Blauwe Bak Top 40 2013/2: top 10

10. If It Feels Good, Do It-Della Reese (NL H&L 17228 AT, 1972)
Vanavond zag ik in de Hassle Free Record Selling Group nog een leuke single van Della Reese, maar vond hem desondanks een beetje aan de prijs. Okay, 20 euro voor een single uit 1969 met Spaanse fotohoes is op zichzelf niet heel erg gek, maar ik hoef hem niet zonodig met fotohoes. Liever heb ik hem de helft goedkoper en dan met een neutraal hoesje. Het ging om de single 'Games People Play' en dan vooral om de b-kant, want die is dan het meest interessant. Della Reese is één van die plaatjes die de afgelopen drie maanden resident was op mijn mp3-stick. Omdat 'If It Feels Good' in Nederland in de Tipparade heeft gestaan, bleek de zoektocht op Marktplaats naar een keurig exemplaar helemaal niet moeilijk.

9. B-A-B-Y-Carla Thomas (UK Atlantic 548042, 1966)
Met een 'Ride Your Pony' van Lee Dorsey was het niet zo moeilijk om voor een heruitgave te gaan en dan het liefste ook nog een Engelse Old Gold. Deze van Carla Thomas kon ik in verschillende formaten krijgen, maar hier wilde ik persé een origineel hebben. Die kreeg ik dan ook bij een Engelse dealer. Keurige prijs voor een keurige originele Engelse persing uit 1966. Ik kan me inmiddels geen leven zonder meer voorstellen...

8. Easy Baby-The Daydreams (US Dial 45-4034, 1965)
Als er één plaatje ervoor heeft gezorgd dat ik nu een licht grijzende baard heb, dan is dat deze van The Daydreams. Terwijl er helemaal niets aan de hand was! Ik kwam de single tegen op Ebay en was na het beluisteren van de 'soundfile' helemaal verkocht! Chris Clark en Alfreda Brockington hadden reeds laten zien dat de veilingen vlekkeloos gingen dat weekend, maar The Daydreams zou aflopen op mijn verjaardag en ik was er niet zeker van. Ik heb mijn maximumbod tot twee keer toe verhoogd, maar er was niemand anders die bood en dus had ik hem voor de startprijs. Ik zit te twijfelen om 'That Lovin' Side' ook nog te kopen van dit groepje, maar zo mooi als 'Easy Baby' hebben ze ze niet gemaakt. Superlief!

7. The Bigger They Are-The Fabulettes (UK Monument 45-901, 1966, re: 1978)
Zou het toch een origineel zijn. Ik twijfelde even, maar... bij Rare Northern Soul kennen ze hun koopwaar wel en een origineel zou nooit voor zes pond over de toonbank gaan. Toch even gevraagd in 'de groep' en de bevestiging: Echte jaren zeventig-bootleg. Een koopje, als je het mij vraagt.

6. Kiss My Love Goodbye-Bettye Swann (UK Go Ahead TICK 007, 1974, re: 2012)
Bettye Swann is een universum op zichzelf. Alles wat deze dame op de plaat heeft gezet, overtuigt. Toen ik de single een paar weken geleden uitriep tot Week Spot en er een bericht over schreef, besloot ik met het verhaal dat ze met 'pensioen' was gegaan. Ik wist toen niet dat ze een week later in Cleethorpes zou optreden. Notabene het eerste Engelse optreden in haar loopbaan!

5. I Got You Babe-Etta James (US Cadet 5606, 1968)
Deze plaat heeft bij mijn uitzendingen voor nogal wat opschudding gezorgd. Doorgewinterde soul-liefhebbers die deze van Etta James niet kenden. En laat dat nu net mijn missie zijn. Plaatjes opdiepen en introduceren in 'de scene', hoewel ik nooit had verwacht dat dit het geval zou zijn met een legende als Etta James.

4. Don't Send Nobody Else-Ace Spectrum (US Atlantic 45-3012, 1974)
Het juiste moment. Koninginnedag of kroningsdag, maakt niet uit, ik heb er niks van mee gekregen. Ik was helemaal uit mijn doen en heb het grootste gedeelte van de dag geslapen. 's Avonds heb ik mezelf gedwongen toch even een eindje te lopen. Dat werd een flink eind om: Kolderveense Bovenboer om naar Roekenbosch en dan door Kolderveen terug. Een rondje van ongeveer tien, schat ik zo. Vlak voor Kolderveen komt Ace Spectrum binnen en ik krijg een brok in de keel. Bij het refrein biggelen de tranen me over de wangen. Zo'n mooi nummer en het is me nauwelijks opgevallen in de daarvoor liggende maanden. Erg vreemd dat het nummer ontzettend wordt gehaat in zekere kringen. Ik kan er me niks bij voorstellen en zet hem met trots op vier.

3. You Didn't Say A Word-Yvonne Baker (UK Parkway OSV-069, 1967, re: 2012)
Niet zomaar een klassieker, nog altijd één van de meest gedraaide platen in de Northern scene. En je hoort maar weinig roepen dat deze 'overplayed' is. Het is de plaat zélf die daarvoor zorgt, want 'You Didn't Say A Word' kun je niet vaak genoeg voorgeschoteld krijgen. Alles klopt aan dit nummer. Baker is overigens de leadzangeres van The Sensations, die de meesten kennen van 'Let Me In' uit 1962. 'Word' is een van haar eerste solo-singles en doet aanvankelijk niets, totdat het in Engeland wordt ontdekt.

2. Behave Yourself-Miss Madeline (US Mar-v-lus 6019, 1966)
De meeste deejays gaan voor 'Lonely Girl' op de andere zijde, maar ik heb mijn hart al ruim een jaar verpand aan dit kantje van deze Miss Madeline. Een perfecte 'double-sider' in mijn geval, hoewel maar weinig liefhebbers oog hebben voor 'Behave Yourself'. Ruik ik daar een volgende missie?

1. It's Got To Be A Great Song-The Tiffanies (US KR 0120, 1967)
En er kan er maar eentje de nummer 1 zijn. Het is een cliché, maar het was wederom erg lastig. Laten we voorop stellen dat ik deze lijst samen stel uit plaatjes die ik heb gekocht omdat ik ze mooi of leuk vind. Dat is sowieso erg lastig om daar een hitparade uit samen te stellen. Zo'n top vijf is dan helemaal een 'crime'. Ik heb echter voor The Tiffanies gekozen, omdat ik de plaat in april leerde kennen bij een fietstocht. Drie maanden geleden had ik nog nóóit van de plaat gehoord. De eerste zoektochten waren weinig vruchtbaar. John Manship adverteert al een tijdje met de single en Rateyourmusic vermeldt een exemplaar dat in 2011 voor 40 dollar is verkocht. Ik heb met deze misschien wel het 'koopje van het jaar' binnen gehaald: Minder dan tien euro voor waarschijnlijk het best klinkende exemplaar. Dat mag echter met een korrel zout worden genomen, want de kwaliteit is écht Northern Soul! Had ik trouwens al verteld dat de songschrijvers ook verantwoordelijk zijn geweest voor 'Pied Piper', de hit voor Crispian St.Peters?

Over drie maanden gaan we gewoon verder: De eerste vijf kandidaten zijn al genoteerd...

Blauwe Bak Top 40 2013/2: 11-20

20. Bumble Bee-Lavern Baker (US Atlantic 45-2077, 1960)
Het zal ermee hebben te maken dat de Nederlandse Top 40 in 1965 is begonnen, maar ik beschouw 1965 al jaren als 'het begin'. Alles ervoor is prehistorie. Bij de Northern Soul schuift het zelfs nog een jaar op. Daar begint het in 1966 pas echt goed op gang te komen, daarvoor is het vaak nogal 'kneuterig'. Toch begin ik stukje bij beetje de vroege rhythm & blues wel te waarderen. Neem nou zo'n Lavern Baker. Ik lust niet alles, maar deze oerversie van 'Bumble Bee' smaakt naar meer. Zelf ken ik het liedje beter van The Searchers, maar dan toch liever deze van Lavern Baker.

19. Risin' Higher-Marva Holiday (UK Kent CITY 030, 1967, re: 2012)
De andere kant van The Magicians. Over dit plaatje bestaat nogal wat onduidelijkheid. Is-ie nu officieel uitgebracht of niet? Ik heb hierboven toch maar het jaar 1967 vermeld, maar zou het nog eens goed moeten uitzoeken. Ik vind hem echter dermate lekker dat die tien plaatsen hoger staat dan The Magicians.

18. Ride Your Pony-Lee Dorsey (UK Old Gold OG 9108, 1965, re: 1981)
Ik denk dat het in februari of maart is geweest, de fietstocht over Hoogeveen en Hooghalen. Het is die bewuste middag dat ik in een buitenwijk van Beilen voor het eerst op 'Ride Your Pony' wordt getrakteerd. Ik kende hem ergens wel, maar hij was me nog nooit echt opgevallen. Ik besluit daar ter plekke dat ik de single moet hebben. Er gaan echter wel een paar maanden over heen. Origineel blijkt die toch niet zo heel gemakkelijk te vinden en dus verplaats ik mijn interesse naar een heruitgave. Zo'n Engelse Old Gold heb ik dan vele malen liever dan de Amerikaanse Collectibles en ik mag de single voor erg weinig hebben. En... helemaal nieuw. De plaatjes zijn een keer gedraaid en meteen op cassette opgenomen. Het middengat is nog 'maagdelijk'. Een heerlijke 'novelty', anders kan ik niet zeggen.

17. I Surrender-Bonnie St.Claire (Sweden Philips 6012 419, 1969, re: 1974)
De Week Spot, zie dus het bericht van woensdag. Vanmiddag zijn de vier singles bezorgd die ik zondagavond heb gewonnen, 'One In A Million' van Maxine Brown verwacht ik maandag of dinsdag, nu ze in het distributiecentrum in Amsterdam de werkzaamheden hebben hervat.

16. Take Me Home-Donna King (UK Hot-Line 906, 1967, re: 1976)
Ook weer zo'n 'echte nepperd'. Een plaatje dat ongetwijfeld door een danser is gekocht, die daarnaast ook voor deejay heeft gespeeld. Een bootleg uit de tijd van de Wigan Casino, waar het plaatje erg gewild was. Het styreen piept en kraakt, de opname is monotoon, geen stereo te bekennen en een 'tune' om je de vingers bij af te likken. Dit is Northern Soul voor mij!

15. Mighty Cloud Of Joy-The Mighty Clouds Of Joy (NL ABC 5C 006-96293, 1975)
Ik heb lange tijd gedacht dat de titel van het liedje 'Mighty Clouds Of Joy' was en dat het dus een voorbeeld was van een liedje waarvan titel en bandnaam identiek waren. Het blijkt toch een 's' te zijn die dat idee om zeep helpt. Ik ken het nummer pas sinds een half jaar, sinds een gewaardeerd collega-dj hem had 'gepost' in mijn Facebook-groep en was blij verrast toen ik hem voor vijftig cent bij de kringloop in Tuk tegenkwam.

14. The Bottle-Gil Scott Heron (UK Soul Brother SB 7006D, 1974, re: 2012)
Op de tweede april sta ik altijd even stil bij het feit dat ik op 2 april 2009 mijn laatste alcoholische drankje heb genuttigd. Sinds vorig jaar hoort daar een fietstocht bij, het liefste een stuk Vechtdalroute in Duitsland. Dit was ik dit jaar wederom van plan toen ik bij een vriend in Steenwijk op bezoek was geweest. Op de avond van de eerste april fietste ik zo naar huis en kreeg opeens 'The Bottle' te horen. De stukjes vielen op hun plek. Het nummer had me nooit echt iets gedaan, maar met de fietstocht in het vooruitzicht was dit erg toepasselijk. En het is natuurlijk ook de fijnste 'fusion' van Northern Soul en funk die je kan krijgen.

13. Packing Up-Damon Fox (Fairmount OSV-079, 1966, re: 2012)
Het origineel zit steevast boven de duizend pond en ook dan is het oppassen dat je geen vervalsing hebt te pakken. Erg verwarrend: Het origineel is op vinyl, terwijl styreen voor Fairmount toen gemeengoed was. In 1977 doken in Engeland styreen-persingen op, die 'gewoon' eigenhandig in elkaar geknutseld bleken. Deze 'deadringers' zijn inmiddels ook al een fortuin waard. Het opnieuw uitbrengen van deze klassieker door Outta Sight moet een dankbare klus zijn geweest. En hij klinkt beter dan ooit tevoren, zonder iets aan kracht in te boeten. Een wervelwind van 1 minuut en 52 seconden.

12. From Head To Toe-Chris Clark (US Motown M-1114, 1967)
Chris Clark was de eerste blanke solo-zangeres voor Motown. Ook nam zij als enige 'Do I Love You (Indeed I Do)' op, waarvoor songschrijver/arrangeur Frank Wilson een 'demo' had opgenomen. Clark's versie is destijds ook niet uitgebracht, Frank's origineel geldt als de ultieme Northern Soul-hit. Met Chris Clark heeft Motown haar eigen Dusty Springfield, ook hier is het verschil met de zwarte zangeressen nauwelijks waarneembaar. Succes heeft ze niet echt en dat is wel jammer als je 46 jaar later 'From Head To Toe' hoort.

11. Love Makes A Woman-Barbara Acklin (US Brunswick 55379, 1968)
Klassieke Brunswick-soul van de bovenste plank. Nadat 'Just Ain't No Love' mijn zomer van 2012 heeft gemaakt, staat 'Love Makes A Woman' in de startpositie om hetzelfde in de zomer van 2013 te veroorzaken.

Blauwe Bak Top 40 2013/2: 21-30

30. Love Train-The O'Jays (US Philadelphia ZS7 3524, 1972)
In de top tien van vandaag zitten nog enkele restanten van de grote partij uit maart. Feit is dat ik in die maand mijn verzameling van The O'Jays flink heb aangevuld, met name met de singles tussen 'Back Stabbers' en 'Put Your Hands Together'. 'Shiftless Shady Jealous Kind Of People' was zo'n plaatje dat in de eerste Blauwe Bak Top 40 van dit jaar nét buiten de boot viel, maar in deze heb ik nog wel ruimte voor 'Love Train'. Ik heb het nummer ook in een 12"-remix, maar na vijf minuten geloof je het wel. Dan is deze single van precies de juiste lengte!

29. Faith And Understanding-The Magicians (UK Kent CITY 030, 2012)
'Double Cookin' van The Checkerboard Squares is één van de meest geliefde instrumentale werken in de Northern Soul. Zelf kan ik dat beamen, het is een instrumentaaltje waar ik niet snel genoeg van krijg. Hoewel de dansers vooral de voorkeur geven aan zo'n instrumentaal nummer, is deze van The Magicians voor de deejays juist weer een verademing. Oorspronkelijk is deze gezongen versie in 1966 opgenomen, met dien verschil dat de vocale versie 46 jaar op de plank blijft liggen. 'Double Cookin' breekt in de jaren zeventig door in Engeland. Vorig jaar is deze van The Magicians uitgebracht als onderdeel van de '100 Singles Club', een zeer gelimiteerde oplage die alleen wordt verstrekt als je lid bent van die club. En daar gaat een ferme ballotage aan vooraf. Eén lid heeft zijn exemplaar al verkocht en die moest duizend pond kosten. Nu heeft Kent de moeite genomen de plaat een officiële release te geven.

28. I Was Made To Love Her-Stevie Wonder (US Tamla T-54151, 1967)
De reeds genoemde collectie van maart bevatte nogal wat Stevie Wonder. Naast 'Yesterme Yesteryou Yesterday' en 'I Was Made To Love Her' was verder de Amerikaanse 'Master Blaster' van de partij. 'I Was Made To Love Her' had ik al, maar die Nederlandse persing is nauwelijks te draaien. Hij was dan ook vijftig cent bij de kringloopwinkel. Hoewel ik in mijn dj-en en radiomaken niets van het fenomeen mp3 moet hebben, zijn mijn spelertje en ik onafscheidelijk van elkaar bij buitenactiviteiten. Bij verschillende fiets- en wandeltochten werd ik de afgelopen maanden getrakteerd op 'I Was Made To Love Her', dat ik niet lang hoefde na te denken toen ik deze tegenkwam bij de inventarisatie van drie maanden singles kopen.

27. Midnight Blue-Wendy Alleyne (West-Indies WIRL W 508, 1976)
Eigenlijk staat deze zesentwintig plaatsen te laag. Minimaal! O, lieve mensen, wat hou ik veel van deze plaat. Tegelijk moet ik mijn hoofd erbij houden en mezelf in peperen dat de Blauwe Bak Top 40 vooral in het leven is geroepen om mijn Northern Soul-aankopen in kaart te brengen. Wendy Alleyne is allesbehalve Northern Soul. Deze zangeres komt van Barbados en de plaat ademt dezelfde tropische hitte uit. Compleet met schelle trompetjes en een grommend orgel. Het is een enorme verrassing voor mij om, pas veel later, te leren dat 'Midnight Blue' een Carole Bayer Sager-compositie is. Dit is je reinste 'lover's rock'.

26. You Made Me A Woman-Alfreda Brockington (US Phil-L.A. Of Soul 338, 1970)
De 'Northern Soul Jukebox' laat me begin 2012 een aantal malen 'Your Love Has Got Me Chained & Bound' horen. Hét plaatje dat Aretha Franklin is vergeten op te nemen. Ik ga een maand later op zoek, maar geen 'Chained & Bound'. Wél 'Spilt Milk', een Goldmine-uitgave van een paar jaar oud met een niet eerder uitgebracht nummer uit 1967. Deze behoort al ruim een jaar tot mijn persoonlijke favorieten. Ik kwam een paar weken geleden overigens toch nog 'Chained & Bound' tegen, maar de handelaar verstuurde alleen binnen de Verenigde Staten. De plaat was wel in een tragische staat, maar voor dertig dollar het meest binnen handbereik. Intussen won ik deze 'You Made Me A Woman'. Opnieuw is daar de gelijkenis met Franklin, nu in een 'deepie' die Aretha niet zou hebben misstaan. En, zoals een vriend terecht opmerkte, met een zeer eigenaardig label. Niet alleen verbindt het Philadelphia met Los Angeles, het beeldmerk is van een visgraat. Je zou het ook als 'fillee' kunnen uitspreken, Amerikaans voor (vis)filet.

25. Hey!!-Barbara Mercer (US Golden World GW-21, 1965)
In januari werd ik héél even ambitieus. Er zijn verschillende mooie labels in de Amerikaanse soul van de jaren zestig, maar het merendeel uit de Golden World-catalogus lijkt prima voor handen. Wat Golden World ook leuk maakt, is dat de arrangementen soms nét even knapper zijn dan die van stadsgenoot Tamla-Motown. En zo begint de collectie: The Debonaires, Pat Lewis, The Adorables en...? En toen was het eerst weer even afgelopen. Okay, ik had The Hollidays een paar keer voor weinig kunnen hebben, maar ik heb in de Golden World-catalogus inmiddels ook al een paar 'onmogelijke' plaatjes gevonden en dus laten we het er maar weer bij. Ik zal vast nog wel eens eentje kopen, als het zo uitkomt. Zoals deze van Barbara Mercer, klassieke Detroit-soul met normaal gesproken een iets hoger prijskaartje. In dit geval, net als bij Paula Durante, is er een stukje uit de inloopgroef. Bij Mercer moet gezegd worden dat bij 'Hey!!' de inloop daardoor erg kort is, de b-kant heeft nergens last van!

24. Trying To Make It-Lee & The Leopards (US Gordy GORDY 7002, 1962)
Er wordt vaak de vergissing begaan dat Tamla een 'overnight sensation' was. Niks is minder waar. De eerste twee Tamla-platen waren zulke flops dat Berry Gordy zich diep in de schulden had genesteld. De derde was cruciaal. Als dat weer een flop zou worden, zou Gordy terug gaan naar zijn baantje in de Ford-fabriek en had waarschijnlijk de rest van zijn leven gewerkt om de schulden af te betalen. Het werd echter wel een hit en buiten dat hij zijn schulden kon afbetalen, hield hij geld over voor een vierde en vijfde single. De rest is geschiedenis. In 1962 lopen de zaken zo goed dat Gordy een kleinere maatschappij kan oprichten: Gordy Records. De tweede plaat die uitkomt, is geen hit en dat is niet verwonderlijk. Het geluid van Lee & The Leopards is zwaar achterhaald, maar het is wel een uiterst maf plaatje. 'Trying To Make It' is het spektakelstuk en staat op de b-kant van 'Come Into My Palace'. Het is allemaal erg serieus, maar het zou niet hebben misstaan in het werk van Ruben & The Jets, Frank Zappa's parodie, of The Bonzo Dog Doo Dah Band.

23. Can't Get You Off Of My Mind-Larry Santos (NL Casablanca NG 726, 1975)
Santos is de hekkensluiter in de Northern Soul Top 500, de lijst samengesteld door ex-Wigan Casino-dj Kev Roberts. Dan is 'You Got Me Where You Want Me' de plaat waarom het draait. Santos is één van de artiesten die de vruchten plukt van de Northern Soul, zonder die beweging zou hij in 1975 wellicht nooit de kans hebben gekregen om een single te mogen opnemen. De a-kant daarvan, 'We Can't Hide It Anymore', heeft in de verste verten niets met met Northern Soul te maken, gewoon veel te sloom en niet interessant. Het b-kantje, andermaal een geval van Teddy Randazzo/Victoria Pike-magie, ia desondanks een favoriet geworden in mijn verzameling.

22. You Don't Know-The Devastating Affair (France Tamla Motown 2C 004-96027, 1974)
Zo denk je alles wel een beetje te weten en zo sta je oog-in-oog met een Tamla Motown-groep waar je nog nóóit van hebt gehoord. Hoor ik daar in dat basloopje 'Sex & Drugs & Rock & Roll' van Ian Dury & The Blockheads? Wat ook opmerkelijk mag heten, op de meeste plaatsen is het nummer vooral bekend in de instrumentale versie (die op deze Franse single op de b-kant staat). 'Remember where you heard it first'...

21. Look What You've Done To My Heart-Shirley & The Shirelles (Denmark Bell BLL 1049, 1969)
Ik heb het enthousiasme voor dit plaatje vooral te danken aan mijn Wolfman-collega Lee Madge, nota bene tijdens de kennismaking met Wolfman Radio in augustus. In Engeland doet het plaatje nogal gekke prijzen, maar 'good old' Marktplaats biedt me een exemplaar in fotohoes voor een tientje. Blijkt ook nog eens de gewilde Deense persing met 'unieke' fotohoes te zijn. Zo'n plaatje brengt bij ome Diskid in Zwolle al gauw zo'n slordige veertig euro op, als ik niet een paar tientjes eronder zit.

Blauwe Bak Top 40 2013/2: 31-40

Komende maandag is alweer een helft 2013 de geschiedenisboeken in gegaan, de laatste vier dagen van dit kwartaal spendeer ik voor de zesde maal (de Blauwe Bak Top 40 van 2011 niet mee gerekend) aan een Blauwe Bak Top 40. En vier ik met het bericht van vandaag een beetje feest, want het is het 1200e bericht. Een écht feestje kunnen jullie echter half augustus verwachten en wellicht moest ik daarna maar eens vakantie houden. Die vakantiedagen worden uiteraard wel weer 'ingehaald', maar dat is iets van later. Eerst tel ik af van de nummer naar 31, morgen zetten we koers naar 21, zaterdag stappen we de top 20 binnen en tenslotte zondag de top 10.

40. Who's Making Love-Young Holt Unlimited (NL Brunswick 055026, 1968)
Je zou bijna denken dat de Blauwe Bak Top 40 een tune heeft gekregen, maar nee: We trappen enkel instrumentaal af. Het is een bijzonder lekker instrumentaal nummer, maar toch is deze nummer 40 erg toepasselijk. Het is het plaatje dat ik steeds 'vergeet' op te nemen in de speellijst van Do The 45 en ook gewoonweg ligt-ie niet vaak op de draaitafels. Een alleraardigst gokje van Marktplaats, de single werd voor een kringloop-prijs aangeboden met fotohoesje, maar de leeftijd van het nummer was me niet bekend. Het blijkt achteraf uit de 'Soulful Strut'-periode van Young Holt Unlimited te komen, dus het klassieke Brunswick-werk.

39. Incense-The Anglos (NL Island WIP 6061, 1964, re: 1967)
Ik hou van duidelijk. Marktplaats is een stuk vrijblijvender dan Ebay. Bij Ebay ga je een aankoopverplichting aan bij het plaatsen van een bod, bovendien weet je als potentiële koper wanneer een veiling tot een einde komt. Op Marktplaats ben ik wel eens een maand aan het lijntje gehouden, waarna er iemand kwam die (voor mij ongemerkt) vijftig cent méér bood en er met de plaat vandoor ging. Deze van The Anglos had eveneens voor het nodige tumult gezorgd op Ebay. De fotohoes is een brutale kopie en dat stond niet in de advertentie! Het plaatje zelf is vooral een 'novelty', er is 40 jaar het gerucht gegaan dat Stevie Winwood zou zingen op dit plaatje, maar The Anglos blijkt toch een Amerikaans bandje te zijn geweest.

38. Add It Up-Gladys Knight & The Pips (NL CBS 8890, 1980)
Het zal jullie niet zijn ontgaan dat ik alles lust wat Gladys Knight heeft gemaakt. Of we het nu over haar Motown-werk hebben, de Buddah-platen uit de jaren zeventig, haar korte CBS-periode of zelfs haar MCA-tijd (waaronder 'License To Kill'), hoe synthetisch de muziek ook mag zijn, de stem van Gladys maakt voor mij alles goed. Neem nu dit 'Add It Up', het b-kantje van de single 'Taste Of Bitter Love'. De zichzelf respecterende deejays in Engeland gaan sinds een jaar prat op deze CBS-opnames en ze zijn voor relatief weinig te koop. Deze was een keurige euro bij de kringloopwinkel.

37. Yesterme Yesteryou Yesterday-Stevie Wonder (NL Tamla Motown 5C 006-90658, 1969)
In maart heb ik een grote partij singles overgenomen van een dj op Marktplaats. Eén bestelling, waarbij de stukprijs tot omstreeks 30 eurocent daalde, was nog onderweg op het moment van samenstelling van de vorige Blauwe Bak Top 40, dus die viel er buiten. In deze Blauwe Bak Top 40 had ik her en der nog wel wat gaatjes vrij. Opvallend veel Stevie Wonder-plaatjes, veel Amerikaanse persingen, en maar één Nederlandse. Maar wel een hele mooie, want deze had ik nog niet met fotohoes. De plaat is puntgaaf, alleen is het hoesje een beetje beschadigd. Totaal niet erg! Omdat het vinyl zo uitzonderlijk mooi is en ik toch wel een zwak heb voor oude Stevie Wonder-singles, zet ik 'Yesterme Yesteryou Yesterday' ditmaal op nummer 37.

36. Day Tripper-The Vontastics (US St. Lawrence 1014, 1968)
Terwijl onder de zogenaamde 'fans' wel het nodige snobisme zit, merk je daar bij de handelaren totaal niets van. Ik ben een maand geleden lid geworden van The Hassle Free Record Selling Group, een Facebook-groep met ruim 3000 leden. Particuliere verzamelaars, deejays en een hele enkele handelaar die absurde prijzen vragen en ervoor betalen. Er wordt geprobeerd af te dingen, maar soms is het niet nodig en is die single voor 1500 dollar binnen vijf minuten verkocht. Hier ontmoette ik de eigenaar van Midas Touch, deze heeft een handel in Northern Soul-singles. Ik vond bij hem Miss Madeline (later in de lijst) en deze van The Vontastics. Die laatste mocht echter alleen als 'bonus'. Toen bleek dat hij Miss Madeline net had verkocht, schroomde hij niet en stuurde me wel meteen deze van The Vontastics toe. Ik zal binnenkort weer eens in zijn bijgewerkte lijst duiken!

35. If You're Not Back In Love By Monday-Millie Jackson (US Spring SPG 701, 1977, re: 198?)
Bij sommige heruitgaven en bootlegs weet ik wel een schatting te maken, maar bij deze Millie Jackson zijn het allemaal vraagtekens. Ik kan namelijk niets over een SPG-serie vinden van Spring, wel SPR en nog een paar varianten. Het is duidelijk dat het uit de jaren tachtig moet komen. Twee klassieke 'latere' kanten van Millie Jackson: 'Loving Arms' en deze. Ik geef over het algemeen toch meer de voorkeur aan haar werk uit de vroege jaren zeventig, maar dit is een kleine uitzondering. Een prachtig voorstel om het een allerlaatste keer samen te proberen, maar Millie spreekt de wanhoop al uit in het nummer en we zullen ook nooit weten of het nog iets is geworden met deze relatie. Hartverscheurende romantiek!

34. It's A Cryin' Shame-Gayle McCormick (US Dunhill 45-D-4288, 1971)
In 2009 liep ik in Steenwijk tegen een elpee aan van Gayle McCormick. Ik kende 'It's A Cryin' Shame' wel uit het Hitdossier (het was een tipnotering in 1971) en via het Steenen Forum snorde ik een mp3-tje op. Ik was niet meteen verkocht en heb de elpee ook niet gekocht. Toen ik echter de single tegenkwam bij Buydiscorecords voor slechts twee pond, kon ik het niet laten. Deze Blauwe Bak Top 40 introduceert een nieuw fenomeen binnen mijn Northern Soul-verzameling: Héle vroege protodisco en meer hifi-verantwoorde opnames. Eerder stonden deze plaatjes in de laagste regionen, maar staan nu verspreid door de hele lijst. Kortom: Dit was het enige juiste moment om Gayle McCormick in de verzameling te adopteren.

33. A Lot Of Love-Taj Mahal (NL CBS 4099, 1969)
In 1996 kocht ik de 'double play'-cassette 'The Best Of The Rock Machine', een Castle-compilatie van 'The Rock Machine Turns You On' en 'Rock Machine, I Love You', twee CBS-samplers uit 1969 en 1970 respectievelijk. CBS trachtte onbekende namen als The Peanut Butter Conspiracy, Laura Nyro en It's A Beautiful Day bij een groter publiek te brengen door hen te koppelen aan Leonard Cohen, Blood Sweat & Tears en The Byrds. Eén van de nummers op die cassette (ook als cd uitgebracht) was 'Ain't That A Lot Of Love' van Taj Mahal. Tot mijn grote verbazing blijkt dit in de late jaren zeventig een hele grote hit te zijn geweest in de Northern Soul-beweging. Er bestaat een bootleg uit die periode met de volledige album-versie. Dit is echter de oorspronkelijke Nederlandse en wordt helaas na bijna drie minuten wegge'fade'. Beetje jammer en dus ook slechts een 33e plaats voor deze Taj Mahal.

32. The Real Thing-Sail Joia (Belgium Biram 6109 137, 1976)
,,De single laat onze image niet goed zien", laat een Sail Joia-lid weten, kort na het verschijnen van de nummer 32 in deze Blauwe Bak Top 40. Tja, ik moet eerlijk zijn, de a-kant bevalt me ook niet echt ('I Believe In You'), maar deze 'Real Thing' is eigenwijs genoeg voor in mijn collectie. Sail bestaat uit twee Amerikaanse dames en een Engelse drummer, die echter vanuit Amsterdam opereerden. Sail heeft nooit een vaste bezetting gehad, iedereen die wou meespelen, was welkom. Joia zijn twee Portugezen die in de jaren zestig waren verbonden aan het soul-duo Jesse & James. De muziek van de samenstelling van Sail en Joia laat zich moeilijk omschrijven, maar het zo'n funky dingetje met Latin-invloeden doet het bij mij altijd goed. En dus op 32 deze onontdekte parel.

31. If He Were Mine-Paula Durante (UK GJM G-503, 1967, re: 1977)
Er is helemaal niets te vinden over deze Paula Durante en we weten ook enkel van deze single af. De '1967' is een ruwe schatting, niemand die het echt zeker weet. Feit is dat een exemplaar in de midden jaren zeventig in Engeland op dook en door de Northern Soul-deejays werd omarmd. Omstreeks 1977 werd de single opeens massaal aangeboden. Het bleek andermaal een vervalsing. Hoewel... de oorspronkelijke heeft een lichtgroen GJM-label en de bootleg een donkergroen etiket, dus die twee zijn wel uit elkaar te houden. Normaliter is deze bootleg ook aan de prijs, maar ik heb het geluk dat er een stukje uit de inloopgroef mist. Daardoor keldert de waarde, maar het heeft nagenoeg geen effect op de rest van de plaat. En die klinkt net zo dof als het origineel. Lang leve Northern Soul!

Week Spot: Bonny St.Claire

Hee, wacht eens even. Daar gaat iets verkeerd! Je hebt daar 'Week Spot' in de kop staan en dan de naam Bonny St.Claire. Dat kan niet... Dat moet een Raddraaier zijn of, misschien nog beter, een Haatdraaier. Je hebt gelijk, die kwal van een Brandsteder hoeft niet in de kop. Wat zeg je? Is Bonny St.Claire écht de Week Spot??? Neem maar even een advies aan van je volgers cq lezers: Zoek morgen eens je vriend in Kolderveen op. Juist! Die man in die lange witte jas. Bekend van tv. Hij heeft vast wel een paardenmiddel voor je, hoewel... het is Kolderveen en dus kan het ook een koeienmiddel worden? Nee nee nee en ik zit niet in de ontkenningsfase (zoals Bon zélf): Bonny is en blijft de Week Spot. In omringende landen vinden ze het niet meer dan logisch, het is een gedachte waar wij Nederlanders even aan moeten wennen. En de Week Spot kan daar alleen maar bij helpen. Het is een plaat die geen gelijke bijna niet kent: 'I Surrender' (1969).

Enne... dan nog wat. Is Bonny niet met 'ie'? Ik had het inderdaad bijna zó geschreven, maar 'I Surrender' komt uit de periode dat Bonny nog met 'y' werd gespeld. Vanaf haar samenwerking met Unit Gloria (en misschien ook al met 'I Won't Stand Between Them') wordt Bonny als Bonnie gespeld. Ze heeft haar naam wel mee. Bonje Cornelia Swart. Zullen we het ook nog even over die 'andere tune' hebben? 'One In A Million' van Maxine Brown is nog steeds onderweg in de post en dus moest ik maar een nieuwe Week Spot uitzoeken. Gezien volgende week nóg een single van Brown binnen komt die nóg meer kans maakt om Week Spot te worden, doen we deze week Bonny.

Ze wordt geboren in een schippersfamilie. Er wordt steeds gesproken van Peter & Zijn Rockets, maar het moet in 1966-67 zijn geweest dat Bonje, die vaker Cornelia wordt genoemd, op het podium terecht komt bij een optreden van Koelewijn. Ik schat zelf echter in dat dit ten tijde van 4PK is geweest. Koelewijn ziet wel wat in het meisje en regelt een auditie voor haar. Als ze daar 'It Takes Two' van Marvin Gaye & Kim Weston uit de mouw schudt, gaat Peter helemaal overstag. Buiten dat hij haar songschrijver en producer wordt, zijn de twee ook enige tijd in een romance verwikkeld.

In 1967 huurt Koelewijn een studio in België. De begeleidingsgroep is al een dag eerder gearriveerd, maar weet nog niets van het liedje af. Bonnie en Peter komen in Brabant in een zeer dichte mist te zitten en arriveren uren later in België. Dan is de studiotijd al begonnen en de band heeft geen tijd om te repeteren. Vandaar dat die eerste single 'onaf' klinkt: 'Tame Me Tiger' is een variant op 'Wild Thing' van The Troggs. De plaat wordt geen hit en is inmiddels een duur betaald collector's item. En dan vooral in het buitenland.

Haar eerstvolgende Nederlandse single verschijnt pas in 1969, 'Come Home', maar deze doet evenmin als 'Tame Me Tiger'. Toch zal het b-kantje jaren later een hele grote hit in de Mod-beweging worden. We hebben het dan over de allereerste uitgave van 'I Surrender'. Het is eveneens de b-kant van 'Don't Let Me Down', dat overigens niets met The Beatles van doen heeft. In 1974 verschijnt het op de b-kant van de Zweedse persing van 'Voulez-Vous'. Dat is de single zoals ik hem heb. In 1993 voor 8 kronen in een tweedehands boekwinkel in Denemarken gekocht. Je kreeg de guldenprijs als je het door drie deelde: dus 2 gulden en 67 cent. Reken zelf maar even uit wat dat in euro's is. Het hoesje heb ik 'geleend' van iemand die een taxatieprijs van 100 euro op zijn site heeft staan. Daar moest ik even op reageren, maar later kwam ik met hem tot de conclusie dat je dat nooit in Nederland voor de single zal krijgen. Maar de buitenlanders? Die zijn er dol op!

Ik moet bekennen dat ik de hele plaat tot twee weken geleden niet kende. Er dook echter een exemplaar zonder fotohoes op in de verzamelaarsgroep op Facebook. Honderd dollar. In vijf minuten was-ie verkocht! Van St.Claire's overige singles zijn 'Let Me Come Back Home Mama' en 'I Won't Stand Between Them', de singles met Unit Gloria zijn al minder. Overigens krijgt St.Claire in die tijd een relatie met Unit Gloria-muzikant Albert Hol en verbreekt ze in 1978 de samenwerking met Koelewijn. Over de rest van haar loopbaan wil ik het niet hebben, wat een soap! Maar op 'I Surrender' wil ik graag een glas uitbrengen!

Raddraaien: Ike & Tina Turner

Normaal gesproken presenteer ik op dinsdag de nieuwe Week Spot, maar op ene of andere manier ben ik er niet zo gerust op. Nee, ik hoef nog niet paniek te raken, het is immers pas 8 dagen geleden, maar toch... Amerikaanse zendingen doen er in de regel sneller over om naar Nederland te komen dan Engelse of Franse. Misschien ben ik ook wel weer een beetje verwend met Ace Spectrum, die er slechts vier dagen over heeft gedaan. Hoe dan ook: De beoogde Week Spot is nog niet gearriveerd en ik wacht dus morgen even af. Op zichzelf zou het de ultieme Week Spot zijn, te meer omdat ik ben vergeten hem mee te nemen in de Blauwe Bak Top 40. We zullen het morgen weten, alvorens ik donderdag over ga naar de Blauwe Bak Top 40. Overigens... wie iedere dag een minicast met tien liedjes in de mailbox wil hebben, moet écht mailen. Ik maak ze namelijk niet openbaar! Vandaag gaan we andermaal Raddraaien, nu zelfs met een stukje Soul-xotica-geschiedenis. Het was in september 2010 de allereerste Haatdraaier: 'Proud Mary' van Ike & Tina Turner.

'Doorgaans schrijf ik over muziek die ik goed vind', zo begint de 'kattebel' in september 2010. Niks leuker dan zo nu en dan even een klassieker uit te kafferen. Een artiest van een voetstuk te gooien. En zo begon het Haatdraaien, een onregelmatig terugkerende rubriek met steeds een plaat waarvan ik jeuk krijg. 'Music' van John Miles, 'I Would Stay' van Krezip en 'Hurricane' van Bob Dylan moesten eraan geloven en heb ik, omdat ik toen ook 'vergeten nieuwgekochte albums' behandelde, die aangesmeerde Cocorosie-elpee in de rubriek ondergebracht. Ik had nog even kunnen doorgaan: De Coldplayklokken, de Satanskerk van The Eagles en zo zijn er nog wel een aantal klassiekers waar ik braakneigingen van krijg. De aanleiding voor Ike & Tina Turner was omdat ik de dag ervoor het derde exemplaar van 'Proud Mary' had gekocht. Die magische 22e september in 2010. Ik had me, middels de Hersenschuddingschijven, wel gerealiseerd dat het een jaar na het ongeluk was, maar ontdekte deze dag voor het eerst dat de periode na de twintigste aanvoelt als het begin van het nieuwe jaar. En daar heb ik besloten om voortaan op 20 september het oudjaar te vieren.

Sommige van die Haatdraaiers haat ik uit het diepste van mijn hart, plaatjes die ik nóóit heb gemogen. In die categorie valt Ike & Tina Turner dan net weer niet. Ik kocht mijn eerste exemplaar in maart 1990, het was toen de nummer 96 in mijn verzameling. De volgende dag kocht ik nummer 100. Dat was de Era-heruitgave van 'Harlem Shuffle' van Bob & Earl, maar dat terzijde. In die begintijd was de single van Ike & Tina een trots bezit. Het hoesje van de single is in verschillende kleuren leverbaar, die van mij is oranje. Als vijftienjarige droom ik van een drive-in show en daarbij horen ook echte danskrakers. Ike & Tina is daar eentje van en wat dat betreft zit ik in mijn dagdromen niet ver van de werkelijkheid af. Waar gaat het dan toch mis? Het antwoord is simpel: Mijn dj-residentie in Classics.

Eind 2004 gaat Classics met groot bombarie open. Ik herinner nog dat ik bij het lezen van het eerste persbericht in de lach schiet. Wat een luchtfietser! Meent dat Steenwijk extra gaat betalen voor een drankje vanwege de luxe aankleding van de tent. En dan die belachelijke huisregels. Geen klompen en geen sportschoenen... Eerst moet de opening ook nog een week worden uitgesteld en de week erop hoor ik de eerste berichten. Welke luxe aankleding? Okay, een paar fraai gestoffeerde leren banken, maar een lelijke houten vloer. Het is twee weken na de opening als ik tijdens mijn dienst in De Buze wordt gebeld. Ze zoeken een rock-deejay. De volgende dag doe ik 'auditie' en zal er gedurende twee maanden iedere zondagavond 'rockclassics' draaien. Maar... eigen inbreng wordt niet gewenst... het moet bekend zijn. En, het allerergste, je moet Tina Turner draaien als er dames binnenkomen. En dan met name... 'Proud Mary'.

Zucht! Ik heb de plaat in die twee maanden honderd keer te vaak gehoord, maar... de schade begint zich te herstellen. Toen ik een jaar geleden in Het Pandje zat en deze voorbij kwam op een vrijdagavond, sprong ik van mijn kruk en stond net zo maniakaal te dansen als voor 2005. Met 'Clocks' zal het nooit wat worden, maar zo'n 'Proud Mary' mag voor mij een keer per jaar.

Raddraaien: Dave Stewart en Barbara Gaskin

Ik zal niet al te hard tegen de schenen gaan trappen, maar ik ken mooiere plaatsen in Nederland dan Dordrecht. Tuurlijk, het heeft een mooi historisch stadscentrum, maar die verschrikkelijke industriegebieden erom heen. Het slaat me ook altijd op de keel als ik in Dordrecht ben. Toch heeft Dordrecht in de late jaren zestig en de vroege jaren zeventig een hele eigenzinnige muziekscene. Het kloppend hart van de psychedelische Westcoast-muziek in Nederland. The Zipps zijn het meest bekend van het stel, maar bands als Heatwave en Inca Bullet Joe doen niet onder voor The Zipps. Een onooglijke plek met een bloeiende muziekscene, dat geldt in zekere zin ook voor de Canterbury-scene in Engeland. De hoofdrolspeler van deze aflevering van Raddraaien heeft zijn muzikale wortelen in de Canterbury-scene. Om het voor eens en altijd uit de wereld te helpen, deze Dave Stewart is dus niet de Dave (David A.) Stewart van The Eurythmics. Beide mannen hebben al last genoeg gehad van die naamsverwarring. De toetsenist Dave Stewart staat met zijn muzikale partner Barbara Gaskin in de schijnwerpers met de single 'I'm In A Different World' (1984).

De Dave Stewart van vandaag ziet op 30 december 1950 het levenslicht in Waterloo, Londen. Reeds in zijn schoolperiode speelt hij in een bandje, The Southsiders, dat in 1967 opgaat in Uriel. Stewart is de organist en de groep heeft Steve Hillage als zanger-gitarist. Uriel heeft in 1968 een zomer-residentie op Isle Of Wight, maar dan verlaat Hillage de groep om te gaan studeren. Stewart zet de groep voort, maar verandert de naam na enige tijd in Egg. Het nieuwe decennium breekt aan en in Engeland broeit het in de 'progressieve rock'. Je kan heel veel kanten op met die benaming en de uitkomst is ook dat de bands uit het genre alle kanten op gaan. De basis is rock, maar dan doordrenkt met jazz en symfonische invloeden. Egg maakt twee elpees voor Decca Nova, een kortstondige samenwerking met Hillage levert een album op als Arzachel. Als Egg is gesneuveld, verleent Stewart zijn diensten aan Khan, de nieuwe band van Hillage. Dat is 1972 en kort voor de oprichting van 'de ultieme Canterbury-band' Hatfield And The North. Deze eretitel is afkomstig van de schrijver Jonathan Coe, die één van zijn boeken noemt naar het tweede album van Hatfield & The North: 'The Rotters Club'.

In de nadagen van Hatfield & The North maakt de groep gebruik van de gastvocalen van Barbara Gaskin. Gaskin heeft daarvoor gezongen met een andere progressieve band: Spyrogyra. In 1975 ligt Hatfield & The North op zijn gat, maar Stewart onderhoudt goede contacten met Steve Hillage. Die laatste leidt in 1976 de groep Can en met deze band speelt Stewart een paar concerten in Frankrijk. Vanuit deze ervaring start hij, terug in Engeland, de groep National Health. Het vinden van een geschikte drummer blijkt lastig te zijn en het is uiteindelijk Bill Bruford die nog het meeste speelt. Kort daarop brengt Bruford een solo-album uit waarop ook Stewart is te horen en in 1978 wordt hij een permanent lid van de band Bruford. Drie albums en twee Amerikaanse tournees later zit Stewart weer zonder werk. Hij hoeft zich niet te vervelen, want hij publiceert intussen zijn eerste boek: 'Introducing The Dots'. Dit boek over muziektheorie zal een standaardwerk voor menig muzikant worden en krijgt in 1993 een gereviseerde uitvoering, alsmede een vervolg. Stewart heeft door de jaren heen meerdere boeken geschreven, allemaal muziektheoretische verhandelingen over onder andere het schrijven van liedjes. In 1980 begint Stewart ook een nieuwe band: REM. Hoewel de Engelsen dan vooral de volledige naam benutten, Rapid Eye Movement, zal de groep nooit verder komen dan optredens en zal het de latere Amerikaanse band niet in de weg zitten.

Stewart gooit het roer om en gaat zich meer concentreren op componeren, arrangeren en liedjes schrijven. Zijn stem wordt eerst vertaald door Colin Blunstone en later door Barbara Gaskin. Blunstone doet een zwaar electronische versie van de Jimmy Ruffin-klassieker 'What Becomes Of The Broken Hearted', maar met Gaskin en de opgelapte Lesley Gore-hit 'It's My Party' staat Stewart op nummer 1 in Engeland. Hij zet de lijn van de klassieke jaren zestig-hits voort met onze Raddraaier. 'I'm In A Different World' van Lamont Dozier en de gebroeders Brian en Eddie Holland, is oorspronkelijk een hit geweest voor The Four Tops. Voor Stewart en Gaskin doet het niet veel. In Nederland blijft het in de Tipparade steken en ook in Engeland wordt het geen grote hit. Stewart en Gaskin zijn, artistiek gezien, partners voor het leven, want tot op de dag van heden werkt het duo nog steeds samen. In de eind jaren tachtig heeft Stewart zich meer toegelegd op het schrijven van muziek voor televisie. De tune van het opgelapte muziekprogramma 'The Old Grey Whistle Test' is van zijn hand. Ook schrijft hij tal van boeken en heeft jarenlang een column in een tijdschrift voor toetsenisten.

Als Julian Colbeck zijn MIDI-bedrijfje uit de grond stampt en een naam zoekt, stelt Stewart de naam Twiddly.Bits voor. Het is wel één van de hoogtepunten uit mans' carriére van de laatste twintig jaar, want als toonaangevend muzikant doet hij al jaren niet meer mee.

Schijf van 5: glas

Er gebeurt iets geks als ik de sleutel overneem. Het is net alsof ik terug zak in een stoel van watten. Ik raak zo ontspannen dat je er bang van wordt. En... het is verslavend! Voor je het weet, wil je niets anders meer en ben je 24 uur per dag en zeven dagen per week in de lucht. Ik beschrijf hier mijn ervaring met het maken van 'live'-radio en vooralsnog word ik aardig voorzien in mijn behoefte. Vandaag had ik al een uurtje extra, nu heb ik vanmiddag ook nog eens 'ja' gezegd voor een keertje zaterdagavond. Dezelfde drie uren als de Drive-In Saturday twee weken geleden. Maar toch is drie uren wel het plafond. Ik was vanavond niet alleen moe, maar had ook behoefte aan een stevige hap na de tijd. Mijn keukenkast leverde niets lekkers op (tortellini zonder saus en vlees of vis?) en dus heb ik me vrijwillig nat laten regenen en heb net nog een kapsalonnetje verorberd in Meppel. Dan gaan we nu tóch nog even de Schijf van 5 er door heen jassen, want ik had geen inspiratie voor een geschikte vijfde plek.

Titels met glas en dan wil ik ook streng zijn voor mezelf en enkel het materiaal hebben. Geen 'Long Tall Glasses' of 'Glass Of Champagne'. Maar hoe ik mijn hersenen ook pijnig, ik kan geen zinnige 'glazen' top vijf bedenken. Ik weet wel dat Vanessa ooit een 'Broken Glass' heeft gedaan, maar nee... De uiteindelijke hekkensluiter van deze Schijf is een beetje flauw qua titel, de plaat zélf is heerlijk: 'Glasgerian' van Trees heeft evenveel met glas te maken als dat een Amsterdammer met Jannes Van Der Wal heeft te maken. Maar goed, we hebben toch vijf titels nodig voor zo'n Schijf en dus staat Trees op de vijfde plek met 'Glasgerian' (1970)

Op vier zien we een plaat die tijdens de vorige ronde van het Raddraaien nog in het zonnetje heeft gestaan. En ik besloot vorige week ook met een zinspeling op de titel. Ik kan niet echt zeggen dat ik kapot ben van het geluid van brekend glas. Zeker in de nacht bonkt mijn hart sneller dan met onweer. In de Rembrandtstraat in Steenwijk gebeurde het regelmatiger, maar ook daar kon ik er niet aan wennen. Maar toch roep ik vaak dat ik van het geluid van brekend glas houd. Ik probeer dan enige wijs te houden en Nick Lowe te volgen. Er heeft nog nooit iemand geopperd dat ik naar The Voice Of Holland moest, dus hou ik het maar privé. Op vier zet ik 'I Love The Sound Of Breaking Glass' van Nick Lowe (1978).

De nummer drie wilde ik vanavond nog draaien, maar stopte de plaat haastig terug in de hoes. Een racebaan! Ik heb het dan over de elpee 'Best Of Blondie', ik heb het ook op single, maar die bak stond té ver weg. Volgende keer beter. Ik heb zelfs meerdere exemplaren van de single, maar kan maar geen verschil horen met de Engelse uitgave. Volgens Record Collector zingt Debbie op de Franse persing de woorden 'pain in the arse'. Ik vergeet het steeds weer. Op drie zet ik, gecensureerd of niet, 'Heart Of Glass' van Blondie (1979)

De nummer twee heeft iets met The Vinyl Countdown van doen. Vorige week vroeg ik mijn publiek welk nummer ik van het witte album van The Beatles zou moeten draaien. Omdat ik niet snel genoeg antwoord kreeg, zette ik de plaat scherp op 'Dear Prudence'. Toen kwam Lee met het verzoek om 'Glass Onion', heel toevallig het nummer na 'Dear Prudence'. Dat resulteerde in een 'double shot'. Ik was zelf 'Glass Onion' een beetje vergeten, maar vond hem weer net zo leuk als een paar jaar terug. Daarom mag The Beatles deze week op twee met 'Glass Onion' (1968).

De nummer 1 is deze week weggelegd voor Gary Numan. Ik moet bekennen dat ik niet zo thuis ben in mans' werk. Hoewel ik 'Are Friends Electric' van Tubeway Army al twee keer heb grijsgedraaid, begin ik dankzij Wolfman zijn werk uit de vroege jaren tachtig te leren kennen. 'Cars' staat al enige tijd hoog op mijn verlanglijstje, maar ook 'We Are Glass' is een heerlijk nummer. Misschien is de hoge notering voor Gary Numan ook wel een geheugensteuntje. Toch maar eens rondkijken voor wat solo-singles van de man.

Volgende week krijgen jullie de ontknoping van de Blauwe Bak Top 40 en dan is er geen Schijf van 5. De week erop moesten we maar weer eens een kleurrijke Schijf hebben. Zullen we dan eens de zilveren Schijf doen? Vijf titels met 'zilver'. Er mag meegedacht worden!

Raddraaien: The Marmalade

Voordat ik me ga bogen over de Blauwe Bak Top 40, toch eerst maar even een berichtje schrijven. Je weet immers maar nooit hoe de planning morgen verloopt. Morgenavond heb ik immers een uitzending van drie uren en moest daarna niet te lang in de chatroom blijven hangen en dan maar eens met de Schijf van 5 beginnen. Ik zal straks nog even op zoeken wat het thema is, want dat is me ontschoten. Ja, de Blauwe Bak Top 40, over ongeveer twee tot drie uren zal ik de knoop hebben doorgehakt en weet ik wat de ultieme nummer 1 is uit drie maanden singles-aankopen. Ik heb er op zichzelf best wel zin in, maar het is wel zweten en eindeloos dubben tussen vier platen (of daaromtrent). Eens opgeslagen is niet meer veranderen, dat is een ijzeren regel. Je blijft anders bezig... En dan moet ik de komende dagen de hele hups nog opnemen. Ja, je hebt er wel werk van, maar dan... het is zó leuk! Vandaag ga ik Raddraaien met een single uit de jaren zeventig van The Marmalade: 'Rainbow' (1970).

Het is geen toeval dat The Tremeloes in 1966 een grote rol speelt in de carriére van The Marmalade. Naast dezelfde manager en platenmaatschappij zitten beide bands nog eens in hetzelfde schuitje: De platenmaatschappij zet ze onder druk om hit-materiaal op te nemen, maar op elpees en b-kantjes pakken ze beide stevig uit. Hoewel het menigeen niet zal zijn opgevallen, bestaat The Marmalade al even langs als The Rolling Stones. Ze hebben een paar naamswijzigingen gehad en het was ook een komen en gaan van leden, maar verder bestaat de formatie reeds sinds 1961. Het verhaal begint in dat jaar in een buitenwijk van Glasgow, waar de groep The Gaylords wordt opgericht. In 1963 wordt de groep vergezeld door de zanger Thomas McAleese. Deze heeft Dean Ford als podiumnaam geadopteerd en als Dean Ford & The Gaylords krijgt de groep een contract bij Columbia. Hoewel het productie-personeel geen 'credits' krijgt, staat de groep onder leiding van Norrie Paramor. Deze heeft dan lauweren geoogst met Cliff Richard & The Shadows. De daaruit vloeiende singles zijn lokaal erg grote hits, maar buiten The Scottish Borders slaat de groep geen deuk in een pakje boter. In 1965 wordt de groep al wel geadverteerd als 'Scotland's No. 1 Pop Group', maar de groep wil méér. En zo maken ze de oversteek naar Londen, maar krijgen vooralsnog een laaiend enthousiast publiek in Keulen en Duisburg. Terug in Engeland, in 1966, verandert de groep van management en gaat The Marmalade heten.

Daarin speelt The Tremeloes zo gezegd een rol. De band krijgt een contract bij CBS, maar de singles zijn allesbehalve een succes. Er verandert nogal eens iets in de bezetting, maar voor de uitkomst van de singles heeft dat geen betekenis. Hoewel met 'I See The Rain' toch wel een kleine ommezwaai wordt geboekt. Die plaat mist de Britse zeezenders als geen ander en in Engeland kan CBS het aan de straatstenen niet kwijt. Middels een laaiende recensie in de Hitweek en steun van Veronica bereikt het in Nederland een 23e plek in de Top 40. Wikipedia heeft het over een 'charttopper', maar dat is die 23e positie wel in vergelijking met de vorige singles. The Marmalade laat horen dat ze hun oor te luister hebben gelegd bij Jimi Hendrix en deze noemt 'I See The Rain' de beste productie die in 1967 is gemaakt. De opvolger, 'Man In A Shop', raakt weer kant noch wal qua verkoopsucces. De groep heeft zich dan wel opgewerkt in 'Swinging London'. Ze verzorgen voorprogramma's voor Pink Floyd en The Action en gaan later in dat jaar op tournee met grote namen als Traffic, Joe Cocker en The Who. In 1967 staat de band op het Windsor Jazz & Rock Festival naast Jerry Lee Lewis, maar dat doet hun nog geen plaat meer verkopen.

CBS zet de groep onder druk. Er móet een hit komen en anders worden ze gedumpt. Een nieuw arrangement van 'Everlasting Love' moet daarvoor zorgen, maar de groep wimpelt het af en The Love Affair heeft even later een nummer 1 met het liedje. De volgende aanbiedingen moeten ze accepteren, zo simpel is dat! Het wordt 'Lovin' Things', een poep-commerciële popsong die in Engeland een zesde plaats bereikt. 'Wait For Me Mary-Anne' doet het niet zo goed, maar CBS laat de groep op z'n minst een elpee opnemen. Eind 1968 volgt de grootste hit voor CBS, hun uitvoering van 'Ob-La-Di Ob-La-Da' van The Beatles. 'Baby Make It Soon' wordt ook nog een Engelse hit, maar tegen het einde van 1969 kan de groep van het wurgcontract af en maakt het de overstap naar Decca.

Hier stelt men als voorwaarde dat ze hun eigen materiaal mogen opnemen. Dat resulteert in hun grootste verkoopsucces: 'Reflections Of My Life'. De gitaarsolo in de brug is achterstevoren afgespeeld, zo leer ik net. De opvolger, 'Rainbow', blijft wat onvermeld en dat vind ik onterecht. Een minstens zo mooi nummer als 'Reflections', in Nederland eveneens goed voor een top tien-positie. In 1971 komt het klad in de groep als eerst Junior Campbell afhaakt voor een solo-carriére. Hem hebben we onlangs nog in de Schijf van 5 gehad met 'Hallelujah Freedom'. Tussen 1971 en 1973 gaat het opeens erg hard met de bezettingswisselingen en intussen drogen de hits op. In 1976 heeft de groep nog een lichtpuntje met 'Falling Apart At The Seams'. Het jaar ervoor is Sandy Newman bij de groep gekomen als toetsenist en zanger. In 1979 dreigt de groep een hit te krijgen met 'Talking In Your Sleep', maar die eer moeten ze Crystal Gayle te beurt geven. In de jaren tachtig verdwijnt de groep het 'revival'-circuit in. Bassist Graham Knight is in 1966 bij de groep gekomen en is tussen 1973 en 1975 even weg geweest. In 2010 heeft hij afscheid genomen van de groep en daarmee is hij de laatste der oorspronkelijk Marmaladanen geweest.

Raddraaien: The Police

Ik schrok wakker! Ik had vanavond even een hazenslaapje nodig, anders loop ik een kans om me morgen te verslapen. Ik moet regelmatig van zender wisselen op mijn wekkerradio, want zodra ik gewend raak aan een bepaald 'geluid' slaap ik rustig verder. Ik had de FM-schaal bijna helemaal gehad: Van radio Drenthe, lokale omroepen, RadioNL en Sky Radio tot Veronica en 538. Nu ben ik dan even de AM op gegaan en ontwaak sinds een week bij de tonen van Radio 5 Nostalgia. Ik viel met de neus in de boter, want die hadden 'de week van de jaren zestig', maar verder is het ook lekker wakker worden bij de stem van Jan Steenman. Vanavond werd ik echter wakker met een presentator die 'This Is Your Life' van Amy MacDonald afkondigde en het vervolgens over 'de Raddraaier van vandaag' had. Wablief? Gelukkig neemt dit radioprogramma de raddraaier erg serieus en is het een programma-onderdeel over een tegendraadse persoon. In dit geval Constant Nieuwenhuys (1920-2005), de ideoloog van de kunstenaarsbeweging COBRA. En dus kan ik nu met een opgelucht mijn Raddraaier van de dag presenteren: 'Can't Stand Losing You' van The Police.

Ook dat schijfje plastic is een kleine oproerkraaier. De eerste échte single van The Police, 'Roxanne', kwam niet door de censuur van de BBC en werd dus niet door hen gedraaid. 'Can't Stand Losing You', de opvolger, zorgde evenzeer voor een kleine controverse. In Engeland verscheen de single in een fotohoesje met de beeltenis van Copeland, met een lus om de nek over een ijsklomp naast een radiator. Hoewel de groep vaak wordt weg gezet als vertegenwoordigers van de punkbeweging, zijn het alleen deze kleine dingen die hen 'punk' maken. Zoals meerdere punkbands dan al hebben bewezen, heeft The Police geen BBC nodig om hits te scoren.

Stewart Copeland heeft de drumstokken beroerd in de Britse progrock-hype Curved Air, maar als deze band in 1976 het leven laat, heeft hij de wens om een muzikaal trio te formeren. Hij ontmoet Sting in een lokale jazzclub en met Henry Padovani is die wens een feit. Voor het bijeengesprokkelde bedrag van 150 pond wordt een single opgenomen, 'Fall Out', welke in mei 1977 verschijnt. Ik schat in dat één zo'n single inmiddels 150 pond doet, maar dat terzijde. Ten tijde van het verschijnen van de single wordt Sting benaderd door Gong-muzikant Mike Howlett om een gelegenheidsgroep te formeren: Strontium 90. Voor de rol van drummer heeft Howlett iemand anders in gedachten, maar dan brengt Sting Copeland in. Gitarist Andy Summers maakt het kwartet compleet. Het doet enkele optredens en er verschijnen, jaren later, twee live-albums uit die tijd. De ruwe schets van 'Every Little Thing She Does Is Magic' stamt uit het Strontium 90-tijdperk. Na dit avontuur komt Summers de band versterken. Hij heeft echter één voorwaarde waarmee Sting en Copeland het moeilijk hebben: Padovani zal het veld moeten ruimen. Nu vond Sting de muzikale kwaliteiten van Padovani al ondergeschikt, hem uit de band wippen ging hem té ver. Padovani neemt uiteindelijk zelf de benen, voegt zich eerst bij Wayne County & The Electric Chairs en wordt later vice-president van I.R.S. Records.

Miles Copeland, Stewart's oudere broer, is niet enthousiast over het idee. Sting is een voormalige docent en dit zou de band haar punk-imago kunnen kosten, tóch stemt hij in met een lening van 1500 pond om de eerste elpee op te nemen. Als hij eens langs komt op de repetitie en 'Roxanne' hoort, haast hij zich naar A&M Records en het contract is een feit. Na een aarzelend begin in 1978 krijgt 'Roxanne' in 1979 een tweede kans en wordt dan de doorbraak van de groep. Ze zijn niet meteen rijk, in dat jaar maakt de groep een Amerikaanse tournee. Ze spelen onder andere in CBGB's, de roemruchte club in New York. Toch moet de band zichzelf en haar apparatuur vervoeren in een busje, dat ze zelf moeten besturen. En dat is, op zichzelf, ook best weer punk en rock'n'roll? De stijl, daar is niet iedereen het over eens. Punk? Niet echt. New wave? Een beetje vroeg daarvoor, maar is er een tweede band die punk, jazz en reggae tot een geheel weet te smeden? Na 1980 zal The Police uitgroeien tot een mastodont. Een stadion-monster dat zelf geloofd dat de wereld 21 jaar na de split zit te wachten op een wereldwijde reünie-tournee. Moeten we het nog over Sting hebben? Een vriend reageerde kortgeleden bij het horen van 'Every Breath You Take': 'Sting, just before he became a professional arsehole'. Daar is mijns inziens geen woord Frans bij!

Valt een weblog ook onder de sociale media? Ik geloof het wel... Nou goed, omdat ik er toch ben, en een beetje reclame via de nieuwe media geen kwaad kan: Stemt allen morgenmiddag om vier uur af op Wolfman Radio voor 'your hour of pops and crackles' in Do The 45.

Blauw(g)ebak

Ik doe het nóóit weer!!! Die terugkerende gedachte geeft het signaal dat er zojuist weer een nieuwe editie van de Blauwe Bak Top 40 of Top 100 is samengesteld. Viermaal per jaar pijnig ik mezelf om tot een soort hitparade te komen van plaatjes die ik in de daarvoor liggende drie maanden heb gekocht. Plaatjes waar ik stuk-voor-stuk enorm van hou, ook al maken de lokale kringloopwinkels vooral de onderste tien. Ondoenlijk om jezelf daaraan te onderwerpen en wees er zeker van dat zo'n driemaandelijks ritueel schadelijke gevolgen kent voor je latere leven. Nooit zul je meer tevreden zijn met twee of meerdere dingen. Hoe smakelijk ze ook zijn, je zult altijd een favoriet willen kiezen! Volgende week donderdag begint de Blauwe Bak aan zijn zesde editie, de Top 100 er niet bij gerekend, en dat is bovendien, zoals nu blijkt, een uitgelezen dag om af te trappen.

Op zichzelf is er niet zoveel bijzonders aan donderdag 27 juni 2013, maar voor Soul-xotica is het een heugelijke dag. Die dag publiceer ik het 1200e bericht, maar het echte feest stellen we dan nog even vijftig berichten uit. En de Blauwe Bak Top 40 is immers ook al een feestje apart. Een terugblik op drie maanden plaatjes kopen... Het begon in november 2011 als een terugblik op twaalf maanden plaatjes kopen. Er zat zelfs een elpee tussen, maar verder is het ook een ratjetoe. Een hoogst eigenaardige lijst. Ik dacht dat ik een hele Piet was ten tijde van de samenstelling, maar van Northern Soul had ik nog te weinig kaas gegeten. Dat zou gedurende de publicatie, de zondagen in december 2011, pas echt op gang komen. Drie maanden later had ik enkele tientallen singles gekocht en besloot ik tot een kwartaal-top 40. De derde editie, juni 2012, had wat kunst- en vliegwerk nodig, want ik had in die drie maanden weinig singles gekocht. Wel was ik mijn 'gewone' collectie door geweest en enkele oude favorieten en nieuwe ontdekkingen toegevoegd. De periode juli tot en met september was iets beter gevuld. De keuze voor een Top 40 was krap, maar verder een mooie lijst! Het kon nóg erger...

De Blauwe Bak Top 100. Dat was twee-en-een-half-maal meer masochisme. Het doet pijn om gekoesterde plaatjes bij de onderste 10 te zien eindigen. En de keuze uit een jaar singles was te groot om die posities op te vullen met kringloopwinkel-aankopen. Toen ik half februari bemerkte dat ik erg weinig plaatjes had gekocht sinds de jaarwisseling voelde ik een beetje opluchting. Daar zijn we vanaf! Maar dan loop ik tegen een hele mooie partij aan op Marktplaats en regent het opeens favorieten bij de Engelse dealers. Opnieuw vervloek ik mijn eigen lumineuze ideeën en stort me maar weer in de samenstelling. En deze drie maanden was het al niet anders. In april druppelde het door, in mei even niets, maar in juni ineens weer een stortvloed... We gaan het wéér doen! Volgende week donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag vinden jullie hier dagelijks een top tien, we tellen af van veertig naar nummer 1. De Schijf van 5 vervalt die zondag. En meestal zat daar ook wat bij...?

De allereerste Blauwe Bak Top 40 (december 2011) was puur op papier, voor de tweede stelde ik een speellijst samen op Youtube. Nu ben ik niet alleen de inloggegevens kwijt van dat kanaal, bovendien zag ik de laatste keer (een jaar geleden) dat een fiks aantal clips waren verwijderd. In juni 2012 publiceerde ik een eerste podcast, toen nog in het Nederlands. In september opnieuw twee podcasts, elk een top 20, maar nu in het Engels. De Top 100 bestond uit vijf podcasts van elk twintig platen en afgelopen maart publiceerde ik vier podcasts van elk tien nummers. Dat laatste is me erg goed bevallen en dit ga ik deze keer voortzetten. Alleen... daar komen we tot een punt. Ik ga, om persoonlijke redenen, geen links meer publiceren voor de podcasts, vandaar dit bericht. Ik wil voorstellen: Als je mij een mailtje stuurt (soulx1975@gmail.com), dan zorg ik dat je volgende week gedurende die vier dagen een link ontvangt. De 'aftelling' van die dag correspondeert met het bericht op Soul-xotica en zal aaneen gepraat worden door 'Yours Truly'. Ook hier een kleine wijziging: Ik ga voor deze gelegenheid weer in het Hollands! Daar had ik de vorige keer al zin in. Overigens ga ik ervan uit dat jullie de linkjes en de podcasts met de uiterste voorzichtigheid zullen gebruiken en het niet zullen noemen op Facebook of iets dergelijks... Het is een klein risico voor mij, maar de lol van een podcast maken is groot. Ik maak ze sowieso voor mijn eigen collectie, maar een stel extra oren zijn altijd welkom!

Singles round-up juni 4

Allereerst even wat radio-nieuws: Door afwezigheid van Bobbie krijg ik zondag een uurtje extra The Vinyl Countdown. In plaats van iemand te zoeken om zijn show op te vullen, heeft hij besloten de uren te verdelen onder de 'buren' en dat is geen slecht idee. Ik begin komende zondag dus eenmalig om acht uur (Nederlandse tijd), de daaropvolgende weken is het gewoon weer vanaf negen uur. Verder kan ik mededelen dat alle plaatjes uit deze twee round-up's in de komende Do The 45 gedraaid zullen worden, dus als je wilt weten hoe zoiets klinkt, stem dan zaterdag om vier uur af op www.wolfmanradio.co.uk. Zo! Dat is weer genoeg reclame voor de zaak, nu eens verder bekijken waar de postbode me zo gelukkig mee heeft gemaakt.

* Ace Spectrum- Don't Send Nobody Else (Atlantic, 1974)
Foutje... Ik had de plaatjes op alfabetische volgorde gerangschikt voor deze twee berichten. Nog vóór ik het bericht van de Week Spot ging schrijven. Het was echter tijdens dat laatste dat ik ontdekte dat Ace Spectrum een groep was in plaats van een solo-artiest. Ik had deze dus eerst bij de S van Spectrum gedacht, maar hij staat inmiddels tussen The Accents en Barbara Acklin. Vandaar dat ik vandaag met deze begin.

* Gayle McCormick- It's A Cryin' Shame (Dunhill, 1971)
Het was eind 2009 toen ik eens de elpee van Gayle McCormick zag liggen bij Groenendijk, het antiquariaat in Steenwijk. De plaat was iets aan de prijs, net té veel om 'even te gaan gokken' en dus vroeg ik op het Steenen Tijdperk-forum of iemand me blij kon maken met een mp3-tje van deze single. De plaat werd toen niet heel enthousiast door mij ontvangen en de elpee is blijven liggen. Bijna vier jaar later kom ik hem tegen bij een Engelse platendealer voor een habbekrats en na een snelle beluistering wist ik het weer. Tóch wel leuk, op een of andere manier. McCormick is niet meer of minder dan een country-zangeres, maar 'It's A Cryin' Shame' heeft net dat rauwe randje dat het tot een leuke aanvulling van mijn Blauwe Bak maakt. En, opnieuw, hij was te goedkoop voor woorden!

* Miss Madeline- Lonely Girl (Mar-V-Lus, 1967)
Ik heb veel geluk gehad met de 'Northern Soul Jukebox'. De samensteller van de dvd gaat niet louter voor plat gedraaide klassiekers, maar is her en der stevig eigenwijs. Zo werd ik afgelopen zomer verliefd op 'Behave Yourself' van Miss Madeline, een plaatje met zoveel klasse en soul dat het pijn doet. Het klinkt voor mij als een onbetaalbare droom, maar dat valt achteraf bezien nog wel mee. Alleen... wordt de single maar mondjesmaat met 'Behave Yourself' geadverteerd en is de eigenlijk a-kant, 'Lonely Girl', de favoriet van iedere deejay. En ik begin 'Lonely Girl' ook steeds meer te waarderen, maar het is vooral 'Behave Yourself' die mijn adem doet stokken. Beide kanten zitten zaterdag in Beside The A-side.

* Gil Scott-Heron - The Bottle (Soul Brother, 1974)
De profeet. Waar Marvin Gaye observeert, daar confronteert Scott-Heron. Het is niet een protestzanger, iemand die vanaf een zijlijn staat te schreeuwen, maar een poëet die je met zijn zorgvuldig gekozen woorden met een ongemakkelijk gevoel achter laat. Hoewel ik al vier jaar niet meer drink (het 'ik drink nooit meer', dat ik al vier jaar scandeer, wordt steeds geloofwaardiger...), ben ik niet anti-alcohol. Toch zie ik wel dat alcoholisme heel erg wordt geaccepteerd. Een alcoholist is iemand die 's ochtends om half negen halve liters zit weg te tikken, maar de vaste borrel op vrijdagmiddag is gezelligheid. Alleen daarom moest dit nummer van Scott-Heron al in de bak, want het handelt over die acceptatie. Maar dan is het ook nog eens een heerlijk ontspannen funk-riedeltje en dat is ook niet onbelangrijk. Klassiekertje!

* The Vontastics- Daytripper (St. Lawrence, 1968)
'Daytripper' is een van die liedjes dat zo goed van zichzelf is, dat het niet uitmaakt wie het uitvoert. Het blijft altijd onmiskenbaar 'Daytripper', het houdt immer dezelfde fijne 'groove' en het smaakt naar meer. Hoewel 'Daytripper' door bijna iedereen is opgenomen, zijn er maar een paar die daadwerkelijk een hit hebben gehad. Eentje daarvan is The Vontastics en hun upbeat soul-versie uit 1968. Niet heel erg zeldzaam en, in vergelijking tot The Beatles, ook niet heel erg origineel, maar té leuk om te laten liggen.

Singles round-up juni 3

Het eerste van twee delen, in totaal tien singles. Er is dan op dit moment nog eentje onderweg. Een single waarvan ik niet had verwacht dat ik hem zou winnen, maar je kan heel soms een beetje geluk hebben. Vooruit! Ik ga het vertellen. Ik ben afgelopen zondag eigenaar geworden van een originele eerste Wand-persing van het zeer gezochte 'One In A Million' van Maxine Brown. Met recht een héle grote Northern Soul-klassieker, die welhaast onmogelijk in zijn oorspronkelijke vorm is te vinden. Ik keek zondagavond twee uren voor het einde nog even en toen stond de prijs vijf dollar onder mijn maximum. Ik had niet anders verwacht dan dat de plaat nog een keer over de kop zou gaan, maar nadien werd er niet meer geboden. Hij is niet goedkoop, maar het is een trofee!

* Devastating Affair- You Don't Know (Tamla-Motown, 1974)
Ik keek vanochtend nog eens naar de envelop. Ik vond het al een vreemd verhaal met die Polo, maar ik snap het nu. Polo heet eigenlijk Pol en heeft een Ierse naam. Het meest bizarre is dat hij zijn handel in Lyon heeft, maar dat de betalingen naar een adres in Londen gaan. De connectie Londen-Lyon is overigens perfect, want hij is razendsnel met verzenden. Ik zag 'You Don't Know' bij mijn laatste bezoek al staan en raakte meteen onder de indruk. Omdat ik vorige week een bestelling moest doen bij Pol, waarover morgen meer, heb ik deze toch maar mee genomen. De vocale versie is in het grootste deel van de wereld onbekend gebleven, maar mag er zeer zeker zijn. Heerlijke Motown-funk met hetzelfde basloopje als 'Sex And Drugs And Rock And Roll'. Met het originele Franse fotohoesje in een totale nieuwstaat!

* Fabulettes- The Bigger They Are (Monument, 1965)
Het origineel is wel een paar stuivers waard, dus ik had niet verwacht deze demo er eentje was. Vanavond heb ik toch even navraag gedaan en, inderdaad, een 'boot'. Dat kon ook niet anders voor die prijs, de plaat kostte bij een respectabele dealer slechts zes pond. Voor dat geld heb je een heerlijke stamper van een meidengroep, destijds een favoriet in The Casino in Wigan. Doorgaans is dat niet een klassificatie waarvoor ik warm loop, maar ik kende het nummer al via de 'Northern Soul Jukebox'. De b-kant is ook erg grappig: 'Mr. Policeman' is gewoon 'Please Mr. Postman', maar dan met een iets andere tekst.

* Donna King- Take Me Home (Hot-Line, 1967*)
De asteriks achter 1967 wil zeggen dat het een eigen ruwe schatting is. Iemand op Blogspot beweert dat het uit 1972 komt, maar ik vermoed dat het ouder is. Overigens is dit ook de styreen-persing en dus een bootleg die omstreeks 1979 is verschenen. Maar voor tien pond verwachtte ik ook hier geen origineel. Die is al eens voor duizend pond geveild. 'Take Me Home' is niet alleen een zeer fijne stamper die het nog altijd goed doet op de dansvloer, ook onderscheidt het nummer zich van een bijna-poëtische tekst en een meesterlijke productie. Moest dus wel in mijn koffer terechtkomen!

* Lee & The Leopards- Come Into My Palace (Gordy, 1962)
De tweede single die op het Gordy-label verschijnt, is deze van Lee & The Leopards. Een groepje dat voortkomt uit de doowop en op dit plaatje een fijn poepje doowop laat horen. De b-kant is echter al ruim een jaar de échte favoriet voor mij, maar helaas niet verkrijgbaar op Youtube: 'Trying To Make It' is een feestje op vinyl! Met sommige dingen is het maar goed dat je even wacht. Pol heeft een doorlopende voorraad van deze plaatjes en had net een exemplaar te koop gezet die, volgens hem, best wel uniek is in deze staat. En, typerend voor Polo, hangt daar een aantrekkelijk prijskaartje aan.

* Magicians- Faith And Understanding (Kent, 2013)
Een nieuwe plaat? Nee. De opname stamt reeds uit 1966, maar was tot 2012 nauwelijks verkrijgbaar. Hij is vorig jaar in de '100 Club'-serie verschenen. Om in aanmerking te komen van zo'n exemplaar moet je lid zijn de '100 Club' en dat wordt je niet zomaar. De single is op de open markt echter al voor duizend pond weg gegaan en nu heeft Kent de moeite genomen de plaat officieel uit te brengen. 'Faith And Understanding' is een vocale versie van 'Double Cookin' van The Checkerboard Squares, gewoonweg dé allerbeste instrumentale plaat uit de Northern Soul-historie. Er zijn weinig die dat durven tegen te spreken. 'Faith And Understanding' is andermaal die geweldige tune met nu een fraai zingende groep heren erover. De b-kant wordt verzorgd door Marva Holliday, een vergeten zangeres van het GNP Crescendo-label. Haar 'Risin' Higher' maakt deze Kent-uitgave tot een fraaie 'double-sider'.

Week Spot: Ace Spectrum

De postbode had er blijkbaar twee ritten voor nodig. Vanmorgen vond ik bij het ontwaken al twee pakketjes op de mat, vanmiddag heeft zij een tweede lading gebracht. Alles bij elkaar tien singles, die ik vandaag en morgen met jullie ga delen in de Singles round-up. Hoewel..., eentje mag meteen door voor de Week Spot en die behandel ik nu dus. Een plaat die door de geluidsbarriére is gegaan. Vrijdag op de post gegaan in Amerika en vanmiddag op de mat. Ter vergelijking: Het Franse pakketje heeft er 6 dagen over gedaan, evenals één Engelse bestelling. De plaat van Donna King heeft een royale tien dagen in beslag genomen, maar ik juich niet toe om in het weekend een plaat op de bus te doen. Die zijn altijd buitensporig lang onderweg. Ik meende tot tien minuten terug dat Ace Spectrum een zanger was met een fraai pseudoniem, maar het blijkt toch echt een groep te zijn. Hun 'Don't Send Nobody Else' (1974) is deze week de Week Spot.

De soul-verzamelaarswereld heeft een jargon. Northern Soul is een niet-vastomlijnd begrip dat moeilijk uit te leggen is. Modern Soul lijkt op het eerste gezicht zeer eenvoudig, blijkt ietsje complexer te zijn, maar dan opnieuw... het is beter uit te leggen dan Northern Soul. Waar het 'Northern' in Northern Soul betrekking heeft op het noorden van Engeland en dus niet de oorsprong van de muziek, daar is Modern weinig eigentijds. Modern Soul moet vooral vanuit het oogpunt van de Northern Soul bekeken worden en dan is het onderscheid tamelijk eenvoudig. Veel van de Northern Soul uit de jaren zestig kenmerkt zich door mono-opnames op styreen of op derderangs-vinyl. Het is één van de muziekstromingen waarbij je niks hebt aan een hifi-installatie van een paar duizend euro's, een Northern Soul-single klinkt negen van de tien keren beroerd en dit weegt mee in de charme van zo'n plaat. Toch heeft de techniek in 1973 een loop genomen en kun je als onontdekt talent ook in een goede studio terecht. De tijd dat er louter mono-opnames werden gemaakt, behoort dan al tot het verleden en dus klinken de opnames meteen een stuk 'vriendelijker'. Fatsoenlijke stereo, een fraaie balans en betere kwaliteit vinyl. Platen met het karakter van Northern Soul, maar dan met deze kenmerken, krijgen het predikaat Modern Soul.

De Modern Soul-verzamelscene is eentje die nog in de groei zit. Er zijn singles die je een paar jaar geleden nog voor een paar losse stuivers kon krijgen, die inmiddels honderden euro's opbrengen. Dat sommige jaren zestig platen zeldzaam zijn, is nog wel te begrijpen. Maar hoe leg je aan een leek uit dat er drieduizend euro voor een geflopte single uit 1981 wordt betaald? Inderdaad, zo'n plaatje dat wellicht in de uitverkoopbak van je plaatselijke platenhandelaar heeft gelegen. Ter Meulen Post had tot in de jaren tachtig een aanbieding: Voor vijftien gulden kreeg je tien willekeurige singles. Ook vaak onverkoopbare Amerikaanse import-singles. Het zou zo kunnen zijn dat 'Everybody's Got Somebody' van The Earles daar tussen zit. Zo ja, dan even een berichtje, want ik wil de plaat dolgraag hebben, maar betaal er geen 1700 pond voor.

In de Northern Soul-clubs in Engeland wordt in de jaren zeventig niet alleen maar stokoude Northern-oldies gedraaid. Ook bepaalde hitparade-muziek, zoals KC & The Sunshine Band, mag op de speellijst. En zo vinden ook enkele Modern Soul-platen hun weg naar de draaitafels in Wigan. Eentje daarvan is een minimale Amerikaanse hit voor de groep Ace Spectrum. 'Don't Send Nobody Else' uit 1974 bereikt nog wel de top 20 van de rhythm & blues-parade, maar als pop-single is het een genadeloze flop. Henry 'Red' Zant, Aubrey 'Troy' Johnson, Elliot Isaac, en Rudy Gay zijn de leden van dit vocale kwartet uit New York. In de huidige Northern Soul-scene zijn de meningen verdeeld over het plaatje. Ik kan het niet voorstellen, maar er zijn mensen die spontaan braakneigingen krijgen bij het horen van 'Don't Send Nobody Else'. Zelf behoor ik toe aan de groep liefhebbers die deze Modern Soul-klassieker een warm hart toe dragen.

Toch was de liefde niet heel spontaan. Ik hoorde het nummer het afgelopen jaar verscheidene malen, maar nooit deed het me iets. Toen was het Kroningsdag en ik was een beetje uit mijn hum. 's Avonds wandelde ik een eind om en hoorde ter hoogte van Roekebosch het intro van 'Don't Send Nobody Else'. En toen... bij het invallen van het refrein stroomden de tranen me over de wangen. Als een mokerslag kwam die binnen. Dat heeft de zoektocht versneld en nadat ik hem tweemaal was 'verloren' in veilingen, zag ik hem afgelopen woensdag staan. Een heftige kras in het eerste couplet en verder smetteloos. En, meest belangrijk van allen, een vaste prijs! En een héle leuke. Ik ben er erg blij mee...

Schijf van 5: boeren

,,In Nijeveen weten ze wel hoe je een feestje moet vieren", zei de taxichauffeur die me gisteravond thuis bracht. Helemaal mee eens! Beetje jammer dat zondagochtend om half vier de ruiten bij de buurvrouw zijn ingeslagen, maar verder heb je geen kind aan ze... Voor zo'n kleine gemeenschap is Nijeveen op feest-gebied zeer actief. We hebben nu de feestweek (met morgen, ter afsluiting, de jaarmarkt), in september een festivalletje en dan nog eentje overdekt in november. Koninginnedag en bevrijdingsdag is er ook altijd muziek en vertier en was er dit jaar op Pinkstermaandag een erg leuk culinair festijn. Heb ik van horen en zeggen, want ook dat heb ik gemist, evenals de optocht op zaterdagmorgen. Deze Schijf staat echter helemaal in het teken van de feestweek, vandaag zetten we vijf boeren in het schijnwerpers.

Geen slappe smoesjes vandaag, het ontbreken van een bericht op zondag lag hem duidelijk aan een verkeerde planning. Vandaar dat ik vandaag de Schijf doe en jullie een extra bericht te goed houden. Het was tamelijk eenvoudig om deze Schijf samen te stellen, ik heb een aantal 'boeren' waar ik heel erg ben van gaan houden. Neem nu de nummer vijf. Ik kocht de cd 'Eli And The Thirteenth Confession' van Laura Nyro reeds in 2000 en had hem ontelbare keren gedraaid, maar ontdekte de cd pas in de zomer van 2009. Het verschil tussen 25 en 34 jaar, eindelijk vielen de stukjes op zijn plek en begon ik het album te 'begrijpen'. Zelfs de liedjes die me voor die tijd niet zoveel deden, begonnen eindelijk naar meer te smaken. Eentje daarvan staat vandaag op vijf: 'Farmer Joe' met als subtitel 'Once It Was Allright' van Laura Nyro (1968)

Op vier wil ik allereerst een eervolle vermelding kwijt aan UK Subs en 'Down On The Farm', maar die is het nét niet geworden. Ik leerde dat nummer kennen via 'The Spaghetti Incident' van Guns'n'Roses en tijdens mijn 'audities' voor een folkpunkband die nooit van de grond is gekomen. 'Wij' hadden overigens een vrije Friese vertaling gemaakt, 'In Faam' (een meid), maar dat terzijde. Nee, de nummer vier reserveer ik dan liever voor The Wurzels. Eén van die groepen die je nergens meer hoort op de radio, behalve bij Wolfman. Ik leerde de nummer vier een paar jaar geleden kennen in een muziekkwis op een forum: Vijf uitvoeringen van 'I Was Kaiser Bill's Batman' van Whistling Jack Smith. Daartussen zat dus ook deze van The Wurzels: 'I Was Farmer Bill's Cowman'.

Ik was écht toe aan een programma waarin ik wat elpees kwijt kon, dus The Vinyl Countdown is zeer welkom. En het was gisteravond ook weer een groot succes. ,,Gerrit geeft een nieuwe betekenis aan veelzijdigheid", hoorde ik vanavond een collega zeggen. Zo'n compliment doet je goed! Ik had vorige week in Drive-In Saturday al 'Out Of Focus' van The Blue Cheer gedraaid, dus kon gisteren (van mezelf...) niet weer een nummer van die groep draaien, maar toch denk ik dat die eerste twee elpees wel eens een residentie kunnen krijgen. De nummer drie in deze Schijf staat op het debuutalbum, 'Vincebus Eruptum', en is een lekkere onstuimige versie van het aloude blues-nummer. Ik vind het altijd weer mooi, de ik-persoon die verklaart nog nooit iemand iets verkeerds te hebben aangedaan, buiten het feit dat hij zijn vrouw van haar hoge hakken heeft geschoten. Op drie zet ik dus The Blue Cheer en 'Parchment Farm' (1968)

Don & Dewey zijn de eerste die 'Farmer John' op de band hebben gezet. De eerste maal in 1957 als een langzame ballade, die toen niet werd uitgebracht en pas jaren later als een bonustrack op een cd is gekomen. In 1959 nemen ze de definitieve versie op. Vanaf de midden jaren zestig is het liedje 'hot', vooral in Scandinavië. Iedere zichzelf respecterende Deense of Zweedse beatgroep heeft 'Farmer John' op het repertoire. In Canada speelt rond die tijd een bandje, The Squires, die het ook op de setlist heeft. Hun gitarist zal het nummer in 1990 opnieuw op de plaat zetten: Neil Young. De uitvoering van 'Farmer John' die ik kies voor de Schijf stamt uit de midden jaren tachtig en staat op het conto van The Del-Monas. Die groep hebben we hier al eens gehad als 'Sideburner's Blast From The Past'. In de volgende incarnatie van The Del-Monas, Thee Headcoatees, speelt 'Farmer John' eveneens een prominente rol. Ze hebben op zijn minst twee 'eigen' liedjes die de melodie gebruiken van 'Farmer John'.

Om toch een beetje in de stemming te blijven van de feestweek, zet ik iets 'Hollands' bovenaan. Vinden ze mooi in dit oord! De Normaal van de nieuwe eeuw heet Mooi Wark en heeft hier vrijdag twee concerten gegeven. 's Middags een kindervoorstelling en 's avonds voor de volwassenen. Dat maakt in wezen niet zo heel veel verschil, want het Mooi Wark-niveau is op zijn zachtst gezegd een beetje puberaal. Toch heeft het nóg een reden om Normaal op 1 te zetten in deze Schijf. Volgens mij is de groep nog nimmer zo dicht in de buurt gekomen van Status Quo als in 'Ik Bun Moar Een Eenvoudige Boerenlul'. En een tekst om je vingers bij af te likken. Niks geen poëzie, lekker recht-voor-de-raap en precies hoe hier in deze contreien wordt gedacht. Of... euh... hoe hier niet wordt na gedacht en men lekker op de automatische piloot gaat leven. Normaal mag op 1 met 'Ik Bun Moar Een Eenvoudige Boerenlul' (1979).

Het woord 'raam' hebben we al in het kader van het leesplankje gehad, volgende week wil ik gewoon vijf titels met 'glas'. Hoeft niet aan één stuk, het mag gerust aan gruzelementen zijn. Ik hou namelijk erg van het geluid van brekend glas...

Raddraaien: Chubby Checker

In Nijeveen is er feestweek, maar het geheel gaat bijna geruisloos aan me voorbij. Ik was van plan geweest om vanochtend bij de optocht te gaan kijken, mijn enige deelname aan de feestweek naast dat ik vlaggetjes heb hangen, maar ook dat ging niet door. Ik moest nog een speellijst voor Do The 45 samenstellen en zo nog waren er nog enkele dingen die prioriteit hadden. De wind is westelijk en dus hoor ik nu wel bij vlagen lawaai uit de feesttent. 'Nijeveen's Got Talent' zal zo langzamerhand wel zijn afgelopen, waarna er een Top 100-coverband gaat losbarsten. Mij zullen ze daar niet zien. Wél vier ik de feestweek morgen met een Schijf van 5 boeren, maar dat komt later. Vandaag een Raddraaier met een klein Nederlands tintje: Chubby Checker met 'Hey Bobba Needle' (1964).

Hewlett-Packard heeft pas nog te maken gehad met ome Chubby. Het bedrijf had een WebOS-applicatie ontwikkeld waar je met behulp van een schoenmaat de afmeting van een penis kon inschatten en deze 'The Chubby Checker' genoemd. Tien met een griffel voor HP, maar daar heb je weinig aan als je geld moet inleveren en naam moet veranderen. Ik heb dankzij deze Raddraaier eindelijk geleerd waar de naam Chubby Checker vandaan komt. 'Chubby' is vet, dus 'Fats'. 'Checker' is net als 'Domino' een spel. Chubby Checker is dus een speelse variatie op Fats Domino.

Zijn geboortecertificaat laat de naam Ernest Evans zien en hij aanvaardt op 3 oktober 1941 deze incarnatie. Als achtjarige heeft hij al een zanggroepje opgericht en vlak voordat hij gaat studeren aan de South Philadelphia High School leert hij piano spelen. Zijn klasgenoten zijn erg onder de indruk van Evans' imitaties van Elvis, Jerry Lee Lewis en Fats Domino. Eén van deze studenten zal in 1959 doorbreken als zanger, het is Fabian van onder andere 'Tiger'. Evans bouwt al snel een reputatie op 'performer' die muziek en het vertellen van mopjes tot één geheel heeft gesmeed. De eerste die hem op waarde schat is Dick Clark, presentator van het televisieprogramma Bandstand. Clark laat Chubby Checker, zoals die nu wordt genoemd, in eigen beheer een single opnemen. Het plaatje is bedoeld als kerst-relatiegeschenk voor connecties van Clark. In 'The Class' kan Checker zijn imitatie-talent de kost geven. In het liedje horen wij hem als Domino, The Coasters, Elvis, Cozy Cole, Rick Nelson, Fabian, Frankie Avalon en The Chipmunks. Het plaatje komt eveneens terecht bij Cameo-Parkway die hem meteen een contract aanbieden. 'The Class' wordt nationaal uitgebracht en is Checker's eerste hit in 1960.

Checker heeft dan al een eigen kijk op het verloop van zijn carriére in gedachten, als dit eind 1960 helemaal in de war wordt gestuurd. Hij neemt zijn versie op van Hank Ballard's 'The Twist' en dit is onverwacht een héle grote hit. Checker voelt dat hij net op weg was om een gewaardeerd nachtclubzanger te worden met serieus repertoire en zo wordt hij opeens bestempeld als aanvoerder van een nieuwe dansrage. Checker koestert jaren een aversie jegens het nummer, maar zal het desondanks wel uitvoeren. Onder druk van de platenmaatschappij introduceert Checker nog een reeks dansjes: 'The Limbo Rock', 'The Pony Time' en 'Do The Freddie', maar omstreeks 1965 heeft het publiek het wel gehad met Chubby Checker. 'Hey Bobba Needle' is één van de laatste Amerikaanse hits voor Checker, hoewel zijn dansversie van 'Back In The U.S.S.R.' (1969) de allerlaatste oorspronkelijke hit zal zijn voor hem in de twintigste eeuw.

Checker is gelukkiger in de liefde. Hij heeft inmiddels de status van miljonair als hij in het huwelijksbootje stapt met Catharina Lodders. Deze Haarlemse is in 1962 Miss Nederland geweest en in 1963 Miss World. Op 12 april 1964 geven ze elkaar het ja-woord in New Jersey, in 1966 bevalt Lodders van een dochter. Wellicht dat dit heeft bijgedragen in de populariteit van Checker in ons land, want waar het in Amerika over en uit is, daar heeft Checker in 1965 nog een respectabel aantal hits, waaronder enkele met De Maskers. Ook in Zweden is zijn populariteit ongekend. In 1976 komt 'Let's Twist Again' opnieuw in de Europese hitparades en Checker doet jaarlijks zijn rondje langs de 'revival'-feesten. Als hij in 1988 wordt benaderd door de hiphopgroep The Fat Boys om een nieuwe versie van 'The Twist' op te nemen, zet hij de haat tegenover het nummer over boord en heeft medezeggenschap in wat extra tekst.

In de zomer van 2008 heeft Checker voorlopig zijn laatste Billboard-hit, 'Knock Down The Walls' staat op 1 in de dance-parade. Het is een bezig mannetje dat al jaren geleden met pensioen had kunnen gaan, maar zich desondanks in de schijnwerpers blijft kronkelen. Hij zal ook wel moeten, want er zijn artiesten op de Rock & Roll Hall Of Fame die minder hebben gepresteerd. En hoewel Checker al jaren op de beoordelingslijst staat van Rock & Roll Hall Of Fame, heeft hij zijn plaquette nog steeds niet gekregen. Misschien doet deze Raddraaier een duit in het zakje.

Singles round-up juni 2 (en een paar elpees)

Welnu, ik ga dit bericht beginnen met groots nieuws. Afgelopen nacht moest ik razendsnel beslissen en dat was niet eenvoudig, maar ik heb 'ja' gezegd. En dus mag ik vanaf komende zondag iedere week van negen tot elf 's avonds The Vinyl Countdown aan jullie voorschotelen. Dit is een vervolg op de Drive-In Saturday van vorige week. Eigenlijk wilde ik de zondag zo veel mogelijk vrij houden voor lange fietstochten, maar ik heb weinig keuze om op een andere dag 'prime time' te gaan. Het moest dus maar! Deze stap heeft mede-bepaald dat ik vanmiddag een paar elpees heb gekocht, deze zijn zondag dan ook te horen in mijn nieuwe show. De verwachte single van Donna King is blijkbaar nog onderweg, dus die pak ik bij de aanwinsten van volgende week (inmiddels ook al een behoorlijke vracht!), vandaag de twee Northern Soul-aanwinsten plus de drie elpees en vijf singles van vanmiddag.

Ik hoefde vanmiddag maar tot vier uur te werken, maar bleef desondanks nog even hangen op de postafdeling. Ik had mijn collega al ruim een week niet gesproken en de koffie smaakte opperbest. Ik zou eerst verder Meppel in, maar zag er vanaf. Wel nam ik me voor even bij één kringloopwinkel te kijken en langs de Albert Heijn te fietsen voor rookwaren. En zo kom ik langs de nieuwe inbrengwinkel. Ik ben daar in oktober al eens geweest, maar toen hadden ze geen platen. Nu wel en ook nog mooi spul! Daar heb ik dus de volgende drie elpees gekocht.

* Bonzo Dog Doo Dah Band- The Doughnut In Granny's Greenhouse (Sunset, 1968)
Ik heb jaren geleden eens een verzamel-cd van The Bonzos gekocht en tot mijn grote vreugde staat daarop het merendeel van 'Doughnut'. Fijn om die eens op vinyl te hebben, ook al is het een jaren zeventig-heruitgave. Nu ben ik in staat om klassiekers als 'Can Blue Men Sing The Whites', 'We Are Normal' of 'Trouser Press' te draaien.

* Dream Academy- s/t (Warner Bros., 1985)
Ik moet al jaren eens 'Life In A Northern Town' op single kopen en hij staat bijna even lang geadverteerd op Marktplaats voor 1,50. Het komt er niet van... Met het oog op de nieuwe show is deze elpee, in absolute nieuwstaat, voor slechts 2,50 een hele goede optie. Ik heb hem vluchtig beluisterd, maar de rest klinkt ook best aardig!

* King Crimson- A Young Person's Guide To... (Island, 1975)
Ook zoiets... Ik heb 'In The Court Of The Crimson King' en 'In The Wake Of Poseidon' op vinyl, maar beide zijn redelijk beschadigd. Een King Crimson-nummer kan net een rookpauze creëren in zo'n show, maar als je constant in de buurt moet blijven om de plaat in de gaten te houden... Deze dubbelaar van King Crimson biedt uitkomst, alleen ontzettend jammer dat de 'jonge persoon' het geniale '21st Century Schizoid Man' niet mag leren kennen...

Dan ga ik verder met de singles. Lavern Baker en The Tiffanies komen van mijn grote vriend in Chicago, de rest bij de kringloopwinkel.

* Lavern Baker- Bumble Bee (Atlantic, 1960)
Ik ken 'Bumble Bee' het best in de uitvoering van The Searchers, maar dit origineel van Lavern Baker slaat alles! Ik begin die vroege rhythm & blues steeds beter te waarderen.

* Jimmy Cliff- Wonderful World Beautiful People (Island, 1969)
Die had ik al, maar nog niet met de fotohoes.

* Dr. Buzzard's Original Savannah Band- I'll Play The Fool (RCA Victor, 1977)
De kringloop stond op punt van sluiten en dus moest het haastig. Ik denk dat ik anders deze weer terug had gegooid, maar ach... ik had hem nog niet.

* Les Gicanti- Tema (Barclay, 1966)
De titel van de b-kant trok mijn aandacht: 'La Bomba Atomica'. Ik heb zojuist het jaartal bij de plaat opgezocht en nu wordt-ie ietsje interessanter. Hoewel... hij blijft lastig in te schatten. Het intro is magnifiek, maar dan zakt de pudding ineen tot nogal een lullig liedje. En aan 'Tema' ga ik al helemaal geen woord vuil maken. Waarschijnlijk meer 'exotica' dan 'freakbeat', maar té leuk voor een euro om te laten liggen.

* Jungle Jim- Big Fat Oranguman (Pye, 1971)
Volgens het blog waar ik achter het jaartal van deze single ben gekomen, lijken enkele oerwouden verdacht veel op het 'scratchen' van een plaat, maar dat is mij niet opgevallen. Ook lastig, want hij heeft de halve minuut niet vol gemaakt. Een leuk bedoelde novelty-plaat die je niet nodig bent als je The Jimmy Castor Bunch hebt.

* Tears For Fears- Laid So Low (Fontana, 1992)
Roland Orzabal werd in 1991 tijdelijk door zijn compaan in de steek gelaten, maar hij ging niet bij de pakken neer zitten. En zo verscheen in 1992 deze 'solo-single' die overigens gewoon als Tears For Fears werd uitgebracht. En... was 'Tears Roll Down' ook niet de titel van het verzamelalbum van de groep?

* Tiffanies- It's Got To Be A Great Song (KR, 1967)
'An utterly flawless copy', beschrijft John Manship zijn exemplaar. Het ding staat eveneens op Youtube en laat een schijf styreen met een 'out of centre' geplakt label zien dat toch ergens in de achtergrondkoortje een beetje 'distortion' laat horen. Nee, dan klinkt mijn exemplaar nóg beter en dan is het nog moeilijker te begrijpen dat die niet meer dan tien dollar moest kosten. Manship vraagt voor de jaren zeventig-bootleg al tien pond en veertig voor het origineel.