Eindstreep: juni 2022

Hoewel het nog bijna een half jaar duurt voordat ik een aanhef mag bedenken voor mijn brief aan 2022 zou ik halverwege het al een 'enerverend' jaar willen noemen. Even ben ik in de veronderstelling dat we het meest idiote wel hebben meegemaakt in de jaren 2020 en 2021 of daar is opeens een stortvloed aan crises. Terwijl ik zelf het roer zou om gooien als het zo in mijn leven zou gaan, lijkt het wel alsof iedereen recht op de ijsberg af wil koersen. Nogmaals... de inhoud van de afscheidsbrief voor 2022 ga ik pas op oudejaarsdag bepalen, maar ik kan vandaag intussen wel de balans opmaken van een half jaar plaatjes kopen. En het is buitengewoon 'spannend': Heb ik méér platen voor de Gele Bak gekocht dan voor de Blauwe Bak. Dat zal ik jullie straks vertellen en bovendien presenteer ik één top tien-lijst voor de 'Eindstreep'. Vooral omdat de Blauwe Bak deze maand een beetje onderbelicht is gebleven.

Al in de eerste week van 2022 plaats ik een 'pre-order' voor een single. Kort daarop nog een paar. Daarvan is eentje gisteren binnen gekomen en ik heb begrepen van de distributie dat de overige drie onderweg zijn. De drie Blauwe Bak-singles gaan mee voor juli want ik verwacht binnenkort méér uit Engeland. In januari reken ik 104 singles af. Daarvan gaan 48 in de Gele Bak en zijn er 12 dubbel. In februari zijn het 'slechts' 32 voor de Blauwe Bak. In maart mag ik 105 titels toevoegen en dan is de stand gelijk tussen Gele en Blauwe Bak met elk 43 singles. In april is de Gele Bak de winnaar met 30 van de 47 singles. In mei zijn het er 60 met 36 voor de Blauwe Bak. In juni zijn het 81 singles. Dat zijn 21 voor de Blauwe Bak, 45 voor de Gele en 15 dubbel. Als ik dan per categorie ga optellen, kom ik tot het volgende overzicht:

Blauwe Bak: 186
Gele Bak: 186
Dubbel: 57

In totaal zit ik nu dus op 429 singles. Ik schat in dat juli wel weer eens een maand kan worden voor de Blauwe Bak want ik moet nodig weer een deel aflossen bij Mark. Verder verwacht ik een aantal nieuwe platen die ik in de afgelopen weken en maanden heb besteld. Morgenavond ga ik aan de slag met de Gele Bak Top 100 en hoop dan het eerste deel te publiceren. De Eindstreep van juni 2022 moest er als volgt uit zien:

1. My Friend Jack - The Smoke

2. Give A Little Love - Freedom Affair

3. Psychotic Reaction - Count Five

4. Lady Of The Morning - Marvin, Welch & Farrar

5. Don't Sleep In The Subway - Petula Clark

6. From The Bottom Of My Heart - The Moody Blues

7. Summer Nights - Marianne Faithfull

8. If You Feel Like China Breaking - Jefferson Airplane

9. Gonna Get Along Without You Now - Patience & Prudence

10. Thinking About My Life - Simon Dupree & The Big Sound

Het zilveren goud: juni 1997 deel IV

Niet vergeten! Het tiende bericht in de maand juli gaat het 4500e bericht worden. Het is natuurlijk geen 5000, maar een getal met 45 is altijd een mijlpaal voor een blog dat grotendeels over 45 toeren plaatjes gaat. Het zal, denk ik, de zesde aflevering worden van de Gele Bak Top 100. Ik ga de lijst waarschijnlijk vrijdagavond samenstellen en begin ook meteen in dit weekend met de aftelling. We krijgen het eveneens 'druk' met 'Het zilveren goud'. Hoewel? In verband met de Gele Bak Top 100 heb ik slechts vier woensdagen waarop ik de serie kan doen. Qua aantal singles breidt het tijdelijk even uit van zes naar vierentwintig. Augustus is het opnieuw feest want dan koop ik zelfs nóg meer singles. Ik had bijna geen foto gemaakt op zolder van de zes singles. Omdat een kledingstuk als een rode lijn door het bericht zal lopen, wil ik deze zoeken op het internet. Helaas... die heb ik niet meer kunnen vinden. Mijn eigen t-shirt is in 2009 tot een einde gekomen en daarover ga ik straks vertellen. Voor het berichtje ga ik terug naar zaterdag 22 juni 1997. Terwijl thuis een huis vol visite is om de 62e verjaardag van mijn vader te vieren, stap ik op de blauwe Vespa Si om een concert te bezoeken in Leeuwarden. Ik weet niet of ik eerder een bericht heb geschreven over de band, maar het lijkt me wel aardig om het persoonlijke Jayhawks-verhaal eens te doen.

Ik heb afgelopen maand de stageplek genoemd in Lemmer in eind 1992 welke het einde van mijn educatieve leven zal inluiden. Radio 3 is dan bijna een jaar horizontaal en het is de zender van keuze op kantoor van het bedrijf. Er zijn verschillende nummers uit deze periode die ik associeer met het doodsaaie kantoorwerk. 'Would I Lie To You' van Charles & Eddie is een plaatje dat de werkzaamheden iedere keer ietsje aangenamer maken. Dan is er deze plaat van The Jayhawks. De single wordt vooral gedraaid door Henk Westbroek en zijn Vara- en KRO-collega's. Als het even in de Top 40 terecht komt, wordt het spaarzaam gedraaid in de ontbijtshow. Een mooi melodieus nummer met een sterk refrein en een veelvoud aan gitaareffecten voor een psychedelisch geluid. Ik ben meteen helemaal 'fan' van het nummer. Dan heb ik het over 'Take Me With You (When You Go)' van The Jayhawks. Toch koop ik in deze tijd nog geen nieuwe cd-singles en ben ik puur afhankelijk van de paar keer dat ik op de radio hoor. Een jaar later stap ik na jaren weer eens De Draai binnen. Ik zit daar als veertienjarige geregeld met een paar guldens en kwartjes om naar b-kanten in de jukebox te luisteren. Met name in de jaren 1994 en 1995 zal De Draai een vaste hangplek worden voor mij. Daar hebben ze 'Hollywood Town Hall' destijds op cd gekocht en het is één van de meest gedraaide albums in de kroeg. In 1994 besluit ik dan zelf een paar tientjes te investeren in het album op cd. Een paar maanden later hoor ik opeens weer van The Jayhawks. Het heeft een nieuw album uitgebracht, 'Tomorrow The Green Grass', en gaat binnenkort optreden in Leeuwarden. Via Het Bolwerk regel ik een vrijkaartje voor het concert. 'Tomorrow' heeft iets meer 'kleur' dan het vrij eentonige 'Hollywood Town Hall', maar als je erg veel houdt van de drie deuntjes dan is 'Hollywood' een prachtig album. Goed beschouwd is een album van The Stones of AC/DC ook eentonig? Ook daar willen de fans niets weten van dergelijke argumenten!

Tussen 'Hollywood' en 'Tomorrow' is de groep uitgebreid met een vrouwelijke toetseniste en haar zangstem is een fijne afwisseling in de herensociëteit. De vrouw van Mark Olsen is ernstig ziek en deze besluit The Jayhawks (tijdelijk) te verlaten om voor zijn vrouw te zorgen. Intussen is het 1997 en brengt The Jayhawks een nieuw album op de markt: 'Sound Of Lies'. Ik luister te weinig radio om de muziek te horen maar wel lees ik de recensies. Die laten geen spaander heel van het album. Olsen is de man van de melodie geweest, Gary Louris daarentegen degene die de psychedelische effecten in bracht. 'Sound Of Lies' is dan ook een semi-psychedelische soep zonder de 'catchy hooks' van de vorige twee albums. Dan lees ik dat de band opnieuw optreedt in Leeuwarden en ik ben vlug bereid. Ik ga op de brommer naar Leeuwarden, stal het apparaat in de stalling bij het station en loop naar De Harmonie. Ik word vooral omver geblazen door het voorprogramma. Het is de band Travis. Nee, niet de Schotse formatie maar een bandje uit het Friese Bolsward. Het zal over een paar weken haar eerste cd presenteren en dat is nog altijd een 'all time favourite', hoewel ik mijn cd al jaren kwijt ben. Ik ken geen enkel nummer van de nieuwe Jayhawks-plaat en mag dus onbevangen het concert in gaan. Het is een tegenvaller! Niet dat het per definitie slecht is, maar het staat minder als een huis dan bij het vorige optreden mét Mark Olsen. De cd is niet aan mij besteed maar dan zie ik het t-shirt hangen. Een mooi shirt? Welnee, allesbehalve zelfs. Het heeft echter een prachtige groene kleur welke erg kek zal staan bij mijn oranje broek. Het is jaren zeventig-groen met een 'band' van zwaaiende handjes en de minimale tekst 'The Jayhawks' en 'Sound Of Lies'. Ik heb niet vaak reclame gemaakt voor een album waar ik niet achter sta, maar de groene kleur geeft de doorslag.

Ik heb een vermoeden dat het shirt in Nederland is gebleven toen ik naar Engeland ben gegaan. Anders zou het zijn gewassen met de oranje broek zoals mijn grijze en witte Woodstock-shirts. Ik denk dat het jaren lang in de kast heeft gelegen bij mijn ouders en dat ik het ergens eind 2008 of begin 2009 heb meegenomen naar Steenwijk. Het shirt heeft wel wat moeten inboeten voor wat betreft het 'groen zijn', maar het is bovenal een mooi nostalgisch shirt van inmiddels twaalf jaar oud. Op 1 april 2009 heb ik mijn vrije dag en is het prachtig weer buiten. Het mooie weer verdient een fleurig t-shirt en zo trek ik The Jayhawks aan. Ik heb het t-shirt ook nog steeds aan als ik de volgende dag in het ziekenhuis terecht kom. Daar maakt een schaar een einde aan het shirt. Hoezo symboliek? 'Sound Of Lies' op het moment van opname? Ik ga hier mijn gedachten niet uiteenzetten maar ik kan het op verschillende manieren toepassen op de situatie. Ik heb gezocht op Google maar ik kan alleen maar witte en zwarte shirts vinden met de afbeelding van de cd-hoes. Die had ik uiteraard niet gekocht in 1997. De oranje broek en het groene shirt was een geslaagde combi in 1997!

2813 She's Always A Woman - Billy Joel (NL, CBS, 1977)
2814 Delilah - Fred Jasper (NL, Dureco, 1968, re: 1980)
2815 Weak In The Presence Of Beauty - Alison Moyet (NL, CBS, 1987)
2816 Who's That Lady With My Man - Patricia Paay (NL, EMI, 1976)
2817 The Rise And Fall Of Flingle Bunt - The Shadows (NL, Columbia, 1964)
2818 I'm Your Man - Wham! (NL, Epic, 1985)

De laatste heb ik bij nader inzien pas in 2005 gekocht maar vooruit maar! Billy Joel zou ik verwachten in een heruitgave uit de jaren tachtig maar die blijkt onvindbaar. Fred Jasper doet een Nederlandse vertaling van het gelijknamige nummer van Tom Jones. Later dit jaar zal ik ook het origineel kopen op het Carpenter-label. Alison Moyet heb ik al een paar jaar daarvoor eens bij de kringloopwinkel in Sneek gekocht. In de volgende vier weken krijgen jullie maar liefst 95 singles in 'Het zilveren goud' en de maand erop nog eens ruim honderd waarna het even erg rustig wordt met 'Het zilveren goud'. Ik zal de serie hoe dan ook voortzetten, ook al is het maar vanwege de aanleiding voor de korte verhaaltjes.

Week Spot: Funk Junction

Komende zaterdag ga ik in 'Do The 45' alle Week Spots draaien van week 27 in 2021 tot en met deze week. Op zondagavond begin ik met 'The Vinyl Summer Spirit Of'. Nadat ik een paar jaar in de zomermaanden 'The Summer Spirit Of' heb gedaan, besluit ik dat het weer tijd is voor vinyl. 'The Summer Spirit' zijn namelijk vooral digitale shows en moeten een rustpuntje zijn voor mij en de apparatuur. Toch is het draaien van vinylplaatjes het leukste dat er is en zo ben ik met 'Vinyl Summer Spirit' begonnen. Zondagavond trap ik af en wel met het jaar 1980. Ik denk dat ik wel twee 'Do The 45'-shows zou kunnen vullen met jaren tachtig, maar weet niet of dat heel interessant wordt. Vandaar dat ik aftrap met een jaar uit dat decennium zodat ik later het nog eens kan doen en dan inclusief de zaterdagavond. De Week Spot zal elke week ook een plaat uit dit betreffende jaar zijn. Het is afgelopen zaterdag dat ik weer eens op het label kijk van Funk Junction en zie dat het oorspronkelijk uit 1980 stamt. Dat maakt dat 'Let's Try It Again' de kersverse Week Spot mag zijn. Ik heb als fotomodel het label van de oorspronkelijke single uitgezocht maar heb heb hem zelf op de Epsilon-uitgave uit 2022.

Hoe het precies zit, vermeldt de geschiedenis niet. Het is een gegeven dat de band bekend staat als Funk Junction. Dan is het opvallend dat hun enige officiële single is uitgebracht als Junction. 45cat vermeldt nog twee singles van Junction maar dat zijn waarschijnlijk andere bands. Volgens de gegevens van Epsilon-eigenaar Yann Vatiste is Funk Junction vooral een funkband. Junction op MGM is springerige soul en de tweede Junction is meer hardrock-achtig. James Greene, Fred Ross en Alan Ross zijn de vaste leden van Funk Junction. Tony Rodrigues is te horen op 'Let's Try It Again'. Op de andere opname is zijn plek ingenomen door Preston Delaney.

Het verhaal begint in oktober 2020. De wereld gaat gebukt onder een lockdown en Yann en Steve Green zijn vastberaden om in de tussentijd informatie uit te pluizen van een paar uiterst zeldzame platen. Eentje daarvan is 'Let's Try It Again' van Junction, een obscuur plaatje op het Fos-Glo-label uit 1980. Na een paar dagen spitten, komen ze James Greene op het spoor. Greene is de songschrijver van 'Let's Try It Again'. Hij koppelt de Engelae heren door naar Warren Foster. Foster is manager van Funk Junction en tevens eigenaar van het Fos-Glo-label. Foster is een grote naam in de omgeving van San Francisco. Hij begeleidt en produceert onder andere Butch Tavares & The Tavares Brothers (die wij beter kennen als Tavares), Con Funk Shun en Lenny Williams. Er ontstaat een druk contact tussen Yann en Warren en een persoonlijke ontmoeting tussen beide is in de planning. Het gesprek zal onder andere gaan over een paar Foster-producties die het levenslicht gaan zien op het Epsilon-label. Een jaar na de ontmoeting met James Greene heeft Epsilon de toestemming om 'Let's Try It Again' uit te brengen en krijgt als bonus een meer funky opname uit dezelfde tijd welke nooit eerder is uitgebracht. Het gebeurt niet vaak dat een labeleigenaar met name de b-kant aanprijst maar bij Funk Junction lijkt het helemaal terecht. 1980 is een beetje laat voor termen als 'crossover' en 'sweet soul' en ik denk dat menigeen 'post-disco' zou gebruiken. Het is beduidend minder funky dan de a-kant maar wel een prachtig nummer met dito zang. Vooruit dan... 'sweet soul' in een fris jaren tachtig-jasje. Daar kan ik wel mee leven.

(Kn)uffelt(j)e: Dinsdag 28 juni

Er zijn vijf woensdagen in de maand juni maar ik heb meteen gepland om viermaal 'Het zilveren goud' te doen. Nu zou ik vandaag een aflevering kunnen doen, maar... wat ga ik morgen dan doen? Ik ben vandaag niet van het erf geweest buiten een paar sigaartjes achter huis. Het is omstreeks half zeven als ik geniet van een rokertje en dat ik bedenk dat ik wel een foto wil nemen. Het is teveel moeite om naar binnen te lopen en de camera te pakken. Zo wacht ik tot na de show. Het is dan kwart over negen en de zon zakt al iets. Het is iets lastiger om dan een goede foto te nemen, maar ik doe het ervoor. Gistermiddag ben ik op de fiets naar Steenwijk geweest om mijn pakket te halen. Omdat er een winterjas in moet zitten, ga ik uit van een onmogelijke doos. Het blijkt echter een rond zakje te zijn dat ik met gemak vrijdag of zaterdag had kunnen meenemen. De jas valt trouwens zwaar tegen, maar ach... hij is niet heel erg duur geweest. Hij past goed, heeft een mooie kleur maar is tegelijk 'made in China' en de kwaliteit laat te wensen over. Ook veel té warm voor een herfstdag. Het fietsen is evenwel een feestje op zichzelf. Het is maandag bewolkt en grijs in de omgeving en er is kans op regen. Desondanks fietst het heerlijk in korte broek en hoodie. Wellicht zou een t-shirt ook hebben gekund maar ik draag de hoodie vanwege de boodschap op de borst. Onderweg naar huis begint het licht te regenen maar het deert me niet. Als ik thuis ben, gaan de schuifdeuren even flink open. Vandaag ben ik dus niet van het erf geweest en reikt mijn uitzicht niet verder dan dit. Soms met een passerend schaap of een fietser.

Blauwe Bak Top 45 deel III

Hoe zou het weer toch zijn in Den Haag? Als ik het goed heb begrepen op het nieuws van gisteren zou het zaterdag vooral in het oosten zonnig zijn en zou dit zondag omgekeerd moeten zijn. De zon laat zich hier niet zien maar desondanks is het een zeer aangename temperatuur om buiten te zijn. Ik moest straks de wandelschoenen nog maar even aantrekken. De korte broek kan gemakshalve ook hoewel ik vanmiddag niet ga verbranden om een kleurtje zal krijgen. Hierbij de top vijftien van de Blauwe Bak Top 45. Morgen ga ik naar alle waarschijnlijkheid het laatste deel van 'Het zilveren goud' doen van deze maand.

15. Let's Try It Again - Funk Junction (UK, Epsilon EPS 013, B, 1980, re: 2022)

14. Come Get This Love - Raja-Ne'(UK, LRK 13, A, 2022)

13. He Knows How To Love Me - Helen Shapiro (NL, Columbia DB 7340, B, 1964)

12. Seal My Heart - Sir Wick (Spanje, Jai Ali JAR04, A, 2007, re: 2022)

11. I'm Gonna Tear Your Playhouse Down - Ann Peebles (UK, London HLU 10405, A, 1972)

10. Happiness Is - New York City (UK, Chelsea 2005 008, A, 1974)

9. Charisma Road - The Charisma Band (US, Buddah BDA 483, A, 1975)

8. I Am - Laura Rain & The Caesars (UK, LRK 10, A, 2022)

7. This Love Is Magic - Kejam featuring Chanel (UK, Izipho Soul ZP 31, C, 2019)

6. Have A Nice Weekend - Tom Brock (US, Collectors Series no cat. no., A, 1974, re: 198?)

5. Where Would I Be Without You - Kim Tibbs (UK, Izipho Soul ZP 74, A, 1974)

4. Warning - Clarence Carter (UK, ABC 4037, A, 1974)

3. Trivialities - The Nombres (UK, Stream STR002, A, 1977, re: 2022)

2. I'll Belong To You - Clyde McPhatter (US, Decca 32719, A, 1970)

1. Give A Little Love - The Freedom Affair (UK, One World SPO 5009, A, 2022)

De show met alle 45 singles volgt hier... https://www.mixcloud.com/WolfmanRadioShows/do-the-45-top-45-personal-favourite-singles-april-may-june-25-06-22/

Blauwe Bak Top 45 deel II

'Nieuwe dingen'. Ik moet er altijd gigantisch aan wennen en soms went het nooit. Één van de meest onnodige dingen die ik ooit heb gehad is de grote ronde sleutelhanger met een 'boodschap'. De huissleutel aan deze hanger in de broekzak is tot zover praktisch. Zodra je wilt gaan zitten, moet de sleutel uit de broekzak. Ik heb hem net een dag als ik hem verlies in het park in Steenwijk. Het is het Pinksterweekend en omdat ik niet in mijn huis kan, 'logeer' ik tot dinsdagmorgen bij Marianne. Een week later draai ik plaatjes in De Singel in Zwolle en leg het sleutelbos op de richel in de dj-hoek. Daar liggen ze nog steeds als ik met de platen voor de dichte deur sta in Steenwijk. De zon komt op bij mij achter en dus is het een race tegen de klok voordat de zon alom is vertegenwoordigd in de tuin en mijn kostbare platen tot fruitschaaltjes reduceert. Een paar weken geleden heb ik tijdens een demonstratie een tas gekocht van textiel. Erg handig om de portemonnee en rookwaar in op te bergen tijdens het bezorgen. Hoe vaak ik in de tussentijd al zonder portemonnee in de winkel heb gestaan terwijl de tas nog in de fietstas zit? Gistermiddag heb ik een brood gekocht maar kan deze niet meer vinden. Even 'verdenk' ik iemand voor mij bij de kassa dat die (per ongeluk) mijn brood heeft ingepakt, maar dan weet ik het weer... De tas! En ja hoor, daar zit het brood in dat me een halve dag heeft bezig gehouden.

30. Don't Waste The Pretty - James Day featuring Jeff Ramsey (UK, Crazy Beat CB7-02, A, 2006)

29. Parts Of A Man - Josh Hoyer & Sould Colossal (UL, Izipho Soul ZP 29, A, 2019)

28. Time Will Pass You By - Tobi Legend (UK, RK 1004, A, 1968, re: 1979)

27. It's Jesus Y'All - The Loving Sisters (US, Peacock P-3197, A, 1973)

26. Turn It Up! - Opensouls (UK, Mukatsuku MUKAT 082, A, 2008, re: 2022)

25. Tell Me Tomorrow - Smokey Robinson (Frankrijk, Motown 101607, A, 1981)

24. You And Me Together - Roy Roberts Experience (UK, Izipho Soul ZP 75, B, 1977, re: 2021)

23. Smile - The Rance Allen Group (US, Stax STX-3221, A, 1979)

22. I've Got You - Johnny Horton & Nature (UK, Stream STR001, A, 1980?, re: 2022)

21. I Got To Tell It - Solonon Burke (US, MGM K 14353, B, 1972)

20. I Can't Get Home To My Baby - Jimmy James & The Vagabonds (NL, Pye 7 NH 121, A, 1967)

19. Love Me Right - Gary Toms Empire (UK, Epic S EPC 3611, B, 1975)

18. Call My Name - James Royal (België, CBS 2525. A. 1967)

17. Love Is Gone - Richard Marks (UK, Izipho Soul ZP 61, A, 2019)

16. Don't Cry My Love - The Impressions (NL, Stateside HSS 1321, A, 1968)

Blauwe Bak Top 45 deel I

'I love mine best when they're a bit tatty'. Die uitspraak heb ik eens gelezen in een autoblad en komt uit de mond van een rallyracer met een voorliefde voor een bepaald soort exclusieve Engelse sportwagen uit de jaren vijftig en zestig. Hij reageert op de kritiek dat er een paar butsen in het plaatwerk zitten. Ik heb het zelfde met naalden. Het zal menigeen raar in de oren klinken maar naar mijn mening gaan naalden 'beter klinken' naarmate ze worden gebruikt. Ik verzucht vrijdag al dat ik 'het beste vanavond al kon experimenten met het toonarmgewicht', maar dan opnieuw...? Ik heb al eens in het verleden een halve dag lopen klooien hiermee en dat ik 's avonds de show wil beginnen en de boel weer is 'ontstemd'. Ik moet de show van gisteravond nog uploaden, maar feit is dat ik niet helemaal tevreden ben. Okay, de muziek is loepzuiver maar de Stanton klinkt ietwat mono en dof. Enfin, ik moet het er maar mee doen. Ik ga jullie nu alle drie delen voorschotelen en zal de Mixcloud-link vroeger of later bij het derde deel voegen.

45. You Got Me Hummin' - The Hassles (NL, United Artists UA 25.686, A, 1967)

44. We Gotta Hang - Carl Thomas (US, Vicasher # 001, A, 1984)

43. This Land Is Your Land - Sharon Jones & The Dap-Kings (US, Daptone DAP-1019, B, 2004, re: 2017)

42. Brand New - Freddie Hall (UK, LRK 02, A, 2020)

41. Where Could I Go - The Michigan Soul Searchers (UK, Izipho Soul ZP 011, A, 1996, re: 2017)

40. Love Jones - Norma Jenkins (Frankrijk, Desert Moon 14.101, B, 1976)

39. Couldn't Get Enough - Ashford & Simpson (US, Warner Bros. WBS 8453, A, 1977)

38. Speak Love - J.D.'s Time Machine (UK, Izipho Soul ZP 78, A, 2022)

37. Me & My Gemini - Baltimore First Class (UK, All Platinum 6146 320, B, 1977)

36. Book Of Memories - Percy Wiggins (UK, Atlantic 584113, B, 1967)

35. Positive Forces - Leroy Hutson (UK, Acid Jazz AJX413S, A, 2017)

34. You've Got My Soul On Fire - Edwin Starr (UK, Tamla Motown TMG 875, A, 1973)

33. Here We Are - Dojo Cuts feat. Carlton Jumel Smith (US, Colemine CLMN-201, A, 2022)

32. Let Us Pray - G.C.'s (UK, Izipho Soul ZP 76, B, 1972, re: 2022)

31. It's Gotta Be This Way - Creation (UK, Atlantic K 10437, A, 1974)

Singles round-up: juni 9

Is er een kledingstuk te bedenken waar we momenteel even niet aan willen denken? Een winterjas wellicht? Het is niet helemaal nieuw dat ik een andere winterjas uitzoek terwijl het buiten hartje zomer is. De Belgische verkoper geeft de voorkeur aan UPS als verzender. Ik heb nagenoeg geen ervaring met UPS maar wat mij betreft is het de laatste keer geweest. Op de dag van bestelling krijg ik wel acht mailtjes met louter wijzigingen in hun persoonlijke administratie. Dat het woensdag al op het pakketpunt is bezorgd, moet ik ontdekken als ik de track-and-trace na ga. Niks geen mail daarover. Ik zie dat het punt in Steenwijk op donderdag tot acht uur open is en zo stap ik even na zessen op de fiets. Daar aangekomen blijkt dat het té warm is voor het personeel om open te zijn. Ik ga het morgen oppikken. Natuurlijk moet het even worden gepast, maar dat wordt een verhaal van snel aan, rits dicht, rits naar beneden en weer uit. De naalden heb ik vanavond opgehaald bij het pakketpunt in Uffelte en bovendien heeft de postbode me twee hagelnieuwe singles bezorgd. Straks ga ik aan de slag met de Blauwe Bak Top 45 welke ik morgen ga uitzenden op Wolfman Radio. Eentje van de twee van vandaag komt waarschijnlijk nog wel in de lijst. Over de singles die nog gaan komen... deze hebben té kleine impact gehad en gaan mee voor de Top 100 in december. Nu eerst de laatste negen singles van Discogs.

* Del Shannon- Little Town Flirt (NL, London, 1963)
* Del Shannon- Two Kinds Of Teardrops (UK, London, 1963)
Het zou wijsheid zijn om nu al de naalden te installeren en alvast een beetje te experimenteren met het toonarmgewicht. Toch laat ik bewust mijn grijze baard staan om er iets wijzer uit te zien want de wijsheid zélf hebben we nog maar eens een decennium uitgesteld. Ik ga nu echter even de Skytec gebruiken want daarvan klonk de naald nog niet eens onaardig afgelopen zondag. Van Del Shannon lust ik bijna alles. Ik word dankzij de tv-serie 'Crime Story' gegrepen door 'Runaway' en als Shannon kort daarop komt te overlijden en ik meer en meer van mans' geschiedenis leer kennen, ga ik hem alleen meer waarderen. 'Little Town Flirt' klinkt niet helemaal nieuw meer, maar dat heeft zo zijn charme. Del mag vooral in de refreintjes even in de hogere regionen met zijn stem en zo hoor ik hem het liefste. Nu merk ik weer eens het verschil tussen Nederlandse en Engelse persingen. Ook 'Two Kinds Of Teardrops' is lekker dramatisch maar nu met meer een stevige beat en bovenal een veel mooier geluid, maar dat is dan vinyltechnisch. Terwijl ook deze single al een zwaar leven achter de rug heeft.

* The Shells- Sippin' Soda (US, Roulette, 1957, re: 1973?)
De Golden Goodies-serie van Roulette beslaat een behoorlijke tijd, maar ik ken een aantal uit 1973 en omringende jaren en zo durf ik de gok te nemen. Het plaatje verschijnt origineel op het End-label in 1957. Dit is pure doowop en persoonlijk heb ik dit altijd méér rock'n'roll-achtig gevonden dan dat ik het onder de soul heb willen scharen. Het komt bij mij dus gewoon in de jaren zestig-bak. Verder is het een erg fraaie 'timepiece' maar meer ook niet.

* Smokey- If You Think You Know How To Love Me (NL, Rak, 1975)
De eerste platen van Smokie zijn gespeld als Smokey. Of er nu bezwaar is gekomen vanuit Motown of dat het uit eigen beweging is geweest, is me nooit duidelijk geworden. 'If You Think You Know How To Love Me' is in ieder geval nog onder de oude naam. Terwijl The Sweet met hardrocknummers meer gebruik gaat maken van eigen nummers en Mud dat besluit Rak en Chinn en Chapman te verlaten, moeten de heren op zoek naar een nieuw vehikel. In tegenstelling tot eerdere producties is het geluid van Smokey/Smokie meer countrypop-achtig en geeft Nicky Chinn en Mike Chapman de gelegenheid om meer te concentreren op de klassieke popsong zonder dat ze rekening hoeven te houden met gimmicks. Hoe vaak je ook 'Living Next Door To Alice' en 'Lay Back In The Arms Of Someone' gehoord mag hebben, bij een nadere inspectie blijken het erg klassieke popsongs te zijn en dat geldt niet in mindere mate voor 'If You Think'. Ik ben in ieder geval ontzettend blij dat ik hem kan toevoegen aan de collectie!

* Sonny & Cher- I Got You Babe (NL, Atlantic, 1965)
Je kijkt in eerste instantie een beetje gek naar het EMI-hoesje en bent al geneigd om een Negram- of Polydor-hoesje te zoeken voor de plaat. Maar... het is waar! Atlantic is dan weliswaar gelieerd aan London, maar in Nederland wordt de distributie van Atlantic tot 1967 gedaan door Bovema. Dan zal Polydor het voor een tijdje overnemen en in de jaren zeventig wordt het een onderdeel van Negram. Dit is nu zo'n plaatje waar ik in principe over had besloten dat ik er zonder kon leven. Nu dat ik hem draai van de originele Nederlandse single krijg ik toch een erg plezierig gevoel in mijn maag. Hetzelfde als bij 'When A Man Loves A Woman' van Percy Sledge en 'Tell It Like It Is' van Aaron Neville, om een paar te noemen. Het klinkt zó anders dan de cd-versies die we kennen van de radio.

* Dusty Springfield- Stay Awhile (NL, Philips, 1964)
Arjan van Minstrel is erg gelukkig als hij ziet dat ik een hele stapel jaren zestig-singles ga meenemen uit de zaak. Even ervoor hebben we een discussie gehad. 'Ik geloof dat de interesse van de jaren zestig op zijn retour is en dat het nu al meer neigt naar de jaren tachtig'. Interessant punt want in 33 jaar verzamelen heb ik een aardverschuiving gezien. In 1989 is vijf gulden al een ondenkbaar bedrag voor een single, maar in deze tijd zijn het vooral singles van Cliff Richard die topprijzen doen. Voor een keurige Cliff-single betaal je dan al gauw drie of vier gulden, terwijl ze allerminst zeldzaam zijn. Nu heb je er twintig voor twee euro. In 1989 zijn er ook nog verzamelaars van de Favorieten Expres-hoesjes. Ik kan me een antiekwinkeltje herinneren in Joure dat een aantal lege Favorieten Expres-hoesjes heeft liggen. Deze zijn duur... Tegenwoordig lijkt het meeste enthousiasme te zijn verdwenen, maar ik raak altijd in extase als ik eentje zie voor weinig. Zie ook deze van Dusty. Okay, hij was geen twee kwartjes of twee euro, maar nog altijd een zeer fraaie prijs voor een dito Favorieten Expres-hoesje van Dusty. 'Stay Awhile' is nog heel erg een opvolger van 'I Only Want To Be With You' en het duurt nog even totdat Mary O'Brien de ruimte krijgt om te laten horen wat ze werkelijk kan. Het is dan ook niet voorbestemd voor de Blauwe Bak. 'Something Special' evenmin, maar wat een prachtig item!

* Sven & Charlotte- Bang-A-Boomerang (Duitsland, Polydor, 1975)
Één van de eerste nummers in de Stars On 45-medley met de Abba-hits. Het nummer is geschreven Benny en Björn met Stig Andersson en goed beschouwd maken Sven & Charlotte deel uit van de Abba-familie. Charlotte zingt samen met Benny in The Hep Stars. Een bijzonder aardig plaatje dat ongemerkt al een tijdje op mijn zoeklijst heeft gestaan.

* Tee Set- Ma Belle Amie (NL, Tee Set, 1969)
Ik heb in 2011 eens een bericht gewijd aan mijn zoektocht naar een gaaf exemplaar van 'She Likes Weeds' van Tee Set. Omdat Negram-singles van omstreeks 1970 van een flinterdunne vinylkwaliteit zijn, willen deze graag en vaak krom trekken. Ik betaal eens een euro teveel voor een gaaf ogend exemplaar dat zo krom als een hoepel blijkt te zijn. De zaterdag ná de week op Terschelling met school (zie: Van het concert des levens: 1990) en de start van de herfstvakantie koop ik mijn eerste en enige exemplaar van 'Ma Belle Amie'. Deze heeft ook aan golvende vorm aangenomen en jengelt erop los. Toch heb ik nooit zoveel gehad met het nummer en is er geen noodzaak een beter exemplaar te zoeken. Ik moet ook bekennen dat ik geen betere persingen ben tegengekomen. Nu is het dan 2022 en heb ik eindelijk een vlak exemplaar met fotohoes. Ik vind het nog altijd niet het sterkste werk van Tee Set maar een upgrade heb ik zeker verdiend!

* Viola Wills- Gonna Get Along Without You Now (NL, Hansa, 1979)
Een gokje? Nee, de plaat ken ik wel maar ik ben even té lui om op te zoeken of ik de plaat al heb. Ik heb het zojuist alsnog gedaan en, nee, deze is helemaal nieuw. Wel leuk dat ik in dezelfde week ook het origineel van Patience & Prudence heb gekocht.

Singles round-up: juni 8

Voor het eerst in weken zit ik weer op schema met de berichten. Dan kan ik nu ook wel meteen beginnen met plannen te maken? Morgen (of meer waarschijnlijk op vrijdag) het laatste deel van de 'Singles round-up' en dan ga ik vrijdagavond een Blauwe Bak Top 45 samenstellen. Deze ga ik zaterdagavond op de radio doen en op vrijdag, zaterdag en zondag zal ik steeds vijftien platen aftellen tot de nummer 1. 'Het zilveren goud' schuift door naar volgende week woensdag want we hebben per slot van rekening vijf woensdagen en ik heb slechts vier delen gepland. Er zou een aflevering van tien singles komen en deze doe ik vanavond. Het bevat namelijk een paar upgrades. In de maand juli ga ik de Gele Bak Top 100 samenstellen en deze lijkt op dit moment erg spannend te worden. Kortom: Genoeg plannen voor de nabije toekomst maar eerst maar eens de volgende tien singles uit de partij van René op Discogs aan jullie voorstellen.

* The Manhattans- Hurt (NL, CBS, 1976)
Dit is een pure gok! Natuurlijk kan ik vrij eenvoudig het nummer vinden op Youtube maar de prijs is dermate aardig dat ik het wel wil proberen voor de Blauwe Bak. Toch is het voor mij niet een hele grote schok dat het hem niet gaat worden met 'Hurt'. Precies om dezelfde reden dat ook 'Kiss And Say Goodbye' gewoon in de jaren zeventig-bak staat. De b-kant heb ik evenwel nog niet geproefd. 'We'll Have Forever To Love' is echter meer van hetzelfde. Bepaald geen slechte plaat maar gewoon niet interessant voor de Blauwe Bak. Ik ga dus vooral op zondagavond plezier hebben van 'Hurt'.

* Marvin Welch & Farrar- Lady Of The Morning (NL, Regal Zonophone, 1972)
Er is me in het verleden wel eens gevraagd of ik een 'wantlist' heb, een zoeklijst met singles. Ik heb het ooit wel eens geprobeerd, geloof ik, totdat het document doorgaat tot drie of vier pagina's. 'Lady Of The Morning' is zo'n single die al stiekem jaren op mijn verlanglijst staat maar ik vergeet hem steeds te zoeken en ik kom hem niet tegen voor een leuke prijs. Nu is het plaatje compleet. Fraai heosje, single in een puike staat en met het originele hartje intact. Eentje die nog heel hoog kan eindigen in de Gele Bak Top 100 volgende maand!

* Mungo Jerry- Alright Alright Alright (Duitsland, Pye, 1973)
Ik heb de Franse persing met fotohoes in 2004 op de kop getikt maar deze doet verstoppertje. Ik vermoed dat die nog ergens in een doos moet zitten en volgens mijn herinnering is er ook 'iets' met het oude exemplaar. Dan toch maar de Duitse en deze klinkt weer lekker. Volgers van het eerste uur zullen zich Sideburner nog herinneren? De naam die ik omstreeks 2004 gebruik als schrijver voor Rockandroll.nl (en later Diigin4Dirt.com). De naam Sideburner ontstaat uit mijn enorme bakkebaarden en deze heb ik eigenlijk afgekeken van Ray Dorset van Mungo Jerry. Dit plaatje is dan ook een vast onderdeel van mijn dj-sets in die tijd. Met dit puike exemplaar kan ik weer even vooruit.

* Michel Polnareff- L'Amour Avec Toi (NL, Palette, 1966)
* Michel Polnareff- Ame Caline (NL, Palette, 1967)
* Michel Polnareff- Lipstick (Japan, Atlantic, 1976)
Een triootje met Michel Polnareff. Het begint met die aparte Japanse single uit de jaren zeventig, vervolgens zie ik een fraaie upgrade van 'Ame Caline' en tenslotte mag 'L'Amour Avec Toi' ook nog mee. René is uiterst zorgvuldig in zijn beschrijvingen en dus weet ik op voorhand dat ik niet veel moet verwachten van het hoesje van 'L'Amour Avec Toi'. De eerste eigenaresse heeft het plaatje op 5 februari 1967 gekregen. De datum valt op een zondag en volgens mij kent Nederland dan nog geen koopzondagen. Toch is ergens vocht in het verhaal gekomen wat vooral uitwerking heeft op de achterkant van het hoesje en het label aan de kant 'Love Me, Please Love Me' heeft lijmresten van de binnenkant. Het vinyl heeft er niet onder geleden. Het is stevig genoten maar ik heb het minder gehoord. 'Ame Caline' is zeer welkom. Ik heb jaren geleden eens de Franse persing gekocht maar deze is zo krom als een hoepel. Voor wie het verhaal niet kent... 'Ame Caline' is een oorspronkelijk nummer van Polnareff. Raymond Lefevre besluit een instrumentale versie op te nemen en dit de titel 'Soul Coaxing' te geven. Tenslotte krijgt het een geheel nieuwe Engelse tekst en krijgen we 'If You Loved Me' van Peggy March op ons bordje. 'Soul Coaxing' is ook veel gebruikt bij de Top 2000. Dan tenslotte 'Lipstick'. Het heeft een aardig prijsje en ik word hebberig van het hoesje. 'Lipstick' is funky disco en kent een 'part I' en 'part II'. Het eerste deel heeft een heel klein beetje zang en op deel twee lijkt dit te zijn weg gemixt. Hoe leuk is dit? Nou, om eerlijk te zijn... goed genoeg voor de Blauwe Bak. Het past wel een beetje bij 'Spring Rain' van Silvetti en ook zeker in de hoek van 'Face Of Love' van D.C. LaRue. Met de huidige opstelling van de bakken denk ik dat Japan toch even in Europa gaat vallen.

* Gary Puckett & The Union Gap- Lady Willpower (NL, CBS, 1968)
Deze single heb ik uiteraard al en ik denk dan eerst aan het krom getrokken exemplaar dat ik in de jaren negentig heb gekocht. Ik geloof dat ik hem al eens beter heb gevonden met fotohoes maar ben te lamlendig om het te checken. Ik bestel hem dus alsnog. De achterkant van het hoesje is zoek maar dat is geen punt. De single klinkt redelijk maar iets zegt me dat ik de plaat in nieuwstaat moet hebben. Een zorg voor later!

* Cliff Richard- The Only Way Out (EEG, EMI, 1982)
René heeft nog altijd een fraaie verzameling van Cliff Richard in de aanbieding. Sommige zijn met speciaal ontworpen fotohoesjes van een échte fan. Toch ben ik wel een beetje verzadigd met het werk van Cliff uit de jaren zestig. Het is eigenlijk alleen nog 'In The Country' dat al jaren hoog op mijn verlanglijst staat. Dan zie ik 'The Only Way Out' staan en dat is altijd een fijn nummer geweest. En het blijft hilarisch om 'Cliff Pervert' op de radio te draaien met het nodige commentaar. Hoewel hij is vrijgepleit, weet iedereen wel beter. Cliff gebruikt pseudoniemen in de jaren zeventig om in te checken in hotels voor de feestjes van de Engelse radio-persoonlijkheid Jimmy Saville en dat alles in het gezelschap van minderjarigen. In mijn optiek is die net zo schuldig als Gary Glitter en Rolf Harris bij elkaar.

* The Searchers- Don't Throw Your Love Away (NL, Pye, 1964)
De single valt in eerste instantie af van het lijstje. Ik heb de plaat nog altijd niet maar het is de lage waardering welke maakt dat ik aanvankelijk voor de plaat bedank. Als twee singles onvindbaar zijn en ik een tientje heb te besteden, besluit ik hem er toch bij te nemen. Hij klinkt nog niet eens zo heel erg slecht maar van een absolute nieuwstaat is evenmin sprake. Ik doe het ervoor!

* Shangri-Las- Leader Of The Pack (NL, Charly, 1964, re: 1976)
Als de dag van gisteren... De dag nadat Oranje is uitgeschakeld in het WK van 2014 'spijbel' ik een donderdagmiddag van werk en ga plaatjes kopen in Zwolle. Vooral bij Diskid. Daar vind ik ook deze van The Shangri-Las. Het is sinds de zomer van 2013 dat ik een beetje 'zoekende' ben in de Northern Soul-hobby en dan besluit ik me even te richten op de meidengroepen. 'Give Him A Great Big Kiss' staat dan hoog op mijn verlanglijstje. Eenmaal thuis blijkt de verkeerde single in het hoesje te zitten. Nee, het is wel 'Leader Of The Pack' maar dan de vroege jaren zeventig-heruitgave op Mercury met een afwijkende keerzijde. Na jaren heb ik toch 'Give Him A Great Big Kiss' maar ik moet concluderen dat het acht jaar té laat is voor de Blauwe Bak. Het blijft een feestje en ook kan ik niet genoeg exemplaren hebben van 'Leader Of The Pack'. Gewoon in de jaren zestig-bak. Of wellicht tóch de jaren zeventig aangezien ik sinds een jaar ook de originele Engelse persing heb van 'Leader'. In ieder geval geen Blauwe Bak meer voor deze single.

Week Spot: Kejam featuring Chanel

'Let the music do the talking'. De waarheid als een koe en een waarheid die ik niet wens te halveren. Alleen schiet dit niet bepaald op voor een blog als Soul-xotica. Immers... hier valt niets te halen. Alleen maar leesvoer en zo nu en dan een foto (tot zover ik ze zelf niet heb 'geleend'), maar het is geen afhaalchinees zoals vele andere muzikale blogs. Welke ook vaak in de knoei zijn gekomen met auteursrechtenjagers en dergelijke. Nee, voor Soul-xotica heb ik méér dan alleen de muziek nodig. Ik heb stof nodig om over te schrijven. De keuze voor de Week Spot van deze week is al een tijdje bekend. Alleen moet ik nog kijken of er iets valt te melden over de artiesten. Dat valt vies tegen, ook al ben ik al blij genoeg om op zijn minst een beetje informatie te vinden over Chanel. De Week Spot van deze week is afkomstig van de dubbel-single 'Creating Majek' van Kejam uit 2019 en wel in de vorm van 'This Love Is Magic' van Kejam Featuring Chanel. Dat is kant 1 van de tweede single.

Moet ik het weer over Klaas Jan Mulder hebben? Ach... waarom ook niet? Het wordt in ieder geval al niet een lang bericht. Mulder is niet alleen organist in de Sneker Martinikerk maar geniet ook nationaal een goede naam in de cirkel van orgelliefhebbers en gewijde muziek. In de late jaren tachtig wil Mulder het eens proberen in de hoek van populair-klassiek en brengt een aantal platen en cd''s uit onder de de naam Kajem. Met een futuristisch ogend logo doen de hoesjes vermoeden dat we hier hebben te maken met symfonische rock maar in werkelijkheid is het dus een organist met moderne bewerkingen van klassieke stukken. Stom als het is maar ik moet altijd denken aan Kajem als ik deze plaat van Kejam zie. En ook Kejam is een woordgrapje met de naam van de producent. Zijn volledige naam luidt Oladisun Majekodunmi. Dubbele woordwaarde. Om de zaken iets eenvoudiger te maken kort hij zijn naam in tot Dee Majek. Voor zijn project in 2019 draait hij Majek om en maakt er Kejam van. Hij is geboren in Nigeria. Zijn professie is songschrijver, producent, remixer en label-eigenaar van VEC Records. Hij houdt tegenwoordig residentie in Londen. In 1983 laat hij al van zich horen middels een single van Warner Baker. Hij schrijft de a-kant, 'Live And Learn', samen met Roy Carter. In 2019 brengt hij deze dubbel-single en nog een single uit bij Izipho Soul met de titel 'Creating Majek'. Hierop werkt hij samen met een aantal studiozangers en zangeressen waarvan we Cleveland P. Jones inmiddels kennen dankzij James Day en zijn J.D.'s Time Machine.

Dan begint de zoektocht naar Chanel. Op zichzelf laat ze zich snel genoeg vinden, alleen zijn er nogal een paar acts geweest die deze naam hebben gebruikt. Meest recent is de Spaanse inzending voor het Eurovisiesongfestival. Dat is dus een andere Chanel! 'Onze' Chanel heet eigenlijk Heather Chanel Perry en is geboren in Zuid-Afrika. Ze groeit op in Manchester en is voornamelijk actief als zangeres op verschillende house-producties. 'This Love Is Magic' valt dan ook niet heel erg uit de toon bij haar overige werk. Ik weet niet van het bestaan van een 'originele' versie. Op 'Creating Majek' staat in ieder geval de 'Soul Rockers Mix'. Hoewel de plaat bijna drie jaar oud is en niet bepaald een bestseller is geweest voor Izipho Soul durf ik het anno 2022 nog een kans te geven. Dit nummer heeft me de afgelopen weken erg vrolijk gemaakt en dus acht ik de hoogste tijd voor een 'rerelease'.

Singles round-up: juni 7

Het weekend zit er weer op voor mij. Ditmaal een extra lang weekend doordat ik zaterdag ziek ben geweest. Vanmiddag ben ik even op de fiets naar Havelte geweest en ik voel in de verte een kriebel in de neus, maar geen loopneus evenmin een niet ophoudende proestbui. We gaan er morgen weer het beste van maken! Morgenmiddag ga ik ook een pakketje halen uit Steenwijk. Hoewel menigeen momenteel aan korte broek, zwemkleding of helemaal naakt denkt, ben ik alweer bezig met de komende winter. Zo heb ik zondag een winterjas besteld die ik hopelijk voor het weekend kan ophalen. Het kledingstuk van morgen is meer een tussenoplossing maar ook deze hoef ik voorlopig nog niet te gebruiken. Ook verwacht ik donderdag een nieuw setje naalden te ontvangen. Ik moet bekennen dat de naald van de 'nieuwe' Stanton nog niet eens echt beroerd klinkt op de Skytec maar desondanks is die een jaar oud. Ik bewaar deze als reserve maar de andere is goed voor de kliko. Nu dan de volgende negen singles uit de partij van René op Discogs. We gaan het een paar keer hebben over de Blauwe Bak en ook de nodige Engelse persingen!

* The Impressions- Don't Cry My Love (NL, Stateside, 1968)
The Impressions heb ik afgelopen zaterdag al gedraaid in 'Do The 45'. Voordat jullie doorklikken naar Mixcloud... Daar is de show niet te vinden. Omdat ik niet de tijd neem om de Skytec aan te sluiten en de wetenschap dat de naalden de beste tijd hebben gehad, besluit ik zaterdag de opname niet te starten en een 'listeners' exclusive' te doen. Hoewel het vreemd mag klinken, ben ik niet meteen 'fan' van alle werk van The Impressions. Bij 'Don't Cry My Love' ben ik echter vanaf het intro smoorverliefd. Pure klasse in mijn beleving! De b-kant heet 'Sometimes I Wonder' en dat is iets meer upbeat. Het zit muzikaal tussen Motown en 'Big City Sound' in. Ik hoef gelukkig geen keuze te maken tussen de kanten en mag dit gewoon een uitstekende 'double-sider' noemen.

* Jimmy James & The Vagabonds- I Can't Get Back Home To My Baby (NL, Pye, 1967)
Een pure gok. Ik denk dat ik hem niet eens heb beluisterd voordat ik tot aanschaf ben overgegaan. Het herinnert me aan een Jimmy James-single uit de jaren zestig die ik heb achtergelaten bij Minstrel. Ik denk dat ik over een paar maanden terug ga naar Zwolle en dan mag deze ook mee. Dit is de eerste Nederlandse release voor Jimmy James. Helaas zonder fotohoesje want dat vermeldt The VagEbonds. De nummers op deze single zijn afzonderlijk uitgebracht in Amerika. 'I Can't Get Back Home To Me Baby' is de meest rustige van het stel. Het is een zacht wiegend bluesy nummer met een structuur zoals we dat van The Moody Blues kennen in 'Go Now'. Hoewel ik meteen voor de b-kant ben gegaan in 'Do The 45' zie ik voor dit kantje veel meer potentie in 'Do The 45'. Jammer dat het plaatje een beetje is afgedraaid. 'Ain't Love Good Ain't Love Proud' is meer het stampwerk waar de Mods dol op zijn maar waar ik iets minder mee heb. Dit is overigens al in de zomer van 1966 uitgebracht in Amerika. Voor de a-kant mag die in de Blauwe Bak.

* Tommy James & The Shondells- Mony Mony (UK, Major Minor, 1968)
Een plaatje dat op het laatste moment mee mag in de bestelling. Aanvankelijk sla ik hem over want 'je kan niet alles hebben'. Bovendien heb ik het nummer al in een EP als een Engelse persing. Als blijkt dat niet alle bestellingen voorradig zijn en ik een tientje heb te besteden, mag deze alsnog mee.

* Jefferson Airplane- If You Feel Like China Breaking (Duitsland, RCA Victor, 1968)
Een paar maanden geleden heb ik 'She Has Funny Cars' gekocht bij René. Ik geloof dat 'China' dan ook al in het assortiment is maar ik hik dan tegen de prijs op. Iets waar ik vorige week zondag geen minuut over hoefde te twijfelen. Om dit prachtige nummer met de fotohoes voor minder te vinden, wordt steeds meer een illusie. Een lekker psychedelisch Westcoast-geluid van de vliegmachine.

* Kenny- Our Love Doesn't Need Any Words (NL, Ariola, 1968)
Een erg nieuwsgierige single. Er zijn verschillende artiesten met de naam Kenny. Het is niet de Engelse Kenny die in de midden jaren zeventig een paar hits heeft. Nee, deze Kenny staat genoteerd op Discogs als zijnde een Duitse artiest, maar vermoedelijk zit het verhaal ietsje anders. Het lijkt erop dat Kenny een Schot is: Kenny MacCaskill. Hij speelt omstreeks 1966 in de band The Fleets dat het buiten een release op Ariola in Duitsland ook schopt tot een paar releases op Stax in Amerika. De connectie tussen de verschillende platen is een medeschrijver met de naam 'Mihm'. 'Our Love' is een beetje in een crooner-stijl met het verschil dat Kenny te 'poppy' klinkt in vergelijking met bijvoorbeeld Engelbert of Tom Jones. Wél een lekker dramatisch nummer! De b-kant heet 'I Don't Miss You' en dat heeft vooral veel van Los Bravos als je het mij vraagt. Een stamper met een garage-achtig geluid. Eigenlijk de meest interessante zijde van de single!

* Carole King- It Might As Well Rain Until September (UK, London, 1962)
Ik heb deze single als ik in Mossley woon maar als ik in oktober 1999 terug ga naar Nederland heb ik niet meer dan een rolkoffer en moet ik flink wat platen achterlaten. In mijn herinnering klonk die een stukje beter dan deze, maar ja... het is dan ook zestig jaar oud. Het blijft voor altijd een geweldig nummer in mijn oren en wellicht vind ik nog eens een fraaie upgrade. Tot die tijd kan deze plaat me nog vaak van een glimlach voorzien.

* Kathy Kirby- Dance On (UK, Decca, 1963)
De kip of het ei? Ja, wat was er als eerste? De gezongen versie van Kathy of de instrumentale van The Shadows? Help me uit de brand, Google! Ah, de instrumentale is er als eerste zoals nu blijkt. The Shadows neemt het in 1962 op en een jaar later Kathy. Valerie en Elaine Murtagh en Ray Adams zijn de componisten van de instrumentale versie en zij zijn leden van The Avons. Bij Kathy is daar ene Stellman aan toegevoegd en deze zal dan de tekst hebben geschreven? Petula Clark heeft grote hits in Frankrijk en Italië met respectievelijk een Franse en een Italiaanse vertaling/hertaling. Ik mag erg over het de instrumentale versie maar ook de vocale uitvoering mag er zijn. Leuk plaatje!

* Love Affair- One Road (UK, CBS, 1969)
Tot slot twee singles die ik al in de Europese uitdossing heb. In 1969 is Philip Goodhand-Tait bevorderd tot de belangrijkste songschrijver voor The Love Affair. Dat levert niet altijd een winnaar op. Hoewel 'One Road' het niet onaardig doet op de hitparade heeft dit niets meer te maken met het enthousiaste 'Everlasting Love'. Maar... de groep heeft iets gemeen met labelgenoten The Tremeloes en The Marmalade. De b-kanten zijn vaak net even interessanter. In geval van 'One Road' is dat 'Let Me Know' en er staat me iets van bij dat ik die al eens eerder heb geprobeerd. Het is een lekker Westcoast-achtig geluid met een interessant gitaarloopje tussen de zangpartijen in. De gitaarsolo kun je met enige fantasie ook nog als psychedelisch beschrijven. In de Mod-scene noemen ze dit 'freakbeat' en het is stukken interessanter dan het ietwat duffe 'One Road'.

* The Mamas & The Papas- Creeque Alley (UK, RCA Victor, 1967)
Tja, je kan niet alles hebben... In Zwolle hou ik 'Twelve Thirty' in mijn handen maar die heb ik inmiddels al twee keer. Eenmaal in de Amerikaanse persing (op styreen) en inmiddels in de Duitse met de fotohoes. 'Creeque Alley' heb ik ook al in de Duitse persing met fotohoes, een souvenir uit De Bilt. Zo'n Engelse persing is nooit weg ook al heeft deze last van wat steenslag gehad. Ik denk dat ik straks wellicht nog een verhaaltje schrijf over de Week Spot en vervolg morgen de 'Singles round-up'.

Singles round-up: juni 6

Omdat ik nog altijd een aantal berichten achterop schema lig, ga ik maar meteen door met eerste van vier afleveringen van de 'Singles round-up'. Het begint als ik in maart vorig jaar heb besloten om toch maar eens door te zetten met het kopen van een aantal 'big wants'. Ik heb jaren lang gehoopt dat ik eens 'See Emily Play' van Pink Floyd voor twee kwartjes zou vinden op een rommelmarkt, maar in 2021 heb ik deze hoop opgegeven. Een fraai exemplaar van de single kost meer dan een tientje en in de afgelopen jaren heb ik deze bedragen vooral uitgegeven voor soul en gospel. René heeft twee exemplaren van de single op Discogs. Nu heeft hij een iets duurdere maar ik kan me wel vinden in de beschrijving van de goedkoopste van de twee. Hoewel menig verzamelaar zoekt naar 'Mint' of iets daaronder, daar voel ik me veel meer aangetrokken tot 'VG+'. Plaatjes waarbij je geen spijt moet krijgen als je het draait (en de conditie en waarde daalt). Die eerste order bevalt me zo goed dat ik een paar weken later een tweede bestelling heb geplaatst. In januari opnieuw en steeds beloof ik 'de handel in de gaten te houden'. Dan is het vorige week zondag en ik hang wat rond op Discogs. Ik besluit een kijkje te nemen bij zijn handel en vul mijn winkelmandje met platen die ik wel kan gebruiken. Het zijn er aanvankelijk 36 maar uiteindelijk zijn het er 38 geworden. Jullie krijgen twee delen van negen singles en twee van tien. Ik trap af met de eerste...

* Louise Cordet- I'm Just A Baby (UK, Decca, 1962)
Ik ben zo ambitieus met mijn programma's op Wolfman Radio dat ik al stiekem bezig ben met de voorbereidingen op 2023. Ik ben in maart met een nieuwe serie 'The Vinyl Countdown' begonnen. Volgende week heb ik de jaren tachtig-bakken allemaal één keer gehad. In juli en augustus ga ik weer 'The Vinyl Summer Spirit Of' doen en vervolg in september met 'The Vinyl Countdown'. Tegen het einde van het jaar ben ik dan klaar. Ik wil in het nieuwe jaar 'The Vinyl Countdown - The UK 7" Collection' op herhaling doen maar dan ook met alle nieuwe aanwinsten op het gebied van Engelse persingen. René heeft me daar goed bij geholpen in het afgelopen jaar! Louise Cordet gaat trouwens pas op het allerlaatst mee. Twee van de bestelling blijken onvindbaar en voor het beschikbare bedrag zoek ik drie singles uit. Ik kom dan uit op 37 en dat blijkt ook te kloppen. Drie afleveringen van negen en eentje van tien dan maar? Je kan niet alles hebben en dat is de reden waarom ik het in eerste instantie oversla. Het is uiteraard een erg gezellig plaatje maar niets bijzonders.

* Elvis Costello- Stranger In The House (UK, Radar, 1978)
Elvis Costello is nooit weg en hier heeft hij zijn Stetson opgezet en de hoeven van zijn hobbelpaard van lucht voorzien. Country compleet met pedal steel en de hele mikmak. Leuk voor op een zondagavond en met mijn collega in de chatroom weet ik zeker dat het in goede aarde gaat vallen. Op de keerzijde doet hij iets heel anders. Hier een cover van 'Neat Neat Neat' van The Damned. Echter dan weer niet zo overtuigend als het origineel maar het is wel een nieuwsgierige single.

* The Dixie Cups- Chapel Of Love (UK, Contempo-Raries, 1964, re: 1976)
Het mag bekend zijn dat ik 'iets' heb met het Contempo-label. Ik zou als een kip zonder kop Contempo kunnen gaan sparen, maar je haalt dan voor kostbaar geld heel veel rommel het huis binnen. Het is namelijk niet altijd van een hoogstaand niveau als het wordt gedrukt op een Contempo. Daarnaast heb je nog de Contempo-Raries-serie en dat zijn soms ook opnieuw opgenomen versies. Dat is niet het geval bij The Dixie Cups. Dit is gewoon helemaal het origineel uit 1964. De elpee heeft een erg boeiende titel: 'Gold 'n' Decayed'. Degene die dat heeft bedacht, mag van mij worden geridderd! Hoewel het op Contempo is en ik ooit iets heb gehad met 'girl groups' komt deze gewoon in de jaren zestig te staan.

* Electric Light Orchestra- Rockaria! (NL, United Artists, 1976)
Voor bedragen van een euro of twee wil ik nog wel eens iets meenemen 'for the time being'. Natuurlijk wil ik wel eens op zoek naar deze single van Electric Light Orchestra in het Nederlandse fotohoesje, maar tot die tijd red ik me wel met deze single. Ondanks een kraakje her en der klinkt deze als een klok!

* The Fortunes- Caroline (UK, Decca, 1964)
* The Fortunes- You've Got Your Troubles (UK, Decca, 1965)
Ziehier het eerder genoemde koopgedrag met het idee om in 2023 een nieuwe serie te starten op de radio. 'Troubles' heb ik uiteraard al in de Nederlandse persing. 'Caroline' tot nu toe alleen als b-kant van de heruitgave van 'Here It Comes Again' uit 1974. Bij 'Caroline' voel ik me al zeeziek bij het intro. Het maakt niet uit hoe vaak ik 'You've Got Your Troubles' heb gehoord maar dit nummer blijf ik voor altijd heerlijk vinden. Dat geldt trouwens ook voor de andere Decca-singles van de groep.

* Daryl Hall & John Oates- Rich Girl (UK, RCA Victor, 1976)
Idem als hierboven. Staat er een misdruk op het label? Het zegt dat 'Rich Girl' slechts 2.23 duurt? De Amerikaanse vertelt dezelfde tijd. Helaas heb ik geen stopwatch bij de hand en ben te lui om op Youtube te kijken. Enfin, ook al een single die ik al in de Nederlandse uitvoering heb maar met het oog op 2023 mag deze in de verzameling. Zal ik jullie tot slot nog iets vertellen wat je niet kan geloven? De single is NOOIT een hit geweest in Engeland! Het heeft slechts één week op de 'Breakers' gestaan.

* Heart- Dreamboat Annie (UK, Arista, 1977)
De jaartallen neem ik over van de labels. Hall & Oates is pas in januari 1977 uitgebracht in Engeland en de nummers van Heart stammen uit 1976. Ik krijg in 1992 de elpee 'Dreamboat Annie' van Heart van een Sneker kroegbaas en, vooral in de begintijd, draai ik de plaat helemaal aan gort. Ik ben inmiddels een paar exemplaren verder. De single is een combinatie van het intro dat leidt naar 'Crazy On You' op de elpee en vervolgens het titelnummer van de elpee. Klinkt nóg mooier van een Engelse persing. Nu heb ik zin aan de rest van het album!

* The Hollies- Just One Look (NL, Parlophone, 1964)
Het is niet toegestaan om te vloeken in de kerk. Ik heb dat nog nooit geprobeerd maar er schijnt een zware sanctie op te rusten. Vloeken op Soul-xotica? Ik bezig liever geen schuttingtaal en toch wil ik even ontzettend hard vloeken. Daar gaan we... Ik vind The Hollies' uitvoering van 'Just One Look' beter dan Doris Troy's versie. Zo... nu ga ik mijn mond spoelen...

Van het concert des levens: 1993

In de afgelopen jaren heb ik in 'Het zilveren goud' al stukjes en beetjes kunnen delen uit de jaren negentig, zoals ik dat nu doe met 1997. In 'Van het concert des levens' mag ik de stukjes samenvoegen en kneden tot één verhaal. Ik koop leuke plaatjes in 1993, daar niet van, maar qua verhaaltjes kijk ik soms als een blok tegen 'Het zilveren goud' op. We zijn nu inmiddels vier jaar na de berichten uit 1993 en ik voel alweer méér afstand. Let wel: Ik heb in 2018 zaken behandeld waar ik nog nóóit eerder heb geschreven! Schrijven werkt wel degelijk therapeutisch. In de vorige aflevering heb ik mijn schoolperiode afgesloten. Hoewel ik in de loop der jaren nog wel een praktijkopleiding en een tweetal cursussen zal doen, zal ik niet meer terugkeren in de schoolbanken. Jammer? Ach, ik red me wel. Als ik iets meer motivatie had gehad in 1992 om te willen leren en nog een paar jaar op school was gebleven? Er heeft wel meer in gezeten voor mij, maar ja... de wil ontbreekt. Vader is echter duidelijk. Van school gaan is prima maar dan zal er wel worden gewerkt. De eerste paar maanden van 1993 lijkt dat geen enkel probleem te worden. Dan is het van de ene op de andere dag helemaal afgelopen. Dat komt de sfeer thuis ook niet ten goede. Nu in een handige meeneemverpakking: Mijn jaar 1993 en dat is niet een van mijn meest favoriete!

Het begint allemaal zo mooi! In de eerste werkweek van 1993 heb ik een succesje bij uitzendbureau Start. Ik kan aan de slag op de zuivelfabriek in Heeg. Mijn neerwaartse carrière duurt slechts vier weken. Ik ben een goedkope kracht voor het bedrijf en, samen met mijn leeftijd, maakt dat ik ergens wordt 'gebruikt'. Mijn goedheid maakt dat ik wel erg flexibel ben. Als ik in de dagdienst-ploeg zit en er is iemand nodig voor de voor de ochtenddienst? Dan maken we er een kort avondje van en staan 's ochtends in alle vroegte bij de fabriek. Zoiets hou je op de lange termijn niet vol. Toch kan ik niet mee komen in de fabriek. De vertraagde motoriek is tijdens mijn schoolperiode op de achtergrond verdwenen, maar nu is het helemaal zichtbaar. Toch weiger ik eraan toe te geven en onderga dus menig vernedering in deze tijd. 'Je wilt niet doorwerken', doet ontzettend pijn als je je best doet en niet kan meekomen. Daar staat een prachtig salaris tegenover. Als na een stapavond een vriend geen geld heeft voor een patatje, neem ik ze mee om hen allemaal op kebab te trakteren. Ik ga wel kostgeld betalen maar dat mag niet meer zijn dan dat mijn broers en zus hebben betaald. Mijn oudste broer begint in 1983 met het betalen van kostgeld. In deze tien jaar is het leven een stukje duurder geworden, maar ik betaal hetzelfde bedrag. Een schijntje dus!

Na vier weken heeft mijn chef schoon genoeg van mij en adviseert me om terug te gaan naar school 'om daar de meester of juf te pesten'. Ik fiets door naar het volgende uitzendbureau en kan meteen ergens anders beginnen. Hoewel? Het meeste is werk op afroep en vaak is de klus na een dag wel geklaard. Bij Tempo Team kunnen ze de klok er gelijk op zetten. Om de twee dagen stap ik binnen. Een van de medewerkers zal ik in de nieuwe eeuw tegenkomen op een feestje. Hij vertelt dat iedereen reikhalzend uitkeek naar mijn bezoek. Het maakte de werkdag altijd een stuk prettiger. Intussen komt Start met een volgende baan op afroep, maar regelmatiger dan een dag bindceintuurtjes uit damesbloesjes trekken en terug in het plastic te doen. Ik moet gaan assisteren bij het plaatsen van kanteldeuren in garageboxen. Ik hoef niet technisch te zijn. Gewoon een paar extra handen en graag een beetje sterk. Ach, dat laatste maak ik me ook niet druk over. De kanteldeur moet op zijn plek komen en Gerrit sjouwt wel. Totdat oude garagedeuren met beton eraan op een kar moeten komen. Ik voldoe het werk zonder morren maar hoor mijn rug om hulp roepen. Dan loopt het werk al lang niet meer via Start en is het zwart geworden. Ik kan niet praten met mijn collega, té verschillend, en het zwart werken maakt dat mijn ouders zorgen baren. Vader praat met iemand op de damclub en 'regelt' een baantje voor mij bij een hoveniersbedrijf. Dat zal ik drie weken volhouden en hier hou ik vrijwillig mee op. De chef is zo schappelijk om me te ontslaan zodat ik recht heb op een uitkering. Dat laatste is nog niet helemaal aan de orde. Ik moet eerst een half jaar van school zijn en dat is pas volgende maand.

Het is eind mei 1993 en nog altijd maak ik mijn vaste tournee langs de uitzendbureaus. Alleen... is er opeens helemaal geen werk meer. Ik ga al meer rondhangen in een restaurant dat recent is geopend. Ik ben stiekem een beetje verliefd op de serveerster, maar het maakt ook dat ik soms al overdag begin met drinken. Niet goed! In de zomer van dat jaar begint mijn uitkering op stoom te komen. Dat is beduidend minder dan wat ik ben gewend van de zuivelfabriek en met geld in de zak verander ik vaak in een kip zonder kop. Ik heb deze zomer ook mijn dienstkeuring en gelukkig word ik afgekeurd. Reden: Mijn maat 48 platvoeten. De vakantie vier ik met mijn ouders in Denemarken. Ik heb mezelf opgeworpen als promotor voor een lokale band in Sneek en heb zo een aantal demo-cassettes gekregen. Ik ga 'iets proberen' in Denemarken, maar weet helemaal niets af van het vak. Op de laatste dag vind ik in Herning iets dat open is en concerten organiseert. Ik vraag naar de manager en deze is in bespreking. Ik moet dus even wachten. Hoewel het gesprek kort en bondig is en hij de cassette in ontvangst neemt, hoor ik intussen een plaatje op de Deense radio. Het refrein kan ik een uur later nog altijd meezingen en denk dan dat het nummer 'What's Going On' heet. Ik ben me er trouwens al helemaal niet bewust van dat het een splinternieuwe plaat is! Het is echter mijn kennismaking met 'What's Up' van 4 Non Blondes. Vandaar het fotomodel.

Inmiddels ben ik bijna negen maanden van school. Als je zes maanden na het verlaten van school werkloos bent (ongeacht wat je in de eerste vijf maanden hebt gedaan), kom je in aanmerking voor het Jeugdwerkgarantieplan. Het werken zal pas in 1994 ingaan. Tot die tijd wordt vooral gekeken waar mijn interesses liggen. Een beroepskeuzetest van het Arbeidsbureau heeft geen uitkomst gebracht. In Leeuwarden is dan sinds een paar maanden een beroepskeuzetest van zeven weken. Gedurende een week ga je kijken naar een bepaalde beroepsgroep, vindt er een excursie plaats naar een bedrijf en mag je zelfs even 'snuffelen' als het je interesse heeft. Ik ontmoet daar Johan met wie ik even zeer goed bevriend raak. Het is ook de periode waarin ik probeer te 'vluchten'. Kan niet mooier op de Dag Van De Vluchteling? In december 1992 ben ik weggelopen van de stageplek in Lemmer en word die avond door mijn ouders opgepikt in Tuk. In april loop ik na een akkefietje weg van het werk in Hoogezand en tref later die avond mijn ouders in Slochteren. Ik leef met de gedachte dat als ik heel hard weg ren dat ik vanzelf in een andere dimensie terecht zal komen. Niet dat ik zweverig ben ingesteld, maar anders kan ik het niet verklaren. Ik heb een geromantiseerd beeld van 'het zwerven'. Na een aantal latere ervaringen kan ik anno 2022 mededelen dat de waarheid in dat beeld ver te zoeken is.

In september 1993 krijg ik woorden met de familie en ren het huis uit. Iedereen gaat ervan uit dat ik later die morgen op de beroepskeuzetest in Leeuwarden zal verschijnen. Als dat niet het geval is, wordt er alarm geslagen. Ik bevind me dan al aan de overkant van de Afsluitdijk. Ik ben een week 'onderwater' gebleven en lift dan weer terug naar Jutrijp. Natuurlijk ga ik het niet goed praten, maar... op bepaalde punten is het een erg leerzame week geweest. Ik leer onder andere dat niet alles vanzelfsprekend is en dat 'op mezelf zijn' nog niet zo eenvoudig is. Romantischer dan het op de bank slapen bij een drugsdealer wordt het in ieder geval niet. En je kan niet iedereen zomaar vertrouwen want er zijn ook mensen in de wereld met kwade bedoelingen. Dan heb ik het overigens niet over de drugsdealer want dat is een goede gast! Ik mag gerust een jointje mee roken maar iets zwaarder krijg ik onder geen beding van hem, zo heeft hij me al laten weten. Zo keer ik terug in Friesland. Ik maak de beroepskeuzetest af en deze wil me in de grafische vormgeving of in de audiovisuele sector hebben. Betaalbare opleidingen zijn er niet op dat vlak en zo blijft het bij een getuigschrift en een paar ambities.

In 1994 kan ik weer aan het werk en zo klaart de lucht een beetje op. Ik herinner 1993 vooral als grijs en mistig. De zomer is bij vlagen erg warm en dus denk ik dat de mist vooral in mijn hoofd heeft gezeten. Over het roken heb ik recent nog geschreven. In 1993 ga ik namelijk sjekkies roken en wordt de driekwart Javaanse Jongens een soort van 'cult'-shag voor mij. Ik word door een dorpsgenoot aangespoord om een Solex te kopen. In de laatste weken van 1993 ga ik geregeld kijken bij iemand die eentje heeft staan. Hij moet hem alleen nog lopende zien te krijgen. De Solex gaat dus ook mee voor 1994. Het scharreltje op de dorpsfeesten in de zomer van 1993 en de ontwikkelingen van Horrible Dying blijven in dit verhaal achterwege. Op naar het méér positieve verhaal van 1994!

Het zilveren goud: juni 1997 deel III

De keuze valt zwaar. Er zijn twee verhalen uit juni 1997 die ik wil doen en ik heb eindelijk besloten welke als eerste aan de beurt is. Ik ga voor 'het wilde weekend'. Het jaar 1997 is het laatste jaar dat ik bij mijn ouders woon en dat is misschien voor alle partijen het beste. Een jaar geleden werk ik nog op de redactie van de Sneeker maar ik ben natuurlijk verder gegaan met mijn werk als recensent. Daarnaast heb ik een 'specialisme' ontwikkeld in een bepaalde tak van sport en ik mag dus bij iedere wedstrijd op vertoon van de perskaart naar binnen. Daar begint ook het verhaal van het wilde weekend. Ik ben de vaste reporter geworden voor de autocross. Wolsum grenst aan het einde van ons verspreidingsgebied maar nog altijd nieuwswaardig genoeg voor de Sneeker. Temeer omdat enkele van de succesvolle rijders binnen het verspreidingsgebied wonen. Laatst vroeg een radiocollega zich af wat er allemaal naar boven zou komen als mijn browsergeschiedenis openbaar zou worden. Welnu, ik kan alvast verklappen dat hieruit zal blijken dat ik nog altijd een autocross-fan ben. Ik ben al twintig jaar niet meer in de nabijheid van een baan geweest maar gelukkig hebben we tegenwoordig Youtube. Het is een zinderend hete zaterdagmiddag als er weer een autocross is en ik ben deze middag present.

Er staat me niet veel meer van bij. Ik kan alleen herinneren dat het één van de eerste Renault 4-races moet zijn geweest. Een autosloperij nabij Heerenveen heeft een veld vol staan en 'we hebben aardig wat van die hokken opgeruimd', aldus één van de rijders in 2003. Er is ook een lokale rijder die erg succesvol is. Hij zou op zichzelf best een interview mogen hebben, alleen heb ik het veel té gezellig met vrienden op het veld. Ik heb geen flauw idee wat ik wil schrijven als ik van Wolsum naar huis rijd. Natuurlijk ben ik weer veel te laat voor het eten en heb ik ook al geproefd aan de eerste biertjes. 's Avonds gaat het feest verder. In Het Bolwerk is een dansfeest waarover ik niet veel kan melden als journalist, maar gezien ik bijdragen lever aan het Bolwerk-krantje heb ik gratis entree. Het Bolwerk en de Popkelder vallen dan overigens ook onder dezelfde stichting.

Ik heb nooit kunnen begrijpen dat iemand een dansplaat kan opzetten zonder op de dansvloer te staan. Dat klinkt gek als je soul-verzamelaar en -dj bent, maar ik doel dan vooral op de elektronische dansmuziek. De dansvloer is al een paar jaar verboden terrein voor mij. In de eerste jaren gebruik ik de dansvloer geregeld voor een 'pogo', maar deze lijken ruiger te zijn geworden in de afgelopen jaren. Mijn enkels doen al pijn als ik het aanschouw, laat staan dat ik er tussenin ga staan trekken en duwen. Met elektronische dance heb ik anno 1997 ook helemaal niets. Jawel, ik koop wel eens een cd-single in dat genre, maar niet dat ik het zie zitten om de dansvloer op te gaan. Het dreigt dus ook vooral een baravond te worden voor ondergetekende. Kameraad Jan, niet te verwarren met mijn waarde Popkelder-collega, is er ook en hij staat wel de hele halve avond te swingen op de dansvloer. Ik zit op een kruk aan de bar met een biertje en een sjekkie en aanschouw het geheel. Opeens komt Jan naar me toe. 'Je gaat nú de dansvloer op'. Ik pretendeer het niet te horen. Ik zit al niet meer op de barkruk en ik hoor hem zeggen. 'Op de dansvloer en dansen!'. Ik protesteer nog maar dan... een duw in mijn rug. Ik blijf op de benen staan, maar... ik sta opeens wel tussen de hossende massa. Tja... wat ga ik doen? Als een houten Klaas een beetje glimlachen en terug lopen naar de bar? Of mezelf overgeven aan het ritme? Ik kies voor het laatste en... de rest is geschiedenis. Ik 'ontdek' hier het dansen en ben de rest van 1997 niet van de dansvloer te meppen. Of het nu The Scrum is of Het Bolwerk of een jungle-party in Amsterdam... ik sta op de dansvloer.

We hebben in Het Bolwerk op dat moment een stagiair uit Leeuwarden. Hij heeft deze avond gewerkt en moet wachten totdat de eerste trein naar Leeuwarden gaat. Het feest is om half vier afgelopen en traditiegetrouw blijf ik hangen om mee te helpen met het opruimen. Na het opruimen gaat de bar dan nog even open voor de vrijwilligers en de 'nazit' neemt dan al ernstige vormen aan. Er vertrekt op dit tijdstip maar één trein per uur naar Leeuwarden. Hoewel de klok in de gaten wordt gehouden, heeft Eric al een paar treinen gemist en zal hij uiteindelijk pas rond het middaguur naar huis gaan. De nazit duurt tot ongeveer acht uur op de zondagmorgen. Dan heeft de leiding er schoon genoeg van. Dit in tegenstelling tot enkele vrijwilligers. Wat gaan wij doen? Een paar weken geleden is een nieuw café geopend in Sneek en dat is een 'dagzaak'. Deze is open van negen uur 's ochtends tot negen uur 's avonds en zeven dagen in de week. Daar komen wij dus terecht. Ik ben deze dag getuige van de opbloeiende liefde tussen Jan en een andere vrijwilliger. Ze zullen even later een stelletje vormen, maar ook dat is al lang weer achter de rug. Het is ook de entree van Hessel. Hij werkt dan al een paar maanden bij Het Bolwerk maar is me nog niet eerder echt opgevallen. We hebben in ieder geval nog nooit gepraat. Hessel zal een paar weken later bij Jan intrekken terwijl Jan steeds vaker bij zijn vriendin is te vinden. Zijn flat wordt een soort alternatief café en slaaphuis.

We blijven tot rond het middaguur zitten in het café. Dan versplintert de groep en is het voor mij weer de terugkeer naar het dagelijkse leven. Want... ik moet immers ook nog een verhaaltje schrijven over de autocross. Met lood in de schoenen fiets ik naar de redactie waar ik gelukkig alleen ben. Ik denk dat ik het verhaaltje in een kwartier klaar heb en het gaat helemaal nergens over. Een paar uren later belt de redactie al. Dit is blijkbaar de laatste autocross geweest waarvoor ik verslag heb mogen uitbrengen. Collega Cees heeft wel de regionale winnaar gebeld en een interview afgenomen. Ze doen lijken alsof het artikel is geschreven door Cees en mij, maar feitelijk staat er geen woord van mij in. Maar... ik heb het dansen ontdekt en dus kan me de autocross worden gestolen!

2807 Crying In The Chapel - Elvis Presley (US, RCA Collectors Series Limited Edition, 1960, re: 1977)
2808 Suspicious Minds - Elvis Presley (Frankrijk, RCA Victor, 1969)
2809 Bellissima - Adriano Celentano (Italië, Clan, 1974)
2810 Popcorn - Fresh Cream (Frankrijk, Mercury, 1972)
2811 Twilight Zone - Golden Earring (NL, 21 Records, 1982)
2812 Comme J'ai Toujours Envie D'aimer - Marc Hamilton (Frankrijk, Carrere, 1970)

De eerste twee zijn singles die ik heb overgekocht van Freddy. Van de overige vier zijn weer niet duidelijk wanneer ik ze precies heb gekocht. Ik heb in 2013 de b-kant van de Marc Hamilton-single, 'Tapis Magique', ontdekt. Dat kantje is populair in de Franse en Europese mod-scene en daar wordt het 'sitar beat' genoemd. Het nummer staat centraal in 'Drive In Saturday', de eenmalige show die uiteindelijk zal leiden tot 'The Vinyl Countdown'. Vanwege de Mod-connectie heeft-ie zelfs nog een tijdje in de Blauwe Bak gestaan. Ik heb '1960' overgenomen van het label van de eerste Elvis-single. Het is echter pas in 1965 uitgebracht tot zover ik weet?

In de laatste aflevering van deze maand gaan we naar een beduidend rustiger concert en blijft ook de wilde avond achterwege.

Singles round-up: juni 5

De niesbuien zijn ook vrijdagavond door gegaan. Minder sporadisch dan overdag buiten maar nog altijd voelt het niet okay. Ik besluit me dan ook ziek te melden voor zaterdag want al dat gesnotter boven de post vind ik maar niets. En wat denk je? Het lijkt weer zo goed als voorbij! Ik ben gistermiddag naar Havelte gefietst om een pakket singles op te halen bij de PostNL-locatie en heb geen kriebel gevoeld. Gisteren heb ik twee keer geproest, iets dat standaard lijkt te zijn dit seizoen. Goed beschouwd is het opnieuw een halve dag geweest. Ik hoef komende winter voorlopig geen papieren zakdoekjes te kopen. Ik zou een dealerschap kunnen beginnen? Wat gaan we nu doen? Ik ga jullie eerst de laatste acht uit Zwolle aanbieden, vervolgens 'Het zilveren goud' en wellicht 'Van het concert des levens' en dan ga ik verder met de overige singles. Deze laatste aflevering van Zwolle is ook wel een beetje speciaal want het is niet iedere dag dat ik vier singles van één artiest koop.

* Ann Peebles- I'm Gonna Tear Your Playhouse Down (UK, London, 1972)
De Week Spot van deze week en het bericht kunnen jullie bij donderdag aantreffen.

* Alan Price Set- Willow Weep For Me (Zuid Afrika, Decca, 1967)
Het gaat een huiselijke middag worden? Mijn sigaartjes zijn bijna op en ook heb ik een paar boodschapjes nodig. Het lijkt erop alsof ik straks nog even naar Havelte fiets. Of naar Steenwijk als ik daar de moed voor heb. Ik moet ook nog de nieuwe draaitafel installeren. De oude heeft gisteravond naar hartenlust lopen 'jengelen' en dit had ik wel verwacht. Vandaar dat ik de opname ook maar heb laten zitten. De Skytec mag vanavond een valse start maken. Ik heb naalden besteld die pas maandag of dinsdag in Uffelte zijn en daar ben ik erg aan toe. Het doet zelfs pijn om kostbare platen met deze naalden te draaien. Ze zijn precies een jaar oud en dat schetst mijn vinyl-activiteiten op het moment. Ik draai praktisch alleen tijdens de shows en voor het schrijven van de 'Singles round-up'. Dus toch Zuid-Afrikaans? Ik heb jaren geleden, eveneens bij Minstrel, een single gekocht van The Caravelles op het rode Decca-label met een identiek catalogusnummer. Het is jaren lang een mysterie voor mij. 'Willow' is overigens niet het sterkste nummer dat ik heb gehoord van Alan Price, maar de collectie is weer een stukje méér compleet.

* The Smoke- My Friend Jack (Duitsland, Metronome, 1967)
Op hetzelfde adres waar ik de cassette van Julee Cruise heb gekocht, vind ik ook een erg interessant cassettebandje: 'The Best And The Rest Of British Psychedelia'. Het blijkt een budget-heruitgave te zijn van de Morgan Bluetown-sampler uit 1969 en bevat zowel de a- als b-kant van deze single van The Smoke. Een plaatje dat wat voeten in de aarde heeft. In de eerste uitvoering eet vriend Jack suikerklontjes maar ze zijn bij de BBC niet op hun achterhoofd gevallen. Hij mag wel suikerbrood eten maar geen klontjes. Dat associeert teveel met LSD. De tweede uitvoering van 'My Friend Jack' komt dankzij deze publiciteit onderaan in de Engelse hitparade. Een fraaie 'double-sider' want ook 'We Can Make It' mag er zijn! Weg zijn de psychedelische gitaareffecten en mogen we een geluid verwelkomen dat ik associeer met de oude The Who en The Creation. Ongelofelijke week... Count Five en The Smoke binnen een week. Het zou me niets verbazen dat The Electric Prunes nu ook ergens om het hoekje op me ligt te wachten...

* The Strawbs- The Man Who Called Himself Jesus (UK, A&M, 1968)
Het openingsnummer op de titelloze elpee van The Strawbs. Ik geloof dat ik de schijf ooit nog in Dokkum heb gekocht? De plaat heeft zijn beste tijd gehad maar desondanks laat ik hem goed smaken. 'The Man Who Called Himself Jesus' heb ik altijd een leuk nummer gevonden. Fijn om hem eens op single te hebben. The Strawbs zoekt op dit album nog erg naar een eigen geluid. De band komt oorspronkelijk uit de folk maar zal in het nieuwe decennium progressiever worden en tegelijk de hitparade aan doen met 'Part Of The Union'.

* Sandie Shaw- I'll Stop At Nothing (Zuid-Afrika, Pye, 1965)
* Sandie Shaw- Message Understood (Zuid-Afrika, Pye, 1966)
* Sandie Shaw- Run (Zuid-Afrika, Pye, 1966)
* Sandie Shaw- Today (Zuid-Afrika, Pye, 1968)
Onze Zuid-Afrikaanse vriend is blijkbaar een grote fan van Manfred Mann en Sandie Shaw. Bij de eerste lijkt de Zuid-Afrikaanse EMI genoegen te nemen met gewone Engelse persingen. Pye richt er zelfs een nieuwe serie van in. Wereldwijd is '7N' het begin van de catalogusnummers maar Zuid-Afrika doet aan PY en twee of drie cijfers. 'I'll Stop At Nothing' heb ik gisteravond gedraaid in 'Do The 45'. Nee, het is niet het gebruikelijke 'Do The 45'-werk maar ik draai ook The Smoke in de show. Ik had wellicht 'Message Understood' moeten hebben want dit heeft iets 'big city soul'-achtigs. Als de Northern Soulies mogen weg lopen met Lorraine Ellison, dan moet Sandie Shaw ook geen probleem zijn zou je denken. 'Run' kan ik hier overslaan want die heb ik al op de Engelse persing. Overigens ligt 'Long Live Love' daar ook nog, maar ik moet kritisch zijn op het laatst. Tenslotte hebben we daar 'Today'. Op zichzelf helemaal geen slechte plaat maar na drie andere Sandie Shaw-titels en 'You've Not Changed' in het achterhoofd is dit een beetje 'pants'.

Singles round-up: juni 4

Hooikoorts is een jaarlijks terugkerend fenomeen voor mij. Alleen manifesteert het zich anders van jaar tot jaar. Ik weet bijvoorbeeld van 2018 te herinneren dat ik precies een halve dag ontzettend ziek ben geweest. De afgelopen week proest ik al geregeld maar het is met twee keer per dag wel afgelopen. Vandaag is een hel geweest. Ik heb al vier keer geproest als ik in Steenwijk kom. Ik vind in een fietstas nog een pakje met één papieren zakdoekje en deze is al nat geregend. Ik heb thuis een hele voorraad, maar ja... Daar heb ik nu even niets aan. Ik haal bij de supermarkt een nieuw pak zakdoekjes en gebruik gedurende de dag twee pakjes hieruit. Proesten is één zakdoekje. Vervolgens tweede zakdoekje om de neus te snuiten. Als dat gedaan is, voel ik opnieuw een kriebel in mijn neus en daar is de volgende proest. Weer snuiten en daarna weer een kriebel in de neus. En ga zo maar door! Nu ik binnen ben, is het ietsje beter geworden maar ik kijk als een blok tegen morgen op. Ik denk dat ik me even ziek ga melden. Zondag zal de meeste hitte voorbij zijn en hopelijk reageert mijn neus dan weer ietsje beter op de omgeving. Nu eerst maar het tweede deel van de singles uit Zwolle. Ik verwacht dat ik morgen het pakket van René kan ophalen bij het postkantoor en dus kunnen we vrolijk verder met de 'Singles round-up'. Naast een 'Eindstreep' kan ik de singles eveneens meenemen voor de Gele Bak Top 100 welke ik weer in juli ga doen.

* The Love Affair- A Day Without Love (Portugal, CBS, 1968)
Ik heb goed gekeken maar helaas... Ik kan erg goed een mooi exemplaar van 'Everlasting Love' gebruiken omdat de oude een beetje verrot is. Toch ben ik blij met 'A Day Without Love' want deze ontbreekt nog in de collectie. Het nummer is geschreven door Philip Goodhand-Tait en zijn eerste opdracht is om een liedje te schrijven in de stijl van 'Everlasting Love'. Het is niet een Engelse nummer 1 zoals 'Everlasting Love' maar overtuigend genoeg om de vaste schrijver te worden van de hitgroep. En het is weer iets anders, maar bijna hetzelfde!

* The Magic Lanterns- Shame Shame (Zuid-Afrika, Polydor, 1969)
Er staat me iets bij van een verzamelelpee waarop ik dit nummer heb staan, maar dat moet een ander nummer zijn geweest. Het sluit fraai aan op The Love Affair want ook dit is niets-aan-de-hand popmuziek uit de late jaren zestig. Een iets progressiever geluid maar nog altijd geknipt voor de hitparade. De Zuid-Afrikaanse persing staat (nog) niet op 45cat maar opvallend is het 'single play'-logo op het label. Zouden ze daar in 1969 nog EP's hebben gehad? In Engeland is dat in 1969 grotendeels verleden tijd. EP's worden niet langer meegerekend in de hitlijsten.

* Manfred Mann- Come Tomorrow (UK, HMV, 1965)
Van een aantal artiesten en groepen zijn meerdere singles aanwezig. In de volgende aflevering krijgen we zo vier van één zangeres. Ook Manfred Mann is grotendeels compleet, alleen zijn dit allemaal Engelse persingen. 'Ik twijfel nog even bij 'The One In The Middle' omdat dit 'There's No Living Without Your Loving' op de keerzijde heeft. 'Come Tomorrow' mag in ieder geval mee. Die heeft wel zijn beste tijd gehad helaas maar daar staat een vriendelijk prijsje tegenover. Een een prachtig hoesje dat ik altijd nog voor een andere single kan gebruiken.

* The Marvelettes- Here I Am Baby (NL, Tamla Motown, 1968)
Hoewel Minstrel een aparte soul-afdeling heeft bij de singles staat deze gewoon tussen de jaren zestig. Bij mij mag die op de soul-afdeling. Smokey tekent voor 'Here I Am Baby' en dat mag ik al vanaf de eerste noten. Op de keerzijde staat 'Keep Off, No Trespassing'. Dat is weliswaar meer 'Northern' maar haalt het niet bij 'Here I Am Baby' voor mij.

* The Moody Blues- From The Bottom Of My Heart (NL, Decca, 1965)
Is het mijn geluksdag? Ja, het is mijn geluksdag!. Voor twee euro hou ik 'From The Bottom Of My Heart' in mijn handen en deze ontbreekt nog altijd. Het is destijds de opvolger van 'Go Now' en bereikt in Engeland nog een redelijk hoge plek op de hitparade. Hier is dan de Nederlandse in een acceptabele staat. Mijn dag kan niet meer stuk?

* Mott The Hoople- Honaloochie Boogie (Duitsland, CBS, 1973)
Baz heeft me een paar maanden geleden de Engelse persing gestuurd, maar daar is iets merkwaardigs mee aan de hand. In het begin van het refrein zit een totaal uitgesleten groef. 'Op mijn Technics speelde het probleemloos af', meent Baz als hij hoort dat mijn Stanton blijft steken op dat punt. Het lijkt me stug maar goed... Ik heb dan wel gehoord dat het een verrassend goed nummer is en ik neem dan ook graag deze Duitse persing mee. Deze is ook helemaal probleemvrij en dus hoef ik niet langer gezichtsverlies te ervaren als ik de plaat in een show wil draaien met Baz in de chatroom.

* The Paper Dolls- Something Here In My Heart (NL, Pye, 1968)
De vorige eigenaar heeft het plaatje op 9 mei 1968 gekocht. Ik denk dat het dan nog in de Tipparade staat? Ik heb vooralsnog de Old Gold in de Blauwe Bak staan maar daar mag deze nu komen te staan. The Paper Dolls in een bak met soul-singles? Ja, dit is een plaatje waarvan ik altijd een brede glimlach op mijn gezicht krijg. In de 'serieuze' Northern Soul is het nooit iets geworden omdat het een grote hit is geweest (nummer 11 zeg ik uit mijn hoofd?).

* Patience & Prudence- Gonna Get Along Without Ya Now (US, Liberty, 1956)
In 2007 koop ik op een plaatselijke rommelmarkt een elpee met vergeten hits uit de jaren vijftig. De tekst op de hoes is geschreven door een Hitweek-schrijver. Hoesteksten kunnen informatief zijn maar ze kunnen je ook enthousiast krijgen. Dat laatste geldt voor deze elpee. Hij beschrijft ook mooi hoe de situatie is tot de jaren zeventig en tachtig. Een plaat is een hit voor een paar maanden en als je dan geen exemplaar hebt gekocht of bent verloren op een feestje, dan is dat het voor de rest van je leven. Totdat in de jaren tachtig een elpee wordt uitgebracht met allerhande van deze platen. Hij noemt ook 'de knotsgekke zusjes Patience & Prudence' en ik ben meteen fan! We kennen allemaal het nummer in de uitvoering van Viola Wills maar dit snoepje is slechts 1 minuut en 52 seconden en is iets meer dan 65 jaar jong. Hij heeft de tijd goed doorstaan!

* The Peddlers- Birth (NL, CBS, 1969)
In de late jaren negentig luister ik veel en vaak naar The Peddlers. Ik heb een 'Greatest Hits'-elpee gekocht en vind ook een cd met materiaal van The Peddlers. De muziek neemt me mee terug naar het terrein van de ADM maar ook in Mossley ligt de elpee geregeld op de draaitafel. Ik heb 'Birth' in geen twintig jaar meer gehoord en het is alsof ik weer een oude vriend mag begroeten. 'Girlie' zal voor altijd mijn favoriet blijven maar 'Birth' is desondanks zeer welkom!

Week Spot: Ann Peebles

Om heel eerlijk te zijn, heb ik geen idee wat ik deze week als Week Spot wil hebben. Omdat ik mezelf heb opgelegd om elke zeven berichten een Week Spot te doen en ik achterop schema lig, gun ik mezelf wat extra tijd. Als ik dan vervolgens deze single van Ann Peebles uit de bak haal, staat het zo goed als vast. Dit moet de kersverse Week Spot worden. Ik heb zojuist de single nog eens helemaal gedraaid en, ja, ik ben overtuigd. Het is bovendien een artieste die ik nog niet eerder uitvoerig heb behandeld. Hoewel we onmogelijk van een onbekende naam kunnen spreken, had er wel meer in gezeten voor Peebles. Haar eerste 'mainstream'-bekendheid krijgt ze als John Lennon in een interview 'I'm Gonna Tear Your Playhouse Down' als zijn favoriete single van het jaar noemt. Ik leer het nummer uiteraard kennen dankzij Paul Young. De recensent van Blues & Soul-magazine merkt terecht op dat het geen liefde op het eerste gezicht zal zijn met deze plaat, maar naarmate je het gaat beluisteren hoe méér je hoort. 'I'm Gonna Tear Your Playhouse Down' van Ann Peebles uit 1973 mag deze week de Week Spot zijn.

Ann Lee Peebles is tegelijk jarig met onze koning en dus een dag vóór mijn verjaardag. Ze komt op 27 april 1947 ter wereld in St. Louis in de staat Missouri. Haar vader is dominee en de familie stelt de stembanden in dienst van de Here. The Peebles Choir is een veel gevraagd voorprogramma voor ondere The Soul Stirrers en Mahalia Jackson. Het zal geen verrassing zijn dat Ann hier haar eerste ervaring op doet. Intussen luistert ze eveneens naar 'seculiere' zangers als Muddy Waters, Mary Wells en Aretha Franklin. In de midden jaren zestig komt ze terecht in de revue van bandleider Oliver Sain. De revue treedt in 1968 op in een club in Memphis en daar maakt ze kennis met een lokale bandleider: Gene 'Bowlegs' Miller. Deze weekt haar los van Sain en neemt haar in de arm naar Willie Mitchell, uitbater van Hi Records. In 1969 neemt ze haar eerste plaat op: 'Walk Away'. Het debuteert met een 22e plek op de R&B. Na een tweede single is Mitchell overtuigd geraakt. Ann mag een album opnemen: 'This Is Ann Peebles' en er zullen velen volgen. Ze is feitelijk de enige zangeres op het Hi-label dat meerdere elpees mag opnemen. In 1971 gaat ze samenwerken met Don Bryant. Deze schrijft '90 Pounds' voor haar en dat is een openbare liefdesverklaring. De vonk slaat over en in 1974 stappen ze in het huwelijksbootje.

In de aanloop naar dé grote hit passeren we enkele leuke titels. 'Breaking Up Somebody Else's Home' staat eveneens in de Blauwe Bak en is in dezelfde stijl als 'Playhouse'. De platen hebben gemeen dat ze allemaal het Hi-stempel dragen. The Hi Rhythm Section en de Memphis Horns kennen we van onder andere de platen van Al Green en zijn ook alom present op Peebles' platen. Zelfs 'Playhouse' blijft steken in de 'bubbling under' van de Billboard, maar de volgende single is helemaal raak. 'I Can't Stand The Rain' is haar grootste hit, ook al brengt dit het niet verder dan 38 in de Billboard en 41 in Engeland. Het nummer zal daarna door velen worden opgenomen. In Europa is het in 1978 een hit dankzij Precious Wilson en haar Eruption. Peebles blijft Hi trouw tot het bittere einde in 1979, maar het grote succes is niet weggelegd voor Peebles. Mitchell herinnert zich later dat 'Peebles de zangeres is met de grootse stem die het beslist ver had kunnen schoppen, ware het niet dat ze totaal niet ambitieus was'. In 1978 brengt ze onder andere 'I Didn't Take Your Man' voort welke ik ook in de Blauwe Bak heb staan. De disco heeft dan haar intrede gedaan en Peebles kan zich daar moeilijk in schikken. In 1980 begint Mitchell het Waylo-label en Peebles gaat rustig door met platen maken voor dat label. Daarna zal ze een tijdje rust nemen en pas in de jaren negentig en de nieuwe eeuw zal ze weer werk uitbrengen, ,hetzij meer in de hoek van de blues.

In 2012 krijgt ze een beroerte en besluit ze niet meer op te treden. Sain is in 2003 overleden aan de gevolgen van kanker. Hij is dan 71 jaar. Paul Young maakt 'Playhouse' tot een hit in de jaren tachtig en dat is voor mij de kennismaking, hoewel ik nooit veel op heb gehad met Young's versie. Liever hoor ik de onderkoelde versie van Peebles met het typische Memphis-geluid.