Eindstreep: oktober 2023

De tijd vliegt. Het is twee maanden geleden dat mijn vakantie begon en over twee maanden is 2023 alweer verleden tijd. Qua platen ben ik deze maand ook weer flink tekeer gegaan en dus kan ik jullie twee top tien-lijstjes presenteren. Ik ben van plan om binnenkort nog eens naar Beilen te gaan. Ik heb immers de andere kringloopwinkels ook nog niet bezocht en bovendien wil ik nog wel eens door de bak singles die deze maand zorgt voor de Gele Bak-top tien. Laten we ook maar eens beginnen met deze Gele Bak. In totaal kan ik 39 singles toevoegen. Daar heb ik de dubbele en eventuele Engelse persingen niet bij gerekend. Als ik daaruit een top tien moet kiezen, zou deze er als volgt uit zien.

1. Wanted - The Dooleys

2. Ghetto Heaven - The Famly Stand

3. I Was Made For Dancin' - Leif Garrett

4. Rough Justice - Bananarama

5. Queen Of Hearts - Dave Edmunds

6. Watching The River Run - Loggins & Messina

7. My Oh My - Sad Café

8. Reggae Motion - The Aces

9. French Kiss - Lil Louis

10. Requiem - Slik

De Blauwe Bak is deze maand echter de winnaar met maar liefst 49 nieuwe aanwinsten. Verder zijn er van deze maand nog tien platen onderweg hoewel 'Warpaint' van The Monophonics officieel pas op 17 november wordt uitgebracht. Er zijn totaal 17 singles die ik als 'dubbel' reken en dan komt het rekensommetje uit op 115 singles in totaal. De top tien van de Blauwe Bak ziet er als volgt uit.

1. Beautiful Things For You - Cortez Greer & The Lifters

2. Make Love To Me - Maxine Brown

3. Put A Little Love On Me - Delegation

4. I Was A Boy - Billy Shields

5. Let Love Fill Your Heart - Meditation Singers

6. Oo Wee Baby I Love You - Fred Hughes

7. Reeling - Say She She

8. The Second Time Around - Shalamar

9. Shadows - Smith & The Honey Badgers

10. I Can't Make It - Alvarez

En de laatste is afgelopen zaterdag binnengekomen en zal ik in een volgende 'Singles round-up' nader aan jullie voorstellen.

Week Spot: Say She She

Het is komend weekend The Big One in Engeland waar we met Wolfman Radio live verslag van brengen. Ik heb vorig jaar al niet echt meer 'homebase' gedaan en op zichzelf is dat ook niet nodig. In de eerste jaren is het altijd weer uitdokteren op The Big One om een stabiele uitzending te krijgen en met de geluidslevels op de juiste standen. Dan is het een must om iemand 'thuis' te hebben met een goed stel oren. In de jaren 2014 en 2015 begin ik al héél vroeg op zaterdag en zondag met ontbijtshows en neem ik het weekend vrij van werk. De laatste jaren tot 2020 neemt dat steeds verder af. Vorig jaar was de eerste echte The Big One sinds 2019 en toen heb ik niet eens meer vrij genomen. De uitzending verloopt probleemloos en ik schat in dat dit hetzelfde resultaat gaat hebben in 2023. Ik ga dus alleen 's avonds na afloop een uurtje de lucht in met wat muziek uit de late jaren zeventig en vroege jaren tachtig. Wellicht nog een 'pre-show' op zondagmiddag maar verder niet. Ik heb doorgaans een Week Spot in deze week die in de verte iets met reggae van doen heeft, maar ik kan geen interessante plaat vinden uit mijn collectie die ik kan gebruiken. Ik heb Desmond Dekker al in maart of april als Week Spot gehad en de single van Nico Collins & Soul Chance is gewoon pure reggae. Dan speelt er voortdurend een nummer in mijn hoofd en na even nadenken weet ik het weer. Het is, achteraf gezien, de meest recente single van Say She She die een paar weken geleden al een Week Spot hebben gehad met 'Trouble'. Ik ga er dus andermaal een Jantje van Leiden van maken en roep bij deze 'Reeling' van Say She She uit tot Week Spot. Het verhaal over de groep kunnen jullie vinden bij het bericht van 21 september.

Honderd achteruit: Smokey

Het is vandaag niet meer tot een fietstocht gekomen. In plaats daarvan heb ik thuis nog wel het ene en het andere te doen en los ik een lokaal stankprobleem op door mezelf onder de douche te sturen. Het blijft dus bij tien afleveringen van de 'Singles round-up' deze maand en dat is wederom genoeg voor twee top tien-lijsten morgen. Qua bericht zit ik even te dubben wat ik vanavond ga doen. Ik heb even in mijn fotoarchief gekeken maar geen geschikte foto van deze week uit het verleden buiten een paar héle donkere foto's van 2017. Ik wil ook wel alvast beginnen met een Week Spot maar kan niet een keuze maken. Na lang wikken en wegen besluit ik terug te keren naar de 'Honderd achteruit'. Vanavond de nummer 54 uit de Gele Bak Top 100 van 2022 en daar vinden we 'If You Think You Know How To Love Me' van Smokey uit 1975. Tegenwoordig staat het nummer als Smokie op de cd's maar ik hou de originele spelling aan.

In de jaren negentig koop ik eens een flinterdunne biografie van Smokie op de vlooienmarkt. Het boekwerkje komt uit 1977 of 1978 en is haastig geschreven om een graantje mee te pikken van het succes. Er is één zin uit het boek welke me altijd is bij gebleven. Volgens de schrijver speelt de band vóór het verkoopsucces soms voor een slok bier en een handjevol pinda's. Zelf denk ik dat 'peanuts' daar een beetje verloren is geraakt in de vertaling maar het beeld is wel komisch. Hoewel de groep jong en fris oogt in de midden jaren zeventig zijn de muzikanten al flink door de wol geverfd. De geschiedenis begint in 1963 als Ron Kelly en Alan Silson elkaar ontmoeten in een muziekwinkel in Bradford. Twee dagen later bevinden de heren zich in een oefenruimte met zanger Chris Norman en bassist Terry Uttley treedt even later toe. De band noemt zichzelf The Yen en in 1965 wordt deze naam ingeruild voor The Sphynx en even later gaat de band Essence heten. De band gaat alle clubs langs in de omgeving van Bradford totdat eind 1966 de stekker eruit gaat. De verschillende leden voegen zich bij een bestaande band en als Chris Norman halverwege 1967 de microfoon overneemt, is het feitelijk een vervolg van Essence. Even later gaat de groep zich The Four Corners noemen. In april 1968 noemen de muzikanten zichzelf The Elizabethans op aanraden van hun kersverse manager Mark Jordan. Op 9 december 1968 is de band voor het eerst te zien op de beeldbuis te zien. In 1970 komt het tot een contract bij RCA en de eerste single heet 'Light Of Love'.

Ook is de band te horen op een plaat met Ronnie Storm maar dan onder het pseudoniem Fuzzy And The Barnets. Producent en schrijver Steve Rowland van Family Dogg hoort de band spelen en biedt hen een contract aan. Family Dogg-bandlid Albert Hammond schrijft een nummer voor hen maar besluit op het laatste moment het voor zichzelf te houden. 'It Never Rains In Southern California' is Albert's eerste solohit. Hammond schrijft echter een andere single voor de band en deze verschijnt in 1971. Eind 1971 neemt de BBC-discjockey Dave Eager de rol van manager op zich. Rond deze tijd heeft Chris Norman last van een ernstige infectie welke voor zijn kenmerkende raspende stemgeluid zal zorgen. De band leert leven met de nieuwe stem. Eager stelt de mannen voor aan Nicky Chinn en Mike Chapman maar die zijn niet bepaald onder de indruk. Het is Eager's overredingskracht welke ervoor zorgt dat Chinnichap gaat investeren in de groep. Eind 1974 krijgt de band het geld om nieuwe geluidsapparatuur te kopen en gaat meteen door naar de studio om de debuutelpee op te nemen.

De band heet dan al een tijdje Smokey zonder dat iemand zich daar druk over heeft gemaakt. De titeltrack van 'Pass It Around' is de eerste single voor Smokey maar dit levert nog geen succes op. Pas als de band op tournee gaat met Pilot komt het (mede dankzij Pilot?) eindelijk van de grond. Met 'Changing All The Time' uit september 1975 begint het succesverhaal. Tegelijk dreigt Smokey Robinson de band voor het gerecht te slepen als ze hun naam niet veranderen. De band kiest eieren voor haar geld en Smokey wordt Smokie. 'If You Think You Know How To Love Me' piekt in Engeland op de derde plek en in Ierland en Zuid Afrika op nummer twee. In Amerika en Australië breekt het ternauwernood door tot de top 100. In Nederland is de plaat goed voor een vijftiende plek in de Top 40.

Gedurende 1977 en 1978 zal Smokie op het hoogtepunt zijn. In ons land bezetten zowel 'Living Next Door To Alice' als 'Lay Back In The Arms Of Someone' de eerste plek van de Top 40. In 1978 staat Chris Norman in de top tien in een duet met Suzi Quatro: 'Stumblin' In'. Vanaf 1979 neemt Smokie steeds meer afstand van Chinn en Chapman en dat komt de verkoopresultaten niet ten goede. Vooral Chris Norman gaat ook buiten de groep werken en schrijft onder andere de eerste hit van voetballer Kevin Keegan in 1979.  Na 'Strangers In Paradise', het Smokie-album uit 1982, gaat de band werken aan twee parallelle albums. Aan de ene kant de opvolger van 'Strangers', anderzijds de eerste solo-elpee van Norman. Silson, Uttley en Norman zijn in 1983 te horen op het album van Agnetha Faltskog en onderweg in het vliegtuig besluit Norman af te treden als zanger voor Smokie. Op zijn aanraden wordt hij vervangen door Alan Barton, voorheen bij de groep Black Lace. Norman stelt Barton voor omdat hij hetzelfde soort stemgeluid heeft.

In 1995 is Smokie bijna vergeten als 'Living Next Door To Alice' opnieuw in de hitlijsten komt. Aanleiding is het Nederlandse Gompie met Peter Koelewijn, hoewel de groep zélf beweert dat het uit Ierland is komen overwaaien. Hoe dan ook, 'Who The F*ck Is Alice' zorgt voor een opleving voor de band. Korte tijd later lezen we opeens in de krant dat Chris Norman is omgekomen bij een busongeluk in Duitsland. Even later wordt dit gecorrigeerd want het is feitelijk Norman's vervanger Barton. De groep besluit alle royalties van de novelty-hit te schenken aan Barton's vrouw. Smokie gaat echter door met een nieuwe zanger en is anno 2023 nog altijd actief. Terry Uttley overlijdt op 16 december 2021 op 70-jarige leeftijd. Hij is dan het laatste oorspronkelijke lid van Smokie dat nog met de band speelt.

Het zilveren geheugen: oktober 1998 deel III

Na weken lang te hebben nagedacht, heb ik eindelijk een slot gevonden voor 'Het zilveren geheugen' van oktober 1998. Dat is niet helemaal waar maar ik moest de link even maken. Ik heb pas twintig minuten geleden de radioshow afgesloten en dus ben ik nog ietwat in deze stemming. Vanavond is het 'slechts' drie uren en een kwartier geworden, gisteravond heb ik maar liefst vier en een half uur vol gemaakt met alle resterende singles uit 'The 2023 Collection' inclusief eentje die gistermiddag nog is binnengekomen. Deze gaat waarschijnlijk mee voor volgende maand of ik moet morgen nog tegen singles aan lopen. In 'Het zilveren goud' herinner ik me opeens Paul en heb besloten 'Het zilveren geheugen' vanavond aan hem op te dragen. Ik ben zijn achternaam kwijt maar ik denk dat hij anders ook het liefst onvindbaar wil blijven en vast niet zal rondhangen op sociale media. Ik heb dus geen flauw idee of hij nog onder ons is. Er zijn momenten in 1998 en 1999 dat ik een hele sterke verwantschap voel bij Paul maar hij is veranderlijk als het weer en ik volg hem niet in al zijn grillen. Hij is al met al een jaar in Mossley geweest en vertrekt, niet geheel vrijwillig, een paar weken voor mij. Ik laat jullie in dit bericht kennis maken met 'companion' Paul.

De Emmaus is een charitatieve stichting. Het heeft als doel om geld in te zamelen voor diverse doelen die verband houden met dak- en thuislozen. Ex-daklozen kunnen eveneens terecht bij de Emmaus en zo vind ik in april 1998 onderdak in Mossley als mijn toekomst in York erg onzeker wordt. Alcoholisme is het meest voorkomende probleem bij de 'companions', ook omdat drugs in Engeland uit den boze is. Je belandt zelfs achter de tralies als ze een korreltje wiet in je broekzak vinden. Ook 'jailbirds' kunnen rekenen op een nieuwe start in de Emmaus. De meesten hebben dan een akkefietje met drugs gehad en van 'geezer' John weet ik dat hij vroeger eens iemand heeft omgelegd en daarvoor passende straf heeft gekregen. Paul is eveneens op vrije voeten gesteld alleen heeft hij zijn streken nog niet verleerd. En we zullen een aantal keren dankbaar gebruik maken van zijn vakmanschap.

Zomaar een doordeweekse dag ergens in een Engels dorpje. De deurbel gaat en de vrouw des huizes doet de deur open en ziet deze keurige jongeman. Een beetje gezet maar keurig in het pak en met een vlotte babbel. Hij stelt zich voor als iemand die is gestuurd namens de boedelverzekering en hij komt de sloten controleren. De vrouw vertrouwt hem volledig en Paul werpt een blik op de sloten. Hij heeft een fotografisch geheugen en weet precies welk type sleutel hij nodig gaat hebben. Omdat hij nog wat papierwerk in orde moet maken, brengt de vrouw hem naar de woonkamer. Terwijl zij in de keuken bezig is om een kopje thee te maken, geeft Paul zijn ogen de kost en noteert alvast een aantal dure zaken. Na de thee en nog wat gebabbel vertrekt hij. Zijn maat gaat de daaropvolgende weken posten in de buurt om erachter te komen of er een moment in de week is dat er niemand thuis is. Als ze dat moment hebben gevonden, rijden ze het busje voor en gaan met de juiste sleutel het huis binnen. Als de gedupeerden later aangifte willen doen van inbraak blijkt dat er geen sporen zijn van inbraak en ze dus geen poot hebben om op te staan. Pas na een aantal zaken wordt de overeenkomst gevonden tussen de inbraken en de bezoeken van de keurige man van de verzekeringsmaatschappij waar ze nog nooit van hebben gehoord bij de betreffende firma. Paul en zijn kompaan worden op heterdaad betrapt en moeten beide brommen.

Als in 1999 alle nieuwe kamers klaar zijn, krijgen we een telefoon voor de 'companions'. Het is vooral vanwege de buitenlanders, mezelf meegerekend, dat de telefoonrekening regelmatig schrikbarend hoog is. We krijgen dus een munttelefoon. Paul hoort ons klagen en is een paar nachten later druk in de weer. Hij neemt me apart. 'Volgende keer als je gaat bellen moet je wel contant geld klaar hebben. Ik heb de telefoon zó gemaakt dat hij zowel met als zonder geld werkt. Als je staat te bellen en er komt iemand langs van de leiding, dan gooi je gewoon 10 pence in het apparaat. Als er niemand langskomt, heb je mazzel'. Het duurt maanden eer de leiding ontdekt dat de telefoon is gesaboteerd. Niemand van ons noemt een naam, maar natuurlijk is er maar eentje zó technisch dat hij dit voor elkaar kan krijgen. En dat is Paul...

Paul is eveneens een computernerd en is de eerste binnen de Emmaus die kan omgaan met dat nieuwe internet. Hij helpt me bij het zoeken naar een adres van de Poolse Emmaus (waarover later meer) en verstuurt mijn email. Let wel... we hebben het over 1999! Paul heeft een erg vlotte babbel en vooral bij de dames. Ik zit regelmatig met hem op de bestelbus en niet zelden krijgen we een fooi van de dame waar we iets hebben opgehaald of bezorgd. Dat komt dan helemaal op het conto van Paul. Zijn compagnon komt de laatste maanden in 1999 steeds vaker in beeld en op kantoor houden ze hun hart vast. Paul zal toch weer niet op het inbrekersspoor gaan? Dat durf ik niet te bevestigen of te ontkennen. Het is een hele kwade dronk die hem in de Emmaus de das heeft omgedaan. Zelfs ik probeer hem nog gerust te stellen maar dat blijkt olie op het vuur. Hij wordt dan ook door de politie afgehaald.

Hij zal echter nog jaren bij me blijven. Ik leen op het laatst een paar cd's van hem en ben vergeten ze terug te geven. Ik verheerlijk op zichzelf geen mensen die zich schuldig maken aan criminele activiteiten maar zijn werkwijze dwingt op een rare manier respect af.

Singles round-up: oktober 10

Mergpijpen zijn als taartjes voor mij. Het is niet zelden dat ik ze voor de verjaardag koop maar ook gedurende het jaar lust ik ze graag. Morgen word ik 48,5 jaar maar dat is nog geen reden om mergpijpen te kopen. Ik had er gewoon zin in. Natuurlijk eet ik zo'n pak van zes mega-mergpijpen in één keer leeg en meestal scheelt dat wel aan avondeten. Nadat ik het vorige bericht heb gepubliceerd, kijk ik eerst een paar video's en besluit halverwege de eerste om toch nog maar een warm prakje te bereiden. Hierdoor is het inmiddels al een paar uur verder en toch wil ik nog even de 'Singles round-up' doen. Ditmaal zijn er vijf singles. Wat morgen en/of dinsdag nog binnenkomt, moet maar mee voor volgende maand. Nu eerst de laatste vier soul-singles plus een gokje met garantie van Discogs.

* Jonny Benavidez- Do What You Wanna Do (Finland, Timmion, 2023)
Het schijfje zelf zorgt al voor enige opschudding in Engeland maar het is het fotohoesje dat me helemaal over de streep trekt. Er zijn namelijk niet veel exemplaren met zo'n hoesje. Volgens mij is Jonny's pose tegen een waterpomp al eens eerder gebruikt voor een hoesje en ook in dit geval oogt het als een leuk Nederlands fotohoesje uit de late jaren zestig. Muzikaal is dit ook het recept. De muziek is in handen van Cold Diamond & Mink die we kennen van andere Timmion-platen. Het is een erg aanstekelijk nummer met een zekere Europese 'vibe'. Met name de drums en percussie klinken heel erg alsof ze afkomstig zijn van een Europese jazzdrummer die tracht rhythm & blues te spelen. Op de flip staat 'Your Last Song' en dat is een pure ballade en ik geloof dat deze kant me uiteindelijk heeft overgehaald om de plaat aan te schaffen maar de a-kant mag er zeker zijn!

* Crazy P- If Life Could Be This Way (Duitsland, Walk Don't Walk, 2022)
Ik heb nog eens gekeken op de pagina van Juno. Die hebben nog welgeteld één exemplaar over van deze single. Ik meen dat ergens een oplage wordt genoemd, maar uit mijn hoofd zeg ik dat het ergens rond de 100 of 120 zijn. Crazy P heet oorspronkelijk Crazy Penis en is een Engels house-collectief. Het is gedurende de lockdowns dat met name Danielle Moore diep de archieven in gaat om demo's te zoeken die nog niet zijn gebruikt voor producties van Crazy P. Het resultaat is een single met twee nummers uit deze categorie. 'If Life Could Be This Way' klinkt als het soulvolle zusje van Moloko met realistisch klinkende drums. Je hebt bij de beluistering van de plaat niet in de gaten dat je luistert naar een house-collectief. Misschien een beetje 'left field' voor in een soul-collectie, maar ik geef dit graag een kans. 'How Could I Know' is wel gebouwd rond 'lo-fi' synthesizers met een jaren tachtig-herinnering. Een beetje Goldfrapp en dat mag als een compliment worden opgevat. Voor 'Do The 45' is de a-kant het meest interessant hoewel het niet doorsnee is.

* Jalen Ngonda- Just Like You Used To (US, Daptone, 2022)
De naam is rechtstreeks overgenomen van het label maar het is eigenlijk N'gonda. Jalen komt oorspronkelijk uit Maryland maar is tegenwoordig woonachtig in Liverpool. Zijn meest recente single heet 'Come Around And Love Me' en dat is inmiddels een culthit.  Het doet nu al gekke prijzen op Discogs. Ook zijn nieuwste langspeler schijnt voor dj's te zijn wat mergpijpen is voor ondergetekende. 'Just Like You Used To' klinkt als Marvin Gaye uit de periode van 'What's Going On'. en daar is uiteraard niets op aan te merken. 'What A Difference She Made' staat op de keerzijde en daarbij gaat zijn stem minder de hoogte in en dat levert voor mij de meer interessante kant op. Voor mij is het de winnaar van de twee.

* Smith & The Honey Badgers- Shadows (US, Funk Night, 2023)
Hoewel er momenteel zeven te koop staan en de single pas vier maanden oud is, geeft Juno aan dat dit een gelimiteerde oplage is van dertig stuks. Daarnaast is ook een demo in twee oplagen. De eerste bevat niet de complete versie van 'Shadows'. Deze zijn dan weer niet te koop. Dit is dus een toekomstige klassieker! Het heeft een lekker dramatisch intro en dan vormt zich een zeer prettige groove. Rauwe sister funk maar dan van een nieuwe groep. 'Nothing Lasts Forever' klinkt minder retro en op zichzelf is dit ook geen verkeerde kant. Zal ik het maar gewoon uitroepen tot 'double-sider'?

* Kursaal Flyers- Little Does She Know (NL, CBS, 1976)
Het gokje met volledige garantie. Ik heb de Engelse persing een paar maanden geleden gekocht maar die klinkt toch niet echt lekker in mijn oren. Op Discogs staan maar weinig exemplaren die boven de 'VG' uit komen en dat is erg jammer. Dan zie ik deze bij een Nederlandse dealer. Het hoesje is 'VG' en de plaat 'NM'. Later geeft hij toe de platen niet te draaien en ze op het oog te beoordelen. Hij heeft me laten weten meteen het bedrag te retourneren als het niet aan mijn verwachtingen voldoet. Ik hoop dat dit niet nodig zal zijn. Jaaa, deze heeft de jaren goed overleefd en klinkt helemaal prima! De portemonnee van Gert kan in de achterzak blijven en ik heb het nummer eindelijk in een goede staat op vinyl.

Singles round-up: oktober 9

De Buienradar heeft weer jammerlijk gefaald vandaag. Het belooft een droge periode vroeg op de middag maar die heb ik niet meegemaakt in Steenwijk. Gelukkig regent het niet zo hard als vorige week vrijdag. Ik heb de heenreis zelfs de regenbroek aangetrokken. Dat is wellicht voor het eerst in dertig jaar dat ik zo'n accessoire draag en achteraf gezien is het ook teveel doemdenkerij geweest. Ik heb de heenweg wind in de rug en het is gelukkig geen regen waarvan je drijfnat wordt. Als ik thuis kom ben ik acuut verlost van de buikpijn want de postbode heeft maar liefst twee pakketjes van Juno bezorgd. Al met al goed voor zeven singles. Met de reeds gearriveerde 'pre-order', twee recent ontvangen singles op Jai Alai en hopelijk een 'upgrade' van een Gele Bak-favoriet maakt dat vandaag twee afleveringen van de 'Singles round-up'. Ook omdat ik de tien soul-platen graag morgen in de show wil draaien. Ik trap vanavond af met de releases op Colemine (inclusief eentje op Karma Chief) en het duo van Jai Alai.

* Nico Collins & The Soul Chance- Give Love A Try (US, Colemine, 2018)
Ik weet niet meer precies te herinneren hoe deze plaat opduikt in mijn zoekveld. Ik ben wel reuze benieuwd als ik zie dat de plaat is getagged as 'reggae/soul' en dat moet ik even proeven. Conclusie vooraf aan de draaibeurt is dat de a-kant een zeer prettig reggae-deuntje is met de vocalen van de fraai ogende Nico Collins en de instrumentale b-kant meer iets van een soul-jam is. 'Give Love A Try' klinkt alsof het in 1968 is opgenomen op Jamaica. Ah, het bestaat dus toch. Het is een cover van het nummer van Delroy Wilson uit, inderdaad, 1968. Ik kan niets geen credits over de backing track vinden op het album en dus lijkt het me aannemelijk dat de drums rechtstreeks van het origineel komt. Het geeft uitsluitend credits aan de twee gitaristen en uiteraard zangeres Nico Collins. Hoewel het pure reggae is, ga ik morgen lekker deze kant draaien. 'The Sole Chance' op de keerzijde is een soulvol instrumentaal nummer met hoofdrol voor Hammondorgel.

* Durand Jones & The Indications- Don't You Know (US, Colemine, 2019)
* Durand Jones & The Indications- Ride Or Die (US, Colemine, 2023)
Het werk van Durand Jones gaat me stukje bij beetje meer raken. 'Don't You Know' is in de aanbieding en mag dus mee. Er zitten een paar directe verwijzingen naar bestaande soulnummers in de compositie maar de titels willen me even niet te binnen schieten. De 'Yes I will' ligt op het puntje van mijn tong. De flip heet 'True Love' en is een ballade in de vroege jaren zestig-stijl. Ook ontzettend lekker maar de voorkeur gaat uit naar 'Don't You Know'. 'Ride Or Die' is pas een week uit als single Ik heb nog niet beluisterd maar vertrouw erop dat ik niet word teleurgesteld door Jones en zijn mannen. Nee, dat lijkt niet te gaan gebeuren. Aaron Frazier heeft ditmaal de microfoon gepakt en ook qua compositie is het meteen tien jaar later. Upbeat sweet soul met een lekkere 'hook' in het refrein. Je zou het zomaar kunnen horen op de dichtstbijzijnde radio. De keerzijde heet 'More Than Ever' en dat is wel meer het gebruikelijke sixties-geluid van de band. Ik geef echter de voorkeur aan de stem van Aaron en ga dus helemaal voor 'Ride Or Die'.

* Say She She- Reeling (US, Karma Chief, 2023)
O werkelijk? Heb ik dan een kleine vergissing gemaakt een paar maanden geleden. Ik kondig enthousiast 'Trouble' aan als de meest recente single van Say She She maar 'Reeling' is een paar weken later uitgebracht. Enfin, ze zijn beide van 2023. Waar 'Trouble' een stukje ouder klinkt, daar is het op 'Reeling' wel de gouden tijd van Chic. Met tegelijk genoeg eigengereidheid om in de tegenwoordige nu-disco te passen. Op de keerzijde staat 'Don't You Dare Stop' en dat is iets meer ingetogen en een 'sweet soul'-groover uit de midden jaren zeventig. Ook beduidend minder hitpotentie en dus kan ik wel zien waarom Karma Chief voor 'Reeling' heeft gekozen als a-kant. Ik vind de stemmen van de drie dames echter betoverend en dus is ook de flip een winnaar voor mij.

* Jaheim- Just In Case (Spanje, Jai Alai, 2001, re: 2023)
Ik heb vanmiddag nog een bundel van vier releases besteld op het Eclipse-label. Qua Jai Alai is het dit jaar opvallend rustig maar dan presenteert het label opeens weer twee releases. In geval van Jaheim is het opnieuw een nummer dat buiten een cd om nog nimmer op vinyl is uitgebracht en dat volgens de labeleigenaar eens hoog tijd wordt. 'Just In Case' is opnieuw R&B zoals het in de jaren negentig wordt genoemd met een ietwat synthetische groove maar voor de rest is het gemaakt met echte stemmen en met hoofd en handen. Ik denk dat de Engelse scene nog niet helemaal klaar is om dit te accepteren maar ik sorteer graag voor. 'Diamonds In The Ruff' is weer volgens hetzelfde concept en smaakt ook naar meer. Helaas kan ik de beide kanten vanavond niet helemaal draaien want straks volgt nóg een editie van de 'Singles round-up'.

* Johnnie Taylor- Let's Get Back On Track (Spanje, Jai Alai, 1999, re: 2023)
Twee kantjes van het Malaco-label. 'Let's Get Back On Track' verschijnt in 1999 op Taylor's album 'Gotta Get The Groove Back' en dat zal zijn laatste album blijken te zijn. De beste man overlijdt in 2000. Op dit nummer wordt Taylor bijgestaan door veteraan Frederick Knight. Ook in de R&B-traditie van de jaren negentig maar nu met twee oudgedienden. Op de andere kant staat 'Heart, Open Up Again' van Bobby Bland. Dat is dan een nummer van zijn elpee 'Members Only' uit 1985 waarvan het titelnummer een paar jaar later nog een bescheiden hit is in ons land. Ik heb het een paar maanden geleden al geschreven bij 'The Soul Of A Man', maar Bobby's bluesstem heeft net de juiste hoeveelheid soul om ook in de Southern Soul terecht te kunnen. Ik heb 'Members Only' ook in de Blauwe Bak staan en ik moet even dubben welke kant ik morgen ga draaien.

Honderd achteruit: The Del Fuegos

Van ambitieuze fietsplannen zijn vandaag wederom weinig terecht gekomen. Bovendien heb ik morgen het plezier om de hele dag in de stromende regen buiten te zijn. Iets waar ik niet naar uit kijk, maar ja... de bezetting in Steenwijk is minimaal en we hebben sowieso één mailing die voor dinsdag weg moet. Jullie krijgen maandag, naar waarschijnlijkheid, nog een 'Singles round-up' met nieuwe aanwinsten hoewel ik momenteel een beetje buikpijn heb van een Juno-bestelling. Die had ik vorige week eigenlijk al verwacht en is intussen ingehaald door een 'pre-order'. Er zitten twee zéér gelimiteerde singles in het pakket dus even opnieuw bestellen gaat lastig worden. Omdat Juno's doorgaans probleemloos overkomen, heb ik niet voor track & trace gekozen. Het is dus een beetje mijn eigen schuld, maar laten we hopen dat die ooit nog gaat binnenkomen. Ook al is het over drie maanden zoals in 2022 met Bobby Harden & The Soulful Saints. Ik heb niet direct inspiratie voor 'Het zilveren geheugen' en dus ga ik verder met de 'Honderd achteruit'. Op 53 in de Gele Bak Top 100 van 2022 vinden we een eendagsvlieg uit de jaren tachtig: 'I Still Want You' van The Del Fuegos.

Om maar met deur in huis te vallen: 'I Still Want You' van The Del Fuegos is het plaatje dat je hoort bij de KRO en Vara. Deze omroepen hebben in 1986 té weinig invloed om in hun eentje een grote hit voort te brengen. Het kan wel dingen aansturen zoals bij 'Wasmasjien' van Trafassi of 'Een Kopje Koffie' van VOF De Kunst die beide hun loopbaan beginnen op de zondag van de KRO. Rob Stenders neemt bij zijn verhuizing van de Vara naar Veronica 'Have A Little Faith In Me' van John Hiatt mee en anders zou de plaat nimmer een Top 40-notering hebben gehad. The Del Fuegos is een band welke helemaal jaren tachtig is. Zanger Dan Zanes zal later zeggen: 'De jaren tachtig zijn over en daarmee is The Del Fuegos eveneens over'. Zanes formeert de band in 1981 in Boston, Massachusetts met zijn broer Warren en Tom Lloyd. In 1982 publiceert de band haar eerste single welke leidt tot een contract met Slash Records. Dat label brengt haar platen uit via gigant London. De groep zal slechts eenmaal in de Hot 100 terecht komen met 'I Still Want You'. In Nederland staat het vier weken in de Tipparade met een piek op nummer 18.

The Del Fuegos opereert vanuit de garagerock en noemt de héle vroege Rolling Stones als een van haar inspiratiebronnen. De broers Zanes zijn allerminst twee handen op een buik. Ze botsen geregeld met elkaar en in 1987 komt het tot een split. Het derde album 'Stand Up' is een commerciële flop en Slash dumpt de band. Warren verlaat de band en Dan gaat nog even door met een paar nieuwe muzikanten. Dat levert in 1989 een album af voor RCA dat het iets beter doet ten opzichte van zijn voorganger, maar nog altijd niet de top 100 van best verkochte albums bereikt. Opvallend is dat de debuutelpee uit 1984 alleen in Engeland heeft gescoord in een lijst met indie-albums.

Brent 'Woody' Giessmann zal in 2003 een organisatie opzetten om kunstenaars te ondersteunen bij het afkicken van drugs en alcohol. Het is tijdens één van zijn manifestaties dat The Del Fuegos na bijna twintig jaar weer op het podium staat. In 2012 verschijnt een EP met nieuw werk onder de titel 'Silver Star'. Tot slot heeft de band afgelopen juli een eenmalig reünie-optreden gegeven in de staat Massachusetts.

Week Spot: Force

Wederom een erg korte inleiding voor een Week Spot. Ik ben net opnieuw door de lijst gegaan op zoek naar een geschikte Week Spot waarover ik meer kan vertellen dan dat ik drie weken geleden heb gedaan in de 'Singles round-up'. Helaas. Ik heb wel een paar nieuwe verbanden gevonden maar voor de rest blijft deze plaat een klein mysterie. Het gaat dus 'Holy Moses' worden van Force dat in 1975 als Saratoga Trunk een release heeft gehad in Frankrijk. Omdat de single van Force geen fotohoesje heeft en het beide keren de identieke 'Holy Moses' is, besluit ik het hoesje van Saratoga Trunk te gebruiken. Ik zou aanvankelijk een 'copy-paste' doen van de 'Singles round-up' maar heb besloten de informatie toch weer in nieuwe proza te stoppen. De Week Spot is, zo gezegd, 'Holy Moses' van Force uit 1974.

Ik kom er bij de voorbereidingen van dit bericht achter dat het kan kloppen dat de naam Saratoga Trunk me enigszins bekend voor komt. De groep heeft in 1970 en 1971 twee singles gemaakt voor het Capitol-label. Alleen... lijkt het erop alsof Saratoga Trunk niet zo zeer een band is als wel een vehikel van een producer. Lynn Barkley is de naam. Deze runt ook een productiemaatschappij met de naam Saratoga Trunk. De mannen van Force zie ik niet terug in de credits van de singles uit 1970 en 1971. Bassist, Even Levee, drummer en songschrijver Frank Filipetti, fluitist Terry Alvarado en toetsenisten Rich Bora en Tommy Mandel vormen de rest van het muzikale chassis van Force terwijl Bart Zazzali de zang voor zijn rekening neemt. De band heet oorspronkelijk Life Force en neemt 'Holy Moses' op met Lynn Barkley. Een release wordt alsmaar uitgesteld en op het laatst regelt Barkley op eigen houtje een deal met het Streaker-label. Tot groot ongenoegen van de muzikanten heet de groep dan opeens Force. In 1975 krijgt de plaat een herkansing in Frankrijk maar dan onder de naam Saratoga Trunk. Het is nu niet bekend of (Life) Force dan als Saratoga Trunk in Europa speelt maar feit is dat Cannonball een tape heeft gevonden met een Spaanse versie van 'Holy Moses'. Op de Cannonball-single heet de band Force De La Vie als eerbetoon aan haar oorspronkelijke bandnaam. Kijk... precies hetzelfde verhaal als dat ik een paar weken geleden heb geschreven maar het moest maar zo...

Van het concert des levens: 2014

Het zou aanvankelijk de bedoeling zijn geweest om gedurende 45 dagen iedere dag een plaat uit een jaar te kiezen voor Facebook. Dit moest dan plaats hebben rondom mijn 45e verjaardag. Dan is het echter maart en april 2020 en heeft één deel van de wereld een grote angst en ben ik meer druk met het uitzoeken wat er nu precies allemaal is gebeurd. Facebook is dan trouwens allesbehalve een vrolijke aangelegenheid en dus laat ik de serie verder schieten. Het is bijna een jaar later als ik mezelf hieraan herinner. Dan besluit ik het niet op Facebook te doen maar wel op Soul-xotica. Een jaar in vogelvlucht met een toepasselijke titels als fotomodel of gewoon een erg belangrijke plaat voor mij in dat jaar. Meestal publiceer ik eentje per maand en sla soms ook wel eens over. Omdat ik nog niet genoeg titels heb voor een verse 'Singles round-up' doe ik deze maand in ieder geval nog 2014. Ik hoor de Hippie Sabotage-remix van 'Habits' van Tove Lo als het wellicht nog nooit op de radio is geweest. Ik stop het in 'Floorfillers' en het is meteen een 'hit'. Korte tijd later zal de plaat ook mainstream worden opgepikt en Tove Lo's 'oh-oh' heeft eenzelfde kwaliteit als een 'Relax, take it eeeeeasy' van Mika, het gaat dwars door betonnen muren. Je hoort het nummer dus opeens ook overal! En ik heb steeds de neiging om dan te zeggen 'Maar ik draaide hem als eerste'. Eigenlijk zou 'Rather Be' van Clean Bandit het fotomodel zijn geworden, maar als ik de keuze heb zou ik liever niet in 2014 zitten.

Het jaar 2014 begint met een hoogtepunt. Ik ga voor het eerst (en wellicht ook voor het laatst?) in het buitenland draaien. Toch is de voorpret meer waard dan het draaien zélf en vooral de nasmaak. Het is een evenement voor het goede doel en natuurlijk verwacht ik geen gage of tegemoetkoming in de reiskosten. Dat er geen koelkast met drank is voor de 'artiesten' is iets dat nieuw is voor mij. Er zou ook een dealtje met de herberg worden gesloten maar ook daar betaal ik het volle pond. Al met al is het een héle dure onderneming geweest waarvoor ik een half jaar moet bloeden. Het weekend zélf is echter legendarisch. De moeizame reis naar Radlett, de fijne bed & breakfast, platen scoren in Borehamwood en wandelingen over modderige 'public footpaths'. Het optreden zelf is niet wat ik ervan had verwacht en de opbrengst van de activiteit is ook té minimaal voor mij om helemaal naar Engeland te reizen. Dichter dan dit ga ik niet komen bij The Specialized Project, ook al ontstaat er contact met de initiatiefneemster van de kalenders. Het heeft het jaar ervoor al een kalender gehad en dit jaar willen ze zowel een kalender met mannen hebben als eentje met dames. We moeten iets van Madness uitbeelden en het liefst poedelnaakt.

Omdat ik graag iets extra wil doen voor Specialized leg ik contact met een fotograaf die het wel iets lijkt. Het is een prachtige woensdag als ik zo relaxt mogelijk probeer te fietsen van Nijeveen naar Diever. Ik passeer onderweg ook Uffelte en heb nog altijd een 'flashback' als ik mijn toekomstige huis passeer. Relaxt? Ja, ik heb mezelf nog nooit zo grondig gewassen als voor de fotosessie en een drupje zweet voelt nu meteen heel erg smerig. De foto is een fluitje van een cent. Tegen de tijd van 'The Big One' in 2014 geeft de organisatie 'previews' van de kalenders en zo sta ik opeens poedelnaakt op Facebook. Maar... dat was niet de afspraak! Dan blijk ik samen met nog iemand de enige te zijn die naakt is gegaan, de overige mannen dragen gewoon kleren. De kalenders worden een jaar later tegen kostprijs verkocht en ze zijn nooit weer uitgegeven. Ik hang desondanks al zeven jaar bloot te zijn in de keuken en in de studio is het nooit later geworden dan mei 2015 (een foto van een goede Engelse vriendin in lingerie naast een straatlantaarn in bed).

Qua werk is 2014 een onzeker jaar. Er gaan verhalen dat we in 2015 werkloos zijn maar het bedrijf komt niet eerder in actie dan in november 2014. Dan is het een kwestie van uitkering aanvragen omdat we op straat komen te staan. Bij de laatste gemeenteraadsvergadering in Meppel van 2014 staat opeens een partij op. Het is een uitzendbureau dat zich sociaal wil profileren. Het biedt de gemeente aan ons over te nemen in een payroll-constructie. Intussen blijven we gewoon werken waar we dat gewend zijn. Gedurende 2014 dagdroom ik graag dat ik van de gemeente toestemming krijg om vrijwillig radioshows te maken in ruil voor een uitkering. Ik heb dan ambitieuze plannen voor een middagshow op maandag, woensdag en vrijdag. Toch zal het in december 2014 eenmalig tot een 'Afternoon Delight' komen. De fiets die ik in 2011 heb gekocht, zakt in maart 2014 voor de APK. Ofwel, het ketting ligt in tweeën en dan blijkt dat de tandwielen ook aan de beurt zijn. Dat is-ie niet meer waard. Ik koop via Marktplaats een 'kroegfiets' met verlichting. Het is zeker geen onaardige fiets en ik maak heel veel mooie kilometers op het ding. Zo ook in de vakantie van 2014. De fiets moet hebben gedroomd van geduldig buiten de horeca te moeten wachten op de eigenaar, maar krijgt een laatste ronde in Zuid-Limburg. Hoewel het geen racefiets is, probeer ik zo goed en kwaad als het kan de heuvels zoveel mogelijk te bedwingen. De laatste dag van de vakantie eindigt dan toch met pech, maar de fiets zal het bij mij precies een jaar volhouden.

De vakantie in Limburg valt gedeeltelijk in het water. Het bewijs dat je niet aankunt op de Buienradar want met deze vooruitzichten heb ik Limburg gepland als vakantiebestemming (Enschede en omgeving was het originele plan). Nee, 2014 wil na een knallende start in Watford niet echt lukken. Gelukkig wel mooie fietstochten en heel veel mooie singles waar ik nog altijd plezier van heb. Plus dat het radiowerk me dan enorm veel voldoening geeft, maar verder sla ik 2014 op dit moment even over.

Honderd achteruit: Heart

Elpees hebben nooit meegedaan in de verzameling. Ik heb er genoeg en buiten een enkele radioshow om staan ze ook maar te verstoffen. Afscheid nemen van de albums is ook weer een stap te ver maar ondertussen doen ze niet mee in de collectie. Alles draait bij mij om de single en wel op 45 toeren. Toch ontkom ik er soms niet aan en bovendien koop ik vaak een elpee om alvast een nummer te hebben voordat ik het op single tegenkom. Er zijn maar weinig albums waar ik van start tot finish naar kan luisteren en vanavond mag ik zo'n elpee behandelen. Natuurlijk gaat de 'Honderd achteruit' over singles en staat op 52 in de Gele Bak Top 100 van 2022 ook zo'n 45 toeren schijfje genoteerd, maar het is de titeltrack van één van mijn meest favoriete elpees. Of... favoriet? Het is een gedeelte uit mijn leven van heel lang geleden. Ik heb overigens de Engelse persing maar vind het Nederlandse hoesje gezellig genoeg om te gebruiken voor dit bericht. De nummer 52 is 'Dreamboat Annie' van Heart uit 1976.

Ik ga ditmaal terug naar de eerste week van mei 1992. De meivakantie zal pas jaren later een feit worden, maar in 1992 heb ik evenwel een week vrij van school. Het zijn de laatste maanden dat ik zal doorbrengen in de schoolbanken. Ik heb pas mijn eerste stage afgerond en de volgende zal in juni een aanvang hebben. In december, op mijn derde stageadres, barst de bom en verlaat ik de volgende dag school. Ik ben een paar maanden ervoor begonnen als recensent bij het Sneeker Nieuwsblad. Ik neem afscheid van mijn ambities om vrijwillig molenaar te worden en ga in plaats daarvan bier drinken in 'T Hokje, ons clubhuis, of een concert bezoeken in Het Bolwerk. Bij al deze bezigheden kan ik moeiteloos de muziek van Heart in passen. Ik denk dat ik aanvankelijk vooral voor de singles ben gegaan op het album en dan met name 'Crazy On You'. Het is een paar keer tijdens het doen van huiswerk (dat op zichzelf ook best zeldzaam is!) dat ik de elpee op zet en even geen tijd heb om hem af te zetten na 'Magic Man' en 'Crazy On You'. Zo groeit het album langzamerhand bij mij en ademt het voor mij evenveel 1992 als bijvoorbeeld 'Nevermind' van Nirvana.

Het is moeilijk voor te stellen maar Heart is van oorsprong een herensociëteit. Gitarist Roger Fisher en bassist Steve Fossen formeren in 1965 de band The Army en speelt de daaropvolgende jaren veel in de regio van Washington. In 1969 heet de band voor een jaar Hocus Pocus waarna het de naam White Heart aanneemt. In 1973 wordt de naam definitief ingekort tot Heart. Roger Fisher's broer Mike wordt geacht zijn militaire dienstplicht te vervullen. Als hij niet vrijwillig komt, zal hij worden opgehaald. Mike ontvlucht zijn huis en gaat naar Canada. Op een bepaald moment is Mike even terug voor familiezaken als hij Ann Wilson ontmoet bij een White Heart-show. Wilson besluit hem te volgen naar Canada. Steve Fossen vertrekt eveneens naar Canada. Roger Fisher vertrekt in 1973 en tenslotte voegt Ann's zus Nancy zich bij het gezelschap in Canada. Nancy krijgt daarop een affaire met Roger Fisher met als resultaat dat twee zussen relaties hebben met twee broers. De rest van de band wordt in Canada aangevuld en vanaf 1975 is deze bezetting actief onder de naam Heart.

Nee, niet dezelfde bezetting als van 1975. De eerste drie jaar zullen vrij stabiel blijven maar daarna gaan de Wilsons en de Fishers elkaar steeds minder leuk vinden en komen de eerste scheuren. Ik ga me vanavond echter beperken tot de beginperiode. Op zoek naar een studio komt Heart uit bij de Mushroom Studios dat tevens ervaring heeft met het vervaardigen van platen. 'Dreamboat Annie' komt zo tot stand bij Mushroom. Een nogal onsmakelijke advertentiecampagne maakt dat Heart al snel Mushroom niet meer kan luchten of zien en het tekent een contract bij CBS. Intussen hebben ze al wel enkele opnames gemaakt voor een tweede elpee welke 'Magazine' zou moeten heten. Tot hun grote ergernis brengt Mushroom een ruwe mix en het kost CBS en Heart de nodige moeite om de plaat uit de handel te krijgen. 'Magazine' zal in een juist gemixte en geproduceerde vorm de de derde elpee worden voor de band. De tweede elpee is 'Little Animals' en bevat 'Barracuda'.

Wat ik heel erg aardig vind is dat als je de geschiedenis leest van Heart dat de band wordt geroemd als pioniers op het gebied van Amerikaanse hardrock, terwijl ik op 'Dreamboat Annie' helemaal geen hardrock kan vinden. Ja okay, de gitaren zijn best 'heavy', maar de rest van het arrangement is meer Fleetwood Mac voor mij dan Kiss of Aerosmith. Op het album 'Dreamboat Annie' begint 'Crazy On You' met een kort akoestisch intermezzo van 'Dreamboat Annie' en dan het gitaarstukje dat ik altijd heb beschouwd als intro voor 'Crazy On You'. Het is hetzelfde stukje als op het begin van de single 'Dreamboat Annie'. 'Crazy On You' is een nummer waarvoor je me midden in de nacht kan wakker maken, als ik dan al naar bed ben gegaan. O ja, vergeet ik bijna nog dat andere uit begin mei 1992. Mijn allereerste pakje Marlboro. Héél stiekem opgerookt en meer dan een maand ermee gedaan. 'Als de shag duurder wordt dan zes gulden, dan stop ik ermee'.

Het zilveren goud: 1998 deel X

De maanden oktober en november in 1998 behoren niet tot mijn vrolijkste maanden. De laatste aflevering van 'Het zilveren geheugen' is daarvan een aftrap geweest en ook in volgende weken zal het zo nu en dan aan bod komen. Toch ben ik vanavond in de stemming voor een feestje. Ik geloof dat het komend weekend Halloween is, een evenement waar ik helemaal niets mee heb. Dat herinnert me opeens aan een feestelijke gebeurtenis welke van buitenaf op Halloween lijkt maar dat niet is. Ik zal straks gedurende het verhaal eens kijken op Wikipedia wat de oorsprong is van Bonfire en hoe de parallellen lopen met het Amerikaanse Halloween. Het vuur is immers eveneens bedoeld om kwade geesten te verdrijven? Bonfire valt in 1998 midden in de depressie. Ik kan me herinneren dat ik de 's middags nog naar Ashton-under-Lyne ben geweest voor een zoek aan de MIND. Meer daarover in een andere aflevering. Als ik aan Bonfire denk, komt Paul opeens ook binnen. Nog meer inspiratie voor toekomstige berichten! Vanavond, net als in oktober 1998, een alcoholvrije Bonfire. Alcohol is immers 'not done' op het terrein van de Emmaus.

Ah okay, ik ben officieel een maand te vroeg. Ik zie net dat het op 5 november moet zijn geweest. Op 5 november wordt Guy Fawkes gevierd. Guy Fawkes maakt deel uit van een groep katholieke oproerkraaiers welke op 5 november 1605 tracht de House Of Lords in Londen in de as te leggen. Het complot staat bekend als The Gunpowder Treason Plot. Guy Fawkes of Treason Night zijn de bekendste namen van het Engelse gebruik. Er zijn wel meerdere grote vuren, denk aan de lokale Drentse paasvuren, maar de Engelsen vieren het uitsluitend op 5 november. Dat rijmt op zichzelf ook wel weer mijn tijdlijn want ik zit dan al een tijdje in een dip voordat ik naar de MIND toe ga. Wij hebben een groot vuur achterop het terrein en Bob steekt ook een paar vuurpijlen af. Eentje lijkt achter het Huddersfield Canal te eindigen en dan roept Carol opeens 'Me bottle' alsof daar iemand van ons zou zitten met een fles White Lightning. Er worden deze avond verschillende foto's gemaakt en bij eentje loopt Bob over een smal stenen muurtje. Hoe klein en onbenullig maar dat weet ik nog wel te herinneren. Vooral omdat eerder genoemde Paul de foto zonder toestemming in de nieuwsbrief had geplaatst met een grappig bijschrift. Bob kon het niet waarderen.

Ik weet niet of de samensmelting van Guy Fawkes en Halloween overal is ingeburgerd. De 'trick or treat' heet bij Guy Fawkes 'trick or treason', maar het resultaat is hetzelfde. Heel veel snoepgoed, chocolade en 'propers'. Wat is 'propers'? Filtersigaretten als tegenhanger van onze vieze sjekkies. Norah van kantoor is er samen met haar man Stu en zorgt voor de peuken. Ik weet even niet of Stu dan al bij ons werkt. Hij zal onze 'deputy' worden nadat het niets is geworden met Mike en Franse Jacky er met de kas vandoor is gegaan. In 1999 zit ik alweer een paar weken in Nederland waardoor dit de enige Bonfire is geweest die ik heb meegemaakt in Engeland.

Dan ga ik nu kijken naar de zes singles van vanavond. Deze heb ik aangeschaft in de maanden augustus en september 1998. Volgende maand start ik dan met de singles van oktober maar helemaal 'inlopen' doe ik op dit moment nog niet. Er zijn later immers nog een paar maanden waarin ik bijna niets nieuws kan toevoegen aan de verzameling. Nick Lowe heb ik in eerste instantie voor een aflevering van 'Het zilveren goud' gepland als het over mei gaat. Bij het maken van de foto zie ik dat ik een datum heb geschreven op het hoesje: September 1998. Ik heb even geen idee waar de plaat vandaan moet komen maar dat is wat anders.

3135 Lovefool - The Cardigans (UK, Stockholm, 1996)
3136 Mmm Mmm Mmm Mmm Mmm - Crash Test Dummies (UK, RCA, 1994)
3137 Karma Police - Radiohead (UK, Parlophone, 1997)
3138 Game On - Catatonia (UK, Blanco Y Negro, 1998)
3139 Cruel To Be Kind - Nick Lowe (UK, Radar, 1979)
3140 Saturday's Child - The Spectrum (UK, RCA Victor, 1967)

De laatste heb ik op een zaterdagmiddag in een 'charity shop' in Ashton gekocht samen met 'Glory' uit 1969. Deze single vind ik in 1998 helaas erg vervelend en laat hem achter in Engeland. 'Saturday's Child' is voor mij gaan groeien sinds de start van The Vinyl Countdown in 2013. Dit is overigens dezelfde zaterdag als wanneer ik de cassettes van Genesis en Sophie Zelmani koop. Een paar weken eerder ben ik op een maandagmiddag naar Manchester geweest. Ik koop dan onder andere een elpee van de Deense formatie The Savage Rose maar laat ook deze achter in Mossley. 'Game On' is dan net uit de hitparade verdwenen en mag voor half geld weg. De eerste drie heb ik in augustus gekocht bij Ark Records in York nadat ik terug ben gekomen van mijn vakantie in Nederland.

Singles round-up: oktober 8

Gedurende het weekend ben ik niet meer toegekomen aan het publiceren en dus zal ik deze week het gaspedaal extra diep indrukken. De geplande fietsmaandag is de ijskast in gegaan en... ik denk dat ik daar nog lang plezier van ga hebben. Het enkel van vorige week vrijdag heeft de hele week lopen zeuren op de achtergrond en het voelt alsof hij vandaag en gisteren de benodigde rust heeft gekregen. Het is een stuk minder gevoelig. Aan fietskilometers geen gebrek overigens want ik ben de hele week in Steenwijk. Vanwege de herfstvakantie en een verschrikkelijke mailing hebben we het daar extra druk. We hebben deze mailing ieder jaar rond deze tijd en het zijn héle kleine kaartjes. Ik heb al voorgesteld dat ik me alleen met deze kaartjes ga bezighouden want de rotdingen kun je nauwelijks bundelen tussen normale post. Ik besluit vandaag eerst de partij singles van Mark en stop daarbij de twee singles die ik vorige week dinsdag bij de kringloopwinkel in Tuk heb gekocht.

* Casper Peters- Find My Way (US, Enterprise, 1970)
Een witte promo op het Enterprise-label, dat doet me meteen denken aan 'You'll Wake Up Wiser' van Chuck Boris. Dat is een 'writers' original' welke nadien door diverse (betere) soulartiesten is gecoverd. Casper Peters houdt het echter bij covers en ik heb net de oorsprong opgezocht van 'Find My Way'. The Tymes neemt het in 1969 als eerste op en Paul Anka doet zijn versie in hetzelfde jaar. In 1972 zal The Three Degrees het nummer op de plaat zetten en tenslotte in 1975 The Players. Deze groep zal een jaar later de naam veranderen in Cameo en 'Find My Way' is hun debuut. Ik moet meteen zeggen dat ik Casper bedrieglijk dicht in de buurt vindt komen van genoemde Boris. Deze single is echter geproduceerd door Steve Cropper en Don Nix. Zoals meer op het Enterprise-label balanceert het op de pop en 'blue-eyed soul' maar de uitvoering bevalt me zeker. Op de keerzijde staat 'April' van Don Nix en dat is nog meer pop.

* Billy Shields- I Was A Boy (US, Harbour, 1969)
Ik moet altijd denken aan 'Sgt. Pepper' maar dat is Billy Shears. Shears is op zijn beurt weer Ringo Starr in 'With A Little Help From My Friends' en ik mag hopen dat Billy Shields een betere zanger is. Dat is zeker het geval en wat een uitvoering! Het refrein is bijna Love Affair-achtig en dat mag als een compliment worden gerekend. De b-kant klinkt helaas meer als B.J. Thomas.

* Bobby Stringer- You've Got Too Many Miles (US, SWAR, 1979)
Het is de b-kant waarvoor ik dit heb gereserveerd en dat heeft meteen een warm Southern Soul-geluid. De a-kant heet 'Before You' en is luie Southern Soul-disco als dat bestaat. Beide kanten zijn heerlijk in mijn oren, de a-kant klinkt bovendien ietsje professioneler maar beide kanten hebben zo elk hun charme. Voorlopig neig ik naar 'Before You'.

* Sweet Cream- You Brought Joy (US, Shady Brook, 1978)
'You Brought Joy' is disco gemaakt met handen, hoofd en voeten en een stel dames. Hoewel het op bepaalde punten is afgekeken van grote disco-producties overheerst de originaliteit hier. Zulke fraaie zangarrangementen kom je niet tegen bij de latere Three Degrees om maar iets te noemen. 'Pretty Little Black Boy' is een ballade maar daar heb ik vanavond even geen zin in.

* Sherlyn Whittiker & Touch- That Is Why (US, Dade, 1978)
Dit is de duurste single uit de partij. Een plaat die momenteel heel erg in trek is bij de meer progressieve disco- en soul-dj's en derhalve lastig te vinden is. Kwaliteitsdisco welke een schoonmaakbeurt verdient (het tikt zo nu en dan over). De b-kant is 'in your face' disco en totaal niet interessant. Sherlyn gaat lekker los op de a-kant en dat maakt duidelijk het verschil met generatiegenoten. Ik heb net het vinyl bestudeerd en zie verschillende krasjes (wat de plaat flink in prijs heeft doen laten zakken) en het is waarschijnlijk één van deze die de drie tikjes veroorzaakt. Ik kan er op zichzelf wel mee leven.

* Darlene Winter- Love High (US, Fee Detroit, 1978/1979)
1978 of 1979. De vorige in de catalogus is van 1978 en de volgende van 1979. We blijven op de dansvloer voor opnieuw een disco-stamper van een hoog niveau. Als de dobbelsteen net even iets ander was gevallen, zou 'I Will Survive' de obscure dj-favoriet zijn geweest en 'Love High' één van de grootste disco-hits. Gelukkig is het andersom zodat ik Darlene Winter het komende seizoen geregeld kan draaien.

* Best Bros.- Nuclear Love (NL, BMR, 1981)
Het is alweer een paar weken geleden dat ik voor het laatst bij de kringloopwinkel in Tuk ben geweest. Ik koop dan vooral Franstalige singles uit de vijftig cent-bak. Later zie ik beneden nog een bakje singles staan en deze zijn apart geprijsd. Erg bizar want ik zie in de meeste geen extra waarde. Het lijkt erop dat een medewerker Discogs heeft geraadpleegd want Best Bros.  staat daar genoteerd voor 1,50 euro en Stoat Bros.  voor maar liefst 4 euro. Maar ja... een vraagprijs hoeft nog niet de waarde te zijn. Van Best Bros liggen nog een paar exemplaren en staat op Discogs gecategoriseerd als 'funk/soul'. Ik ben benieuwd. Beide kanten zijn maar zo zo. 'Nuclear Love' klinkt erg goedkoop en ik heb een lichte voorkeur voor 'Shake It Love It Do It'. Omdat ik hem gewoon even wil uitproberen, stop ik hem voor die kant in de Blauwe Bak maar kan niet verzekeren of die er over een jaar nog staat.

* Stoat Bros- Cagee Bee (NL, BMR, 1981)
Ik heb een mazzeltje. Deze single staat er voor vier euro en ik ben eigenlijk heel nieuwsgierig. Bij de kassa kijkt de dame naar Best Bros en slaat tweemaal 1,50 aan. Cheers! Voor een daalder wil ik zeker wel even gokken. 'Cagee Bee' is prettige instrumentale 2-Tone buiten een gesproken intro. Ik heb het sterker gehoord maar het is wel grappig. De b-kant biedt ons 'Split Decisions' en dat klinkt heel erg Joe Jackson uit zijn vroege dagen. Als iemand meer info heeft over Stoat Bros of Best Bros, dan hoor ik het graag! Er liggen meerdere exemplaren bij de kringloop.

Singles round-up: oktober 7

In het werk heb ik de zaakjes helemaal voor elkaar. Ik heb met samengeknepen billen naar de Buienradar gekeken en gezien dat het vandaag niet droog gaat worden. Mijn lijf en kleding doet er niet toe, dat kan afgedroogd worden. Aanhoudende regen gaat dwars door textiel heen en dus wordt de post vroeg of laat ook nat. Een telefoontje met mijn voorvrouw is voldoende. Ik ga morgen extra vroeg beginnen en draai qua post dan een 'dubbele dienst'. Ofwel: Er is vandaag al weinig en wellicht dat het morgen allemaal nét de moeite waard is. Verder heb ik vooral een lamlendige dag gehad. Ik hoef er niet uit en ga dus ook niet naar buiten. Alleen even op en neer naar de groene brievenbus. Na regen komt zonneschijn en dat lijkt morgenmiddag het geval. Temperaturen omhoog en ook zondag en maandag lijken geen onaardige dagen te worden. Het roept zelfs iets over 'fietsweer'. Ik vervolg nu met de singles van Mark omdat ik eentje morgenavond al ga draaien in de show en dus wil ik hem nu alvast even draaien.

* The Manhattans- That New Girl (UK, Carnival, 1966)
Deze heb ik in 2016 al in de Amerikaanse uitdossing gekocht van Mark en heb ik vrijwel meteen in de Northern Soul-bak geparkeerd. Dat komt ook omdat ik dan een andere Manhattans-single heb gekocht welke net even meer favoriet is en ik 'That New Girl' associeer met de eerdere jaren zestig-hobby. Terecht? Nee, het is aan de trage kant voor de Northern Soul-dansers en is zelfs een erg goed nummer. Tot een paar maanden geleden wist ik niet dat deze single ook in Engeland op Carnival was uitgebracht en dit trekt me over de streep. Het nummer verdient wel wat herwaardering. In Engeland is het overigens de b-kant voor 'Can I?' en dat is een ballade. Erg fraai maar ik hou het bij 'That New Girl'.

* Meditation Singers- Let Love Fill Your Heart (US, Checker, 1968)
Gospel uit Chicago met credits voor Gene Barge en Charles Stepney. Dat moet wel goed zitten. De leadzangeres heeft veel weg van Mavis Staples en dat is altijd fijn. Overigens is het aan deze kant een vrij algemene boodschap natuurlijk. Je hart vullen met liefde kan ook zonder behulp van een boek of een gebed. Een heerlijke kant. Op de keerzijde staat 'Stand Up And Be Counted' en ook dit is een fijne Chicago-productie. Eigenlijk best een 'double-sider'.

* Mighty Clouds Of Joy- Look On The Bright Side (US, ABC, 1977)
Mighty Clouds Of Joy heeft in mijn geboortejaar bijna een hit in Nederland met 'Mighty Cloud Of Joy'. Deze heb ik al geruime tijd in de Blauwe Bak staan. De opvolger heet 'Mighty High' maar die is bij mij gewoon in de Gele Bak gegaan. En deze? Tja, hij is veel te duur geweest om in de Gele Bak te zetten en bovendien heb ik hem destijds al via Youtube beluisterd en beoordeeld. Van Chicago verhuizen we ineens negen jaar en zitten we in Philadelphia. 'Look On The Bright Side' is beduidend meer midtempo dan de twee genoemde nummers uit 1975. Deze kant is nog vrij 'seculier' want zelfs als het leven Johnny Rotten is, heb je nog altijd niet een geschrift nodig om dingen van de positieve kant te zien. Toch komt de oppermacht nog wel voorbij in de tekst. De b-kant laat er geen gras over groeien. 'I Came To Jesus' is 'rocking gospel' en totaal niet interessant.

* Mokie, J.J. & R.O.B.- You're So Real (US, Sun Moon And Stars, 1975)
Een plaat waarvan ik me oprecht niet kan herinneren dat ik het heb gereserveerd. Het gaat een paar keer kosten voordat het zal gaan groeien. Qua arrangement en zang doet het me nogal denken aan The Fifth Dimension. 'Come Together In Love' is de meer upbeat kant van de twee maar ik zal vooral de moeite moeten nemen om 'You're So Real' beter te leren kennen. Op dit moment ben ik er niet zo zeker van.

* David Perrett- Girl I'll Always Be In Love You (US, Cadet Concept, 1970)
De naam van het label verwijst naar het sublieme Cadet Concept 12-geluid. Het siert menig Chicago-productie uit de jaren 1968 tot en met 1970 en ik ken het vooral van The Dells en Marlena Shaw. Ook bij David Perrett hebben de blazers een aangename plek in de rechter oorschelp. Het nummer zelf is niet echt opvallend maar wel een fijne Chicago-productie. 'Soul President' klinkt me té poppy en dus hou ik het bij 'Girl'.

* Greg Perry- I'll Be Comin' Back (US, Casablanca, 1975)
Platen van Greg Perry geldt als gereedschap voor de dansvloer en dus heb ik maar een half woord nodig om deze meteen te reserveren. Het is een opvallende productie met een geweldig intro en vervolgens een heerlijke danser met een fraai arrangement. Helaas duurt het plaatje iets meer dan drie minuten en ik zou geen bezwaar hebben gemaakt als het nog eens tien minuten zou doorgaan. Het is een dj-promo met gewoon hetzelfde nummer aan de andere kant, hoewel Casablanca nog wel de moeite heeft genomen om het label iets aan te passen.

* The Persuaders- Please Stay (US, Atco, 1973)
Het origineel is van The Drifters en persoonlijk heb ik een enorme voorliefde voor The Cryan' Shames' uitvoering uit 1966. Toch mag ook deze upbeat versie van The Persuaders er zijn. 'Bad, Bold And Beautiful Girl' is daarentegen een ballade met wel weer de fraaie doowop zang van de heren Persuaders. Tegen alle verwachtingen in een 'double-sider'. Op deze manier kunnen 29 singles toch snel weer 40 nummers opleveren.

Singles round-up: oktober 6

De afgelopen maanden heb ik geregeld de 'Singles round-up' gedaan met soms wel twintig platen. Voor de Gele Bakken is dat wel te doen. Ik ben gisteren bijna anderhalf uur bezig geweest met negen singles voor de Blauwe Bak en heb besloten om het weer in stukjes te hakken. De resterende twintig singles ga ik in drie afleveringen presenteren. Hierdoor vallen de 'extra' platen mooi in twee verschillende afleveringen. Is dit dan alles? Nee, er komt nóg meer. Ik verwacht maar liefst twee zendingen van Juno's met nieuw materiaal en heb inmiddels al een paar 'pre-orders' binnen. En er zijn nog twee singles die ik dinsdag in Tuk heb gekocht die ik nog moet beluisteren en behandelen. De ene wordt op Discogs beschreven als disco/funk en dat moet ik zeker even checken, ook omdat de kringloop meerdere exemplaren van de single heeft liggen. Nu ga ik jullie voorstellen aan de volgende zeven singles uit de zending van Mark. Ofwel... zes 'nieuwe' singles en eentje met een afwijkende b-kant die ik nog niet heb beluisterd. De koffie is ingeschonken en de apparatuur kan aan.

* Cortez Greer & The Lifters- Beautiful Things For You (US, Lifter, 1975)
Meer dan ooit tevoren biedt Mark iedere dag een plaat aan van tenminste twintig pond. Dat is niet altijd meer, zoals eerder, een plaat die in topconditie boven de honderd pond zou zitten, maar is 'afgeprijsd' vanwege een klein onopvallend defect. Deze van Cortez Greer maar ook The La Vettes zijn een stukje duurder dan de gebruikelijke 'Five A Day' en de winnaar komen we tegen in de laatste aflevering van deze partij. De duurdere platen heb ik vaak al wel helemaal gedraaid op Youtube maar deze ben ik vaak 'vergeten'. Bij het intro van Cortez Greer weet ik het weer helemaal en verlang al stiekem naar het refrein en.... daar is die dan. Zo'n heerlijke 'feelgood'-plaat met een goede dosis 'lo-fi' (vooral in de synthesizer). De b-kant heet 'Yolonda' en dit is 'lo-fi' funk maar mist de charme van 'Beautiful Things'.

* L.C. Grier- Gone, Is The Laughter Of You (US, Sunshine, 1972)
De komma na 'Gone' is zoals het is vermeld op het label. Een dramatisch intro dat ook weer terug keert in het refrein en de arrangeur heeft duidelijk geluisterd naar de Norman Whitfield-producties. Maar dan met een kleine twist, want we hebben het over een plaat uit Philadelphia. De violen zijn mierzoet en maken het verdriet alleen maar intenser. Tegen het einde komt L.C. helemaal los. Hoewel hij niet helemaal voldoet aan de beschrijving kan ik iets van een 'builder' vinden in dit nummer. Ik heb de neiging om hem een tweede keer op te zetten maar wil vanavond niet een anderhalf uur typen. De b-kant is instrumentaal.

* Thelma Houston- No One's Gonna Be A Fool Forever (UK, Mowest, 1972)
Thelma Houston en Engelse persing. Meer hoef ik niet te weten om de plaat te reserveren. Ik neem aan dat Mark het kaf van het koren weet te scheiden want niet iedere Thelma Houston-plaat is een winnaar. Blues & Soul Magazine noemt haar in 1973 zelfs de Petula Clark van Motown. Gelukkig zijn ze wel enthousiast over de gekochte single. De coupletten redden de plaat want het refrein klinkt inderdaad als Petula. Het is geen tweede 'I Want To Go Back There Again' maar veel soulvoller dan 'Save The Country'. 'What If' op de b-kant is een ballade waar ik geen tijd voor heb. Het blijft een riskante aangelegenheid om met een summiere beschrijving meteen een plaat te kopen maar in dit geval is het de moeite waard geweest. 'No One's Gonna Be A Fool Forever' gaat de komende tijd wel groeien bij mij.

* Patti LaBelle & The Bluebelles- He's My Man (US, Atlantic, 1968)
In het intro dreigt het gospel te worden maar als Patti de man van haar leven uit de doeken doet, blijkt het geen timmermanszoon of een oppermacht te zijn. Toch neig ik meer naar 'Wonderful' waar The Bluebelles meer klinkt als een groep, waar 'He's My Man' een beetje 'question-answer' is tussen Patti en haar vriendinnen. Ja, 'Wonderful' gaat de kant worden voor mij, ook al is het een 'side-dish' voor mij.

* The La Vettes- No Matter What You Do To Me (US, Philips, 1965)
Mark heeft gewaarschuwd voor 'a little crackle' en de plaat is dan ook een fors stuk goedkoper geworden. De 'crackle' hoor je alleen in het intro en dat heeft ook met de stevige opname te maken. The La Vettes klinkt als The Shirelles in de Motown-studio. Duidelijk geïnspireerd door The Supremes maar dan zonder een opvallende leadzangeres als Diana Ross. 'Practice What You Been Preachin' is de officiële a-kant en dat is bijna Martha Reeves & The Vandellas. Ook een zeer goede kant overigens!

* Little Charles & The Sidewinders- Shanty Town (US, Botanic, 1968)
Dit is de b-kant van 'Please Open Up The Door' welke ik al heb in de verzameling. De mijne is echter de Red Sands-uitgave van 1970. Hij is voor het eerst in 1968 uitgebracht op dit Botanic-label en heeft een andere b-kant. Mijn grote held Swamp Dogg is al betrokken bij de a-kant maar is afwezig op de keerzijde van de Red Sands. Op deze eerste persing op Botanic staat 'Shanty Town' dat Jerry Williams samen met ene C. Carter heeft geschreven. Dat is overigens niet Clarence Carter. In het intro is de hand van Swamp Dogg al aanwezig en Little Charles mag naar hartenlust schreeuwen en dat kan hij erg goed. Een fraaie aanwinst voor in de Swamp Dogg-verzameling!

* The Lords- Since I Fell For You (US, Mikim, 1971)
De eerste plaat op het Mikim-label dat maar een paar maanden zal bestaan. Het is de platenmaatschappij van William 'Mickey' Stevenson en diens' vrouw Kim Weston. Hij volgt Kim in 1967 als deze Motown de rug toekeert na het uitblijven van extra royalties naar aanleiding van haar hit met Marvin Gaye. Opvallend is dat de credits op het label doen denken aan Stax en Volt maar dat het label onafhankelijk is en blijft. Na deze single van The Lords verschijnen twee singles van Kim Weston en in 1972 is het bedrijf alweer kopje onder. 'Since I Fell For You' is heerlijke 'sweet soul' in een prachtige productie van Mickey Stevenson. Dit is een promo met de mono-kant aan de andere zijde, de single zal nog wel verschijnen met een b-kant.

Week Spot: Jackson Sisters

De Week Spot lijkt deze week een Jantje van Leiden te worden, maar dat is niet helemaal waar. Als 'I Believe In Miracles' mijn verzameling komt versterken, zit ik net middenin de 'Vinyl Summer Spirit Of' en laat daar ook de Week Spots vanaf hangen. Komende zaterdag mag ik de plaat opnieuw verwelkomen in mijn radioshow en wellicht is dit een goede reden om het deze week tot Week Spot te maken. Het is dus 'I Believe In Miracles' van Jackson Sisters, de originele single-opname uit 1973. Het verhaal van hoe en waarom heb ik meerdere malen uit de doeken gedaan. Dat verhaaltje laat ik vanavond dus zitten en toon jullie alleen het hoesje van de Japanse Universal-uitgave van 2016. Ik ga morgen verder met het tweede deel van de 'Singles round-up'. Ik wil straks nog even video's bekijken. Ik heb afgelopen avond bijvoorbeeld 'Bronco Bullfrog' gezien, een Engelse cultfilm uit 1969 waarvoor The Audience de soundtrack heeft verzorgd. Dat had ik echter niet in het verhaaltje vermeld?

Singles round-up: oktober 5

De vrije dagen zijn even omgeruild. Ik word vanmiddag veel te laat wakker en na overleg met mijn voorvrouw kan ik morgen aan de slag. Halverwege de middag kijk ik bij de groene brievenbus en zie dan tot mijn grote tevredenheid dat het pakket van Mark reeds is gearriveerd. Dat zou ook een single moeten hebben welke ik in juli van een andere dealer heb gekocht en naar Mark's adres heb laten sturen. Echter is deze nooit gearriveerd. Ik ben in overleg met de bewuste handelaar om te zien hoe we het kunnen oplossen want de schade is ruim twintig pond. Hij verstuurt ze gratis binnen Engeland (en scheelt mij weer customs), alleen betekent dit dat hij ze zonder track & trace op de post doet. Het kan in Engeland dan nog voorkomen dat een plaat zoek raakt. Mark heeft 29 singles in een pakket gestopt. Ik heb vanmiddag de foto's al gemaakt en daarbij doe ik driemaal negen en twee los op de foto. Ik ga de 'Singles round-up' dan ook in drie afleveringen van negen singles doen. De 'extra' twee doe ik tussendoor want beide heb ik eigenlijk al in de verzameling. Eentje is de Engelse persing en de andere heeft een afwijkende b-kant die erg mijn interesse heeft. Ik ga beginnen met de eerste negen.

* Bobby Adams- Heart Attack (US, Home-Town, 1970)
Het is opvallend aan dit pakket dat de singles keurig binnen de jaren zestig en zeventig blijven. De oudste is van 1961 en de nieuwste van 1979, ook al is eentje een heruitgave uit 2016. Ik noem de platen weer bij de kant waarvoor ik deze heb gereserveerd. In geval van Bobby Adams is dat een b-kant. 'Heart Attack' heeft een wah wah-gitaar en is verder een heerlijke 'stormer' met een zeer prettig in het gehoor liggende Bobby en vlammende blazers. De a-kant heet 'Mr. Preacher Man' en jaagt al net zo hard. We trappen meteen af met een 'double-sider'.

* The Apollas- Mr. Creator (Canada, Soul Tribe, 1967, re: 2016)
De volgende in de rij is een heuse Northern Soul-stamper, maar wel een van de leukere soorten. Een meidengroepje met een Motown-geluid, maar het nummer is dan ook van de hand van Ashford & Simpson. Moet ik het nog hebben over de b-kant? Maar natuurlijk! Het is 'Afternoon Of The Rhino' van Mike Post Coalition. Een nummer waarvan ik nooit heb begrepen waarom het zó groot is geworden in de Wigan Casino. Het is een soort van 'Classical Gas' en in dat kader is het binnen de kaders van de pop nog wel te pruimen. Het heeft echter helemaal niets met soul van doen.

* Chuck Bernard- Can't Get You Off My Mind (US, New Breed, 1968)
Eigenlijk zegt het label 'Mine' in plaats van 'Mind', maar ik laat me niet van de wijs brengen door het etiket. Van Chuck Bernard lijkt er een collectie te groeien. Oef, hij is niet helemaal recht en dat kan je horen. Toch is dit een vrij onmogelijke plaat om te vinden en schik me ermee. Het is lekkere rauwe Chicago-soul met een ietwat funky gitaar. Op de andere kant staat 'Anything For You' en dat is sfeervolle deep soul maar het vinyl is beduidend minder aan deze kant. En dat is erg jammer!

* Maxine Brown- Make Love To Me (US, Avco, 1971)
Van de totale aantallen singles die worden uitgebracht in 1971 haalt slechts 10 procent de radio en bereikt nog minder dan 10 procent de hitparade. Dat is de reden waarom heel veel kleine platenlabels binnen een plaat kopje onder gaan. De grote labels hebben dan nog de mogelijkheid om een 'advanced promo' uit te proberen. Bij genoeg vraag worden de persen aangezet voor de 'issue'. In geval van deze van Maxine Brown is het echter bij de promo gebleven. Geproduceerd en mede geschreven door Van McCoy en dat hoor ik al binnen een halve noot. Hoewel het qua compositie erg gedateerd klinkt, is de uitvoering en productie er eentje om van te smullen. Het heeft de mono-versie op de keerzijde.

* Solomon Burke- When She Touches Me (US, Atlantic, 1966)
* Solomon Burke- What Am I Living For (US, Bell, 1969)
Een tweetal van de dominee. Om te beginnen een klassieke opname op het Atlantic-label. Een Big City-productie met blazers en achtergrondzangeressen maar het blijft desondanks nog erg rhythm & blues. Het komt Solomon, zoals altijd, weer heerlijk uit de tenen. De andere kant heet 'Woman How Do You Make Me Love You Like I Do' en door een heel subtiel detail ligt deze kant me meteen al beter. Het is in dezelfde stijl als 'When She Touches Me' maar dan iets meer opgewekt. De ballade is prachtig maar ik draai hem in dit geval om voor de andere kant. 'What Am I Living For' is de b-kant van Burke's hitversie van 'Proud Mary'. Zijn liefje Tamiko Jones is ook in de studio en het klinkt alsof Solomon dit rechtstreeks naar haar zingt. Hij heeft zelden een zwoelere stem opgezet tijdens plaatopnames. Burke's uitvoering van 'Proud Mary' blijft legendarisch, maar het gaat voor de b-kant in de Blauwe Bak.

* Dee & Lola- Love Love Love (US, Josie, 1966, bootleg?)
Ja, ik vermoed dat dit een bootleg is. Styreen, witte labels met een zeer sober design en een dj-promo die nogal afwijkt van de andere promo. Het komt uit dezelfde koker als 'The Bigger They Are' van The Fabulettes en 'Stronger Than Her Love' van The Flirtations. Deze plaatjes worden vervolgens in de Northern Soul-clubs verkocht aan de dansers om hun routine thuis te oefenen. Deze bootlegs hebben echter een lekker stevig geluid en dat geldt ook voor deze. Het is niet het meest verheffende dat ooit is uitgebracht en populair is geworden in de Northern Soul maar best leuk voor een keertje of tien. 'The Starting Line' is meer rhythm & blues en deze kant geniet dan ook mijn voorkeur.

* Mill Edwards- I Found Myself (US, Cutlass, 1972)
'Wait for the chorus to kick in', zou de inleiding van een advertentie kunnen zijn. Het begint namelijk een beetje midtempo maar bij het refrein vallen de drums in en wordt het een vierkwartsmaat wat het nummer beter past. Dan kan Mill ook ietsje 'deeper' gaan met zijn zang en dat levert zeer prettige muziek op. De flip heet 'Don't Forget About Me' maar dat is té bluesy. Toch maar vergeten dan?

* Aretha Franklin- Operation Heartbreak (US, Columbia, 1961)
Een erg jonge koningin. Het is pas haar vierde of vijfde single op het Columbia-label en dit is verstopt op de b-kant. Naar het schijnt is dit wel de favoriete kant in San Francisco maar verder is deze kant een beetje onderbelicht gebleven. Een zeer classy ballade met Erma duidelijk op de achtergrond en Aretha weet de hoge uithalen binnen de perken te houden. De eigenlijke a-kant is 'Rock-A-Bye Your Baby With A Dixie Melody' en dat is pure pop op een rhythm & blues-ondergrond.

De herontdekking van de radio

Gisteravond heb ik nog een extra vest over de hoodie gedaan. Met het oog op de temperaturen van met name het komende weekend heb ik vandaag, dinsdag 17 oktober, de kachel weer aangezet. Ik denk dat ik niet heb bijgehouden wanneer dit vorig jaar is gebeurd, maar dan is het half oktober al geruime tijd kouder. Ik lig nog altijd een paar berichten achter en zit dus feitelijk nog in het weekend. Ik wil dan iets anders doen dan 'Singles round-up' of 'Honderd achteruit' en bij voorkeur een gemakkelijk verhaaltje over iets anders. Sinds 2017 ga ik zeer ongeregeld twintig jaar geleden terug in de tijd. Er gaat soms wel een half jaar voorbij zonder een bericht. Ditmaal is het korter geleden, namelijk eind augustus en het verhaal over de 'overval' in Dokkum. Ik ben de Steenwijker '9/11' even vergeten, maar heb daar al eens over geschreven. Op 11 september 2003 wordt Steenwijk getroffen door een stroomstoring welke bijna 24 uur zal duren. Ik blijf op de hoogte van het verloop dankzij...  de radio op mijn walkman. En daarmee vallen de stukjes op hun plek en kan ik nu een bericht schrijven over de radio. Ditmaal niet als medewerker of eigenaar van een station, maar de herontdekking van de radio als luisteraar. Ook dat is heel erg eind 2003.

Ik heb in vroegere jaren wel eens een walkman met radio gehad, maar ik gebruik het ding uitsluitend voor de cassettebandjes. Ik ben halverwege de jaren negentig wel klaar met het fenomeen radio. Je zou verwachten dat een jonge liefhebber van popmuziek gekluisterd is aan 3FM, maar naar deze zender luister ik dan al niet meer. Wat dan wel? Omrop Fryslân bijvoorbeeld om muziek te horen die je nergens anders krijgt voorgeschoteld. In Engeland luister ik dus een tijdje naar Radio 10 omdat ik deze 's nachts eenvoudig uit de ether kan plukken. In september 2001 ontdek ik tijdens de dramatische fietstocht naar Maastricht (en terug) Het Theater Van Het Sentiment op Radio 2. Daar zal ik tot ongeveer 2010 bijna iedere avond naar luisteren. Het Theater wordt als het ware mijn televisie. Doordeweeks staat de radio dus aan van acht tot elf en heel soms pak ik de easy listening-show van de EO mee. Wat er voor de rest op de radio gebeurd, heb ik totaal geen weet van.

De 'overval' in Dokkum heeft een direct effect. In september lever ik mijn pas in en zet een punt achter de verkoop van straatkranten. Ik ga weer meer tijd thuis doorbrengen in mijn huisje aan de Rembrandtstraat in Steenwijk. Het is op een zaterdagmiddag als ik even geen muziek kan bedenken om me op te fleuren. Ik zet de radio aan op Radio 2 en... schakel hem even na middernacht uit. Doordeweeks worden de avonden ook fors uitgebreid. Het zal ook niet lang meer duren voordat ik na het Theater om elf uur overschakel naar Radio 1 voor 'Met Het Oog Op Morgen'. Het zullen de laatste weken vormen van de nachtradio op Radio 2. Per 1 januari 2004 wordt op deze zender een vooraf opgenomen en voorgeprogrammeerde show afgespeeld.

Ik ontdek dan het programma 'Niemandsland' van de KRO. Het zendt uit in de nacht van maandag op dinsdag op Radio 1. Onderdeel van het programma is een 'verzoekplaten'-gedeelte met een thema. Het gaat dan nog lekker omslachtig want ik heb in 2003 nog geen internet. Ik maak op maandagavond alvast een lijstje voor volgende week en ga op woensdag naar het internetcafé om de hoek om de email te verzenden. Mijn bijdragen zijn in vrijwel iedere show te horen, want... het mag duidelijk zijn: Het aantal actieve luisteraars in de nacht is uiterst gering. Het zijn dan ook de laatste weken voor 'Niemandsland', een show die al vanaf de jaren zeventig mee draait. Ik heb het even moeten checken maar het blijkt dat Radio 1 en 2 in die tijd dezelfde live-programma's uitzenden in de nacht. Naarmate de datum van 1 januari in zicht komt, opperen de medewerkers van 'Niemandsland' om de laatste live-uitzending openbaar te maken voor de luisteraars. Zo ga ik in december op een maandagavond met de trein naar Hilversum, verblijf de hele nacht in een radiostudio en ga de volgende dag weer naar huis. Een onvergetelijke belevenis.

Pas later zal ik ook de nachtuitzendingen van Radio 1 gaan leren waarderen en op een gegeven moment worden mijn dagen volledig omgedraaid door de radio. 's Nachts wakker met de radio aan en bij de start van de ontbijtshow naar bed. Dat is een verhaal dat over twee jaar nog wel eens kan als ik door mijn 'avant garde'-fase ga en dit ook zijn weerslag heeft op de radio.

Honderd achteruit: Audience

Dit is het bericht waar ik heel stiekem al maanden naar uit kijk en wellicht de voornaamste reden om 'Honderd achteruit' door te zetten. Ik geloof dat ik in het eerste jaar Soul-xotica onder de titel 'Hooggeëerd publiek' eens heb geschreven over Audience. Dat zal ongetwijfeld een kattenbel zijn geweest want het is nog de goede oude tijd van de Nokia N95. 'Belladonna Moonshine' is dan één van de 'Telefoontoppers'. Gezien de lengte van dat bericht (ik heb het niet opgezocht) denk ik dat ik daarbij niet de diepte ben in gegaan of zelfs de groep heb geïntroduceerd. We gaan het vanavond eens hebben over progressieve rock. Wel grappig dat ik vanmiddag een stukje heb gelezen over Thijs Van Leer welke zegt dat hij Focus niet bepaald progressief heeft gevonden. Progressief is 'in the eye of the beholder', zullen we maar zeggen. Ik hoor ook wel eens van een nieuwe progrockband welke dan vervolgens precies de muziek uit 1969/70 nabootst. Niets progressiefs aan... Op nummer 51 in de Gele Bak Top 100 van 2022 vinden we 'You're Not Smiling' van Audience uit 1971. Ik geloof dat de mijne in de Zuid Afrikaanse persing is, maar dat is feitelijk een Engelse export. Voor het bericht kies ik dan toch voor het Nederlandse hoesje met een afbeelding van de boosdoeners vanavond.

Het moet ergens omstreeks 2006 of 2007 zijn geweest dat ik in een kringloopwinkel de elpee 'Look Out' vind. Een elpee samengesteld door de dj's van Hilversum 3. Joe Blow van de VPRO maakt dan een programma op zaterdagavond met lange albumtracks en hij kiest uit de Phonogram-catalogus 'You're Not Smiling' van Audience. Het is de albumversie die op 'Look Out' uit komt, terwijl Philips dan net een single uit heeft van het nummer. Het lijkt een zekere gewoonte te zijn bij het Charisma-label om singles apart te mixen en iets meer commercieel te maken. Het is bijvoorbeeld ook gebeurd bij 'Lady Eleanor' van Lindisfarne. De rest van 'Look Out' is voornamelijk kleinkunst en schlager en dus is Audience meteen een favoriet. In 2008 vraag ik via een forum naar 'Belladonna Moonshine' en dat zal een residentie krijgen op mijn telefoon. Een paar maanden geleden heb ik 'Indian Summer' als Nederlandse single in de wacht gesleept en dan kondig ik al aan om 'binnenkort méér te schrijven' over Audience. Deze dag is nu aangebroken!

Het verhaal begint in de jaren zestig met de band Lloyd Alexander Real Estate. Howard Werth, Keith Gemmell en Trevor Williams maken alle drie deel uit van deze soulband welke een geduchte live-reputatie heeft. De band maakt één single voor het President-label in 1967 en de plaat krijgt ook een Duitse release. De originele titels op de single ademen een soort van mod-soul. Tony Connor heeft al eens auditie gedaan voor Lloyd Alexander Real Estate maar is afgewezen. Ex-Lloyd Alexander Real Estate-drummer John Richardson zal daarop The Rubettes oprichten. Als de groep even later tot een halt komt, herinneren de heren Werth, Williams en Gemmell die leuke drummer die ze de deur hadden gewezen. Connor wordt in 1969 dus de drummer van Audience. De groep gaat meteen professioneel te werk. Binnen een paar weken na de eerste repetitie heeft het een contract bij een management, een residentie in een jazzclub en een contract met Polydor voor een elpee. Het titelloze debuut verschijnt in 1969 bij Polydor. De basis van het album wordt gevormd door akoestische gitaren waarbij de saxofoon Gemmell wordt vervormd zodat het klinkt als een elektrische gitaar. Toch is de band zelf niet tevreden met album en de promotie van Polydor. Het wijkt uit naar Zwitserland om 'onvindbaar' te zijn voor Polydor en werkt intussen aan nieuw materiaal.

Begin 1970 is Audience verlost van het contract met Polydor en treedt het op als voorprogramma van Led Zeppelin. Tony Stratton Smith bevindt zich in het publiek en hij is net aan de slag met zijn Charisma-label. Audience wordt progressief genoeg bevonden voor het label en tekent voor drie albums. 'Friends Friends Friends' bevat 'Belladonna Moonshine' dat een paar weken in onze Tipparade zal doorbrengen. 'Indian Summer' zal in Amerika een bescheiden hit worden maar verder zal de groep 'underground' blijven. 'You're Not Smiling' is eveneens té progressief voor de hitparade. Het concept is nooit echt veranderd, de saxofoon blijft de gitaarpartijen vertolken. Eind 1971 vertoont Audience de eerste scheuren. Ze zijn bijna drie jaar vrijwel continu in de studio of op tournee en de eerste wrijvingen steken de kop op. Gemmell verlaat de band in januari 1972. Rolling Stones-blazers Jim Price en Bobby Keys spelen mee op het derde album van Audience voor Charisma, 'Lunch' en na de release gaat de band weer op tournee en nu met saxofonis Pat Charles Neuberg en toetsenist Nick Judd. Williams heeft het in september 1972 ook wel gezien en Judd krijgt kort daarop het aanbod om toe te treden tot Juicy Lucy. Dan ligt Audience flink op zijn gat.

De muzikanten gaan echter allesbehalve met pensioen. Keith Gemmell heeft de overstap gemaakt naar Stackridge. Judd zal een heel parcours afleggen om uiteindelijk te eindigen in Madness-spin off. Howard Werth wordt op de hielen gezeten door de leden van The Doors die hem als vervanger voor Jim Morrison willen hebben. The Doors met Werth zal nimmer een feit worden hoewel hij nog wel talrijke samenwerkingen heeft met Ray Manzarek en nog zal meedoen op een Captain Beefheart-album. Trevor Williams vindt onderdak bij een latere incarnatie van The Nashville Teens. Tony Connor speelt een tijdje bij Jackson Heights, een afsplitsing van The Nice. Daarna zal hij de rest van zijn leven de drummer worden voor Hot Chocolate.

Werth, Gemmell en Williams gaan in 2004 weer de hort op met Audience. De drummer is John Fisher. De laatste overlijdt in 2008 aan de gevolgen van kanker en Audience gaat nog even verder met een andere drummer. Dan heeft de kanker het gemunt op Gemmell welke in 2013 té ziek is om nog op het podium te staan. Dat is het einde van Audience en Gemmell overlijdt op 24 juli 2016.

Enkeltje retour

Mijn voorvrouw in Steenwijk is de enige die blijkbaar de datum moet op zoeken. 'Het is vandaag de dertiende', zegt ze na een paar seconden. 'En het is inderdaad een vrijdag'. Mijn consulent en andere baas vatten de datum wel meteen. Ik heb doorgaans geen bijgeloof voor wat betreft vrijdag de dertiende maar gisteren is desondanks een soort van 'ongeluksdag' geworden. Het enge is ook nog dat ik het hele ongeluk kan verklaren, behalve dat ik door heb wat er op dat ene moment gebeurt. Het is een voortvloeisel van de aangeboren vertraagde motoriek. Ik kan niets, maar dan ook helemaal niets, op de automatische piloot doen. Geheid dat het mis gaat. Vooral als ik erg veel behoefte heb aan slaap, wordt het erg gevaarlijk voor mij. Ik denk dat dit vrijdagmorgen ook het geval is geweest. Nadat ik hier heb gepubliceerd, kijk ik nog een paar video's en halverwege de laatste begin ik het zwaar te krijgen. Ik moet naar de wc en sta na de video op en loop op de automatische piloot naar de deur. Ik open de deur en stap de gang op en draai me om om de deur te sluiten. Dat is het moment waarop het mis gaat. Ik heb de rechtervoet blijkbaar verkeerd neer gezet en zo tol ik op het ene been en dreig te struikelen. Ik blijf overeind maar voel meteen dat het rechts beneden helemaal mis is.

Hoe mis? Nou, het doet pijn maar verder is er niet veel aan de hand. De zwakke enkels achtervolgen me al mijn hele leven en ik ben té vaak echt over mijn enkels gegaan om hierbij te denken dat ik over mijn enkel ben gegaan. Het heeft wel een flinke opdonder gehad. Ik meld me vrijdagmorgen dan ook maar ziek en doe het de hele dag rustig aan met de voet zoveel mogelijk horizontaal. Ik vind in mijn tas nog een blik knakworsten en heb een paar sneetjes brood en dat moet maar mijn avondeten worden. Vandaag móet ik eruit. Niet om te werken maar wel om voedsel binnen te halen. Toch stel ik de gang naar de winkel aldoor uit en ben op het laatst genoodzaakt om chinees te halen. Sinds ik weer thuis ben, merk ik dat het enkel dat niet zo'n fijne actie heeft gevonden. Dat terwijl hij net weer een beetje was gaan kalmeren. Ook het sjouwen met platenbakken is momenteel niet zijn hobby en dus moet ik zien hoe ik het morgen doe. Voor 'The Vinyl Countdown' moeten immers drie bakken van zolder naar woonkamer worden gebracht. Morgen moet ik hoe dan ook echt even naar de winkel want ik kan niet iedere dag chinees of shoarma eten. Eens zien hoe hij daarop gaat reageren. Van mij mag hij nu wel weer retour naar de afzender.