zondag 31 mei 2020

Eindstreep: mei 2020


Ik had een week geleden niet gedacht dat ik in staat zou zijn om een 'Eindstreep' te kunnen doen met tien singles. Ik had al even overwogen om een top tien van dit jaar 'so far' te doen maar dan kan ik mezelf niet langer inhouden en moeten er singles worden gekocht. In Ruinerwold wel te verstaan en maar liefst 26 plaatjes. Genoeg om een 'Eindstreep' te fabriceren. Dat kost inderdaad niet veel moeite. Zesentwintig singles in totaal deze maand. Pebbles en The Free heb ik dubbel en die doen dus niet mee in dit overzicht. Geen Blauwe Bak-aanwinsten te bekennen maar de eerste van volgende maand is onderweg in de post. Of... is het de eerste van vorige maand? Ik heb de nieuwe van The Swans Of New England al in april besteld en betaald, hij is afgelopen week geperst en het rode vinyl is nu onderweg naar Uffelte. Die komen we volgende maand tegen in de 'Singles round-up' en de 'Eindstreep'. Nu de tien hoogtepunten van de singles uit Ruinerwold.

1. Sideshow-Barry Biggs

2. Lost In Your Love-John Paul Young

3. Beds Are Burning-Midnight Oil

4. Heat Of The Moment-Asia

5. If You Can't Stand The Heat-Bucks Fizz

6. Boat On The River-Styx

7. Let Your Love Flow-Bellamy Brothers

8. That Same Old Scene-Roxy Music

9. Love Will Save The Day-Whitney Houston

10. System Addict-Five Star

Groen en gele vingers

De plataan is vermoord! Nee, ik denk dat het wel meevalt want dit type bomen kunnen prima tegen wat misbruik op zijn tijd. Toch is dat wel mijn gevoel bij de knipbeurt van vanmiddag. Het ding groeit bijna tot aan mijn dakraam en niet alleen de buurvrouw klaagde hierover. Ik vond het zelf ook al geen gezicht in het afgelopen jaar en zeker sinds dat de buren verderop in de boerderij ook de tuin hebben gefatsoeneerd, kan ik niet achterblijven. Ik zit nog even te twijfelen bij de boom op de hoek. Op het niveau van de heg kan ik hem niet door krijgen met de zaag en bovendien hou ik dan alleen een kale stam over. Ik hoop dat de boom nog een beetje hoger mag zijn dan de rest want hogerop zou ik hem kunnen door zagen met de nieuwe zaag. Het is al fraai weer voor de hooikoorts en de plataan heeft een soort van stof dat ook niesbuien teweeg brengt. Niets geen reden tot paniek dus. Met dank aan de knipbeurt ga ik nu even verder door zagen op het onderwerp van mijn groene vingers of, beter gezegd, het ontbreken van deze accessoires.

De perikelen zijn al eens voorbij gekomen in 'Het zilveren goud'. Ik ben in december 1992 van school gegaan en doe de eerste paar maanden van 1993 vrijwel continu werk via de uitzendbureaus. Ik ben té goed van aard en daar wordt misbruik van gemaakt. Dan doel ik vooral op de man die de kanteldeuren plaatst in de garages. Hij heeft me aangenomen via het uitzendbureau maar begint na een week al met het verhaal dat hij me zwart wil hebben. Ik zie niet zoveel verschil in zwart en wit als het op werk aan komt. En voordat ik morgen de belastingdienst aan de deur heb: Ik heb het over 1992. Met de wijsheid van nu zou ik dát werk in geen geval zwart willen doen. Zeker niet als je bedenkt dat ik oude garagedeuren met nog brokjes beton aan het metaal naar de schrootcontainer moet dragen. Ik heb de rug verder verknald op de vuilstort met de wasmachines met beton, maar dat is een ander verhaal. Met name thuis zijn ze niet te spreken over de praktijken van mijn baas en 'heit' onderneemt actie. Hij beveelt me aan bij een lid van de damclub die al jaren werkt voor een hoveniersbedrijf. Hij is de kruiwagen naar mijn nieuwe baan en de laatste voor een lange tijd van werkloosheid. Via het uitzendbureau met alles keurig netjes in de boeken en geen handjeklap bij de salariëring. Dat is een vooruitgang op het kanteldeuren plaatsen. Het lijkt snel verdiend, maar dan...?

Mijn oudste broer heeft de landbouwschool gedaan en is boer in hart en nieren. Overigens werkt hij al twintig jaar in een fabriek omdat er nauwelijks werk is voor een 'knecht' op een boerderij, maar hij heeft duidelijk groene vingers. Mijn andere broer is sinds jaar en dag hovenier. Mijn ouders zijn beide ook gek op tuinieren. Van zus weet ik het niet goed, haar man is een fervent tuinier. Ik heb niets met levende have zodra ik het moet gaan verzorgen. Nooit de interesse gehad. Dan ben je van de ene op de andere dag hovenier. Ik herinner her werk als de langste dagen die ik in mijn werkzame tijd heb gekend. Het duurt een halve dag tot de eerste koffiepauze, een maand tot de lunchpauze en een half jaar voordat we naar huis kunnen. Intussen laat ik op de eerste dag een oude grasmaaier verzuipen in de kolk bij het stoomgemaal van Lemmer. Ik snap bij het schoffelen niet zo goed wat nu precies het onkruid is en wroet dus alles eruit dat groen is. Inclusief planten. Ook al bezem ik de straat met één hand of rij ik expres over een leeg blikje met de maaimachine... de baas kent mijn ouders en heeft laten weten 'dat hij niet op zijn geweten wil hebben dat ik op hun pot moet teren'. Ik probeer echt alles om maar ontslag te krijgen want binnen een paar dagen weet ik gewoon al dat ik dit helemaal niet wil doen. Na twee en een halve week, de dag voor Hemelvaart 1993, spring ik uit de band en bedreig een collega met een schoffel. Dat is gedrag wat niet wordt getolereerd en zo ben ik snel weer bevrijd uit de groene ellende.

Helaas is de arbeidsmarkt in tussentijd helemaal ingezakt en loop ik de deur plat bij de uitzendbureaus zonder een verder resultaat. Als ik in 1994 in het Jeugdwerkgarantieplan kom, slijt ik het eerste jaar bij de gemeente en, jawel, daar zit ook wel eens iets 'groens' bij in. Meestal is het echter afval rapen in de dorpen met een gezellige bouwkeet met mijn radio-cassetterecorder. Daarna hoef ik jaren lang niets meer aan een tuin te doen. In Mossley hebben we geen begroeiing in de tuin en Harrie duldt niemand anders in de tuin dan hemzelf of zijn collega;s van de groenvoorziening. Bij Jan in Steenwijk is evenmin sprake van een tuin. Als ik de Rembrandtstraat betrek, belooft de woningbouw orde op zaken te brengen qua tuin, alleen duurt dat een anderhalf jaar en is het inmiddels winter. In het voorjaar kom ik op achterstand en het zal nooit meer iets worden. In Nijeveen heb ik alleen een strookje gras en vooral veel gras tussen de tegels. Ik krijg nog eens een kaartje van de woningbouw dat ik 'een voorbeeld voor de buurt ben' gezien ik de tuin heb opgeruimd. Die had ik moeten inlijsten. In Uffelte is het eveneens een 'luie' tuin. Geen speciale planten en alleen de plataan die ik geregeld moet snoeien. Eigenlijk in maart maar dan moet er geen kans op nachtvorst zijn. Hierdoor wordt het een paar maal uitgesteld en is dit feitelijk de eerste knipbeurt sinds ik er ben komen wonen (afgezien van een paar laaghangende takjes).

Ik hou van de natuur en groen om me heen. Ik zou er niet aan moeten denken om nog steeds tegels te hebben met gras dat er tussendoor komt. In Nijeveen ben ik geregeld een halve dag bezig om tot een resultaat te komen. Toch zal ik nooit groene vingers krijgen en 'dit zou ik wel willen' blijft dan ook vaak bij alleen een dagdroom. Morgen maar even genieten van de natuur in het bos.

Singles round-up: mei 3


Ik ben erg ambitieus voor vandaag en ben speciaal hiervoor extra vroeg uit de veren gegaan. Hetgeen betekent dat ik ook eens iets eerder naar bed ben gegaan. Gevolg is dat jullie vandaag drie berichten van me krijgen en omdat ik op dit moment geniet van mijn ontbijt en wel een beetje muziek kan waarderen, trap ik af met de 'Singles round-up'. De ambitieuze plannen spelen zich overigens af in de achtertuin. De buurvrouw heeft al eens haar beklag gedaan en, eerlijk is eerlijk, het is mij ook al twee jaar een doorn in het oog. Toch komt het er iedere keer niet van. De bomen en struiken in de achtertuin moeten nodig eens worden gesnoeid. Ik heb vrijdagmiddag een zaag gehaald en ik ga als eerste de plataan te lijf. Die wordt flink gekortwiekt. De boom bij de weg groeit ver boven alles uit, deze ga ik waarschijnlijk morgen proberen. Het hangt ervan af hoe handig de zaag is. Mijn chef heeft echter al aangeboden om bij dat laatstee karwei te helpen als het niet mocht lukken. Voordat ik in het groenvoer ga, duik ik eerst in het zwartvoer voor de acht laatste singles van deze maand.

* Midnight Oil- Beds Are Burning (NL, CBS, 1987)
Vijftig cent is een ouderwetse gulden, dat heb ik al eerder gememoreerd. In 1990 kocht je voor een gulden een smetteloze single in fotohoes welke met een beetje coulance als een 'collector's item' zou kunnen worden omschreven. En natuurlijk... 'This Is My House' van The Moody Blues mét fotohoes heeft me niet meer dan vijf gulden gekost in 1989. Tegenwoordig zijn de singles-prijzen een stuk minder mild en dan is vijftig cent een kermis. Midnight Oil ontbreekt nog altijd in de verzameling en eigenlijk wil ik meteen doorgaan voor een exemplaar met fotohoes. Deze single ziet er nogal beduimeld uit zonder hoes. Ik weet het niet te verklaren maar opeens is het nummer niet uit mijn kop te branden en ik heb er zin in. Ik waag de gok en neem hem mee. Hij kraakt zoals die smaakt maar ik ben ervaren genoeg in krasjes om te kunnen zeggen dat 'het nog wel meevalt'. Tot een beter exemplaar arriveert (en dat zou toch niet zo lastig moeten zijn?), doe ik het wel even met deze thuisbrenger. Tot vanavond!

* Giorgio (Moroder)- Today's A Tomorrow (Duitsland, Hansa, 1972)
Hoewel de plaatjes zijn toegeschreven aan Giorgio eindigen ze vooralsnog onder de 'M' van Moroder in de jaren zeventig-bakken. Het begint al een kleine verzameling te worden. 'Today's A Tomorrow' begint met een heerlijk Moog-geluid om meteen in de stemming te komen, verder klinkt dit als de opvolger van 'Son Of My Father'. De solo na het refrein is weer ouderwets Moog en dat is uiteindelijk toch de reden waarom ik ze koop. Iedere gek zijn gebrek. Ik kan soms een paar uur verdrinken in de demonstratievideo's van Moog-producten en hoewel ik niet weet wat ik ermee moest uithalen, zou ik nog best eens zo'n Moog willen hebben. Misschien als ik een miljoen win?

* Pebbles- Mercedes Boy (Duitsland, MCA, 1988)
Ik twijfel al een beetje maar neem het desondanks mee. Wat blijkt? Deze single is in 1988 uitgegeven met twee verschillende fotohoesjes en ik heb ze nu beide. De platen zijn volgens het label geheel identiek. Ik had hem al in de gele hoes, op de single uit Ruinerwold verbergt mevrouw Pebbles met haar linkerhand de borsten die bijna de rode leren jas (of jurk, dat vertelt de hoes niet) uit floepen. Muzikaal is het natuurlijk een grote jaren tachtig-trip vanaf het intro met duidelijke 'remix'-elementen tot aan het refrein en uiteindelijk de uitloopgroef. Ik zet hem naast de andere single maar voor de 'Eindstreep' doet het in ieder geval niet mee.

* Roxy Music- Jealous Guy (Duitsland, EG, 1981)
Ach natuurlijk is het een draak: Het eerbetoon van Bryan Ferry en zijn kornuiten aan de overleden John Lennon. Met een vals fluitje op het einde. Ik heb de single in Mossley al de nodige draaibeurten gegeven, maar... de Duitse met fotohoes voor vijftig cent is geen geld. En is het twee voor de prijs van één? Op de b-kant staat namelijk 'The Same Old Scene'. Ja, het is een 'double-sider'. Duitsland heeft dit nooit als afzonderlijke single gehad. Wat mij betreft is dit dan ook meteen de favoriete kant want 'Jealous Guy' heb ik een fiks aantal keren te vaak gehoord.

* Alvin Stardust- Jealous Mind (Duitsland, Ariola, 1974)
Als Shane Fenton het allemaal van tevoren had geweten? Als The Beatles furore maakt, keert hij de showbiz de rug toe en komt pas een decennium later terug. De platenmaatschappijen zijn dan op zoek naar 'oude rockers' om het succes van Gary Glitter te kunnen beconcurreren. Gary Glitter kan en mag in Engeland echt niet meer sinds het schandaal is uitgelekt. Elders op Soul-xotica heb ik Bay City Rollers gehad in 'Raddraaien' en ontdek daar 'iets vreemds' met platenmaatschappij Bell en artiesten die huizen 'lenen' tijdens hun contract. Een van de Rollers moet jaren later brommen voor het zelfde vergrijp als Glitter. Maar goed... Alvin  is een 'family man'. Zijn zoon Adam zal later toeren met The Moody Blues als toetsenist en dance-producer worden (Adam F). Omdat de producties nogal Glitter-esque zijn en de stem van Alvin niet meteen is te herleiden zijn ook deze plaatjes door het Glitter-schandaal op een zijspoor gekomen. Een vergeten hoek van de glamrock. Het is trouwens een leuk nummer maar ook niet meer dan dat.

* Styx- Boat On The River (Duitsland, A&M, 1979)
Erg jammer want ik vind het zo'n leuk nummer! Deze single wordt verstierd door een 'golf' in het vinyl. Ik geloof dat de kwaliteit later in de plaat wel iets verbetert maar vooralsnog kan ik hier niet zoveel mee. Hij gaat wel mee voor de 'Eindstreep' maar toch even verder zoeken voor een betere single.

* The Veterans- There Ain't No Age For Rock 'N  Roll (Duitsland, Carrere, 1979)
Zo'n plaatje dat ik uit het 'Hitdossier' ken maar waar ik geen voorstelling bij kan maken. Geen onaardig nummer maar ook niet superieur. Het is een synthesizer-ding dat me nog het meeste doet denken aan 'Be My Boogie Woogie Baby', vooral qua irritatie. Leuk voor op een zondagavond is dan altijd mijn dooddoener.

* John Paul Young- Lost In Your Love (Duitsland, Ariola, 1978)
Harry Vanda en George Young kunnen niet genoeg krijgen van de ritme-loop die ze hebben ontwikkeld voor John Paul Young's 'Love Is In The Air'. Toch is 'Lost In Your Love' 'anders' in een positieve zin, althans voor mij. Ik kan dit erg goed waarderen in ieder geval en bovendien is de single puntgaaf als je rekent dat de plaat vijftig cent is geweest en zonder hoes in de bak staat.

Nog één bak koffie en dan maar eens bezig in het groen. Het zou zomaar eens een 'gezellig' bericht kunnen inspireren. Of een '(Kn)uffelt(j)e'. Vannacht publiceer ik de 'Eindstreep', vanavond eerst de volledige Engelse Top 40 van veertig jaar geleden op Wolfman Radio.

woensdag 27 mei 2020

Singles round-up: mei 2

In plaats van achterop schema te komen, ga ik zelfs even vooruit werken! Het is vooral omdat ik zoveel lol heb om de nieuwe aanwinsten te beluisteren dat ik meteen nog een deel er achteraan gooi. Nogmaals: Deze ene platenspeler klinkt op zichzelf nog zo slecht niet, maar bij de inloopgroef hoor je de slijtage van de naald. Dat vind ik bij goedkoop vinyl geen probleem maar toen ik het euvel constateerde, zou ik nog een paar 'dure' platen draaien in de show en dat gaat me aan het hart. De tweede draaitafel kan ik niet meer goed in balans krijgen en bovendien blijft de start/stop-knop wel eens haken. Ik hou eentje op Marktplaats in de gaten, hetzelfde merk en type en zeer weinig gebruikt door de eerste eigenaar. Misschien dat ik de hele draaitafel nog wel vervang, maar dat zou dan van mijn vakantiegeld moeten. Fiets repareren, afrekenen bij Mark en draaitafel... en dat geld zal ook wel op zijn? Gelukkig kun je met platen ook voor minder nog veel plezier hebben. Nu de volgende negen die samen de helft hebben gekost van een gemiddelde single bij Mark.

* The Free- Keep In Touch (NL, Philips, 1969)
Deze heb ik al, maar ik kan hem nooit laten liggen. Nu ook omdat deze met het originele 'hartje' is en dat ontbreekt bij de andere twee. Het heeft wel voelbare krassen en dus weet ik niet of dit hem gaat worden? Ik heb de plaat een tijd in de Blauwe Bak gehad voor de keerzijde, 'Taking It Away', en dat is zelfs nog Week Spot geweest. De a-kant blijft echter tijdloos en zou ik best anno 2020 een kans willen geven in de Blauwe Bak. De draaitafel maakt geen punt van de krasjes en dus moet ik deze eens naast mijn andere leggen om een keuze te maken. En dat heb ik net geschreven of... de plaat blijft hangen. Jammer dan!

* The J. Geils Band- Centerfold (EEG, EMI America, 1981)
Over feestplaten gesproken. Ongelofelijk hoe ik jaren lang in kroegen heb kunnen draaien zonder deze single in mijn koffers? Ach, ik heb daarvoor destijds de elpee 'Freeze Frame' gebruikt. Inmiddels wordt dit plat gedraaid op de non-stop-jukebox van Wolfman Radio waardoor het 'not done' is om dit in een reguliere show te draaien. Toch ga ik het wel eens proberen met deze single.

* Andy Gibb- Shadow Dancing (Duitsland, RSO, 1978)
Geschreven door alle vier Gibb-broers en dan moet het wel goed zitten. Barry, Robin en Maurice verzorgen ook de achtergrondzang een de combinatie met de bombastische productie maakt het tot een typisch Bee Gees-ding. Er is echter één verschil en dat is het feit dat Andy niet een hele bijzondere stem heeft zoals zijn broers. Op zichzelf wel een lekker nummer.

* Harpo- Kaleidoscope (Duitsland, EMI, 1976)
Met mijn verjaardag heb ik in 'Tuesday Night Music Club' uitsluitend vinylsingles gedraaid uit mijn geboortejaar. 'Moviestar' van Harpo is een 'guilty pleasure'. Het is één van mijn eerste singles (nummer 91 volgens de kaartenbak) en het geeft me nog altijd plezier om te draaien hoewel het natuurlijk erg 'cheesy' is. Nu heb ik hier een opvolger van 'Moviestar' dat het niet heeft gehaald in Nederland en wat denk je? Ik hoor een soort van 'Moviestar' maar dan minder interessant. Ik kan het Harpo niet kwalijk nemen, het is nog de tijd waarin de producenten en platenlabels een populair geluid helemaal uitmelken. Dat het dan helemaal is afgelopen met een artiest op een gegeven ogenblik is iets waar zij het minst mee zitten.

* Whitney Houston- Love Will Save The Day (Duitsland, Arista, 1987)
Hier heb ik een tijdje bij staan dralen. Ik ben niet een hele grote fan van de kunsten van Whitney. Ze is wat dat betreft een opvolger van Aretha en een voorganger van Mariah en dat 'gekrijs' kan me worden gestolen. Toch geeft 'Love Will Save The Day' een prettige associatie en een nummer waarin ze de gimmick nog redelijk onder controle weet te houden. Jaaa, hier hebben we weer zo'n plaat die na 33 jaar eindelijk gaat smaken voor mij.

* Jon & Vangelis- I'll Find My Way Home (Duitsland, Polydor, 1981)
Volgens mij heb ik hem in 1996 in Denemarken gekocht. maar deze staat in 2020 niet op de juiste plek in de bakken. Zo mooi met fotohoes heb ik hem in geen geval en dus is het een blijvertje. De enige manier waarop ik Vangelis kan pruimen: In combinatie met Jon of Demis. Een ex-vriendin had de remedie gevonden om me de deur uit te werken. Star Wars op televisie met het geluid op zacht en een album van Vangelis ter begeleiding. Even later zou de voordeur dicht slaan en ik op de scooter weg rijden. Jon & Vangelis is daarentegen een brok jeugdsentiment en daar schaar ik deze single ook onder.

* KC & The Sunshine Band- Give It Up (NL, Epic, 1982)
Over jeugdsentiment gesproken. Ik kan me nog goed herinneren dat Toppop in 1983 afsluit met dit nummer. Het is dan nog niet een grote hit (geweest) en dus 'ken' ik het vanaf 'het begin'. In de zomer van 2012 verblijf ik vooral in een Facebook-groep voor Northern Soulies en het is hier dat ik begin met het doen van Engelstalige podcasts. Een week eerder is nog iemand de groep uitgetrapt omdat deze dit nummer van KC & The Sunshine Band had gepost. Het is waar dat de hele vroege Jay Boy-singles van KC destijds zeer populair waren in de Northern maar ook dat de  groep meteen is gedumpt na het succes van 'That's The Way I Like It'.Dit 'Give It Up' is echt een brug te ver voor een Northern Soul-groep maar het blijft wel een fantastisch nummer waarbij ik in ieder geval niet stil kan blijven zitten.

* Lou & The Hollywood Bananas- Hollywood Hollywood (Duitsland, Hansa, 1979)
Ik ga meteen maar voor de b-kant, de 'English Ska Version', Ik denk overigens aan 'Kingston Kingston', maar dit is een beetje een matige opvolger om het zacht uit te drukken. Ik moet 'Kingston' nog eens zien te bemachtigen voor weinig.

* Bill Medley- He Ain't Heavy, He's My Brother (Duitsland, Scotti Bros., 1988)
Ook hier heb ik mijn bedenkingen bij en mag op het allerlaatst toch nog mee. Geen enkele uitvoering die het haalt bij de oer-versie van The Hollies als je het mij vraagt en de plestik productie van Giorgio Moroder draagt evenmin bij aan het plezier. In het archief met het ding!

Singles round-up: mei 1


Het is puur junkie-gedrag. Hoezo een verslaving? Als ik merk dat ik een tijd lang geen platen meer heb gekocht, dan moet het gewoon gebeuren! Het zijn altijd gevaarlijke momenten. Het is anders dan een bestelling plaatsen op Discogs of afrekenen bij Mark. Het is de spanning van het staan voor een bak met platen, niet wetende welke titel drie platen verderop staat. Je kan elk moment met een plaat in de handen staan die je al jaren hebt gezocht. Vaker is het nog dat het alleen maar Johannes De Heer en Mouth & Macneal is. Het wordt gevaarlijk als de platen een 'beetje interessant' worden. Ik ben al een aantal malen bij de kringloopwinkel in Ruinerwold geweest en heb eveneens opgemerkt dat deze is verhuisd naar een nóg groter pand. Daar ben ik nog altijd niet geweest. Natuurlijk heeft de corona ervoor gezorgd dat de winkel een paar weken op slot heeft gezeten maar sinds een week is die weer open. We hebben het er vanmiddag nog over gehad op de zaak als ik aanbied om een brief te bezorgen op Haakswold. Je bent dan feitelijk al onderweg naar Ruinerwold en omdat ik mooi op tijd ben, besluit ik binnen te wippen bij de kringloop. Veel Duits spul maar ook redelijk wat jaren tachtig. Voor vijftig cent wordt het dan gevaarlijk en, jawel, ik verlaat het pand met 26 singles. Vanavond de eerste negen hieruit.

* Asia- Heat Of The Moment (NL, Geffen, 1982)
Ik heb tijdens een vakantie in Denemarken ooit de eerste elpee van Asia gekocht. 'New old stock' voor een afbraakprijsje. Toch heeft de langspeler me buiten 'Heat Of The Moment' om nooit echt kunnen bekoren. Elpees doen niet mee in de verzameling en cassettes evenmin. Ik ken 'Heat Of The Moment' namelijk van 'Rock Aid Armenia', de compilatie-cd van 'heavy' rock-artiesten ten behoeve van de slachtoffers van de aardbeving in Armenië van 1990. Het blijft uiteraard een knaller van een nummer. Net even nagekeken en, nee, ik had deze nog niet!

* Bellamy Brothers- Let Your Love Flow (Duitsland, Warner Bros., 1976)
En hier gaat het dus vrijwel meteen mis. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik dit een erg leuke single vind maar bij dergelijke grote hits zoek ik graag even verder totdat ik een puntgaaf exemplaar met fotohoes heb. Ik neem echter een aantal platen zonder hoes mee omdat ze zo goedkoop zijn. Ja ja, vijftig cent was vroeger een gulden. De plaat zelf is eigenlijk nog best gaaf te noemen. En nee, deze heb ik ook nog steeds niet. Het kan verkeren na ruim dertig jaar verzamelen en bijna vijftienduizend singles op zolder. Deze komen we zondag vast tegen in de 'Eindstreep'?

* Barry Biggs- Love Come Down (Duitsland, Ariola/Dance, 1983)
Goh, ik moet er nog wel aan wennen dat ik niet meer html-codes hoef te gebruiken. Mocht het toch eens voorkomen dat er een <br /> opduikt in een bericht, dan is me dat even ontschoten. En we knallen vrolijk verder met de singles. Nu dit fijne nummer van Barry Biggs, een man die sowieso weinig verkeerd kan doen bij mij. Een andere grote kanshebber voor zondag!

* Bucks Fizz- Piece Of The Action (NL, RCA, 1981)
* Bucks Fizz- If You Can't Stand The Heat (NL, RCA, 1982)
Een deel van het oorspronkelijke Bucks Fizz is nog altijd actief en heeft een paar jaar geleden een album gemaakt als The Fizz. Daardoor word ik blij verrast als ik een show aan het voorbereiden ben. Het zou eenvoudig zijn om het kwartet weg te zetten als Eurovisie-deelnemers en de rest van hun werk niet serieus te nemen. Het helpt al een beetje omdat ik een sterke band heb met 'When We Were Young'. Hoewel het allemaal poepje commercieel is, zitten de nummers toch bijzonder verfijnd in elkaar. Als ik dan een tweetal oudjes tegenkom voor vijftig cent dan heb ik het oprecht zwaar. Ik moet bekennen dat ik beide platen ben 'vergeten'. In het geval van 'Action' is dat niet vreemd, 'Heat' begint me wel ergens te dagen. Hoewel ik niet meer dan vijftig cent ervoor wil geven, ga ik Bucks Fizz misschien nog wel verder 'ontdekken'.

* Captain Sensible- Wot! (NL, A&M, 1982)
Ik heb de kapitein in 2000 nog in levende lijve aanschouwd in Het Bolwerk, schiet me nu opeens te binnen. The Damned doet Sneek aan voor een tournee en het valt samen met het vijfentwintigjarig jubileum van de popzaal. Toch is het op deze single vooral het werk van producent Tony Mansfield. Deze heeft voordien furore gemaakt met New Musik ('This World Of Water') en heeft ook in de Nick Straker Band gespeeld. Hij krijgt het voor elkaar om de 'comedypunker' te laten klinken als Grandmaster Flash en het resultaat mag er zijn. Erg blij met deze aanvulling op de jaren tachtig-bak.

* Tony Christie- Don't Go Down To Reno (Duitsland, MCA, 1972)
En daar wordt het even interessant? Tja, de titel doet mij eerder denken aan een variant op 'Is This The Way To Amarillo?' maar van Tony Christie is bekend dat hij in de jaren zestig een paar singles heeft gemaakt voor MGM welke hoog staan aangeschreven in de Northern Soul. Nee, het is geen 'Amarillo' en ook geen Northern Soul of andersoortig interessant. Best wel een gezellig nummer voor op een zondagavond. 'Sunday Morning' op de keerzijde is een ballade waar de honden geen brood van lusten.

* Clime Fisher- Rise To The Occasion (EEG, EMI, 1987)
Ik twijfel... Heb ik deze al niet? Toch is dit exemplaar in zo'n goede staat dat ik het mee neem. En nu weet ik het opeens: Ik heb dit op 12"-single en dus ben ik blij dat ik overstag ben gegaan voor de single. Volgens mij staat het origineel ook op de 12", dit is de 'hiphop mix' en dat heb ik nooit een geslaagde combinatie gevonden. Beetje jammer dus want ik had gehoopt dat ik nu wellicht met andere oren zou luisteren.

* Five Star- System Addict (Duitsland, Tent, 1985)
Een paar weken geleden heb ik de bestverkochte albums uit de zomer van 1987 gedraaid op de radio. In Engeland wel te verstaan, dus geen Manke Nelis in de lijst! Five Star staat ook in de top veertig en dan raak ik in gesprek met chatroom-resident Jason. Hij rekent uit hoeveel platen hij heeft van Five Star. Dat is een redelijke collectie. En ik? Slechts eentje! 'All Fall Down' en niet in de beste staat. Nu ik 'System Addict' zie liggen voor vijftig cent besluit ik daar verandering in te brengen. Het is best feestelijke muziek in mijn beleving maar is ook jaren tachtig als een zenuwslopende kubus of vrouwen met vitrage in het haar.. Ik sta open voor uitbreiding van de verzameling.

Week Spot: Harry Deal & The Galaxies


Ik hou persoonlijk niet zo van vooruitgang vooral als er niets mis is met de oude vorm. 'If it ain't broke, don't fix it', zoals de Engelsen dat zeggen. Blogger dreigt al een tijdje met de nieuwe versie en nu zie ik dat vanaf eind juli de oude opzet helemaal niet meer te gebruiken is. Ik zal er dus even aan moeten wennen? Nou vooruit, laten we maar meteen het nieuwe concept ten doop houden met de Week Spot. En... er is nieuws voor de liefhebbers: Maar liefst drie afleveringen 'Singles round-up' in de komende dagen. Ofwel: Ik heb heb toegegeven aan mijn junkie-gedrag en een kringloopwinkel onveilig gemaakt. Nu eerst de Week Spot van deze week voorstellen. Dat wordt 'She's Got It All Together' van Harry Deal & The Galaxies (1974).

Of het 2014 is geweest of 2015? Dat weet ik niet meer precies te herinneren. Ik weet wel dat ik op een avond uit het werk kom. Het is al donker en als ik Nijeveen binnen kom fietsen, worden mijn oren getrakteerd op een prettige opname vanaf de mp3-stick. Eenmaal thuis sterft het nummer bijna weg en kan ik nog net onder de keukenlamp zien waar ik naar heb geluisterd. Ik herinner me alleen de naam van Harry Deal & The Galaxies en ben daarmee op zoek gegaan op Ebay. Al snel ontdek ik dat ik niet de enige liefhebber ben en de prijzen zijn me te gortig. En zo vergeet ik Harry Deal & The Galaxies voor een tijdje totdat ik de 1978-heruitgave van 'She's Got It All Together' bij de Discogs-verkoper zie staan. De prijs is even zonnig als het strand van North Carolina waar deze plaat zijn 'roots' heeft.

Het is vooral de single 'I Still Love You' waar de meeste dj's naar op zoek zijn en de plaat die als duurste uit de bus komt. Een eerste oplage van 'She's Got It All Together' is anders ook flink in trek. Wikipedia beschrijft de groep als een rock-and-roll-band uit Taylorsville, North Carolina. De broers Harry en Jimmy Deal starten in 1959 met de groep en bouwen samen de Galaxie III-opnamestudio waar de groep haar platen zal opnemen. De 'beach music' bestaat al sinds de jaren veertig en beleeft haar hoogtijdagen in de vroege jaren zeventig. Harry Deal & The Galaxies vormt daarin een belangrijke schakel. Evenals tijdgenoten uit deze 'scene' gaat ook Harry Deal nog tientallen jaren door met zijn groep en de hele halve Deal-familie heeft wel eens deel uitgemaakt van The Galaxies.  Harry is op 16 december 2017 overleden.

Hoewel ik vanmiddag een zwik platen heb gekocht, ben ik vooralsnog 'gehandicapt' als het aan komt op de draaitafels. Eentje draait nog goed maar met een naald die ik mijn kostbare platen niet wil aan doen. De partij van vanmiddag kan in principe best even hiermee maar ik zal eerst een nieuwe 'banaan' moeten hebben. 'Do The 45' ligt ook al een paar weken stil en dus doe ik op dit moment weinig anders met de Week Spot dan het hier publiceren.

dinsdag 26 mei 2020

Eretitel: 'London Girls'



Tussen het 'Week Spot Kwartet' en dit bericht heb ik eerst eens flink opgeruimd en dat heeft kostbare tijd in beslag genomen. Mijn computer schreeuwt al een paar weken dat het geheugen minimaal is en nu begint het al deze mededeling te verkondigen bij een relatief eenvoudige opgave als het schrijven van een bericht? Ik heb de CCleaner ter hand genomen en heel veel oude meuk verwijderd. Er blijken zelfs nog allerhande log-files op te staan van Internet Explorer terwijl ik dat sinds een jaar alleen gebruik voor Dropbox. Er is nu weer een zee aan ruimte en dat scheelt: Ik hoef nu ook niet iedere keer opgenomen radioshows meteen door te schuiven naar de mp3-speler. Over radioshows gesproken... op dinsdag 25 september 2018 heb ik net weer de draad opgepikt met 'Tuesday Night Music Club' en laat ik me niet langer inspireren door de 'Summer Spirit Of'. 'Summer Is Over' is daarvan het eerste resultaat en 'London Girls' de tweede. In 2018 volgen daarna nog slechts een handvol afleveringen van 'Listen Carefully' en dus zal ik spoedig beginnen aan de serie van 2019. Nu eerst driemaal 'London Girls'.

3. Doug Simmons & Glen Mitchell Band (2011)
Ik begin deze aflevering met een stukje countryrock. Niet bepaald het meest verheffende nummer dat ik heb gebruikt in de 'Eretitel' en het mag duidelijk zijn dat dit het derde wiel aan de fiets is dat een aflevering mogelijk maakt.

2. The Vibrators (1977)
Nee, laten we dan snel verder gaan met een poepje punk. Ik heb eens een citaat gelezen van iemand die verklaarde dat deze in 1979 op dezelfde dag 'Pet Sounds' had gekocht en de laatste new wave-plaat van het moment en dat hij zo het dichtste bij de punk was gekomen. Zelf kan ik dit onderschrijven. Aan de ene kant erg punk in de zin van opstandig en tegendraads maar tegelijk ook weer opstandig en tegendraads genoeg om me niet te conformeren aan de haar- en kledingstijl van de punks. Ik beschouw veel punk als het muzikale alternatief voor vloeken: Je schiet er niets mee op, het lucht lekker op maar tegelijk is het ontzettend 'safe' om van een afstand te schreeuwen en niet te willen bijdragen in de verandering. De enige punkband waar ik anno 2020 mijn stoel voor uit kom is waarschijnlijk Crass. Bij uitstek 'lelijke' muziek en bij hun hangt de muziek niet samen met een commerciële lifestyle maar is het juist tegendraads op die beweging. Maar goed... Crass staat niet in de 'Eretitel' en dus heb ik vandaag te doen met The Vibrators. En ja, dat is me net iets té conformistisch om punk te mogen heten, maar het lucht in ieder geval op!

1. Chas & Dave (1983)
Hoe meer tegendraads kun je zijn dan Chas & Dave? Twee oudgedienden die merken dat Engelse zangers proberen zo Amerikaans mogelijk te klinken en besluiten muziek te maken met een zwaar Cockney-accent. En met betrekking tot de teksten is het eveneens 'down-to-earth' en volks Londen. In 'London Girls' wordt in het intro nog een sneer uitgedeeld aan Adam Ant en hoe hij zingt over 'Deutscher Girls' om vervolgens uit te leggen wat het duo zo charmant vindt aan vrouwelijke inwoners van de Engelse hoofdstad. Ik doe deze 'Listen Carefully' zo gezegd op 25 september 2018 en dat is drie dagen na het overlijden van Chas Hodges. Hij krijgt dus ruim baan in de show en zo mag 'London Girls' mee in de 'Eretitel'. Van de drie is dit het meest aansprekende nummer en dus gaat deze de nummer 1 worden.

Vermoederlijk nog deze week een tweede 'Eretitel' en dan gaan we ons bezighouden met elektriciteit en geïnspireerd door een nieuwe single van dat moment.

Week Spot Kwartet: week 22



'Uit gekkigheid niet weten waarover ik moet schrijven'? Dat is inderdaad gek! Ik heb immers de 'Eretitel' nog liggen en het kan geen kwaad om daar een extra afleveringen in een week te doen. Ik loop nog ver vooruit op het onderdeel en hoef dus niet bang te zijn dat ik dit links ga passeren. Toch liggen twee afleveringen 'Eretitel' te dik er bovenop en dus doe ik vandaag eerst het Week Spot Kwartet. Dan kan ik dit weekend desgewenst een extra 'Eretitel' doen om de schade in te halen. Toch begint het her en der ook te knagen want ik heb deze maand nog geen singles gekocht. Als het meezit ben ik de komende dagen in Steenwijk en heb van februari nog een paar singles liggen bij Van Der Laan (als die open is). Anders maar een maand geen zwart goud, de volgende maand gaat echter weer helemaal goed komen? Nu dan eerst maar de Week Spots van de afgelopen vier jaar.

2016: You Go Your Way-Davy Jones (1967)
Het kan verkeren: Deze single van Nederlandse makelij moet helemaal via Ebay uit Frankrijk kopen. Mijn Facebook-vriend Damien heeft dit exemplaar liggen en adverteert het middels een link naar zijn laatste Ebay-veilingen. Davy Jones is niet goedkoop maar ik schat dat het goedkoper is dan wat je doorgaans betaalt op Marktplaats en bij Damien weet je precies in welke staat deze verkeert. Het kenmerkt de tijd van de verhuizing tussen Nijeveen en Uffelte met het sappige appeltje voor de dorst dat de verhuispremie heet. In april 2016 heb ik even ontzettend veel zin in deze Mod-stamper hoewel de plaat nu nauwelijks meer een plek verdiend in de koffers. Het staat dan ook in de reserve-Blauwe Bak.

2017: (Sending Out An) S.O.S.-Retta Young (1975)
Eentje voor in de serie van Hemelvaartweekenden. In 2017 ga ik op donderdag de Beilerdingspelroute fietsen en op vrijdag ben ik aan het werk in Meppel. De remmen van de Pioneer laten al langere tijd te wensen over en daarmee begin ik naar een akkefietje meer haast te krijgen. Op zaterdagmiddag bel ik naar Nijeveen en, ja, ik kan er meteen terecht. Het euvel wordt verholpen en vervolgens fiets ik Meppel in om me goed te doen aan een vrachtje singles. Daarbij zit ook Retta Young dat meteen Week Spot mag worden. Hoewel? Ik koop het in 2017 in de Duitse uitdossing, de Nederlandse heb ik afgelopen jaar van Albert gekregen.

2018: Wendy Is Gone-Ronnie McNeir (1973)
Ronnie wordt in de wereld van de beukende en stampende Northern Soul op handen gedragen vanwege 'Sitting In My Class', dit 'Wendy Is Gone' is daarentegen in trek bij Modern Soul-dj's die gaan voor kwaliteit in plaats van zeldzaamheid. Mark adverteert de plaat op een zekere middag maar ik vis net achter het net. Het is rond dezelfde tijd dat ik op het spoor kom van een betaalbaar exemplaar van 'On The Run' van The Accents. Ronnie is daarbij een 'kassakoopje'. Ik leer het nummer uiteindelijk pas tijdens de vakantie van 2018 echt op waarde schatten. De plaat is dan al geruime tijd Week Spot geweest.

2019: You'll Never Know-Hi_Gloss (1981)
Op de laatste zondag van december 2018 doe ik op de radio een 'Summer Spirit Of 1981', eentje die ik eindeloos heb uitgesteld door de hoeveelheid medleys in de lijst. Het is de zomer van Stars On 45 en vele variaties op het thema. Daar hoor ik opnieuw Hi-Gloss. Een plaatje dat ik helemaal ben vergeten en waarvan ik me niet weet te herinneren hoe goed het werkelijk is. De plaat verschijnt op mijn zoeklijst en dat duurt niet lang: Bij het volgende kringloopwinkel-bezoek in Meppel heb ik deze in de pocket. Een jaar geleden ben ik door de komst van 12"-singles toch al bezig met een 'verjonging' van de Week Spot en Hi-Gloss past naadloos in dat rijtje.

maandag 25 mei 2020

Een poging tot een Hemelvaart-'Rondom 10'



Ik lig een aantal berichten achterop schema en weet uit gekkigheid niet waarover ik zou moeten schrijven. Ik heb gisteravond terloops dit plan al laten doorschemeren en schop de jaren nog eens extra in de war. 2010 en 2013 zijn de jaren die 'blanco' zijn voor mij en voor de rest kan ik ze allemaal moeiteloos voor de geest halen. Het zal me verbazen of ik over tien jaar de Hemelvaartsdag van 2020 nog weet te herinneren want het is wellicht de meest 'saaie' dag geweest in de recente geschiedenis. Ik heb helemaal niks gedaan dit jaar. Ik heb aanvankelijk plannen om in de tuin bezig te gaan maar daar is het me té warm voor. Ik rook tweemaal een sigaartje achter huis en laat mijn gezicht verder niet buiten zien. Daar staat dan weer tegenover dat ik de overige dagen wel veel buiten ben dus het klinkt wellicht ongezonder dan dat het is. Met uitzondering van 2010 en 2013 kan ik de overige jaren nog goed herinneren en dus durf ik wel een rondje aan door de afgelopen tien jaar.

Het eerste jaar is opgelost! Hoewel ik me niets meer kan herinneren van het voorval heb ik op Hemelvaartsdag in 'T Pandje gedraaid. De zaterdag erna doe ik een optreden in De Buze. Nogmaals: Van beide optredens weet ik niets meer te herinneren en begrijp het enthousiasme uit de berichtjes die ik heb geschreven, maar het voelt alsof het 150 jaar is geleden. In 2011 is mijn broer over uit Denemarken en verblijft bij moeder. Hemelvaart is dan nog geen 'traditie' zoals dat het later zal worden en dus breng ik de dag thuis door. De dag na Hemelvaart moet ik eerst werken en spreek tegen de avond af met moeder en broer. Die pikken me op in Steenwijk waarna we bij een restaurant in Wolvega een maaltijd nuttigen. Het is dan pas een paar weken na het overlijden van vader en ben daarom met de Pasen (een week na de begrafenis) al bij moeder wezen logeren. In 2012 lijkt het aanvankelijk een rustige dag te worden. Ik ben wat aan het knoeien met 'Soul-x-rated' want ik heb dan net mijn mengpaneel en podcast-software ontvangen. Tegen de avond gaat het opeens snel: Ik vat het plan op om eens in De Singel in Zwolle te kijken en spring op de fiets. Het is een redelijk onbezonnen onderneming want er staat de heenweg redelijk wat wind. Op de terugweg moet ik opeens heel nodig plassen terwijl ik aan de rijksweg door Rouveen fiets. Het is even zoeken om een plekje te vinden waar ik ongestoord uit de broek kan.

En zo komen we bij 'het zwarte gat' dat 2013 heet. En toch... heel in de verte? Het is de tijd dat ik de computer heb besteld voor de radio-uitzendingen. Of... in het begin gebruik ik het ding ook nog wel voor overige pleziertjes ne de laptop steeds minder betrouwbaar wordt. Als Windows XP niet meer wordt ondersteund, moet ik weer op zoek naar iets anders en dat is rond dezelfde tijd dat de laptop aan zijn einde komt. Ik denk dat dit de herinnering voor 2013 moet worden. In 2014 is de start van de 'traditie'. Ik ben in 2014 nog op woensdag vrij en later zal ik een paar maal vrij moeten nemen als de dinsdag mijn vrije dag is geworden. Ik ben in 2014 ook al volop bezig met radio en heb 'Floorfillers' op donderdagavond. Hemelvaartsdag naar moeder en een nacht blijven betekent dat ik de show niet kan doen en dus besluit ik in 2014 om op woensdagmiddag naar Friesland te gaan en op de donderdagmiddag terug naar Nijeveen. In 2015 herhaalt dit recept. Er is dan pas een familielid overleden en dat bepaalt voor een goed deel de herinnering aan deze Hemelvaart. Op Soul-xotica hebben jullie daar geen last van gehad, hier levert het een 'Singles round-up' op omdat ik eerst in Sneek De Tafel bezoek.

In 2016 is Hemelvaart al een 'traditie'. Het valt dan echter vroeg en dat is op Bevrijdingsdag in de meivakantie. Moeder is dan met zus en zwager naar Denemarken. Ik heb bovendien andere zaken op deze dag. Ik moet maandag de sleutel inleveren van Nijeveen en daar moet het laatste nog worden weggegooid en schoon gemaakt. Ik zou in eerste instantie het vinyl op de vloer laten liggen maar besluit dan toch om het eruit te ratsen. Ik heb daarvoor een stanleymes nodig en gelukkig is de Welkoop in Meppel open. De schoonmaak wil niet echt vlotten en bel met mijn vrouwelijke post-collega. Of zij me wil helpen? Natuurlijk wil ze me helpen. Een jaar later is moeder opnieuw in Denemarken en wil ik gewoon een eindje fietsen. In de buurt van Lheebroek kom ik op de Beilerdingspelroute uit en fiets deze compleet. Compleet met appelgebak in Hooghalen en een softijsje in Dwingeloo. Dit voelt als vakantie!

In 2018 is het prachtig weer op de dag voor Hemelvaart en dus pak ik de Pioneer voor de rit. Ik heb heerlijk de wind in de rug en als je stil staat, breekt het zweet je uit. Zo fiets ik vrij rechtstreeks over Wolvega, Heerenveen en Joure naar Sneek. In Joure is het goed opletten want ik ben nog niet eerder met de fiets in de nieuwe situatie geweest. De volgende dag laat de zon zich nauwelijks zien. De wind is gedraaid waardoor ik opnieuw wind in de rug heb en ik krijg ook nog een beetje regen onderweg. De tocht gaat nu door de polder. In Havelte steek ik aan bij de chinees en neem een maaltijd mee om thuis op te eten. In 2019 is de Pioneer reeds arbeidsongeschikt geraakt en bovendien is het niet het weer van afgelopen jaar. Ik ga dus met de bus en trein. De vrijdag na deze Hemelvaart krijg ik echter toestemming om de elektrische fiets te gebruiken. Hemelvaart 2019 is ook het weekend dat Uffelte de dorpsfeesten heeft. Hoewel de paarden tijdelijk zijn verhuisd naar een ander perceel zal de feesttent dit jaar niet worden opgezet en zal mijn slaapkamer niet worden gevuld met de wereldse muziek die je alleen op de kermis hoort. Zo heb ik dan toch nog een volledig rondje weten te maken door de afgelopen tien jaar! Wellicht met Pinksteren hetzelfde concept?

zondag 24 mei 2020

Een weinig hemelse vaart



Iets meer dan drie en een half uur. Dat is de tweede aflevering van de honderd albums uit 1979. Het staat nu al op de Mixcloud-pagina van Wolfmanradioshows en ik voel me fit genoeg voor een tweede bericht voor vandaag. Tot een paar maanden geleden gingen we op Soul-xotica geregeld twintig jaar terug in de tijd. Zo heb ik voor het eerst geschreven over de periode in York maar met de komst in De Bilt stokt het verhaal een beetje. Ik was al van plan om iets te doen met Hemelvaart als thema. Eerst zou het een 'Rondom 10' worden, maar ik kan me niet herinneren wat ik in 2011 heb gedaan. En 2013 is eveneens een zwart gat. Twintig jaar geleden maakt ik op Hemelvaartsdag noodgedwongen een fietstocht welke het enthousiasme voor het fietsen terug heeft gebracht. Heb ik eerder hierover geschreven? Ja, maar dat is in 2011 bij de aanvang van de 'Monstertocht' uit 2001. Het verhaal van allemaal onbezonnen acties gedurende één weekend. Gelukkig ben ik in de afgelopen twintig jaar verstandiger geworden!

Ik heb in april de scooter laten repareren en persoonlijk opgehaald uit Friesland. Het ding is een enorme sta-in-de-weg in De Bilt. Ik wil het liever niet aan de openbare weg hebben staan en dus staat die eerst op het binnenplaatsje achter onze winkel annex woning. Overdag moet die dan wel buiten de winkel staan want door de week is het binnenplaatsje de werkplek van Gabriel, onze schrootboer. Gabriel is met zijn gezin gevlucht naar Nederland en gebruiken de bovenwoning van onze voormalige meubelzaak. Op een gegeven ogenblik kan de scooter in deze winkel staan, alleen... als ik eens spontaan uit rijden wil, moet ik net het geluk hebben dat Gabriel thuis is. Niet handig. Bovendien is de scooter weinig betrouwbaar maar gelukkig woont Woodstock-maat Des vlakbij en hij is handig met brommers. Op Koninginnedag kan ik zo een weekendje naar Tuk. Voor Hemelvaart heb ik eveneens grootse plannen. Eerst een paar dagen bij mijn ouders en dan wederom een avondje zuipen in Tuk. Overnachten in de caravan is geen optie, omdat het dakraam stuk is en de boel binnen vochtig en schimmelig is. Denk ik? Donderdagmiddag kort na de lunch ben ik dan eindelijk reisvaardig. De scooter start keurig voor de winkel maar ik ben de straat nog niet uit of het is voorbij met de pret. Hier durf ik niet op naar Friesland te gaan, maar wat nu...? Ik heb een paar dagen vrij en wil niet rondhangen in De Bilt. Ik leen in deze tijd wel eens de fiets van een collega en ik durf het hem bijna niet te vragen. ,,Ga je gang", is zijn reactie en zo stap ik op de fiets.

Hoewel ik in mijn jeugd veel heb gefietst, is dat met de komst van de Solex snel vergeten. In Engeland maak ik nog wel wat mijlen op de racefiets maar dat is voornamelijk voor sollicitatiegesprekken. In Mossley gaat het niet verder dan Oldham of Uppermill (beide keren ongeveer twintig kilometer). Ik ben een 'groentje' als ik Hemelvaartsdag 2000 op de fiets stap. Walkman en genoeg cassettebandjes mee. Ik leer tijdens deze rit 'Urban Hymns' van The Verve waarderen en zal later dit jaar de cd kopen. Ik denk dat ik wind in de rug heb want het gaat in ieder geval van een leien dakje. Via Eemnes de polder in en in de buurt van Zeewolde steek ik aan bij een paviljoen dat open is. Dan fiets ik weer verder en er is geen vuiltje aan de lucht. Ik verbaas me zelfs dat ik nog zo'n conditie heb na zes jaar gemotoriseerd vervoer. Dan nader ik Swifterbant en daar wacht de man met de hamer. Ik zal niet overdrijven maar verdoe wel heel veel tijd om Swifterbant door te komen. Dan zie ik een picknickbank en strijk neer. Ik strek mijn benen en eet en drink een beetje. Ik blijf wel een half uur zo zitten en moet dan weer in de benen. En...? Ik voel me als herboren! Tot Lemmer waar dezelfde man opeens weer opduikt. Nog maar een half uur met de benen rechtuit op een bankje en het is reeds middernacht als ik in Jutrijp arriveer.

Zaterdagmiddag fiets ik via Schoterzijl een toeristische tocht naar Tuk. Evenals in 1995 het geval is, blijf ik ook nu weer dagen lang hangen. De caravan is té vochtig geworden en dus nodig ik mezelf maar onfatsoenlijk uit bij mijn Woodstock-vrienden. Dat is niet allemaal netjes gebeurd en het heeft als direct gevolg dat ik uit de groep wordt gezet. En terecht! Met Kees heb ik altijd contact gehouden en met de Koudumer broers (ik 'overnacht' bij een van hen) zal het nadien moeizaam gaan. Toch komt het gevoel van 1995 weer naar boven bij mij. Ik raak opnieuw 'verliefd' op de omgeving van Steenwijk en stel me voor dat ik hier wel oud en grijs kan worden. Ik informeer opnieuw bij de huisbaas waar ik in 1995 ook al aan de deur heb gestaan. Hij verhuurt kamers in een pension in Tuk. Terug in De Karre raak ik in gesprek met een stamgast. Als die van mijn plannen hoort, zegt die: ,,Ik stel je straks even aan iemand voor. Die is op zoek naar een kostganger". En zo zit ik even later met hem bij Harrie aan de koffie. Ja, Harrie heeft een royale slaapkamer voor en een kleintje achter. Ik kan ze samen huren en over de bijdrage in het huishouden worden we het ook wel eens. En weet je wat? Ik mag meteen het comfort van het huis voor de nacht uit proberen. De volgende dag vertrek ik weer op de fiets naar De Bilt. We hebben die avond een sjoelwedstrijd en ik ben maar net op tijd thuis. Later op de avond is er telefoon uit Steenwijk. Het is de Woodstock-vriend die me vertelt dat ik niet welkom ben op hun aanstaande huwelijk een dat ik verder ook maar een beetje uit de buurt moet blijven. Twee maanden later drinken we overigens alweer een biertje samen maar de hechte vriendschap is voorbij.

Week Spot Kwartet: week 21



Binnen een uur begin ik aan een tweede 'heavy' radiosessie in dit weekend. Omdat de draaitafels nog niet gereed zijn, doe ik momenteel de 'Album Summer Spirit' op Wolfman Radio. Dit weekend heb ik me voorgenomen de volledige top 100 te draaien van de best verkochte albums in Engeland in de zomer van 1979. Gisteravond heb ik het eerste deel gedaan (en deze staat inmiddels ook op Mixcloud) en dit neemt drie en een half uur. De show van vanavond kan wel eens vier uren duren en ik denk dat ik dan té moe ben om nog iets op papier te kirjgen. En dus doe ik nu even snel de aflevering van het 'Week Spot Kwartet'. Zondag is natuurlijk de start van een nieuwe week en dit Kwartet is dan feitelijk van de afgelopen week.

2016: You're Losing Me-Ann Sexton (1973)
Het Seventy-Seven-label is op zichzelf geen zeldzaamheid. Het is ook niet zo dat 'issues' met de gele labels opeens veel meer waard zijn dan die met de oranje en zwarte variant. Behalve in één geval. 'You've Been Gone Too Long' van Ann Sexton is zeer gewild in de soul-scene en de reden daarvoor is simpel. Natuurlijk is het een geweldig nummer, maar deze heeft een zeer gelimiteerde oplage gekend op het gele label. Iedereen speurt dus naar deze gele labels en dat maakt dat een regulier exemplaar al de pan uitrijst. De plaat is recent opnieuw uitgegeven en ik heb hem nog steeds niet gekocht. De reden? Ann Sexton heeft geen slechte plaat gemaakt en er valt nog zoveel te ontdekken. Neem nou 'You're Losing Me' welke praktisch voor een habbekrats op de kop is te tikken.

2017: Here's Tomorrow-Limmie & Family Cookin' (1974)
Het begint in 2016 met de Duitse persing met fotohoes. In 2018 kom ik de Engelse persing tegen bij de kringloop in Havelte, maar deze blijkt zo krom als een hoepel te zijn. Vervolgens vind ik het fotomodel in februari in Emmen en daarmee is de Duitse terug in de jaren zeventig-bak gegaan. 'A Walkin' Miracle' is een hit geweest en zo'n plaatje waar je gegarandeerd een goede bui van krijgt. Toch geef ik de voorkeur aan het meer 'moody' b-kantje 'Here's Tomorrow'. Zo goed dat ik het een jaar na oorspronkelijke aanschaf alsnog uit zoek voor de Week Spot.

2018: Love Will Set You Free-Carrie Cleveland (1980)
Het verhaal van een clubzangeres die samen met haar man plaatjes opneemt om indruk te maken bij de platenmaatschappijen. Muzikaal is het ter ondersteuning van Carrie's zang in de hoop dat ze wordt uitgenodigd door een firma om de nummers opnieuw te kunnen opnemen. Dat gaat nooit gebeuren en zo zitten we veertig jaar later opgescheept met een hoop lo-fi thuisopnames met een overtuigende Carrie aan de microfoon. 'Love Will Set You Free' wordt in 2014 als single gedrukt als bonus en ik ben er nog steeds niet zeker van: Heeft de Belgische verkoper een doosje 'leftovers' gekocht of is dit een ordinaire bootleg?

2019: Show Me How-The Emotions (1971)
Ik moet bekennen dat ik de plaat direct na aanschaf nauwelijks heb gedraaid. Ik neem het wel meteen op voor een 'Vakantiemix' maar daarin is me nog niets opgevallen. Ik maak op een doordeweekse avond een rondje door Uffelte als 'Show Me How' voorbij komt. Het nummer begint even 'chill' als dat ik me op dat moment voel. Het moment waarop de dames alle remmen los laten, schrik ik zo erg dat ik een schreeuw niet kan onderdrukken.

vrijdag 22 mei 2020

Het zilveren goud: juni 1995 deel II



Even dreigt het dat ik weer helemaal op schema kom en maandag is deze vreugde ook van korte duur. Dan begint de eindeloze beslissing over de Week Spot en vervolgens hik ik op tegen het tweede deel 'Het zilveren goud'. Hoewel de platen die ik in 1995 koop onveranderd van een hoge (artistieke) kwaliteit blijven, zijn het de verhaaltjes erom heen die het lastig maken. Gisteren sta ik even op het punt om ermee aan de slag te gaan, maar vanaf dat moment is de knop wel om gezet. Ja, het is vijfentwintig jaar geleden en voelt als een enorme afstand. Hoewel ik weet dat de verhaaltjes over mezelf gaan, voelt het alsof het uit een vorig leven komt en dat is maar goed ook. Als ik precies dezelfde lijn had voortgezet was ik waarschijnlijk niet oud en grijs geworden zoals nu. Hoewel de platen in juni 1995 zijn gekocht, ga ik vanavond andermaal terug naar waar ik twee weken geleden ben gestopt: Zondag 7 mei 1995. Ik ben juist ontkomen aan de politie en er volgt een té korte nacht slaap want... 'never a dull moment' in 1995 en zo staat er weer heel wat op het programma voor deze zondag.

Ik ben meteen met de aanschaf van de Solex in 1994 lid geworden van de Solexclub in Joure. Vooral omdat je via het lidmaatschap van deze vereniging een goedkope verzekering kan afsluiten voor het apparaat. De club organiseert toertochten, Solexraces (waaronder het wereldkampioenschap) en binnen een korte tijd maak ik vrienden (en vijanden) binnen de club. Er is een deel van de rijders dat met de Solex achterop de Twinnyload of aanhangwagen arriveert bij een activiteit en meteen na afloop naar moeders de vrouw gaat. Er is ook een clubje dat op de Solex komt en gaat en waarbij het voertuig na afloop nog bij een kroeg wordt geparkeerd voor een zuipsessie. Voor deze zondag staat een tocht op het programma welke is uitgezet door een clublid. Start en finish is Sellingen in Oost-Groningen en de uitnodiging belooft een rit over de wegen in het Duitse grensgebied waar je zelden tot niet ander verkeer tegenkomt. Na misschien een anderhalf uur slaap op zijn meest, stap ik weer op de Solex naar Joure. Daar word ik ingedeeld bij een vader en zoon met wie ik helemaal geen enkel raakvlak heb. Beide mannen zijn techneuten en ik absoluut niet. Over andere onderwerpen begin ik maar niet eens. In Sellingen is de briefing in het café. Of we allemaal goede voorbereiding hebben getroffen zoals beschreven op de uitnodiging. Allemaal steken ze de hand omhoog behalve ondergetekende. Ik geloof dat de Solex wél verzekerd is maar dat ik nog geen tijd (of zin) heb gehad om het nieuwe plaatje erop te schroeven. Die heb ik in de zak van de leren jas. Ook moeten we een groene kaart hebben omdat we de grens oversteken. Die heb ik niet eens opgezocht en zo dreigt het voor mij even een dagje Sellingen te worden. Het zou achteraf hebben gemogen! Het groene kaart-verhaal wordt een eigen risico, het plaatje wordt ter plekke erop gezet en dan... gaan met de banaan.

Ik herinner me weinig meer van de tocht. Het loopt een stuk door Duitsland maar daar heb je helemaal geen erg in. Het is bosrijker dan dat ik had gedacht bij Sellingen en Oost-Groningen. Om de twintig kilometer is een pitstop en, tegen alle adviezen in, zitten daar ook al snel biertjes tussen. 'Hair of the dog' om de kater van het afgelopen weekend weg te spoelen. Anderzijds tikt het er stevig in op deze warme en zonovergoten zondag. Laat me het eens hebben over een accessoire dat ik verschillende keren heb geprobeerd maar waar ik helemaal niets mee kan: De zonnebril. Ik geloof dat mijn oren niet helemaal recht staan waardoor het voor mij onmogelijk is om een zonnebril op te hebben. De 'gewone' bril heeft pootjes welke je nog een beetje kan bij draaien. Bij de zonnebril hebben we het natuurlijk over van die goedkope prullen van de braderie. Ik vermoed dat ik vrijdag, Bevrijdingsdag, een nieuwe zonnebril heb gekocht in Leeuwarden. Eentje met spiegelglazen, dat weet ik in ieder geval nog wel. Ik heb niet snel last van de zon in mijn ogen en dus is het geheel voor de 'show'. Lekker stoer: Op een Solex in een lange zwarte leren jas, met een duivelse sik en een spiegelende zonnebril onder een flinke pruik haar. De tocht glijdt een beetje aan me voorbij door de alcoholconsumptie en mijn gebrek aan slaap in de afgelopen week. De zonnebril verhult de slaperige ogen en dus is dat nu even handig. Toch moet ik erkennen dat ik eigenlijk geen flikker zie door de zonnebril. In het bos is het tot zover maar eenmaal buiten?

We verlaten het bos ter hoogte van Bourtange. Ik wil de plek zeker even opzoeken de komende vakantie! We moeten de rijbaan oversteken en rechts is een benzinestation. Zodra we het bos uitkomen, schijnt de zon recht in mijn zonnebril en ik ben compleet verblind. Ik ga mee 'in the flow' en zie dan iemand voor mij plots naar links gaan. Het is té laat voor mij om te realiseren wat daar de reden voor is want op dat moment klap ik vol op een vluchtheuvel. Bovenop de vluchtheuvel met het voorwiel onder de zadel en zelf blijf ik gelukkig met de arm achter het kromme verkeersbord hangen. Omdat ik geen groene kaart heb (hoewel het in Nederland is), schiet de club snel te hulp. De Solex wordt op een aanhangwagen gelegd en ik mag plaatsnemen in de bezemwagen. In Bourtange hebben we een pauze en daar zie ik de Solex waar ik net vanaf ben gestapt. Nog best een beetje geluk gehad? Ik krijg meteen vijfentwintig gulden geboden maar roep uit dat die 'kost wat het kost' weer gaat rijden. Tot zover mijn 'oude' herinnering aan Sellingen. Hopelijk kan het deze zomer plaats maken voor nieuwe en betere herinneringen aan de omgeving.

2182 Fireball-Deep Purple (NL, Harvest, 1971)
2183 Super Trouper-Deep Purple (NL, Purple, 1973)
2184 Hans Brinker Symphony-Holland (NL, Polydor, 1970)
2185 Lead Me Not Into Temptation-Anthony Armstrong Jones (US, Chart, 1970)
We beginnen vandaag weer op de rommelmarkt in Oudega. Daar lopen twee partijen door elkaar heen: Enerzijds een hoeveelheid Amerikaanse import-platen en anderzijds de verzameling van iemand die zijn naam heeft geschreven op de hoesjes. Ik herken de naam want het is één van de onderwijzers in Oudega waar ik korte tijd op de basisschool heb gewerkt. Tot mijn grote verrassing tref ik hem een half uur later en nodigt hij me thuis uit. Hij heeft namelijk ook nog elpees in de aanbieding. Daar ben ik minder in geïnteresseerd. Ook hebben we een 'serieus' gesprek en moet ik hem eigenlijk danken dat ik langer dan twee dagen op de school heb gewerkt. Hij zag het nog wel zitten om mij te 'redden', ook al was dat onbegonnen werk vanaf dag 1. De eerste drie van de bovenstaande singles zijn van hem geweest. Eigenlijk hoort ook 'Child In Time' daar te staan maar omdat ik deze single al in 1990 heb gekocht en de plaat uit Oudega ter vervanging is, komt die niet in dit overzicht voor. Anthony Armstrong Jones staat abusievelijk in de jaren zestig-bak. De countryplaat op Chart 'oogt' namelijk midden jaren zestig, maar is echt in 1970 uitgebracht.

2186 See See The Sun-Kayak (NL, EMI, 1973)
2187 Hello Mom-The Mercey Brothers (US, RCA, 1971)
2188 Don't Talk To Him-Cliff Richard & The Shadows (NL, Columbia, 1963)
2189 Fiesta A Himara-Facio Santillan (Frankrijk, Riviera, 1970)
2190 Zangvogels (NL, Philips, 1966, re: 1970?)
De laatste singles uit Oudega. Ook The Mercey Brothers staat ten onrechte in de jaren zestig-bak zie ik nu. Kayak en Facio Santillan zijn van de onderwijzer en ik twijfel bij 'Zangvogels'. Dat is een plaatje dat oorspronkelijk in 1966 is uitgebracht met zes minuten aan elke kant en vier van de beroemdste zangers. Op kant 1 trekken de veldleeuwerik en de zanglijster alle registers open en op de keerzijde krijgt de merel maar liefst vier minuten en de vink twee. Het oogt als een heruitgave van omstreeks 1970.

2191 Time Has Come Today-The Chambers Brothers (UK, Direction, 1966, re: 1968)
2192 Off Shore-Lillian Clark (US, Bell, 1952)
2193 Where Did It Go-Jimmy Cliff (Joegoslavië, RTB, 1970)
Als ik me niet vergis ga ik in deze junimaand minstens tweemaal naar de vlooienmarkt in de Veemarkthal maar heb gemakshalve de singles op een hoop gegooid. Van The Chambers Brothers weet ik nu eindelijk hoe het zit: De 'punch' korte versie van 'Time' met het psychedelische effect is de 1966-opname, degene met 'cuckoo' in het intro is de 1968-versie. Toch meent het Engelse Direction om in 1968 de twee jaar oude opname aan het publiek te moeten presenteren. Geen protest van mijn kant, want het origineel is superieur. Ook leer ik dat Bell Record uit de jaren vijftig niets heeft te maken met Bell uit de jaren zestig en later? De plaat van Lillian Clark is 78 toeren maar op styreen! Een erg gek ding dat slecht is gedocumenteerd. Tot slot de Joegoslavische Jimmy Cliff. Over exotica gesproken! Een optreden in Split doet RTB dit uitbrengen en de combinatie van beide nummers is alleen in dat land. 'Where Did It Go' wordt succesvol opgenomen door Desmond Dekker.

Over twee weken vervolg ik met de singles van de vlooienmarkten en ga ik het over een minder pijnlijke herinnering hebben.

woensdag 20 mei 2020

Week Spot: Average White Band



Aan de ene kant ben ik wel tevreden met de line-up van het afgelopen jaar. Eén draaitafel met een Tonar-banaan voor het styreen en een zwaarder Stanton-element op de andere om de meer funky georiënteerde platen op vinyl 'steviger' te laten klinken. Aan de andere kant zou ik toch graag weer banaantjes zien op beide draaitafels zodat ik niet mijn platenkeuze erop hoef aan te passen. Ik ga komende week nog één poging wagen met de ene speler en hou intussen een nagenoeg ongebruikt exemplaar op Marktplaats in het achterhoofd. Eén van de twee is acht jaar oud en de andere zeven plus dat de spelers bij mij vrij intensief worden gebruikt. En ja, met het nog één keer 'proberen' bedoel ik dat ik weer een banaantje kan hangen onder deze speler en de balans op orde kan brengen. Met een Stanton en een Tonar in het achterhoofd en het voornemen om in juli alle Week Spots van dit jaar achtereen te draaien in 'Do The 45' maakt dat ik nog steeds rekening hou met de Week Spot. American Gypsy van afgelopen week is op styreen en dus moet het deze week vinyl zijn. Ik heb afgelopen zaterdag geen 'Do The 45' gedaan en de week ervoor een 'digitale' show en ik mis de show en het soul-vinyl oprecht. Het enige contact dat ik nu nog heb is middels de eerste twee 'Vakantiemixen' op de mp3-speler. Op de tweede staat het prijsnummer van Average White Band dat smeekt om Week Spot te worden, maar ja... de groep heeft al eerder een Week Spot gehad met 'Ace Of Hearts' en dus valt er niet zoveel te schrijven. De Week Spot van volgende week ligt al in de planning en over twee weken zou ik weer in staat moeten zijn om vinyl te kunnen draaien. Dan wellicht een nieuwere aanwinst. De Week Spot is deze week 'Queen Of My Soul' van Average White Band uit 1976. Uiteraard in de lange versie!

maandag 18 mei 2020

Blauwe Bak Veteranen deel 45



Is het bijna een jaar geleden? Die vraag speelt al een tijdje in mijn hoofd. Mijn gevoel zegt me dat ik op Pinkstermaandag met het idee ben gekomen, maar dat blijkt niet juist te zijn. Ik publiceer het eerste deel op maandag 6 mei. Dat is dus méér dan een jaar geleden. Aanvankelijk met het plan om de echte veteranen in de Blauwe Bak in de schijnwerpers te zetten. De singles die ik vóór 2009 heb gekocht. De rest is geschiedenis. Ik had even geen zin in een volgende ronde 'Raddraaien' en ben door gegaan met de 'Blauwe Bak Veteranen'. En nu dus het 45e deel en dat voelt opnieuw als een jubileum omdat het 45-toeren singles zijn. Vanavond fietsen we door de maanden september en oktober en eindigen in laat november in 2014. Het betekent een 'afscheid' van een handelaar en een introductie tot een nieuwe bron!

Of ik moet nog een avond in De Buze over het hoofd zien, maar ik geloof stellig dat Watford mijn laatste dj-optreden is geweest buiten de studio. Watford markeert niet alleen het (voorlopige) einde van mijn carrière als dj maar ook voor een omslag in mijn consumptie van soulmuziek. Het is allemaal begonnen met de snelle uptempo Northern Soul maar ik raak al snel verveeld als ik zie dat de grote 'hits' ver buiten mijn budget reiken en dat je al beroerd veel geld moet betalen voor platen die het nét niet zijn. Eind 2013 probeer ik het even met de 'girl groups' maar gedurende 2014 ontwikkel ik steeds meer een liefde voor 'crossover'. Een erg vage term die in meerdere gebieden te gebruiken is. Ik vind de naam niet zo belangrijk en wat bepaalde lieden verstaan onder crossover-soul. Het gaat mij om de muziek en dat is qua opnames rijker dan de kale en rauwe Northern Soul. Grootse orkesten, kleine tempowisselingen en staccato stukjes tussen couplet en refrein en couplet... dat definieert crossover-soul voor mij. Het is niet dat ik geen crossover-soul koop vóór 2014 maar in dit jaar gaan de zoeklichten meer uit naar dit dan de Northern-stompers. De aflevering van vandaag bevat een aantal van deze platen maar ook een paar stampers van de bovenste plank.

547. Law And Order-Love Committee (UK, Salsoul, 1978)
548. Don't You Know A True Love-Ojay's (US, Astroscope, 1969, re: 1972)
549. Try Me-Wee (UK, Soul 7, 1976, re: 2010)
550. Seems Like I Gotta Do Wrong-The Whispers (US, Soul Clock, 1970)
Ik begin vanavond op een bekend adres: Rarenorthernsoul en haar Buydiscorecords-afdeling. In de laatste divisie hanteert het nog altijd afbraakprijzen in de nazomer van 2014 en ik maak daar dankbaar gebruik van. Love Committee is niet duur geweest. Dat het ding op 'Law And Order' een tik heeft, kan ik mee leven. Ik draai ook vaker de b-kant: 'When Will It End'. Hoewel... vaker? De plaat is een beetje ondergesneeuwd geraakt en heeft zeker een jaar in de reserve-Blauwe Bak gestaan. Sinds aanschaf van de derde koffer staat het wederom in de koffers. Ojay's is een foutieve spelling van The O'Jays. 'True Love' is oorspronkelijk in 1969 uitgebracht op het Bell-label. In 1971 vindt de groep zichzelf zonder een contract en brengt het dit nummer opnieuw uit met een nieuw opgenomen b-kant. De single staat met de meeste andere O'Jays-singles in de reserve-Blauwe Bak. Wee en The Whispers staan wel in de koffers. Ik zie net dat de 'edit' van 'Try Me' in 1976 op single is uitgebracht. In 2010 brengt Soul 7 echter de album-uitvoeringen van 'Try Me' en 'You Can Fly On My Aeroplane' uit als een single om de heruitgave van de schaarse Wee-album te promoten. Wee krijgt hulp van Norman Whitfield maar niet alles dat hij aanraakt, verandert spontaan in goud en keiharde dollars. Anno 2020 klinkt Wee als een soort van vroege Jamiroquai. Erg Stevie Wonder, beetje jazzy en vooral heel erg 'laidback'. Jammer dat de 'gain' op tien moet om een beetje lawaai uit de single te krijgen. The Whispers koop ik voor 'Needle In A Haystack' en weet pas sinds een jaar dat dit een nieuwe opname is. 'Seems Like I Gotta Do Wrong' is wel een nieuw nummer in 1970 en valt voor mij in het vage gebied van de crossover-soul. Deze platen reken ik op 14 september 2014 af.

551. I Want You-Little Jewel (US, Tay-ster, 1967, re: 2013)
552. Tonight I'm Gonna Make You A Star-Faye Marshall (US, Fay-Don, 1979)
553. Make The Night A Little Longer-Dionne Warwick (NL, Fontana, 1964)
554. Build Your House On A Strong Foundation-Gwen & Ray (bootleg, Bee Bee, 196? , re: 198?)
555. It's More Than I Deserve-Joey Gee (Canada, Stardust, 1966, re: 20??)
Een hoop vraagtekens in dit overzicht? De heruitgave van Little Jewel wordt niet genoemd op 45cat en als dat het geval zou zijn, zou het als bootleg worden weg geschreven. Er is echter rond 2013 een bedrijfje dat zich heeft gespecialiseerd in het opnieuw uitbrengen van oud Tay-ster werk en dat ziet er redelijk professioneel en legaal uit. Ik koop de plaat op 17 sepbember via Ebay en het staat inmiddels in de reserve-Blauwe Bak. Faye Marshall neemt me terug naar een dinsdag in september 2014. Ik ben deze ochtend vroeg wakker hoewel ik pas 's middags hoef te beginnen. Rarenorthernsoul is vroeg met haar mailing en ik blijf maar steken bij dit plaatje uit 1979. Eigenlijk té nieuw voor me in 2014 maar de prijs is goed en ik heb er zin in. Ofwel: Dat ontdek ik gedurende de dag want als ik de plaat 's avonds wil bestellen? Inderdaad... verkocht. Zo kom ik dan terecht op Discogs en dit is op 19 september mijn eerste aankoop. Van dezelfde gast waarvan ik een paar weken geleden de 12"-es heb gekocht. Daar kan ik nog op aanvullen dat ik vijf pond retour heb gekregen voor teveel betaalde portokosten. Eind goed al goed, ook al zal ik niet snel weer 12"-formaat uit Engeland bestellen. Op zaterdag 4 oktober fiets ik 's ochtends naar Meppel. Bij de eerste kringloopwinkel bedenk ik om 's avonds een 'Dierendag'-special te doen op de radio en dit inspireert tot een paar platen die ik na die dag nooit weer heb gedraaid. Bij 'De Kring' vind ik deze smetteloze single van Dionne Warwick, eigenlijk de b-kant van 'Reach Out For Me' maar een perfecte 'end-of-nighter'. Gwen & Ray ken ik al jaren van de 'Northern Soul Jukebox' en is een grote favoriet. Toch is het origineel niet aan te slepen en loop ik op Ebay tegen deze fraaie bootleg aan. Dat is op 7 oktober 2014. De single staat overigens in de Ere-Blauwe Bak omdat het teveel Northern is. Zes dagen later schaf ik Joey Gee aan. Dat plaatje ken ik van een aantal oude podcasts die door Rarenorthernsoul in de zomer van 2014 opnieuw beschikbaar worden gesteld. De podcasts dragen bij aan het fietsplezier in Limburg. Het origineel is vrij duur en op styreen, de Stardust-uitgave blijkt anno 2018 ook al schaars te heten. Ik betaal een redelijke prijs en krijg daarvoor vinyl met... een krakende single!

556. My Baby's Gone Away-The Chymes (US, Down To Earth, 1970)
557. A Book For The Broken Hearted-The Intruders (US, Gamble, 1966)
558. To Love Someone-The Kaldirons (US, Twinight, 1970, re: 2007)
559. Then Came You-Dionne Warwicke & The Spinners (US, Atlantic, 1974)
Dit kwartet schaf ik op 12 oktober aan bij Rarenorthernsoul. Ik ga me vanavond niet kwaad maken maar kan het tóch bij de eerste in dit kwartet. Waarom zijn sommige matige crossover-platen tonnen waard en deze parel slechts een paar euro? Het is mijn kennismaking met de gebroeders Brown uit Chicago en zal me in 2015 leiden naar The Star-Tels en andere producties. The Kaldirons is de eerste Twinight in de verzameling en dat label gaan we in de komende afleveringen vaker tegenkomen. Dionne Warwicke (de spelling op het label) is eigenlijk vanwege de b-kant: 'Just As Long As We Have Love'. Ik heb weken ervoor de uitvoering van Carolyn Leacock & The Outfit besteld via Discogs maar deze wil maar niet arriveren in Nijeveen. Teneinde raad koop ik dit als vervanging als Carolyn plotseling toch nog binnenkomt. Die komen we in de volgende aflevering tegen! Alleen de laatste staat tegenwoordig in de reserve-Blauwe Bak.

560. Since You're Gone-The Barons (US, RCA Victor, 1966)
561. The Pride-The Isley Brothers (US, T-Neck, 1977)
562. Please Don't Stop-Wildflower (US, Dash, 1975)
De eerste twee reken ik op 28 oktober af bij Marcus. Er zitten meerdere singles in de partij maar dit zijn de enige die nog altijd in de Blauwe Bak staan. The Barons in de koffers en The Isleys in de reserve-Blauwe Bak. Het is de laatste keer dat ik platen bij Marcus bestel, daarna krijgt hij andere hobby's en verwatert het contact. The Barons is een mooi afscheidscadeau. Ik krijg de single voor weinig omdat Marcus teveel een pietlut is en een sticker op het label als een manco ziet. In werkelijkheid is de plaat vele malen meer waard in deze conditie. Ik heb hem voor vijf pond. Er staat een vergelijkbaar exemplaar op Discogs voor zestig pond. The Isley Brothers is een kassakoopje doordat de helft van de plaat is verstierd door stukgedraaid styreen. Niet het meest essentiële nummer van The Isleys en dus kan ik ermee leven. Wildflower koop ik op 21 november van Discogs van een Nederlandse dealer. Die stuurt me ook een fraaie Discogs-sticker mee welke ik op één van de drie koffers heb. Wildflower staat uiteraard nog steeds in deze koffers.

Week Spot Kwartet: week 20



Alvorens ik vanavond dubbel kan publiceren, moet ik eerst de camera in de hand nemen. De vier kandidaten uit het 'Week Spot Kwartet' liggen al een paar dagen klaar maar toch komt de foto maar niet. Gezien de nieuwe week is begonnen, is het dan nu de hoogste tijd om mij eens te buigen over de Week Spots uit de afgelopen vier jaar. De Week Spot van een jaar geleden heeft voor mij niet echt een associatie met deze tijd, meer een artiest die ik nog nooit heb behandeld en zeer fijn plaatje van zijn hand. De eerste drie ademen helemaal de tijd van het Week Spot-zijn en brengen derhalve mooie herinneringen naar boven. Straks mag ik nog verder terug in de tijd in de 45e aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen', maar nu eerst de Week Spots van vorige week uit 2016, 2017, 2018 en 2019 op een rijtje.

2016: Nobody-Sonji Clay (1968)
Als het land niet op slot zou zijn gegaan voor het virus (of de angst daarvoor), dan vermoed ik dat we dit weekend het dorpsfeest zouden hebben gehad. Uffelte is altijd de eerste met de dorpsfeesten in de regio. Ik denk dat we deze week in 2016 de dorpsfeesten hebben. Op zichzelf wel mooi gepland: Na de verhuizing meteen een bak herrie om de oren en dan genieten van de eeuwige rust voor de rest van het jaar. Het is in ieder geval tijdens de dorpsfeesten dat ik 'Do The 45' doe op de zaterdagmiddag. Terwijl ik 'Nobody' draai van Sonji Clay zie ik door mijn keukenraam dat er veel mensen over het plein lopen. Het blijkt een 'illegale' ingang te zijn van het feestterrein welke meteen weer wordt gesloten. Het leidt me even helemaal af van de presentatie, dat weet ik nog goed te herinneren. Toch heb ik absoluut geen spijt dat dit nooit is opgenomen en dus blijft het bij een persoonlijke herinnering.

2017: Can I Say I Love You-Blue Magic (1969)
Het is begin 2014 als ik mijn mp3-speler 'ververs'. Ik luister dan sinds jaar en dag naar de 'Northern Soul Jukebox' maar deze kiest vaak dezelfde nummers uit. Nadat ik een flinke hoeveelheid heb verwijderd, leer ik nummers kennen die me voor die tijd niet of nauwelijks zijn opgevallen. 'She's Got It All Together' van Harry Deal & The Galaxies is eentje en 'Can I Say I Love You' van Blue Magic. Het is vooral de laatste welke me in een houdgreep krijgt. Een rondgang op het internet leert dat de meesten op zoek zijn naar de demo op vinyl en dat de 'issue' op matig styreen is. De laatste is doorgaans ook niet goedkoop. Toch kom ik in 2017 eentje op het spoor. Deze staat eerst voor een aantrekkelijke 'Buy-it-now'-prijs, maar ik zit in 2017 nogal krap bij kas. Daarna komt het in een veiling en met heel veel geluk haal ik de plaat voor een fraaie prijs binnen. Het is niet erg mishandeld maar het is evenmin cd-kwaliteit. Plus het feit dat de plaat in kwaliteit is achteruit gehobbeld, want dat is het probleem met draaien van styreen. Een blik op Discogs laat drie promo's zien waarvan eentje een uitgebreide beschrijving heeft. 'VG' is leuk voor de dj en kost bij een Zweed maar liefst 139 euro. De mijne is uiteraard een heel stuk goedkoper, maar nog steeds een redelijk bedrag voor een gewild item!

2018: Spoiled By Your Love-Anita Ward (1979)
Maar voor minder kun je nog steeds veel plezier hebben! Ik zie op het hoesje dat ik slechts zes pond voor de Engelse persing heb betaald. Het plezier dat de plaat me heeft gegeven is derhalve onbetaalbaar! Ik weet niet hoe hard ik ben geweest in mijn eindoordeel over 2018 maar twee jaar later ga ik steeds meer affectie voelen voor deze zomer. Anita Ward brengt ook meteen een zonovergoten warm gevoel naar boven.

2019: I'll Never Forget You-Edwin Starr (1975)
Tenslotte ga ik terug naar de meimaand van 2019. De ligfiets is stuk gegaan en de eerste weken is het schipperen om naar het werk te komen. Soms met de bus, dan weer met collega's mee of soms moet ik gewoon worden opgehaald van huis. Pas als ik de elektrische fiets tot mijn beschikking krijg, heb ik weer wat vrijheid terug. Maar nu één van de hoogtepunten van mijn week: Ik mag vanavond terug naar 2014 in de 'Blauwe Bak Veteranen'. Deze moet met een uurtje online staan!

zondag 17 mei 2020

Rondom 10: mei 2011



Het is twee maanden geleden dat ik het tienjarig jubileum heb gevierd van Soul-xotica. Twee maanden waarin veel is gebeurd. Op 2 maart 2020 is nog niet zoveel meer bekend als dat er een virus uit China deze kant zou uit komen. Nu is het dan twee maanden later en zitten we voorlopig nog wel even in de 'intelligente lockdown' tot zover hier intelligentie is te vinden. In 'Rondon 10' ga ik de voorbije tien jaren Soul-xotica nog eens rond en schuif vanaf april 2010 iedere maand een jaar en maand op totdat we in februari 2021 bij 2020 zijn aanbeland. Vandaag mag ik terug naar de meimaand van 2011. Ik ben zonet nog even snel door de betreffende maand geweest op Soul-xotica en, jawel, ik herinner de maand voor de dingen die opvallen bij het kijken naar de berichten. Het is al met al een beetje een gekke maand.

Vorige maand is mijn vader overleden en dat markeert tevens de eerste strubbelingen op het werk. Na een nagenoeg onafgebroken periode van een anderhalf jaar ben ik in de ziektewet geweest. Vóór het ziek worden (en dt gaat terug naar 2008) werk ik 32 uur per week. Als ik in oktober 2010 weer aan de slag ga, word me geadviseerd om 'rustig aan' te beginnen en daar vanuit de uren op te bouwen. Ik begin met 18 uur en... dit bevalt me meteen. Sinds de hersenschudding heb ik behoefte aan extra rust en vooral slaap en bij deze achttien uur per week kan ik zo nu en dan een dutje doen zodat ik geen ongelukken veroorzaak omdat ik op mijn benen sta te tollen. Hoe dat zo komt? Ik heb bij de geboorte een vertraagde motoriek opgelopen door zuurstoftekort. Dat is ook de reden waarom ik in eerste instantie in aanmerking kom voor gesubsidieerd werk. Ik heb het nooit willen erkennen maar ik denk dat, als ik het echt had gewild, ik meteen al in aanmerking was gekomen voor een wajong. De vertraagde motoriek betekent dat het hoofd voor alles bijna letterlijk opdrachten moet geven en ik niets op de automatische piloot kan doen. Het denkwerk heeft in september 2009 nog een extra opdonder gehad van de val met de fiets en sindsdien voel ik me geregeld geestelijk oververmoeid en kan het alleen oplossen door even een uur te rusten.

Toch zit het sociale werkbedrijf me achter de broek want zij verwachten dat ik binnen een maand wel 32 uur ga werken. Ik weiger vooralsnog, ook al krijg ik aangetekende brieven van de directie. Ik wil van 32 uur terug naar 18. Het bedrijf neemt 'wraak' door me dan slechts 18 uur uit te betalen. Maar wat denk je? Ik betaal een schijntje aan huur in Steenwijk en kan me nog steeds enorm goed redden van het beschikbare geld. Het verandert eind maart 2011 als er plots geen geld wordt gestort. Het bedrijf schijnt een 'dealtje' te hebben gesloten met de sociale dienst: Ik kan ontslag nemen en krijg vervolgens een uitkering van de sociale dienst. Alleen... zit daar het UWV nog tussenin en deze zullen me geen uitkering toekennen als ik ontslag neem. Intussen ben ik gaan post bezorgen en doe dat werk met veel plezier maar dan wordt het opeens erg complex. In de maand mei 2011 blijf ik de hele maand thuis van werk en krijg mijn geld goeddeels van het UWV. Het bedrijf móet me ontslaan maar weigert dat aanvankelijk. In juli 2011 komt uiteindelijk alles goed en krijg ik van het UWV te horen dat ik tot november in principe niet aan de slag hoef. Ik ben nauwelijks een maand aan het werk als ik griep krijg en meteen daarna komt het huisje in Nijeveen in het vizier. Maar... dat is allemaal toekomstmuziek voor het verhaal van vandaag.

Ik ga niet zeggen dat ik strontdepressief ben maar de situatie houdt me in mei 2011 wel onder de duim. Het is een woensdagmorgen als ik niet meer kan slapen, tevens met de angst dat ik me zal verslapen voor een afspraak van vanmiddag. De dag is nog maar net aangebroken als ik op de fiets stap. Eerste stop vanaf Steenwijk is Meppel voor een snel toiletbezoek bij een tankstation. Dan gaat de rit verder langs het ziekenhuis en richting IJhorst. De zon begint te schijnen als ik De Zwarte Dennen binnen fiets. Dit woeste bos- en heidegebied tussen Staphorst, IJhorst en Grafhorst is een stukje Veluwe vlakbij huis. De eerste weken dat ik van de drank ben, is het een favoriete plek om uit te hangen. Ik bezoek de plek in deze tijd ook met mijn ouders en met mijn broer als hij over komt vanuit Denemarken. De Zwarte Dennen geeft me altijd de rust en ontspanning die ik nodig heb en dat is deze dag niet anders. Ik heb boterhammen meegenomen van thuis en eet die op bij een bankje. Vervolgens koop ik die dag platen in Rouveen en zie in Meppel dat mijn kleine beetje vakantiegeld is gearriveerd. Daarvan trakteer ik mezelf eerst op een gekookte lunch en koop daarna nog een stapel singles in Meppel. Dan moet ik er tegenaan fietsen om op tijd weer in Steenwijk te zijn. Als ik echter bij de instantie kom, blijkt dat de afspraak voor een week later is. Een onweersbui heeft dan reeds een einde gemaakt aan de half-zomerse dag.

Een paar dagen later ga ik op de fiets naar Hoogeveen voor meer singles. Op de terugweg breekt het ketting van de Tyros. Als ik het stalen ros bij de fietsenmaker breng, helpt die me uit de droom: Het is de moeite van de renovatie niet meer waard.

zaterdag 16 mei 2020

Een leven met The Pretty Things



Een aparte zaterdagavond voor mij. Twee weken geleden is een naald stuk gegaan en heb ik problemen met de andere draaitafel. Vorige week heb ik zo een 'digitale' show gedaan, maar ja... in 'Do The 45' draait het letterlijk om vinylsingles en niet om mp3's. Ik beloof in eerste instantie wel een digitaal vervolg van de show van vorige week, maar deze ochtend begin ik te wennen aan het idee en dat gaat me steeds beter bevallen: Ik sla voor eens de zaterdagavond-radioshow over. Tijd om weer up-to-date te worden met de kritische media en eens lekker te schrijven op Soul-xotica. Tegen de avond hoor ik dat Phil May is overleden, leadzanger van The Pretty Things. Een band die ik tekort zou doen om hier een 'kort leven' van te maken en dus ga ik de band eren met een langer bericht. Philip Arthur Dennis Kattner wordt opgevoed door zijn oom en tante en hij zal later hun achternaam, May, gaan gebruiken. Hij is gisteren op 75-jarige leeftijd overleden na een ingreep als een gevolg van een fietsongeluk. Tests hebben uitgewezen dat hij geen virusinfectie heeft opgelopen. Hij is 75 jaar geworden.

Best wel een beetje streng van Wikipedia. Wat ik vandaag ervan heb gelezen, wordt gemeld dat Phil May door de jaren heen bij de band is gebleven. Wikipedia vindt het nodig te struikelen over de problemen tussen May en de overige leden na het verschijnen van 'Savage Eye' in 1976. Hij komt niet opdagen voor een optreden in Londen en wordt dan uit de band gezet. Niet zonder consequenties want platenlabel Swan Song (van Led Zeppelin) is niet geïnteresseerd in The Pretty Things zonder Phil May en dus valt de band een paar maanden later uit elkaar. 1977 is dus het enige jaar dat May niet wordt genoemd als lid van The Pretty Things terwijl de overgebleven groep dan niet bijster actief is. Het groots opgezette reünieconcert in Nederland in 1978 is de aanleiding voor May om weer bij zijn eigen band te komen. Hij blijft op het podium totdat de groep in 2018 haar afscheidstournee doet.

Ik ben een jaar of dertien als ik voor het eerst kennis maak met The Pretty Things middels de tv-registratie van 'Goud Van Oud Live'. Het eerste dat me meteen opvalt aan de band is hoe het uit de toon valt bij de overige opgepoetste artiesten uit de jaren zestig en zeventig. De meeste hebben kosten noch moeite gespaard om zo goed en fris mogelijk op het podium te staan. Persoonlijk vind ik The Pretty Things een 'eng' clubje. Even later leer ik meer over de groep en is één van de motivaties om zich The Pretty Things te noemen omdat de leden er alles aan doen om zo 'unpretty' mogelijk te lijken. Dat deel fascineert me plus het feit dat de muziek nauwelijks op de radio is te horen. In mei 1992 tik ik de Nederlandse elpee 'We'll Be Together' op de kop en een jaar later koop ik 'Get The Picture' op cd. De laatste zal ik pas rond 1997 vaak gaan draaien. Behalve het originele album bevat het ook enkele losse tracks waaronder de maniakale single 'Come See Me' (nog altijd op mijn verlanglijstje). Qua singles blijft het aanvankelijk beperkt tot 'Road Runner'. Pas rond de eeuwwisseling vind ik in De Bilt een aantal andere singles van de groep hoewel geen van allen hits zijn geweest in ons land.

Ik heb het dan enkel over de platen die de groep op het Fontana-label heeft gemaakt. Ik heb veel gelezen over 'S.F. Sorrow' maar in de tijd voor Youtube en internet thuis is de enige optie om de muziek te leren kennen de plaat of cd te kopen. Hetzelfde geldt voor de platen die de groep in de jaren zeventig heeft uitgebracht. Dan is het 2008 en ben ik inmiddels een vast luisteraar naar 'Deja Vu', een programma van de KRO (aanvankelijk gepresenteerd door Jeanne Kooymans) waarin de albums centraal staan en waar niet wordt uit gegaan van de eventuele singles en publieksfavorieten op de platen. Ik leer enorm veel nieuwe muziek uit een grijs verleden kennen middels dit programma. In de 'Eregalerij' kan het publiek stemmen voor drie albums. Net als bij de rubriek met Dusty Springfield van gisteren keert de winnaar week na week terug totdat het wordt weggestemd en in de 'Eregalerij' wordt bijgezet. Zelf draag ik 'The North Star Grassman And The Ravens' van Sandy Denny bij en dat wordt een 'hit' in de show. Als dank voor het aandragen van een album mag ik een cd uitzoeken van de 'Eregalerij'. Daar kies ik 'S.F. Sorrow' uit. Het is de jubileum-editie uit 1998 met als bonus een live-registratie van het album in de Abbey Road Studios in dat jaar. Het is dan 2009 en er gaat een wereld voor me open.

Het is het album dat Pete Townshend inspireert tot het schrijven van 'Tommy', het album dat vaak de eerste rockopera wordt genoemd. Beide zijn echter geen opera's maar oratoriums. In opera worden de verhaallijnen gezongen, een oratorium is een verzameling liederen die samen een verhaal vertellen. Phil May is verantwoordelijk voor veel van de teksten op 'S.F. Sorrow' en hij erkent jaren later dat dit tot stand is gekomen met LSD. 'S.F. Sorrow' is één van de soundtrack-albums van de vakantie van 2009. Met name het laatste deel van de fietsvakantie, de Rietlandenroute van Holwerd tot Kampen, neemt dit album een bijzondere rol in. Ik zou bijna de plekken hebben ingevuld die ik langs zou zijn gekomen terwijl deze cd in de discman zat, maar dan blijkt dat ik een deel van de tocht 'kwijt' ben of in de war ben. Het is in de buurt van Vollenhove, dat weet ik me dat nog wel te herinneren.

Jaren later reken ik 'S.F. Sorrow' tot één van mijn ultieme favoriete albums aller tijden en dan moest ik klaar zijn om de jaren zeventig-albums te ontdekken. Alleen... komt het er niet van. Stukje bij beetje heb ik al wel verschillende nummers gehoord maar ik zal echt nog eens 'Silk Torpedoes' op me in moeten laten werken. Twee jaar geleden heeft de band haar afscheidstournee gedaan en verschillende vrienden gaan naar de concerten en delen foto's met de thuisblijvers. Zelf heb ik al jaren niets meer met live-concerten bezoeken en toch... heel stiekem had ik toch wel bij een optreden van The Things willen zijn. Nu resten dan alleen de platen die ik nog moet ontdekken en ook blijft de afdeling van The Pretty Things in de jaren zestig-bakken een beetje aan de lege kant.

vrijdag 15 mei 2020

Eretitel: 'Summer Is Over'



Terug van weggeweest: Een oude bekende. Ik begin in 2017 met de 'Eretitel' als opvolger van het 'Week Spot Kwartet' en vooral als 'kort en leuk' voor op de donderdagavond na 'Afterglow'. Gisteravond heb ik zelfs een uur extra gedaan waardoor ik na de show even stoom moet afblazen. Op dit moment heb ik wel even ruimte voor de 'Eretitel' en moet het gewoon even bekijken van week tot week hoe frequent ik dit kan gaan doen. Het hangt heel erg af van de sterfgevallen in de popmuziek en afleveringen van de 'Singles round-up'. Ik hou het 'Week Spot kwartet' in het achterhoofd voor zaterdagavond totdat ik in juli ook die avond nodig ga hebben voor de 'Gele Bak Top 100'. De 'Eretitel' van vanavond stamt van 18 september 2018 en dan is de legendarische zomer van 2018 bijna ten einde. In vergelijking tot 2019 voelt het stukken beter aan en dus durf ik het woord 'legendarisch' te gebruiken voor de betreffende zomer. Geheel in stijl breng ik die dag 'Listen Carefully I Shall Say This Only Three Times' met de titel 'Summer Is Over', ofwel: Ik kijk of ik meer kan vinden dan alleen Dusty Springfield. Deze missie is geslaagd!

3. Seven Mary Three (2001)
Sommige 'Eretitels' zijn puur voor de prestatie om twee andere nummers te vinden met dezelfde titel en dat is bij 'Summer Is Over' andermaal het geval. Heel soms tref je dan een pareltje waarvan je had gewild dat je ze eerder had leren kennen. Dit gaat goeddeels op voor deze editie. Seven Mary Three doet me meteen enorm denken aan The Stereophonics en dat mag als een compliment worden gerekend. Het is indiepop zoals ik die goed kan verdragen. Hoewel het geluid in 'Summer Is Over' eenvoudig uit Engeland zou kunnen komen, heb ik bij de aanblik van een foto meteen het vermoeden dat het een Amerikaanse band is. En dat blijkt te kloppen! Seven Mary Three (of 7 Mary 3 of 7M3) is een indierock-band welke tussen 1992 en 2012 heeft bestaan. 'Cumbersome' uit 1996 is een grote hit in Amerika maar de opvolgers doen het stukken minder. In 2001 brengt de groep het album 'The Economy Of Sound' uit en dat bevat dit 'Summer Is Over' dat vandaag als hekkensluiter mag fungeren.

2. The Malibooz (2002)
The Malibooz begint met een gitaarriff welke je vaak hoort in een bad van echo in dreampop of shoegaze. Toch gaat het niet die kant op en blijkt een melodieuze rocksong schuil te gaan achter het onheilspellende intro. Wat deze 'beter' maakt dan Seven Mary Three? Het refrein! Overigens moet deze Malibooz niet worden verward met de surfband waarvan Walter Egan in de jaren zestig deel van uitmaakt. Helaas kan ik verder weinig informatie vinden over deze band behalve dat 'Summer Is Over' in 2002 is verschenen op het album 'Beach Access'.

1. Dusty Springfield (1964)
Natuurlijk is Dusty de winnaar in deze 'Eretitel'. Het zou heiligschennis zijn om een andere nummer 1 te kiezen. Zijn er mooiere platen gemaakt? Volgens de luisteraars van een NCRV-radioprogramma op de zaterdagavond niet. De show uit 2003 heeft een rubriek waarin het publiek kan kiezen uit drie platen die geen hits zijn geweest in Nederland. De winnaar wordt als laatste gedraaid in de show en mag een week later de strijd aan gaan met twee andere kandidaten. De rubriek wordt op het laatst eruit gehaald als Dusty week na week de andere kandidaten verplettert. Het grootse geluid, het mooie orkest, de stem van Dusty, de associatie met Veronica als zeezender... het maakt het plaatje compleet voor mij en na het wellicht wel duizend keer te hebben gehoord, kan ik nog altijd de vraag aan mezelf stellen: Zijn er mooiere plaatjes gemaakt? In ieder geval niet met de titel 'Summer Is Over', laat dat duidelijk zijn!