Eindstreep: januari 2020

Tot slot in deze bewogen maand de 'Eindstreep'. Een maand die enerzijds in het teken staat van werk (het eerder genoemde vaste contract moet nog worden getekend en momenteel is het vooral 'gezeur' om een paar tientjes dat het in de weg staat) en van een kolossale berg singles uit voornamelijk de jaren negentig van de kant van Albert. Bij het samenstellen van de top tien staat nog wel een Blauwe Bakker op de eerste plek, maar is het vooral de maand waarin ik de vroege jaren negentig muzikaal opnieuw beleef. Natuurlijk kan ik het in het juiste perspectief plaatsen. Ik erken dat ik in de vroege jaren negentig wel eens heb afgeserveerd met bepaalde platen, maar het merendeel van de 'kwaliteitsmuziek' wordt in deze jaren op Radio 3 overstemd door 2Unlimited en MC Hammer, om maar een paar te noemen. De uiteindelijke jaren negentig-favorieten vullen de rest van de top tien met nog een speciale vermelding voor Max Romeo. Eerst even de cijfers en dan de top tien van deze eerste maand van 2020.

Hoewel de platen in januari zijn afgerekend, noem ik in deze 'Eindstreep' niet de recente platen van Mark. Die gaan echt mee voor februari. Heb ik plannen voor de nieuwe maand? Jawel! Ik heb mijn dagkaartje nog liggen voor de bus en denk dat het een retourtje Emmen gaat worden. Dat levert uiteraard ook weer singles op! Verder heb ik gisteren een plaatje gehoord uit 2019 dat ik helemaal heb gemist. Nee, jullie hebben het vast ook gemist. Het is een vinylsingle van een artiest op het Finse Timmion-label waarvan ik Nicole Willis & The Soul Investigators heb. Ik ben van plan om deze single alsnog te kopen. Ik ben ook weer een beetje actiever op Discogs geworden en heb nog enkele titels in mijn winkelmandje. Wanneer deze ooit eens afgerekend gaan worden? Sommige staan er al twee jaar. Het is een mooi rond getal in deze maand: Totaal negentig singles. Daarvoor zijn er acht voor de Blauwe Bak en daar reken ik de dubbele Millie Jackson bij. Toch reken ik Freda Payne eraf. Het is erg waarschijnlijk dat de overige Invictus-singles van Payne binnenkort in de jaren zeventig-bak intrek gaan nemen wegens het té weinig draaien en kostbare ruimte in de Blauwe Bak. Ik tel elf dubbele singles en daarbij is wederom Millie Jackson opgenomen in het getal. Als van de negentig singles een top tien moet maken, ziet dat er als volgt uit.

1. Leave It All Behind Me-The Fuzz

2. No Ordinary Love-Sade

3. Motorcycle Emptiness-Manic Street Preachers

4. Far Far Away-Max Romeo

5. Man On The Moon-R.E.M.

6. Fall At Your Feet-Crowded House

7. Caroline-Concrete Blonde

8. Life Is A Highway-Tom Cochrane

9. You Bring On The Sun-Londonbeat

10. Hotell Illness-The Black Crowes

Eretitel: 'Say It Again'

Als ik aan dit verhaal begin, zitten we reeds een uur en tien minuten in de tweede maand van het nieuwe jaar. 'De kop is eraf, het was toch geen gezicht', is een spreuk die ik in 2011 voor een café heb bedacht en welke ik ieder jaar nog wel eens opschrijf. Op de zaak hebben we sinds enige tijd een whiteboard met daarop ook ruimte voor 'inspirerende' spreuken en ook daar prijkt 'De kop is eraf' voor het tweede jaar in successie. Na 'Afterglow' publiceren vergt de nodige discipline en daar ontbreekt het bij mij vaak aan. Ik moet nog wat adrenaline kwijt en kijk dan liever naar een paar video's op Youtube totdat mijn ogen dicht vallen. Hierdoor mag ik jullie wegens enorm succes opnieuw trakteren op twee berichten. Eerst de 'Eretitel' en straks de 'Eindstreep'. In of vlak na het weekend begin ik dan met de eerste 'Singles round-up'-afleveringen van de nieuwe maand met daarin de recente Blauwe Bak-aanwinsten. Eerst driemaal de titel 'Say It Again'.

3. Jermaine Stewart (1987)
In de zomers van 2018 en 2019 (en wellicht ook een paar van de komende zomers) doe ik de 'Summer Spirit Of...' met de Engelse hits uit een bepaalde zomer. De dinsdag erna draai ik dan de platen uit de 'bubbling under' van de top 40 of 50 die ik op zondag heb gedraaid en zoek een titel die ik kan gebruiken voor 'Listen Carefully'. Op de vorige zondag in 2018 heb ik de zomer van 1999 behandeld. De eerste titel die me in het oog schiet, is 'Say It Again' zonder dat ik nu heel erg overtuigd ben van de kandidaten in de rubriek. Laten we beginnen met Jermaine Stewart. Zijn 'We Don't Have To Take Our Clothes Off' heb ik altijd wel als prettig ervaren, maar dit 'Say It Again' is meer van hetzelfde met nog meer lelijke synthesizers. Ik zie dan tot mijn grote schrik dat het is mede-geschreven door Bunny Sigler, maar dan opnieuw: De man is broodschrijver en heeft ook als solo-artiest sinds 1976 erg veel pulp opgenomen. De keuze tussen de nummers twee en drie rust op gevoel, maar ik ben van beide niet erg kapot. Het gevoel heeft bepaald dat Jermaine Stewart deze week de hekkensluiter is.

2. Santana (1985)
Carlos Santana een gitaarheld? Ja, het zal wel. Natuurlijk kan de man best een poepje spelen maar of hij me ontzettend weet te boeien? Ik heb in mijn ECI-tijd nog eens een 'Greatest Hits' van Santana gekocht maar die heb ik niet echt grijs gedraaid. Of het zal vanwege de percussie in de brug zijn geweest. De roffeltjes of bongo, steeldrum en modern drumstel vind ik altijd weer boeiend om te horen. Ik heb het later ook nog vaak geprobeerd met Devadip en zelfs een paar zuurverdiende euro's gestoken in een album met Alice Tuuriyah Coltrane waarmee je gegarandeerd geen vogels meer in de tuin krijgt, maar de liefde is nooit gekomen. Rond de tijd van 'Say It Again' zit hij al op een dieptepunt. Een band die zijn 'legendarische' naam draagt maar desondanks erg saaie confectie-rockmuziek brengt voor de jaren tachtig. Het geluid van Santana is 'liever' dan dat van Jermaine Stewart en dat brengt Santana op een tweede plek.

1. Precious (1999)
In de inleiding noem ik even heel expliciet de datum en het tijdstip. Hoe snel kan ik schrijven? Het is nu half twee in de morgen. Ik ben continu bezig geweest met het schrijven en ben alleen tweemaal naar de keuken gelopen voor koffie. Ik vond het al zo vreemd: De Engelse Brexiteers bleven roepen dat 31 januari de dag zou zijn en, inderdaad, een anderhalf uur geleden (Europese tijd) is de Brexit in gegaan. In Engeland is het dan nog een uur 31 januari. Ik wil mijn blog vrij houden van politiek. Wie me een beetje kent, weet dat ik altijd pro-Brexit ben geweest en dat ik graag zou willen zien dat Nederland als volgende gaat. De EU moet worden afgebroken en we zullen het weer moeten opbouwen tot aan het niveau van de 'good old' EEG. Samenwerking als individuele landen en niet als provincies van de superstaat Europa. Ja ja ja, ik stop al. Terug naar de muziek! Ik vier de Brexit met de nummer 1 in de 'Eretitel': De Engelse inzending voor het Eurovisie Songfestival in 1999. Het meidengroepje eindigt als twaalfde van de 23 kandidaten terwijl Zweden andermaal de hoofdprijs pakt met Charlotte Nilsson. Engeland is echter nog niet klaar met Precious en het aanstekelijke 'Say It Again'. Het wordt daar nog een grote hit en Precious weet nog een paar successen te scoren. In 2000 is het verhaal echter al ten einde. Ik moet bekennen dat ik 'Say It Again' al wel langere tijd ken, maar me nooit heb beseft dat ze haden mee gedaan aan het Songfestival. Van 1998 weet ik nog wel dat ik iets heb meegekregen op de Engelse televisie (toen Dana International won voor Israël), maar in 1999 heb ik andere dingen aan mijn mooie langharige hoofd dan het Songfestival. Precious mag vanavond alsnog op de hoogste trede van het podium in de 'Eretitel'.

Blauwe Bak Veteranen deel 26

Het neemt vrij veel tijd in beslag, maar het is de moeite waard én het is leuk om te doen! Niet dat ik me ooit heb laten leiden door bezoekersaantallen, maar het blijkt dat de berichten nog wel aardig worden gelezen en dat maakt dat ik met alle liefde nog een aflevering er tegenaan gooi. Ik krijg in september 2011 te horen dat de huizen in Steenwijk eindelijk gesloopt zullen worden. In werkelijkheid staan ze nog twee jaar leeg en worden ze verhuurd als anti-kraak voordat de sloophamer er aan te pas komt, maar op zijn minst krijgen wij, oude bewoners, de duidelijkheid waar we al bijna tien jaar om vragen. Het is een cliché maar de tijden veranderen aldoor. Er is een periode rond de eeuwwisseling dat de woningstichting de krappe duplex-woningen aan de straatstenen niet kwijt kan. Als ik in 2000 korte tijd bij de kringloopwinkel werk, staan de huizen aan de Verlaatseweg dichtgetimmerd te wachten op de machines. Een paar jaar later kom ik nog een paar maal over de vloer bij een kameraad die in de Bilderdijkstraat woont. Er is nog steeds een héél klein stukje Bilderdijkstraat over maar de rijen duplexwoningen zijn omstreeks 2004 tegen de vlakte gegaan. Onder luid protest want er is een verschuiving geweest in deze jaren. In het begin van de nieuwe eeuw is er opeens vraag naar betaalbare sociale huurwoningen voor eenpersoonshuishoudens. Daar zijn de duplexwoningen uitermate geschikt voor en de plannen deze in de Rembrandtstraat en de Frans Halsstraat te slopen worden vervolgens jaar na jaar bijgesteld.

Hetgeen niet betekent dat de woningstichting nog wat doet aan de huizen. Okay, de buitenkant wordt nog eens gezandstraald, maar we zijn allemaal afhankelijk van gaskachels terwijl de isolatie te wensen over laat. Ik zeg vaak dat het twee graden kouder is in de slaapkamer dan buiten. Feit is wel dat ik bij winterse kou onder vier dekens lig met drie pyjama's aan. Als de huizen in een betere staat waren geweest? Dan had ik inmiddels een probleem gehad met de platenverzameling en ook de woonkamer zou helemaal vol hebben gestaan met de computers en platenspelers. De huur is zó laag dat er geen huursubsidie mogelijk is. In de negen jaar dat ik daar woon, klimt de huur van 151 naar 170 euro. Een voorkamer en een slaapkamer met een douche in een kast met raampje om het te kunnen luchten. Een keuken met aansluiting voor de wasmachine. Hierdoor kun je slechts één koelkast of fornuis kwijt in de keuken. De wc is in de gang naast de deur de kelder in. Verder heb ik nog een redelijk grote tuin en een losse stenen berging. Helaas werkt het luchten van de douche niet altijd goed en raakt het houtwerk in de slaapkamer al snel aangetast. De keuken heeft in de loop der jaren ook te vaak een lekkende wasmachine te derduren gehad en zakt op eht laatst helemaal in. Bij buurman Robert is ooit iemand tijdens een feestje door de keukenvloer gezakt.

In januari en februari 2012 zit ik de laatste weken in Steenwijk. Vanwege de geringe huur in Steenwijk heb ik besloten de verhuizing op standje 'easy' te doen en desnoods een paar maanden dubbele huur te betalen. De invallende winter maakt dat ik een tijdje weinig kan doen. Ik kan de kachel niet missen in Steenwijk en binnen een dag alles naar Nijeveen brengen behoort ook niet tot de mogelijkheden. Zaterdag 28 januari 2012 is waarschijnlijk het hoogtepunt van de winter. Ik ben al vroeg wakker geworden en zit achter de laptop in de woonkamer. Ik heb een handeltje ontdekt op Ebay dat erg mijn interesse heeft: Een voormalige Mod-dj doet zijn platen van de hand. The Cooperettes en The Dixie Cups zijn de eerste twee die ik op vrijdagavond win in de veilingen. Op zaterdag volgen nog meer titels. De platen worden geleverd in authentieke kartonnen hoezen met plastic 'inners'. Een aantal van de singles heeft de hoezen moet afstaan aan 'duurdere' aanwinsten in de Blauwe Bak.

232. New Girl-Accents (US, M-Pac!, 1964)
233. Candy-The Astors (UK, Atlantic, 1965, re: 1969)
234. It's Too Late-Bill Deal & The Rhondells (US, Buddah, 1972)
235. Help Me Find The Way-Detroit Shakers (UK, Counsel, 1977)
De 'Northern Soul Jukebox' doet zijn werk in de verzameling. 'New Girl' is één van de eerste plaatjes die ik hoor op de dvd-r bomvol Youtube-rips en een paar cd's naar nu blijkt. Ik heb de tien pond er graag voor over gehad. De invloed van de dvd-r speelt acht jaar later nog altijd. Het plaatje van Accents wordt aanvankelijk uitgebracht met de cryptische titel 'Spring Song' maar de platenmaatschappij beseft al snel dat het een titel moet hebben welke de luisteraars horen in de plaat. Het zet al met al geen zoden aan de dijk maar het maakt wel dat deze oplage 'not done' is op 'serieuze' soul-feesten. The Astors is vorig jaar nog Week Spot geweest. Een zeer vroege Isaac Hayes-productie en je kan horen dat de man het in de vingers heeft. Bill Deal & The Rhondells maakt eveneens deel uit van de 'Jukebox' en eigenlijk ben ik altijd van mening geweest dat je met je tengels van Carole King's 'It's Too Late' moet afblijven. Detroit Shakers heeft in 2012 nog eens een bericht gekregen. Dit is de beroemdste 'cover-up'. Feitelijk een album-track van de Amerikaanse Outsiders met de titel 'Lonely Man'. Binnenkort nog zo'n 'cover-up' in deze serie. 45cat maakt onderscheid tussen de Soul Cat-uitgave en deze op Counsel en noemt de laatste een bootleg. Dat zijn het feitelijk beide. De Soul Cat-uitgave heeft een nummer van The Rainbows op de keerzijde, de Counsel heeft aan beide kanten hetzelfde nummer van The Outsiders. The Astors staat in 2020 nog altijd in de koffers. Bill Deal moet genoegen nemen met de reserve-Blauwe Bak en Accents en Detroit Shakers staan in de Ere-Blauwe Bak.

236. Bongo Rock-The Incredible Bongo Band (UK, MGM, 1973)
237. But It's Alright-J.J. Jackson (UK, Mojo, 1966, re: 1971)
238. Let's Copp A Groove-Bobby Wells (UK, Beacon, 1968)
239. Crying Days Are Over-The Illusions (UK, HIB, 2011)
Kijk! Dat bedoel ik dus! Ik wil toch nog eens kijken of we al iets meer weten over The Illusions en plots schrijf ik een lang commentaar onder de release-info van de single. Zo ben je gauw een uurtje of twee zoet met deze serie. Enfin, we weten nog steeds helemaal niks over The Illusions en volgens mij heeft de plaat ook geen officiële release gekregen tot zover de 'audition copy' geen officiële release was. Voor de goede orde: Het zijn nieuwe dames vocalen over een licht opgevoerde 'Exus Trek' van Luther Ingram. De single is uit sinds de eerste week van 2012 en ik koop mijn exemplaar op 5 februari. De overige drie zijn van de Ebay-veilingen die op zaterdag 28 januari aflopen. Ik betaal in deze tijd nog wel eens teveel voor een plaat hoewel ik J.J. Jackson voor het startbedrag heb. Voor Incredible Bongo Band moet ik mijn bod regelmatig bijstellen maar ook deze is desondanks nog voordelig geweest. Alle vier singles maken deel uit van de koffers.

240. Stop & Get A Hold Of Myself-Gladys Knight & The Pips (UK, Tamla Motown, 1965, re: 20??)
241. Janice-Skip Mahoney (UK, Soul, 1980, re: 20??)
242. Baby I Need You-T.J. Williams (UK, Soul, 1968, re: 20??)
243. Do I Love You-Frank Wilson (UK, Soul, 1965/1979, re: 20??)
Dit is de eerste keer dat ik zaken doe met dé bootleg-producent van Engeland van de laatste vijftien jaar. Bootlegs zijn geen vervalsingen van het origineel maar eerder een aanvulling. Toch zijn er gemengde gevoelens bij het handelen van deze man en een hetze maakt dat hij sinds 2017 is verbannen van Discogs. Momenteel handelt hij op Ebay en ik koop zo nu en dan nog iets van hem. Gladys Knight & The Pips is de allereerste Week Spot en het valt op dat de Week Spot eerder is dan de aanschaf van de plaat. Dat zal later ook nog eens gebeuren met The Ad-Libs. Op 9 februari koop ik vier singles bij deze gast. Skip Mahoney, T.J. Williams en Frank Wilson vormen een pakketje van drie en zijn spotgoedkoop. Gladys Knight oogt authentiek maar is zo nep als maar kan. De single is in 1965 niet in Engeland uitgebracht en al helemaal niet met een groen en wit demo-label. Een andere Maxx-single (waar Knight op dat moment onder contract is) wordt in de jaren zeventig uitgegeven door Contempo en staat dus op mijn zoeklijstje. Op de keerzijde staat 'Rode By The Place' van David Ruffin uit 1977 en tegen die tijd heeft de Engelse Motown de groene met witte labels ook al overboord gezet. Skip Mahoney is gekoppeld aan 'Have Some Everybody' van Flaming Emeralds. Dit nummer uit 1977 en Mahoney uit 1980 zijn latere favorieten in The Casino in Wigan. T.J. Williams verschijnt oorspronkelijk op het Josie-label in 1968 en deelt het vinyl met 'Funky Funky' van Betty Brooks. Dat nummer heb ik nooit echt begrepen. Ik zie nu dat het een instrumentaal nummer is dat in vele verschillende hoedanigheden is gebruikt, steeds met dezelfde producer: Major Bill Smith. Op de b-kant van een Bobby Valerio-single heet het 'Soul Of A Man' en het doet ook dienst als b-kant voor Bruce Channel. Het prijsnummer is echter het overheerlijke 'Baby I Need You' van T.J. Williams en dat reken ik als a-kant. Frank Wilson heeft de gezochte stereo-versie op kant 1 en een totaal onbruikbare instrumentale versie op de keerzijde. De opname is uit december 1965 maar het zal niet eerder verschijnen in 1979 nadat een zeldzaam origineel als Eddie Foster (cover-up) The Casino op stelten heeft gezet. Alleen Frank Wilson staat in de Ere-Blauwe Bak en de rest in de koffers.

244. Spilt Milk-Alfreda Brockington (UK, Goldmine Soul Supply, 1967, re: 2005?)
245. Hit The Road Jack-Helen Reddy (UK, Jazz Classics, 1972, re: 2009)
246. This Time I'm Loving You-Venicia Wilson (UK, Goldmine Sevens, 2000, re: 2002)
247. I'll Be There-The Gems (US, Tru-Glo-Town, 1967, re: 197?)
En zo zijn we twee uren verder. Wederom veel opgestoken in dit uur! Ik had maandag een correctie gegeven op Venicia Wilson op 45cat en heb nu geleerd dat de zanger op 'Soul Sound' van The Jokers ene Jesus Harvey is geweest. Harvey & The Jokers is dus geen vergissing met Dru Harvey & The Jokers, een populaire live-band in Yorkshire in de jaren zestig. Venicia is één van de projecten met The Four Vandals van Ian Levine. Hij wil beide platen introduceren in de 'scene' als niet eerder uitgebrachte jaren zestig-opnames. Het lekt snel uit en sindsdien zijn ze 'not done'. Goldmine probeert hetzelfde grapje nóg eens in 2002 en spelt haar naam nu als Venetia Wilson. Alfreda heeft in 2015 een uitgave op Record Shack gekregen met The Elegant Shades op de keerzijde. Beide opnames zijn uit 1967 en worden tegengehouden door de platenmaatschappij omdat ze seksueel té expliciet zouden zijn. De Goldmine-uitgave (niet in de boeken?) heeft 'Nicer Girl' van The Assassins op de flip. Een andere onuitgebrachte plaat die ze rechtstreeks van de knetterende acetaat draaien. Helen Reddy is een album-track en een bijzonder aardige funky bigband-uitvoering van de klassieker. Op de b-kant staat 'Right Now' van modjazz-zangeres Salena Jones dat in de jaren tachtig wordt gecoverd door Siouxsie & The Banshees. De eerste drie reken ik op 16 februari af. Vier dagen later volgt The Gems. Ik ga op een zondagmiddag lopende naar Nijeveen om de post te checken. Ik wil daarna door naar Meppel, chinees eten en met de trein terug naar Steenwijk. De heenweg ga ik over de Gasthuisdijk en krijg een hagelbui onderweg. Het deert me niet want ik heb juist The Gems in de oordoppen. Ik besluit terug naar Steenwijk te lopen en een paar uren later ben ik de eigenaar van deze bootleg. Alfreda staat in de Ere-Blauwe Bak en de overige drie in de reserve-Blauwe Bak. In de volgende aflevering ga ik de oversteek naar Nijeveen maken.

Het zilveren goud: januari 1995 deel III

Ook het tweede bericht hoeft geen lang epos te worden. Tijdens de aflevering van 'Het zilveren goud' van vorige week ontdek ik plots dat ik een paar singles 'mis' in het overzicht. De 'virtuele kaartenbak' is samengesteld uit singles die ik op dit moment in de bakken heb staan hoewel ik weet dat ik nog steeds een flink aantal 'mis'. Dat geldt eveneens voor de singles in 'Het zilveren goud' van vanavond. Degene die mist, heb ik omstreeks 2006 nog wel eens gedraaid. Daar tussenin zitten twee verhuizingen en sindsdien is het overzicht een beetje weg. Er zullen ongetwijfeld platen in dozen voor afval zijn aan gezien en ik betwijfel of de plaat nog te draaien is als ik hem nu zou vinden. Ik kom tot twee keer toe in Bolsward bij dit antiekzaakje. Ik weet niet eens meer hoe ik eraan ben gekomen, maar de eerste keer zal in 1994 zijn geweest. Toen heb ik de plaat van Moondog gekocht. De twee die boven dit artikel staan, heb ik in januari 1995 in het gezelschap van Willem gekocht. Ik ben dan al een paar jaar bevriend met muzikant Willem Horjus die ik heb leren kennen middels de feestband Wiegel's Wjukkelmasine. 'Onze' Willem van de deathmetalband zoekt op dat moment een drumkit om thuis te oefenen zodat hij zijn drumstel niet iedere week hoeft te verkassen naar de oefenruimte. Horjus heeft eentje in de aanbieding maar het blijkt een beginners-setje te zijn. Voordat we weer de bus naar Sneek pakken, ga ik nog eenmaal naar binnen bij het antiekzaakje. Het heeft een handjevol singles en ik kies er vandaag twee uit. Dat zijn de singles in 'Het zilveren goud' van deze laatste woensdag in januari.

De ontbrekende single is 'Stamping Ground' van Moondog. Het Nederlandse fotohoesje noemt het als het thema van het Holland Pop Festival 1970 en het zit inderdaad ook in het intro van de film die verschijnt over het festival in het Kralingse Bos. Ik raak in 2002 in een conversatie met iemand in Leeuwarden die honderduit vertelt over zijn fascinatie voor Moondog. Een zeer eigenzinnige jazzmuzikant wiens mysterieuze leven al eens onderwerp is geweest voor een documentaire. Aan het werk van Moondog uit de jaren vijftig en zestig is bijna niet te komen. Uiteindelijk krijgt hij tegen het einde van het laatste decennium een contract bij Columbia (onze CBS). Het monotone en dreigende 'Stamping Ground' wordt vervolgens door de organisatie van het festival in gezet om muziekliefhebbers warm te laten lopen voor het Woodstock van de lage landen. Het zal erg letterlijk het Nederlandse Woodstock worden want ook in Rotterdam is de omheining niet waterdicht en kruipen grote aantallen mensen zonder toegangsbewijs het terrein op. Het geeft een mooie link naar één van de twee singles: Jefferson Airplane is in allerijl ingehuurd als vervanger van Jimi Hendrix. Of er sprake is van een hoofdact? Ik ken ooggetuigenverslagen van het concert van Pink Floyd. Ik heb jaren lang nog een originele festivalposter gehad van Holland Pop maar deze zit of in één van de dozen of is per ongeluk eens afgevoerd. Nederland verdient dankzij het festival een single-release van Moondog. Helaas heb ik de plaat al ruim tien jaar niet meer zien voorbij komen.

2095 Go Walking-Theo Van Es (NL, Negram, 1971)
2096 Mexico-Jefferson Airplane (Duitsland, RCA Victor, 1970)
,,Het verlangen van het hart", spreekt de verkoper deftig uit als hij het hoesje bekijkt van Theo Van Es. Ik weet het nog goed omdat ik toen nog niet realiseerde dat 'desire' verlangen betekende. Hij wijst op de b-kant van 'Go Walking'. Daar vinden we 'Heart's Desire' uit de pen van Joe South. Ik geloof dat ik de plaat nog wel eens heb geprobeerd als Northern Soul omdat het origineel van Joe South een zekere status heeft in de Engelse beweging. Toch is het allemaal veel té poppy voor in de Blauwe Bak. Jefferson Airplane heeft niet alleen een link met het Holland Pop Festival maar ook met de eerder genoemde Friese feestband Wiegel's Wjukkelmasine. 'De helikopter van Hans Wiegel' is een variatie op Jefferson Airplane. Ik koop de single voor het psychedelische hoesje. Op de keerzijde staat 'Have You Seen The Saucers' geëtaleerd als 'top-side' met een aparte lamp van kunstenaar Ken Kesey. De band heeft in kleine letters 'Jefferson Saucer' getekend in de foto van de lamp en dit kan wel eens het opstapje zijn geweest naar Jefferson Starship. 'Mexico' draai ik nog geregeld in 'The Vinyl Countdown' als de jaren zeventig-bak met de 'J' aan bod komt.

Week Spot: The Majestic Arrows

Vanavond ga ik jullie op maar liefst drie berichten trakteren en dit is de eerste. Ik heb het gisteren al een beetje aangekondigd maar ik heb deze week een erg eenvoudige Week Spot. Ik heb 'The Magic Of Your Love' in 2015 tot Week Spot gebombardeerd en heb toen getracht het hele verhaal te vertellen over Arrow Brown. De charmante en nét iets te fatsoenlijke huisvader die een dubbelleven leidt als bandiet. Dat laatste heeft met een fascinatie te maken voor Al Capone. Het resulteert in een hous in Chicago vol weggelopen meisjes en vrouwen die hij van straat heeft opgepikt. Hun inkomsten vormen het zakgeld voor de bandiet Arrow Brown. De vrouwen worden tegen elkaar uitgespeeld en ergens in de sage gaat ook nog een man de gehaktmolen in. Daarnaast is Brown muziekliefhebber en heeft een soort van karaoke-set waarbij hij de muziek plotseling kan weg draaien zodat hij het live-geluid van de zanger of zangeres kan horen. Dit resulteert weer in het Bandit-label met tal van singles gedurende de jaren zeventig en tachtig. De dames lopen na 1978 één voor één weg en Brown overlijdt in 1990 in een misère en verlaten door iedereen. Een verhaal dat leest als een filmscript en daar wordt al jaren aan gewerkt. The Majestic Arrows is in 1973 de 'supergroep' van Bandit en bevat ook Arrow's dochter uit zijn eerste huwelijk. Hoe verwerpelijk de praktijken ook zijn van Brown, muzikaal zit het allemaal erg geraffineerd in elkaar. Suikerzoete violen, stevige producties en harmonieën om voor te sterven. Ik kies deze week voor 'Doing It For Us' van The Majestic Arrows hoewel de keuze lastig is want de b-kant is net zo mooi, maar dit is in 2015 ook al het geval bij 'Magic' en de b-kant 'We Love Together'. 'Doing It For Us' van The Majestic Arrows uit 1973 is deze week dus de Week Spot. Voor het verhaal verwijs ik jullie graag naar het bericht van 29 juli 2015.

Eretitel: 'I Think Of You'

Ik denk dat ik de keuze voor de Week Spot nog even in het midden hou en waarschijnlijk morgen drie berichten ga plaatsen. Ik wil deze dag echter besluiten met de 'Eretitel'. Een serie waar nimmer een einde aan lijkt te komen want ik heb het eerder vanavond aangevuld met 'I Won't Be Long'. Het resultaat daarvan zien we over een jaar. Vooralsnog zit ik in de zomer van 2018. Het eerste jaar dat ik de 'Summer Spirit Of' doe op de zondagavond en de volgende dinsdag méér muziek uit de bewuste zomer draai. Op de eerste zondagavond van augustus zijn we in 1971 geweest en dat levert op dinsdag een 'Listen Carefully' op met Perry Como uit de bewuste lijst. Het zijn echter de twee andere kandidaten die vanavond de dienst uit maken. Driemaal de titel 'I Think Of You'.

3. Perry Como (1971)
Het is geen verrassing om Perry Como in de Engelse hitlijsten te treffen. Het vinylaanbod in Mossley is nogal eenzijdig en bevat vooral héél veel albums van Como uit de eerste helft van dit decennium. Ik leer in Mossley om het over mijn hart te halen om vinyl weg te gooien want op een gegeven ogenblik loopt het de spuigaten uit en raak je de platen echt aan de straatstenen niet kwijt. In mijn eigen verzameling heb ik Como altijd goed weten te ontwijken. Ik denk dat 'Mandolins In The Moonlight' de enige is en die heb ik zelfs nooit gedraaid! Onnodig om te vermelden dat Como in deze 'Eretitel' op een derde plek moet eindigen. Ik wil hem alleen maar bedanken voor de inspiratie voor de titel!

2. Renaissance (1974)
We blijven desondanks in de jaren zeventig hangen. Op twee komt dit prachtige nummer van Renaissance met zangeres Annie Haslam. Een indrukwekkend nummer dat moeiteloos op de eerste plek terecht was gekomen als het niet een top drie was terecht gekomen met de cultheld die nu op 1 staat. Desondanks niet te versmaden!

1. Rodriguez (1971)
'In Search Of The Sugar Man' is net zo'n bijzondere documentaire als 'Catfish'. Beide projecten hebben overeen dat ze beide met een grote vraag beginnen en dat de makers ervan bewust zijn dat ze wellicht nimmer antwoord op de vraag gaan krijgen. Halverwege beide documentaires komt er een 'plot-twist' en kiezen beide teams ervoor om het oorspronkelijke begin erin te houden. Bij 'Sugar Man' gaan de makers op zoek naar het ware verhaal achter Sixto Rodriguez en zijn vermeende zelfmoord tijdens een concert. Hij zou zichzelf in 1973 door het hoofd hebben geschoten. Toch kunnen de documentaire-makers met geen mogelijkheid een graf vinden of andere informatie dat hij is overleden. En dat kan kloppen want Sixto Rodriguez is springlevend. Hij heeft de muziekbusiness vaarwel gezegd en leeft op het moment van het bezoek van de filmmakers in pure armoede. Hij leert dat er nog steeds generaties muzikanten zijn die schatplichtig zijn en genoeg fans in Zuid Afrika om tweemaal een stadion te doen vol lopen. Ik leer Rodriguez kennen vóór de documentaire en de bijbehorende hype. Het is Woodstock-vriend Des die de cd in Canada heeft gekocht en mij een kopietje doet toe komen. 'I Think Of You' staat oorspronkelijk op 'Cold Fact', het tweede album van Rodriguez. Het mag vandaag op nummer 1 in deze 'Eretitel'. Nog even een paar van de nieuwe singles draaien en dan maar eens naar bed. Tot morgeen!

Singles round-up: januari 6

,,Ik moet even flink aan de bak met Soul-xotica", heb ik gisteren geschreven. Echter... de 'Blauwe Bak Veteranen' neemt wederom langer om te schrijven en dat komt omdat ik tijdens het proces nieuwe wetenswaardigheden ontdek over de platen en vaak nog even verder door klik naar andere platen. Het resultaat is dat het al half vier is geweest als ik de laatste punt op het scherm zet. Ik heb de foto van de laatste 'Singles round-up' van deze maand al genomen en deze blijft wederom liggen. Tijd om dat eerst eens af te maken! Ik heb vanmiddag de singles van Mark opgehaald bij het postkantoor in Havelte en deze vierentwintig ga ik meteen in februari aan jullie voorstellen. Misschien dat deze week al eentje Week Spot mag worden en dat geeft me dan tevens de kans voor een kort bericht om de schade in te lopen. De groep heb ik hier al eens uitgebreid aan bod gehad met een andere Week Spot en ik hoef dus niet een herhaling van zetten te doen. Eerst de laatste singles van Albert en dan mag ik, zo heb ik mezelf beloofd, later op de avond naar de aanwinsten van Mark luisteren. Deze laatste aflevering brengt ons zeventien singles waarvan twee dubbele.

* Simple Minds- Let There Be Love (Duitsland, Virgin, 1991)
* Siobhan- Sweet Rose (NL, Idiot, 1990)
* Sjako!- Lethal One (NL, Columbus, 1990)
Als je het mij vraagt is de carrière van Simple Minds een neerwaartse lijn vanaf de oprichting. Op de eerste albums laat de band een zeer eigenzinnig geluid horen en rond 1985 wordt het wat gewoontjes. Rondom 'Belfast Child' groeien de pretenties boven het hoofd zonder dat het nu bijzonder goede muziek oplevert. Ik heb zelf nog een zwak bij 'She's A River' maar dat zegt wellicht meer over de muziek van 1995 dan over de kwaliteit. Kwalitatief wordt het overigens nooit bedroevend slecht maar het wordt wel wat geneuzel in de ruimte. Dat geldt ook voor dit 'Let There Be Love'. Het neigt erg naar U2 en dat is iets wat Jim Kerr beslist niet zou hoeven doen. Eén U2 is imemrs meer dan genoeg. En daar hebben we Siobhan weer! Ze zat met haar andere single in een partij die ik vorig jaar juni van Albert heb gekregen. Ik kan me nog herinneren dat ze een week lang in de schijnwerpers heeft gestaan in de 'Avondspits'. Ik zeg uit mijn hoofd dat dit de tweede is en de hoes doet me terugdenken aan de uitverkoopbakken van de platenwinkels in Sneek. 'Sweet Rose' heeft echter geen associatie achtergelaten maar desalniettemin een eigenzinnige zangeres. Sjako! leer ik eigenlijk pas omstreeks 1995 kennen. In de jaren negentig wil het nog wel eens gebeuren dat Nederland 3 een paar minuten 'over' heeft voordat 'Lingo' begint. Het heeft dan keuze uit vijf videoclips (waaronder 'Spend Some Time' van Brand New Heavies) en een paar '2 Meter Sessies' op de reservebank zitten. Zo is 'Diggin' uit de '2 Meter Sessie' van Sjako! erg vaak te zien en koop ik uiteindelijk ook de cd-single uit een uitverkoopbak. Hoewel de band omstreeks 1990-91 nog wel eens in Het Bolwerk in Sneek moet hebben gespeeld, zie ik de band in de daaropvolgende jaren nooit voorbij komen. 'Lethal One' is het geluid zoals ik Sjako! ken. Ik heb het altijd nogal onopvallend gevonden.

* Snap!- Exterminate! (NL, Logic, 1992)
* Brian Spence- Travellin' Man (Duitsland, Chrysalis, 1990)
* Sybil- Crazy 4U (NL, Bite, 1990)
Ik laat Albert het Nederlandstalige werk en de rare Belgische hiphouse-producties verwijderen zodat de huidige tachtig singles overblijven. Mijn voorwaarde is dat ik de platen zonder problemen kan draaien op de Engelse radio zonder dat ik teveel luisteraars kwijt raak. Ik denk persoonlijk dat ik geen luisteraars verlies met deze hit van Snap! en dus is dit een schot in de roos. Ik moet de plaat wel even draaien want de plaat is niet blijven hangen. Bijna dertig jaar later zijn het ware kunstwerkjes, hoewel mijn gezellige hoofd hier in 1992 niet naar staat. De beats en samplers zijn lekker 'vintage' en maakt het een stuk warmer dan dat het ooit in mijn oren heeft geklonken. Wie is toch Brian Spence? Ik hoop een biografie te treffen in het hoesje, maar nee... Anno 2020 hebben we daar het internet voor. Het is een Schotse muzikant die vooral in de late jaren tachtig actief is geweest. 'Travellin' Man' is zijn laatst genoemde single in de discografie. Een erg leuk plaatje dat in 1990 geheel aan mijn aandacht is ontsnapt! Sybil ben ik ook vergeten totdat ik het refreintje in zet. Leuk om weer eens te horen!

* Timmy T- Paradise (Duitsland, Pump, 1991)
* The Temptations- The Joneses (Duitsland, Motown, 1992)
* 10CC- Woman In Love (Duitsland, Polydor, 1992)
* Texas- Why Believe In You (Duitsland, Mercury, 1991)
Timmy T brengt meteen rillingen teweeg. Ik kan 'One More Try' zo mee neuriën en ik heb al dertig jaar een hekel aan dit plaatje. Toch wel benieuwd naar de opvolger. Fijn, het is niet een zouteloze ballade als de eerste hit, hoewel dit ook van clichés aan elkaar vast hangt. Tegen de tijd dat 'The Joneses' op single wordt uitgebracht, heeft Universal Motown overgenomen. Alleen de naam van The Temptations op het label en de hoes herinnert aan het glorieuze label, dit is vooral het werk van studio-dj's die aan de haal zijn gegaan met een weinig geïnspireerde opname van The Temptations. Het is vlees-noch-vis. Ik heb de recensie van het album van 10CC destijds uitgeknipt en geplakt op het hoesje van de 1991-heruitgave van 'I'm Mandy Fly Me'. '10CC is al twintig jaar leuk', is de strekking van de NCRV-gids. 'Woman' is ook als single een royale zes minuten en ik kan me niet herinneren dat het op de radio is gedraaid. Ik prik hem even snel op een paar plekken, maar nee... het is in 1992 aan me voorbij gegaan. Toch geen onaardige plaat hoewel ik de zes minuten waarschijnlijk teveel ga vinden. Hoewel ik een zwak heb voor 'Rick's Road' moet ik erkennen dat de hoogtepunten van Texas veelal op single werden uitgebracht. Ik kan erg goed luisteren naar de stem van Sharleen Spiteri en dat maakt ook dit plaatje tot een feestje voor mij.

* This Mortal Coil- You And Your Sister (België, 4AD, 1991)
* Robby Valentine- Love Takes Me Higher (NL, Polydor, 1992)
* Valentino- Smile (NL, Palace, 1990)
This Mortal Coil en Robby Valentine heb ik reeds op single en de eerste hou ik als reserve. Een plaat met een verhaal voor mij en wellicht dat ik dit toch nog eens moest vertellen? Robby Valentine is ter overname beschikbaar! Wendell Morrison verzorgt de leadzang op 'Smile' en dat is een bekende naam? Dat kun je wel stellen! Vanaf de jaren tachtig is hij op menig plaat te horen als achtergrondzanger en dit Nederlandse Valentino is één van de vele projecten. Het is geknipt voor de radio.

* Rick DeVito- Nothing Has Changed (NL, Lowland, 1990)
* Caron Wheeler- Livin' In The Light (Duitsland, RCA, 1990)
* Chris Whitley- Big Sky Country (NL, Columbia, 1991)
* Yazz- Treat Me Good (UK, Big Life, 1990)
Ik heb DeVito nu even onder de 'V' geplaatst, maar moet even bekijken welke plek hij in de bak gaat innemen. Ik kan even de band niet meer herinneren waar DeVito deel vanuit heeft gemaakt. Dat blijkt The Frog en die komen we over een paar maanden weer tegen in 'Het zilveren goud'. Ik zie ook tot mijn schrik dat hij in 2018 is overleden. In mijn herinnering is DeVito een 'opwarmer' voor 'Nederland Muziekland' als Veronica op woensdag het land intrekt. Zijn cover van 'Satisfaction' doet goede zaken in Scandinavië en alleen 'Eva' zal in ons land scoren. 'Changed' is gewoon erg goed zonder dat het boven het maaiveld uitsteekt. Wheeler doet het daarentegen ook prima op een zondagavond. Het doet heel in de verte een bel luiden. Bij Chris Whitley zitten we meteen weer in de hoek van de Vara op de dinsdag voordat Radio 3 horizontaal gaat programmeren. Yazz is altijd goed voor mij ook al heb ik hier in de jaren tachtig en negentig geen oren naar.

Een paar kritische noten daar gelaten en echt maar een paar die er niet in willen bij mij, maar voor de rest is het een erg leuke partij singles gebleken. Ik dank Albert voor het opnieuw bijstellen van een paar bevooroordeelde oren uit de jaren negentig.

Blauwe Bak Veteranen deel 25

Ik zal de komende dagen even flink aan de bak moeten met Soul-xotica! Aan informatie voor berichten is op zichzelf geen gebrek want ik ga morgen de singles van Mark van het postkantoor in Havelte halen. Toch is het waarschijnlijk dat deze als 'Singles round-up'-afleveringen van februari gepresenteerd gaan worden. Dan kan ik immers ook de nummers even rustig op me laten in werken en aan voer voor de 'Eindstreep' van vrijdag is er bepaald geen gebrek! Jullie hebben nog een 'Singles round-up' te goed van de singles van Albert en ik heb zojuist de foto genomen van de zeventien plaatjes. Ik begin vandaag echter met het vijfentwintigste deel van de 'Blauwe Bak Veteranen'. We zijn vorige week gearriveerd in 2012, het jaar dat ik serieus aan een Northern Soul-verzameling ga bouwen. We schieten in deze zestien singles maar liefst drie weken op. De eerste singles zijn nog het restant van Buydiscorecords van 6 januari en de laatste twee heb ik precies acht jaar geleden in een Ebay-veiling gewonnen.

Als ik in 2003 in de Rembrandtstraat in Steenwijk kom wonen, heb ik hoegenaamd geen geld en zin in vloerbedekking leggen. In plaats daarvan koop ik bij een kringloopwinkel een gigantische stapel tapijttegels. Deze zijn vast afkomstig uit een kantoorpand, het is dat soort grijze vloerbedekking. Dubbelklevend plakband en andere benodigdheden om de tegels op hun plek te houden, zijn evenmin opgenomen in de begroting en al snel ontpopt de woonkamer zich als een zee met eilandjes van opgeschoven tapijttegels. Het heeft een houten ondervloer welke nog erg solide is en de laatste jaren neem ik genoegen met hout. In Nijeveen moet ik dan wel vloerbedekking hebben en daarvoor gebruik ik een deel van de verhuispremie dat niet op gaat aan platen. Raadt eens wat ik ervoor koop? Juist! Vinyl! Oranjerood vinyl in de kamer, voor een paar overige vertrekken blauw (als ik me niet vergis?). Voor de eigen slaapkamer heb ik een stukje zeer hoogpolig tapijt op de kop weten te tikken. In het eerste weekend van 2012 ben ik nog druk aan het oriënteren op het gebied van vloerbedekking en ik moet bekennen: Het valt me allemaal zwaar tegen. Vooral als blijkt dat er ook nog een ondertapijt moet komen. Het zal echter nog bijna twee maanden duren voordat het vinyl wordt gelegd. Intussen fiets ik geregeld naar Nijeveen om de waterleiding in te pakken met kranten. Het is moeilijk voor te stellen maar exact acht jaar geleden geniet Nederland van de ijspret. Omdat de kachel van de vorige bewoners bij het schroot is gegaan en ik mijn gaskachel niet kan missen in Steenwijk is het een zaak om de waterleiding flink in te pakken en op het beste te hopen. Ik zal kort daarop nog wel een andere gaskachel kopen en plaatsen maar deze wordt pas in in de winter van 2012/13 daadwerkelijk aangesloten.

216. Run Baby Run-The Newbeats (UK, London Hickory, 1965, re: 1971)
217. I Love Music-The O'Jays (UK, Philadelphia, 1975)
218. Breaking Up Somebody's Home-Ann Peebles (UK, London, 1972)
219. Hey Girl-Ponderosa Twins + One (US, Horoscope, 1970)
Ik leer net dat The Newbeats eigenlijk 'Am I Not My Brother's Keeper' als a-kant heeft. Het levert een flinke discussie op op 45cat want het is 'Run Baby Run' dat eventueel de tiende plek in de Engelse hitparade zal bereiken. 'Run' is dan al een paar jaar erg favoriet in de Northern Soul-beweging en er is al eens een bootleg van verschenen. Het Engelse London is in de vroege jaren zeventig bezig met het heruitbrengen van de oude Hickory-hits van The Newbeats en de zesde single krijgt een heruitgave omdat het gewild is in de 'scene'. Toch besluit men het meer actuele 'Brother's Keeper' tot a-kant te bombarderen hoewel het onwaarschijnlijk is dat die kant ooit op de radio is gedraaid. The O'Jays heeft als bonus de volledige albumversie op de b-kant. De snelheid dient wel aangepast te worden tot 33 toeren. The Newbeats staat anno 2020 in de Ere-Blauwe Bak en de rest moet tevreden zijn met de reserve-Blauwe Bak. Ponderosa Twins Plus One is vrij recent nog eens 'Classic Week Spot' geweest. Ik vermoed dat dit in 2017 is geweest?

220. I'm Satisfied-The San Remo Golden Strings (US, Ric-Tic, 1965)
221. I'm Gonna Change-John Schroeder Orchestra (UK, Alaska, 1975)
222. The Other Man-Swamp Dogg (UK, DJM, 1976)
223. You Got To Pay Some Dues-Willie Tee (UK, Sonic Wax, 196?, re: 2010)
Ik ben enigszins verbaasd over het feit dat San Remo Golden Strings de originele single is. Ik heb lange tijd gedacht dat het een bootleg moest zijn, maar de labels zijn identiek. Als Motown in 1966 Ric-Tic op koopt, zit The San Remo Strings bij het pakket in en 'Festival Time' wordt opnieuw gepromoot en tot een hit gemaakt. John Schroeder doet hier een instrumentale uitvoering van een album-track van The Four Seasons welke door The Velours op single is uitgebracht. De laatste is erg in trek in 1975 maar moeilijk om aan te komen en Schroeder's versie dient ervoor om de dans-routines thuis te leren en in de club op The Velours in praktijk te brengen. Ik heb twee singles besteld van Swamp Dogg maar eentje blijkt niet meer voorradig te zijn. 'The Other Man' is een kruising tussen country en disco maar is een winnaar gebleken voor mij. Willie Tee is een eenzijdig bespeelbare demo van Sonic Wax, het platenlabel van de broer van de eigenaar van Rarenorthernsoul en Buydiscorecords. Het nummer is vóór 2010 nooit officieel uitgebracht. Swamp Dogg staat nog altijd in de koffers en de overige drie in de reserve-Blauwe Bak.

224. You're The Fool-The Three Degrees (US, Roulette, 1970)
225. Panic-Reparata & The Delrons (US, Eric, 1968, re: 1981)
226. You're Gonna Miss A Good Thing Baby-John Bowie (UK, Goldmine Sevens, 1967, re: 2002)
227. Big Thing-The Sapphires (UK, ABC, 1965, re: 1978)
The Three Degrees is de laatste van de Buydiscorecords-platen van 6 januari. De volgende dag bestel ik Reparata & The Delrons en de achtste januari de platen van John Bowie en The Sapphires. Het moge duidelijk zijn dat de 'Northern Soul Jukebox' haar goede werk verricht. 'Panic' is oorspronkelijk de b-kant van het licht-psychedelische 'Saturday Night Didn't Happen' en een opvolger van 'Captain Of Your Ship'. 'Panic' is dé tune in de Northern Soul van de vroege jaren zeventig, nog altijd een maniakale beuk-plaat. Ik word gegrepen door John Bowie op de 'Northern Soul Jukebox' en ben erg gelukkig om een redelijk voordelige uitgave te vinden van deze Goldmine Sevens. De Sevens zijn collector's items op zichzelf geworden en de laatste keer dat ik eentje zag, was die flink duur. Nog steeds stukken minder dan de duizend pond die zes jaar geleden werd betaald voor een originele persing. Op de b-kant staat het minstens zo obscure 'Something's Bad' van The Nomads. The Sapphires deelt deze single met 'Playing Hide And Seek' van Eddie Regan. ,,Een veel gezochte plaat in de Northern Soul, maar dan opnieuw... er zijn mensen die koude spaghetti lekker vinden", is het snoeiharde oordeel van een recensent van Blues & Soul Magazine. Three Degrees en John Bowie hebben de grote eer om na acht jaar nog altijd in de koffers te staan. De overige twee staan min of meer te verstoffen in de Ere-Blauwe Bak.

228. I Don't Want To Talk About It-Nancy Ames (US, Epic, 1966, re: 1979?)
229. The Slow Fizz-The Sapphires (UK, Probe, 1966, re: 1974)
230. Shing-A-Ling-The Cooperettes (US, Brunswick, 1867, re: 1975?)
231. Gee Baby Gee-The Dixie Cups (US, Red Bird, 1965)
Op zondagavond 13 januari 2012 blijf ik de halve nacht op omdat de veiling van Nancy Ames afloopt. Het betreft dan een originele gele Epic-uitgave. Ik maak die avond kennis met 'sniping software'. De laatste minuut buitelen de bieders over elkaar heen en ik kan het handmatig niet bij houden. Intussen heb ik al een alternatief gezien: Een iets latere persing met oranje labels. Dat moet hem dan uiteindelijk maar worden! 'The Slow Fizz' heb ik oorspronkelijk op een cd staan en nu ik toch bezig ben met de Northern Soul wil ik ook deze op vinyl hebben. Het Engelse label vermeldt 1973 als verschijningsjaar maar alle bronnen bevestigen dat de plaat officieel in 1974 in de handel is gebracht. Een originele Cooperettes heeft onlangs ruim 300 euro opgebracht in een veiling. Deze met de gouden labels is nog vrij eenvoudig en goedkoop te bemachtigen. 45cat vermeldt het als een label-variatie maar niemand is zeker of dit een officiële release of een bootleg voor de Engelse markt is geweest. 'Gee Baby Gee' is de tweede b-kant van 'Iko Iko' van The Dixie Cups. De laatste twee heb ik op vrijdag 27 januari 2012 gewonnen in een veiling. De volgende dag zijn er meer uit dezelfde veiling en daar trap ik volgende week mee af. Nancy Ames staat nog altijd in de koffers en The Sapphires in de reserve-Blauwe Bak (bij de overige singles van The Sapphires). De andere twee moeten genoegen nemen met de reserve-Blauwe Bak.

Horizontaal vijf letters: zondag 26 januari

,,Zondag een rondje over de Woldberg?". Dat bericht verschijnt vrijdagavond op mijn telefoon. Maar natuurlijk! Het is al een kleine traditie aan het worden dat we in het nieuwe jaar een rondje maken over de Woldberg en het kersverse jaar inluiden met een drankje bij Fredeshiem. ,,Waar zullen we afspreken?", is de volgende vraag. Dat laat ik even in het luchtledige hangen zonder dat ik een reden kan bedenken. Als één van de twee is verlaat dan wordt de ander gedwongen om minuten lang te ijsberen in het bosrijke gebied, dus laten we dan toch maar bij haar moeder afspreken in Steenwijk. 'Tussen twee en half drie' wordt okay bevonden en ik ben er om twintig over twee. Ik heb het er dan al ietsje van genomen want ik ben langs de hunebedden van Havelte en de kazerne naar Kallenkote gefietst. ,,Ik heb echte Goudse stroopwafels". Ik moet bekennen dat ik niet zoveel weet van stroopwafels, alleen dat ik de hele goedkope huismerken probeer te ontwijken. Het is een lekkere koek maar ik heb niet echt vergelijkingsmateriaal. Na een kopje koffie en een stroopwafel gaat de jas weer aan en lopen we naar buiten.

Als het écht moet, fiets ik gerust de wereld rond. Alleen...? Als het niet beslist hoeft, mag het van mij ook best een beetje minder. Van Steenwijk naar de Woldberg is vast een kilometer of vier. Op de Woldberg zelf willen we ook al snel drie kilometer lopen. Al met al wandel je dan tien kilometer terwijl ik ook nog op de fiets terug naar Uffelte moet. Gelukkig is W. het met me eens en we besluiten eens iets anders te doen. Het park, Ruxveense Plas en de Kamp komen ter sprake. Daar is wel een combinatie van te maken. Eerst Rams Woerthe in, het stadspark van Steenwijk in Engelse landschapsstijl. We verlaten het park bij de rioolzuivering en lopen langs het water naar de Verlaatseweg. Ik ben flink ingepakt en dat is maar goed ook! Op de terugweg is het flink koud hoewel ik op de heenweg een beetje heb gezweet. De zon maakt het aangenaam weer voor een buitenactiviteit. We lopen rondom de Ruxveense Plas waar ik de bovenstaande foto maak. Het gebeurt niet vaak dat we samen op de foto komen, dus alleen al de schaduwen zijn vrij uniek. Het wandelen rond de Ruxveense Plas brengt voor ons beiden herinneringen omhoog en ook dat we eens samen hier zouden zonnebaden. Ik heb toen twee uren tevergeefs gewacht en ben naar huis gegaan. Toen W. alsnog arriveerde, was ik net vertrokken. We hebben het dan over het uiterste begin van onze vriendschap, vermoedelijk in 2006 of 2007. De Ruxveense Plas is al jaren verboden zwemwater geworden en ook het strandje is opgeruimd. Het was op het laatst al niet fris om daar te zwemmen. Ik herinner me nog goed dat ik eens tot de knieën in het water ben geweest en dat er toen een laagje roest op mijn benen lag.

Dan gaan we richting Zuidveen en vlak langs het huis van een oude kennis. W. weet te herinneren dat we er nog eens samen zijn geweest op een middag. Het was de tijd dat we beide nog graag een drankje tot ons namen en bij mij zijn bepaalde herinneringen opgetrokken in de alcoholdampen. In Zuidveen wijs ik naar de grote ijsco die buiten de snackbar staat. W. hoeft geen ijsje en ik heb opeens zin. Ik eet dus een Magnum Almond terwijl we door Zuidveen lopen en de Kamp opzoeken. Het is nog een wonder dat we anno 2020 over de ongerepte Kamp kunnen lopen. Een jaar of tien tot vijftien jaar geleden heeft de gemeente snode plannen om een woonwijk te doen verrijzen op de landerijen. Hoewel het alibi flinterdun is, ken ik mensen die erop aandringen dat het een grote historische waarde heeft. De Spanjaarden zijn hier geweest en deze hebben geduldig gewacht totdat ze Steenwijk in beslag konden nemen. Dat is uiteraard nooit gelukt. In Steenwijk-West werden de Spanjaarden altijd als reden genoemd waarom er gras tussen de tegels groeide. Anno 2020 lijkt het definitief van de baan en heeft de gemeente zelfs geïnvesteerd in een fraai fietspad door het gebied. Wij lopen over een onverharde weg en kunnen in principe ook de eerstvolgende afslag nemen. Het is dan inmiddels half vijf en de zon begint te verdwijnen en dat maakt het meteen een stuk frisser. We lopen door het centrum van Steenwijk waar ze tóch een koopzondag hebben (werd niet op de website genoemd die ik had geraadpleegd). Hoe dan ook: De Primera is al dicht als die überhaupt open is geweest. Ik heb nog wel dampvloeistof dus echt dringend was het niet.

Bij haar moeder drink ik nog een kopje koffie en geniet van twee stroopwafels. Het is al half zes geweest als we afscheid van elkaar nemen. Ik fiets terug naar Uffelte en ben om klokslag zeven uur thuis.

Hier en nu: Alice Boman

Een nieuw jaar brengt altijd weer nieuwe 'eerste' dingen met zich mee. Zo hecht ik veel waarde aan de eerste vinylsingles die ik koop in het nieuwe jaar. In de maand januari zijn dat meer dan honderd, maar dat is weer wat anders. Hoe zit het met de nieuwe muziek? Natuurlijk heb ik in 'Tuesday Night Music Club' en 'Afterglow' al de nodige nieuwe platen gedraaid maar het wachten is op de eerste artiest of groep die me helemaal gaat inpakken. Een jaar geleden is dat het album 'Canterbury Girls' van Lily & Madeleine dat ik dan reeds van een vorig album ken. Dinsdagmiddag worstel ik mezelf door de recente releases en ik stop meteen nij één van de eerste albums in de lijst. De lijst is op alfabetische volgorde en dat gaat uit van het eerste woord in de naam. 'Alice' staat dus helemaal bovenaan. Het hoesje vertelt helemaal niks over de muziek en dat is waar ik al snel nieuwsgierig ben. Ik zie de foto van een jongedame die niet overdreven mooi op het hoesje staat. Ze staat eerder rechttoe-rechtaan op de hoes. Het album heet 'Dream On' en dat prikkelt eveneens mijn fantasie. Ik pak 'random' een liedje van het album en heb binnen vijf seconden besloten dat het in de show gaat. Vooruit... ze mag als tweede in de speellijst. Tegen het einde van de show doe ik een 'John Peel': Ik draai hetzelfde nummer nog eens in de show. Het liedje heet 'Don't Forget About Me' en inmiddels maak ik al kennis met de rest van het album en kan concluderen dat dit het eerste album van 2020 dat me in de houdgreep heeft.

De biografie van Alice Boman is erg kort. Ik heb zelfs nog op haar website gekeken maar blijkbaar hecht ze meer waarde aan een volledig uitgevoerde discografie dan over een kleine schets van haar achtergrond. We weten dat Alice op 2 december 1987 in het Zweedse Malmö is geboren als Alice Maria Boman. Het verhaal krijgt pas een vervolg in 2013. In dat jaar neemt Boman een EP op in haar slaapkamer zonder dat ze het idee heeft om de opnames de wijde wereld in te sturen. Ze gebruikt de opnames als demo's. Ze wil de liedjes opnieuw opnemen in een meer professionele studio om ze vervolgens rond te sturen naar platenmaatschappijen. De geluidstechnicus is echter zo onder de indruk van de slaapkamer-opnames dat hij deze naar Adrian Recordings welke het meteen 'as is' wil uitbrengen. De EP verschijnt op 22 mei 2013. De titel van de EP heet 'Skisser' dat Zweeds is voor schetsen en enkele liedjes hebben titels als 'Skisser 2' en 'Skisser 3' maar ook enkele Engelstalige liedjes mét titel. De EP verschijnt in gelimiteerde oplage op vinyl en wordt omarmd door een aantal dreampop-muzikanten die de liedjes voorzien van een remix. Dat levert de tweede EP op. Toch wordt deze niet mee genomen in haar persoonlijke nummering en verschijnt de EP 'II' in 2014. Ze neemt vanaf dat moment professionele video's op voor haar songs.

Ze wisselt een paar maal van platenmaatschappij en het blijven in eerste instantie singles en EP's. In 2017 brengt ze bijvoorbeeld de single 'Dreams' welke enthousiast wordt ontvangen door onder andere Billboard en New York Times. In de loop van 2019 begint ze singles uit te geven en wacht tot het begin van het nieuwe decennium eer 'Dream On' op het publiek wordt los gelaten. 'Everybody Hurts' (geen relatie tot het nummer van R.E.M.) is de huidige single en die heb ik gisteren gedraaid in 'Afterglow' naast het nummer dat me dinsdag in de ban heeft gekregen. Het lijkt me dan ook fair om deze als fotomodel te gebruiken.

Wat maakt het nu zo bijzonder voor mij? Ik heb al jaren een fascinatie voor dreampop en shoegaze. Alice heeft de heerlijkste dromerige stem van het moment en verpakt het in intense en 'zware' muziek welke zorgt voor een atmosfeer waar ik graag in wil wonen. Er is niet veel nieuws onder de zon maar het zijn de juiste combinaties. Het is de muziek die voor mij bij de winter past zoals een toef slagroom op een beker warme chocolademelk. Muziek om je handen en oren aan te warmen. Ik voorspel geen mega-grote toekomst voor Boman maar hou haar werk graag in de gaten. Dit smaakt naar meer!

Het zilveren goud: januari 1995 deel II

Hoewel ik het in eerste instantie niet van plan ben, heb ik vorige week toch nog eens het debuutconcert opnieuw behandeld. Ik kan op zichzelf nog wel een paar gebeurtenissen herinneren uit de eerste weken van 1995 maar geen echte hoogtepunten die het verdienen om een kwart eeuw later uit de doeken te moeten worden gedaan. Ik zou vorige week een voorschot nemen op 1995 maar ach... wat hebben we aan 'spoilers'? Zoals ik vorige week heb geschreven is 1995 een uiterst 'wazig' jaar. Vooral in de zomer hangt er een voortdurende mist van alcoholnevel en heb ik in deze periode last van waanideeën. Het wil me op ene of andere manier ook maar niet mee zitten in 1995. De singles bieden op bittere momenten soelaas en 'Het zilveren goud' is dan ook de enige manier waarop ik wil worden herinnerd aan 1995. Vandaag het tweede en laatste deel van januari.

Verhip. Er schieten me nu opeens twee singles te binnen die ik zeker in januari 1995 heb gekocht. Eentje daarvan ben ik kwijtgeraakt ('Stamping Ground' van Moondog). De andere moet ik nog wel in de jaren zeventig-koffer hebben ('Go Walking' van Theo Van Es). En wat te denken van 'Mexico' van Jefferson Airplane? Die drie heb ik in ieder geval in januari 1995 gekocht. Het is de eerste donderdag in het nieuwe jaar. Ik zal de vrijdag met Willem naar Amsterdam en op donderdag gaan we langs bij een bevriende drummer die mogelijk iets in de aanbieding heeft voor Willem. Dat wordt hem niet. We gaan even langs in het antiekwinkeltje waar ik één van de drie singles heb gekocht. Dat moet dan in 1994 zijn geweest. Het zal ook de laatste keer zijn geweest, bij een volgend bezoek zijn alle platen verdwenen. Ik doe de singles bij februari want ook dan heb ik maar een handjevol. Voor de rest is het weer een allegaartje vanavond. Van The Dubliners, Lace en Love Affair weet ik zeker dat ik ze op de vlooienmarkt heb gekocht in januari of februari. The Troggs komt uit een antiekhandeltje in Dronrijp 'of all places'. Mijn gevoel zegt dat het in de winter is geweest maar daarbij vergis ik me vast. Ik ben in januari 1992 in Dronrijp geweest op een zaterdagmiddag, de keer van The Troggs kan ook het Solex-tochtje zijn geweest waarbij ik mijn 'goggles' ben verloren. Omdat ik over een half uurtje 'Afterglow' ga doen, besluit ik hierbij maar het kijken naar de eerste maand van 1995 en ga verder met de zes singles die ik, misschien onterecht, voor januari 1995 heb genoteerd.

2079 All For Me Grog-The Dubliners (NL, Ariola, 1967)
2080 Flash-Duke Of Burlington (NL, Pink Elephant, 1970)
2081 I'm A Gambler-Lace (NL, Page One, 1969)
2092 One Road-The Love Affair (NL, CBS, 1969)
2093 Anyway That You Want Me-The Troggs (NL, Fontana, 1966)
2094 Keep Playin' That Rock'N'Roll To Me-Edgar Winter's White Trash (NL, Epic, 1971)
Bij Duke Of Burlington heb ik vraagtekens. Er staat me iets van bij dat ik de single moet hebben gekocht in de tijd van de kaartenbak maar op de bewuste plekken ontbreekt geen kaartje of een nummer. Dat is in ieder geval niet deze met de fotohoes geweest, die kan ik misschien wel tien jaar later eens hebben gekocht. De single staat ook nog in de allereerste versie van de Blauwe Bak vanwege de b-kant: '30-60-90'. Lace zit in 1995 in een neutraal Phonogram-hoesje, deze met fotohoes heb ik in april 2016 in Havelte gekocht. Edgar Winter heb ik misschien in maart gekocht, The Love Affair is in februari geweest als ik me niet vergis. Het is allemaal een beetje bij benadering in 'Het zilveren goud' van 2020 en daar moeten we maar aan wennen. Ik zou wensen dat ik toen nieuwe kaartjes had gekocht en de discipline zou hebben gehad om de kaartenbak op orde te houden...

Week Spot: Peggy Scott & Jo Jo Benson

Marcus. Er is een tijd geweest dat zijn naam geregeld viel op Soul-xotica. Een rockabilly-verzamelaar die ik leer kennen via een Facebook-groep en die zijn dure hobby bekostigd door tweedehands platen te verkopen op markten en via het internet. Ik koop in eerste instantie 'Soul Coaxing' van Raymond Lefevre van hem en er ontstaat een bijzonder aardig contact. Marcus geeft me op een zeker moment de eerste keus in de soul-platen die hij vindt en stopt daar ook titels tussen met het woord 'soul'. Zo ben ik erg in mijn nopjes met de Engelse 'Soul Deep' van The Box Tops maar brengt hij me ook 'Soulshake' van Peggy Scott & Jo Jo Benson. Als ik Jo Jo Benson niet in de box van 'Action Speaks Louder Than Words' had zitten, was de single linea recta de jaren zestig-bak in gegaan. Ik heb zelfs lange tijd de twijfel of het wel écht soul mag heten. Ook bij de keuze van de Week Spot speelt dit weer even maar alle bronnen wijzen Peggy en Jo Jo aan als soul-artiesten en geen country of rock & roll. De Week Spot van deze week is de b-kant van de tweede single van Peggy en Jo Jo en een plaatje dat ik sinds een paar weken in de koffers heb staan. We hebben het dan over 'Pure Love And Pleasure' van Peggy Scott en Jo Jo Benson uit 1968.

Dat zowel 'Soulshake' als 'Pickin' Wild Mountain Berries' een bepaald country-gevoel over zich hebben, is niet echt toeval te noemen. Peggy en Jo Jo nemen hun platen op voor het SSS International-label van Shelby (S.) Singleton. Singleton is vanaf de vroege jaren zestig A&R-manager voor onder andere Mercury en dat label geeft hem in 1965 de kans om zelf de stal van een platenlabel te mogen cureren. Het platenlabel is Red Bird dat we vooral kennen dankzij The Dixie Cups, The Ad Libs en The Shangri-Las. In 1967 valt het doek voor het label en richt Singleton SSS International op. Het is het moederbedrijf van kleinere labels als Plantation, Silver Fox, Exit en Honor Brigade om maar een paar te noemen. Singleton zegt eens in een interview dat het de ene dag soul-dag is, de volgende pop-dag en dan weer eens een country-dag. Singleton houdt niet vast aan één publiek of een genre. Wat me steeds meer is gaan opvallen over de muziek uit de zuidelijke staten van Amerika: Het lijkt alsof de zangers en zangeressen de studio in gaan om een liedje op te nemen en dat het afhangt van de muzikanten die rondhangen in de studio of iets soul, country, rock of pop wordt. Het verhaal van SSS International is kort maar krachtig. Plantation brengt in 1968 het omstreden 'Harper Valley PTA' uit van Jeanne C. Riley. De opname heeft slechts een paar dollar gekost en levert Singleton een kapitaal op. Zoveel dat hij bij machte is om de Sun-catalogus te kopen. Vanaf dat moment laat hij SSS International dood bloeden en gaat zich enkel bezig houden met het heruitbrengen van legendarisch werk van Elvis, Jerry Lee Lewis en andere toekomstige sterren van Sam Phillips' label.

Ik tracht altijd een 'gentleman' te zijn en dus mogen de dames eerst. Peggy Stoutmeyer is de naam van de eerste boosdoener op de Week Spot. Ze wordt op 25 juni 1948 geboren in het kleine stadje Opp in de staat ALabama. In de vroege jaren zestig is ze vooral actief als achtergrondzangeres en begeleidt in deze hoedanigheid Ben E. King tijdens tournees. In 1967 komt ze in contact met producent en liedjesschrijver Huey P. Meaux. Deze zoekt dan een duo van een man en een vrouw en koppelt haar op deze manier aan Jo Jo Benson. Scott en Benson komen onder contract bij SSS International en scoren drie grote Amerikaanse hits. Kort daarop vertrekt ze naar Florida om als 'lounge'-zangeres aan de slag te gaan. Ze zet deze loopbaan voort in Californië als ze is getrouwd met Robert L. Adams. Sindsdien gaat ze door het artistieke leven als Peggy Scott-Adams. In 1988 neemt ze echter een pauze in haar carrière en het is voormalig Drifters-lid Jerry Lewis die haar in 1996 overhaalt om weer naar de studio te komen. Scott-Adams brengt in dat jaar 'Help Yourself' uit, haar eerste blues-album. Er volgen meer met op het laatst nog een gospel-album. Haar laatste album is 'Back To The Roots' uit 2009. In 1996 doet ze van zich spreken met het opvallende liedje 'Bill' dat nog spontaan een radio-hit wordt. In dat liedje bezingt ze een vrouw die erachter komt dat haar man er nog een mannelijke partner op na houdt.

Jo Jo Benson is tien jaar ouder dan dan Scott op het moment van de hits. Hij wordt op 15 april 1938 geboren in Phenix City, eveneens in de staat Alabama. Zijn paspoort vermeldt de naam Joseph P. Hewell maar in de muziek zullen we hem niet anders kennen dan Jo Jo Benson. Als tiener zingt hij al in clubs en even later wordt hij de achtergrondzanger van Chuck Willis. Na de platen met Peggy Scott houdt Benson het even helemaal voor gezien. Hij wordt eigenaar van een aantal clubs in Chattahoochee Valley en raakt in 1979 gewond in een schietincident. Peggy en Jo Jo komen in de jaren tachtig nog eenmaal samen voor een album. In 1999 brengt hij het album 'Reminiscing In A Jam Zone' uit dat op lovende kritieken kan rekenen vanuit de blues. 'Everybody Loves To Cha Cha Cha' verschijnt in 2001 en het volgende nieuws dat we van hem horen is op 23 december 2014. Dan wordt het lichaam van Benson gevonden in een motel in Columbus in Georgia. Er wordt vastgesteld dat hij op natuurlijke wijze aan zijn einde is gekomen.

In Amerika heeft het duo vier hits. 'Pickin' Wild Mountain Berries' is daarvan de grootste. De platen worden wereldwijd op de markt gebracht door onder andere Stateside, maar in Engeland doet Polydor de distributie voor SSS International. De vier hits verschijnen ook in Nederland op het Stateside-label maar alleen 'I Want To Love You baby' schijnt een fotohoes te hebben gehad in ons land.

Elf maanden voor kerst

Ach nee toch! De laatste dennennaalden staan nog rechtop in de vloerbedekking en Soul-xotica gaat het al hebben over het volgende kerstfeest? Nee, wees gerust, maar het is een feit dat kerst alweer vier weken geleden is. Het betekent ook dat ik bijna vier weken een paar foto's op de camera heb staan die ik nog niet heb gebruikt. Niet voor Facebook en evenmin voor het blog. Omdat ik niet nog verder achterop schema wil komen, deel ik daar nu eentje van. Het is tweede kerstdag en deze vier ik met mijn moeder. Zij wil na het middageten even rusten en ik heb intussen al een jaren lange traditie op tweede kerstdag: Ik ga 's middags een eindje wandelen. 'De achterste landbouwweg' is wellicht de beste Nederlandse verhaspeling van het Friestalige begrip in Jutrijp. Het heeft een voorste en achterste ruilverkaveling. De voorste is de langste van de twee en daar heb ik jaren geen moed meer voor. De achterste is op zichzelf wel te doen als je rekent dat ik geregeld voor mijn lol naar Havelte loop (zoals vanmiddag). Een krap uurtje en ben voor driekwart over een ruilverkaveling gelopen en terug door Hommerts, het dorp met de kerk en de school waar we in Jutrijp van afhankelijk zijn. Ik neem deze middag als vroegere bewoner op een tijdreis een foto van de school die niet geheel naar wens is. Wellicht ga ik die ooit toch nog eens gebruiken? Drie maak ik van de 'kleine' omgeving op tweede kerstdag. Het toont de vergezichten van Osingahuizen, Hommerts en Jutrijp maar het weer geeft me geen heldere foto's. Tenslotte meen ik dat de straat van mijn ouderlijk huis op de foto moet zetten en dat is bovenstaande foto geworden. Met de kerst- en nieuwjaarswensen van de plaatselijke CDA buiten het vizier.

Met genegenheid terugblikken: Het voorjaar van 2014

Soul-xotica viert over een paar weken haar tiende verjaardag en ik ben deze serie heel onbewust eens begonnen op een doordeweekse avond. Ik had opeens behoefte om een stukje te schrijven over een stukje geluk uit 2010 en wist dit meteen aan te vullen met 2011 en 2012. Ruim een maand geleden heb ik 2013 te gast gehad en sindsdien hik ik tegen het bericht van 2014 op. Hoezo? Als ik vanuit 2020 terug kijk op 2014 dan is dat een erg 'gemiddeld' jaar. De hoogtepunten (bijvoorbeeld het weekend in Engeland) zijn al meerdere malen voorbij gekomen en ik wil graag iets 'nieuws' hebben dat in 2014 onderbelicht is gebleven. Zo kom ik dan uiteindelijk op het onderwerp. Dan gaat het iedere keer mis als ik een bijpassende foto wil zoeken. Ik kom dan uit op hele interessante webpagina's en niet zelden zoek ik door totdat ik uit kom op een ander onderwerp. Met als gevolg: Veel 'hits' voor bepaalde websites en nog steeds geen verhaal. Ik hak vandaag dan toch eerst de knoop door en ga van het gemiddelde een hoogtepunt maken: Het voorjaar van 2014 staat vandaag centraal.

Ik woon sinds twee jaar in Nijeveen en zit nog voor een heel groot deel aan tafel productiewerk te verrichten bij het sociale werkvoorzieningschap. De paar uren per week in de postsortering en het radiowerk (dat ik in 2014 nog vol overtuiging 'werk' noem) geven een fraaie balans in mijn leven. De overheid heeft wel bepaalde plannen geëtaleerd die vroeg of laat zullen worden uitgevoerd in de sociale werkvoorziening maar vooralsnog heeft dat niet een hele hoge prioriteit. Ik kan dus fijn blijven doen wat ik graag mag doen en ach... die paar uren per week van saai inpakwerk overleef ik ook wel weer. Pas tegen het einde van het jaar komen de grote veranderingen. Eerst lijkt het alsof ik op nieuwjaarsdag 2015 in de uitkering zit en dan neemt een lokaal uitzendbureau ons opeens in dienst. In het voorjaar van 2014 is er nog geen wolkje aan de lucht. De fiets die ik in 2011 heb gekocht, komt in maart tot een vroegtijdig einde. De hele tandwielenwinkel moet worden vervangen en dat is de fiets eenvoudigweg niet meer waard. Ik koop via Marktplaats een fiets die door de verkoper in Meppel kan worden afgeleverd. Het is een flinke stap terug in comfort maar ook dit went alweer erg snel. Dit oude beestje gaat me vooral in dit bericht vergezellen.

Denk ik aan het voorjaar van 2014, dan speelt 'Rather Be' van Clean Bandit in mijn hoofd. In januari 'voel' ik opeens hoe 'Floorfillers' onder mijn handen 'groeit' en ik gun het dit proces. Opeens heb ik geen behoefte meer aan de 'Northern Soul Jukebox' en wordt mijn mp3-speler vol gestouwd met nieuwe en meer recente nummers, vooral uit de hoek van 'Floorfillers'. Opeens kan het gebeuren dat een langharige hippie met koptelefoon op de fiets wordt in gehaald door een gepimpte Golf met luide stereo-installatie aan boord en dat we beide naar hetzelfde nummer luisteren! Op 2 april 2014 ben ik vijf jaar van de drank af en moet dit uiteraard vieren met een 'ge-Vecht'. Toch is dit niet de meest geslaagde editie geweest, hoewel het me wel in een omgeving brengt waar ik nog nooit eerder ben geweest. Sterker nog: Ik zal in de maanden erop nog geregeld in de omgeving fietsen en het maakt het gevoel van het voorjaar van 2014 compleet voor mij. Het is hetzelfde gebied dat ik in april van het vorige jaar heb doorkruist. De groene woestijn tussen Zuidwolde en Dedemsvaart. Daar hoort ook een fietstocht bij op een woensdagmiddag. Opeens krijg ik de neiging om terug te gaan naar de kringloopwinkel in Rouveen waar ik in 2011 nog eens ben geweest. Die blijkt al jaren geleden te zijn verhuisd en ik zal later nog eens naar de nieuwe locatie fietsen. Op dat moment sta ik dan in Rouveen. Het is fraai zonnig weer en niet teveel wind. Ik ga dus lekker een eind uit fietsen en dat brengt me in Dedemsvaart en over Drogteropslagen terug naar Zuidwolde en De Wijk. De muziekspeler spuwt mijn persoonlijke grote hits van die tijd en hele nieuwe programma's worden gemaakt op de ruilverkavelingswegen. Eigenlijk is het dan nog steeds een droom want stiekem hoop ik dat ik met de tijd wordt toegestaan om, met behoud van uitkering, fulltime radioshows te kunnen maken. Natuurlijk werkt het niet zo maar het dromen hierover is des te fijner!

Voordeel van het radiowerk is dat je voortdurend op zoek bent naar de nieuwste dingen. Tenminste... ik mag graag als eerste met een bepaalde plaat op de proppen komen. Ik ga niet zover dat ik wil beweren dat enkele supersterren hun succes hebben te danken aan de bijdrage van een presentator van een internetradiostation, maar het is wel een feit dat ik vaak héél vroeg ben met het draaien van toekomstige hits. Zo ben ik op een woensdagavond mijn show voor donderdag aan het voorbereiden en zie ik opeens een combinatie die ik niet kan rijmen. Sinds The Ting Tings in 2007 heb ik niet meer zoveel op met 'alternatieve rockmeisjes met een grote bek' en dus hoef ik mezelf niet te rekenen tot een fan van het werk van Tove Lo. Maar... hoe gaat dit klinken in een remix? Ik luister en mijn mond valt open. De heren van Hippie Sabotage hebben het nummer helemaal uit elkaar getrokken en daarna opnieuw opgebouwd. Het resultaat is zoveel anders dan het origineel dat er sprake is van twee verschillende nummers. Ik besluit het eerst te 'verstoppen' in de aflevering van 'Floorfillers' en draai het een week later al iets prominenter. Dan komen ook de eerste reacties los. Het duurt dan nog zeker twee weken voordat Nederland overstag gaat en dat je de plaat op iedere straathoek hoort. Het 'oh oh' in het intro galmt ook zo lekker door en al snel voel ik mezelf erg warm worden als ik op een onverwachte plek dit uit een luidspreker hoor schallen. In gedachten geef ik mezelf dan een schouderklopje: Dat hebben we maar mooi weer even geflikt, hoewel net nooit te bewijzen is of ik het nummer het laatste zetje heb gegeven.

Ik durf niet op een plattegrond van de omgeving te kijken om meer handen en voeten aan de fietstochten te geven. Voor hetzelfde geld kom ik weer in een molendatabase terecht zoals gisteren. De fietstochten zijn op zichzelf niet zo heel bijzonder. Het zijn tientallen kilometers door bos en polderlandschap, de muzikale begeleiding van de mp3-stick is daarbij onmisbaar. Als ik anno 2020 terug denk aan deze periode wil ik het bijna 'onbezonnen' noemen. Er is op dat moment namelijk nog geen donker wolkje aan de lucht en mag ik hele dagen door dromen over een succesvolle radio-loopbaan waarbij dezelfde lucht de limiet is. Ik mag wel wekelijks aan de bak als ik vóór de tiende verjaardag nog alle jaren wil hebben behandeld, nu dus maar eens gaan nadenken over een hoogtepunt uit 2015.

Blauwe Bak Veteranen deel 24

'Blue Monday'. Ik hoor in 2008 voor het eerst van het fenomeen als ik mezelf die ochtend vorstelijk verslaap voor het werk. Het is dan al niet de eerste keer dat ik me heb verslapen en het begint in de gaten te lopen op het werk. In plaats van dat de duimschroeven worden aangedraaid, besluit men tot alternatieve werktijden voor mij. Het bedrijf wil, bij wijze van proef, bekijken of de verpakkingsafdeling een extra dienst van twee uur 's middags tot tien uur 's avonds kan gebruiken. Ik ben het proefkonijn en zal het vervolgens bijna een half jaar doen voordat ik de ploegendienst in ga. Het project levert uiteindelijk té weinig op en wordt afgeblazen. Sindsdien is 'Blue Monday' voor mij een hoogtepunt van het jaar. Niet zelden voel ik me topfit en dat is vandaag niet anders. Terwijl anderen een excuus hebben om zich rottig te voelen, bezorg ik nog wat overgebleven post onder een winters zonnetje. Dezelfde frisheid zet zichzelf voort op Soul-xotica want ik heb wel weer eens zin in een aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen'. Omdat de foto's van vier-bij-vier goed zijn bevallen, doe ik vandaag eveneens zestien singles. We schuifelen daarmee van september 2011 naar januari 2012.

Het is een weekend om in te lijsten hoewel het niet allemaal gaat zoals het is gepland. Op donderdag koop ik een keigave broek bij een kringloopwinkel en stop deze onder mijn snelbinder. Als ik terug in Steenwijk ben, blijkt dat ik de broek ben verloren. Ik fiets helemaal terug maar helaas... de broek heb ik nooit weer gevonden. Eenmaal thuis gaat de deurbel. Nee, niet iemand die me de broek komt brengen, maar iemand van de GGD waarmee ik eerder al eens contact heb gehad. Hij komt me vertellen dat de woningstichting heeft besloten om de huizen in Steenwijk af te breken. Dat vormt de opmaat voor deze aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen'. Hij heeft ook voor mij gecontroleerd en ik heb ook recht op de wettelijke verhuispremie. Ik heb bij aanvaarding van het huis in 2003 immers een formulier getekend dat ik afstand zou doen van deze vergoeding omdat het toen al zo goed als zeker was dat het gesloopt zou worden. Gelukkig hebben ze deze papieren in 2004 echt door de shredder gehaald. We praten nog wat aan de deur en ik vertel dat ik de volgende dag naar Keulen zal. Met de hogesnelheidstrein vanuit Enschede. Hij heeft daar ervaring mee en waarschuwt meteen dat de trein tot Düsseldorf niet op een topsnelheid komt, maar dat het wel de snelste manier van reizen is. Het verhaal bij dit weekend kunnen jullie uiteraard vinden in het archief onder september 2011: 'Het Keulse gedonder'. De eerste plaat is meteen een souvenir uit Keulen van dat weekend.

200. What Have You Done For Me Lately?-Sharon Jones & The Dap-Kings (US, Daptone, 2002)
201. Blame It On The Pony Express-Johnny Johnson & The Bandwagon (NL, Stateside, 1970)
202. That Old Black Magic-The Softones (NL, H&L, 1975)
203. Bernadette-The Four Tops (NL, Tamla Motown, 1967)
De kassabon zit nog in het hoesje van Sharon Jones. Ik heb de plaat op 23 september 2011 om achttien minuten over vier afgerekend bij Groove Attack Recordstore aan de Maastrichter Strasse. Acht euro is vergelijkbaar met wat ik in 2009 voor de andere twee heb betaald. Groove Attack heeft flink wat singles staan van Sharon Jones en de keuze gaat voor mij tussen 'What Have You Done For Me Lately' en 'Better Things', een single van het meest recente album van Jones. Dit is uiteraard een cover van het nummer van Janet Jackson hoewel in de begintijd een 'hoax' bestaat dat het oorspronkelijk een nummer van Sharon Jones uit de jaren zestig zou zijn geweest. Het weekend eindigt abrupt op zaterdagmiddag als mijn pinpas wordt ingeslikt maar persoonlijk hecht ik meer waarde aan dit weekend dan de herhaling van een paar weken later. Op 11 november 2011 moet ik uiteraard ook platen kopen en het wordt een ritje naar Zwolle. Ook ditmaal krijg ik last met de pinpas. Een dag later wordt mijn pinpas ingeslikt omdat vermoedelijk een skimmer is aangebracht op de pinautomaat in Zwolle. De hoofdmoot wordt gevormd door een aantal albums maar ik doe me ook te goed aan een aantal singles. Van Johnny Johnson geef ik lange tijd de voorkeur aan 'Never Let Her Go', maar ach... zo vaak komt die niet meer uit de bak en dan draai ik ook al snel 'Pony Express'. The Softones koop ik op 'the day before' en The Four Tops ontvang ik op 'the day after'. Er tussenin zit het concert van de Amerikaanse folkzangeres. Op donderdag heb ik nog het verlangen om haar te zien. Het concert is dan die zaterdag in Zwolle. The Softones mag mee uit nieuwsgierigheid en de b-kant, 'Why Why Baby', heeft de meeste interesse voor mij. Een week na het concert besluit ik haar een mailtje te sturen en, ach, het heeft zo moeten gaan. Ik heb de zaterdagmiddag een flinke kater als de postbode me een pakketje brengt van Albert. Hierin zit ook deze single van The Four Tops. Het kwartet staat tegenwoordig in de reserve-Blauwe Bak.

204. Soul For Sale-John Schroeder & Orchestra (UK, Pye Disco Demand, 1966, re: 1974)
205. Stronger Than Her Love-The Flirtations (US, Festival, 1967, re: 1974?)
206. Break Out-Mitch Ryder & The Detroit WHeels (NL, Stateside, 1966)
207. Under My Thumb-Wayne Gibson (UK, Pye Disco Demand, 1966, re: 1974)
Ik heb mezelf in 2009 ingeschreven bij een woningstichting dat huizen verhuurt in Meppel en omgeving. Ik heb dan even de neiging om uit Steenwijk weg te gaan. Eind 2011 betekent het dat ik reeds twee jaar sta ingeschreven en als ik op zoek ga, vind ik meteen huizen in Nijeveen. Dat is nog beter zelfs: Ik wil best uit Steenwijk maar wil ook De Buze aan houden. December 2011 is een gekke maand. De eerste dinsdag in de maand moet ik post bezorgen en vat die dag merkbaar kou. Het resultaat is dat ik een week in bed lig. Als ik weer gezond ben voor het werk heb ik al interesse getoond voor het huis in Nijeveen. Tussen kerst en oud en nieuw krijg ik nog mot op het werk als ik beslist die dag nog wil langs gaan op het gemeentehuis in Meppel, hetgeen betekent dat ik mijn werk niet af krijg. Het tegenvallende concert van een paar weken eerder houdt me een flinke tijd uit de moderne folk en intussen heb ik mezelf beloofd dat ik een Northern Soul-verzameling wil gaan aanleggen. Dit kwartet is het eerste resultaat. John Schroeder, The Flirtations en Wayne Gibson komen van Ebay, dat ik speciaal voor de hobby weer afstof. Mitch Ryder kom ik voor een dievenprijs tegen op Marktplaats. De Nederlandse persing blijkt erg gewild te zijn en inmiddels heb ik de plaat dubbel. Binnenkort toch maar eens zien te verpatsen. The Flirtations staat nog als enige in de koffers, ook al is het een bootleg. Het origineel zit rond de 600 euro. Schroeder en Ryder hebben plaats genomen in de 'Ere-Blauwe Bak' en Gibson staat nog altijd in de reserve-Blauwe Bak. De laatste is tevens ook de laatste single die ik in 2011 heb gekocht: Op 30 december 2011 besluit ik tijdens een postronde om dit plaatje te kopen op Ebay en betaal meteen.

208. Please Forgive Me-Du-Ettes (US, One-derful!, 1964)
209. Girls Are Out To Get You-The Fascinations (UK, Mayfield/Outta Sight, 1966, re: 2011)
210. You're Gonna Make Me Love You-Sandi Sheldon (UK, Okeh/Outta Sight, 1967, re: 2011)
211. Look Around-Two Plus Two (UK, Velgo/Outta Sight, 1967, re: 2010)
Ik heb net even Two Plus Two toegevoegd aan 45cat want deze stond nog niet in de database. Ook even mijn ergernis uitgesproken over de 'waardebepaling' want de gegeven waarde van Du-Ettes lijkt mijn aanschafprijs te zijn geweest en in werkelijkheid is de plaat niets waard. Toch nog altijd een genadeloze stamper. Ik maak kennis met Rarenorthernsoul, de Engelse webwinkel en met de Outta Sight-heruitgaven. Ik luister op dat moment dagelijks naar de 'Northern Soul Jukebox' en als ik een leuk nummer hoor, zoek ik deze meteen op op Ebay en kaap een exemplaar mee. De Outta Sight-platen helpen me in zekere zin om de collectie te bouwen. Sandi Sheldon is nog de enige die in de koffer staat. Two Plus Two staat met Du-Ettes in de 'Ere-Blauwe Bak' en The Fascinations verdient nog altijd de reserve-Blauwe Bak. Ik volg Outta Sight op de voet tot aan de honderdste single en daarna neemt de interesse af. Ik vind de hedendaagse Outta Sight-uitgaven minder interessant dan acht jaar geleden en dat heeft niet alleen met een veranderende smaak te maken.

212. When You Get Right Down To It-Ronnie Dyson (UK, CBS, 1971)
213. Ask Me-Ecstasy, Passion & Pain (US, Roulette, 1974)
214. I Just Wanna Be Me-Thelma Houston (UK, Stateside, 1970)
215. I'm Gonna Run Away From You-Tami Lynn (UK, Contempo, 1965, re: 1975)
Op 6 januari 2012 plaats ik een mega-order bij Buydiscorecords, de budget-afdeling van Rarenorthernsoul. Het verbaast me dat de verzendkosten niet verhogen naarmate ik meer koop. Ik bel even met Engeland om het te checken en, nee, de verzendkosten blijven altijd hetzelfde. De gebroeders Jeffries laten zich meteen van hun beste kant zien en als twee titels niet (meer) voorradig zijn, wordt het geld geretourneerd en stopt het twee bonus-platen in het pakket. Ecstasy, Passion & Pain is daar eentje van en merkwaardig genoeg tevens de enige die ik nog altijd in de koffers heb staan. De overige drie moeten het doen in de reserve-Blauwe Bak. De b-kant van Thelma Houston is de eigenlijke favoriet: 'Crying In The Sunshine. Om een lang verhaal kort te maken: In de maanden januari en februari 2012 koop ik bijna dagelijks singles en dat zal zijn weerslag hebben op de 'Blauwe Bak Veteranen'. Ik denk dat we de volgende keer binnen de maand januari zullen blijven.

Eretitel: 'Gold'

Het is op zichzelf geen rare dag voor een beetje ontspanning. Ik ben daarentegen alleen nog even buiten geweest voor een sigaartje in de achtertuin en verder heb ik het wel weer gehad. Ik zal binnenkort echt eens een weekje vrij moeten nemen van werk zodat ik wellicht in de toekomst weer eens iets leuks kan doen op een zondagmiddag. Ik voel me vanmiddag echter zo lamlendig dat zelfs het schrijven van een 'Singles round-up' een heidens karwei lijkt. Ik denk dat ik straks even een ommetje ga maken en wil vandaag beslist wél publiceren en dus gooi ik nu maar de 'Eretitel' er tegenaan. In de zomer van 2018 doe ik de 'Summer Spirit Of...' op de zondagavond en kies op dinsdag een 'Eretitel' uit de bewuste top 100-lijst. De aanleiding voor deze 'Eretitel' is dan ook afkomstig van John Stewart. Maar of deze de lijst mag aanvoeren? Laat me meteen los barsten met 'Gold' als 'Eretitel'!

3. Spandau Ballet (1983)
Doe maar gewoon dan doe je gek genoeg. Qua muziekcultuur groei ik op in een 'normaal' gezin. Geen hardrockers, gothics of punkers binnen de muren van de familie Louwsma. We kunnen muziek consumeren zonder dat we de behoefte hebben om op de artiest of groep te lijken. Mijn zus eet van alle mogelijke muzikale walletjes mee en brengt in 1983 de muziek van Spandau Ballet binnen. Eén van de topgroepen uit de Engelse 'New Romantic'-scene dat na een paar 'moeilijke' platen plots het ei van Columbus heeft gevonden en het publiek trakteert op prettige popdeuntjes. Met 'Gold' sta je opeens met beide benen in de jaren tachtig en er is feitelijk niks dat je tegen het nummer kan gebruiken. Buiten dat het toch wel erg plat gedraaid is en feitelijk oersaai. Op de derde plek ermee!

2. John Stewart (1979)
Stewart doet goede zaken met deze plaat in Amerika en Engeland, maar in Nederland is de Top 40 té hoog gegrepen. We kennen Stewart tot voordien vooral van 'Daydream Believer', het nummer van The Monkees dat uit zijn pen komt. In 1979 verrast hij vriend en vijand met 'Gold', een nummer dat helemaal past op de AM-radiostations in Amerika. Stevie Nicks verzorgt de gastvocalen op dit prettige rocknummer en dat maakt het helemaal af. Het resultaat is een kleine ontdekking van mijner zijde. Een plaatje dat me tot voor kort niet was opgevallen maar dat inmiddels wel een jaar op mijn zoeklijstje staat.

1. Prince (1995)
Of eigenlijk heet hij 'The Sign' op dat moment en dat wordt vertaald in een raar tekentje. Later zal hij zichzelf aanprijzen als TAFKAP, maar het gaat hier in elk geval over Zijne Koninklijke Paarsheid uit Minneapolis. In 1995 brengt hij ons het album 'The Gold Experience' waarop ook zijn eerste Nederlandse nummer 1-hit staat: 'The Most Beautiful Girl In The World'. Het album besluit echter met een uitvoering van 'Gold' en het duurt daar zeven minuten en achtentwintig seconden. Hoewel het deuntje doet denken aan 'Every Kinda People' van Robert Palmer pakt Prince hier nog eenmaal groots uit op het al niet bepaald pretentieloze album. Het maakt het voor mij tot één van de 'gouden' momenten in de loopbaan Prince en de verdiende nummer 1 in deze 'Eretitel'.

Singles round-up: januari 5

Wat zal ik eens gaan doen? Nee, het is niet dat ik me verveel. Er zijn twee dingen die ik nodig acht én leuk vind om op een vrijdagavond te doen. Ten eerste ben ik begonnen met de opnames van de 'Vakantiemixen' en zou de tweede vanavond kunnen doen. Maar dan opnieuw... ik lig lelijk achter op schema met Soul-xotica. En wat zal ik daar vervolgens eens gaan doen? De 'Eretitel'? Nee, dat is prima om even snel op een avond te doen. Ik hik in eerste instantie op tegen deze 'Singles round-up', maar vooruit... laten we toch maar verder gaan met de singles van Albert. Ik verwacht deze maand ook nog platen uit Engeland en dat maakt dat ik in januari alleen al ruim honderd singles heb binnen gekregen. Vandaag maar liefst zeventien singles in de 'Singles round-up'. Ik zou George Michael in eerste instantie buiten de foto houden, maar ach... die kon nog wel even overdwars op de foto. Ik knal dus meteen los met de op-een-na-laatste 'Singles round-up' met de singles van Albert.

* Manic Street Preachers- Motorcycle Emptiness (UK, Columbia, 1992)
* Margie- Without Your Love (NL, CNR, 1990)
* George Michael- I Want Your Sex (NL, Epic, 1987)
* Alison Moyet- It Won't Be Long (NL, Columbia, 1991)
Wie een prachtig leeg fotohoesje van Manic Street Preachers wil hebben, mag zich melden! Een paar jaar geleden ben ik in alle staten als ik meen dat ik de single bij 'De Tafel' in Meppel vind. Tot mijn teleurstelling zit 'Jeopardy' van Greg Kihn Band in het hoesje en helaas staat die niet in het assortiment. Anders had ik wellicht nog singles kunnen omruilen. Het is schokkend maar waar... ik heb de single helemaal gemist toen die uitkwam. Het staat echter in een eindejaarslijst van Hans Schiffers en dat maakt dat ik ga opletten op de radio. Ik zou bijna hebben geschreven dat ik het had opgezocht, maar ja... we hadden in 1992 nog geen Youtube. Margie komt uit de Volendamse hoek en 'Without Your Love' is geschreven door Cees Veerman. Ik ken wel een 'Without Your Love' van The Cats maar of dat als basis heeft gediend voor deze single? Euh ja... het is het nummer van The Cats maar dan met een zeer plestik klinkend reggae-deuntje. En deze 'credit' wil ik Veerman graag geven: Het nummer is van eenzelfde klasse als 'Someone Loves You Honey' en daar is dit duidelijk op geënt met als verschil dat dit veel té nep klinkt. George Michael heb ik al maar vast niet zo goed als dit hagelnieuwe exemplaar. De huidige partij sluit aan bij de platen uit de 'Singles round-up' van eind juni. Daar zit 'This House' van Alison Moyet tussen en nu heb ik dan die andere single uit de vroege jaren negentig van de voormalige Yazoo-zangeres. Als ik naast The Beatles nog een derde kan vinden, is dit een toekomstige kandidaat voor de 'Eretitel'. Alison kan in ieder geval niets fout doen bij mij!

* Natasja & Emile- Sweet Neeny (NL, Imperial, 1972)
* Oscare- Is This Love (België, ARS, 1989)
* John Otis- In The Morning (NL, Empire, 1991)
* Freda Payne- Cherish What Is Dear To You (Duitsland, Invictus, 1971)
,,Ik stop ook een paar collector's items er tussen", belooft Albert en in deze greep zitten twee die buiten de jaren tachtig en negentig vallen. Ik ben reuze benieuwd naar de plaat van Natasja & Emile. De winnaars van 'Nieuwe Oogst' in 1972, volgens het hoesje. Wat zou de reden zijn dat Albert deze juist in mijn pakket heeft gestopt? De a-kant is van Lally Stott, de man die ons 'Chirpy Chirpy Cheep Cheep' heeft gebracht en dit klinkt ook als Middle Of The Road maar dan met de gezelligheid uit de Imperial-studio. De b-kant klinkt ook best gezellig en minder bubblegum dan de a-kant. Mijn goede vriend Karel van NLdiscografie weet het antwoord: Katja Hoonhout komt uit Den Haag, speelt later in Bluebird en is ons in 1998 ontvallen. Emile Miedema is geboren in Indonesië en zou dit jaar zeventig worden. Het duo maakt in 1972 en 1973 twee singles voor Imperial. De aankondiging van Oscare kan ik me nog ergens herinneren. Volgens mij loopt de NCRV-gids in 1989 warm voor deze Nederlandse zangeres. Nu we toch op NLdiscografie zitten? Tot mijn grote verrassing blijkt het te gaan om Jetty Weels van Mai Tai! Nooit geweten. De volgende singles heb ik zondag al gedraaid in 'The Vinyl Countdown'. John Otis gaat niet bepaald erg boeiend aan het werk. Freda Payne heb ik in 'Do The 45' gedraaid. Hoewel ik 'Band Of Gold' en 'Deeper And Deeper' nog wel in de reserve-Blauwe Bak heb staan en 'Cherish' daar ook mag staan, zou het me niets verbazen dat vroeg of laat de hele collectie naar de jaren zeventig-bak gaat. Alleen haar latere Capitol-single staat in de Blauwe Bak-koffer.

* Michael Penn- This & That (Duitsland, RCA, 1990)
* Perception- Feed The Feeling (Duitsland, Talkin' Loud, 1992)
* Rebel MC & Double Troube- Street Tuff (Duitsland, Desire, 1989)
* R.E.M.- Man On The Moon (Duitsland, Warner Bros., 1992)
Van Michael Penn kan ik nog steeds 'No Myth' herinneren, hoewel ik het nummer vast al geen vijfentwintig jaar meer heb gehoord. Het is begin 1990 vooral een radio-hit voor de KRO en de Vara. 'This & That' is de opvolger en klinkt bijna hetzelfde. Meer van hetzelfde betekent in dat geval meer lekkernijen want ik vind het een prettig geluid. Perception doet het daarentegen niet echt voor mij. Ik heb de plaat vijf dagen geleden gedraaid en er is niets blijven hangen en dat is geen goed teken. Rebel MC is zo'n plaatje dat ik geregeld hoor zonder dat ik het in de gaten heb. Een enkele keer denk ik dan van 'wat is dit voor nummer?'. Wel, het is dus 'Street Tuff' en het kan nu worden gedraaid in mijn shows. De vondst van R.E.M. heeft heel wat los gemaakt. Het is in ieder geval de leukste single van 'Automatic For The People' en heeft ervoor gezorgd dat ik weer naar dat album ben gaan luisteren. Dat album ga ik eind 2020 nog eens centraal zetten.

* Respect- What Comes After Goodbye (UK, Chrysalis, 1990)
* Respect- Love Drive On (EEG, Chrysalis, 1990)
* David Lee Roth- A Lil' Ain't Enough (Duitsland, Warner Bros., 1990)
* Sade- No Ordinary Love (NL, Epic, 1992)
* Siberia- Heaven Can Wait (NL, Ariola, 1989)
Vooral de platen op het Chrysalis-label komen met 'release sheets' in de hoesjes: Teksten geschreven door de platenmaatschappij met de achtergrond van de plaat in kwestie. Het leert ons dat Respect een groep uit het Engelse Sheffield is welke onder invloed staat van de synth-bands uit de stad. Denk dan aan ABC en The Human League. Sheffield is relatief klein en zo kan het gebeuren dat Human League-frontman Philip Oakey bij je aan de keukentafel zit en spontaan gaat meezingen met een demo. Het resultaat is het duet op de eerste single met meneer Oakey. Het is een plaat die praktisch past in het elektronische geluid van de jaren tachtig. 'Love Drive On' heeft daarentegen meer ballen maar beide platen zijn allerminst slecht. Ik moet toch nog even de apparatuur aanzetten want de laatste drie vallen buiten de platen van zondag. Meneer Roth heeft me nooit echt kunnen bekoren maar het is leuk voor op een zondagavond. Snel afzetten en door naar Sade want daar kijk ik inmiddels een half uur naar uit. Veel té lang niet gehoord. Hoewel ik in 1992 graag wil over komen als een stoere grungerocker hou ik heel stiekem al achtentwintig jaar van dit plaatje en dat is gelukkig niet minder geworden! Bij Siberia ga ik uit van het label: Dat noteert beide nummers als 1989. Op het hoesje staat echter 1990. Muzikaal vind ik dit toch echt wel jaren tachtig, het neigt voor mij naar Big Country en dergelijke. Fijne radioplaat maar niet wereldschokkend.