Eindstreep: oktober 2022

Een maand geleden heb ik het allemaal weer té ingewikkeld gemaakt waardoor ik nu weer niet snap wat de bedoeling is. Ook de Blauwe Bak-singles van september mee rekenen? Dat zou betekenen dat ik Bobby Harden in deze 'Eindstreep' zou moeten hebben, maar nee... Ik heb alleen de singles van Mark bekeken en de paar singles die in oktober zijn binnengekomen. Ik heb deze maand 19 singles gekocht waarvan nog 13 onderweg zijn. Enkele daarvan verwacht ik nog voor het weekend en zouden een eerste 'Singles round-up' kunnen opleveren. Als ik kijk naar het beste uit de partij van Mark plus de zes singles van deze maand dan kom ik tot de volgende top tien.

1. Hands Full Of Nothing - Jerry Rix

2. This Song Is For You - Rudy Love & The Love Family

3. Bless My Soul - Shawn Lee & The Angels Of Libra

4. In My Room - Verdelle Smith

5. The Center - KBCS & J. Lamotta

6. These Are The Things That Are Special To Me - Manchild

7. Gypsy Woman - The Impressions

8. Face It Girl It's Over - Nancy Wilson

9. I Won't Be Satisfied - René Hayes

10. Sweeter Than Strychnine - Lizzie No

Hier en nu: The Unthanks

Op Soul-xotica gaat het erg vaak over muziek uit vervlogen tijden maar in mijn optiek is 'goede muziek' nooit opgehouden te bestaan. Wel ben ik de actuele muziek een tijd kwijt geraakt en ontdek ik jaren later wat ik heb gemist in, met name, de eerste dertien jaar van deze nieuwe eeuw. Het is sinds dat ik radio maak (volgende week donderdag precies tien jaar!) en ook digitale shows ben gaan doen dat ik weer interesse heb gekregen voor hedendaagse muziek. In de tijd van 'Floorfillers' heb ik de onregelmatig verschijnende rubriek 'Van hit naar her' met de centrale rol voor een single en sinds een paar jaar doe ik 'Hier en nu' met albums of gewoon een artiest of groep die ik in de schijnwerpers wil zetten. Ditmaal valt de eer te beurt aan een band waarvan ik de naam wel langere tijd ken maar waar ik nooit echt dieper op de materie ben in gegaan. Met het laatste album 'Sorrows Away' is het echter liefde op het eerste gezicht. Terwijl de dagen korter worden en het weer onstuimiger heb ik meer dan ooit behoefte aan een goede folkplaat. 'Sorrows Away' van The Unthanks zou zomaar eens de soundtrack van deze herfst kunnen worden.

Op Wolfman Radio moeten we lange tijd niets hebben van 'syndicated shows'. Alle radioshows zijn 'live' in het hier en nu en alleen via ons station en onze Mixcloud te beluisteren. Een 'syndicated' show is een van tevoren opgenomen radioshow zonder tijdsaanduidingen of stationsnamen maar met kleine 'breaks' waarin je de 'station call' kan positioneren. Een 'syndicated' show kun je dus bij wijze van spreken op honderden radiostations uitzenden op zeer uiteenlopende tijdstippen. Cherry Red Records is een platenlabel dat in 1981 is opgezet in Engeland. Het heeft een paar 'originele' acts maar door de jaren heen legt Cherry Red zich méér toe op de verzamelwerken. In samenspraak met artiesten en producenten weten zij de vinger te leggen op onuitgebrachte opnames die vervolgens met de complete discografie van een band in een boxset worden uitgebracht. Cherry Red heeft een 'syndicated' show die ze zelf onder andere op Youtube uitzenden en ook beschikbaar zijn voor andere stations. Bijkomend voordeel is dat je dan aanspraak kan maken op nieuwe releases op het label. Wij voeren de 'Cherry Red Radio Show' sinds september. Buiten de eigen releases zijn ze ook niet beroerd om wat andere muziek te draaien en zo hoor ik in de laatste aflevering 'The Sandgate Dandling Song' van The Unthanks. Het is twee dagen na het overlijden van moeder en daardoor ben ik al iets in een melancholieke bui. Dit is precies de muziek die ik nodig heb op dit moment.

De zussen Rachel en Becky Unthank zijn de naamgevers van de band. Van 2004 tot en met 2009 heet de band eigenlijk Rachel Unthank And The Winterset en bestaat in deze tijd alleen uit vrouwen. Intussen is de voormalige manager tot de band toegetreden en doet nog een kerel mee in de groep. Zoals de foto laat zien is het desondanks nog vooral een vrouwenvereniging. De groep is afkomstig uit Tyne And Wear in het noordoosten van Engeland. Aanvankelijk legt de groep zich toe op de volksmuziek uit Northumberland maar inmiddels is het oeuvre flink uitgebreid en is de band experimenteler geworden in de benadering van de traditionals. De laatste tien jaar is de groep uitgegroeid tot een mastodont binnen de Engelse folkbeweging en heeft The Unthanks onder andere in 2017 een album opgenomen met gedichten van Molly Drake, de moeder van Nick. Onlangs is dus 'Sorrows Away' verschenen en dat is het achtste album van de formatie. Daarbij heb ik ook de albums van The Winterset meegerekend. Als je allergisch bent voor geitenwollen sokken dan zou ik het album overslaan. Als je wél folk kan waarderen dan is dit album een hele grote aanrader.

Het album trapt af met 'The Great Silkie Of Sule Skerry' en dat is gebaseerd op een deuntje dat is opgetekend door Francis James Child in 1860. Child reist dan door Engeland en Schotland en laat de lokale bevolking liedjes zingen die hij omzet in notenschrift en waarvan hij de tekst vastlegt. Het is uiteraard decennia voor de uitvinding van de grammofoonplaat maar bij Child is het dan al van belang om de liedjes nu op te tekenen voordat ze in onbruik raken. Ik ken het nummer vooral in de uitvoering van Joan Baez. Het genoemde 'The Sandgate Dandling Song' is het langste nummer op het album en komt uit op een slordige negen minuten. De dames zijn hierin vooral aan het woord maar na een instrumentale brug geeft een man het antwoord. 'The Old News' is reeds als een single uitgebracht in juli en is wellicht beter geschikt voor de radio. De hemelse zang van Rachel en Becky met Niopha Keegan wordt geplaatst op een aangenaam semi-akoestisch bed van folkinstrumenten, maar ook drums en een trompet mogen meedoen in de mix. Ik vind qua genoegdoening iets van Espers terug in de muziek, maar daarvoor is The Unthanks té traditioneel of, beter gezegd, Espers is te non-confirmistisch. Ik ga het album morgen hard draaien als de verwachte windstoten komen!

Vanzelfsprekend...

Met name de afgelopen week heb ik veel met mezelf vergaderd. Ik heb al een tijdje een opzet in mijn hoofd zitten maar waar ik het meeste mee worstel is het vinden van een geschikte afbeelding. Dat besluit heb ik nog altijd niet genomen. Waarschijnlijk dat het een natuurfoto wordt uit mijn eigen archief of er moet gaandeweg het schrijven een afbeelding te binnen schieten. Mijn moeder is nu bijna een maand geleden overleden en dat hebben jullie kunnen merken aan de berichtenstroom. Verder heb ik nog niet echt de behoefte gevoeld om hierover te schrijven. Het idee wil maar niet 'landen' of wellicht heb ik het afscheid al lang gehad en is dit nu eenmaal het gevoel dat overblijft. Het is op het laatst nog best snel gegaan maar ook langzaam genoeg om goed afscheid te kunnen nemen. Met name de bezoekjes na haar verjaardag (op maandag 1 augustus) en de tweede maal in het verzorgingshuis zijn herinneringen die ik graag vast hou. Moeder was een vrouw die moeilijk hulp kon accepteren en tot de laatste seconde zelf de regie heeft gehouden. Wat dat betreft heeft het niet mooier kunnen zijn.

Haar hoge leeftijd kwam geregeld voorbij in de telefoongesprekken die we voerden. Dat was vaak twee en soms drie keer in de week. Als het eens in de week was, was het ook al prima voor haar. De dood volgde dan automatisch op het noemen van haar leeftijd want ook moeder zou het eeuwige leven niet hebben. Dat was ze dan met me eens en zei dikwijls 'ik heb een mooi leven gehad'. Dat nam niet weg dat ze nog altijd met volle teugen van het leven genoot. De laatste jaren ietwat geïsoleerd maar de levenslust is tot de laatste morgen gebleven. 'Ik wil zo graag bij jullie blijven', heeft ze tot de laatste minuten vol gehouden. In 2015 heeft ze een herseninfarct gehad en dat veranderde onze moeder van een zelfstandige vrouw in een dame die moest accepteren dat bepaalde dingen voor haar gedaan moesten worden. 'Ik doe alles nog zelf', vertelde ze aan het bezoek. We hebben een huishoudelijke hulp voor haar uitgezocht want het moest iemand zijn die het lijstje afwerkte. Soms kwam de hulp binnen en blonk het vinyl op de keukenvloer. 'Dan hoef jij dat niet meer te doen'. De eerste schok kwam voor haar toen ze in augustus nét in het ziekenhuis was opgenomen. De mededeling dat haar kooktoestel werd afgesloten en ze voortaan maaltijden zou ontvangen, hakte er flink in. Het laatste stukje zelfstandigheid, voor haar gevoel, zou haar ook nog worden afgenomen. Maar we konden niet anders...

De maandag na haar verjaardag is een eerste legendarische dag. Ik heb het altijd gezellig bij bezoekjes aan 'mem' en we komen nooit tekort aan gespreksstof. Toch hou ik het doelbewust sinds een paar jaar 'licht' want bij té moeilijke materie ontpoppen de meeste verhaaltjes uit haar fantasie.En dan zijn er de eindeloos herhalende vragen. Met name de laatste paar jaar konden we merken dat het minder werd. Toch wist ze nog altijd goed wie we waren en dat is een angst die ik lange tijd heb gehad. Zo ver heeft het niet meer hoeven komen. Op de eerste augustus hebben we zelfs nog buiten gezeten! Moeder heeft het dan al een paar jaar voortdurend koud maar deze middag weet ik haar voor een uurtje naar buiten te lokken. Volgens mij kwam ze de laatste tijd nauwelijks buiten. Een ritje naar de grijze container was al een uitje...De laatste keer was nog meer legendarisch. De week ervoor was ik erg geëmotioneerd naar huis gegaan, dus het afscheid kon ditmaal achterwege blijven. Het was een bezoekje aan moeder op een andere locatie dan thuis in Jutrijp, maar verder was het 1 augustus 2.0. We hebben gepraat en gelachen want haar gevoel voor humor is nooit afwezig geweest. Bij het afscheid heb ik heerlijk met haar geknuffeld. De wangen tegen elkaar. Dan zeg ik 'tot de volgende keer' en weet diep van binnen dat dit best eens niet mogelijk kan zijn maar het voelt nu eenmaal zo. Ik stap even opgewekt uit de kamer als dat ik ben binnengekomen en ook moeder weet de tranen achterwege te laten.

Ze wilde ook graag zelf nog een beetje de regie houden in haar uitvaart. Dat het moment vroeger of later ging komen, was al snel duidelijk. Als mijn zus iets noemde dan zei ze dikwijls: 'Nou, dat hoeven jullie niet te noemen want dat is vanzelfsprekend' en 'Je moet het niet mooier maken dan het is'. Ik denk dat als ze de uitvaart terug zou zien dat ze een paar keer heeft gedacht van 'Nou, dat kan wel wat minder', maar de reacties van de aanwezigen zijn unaniem: We hebben het in de geest van onze moeder gedaan en geheel volgens haar wensen. 'Bezorgd en overbezorgd' zijn twee thema's waar we moeder mee kunnen asoociëren maar sinds een paar weken is 'Vanzelfsprekend' voor mij opgedoken. Het is 'vanzelfsprekend' dat als we uit school komen onze moeder ons opwacht met limonade (en later koffie) en koekjes (eigenlijk eentje, maar moeder wist ook wel dat we snel een tweede pakten als ze even naar de keuken ging). Ze was dan een en al oor als we vertelden over de schooldag. Als we ruzie hadden met iemand bood ze een luisterend oor, maar... het geschil moesten we zelf oplossen. Dat dit niet vanzelfsprekend was, ontdekte ik toen ik met andere klasgenootjes naar huis ging. Bij één vriendje werken de beide ouders en hij moet zich dus maar redden als hij thuis komt. Dat is iedere dag feest met chocolaatjes, cola en de televisie aan. Toch moet ik dan al bekennen dat ik toch de voorkeur geef aan een moeder die op ons wacht. Dus toch weer niet zó vanzelfsprekend?

Mijn moeder was al voor haar dertigste grijs maar toch denk ik dat minstens vijf haren op haar hoofd nóg een stukje grijzer zijn geworden door mijn gedragingen. Ik heb het haar niet altijd even gemakkelijk gemaakt. Toch blijkt haar liefde eindeloos en is haar vergevingsgezindheid voor haar 'vanzelfsprekend' maar voor mij lastig te begrijpen. De laatste paar jaar heb ik haar wel heel bewust de 'rust' gegeven. 'Je klinkt zo gelukkig', zegt ze als ik in werkelijkheid thuis zit met een depressie. Verhaaltjes over fietstochten en de natuur doen het altijd goed. Vandaar dat ik op de middag na het bericht meteen de natuur in ga. Jaren geleden, in de tijd dat vader ook nog leefde, huurden ze geregeld fietsen in Dwingeloo en zijn dus ook meerdere malen langs en door Uffelte gefietst. Bij de verhalen over de natuur in de omgeving kan ze dus zelf invulling geven aan het beeld. Ik mis de telefoontjes en nog geregeld denk ik van 'dit moet ik mem de volgende keer vertellen als ik haar bel', maar verder voelt het alleen maar goed... Ze is vredig ingeslapen met mijn zus naast het bed en nadat ze al haar kinderen en kleinkinderen nog eens bij naam heeft genoemd.

De foto is van de laatste vakantiedag in 2019 en is de Postweg richting Wapse. Het is ook de screensaver op mijn computer.

Singles round-up: oktober 9

Bijna een maand geleden heb ik 'deel 1' van de 'Eindstreep' gedaan. Ik ben dan nog in de veronderstelling dat ik een week later de aanwinsten van Mark en de hagelnieuwe platen van een berichtje heb voorzien. Ik probeer al heel voorzichtig om rekening te houden met het een en het ander en in eerste instantie lijkt het meer een zaak om vóór half oktober klaar te zijn. Het weekend van de 'verhuizing' staat immers al een paar maanden in de boeken. Het zou de bedoeling zijn geweest dat onze moeder in oktober zou verhuizen naar een aanleunwoning maar dat is er niet meer van gekomen. De huur is al opgezegd per november. Als ik terug kijk op de afgelopen weken ervaar ik dat het 'huis leeghalen' emotioneler is geweest dan het afscheid van moeder. Ik hoop dat een fietstochtje de juiste inspiratie geeft voor een berichtje want ik broed al een paar dagen op iets. Doordat het met moeder uiteindelijk nog heel erg snel is gegaan, wordt het tweede deel gewoon de 'Eindstreep' van oktober. Daarbij zal ik dan ook de soul-platen van september mee rekenen. Eerst krijgen jullie nog zeven kersverse aanwinsten.

* Danny Toeman- When The Lights Go Down (UK, LRK, 2022)
Ik begin met een single die eind september nog is binnengekomen en in eerste instantie samen met de platen van Mark behandeld gaat worden. Danny Toeman is afgelopen zomer opeens een 'hot topic' als Diana Ross Engeland aan doet voor een tournee. Daarbij speelt ze eveneens op het Glastonbury Festival. Voor de overige optredens trekt een karavaan aan zangers en muzikanten mee en Danny Toeman heeft de eer om voor haar te mogen openen. 'The king of North London Soul' staat op zijn visitekaartje dat, gesigneerd, mee komt met de single. De a-kant ken ik inmiddels al erg goed want bij de 'pre-order' krijgen we meteen dit nummer in digitale versie. Deze heb ik de nodige airplay gegeven in mijn shows. Dit is een nummer met een ontzettende potentie. Een 'future classic' in mijn boek. De b-kant is een paar weken geleden met groot bombarie gepresenteerd om nóg meer kopers over de brug te helpen. Zelf heb ik de verleiding kunnen weerstaan en ga nu voor het eerst luisteren naar 'Feel My Soul'. Het tempo is lager en Danny gaat meteen al tekeer in de Carlton Jumel Smith-stijl. Een uitstekende kant voor als we het eens iets rustiger aan willen doen. Een zeldzame 'double-sider' want die tref je niet vaak bij de nieuwe releases.

* Orchestre Poly-Rythmno De Contonou Dahomey- It's A Vanity (UK, Albarika Store/Acid Jazz, 1971, re: 2022)
Doorgaans probeer ik niet teveel in de Afrofunk te gaan maar bij deze gelimiteerde Acid Jazz-uitgave moet ik weer snel beslissen. 'It's A Vanity' is niet alleen erg aanstekelijk maar vult prachtig aan op 'Trivialities' van The Nombres. Ik heb het iedere keer ook zwaar als ik een Braziliaanse funk-box zie maar... ik ben een radioman en moet er rekening mee houden dat ik de titels en artiesten moet uitspreken in een microfoon. Ik lees op 45cat dat het origineel erg 'minimaal' klinkt en dat het later is geremixt met meer de nadruk op drums en bas. Ik vermoed dat dit de latere opname is want ik zal dit niet 'lo-fi' noemen. Hooguit een beetje primitief. Op de b-kant staat 'Nougbo Véhou' van Clement Melomé. Eveneens een artiest uit het Koninkrijk Mahomey, een gebied in Benin. Dat is wel heel erg cultuur snuiven zonder dat het erg funky wordt.

* Wesley Bright- Come Right Back (US, Colemine, 2022)
Colemine blijft aan de lopende band met interessante releases komen. Het zijn platen met een sterke retro-'feel' zonder dat het een pastiche wordt. Het zouden zomaar onontdekte opnames uit de jaren zestig kunnen zijn. Wesley doet het lekker rustig aan in 'Come Right Back' en dat met een laidback groove maakt het tot een traktatie voor de oren. 'Part 1' is echter wel genoeg voor mij.

* Oliver James- One And Only (US, Colemine, 2022)
Dit plaatje is speciaal voor Record Store Day uitgebracht en is dan op gekleurd vinyl. Hoewel ze leuk staan aan de muur geef ik de voorkeur aan zwart vinyl omdat je hier beter eventueel vuil op kan waarnemen. Oliver is een flink tandje hoger dan Wesley Bright. 'But For The Love' is een sfeerrijke ballad met heerlijk grommend Hammond-orgel. Misschien wel de betere kant? Ik moet de plaat nog even laten inwerken op mij.

* Lizzie No- Sweeter Than Strychnine (US, Colemine, 2022)
Dit is wel de Record Store Day-uitgave en dat levert rood vinyl op. Een mooie kleur maar niet zo praktisch. Dit is méér jaren zestig dan de voorgaande twee op Colemine. Lizzie heeft een lekker stemgeluid en Ben Pirani tekent voor het fraaie arrangement en de solide productie. Het wordt zelfs een beetje psychedelisch tegen het einde van 'Sweeter'. 'Stop Bothering Me' op de keerzijde is al even fraai geproduceerd maar toch moet ik erkennen dat beide kanten wellicht iets té poppy zijn. Maar wel met een prachtige atmosfeer.

* Shawn Lee & The Angels Of Libra- Bless My Soul (Duitsland, Légère, 2021)
De plaat is oorspronkelijk vorig jaar uitgebracht maar deze op oranje vinyl is opnieuw ter ere van Record Store Day. Shawn Lee is een Amerikaanse componist en multi-instrumentalist en heeft prijzen gewonnen voor zijn soundtrack-werk voor videospellen. Hij woont tegenwoordig in Londen. Dit klinkt alsof het zomaar een hele grote hit had kunnen worden? 'Souvenir' is minstens zo catchy. Angels Of Libra is trouwens een Duitse instrumentale groep en het lijkt erop alsof Shawn hier zelf zingt. 'Bless My Soul' gaat zeker nog eens de Week Spot worden. Misschien deze week wel!

* The KBCS- The Center (Japan, The WInd Blows Softly, 2022)
Opnieuw een Duitse band maar nu met een single die in Japan is uitgegeven. The KBCS is een kwartet uit het hippe Berlijn dat hier samenwerkt met zangeres J. Lamotta. Zij is geboren in Tel Aviv en heeft Marokkaanse roots. De a-kant biedt de originele versie en deze is alleen interessant voor mijn hobby. Op de keerzijde staat de 'Dundundun Remix 7inch Cut' en deze is té elektronisch voor gebruik in 'Do The 45'. Opnieuw een plaatje dat met een heel klein beetje geluk zomaar een knaller van een hit kon zijn.

Het zilveren goud: augustus 1997 deel VIII

November kunnen we bijna aanraken en nog altijd 'Het zilveren goud' uit augustus? Jawel, dit is het laatste deel van augustus maar het geheel is gebaseerd op een planning. In oktober 1997 koop ik bijvoorbeeld helemaal geen platen en in september, november en december tikt het ook niet hard aan. Vandaag besluit ik met de singles van augustus waarna jullie de platen van september in drie delen krijgen in november. Qua berichten ben ik inmiddels al wel opgeschoven naar september en neigen we al langzaam aan in de richting van Amsterdam en de ervaringen in het kraakpand. Het jaar 1997 lijkt dikke pret te zijn maar ook in dit jaar onderneem ik nog iets 'serieus'. Eind 1996 heb ik een avondcursus 'Journalistiek Schrijven' gevolgd, eigenlijk alleen maar om een papiertje te hebben. De tweede cursus is een logisch vervolg en dus begin ik hier in september 1997 mee.

De vorige cursus wordt gegeven in Groningen maar ditmaal moet ik naar de Hogeschool in Utrecht. Groningen is al een 'schoolreisje' maar met ritjes naar Utrecht is het helemaal feest. Ik ga op de scooter naar Heerenveen en mag het apparaat achter huis stallen bij Solex-vriend Kees. Daarna naar het station. Na twee weken tref ik vanaf Steenwijk iemand die ik ken vanuit De Karre. Hij volgt ook een avondopleiding in Utrecht op het gebied van elektrotechniek en de reistijden lijken op elkaar te zijn aangepast. Ik moet wel iedere keer rennen en haasten vanaf de cursus want ik heb weinig speling. Dat zal de derde of vierde keer ook helemaal mis lopen. Tussen Steenwijk en Utrecht vice versa is het dus erg gezellig in de trein en, let wel, het is de tijd waarin je nog kan roken in de coupé en de man (of vrouw) met de koffie en snacks ook blikjes bier verkoopt. Schreeuwend duur, dat wel! In Heerenveen stap ik dan weer op de scooter en rij in anderhalf uur terug naar Jutrijp. Het is dan al midden in de nacht. Ik moet rennen in Utrecht om de laatste trein naar Leeuwarden te pakken. Als ik die mis dan kom ik niet verder dan Zwolle. Of Meppel...

Het moet eens gebeuren en dat is het geval als de bus vanaf de campus naar het station oponthoud heeft. De trein naar Zwolle is de enige optie? Daar zie ik dat de stoptrein naar Groningen ook in Meppel stopt. Enfin, dat moet dan maar. Omdat mijn scooter in Heerenveen staat, is het niet praktisch om ander vervoer te regelen en dus moet ik een paar uur overbruggen. Ik herinner me dat er volop wordt gebouwd om het station heen en er is iets met een fietstunneltje. Dat moet het tunneltje naar Blankenstein zijn. Daar probeer ik iets te slapen maar daar is het té koud voor. Ik weet niet wat ik allemaal heb gedaan. Vast een eind gelopen want even later gaat de stationsrestauratie open. Ik tank koffie en spring op de eerste trein naar Heerenveen. Ik ben halverwege de ochtend thuis.

De eerste avondcursus doe ik op mijn boerenfluitjes. De tweede is andere kost! Onze docent is Ger Dullens. Hij heeft jaren lang gewerkt bij De Telegraaf als rechtbankjournalist. Ik heb hem zojuist opgezocht op Google en volgens de laatste berichten is hij nog altijd onder ons. Hij is inmiddels 83 jaar en heeft zichzelf beschikbaar gesteld als kandidaat-raadslid voor D66. Met alle respect voor Dullens kan het contrast met Ton Van Dijk niet groter zijn. Van Dijk is een verhalenverteller met een zeer onorthodoxe manier van schrijven én lesgeven. Bij Dullens is het méér volgens het boekje en probeert hij ons te interesseren van rechtbankjournalistiek. Bij de eerste cursus kan ik nog teren op de ervaring die ik in de afgelopen jaren heb opgedaan bij de Sneeker, bij de tweede cursus kan ik de automatische piloot overboord zetten en moet ik flink aan de bak, tot zover ik dat wil. Later eens meer over deze cursus.

2999 Sail Along Silvery Moon - Billy Vaughn (Denemarken, Dot, 1958)
3000 La Paloma - Billy Vaughn (Denemarken, Dot, 1959)
3001 EP All The Hits On Bell - Russ Vincent & Barry Frank (US, Bell, 1957)

Dat is het restantje uit Denemarken. De volgende singles komen van de rommelmarkt in Hommerts.

3002 Oh Me Oh My - BZN (NL, Mercury, 1979)
3003 Foggy Mountain Breakdown - Lester Flatt & Earl Scruggs (NL, Starday, 1968)
3004 Ich Bau' Dir Ein Schloss - Heintje (NL, CNR, 1968)
3005 Heidschi Bumbeidschi - Heintje (NL, CNR, 1968)
3006 Goud En Geld - De Limburgse Zusjes (NL, CNR, 1964)
3007 Pastorale - Liesbeth List & Ramses Shaffy (NL, Philips, 1969)
3008 Maanserenade - Marty (NL, Decca, 1969)
3009 If I Were A Rich Man - Roger Whittaker (NL, Imperial, 1967)
3010 Mexican Whistler - Roger Whittaker (NL, Columbia, 1967)

Als ik binnenstap in het dorpshuis voor de rommelmarkt kost het me enige tijd om de platen te vinden. Als ik de singles heb gevonden en ik 'Starstruck' van The Kinks in mijn handen hou, is er net iemand die de meeste singles heeft afgerekend. Voor mij blijft een bakje over met niet de meest interessante platen om het zwakjes uit te drukken. 'Pastorale' is daarentegen wel zeer welkom en ook 'Mexican Whistler' van Roger Whittaker is een fijn plaatje.

Honderd achteruit: The Buoys

Afgelopen maandag heb ik gemeld dat er 'plannen' zijn voor deze zondag. Welnu, een paar minuten na publicatie van dat bericht blijkt dat al niet door te gaan. Ik hoop even dat W. het past om een mooie strandwandeling te maken bij twintig graden. Helaas heeft zij al een andere afspraak voor deze dag en hopen we op fraai zomers weer in november. Ach, van een beetje wind en regen zijn we ook niet bang. Ik kan me een paar ontzettend koude wandelingen herinneren. Nu deze wandeling niet doorgaat, hoop ik dat ik morgen een andere buitenactiviteit kan uitvoeren. Wellicht dat dit ook een berichtje gaat opleveren en dan zie ik het helemaal zitten deze maand. Ik heb even niet de moed om naar boven te lopen om foto's te maken voor 'Het zilveren goud' en dus hou ik het bij een aflevering van 'Honderd achteruit'. Vanavond belanden we bij de rand van de top tien met een plaatje dat ik pas in 2016 heb leren kennen, maar al bijna nét zo favoriet is als hun grootste hit. Op tien vinden we 'Look Back America' van The Buoys uit 1973.

Het moet in 2004 zijn geweest. Ik heb een jaar eerder de televisie de deur uit gedaan en 'mis'  in het begin alleen 'Kopspijkers'. Mijn kameraden weten de klok erop gelijk te zetten. Een kwartier vóór het programma gaat de deurbel en daar staat dan twee meter met lang haar. Natúúrlijk mag de televisie aan staan tijdens het bezoek. Het is, als ik me niet vergis, een woensdagavond in 2004. Ik weet niet precies welk boodschapje ik heb bij een Steenwijker vriend, maar het is in ieder geval niet de televisie of de actualiteit. 'Sorry Gerrit, je mag gerust binnenkomen maar ik zit naar de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen te kijken'. De Amerikaanse verkiezingen? Dat is toch een 'ver van mijn bed show'? Wat is daar nu aan? De kameraad legt vervolgens het 'wedstrijdelement' uit en ik blijf ongemerkt plakken totdat de uitslag bekend is. Je kan als presidentskandidaat in zeven staten winnen, maar dat hoeft niet genoeg kiesmannen op te leveren als de andere kandidaat drie staten wint met een hoeveelheid aan kiesmannen. Ik leer deze avond ook over de 'call'. Dat is weggelegd aan de tv-stations. Als duidelijk is dat een kandidaat niet meer kan worden ingehaald bij een bepaalde staat mag een tv-station deze staat toekennen aan de betreffende kandidaat. Dan wordt de focus meteen gelegd op een volgende staat.

In 2008 en 2012 heb ik niet veel meegekregen van de Amerikaanse verkiezingen maar in 2016 blijf ik de hele halve nacht wakker. Ook omdat er 'spektakel' in de lucht hangt. De media heeft het alleen maar over Hilary Clinton terwijl meer en meer duidelijk wordt dat Trump een geduchte concurrent gaat zijn. In 2020 is het nóg meer duidelijk nadat Pelosi twee maanden vóór de verkiezingen heeft gezegd 'dat het niet uitmaakt wie de verkiezingen wint maar dat alleen telt dat Biden als nieuwe president wordt beëdigd'. Ik zit dus met mijn neus op het beeldscherm bij de 'Arizona-call' door Fox News. Het kent Arizona toe aan Biden terwijl de helft van de stemmen zijn geteld en Trump niet heel veel achterloopt op Biden. Als Philadelphia het tellen staakt, gaat het nog altijd vrij geleidelijk op. Precies zoals we dat zijn gewend van Amerikaanse verkiezingen. Als ik de volgende dag op het nieuws het resultaat hoor, is mijn eerste reactie: 'Dat klopt niet'. En daar blijf ik bij. Ik zeg niet dat Trump ten onrechte heeft verloren, maar op zijn minst zou het fifty-fifty moeten zijn met een miniem verschil. Dat is namelijk hoe ik het in de nacht voorbij heb zien komen.

In 2016 doe ik 'Tuesday Night Music Club' met platen met Amerika in de titel en zo denk ik ook aan een titel die ik alleen uit het Hitdossier ken. Het is 'Look Back America' van The Buoys. De band die ik vooral ken van 'Give Up Your Guns' en 'Timothy'. 'Look Back America' valt me niet tegen en ik zal hem later nog eens draaien. Toch is het een hele grote verrassing om de plaat eind 2021 in Meppel te treffen. Zoals gezegd kennen wij The Buoys het best vanwege 'Give Up Your Guns' dat tweemaal in onze top tien staat dankzij het succes in de 'Top 100 Aller Tijden'. Zowel 'Guns' als de eerste hit zijn geschreven door Rupert Holmes. Holmes maakt echter niet deel uit van de groep. Het eerste nummer is 'Timothy' dat veel stof doet opwaaien. Het is een fictief verhaal over kannibalisme onder een paar mannen die door een ongeluk worden ingesloten in een ondergrondse mijn.

De groep komt uit de staat Pennsylvania. Rupert Holmes heeft 'Timothy' geschreven omdat hij de grenzen wil opzoeken. Dat lukt hem goed want de plaat wordt door de radiostations in de ban gedaan. Dat weerhoudt de plaat er niet van om de zeventiende plek in de Billboard te bereiken. 'Give Up Your Guns' is de opvolger maar deze komt niet verder dan nummer 84 op de Amerikaanse hitparade. De rest van het werk flopt genadeloos maar de muzikanten blijven nog lange tijd actief. In 1975 verandert de groep de naam in The Jerry-Kelly Band en in 1980 wordt de naam Dakota aangenomen. Onder die naam opent de groep een aantal malen voor Queen. Rupert Holmes is rond deze tijd eindelijk succesvol met 'Escape' en 'Him'.

Singles round-up: oktober 8

Ondertussen heb ik even het nieuws opgezocht om te kijken of we nog steeds op deze wereldbol zitten. Nu dat zo blijkt te zijn, kan ik wel een volgende bericht publiceren. Daarna ga ik binnen onafzienbare tijd in de horizontale ruststand want morgen is weer een verse werkdag. Ik ben van plan om begin november weer een hoeveelheid af te rekenen bij Mark en hopelijk het restant in december. Ik wil het nieuwe jaar met een schone lei beginnen want je weet immers maar nooit wat er financieel op mijn pad gaat komen in 2023. En dan bedoel ik vooral de uitgaven en niet de inkomsten. Deze laatste aflevering geeft ons maar liefst zes singles omdat ik van één artieste twee singles heb aangeschaft.

* L.J. Waiters- Natural Beauty (US, Unity, 1970)
Mark specialiseert zich vooral in soul maar af en toe zit er een voorbeeld van funky soul tussen. In deze categorie past L.J. Waiters met 'Natural Beauty'. De gitaar heeft een funky slag en de plaat is een beetje rauwer dan menig soul-plaatje maar dat is allerminst een bezwaar. De keerzijde is 'Since I Fell For You' en dat begint met een 'spoken intro'. Met het monotone orgel op de achtergrond lijkt hij te hebben geluisterd naar de albums van Isaac Hayes. Het nummer zélf is ook erg de moeite waard en dus noem ik dit een 'double-sider' waar de tijd moet leren wat de favoriete kant wordt.

* Dionne Warwicke- It's Magic (US, Warner Bros., 1975)
Klein detail: Het fotomodel is eigenlijk een single van Ashford & Simpson welke ik eerder dit jaar heb gekocht. Van Dionne kan ik momenteel niet genoeg krijgen. Bij iedere plaat is het steeds weer een gok of haar achternaam met een extra 'e' is gespeld en dit is andermaal het geval. Twee kanten geproduceerd en geschreven door Jerry Ragavoy en afkomstig van haar elpee 'Then Came You'. Er zit zoveel muziek in 'It's Magic' dat je bijna oren tekort komt. 'Take It From Me' is meer de kant voor de dansvloer en komt dicht in de buurt van 'Then Came You', toch geef ik de voorkeur aan 'Magic'.

* Dickie Williams- I'll Be Standing By (US, Old Town, 1974)
Ik schat in dat dit één van de allerlaatste originele Old Town-uitgaven moet zijn geweest. Het label wordt in 1974 voor korte tijd opgedoekt totdat Arthur Prysock zo nodig een disco-plaat wil opnemen. Een uitstekende disco-single die al sinds jaar en dag in mijn koffers staat. Dickie Williams levert op deze kant een fraai stuk Southern Soul af waar de platenkopers blijkbaar niet warm voor liepen, maar waar ik graag een bochtje voor om fiets. De keerzijde heet 'Born To Sing' en dat heeft me meteen al te pakken bij het intro. Het is meer bluesy soul op deze kant maar oef... wat een mooie stereo-weergave! Voor de koffers is 'I'll Be Standing By' veruit het meest geschikt.

* Nancy Wilson- That Special Way (US, Capitol, 1966)
* Nancy Wilson- Face It Girl It's Over (US, Capitol Starline, 1968, re: 1970)
'Peace Of Mind' is één van de 'oudste' platen in de Blauwe Bak. Ik heb de single eind 1990 gekocht als ik nog helemaal geen uitgesproken voorkeur heb voor soul maar puur en alleen speur naar 'leuke' jaren zestig-singles. Sinds ik Mark heb leren kennen zijn er een paar platen bij gekomen van Nancy maar niet iedere titel blijkt een uiteindelijke winnaar te zijn. Hier is het echter dubbel bingo. Eerst 'That Special Way'. Het intro is misschien een beetje 'quirky' maar dan verschijnt opeens een prachtige 'beat ballad'. De b-kant heet 'Go Away' en dat is meer een 'country ballad' met piano. 'That Special Way' is nu al een favoriet. Capitol houdt van recyclen. Als een titel een jaar oud is, mag deze vaak al rekenen op een heruitgave. 'Face It Girl It's Over' verschijnt in 1968 samen met 'The End Of Our Love' als single, maar wordt in 1970 voorzien van 'You Better Go' als keerzijde. De laatste is een ballade-uitvoering van het Teddy Randazzo-nummer dat ik volgens mij in snellere uitvoeringen ken? 'Face It' is de winnaar van de twee, ook al moet ik opmerken dat deze single op het randje zit qua luisterplezier. Ik zit heel erg sterk te twijfelen of ik niet eens 'The End Of Our Love' heb gekocht. Laten we het hopen want dit exemplaar kraakt net even té hard.

* Ruby Winters- You Can't Stop My Man From Loving Me (US, Polydor, 1974)
We eindigen deze reis even gezellig als dat we het zijn begonnen. Ruby kan weinig verkeerd doen bij mij en dit is opnieuw een prachtig voorbeeld van haar kunnen. Hier krijg ik goede luim van. Het is eigenlijk de b-kant van 'Love Me Now' en ook dat is zeer de moeite waard. Enig nadeel is dat het Amerikaans Polydor-styreen is en dat is één van de minste soorten styreen die ik ken. De b-kant klinkt beter en bovendien kan ik wel een deuntje gebruiken waar ik opgewe

Singles round-up: oktober 7

Zo. Dat eerste deel viel niet tegen qua tijd. Daarbij had ik natuurlijk al de mazzel dat ik over Jerry Rix had geschreven in het bericht over de Week Spot. Nog twee delen met totaal elf singles te gaan uit de partij van Mark. Daarna heb ik nog een 'Singles round-up' met hagelnieuwe platen in het verschiet maar daarvoor wacht ik in ieder geval tot morgen om te zien of er nog platen gaan binnenkomen. En dan zijn er nog de overige rubriekjes en onderdelen die nog voorbij horen te komen. Kortom: De achterstand is niet vanwege gebrek aan inspiratie maar meer iets met tijd en zin om de berichten te schrijven. Nu verder met het volgende kwintet uit de partij van Mark.

* Verdelle Smith- In My Room (US, Capitol, 1967)
Opnieuw een zeer fraaie 'double-sider'. Mark steekt de loftrompet voor wat betreft 'In My Room' en hoewel dat nummer al wel mijn interesse heeft, kies ik in eerste instantie voor het Northern-achtige 'Walk Tall'. Inmiddels mag ik concluderen dat ik ook de schoonheid van 'In My Room' heb gevonden. Verdelle klinkt hier als een soort van Dusty Springfield. Beide kanten zijn geschreven en geproduceerd door de heren Paul Vance en Lee Pockriss hoewel 'In My Room' de melodie heeft geleend van 'El Amor'. Nogmaals: Het is deze kant die echt speciaal is. Van het kaliber 'Walk Tall' heb ik wel meerdere platen in de koffers staan.

* Tommy Tate- Let Us Be Heard (US, Jackson Sound, 1970)
Tegenwoordig hebben we het conflict in het oosten en wordt er her en der ook gesproken over de inzet van kernwapens. In 1970 is Amerika verwikkeld in de Vietnam-oorlog en bestaat er een oprechte angst voor de inzet van kernraketten. Het resulteert in een sub-genre in Amerika genaamd 'Vietnam-discs'. Sommige artiesten en platenmaatschappijen proberen zo ver mogelijk weg te blijven van politieke meningen over het conflict maar in de soul probeert iedere artiest aansluiting te vinden op het thema en soms voor een onafhankelijk label. Mijn favoriet is 'My Baby's Gone Away' van The Chymes dat in werkelijkheid The Star-Tells is dat van hun eigen label geen plaat met dit thema mag opnemen. Tommy Tate zit in 1970 tussen platendeals bij Musicor en Koko in en maakt dit bizarre plaatje voor het kleine Jackson Sound-label. 'Let Us Be Heard' is een groot gebed op muziek voor vrede maar het ernstigste vermoeden komt uit aan het einde van de plaat. Het eindigt met de bom.

* Ernie Thompson- Crazy 'Bout You (US, Traction, 1988)
Het label oogt een stuk ouder op ene of andere manier. Ik denk dan ook op het eerste gezicht dat ik van doen heb met een stokoude R&B-knaller maar niets is minder waar. Het is een vette jaren tachtig-productie maar niet volledig dicht gesmeerd. 'Crazy 'Bout You' heeft zelfs genoeg potentie om een flinke hit te worden. Toch vrees ik dat 'Do The 45' en een lofprijzing op Soul-xotica het hoogst haalbare is. Op de b-kant doet hij 'Unlock Your Heart' en dat is een 'slow jam' waar ik niet zoveel mee op heb.

* Oscar Toney Jnr.- For Your Precious Love (UK, Contmpo, 1974)
Ja, de verzameling Contempo's gaat gestaag door. Ik heb het onderwerp een paar jaar geleden ter sprake gebracht bij Mark en hij biedt me op dat moment alle Contempo's aan die hij op voorraad heeft. Toch moet ik bekennen dat ik ze liever 'in het wild' tegenkom en dus hou ik het bij één of twee van zijn lijstje. De overige platen komen zo nu en dan voorbij op zijn pagina en ook deze single staat op het oorspronkelijke lijstje. Oscar Toney doet hier twee klassieke ballades op zijn eigen wijze. 'I've Been Loving You Too Long' is de eigenlijke a-kant en dat is pure blues. 'For Your Precious Love' is iets meer soulvol en geniet mijn voorkeur hoewel 'I've Been Loving You' zonder meer één van de betere uitvoeringen is.

* Tony Troutman- I Am Going To Show Her (US, T.Main, 1983)
Moddervette post-disco waarbij niets aan het toeval is overgelaten maar wat desondanks niet de indruk kan onttrekken dat het hier om 'indie soul' gaat. Hoewel? Ik vind Tony's stem meer thuis passen in de blues en het lijkt weer zo'n poging om een bluesartiest aan een disco-succes te helpen. 'Deceiving' is de b-kant en dat is een nummer waar ik nog even aan moet wennen. Waarschijnlijk dat dit de favoriete kant gaat worden. Veiligheidsriemen vast want ik ga voor de laatste zes!

Singles round-up: oktober 6

Het is op zichzelf best een fraaie opzet: Vijf platen per keer. Dat tikt aan in het aantal berichten en dat heb ik momenteel wel nodig. Ik wil nog altijd maandag met 31 berichten eindigen hoewel ik het ook wel donkerder ga inzien. Enfin, ik heb net 'Labelled With Love' gedaan met een focus op het Deram-label en ga de show later wellicht nog eens uploaden. Omdat ik met name in het eerste deel van de show er niet lekker in zit, heb ik het nog niet onmiddellijk gedaan maar aan de andere kant... muzikaal is het een geweldige show al zeg ik het zelf. Nu maar in één ruk door met de 'Singles round-up'. Het zou me sieren als ik vanavond drie berichten zou doen. Hierbij de volgende vijf uit de partij van Mark.

* Madlyn Quebec- Better Than My Best (US, Venture, 1969)
De eerste plaat in de Blauwe Bak-collectie waarvan de artiestennaam met een Q begint. Uiteraard sorteer ik de platen bij artiesten op de achternaam. 'Better' heeft in het intro al een atmosfeer te pakken waar ik in wil wonen. Het komt Madlyn lekker uit de tenen. De plaat is geproduceerd door Clarence Paul die eerder met Stevie Wonder heeft gewerkt en dat is niet helemaal toeval. Venture is immers een Westcoast-divisie van Motown opgezet door William 'Mickey' Stevenson. De eigenlijke a-kant is 'The Love I've Been Looking For' en dat is een andere fraaie ballade. Een bombastisch intro maar daarna wordt het eenvoudig met piano en begeleiding waarna het orkest alleen in de refreintjes nog wat aanzwelt. Twee puike kanten!

* Jerry Rix- Hands Full Of Nothing (US, AVI, 1977)
Dit is een paar weken geleden al de Week Spot geweest omdat ik écht niet langer kon wachten.

* David Sea- I Really Want To See You Tonight (US, Magic City, 1986)
Ik heb een paar jaar geleden 'Angel' gekocht van David Sea en dit plaatje zit vooral de laatste jaren flink in de lift. Volgens mij heb ik minder dan vijf pond betaald voor de plaat en hij zit inmiddels rond de twintig. Het is nog even afwachten of dit ook gaat gebeuren met 'I Really Want To See You Tonight'. Ik heb tijdens een show de andere kant al gecheckt maar dat is niet veel. Dit is feitelijk een cover van 'I'd Really Love To See You Tonight' van England Dan en John Ford Coley, ook al herken je dat pas als je bij het refrein uit komt. Het is een fraai geval van een cover die 'eigen' wordt gemaakt door een andere artiest zonder dat dit het origineel schade aan doet. Hulde!

* Joe Simon- One Step At A Time (US, Spring, 1977)
Van Joe Simon kan ik nooit genoeg krijgen. Hier doet hij een single met de legendarische Teddy Randazzo en 'One Step At A Time' is zeer prettige disco. De keerzijde heet 'A Trace Of Your Love' en dat is een zeldzaam moment waar Teddy de orkestratie er té dik bovenop gooit. Erg jammer maar 'One Step At A Time' maakt dat in één klap goed.

* Carol Smith- What A Man (US, Hot Rays, 1983)
Carol is zeer ambitieus in 1983 want dit heeft meteen een dubbele a-kant. 'What A Man' is de kant waarvoor ik het heb gereserveerd en dat is prettige post-disco en voor een onafhankelijk label klinkt het als een productie voor een groter label. 'Loving Peter To Pay Back Paul' heet kantje 'AA' en dat is meer een midtempo ballad-kant. Ik hou het dus bij de A-kant.

Hittebui

De 'Afterglow' van vanavond is in ieder geval al geen uitschieter. De microfoon laat me verschillende keren in de steek. Tijdens de andere shows is dat doorgaans snel opgelost omdat de aanwezigen in de chatroom het me laten weten. Ik doe vanavond echter de 'Vinyl Albums Top 40' en de singles-uitvoering. Hierdoor zit ik grotendeels op een externe pagina en zie ik pas dat de microfoon niet meewerkt als ik de plaat heb gestart. Alsof dat niet genoeg is knalt om half drie het internet eruit. Eerst denk ik nog aan een zekering maar dan was het licht in de gang ook uit gegaan. Het blijkt dus écht een internetstoring te zijn. Het is pas weer aan gegaan en nu heb ik opeens niet meer de moed voor een volgende 'Singles round-up'. Even een berichtje met een foto? Ik blader door mijn foto-archief en zie dan de bovenstaande foto. Natuurlijk is het extreem weer op dit moment. Het is moeilijk voor te stellen dat het 22 graden zal worden terwijl de klok zaterdag een uur terug gaat. Allemaal de schuld van de opwarming? Bijgaande foto toont dat het wel vaker is gebeurd. In 2017 is het in het weekend van 14 en 15 oktober nog een tikkeltje warmer. Ik fiets de zondag gewoon in mijn t-shirt. Uit mijn blote hoofd weet ik ook dat het in 2005 nog extreem warm is in oktober en zelfs in begin november. Het is dus niet zo uniek als ze het willen laten geloven op het journaal. Een nostalgische foto met de Pioneer en een gezellig bochtje om over Hoogeveen. Morgen weer verder met de 'Singles round-up', nu eerst maar slapen na alle 'spanning' van vanavond.

Singles round-up: oktober 5

En meteen door met de volgende aflevering van de 'Singles round-up'. Ik verwacht in ieder geval een nieuwe Engelse aanwinst tenzij deze wordt tegengehouden door de douane, Aan het einde van de singles van Mark volgen dus nog één of twee afleveringen met nieuwe aanwinsten. 'Nieuw' in de zin van nieuw vinyl want er zitten een paar releases bij die eigenlijk al wat ouder zijn. Buiten de 'Singles round-up' om heb ik ook nog een aflevering van 'Het zilveren goud' voor jullie in petto. Eerst maar eens de volgende vijf singles uit de partij van Mark tegen het licht houden.

* Barbara Mason- Ain't Got Nobody (US, Arctic, 1967)
Ik weet eigenlijk niet goed meer te herinneren wat de reden hiervan is geweest, maar Mark biedt deze plaat voor een gereduceerde prijs aan. Dat is nog steeds een 'forse' prijs want het plaatje is erg in trek. 'Ain't Got Nobody' is dan ook een zeer fijne stamper die moeiteloos de Northern Soul in kan. 'Oh, How It Hurts' is de officiële a-kant en deze hoor ik nu voor het eerst. Eigenlijk is dit de favoriete kant voor mij. Barbara klinkt erg breekbaar in deze ballad en mag lekker 'diep' gaan in dit nummer. Een zeer fraaie 'double-sider' als je het mij vraagt en zijn geld dubbel en dwars waard!

* Milt Matthews- Trust Me (US, H&L, 1978)
Van deze man heb ik al 'All These Changes' op het Bryan-label van vier jaar eerder. In 1978 mag hij uitkomen voor de heren Hugo & Luigi. Het betekent dat de disco haar intrede heeft gedaan maar Milt is desondanks zijn klasse niet kwijt geraakt. De b-kant is een pure ballade en nadat ik 'Trust Me' heb gehoord, heb ik daar niet zoveel trek in.

* Moses- Sweetest Love (US, Pure Silk, 1978)
Doorgaans mag je John Manship op zijn woord geloven maar hier is toch wel plaats voor enige twijfel. Manship is dé (Northern) Soul-kenner van Engeland en de rest van de wereld en hij biedt onder andere zijn waar aan via het medium van Youtube. Hier verklaart John dat Moses niemand minder is dan Moses Dillard hoewel de labels het duidelijk hebben over een Mose Davis. De stem van Moses Dillard valt ook lastig te rijmen met die van 'onze' Moses, maar dan opnieuw... Als John Manship het zo stellig zegt? Het label vertelt alles dat je kan verwachten. Een stem als pure zijde en zo mierzoet dat het pijn doet aan je tandvlees. Dit is 'sweet soul'-perfectie van de bovenste plank. Op de keerzijde zingt hij over 'Sunday Afternoon' en dat begint meteen met orgel. Mose slaapt waarschijnlijk 's ochtends zijn roes uit en gaat 's middags naar het godshuis? Na het orgel-intro is het een licht funky instrumentaaltje dat me ditmaal erg goed smaakt.

* O'Jays- So Glad I Got You Girl (UK, Philadelphia International, 1977)
The O'Jays neemt inmiddels flink wat ruimte in en dan met name in de bakken met de Engelse en Europese persingen. De plaatjes zijn goedkoop en hebben altijd een ingebouwde klasse. 'So Glad I Got You Girl' is wellicht een grijze muis in het oeuvre van The O'Jays, ik denk dat menig groep jaloers zou zijn op een dergelijke consistentie. De b-kant is een ballade die ik met alle liefde over sla.

* Perri- Fall In Love (UK, MCA, 1988)
Mark vraagt niet veel voor de single en omdat het een Engelse persing is mét fotohoes schrijf ik dat ik wel wil wennen aan het plaatje. Lori Perry presenteert ons op de a-kant een plaatje dat door jazzy ondertonen voor mijn gevoel neigt naar Matt Bianco maar het is een interessante constructie. Het gaat wel goed komen met dit plaatje! De b-kant heet 'Maybe Tomorrow' en dat is iets eenvoudiger en daardoor meer sfeervol en bruikbaar. Eigenlijk vind ik dit de betere kant. Het is overigens wel een moddervette jaren tachtig-productie maar ook deze weet ik inmiddels te waarderen.

Singles round-up: oktober 4

Het is inmiddels drie weken sinds de dag en nog altijd heb ik niet de behoefte gehad om er iets uitgebreider over te hebben. Ik speel wel met enkele plannen maar vooralsnog moet ik de schade in halen met de 'Singles round-up'. Ik heb me voorgenomen er vandaag even goed voor te gaan zitten maar bovendien heb ik ook het verlangen om vanmiddag een wandelingetje te maken. Vermoedelijk naar dezelfde plek waar ik drie weken geleden ben geweest. Laat me beginnen met de volgende vijf singles uit de partij van Mark zodat we hiermee in ieder geval op de helft zitten. Ik heb de afgelopen weken in 'Do The 45' steeds de kant gedraaid waarvoor ik de plaat heb gereserveerd en dus kan de apparatuur aan om ook de keerzijden te belichten.

* Hoagy Lands- Forever In My Heart (US, Laurie, 1967)
Laat me eerlijk zijn: Hoagy is een soort van crooner dat alles covert dat los en vast zit. Hier doet hij het thema van de film 'The Dirty Game' en dat heeft een 'Big City'-sound zoals dat van The Drifters uit die tijd maar dan compleet met sopraan. De soul druipt er niet vanaf maar het past helemaal in de 'Big City' en de 'beat ballads' en dus ga ik overstag voor het nummer. Toch is 'Forever In My Heart' eigenlijk de b-kant want hij zet groots in met een uitvoering van 'Yesterday'. Dat hoor ik persoonlijk liever van Ray Charles als het echt moet.

* Junior Lewis- Where Do I Go From Here (US, Scepter, 1964)
Méér 'Big City' en nu gelukkig wel iets meer soulvol. De a-kant schijnt meer in trek te zijn geweest bij de vorige eigenaar want deze is verre van smetteloos. 'Hi-Dee You All (Hootenanny Soul)' is een merkwaardig soort stamper waar ik in ieder geval geen heil in zie. Anders is dat bij het gedragen en nog steeds midtempo 'Where Do I Go From Here'. Hier lust ik wel soep van.

* Rudy Love & The Love Family- This Song Is For You (US, Calla, 1978)
Mark adverteert de plaat met de Youtube-clip van de albumversie. Meteen als ik de plaat heb gereserveerd, begint het eerste enthousiasme jegens de plaat. Ik deel het met een goede Facebook-vriendin die de plaat verder meeneemt de Northern Soul-groepen in en het is een week mijn 'Spin Of The Week' in de soul-show van collega Lee. Ik ben een beetje teleurgesteld als de plaat arriveert. Waar de albumversie bijna zes minuten duurt, daar is de single met drie minuten afgelopen. Toch vertelt ook deze in een meer compacte verhaal het complete verhaal. De albumversie is een 'builder', iets dat in drie minuten iets minder goed uit de doeken komt. Soms zou ik willen dat ik een elpee zou accepteren voor de Blauwe Bak want dan ging ik zeker op zoek naar dit album. Helaas is dat niet aan de orde en moet ik het met dit kleinood doen.

* Manchild- These Are The Things That Are Special To Me (US, Chi-sound, 1977)
Inmiddels is de man op leeftijd en is er niet bepaald meer sprake van een babyface. In 1977 moet dit wel het geval zijn geweest? Kenneth Edmonds zal in de jaren tachtig en negentig uitgroeien tot een populaire producent en muzikant onder de naam Babyface. Dit is echter zijn eerste poging op het styreen. 'These Are The Things' is een onderwerp van absolute schoonheid. De typische ARP-synthesizer lijkt een beetje misplaatst maar de perfecte samenzang van de heren Manchild maken het tot pure zijde. Met een 'spannend' arrangement dat alleen maar uit Chicago kan komen. De andere zijde heet 'Power And Love' en is meer funky disco zonder dat het interessant wordt.

* Rodge Martin- When She Touches Me (US, Newark, 1966)
We eindigen deze aflevering van de 'Singles round-up' op een 'moody' wijze met een plaatje dat zo de Carib-soul in kan dankzij elektrische gitaar en orgel-riedeltje. Het komt Martin uit zijn tenen. Op de keerzijde meer van hetzelfde maar dan even 'dieper'. 'Two Women' is precies wat een man nodig heeft. Althans, volgens de lezing van Martin. Eentje voor het koken van de maaltijd en het wassen van de kleren en de tweede om zijn seksuele fantasieën te prikkelen. Ofwel: We hebben hier weer eens te maken met een overspelige echtgenoot. Als die nooit een plaat hadden opgenomen, zou het erg leeg zijn geweest in de soul?

Week Spot: Split Decision Band

De slingers kunnen andermaal achterwege blijven maar we zijn net weer over de 4600 berichten gegaan. Eis en weder dienende zou het in januari 2024 groot feest moeten worden als het 5000e bericht een feit is. Eerst maar eens bekijken om de schade van deze maand in te halen. Aan een 'Singles round-up' kom ik niet meer toe, wel wil ik de kersverse Week Spot met jullie delen. Dat moet deze week een single worden op het Izipho Soul-label. In 'Do The 45' zal komende zaterdag ruim een uur in het teken staan van Izipho Soul want tot nu toe tel ik achttien releases in de verzameling. Er is, evenals vorige week, opnieuw weinig te vertellen over de boosdoeners van de plaat, maar het nummer heeft in de afgelopen maanden aan populariteit gewonnen in mijn set. De Week Spot is deze week 'Crystal Powder' van Split Decision Band. Opgenomen in 1978 maar niet eerder uitgebracht dan 2017.

Split Decision Band maakt in haar loopbaan slechts één single: Het veel gezochte 'Watchin' Out/Dazed' op het Network-label dat al in 2014 een heruitgave heeft gehad middels Athens Of The North. De band neemt in 1978 echter materiaal op voor een album dat nooit zal verschijnen. Dat is pas in 2017 het geval. Toch draait het bij de soul-dj's vooral om singles en als eerste is daar het Soul Direction-label dat twee albumtracks op single uitbrengt. Patrick volgt enkele maanden later met 'Crystal Powder'. In vergelijking tot het overige werk van de Split Decision Band zijn de nummers op de Izipho-single beduidend rustiger van aard. De zangeres op de plaat heet Cocoa Brown en zij is doorgaans minder present op de funky uitstapjes. Ze maakt 'Crystal Powder' echter tot een zeer ontspannen feestje. Split Decision Band komt overigens uit Des Moines in de staat Iowa en zal niet lang na 1978 ophouden met bestaan. De kwaliteit van de genoemde Network-single maakt dat de groep in het begin van de nieuwe eeuw wordt herontdekt en nadat de oorspronkelijke leden zijn getraceerd, blijken er dus genoeg opnames te zijn om een elpee te vullen.

Singles round-up: oktober 3

De zonsverduistering is aan me voorbij gegleden. Ach, als je de eclips in 1999 voor 90 procent hebt gezien, raak je niet meer onder de indruk van het schouwspel. Het zal nooit meer worden zoals toen. Het voordeel hieraan is dat de sloten drank ook niet meer voorkomen en dat we geen halfgare wortelen hoeven te eten. Maar de zomer van 1999 is in die zin het toppunt van het hippie zijn en het blijft een fijne herinnering. Ik weet niet of ik vandaag toe kom aan een bericht over de Week Spot maar de plaat van deze week is inmiddels uitgezocht. Eerst wil ik de dag aftrappen met de volgende vijf singles uit de meest recente zending van Mark. Veiligheidsriemen vast en daar gaan we!

* Hosanna- Hipit (US, Calla, 1975)
Toen ik zondag op zoek was naar koffie heb ik een beetje een onhandige draai gemaakt met een zware doos. De heupen doen het nog steeds maar ik voel in de verte mijn rug protesteren. Desondanks heb ik vanmiddag gemeld aan het bedrijf dat ik morgen het werk ga hervatten. Dat gaat vreemd aanvoelen. De laatste dag dat ik in Steenwijk heb gewerkt, kijk ik om de haverklap op de telefoon of ik niet een belletje heb gemist. Moeder zal ons ontvallen op mijn vrije donderdag maar deze woensdag ben ik al druk bezig met het voorbereiden op het telefoontje. Terug naar de muziek want ik wil alleen maar een linkje maken tussen de rug en de heupen. Dit vanwege de titel van de plaat van Hosanna. Daarvoor moeten heupen en rug in topconditie zijn want dit is dansen geblazen. Een heerlijk nummer om helemaal los te gaan. De b-kant is instrumentaal en ietsje uitgebreid ten opzichte van de a-kant.

* Hot House- Don't Come To Stay (UK, de/Construction, 1986)
Ik ken de naam van het groepje dat volgens mij ook nog een heel klein beetje heeft gedaan in Nederland. Wat ik echter niet weet is dat Heather Small deel uitmaakt van de groep. Small is in de jaren negentig de leadzangeres van M People. Een Engels hitgroepje waarvan ik mijn liefhebberij als een 'fetisj' beschouw. 'Don't Come To Stay' en b-kant 'Me And You' zijn qua impact inwisselbaar. Beide kanten rieken naar klasse en kwaliteit maar ik loop niet over van het enthousiasme ten opzichte van dit plaatje. Wel leuk om hem in de Engelse persing te hebben mét fotohoes en de prijs is lachwekkend.

* The Impressions- Gypsy Woman (US, ABC-Paramount, 1961)
Brian Hyland neemt dit nummer op in 1970 en deze single heeft me altijd geboeid. Oude teenybopper Hyland met Del Shannon aan de knoppen die een nummer van Curtis Mayfield doet... En ook nog eens overtuigend, hoewel het erg poppy is. Dan hebben we hier het stokoude origineel van Curtis met The Impressions. Hoewel de andere kant van de single niet te versmaden is, is 'Gypsy Woman' voor mij de winnaar.

* Mike Jemison- Reflections Of The Man Inside (US, City Sound, 1986)
Van deze man heb ik al 'Let's Bring Back The Good Times' uit 1975 en meestal als Mark 'Reflections' aanbiedt, is deze in een mum van tijd verkocht. Dat is op zichzelf ook niet zo gek want 'Reflections' is een fijn plaatje uit de jaren tachtig. Wat het voor mij extra interessant maakt is dat het een gospel is. Compleet met kerkkoor maar het geheel blijft luchtig genoeg voor Modern Soul-dansvloer. De b-kant is daarentegen wel een bewerking van een bestaande tekst en neigt meer naar een bluesy ballade. 'Reflections' is geen 'Good Times' voor mij maar zonder meer één van zijn betere platen. De rest van zijn oeuvre neigt naar halfslachtige funk.

* Ben E. King- Spread Myself Around (US, Mandala, 1973)
Hiermee verbreek ik een voornemen. Ik heb lange tijd geprobeerd op geen Amerikaanse persingen van Ben E. King te kopen. De collectie loopt tot dusver uiteen van Engeland, Barbados en Jamaica. Als ik had gewild zou ik het ook hier hebben kunnen ontwijken want de single is in ons land uitgebracht op Pink Elephant en is relatief goedkoop te bemachtigen. Toch heb ik deze plaat al gereserveerd en vind ik het flauw om dat terug te draaien. Zelfs als Ben E. 'Vader Jakob' zingt, zou ik het nog kopen op vinyl, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat 'I Guess It's Goodbye' niet de 'power' heeft welke tot uitdrukking komt in het meeste werk van King. 'Spread Myself Around' is iets meer overtuigender. Het neigt een beetje naar het country-geluid waarmee ook Dobie Gray veel succes heeft in deze jaren.

Singles round-up: oktober 2

Het is leuk, best en aardig om acht foto's te maken, maar vervolgens is het wel de bedoeling dat ik ook de berichten ga schrijven en publiceren. In een ideale wereld zou ik vandaag nog minstens twee berichten moeten publiceren om weer een beetje verder op schema te komen, maar ach... eerst de volgende vijf maar van de 'Singles round-up' en dan kunnen we het altijd nog bezien. Ik heb de platenspelers weer aangezet want er zijn twee die ik niet meteen kan herinneren en van een paar andere singles heb ik de keerzijden nog niet geprobeerd. Hierbij de volgende vijf uit de laatste partij van Mark. Vermoedelijk ga ik in begin november opnieuw een gedeelte inlossen bij hem.

* E'lan- Never Gonna Give You Up (US, Atl., 1987)
Eerder dit jaar heb ik een single gekocht van Kelli Jerry op hetzelfde Atl.-label. Dat plaatje is geproduceerd door E'lan en hij lijkt de centrale persoon te zijn binnen Atl. Muzikaal en productioneel sluit 'Never Gonna Give You Up' helemaal aan op de plaat van Kelli Jerry. Op de b-kant staat de instrumentale versie dus daar hoef ik verder niet over te schrijven. Dat scheelt dan weer!

* El-Roy- I Crave Your Love (US, Star Crest, 1986)
Nee, ik heb niet alleen maar jaren tachtig toegezonden gekregen maar je zou het geloven als je deze aflevering bekijkt. 'I Crave Your Love' is een nummer dat volgens de doowop-maatstaven is geschreven en dat een bluesy gitaartje heeft. Maar tegelijk ook een elektronische drum en de combinatie van de drie elementen maakt het erg sfeervol, maar ook niet verbazend dat dit nooit iets heeft gedaan. De keerzijde is iets meer uptempo en jazzy en weer opnieuw is er geen budget voor een levende drummer. Het is beslist geen verkeerde kant maar 'I Crave Your Love' heeft gewoon méér soul.

* Frank'O- Strugglin' Lady (US, Ace, 1992)
Frank'O heet eigenlijk Frank O. Johnson. Het label van de Ace-single oogt beduidend ouder maar de productie verraadt meteen dat het jaren tachtig of later is. De plaat is zo gezegd in 1992 uitgebracht. Ik heb eigenlijk alleen maar interesse voor de a-kant. 'Strugglin' Lady' is, hoe toepasselijk, een eerbetoon aan de moeders van deze wereld. De legendarische George Jackson heeft het geschreven en zijn boodschap luidt: 'Als je een moeder met té zware tassen ziet lopen, biedt haar een lift aan naar haar huis'. Een lift is niet mogelijk met de postfiets maar ik heb een paar maanden geleden wel de boodschappen thuis gebracht van een moeder. Haar tas scheurde open en het was al zo warm terwijl ik een fietstas over had. Graag gedaan! Frank'O bedankt me nog eens extra voor deze daad. Het is fijne Southern Soul dat neigt naar de blues maar dat is ook niet vreemd want Johnson is in de eerste plaats een bluesmuzikant. Lekker plaatje!

* Vernon Harrell- Your Love (US, Score, 1966)
Ja, gelukkig zitten er ook nog knaloude singles in het pakket. 'Your Love' is een lekker uptempo nummer waar ik goede luim van krijg. De b-kant zet ik al af tijdens het intro want dat wordt helemaal niets. 'Your Love' is niet essentieel maar wel lekker.

* René Hayes- I Won't Be Satisfied (US, Damon, 1988)
De 'Satisfied'-kant heb ik vanavond als 'Spin Of The Week' gehad in de radioshow van mijn collega Lee en nu luister ik naar de a-kant. 'I Really Miss You' is erg poppy maar wel lekker. Mijn voorkeur gaat uit naar de ballad 'I Won't Be Satisfied'. In mijn motivatie voor de 'Spin Of The Week' geef ik aan wat ik zo waardeer aan René. Veel zangeressen uit de late jaren tachtig en vroege jaren negentig gaan op een bepaald moment 'schreeuwen' als Aretha Franklin en dat is iets waar ik niet heel erg een fan van ben. René houdt het emotioneel en puur maar blijft weg bij het schreeuwen. Tweehonderd procent pure klasse. Een beetje ondergeproduceerd maar dat geeft het nummer weer extra charme.

Verticaal vijf letters: Zondag 23 oktober

Zoals ik gisteren in de inleiding van de 'Singles round-up' heb aangegeven, moet er nog koffie komen. Eigenlijk heb ik wel zin in een wandelingetje en zo maak ik snel een plan. Heenweg met een bochtje om naar Havelte, koffie halen en vervolgens kijken of er binnen onafzienbare tijd een bus terug naar Uffelte gaat. Het is rond half vijf als ik de deur uit loop en dan heb ik nog een anderhalf uur om bij de winkel te komen. Dat is appeltje eitje. Als ik de snelste route pak en flink doorloop kan ik er in veertig minuten zijn. Maar... vandaag wil ik ook een stukje bos meemaken. Ik ga over Westeinde en beland in het bos- en heidegebied dat ik na zes jaar eindelijk begin te 'begrijpen'. In het verleden ben ik hier nog wel eens ernstig verdwaald. Dan denk ik met name aan een dinsdagmiddag als ik 'toeristisch' wil wandelen vanuit Havelte en tevens de druk heb om zeven uur thuis te zijn voor de radioshow. Sinds een paar jaar worden echter de wandelroutes ook aangegeven op paaltjes en hebben enkele paaltjes een klein plattegrondje. Bij het knooppunt midden in het bos zoek ik een paar punten uit die me naar Havelte leiden maar plannen zijn er om te worden gewijzigd. De fietstocht naar Earnewâld van een paar weken geleden is praktisch de enige route waar ik niet afwijk van de knooppunten.

Al gauw begrijp ik hoe de route me wil hebben en, nee, daar heb ik niet zoveel trek in. Ik ken dat stuk wel en bovendien zit je dan ruim een kilometer langs een weg. Dan zie ik een klein paadje naar rechts en dat ben ik nog nooit in geweest. Zullen we het eens proberen? Het is een smal paadje en pas als ik word gepasseerd door een mountainbiker heb ik het in de gaten: Ik zit op een MTB-route. De bijgevoegde foto schijnt in Havelte te zijn genomen maar wordt nationaal gebruikt voor MTB-routes. Ik herken het stukje niet van de route die ik heb gelopen, maar het is een prachtige route door het bos en aan de rand van de heide. Ik eindig uiteindelijk op de heide en dan krijg ik een 'flashback'. Dit had in de jaren veertig de start- en landingsbaan moeten worden van het vliegveld dat er nooit is gekomen. Als het er wél was gekomen, was Nederland een Duitse deelstaat geweest. Ik ga van de fietsroute af en kom weer wandelaars met honden tegen. Even later ga ik naar het fietspad dat tussen de nieuwe woonwijk van Havelte en de schaapskooi loopt. Op een gegeven ogenblik toch maar naar links om in Havelte te komen. Mijn telefoon zegt dat het twintig over vijf is. Ik heb tijd zat!

Ik tref het bij de winkel. Het tweede pak Douwe Egberts is voor de halve prijs. Even twijfel ik of ik vier zal aanschaffen, maar... dan wordt het erg lastig en zwaar om te wandelen met de schoudertas. Hier moet ik toch even rekening mee houden want ik weet niet of ik op tijd ben voor een bus. Met twee pakken kan ik de reis naar 'Memory Lane' ook weer een anderhalve week uitstellen. Het is kwart voor zes als ik bij de bushalte sta. De volgende bus gaat pas over 37 minuten en dan kan ik met de benenwagen ook bijna thuis zijn. Ik kies voor het laatste en pauzeer onderweg nog even met bekers ijskoffie en een kaasbroodje. Om kwart voor zeven ben ik weer terug in Uffelte. Zoals het nu staat, gaan we komende zondag óók wandelen. Later meer daarover!

Singles round-up: oktober 1

Gisteravond heb ik de laatste koffie gepakt, maar... geen paniek! Er zijn maar liefst twee volle pakken mee gekomen vanuit Jutrijp en dus duik ik de dozen in. Er staat me iets van bij dat ik een pak 'bij de hand' heb gehouden maar geen succes. Omdat ik nog niet helemaal klaar ben voor de 'memory trip' haal ik eerst wel weer een nieuw pak koffie bij de supermarkt. Dan ga ik voor het volgende project zitten. Zoals jullie weten wil ik dolgraag de maand oktober besluiten met 31 berichten maar ben ik flink achterop schema geraakt. Allemaal vanwege omstandigheden natuurlijk, maar toch... Als ik het oorspronkelijke plan van de 'Singles round-up' zou aanhouden, zou ik nog steeds berichten tekort komen. En dus heb ik besloten om het erg 'bitesize' te houden en vijf singles per keer te presenteren. Omdat ik een artiest in de laatste aflevering dubbel heb, levert dat zeven berichten op van vijf singles en eentje van acht. En dan zijn er nog de hagelnieuwe releases. Met een paar andere gebruikelijke rubrieken gaat het dan ergens op lijken. In tegenstelling tot eerdere 'Singles round-ups' heb ik deze singles allemaal al gedraaid in 'Do The 45' op 1 oktober jongstleden en deze uitzending heb ik beluisterd tijdens bus- en treinreizen naar Friesland. Ik ben dus al gaan houden van bepaalde titels en dat maakt het geheel een stuk eenvoudiger. Ik trap af met de eerste vijf singles.

* Markus Anthony- Call Me (US, R&R, 1986)
Als je in het wilde weg 'Fikkie' of 'Bello' roept, zullen onherroepelijk een aantal viervoeters naar je toe komen. Hetzelfde geldt ook voor de naam Mark Anthony. Vooral in de muziek zijn er een paar. Soms is Marc met een 'c' op het eind en, ja, als je je dan wil onderscheiden van de rest dan moet je voor een alternatief gaan. Zo hebben we hier Markus Anthony die vast ook naar je toe komt rennen als je 'Mark Anthony' roept. Er gaat een zekere magie uit van gesproken intro's en dat past ook helemaal bij 'Call Me'. Markus heeft een erg zwoele stem, als ik dat kan beoordelen als man zijnde, en er is goed aandacht besteed aan de opname. Het zou definitief een remix nodig hebben gehad om bij een mainstream label op de kaart te komen, maar het is nét 'lo-fi' genoeg om bij mij in de smaak te vallen. 'Call Me' is overigens de b-kant. Op de a-kant staat 'One Night Of Love' en dat is het type 'slow jam' uit de late jaren tachtig waar ik dan weer niet zo'n fan van ben. Ik hou het dus bij het sfeerrijke 'Call Me'.

* Black Ice- I Just Wanna Hold You (US, Montage, 1981)
Ik ken het label van de single van LTD uit 1983 die ik in 2020 in Emmen heb gekocht. We beginnen deze 'Singles round-up' wel met absolute klasse want ook Black Ice is midtempo en uiterst geschikt om dicht tegen je geliefde aan te dansen. De b-kant heet 'All About Love' en dat is meer het standaard post-disco funk-werk uit de vroege jaren tachtig. Het is de 'magie' van 'I Just Wanna Hold You' dat de doorslag geeft voor mij.

* Ray Brooks- Walk Out Like A Lady (US, US Records, 1977)
Dank je wel Discogs! Het bespaart me weer het omdraaien van de plaat. De b-kant heet 'Mystic Moody' en is de instrumentale versie van de a-kant. Southern Soul zit sowieso erg dicht tegen de blues aan maar deze plaat lijkt helemaal niet uit het diepe zuiden van Amerika te komen. Het is uitgebracht op een label uit Hollywood. Het is een plaatje dat je wellicht net zo eenvoudig kan scharen onder de blues en dan vooral vanwege de 'drukke' gitaar die de zanglijnen 'beantwoordt'. In de soul ben ik echter wars van hokjes en als het past dan past het. En Ray Brooks verdient helemaal zijn plek in de Blauwe Bak.

* Otis Clay- Victim Of Circumstance (US, Echo, 1979)
De voorganger van 'The Only Way Is Up', Otis' klassieke versie welke acht jaar later succesvol zal worden gecoverd door Yazz en haar Plastic Population. Het past helemaal in het straatje van zijn overige Echo-platen. De b-kant is 'Good Lovin' en buiten het onderwerp om is dat niet mijn kopje Earl Grey. 'Victim' mag er zijn en bovendien is deze geperst op vinyl en niet op het zéér breekbaar klinkende styreen van latere Echo-singles.

* Don Downing- Doctor Boogie (US, RS International, 1978)
'You can't judge a book by looking at the cover', is een bekend gezegde en tevens de titel van een rhythm & blues-klassieker. Hoe zit dat met titels? Een plaatje uit 1978 met 'Doctor Boogie' als titel doet het ernstigste vermoeden maar nee... het is niet de Eurodisco met de 'pieuw'-gimmicks. Het is zelfs een erg leuke plaat! Downing benadert de disco zoals Gene Chandler dat in die periode op de b-kanten doet. De b-kant is trouwens ook niet beroerd! Het is de laatste opdracht geweest van de labelmaker van RS International want de titel luidt: 'Lonley Days, Lonely Nights'. Wellicht dat ik nog even moet wennen aan de b-kant maar tot nu toe vind ik 'Doctor Boogie' de betere kant.

Van het concert des levens: 1999

We zijn de afgelopen dagen door het ouderlijk huis gegaan en er staat me iets bij van een tegeltje, maar deze zijn we niet tegengekomen. Niet dat ik belangstelling zou hebben gehad voor dergelijke snuisterijen, maar ik weet te herinneren dat ik ooit een tegeltje heb gekocht met 'Van het concert des levens krijgt niemand een program'. Het is de tijd dat ik als kind iets voor moeder mag uitzoeken voor haar verjaardag en meestal is het een rijksdaalder. Voor dat geld heb je eigenlijk alleen maar van dergelijke tegelwijsheden in het plaatselijke warenhuis. Er zijn geen tegeltjes mee gekomen vanuit Jutrijp maar wel een aantal andere zaken die nog best een rol kunnen gaan spelen op Soul-xotica! Voorlopig zal ik even aan de bak moeten met de 'Singles round-up' want inmiddels zijn het bijna vijftig singles die wachten op een bericht. Hoewel ik nu niet echt in de stemming ben voor een berichtje ga ik nu voor het jaar 1999. Temeer omdat het fotomodel me opeens te binnen schiet. 'Magic Hour' van Cast brengt me meteen terug naar de zomer van 1999 en daarmee de laatste weken en maanden in Engeland.

Ik vier oud en nieuw op de grens tussen Engeland en Schotland en dan net een paar kilometer in Schotland. Ik slaag er niet meer in om mijn vriend te vinden deze avond en dus 'crash' ik bij een andere stamgast van de pub. Dat blijkt handig te zijn want zijn dochter kent John wel en weet precies uit te leggen hoe we moeten rijden. John ontvangt me hartelijk maar ik kan me anno 2022 helemaal voorstellen dat dit knap is geacteerd. Ik gooi natuurlijk hun plannen finaal in de war. Ze zetten me op zondagmorgen af in het dorp en ik wil nog even in de pub kijken. Op de middag zit daar een echtpaar dat 'heel toevallig' naar Oldham moet en ik kan wel meerijden. Ik weet niet wat er is gebeurd maar op een onbewaakt moment zijn ze weg. Dan heb ik het reisgeld inmiddels omgezet in drank. Ik bel John in tranen en hij brengt me naar het station en leent me geld voor de terugreis. Dat had niet gemoeten. Ik heb hem in 2001 het geld terug gegeven maar de hechte vriendschap is aan flarden geschoten. Dat ik de laatste trein naar Mossley mis en noodgedwongen de nacht in Manchester moet doorbrengen, laat ik maar achterwege. Ik moet straks nog kunnen slapen. Ja, zó spannend is het geweest!

Hoewel ik wel weer aan het werk ben gegaan, speelt onderhuids nog altijd de depressie waar ik in september in ben geraakt. Ik leer mezelf aan om zittend te slapen en hierdoor krijg ik opeens allemaal 'visioenen' en ontdek ik dat ik vaak over dezelfde omgeving en situatie droom terwijl ik daar nog niet eerder ben geweest. Dan weet ik het opeens: Ik moet naar Polen! In Lublin is een Emmaus en daar kan ik mijn idealisme voortzetten. Ik heb al een lift geregeld met een vrachtwagenchauffeur. Als het was door gegaan, weet ik zeker dat ik het niet had kunnen na vertellen. Dan ontdek ik dat je voor Polen een paspoort nodig hebt terwijl ik een ID-kaart heb. Ik ga een paspoort aanvragen op het consulaat in Manchester en ontdek dan ook dat ik nog altijd in de Friese gemeente sta ingeschreven. Vandaar dat in 1998 geen uitkering kon krijgen! Als het paspoort arriveert, is de storm gaan liggen en begin ik het weer naar mijn zin te krijgen in Mossley. Ik krijg de leiding over de 'top shop': Het winkeltje op de hoek van Manchester Road en Queen Street. Het pand heeft een etalage waar we jarenlang hetzelfde servies hebben getoond en meestal stappen er mensen binnen die op zoek zijn naar het meubelmagazijn. En Mrs. Hatfield komt meerdere malen per week langs voor een kopje thee en een babbeltje. Zij spijkert mijn Engels bij waar nodig en 'sponsort' me een beetje waardoor ik ook doordeweeks een avond naar de pub kan. In april besluit ik eigenhandig het roer om te gooien in de 'top shop'. Alle porselein en diggelwerk gaat naar Queen Street en ik maak een boeken- en platendiscounter van de winkel. Vijf boeken of elpees voor een pond. Dat ruimt op! Verder heb ik een paar 'collector's items' in de aanbieding, deels zelfs uit mijn eigen verzameling. Als ik op een ochtend uit wandelen ga met Sadie en daarbij een sjekkie rook, is er een windvlaag en verbrandt een haartje in de sigaret. Ik voel aan de rest van mijn pruik en kan concluderen dat ik weer lang haar heb! Ik word met name in mei 1999 weer even net zo 'hippie' als drie jaar eerder.

Ik vier de vakantie wederom in Nederland. Een paar dagen bij mijn ouders en vervolgens een week bij Kees in Spijkenisse. Samen rijden we naar het Woodstock-terrein. Daar wordt voortdurend gesproken over de komende zonsverduistering. Ik heb niet het geld om mee te kunnen totdat de band Altar ter sprake komt. Daar heb ik een t-shirt van en één van de Friese broers wil dit wel overnemen van mij. Sterker nog: Hij belooft me dat hij 'voor me zal zorgen' als ik mee ga naar de zonsverduistering. De deal is snel gesloten! Ik heb een paar jaar geleden nog eens geschreven over de reis die hierop volgt (zie: 6 augustus 2014). Ik ga vol ideeën terug naar Engeland. Ten eerste is daar de schuld bij de Rabobank. Ik heb in de eerste weken in York mezelf duizend gulden in de min gepind en sindsdien is geen geld bijgestort op de rekening. Wel komt iedere maand een klap negatieve rente bovenop het bedrag en inmiddels is dat veertienhonderd gulden geworden. Als ik nóg drie jaar wacht, heb ik echt een probleem. Kees heeft me aangeboden dat ik bij hem in kan wonen voor een paar maanden en dat ik middels een krantenwijk de schuld kan inlossen bij de bank. Terug in Mossley is daar Zuid-Afrikaanse John die ook de nodige kennis heeft opgedaan in Nederlandse Emmaus-groepen. Hij weet me te vertellen dat je als Nederlander in bepaalde gemeenschappen een uitkering mag ontvangen. Ik ga vervolgens voor deze optie. Ik hoef maar twee maanden een uitkering te hebben om het bedrag af te betalen en een klein spaarpotje aan te leggen. Daarna kan ik weer terug het idealisme in. De Bilt lijkt te willen meewerken aan dit en zo ga ik op 11 oktober 1999 terug naar Nederland.

Toch blijkt De Bilt vooral een koude douche te zijn. Dat komt vooral door de boekhouder. Een eerder voorstel om de weekopbrengst te gebruiken, gaat meteen al van de baan. Een uitkering is dan de enige optie en dan moet ik opeens geld betalen aan de gemeenschap. Klinkt logisch? Ware het niet dat ik, net als in Mossley, werk voor mijn kost en inwoning en dus helemaal niet hoef te betalen. Dat zal in 2000 nog een staartje krijgen en dat laat ik voor de volgende aflevering. Ik vier kerst bij mijn ouders en heb afgesproken om oud en nieuw te vieren met het Woodstock-ploegje (minus Kees) in Koudum bij één van de twee broers. Ik zal nooit vergeten dat moeder me een waarschuwing geeft als ik op de bus stap: 'Pas je wel op voor drugs?'. Alsof ik dan nog niet eerder een blowtje heb gerookt want de broers en de Woodstock-ploeg heeft evenmin iets met zwaarder spul. Over deze oud en nieuw heb ik ooit ook nog eens geschreven en dat is wellicht de minst gedenkwaardige oud en nieuw die ik heb beleefd.

Week Spot: Jerone Roy

De taxi arriveert ongeveer over een uurtje want de bussen hebben besloten weer eens te staken. Bovendien is er geen treinverkeer tussen Meppel en Heerenveen en dat zorgt alleen maar voor meer overlast. Ik had gisteravond nog wel willen publiceren maar denk dat ik nog verder het internet op moet om te speuren naar informatie omtrent Jerone Roy. Tja, meer achtergrondinfo dan de summiere details op de Epsilon-pagina is helaas niet voor handen. Het wordt dus een fotootje met de paar details die ik ken. Jerone Roy brengt in 1976 voor het eerst 'Hey, You Got Me In A Daze' uit op het Money Mountain-label. Het is geen verkoopsucces om het mild uit te drukken. Tegenwoordig is de kans groter dat je een zuurstokroze Bugatti tegenkomt op Marktplaats dan een originele Money Mountain van Jerone. Overigens gebruikt hij in 1976 enkel zijn voornaam. Jerone is een gevierd zanger, volgens de informatie van Epsilon, die zijn weg van Texas naar Hollywood weet te werken en weer terug. Want Jerone is tegenwoordig actief als Jerone Roy en heeft zijn zangtalenten opgedragen aan de Here. Een van zijn meest recente succesnummers heet dan ook 'God Is So Much Bigger Than Covid 19'. Tja, dat hoef ik niet te horen en hou het maar bij dit obscure plaatje uit 1976 dat 'schoon' is gebleven van de lofprijzingen. 'Hey, You Got Me In A Daze' van Jerone Roy mag deze week de Week Spot zijn.

Rustbui

Het is voor het eerst in twaalf jaar dat ik me ernstig zorgen maak over Soul-xotica. Normaal gesproken wil ik de maand met het aantal corresponderende dagen eindigen. Dat betekent dat ik de 'vrijheid' heb om een paar dagen vrijaf te nemen en vervolgens met twee of drie berichten per dag weer op schema te komen. Ik vrees met grote frezen voor deze maand. Ik heb de singles van Mark nog liggen die berichten moeten hebben, maar ik heb er de moed niet voor. Bovendien verwacht ik elk moment een stapeltje nieuwe releases. Voor de rest komt me momenteel bitter weinig door de handen en gaan we overmorgen bezig met het huis leeg te halen. Volgende week ga ik, zoals de planning is, weer aan het werk en hopelijk kom ik dan weer iets meer in de dagelijkse routine terecht waarbij ook het publiceren op Soul-xotica onderdeel van is.

Ik heb echter nog een alternatief achter de hand... In september is het aan me voorbij gegleden maar in deze maand bestond Soul-xotica 12,5 jaar. Laat de slingers maar achterwege. Ik zou daar 'iets' mee kunnen doen om de schade in te halen alleen weet ik nog even niet in welke vorm. Het zal iets met foto's worden zodat ik niet hoef te schrijven. Dit is het twaalfde bericht van de maand (terwijl het nu de achttiende is) en als ik dagelijks had gepubliceerd, zou dit het bericht van woensdag 12 oktober moeten zijn. Dat is de dag van de begrafenis. Toen ik donderdag 6 oktober hoorde dat mijn moeder dit leven had verlaten, had ik mijn plan snel klaar: Ik wil naar het bos en meer specifiek naar het Brandeveen. De camera blijft thuis maar dan opnieuw... ik heb in maart foto's gemaakt van deze locatie en eentje daarvan kan wel bij dit bericht. Ik leer deze dag hoe ik eenvoudig naar het Brandeveen kan lopen en dat is ook wel handig. Ik moet bekennen dat ik in dit deel van het bos nog niet echt bekend ben. Ik heb al een Week Spot uitgezocht maar nog geen informatie over de artiest. Deze ga ik later vanavond publiceren.
(EDIT: Foto is gemaakt op 27 februari, het is dus bijna maart...)

Het zilveren goud: augustus 1997 deel VII

Oeps! Het valt me net op dat ik de vorige aflevering per abuis 1996 heb genoemd. Ik laat het maar zo want het bericht gaat immers duidelijk over 1997? We zijn inmiddels halverwege oktober en nog altijd hebben we de singles van augustus. Hoe komt dat? Welnu, ten eerste heb ik in de maanden juli en augustus héél veel singles gekocht. De maanden oktober, november en december zijn daarentegen erg karig voor wat betreft de singles. De begeleidende berichten gaan wel over een later tijdstip maar in deze en de volgende aflevering is het nog heel even augustus. In de vorige aflevering heb ik jullie kennis laten maken met de vriendin waarvan ik, gevoelsmatig, denk dat er méér in zit tussen ons. Een kwart eeuw meer levenservaring zegt dat dit niet aan de orde is geweest. Ik verheug me er stiekem op om samen met haar naar Ruigoord te gaan maar dan hoor ik dat de auto helemaal volgeboekt is met vrienden en vriendinnen. Het wordt al met al een ervaring die me vijfentwintig jaar later nog helder voor de geest staat.

Als het aan de gemeente en de overheid ligt, gaat Ruigoord vijfentwintig jaar later alsnog van de kaart verdwijnen. In 1973 is de eerste lading opgespoten zand binnengekomen en het plan is om het dorp af te breken en een soort van Maasvlakte te creëren. Daar denken de hippies anders over want als op een dag de slopers terugkeren op de locatie, zitten de hippies in de tuin van de pastorie. Ze besluiten verder te gaan met de sloop van het dorp als de hippies weer een andere uitlaatklep hebben gevonden, alleen... zal dat nooit gebeuren. In 1997 is Ruigoord niet meer dan een kerk, een pastorie, een huis en een bonte verzameling aan schuurtjes, caravans, hutten en andere primitieve onderkomens. Het is dan echter weer geen Fort Oranje, het zijn veelal kunstenaars die een grachtenpand bezitten en naar Ruigoord komen om 'back to nature' te gaan. Sinds enige tijd hebben ze bijval gekregen van de 'groen maffia'. Deze heeft op het braakliggend terrein een ingenieus ondergronds systeem ontwikkeld en boomhutten gebouwd. De auto vol Sneker vrienden vertrekt in eerste instantie om feest te vieren in Ruigoord maar omdat ik nog nooit eerder op het actiekamp Groenoord ben geweest, maken we een rondje over het terrein. Ik kijk mijn ogen uit! Alles voor het goede doel en dat is dit stukje ongerepte natuur beschermen tegen vastgoedontwikkelaars. Ik maak meteen het plan om de herfstvakantie vrij te nemen van het werk en maar eens solistisch op de scooter naar Ruigoord moet gaan om de ploeg in Groenoord te ondersteunen. Daarover op een later tijdstip méér!

Het episch centrum van Ruigoord is de kerk. Het heeft de functie al lang verloren en nu gebeuren er dingen binnen de vier muren die nergens in de Heilige Geschriften worden beschreven. Het is een kroeg annex dorpshuis. De barman is een echte oude hippie met immer een brede glimlach en lief tegen iedereen die binnenstapt. Er zijn diverse soorten kruidenthee voor de lokale bevolking maar gelukkig ook drank! Het bier kan ik me niet herinneren maar het is niet de Alfa die we in 2004 in onze kraakkroeg verkopen. Dan is er nog de Weinbrand die ik vooral in mijn latere tijd in Ruigoord en Amsterdam veel zal nuttigen. Er is deze avond een benefietavond. Het is een soort van open podium en hiervan weet ik niet veel te herinneren. De Sneker gasten zijn allemaal niet vies van een blowtje op zijn tijd en natuurlijk mag zoiets nog gewoon binnen worden gerookt. Nu ben ik inmiddels al een beetje gewend geraakt aan de wiet van C. en ben niet meteen knetterstoned na een half jointje. Een van de andere gasten heeft wel zwaarder spul bij zich. We hebben het dan nog altijd over wiet. In 1997 kun je ook gemakkelijk aan ander zwaar spul komen in de kerk van Ruigoord, maar dat is nu niet aan de orde. Het jointje gaat rond en ik neem een paar flinke halen. Ik begin te schuddebuiken en de eerste geluidjes verlaten mijn keel. Alles wat op dat moment wordt gezegd of gedaan is één grote slapstick. Ik lig dubbel van het lachen. Intussen gaat het programma verder op het toneel en ditmaal is het de beurt aan iemand met verschillende mondharpen. Ik pis bijna in mijn broek van het lachen en de arme man loopt tien minuten later het podium af. Even later ben ik over mijn hoogtepunt heen maar ik heb nog de hele avond last van buikpijn van het lachen. Zwaar spul!

Volgens mijn herinnering spookt het op de terugweg op de Afsluitdijk. Dat zou kunnen kloppen want die avond en nacht is er een hevige storm geweest. De Kast zou ergens in Friesland optreden en vóór het concert en zonder publiek is de feesttent weggewaaid. Zelf ervaar ik het uitstapje naar Ruigoord als het begin van 'In nije dei' want het zal de inleiding zijn tot een aantal warrige weken en pendelen tussen Sneek en Amsterdam. In de volgende aflevering ga ik echter eerst even terug naar de schoolbanken.

2991 Wheels Of Freedom - Melvin Nash (US, Plantation, 1969)
2992 Elsk Mig I Nat - Rocazino (Denemarken, Mercury, 1982)
2993 Claire - Paul & Barry Ryan (UK, Decca, 1967)
2994 Anything You Choose - Spanky & Our Gang (US, Mercury, 1969)
2995 My Coo Ca Choo - Alvin Stardust (Duitsland, Ariola, 1974)
2996 Jealous Mind - Alvin Stardust (Duitsland, Ariola, 1974)
2997 Ain't My Beating Heart - Ten Sharp (NL, Columbia, 1991)
2998 Love Takes Me Higher - Robby Valentine (NL, Polydor, 1992)

Ik zie nu waar de eerdere verwarring vandaan komt. Ik heb de eerste van Alvin Stardust in Denemarken gekocht met George Baker als hoesje. De eerder genoemde George Baker heb ik dan op een ander (later) tijdstip gekocht. 'Jealous Mind' moet ik ook later hebben gekocht. Bij de laatste twee Nederlandse producten weet ik dat Ten Sharp in Denemarken is gekocht. Nu ik erover nadenk heb ik Robby Valentine ooit op cd-single gekocht in Denemarken en is de vinylsingle van een later tijdstip. Ach, het maakt mij inmiddels niet meer zoveel uit.