijs vanaf wil. Het geluid moet 'schoon' zijn voor mij en daarin slaagt deze persing. Hij kraakt als een gek maar de muziek is loeihard opgenomen en geen 'distortion' te bekennen. Nog steeds een favoriete 'beuker'!

2013: The Real Thing-Sail Joia
Hier heb ik het oorspronkelijke bericht even moeten opzoeken om de reden te herkennen. Dit is de week waarin ik met Lee en een ex-collega een 'Northern Soul Allnighter' doe op Wolfman Radio: 9 uren non-stop Northern Soul-klappers. Ik doe in dit kader een 'Do The 45' welke ietsje anders is dan gebruikelijk: Ik draai plaatjes uit de reserve-Blauwe Bak en besluit een voorbeeld uit de reserve-Blauwe Bak als Week Spot te doen. De keuze valt op dit plaatje van Sail-Joia: Een fusie tussen de Amsterdamse band Sail en het Belgisch-Portugeze Joia. Dat laatste zijn vooral de broers die in de jaren zestig succes hebben als Jess & James. Een leuk plaatje, maar ook niet meer dan dat. Hij staat inmiddels alweer maanden in de jaren zeventig-bak en doet niet meer mee in mijn shows. Morgen dus nog één keer afstoffen voor 'Do The 45'.

2014: We're Doing Fine-Dee Dee Warwick
Het zijn vooral de laatste twee jaren waarbij het verhaal in de inleiding van toepassing is. De vakantie van 2014 wordt gevierd in Limburg. Het is vooral de aanhoudende regen op de laatste dag die het gevoel voor deze vakantie een beetje bitter heeft gemaakt, maar de overige dagen heb ik het allerminst slecht getroffen. Als ik thuis kom uit Limburg heb ik zelfs nog wat geld over en investeer dat dan maar in een aantal singles. Deze van Dee Dee Warwick is één van de eerste plaatjes die me 'raakt' na de vakantie. Na twee jaar nog altijd goed voor een brede glimlach!

2015: I Can't Believe You Quit Me-Garland Green
Het werk van Green mag hoog staan aangeschreven in de soul-wereld en toch is het opvallend dat deze bewuste single alleen wordt aangeprezen met de a-kant. Dat is tevens Green's grootste hit geweest en dus voelen jullie het al aankomen: Evenals 'Casanova' van Ruby Andrews wordt deze plaat niet serieus genomen en daardoor gaat menigeen voorbij aan deze uitstekende b-kant. Ik dank het aan een Franse Facebook-vriend die het wél met deze kant (en geluidsclip) aanbiedt op Ebay. Ik haal het keurig voor het startbedrag binnen. Ik ben net een dag terug van vakantie en zodoende bepaalt Green ook hier het afscheid van de zomervakantie.

woensdag 14 september 2016

Het zilveren goud: september 1991



Een beetje voorbarig ten opzichte van dit jaar 'Het zilveren goud'. Ik zie net dat ik deze lijst op 15 december van het vorige jaar heb aangemaakt, maar ben maandag na publicatie meteen aan de slag gegaan met de lijst voor 1992 en die is klaar! Even vooruit lopen op 1992? Volgend jaar bestaat de serie uit ruim vierhonderd singles. De 33 toeren-versie kent even een opleving in 1992 maar stopt in augustus zeer abrupt. Het is wat ik maandag heb geschreven: Ik vind het zonde van de kaartjes om langer een kaartenbak bij te houden van de elpees. Als 'bonus' vond ik het kaartje met de cassette-singles die ik in 1991 en 1992 heb gekocht en, vooruit, die mogen ook meedoen. Vandaag beperk ik me tot de aankopen van september 1991 of de platen die deze maand in de kaartenbak zijn gekomen want er zit op zijn minst één single bij die ik in augustus heb gekocht. De teller blijft steken op tweeëntwintig. In vergelijking tot eerdere aflevering is het stilte na de storm en de komende twee maanden gaan ook relatief rustig worden.

De kans om een middelbare opleiding van vier jaar in twee jaar te doen. Een certificaat in plaats van een diploma, maar wel met de nodige werkervaring. Het KMBO klinkt op voorhand erg aantrekkelijk, maar er komt een talent aan te pas waar we niet allemaal de beschikking over hebben. De klas is een allegaartje: Oudere scholieren die, om wat voor reden ook, een tijdje uit het onderwijs zijn geweest. Ze kunnen Epke niks meer leren bij het Blindeninstituut en met aangepaste apparatuur mag die het ook proberen op het KMBO. Verder is het 'uitschot' waarvoor vier jaar MEAO drie jaar en elf maanden té lang is en datzelfde zullen de leraren op de MEAO eveneens ervaren. Ik val in de laatste categorie. Mijn motivatie is reeds tot nulpunt gezakt op de LEAO en bij vier jaar MEAO breekt me het zweet uit. Toch betekent twee jaar KMBO dat het nóg harder werken is dan op de MEAO, maar dat staat niet in de brochure. 'Zelfstandig werken' is een must en dat is iets dat de zestienjarige Gerrit níet kan. Hij heeft de 'schop onder de kont' nodig en dus draait het KMBO voor mij uit op een fiasco. Er zijn heus wel succesverhalen, ook uit mijn klas, maar het KMBO verdwijnt even snel als dat het is gekomen.

In september 1991 is het KMBO echter een 'frisse nieuwe start' voor mij. Ik maak snel vrienden in de klas en voor verhitte discussies over muziek kan ik bij voorgenoemde Epke terecht. Ik zie hem nog het vieze gezicht trekken wanneer hij het woord 'commercieel' uitspreekt in combinatie met muziek. Achteraf gezien heeft de zomer van 1991 best een aardige hitparade en ik draai tegenwoordig met veel liefde de muziek uit die tijd. Desondanks zit ik in 1991 nog helemaal in de jaren zestig en zeventig. Halverwege de maand koop ik een nieuwe naald voor de platenspeler. Vraag me niet hoe lang ik met de vorige heb gedraaid. Vanaf dit moment zal ik meer regelmatig de naald vervangen. Deze financiële ingreep zorgt ervoor dat het een magere maand wordt, ook bij Sunrise. Slechts twee singles uit de vijf gulden-bak (511 en 513) en de rest is een gulden.

504 Samson And Delilah-Big Secret (NL, Pink Elephant, 1972)
506 Suzanne Suzanne-The Pop Tops (NL, Pink Elephant, 1972)
510 Ik Kan Echt Geen Dag Meer Wachten-Tom & Dick (NL, Philips, 1970)
511 You Were On My Mind-Crispian St.Peters (NL, Decca, 1966)
512 Mysterious Tango-Jo Chapman (Duitsland, RCA, 1960)
513 The Legend Of Xanadu-Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich (NL, Fontana, 1968)
525 Rover's Return-The Korgis (NL, Rialto, 1980)

De nummers 505 en 514 zijn beide in augustus gekocht. The Real Thing tijdens de vakantie in Denemarken en deze single doet al jaren verstoppertje. Erg jammer want ik kan herinneren dat deze behoorlijk afwijkt van de clips op Youtube. Als die nog eens boven water komt, gaat die rechtstreeks in de Blauwe Bak! The Doors is de heruitgave welke is verschenen naar aanleiding van de film 'The Doors'. Mijn broer 'redt' deze voor mij uit de uitverkoopbak. Toch klinkt de single in het begin niet lekker en dit blijkt dus te liggen aan de toestand van mijn naald. Bij aanschaf van de nieuwe naald (tegelijk met 513) besluit ik The Doors toe te voegen aan de collectie.

505 Plastic Man-The Real Thing (Denemarken, EMI, 1972)
514 Light My Fire-The Doors (Duitsland, Elektra, 1967, re: 1991)

Heeft het iets met een landenweek te maken? Er staat me zoiets van bij. Op een vrijdagmiddag is er een grote braderie en vlooienmarkt in het centrum van Sneek en het speelt zich vooral af op en rond het Grootzand. Daar scoor ik bij een handelaar de nummers 507 tot en met 509. De eerste is overigens de album-versie en daarmee leuker dan de korte single.

507 Let Me-Paul Revere & The Raiders (NL, CBS, 1969, re: 1981)
508 Music-John Miles (UK, Decca, 1976)
509 I Was Kaiser Bill's Batman-Whistling Jack Smith (NL, Deram, 1967)

Op een andere vrijdagmiddag fiets ik naar Franeker waar ik het antiekwinkeltje tref waarvan me de naam me nu opeens is ontschoten. Soul-xotica zegt u? 'T Allegaartje! Ik wil nog wel eens vergeten dat dit feitelijk een herhalingsoefening is en ik heb in '20 Years Ago Today' in 2011 de naam genoemd. Ook lees ik daarbij dat ik nog een restant geld heb gekregen van het vakantiewerk en dat ik daarvoor de naald en twee 'dure' singles heb gekocht. De meeste singles bij 'T Allegaartje zijn van een bedenkelijk niveau. Niet muzikaal, want ik vind er enkele parels, maar vooral in de zin van de conditie van de singles. Zowel Del Shannon als Ekseption zijn brandhout. De eerste is later gesneuveld (dwars door midden) en de tweede is lang en breed vervangen door een beter exemplaar.

515 Adagio-Ekseption (NL, Philips, 1970)
516 Temptation-The Everly Brothers (NL, Warner Bros., 1961)
517 Runaway-Del Shannon (NL, London, 1961)

Tenslotte de terugkeer naar het winkeltje van Cees Buster aan de Kruizebroedersstraat. Hij heeft schijnbaar in zijn archief een doosje met singles gevonden: Allemaal 'new old stock' uit de midden jaren zeventig en met een zekere Northern Soul-waarde. Uit de eerste greep zullen de nummers 521 en 524 Blauwe Bak-favorieten worden.

518 Love Spell-Daniel Boone (Frankrijk, Penny Farthing, 1974)
519 Morning Side Of The Mountain-Donny & Marie Osmond (US, MGM, 1975)
520 Ain't Gonna Eat Out My Heart Anymore-Angel (Frankrijk, Casablanca, 1977)
521 The Shotgun And The Duck-Jackie Lee (UK, Contempo, 1967, re: 1976)
522 Kate-Johnny Cash (NL, CBS, 1972)
523 No Honestly-Lynsey De Paul (Frankrijk, Jet, 1974)
524 Bad Luck-Harold Melvin & The Blue Notes (US, PIR, 1975)

Volgende maand twintig singles en vier elpees.

dinsdag 13 september 2016

Week Spot: Little Johnny Taylor



De tijd dat ik podcasts deelde via Soul-xotica ligt reeds jaren achter me. En weer opnieuw maak ik jullie lekker. De mixen die ik drie weken geleden heb opgenomen, beginnen vruchten af te werpen. Het begint in de zomer van 2014 met een hele spontana mix met vijftig nummers. Dat kán beter en dus vervaardig ik een paar maanden later een tweede. In 2015 herhaal ik het recept. Dit jaar ligt het een stuk moeilijker. De plaatjes liggen mijlenver uit elkaar qua stijlen en bovendien 'ken' ik een groot aantal niet. Dan ontstaat het idee om twintig nummers per mix te pakken en deze gewoon achter elkaar te zetten. De fraaie overgangen zijn toevallig en ik moet zeggen: Het is nergens dat het pijn doet. Daar komt bij dat ik dankzij de mixen enkele nummers beter heb leren kennen welke nu opeens 'grote hits' zijn in huize Louwsma. Vandaag treffen we eentje als Week Spot en wellicht dat er nog meer gaan volgen: 'There's Something On Your Mind' van Little Johnny Taylor (1972).

Er zijn vast wel vijftien mensen in Nederland die de naam 'Jan Dijkstra' dragen. Ik ken er zelf eentje. Jan en Dijkstra zijn veel voorkomende namen en de combinatie is evenmin vreemd. Zoiets geldt ook voor de naam John en Taylor. De soul-wereld kent een beroemde Johnnie Taylor: De man welke vanaf de late jaren zestig plaatjes maakt voor Stax en in de jaren zeventig het werk voortzet voor onder andere Columbia. Johnnie Taylor wijdt in eerste instantie zijn stem toe aan de liefde van de Heer en neemt even later 'Part Time Love' op. Daar begint de verwarring pas echt, want... 'Part Time Love' is oorspronkelijk een succes geweest voor Johnny Taylor. Een zanger die eveneens in de gospel is begonnen. Daar houden de overeenkomsten op. Little Johnny Taylor is dus niet Johnnie Taylor van Stax, maar een blues-zanger die eigenlijk Johnny Lamont Merrett heet. Met die naam wordt hij op 11 februari 1943 geboren in Gregory in de staat Arkansas. In 1950 trekt Taylor naar Los Angeles en zingt in de midden jaren vijftig bij de vermaarde gospel-groep Mighty Clouds Of Joy (de incarnatie van 1975/76 zal in Nederland nog de Tipparade halen met 'Mighty Cloud Of Joy' en 'Mighty High'). Rond 1960 gaat Taylor zich toeleggen op de 'seculiere muziek', zoals vanuit de gospel de populaire muziek met een vies gezicht wordt uitgesproken.

Onder de invloed van Little Willie John neemt hij zijn eerste rhythm & blues-plaatje op voor het Swingin'-label: 'I Try To Understand'. Daarop volgt een vruchtbare tijd bij het Galaxy-label. Van 1963 tot en met 1968 maakt Little Johnny Taylor vijftien singles voor Galaxy. De tweede is de grootste hit: 'Part Time Love'. De single bereikt een negentiende plek op de Billboard en staat bovenaan in de Rhythm & Blues. Buiten 'Since I Found A New Love' (1964) en 'Zig Zag Lightning' (1966), respectievelijk een bescheiden succes in de Billboard en de R&B, leveren de dertien opvolgers niets op. In 1970 maakt hij de overstap naar Ronn, een divisie van Jewel/Paula Records in Louisiana. De tweede single voor Ronn is Taylor's tweede en laatste top tien-hit in de R&B: 'Everybody Knows About My Good Thing'. Taylor maakt op dat moment deel uit van een groep blues-zangers die een vernieuwing in de blues in gang zetten. Het levert niet alleen Taylor succes op, maar ook bijvoorbeeld B.B. King. 'It's My Fault, Darling' wordt in 1972 een bescheiden succes op de Billboard, maar is derhalve interessant genoeg voor Polydor om het via haar Mojo-label in Engeland te laten verschijnen. Als je 'It's My Fault, Darling' omdraait, krijg je de nieuwe Week Spot. Het is uptempo Southern Soul met de ingetogenheid van een blues. Geen schreeuwende gospelkoren of blazers die uit de band springen, het is allemaal erg beheerst en door deze onderkoelde aanpak krijgt het een klasse mee dat zijn weerga niet kent. Sommige platenhandelaren beschrijven de muziek als 'zo worden ze niet meer gemaakt' en daar is geen woord Frans bij. Het heeft niets te maken met de, soms erg overdreven, platen van Johnnie Taylor. Anders dan naamsverwarring zal het nooit worden.

Little Johnny neemt enkele duetten op met Ted Taylor. Dat is evenmin familie, maar ook een redelijk succesvolle naam binnen het Jewel-concern. Taylor maakt tot en met 1977 platen voor Ronn. In de daaropvolgende twee decennia zal hij zeer sporadisch een paar albums maken waaronder twee voor het Ichiban-label in de late jaren tachtig. Toch blijft Taylor onveranderd actief op de bühne. Daar komt plotseling een einde aan als Taylor op 17 mei 2002 overlijdt in Conway in Arkansas, zijn woonplaats. Taylor is slechts 59 jaar geworden.

Voor de illustratie boven dit bericht heb ik gebruik gemaakt van de Amerikaanse Ronn, zelf heb ik de single als Engelse Mojo. Op 15 maart van dit jaar, een dag nadat ik te horen heb gekregen dat Uffelte mijn nieuwe woonplaats word, bestel ik de single met nog een stapeltje anderen bij Rarenorthernsoul. Het is nog maar sinds een paar weken dat ik de plaat écht heb ontdekt.