Eindstreep: juli 2023

De maand augustus is koud twee uren oud of de eerste zes singles zijn al besteld. Later deze week verwacht ik meer titels en kan ik weer beginnen aan de eerste 'Singles round-up'. De platenspelers worden morgen bezorgd en het mengpaneel komende woensdag. Dat laatste is evengoed nog een verrassing want ik had, eerlijk gezegd, niet verwacht dat ze nog een 'new old stock' in de schappen zouden hebben. Sterker nog: Ze hebben meer dan één! Ik heb vanmiddag de lijstjes al gemaakt voor de 'Eindstreep' van vandaag en de foto heb ik vanavond bewerkt. Omdat juli slechts eenendertig dagen telt, stop ik zowel de Gele als de Blauwe Bak in dit bericht. Daarna mag ik gaan nadenken of ik dit weekend wéér een jaren tachtig-aflevering van The Vinyl Summer Spirit ga doen of eerst toch 1979. Nu eerst de maand officieel afsluiten met de 'Eindstreep'.

Ik heb bewust de nieuwste zes op deze eerste augustus afgerekend. Ik heb deze maand alweer genoeg platen kunnen bij schrijven. De Blauwe Bak is de winnaar met 45 fysieke singles. Daar reken ik de recente Izipho niet bij want die gaat mee voor volgende maand. Er zijn dertig nieuwe titels voorde Gele Bak. Er zijn zeven dubbele singles en vóór twee uren geleden zijn er twaalf 'onderweg'. Daar zit namelijk ook een 'pre-order' bij die pas eind augustus gaat verschijnen. Verder heb ik nog dertien titels uit de vorige maand die mee mogen in de lijst, hoewel dat dan alleen in geval van de Blauwe Bak is. Ik trap af met de top tien van Gele Bak-aanwinsten.

1. Ragamuffin Man - Manfred Mann

2. Goin' Down To Laurel - Steve Forbert

3. Angelina - The World

4. Indian Summer - Audience

5. Lovin' You Ain't Easy - Pagliaro

6. Moon Talk - Sammy Soul Set

7. Tell It All About Boys - Dolly Dots

8. Tomorrow's A New Day - Crabby Appleton

9. Don't Leave Me This Way - Communards

10. You Won't Be Leaving - Herman's Hermits

En vervolgens de top tien van de Blauwe Bak.

1. I Can't Stop Loving You - Cornelius Brothers & Sister Rose

2. No One Can Do The Things You Do - Robbie Mitchell & Darryl Patterson

3. Waterloo Bossa - Sand Dollars

4. I Know A Man - P. Stampley & The Stars Of Jerusalem

5. Rebel - Carmy Love

6. Crystal Blue Persuasion - The Naturals

7. Sweet Talk - Robin Beck

8. Love You Better - Monophonics

9. Lonely Days, Lonely Nights - Don Downing

10. You Gotta Let Go - Marcia Hines

Gele Bak Top 100: 10-2

Bijna de ontknoping van de Gele Bak Top 100. Qua dag, een maandag, is het morgen een jaar geleden. Als je kijkt naar de datum dan is het dinsdag. Een gedenkwaardige dag? Nee, een dag om nooit te vergeten maar zeker niet om zwaar of sentimenteel over te doen. Op maandag 1 augustus 2022 bezoek ik, achteraf gezien, voor het laatst mijn moeder in haar huis in Jutrijp. Omdat ik daar rond het middaguur wil zijn en ik vroeg ben vertrokken, ga ik eerst Sneek in en koop een paar platen. Dat zijn tegelijk de 'oudste' in deze editie van de Gele Bak Top 100. Inmiddels heb ik alweer potentiële kandidaten voor de Gele Bak Top 100 van volgend jaar aangeschaft. De top tien daarvan treffen jullie morgen hier in de 'Eindstreep'. De Blauwe Bak Top 100 wordt helemaal loodzwaar dit jaar want ik heb welgeteld driehonderd singles tot dusver. En het einde is nog niet helemaal in zicht. Ik heb afgelopen week nog een Izipho binnen gekregen die ik in de volgende 'nieuwe' aflevering van de 'Singles round-up' ga behandelen. Het bericht met betrekking tot de nummer 1 volgt waarschijnlijk dinsdag of woensdag. Daarna ga ik eerst verder met de 'Honderd achteruit' over 2022 maar 2023 komt zeker nog eens aan bod!

10. The Morning After - Maureen McGovern (NL, Philips 6000 100, 1972)

9. Both Ends Burning - Roxy Music (Duitsland, Island 16 676 AT, 1975)

8. Lady Eleanor - Lindisfarne (Duitsland, Philips 6073 306, 1972)

7. Lowdown - Boz Scaggs (NL, CBS 4563, 1976)

6. Waterfall - Triumvirat (NL, Harvest 5C 006-45189, 1978)

5. Mr. Blue Sky - Electric Light Orchestra (NL, United Artists 5C 006-60450, 1977)

4. Wishing You Were Here - Chicago (NL, CBS 4940, 1977)

3. A Friend Of Mine - Fields (NL, CBS 7555, 1972)

2. Wichita Lineman - Glen Campbell (Duitsland, Capitol 1C 006-85945, 1968, re: 1979)

Gele Bak Top 100: 19-11

De platenspelerblues. Soms verdwijnt het voor een paar maanden uit de hitparade en plotsklaps maakt het een rentree in de hitlijsten. Ik ben vanavond lekker bezig met 'The Soulful Vinyl Summer Spirit Of The 1980s' en wil het tweede uur beginnen met GQ. Dat klinkt heel bizar. Ik gooi de plaat op de Stanton en wil de volgende scherp stellen op de Skytec. Hetzelfde effect. Platenspeler aan en uit gezet en opeens is het euvel verholpen. Na zes platen begint het gejengel opnieuw en ben ik er wel klaar mee. Ik verlaat de stream en ga meteen verder op het internet. Omdat de Stanton ook al meer dan tien jaar oud is en zijn broertje al in 2020 is overleden, heb ik meteen twee nieuwe besteld. Als klap op de vuurpijl adverteert een Duitse grootgrutter met een 'new old stock' mixer zoals ik deze heb. Lijkt me stug maar het gokje wel waard. Als alles mee zit, heb ik volgende week dus allemaal nieuwe apparatuur in de studio staan. Nu dan maar het volgende deel in de Gele Bak Top 100. Op de foto staan maar liefst tien singles? Dat klopt! Ik heb China Crisis in september in de reguliere versie gekocht en de picture disc in juni. Vandaar dat ik ze beide ga noemen...

19. Showdown - Electric Light Orchestra (NL, Harvest 5C 006-05458, 1973)

18. Tragedy & Mystery - China Crisis (NL, Virgin 105.497, 1983)
18. Tragedy & Mystery - China Crisis (UK, Virgin VSY 587, picture disc, 1983)

17. My Ship Is Coming In - The Walker Brothers (UK, Philips BF 1454, 1965)

16. Piano In The Dark - Brenda Russell (Duitsland, A&M 390 291-7, 1988)

15. Hold Me - P.J. Proby (UK, Decca F 11904, 1964)

14. Bring On The Dancing Horses - Echo & The Bunnymen (Duitsland, Korova 248 933-7, 1985)

13. Him - Rupert Holmes (NL, MCA 101536, 1979)

12. Yours Is No Disgrace - Yes (NL, Atlantic 2091 214, 1970, re: 1972)

11. I'll Be Over You - Toto (NL, CBS 650043 7, 1986)

Week Spot: Fruitcake

Een goede Engelse vriend doet in principe elke vrijdagmiddag nog een stream. Of hij moet drukke plannen hebben voor het weekend waardoor het niet kan door gaan. Een stream zoals deze in 2020 is ontstaan toen de kroegen en clubs noodgedwongen dicht moesten blijven. Over al dan niet een noodzaak voor die maatregelen wil ik het vanavond niet hebben. Feit is dat onder dj's een kortstondige hype ontstond om maar de camera's te richten op de apparatuur terwijl ze plaatjes gingen draaien. Het is ook de tijd dat menigeen een podcast begint, al dan niet op Youtube. Met de versoepeling van de regels komt bij de meesten het klad erin en zo ook één van de Fruitcake-muzikanten. Het is in de zomer van 2021 dat ik kennis maak met de podcast van BabyBoomerBeats. Ik kijk net even op de website van de heren en daaruit blijkt wel dat ze geen tijd meer hebben voor de podcasts. Een van de twee mensen is Rob Taekema en hij is in de jaren tachtig actief met Fruitcake en als schrijver ook verantwoordelijk voor de Week Spot van deze week: 'You Cheer Me Up' van Fruitcake uit 1980.

Meesterdrummer. Die naam past Johannes Blanksma als geen ander. Hij speelt door de jaren heen bij Boom Boom Mancini, Novo Band, Fruitcake en in meer recente jaren is hij de drummer van de Sneker bluesrockband Roadhouse. Rob Taekens is vooral bekend van Fruitcake. In één van de eerste podcasts vertellen de beide heren over hun muzikale geschiedenis en dat is erg interessant. Zo leer ik dat de eerste Fruitcake nooit tot optredens of plaatopnames is gekomen. De band is echter ambitieus genoeg om geld te investeren in een professioneel logo en Taekens en de zijnen kunnen als het ware de merknaam over nemen. 'My Feet Won't Move' wordt een grote hit in Nederland maar na twee jaar is het avontuur alweer ten einde. Taekens speelt tegenwoordig in verschillende bands en is daarnaast ook zang- en gitaardocent.

Ik hoop niet dat ik ooit per ongeluk voor de plaat heb betaald. Het is in de goede oude begintijd dat ik nét plaatjes koop bij Mark. Eens in de twee maanden vraag ik om een totaalbedrag en maak het geld over. Het is altijd een verrassing wat er binnen komt en op een zeker ogenblik arriveert deze single van Fruitcake. Ik vind het een 'oddball' want ik denk in eerste instantie dat het om 'My Feet Won't Move' moet gaan. Het is pas omstreeks 2019 dat ik ontdek dat het om 'You Cheer Me Up' gaat. Er zijn in de afgelopen jaren al heel wat exemplaren gered uit de kringloopwinkels en middels Mark in de Engelse handel terecht gekomen. De Engelsen zijn nog niet helemaal gek geworden want een single brengt hooguit tien tot vijftien pond op, maar dat is toch al gauw meer dan een tientje winst. Ik heb zelf overigens nog geen singles verscheept maar ben wel voortdurend op zoek naar keurige exemplaren. Hetzelfde verhaal als met 'I've Got The Need' van Spooky & Sue en 'You Can Count On Me' van Sammy Davis Jr. Om nog maar te zwijgen over 'A Taste Of Honey' van The Supremes & The Four Tops. Van die laatste weet ik nog maar sinds een paar maanden dat Engelsen hier grif 500 euro voor betalen. Ik ben zelf altijd vergeten om een exemplaar te kopen en ben daar royaal té laat mee!

In het contact dat ik heb met Rob naar aanleiding van een Babyboomerbeats-uitzending heb ik de eer om het grote nieuws bekend te maken. Hij is namelijk nog niet op de hoogte van het feit dat Engelse boogie-  en Modern Soul-liefhebbers 'You Cheer Me Up' hebben omarmd, maar is trots als een pauw. Tijdens de podcast blijkt al dat het één van zijn ultieme Fruitcake-favorieten is. Ik weet niet of ik de nieuwsbrieven uit heb gezet, maar feit is dat ik na een paar uitzendingen van de podcast het wel geloof. Er is een start gemaakt met een tweede seizoen maar nu zijn de mannen vooral weer druk met optredens en dergelijke.

'You Cheer Me Up' is een fraai stukje klasse-soul uit 1980 en ik noteer de plaat als de nummer 50 in een top 80 van favoriete soulvolle platen uit dat decennium. Het eerste deel van deze top 80 draai ik komende zaterdag vanaf elf uur: De nummers 80 tot en met 41. De resterende top 40 komt voorbij in een volgend weekend als ik weer de jaren tachtig centraal ga stellen. Zondag is het overigens 1989 op de radio maar ik kon geen passende Week Spot uit dat jaar vinden.

Een leven met Sinéad

Buiten dat het vandaag eigenlijk de verjaardag van mijn moeder is, is het ook wel een bijzondere dag geweest. De Buienradar voorspelt pittige regen- en onweersbuien, maar tegen een uur of twaalf is het nog altijd droog en moest ik maar op de fiets stappen naar Steenwijk. Als ik bij Darp het bos binnen fiets, zie ik aan de overkant wel een dreigende lucht. Als ik het bos uit kom, schijnt de zon. Het wordt pas menens op de Kamp waardoor ik als een verzopen kat op de zaak kom. Toch is er geen reden tot paniek want het is niet koud en de kleren drogen aardig snel in de wind en de zon. Vanavond ontdek ik dan dat Sinéad O'Connor het leven heeft verlaten. Ik durf Facebook niet te openen want ik denk dat opeens iedereen 'fan' is van de zangeres en dat het 'Nothing Compares 2U' regent op sociale media. Ik hoef dus ook niet zo nodig haar hele bewogen leven door te spitten, dat laat ik over aan de kranten en de nieuwsbulletins. In 'Een leven met...' kijk ik liever naar de impact die een artiest(e) heeft gehad op mijn leven.

Héél lang geleden zendt de Tros uit op Hilversum 3 op zondag. De radio staat dan vrijwel nooit aan. Een hele enkele keer voor de Nationale Hitparade, hoewel ons gezin altijd méér Veronica en Top 40 is geweest. In de midden jaren tachtig vindt de verschuiving plaats en komt de KRO op de zondag. Om een uurtje of elf gaat de radio aan en hebben we nog net het laatste uurtje van Jeanne Kooymans en een studiogast. De verkiezing van de 'Speciale Aanbieding' mag aan tijdens de zondagse lunch en dan blijft de radio aan tot het avondeten. 's Avonds zit de familie voor Studio Sport en 'Keek Op De Week'. Het is eind 1987 als ik Sinéad voor het eerst hoor in de verkiezing van de Speciale Aanbieding, dé 'Alarmschijf' van de KRO. Ik denk dat 'Troy' het deze zondag ook is geworden. Een merkwaardige plaat waar ik als twaalfjarige niet zoveel mee kan. Ik had dolgraag lange verhalen willen aanknopen met mijn leraren op school over muziek, maar daar komt het nooit van. Onze leraar biologie en kennis der natuur, meneer Van Schie, laat doorschemeren dat zijn hart ligt bij Eric Clapton en andere bluesgitaristen. Strikwerda van godsdienst en maatschappijleer is enerzijds een grote fan van U2 maar hij laat een paar weken later weten dat hij helemaal 'into' Sinéad O'Connor is geraakt. Dat is dus ten tijde 'The Lion & The Cobra' en de hitsingle 'Troy'. Ik heb later overigens ook nog een docente gehad die helemaal mesjogge was van Marillion, ,maar dat is iets anders.

'Troy' is een aparte plaat in 1987. In de 'underground' zijn op dat moment vele zangers en zangeressen die weigeren om loepzuiver of in de maat te zingen, maar op de radio is het in 1987 uit den boze. Hier hebben we dan een zangeres met een nummer dat de vijf minuten voorbij gaat zonder het couplet-refrein-couplet-refrein-brug-refrein, maar met een lang uitgesponnen verhaal met op het laatst een hele kleine climax in de muziek. 'Ondoorgrondelijk', is het eerste waar ik vanavond aan moet denken als ik denk aan Sinéad O'Connor. De opvolger, 'Mandinka', laat in 1988 geen indruk bij me achter en dat nummer zal pas in de midden jaren negentig een soort van cultstatus krijgen voor mij als ik regelmatig in De Karre rondhang. Even lijkt ze een onverbiddelijke eendagsvlieg te worden, maar dan...

Dan is het koud in het nieuwe jaar van 1991 als Sinéad de volledige ruimte van de beeldbuis in beslag neemt en 'Nothing Compares 2U' zingt. Ik heb het nummer zélf nooit echt iets gevonden maar wacht bij de videoclip altijd geduldig op de traan. Ze komt regelmatig in opspraak met haar acties tegen haar katholieke opvoeding en zal uiteindelijk weer 'bekeren' tot haar oorspronkelijke geloof. Muzikaal boeit het me té weinig en dat blijft zo voor de rest van de vorige eeuw.

In 2001 koop ik op een fancy-fair in Sneek een partij cassettebandjes. De cassettes zijn met liefde en passie opgenomen door een muziekliefhebber en bevatten onder andere complete albums van Lou Reed, Velvet Underground en Nico. Omdat de cd's vaak 70 minuten zijn en de bandjes 90 minuten heeft deze persoon de bandjes gevuld met bonusmateriaal. Zo bevat een bandje met twee Nico-albums enkele tracks van 'I Do Not Want What I Haven't Got'. Met name 'Last Day Of Our Acquaintance' maakt in 2001 opeens indruk op mij en een jaar later kom ik de cd voor weinig tegen op een rommelmarkt. Heus! Ik heb het geprobeerd. Ik skip vaak 'Nothing Compares 2U' en laat de overige nummers op me in werken, maar het wil niet. Ik kom er niet doorheen. Intussen heb ik al wel 'Troy', 'Mandinka' en 'Three Babies' op single (en de laatste zelfs dubbel!) en kan ik in 2003 de verleiding niet weerstaan als ik 'Nothing Compares 2U' als 'new old stock' kan krijgen. De elpee moet ik ook ergens hebben.

Hoe zal ik Sinéad O'Connor herinneren? Welnu... als een zangeres die ik nooit helemaal heb 'begrepen'. 'Troy' vind ik nog altijd een feestje om te draaien evenals 'Mandinka', maar veel dieper en moeilijker moet het niet worden. Ik vind de opbouw in 'Last Day Of Our Acquaintance' erg mooi maar vergeleken bij 'Troy' en enkele andere nummers op 'I Do Not Want' is het bijna conventioneel.

Het zilveren goud: 1998 deel VII

Gewoon in- en uitademen. Hoe moeilijk kan het zijn? Als je dit gewoon doet dan kan ik me houden aan mijn drukke schema. Helaas... voor Sinéad O'Connor blijkt het een té lastige opgave te zijn en zij heeft vandaag het leven verlaten. Dat betekent voor Soul-xotica dat ik terug ga naar mijn eerdere plan. De Gele Bak Top 100 op zaterdag en zondag en de nummer 1 ergens volgende week. Dan kan ik het bericht van morgen of vrijdag gebruiken voor 'Een leven met Sinéad'. Vandaag is een erg bizarre dag. Deze dag is de verjaardag van mijn moeder. Ik krijg al bij het ontwaken een idee dat ik vandaag nog niet heb uitgevoerd, maar wat ik heb gepland voor morgen. Ik heb wat boodschapjes in Meppel dat ik het handigste even met de bus kan doen. Volgens mij is het ook 'Donderdag Meppeldag'. Ik zal zeker een terrasje opzoeken voor koffie met gebak want ik denk dat ze dat graag zou hebben gewild. Moeder zou vandaag 85 zijn geworden, een kwart eeuw geleden viert ze haar 60e verjaardag. Hoewel ik op dat moment in Mossley woonachtig ben, trap ik mijn zomervakantie in Nederland af met de verjaardag van moeder. Iets dat ik ook in 1999 zal herhalen. Ten tijde van haar 62e verjaardag woon ik alweer in Nederland. Ik ga vanavond terug naar het eerste deel van de vakantie van 1998.

Het is iets meer dan een half jaar geleden dat ik voor het laatst in Jutrijp ben geweest. Dan kom ik terug voor een lading onderbroeken en sokken, muzikaal vermaak en nog een aantal dingen in Nederland af te sluiten. Ik stap met een onbestemd gevoel op de trein. Ik heb het gevoel alsof ik, zonder dat iemand kijk, zomaar in het diepste zwembad duik terwijl ik niet kan zwemmen. De weken erna zijn dan ook heftig maar ik kom er op eigen kracht ook weer bovenop. Het weerzien met Nederland voelt ergens als een overwinning, temeer nu ik me zo thuis voel in Mossley en gelukkig ben in het werk voor de Emmaus. Ik ben geslaagd! Misschien niet zo smakelijk, maar ik ga in Jutrijp voor het eerst in een héle lange tijd weer in bad. Dat is geen gevolg van het dakloos zijn, ik kan lange tijd niet accepteren dat ik al deze 'luxe' tot mijn beschikking heb.

Van de verjaardag zélf kan ik niet zoveel herinneren. Ik heb wel een muzikale herinnering aan een verjaardag van moeder, maar dat plaatje ken ik pas sinds begin 1999 en moet dus een jaar later zijn geweest. Ik kom uiteraard voor twee dingen naar Nederland: Ten eerste het Woodstock-festival en natuurlijk wil ik daar de verjaardag van moeder aan vast plakken. Ik weet niet meer precies hoe het zit met datums maar er zit een flinke tijd tussen de verjaardag en Woodstock. Uiteraard vier ik in Sneek ook gewoon mijn feestjes en het geld schiet er aardig snel doorheen. Als Woodstock dan eindelijk in zicht komt, maak ik me zorgen. Ik wil zó graag naar Woodstock dat ik zelfs heb overwogen om er naartoe te lopen. Mijn ouders voelen het al aan komen en bieden me woensdagmiddag aan om me die avond naar het terrein te brengen en met een extra zakcentje. Overigens heb ik later in dat weekend de Solex verkocht en heb daarmee het zakcentje weer terug betaald.

Het is het tiende Woodstock-festival en de organisatie heeft extra groot uitgepakt voor deze editie. Zowel een binnen- als een buitenpodium. Vier dagen in plaats van drie. Iedere dag minstens één topact en soms twee. Qua weersomstandigheden is het ook een gedenkwaardige Woodstock want de regen valt met bakken uit de lucht en verandert het grasland in één groot 'zwientietik'-parcours. Ik ben de sleutel van de caravan kwijt en moet hem dus openbreken. Ik sta bij de caravan te praten met wat mensen als plots een Solex op ons komt af rijden. De bestuurder komt helemaal uit Vianen en gaat slapen onder een plastic zeiltje. Ik nodig hem meteen uit in de caravan en dat is de start van een zeer bijzonder Woodstock. Qua vriendschappen wordt het dé mooiste Woodstock die ik heb meegemaakt. Des blijkt zeer aangenaam gezelschap te zijn en ik leid hem rond over het terrein. Die avond vindt in de feesttent een herhaling plaats van het allereerste Woodstock-festival in 1989 en dus met Armand en de lokale band Backdoor Lovers (waarvan ik een single heb). Des heeft geen oren naar het gratis ontbijt in de feesttent en dus zwalk ik over het terrein. Op de camping zie ik een man met blauw haar een eitje bakken en koffie zetten. Ik wijs hem op de ontbijttent en hij zegt dat hij zal komen kijken. Even later zit ik naast Kees in de tent en neem hem mee naar de caravan. Ook tussen Kees en Des klikt het meteen en dan breidt de Woodstock-familie zich heel snel uit. Daarover meer in een volgende aflevering.

Twee maanden geleden heb in een bericht stil gestaan bij het feit dat ik Amsterdam nog eenmaal heel erg heb gemist. Dat komt dan omdat ik 'Sunchyme' van Dario G. op single heb gekocht. Tot mijn schrik zie ik de single niet staan in mijn lijst voor 'Het zilveren goud'. De single had vanavond voorbij moeten komen, maar... hij staat niet in de bewuste jaren tachtig-bak. Wat zal ik doen? De plaat noemen en niet op de foto zetten? Aan de andere kant: Wanneer heb ik de plaat voor het laatst in handen gehad of gedraaid? Ik kan het me niet herinneren en dus bestaat de kans dat-ie weg is. De single van Monty Python bevat het papiertje zoals ik die in 1998-99 bij al mijn singles heb en deze vermeldt de datum van 9 mei 1998. Dat is niet zo lang na mijn verjaardag. Zou ik de singles wellicht hebben gekocht van mijn verjaardagsgeld? Ik sla Dario G. dus over en voeg Monty Python toe bij de vijf die ik al had klaar gezocht.

3117 What's Up - 4 Non Blondes (UK, Atlantic, 1993)
3118 Here I Go Again - The Hollies (UK, Parlophone, 1964)
3119 I Just Want To Make Love To You - Etta James (UK, Chess, 1960, re: 1996)
3120 The Model - Kraftwerk (UK, EMI, 1978, re: 1981)
3121 There She Goes - The La's (UK, Go! Discs, 1988, re: 1990)
3122 Always Look On The Bright Side Of Life - Monty Python (UK, Virgin, 1981, re: 1991)

Kraftwerk krijgt in 1981 pas een fotohoes in Engeland en bereikt dan de eerste plek van de hitparade. Etta James, The La's en Monty Python zijn jukebox-singles. Etta James en Monty Python met zwarte labels die je onder een lamp moet houden om de titels te lezen. The La's heeft een iets afwijkend label ten opzichte van de reguliere single.

Singles round-up: juli 9

Normaal gesproken besteed ik het bericht van dinsdag aan de Week Spot. Ik heb eerder al aangegeven dat ik nog eens goed moet gaan zitten voor de samenstelling van de Top 80 van de jaren 80 en.... deze is inmiddels bekend. Ik heb zelfs de Week Spot al uitgezocht! Toch moet dat bericht even wachten tot donderdag want ik wil eerst de 'Singles round-up' af maken. Ik heb een strak schema voor de rest van de maand. Morgen ga ik terug naar 26 juli 1998 in 'Het zilveren goud', donderdag de Week Spot en vrijdag en zaterdag de aftelling van 19 naar 2 in de Gele Bak Top 100. Zondag het bericht ter ere van de nummer 1 en maandag de 'Eindstreep'. Nu eerst de laatste platen uit de Discogs-partij van vorige week. Buiten een paar om waar ik niet heel veel van verwacht, kom ik ook nog een extra 'upgrade' tegen die ik gisteravond had moeten noemen. Daar begin ik vanavond dus maar mee.

* Simon & Garfunkel- Fakin' It (NL, CBS, 1967)
Ik heb de single, in principe, sinds 1997 in mijn bezit maar heb hem al lange tijd niet meer gezien. Omdat hij me de kop niet kost, neem ik hem mee. Misstaat die overigens in een aflevering over potentiële Blauwe Bak-singles? Nee, want de b-kant is 'You Don't Know Where Your Interest Lies'. Dana Valery neemt het nummer op in 1967 (met Paul Simon op de achtergrond) en dat plaatje is sinds de jaren zeventig een grote favoriet in de Engelse Northern Soul. Toch gaat deze single 'gewoon' in de Gele Bak.

* Barrino Brothers- I Shall Not Be Moved (UK, Invictus, 1971)
Holland-Dozier-Holland staat weer pontificaal op de labels, dus blijkbaar is de 'straf' van Motown net verlopen? De plaat klinkt alsof ze nooit zijn weg geweest want 'I Shall Not Be Moved' zou zomaar in 1966 op Motown kunnen zijn uitgebracht. Hetgeen ook meteen mijn bezwaar is met veel Invictus/Hot Wax-platen. Het is inmiddels geen 1966 meer en andere trends zijn ervoor in de plek gekomen. De b-kant heet 'When Love Was A Child' en dat bevalt me stukken beter. Minder Motown-esque en meer crossover sweet soul.

* Jimmy Castor- Hey Leroy, Your Mam's Callin' You (NL, Philips, 1967)
Het heeft een omslachtige beschrijving op Discogs. 'Generic sleeve' omdat de helft van de fotohoes zou ontbreken? Welnu, het mist een klein hoekje links bovenin en daarbij is een stukje afgebladderd. Wat mij betreft is die nog steeds in tact, hoewel het meer een titelhoes is. Op de single heet Leroy opeens Reloy, maar dat is een foutje van de drukker. Door de percussie is het enigszins funky, maar de piano is vooral jazzy. Een echte 'oddball' en best verrassend dat het ooit een release heeft gehad in ons land. Op de b-kant staat 'Ham Hocks Espanol' en dat is dan wel meer een funky instrumentaaltje. Een eigenwijze 'double-sider'  en zeker geschikt voor de Blauwe Bak.

* Tom Clay- What The World Needs Now Is Love/Abraham Martin And John (UK, Mowest, 1971)
Mijn eerste Amerikaanse exemplaar verzuipt in 2009 in de kiwisap en ook mijn tweede Amerikaanse styreen klinkt niet meer zoals het hoort. Nu dan de Engelse persing van deze ijzersterke plaat. Niet helemaal in nieuwstaat maar stukken beter dan Amerikaans styreen, maar dat hoeft uiteraard geen uitleg...

* Don Downing- Lonely Day, Lonely Nights (UK, People, 1973)
Het intro zwemt in een soep van 'phasing' maar als het nummer in valt, staat het ook als een huis. Vreemd als het mag klinken, maar ik heb deze plaat nog nooit eerder gehoord. Ik weet uiteraard wel van het bestaan af maar wellicht heeft de status van 'Amerikaanse hit' me op het verkeerde been gezet. De fijne productie komt ijzerster k uit de verf op deze Engelse persing. 'I'm So Proud Of You' op de b-kant is van hetzelfde niveau en dus kunnen we opnieuw spreken van een 'double-sider'.

* Hot Rod- Funky Shuffle (NL, Imperial, 1972)
Een ogenschijnlijke Nederlandse plaat op het Imperial-label met 'funky' in de titel. Weet je het zeker? Er is weinig funky aan maar vooral hoempa. Een bevriende Nederpop-kenner zoekt nog info over de groep. Er zijn een paar dingen die opvallen: De arrangeur noemt zich Bill Youngblood, maar volgens mij was er iemand bij Imperial die Klaas Jongebloed heette. Geluidstechnicus Eddy Hill kan dan ook zomaar een Nederlander zijn. Producent H. Thé wordt zo genoemd terwijl zijn collega Al Gaine wel weer voluit wordt geschreven. 'It's Too Late' is een sentimentele country-ballade en uiteraard ook instrumentaal. Voor dat ik het vergeet... de plaat komt absoluut niet in de Blauwe Bak, maar ook ik ben geïnteresseerd geraakt. Zou iemand me méér kunnen vertellen, dan zorg ik ook dat het bij Nldiscografie terecht komt.

* Thelma Houston- Save The Country (NL, Stateside, 1970)
Laten we niet overdrijven, Thelma Houston is een groot gedeelte van de tijd een popzangeres met een kleurtje. Ondanks dat 'Save The Country' is geschreven door Laura Nyro weet Thelma het niet naar een hoger soulvol doel te tillen. Ik heb de hoop gevestigd op de b-kant. 'I Just Can't Stay Away' zit op het randje maar balanceert meer richting de pop. Eigenlijk is dit wel de betere kant van de single maar ik vrees dat de Gele Bak de enige juiste bestemming is voor het kleinood.

* B.B. King- Summer In The City (NL, Probe, 1972)
De duurste single uit deze partij en... ik heb hem helemaal niet beluisterd! Het oogt goed op papier en ik moet zeggen dat het mijn vermoeden bevestigt. Je hoort contouren van Joe Cocker's latere versie buiten dat hier geen reggae aan te pas komt en B.B. King's stem een stuk krachtiger is dan die van Joe. Op de b-kant staat 'Found What I Need' uit de pen van Jerry Ragavoy. Dat heeft zowaar een Southern-groove welke het plots interessant maakt voor de Blauwe Bak. Goed gegokt!

* Diana Ross- Doobedood'ndoobe, Doobedood'ndoobe, Doobedood'ndoo (UK, Tamla Motown, 1970)
Laat er geen misverstand over bestaan. Op zichzelf vind ik deze plaatjes van Diana uit de vroege jaren zeventig erg leuk, maar ik acht ze niet echt interessant voor de Blauwe Bak. Ik vrees dat die voor 'Doobe' in de Gele Bak komt te staan, tenzij de b-kant een verschil maakt. 'Keep An Eye' is geschreven door Ashford & Simpson en dat begint dus veelbelovend. Hoewel het niet echt slecht is, is het ook niet bijzonder goed. Nee, helaas... deze gaat gewoon de Gele Bak in.

* Sammy Soul Set- Moon Talk (NL, Relax, 1967)
Ik moet bekennen dat ik hem meer voor de Nederpop-interesse heb gekocht dan voor eventuele soul. Sammy Soul Set komt voort uit de Hilversumse groep The Falcons en maakt drie plaatjes voor het Relax-label van Willem Duys. Beide kanten klinken als de Engelse Peddlers waarvan 'Moon Talk' 'moody' is en 'Banana Disease 1967' zeer snel en psychedelisch. Sammy is overigens toetsenist Jons Pistoor die in de jaren 1987 tot en met 1990 deel zal uitmaken van Earth & Fire. Voor de Blauwe Bak is het te minimaal en dus gewoon in de Gele Bak.

* Diana Ross & The Supremes- In And Out Of Love (NL, Tamla Motown, 1967)
Komt na Sammy Soul Set omdat ik deze singles altijd onder The Supremes weg zet. Deze mag zonder meer in de Blauwe Bak want ik heb dit altijd een erg leuk nummer gevonden. Ik ben stiekem ook wel benieuwd naar The Supremes' uitvoering van 'I Guess I'll Always Love You' maar nee... dat haalt het voor mij niet bij andere uitvoeringen. Blijkt andermaal hoe arbitrair de scheidslijn is tussen Gele en Blauwe Bak want ook The Supremes hebben meer soulvolle dingen gedaan dan 'In And Out Of Love'.

* Geno Washington- Radio (NL, K-Tel, 1981)
Voor de lage prijs ben ik gewoon nieuwsgierig hoewel ik niet erg veel verwacht. Geno heeft in 1980 net een herwaardering gekregen dankzij het eerbetoon van Dexy's Midnight Runners maar 'Radio' is een rockende boogie en verre van soul. Van 'Let's Rock' verwacht ik niet veel meer en dat komt dan ook uit. Gewoon in de Gele Bak.

* Wigan's Ovation- Skiing In The Snow (NL, Blue Jean, 1975)
De rebel in mij zegt dat deze in de Blauwe Bak móet! De Northern Soul komt in 1975 tot een kookpunt en dan ontstaat het idee om een lokale band een Northern Soul-'hit' te laten opnemen. En zo brengt Wigan's Ovation ons de laffe cover van The Invitations' 'Skiing In The Snow' en wordt het een grote hit in Engeland. Je wordt overigens met pek en veren uit een Northern Soul-groep getrapt als je durft te posten. Op de b-kant het eigen 'Northern Soul Dancer' en dat is een snelle instrumentale danser met Moog-synthesizer zoals de talloze 'bootleg'-coverversies uit die tijd. Let wel: Het is jaren voor Youtube en Spotify en als je een dansroutine wilt leren heb je eigenlijk alleen een ritme nodig met dergelijke Moog-klanken. Ik heb een paar jaar geleden nog eens zo'n ding gekocht van The Electronics. Wigan's Ovation mag wat mij betreft voor de geschiedeniswaarde in de Blauwe Bak. Maar... vertel het niet aan mijn soul-collega's....

Singles round-up: juli 8

Het begint met het einde? Ja, de laatste single uit deze mega-'Singles round-up' is de werkelijke aanleiding voor de Discogs-order. Ten tijde van het overlijden van Neil Innes (in december 2019) ontdek ik het hoofdstuk van The World, de band die hij formeert nadat Bonzo Dog Doo Dah Band op slot is gegaan. The World maakt een geweldig album en het is een paar weken geleden als ik ontdek dat er zelfs een single is verschenen in ons land. Ik verwacht een torenhoge vraagprijs maar dat valt alleszins mee. Ik heb al gezien dat de betreffende handelaar heel wat interessante singles in petto heeft voor nóg interessantere prijzen. Ik ben vorige week er eens goed voor gaan zitten en ben helemaal door zijn voorraad singles heen gegaan. Op het laatst heb ik 34 in het boodschappenmandje en als ze arriveren blijkt dat ik 7 op de koop toe heb gekregen. Er zijn twaalf singles die ik wel met enige interesse voor de Blauwe Bak heb besteld en deze behandel ik apart. Dan zijn er nog twintig singles over en deze ga ik één bericht stoppen, ook omdat een band binnenkort eens voorbij komt in 'Honderd achteruit'. Ik ga de singles per vier behandelen.

* Argent- It's Only Money (NL, Epic, 1973)
* Arrival- I Will Survive (UK, Decca, 1970)
* Audience- Indian Summer (NL, Philips, 1971)
* Cilla Black- Don't Answer Me (NL, Parlophone, 1966)
Engels schrijven is niet het sterkste punt van de handelaar maar desondanks heeft hij alle advertenties voorzien van Engelse teksten. Daarbij gaat hij diep in op de details van de 'mankementen'. De prijzen zijn erg zonnig. De duurste in mijn partij is een tientje maar er zitten heel veel singles bij van slechts vijfendertig cent. Waar zijn winst is gebleven? Iedere single wordt geleverd met plastic hoesje en waar een fotohoesje aanwezig is, komt de single nog in een vers blanco hoesje. Het ziet er dus heel professioneel uit! Bij Argent zet ik per ongeluk de verkeerde kant op. Het is namelijk 'Part 2' van 'It's Only Money' en dit klinkt een stuk beter geschikt voor de hitparade dan het sfeervolle 'Candles On The River'. Het is echter geen ''Hold Your Head Up' voor mij.
Arrival is blijkbaar de Engelse persing in een Nederlands fotohoesje. Het is muzikaal niets nieuws onder de zon maar dat had ik ook niet verwacht.
Audience komt binnenkort eens voorbij in de 'Honderd achteruit' en om heel eerlijk te zijn verheug ik me daar nu al op. Een band waarbij de saxofoon de rol van de elektrische gitaar in neemt en met een zeer herkenbare stem van de leadzanger. Ik lust hier wel soep van en dus weet ik wel zeker dat we deze volgende week in de 'Eindstreep' zullen treffen.
Cilla Black heb ik al eens in de 'Listen Very Carefully' gehad in 'Tuesday Night Music Club' en het is hier het fotohoesje dat me over de streep trekt. Een zeer fraaie ietwat vergeten Engelse hit van Cilla. Bovendien is het vinyl lief gebleven voor het nummer!

* Blue Mink- By The Devil I Was Tempted (NL, EMI, 1973)
* Petula Clark- You'd Better Come Home (NL, Vogue, 1965)
* Cotton, Lloyd & Christian- Crying In The Rain (NL, 20th Century, 1976)
* Crabby Appleton- Tomorrow's A New Day (UK, Elektra, 1971)
Van Blue Mink verwacht ik niet veel en dan kan het alleen maar meevallen? Er wordt volop gelald en het handjeklap is ook weer present. Het valt me eerlijk gezegd niet tegen maar het is evenmin een uitschieter.
Petula brengt ons een prachige beatballade en de plaat is een pareltje met de fraaie fotohoes. Bij de zesde single kan ik alvast concluderen dat niet alle singles 'nieuw' zijn, maar dat ze ook niet zo zijn aangeboden. Onze man heeft een goed oor om met een precieze beoordeling van het vinyl te komen. Dat is ook iets waard!
Cotton, Lloyd & Christian mag mee omdat-ie vijfendertig cent is en zo komen we bij Crabby Appleton. 'Go Back' is al jaren een 'alltime favourite'. 'Tomorrow's A New Day' is zelfs nog een tikkeltje meer 'heavy' en klinkt lekker hard op deze smetteloze Engelse persing met 'birth sleeve'.

* Dead End Kids- Have I The Right (NL, CBS, 1977)
* Georgie Fame- Seventh Son (NL, CBS, 1969)
* Steve Forbert- Goin' Down To Laurel (UK, Epic, 1978)
* Richard Harris- My Boy (NL, Probe, 1971)
Dead End Kids is een Engelse glamrockband en niet te verwarren met de Amerikaanse naamgenoten uit de punk. Ondanks dat de mannen op het hoesje niet bepaald 'punk' ogen, denk ik in eerste instantie wel aan de Amerikaanse band. Enfin, het is een beetje late glamrock met een niet onaardige cover van The Honeycombs. Gelukkig niet heel erg duur...
Georgie Fame wordt beschreven met een mankement aan het vinyl maar dit kan ik niet ontdekken. Het enige manco aan de plaat is het nummer zelf want dat is niet heel erg bijzonder te noemen.
Ik dank veel van muziekkennis aan het programma Elpee Pop van de NCRV in de late jaren tachtig. Dat heeft eens een special met albums van Steve Forbert en ik neem een stukje hiervan op. Het centrale nummer is 'Goin' Down To Laurel' dat ik later ook op elpee zal aanschaffen. Nu dan op single... Ik wist niet eens dat dit het tot een single had geschopt. Helaas zonder de mondharmonica in het intro maar verder nog altijd een feestje om naar te luisteren.
Als volgende hebben we Richard Harris. Zonder Jimmy Webb ditmaal maar in goede handen bij Bill Martin en Phil Coulter. Mysterie opgelost. Het is dus het ding dat vier jaar later een grote hit is voor Elvis. Nooit geweten (of opgelet) dat dit door Coulter en Martin is geschreven. Weer iets geleerd!

* Herman's Hermits- You Won't Be Leaving (NL, Columbia, 1966)
* Manfred Mann- Ragamuffin Man (NL, Fontana, 1969)
* Pagliaro- Lovin' You Ain't Easy (Frankrijk, Pye, 1972)
* Cliff Richard- Big Ship (UK, Columbia, 1969)
Ik kom ze niet iedere dag tegen en word dus een beetje blij als ik een Nederlandse single zie van Herman's Hermits met het fotohoesje. ''You Won't Be Leaving' is een plaatje waarvoor de Top 40 te hoog gegrepen is, maar verder wel één van de meer interessante singles van Herman en zijn Hermits. In eerste instantie is het plan om het mandje gevuld te laten voor een hele poos. Soms vergeet ik de boodschappenmandjes en niet zelden kiepert Discogs ze weer leeg. Dan zie ik echter de volgende single staan en hoewel niet in de allerbeste staat.... het wordt tijd dat ik meteen ga afrekenen!
Manfred Mann staat al meer dan twintig jaar op mijn zoeklijst. De staat valt reuze mee. Okay, geen fotohoesje en ook het 'hartje' is weg gebroken, maar het vinyl klinkt erg solide. 'Stuff of dreams' en toch niet duur. Ik heb de lijst met de prijzen weggegooid, maar volgens mij is die minder dan een euro.
Pagliaro heb ik leren kennen middels een (vrij) recente verzamelbox van Cherry Red Records. Ik ken de plaat dan enkel als tipnotering uit het Hitdossier. Volgens mij staat het op een boxset met obscure 'powerpop' en het klinkt dan ook als The Raspberries. Een erg goede plaat!
Tja, ome Cliff. Engelse persing. Niet duur. Kan dus niet blijven liggen. Iedere gek zijn gebrek zullen we maar zeggen. 'Big Ship' is uit de pen van Raymond Froggatt maar ook Cliff gaat even door een periode dat hij van alles opneemt, maar nooit eens raak schiet. Het is niet onaardig maar ik heb beslist betere platen van hem gehoord. Maar... natuurlijk kopen we ze allemaal!

* The Shadows- I Met A Girl (NL, Columbia, 1966)
* Southern Comfort- I Sure Like Your Smile (NL, Harvest, 1971)
* Southern Comfort- Morning Has Broken (NL, Harvest, 1972)
* The World- Angelina (NL, Liberty, 1971)
The Shadows neemt vanaf de jaren zestig regelmatig de microfoon in de hand en 'I Met A Girl' is hier een voorbeeld van. Hoewel Hank Marvin een country-lick mee geeft aan het nummer is het qua samenzang een lange neus naar de Merseybeat-groepen.
Southern Comfort is voorheen Matthews' Southern Comfort en verantwoordelijk voor de klassieke cover van 'Woodstock'. 'I Sure Like Your Smile' is een snel countrynummer dat doet denken aan Kenny Rogers & The First Edition. En nee... dat is geen compliment in dit geval. 'Morning Has Broken' is uiteraard een cover van Cat Stevens. Southern Comfort breidt het langzaam uit en geeft het nummer zelfs een lange instrumentale solo. Best een interessante versie al je het mij vraagt!
Tenslotte The World. Zoals gezegd is dit de 'supergroep' van Neil Innes welke niet verder komt dan een album. 'Angelina' is daarnaast wel succes gecoverd door Slade. Een prachtige aanwinst.

Zal ik ook meteen de bonus-singles er achteraan gooien? Ik heb per ongeluk eentje erbij zitten waarvoor ik wel heb betaald en dat is:
* The Second City Sound- Tchaikovsky One (UK, Decca, 1965)
Ik heb deze gezelligheid in de jaren negentig gekocht als acetaat maar deze is totaal vergaan. De volgende singles komen gratis bij de order:
* ABC- All Of My Heart (NL, Mercury, 1982)
* Communards- Don't Leave Me This Way (NL, London, 1986)
* Dave- Dansez Maintenant (NL, CBS, 1975)
* Dolly Dots- Tell It All About Boys (NL, WEA, 1979)
* Foreigner- I Want To Know What Love Is (Duitsland, Atlantic, 1984)
* Lindisfarne- Run For Home (NL, Mercury, 1978)
* Steve Rowland & The Family Dogg- Sympathy (Duitsland, Polydor, 1970)
* Royal Guardsmen- Snoopy vs. The Red Baron (NL, Stateside, 1967)
* Daniel Sahuleka- Wake-Up (NL, Polydor, 1981)
ABC, Lindisfarne, Steve Rowland en Royal Guardsmen heb ik al. De laatste twee kunnen goede 'upgrades' worden. Dave heb ik altijd proberen te vermijden, maar helaas... nu is die toch mijn huis binnen geslopen. The Communards, Foreigner en Daniel Sahuleka zijn zeer welkom, maar... ik raak het meest lyrisch van de Dolly Dots. Zo'n plaatje dat ik altijd vergeet om te kopen.

Gele Bak Top 100: 28-20

Het weekend zit er weer op en ik kan weer los met Soul-xotica. Eerst de verdere aftelling van de Gele Bak Top 100 en vanavond het eerste deel van de vangst van vorige week op Discogs. Het zullen goed gevulde afleveringen worden want ik wil eigenlijk niet meer dan drie berichten wijden aan deze partij. De Week Spot wordt wederom even uitgesteld want ik moet later deze week even gaan zitten voor een flinke klus. Daarover later meer. Eerst de schade eens inhalen met de nummers 28 tot en met 20 van de Gele Bak Top 100 van dit jaar.

28. How Does It Feel To Feel - The Creation (Duitsland, Hit-Ton HT 300121, 1967)

27. Beatnik Fly - Johnny & The Hurricanes (UK, London 45-HLI 9072, 1959)

26. Always There - Incognito (Duitsland, Talkin' Loud 868 358-7, 1991)

25. Equinoxe Part 5 - Jean-Michel Jarre (Duitsland, Polydor 2001846, 1978)

24. Four Letter Word - Kim Wilde (Duitsland, MCA 257 698-7, 1988)

23. I Got To Know - Starbuck (NL, Private Stock 5C 006-98 325, 1976)

22. How Does It Feel - Slade (Duitsland, Polydor 2058547, 1974)

21. So Long - Fischer-Z (NL, United Artists 1A 006-82871, 1980)

20. True Love Ways - Peter & Gordon (NL, Columbia DB 7524, 1965)

Gele Bak Top 100: 37-29

Wekdienst met dank aan DPD. Ik snel me de trap af en als ik de deur open wil de chauffeur net in de bus stappen. 'Het staat naast de deur'. Ik ben nog té slaperig om me daar druk over te maken en haal snel het pakket naar binnen. Bij het uitpakken tref ik meteen een single die ik niet heb besteld. Dan een briefje erbij: Omdat de verzendkosten zo hoog zijn heeft hij nog een paar bonusplaten erbij in gestopt. Totaal zijn het dan 41 singles. Ik heb ze nog niet gedraaid maar op het eerste oog ziet alles er keurig uit en kan ik, denk ik, wel stellen dat de verkoper er een 'conservative grading' op na houdt. Ook verbazingwekkend is dat hij singles van 35 eurocent heeft voorzien van nieuwe witte hoesjes en zelfs nog een extra plastic hoesje. Volgens mij blijft er niet veel over van de winst. Ik denk dat ik deze 41 in twee of drie ruime delen ga doen omdat niet elke plaat uit den treure hoeft worden te behandeld. Dat komt later wel weer in 'Honderd achteruit' en dergelijke. Vandaag ga ik jullie trakteren op de volgende negen uit de Gele Bak Top 100 zodat ik morgenavond na de show kan relaxen. Vandaag de nummers 37 tot en met 29.

37. Hawaii Five-O - The Ventures (UK, United Artists UP 35951, 1960, re: 1975)

36. Over You - Roxy Music (NL, Polydor 2001 961, 1980)

35. Yakety Yak - The Coasters (NL, London FL 1764, 1958)

34. Milk And Alcohol - Dr. Feelgood (NL, Ariola 100.389, 1979)

33. Darlin' - The Beach Boys (UK, Capitol CL 15527, 1967)

32. Sleep, Sleep, Sleep - Ro-D-Ys (NL, Philips JF 333 921, 1967)

31. Saw A New Morning - The Bee Gees (Duitsland, RSO 2090 105, 1972)

30. All The President's Men - Carlsberg (NL, GIP 4051, 1979)

29. 5-4-3-2-1-Zero - Rob E.G. (NL, CNR A 9024, 1963)

Singles round-up: juli 7

Allereerst heb ik het bericht van de Week Spot aangepast. Als ik het uiteindelijke resultaat zie, merk ik dat ik haar naam in het bericht als Jeannette heb gespeld terwijl er duidelijk Jeanette op het label staat. Omdat ik denk dat ik de naam wel twintig keer heb laten vallen, heb ik niet meer de moed het aan te passen. Nu lukt dat wel en blijkt dat ik de naam slechts vijf maal heb gebruikt. Ik heb zojuist een speurtocht afgesloten want bij de eerste single vind ik het belangrijk om te weten wanneer ik deze heb gereserveerd. Het is bij ieder pakket dat sinds die tijd is binnengekomen dat ik denk: 'Oh, The Staples zit er niet tussen'. Ik heb de datum gevonden en de puzzelstukjes vallen nu weer op de juiste plek. In deze aflevering van de 'Singles round-up', de laatste van deze week, de drie laatste singles uit de partij van Mark plus een hagelnieuwe LRK en een paar Juno-bestellingen. Ik kan morgen vrij nemen als ik dat wil.

* The Staples- Family Tree (US, Warner Bros., 1977)
Woensdag 12 oktober 2022. We hebben moeder deze middag naar haar laatste rustplaats gebracht. Vierentwintig uur samen met de broers en zus is iets dat bij ons al sinds de jaren negentig vrij uniek is. De laatste keer dat we gelijktijdig ergens aanwezig zijn is een 'bliksembezoekje' in 2019 met een etentje. We mogen allemaal onze eigen levens leiden en op bepaalde fronten mijlenver van elkaar verwijderd zijn: Als we weer samen zijn, komt het familiegevoel uit de jaren tachtig weer bovendrijven. Hoewel de omstandigheden er niet helemaal naar zijn, lijk ik te 'genieten' van het samenzijn en helpt het ook om het lot te aanvaarden en een plek te geven. Een week later is het iets meer 'relaxt' als we het huis leeg halen. Ik twijfel even tussen begrafenis en huis leeg halen, maar achteraf gezien had ik het kunnen weten. Het móet de begrafenis zijn geweest. Ik kom 's avonds thuis en klik de computer aan. Er zijn natuurlijk héél veel notificaties op Facebook want daar ben ik al 36 uur niet meer geweest. Bovenaan mijn 'news feed' staat echter één van de platen die Mark deze middag heeft aangeboden. Ik klik de video aan en mijn mond valt open... Op zo'n dag als deze een plaat kopen van The Staple Singers welke 'Family Tree' heet? Ik ben vlug bereid. De groep noemt zich dan The Staples en Eugene Record (van The Chi-Lites) doet de productie van de plaat. Dat betekent in ieder geval een prachtig arrangement. Hulde daarvoor! Waar op andere platen het vooral Mavis is met achtergrondkoor, daar weet Eugene de andere stemmen er mooi uit te lichten. Overigens zijn er weinig overeenkomsten met de bezongen familie en de mijne maar ik had beslist een mindere plaat kunnen uitzoeken om deze dag te herinneren. De b-kant is een ballade en vast de moeite waard om door de bijna vier minuten te zitten, maar dat wil op dit moment even niet.

* Bettye Swann- All The Way In Or All The Way Out (UK, Atlantic, 1975)
De belofte van Bettye Swann, Engelse persing en een aantrekkelijke prijs is genoeg. Ik neem niet eens de tijd om de Youtube-video te laden en reserveer de plaat. 'All The Way' is de b-kant en komt uit de country-hoek. Dat Bettye daar de minste bezwaren tegen heeft, weet ik inmiddels. Al zou ze Vader Jacob zingen dan zou het me nog laagjes kippenvel bezorgen. De a-kant heet 'Doing For The One I Love' en dat is meer upbeat. Het is geen 'Kiss My Love Goodbye' maar nog altijd een lekkere partij Southern Soul. Ik moet nog even beslissen welke kant mijn favoriet gaat worden.

* Ted Taylor- Try Me Again (NL, Atlantic, 1965, re: 1976)
Atlantic valt omstreeks 1976 onder Negram in Nederland. Negram is dan al jaren op de hoogte van de aanwezigheid van een Surisoul-scene in Nederland en speelt daar handig op in. Nu Atlantic deel uitmaakt van de Negram-stal kunnen ze de catalogus verder uitbreiden met jaren zestig-plaatjes welke populair zijn in zowel de Surisoul als de Popcorn-scene in België. Het resultaat is een karrenvracht aan heruitgaven, niet zelden met omgedraaide kanten. Zo ook deze single van Ted Taylor. 'Dancing Annie' is de a-kant maar Mark biedt het aan voor 'Try Me Again'. De Carib-hobby mag een beetje naar de achtergrond zijn verdwenen maar als ik een plaatje als deze hoor, blijkt de interesse nog altijd springlevend te zijn. 'Dancing Annie' is midtempo en waarschijnlijk meer geschikt voor de Popcorn dan voor de Carib.

Tot zover de singles van Mark. Afgelopen weekend is ook een pakketje van Juno binnengekomen plus een nieuwe release op het LRK-label. Met de laatste ga ik nu beginnen.

* Aphrose- Good Love (UK, LRK, 2023)
In maart 2022 reserveer ik Laura Rain & The Caesars en sindsdien ben ik een trouwe klant van LRK geworden. Niet iedere release is 'instant' of een grote hit voor mij, maar Liam is een sympathieke kerel met écht een passie voor muziek. Trambeat is sinds afgelopen vrijdag digitaal verkrijgbaar via de LRK-Bandcamp en de single gaat over een paar maanden volgen. 'Mijn' plaatje van Trambeat wel te verstaan. Met Aphrose keert Liam terug naar de stijl van Raja-Née, de tweede LRK-single die ik koop. 'Good Love' gaat terug naar de r&b van de jaren negentig zonder alle gimmicks die het destijds strontvervelend maakte. Gewoon een overtuigende zangeres over een ietwat elektronische begeleiding. Ik heb de b-kant nog niet gehoord en deze lijkt behoorlijk wat stof te doen opwaaien. 'Good Love' is in ieder geval een prachtige kant! 'Ya Ya' heet de b-kant en dat zou een paar jaar geleden 'soulful house' hebben geheten. Ik kan wel begrijpen waarom de dj's enthousiast worden want dit is een heerlijke track voor op een zomerse dansvloer. Eigenlijk geef ook ik de voorkeur aan deze kant. Laat de zomer maar komen! Oh wacht, die is al een tijdje bezig?

* Cindy & The Playmates- Don't Stop This Train (UK, Deptford Northern Soul Club, 1972, re: 2021)
Ik weet het even niet meer. Komt Cindy & The Playmates uit een opruiming of denk ik werkelijk dat ik met een nieuwe release heb te maken? Enfin, de single is twee jaar oud maar heb ik in eerste instantie gemist. De plaat begint heel abrupt. Té abrupt. Alsof de band een seconde te laat wordt gestart. In 1972 is het de b-kant van 'A Portrait Of God's Love', maar ik kan in 'Don't Stop This Train' niet een boodschap herkennen anders dan een liefde voor een manspersoon. De trein dendert echter door in de groove en Cindy Redd's stem gaat richting dat van een stoomfluit op het laatst. Ik heb even geluisterd naar 'Portrait' maar dat is evenmin een gospel ondanks het noemen van een god. Op de kerzijde satt 'The Upset' van Paul Kelly. Discogs gooit beide Paul Kelly's op één hoop want het is dankzij Soul4Real dat ik heb geleerd dat de Paul Kelly van 'Get Sexy' een andere Paul Kelly is dan de man die voor Dial en Happy Tiger heeft opgenomen. 'The Upset' is een obscure b-kant uit 1965 en smaakt erg goed!

* Marcia Hines- You Gotta Let Go (UK, Selector Series, 1976, re: 2022)
Uiteraard dezelfde zangeres als van 'Your Love Still Brings Me To My Knees'. 'You Gotta Let Go' verschijnt in 1976 uitsluitend in Australië op het Wizard-label en inmiddels mag je, afhankelijk van je salaris, in ieder geval een week aan het werk voor een origineel. Voor mij is dat al snel twee weken. De single is nu in een gelimiteerde oplage uitgebracht en gaat als warme broodjes. 'You Gotta Let Go' is zeer prettige vroege disco met een refreintje dat lekker in je hoofd blijft hangen. Het nummer is geschreven door Teddy Randazzo en Victoria Pike en dus bezit het de wel bekende 'Randazzo magic'. 'Don't Let The Grass Grow' is in dezelfde stijl maar nu zonder de voorgenoemde 'magie'. Toch een hele leuke 'double-sider' die ik bijna had gemist!

* Carmy Love- Rebel (UK, Big-AC, 2023)
Het is de laatste single van vandaag welke maakt dat ik een beetje overhaast mijn mandje afreken bij Juno. Daar zit ook een 'pre-order' bij van een elektronisch ding dat ik later nóg eens zou willen beluisteren. Ook Carmy Love zit bij de impuls in. Ik heb haar laatste single een paar weken geleden ontvangen en 'Rebel' is de voorloper. Op hemels wit vinyl. Oef... dit valt me niet tegen! Ditmaal heeft de plaat in de coupletten een Motown-achtige groove en vertraagt het iets voor de refreintjes. Het is echter smaakvol gedaan en Carmy blijft een fijne stem houden. Ik denk dat ik pas ben begonnen met de ontdekkingstocht want hier lust ik wel meer van! 'Thinkin' About You' komt uit de pen van Nick Corbin en klinkt ook meteen erg fijn. Ook deze mag ik tot een 'double-sider' rekenen!

* The Sextones- Without You (US, Record Kicks, 2023)
Ben ik nou gek of...? De plaat wordt een paar maanden geleden aangekondigd als 'pre-order' en zit enige tijd in mijn Juno-mandje. Dan is die verdwenen en het volgende moment ontdek ik dat de plaat is uitverkocht. Dan duikt deze opeens op en heet een 're-issue' te zijn. Discogs brengt me geen soelaas over het wel en wee, maar het schijnt dat dit een tweede oplage is. Kelly Finnigan van The Monophonics produceert deze plaat en dat kun je horen. Het is opeens weer helemaal 1968! Op de b-kant staat 'Love Can't Be Borrowed'. Is het bij de eerste oplage niet de instrumentale 'Without You'? Bij 'Love Can't Be Borrowed' begint het feestje al bij het intro. Eigenlijk vind ik dit de betere kant van de twee. Inmiddels heb ik de volgende Sextones-single al we besteld en betaald en deze komt eind augustus uit.

Week Spot: Jeanette Williams

Bij de volgende verhuizing hoef ik zelf in ieder geval niet in te pakken. Op het volgende adres krijg ik een steen op mijn neus en een tuintje op de buik. Nee, ik ga niet levend uit Uffelte vandaan naar een andere plek. Hoewel het voor mij eeuwen geleden lijkt, ben ik nog maar elf jaar geleden in Nijeveen komen wonen. En dan woon ik ook alweer zeven jaar in Uffelte. Nijeveen is een deel uit de geschiedenis waar ik wel zonder zou kunnen leven. Het huis in Steenwijk was flink 'kapot', maar Nijeveen bleek ook een gatenkaas te zijn. Het mag bijzonder heten dat ik in 2016 helemaal geen last heb van klimaathysterie, maar toch een punt laat mee wegen voor mijn toekomstige woning waar ik vorig jaar erg veel plezier van heb gehad: Ik wil een goed geïsoleerd huis met een hoog energielabel. Hoger dan Uffelte ga ik het niet krijgen! Zelfs met de radiator op standje zeer zuinig en met een extra trui aan hou ik het wel warm in het huis. Toch ga ik vanavond héél even terug naar de eerste weken dat ik de sleutel heb van Nijeveen. De wasmachine wordt deze vrijdagmiddag bezorgd en daarvoor moet ik in Nijeveen zijn.

Natuurlijk word ik tijdens het ritje in de bus van Steenwijk naar Nijeveen vergezeld door mijn mp3-speler en de 'Northern Soul Jukebox'. Het is op deze bewuste middag dat ik helemaal verslingerd raak aan een nummer op de mp3-speler. Ik zal thuis eens kijken of ik aan de plaat kan komen. De plaat is 'All Of A Sudden' van Jeanette Williams. Tot mijn grote tevredenheid vind ik eentje op Ebay. Het startbedrag staat op acht pond en ik besluit flink door te gaan met bieden. Voor iets meer dan vijfentwintig pond heb ik de single binnen. Dan krijg ik een wat merkwaardig mailtje van de verkoper. Of ik nog meer mensen ken in Nederland of deze omgeving die voor vijfentwintig pond een exemplaar willen hebben? Hij heeft namelijk een doos vol... Het blijkt dus een hele echte nepperd te zijn. Een hele echte bootleg welke met het startbedrag eigenlijk al dik betaald is. Het is nog zuurder dat mijn exemplaar helemaal 'off-centre' is. Dat geeft de plaat dan weer extra charme, maar ik heb nog altijd het gevoel dat de verkoper zich moet hebben rot gelachen en waarschijnlijk het minste exemplaar uit de doos heeft ingepakt.

Er is niet veel bekend over Jeanette Williams. Ze is geboren op 1 juni 1948 en staat te boek als een jazzzangeres welke vooral actief is in de lokale 'scene' van Columbus. Zoals zoveel tieners van haar leeftijd wordt ze omstreeks 1965 gegrepen door de soulmuziek. Ze maakt een handjevol platen voor het Back Beat-label uit Texas, hoewel de opnames plaats vinden in Detroit. 'All Of A Sudden' zal uitgroeien tot een Northern Soul-'hit' en 'Stuff' en 'Hound Dog' schoppen het zelfs tot een Engelse release op het Action-label. Ik heb zojuist de hitparade voor zaterdag samengesteld en 'Stuff' staat op nummer 13 van de top 50 over 1968. Er zijn een aantal platen die ik moet controleren of ze daadwerkelijk uit 1968 komen, maar dit hoef ik zeer zeker niet bij Jeanette Williams te doen. Of toch wel? De plaat is eigenlijk pas in maart 1969 uitgebracht, maar niet verder vertellen!

Ze komt echter niet verder dan een paar lokale hits en in de jaren zeventig gaat ze zich weer toeleggen op de jazz. Ze is ons vorig jaar maart op 73-jarige leeftijd ontvallen. Als ik dát eerder had geweten, was 'Stuff' ongetwijfeld al eens Week Spot geworden.

Singles round-up: juli 6

Afgelopen weekend heb ik de redactie nog eenmaal genoemd. Deze heb ik tegenwoordig niet nodig om, al dan niet, te publiceren. De ingehuurde planner heb ik op afroep en veelal in de laatste week van een maand. De enige andere actieve afdeling van Soul-xotica heb ik over het hoofd gezien en daar gaan binnenkort ook koppen rollen. Ik kan niet alles zélf doen: Post bezorgen, radio maken, blog schrijven en dan ook nog eens zelf platen kopen? Gisteren ben ik verschrikkelijk kwaad geworden op de inkoper. 'Ja maar, Gerrit. Er zitten platen tussen die je al jaren zoekt en door sommige hele goedkope platen zit de gemiddelde prijs op twee euro en dat is geen geld!'. Zucht... Ik zit deze hele week al in de 'Singles round-up' en nu heeft de afdeling inkoop besloten eens flink boodschappen te doen bij een dealer op Discogs. Vierendertig singles, dat is precies het aantal van deze vier afleveringen. Enfin, het pakket gaat vrijdag op de bus en ik ga wel even bekijken wanneer ik deze in berichten kan stoppen. Desnoods in augustus! Er resteren nu nog elf van Mark waarvan ik vandaag acht behandel. De overige drie stop ik een bericht bij meer recente releases. Ik ben weer klaar voor een volgende luistersessie.

* Papa's Results- Sister Sheila (US, Sal/Wa, 1975)
Het wordt een vrij eenvoudige aflevering want er zitten veel demo's en promo's tussen en enkele platen, zoals Papa's Results, met een instrumentale b-kant. Vraag me niet naar de datum maar ik kan me het moment dat ik deze heb gereserveerd nog goed herinneren. Ik vind het niet de meest belangwekkende plaat die ik heb gehoord, maar het label intrigeert me. De prijs is goed en dus wil ik de plaat wel hebben. Ik krijg daarnaast ook altijd kwantumkorting van Mark en dus mag ik een paar goedkope platen rekenen als kosteloze bijkomstigheden. Gearrangeerd door Dave Crawford en voor dit plaatje heeft hij zich laten beïnvloeden door het psychedelische geluid van The O'Jays. Het intro doet erg denken aan 'For The Love Of Money', voor de rest is het niets-aan-de-hand een funky danser. En het mag opvallend heten hoeveel rijmwoorden je kan vinden bij de naam Sheila. Nogmaals: Het is een erg prettig plaatje maar niet heel erg essentieel. Daarnaast hoef je, wat mij betreft, ook niet voortdurend te knallen en dan 'Sister Sheila' goed tussendoor.

* Cecil Parker- Really Really Love You (US, TEC, 1980)
Het TEC-label heeft meteen mijn interesse. Als ik nu nog eens kijk naar de a- en b-kant valt het me op: Het is net als bij Direct Current een lange en korte versie. Bij Direct Current is de albumversie erg uit het lood geslagen waardoor ik noodgedwongen de single-versie moet draaien. Ik sla nu de single-versie maar over en ga direct voor de lange uitvoering. Bij Direct Current heeft het ook enige tijd geduurd voordat het ging groeien en hetzelfde vermoed ik ook bij Cecil Parker. Het is Modern Soul met ingebouwde klasse en een zeer fraai uitgevoerde productie met oog voor detail en een refrein dat de rest van de dag in je hoofd blijft spoken. Ik wil nu de instrumentale 'breaks' al niet missen en ik denk dat deze het verschil van anderhalve minuut gaan maken. Een groeibriljantje.

* Wilson Pickett- Don't Fight It (UK, Atlantic, 1965)
Ik hoef alleen maar de naam van Wilson Pickett te lezen, 'original black UK Atlantic' en de vraagprijs om de plaat te reserveren. 'Don't Fight It' is precies wat je mag verwachten van Wilson Pickett, een echte stamper. Bovendien heeft het vinyl de tussenliggende 58 jaar erg goed overleefd en klinkt nog altijd erg stevig. Op de keerzijde staat 'It's All Over' en dat is meer een ballade. Het is de bedoeling dat Wilson hier 'deep' gaat maar bij als zoveel Atlantic-producties blijft het allemaal té keurig binnen de lijntjes. Hij klinkt als het iets wildere broertje van Otis Redding maar méér wordt het ook niet. 'Don't Fight It' is echter een feestje.

* Bettye Jean Plummer- I Remember You Well (US, Bell, 1973)
Een demo met de mono-versie op de andere zijde. Deze ga ik nu even proberen want ik heb het gevoel dat de stereo-kant een beetje stuk is gedraaid. In mono zit het tegen de 'distortion' aan, maar in ieder geval beter dan stereo. Ik heb Bettye Jean gereserveerd met het idee dat ik er wel aan wil wennen, maar dat gaat een paar maal kosten. Ik kan mijn vinger er moeilijk op leggen. Qua stem en zangarrangement is het erg verfijnd maar in het refrein gebeurt ter iets vreemd met het ritme waardoor ik steeds de tel kwijt ben en even naar reggae zit te luisteren. Het gaat wel wennen...

* Jackie Ross- Wasting Time (US, Chess, 1964)
Hoewel ik de meeste platen van Jackie Ross rond 2012 heb gekocht, is het altijd weer een feestje om deze te draaien. En er zijn ook nog titels die ontbreken. Nee bijvoorbeeld dit 'Wasting Time'. In 1964 één van de opvolgers van 'Selfish One' en een tijd waarin het nog goed gaat met Jackie bij het Chess-label. Het schuifelt lekker door, het orkest is aanwezig en Jackie heeft een paar heerlijke uithalen. Ofwel: Ik noem dit smullen! Qua hit is het geen 'Take Me For A Little While' maar haar stemkwaliteiten komen beter uit de verf in dit nummer. De andere zijde heet 'Haste Makes Waste' en... nu moet ik het even controleren. Ja, dit is dus de a-kant. Dit klinkt namelijk wel als een hit en een erg leuke. 'Wasting Time' is minder uitbundig en voor de soul net ietsje interessanter.

* Damon Shawn- I Gave You Too Much Love (US, Westbound, 1973)
Ik zit met open mond te luisteren. Het is alsof je naar een film zit te kijken waarvan je het plot niet hebt gelezen. Welke kant gaat hij straks op? Het is een 'builder' met prachtige zoete violen. 'Love Love Love' op de keerzijde heeft iets van een Motown-vibe en dan in de hoek van The Temptations, maar nee... het is het prachtige 'I Gave YoU Too Much Love' dat blijft bouwen en bouwen dat mijn meeste interesse heeft. Alleen dat verschrikkelijke styreen ook altijd...?

* Joe Simon- Standing In The Safety Zone (NL, Monument, 1969)
Mag ik even de groeten doen? Ja? Okay, ik wil de groeten doen aan Kid Piet. Ik ken hem niet maar heb wel zijn voormalige nummer 59 aangeschaft bij Mark. Piet heeft de plaat altijd vertroeteld want ondanks 'label decoration' klinkt het plaatje erg solide. Joe Simon zit ditmaal even in de hoek van de Stax, maar ja... Stax had geen Joe Simon in de stallen. Op de keerzijde staat 'Looking Back' en dat is een ballade en eigenlijk is Joe hier altijd op zijn paasbest. Het is echter helemaal een 'double-sider'. 'Looking Back' is zelfs de a-kant geweest, zie ik nu en uitgegeven in januari 1969. Net té laat voor komende zaterdag...

* P. Stampley & The Stars Of Jerusalem- I Know A Man (US, Whirl Hill, 198?)
Ome Greg is net weer een paar weken terug in Los Angeles. Hij doet ieder jaar een tournee van een maand door Engeland en eerder ook wel andere Europese landen. Dit jaar ziet hij alle hoeken van het Verenigd Koninkrijk en draait, volgens jarenlange traditie, op het Glastonbury-festival. Het is een week voor 'Glasto' als Greg zich ineens meldt op de pagina van Mark. Hij heeft even daarvoor twee exemplaren van deze P. Stampley aangeboden. Ik heb de eerste gereserveerd en... Greg neemt de tweede. We kunnen de plaat dus binnenkort ook eens horen in zijn Divine Chord Gospel Show? Leola Long zingt de lead op deze b-kant. Na een intro volgt een fijne jaren tachtig-groove en laat Leola zich volledig in de Heilige Geest vallen. P. Stampley zingt zelf de lead op de a-kant: 'My Soul Is Tired' en dat is een bluesje. Dat klinkt allemaal wel erg gezapig.

Singles round-up: juli 5

Afgelopen nacht heb ik al 59 mogelijke kandidaten klaar gezet voor de uitzending van komende zaterdag. Ik ga dit weekend aandacht besteden aan het jaar 1968. Met het oog op de korte tijdsduur van veel singles op zaterdag is het verleidelijk er een top 50 van te maken, maar dat ga ik later even verder bekijken. De lijst moet dus nog worden gemaakt en aan de hand daarvan ga ik uiteraard een Week Spot uitzoeken. Het kunnen er zomaar 60 worden want in deze aflevering heb ik in ieder geval eentje van 1968. Wellicht een tweede, hoewel ik meen dat deze uit 1969 komt. Hoewel ik de platen nog niet heb gedraaid, kan ik bij de aanblik van de labels al stellen dat het weer een bonte aflevering wordt. Ik ga de apparatuur aan zetten en nog een beker koffie inschenken. Veiligheidsriemen vast en gaan!

* The Escorts- Let's Make Love (UK, Contempo, 1974)
Natuurlijk ga ik hem draaien en beoordelen, maar op zichzelf hoef ik dit niet vooraf te doen. De Contempo-collectie is een leuke verzameling binnen de verzameling. Contempo geeft een aantal onafhankelijke Amerikaanse platenlabels een Engelse release en The Escorts is tot stand gekomen door een deal met Alithia Records. Het middengat voelt aan alsof de plaat nog maar zelden op een draaitafel heeft gelegen. Beide kanten zijn mede geschreven en geproduceerd door de legendarische onafhankelijke producent George Kerr en ook dat is een 'trademark of quality' voor mij. Het is sweet soul met het George Kerr-stempel alom vertegenwoordigd. De zoete violen en xylofoon en de stemmen van The Escorts perfect gebalanceerd. Het is als een bord met slagroom. Het mag niet echt gezond zijn maar het is wel ontzettend lekker een heuse traktatie voor mij. Op de keerzijde staat 'Disrespect Can Wreck' en hier valt als eerste het mono-geluid op. Het is meer funky en niet echt mijn ding helaas.

* J.L. Godwin- Come On Little Girl (US, Standard, 196?)
Totaal helemaal niets bekend over dit plaatje of over de artiest, behalve dat de single eenmaal is verkocht op Discogs voor het astronomische bedrag van... zestig cent. Het orgel wordt op een gospel-manier toegepast, de harmonica klinkt meer alsof Bob Dylan mee doet. Het is een lekker vlot nummer en heeft voor de oude rhythm & blues zeker potentie. 'Darling I'll Go Where You Send Me' heet de b-kant en duurt maar liefst een minuut en achtenveertig seconden. Weer hetzelfde ensemble: Het orgel dat verdacht veel als gospel klinkt, de harmonica en de drummer. Het is net als op de a-kant erg prettige muziek maar de soul druipt er niet vanaf. Lekker 'leftfield' is het wel!

* Virgil Griffin & Rhythm Kings- A Forgotten Lover (US, Reginald, 1968)
Wie moet je hier geloven? Discogs zegt 1967 en 45cat noteert 1968. Hoewel de laatste geen bron aangeeft, hecht ik over het algemeen méér waarde aan 45cat en dus hou ik het op 1968. Nu is de vraag... gaat de plaat de shortlist maken voor zaterdag? Ik lees op Discogs dat er een tweede Virgil Griffin moet zijn die trompettist is en de trompet is ook erg present op dit nummer en dus denk ik dat het dezelfde is. Ja, de shortlist moet wel haalbaar zijn. Het is een lekker poepje Deep Soul met zeer uitbundige blazers. Ik vind het erg lekker in ieder geval. De keerzijde heet 'If You Can't Go Don't' en dat is meer van een boogaloo, maar daar kwamen we niet voor.

* Jeanne Hatfield- Stop (US, Atco, 1969)
Dit begint als folky pop maar Jeanne weet me te overtuigen en rondom het refrein horen we toch wat soul maar het zit op het randje. Dat neemt niet weg dat het een erg fijn plaatje is en ergens kun je een snik horen, maar dat horen we ook vaak in country. Het speelse arrangement maakt het een lust om naar te luisteren. 'Busy Signal' op de keerzijde is meer funky en eigenlijk de meer soulvolle kant. Maar omdat ik gecharmeerd ben van 'Stop' noem ik dit een 'double-sider'. Je kan met elektronische effecten een bezettoon invullen, maar je kan de achtergrond zangeressen ook 'busy-biz-biz-biz-busy-sign-busy-signal' laten zingen met hetzelfde effect. Jeanne krijgt van mij een staande ovatie.

* Johnny Hudson- Better Love (UK, Ardent, 1990)
Mijn nichtje wordt vandaag 33 jaar en ik kan me niet voorstellen dat het al zo lang is geleden. Zou dit bij Johnny Hudson ook het geval zijn. Euh nee... Johnny lijkt zelfs nog iets te zijn blijven hangen in de jaren tachtig met zijn elektronische disco-beat. Daar bovenop een zeer soulvolle zanger en dat is iets dat ik graag mag horen. 'Better Love' zorgt voor een sensatie in de Londense club waar Mark in die tijd dj en vaste bezoeker is en ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Hudson bezit de klasse van een oude rot in het vak en etaleert met de techniek van de dag. De b-kant is instrumentaal en dus ben ik daar snel mee klaar.

* L.T.D.- Love Ballad (UK, A&M, 1976)
Volgens mij heb ik deze niet eens beluisterd. Gewoon de uitnodiging met een Engelse persing is voor mij genoeg om een paar pond over te maken voor dit kleinood. Achteraf gezien ken ik 'Love Ballad' wel en dat is precies wat het zegt op het etiket. Het is gek genoeg geen hit geweest en zelfs 'Shine On' heeft Engeland niet eens in vervoering gebracht. Het blijft een raar eiland. (De oplossing van de 'Lucky Number' waar ik het gisteren over had was overigens 'Baba O'Riley' van The Who dat evenmin een hit is geweest) 'Let The Music Keep Playing' heeft heel in de verte wel iets van 'Shine On' qua intro, als ik me niet vergis, en het geeft prettige soul en dus reken ik het goed als 'double-sider'. Iets meer opgewekt dan 'Love Ballad' ook al gaat het ruim vier minuten door en heb ik het halverwege wel gehoord.

* Robbie Mitchell & Darryl Patterson- No One Can Do The Things You Do (US, Tangerine, 1969)
Dit is het twijfelgeval in de inleiding, maar het is dus van 1969. Ik kan me op dit moment geen beeld maken bij de plaat maar weet wel dat ik even héél erg lyrisch ben over dit plaatje als ik het reserveer. Jaaa, als ik het refrein hoor, weet ik het weer! Darryl doet alleen mee in de refreintjes en zorgt voor een zeer catchy 'hook' in het refrein. Dat refrein zouden de heren voor mij twintig minuten lang mogen doen maar helaas zitten maar twee van deze momenten in het nummer. 'I Lost My Love' is de eigenlijke a-kant en dat is meer van een ballade. Ook nu complimenteert Darryl eerder de zanglijnen van Robbie en maakt het refrein echt bijzonder. Ik reken het als 'double-sider'. 'No One' met een pluspuntje voor de positiviteit.

* Jackie Moore- Tired Of Hiding (US, Kayvette, 1976)
Bij Jackie Moore gaat de zoektocht naar een tweede 'If' verder en ik denk dat ik met 'Tired Of Hiding' een eind in de buurt kom. Waarschijnlijk niet door de tekst, maar muzikaal kan ze 'deep' gaan tegen een bluesy achtergrond. Oef... ze blaast flink wat stoom af en het nummer blijft 'bouwen'. Au! Haar stem slaat zelfs even over. Helaas is na twee coupletten en twee refreinen de benzine op want ik had graag gehoord wat ze in een derde couplet kon doen. Moet ik de a-kant opzetten? 'Disco Body (Shake It To The East, Shake It To The West)'. Je kan het nu al neuriën. Ach vooruit, Clarence Reid heeft het geschreven en het is natuurlijk Miami Disco, maar nee... ik had deze niet voor de a-kant gereserveerd.

* Nazty- It's Summertime (US, Mankind, 1976)
'Mijn zon gaat spontaan schijnen', schrijf ik in een reactie onder dit plaatje. Is het wellicht op 18 juli het uitgelezen moment om opnieuw naar dit plaatje te luisteren. De temperatuur zal morgen weer omhoog? Het is een weinig aan de hand vroeg disco-ding met een zoem in de achtergrond. Is dat de mug om het zomergevoel te verhogen? Er is niets nieuws onder de zon maar wel een gezellige stamper! Dan 'Look What You've Done' op de b-kant en dat is melodieuzer. Uiteindelijk geef ik mijn voorkeur aan deze kant, maar de bezoekers van de discotheek zullen het ongetwijfeld oneens zijn. Pech voor hun!

Singles round-up: juli 4

Als je de media mag geloven dan heerst overal in het land een personeelstekort. Zo ook op de burelen van Soul-xotica. Ik had een flinke tijd geleden nog een redactie in dienst, maar na verschillende bezuinigingsrondes is het nu slechts een eenmanszaak geworden. Doorgaans geen probleem maar in deze vakantietijd merk ik iets van een personeelstekort. Zeker op de afdeling 'planning'. Ik heb voor deze week een aflevering van 'Het zilveren goud' beloofd. Tegelijk staat de teller van de nieuw binnengekomen singles op vierendertig en wil ik deze ook graag wegwerken. Welnu, hier is het plan: Vandaag twee afleveringen van elk negen singles uit de partij van Mark. De Week Spot schuift even door naar, vermoedelijk, donderdag. 'Het zilveren goud' laat even op zich wachten. Twee afleveringen van acht en de Week Spot is dan de planning tot het weekend waar ik weer verder ga met de Gele Bak Top 100. Als alles volgens plan gaat, ga ik volgende week maandag weer singles kopen en ik hoop dat ik die ook nog voor het einde van de maand kan behandelen. Ik begin vandaag met de eerste negen van Mark. De apparatuur kan aan want we gaan het weer 'live' doen. De genoemde titels zijn de kanten waarvoor ik de platen heb gereserveerd.

* Jill Baby Love- My Way Or Hit The Highway (US, Grand Prix, 1975)
Mark noemt zichzelf 'Mister Random' als het komt tot het samenstellen van de pakketten. Het begint echter helemaal in stijl met een vroege disco-track welke het in 1975 enorm goed doet in de Northern Soul-discotheken. Het is een fantastische danser en mijn herinnering zegt me dat het eveneens een Engelse uitgave heeft gehad. Als we die nog eens treffen voor weinig dan mag die uiteraard ook! Geen 'double-sider' want 'I've Been Working On The Railroad' is een beetje jazzy en met een afschuwelijk plastic klinkend applaus in het intro.

* Bags- Hey Girl (US, It's Soul Time, 1972, re: 2017)
Ik zou Mark bijna hebben gevraagd of hij deze nog had. Ik ben, geloof ik, in 2019 begonnen met 'sparen' en Bags staat al sinds 2019 of 2020 in mijn lijst. Er is nog een plaatje van The Swordsmen welke ik in 2019 heb gereserveerd en nog altijd niet heb ontvangen. 'Don't be fooled by the name', herinner ik me nog uit de advertentie van Mark. De synthesizer maakt het iets 'nieuwer' dan 1972 maar ik geloof het meteen. Het instrument klinkt erg mono in deze opname en dat geeft hetzelfde effect als 'Precious Memories' van The Other Brothers en tal van 'lo-fi' dingen uit de jaren zeventig en tachtig. Volgens Discogs is de opname echt van 1972. Richard Boyce is zowel lid van The Bags als The Plainfield Admirations en samen met wat solo-werk uit de jaren zeventig presenteert hij het in 2017 als een verzamel-cd. Op de keerzijde van de single staat 'Beautiful Birds' en dat heeft een Doobie Brothers-groove na een soort van Temptations-intro. Een erg fijne 'double-sider'.

* Brothers, Sisters & Cousins- Smoke Stream (US, Nasco, 1972)
De gebroeders, zusters, neven en nichten hebben duidelijk hun roots in de kerk. Geen flauw idee waar ze het hier over hebben. 'I need a filter', zingen de dames. Gaat het over een nicotineverslaving? 'Sinner (Have You Been There)' laat er geen twijfel over bestaan. En ja, dit is meteen al mijn favoriete kant en dat betekent eveneens dat die rechtstreeks de gospelbak in kan. Jawel, we hebben tegenwoordig een bak in plaats van een koffer. Dat past niet meer na zeven jaar! De vraag luidt of de zondaar 'down by the riverside' is geweest. Hogere machten bij naam en toenaam blijven achterwege. Het geheel is erg mooi gezongen en het nummer gaat me bij de volgende draaibeurt zeker beter bevallen!

* Otis Brown- I'm Ready For Love (US, Lujuna, 1965)
Een lekkere upbeat stamper van deze meneer Brown. De man heeft erg veel vertrouwen in zijn eigen kunnen want hij heeft in 1965 al een eigen productiemaatschappij waar Lujuna een onderdeel van is. Waarschijnlijk is hij de schuld bij de bank nog altijd aan het aflossen. 'I Will Wait' is méér van hetzelfde maar dan minder in mijn oren. Beide kanten slaan een brug tussen oude rhythm & blues, Northern Soul en met een zekere pop-appeal (zeker op de b-kant). Niet essentieel maar leuk voor erbij.

* Cousin Joe From New Orleans- Lipstick Traces (UK, Big Bear, 1974)
1974 is het jaartal op het label, de eerste eigenaar (m/v) heeft het op 1 februari 1975 ingeboekt getuige de stempel op het label. Een echte 'oddball'. Neef Jo komt muzikaal uit de hoek van Fats Domino en de fifties-revival zal Big Bear hebben aangespoord het een Engelse release te geven. Hoewel ontzettend 'left field' past het wel in een midden jaren zeventig-soul set. Op de keerzijde staat 'I Can't Lose With The Stuff I Use' en daar is de New Orleans-sound nog meer vertegenwoordigd. Het is een pure blues maar als we eens in een hevige 'oddball'-mood zijn dan kan die beslist wel tussendoor. Misschien opzoeken voor de 'Bluesday Double' van morgen?

* Joey Dee's- Sexy Lady (US, Mazel Xpress, 1983)
Het is weer een voorbeeld van meerdere honden die Bello heten. Deze Joey Dee is niet de Joey Dee van The Starlighters en de 'Peppermint Twist'. Onze Joey Dee's maakt in de vroege jaren zeventig al platen als Joey Dees. Zijn echte naam is Joe Dorgan. Het komt van een elpee welke hij als Joey Dees heeft gemaakt. Kortom: Genoeg reden tot verwarring. 'Sexy Lady' is een erg knappe productie en steekt goed in elkaar. Op de keerzijde staat het meer bluesy 'He Don't Love You' maar 'Sexy Lady' is voor mij de winnaar. Het is weer een bluesgast die zo nodig moet mee liften met de disco en dat levert niet altijd het beste resultaat op. Hier is hij met vlag en wimpel geslaagd!

* The Deele- Two Occasions (US, Solar, 1987)
Ik moet bekennen dat ik Babyface vooral van zijn jaren negentig-werk ken. Ik heb vorig jaar al eens zijn eerste productie en opname aangeschaft op single en deze is uit 1978. The Deele reken ik dus ook tot een vroege Babyface-productie. Kijk eens aan: The Deele is ontstaan vanuit Manchild en is dus écht de groep van Babyface. Inmiddels is het tien jaar later en is ook de soul en funk behoorlijk elektronisch geworden. Het zou niet misstaan bij mans' werk uit de jaren negentig. Als het dan toch jaren tachtig moet zijn, laat het dan ook maar moddervet zijn en dat is deze productie. Een lekkere plaat in mijn beleving! Op de keerzijde staat de instrumentale versie.

* The Dells- There Is (US, Cadet, 1967)
Helaas de tijd van vóór de Cadet Concept 12-stereo maar The Dells kan altijd een potje breken bij mij. 'There Is' begint ook lekker dramatisch en wordt wederom een fijne danser met harmonieën zoals alleen The Dells deze kan voortbrengen. Het heeft iets van Motown. Het doet me enerzijds denken aan The Four Tops maar ook 'There's A Ghost In My House' van R. Dean Taylor gaat naadloos aansluiten op 'There Is'. 'Show Me' heeft in ieder geval een iets beter geluid, iets met styreen, en is ook The Dells zoals we zijn gewend. Beide kanten kunnen erg goed mee komen. Ik hou wel van het drama van 'There Is' maar helaas is het styreen iets té gehavend aan deze kant.

* Ronnie Dyson- A Wednesday In Your Garden (US, Columbia, 1973)
Het label vermeldt 1972 aan deze kant, maar de a-kant is gepubliceerd in 1973. 'A Wednesday In Your Garden' zouden jullie nog kunnen herinneren van een 'Weekplate' van een fiks aantal jaren terug. Ik behandel dan het origineel van The Guess Who, een band waar ik een enorme fan van ben geworden. Ronnie is een vakman en kan met ieder nummer uit de voeten. 'A Wednesday In Your Garden' is in goede handen bij hem en, vooruit, het is meer soulvoller dan het origineel. Persoonlijk geef ik toch de voorkeur aan The Guess Who, maar deze doet het goed voor de Blauwe Bak. 'I Think I'll Tell Her' op de a-kant is Phillysoul maar ik heb hem duidelijk gereserveerd voor 'Wednesday'. Het styreen is ook flink verweerd aan de kant van 'I Think I'll Tell Her'.

Gele Bak Top 100: 46-38

Potverdrie. Had ik toch moeten controleren vooraf? Ik heb zojuist de lijst gemaakt voor vanavond en wederom met een 'Lucky Number' welke kan worden geraden. Twee weken geleden had ik 'A Little Bit Further Away' van Kokomo dat natúúrlijk een grote hit is geweest in Engeland. Of toch niet? Het ding blijkt in Engeland te hebben gepiekt op 46 en is de meesten ontgaan. Bij de keuze voor vanavond hoef ik niet te controleren, natuurlijk is dit top tien of top twintig geweest! Ik ben klaar met het knip- en plakwerk als ik toch even een kijkje neem op Officialcharts. Wat blijkt? Het is in 1971 niet uitgebracht als single in Engeland en heeft slechts een weekje op 55 gestaan in 2012. Toch denk ik dat ik het niet al té moeilijk heb gemaakt. Jullie zijn welkom om mee te spelen. Jullie hebben per slot van rekening iets mee gekregen dat de luisteraars niet weten. Voordat ik verder ga met de aftelling van de nummers 46 tot en met 38, wil ik eerst even stil staan bij één handelaar waarmee ik in april maar liefst tweemaal zaken heb gedaan. De resultaten vormen onder andere drie singles in deze bewuste aflevering.

Martijn heeft blijkbaar een cursus Facebook-marketing gehad. Of hij betaalt een bom duiten aan Facebook. Hoe dan ook: MVG duikt al jaren op in mijn 'newsfeed' op Facebook. Hij heeft op een bepaald moment een Marantz-draaitafel in de aanbieding welke prachtig zou passen bij mijn budget-audiofiele setje. Nadeel is echter dat hij kilometers ver weg woont en 'even ophalen' met openbaar vervoer wordt een wereldreis. In april duikt de advertentie opnieuw op en dan zie ik de originele 1967-uitgave van 'Can I Get There By Candlelight' van David McWilliams mét fotohoesje. Dat is de eerste bestelling en ik zie Shocking Blue even over het hoofd. Deze bestel ik een week later en ook Genesis zit in dat pakketje. David McWilliams staat niet in de Top 100 omdat dit een soort van upgrade is. Een paar weken geleden duikt MVG opnieuw op maar nu met een trieste mededeling. Vanwege zijn gezondheid moet hij stoppen met de handel. Hij biedt nog eenmaal een grote korting aan op alle artikelen, maar qua singles heb ik het meest belangwekkende wel uit zijn winkel gehaald. Zoals gezegd staan drie singles van MVG in deze aflevering. Alan Price zit in de eerste bestelling.

46. Attack - The Toys (UK, Stateside SS 483, 1965)

45. Simon Smith And The Amazing Dancing Bear - Alan Price Set (NL, Decca AT 15064, 1967)

44. Tomorrow - The Condors (NL, RCA Victor 47-9735, 1966)

43. Send My Heart - The Adventures (Duitsland, Chrysalis 107 020, 1984)

42. Angeline - Genesis (NL, Mercury 127 370 MCF, 1969)

41. The Rose - David Rose & His Orchestra (UK, MGM 2006 035, 1957, re: 1971)

40. Something's Jumpin' In Your Shirt - Malcolm McLaren & Lisa Marie (NL, Epic 655129 7, 1989)

39. You Can't Change That - Raydio (NL, Arista 5C 006-62623, 1979)

38. Rock In The Sea - Shocking Blue (NL, Pink Elephant PE 22.059-G, 1972)

Gele Bak Top 100: 55-47

De wekker staat op half elf. Eigenlijk wil ik wel iets eerder beginnen, maar aan de andere kant... Ik ben erg moe van gisteren en wil dus nog wel een paar uurtjes extra pakken. Dan word ik wakker van de telefoon. Het is iets na achten en ik heb een collega uit Meppel aan de telefoon. Ik heb héél stiekem een paar favoriete collega's en dit is daar eentje van. Zij mag me desnoods iedere morgen wel bellen! De vraag is of ik naar Meppel kom? Nee, dat ligt niet in de planning. Verder slapen lukt al niet meer en dus ga ik maar in de kleren. Toch heb ik gedurende de dag het gevoel dat ik een paar uur 'mis'. En dus heb ik vanavond nog even een paar uur geslapen, maar dat heeft nog altijd weinig effect gehad. Morgen een rustige dag? Ik moet nog de platen voor de Top 45 uit 1971 uitzoeken en samenstellen en dus ga ik daar morgenmiddag eens goed voor zitten. En uiteraard de derde aflevering van de Gele Bak Top 100 van dit weekend. Eerst maar eens aftellen van nummer 55 naar 47.

55. Dark Lady - Cher (NL, MCA 5C 006-95111, 1973)

54. Fly Away - Teach-In (NL, CNR 141 250, 1974)

53. Making Up Again - Goldie (Duitsland, Bronze 15 524 AT, 1978)

52. I Love To Love - Tina Charles (NL, CBS 3937, 1976)

51. You Came - Kim Wilde (Duitsland, MCA 257 882-7, 1988)

50. All Together Now - The Beatles (NL, Apple 5C 006-04982, 1972)

49. Goldfinger - Shirley Bassey (NL, Columbia DB 7360, 1965)

48. Sweet Surrender - Wet Wet Wet (UK, The Precious Organisation JEWEL 9, 1989)

47. Ride A White Swan - Tyrannosaurus Rex (US, Blue Thumb SP-6115, 1971)

Gele Bak Top 100: 64-56

'The story of my life'. Nee, ik bedoel niet deze praatpaal. Het is een familiekwaaltje, zeker van de kant van mijn moeder. Vanmorgen bereid ik me voor op de werkdag in Meppel en meen dat ik in de weer ben geweest met de portemonnee. Heb ik die niet in de zak van de bodywarmer gestoken? Naderhand besloten dat die maar in de tas moest? Er wacht me een aangename verrassing in Meppel. Naast de gebruikelijke dagpost is er ook een mailing. Ik begin vol goede moed. Op een zeker moment acht ik de tijd rijp voor een rokertje op een bankje. Dan kijk ik voor het eerst op de telefoon. Wat? Het is al half vijf geweest! Ik bel mijn collega op om te melden dat het een 'latertje' gaat worden. Om kwart voor zeven ben ik dan helemaal klaar. Ik zit vlak bij een tankstation en heb mezelf een ijskoud drankje en een hapje beloofd. Even de portemonnee zoeken. Euh... niet in de bodywarmer, niet in de tas, niet uit de tas gevallen in de bak.... Hij zal toch niet uit de zak van mijn bodywarmer zijn gevallen? Op de zaak drink ik dan maar een ijskoud flesje bronwater en werk twee Snelle Jelles naar binnen. Onderweg naar Uffelte realiseer ik me wel dat ik Havelte niet meer ga redden als ik eerst over Uffelte moet. Ik ben klokslag acht uur thuis en... de portemonnee ligt nog gewoon op een van de draaitafels. Een uur later zit ik overigens aan een heerlijke pizza uit Diever. Toch wel handig soms dat Thuisbezorgd!

Voordat ik verder ga met de volgende negen uit de Gele Bak Top 100: Vandaag is het pakket van Mark binnengekomen plus vier van Juno. Totaal zijn dat er drieëndertig en daar ga ik jullie volgende week op trakteren. Nu eerst het eerste deel van dit weekend aan platen uit de Gele Bak Top 100 van dit jaar.

64. Spirits In The Material World - The Police (NL, A&M AMS 9186, 1981)

63. Straight Up - Paula Abdul (Duitsland, Virgin 111 997, 1988)

62. Patterns - Small Faces (NL, Decca AT 15 073, 1967)

61. California - Manfred Mann's Earth Band (NL, Bronze 11758 AT, 1977)

60. He's Just A Runaway - Sister Sledge (België, Atlantic ATL 11.588, 1981)

59. The Price Of Love - The Everly Brothers (NL, Warner Bros. WB 5628, 1965)

58. Wouldn't I Be Someone - The Bee Gees (Duitsland, RSO 2020 111, 1973)

57. Silvery Rain - Cliff Richard (Duitsland,, Columbia 1C 006-04789 M, 1971)

56. Supersonic Rocket Ship - The Kinks (Duitsland, RCA Victor 74-16178, 1972)