woensdag 31 maart 2010

kikker in je bil!


Omdat ik zoveel mogelijk wil voorkomen om binnen een maand dezelfde artiest nog eens te behandelen, kan ik 'First Of May' nu niet op de Dag van de Arbeid doen. Het zij zo. De best geslaagde grap van dit jaar haalde deze dag niet eens. In 'Met Het Oog Op Morgen' werd zondag gemeld dat 'Gute Nacht Freunde' vandaag zou worden vervangen door een nieuwe tune. Maandagavond had de redactie al ruim 300 verwensingen per email gekregen en werd er toch maar bij verteld dat het een vroege 1 april-grap was.

Vandaag zullen we horen of we binnenkort op de Plantenpartij kunnen stemmen. Hun website zou vandaag de lucht in gaan... Anders stem ik wel voor The Bee Gees. Wat menigeen zal verbazen. Wat doen The Bee Gees in hemelsnaam op Soul-Xotica? Wat ik nu vertel, is geen grap: Mijn platenverzameling is een beetje met The Bee Gees begonnen...

Tot 1989 heb ik een andere hobby: Een verzameling Citroëns op schaal. Voor Nederlands moet ik echter een boekbespreking doen en mijn keuze valt op een biografie van The Bee Gees, die ik ademloos verslindt. Dan begin ik met tweedehands singeltjes. In september 1989 sta ik op een soort van tentoonstelling van regionale hobbyisten. Omdat de belangstelling voor de auto's tanend is, neem ik ook mijn reeds verzamelde Bee Gees-singles mee.

In die eerste twee jaar koop ik de Polydor-singles (1967-74) stukje bij beetje. De duurste was drie gulden, de goedkoopste een kwartje. Mijn 'I Started A Joke' kostte twee van die parkeermunten, maar had geen fotohoes. Die heb ik later weer kunnen opscharrelen.

Okay, de hitjes zijn suikerzoet, met 'World' als uitzondering. Die komt zeker nog eens langs! Eigenaardigheid van mij is dat ik ook vaak de b-kantjes draaide. Nu staat me niets meer bij van 'Kilburn Towers', maar bijvoorbeeld 'Sir Geoffry Saved The World', 'Close Another Door' en 'Red Chair Fade Away' reken ik ook gewoon tot de grote hits. De enige die ik mis uit die serie zijn 'Wouldn't I Be Someone' en 'Mr. Natural'. Tot die tijd mag ik zeggen dat ik al hun hits tot 1975 heb. De hits van later voor ongeveer de helft. Er kan dus meer Bee Gees verwacht worden in de toekomst! Is ook al geen 1 april-grap...

dinsdag 30 maart 2010

de toren van Babel


Als Baldwin had Boudewijn het in 1967 al eens geprobeerd met 'Land At Rainbow's End', een Engelse vertaling van 'Ken Je Dat Land', maar het bracht niet het beoogde internationale succes. In 1968 was de term 'supergroep' ontstaan: Een band samengesteld uit zwaargewichten uit diverse muziekrichtingen. Boudewijn De Groot formeerde in 1968 The Tower met ondermeer een gast uit The Jumping Jewels en Eelco Gelling van Cuby & The Blizzards.

Volledige artistieke vrijheid was een privilege die veel van deze supergroepen zichzelf toeëigenden. Het moest immers een smeltkroes worden van alle creativiteit die in de muzikanten huisde. Vaak bleek zo'n groep niet groot genoeg voor de ego's, met als gevolg dat de meeste even snel verdwenen als dat ze waren gekomen.

The Tower was geen uitzondering. Binnen een paar maanden was het feest alweer uit. Het was vooral het feest van Boudewijn, in 'In Your Life' weerklinkt de spanning. Het is een vrij repetitief geheel. Even voor het refreintje mag de piano beginnen met pingelen en mag Eelco van zich laten horen. Maar als het volgende couplet begint, moeten deze zich weer stilhouden. Tot het laatste couplet waarin Eelco helemaal loos gaat. Ik kan me niet voorstellen dat Boudewijn het daar mee eens was.

Terwijl de b-kant vele malen beter is! Hoewel ik de single al sinds 1991 heb, hoor ik 'Slow Motion Mind' pas in 1999 voor het eerst. In Engeland! Bij de BBC in het befaamde radioprogramma 'Sound Of The Sixties'. Vreemd? Nee hoor. Engeland heeft deze freakbeat-klassieker al jaren geleden ontdekt. Nu Nederland nog! De tekst is van Linda Van Dyck en is vast niet geschreven bij een kopje thee en een kaakje. Het orgel, dat in 'In Your Life' nog erg conservatief klinkt, 'freakt' als een wildebras en Eelco krijgt alle ruimte voor één van zijn wildste gitaarsoli ooit!

vrijdag 26 maart 2010

hulde aan de hoesjesman!


Aan inspiratie heb ik geen gebrek, alleen kost het vinden van bruikbare jpg's van Nederlandse fotohoezen enige moeite. De Ebay- en Marktplaats-foto's zijn vaak té minimaal, bovendien ben ik kritisch en wil geen ruimte om de hoesjes heen hebben. Maar ik kan weer even vooruit, dankzij
www.singlehoesjes.nl

Peter De Klerk verzamelt al dertig jaar singles en heeft vijfduizend fotohoesjes online staan. Twaalf pagina's Google Afbeeldingen doorgespit op zoek naar 'Medicated Goo' van Traffic en geen resultaat! Op singlehoesjes.nl Traffic ingetoetst en klaar is Kees. Naast bovenstaande van The Flirtations heeft hij nóg een Nederlandse single van de meiden, waarvan ik het bestaan niet wist. The Flirtations wordt vast nog eens behandeld, maar dan met de hoes van 'What's Good About Goodbye My Love'. Die heeft Peter niet staan, maar we blijven zoeken!

Wat bovendien erg gepast is, is dat de hoesjes niet in Mint-staat zijn. Dat zijn de meeste in mijn collectie ook niet. Een beetje 'ringwear', een klein krabbeltje van de eerste eigenaar of een minuscuul scheurtje... Het voegt voor mij alleen maar extra waarde toe, een single die heeft geleefd, veertig jaar ouder is geworden en al die jaren voor heel veel luistergenot heeft gezorgd...

de schoone slaapster


Een 'sleeper' is een term uit de muziekindustrie voor een plaat die gedurende een lange tijd een constante verkoop heeft, maar dusdanig mondjesmaat, dat het geen hit wordt. Dat het vinyl zélf ook kan slapen, bewijst Assembled Multitude. Vanaf 1991 doe ik regelmatig 'boodschappen' bij Deja Vu in Leeuwarden, die ooit 'Voorheen 'T Keldertje' heette. Zijn standaardprijs voor een fijne jaren zestig-single was altijd drie gulden vijftig.

Toch had hij ze ook wel duurder. Zoals deze van Assembled Multitude die vijf gulden moest kosten. Ik was qua vinyl toen vaste klant bij platenzaak-annex-coffeeshop Sunrise Records in Sneek, waar ze een bak met singles voor vijf gulden per stuk hadden staan, waarvan iedere week er ééntje naar Jutrijp verhuisde. Ik kreeg toen zes gulden zakgeld in de week, genoeg voor zo'n single en eentje uit de gulden-bak. Er was daar voor vijf gulden nog genoeg te wensen en dus bleef Assembled Multitude in Leeuwarden.

De daaropvolgende jaren bleef ik de single tegenkomen bij Deja Vu, onder de A en steeds het exemplaar met de vijf op een wit stickertje. Inmiddels was de euro ingevoerd en was in de veronderstelling dat die nu vijf euro zou moeten kosten. Vorig jaar februari wist ik het zeker: Nu zou ik na 17 jaar eindelijk Assembled Multitude kopen. Teleurstelling: De eigenaar had de singles A tot en met I in één partij verkocht!

Deja Vu gaat ermee stoppen en houdt uitverkoop. Alle singles gaan voor een euro. Tot mijn grote vreugde blijkt het vakje van The Who nog intact te zijn. Solowerk van Roger Daltrey, 'See Me Feel Me' (die ik al duizend keer heb), een verfomfaaide 'Substitute' en... 'Overture From Tommy' van Assembled Multitude! Mét het vijf gulden-stickertje...

Na twintig jaar diepe slaap mag ik haar wakker kussen. De dynamische momenten klinken niet altijd even zuiver, maar een 'nugget' is het wel! Net iets vlotter dan die van The Who.

Nieuwjaarsdag draaide ik plaatjes in 'T Pandje. De radio stond aan toen ik de boel aan het scherpstellen was. De kroegklaas keek me wazig aan toen ik hem vroeg of hij de schuif meteen na de reclame om 17.03 uur wilde openzetten. Het ging volgens plan en Assembled Multitude schalde door de zaak. Na drie andere singles vroeg iemand wanneer ik nu eens ging draaien? Geslaagde grap! Ze dachten dat ze naar de Top 2000 luisterden...

tijd voor een verwenmoment


Laatst kreeg ik het, onterechte, verwijt dat ik bij kroegdraaien aan egotripperij doe. U moest eens weten! Wat ik van de twee maanden zondagavond-residentie in Classics heb geleerd, is 'to keep the customer satisfied'. Als iemand een plaat aanvraagt die je niet hebt, overleg je net zo lang totdat je een plaat kan draaien ter compensatie die de klant even goed vindt. Toch zijn er momenten waarop deze jukebox hapert. De gemiddelde kroeggast kijkt namelijk geen meter verder dan 'Black Betty', 'Summer Of '69' en andere hits die dagelijks uit de mp3-jukebox schallen. Als ik het even moe wordt, ga ik even voor een verwenmoment.

'Medicated Goo' van Traffic is er zo eentje. Sinds ik de single in 1992 kocht, heb ik dit weergaloze nummer zo vaak gedraaid, dat ik hem soms per ongeluk tot de grote jaren zestig-hits reken. En dat was het niet. Verder dan de Tipparade kwam het niet.

Traffic is in mijn ogen een klasse apart in de popmuziek. Als ik me zou voorstellen dat er geen andere muziek zou hebben bestaan dan Traffic, zou ik dan iets gemist hebben. Psychedelica, rock, folk, jazz en wereldmuziek is verenigd in de albums die Traffic van 1967 tot en met 1974 maakte. En dan is er natuurlijk het markante stemgeluid van Steve Winwood!

Wat is er te melden over 'Medicated Goo'? Verrekt weinig! Een solide rockgeluid dat niet helemaal typisch 1968 is. Weg zijn de psychedelische effecten waar hun waarde collega's van The Small Faces (en vele anderen) zich aan zondigen. Verder een heerlijk pretentieloos nummer. Wat die 'medicated goo' nu precies inhoudt, wordt maar niet duidelijk. Goed voor 20 verwenmomenten, zegt het doosje van de chocoladepoedermelk. 'Medicated Goo' is goed gebleken voor wel 500 verwenmomenten. And many more to follow...

donderdag 25 maart 2010

de oerknal deel 1: The Contours


Goed beschouwd is northern soul een retrospectieve muziekbeweging. De term ontstond in 1971. Een Londense platenhandelaar ontdekte dat zijn lokale cliëntéle qua soul voor het slijpwerk ging, terwijl hij het vlotte werk voornamelijk sleet aan mensen met een noordelijk accent. Northern soul sloeg toen al meteen op muziek die al gemaakt was, gewoon als pop, beat of soul aan de man/vrouw gebracht was. Of, beter gezegd, niet, want northern soul-deejays kiezen liever voor de 'underdogs'.

Toch laait regelmatig discussie waar northern soul begint en eindigt. Waar het einde ligt, is een pittige. Als eerste northern soul-plaat wordt 'I Can't Help Myself' van The Four Tops uit 1965 regelmatig genoemd. Zelf kies ik voor een opname van drie jaar ouder: 'Do You Love Me' van The Contours.

Ik kan in woede uitbarsten als iemand hem 'fout' noemt. Ik draai namelijk niet de zwakke Duitse Motown-herpersing uit 1988, maar de originele Engelse Oriole uit 1962. Voor een schijntje gevonden op Ebay. Gewoon uit Gorredijk. Startbedrag drie euro en ik bleef de enige bieder. Voor de prijs van twee fluitjes een zeer gaaf exemplaar, afgezien van de duizenden 'hairlines' (niet hoorbare oppervlakbeschadigingen). Het bijpassende Oriole-hoesje had ik zelf nog wel liggen.

Het verschil met de Dirty Dancing-reissue is dat de handklapjes keiharde dreunen in de trommelvliezen opleveren. Om nog maar te zwijgen over die genadeloze bas. 'Adjust volume', naar beneden die hap! Ik kan niet stil blijven zitten bij het draaien van de single. Jammer dat de reactie vanuit de zaal wat matjes is. Ja, ik heb een missie voor de boeg!

woensdag 24 maart 2010

de eeuwige maandagochtend-soundtrack


Ik had in 1992 een interview met gitarist Martin Van Wijk, die in 1973 Robbie Van Leeuwen verving bij Shocking Blue. Voordat Van Wijk de overstap naar Den Haag maakte, speelde hij in Australië bij hitmakers The Residents (niet te verwarren met de uiterst bizarre naamgenoten uit San Mateo, USA) en The Throb (nummer 1 in Australië met 'Story Teller'). Hij had het over het typische Australische geluid. Toen ik vroeg wat dat dan was, keek hij me meewarig aan. Dat ik niet wist dat Australische muziek zich kenmerkte door de heldere gitaren?

Daar moet ik altijd aan denken als ik het intro van 'Friday On My Mind' hoor. En inderdaad, die tinkelende gitaar bespeurde je bijna niet bij Britse en Amerikaanse hitmakers. Tekstueel zou het nummer verplicht in de maandag-uitzending van Arbeidsvitaminen moeten zitten. Maar smaakt alle andere dagen ook naar meer.

Toch had The Easybeats moeite met een opvolger voor 'Friday'. 'Who'll Be The One' uit vroeg 1967 is een fijn beatnummer, maar mist de impact van zijn voorganger. Hoef ik het niet over 'Hello How Are You' te hebben? Tuurlijk, grote hit in 1968, sfeerrijk nummer, in 1987 door Peek & Cloppenburg uit de mottenballen gehaald. Maar heeft niets met 'Friday On My Mind' te maken, maar misschien was dat ook de bedoeling? Harry Vanda en George Young zouden zich tien jaar later nog verder verwijderen van 'Friday' met hun fictieve band Flash & The Pan.

George Young komt uit een muzikale familie. Een broer speelt bij Grapefruit (van de hit 'Deep Water') en dan zijn er de jonge broertjes Angus en Malcolm, die met hun band AC/DC in het zadel worden geholpen door George en Harry. Angus heeft een specifieke herinnering aan 'Friday On My Mind'. Als jong knulletje kon hij vanaf school niet naar huis komen. Voor zijn ouderlijk huis stonden honderden uitzinnige fans om George te roepen en de agenten wilden hem niet doorlaten omdat ze niet geloofden dat hij daar woonde...

toen Barry nog een groentje was...


Iedereen moet ergens beginnen, zo ook Barry White. In 1967 zat blijkbaar nog niemand te wachten op sensuele soul van een diepe donkere mannenstem, want zijn eigen single uit 1967 ging zonder pardon de uitverkoopbak in. Het enige kleine succes dat hij in die jaren kende, ging door het leven als Felice Taylor. Zij had in 1967-68 een handjevol hits. Maar het zou een vervolg krijgen...

In 1969 formeerde White Love Unlimited, met ondermeer Linda Taylor. De familieband met Felice wil me maar niet duidelijk worden. Het koortje van de drie dames zou White bij optredens en opnames vergezellen en vanaf 1971 ook als losse groep gaan opereren. White plukte er de vruchten van dat het repertoire van Felice Taylor toen al godvergeten was, want zodoende gingen de nummers 'It May Be Winter Outside' en 'Under The Influence Of Love' ditmaal succesvol in reprise. Het zal dan echter nog jaren duren eer Felice haar verdiende waardering krijgt.

'I Feel Love Comin' On', goed voor een plaatsje in de Tipparade in december 1967, is al jaren een Northern Soul-favoriet op mijn draaitafel. De Nederlandse persing correspondeert niet met het afgebeelde hoesje. De b-kant heet hier 'Comin' On Again' van The Bob Keene Orchestra. Is dat stiekem onze grote vriend White, die wat vingeroefeningen doet voor zijn latere Love Unlimited Orchestra? Het is de instrumentale versie van de a-kant, maar laat tevens horen dat het muzikaal knap gearrangeerd is! Een jaar later staat Taylor opnieuw in de Tipparade, nu met het speelse 'Suree Surrender' dat hoog op mijn verlanglijst staat. Natuurlijk wil iedere zwarte jongedame uit die tijd als Diana Ross klinken en liefst ook net zo beroemd worden. Bij Felice Taylor ligt dat er erg dik bovenop, waardoor haar repertoire noodgedwongen een Motown-gevoel moet hebben. Het is prijzenswaardig dat White hier creatief mee omgaat, zonder plagiaat te plegen, ook al verdiend hij geen cent meer dan de schoonheidsprijs...

zaterdag 20 maart 2010

'mod'erne zuurkool uit Wolvega


Geïnspireerd door de tags die Ubupopland aan de foto hangt. Krautrock, mod en 'a German' band. Op zichzelf is de vergissing niet zo vreemd. Er zijn maar weinig Nederlandse bands die voor MCA uitkwamen. Bovendien klinkt Canyon ook niet alsof ze uit de Hollandse klei zijn getrokken. En tóch kwamen de mannen 'gewoon' uit Wolvega.

Wolvega? Het had bijna het Parijs van Nederland kunnen zijn. De brandstofloze motor, een uitvinding van Johannes Wardenier, was in 1934 even wereldnieuws. In Wolvega zou de motor in productie worden genomen. Het dorpje in Zuid-Friesland zou hét industriële centrum van de wereld worden! Enkele dagen na het grote nieuws werd de jonge uitvinder gek verklaard. De motor zou er nooit komen en Wolvega groeide slechts bescheiden...

Het volgende wereldwonder uit Wolvega verscheen helaas niet op de voorpagina's. Integendeel, Canyon kreeg in 1971 niet de erkenning die het verdiende. Terwijl 'Down Town' zo volwassen Amerikaans klinkt, dat de southern rockband Lynyrd Skynyrd zich niet hoefde te schamen dat ze het label deelden met Canyon! De flip, 'Dialogue', met z'n wonderschone dwarsfluit is mijn persoonlijke favoriet. De groep had haar wortels in Art. 461, de bluesband die in 1969 twee singles voor Havoc maakte. Opzienbarend in Friesland was de musical die ze schreven, waarin meer bloot in voorkwam dan het toch al schokkende 'Hair'. Belangrijkste man in beide groepen was John Eskes, die later de muzikale begeleider van Paul Van Vliet zou worden. Met Canyon was het na deze ene single bekeken...

donderdag 18 maart 2010

Alex Chilton (59) overleden


Er is een hele grote man van de Amerikaanse popmuziek heengegaan. Alex Chilton werd onlangs opgenomen in het ziekenhuis. Hartklachten. Dat zou hem fataal worden. Chilton verscheen in 1967 als jonge knaap in de marionettengroep The Box Tops. De eerste single, 'The Letter', voerde enkele weken de Amerikaanse hitparade aan. Na 'Cry Like A Baby' namen de hits in hevigheid af.

Chilton, met diens' doorleefde 'zwarte stem', was toen al ambitieus. Hij wilde zijn eigen nummers opnemen, maar dat stonden producers en platenmaatschappij in de weg. Nadat in 1970 de positie van The Box Tops was ingenomen door ondermeer The Osmonds en Partridge Family, richtte Chilton Big Star op. Hij bedwong bij de platenmaatschappij volledige artistieke vrijheid en dit resulteerde in de voorbeelden voor de ultieme popsongs. Commercieel gezien geen succes, maar zeer invloedrijk op R.E.M., The Replacements en Jeff Buckley. Chilton wordt vanaf de jaren zeventig terecht een cultheld. In 1980 maakt hij nog een prachtige plaat met de db's ('Stands For Decibels') en bleef tot zijn dood actief, ondermeer met een heropgerichte Big Star. Alex Chilton werd slechts 59 jaar.

dinsdag 16 maart 2010

een ultieme 'sixties'-collage?


In de begin jaren negentig werd ook in Nederland het Belgische tv-programma De Hitfabriek uitgezonden. Volgens mij op een laat tijdstip, want mijn zus nam het op voor me. Ik hield op papier bij welke nummers er werden gedraaid. Bij de introductie van de Concorde had men een passend liedje gevonden: 'Seven Horses In The Sky' van The Pebbles. Nog nóóit van gehoord, maar de wens om er meer van te horen ontstond ter plekke.

Ik had geluk. Even voor kerst 1993 kwam ik de single in bovenstaande hoes tegen in een winkel in Leeuwarden. De prijs? Vijf gulden en dat leek me keurig. Ik heb er geen spijt van gekregen! Wat een weergaloos goed nummer is dat. Begint al in het intro, waarbij een donderbui overgaat in galopperende paarden. De Würlitzer piano die inzet, flarden Hammond op de achtergrond, het jagende tempo, de briljante doch licht-psychedelische tekst. En dan het 'pa-pa-pa-paaa' in de brug, waar Brian Wilson en consorten worden gesalueerd. Vreemd is het dat The Pebbles slechts tweemaal in de Nederlandse tipparade terecht kwam en niet eens met 'Horses', dat in België hun allergrootste hit zou worden. Zelf koester ik een bijzondere liefde voor 'Get Around' van een jaar eerder, uit 1968. Dankzij de Love Affair-achtige violen nog weg te stoppen in een northern soul-marathon. Maar 'Seven Horses In The Sky' is toch de echte klassieker van de groep.

vrijdag 12 maart 2010

een mietje ontkrachten, deel 1


Het blijft verbazingwekkend dat er mythes zijn ontstaan in zoiets basaal als 'opzwepende amusementsmuziek voor de jeugd'. 'Geniaal' is een modewoord geworden, dat in veel gevallen niet van toepassing is op de omschreven pophelden. Laat Soul-X u bij de hand nemen en u terug brengen bij waar het werkelijk om draait: de muziek.

Jim Morrison een groot poëet? Laamenielache! Het misverstand in de poëzie is dat een cryptisch gebruik van woorden met een mooie klank leidt tot genialiteit. Niets van waar. Wie de cryptogrammen oplost, komt steeds tot dezelfde uitkomst: Mr Mojo Risin'. Zelfverheerlijking, Jim gelooft echt dat hij Jezus is en de door LSD bedwelmde popcriticus schreef het de wereld in. 'When I was Lizard king', 'wishful thinking' voor een erg matige zanger. Luister eens naar het album 'The Soft Parade'. Omdat daarop de composities afkomstig zijn van Krieger, Densmore en Manzarek, de meest muzikale van de Doors-albums. Een klasse-popsong als 'Tell All The People' wordt finaal verstierd door de slechte zanger!

Ik leerde de muziek van The Doors in 1988 kennen middels 'Light My Fire'. Het verhaal, de mythe, kende ik niet. Gewoon een snel, opvallend nummer uit het ultieme popjaar 1967. De kennismaking met het rockende orgel. Gelukkig draaiden ze in Goud Van Oud de single. Later ontdekte ik dat er een veels te lange elpee-versie bestond. Die heeft er bij mij nooit ingekund. De blijdschap was groot dat in 1991 naar aanleiding van die rampenfilm de originele single opnieuw uitkwam en niet verder dan 29 kwam. En dus had ik hem enkele weken later voor een rijksdaalder. Zonder de poster, dat wel. De originele Vogue vond ik tien jaar geleden, maar eerst draai ik de reissue af tijdens kroegoptredens. Doet het altijd goed...

donderdag 11 maart 2010

even slikken...


Op de zoektocht naar jpg's van fotohoesjes kwam ik bij 'Walk Away Renee' bovenstaande foto tegen van mijn gewaardeerde blogspot-buurman Tiny Tide. Een verhandeling over de (originele?) versie van The Left Banke. Die staat er vrij onduidelijk bij in de Engelse Old Gold-uitdossing uit de late jaren zeventig. Maar natuurlijk eist dat oranje tosti-ijzer alle aandacht op?

Nee. Penny lust geen brood, maar verorbert wel vinylsingles. Penny is een platenslikker, de walkman onder de platenspelers. Een paar jaar geleden werd zo'n oranje Penny aangeboden op Marktplaats. Op een dergelijk moment krijg ik altijd last van een ongezonde hebberigheid. Het hoogste bod van, geloof ik, zeventig euro stond al een tijdje. Ik besloot maximaal in te zetten. 120 euro. Drie dagen later was de advertentie verwijderd zonder dat ik bericht van de verkoper had gehad. Verkocht voor zeventig euro! Bij nader inzien is dat al een heel bedrag. Natuurlijk is het een exotisch stuk vintage design, maar wat als de naald vervangen moet worden? Of de stroomtoevoer kuren krijgt? Dan heb je een duur tosti-ijzer! En toch... Als ik naar de foto kijk, word ik weer net zo hebberig. Zwijmel...

woensdag 10 maart 2010

geestverruimende vis (noch vlees)


Voordat hij een westernhemd aantrok en zich Jack Jersey ging noemen, was Jack De Nijs uit Roosendaal actief als zanger, componist en talentscout voor Polydor. In die laatste hoedanigheid ontdekte hij zangers als Jan Boezeroen en Wil De Bras, maar hielp ook groepen als Road, Clover Leaf en Crown's Clan in het zadel. Laatstgenoemde ga ik later zeker nog eens behandelen, eerst is Clover Leaf aan bod. De groep had zeker een eigen geluid, toen De Nijs hen ontwaarde. Niets wereldschokkends, maar even ver verwijderd van de palingsound als dat Roosendaal van Volendam ligt.

Maar alles leuk en best, er moesten wel hits komen. En dat de eigen sound niet commercieel genoeg was, wist De Nijs hen wel aan het verstand te brengen. De debuutsingle 'Time Will Show' verdween even snel als die gekomen was en 'Grey Clouds' dreef over zonder zelfs in de Top 40 te komen. 'What Kind Of Man' moest zich dan echt in de top tien boren. Jack schreef een vlotte deun, lardeerde het met knullige toeters en kwam met een simpele tekst. 'What kind of things would you like me to do, to be your man', is inderdaad geen filosofische vraag, bovendien rekt een kopstem het 'man' dramatisch uit. Je houdt het niet droog. Het goede nieuws is dat het hun op één na grootste hit was, het bereikte een 21e plaats, twee posities lager dan 'Oh What A Day' in begin 1971. De opvolger 'Don't Spoil My Day' kenmerkt zich door een komische tekst en zeer primitieve 'phasing', een effect dat drie jaar te laat kwam. Bovendien maakt de kazoo-solo duidelijk dat er gepoogd werd een psychedelische palingpop te creëeren, wat echter bleef steken in carnavaleske kneuterigheid. En daar kon het hippe afrokapsel van de zanger niets aan veranderen!

dinsdag 9 maart 2010

hooggeëerd publiek


Nu voor de variatie eens een single die ik niet heb, maar heel hoog op mijn verlanglijstje staat: 'Belladonna Moonshine' van The Audience uit 1970. Een opvallende groep uit het Britse jazzrock-genre dat met een nog opvallender nummer zichzelf op 45-toeren presenteert. Hoeveel liedjes zijn er waarin saxofoon en banjo een hoofdrol spelen. Het is eveneens van interesse dat het één van de eerste Charisma-singles is die officieel op de markt werd gebracht.

Jeremiah Cade is een zanger en banjospeler die geheel is overgeleverd aan de Belladonna Moonshine, een eigen gestookte jenever. Als hij een slok van het goedje heeft, speelt hij de sterren van het plafond, zoals The Audience in het middenstuk demonstreert. Maar drank maakt meer kapot dan je lief is en ook Jeremiah Cade wordt vermoord door zijn handelsmerk. Eenmaal in de hemel belooft Petrus geen Belladonna Moonshine meer te stoken. Een amusant verhaal in een typische jazzrock-setting, waarbij de saxofoon de 'fills' van de electrische gitaar inkleurt. Buiten het latere (en mindere) 'You're Not Smilin' om ken ik verder niets van The Audience, maar 'Belladonna Moonshine' wordt algemeen beschouwd als het hoogtepunt van 'Friends Friends Friends'.

koningspaar met flutnummer


Of ze spontaan samen zijn gekomen? Het is meer waarschijnlijk dat EMI een tegenoffensief zocht voor de populaire duo's van Phonogram. Als potentiële Mouth en Andres werd Oscar Benton gekozen, die in de jaren ervoor enkele kwaliteits-Nederblues-elpees voor Decca had gemaakt. De wederhelft had even aan de hitparade mogen ruiken met het gospelachtige 'Empty Words'. Ik meen 't, iedereen kent de melodie van 'All I Ever Need Is You', dat in Amerika een grote hit voor Sonny & Cher was geweest. Het kersverse duo Oscar Benton en Monica Verschoor bleek vooralsnog geen serieuze bedreiging voor Sandra & Andres en Mouth & Macneal, met nummer 15 als hoogste positie bleef het mijlenver uit de buurt van de hitmakers op Decca en Philips.

De tweede single deed het nog twee plaatsjes slechter, maar werd nog wel een hit in tegenstelling tot latere singles. Ik heb een zwak voor 'Everybody's Telling Me', waarvan ik niet een mooie scan kon vinden. Oscar klinkt voortreffelijk bluesy. Beheerst en nergens overdreven, terwijl het lied er wel toe uitnodigt. En dan Monica! Ik hou oprecht van haar zwoele stem, van de 'net niet vals'-vlakheid, die haar bij de eersteling al zo dicht in de buurt van Cher had gebracht. De single heeft echter een nadeel: De compositie. Andres tekende ervoor. Diens meest diepgravende tekst ooit moet wel 'Zij Is Verliefd Op Een Frikandel' zijn, want het nummer hangt van knulligheid en clichees aan elkaar. En het koningspaar met de kenmerkende, unieke stemmen hadden beslist een beter lied verdiend!

vrijdag 5 maart 2010

dat is me er eendje!


Jarenlang runde Cees Buster een tweedehands boekenwinkel in Sneek. Hij was iedere dag open, hoewel je er bijna nooit iemand zag binnenlopen. Als dat het geval was, kon het de boekhouder zijn om hem te vertellen dat de inkoop op slot moest. Daar trok Buster zich helemaal niets van aan! Het zaakje rook muf naar oude boeken, die allemaal ontsierd werden door grote witte stickers met stempels van Buster en de prijzen.

Hij moet ooit ook eens platen hebben ingekocht. De elpees waren in een tragische staat. Ook had hij singles: Een partij onverkoopbare Amerikaanse singles uit 1975-77 en een handjevol northern soul. En zo leerde ik in 1992 'The Shotgun And The Duck' van de zwarte Amerikaan Jackie Lee kennen. Die omschrijving is nodig omdat er meerdere Jackie Lee's in de muziekbiz actief zijn. Het nummer was meteen een schot in de roos. Van soul had ik toen nog weinig kaas gegeten, dus wat een kennismaking! De drums die het nummer aanvangen, die genadeloze bas (het is de Britse Contempo-reissue), ik wist meteen dat ze zo weinig gemaakt waren. Lee had in 1965 een paar stuivers verdiend met 'The Duck', maar opvolgers waren gedoemd te floppen. Toen twee jaar later de 'shotgun' even een danshype was, besloot Lee deze te koppelen aan zijn handelsmerk. En zo ontstond 'The Shotgun And The Duck'. 'I think they are gonna shoot my duck, but Lord they are running out of luck'. De wens van Lee kwam niet uit. De shotgun haalde niet de populariteit van de boogaloo en evenmin kwam er een opleving in de duck...

donderdag 4 maart 2010

het vieze liedje van Don Covay


En zo klonk vanochtend de stem van Professor O'Pop door de speakers van mijn agenda. Het bleek dat ik telefoon had. Natuurlijk ging dat over muziek! En stelde Prof terecht vast dat ik een zekere fascinatie voor soul en funk heb. Maar, zo hoorde ik mezelf zeggen, alleen het snelle werk en zeker niet het gejank van Aretha Franklin! Pardon?

De reactie van de andere kant was te verwachten. Bijzondere stem, Queen Of Soul, dat kun je toch niet zomaar aan de kant schuiven? Ik had een goed excuus, dacht ik. Ik hou niet van gegil! Ik moet onherroepelijk denken aan de freakfolkgroep Spires That In The Sunset Rise, waar ik toch wél een grote fan van ben. En met enige spijt herinner ik ook 'See-Saw', welke ik in september nog op single heb gekocht en toch erg lekker vindt. Nog een excuus? Alleen omdat het door Don Covay is geschreven! Ik heb mezelf eruit gered. 'Your love is like a see-saw, going up going down'. Of Covay kon zich goed inleven in dames, of hij heeft ervaringen die hij met George Michael kan delen. Wellicht heb ik het beste excuus gevonden: Alleen maar omdat de domineesdochter een erg vies liedje zingt!

dinsdag 2 maart 2010

Sappig Loesje


Nee. Een groot techneut zal ik nimmer worden. Dacht ik dat de hoofdtelefoonuitgang van mijn Behringer-mixer kuren had, bleek een stekkertje van de platenspeler los te zitten. En zo geniet ik sinds een dag weer van knisperend vinyl door mijn oorschelpen.

Dat heb ik vandaag gevierd met een bak singles. 'The Oogum Boogum Song' van Brenton Wood gaat eindelijk lekker smaken, 'Hazy Paradise' van Earth & Fire (b-kant van 'Seasons') leren kennen, maar verder een feest van herkenning. Veel instro's als 'Spreadin' Honey' van Watts 103rd Street Rhythm Band, 'Nut Rocker' van B. Bumble & The Stingers en 'Francine' van Les Newstars. De ultieme lekkernij van vandaag was 'Who Do You Love' van Juicy Lucy, een stel knotsgekke Mancunians die blueskrakers op een geheel eigen manier spelen. Er zijn maar weinig nummers waarmee ik me persoonlijk mee identificeer, maar er zijn van die dagen dat ik me 'Who Do You Love' van Juicy Lucy voel. Ik heb de Nederlandse persing in fotohoes, maar deze was niet zo snel op Google te vinden, vandaar ter illustratie de Franse fotohoes.