vrijdag 31 augustus 2018

Eindstreep: augustus 2018



Het is waar: Ik stel het eindeloos uit en blijf hopen, maar ik heb nog steeds geen contact gehad met Alberto in Italië. De twee Cannonball-singles zijn evenmin gearriveerd. Stom, stom, stom! De Italiaanse posterijen zijn berucht en vaak doe ik bestellingen uit dat land verzekerd of aangetekend. Als Alberto zeer veel schademeldingen zou krijgen, zou hij (denk ik) alleen verzekerd of aangetekend aanbieden, maar nee... je kan ook gewoon voor de postzegels betalen. Dat lijkt me een maand geleden een goede optie en nu zit ik met de gebakken peren. Ik verwacht niet dat hij erg toeschietelijk zal zijn en bovendien wil ik het goede contact niet op het spel zetten. Toch maar eens voorzichtig een mailtje die kant op, maar dat stel ik andermaal uit tot na het weekend. Deze twee singles zijn dus uit de 'Eindstreep' gehaald en wat dan overblijft zijn de vijftien van vorige week woensdag. Twee singles (Coffee en The Supremes) zijn in de reserve-Blauwe Bak gekomen en er zijn zes dubbele singles. De 'Eindstreep' is echter een top tien en dan blijven er negen over. Ach vooruit, ik ben zó blij met die ene 'dubbele' dat deze de top tien compleet mag maken. Het staat op nummer 7. De nummers 8 tot en met 10 zouden er niet in zijn gekomen als ik méér keuze had gehad en bij Colosseum is dat te wijten aan de kwaliteit van het vinyl. De 'Eindstreep' moest er dan als volgt uitzien.

1. No Matter What Sign You Are-Diana Ross & The Supremes

2. Wish I Could Write A Love Song-Chas & Dave

3. Lovin' Whiskey-Rory Block

4. Love's Alive-Coffee

5. Ain't No Sunshine-Michael Jackson

6. Ain't No Pleasing You-Chas & Dave

7. My Boy Lollipop-Millie

8. Dedicato All'amore-Dionne Warwick

9. The Road She Walked Before-Colosseum

10. Sunday Morning-Bertice Reading

Week Spot + Sketches Of Sleen (slot)



De laatste twee dagen van de vakantie. De familie Van Ittersum houdt niet van moeilijk doen en alles is bespreekbaar. Het kost me dus weinig moeite om te vragen of het goed is als ik de tent en tas een dag later kom halen. Feit is dat ik in augustus nog een dagdalkaartje kan gebruiken in de bus en daarvoor ben ik voor tien euro op en neer naar Sleen. Eerst naar huis fietsen en dezelfde dag nog eens met de bus? Nee, dat is niet bevorderlijk! Ik heb het zaterdag wel gedaan, maar volgend jaar gaan de fiets en de tent op verschillende dagen naar Sleen. Het kookgerei kan ditmaal in de trekkersrugzak en nu kan ik de fietstas vullen met noodzakelijke dingen als kleding, uiterlijke verzorging en andere dingen waar ik beslist geen dag zonder kan leven. De terugreis gaat langs de Hoogeveenschevaart van Oosterhesselen naar Hoogeveen. Het viaduct over naar Fluitenberg en daarna via Gijsselte naar Ruinen. Daar heb ik een enorme koffiebehoefte hoewel het nog maar tien kilometer naar Uffelte is. Bij een cafetaria drink ik koffie en eet ook maar een patatje met een frikandel. Rond een uur of drie arriveer ik in Uffelte. Wederom is het 48 kilometer. Over Hoogeveen, Fluitenberg en Ruinen is domweg korter!

Vanmiddag ben ik om kwart voor twee op de bus gestapt naar Assen voor het ophalen van het restant vakantie. Qua reizen is het te overzien: Het is een uurtje in de bus van Uffelte naar Assen en eveneens een uur van Assen naar Sleen. Dan is het net hoe vlot de overstap is. De heenweg moet ik een half uur wachten. Ach, dat is te overbruggen. In Sleen heb ik een krap half uur om naar de camping te lopen en terug naar de bushalte. Ook dat red ik helemaal en schud nogmaals de hand met de uitbater van de camping. In Assen is het nu echter andere koek: De volgende bus naar Uffelte gaat over 55 minuten. 'No way!'. Ik ben even een beetje blond en zet een bedrag op mijn chipkaart. Als ik incheck, zie ik dat hier de veertig procent nog van kracht is. Ik wil voorkomen dat de NS weer een abonnement van een jaar van mijn rekening plukt en check vijf minuten later uit. Dan toch maar weer een los kaartje erbij. Al met al is deze vrijdag toch weer kostbaarder geworden dan dat ik had verwacht, maar nu ben ik op zijn minst om zeven uur in Uffelte en hoef niet eindeloos te wachten op het saaie station van Assen.

Ik heb diverse kandidaten voor de Week Spot van deze week en dat is weer te danken aan de 'Vakantiemixen' die me hebben onderhouden tijdens wandelingen en in de tent. Het moet een 'gemakkelijke' Week Spot worden. Zelfs als ik kijk naar artiesten en groepen die al eens eerder een Week Spot hebben gehad, is de lijst eindeloos. Ik kies dan voor een zoete verrassing uit de 'soul pack' van Mark van afgelopen maart. Een plaatje dat stevig is gaan groeien bij mij en al een kleine favoriet is geworden. Zelfs nu twijfel ik nog even of ik tóch niet Dionne Warwick(e) of The Masqueraders ga doen, maar nee... de Week Spot van deze vakantieweek is 'Dawn Of A New Day' van The Unifics uit 1971. Deze groep heeft op 4 februari 2014 een verhaaltje gehad toen 'Which One Should I Choose' de Week Spot was en dat vertelt de volledige levenswandel van de groep. Rest me nu alleen nog de 'Eindstreep' van deze maand en vanaf zaterdag is het weer 'back-to-business' op Soul-xotica.

Sketches Of Sleen: woensdag 29 augustus



Het wordt reeds in het weekend voorspeld: Woensdag gaat de warmste dag van de week worden. Dat is uiteindelijk ook uitgekomen. Voor iemand anders de reden om de fietsschoenen aan te trekken, maar zelf fiets ik liever bij iets koeler weer. Deze woensdag wil ik in het teken zetten van maar één ding: Singles. Ik vergeet zelfs het fototoestel mee te nemen en bedenk vervolgens dat boven dit bericht een hoesje past van één van de aanwinsten van de kringloopwinkels. Helaas... ik zal toch deze foto van donderdag moeten gebruiken. Ik heb direct twee (of eigenlijk drie) winkels in gedachten. Hoewel ik denk dat ik bij de derde in de war ben met Hardenberg. De eerste zit in Veenoord. Ik weet niet of het bord van 'kringloop open' standaard aan de weg staat of dat het zeer ruime openingstijden hanteert? Maandagochtend staat het bord aan de weg en het staat er nog als ik 's avonds rond een uur of zeven er langs fiets. Het zit in een gigantische loods dat het mogelijk maakt om het allemaal heel overzichtelijk te presenteren. Ik kom echter voor de platen en dat is niet veel soeps: Twee kratjes met elpees en dat is hele erge middelmaat waardoor ik niet de moeite wil nemen om verder te zoeken naar singles.

Ik verlaat Veenoord en ga richting Dalen. Opeens kom ik langs het punt waar ik zondag iets heb gezien van 'verkorting Vechtetalroute' en voordat ik het weet, volg ik het alternatieve stukje Saksenroute. Dat gaat door Schoonebeek en de grens over richting Emlichheim. Voor de derde dag op rij ben ik dus in Duitsland, ook al ga ik vandaag niet voor 'Kaffee mit Kuchen' en wil ik evenmin op zoek naar kringloopwinkels in de Duitse stad. Het vermoeden bestaat dat de Saksenroute in Emlichheim kruist met de Vechtdal en dat dan de mogelijkheid wordt geboden om de eerste route te volgen tot Gramsbergen en bij Ane weer over te gaan op de Saksenroute. Zelf kies ik het fietspad langs het kanaal en fiets zo naar Coevorden. Ik ben zondagmiddag langs een kringloopzaak op het industrieterrein gekomen. Die was op dat moment open maar ben toen door gefietst. De zaak heet 'De Snuffelgans'. Dat heb ik even moeten Googlen en zie dan dat pal achter de 'Snuffelgans' een tweede kringloop zit, maar dat is niet degene die ik in gedachten heb. Ik vermoed dat dit in Hardenberg moet zijn. Die andere kringloop gaan we volgend jaar vast en zeker opzoeken! 'De Snuffelgans' heeft een gigantische partij Duitse singles, veel schlager maar ook Neue Deutsche Welle. Ik sta nog even met een single van Ina Deter in mijn handen, maar zet het terug. Dan zie ik een Phonogram-hoesje halverwege en trek de single eruit. 'Mijn Gebed' van DC Lewis met daarachter een single van Mouth & Macneal. Nee, ik hou het hier voor gezien!

Ik fiets het centrum van Coevorden binnen en krijg opeens zin in een ijsje. Dat eet ik bij dezelfde ijsboer als vorig jaar. De lucht lijkt een spelletje te spelen. Toen ik vanochtend vertrok van de camping had de vrouw van de camping me gewaarschuwd: Er worden stevige buien verwacht. Ik weiger echter een jas mee te nemen 'omdat het wel gaat meevallen'. Ik verlaat Coevorden en fiets rechtstreeks naar Dalen. Daar heb ik inmiddels een nieuw idee opgedaan. Het wordt stevig fietsen maar wellicht dat ik 'Mijn Kraam' in Emmen nog kan mee pakken voor sluitingstijd? Ik tank een kopje koffie in Dalen en ga dan stevig in de pedalen. Hoe dichter bij Erm hoe grauwer de lucht wordt en ik kies eieren voor mijn geld. Ik fiets de camping op als de eerste druppels regen vallen. Later op de avond maak ik nog eenmaal het rondje om Sleen en wil afsluiten met een ijsje in Sleen. Helaas... na acht uur is hier nergens meer de mogelijkheid om een ijsje te bemachtigen. Ik ga op de camping aan de koffie en als het weer menens wordt met de regen kruip ik de tent in. Ik heb even zo goed toch nog 65 kilometer gefietst.

Sketches Of Sleen: dinsdag 28 augustus



Deze morgen word ik een uurtje later wakker dan op maandag, maar dat maakt niet zoveel uit. Duidelijk is dat ik gisteren 'de klapper' van de vakantie heb gemaakt en dat ik vandaag hoop met minder tevreden te kunnen zijn. Hopen? Ik heb ambitieuze fietsplannen voor deze dinsdag. Ik wil een hoek van Drenthe ontdekken waar ik in al die jaren bijna niet ben geweest: Richting Borger en het Drouwenerzand. ,,Ik hoop dat ik onder de honderd kan blijven", zeg ik nog aan het begin van de fietstocht. Ik heb hopeloos gefaald op dat punt want ik heb dinsdag 111 kilometer gefietst, maar het is wel genieten met een hoofdletter G. Ik wil vanaf Sleen naar Noordsleen fietsen, maar daar gaat het even mis. Ik heb wel kaartjes bij me maar heb ze niet één keer uit de tas gehaald. Ik vertrouw puur op de fietsroutenetwerk-bordjes en ben erachter gekomen dat ik inmiddels aardig wegwijs ben in de omgeving. Vanaf Westenesch start de fietstocht pas echt. Ik heb dan nog geen verdere plannen dan Borger en dus doe ik het heel rustig aan. In Schoonloo ga ik zelfs uitgebreid lunchen met frisdrank en broodjes en raak in gesprek met een koppel dat het 'Rondje Nederland' aan het doen is. Haarfijn kan ik ze vertellen welke routes ze nog gaan tegenkomen en zo komt de vakantie van 2010 nog even ter sprake. Ik heb niet erg veel succes met de bordjes want ik ben voortdurend de route kwijt. Bij Borger zie ik vervolgens iets waar ik erg veel zin aan heb: Ik ben slechts twaalf kilometer verwijderd van Stadskanaal. Het uiterste zuidoosten van de provincie Groningen. Waarom ook niet?

Onderweg worden de plannen iets bijgesteld. Ik ga niet naar Stadskanaal, maar wil naar Musselkanaal en vervolgens via Ter Apel terug Drenthe in. Het is opvallend dat de fietsroutenetwerk-bordjes niet overlappen met Groningen. Eenmaal in de buurt van Musselkanaal blijkt dat Groningen haar eigen fietsknooppunten kent. Uiteindelijk sluit alles weer aan op het Drentse netwerk, maar het is eerst een beetje onoverzichtelijk. In Musselkanaal is het meteen 'feest'. Ik mag een draaibrug over welke net open staat. Vlak voor Ter Apel moet ik door een bosje heen waar verkeersbordjes waarschuwen voor een 'agressieve roofvogel'. Ik overleef het zonder kleerscheuren maar schrik toch wel even als plots een musje de weg oversteekt. Ik hoef niet zo nodig door Ter Apel zélf en plan een mooie route rondom het dorp. Tot grote ergernis zijn de fietspaden soms weer zandpaden of grind, precies zoals ik dat ook op de Saksenroute ben tegengekomen. Er volgt een mooie beloning. Jammer dat de lucht weer is dicht getrokken, maar anders zou de Ter Apeler sluis een paradijsje op zichzelf zijn. Dan lonkt Duitsland. Ik ga de grens over naar Rutenbrock en wil in eerste instantie Duitsland volgen totdat ik ter hoogte van Emmen ben. In Rutenbrock tref ik een 'konditorei', maar dit blijkt een buurtsuper-annex-bakkerij te zijn. Ik koop een paar 'Kuchen' en een flesje cola en nuttig dat even verderop bij een afzichtelijk Jezus-beeldje. Ik heb verschillende afbeelding gezien van de man uit Nazareth, maar hier heeft hij meer weg van een 'space warrior' dan de Zoon uit de bijbel. Duitsland wordt verder geschrapt en ik steek de grens over naar Emmercompascuum. Dan volgt een stukje herhaling van de maandag in 2016. Ook nu weer door de Emmerdennen en, helaas, via het centrum en Westenesch terug naar Sleen. Daar ben ik rond half acht en ben moe maar voldaan. Boodschappen doen, eten koken en verder ontspannen op de camping. Ik heb dan reeds besloten dat ik een dag langer blijf.

donderdag 30 augustus 2018

Sketches Of Sleen: maandag 27 augustus



Omdat ik geen half lauwe koffie wil, stap ik koffie-loos op de fiets. Ik hoop snel een benzinestation te treffen waar ik mijn cafeïne-gehalte kan aanvullen. De reis gaat naar Duitsland: De grensoverschrijdende veenroute welke ik bij Zwartemeer ga oppikken. Via Veenoord kom ik in Nieuw-Amsterdam en daar vind ik een tankstation met koffie-automaat. Ik neem een dubbele espresso en knal verder naar Erica en Klazienaveen. In de laatste plaats duik ik nog de lokale Action in voor een stevig plastic bord en een fatsoenlijke koffiebeker van melamine. Het is nog mooi op de ochtend als ik in Zwartemeer kom. De veenroute blijkt slechts zestig kilometer te zijn. Ik meende dat die honderd was? Het is vrij eenvoudig: Een klein blauw bordje met daarop een kruiwagen en een riek. Ze hangen in Duitsland onder de handwijzers. Het 'zaandpad langs de Duutse grens' uit 'Op Fietse' is nu een stevig betonpad en dat is welkom! In Twist drink ik een flesje chocolademelk en ga monter verder. Ik hou de blauwe bordjes goed in de gaten, alleen... niet wat op de bordjes staat. Ik ben vanaf het Duitse veenmuseum een afschuwelijke weg over gehobbeld als ik ontdek dat ik niet meer op de veenroute zit, maar op een museumroute. De kwaliteit van het wegdek maakt dat ik niet meer terug wil fietsen en ga me intussen oriënteren op het Duitse fietsroutenetwerk.

Ik begeef me naar Dalum en fiets daarna door na Geeste. Daar tref ik een 'konditorei'. De eerste 'Kaffee-mit-Kuchen' van de vakantie is een feit. De eigenaresse van de bakkerij ziet er hulpeloos uit. Wespen hebben de vitrine met lekkernijen overgenomen en laten zich niet weg jagen. De Berliner bollen zijn de favorieten van de insecten en ze laten het vruchtengebak links liggen. Daar neem ik dan maar een stukje van en twee grote mokken koffie. Het regent van tijd tot tijd maar het het deert me niet echt. Het vakantiegevoel gaat heersen. Ik ga noordwaarts richting Meppen. Ik ga linksom de stad heen. Het mooie aan fietsen in Duitsland is de zorg die zij besteden aan het aanleggen van fietspaden. In Meppen volg je de Ems door parken en bossen terwijl je soms slechts een paar honderd meter van het centrum bent verwijderd. Ik merk niks van de drukte in Meppen en dat kan me op dit moment ook even gestolen worden. Ik ga over Versen en verschillende ruilverkavelingswegen. Uiteindelijk kom ik uit bij een rijksweg en wil nog even noordelijk om ter hoogte van Emmen uit te komen. Dan krijg ik te maken met de vermoeidheid. De wind is westelijk en het betekent dat ik nog zeker twintig kilometer moet kruien voordat de camping in zicht komt. Ik kies eieren voor mijn geld en ga terug naar Zwartemeer en Klazienaveen. Daar kijk ik op de klok. Iets meer dan een uur voordat de winkel in Sleen dicht gaat. Ik zet de turbo aan en knal in een klein half uurtje door Nieuw-Amsterdam, Veenoord en Erm en ben mooi op tijd in Sleen. Even na achten kook ik mijn maaltijd met het nieuwe gasflesje en heb geen moeite om die avond in slaap te komen. Ik heb deze dag 128 kilometer gefietst en daarmee is de Pioneer voorbij de zestienduizend kilometer gegaan. Op zichzelf is dat laatste niet zo bijzonder behalve dat het exact tienduizend Engelse mijlen is.

Sketches Of Sleen: zondag 26 augustus



Rustig op gang komen. Dat is alles dat ik heb gepland voor deze zondag. Ik ontdek maandag pas dat mijn gasflesje eigenlijk té leeg is om nog iets te verwarmen en dus is koffie drinken op de camping geen succes. Na de boodschappen bij de Albert Heijn wil ik bij het naastgelegen restaurant koffie drinken. Omdat ik wederom een diepvriesmaaltijd in de tas heb, lijkt het mij het beste dat ik deze eerst naar de camping breng. Als ik dan voordelig koffie wil drinken, kan ik ook beter naar het cafetaria gaan? Daar schuif ik aan voor een broodje kroket en twee koppen koffie. Ik voel me wat meer mans als ik op de fiets stap. Ik heb geen concrete fietsplannen en ga eerst maar eens naar Erm en het viaduct over naar Holsloot. Al gauw zit ik op de Saksenroute en dan herinner ik me de bordjes in Nieuw-Schoonenbeek van vorig jaar. Tot mijn grote verrassing leidt de Saksenroute mij langs alle bekende plekken inclusief het centrum van Coevorden. Na deze plaats geloof ik het verder wel en buig af richting Slagharen. Ik ga echter tot aan De Krim en ga dan richting Nieuwlande. In Geesbrug overvalt me het vakantiegevoel en ga ik eens lekker op een bankje zitten.

Hoewel het geen belachelijk groot eind wordt, krijg ik toch al snel last van vermoeidheid. Het is met name mijn kuitspieren welke gaan protesteren. Ik heb de voorgaande (koude) nacht niet zo fijn gelegen op mijn linkerbeen. Ik ga over Zwinderen naar Gees en Oosterhesselen. Daar koop ik het eerste ijsje van de vakantie. Zo ben ik ook weer mooi op tijd op de camping. Na de maaltijd heb ik nog wel even zin om een eindje te wandelen. Dat wordt het stukje over de Haerstediek (van de foto). Een stuk van Sleen waar de Blauwe Bak tot leven komt voor mij. Vergezeld door de mp3-speler heb ik op dit stukje muziek 'ontdekt' in voorgaande jaren en hoop hetzelfde te bereiken met de huidige mixen. De keuze voor de Week Spot is onder meer te danken aan de hoek Zetelveenweg, Haerstediek en Oldengaerde. Later meer daarover. Later op de avond gaat het regenen en dit zal me van zondag op maandag zelfs een tijdje uit de slaap houden. Desondanks ben ik keurig op tijd wakker en zet me schrap voor een héle lange fietstocht. Overigens heb ik zondagmiddag ongeveer vijftig kilometer gefietst.

Sketches Of Sleen: zaterdag 25 augustus



Zijn we alweer thuis? Ja! Ikzelf ben thuis evenals de Pioneer. Morgen gaan we terug naar Sleen met de bus om de tent en tas op te halen. Dit was geen enkel probleem voor de uitbaters van de camping en dus denk ik dat ik het volgend jaar ook wel eens de heenreis kan proberen. Ik heb het vorige week nog eens hier geschreven: Ik hou van vakantie maar heb een hekel aan reizen. Ik ben in principe binnen twee-en-een-half uur in Sleen met de bus en toch is dat wel het maximum voor mij. Met de bus op en neer naar Sleen én fietsen op één dag is teveel van het goede. Dat bleek al in 2016 en zaterdag is het andermaal het geval. Het heeft nog enige voeten in de aarde voordat ik weg fiets. Ik ben net een eindje de Dorpsstraat in als ik ontdek dat ik mijn mp3-speler thuis heb laten liggen. En heb ik de draaitafel en mixer wel uitgedaan? Maar weer terug en dan slaat de twijfel toe. Alsof de zon van mijn snode plannen af weet... Deze gaat prompt schijnen en zo vertrek ik alsnog. Ik heb de afgelopen dagen slecht geslapen en ben nu even op een koffie-dieet geweest en dat betekent dat ik feitelijk erg brak op pad ga. De vakantie begint meteen buiten Uffelte als ik eens 'iets anders ga fietsen' richting Wittelte.

Ik heb zitten dubben welke kant ik langs zal gaan. Ik kan via Hoogeveen, Pesse en Spier de snelweg over. Pesse valt af omdat ik dan over het Dwingelderveld moet en daar heb ik niet zoveel trek in met het kookgerei achter in de tas. Het wordt dus Spier. Ik fiets al een beetje 'om' van Wittelte naar Dwingeloo, maar het deert me niet. In Dwingeloo eet ik een broodje bij de bakker en zet daarna koers naar Lhee en Spier. Ik fiets nu het stuk in tegengestelde richting dat ik een paar maanden geleden heb gedaan na de fikse regenbui in Sleen: Via Wijster en Mantinge naar Zweeloo, Aalden en Meppen. Onderweg kom ik een hele stoet dwergautootjes tegen. Heinkel Trojan, Messerschmidt, BMW Isetta, Goggomobil en meer exotische modellen die ik niet meteen thuis kan brengen. Die hebben blijkbaar een kampeerweekend in de omgeving want ik kom zondag ook nog een paar tegen. Het tovert een glimlach op mijn gezicht. Het humeur klaart steeds meer op. De zon schijnt lekker en ik heb de wind in de rug. Ik fiets in 2,5 uur naar Sleen.

Ik haal snel een broodje bij de bakker en haast me daarna naar de bushalte. Daar zie ik dat de volgende bus pas over een half uur gaat. Ik loop terug naar Sleen en haal wat meer hapjes bij de Albert Heijn. Bij de bushalte gaat het stevig regenen en op dat moment stopt ook de bus. De impact van de regen wordt dichter bij Assen steeds meer merkbaar. Grote plassen op de weg. In Assen moet ik twintig minuten overbruggen op het splinternieuwe station. Op zijn minst sta je er beschut tegen de regen. Zodra de bus Assen verlaat, klaart het weer op, maar in Uffelte regent het inmiddels weer. Ik kijk thuis op 9292ov en zie dat ik twee mogelijkheden heb: Bij de volgende bus moet ik drie kwartier wachten op Assen, een bus later is de overstap slechts een kwartier. Ik kies voor het laatste en wil dan even gaan rusten. Dat durf ik niet aan. Ik ga weer aan het koffie-dieet en stap kwart over vijf op de bus naar Assen. Het is zeven uur geweest als ik op de camping kom. Ik zet de tent op, maar dat gaat niet bepaald van harte. Hij heeft wel eens mooier gestaan, maar ik doe het ervoor. Ik heb een magnetron-maaltijd gehaald bij de Albert Heijn en dus heb ik vanavond geen omkijken naar eten. Ik val als een blok in slaap en mis de volgende ochtend zelfs de wekker. De zon ontwaakt me op zondagmorgen en het is dan kwart voor elf. Het was te verwachten...?

vrijdag 24 augustus 2018

Singles round-up: augustus 2



Zijn we al met vakantie? Nee, nog niet! Ik vertrek morgen en blijf tot in ieder geval woensdag in Sleen. Als de weerberichten op dinsdag gunstig zijn, kan het donderdag worden. Of ik moet zoveel zin hebben als twee jaar geleden dat ik eerst woensdag de fiets naar Uffelte breng en de volgende dag met de tent. Dat betwijfel ik echter. Ik ga in de bus gebruik maken van een dagdalkaartje dat tien euro kost. Een enkeltje Sleen-Uffelte is twaalf euro en dus kan het nét uit. Ik wil echter proberen om het op één dag te houden, want dat scheelt weer een tientje. Gisteren heb ik me niet zo druk gemaakt. Ik heb gistermiddag de Pioneer opgehaald uit Havelte en, nee, de voorband slaat geen deuk in het vakantie-budget. Vanmorgen sta ik even op het punt om al te vertrekken, maar kijk nog eens naar de buienradar. Dat voorspelt tot en met zaterdag geregeld buien waarvan die van vannacht het zwaarste zijn. Dus ga ik deze ochtend vroeg op de fiets naar Sleen en reis daarna met de bus op en neer om de tassen te halen. Vandaag het tweede deel van de 'Singles round-up'. Ik heb de platen woensdagavond allemaal beluisterd en heb ze inmiddels ook al gecategoriseerd en dus zal het niet een lang verhaal worden?

* Millie- My Boy Lollipop (NL, Fontana, 1964)
Ik heb het mezelf blijkbaar erg gemakkelijk gemaakt woensdag. Het was de bedoeling om acht singles in de eerste aflevering te doen, maar dat zijn er negen geworden. Ik denk dat het duo van Chas & Dave verwarring heeft gezaaid. Maar goed... dan blijven er zes singles over voor vandaag. We beginnen met een plaatje met een hele sterke vakantie-herinnering. Het is in 2015 dat ik de eerste keer in Sleen verblijf en de volgende dag naar het Cuby & The Blizzards-museum in Grolloo ga. Bekend verhaal? Ik heb het onlangs nog verteld toen Perez Prado in 'Raddraaien' zat. Ik vind daar de Engelse persing van 'My Boy Lollipop' en het lege hoesje van 'With A Girl Like You' van The Troggs. Die laatste heb ik al wel met fotohoes, maar zo'n leeg hoesje kan nooit kwaad? Ik besluit een single zonder hoes in die van The Troggs te stoppen en dat is Perez Prado. Dankzij Albert heb ik sinds een jaar ook de Nederlandse persing van 'Sweet William' en nu de mooiste uitvoering van 'My Boy Lollipop': De Nederlandse persing met fotohoes en het kostelijke Nederlandse verhaaltje over Millie en haar 'Blue-Beat' op de achterkant. Ik kan nog net voorkomen dat de verkoopster in de kringloopwinkel een sellotape wil drukken op de 'fold-around' en is verbaasd over mijn 'nee!'. Ik leg haar uit dat zo'n single eigenlijk een plastic beschermhoesje nodig heeft. De plaat heb ik nog niet gedraaid, daarvoor houd ik het vooral bij de Engelse persing, maar het is een schitterend item!

* Gene Pitney- Something's Gotten Hold Of My Heart (NL, CBS, 1967)
Hier heb ik even vraagtekens bij, maar het blijkt ongegrond. Ik heb dus niet de Nederlandse persing van deze Gene Pitney-single. Ik heb in 1999 in Engeland de Engelse persing op Stateside gekocht en dat is ook degene die ik in het vervolg blijf draaien. Ik heb de kwaliteit niet gecontroleerd, maar hij ziet er behoorlijk gehavend uit. Leuk voor in het archief naast de Engelse.

* Bertice Reading- Sunday Morning (België, CBS, 1974)
Een eigenaardig plaatje. Hoewel de schijf overduidelijk in België is geperst (met SABAM op het label, de Belgische Buma-Stemra) en de hoes zelfs een Nederlands/Belgische promosticker heeft, is het hoesje een rechtstreekse kopie van de Spaanse persing. Dat is inclusief alle 'credits' in het Spaans en het Spaanse distributie-adres van CBS. Ik noem hem in de inleiding toch Belgisch, want de plaat zélf is afkomstig uit België. Het schijnt geen unicum te zijn bij deze single. Tja, wat moet je verwachten bij Bertice Reading? Bij het bestuderen van het hoesje zou het gemakkelijk de jazz of de soul in kunnen. Wat je niet verwacht is een onverteerbaar stuk zult. Dat is 'Sunday Morning' helaas toch geworden. Het is heel erg 'middle-of-the-road' zonder dat het ergens gaat boeien. De b-kant is beduidend rustiger, maar nee... het is nergens een uitschieter. Deze mag eveneens stof happen in de jaren zeventig-bak. Aan collega-verzamelaars kan ik alleen maar de waarschuwing geven om hem voortaan te laten liggen. Hij is de euro nauwelijks waard.

* Diana Ross & The Supremes- No Matter What Sign ou Are (NL, Tamla Motown, 1969)
Hier maak ik wederom een sprongetje! In 1988 zijn cd's nog aan de dure kant en dan brengt Motown de '2-on-1'. Uit het rijke archief van de Motown-archieven worden twee albums van één artiest samengebracht op een cd. In 2007 koop ik zo 'Cream Of The Crop' en 'Let The Sunshine In' bij dezelfde kringloopwinkel als woensdag. De cd is ooit in de verhuur geweest bij een videotheek en ziet er niet uit. Zoals vaak met cd's zijn het optische krassen die je niet hoort in de muziek. De cd kan er dus meer door! Met name in de zomers van 2009 en 2010 is het een vaste gast tijdens de vakantiefietstochten. Natuurlijk staan de nodige singles op de beide albums en eentje daarvan is dit 'No Matter What Sign You Are' dat geldt als één van mijn meest ultieme Diana Ross & The Supremes-favorieten. Het kan nóg mooier! Het fraaie midtempo 'The Young Folks' staat op de keerzijde. Een euro voor een fijne Nederlandse persing met fotohoes! Deze staat inmiddels in de reserve-Blauwe Bak. Een hele eer? Wel als je bedenkt dat, buiten 'Love Is Here And Now You're Gone', alle Supremes-singles (met Diana Ross) van de Blauwe Bak naar de jaren zestig zijn verhuisd.

* Timebox- Girl Don't Make Me Wait (NL, Deram, 1968)
Wellicht het eerste sprongetje van de dag, maar de vreugde is van korte duur. Een blik in het neutrale hoesje laat zien dat de plaat net zo'n zwaar leven heeft gehad als degene in de Blauwe Bak. Ik heb hem woensdag gedraaid en inderdaad: Ze zijn beide erg verrot. Het voordeel van een Deram (alsook een Decca) is dat de muziek hard is opgenomen en dus worden de krassen gereduceerd tot achtergrondgeluid. Wat moeten we hiermee? Hij is té slecht om een goede prijs ervoor te krijgen en bovendien ken ik niemand die ik blij kan maken met zo'n gehavend exemplaar. Weet je wat? We stoppen deze gewoon in de jaren zestig-bak. Die uit de Blauwe Bak blijft daar waarschijnlijk voor eeuwig staan.

* Dionne Warwick- La Voca Del Silenzio (Frankrijk, Vogue, 1968)
Tijdens de vakantie in Limburg in 2014 koop ik een Italiaanse single van Gene Pitney, eveneens van wat hij heeft uitgevoerd op het San Remo-festival in Italië. Vandaag is het de beurt aan Dionne Warwick. Twee 'originals' op één schijfje. 'La Voca' heeft een orkest dat wordt geleid door Burt Bacharach en dat zou dus goed moeten zitten. Helaas, het is op papier leuker dan in werkelijkheid. De b-kant dan? Dat dreigt even leuk te worden, maar in het refrein moet ik concluderen dat het té ver afstaat van het geluid dat ik graag van Warwick mag horen. Haar Italiaans is vloeiend en bovendien lijkt ze haar stem te willen forceren om nóg meer Italiaans te klinken. Desalniettemin een leuk item, ook al gaat het rechtstreeks in de jaren zestig-bak.

En zo neem ik vanavond afscheid van jullie. Terwijl het hier in Uffelte momenteel fors regent, ga ik verder met tas inpakken en ook weer wat uitpakken. Ik heb zojuist de dagen geteld en heb overdreven veel t-shirts bij me. Het zekere voor het onzekere? Ik neem ook maar mijn vest mee. Ik zie jullie woensdag of (op zijn laatst) donderdag weer!

woensdag 22 augustus 2018

Singles round-up: augustus 1



Laten we deze 'Singles round-up' beginnen met een trieste noot. Ik heb aan het begin van de maand twee splinternieuwe singles aangekondigd, rechtstreeks van de eigenaar van het Italiaanse label. Welnu, dit is drie weken geleden en ik heb nog steeds niks ontvangen. Italië heeft een slechte naam voor wat betreft de posterijen en je kan zendingen het best verzekerd laten doen. Toch hik ik drie weken geleden op tegen de extra kosten en besluit een gokje te wagen. Een dure gok want ik verwacht niet dat de platen nog gaan komen. Gelukkig ben ik goed bevriend met Alberto en zal ik hem spoedig inlichten. Het is dan maar te hopen dat we elkaar ergens halverwege kunnen treffen in een schikking en anders gaat er veertig euro (inclusief verzendkosten) door het putje van de gootsteen. Tijdens de vakantie horen we platen te kopen? Ja natuurlijk! Alleen komt het er niet altijd van. In 2014 heb ik het geluk van een druilerige dag in Maastricht en in 2015 doe ik flink boodschappen in Emmen. 2016 levert slechts twee of drie singles op waar ik het niet meer over wil hebben. Afgelopen jaar heb ik een paar gekocht in Emmen, maar er is allerminst sprake van een traditie. Ik heb vanmiddag alvast een voorschot genomen op de vakantie met vijftien singles van de kringloopwinkel in Meppel.

Vandaag gaat alles volgens planning. Ik ontwaak om elf uur en ben een uur later met de Pioneer aan de hand onderweg naar Havelte. Ik krijg geen zuchtje wind meer in de voorband, die heeft echt gewacht tot de vakantie! Daar krijg ik de eerste meevaller. Een fietsenmaker had een paar weken geleden opgemerkt dat de achterste buitenband scheurtjes ging vertonen. Ik zou de buitenband gaan vervangen om deze reden. De fietsenmaker kijkt me vol ongeloof aan. ,,Alleen maar om een paar droogtescheurtjes?". Hij heeft gelijk. De band heeft nog een prachtig profiel voor zijn (bijna) zestienduizend kilometer. Het is dus alleen een nieuwe binnenband voor en dat gaat geen bezwaar opleveren. Ik krijg een leenfiets mee en ga meteen verder. Want óf ik nu ga kamperen of niet, ik wil in ieder geval een nieuw camping-gasflesje hebben voor mijn kooktoestel. Het is onderweg bijna net vakantie! Gewoon van Havelte over Veendijk en Nijeveen naar Meppel. Flesjes appelsap voor de dorst en krentenbollen om de kiezen in beweging te houden. Bij Leusink dreigt de fietstocht nog verder uit te breiden. ,,Onze gasflesjes staan momenteel allemaal in Zwartsluis". Maar...? Ook degene die ik zoek? Hij belt vervolgens naar Zwartsluis en daar wordt hem verteld dat de gasflesjes op een andere plek in de winkel in Meppel staan. En dat is precies het type dat ik nodig ben. Onder het mom van 'kassakoopjes' ook nog maar een nieuwe zaklamp gekocht.

Maar... wat gaan we nu doen? Ik heb geen boodschapjes meer in Meppel en bedenk dan dat ik een tijd niet bij de 'oude' kringloopwinkel ben geweest. Daar val ik met de neus in de boter. Ik kan me niet voorstellen dat deze nieuwe aanvullingen lang hier hebben gestaan, want het is allemaal om te smullen. Vanuit Meppel fiets ik vrij rechttoe rechtaan naar Havelte toe voor boodschapjes en ga dan verder naar huis. Hoewel het een bekende omgeving is, heb ik vandaag al een beetje vakantie ervaren, ook al heb ik na afloop pijnlijke kuiten. Morgenmiddag is de Pioneer weer klaar.

* The Beach Boys- Sloop John B. (NL, Capitol, 1966)
Het vinyl interesseert me niet echt, moet ik bekennen. Het is vooral dat de fotohoes een 'upgrade' is van mijn oude exemplaar. 'Sloop John B.' is sowieso niet mijn favoriete Beach Boys-nummer en bovendien hecht ik waarde aan het originele 'opvulstukje' dat hier ontbreekt. Het zal vast een omwisselactie worden van de hoesjes.

* Rory Block- Lovin' Whiskey (NL, Munich, 1988)
De vijftiende single is meteen aan het begin van de 'Singles round-up'. Ik twijfel tussen 'Ben' van Michael Jackson, 'Shout' van Tears For Fears en deze van Rory Block. Het moment zegt dat ik deze als eerste moet meenemen, maar het blijft een bonus-plaat. Over een paar weken ga ik weer los met 'The 7" Collection' op de zondagavond op Wolfman Radio en kijk nu al uit naar de avond dat ik deze kan loslaten in de show.

* Chas & Dave- Ain't No Pleasing You (NL, Friends, 1982)
* Chas & Dave- Wish I Could Write A Love Song (NL, Friends, 1982)
Nu we het toch over Wolfman Radio hebben? De volgende drie singles hebben allemaal 'iets' gemeen met het radiostation. Het is de 'buurvrouw' op de donderdagavond en mijn vaste vervanger (zoals komende dinsdag) voor 'Tuesday Night Music Club' en andersom voor haar 'Mixed Bag' op maandagavond. De vrouw van de radiobaas is een schat van een mens en kan wel tegen een beetje plagen. Ze heeft een gruwelijke hekel aan Chas & Dave en dat is een 'running gag' geworden op het station. Iedere keer als ik 'Mixed Bag' doe voor haar, zit er steevast een 'double shot' in van Chas & Dave. Zij draait heel nonchalant twee platen van Ed Sheeran in 'TNMC' en dus staan we weer quitte. Ik heb 'Rabbit' en 'The Banging In Your Head' al jaren in de bakken staan en het is vooral aan Wolfman Radio te danken dat ik recent de collectie aan het uitbreiden ben. 'Ain't No Pleasing You' is de enige Nederlandse hit geweest van het duo, maar 'Wish I Could Write A Love Song' is de absolute winnaar voor mij. Chas & Dave zijn twee muziekveteranen die eind jaren zeventig op het geweldige idee komen om liedjes in Cockney te gaan zingen. Dat klinkt soms erg direct en dan weer onbeholpen en dat werkt vooral goed in 'Love Song'. Cockney-poëzie over het niet kunnen schrijven van een liefdesliedje. Kom er maar eens op!

* Coffee- Take Me Back (Frankrijk, De-Lite, 1982)
'From The Catacombs' is zes jaar geleden voor mij de kennismaking met Wolfman Radio, de Northern Soul- en Motown-show van collega Lee. Ik heb in de afgelopen zes jaar misschien tien shows gemist, vaak vanwege vakantie. Is het ooit een 'gewone' soul-show geweest? Nee, anders had ik niet zes jaar continu geluisterd. Een onbevangenheid tegenover de Northern Soul-snobs, leuke rubrieken met een vleugje humor uit de Black Country: 'Catacombs' is zoveel aardiger om naar te luisteren dan menig andere Northern Soul-show met bazige presentatoren voor wie alles 'briljant' en vooral erg serieus is. Vooral de laatste jaren is 'The Catacombs' gegroeid tot een klein universum. Het begint met 'Soul Coaxing' van het orkest van Norrie Paramor. Lee houdt gesprekken met Paramor (overleden in 1979) en de leden van zijn trio (John, Paul en Brian). Intussen is daar ook Roger 'the security guy' bij gekomen. Inclusief Bettie (zijn vrouw die op maandagavond de bingo leidt) en Coffee. Roger blijkt namelijk ook nog eens een goede pianist te zijn en heeft in de jaren zeventig opgetreden met zijn toenmalige wederhelft als Coffee & Cream. Zij heeft een donkere huidskleur en is dus Coffee, zo ging dat nog in de jaren zeventig. Sindsdien hebben we het wekelijks over een reünie van Coffee & Cream totdat ik een paar weken geleden deze single zie bij de kringloopwinkel. Coffee heeft nu 'een gezicht' gekregen. 'Take Me Back' is precies datgene dat ik van de plaat verwacht: Eén grote klap disco zonder dat het nu echt extreem goed is. Past mooi in de fictieve wereld van de maandagavond. De b-kant is rustiger en laat ik even op me inwerken. Oef, dat is best mijn kopje thee. Wellicht toch nog reserve-Blauwe Bak voor deze single?

* Colosseum- Walking In The Park (NL, Fontana, 1969)
Kijk! Nu wordt het interessant en er zijn nog een paar alleraardigste jaren zestig-singles in deze 'Singles round-up'. Helaas zonder het fotohoesje en het klinkt alsof de single een jukebox-verleden heeft gehad. De a-kant is totaal verstierd maar is ook wat een matig bluesje van Graham Bond. Op de keerzijde staat 'The Road She Walked Before' en dat klinkt meer progressief zoals we dat van Colosseum zijn gewend. Het kraakt nog redelijk hard, maar het is beter uit te houden dan de a-kant. Muzikaal is het een zeer fraaie 'fusion' van jazz en blues.

* The Foundation- Baby Now That I've Found You (Duitsland, Pye, 1967)
Het is niet eenmalig. Ook de opvolger, 'Back On My Feet Again', krijgt in Duitsland op zowel hoes als label de naam The Foundation mee. Het is natuurlijk The FoundationS, maar dat mag duidelijk zijn? Mijn Franse persing is in een onberispelijke staat en mag nog altijd deel uitmaken van de reserve-Blauwe Bak. Deze Duitse gaat voor de 'novelty' in de jaren zestig, maar lijkt niet erg goed. Ach... wat zal ik zeggen? Het zijn blijkbaar optische krassen want het klinkt lekker stevig.

* David Garrick- I've Found A Love (UK, Piccadilly, 1967)
Dat het 'I've Found A Love' is, ontdek ik vlak voor het afrekenen. De plaat zit namelijk in het hoesje van de Nederlandse 'Unchained Melody' van dezelfde David Garrick. Ik heb 'I've Found A Love' al in de Nederlandse uitdossing en toch... ik heb iets met Engelse persingen. De plaat draait overigens als een tierelier en heeft een lekkere bas in het refrein dat ik mis in de Europese uitgaven.

* Michael Jackson- Ain't No Sunshine (NL, Tamla Motown, 1972)
De eerste solo-plaat van de kleine Michael. Bij deze Bovema-uitgaven uit de vroege jaren zeventig moet je het altijd maar weer afwachten, maar ik heb hier een zeer fraai exemplaar getroffen. Klinkt bijna vlekkeloos. Voor mij blijft het origineel van Bill Withers staan als de favoriet en deze single gaat dan ook rechtstreeks in de jaren zeventig-bak. Voor de goede orde: Daar staat Bill Withers ook, dus uiteindelijk maakt het allemaal geen verschil.

Het zilveren goud: augustus 1993 deel IV



Vakantie is het vooruitzicht op het einde van de vakantie. Het klinkt gek, maar ik heb het zelf in 1993 en in enkele jaren daarna aan den lijve ondervonden. ,,Je hebt altijd vakantie", is dan net weer de opmerking die je als werkloze als zeer pijnlijk kan ervaren. Tot en met 1992 is de eerste schooldag het einde van de vakantie en maakt dat ik méér geniet van deze vrije tijd. In de jaren dat ik werkloos ben, is het einde van de vakantie als het rustiger wordt op de weg en je niet meer overal softijsjes kan krijgen. Toch heb ik in 1993 nog wel iets om naar uit te kijken: In september ga ik een beroepsoriëntatie-'cursus' doen van zeven weken. Ik kan het me een kwart eeuw later nauwelijks voorstellen. Het zal de tijdsgeest zijn geweest. Je laat werkloze jongeren zeven weken lang 'snuffelen' aan verschillende beroepsgroepen en het hele feest wordt gefinancierd door de gemeentelijke sociale dienst, het GAK en nog een aantal van die instanties. Ik heb afgelopen winter op Youtube een paar afleveringen van 'Dream School' gezien en eigenlijk doet het me daar nog het meeste aan denken. Maar goed, daarover volgende maand meer. Eerst nog maar even genieten van de vakantie in 1993. 'Heit' is alweer aan het werk en in Sneek wordt het nieuwe culturele seizoen geopend. Dit moet wel het einde van de vakantie zijn?

De kaartenbak van mijn singles is puur handwerk. Ik denk dat als ik de platen uit de afgelopen jaren 'Het zilveren goud' opnieuw zou tellen, dat we nog net niet op de 1500 uitkomen, maar deze week vier ik dan toch de 1500e single in mijn collectie. Omdat ik straks ook nog een 'Singles round-up' ga doen en verder niet heel veel is te vertellen over deze laatste week in 1993, ga ik maar meteen van start met de singles.

1499 Woodstock-Matthews' Southern Comfort (NL, Uni, 1970)
1500 Summertime Blues-Blue Cheer (NL, Philips, 1968)
1501 In A Gadda Da Vida-Iron Butterfly (Duitsland, Atlantic, 1970)

De bovenstaande drie en de twee Hendrix-singles van vorige week komen allemaal van 'De Marpleats', de antiekboerderij-annex-jukeboxwinkel in het landelijk gelegen Molkwerum. Het is dezelfde plek waar ik in 1997 mijn Vespa PK 50 S zal kopen. Alleen Iron Butterfly heeft in 1993 oorspronkelijk een hoesje. 'Summertime Blues' heb ik in de loop der jaren een aantal keren vervangen en heb ik nu wel met fotohoes. Matthews' Southern Comfort ben ik nooit anders tegen gekomen dan met een neutraal hoesje. De schijf verdient na een kwart eeuw overigens wel een 'upgrade'.

1502 Walking The Dog-Redwing (NL, Fantasy, 1973)
1503 The Hula Hoop Song-Georgia Gibbs (NL, Roulette, 1958)
1504 The Lonely One-Dave Mason (NL, CBS, 1974)
1505 Ramblin' Man-Allman Brothers Band (UK, Rolling Stone, flexi-disc, 1973)

De laatste vier van deze maand komen van het winkeltje aan de Scharnestraat in Sneek. Hier ben ik de afgelopen jaren al eens vaker geweest. Als Moody Blues-fan van dertien jaar oud ben ik in alle staten als ik zie dat op de eerste elpee van The Rolling Stones een nummer staat van ene 'R. Thomas'. Maar natuurlijk! Dat moet fluitist Ray Thomas van The Moody Blues zijn! Ik weet niet of ik in 1993 nog in de veronderstelling ben als ik deze single van Redwing koop, maar de 'R. Thomas' is natuurlijk Rufus Thomas. De Redwing-single is in 1993 de enige met een fotohoes. Van Dave Mason heb ik tien jaar later nog eens het fotohoesje op de kop getikt. Nummertje 1505 is een 'collector's item' met een dito prijskaartje. Het doet pijn in de portemonnee want we gaan zo'n flexidisc immers nooit draaien. Het is een promotie-plaatje van Capricorn Records dat werd uitgegeven met het Rolling Stone-magazine in 1973. Het plaatje doet anno 2018 bedragen tussen vijftig cent en drie Engelse ponden en dus is het niet bepaald een winstgevend investeringsobject geweest.

Week Spot: 9th Creation



Zo heb ik moeite om op schema te komen en op het volgende moment is het precies het tegenovergestelde. Over wat ik vandaag heb gedaan, ga ik later nog schrijven. Feit is dat de dag me vijftien singles heeft opgeleverd en dus... ga ik 'vooruit werken' met twee 'Singles round-ups' Dat levert vandaag drie berichten op: De Week Spot, 'Het zilveren goud' en de eerste 'Singles round-up' van deze maand. Met de Week Spot is het eveneens luxe. Ik heb meerdere platen die in aanmerking kunnen komen voor de Week Spot en ik moet gewoon een keuze maken. Dat heb ik gedaan op grond van de huidige beleving van het plaatje want qua schrijfvoer houdt het niet over met de nieuwe Week Spot. Ik ga hem evenwel toch aan jullie voorstellen: 'Sexy Girl' van 9th Creation uit 1975.

Het is trouwens ook helemaal niet nieuw dat ik in de vakantie een kort verhaaltje schrijf bij de Week Spot. Vaak is het een artiest of groep die ik reeds eerder onder de loep heb genomen als Week Spot. Deze week is het echter een 'nieuwe' naam. De naam 9th Creation 'rings a distant bell', om maar even internationaal te doen. Eigenlijk is het best logisch want 9th Creation wordt eerder in de hoek van de funk gedrukt en in soul-kringen fietsen ze daar met een grote bocht om heen. Toch zit ik helemaal op dezelfde lijn met Mark en die doet al flink wat 'voorwerk'. Hij gaat dwars door hokjes en lijntjes en als hij een nummer vindt dat hem goed in de oren klinkt? Dat is eveneens het geval bij 'Sexy Girl' van 9th Creation. Hij slaat daarbij de ballade op de a-kant over, wat op zichzelf best opvallend is. De aandacht gaat meteen uit naar 'Sexy Girl' en ik heb maar een minuut nodig om de plaat te reserveren.

Ik hou momenteel van jaren zeventig-soul met 'laidback grooves' en deze nemen steeds meer een plek in van de Blauwe Bak. Overigens ben ik een paar weken geleden tóch begonnen met het aanleggen van de 'ere-Blauwe Bak'. Het is de enige echte Blauwe Bak en hierin komen Northern Soul-stampers en -klassiekers te staan die ik tekort doe als ik ze in de algemene jaren zestig-bak parkeer. De Northern Soul, waarmee het is begonnen, verdwijnt dus stukje-bij-beetje uit de koffers en dit wordt méér jaren zeventig en minder voor de hand liggend. In de funk gaat het er over het algemeen iets 'smeriger' aan toe en ondanks een 'groove' om achterover te zakken in een hangmat, is het tekstueel van dik hout zaagt men planken. De zanger beschrijft zijn geliefde en gaat daarbij in op de details. Je zal in de soul niet snel een plaat tegenkomen waar de zanger toegeeft dat hij het zalig vindt om in haar borsten te knijpen. 9th Creation doet dat dus wel...

Alles wat bekend is over de groep is dat het in 1970 wordt opgericht in het Californische Stockton. Discogs vermeldt vervolgens een aantal leden (met links), maar de foto laat zien dat het slechts een handjevol is. Ik tel tien leden op de publiciteitsfoto. Degene rechts blaast net een bel van kauwgum en dus zal de foto van 1975 zijn. Het eerste album van 9th Creation heet 'Bubblegum' en zal door nog twee albums worden gevolgd. Met name 'Bubblegum' is zeer populair geworden in de hiphop voor de talrijke samples. 'Sexy Girl' is slechts eenmaal gebruikt voor een later nummer. De groep wordt in dezelfde hoek gestopt als de vroege Earth, Wind & Fire. Een band die de jazz binnen laat in de funk en daarmee een specifiek geluid creëert.

Veel meer valt niet te vertellen over 9th Creation. De plaat? De ideale soundtrack bij de huidige temperaturen. Ik heb zojuist Buienradar gekeken en deze heeft het over dalende temperaturen in het weekend. Het beetje regen schrikt me niet af. Ik weet zeker dat 'Sexy Girl' in de winter ook nog gaat smaken en dus is het een terechte Week Spot.

dinsdag 21 augustus 2018

Raddraaien: The Searchers



Tot slot vandaag een aflevering van 'Raddraaien'. Ik heb meerdere kandidaten op het oog voor de Week Spot en kan daar morgen een besluit over nemen. Samen met de laatste aflevering van 'Het zilveren goud' van deze maand zit ik dan weer terug op schema. Voor hoe lang? Als ik vrijdag wél naar Sleen ga, ligt Soul-xotica weer een paar dagen stil. Deze schade haal ik weer in met een 'dagelijkse foto' van de vakantie. Vandaag mag het wederom een single uit een jaren zestig-bak zijn. Ik gun mezelf tegenwoordig drie kansen en kies vanavond de tweede uit. Ik heb The Searchers al eens eerder te gast gehad in 'Raddraaien' en dus ga ik niet diep spitten in haar historie. Ik ga vanavond kijken naar het lied dat hier door The Searchers wordt vertolkt: 'Where Have All The Flowers Gone'. The Searchers neemt het op in 1963 en het wordt in 1965 in ons land op single uitgebracht.

Waar en wanneer? Sinds het Woodstock-festival in 1994 en een 'bedevaart' in de winter, ben ik opeens kind-aan-huis in De Karre in Tuk. Regelmatig stap ik zaterdagmiddag op de Solex en rijd naar het dorpje dat tegenwoordig Steenwijk-Noord wordt genoemd. Op de dolle roes, niet wetende wat er die avond 'speelt' in Tuk en evenmin waar ik zal gaan pitten. Henk van De Karre heeft in de vroege jaren negentig een jukebox-handel in het café. Hij heeft meerdere kasten staan en allemaal tjokvol platen. Op een bepaald moment zit ik bij hem aan de bar als we het over vinylsingles krijgen en hij voorstelt binnenkort eens een platenbeurs te organiseren. Ik ga hier naartoe met mijn handeltje. Ik zal de platen daar kwijt raken, maar niet in ruil voor geld. Ach, ik ga me er achteraf ook niet meer druk over maken. Ik doe vooral 'boodschappen' bij Henk en dat levert onder andere deze single op van The Searchers. Het is de tijd van vóór Wikipedia en Youtube en dus is The Searchers in 1995 mijn introductie tot 'Where Have All The Flowers Gone', hoewel ik dezelfde dag ook 'heel toevallig' 'Sag Mir Wo Die Blumen Sind' van Marlene Dietrich op de kop tik.

Het is veertig jaar eerder dat Pete Seeger in het vliegtuig zit en onderweg is naar een optreden. Hij bladert wat door zijn kladblok en ziet dan plotseling een tekst die hij eens heeft opgeschreven. 'Waar zijn de bloemen?/De meisjes hebben ze geplukt/Waar zijn de meisjes?/Zij hebben allemaal een echtgenoot gevonden/Waar zijn de echtgenoten?/Zij maken deel uit van het leger'. Het is een tekst welke Seeger is tegengekomen in een roman van Mikhail Sholokhov uit 1934. Het is een traditioneel volksdeuntje uit Rusland: 'Koloda-Duda'. Aan de hand hiervan schrijft Pete Seeger de eerste drie coupletten. Joe Hickerson maakt het liedje later 'af' door extra coupletten toe te voegen en het einde van het lied te laten aansluiten op het begin. Het balletje is nu rond voor wat betreft 'Where Have All The Flowers Gone'. Vanuit deze positie kan het een weg vinden naar menig zanger of zangeres en wordt het nummer in alle denkbare talen vertolkt.

In Nederland tekent Jaap Fischer voor de vertaling en noemt het 'Zeg Me Waar De Bloemen Zijn'. Conny Vandenbos neemt intussen in 1963 een eigen vertaling op met de titel 'Waar Zijn Alle Bloemen Toch'. Toch zal het uitgerekend de Duitse versie zijn die in Nederland het meest bekend wordt. Marlene Dietrich neemt in 1963 haar versie op van 'Sag Mir Wo Die Blumen Sind'. Hoe machtig de boodschap van het lied is, blijkt wel uit de staande ovatie die ze krijgt als ze het lied vertolkt tijdens een optreden in Israël. Sinds de Tweede Wereldoorlog heeft niemand anders het aangedurfd om een Duits lied te zingen op Israëlisch grondgebied. De taal doet er ineens niet meer toe, het is de boodschap die zich in alle talen laat vertolken en met hetzelfde effect.

Sinds 1973 kunnen ook platen in de 'Hall Of Fame' komen. Voorwaarde is dat de plaat tenminste vijfentwintig jaar oud is en een onschatbare waarde heeft gehad in de geschiedenis van de muziek. Pete Seeger's single uit 1964 wordt in 2002 opgenomen in deze 'Hall Of Fame'. Tot slot nog even gekeken bij Arnold Rypens. Hij heeft een interessante aanvulling voor wat betreft de melodie. Dat zou gebaseerd kunnen zijn op het Ierse houthakkerslied 'Drill, Ye Tarriers, Drill', maar verwijst ook naar een lied dat is opgetekend door folk-historicus Ate Doornbosch: 'Daar Was Eens Een Meisje Vroeger Opgestaan'. Het begin van ieder complet in dit lied heeft veel weg van 'Where Have All The Flowers Gone'. Doornbosch heeft het van zijn moeder geleerd en zij is geboren in 1905, wat aangeeft dat volksliederen uit verschillende windstreken elkaar blijven beïnvloeden.

Driemaal is Sleenrecht



Ik weet het en ik schrijf het desondanks ieder jaar opnieuw: De vakantieverhalen zijn 'op'. Niet helemaal waar want als ik een beetje ga graven, kom ik vast nog wel een paar anekdotes tegen. Ik zat gisteravond te denken aan een bericht over de vakanties in Nunspeet. Het 'huiswerk' levert een nostalgische trip op naar de Veluwe en alras ben ik verzonken in de legende van 'het ronde huis'. Niet dat iets met de vakanties van doen heeft (Het Ronde Huis wordt in 1967 gesloopt en wij zijn pas tien jaar later voor het eerst in Nunspeet). Hierdoor kwam gisteravond niets terecht van publiceren en ook nu stel ik Nunspeet nog even uit. Ik moet morgen echt in actie komen want vandaag is een 'verloren' dag geweest. Ik ben enkel vanavond even op de fiets naar Havelte geweest en heb de rest van de dag gespendeerd aan de voorbereiding van 'Tuesday Night Music Club'. Het is bijna net een 'gewone' dinsdag. De fiets moet morgen echt naar de fietsenmaker. Ik verwacht niet dat hij de buitenbanden op voorraad heeft en de reparatie zal dan minimaal twee dagen in beslag nemen. Ik doe donderdagavond mijn laatste show op Wolfman Radio voor een week en als ik het financieel trek, ga ik vrijdag voor een paar dagen naar Sleen. Wáárom gaat iemand in Sleen vakantie vieren? Het is een vraag die ik regelmatig krijg en die ik vanavond hoop te kunnen uitleggen.

Eerst maar even terug naar het begin. Na de monstervakantiefietstocht van 2010 is me duidelijk geworden dat ik ietsje té oud ben geworden voor dit vertier. Ik heb een paar weken nodig om te herstellen van de vijftienhonderd kilometer. In 2013 begint voor mij de vakantie in de 'nieuwe stijl'. Gewoon met een tentje op een camping en vanuit die plek fiets- en wandeltochten ondernemen. Het eerste jaar is dat in De Steeg. In 2014 ga ik naar Slenaken. Bij zowel De Steeg als Slenaken betekent het dat ik eerst met de fiets in de trein moet en dat brengt kosten met zich mee. In de zomer van 2015 lijkt het in eerste instantie minder rooskleurig. Ik wíl desondanks vakantie vieren en denk stevig na over alternatieven die relatief weinig geld kosten. Het verblijf op de camping is tot daar aan toe, maar ik moet geen tientjes over de balk smijten voor wat betreft het openbaar vervoer. Ik speel even met het plan om de tent en slaapzak achterop de fiets te binden en in de buurt van Appelscha een camping te zoeken. Het staat me een beetje tegen. Appelscha is niet het voeteneind van mijn wereld en ik kom er regelmatig op de fiets vanuit Nijeveen of Steenwijk. Ik zou liever naar écht een onbekende omgeving gaan. Op een zekere avond fiets ik een stuk door het Drents-Friese Wold. Bij een fietsknooppunt nabij Wapserveen zie ik dat het plattegrondje nu de hele provincie Drenthe bevat. Ik speur over het kaartje en zie dan Emmen. Een omgeving waar ik niet tot nauwelijks bekend ben. Plots zie ik dat Sleen er redelijk 'groen' uit ziet. Thuis Google ik op Sleen en camping en het is geen verrassing dat ik uitkom op de site van Pieterom. Het is namelijk de enige camping in Sleen. De prijs is het bewijs? Ik kijk vol ongeloof naar de tarieven, maar toch ziet het er allemaal goed uit. Sleen is bovendien een kleine vijftig kilometer vanaf Nijeveen.

Als de vakantie meer in beeld komt, is er opeens ook wat meer geld te besteden. Ik besluit dan ook om met de fiets in de trein naar Emmen te gaan. Dat is nogal omslachtig: Eerst de fiets naar het station in Meppel brengen en de volgende dag bepakt en bezakt op de bus van Nijeveen naar Meppel. Met de fiets in de trein naar Zwolle en daar overstappen naar Emmen. De fiets wederom in de stalling op het station en eerst met de bus naar Sleen. Tent opbouwen en dan met de bus terug naar Emmen om de fiets naar de camping te halen. Als ik de Pioneer niet had gehad, zou ik het vast weer zo hebben gedaan, alleen past de ligfiets niet in de trein. Het eerste jaar sta ik met de tent onder de appelboom. Ik ben de enige tentkampeerder en kijk mijn ogen uit. Ik heb in 2010 alleen de camping- en gastenverblijf in Lottem meegemaakt waar de douches gratis zijn en waar altijd wc-papier hangt op de toiletten. Het is iets ontzettend lulligs. Je spaart al weken halve wc-rollen omdat een hele teveel plek in beslag neemt. Je moet steevast twee keer extra poepen ten opzichte van het thuisblijven en op het laatst is het papier op. Wc-rollen koop je alleen maar per vier of zes en daar heb je weer geen ruimte voor in de tassen. Je koopt dus op het laatst maar een pak, gebruikt een halve rol en laat vijf-en-een-halve rol achter op de camping. Een camping waar altijd papier hangt op de wc heeft voor mij een enorm pluspunt. Hetzelfde met douches. Geen omkijken naar twintig of vijftig centjes. De ambiance mag er ook zijn. De uitbater houdt wat kleinvee en dat vind ik best gezellig.

Het is me in 2015 zo goed bevallen dat ik in 2016 wederom naar Sleen ga. Nu met de Pioneer. Minstens zo omslachtig als de reis in 2015. Eerst op de fiets naar Sleen, met de bus (of trein) naar Uffelte, tent en tassen mee en in de bus of trein terug naar Sleen. Bus of trein? Ja, het maakt voor de reistijd helemaal niets uit. De overstap op de bus van Assen naar Sleen is gewoon hopeloos en je staat steeds een half uur (op zijn minst) te wachten. Ik begin de omgeving al beter te kennen en op een gegeven ogenblik ben ik wel een beetje klaar met 'altijd hetzelfde'. Ik kondig in 2016 dan ook aan volgend jaar ergens anders naartoe te willen, maar dat ik zeker terug kom! Als de vakantie dan weer dichterbij komt en als ik iedere keer in Sleen word overvallen door een vakantiegevoel, dan gaat het verlangen automatisch uit naar Sleen. Naar de camping met de gratis douches en de rollen wc-papier. Met een koelkast en magnetron voor de tentkampeerder. Met de geitjes, het konijn, de paarden en de Brahma-hanen. Ook al lijkt de omgeving als twee druppels water op dat van Uffelte. Het is het gevoel van 'even ergens anders zijn' en tegelijkertijd zo dichtbij huis. Niet alleen in kilometers maar ook in bijna identieke bossen en landwegen. Had ik al eens verteld dat ik een hekel heb aan reizen? Dat wil zeggen: Van A naar B. Als ik in B ben is het goed, maar de rit er tussenin. Sleen is voor mij dus de ideale B. Met bus en overstap is het twee-en-een-half uur en méér wens ik ook niet te reizen voor een vakantie.

maandag 20 augustus 2018

Raddraaien: Long John Baldry



De tweede en derde dag van de vakantie zijn vrijwel identiek verlopen. Ik merk nu pas hoezeer ik toe ben aan vakantie! Ik kan dit jaar niet zo goed tegen de warmte en het is dubbel boffen voor mij: Ik ben het meest in de buitenlucht tijdens mijn werkzaamheden. Betekent het dat ik de halve dag in bed lig? Nee, allesbehalve! Ik slaap juist erg goed op dit moment, maar ben in eerste instantie niet echt vooruit te branden. Pas tegen de avond krijg ik inspiratie en trek de wandelschoenen aan. Gisteravond ben ik naar het tankstation in Havelte gelopen voor rookwaar, vanavond wederom naar Havelte om 'last minute' boodschappen te doen voor vanavond. De heenweg moet beide keren 'snel', de terugweg mag ik zolang treuzelen als ik maar wil. Gisteravond heb ik een tijd lang op een bankje in het Uffelter Binnenveld gezeten, vanavond ben ik een flinke bocht om naar huis gelopen. Tijdens deze wandeltochten waan ik mezelf dat ik met vakantie ben. Voor wat het kamperen betreft, daarover moet ik nog een besluit nemen en vertrek niet eerder dan vrijdag. Ik neem in het weekend sowieso 'vrij' van Wolfman Radio. Morgen moet de Pioneer naar de dokter voor een nieuwe binnenband voor en achterband achter en ik hoop dat dit geen deuk in mijn vakantiebudget gaat opleveren. Vandaag eerst maar eens 'Raddraaien', ik ben bijna halverwege deze serie. Vandaag een single uit de eerste jaren zestig-bak: 'Let The Heartaches Begin' van Long John Baldry (1967).

Waar en wanneer? Dat moet in 1996 zijn geweest. Het is de tijd dat ik nog de Solex tot mijn beschikking heb. Ik koop deze single samen met 'I'm Backing Britain' van Bruce Forsyth (de vader van Julie van Guys'n'Dolls en Grant & Forsyth) bij de kringloopwinkel in Sneek. Deze zit op dat moment in de oude busremise aan de Bolswarderweg. Een jaar later zal een brand het pand in de as leggen. De Solex is dan net weer klaar voor de zomer. Ik weet niet precies waarom, maar volgens mij heb ik de Solex in de winter van 1995/96 nauwelijks gebruikt. Die zaterdag hebben we een toertocht vanuit Nieuwehorne. Het is een paar weken voor de Elfstedentocht en deze tocht is een 'generale repetitie'. Ik heb een paar maal 'uitval' en raak op een gegeven ogenblik de stoet kwijt en neem een verkeerde afslag. Ik beland bij een café waar, naar later blijkt, de Solex-club heeft gereserveerd voor een lunch. Volgens mij heeft de Solex de Elfstedentocht probleemloos volbracht en toch loopt het op het laatst met de Solex in mijn bezit. Waarom zou ik anders in december 1996 een damesbrommer hebben gekocht en in 1997 de scooter?

Wikipedia is niet zaligmakend. Ik heb dit meerdere malen gezegd en bij het huiswerk naar Long John Baldry blijkt het andermaal. Het is maar een nietszeggend detail: Kort voor zijn overlijden bezoekt Baldry de reünie ter ere van het veertigjarig bestaan van zijn school. Hij zou dan op zijn 24e nog steeds op school hebben gezeten. Ook Baldry zélf kan er wat van: Hij beweert dat hij de laatste is geweest die Marc Bolan in levende lijve heeft gezien. Hij zou Bolan een interview geregisseerd hebben en getuige zijn geweest van hoe Bolan weg rijdt in zijn Mini. Helaas Baldry, dat gaat niet werken! Bolan is die avond op stap geweest met vriendin Gloria Jones (van 'Tainted Love') en ze zijn beide stomdronken als ze in de auto stappen. Gloria zit achter het stuur en is ongetwijfeld de laatste geweest die Bolan in leven heeft gezien. Ik pak alvast een grove zeef om de bijdrage op Wikipedia te filteren om toch tot een verhaaltje te kunnen komen.

Ik heb iets gemeen met Long John: We zijn beide even lang. Dat is '6 foot 7 inch'. Wikipedia vertaalt dat als twee meter een, maar feitelijk is het ietsje minder dan twee meter. Een voet is dertig centimeter en een inch twee-en-een-half. Dan kom je uit op (afgerond) 1.98 meter. Let wel: Dat is voor Engeland nog steeds een immense lengte! Ik weet in mijn stampub in Mossley, Tollemache Arms, precies het moment wanneer ik dronken ben. Dan stoot ik mijn kop aan de deurpost. Ik moet altijd bukken om naar binnen (of buiten) te gaan. John William Baldry heeft hetzelfde probleem en krijgt al spoedig de naam 'Long John' mee. Baldry wordt geboren op 12 januari 1941 in East Haddon in Northamptonshire. In de vroege jaren zestig woont hij inmiddels in Londen en is dan een geziene gast in de lokale clubs als blues-zanger. Hij maakt zijn plaatdebuut met Alexis Korner's Blues Incorporated en ziet de latere Rolling Stones een voor een op het toneel verschijnen. In 1963 wordt hij zanger en leider van Cyril Davis' R&B All Stars dat na Davis' dood Long John Baldry & The Hoochie Coochie Men zal worden. Hij werkt in die tijd al samen met Rod Stewart en richt in 1965 de legendarische groep Steampacket op. Rod en Long John zijn de mannelijke zangers, Julie Driscoll de zangeres en Brian Auger de toetsenist. De groep houdt het niet lang vol en Driscoll en Auger gaan verder met The Brian Auger Trinity. Baldry sluit zich bij de band Bluesology. Zijn mede-muzikanten zijn pianist Reginald Dwight, Caleb Quaye en Elton Dean. De laatste zal later opduiken in Soft Machine. Als Dwight even later een podiumnaam nodig heeft, neemt hij de voornamen van Dean en Baldry en wordt Elton John.

Tot 1967 staat in Engeland een straf of verplichte behandeling op openlijke homoseksualiteit. Toch weten de vrienden van Long John al in een vroeg stadium dat hij een voorkeur geeft aan mannen. Het is omstreeks 1968 dat Baldry en Bernie Taupin Elton John vinden na een mislukte zelfmoordpoging. Elton heeft dan een relatie met een vrouw en komt in de knoop met zijn seksuele voorkeur. Baldry leert het hem te accepteren zoals het is en Elton John zal later over deze ervaring zingen in 'Someone Saved My Life Tonight'. Baldry zélf komt pas publiekelijk 'uit de kast' in de late jaren zeventig.

Hoewel Baldry een paar kleine hits heeft gehad met zijn blues-singles, moet er toch brood op de plank komen en hiervoor gaat hij in zee met een paar gelikte producenten bij platenmaatschappij Pye. Dat resulteert in een paar grote hits, alleen doet Baldry wel een hele grote concessie ten opzichte van de blues. 'Let The Heartaches Begin' is gewoon een ordinaire smartlap, maar het is desalniettemin een vette nummer 1-hit in Engeland. In ons land doet het slechts een 24e plek. In de begin jaren zeventig helpt Rod Stewart hem weer op het pad van de blues en heeft hij zijn meest succesvolle album. Op 'It Ain't Easy' nemen Stewart en Baldry elk een kant voor hun rekening en het is te danken aan Rod's doorbraak in 1971 dat de plaat hoog op de albumlijsten komt. In de midden jaren zeventig komt Baldry eveneens in een persoonlijke crisis en verdwijnt een paar jaar uit beeld. In 1979 maakt hij een comeback met de plaat 'Baldry's Out!'. Kort daarop verhuist hij naar Canada en zal het Canadese burgerschap aanvaarden. Hoewel hij nog geregeld optreedt, is Baldry's stem vooral bekend uit een paar films. Hij leent namelijk zijn stem voor animatie-films als 'Sonic The Hedgehog'. Hij overlijdt op 21 juli 2005 in Vancouver en is dan pas 64 jaar oud.

Nog even terug komen op Jimi Hendrix van afgelopen woensdag. Ik heb Peter gevraagd naar de oorsprong van het hoesje. Het blijkt een Belgische persing te zijn op het Barclay-label. Hij stuurt me een link naar een advertentie waar de handelaar meent dat het van 1970 moet zijn. Mijn inschatting is dat de plaat in 1975 is uitgebracht. Hij verschijnt in datzelfde jaar namelijk ook in Frankrijk als een Barclay. Het is en blijft een eigenaardig ding en ik hou me aanbevolen als er nog eens eentje opduikt. De 'Hey Joe' uit 'Het zilveren goud' is de Engelse persing en de Duitse persing heb ik in 2010 nog eens gekocht. Ik zal dadelijk even nadenken over een 'vakantieverhaaltje', want ik moest vanavond eigenlijk wel dubbel publiceren om weer iets op schema te komen?

zondag 19 augustus 2018

Een leven met Aretha



Je kan op Facebook pagina's van artiesten 'leuk vinden'. Ik heb een hele rij maar geen is zó actief als die van P.P. Arnold. Sommige artiesten en bands laten alleen van zich horen als we allemaal zo nodig de nieuwste plaat moeten aanschaffen, maar P.P. Arnold plaatst het hele jaar door berichten. Haar pagina wordt beheerd door een 'fan', maar achter ieder bericht staat van wie het afkomstig is. Pat draagt zelf het nodige aan tot de pagina. Het is ruim een week geleden als ik het emotionele bericht van P.P. Arnold lees op Facebook. Religieus als ze is, roept ze op tot gebeden voor Aretha. Ze beschrijft welke invloed Franklin op haar heeft gehad en dat haar leven er heel anders had uitgezien zonder deze invloed. Het is dan net bekend geworden dat Franklin op sterven ligt en het komt mij niet als een verrassing als ik hoor dat ze donderdag is overleden. Tijd voor 'Een leven met Aretha', ook omdat ik wat kanttekeningen wil plaatsen bij het sentiment op de sociale media. Natuurlijk niets dan respect voor de doden, maar je mag dingen wel in perspectief bekijken.

Om te beginnen ben ik in 1975 geboren. Té jong om de 'Blues Brothers' mee te maken en buiten een succesvolle compilatie-elpee in de jaren tachtig is er weinig reden om van Aretha Franklin te horen in de tijd dat ik opgroei. Ik leer haar kennen als duet-partner van George Michael in 'I Knew You Were Waiting For Me'. Jaren zestig-soul is nimmer een ding geweest in het ouderlijk huis en ik kan ook niet zeggen dat haar oude opnames veel in de gouwe ouwe-programma's op de radio zijn te horen. Ik denk dat 'Tour Of Duty' de volgende stap is in de ontwikkeling en natuurlijk de lijst van singles in het 'Hitdossier'. In 1991 speldt mijn buurvrouw me de wijsheid op dat 'soul voor watjes is' en ik wil allesbehalve een watje zijn. Ik denk dat 'The Weight' in januari 1993 mijn eerste single is en deze koop ik vooral uit fascinatie voor de Tipparade. Is het jullie wel eens opgevallen dat er geen telefooncellen zijn? In Steenwijk heeft nog heel lang eentje gestaan op het Steenwijkerdiep, maar ook deze is nu verwijderd. In 1993 staat in bijna elke buurt een telefooncel, behalve in onze dorpen. Je kan van alles doen in zo'n telefooncel: Schuilen voor de regen, stiekem een hijglijn bellen of auditie doen over de telefoon. Dat laatste gebeurt in 1993 in een televisiereclame. Het liedje is 'Natural Woman' van Aretha Franklin en het origineel wordt op cd-single uitgebracht. Ik koop dit schijfje en zal het de volgende jaren helemaal stuk draaien. 'Natural Woman' is de eerste keer dat ik écht wordt geraakt door de soul van Aretha Franklin.

Vijftien jaar later kan iedere vorm van schaamte opzij worden gezet. Ik word gegrepen door de soul en ga me hierin specialiseren bij het verzamelen en dj-en van singles. Dat betekent overigens niet dat mijn koffers uitpuilen van de Aretha Franklin-singles. Hoewel het momenteel lijkt of de hele wereld 'fan' is, ben ik nooit echt een grote Aretha Franklin-liefhebber geweest. Whitney Houston, Mariah Carey en een leger aan R&B-zangeressen zullen ons later 'vermaken' met woordloze gilletjes en uithalen en dat is iets waar ik persoonlijk op afknap. Aretha vindt dit als het ware uit, hoewel het een voortvloeisel is uit haar gospel-verleden. Als er dan toch gegild moet worden, heb ik zo mijn eigen favorieten. Bij Aretha gaan mijn nekharen overeind staan. Toch zijn er zeldzame momenten dat ze me pakt. Zo ben ik sinds een paar jaar idolaat van haar uitvoering van 'Bridge Over Troubled Water', om maar een voorbeeld te noemen. Wat 'het klootjesvolk' hoort in Aretha, hoor ik vermoedelijk in Mavis Staples. Twee zangeressen met dezelfde achtergrond en invloed, alleen heeft Mavis een stem die ik beter kan verdragen.

Zo komen we langzamerhand bij het 'niet-zo-vriendelijke' deel van dit bericht. Ik vind namelijk geen enkele reden om te treuren sinds haar overlijden. Ik begrijp vanzelfsprekend dat de familie hier alle recht toe heeft, maar ik heb me nogal gestoord aan de valse sentimenten van de afgelopen dagen. Ik geef het al aan in de tweede alinea. Als je de 'Blues Brothers' hebt gemist, hoor je tot haar duet met George Michael niets van Aretha en datzelfde geldt voor het grootste deel van de jaren zeventig, negentig en de nieuwe eeuw. Aretha is 'gewoon' een zangeres-op-leeftijd die wordt herinnerd voor haar werk uit de late jaren zestig. Ik denk dat het correct is om Aretha te herinneren als een 'invloed'. Of het nu country, R&B, pop of jazz is... bijna iedere zangeres noemt Aretha als een grote invloed. Bij menig zangeres kun je de invloed direct horen. Dat is tijdens haar leven het geval gewest en ze 'leeft' verder hierin. Hoeveel zangers en zangeressen kunnen dit na vertellen? Artistiek gezien heeft Aretha in de jaren zeventig en tachtig platen gemaakt die je nog niet eens in de voortuin wil hebben, laat staan in de buurt van je hifi.

Het is de tijd waarin we leven. Vroegere idolen bereiken nu de leeftijd dat het leven voorbij is. Bij iemand als David Bowie was het verdriet om de persoon en artiest helemaal terecht in mijn optiek. Bowie was een man die zichzelf blééf vernieuwen en nog geregeld met een verrassende plaat op de proppen kwam. Voor Aretha en vele andere coryfeeën uit de jaren zestig en zeventig geldt dat hun artistieke hoogtepunten al lang verleden tijd zijn. Positief eindigen: Haar invloed leeft voort bij de huidige zangeressen en dat zal vast worden overgenomen door toekomstige generaties. Het kopen of beluisteren van een nieuw album van zo'n zangeres is het grootste eerbetoon dat je aan Aretha Franklin kan brengen.

zaterdag 18 augustus 2018

Eretitel: 'Sailing'



Hoewel dit eigenlijk nog het bericht van donderdag is, is voor mij de vakantie begonnen. De eerste vakantiedag heb ik helemaal niets gedaan. Ja, uitrusten in bed en vanavond een radioshow doen. Een paar plannen, maar die zijn uitgesteld tot morgen. Ook moet ik nodig publiceren om niet veel verder achterop te raken. Er staat 'Een leven met Aretha' in de steigers, maar weet niet of ik daar vanavond nog zin in heb. Wellicht dat ik vanavond wat vroeger ga slapen en dat ik dan iets aan de zondag heb. Gisteravond heb ik overigens een fraaie 'comeback' gemaakt met 'Floorfillers' en heb na drie uren nog steeds schik in de show. Volgend jaar maar weer eens overnieuw doen. Ik merk weinig van de wind op dit moment en toch hang ik de zeilen in model. We gaan vanavond namelijk drie keer zeilen. De 'Eretitel' is 'Sailing'.

3. Christopher Cross (1979)
Het is een omgedraaide wereld in de 'Eretitel' vanavond. De uiteindelijke nummer 1 in deze 'Eretitel' is namelijk de 'extra' titel om 'Listen Carefully' compleet te maken. Het is achteraf gezien mijn ultieme favoriet. Eerst Christopher Cross. Mijn zus voedt me op met Abba en Electric Light Orchestra. Bij de eerste krijg ik uitslag als ik meer dan twee liedjes achtereen hoor, qua ELO lust ik alles. Christopher Cross hoort eveneens in haar hobby. Tot zover ik weet, heeft ze alle albums van de zwaarlijvige zanger en 'Sailing' weerklinkt eveneens in huize Louwsma als ik leer fietsen en kwijlen over mijn speelgoedautootjes. Ik weet het: Ik heb een paar maanden geleden nog een single van Cross gekocht, maar verder is het vooral de associatie met mijn zus. Zijn 'Sailing' is vandaag de hekkensluiter.

2. Sutherland Brothers (1973)
De gebroeders houden van het leven op het water. Hun originele 'Sailing' staat namelijk op het album 'Lifeboat'. De plaat flopt in eerste instantie. Twee jaar later neemt Rod Stewart het nummer op voor zijn elpee 'Atlantic Crossing' en de rest is geschiedenis. Het nummer zal voor immer aan Rod The Mod worden verbonden, maar is dus oorspronkelijk van Sutherland Brothers. De broers gaan in hetzelfde jaar een samenwerkingsverband aan met label-genoten Quiver en Sutherland Brothers & Quiver zal in 1976 uiteindelijk een grote hit hebben met 'Arms Of Mary'. De reden waarom ik Sutherland Brothers heb uitgekozen en niet Rod Stewart, is het feit dat de gebroeders een stevig windje in de zeilen hebben. De begeleiding is iets meer uptempo dan de kabbelende drift van Rod Stewart. Het mag op een tweede plek.

1. Mike Oldfield (2014)
Veertig jaar nadat Virgin 'Tubular Bells' heeft uitgebracht, komt Mike Oldfield met het album 'Man On The Rocks'. 'Sailing' is het openingsnummer. De albums van Mike Oldfield hebben allen een sfeer van positivisme en 'Sailing' is meteen een fraaie binnenkomer. Het is de snelste van de drie uit deze 'Eretitel' en het is gewoon een erg fijn 'feelgood' rock song zoals we ze niet vaak horen van Oldfield. De pretenties van eerdere uitspattingen zijn overboord gezet in dit nummer. Het blijkt nu zelfs mijn favoriete 'Sailing' te zijn.

Ik ga maandag of dinsdag concrete plannen maken voor een eventuele vakantie en dus weet ik niet of donderdag een 'Eretitel' voorbij komt. Ik denk dat het pas over twee weken wordt. Ik ga dan driemaal dé levensvraag stellen.

woensdag 15 augustus 2018

Het zilveren goud: augustus 1993 deel III



In de vroege uren van nieuwjaarsochtend 2009 word ik door een paar 'kennissen' uit het stapcircuit overgehaald mee te gaan naar een feestje 'waar ook iets te snuiven valt'. Ik ben de gastheer van die ochtend altijd nog dankbaar. Hij laat iedereen binnen en sluit pardoes de deur als ik wil volgen. Ik loop door het park van Steenwijk naar huis en bedenk me dan dat het wellicht een goed idee is om in 2009 de drugs een jaartje te laten staan. Vier maanden later zet ik eveneens een punt achter de alcohol en sindsdien laat ik mijn geest niet meer vertroebelen door een chemisch goedje. Armand heeft het vaak genoeg uitgelegd in 'Lijpe Harrie': Er is in wezen niet zoveel verschil tussen soft- en harddrugs, alleen komt Magere Hein bij het laatste eerder om het hoekje kijken. Ik zal volgende maand, september 1993, het gebruik van cocaïne van dichtbij meemaken, maar verder is harddrugs in de jaren negentig voor mij 'ver van mijn bed'. Een jointje is een stuk onschuldiger daarentegen en met name in 1997 is er sprake van een geregelde wiet-consumptie. Ik hoef het zelf niet te kopen, ik breng vaak een pakje shag of een fles wijn mee voor de gastvrouw en mag vervolgens, op welk moment ook, mee genieten van haar jointjes. Het duurt pas tot nieuwjaarsdag 2005 eer ik mijn eerste snufje speed neem. In Steenwijk is dat allemaal een stuk 'normaler' dan in Sneek. De daaropvolgende drie jaar 'kick' ik zo héél nu en dan een weekendje op speed. Cocaïne doe ik alleen als de speed niet voor handen is, maar vind het effect minder fijn. Verder kan ik een eenmalig crack-avontuur aan mijn spaarkaart toevoegen. Toch is het allemaal ooit onschuldig begonnen. In 1993 om precies te zijn!

Mijn eerste aanraking met wiet? Ten tijde dat Bert de jukebox-winkel Twister bestiert, heeft hij ook de eerste coffeeshop in Sneek: Heaven. Als Twister dicht zit, kun je informatie inwinnen bij Heaven en zo maak ik voor het eerst kennis met de geur van wiet. In 1990 opent Sunrise en ik ben in eerste instantie alleen maar gefocust op de platen. Als ik de geur herken, ben ik nauwelijks geschokt. Drugs is een onbekend oord voor mij, maar ik ben idolaat van enkele platen die onmogelijk zonder gebruik van verdovende middelen tot stand zouden zijn gekomen. Bovendien rook ik vóór 1992 niet. Het is in februari of maart 1993 als ik in een rebelse bui op een donderdagavond een zakje wiet haal bij Heaven. Ik heb heel vaak het procedé gezien van een jointje rollen met twee normale vloeitjes en een filter, maar ik kan het maar niet voor elkaar krijgen. Ik heb dan geen 'crusher' en het zijn met name de scherpe stukjes die gaatjes prikken in de vloei. Het rollen is ook een drama. Tot slot draai ik een sjekkie met her en der een pluk wiet en stop een stukje karton in het mondstuk. Het effect is goed! Ik ben die avond knetterstoned en raak in paniek. Ik loop van kroeg naar Het Bolwerk en weer terug en dat de hele avond door. Het is duidelijk: Wiet is niet aan mij besteed?

Een paar maanden later heb ik het hier over met Willem van de ziekenomroep. Willem rookt dan al dertig jaar wiet en gebruikt het zelf als 'een pittige sigaret'. Hij wordt nauwelijks meer stoned. Hij draait twee kleine joints: Eén voor zichzelf en een 'lichte' voor mij. Het kán dus wel! In 1993 ga ik mezelf voor het eerst begeven in de Sneekweek. Dat is het leukste wanneer je met een groep vrienden gaat, maar bij gebrek aan een groep vrienden met dezelfde interesse ga ik in mijn eentje. Ik heb een plan voor deze avond en fiets dus eerst langs Heaven. Dat heeft voorgedraaide joints in de aanbieding. Ik neem eentje en rook het achter op een verlaten parkeerterrein op. Daarna kan het plezier beginnen? Het hakt er goed in! Ik kan me een kwart eeuw later nog herinneren hoe mijn schoenen voelen als ik naar het volgende café loop. Het is alsof mijn voeten bij iedere stap weg zakken in de blubber. Later zie ik grappige 'Looney Tunes'-filmpjes in mijn hoofd en lach me wezenloos. Ik blijf net zo lang in Sneek totdat ik voel dat het gevoel weg gaat en thuis in Jutrijp hoeven ze hier niets van gemerkt te hebben. Het katerige gevoel van de maandag weet ik te onderdrukken. En dan komt de dinsdag!

Ik ontwaak met een enorme jeuk. In eerste instantie denk ik dat ik ten prooi ben gevallen aan een kudde steekvliegen, maar opeens jeukt het overal. Eenmaal beneden begrijp ik wat er aan de hand is: Ik zit onder de uitslag. Ik heb de nodige inentingen gehad als kind, maar verder heeft de uitslag veel weg van Rode Hond. Ik krijg meteen een krabverbod en moet de jeukende plekken behandelen met talgpoeder. Ik zou de woensdag met een kameraad op de braderie van Workum staan, maar dit moet ik die middag af zeggen. De Rode Hond duurt echter precies 24 uur: De woensdag is geen plekje of vlekje meer te herkennen. Hoe is dit toch mogelijk geweest? Ik heb hiervoor een verklaring. Je hebt twee soorten softdrugs: Wiet en stuff. Wiet is een verzameling gras en blaadjes, bij stuffies is de boel vastgekoekt en maak je het door verhitting klein voor verwerking in een sigaret. Ik blijk een allergie voor stuff te hebben. De jaren erop kijk ik erop toe dat ik alleen maar wiet in mijn joints krijg en zal ik nimmer kant-en-klare joints kopen.

Ik ga dus niet met Bouwe naar Workum en spendeer in de plaats daarvan mijn dag op de braderie en rommelmarkt van Hardzeildag, de woensdag van de Sneekweek. De eerste vijf singles komen daar vandaan. De overige twee koop ik de volgende vrijdag bij de antiekboerderij in Molkwerum waar ik in 1997 mijn scooter zal kopen. Dat levert eveneens de nummer 1500 op en hiervoor moeten jullie wachten tot volgende week. Of... de week erna. Dat hangt af van welke dagen ik met vakantie ga, als ik al met vakantie ga.

1493 Clair-Gilbert O'Sullivan (NL, MAM, 1972)
1494 Where Did Our Love Go-The Supremes (NL, Motown, 1964)
1495 The Zip-MFSB (NL, Philadelphia, 1975)
1496 High Above My Head-Ray Thomas (NL, Threshold, 1975)
1497A Mr. Bojangles-The Nitty Gritty Dirt Band (NL, United Artists, 1971)
1497B Hey Joe-The Jimi Hendrix Experience (UK, Polydor, 1966)
1498 Purple Haze-The Jimi Hendrix Experience (US, Reprise, 1967, re: 1968/1972?)

Gilbert O'Sullivan, MFSB, Ray Thomas en Nitty Gritty Dirt Band hebben allen fotohoesjes. In geval van de laatste is dat een titelhoesje zoals de Nederlandse EMI die in de jaren zeventig maakte voor menige single, maar we rekenen het desondanks tot een fotohoes. Bij de tweede single van Jimi Hendrix word ik niet veel wijzer van 45cat. Het schijnt dat deze originele 'back-to-back-hits' van 'Purple Haze' en (volgens het label) 'Foxey Lady' al in 1968 is uitgebracht en waarschijnlijk in 1972 opnieuw is geperst. Mijn single is uit de eerste oplage en dan weet ik niet vast te stellen of dat in 1968 (het jaar van in ieder geval een promo) of 1972 is geweest. Ik heb de single ook niet bij de hand. 'Hey Joe' heb ik later nog eens in de Duitse persing gekocht. Singlehoesjes heeft twee varianten van 'Hey Joe' staan en deze leek me het meest exotisch boven dit bericht. Ben eigenlijk best benieuwd welke persing dat is, want ik kan het hoesje niet vinden op 45cat.

dinsdag 14 augustus 2018

Week Spot: Solomon Burke



Ik heb het geschreven in het vorige bericht: De vakantie is nog niet helemaal zeker, maar ik ben sowieso van plan om even vrijaf te nemen van de radio. Dat betekent in dat geval dat ik komende zaterdag de laatste 'special' ga doen in 'Do The 45'. Zaterdag zet ik de platen uit de Blauwe Bak centraal die oorspronkelijk in 1975 en 1976 zijn opgenomen en op de markt zijn gebracht. Voor de Week Spot maakt het allemaal niet veel verschil. Ik heb eerder het thema van de radioshow aangepast aan de Week Spot dan andersom. Alleen 1975 levert een halve bak op. De jaren 1975 en 1976 bieden me krap honderd singles en dus laat ik 1977 even achterwege. De Week Spot komt zoals verwacht uit 1975, mijn geboortejaar. Ik ontdek vanavond dat het een b-kant is, maar ja... 'the treasures are always on the flipside'? De Week Spot van deze week is 'Everlasting Love' van Solomon Burke.

Ik heb deze titel al eens gehad in 'Listen Carefully' (onze 'Eretitel') en, nee, daar zit Solomon Burke niet tussen. Het moge duidelijk zijn dat dit niet de 'Everlasting Love' is die we kennen van The Love Affair (en oorspronkelijk van Robert Knight) Het is vooral de eerste twee jaar na Burke's dood dat 'het klootjesvolk' opeens de mond vol heeft van Solomon Burke. Alleen maar omdat 'toevallig' op Schiphol is overleden en een album had opgenomen met De Dijk. Als hij niet dat album had opgenomen, had niemand hem gekend. Solomon Burke is iemand die een hele grote stempel heeft gedrukt op de zwarte rhythm & blues in de jaren zestig, maar die het nooit heeft terug gezien in eigen verkoopsuccessen. Ja, okay, hij heeft in de vroege jaren zestig een paar grote hits gehad, maar zijn invloed reikt veel verder dan deze vijf jaren. Ik zou een bericht ter grootte van een telefoonboek kunnen schrijven, maar zal proberen het beknopt te houden.

James Solomon McDonald is zijn officiële naam. Hij wordt geboren op 21 maart 1940 in Philadelphia. Hij komt uit een zeer muzikale familie. Twee van zijn broers hebben in 1968 en 1971 succes met hun bandje The Show Stoppers en de hit 'Ain't Nothin' But A House Party'. Hij schudt in 1960 de handen van Jerry Wexler en Ahmet Ertegun en daarmee is een platencontract een feit. Met name 'Cry To Me' en 'Everybody Needs Somebody To Love' zullen gretige aftrek vinden bij de blanke rhythm & blues-bands uit Engeland. Burke wordt beschouwd als de man die een brug heeft geslagen tussen rhythm & blues en soul, of...? Zonder Solomon Burke zou de term 'soul' niet hebben bestaan. Over een invloedrijk figuur gesproken!

Laat er geen gras over groeien: Solomon Burke is een diep gelovig man. In de jaren zeventig mag hij zichzelf 'voorganger' noemen en zijn kerk groeit tot dertigduizend leden in 2010. Hij blijft gedurende zijn loopbaan vasthouden aan het geloof en dat brengt hem in een lastig parket. De kerk heeft in de decennia ervoor verscheidene jonge gemeenteleden verloren aan 'de muziek van de duivel': De blues en de latere rhythm & blues. Op een gegeven ogenblik wordt het voor Atlantic belangrijk om Burke een plek toe te kennen in de muziek. Ze willen hem aanvankelijk dopen als blues-artiest. Burke heeft de nodige bezwaren en overlegt met het bestuur van de kerk die hij op dat moment bezoekt. Nee, blues of rhythm & blues rijmt niet met Burke's geloof. Zijn zang vloeit rechtstreeks uit zijn ziel en Burke mag de claim op zich nemen dat hij de term 'soul' heeft bedacht. Opnieuw is er overleg met de kerk en dan gaan de duimen omhoog. Arthur Conley mag met zijn hit 'Sweet Soul Music' de term verder bekend maken en sindsdien spreekt nauwelijks nog iemand van rhythm & blues. Dat laatste wordt in verband gebracht met de rauwere soul van vóór 1965. Latere 'rauwe soul' zit al snel in de hoek van de blues.

Burke blijft ongeveer tien jaar bij Atlantic en heeft slechts vijf jaar echt succes. Vanaf 1969 wisselt hij geregeld van platenmaatschappij en heeft een kleine hit met John Fogerty's 'Proud Mary'. 'Lookin' Out My Back Door' is echter weer een teleurstelling. In 1974 tekent hij bij Chess en maakt twee albums die beide tegenvallende verkoopresultaten opleveren. 'Let Me Wrap My Arms Around You' bereikt een 72e plek op de Amerikaanse R&B en doet niets op de Billboard. Als je deze single omdraait, krijg je 'Everlasting Love'. Voor hedendaagse dj's is dit zonder meer de meest interessante zijde.

Ja, ik zet de turbo aan, hoewel ik daar Burke tekort mee doe. In de jaren tachtig maakt hij een aantal gospel-albums en staat hij in de Nederlandse Top 40 met zijn uitvoering van 'A Change Is Gonna Come'. In 2010 is Burke reeds ernstig ziek en verlaat hij vrijwillig het ziekenhuis. Medici hebben hem afgeraden om de reis naar Nederland te maken, maar er is niets dat Burke ervan weerhoudt. Op de tiende van de tiende in het tiende jaar van de nieuwe eeuw, 10 oktober 2010, arriveert Burke op Schiphol. Hij zal de volgende dag het nieuwe album met De Dijk presenteren in Amsterdam. Op Schiphol wordt hij onwel en bezwijkt onmiddellijk. Er vindt geen autopsie plaats.

Zonder Burke zou de term 'soul' niet hebben bestaan en zou ik mijn weblog niet Soul-xotica hebben genoemd. Het zou evenmin Rhythm & Blues-xotica hebben geheten, want er bestaat geen fiets met hulpmotor met de naam Blues-X. We hebben dus heel veel te danken aan de dominee en daarom prijs ik met alle liefde deze week 'Everlasting Love' aan!

Raddraaien: Brooklyn, Bronx & Queens Band



Hoe vaak moet ik het nu nog zeggen, stomme praatpaal? Ik ga dit jaar niet op vakantie naar Italië!!! Even ontspannen een volgende aflevering van 'Raddraaien' voorbereiden en er vervolgens achter komen dat ook dit verhaal voor een gedeelte in Italië afspeelt. De vakantie staat sowieso op losse schroeven, maar daar kan ik volgende week wellicht meer uitsluitsel over brengen. Aan de ene kant gaan een paar andere zaken voor op de vakantie en aan de andere kant: Mijn vakanties kunnen relatief goedkoop zijn. Vrijdag is voorlopig mijn laatste werkdag en ik heb wederom twee weken verlof. Vandaag is nog geen sprake van vakantie want ik heb twee berichten voor de boeg. Eerst de aflevering van 'Raddraaien'. Gisteren mocht ik een plaatje uitzoeken uit de eerste jaren tachtig-bak, vandaag is de tweede aan de beurt. Dat levert een heuse 'klassieker' op in huize Louwsma: 'On The Beat' van Brooklyn, Bronx & Queens Band uit 1982.

Waar en wanneer? De eerste vraag is niet moeilijk te beantwoorden. De tweede vergt het nodige denkwerk maar blijf desondanks bij het jaar 2006. Hoewel? Het kan ook 2005 zijn geweest. Het is een vrijdagmiddag. De avond ervoor heb ik zwaar 'getafeld' en herinner me meteen dat ik die middag een bardienst moet draaien in De Buze. Dat komt me op dit moment niet erg gelegen om het zwak uit te drukken. Zodra ik De Buze binnenstap, krijg ik al bonje met iemand en dus zie ik een fraai excuus om mijn kont weg te draaien van de vrijwilligersdienst. Ik vlucht meteen naar het station en pak de trein naar Zwolle. Ik heb plaatjes verdiend! Ik ga naar Minstrel en zal vast ook nieuwe elpees hebben gekocht, alleen kan ik die nu net niet herinneren. Dat zou het een stuk eenvoudiger hebben gemaakt. Voorts duik ik in de uitverkoopbak van de singles en neem een flinke greep daaruit. Het merendeel is jaren zeventig en tachtig maar ook de, redelijk zeldzame, single van Rod-Ken & The Cavaliers. Dat is dan weer een vroege Joe Meek-productie. 'On The Beat' van Brooklyn, Bronx & Queens Band mag eveneens mee. Ik moet het nummer ontelbare keren hebben gehoord vanaf de zolder in Jutrijp, maar dank mijn interesse vooral aan een 'remix' uit de eind jaren tachtig.

Daarvoor gaan we naar de zomer van 1988. De bootleg is al een tijdje populair in de discotheken, maar in 1988 brengt Tolgo Balkan zijn 'Joint Mix' officieel op de markt als Flim Flam. De plaat valt meteen op dankzij de zeer charmante boer, fraai kraswerk met Vivaldi en de bonte parade van samples. Ik moet begin jaren negentig niet zoveel hebben van het voorbije decennium maar 'Joint Mix' is één van de eerste singles uit het tijdperk dat ik tweedehands koop. Dan ontstaat meteen ook een tweede interesse: Ik wil de gebruikte samples in de oorspronkelijke vorm leren kennen. Zo kom ik dus ook uit bij 'On The Beat' van Brooklyn, Bronx & Queens Band. Ik kan me voorstellen dat broer Henk de plaat heeft grijs gedraaid, maar dankzij Tolgo Balkan leer ik het opnieuw waarderen. Er is zelfs een tijd geweest dat 'On The Beat' in de (reserve-) Blauwe Bak heeft gestaan, maar dat is alweer jaren geleden. Inmiddels zou het best weer eens kunnen.

Het verhaal van B.B. & Q. begint met Jacques Fred Petrus. Hij wordt op 22 februari 1948 geboren in Guadaloupe. Hij is slechts vijftien jaar oud als hij als dieselmonteur op een vrachtschip werkt. Dan wordt Petrus opeens besmet met het rhythm & blues-virus. Hij vertrekt naar Parijs om als dj te werken in enkele clubs. In de vroege jaren zeventig trekt Petrus naar Milaan en werkt daar als dj in grote clubs en discotheken als 'Good Mood'. Hij ontmoet een muziekstudent, Mauro Malavasi, en samen zetten ze enkele publicatiemaatschappijen op en openen een platenstudio in Bologna. Vanaf 1978 gaan Malavasi en Petrus zich toeleggen op het schrijven en produceren van liedjes. Ze huren een gezelschap muzikanten in en de zangers en zangeressen worden met de hand geplukt en wisselen per opname. Het eerste grote succes voor het duo komt in 1981 met Change en haar 'A Lover's Holiday'. Op 'The Glow Of Love' zijn zelfs Luther Vandross en Jocelyn Brown van de partij. Vanaf Change is het slechts een kleine stap naar B.B. & Q. Band. Hoewel Petrus vele andere producties aflevert, is geen van de acts zo populair als Change of B.B. & Q.

Spil van de band is basgitarist Paris Ford, beter bekend als Peewee Ford. Hij wordt door Petrus aangesteld om een band samen te stellen. Als blijkt dat de leden afkomstig zijn uit de wijken The Bronx, The Queens en Brooklyn, besluiten Petrus en Malavasi de groep B. B. & Q. te noemen, hoewel het meerdere varianten op het thema heeft gehad. Onze 'On The Beat' is één van de weinige releases waar de bandnaam voluit wordt geschreven. B.B. & Q. maakt drie albums voor Capitol. De laatste is de meest funky van het stel maar tevens de minst verkopende. Het is het moment waarop Capitol de groep overboord zet. Petrus tekent in 1985 een contract bij Elektra en dat resulteert in de cult-elpee 'Genie'. Het titelnummer is in ons land nog een hit, maar over het algemeen flopt de plaat overal en zijn de nummers tegenwoordig geliefd onder dj's van post-disco uit de midden jaren tachtig. Petrus wordt in 1986 gepakt voor het ontduiken van belastingen en wordt in 1987 op mysterieuze wijze vermoord. Hij is dan nog maar 39 jaar.

Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit waar ik ben en wat ik doe. In de kroegen is het steevast een ritueel om 'On The Beat' te draaien en vaak niet ver verwijderd van 'I Can Make You Feel Good' van Shalamar. Het heeft in de 'Soul-x-rated' gezeten alsook in verschillende radioshows. Ja, het kan gerust tot een 'Floorfillers'-klassieker gerekend worden. Ik zal het voorzichtig zeggen: Het lijkt erop alsof ik komende vrijdag nog één keer 'Floorfillers' ga doen. Gewoon voor de lol, hoewel ik hoop dat ik het niet weer (zoals vorig jaar) na een half uur al zat ben.