dagplate: woensdag

Mijn vroegere buurmeisje Erica wordt vandaag alweer acht jaar. Voor de vierde maal! Ze is geboren op 29 februari 1980, de enige die ik ken die op een schrikkeldag jarig is. Behalve dat de dagplates bijna weer op zijn, ik zou ze nog een week lusten, maar we moeten inspiratie houden voor volgende jaren, zou ik vandaag toch even stil staan bij schrikkeldag. Zeg nou zelf: Schrijf ik hier op 29 februari 2016 nog steeds een bericht? Het kon dus wel eens een unieke dag worden. Het vreemde is dat ik ook bijna alle schrikkeldagen uit mijn leven weet te herinneren. Nee, 29 februari 1976 niet. Het was een zondag, vast zo eentje als de daaropvolgende tien jaar, dus daar kan ik me nog wel een voorstelling bij maken. De geboorte van Erica heeft wel indruk gemaakt, want zelfs dat kan ik me nog herinneren. De jaren 1984 en 1988 zijn kleine blanco's. In dat laatste jaar was ik druk met me te verdiepen in het repertoire van The Moody Blues. Dat was tevens de start van het platenverzamelen en tot het levenswerk wat het nu is geworden...

In 1992 was zaterdag 29 februari de laatste van de voorjaarsvakantie en legden we de laatste hand aan de verbouwing van 'T Hokje, onze zuipkeet. In 1996 zat ik op de praktijkcursus jachtschilderen en in het laatste stadium van een 'donkere' periode. In 2000 had ik net afscheid genomen van John Canning, een Engelse kameraad, die écht niet langer in De Bilt kon blijven na wat hij op zaterdagavond had uitgespookt. Dat ik er verstandig aan had gedaan om hem te volgen en De Bilt achter me te laten, is zoiets dat we zouden kunnen beredeneren 'met de kennis van nu'. Over schrikkeldag 2004 weet ik een leuk mopje: Ken je die van Soul-X die naar een kama sutra-beurs wilde? Juist! Die ging niet. Januari en februari zijn wel vaker bizarre maanden. Ik weet nog steeds niet waar ik het gelezen had, maar toen ik zag dat er in Martiniplaza in Groningen een kama sutra-beurs zou zijn, had ik plotseling ontzettend veel zin om er naartoe te gaan. Als ik was gegaan, had me dat vast een paar centen gekost, maar dat was een schijntje in vergelijking met 2008.

Ik had ooit al eens een concept geschreven, maar vlak voor publicatie weggegooid en een nieuwe geschreven. Hoewel ik er achteraf wel om kan lachen, is het toch wel tenenkrommend en best wel zonde van het geld! Dat ik dat 'lekker snel sex' niet al te letterlijk moest nemen, had ik me wel gerealiseerd. Ik lag bovendien met een griepje in bed, dus was lichamelijk contact in geen geval een goed idee. Lekker ordinair keuvelen over vleeswaren, maar dan met de anonimiteit van een sms-dienst, dat leek me wel wat. Vier dagen later sloot KPN mijn nummer af. Eerst betalen: Driehonderd euro! Om een lang verhaal kort te maken, het grapje heeft me ruim achthonderd euro gekost. 'Research' voor een boek noemde ik het... 'Tamme kastanjes'is al jaren de werktitel. Verder zijn we niet gekomen. Bovendien was ik in de vroege ochtend van vrijdag 29 februari 2008 te gast in 'Over De Schutting' op Radio 1. De tweede van de drie keren, ditmaal de 'kleine-meisjes-met-grote-gitaren'-editie waar presentator Hugo Van Krieken helemaal niks van moest hebben. Muziek van Marissa Nadler, Brenda Patterson, Meg Baird en Larkin Grimm. De ontvangst van de telefoon was ontzettend slecht, KPN gunde me niet meer het beste sinds de start van de sms-dienst, ik viel zelfs helemaal weg. Verder was 2008 de opmaat van een destructief jaar.

Toen dacht ik dat ik wel gelukkig kon zijn met vier dagen in de week saai fabriekswerk en de rest invullen met vrijwilligerswerk en plaatjes draaien. Inmiddels ben ik er achter gekomen dat mijn dagbesteding toch wel enige voldoening moet geven. Naast het vrijwilligerswerk werd veel van de vrije tijd doorgebracht aan de bar. Zo belanden we in 2012. Bijna vier jaar drugsvrij, drie jaar alcoholvrij en twee weken vrij van teer. Nicotine krijg ik nog wel kunstmatig binnen via een electronische sigaret, maar beduidend minder als toen ik nog shag rookte. Ik ga bijna verhuizen! Vrijdag wordt Nijeveen eindelijk gestoffeerd. Hoewel ik verschrikkelijk tegen de verhuizing op kijk (niet de nieuwe woonplaats, maar het verplaatsen), moest dit toch binnen nu en twee weken eens gaan gebeuren!

Er staan al negen royale boodschappentassen met elpees op de Julianastraat. Is dit alles? Nee hoor! Nog niet eens de helft... Verder staat er vandaag een bandje in mijn voortuin te spelen. De dagplate van vandaag is namelijk van The Guess Who: 'Wednesday In Your Garden' uit 1969. Mijn liefde voor het vroege werk van deze Canadese groep heb ik in twee jaar al vaker uit de doeken gedaan, dit nummer kende ik tot een paar weken geleden nog niet. Het is een track van het album 'Wheatfield Soul'met ondermeer 'de hits' 'These Eyes' en 'Laughing'.

dagplate: dinsdag

Wat kun je allemaal doen voor vijf euro of minder? Afgaande op recente berichten op Soul-xotica zou je verwachten dat je er weinig voor hebt, maar singlehoesjes.nl vertelt een ander verhaal! Enkele weken nadat ik Soul-xotica was begonnen en naarstig op zoek was naar een site met goede scans van fotohoezen, kwam ik uit pure baldadigheid terecht bij singlehoesjes, wat het toen nog niet zo goed deed op Google. Inmiddels is singlehoesjes net als Soul-xotica een 'begrip' op Google. Zie daarvoor het kijkcijferonderzoek van vorige maand. In een van de vele mailwisselingen die ik onderhield met Peter, de man achter singlehoesjes, liet deze ontvallen nooit meer dan vijf euro voor een single te hebben betaald! Toen ik hoorde dat hij 'Love You Till Tuesday' van David Bowie zou hebben, begon het dus ook met argwaan aan mijn kant. Zal wel zo'n midden jaren zeventig-heruitgave zijn? Nog vele andere bezwaren werden opgegeven en toen ik het hoesje zag, geloofde ik het nog steeds niet. Ik kan me foto's herinneren van Ebay van jaren geleden, iemand verkocht daar de single in een hoesje met de beeltenis van David Bowie. Maar hoe langer ik naar bovenstaande illustratie kijk, hoe meer ik begin te beseffen dat we hier écht met het superorigineel uit eind 1967 hebben te maken. Op een blog waar je vanzelf gaat geloven dat twintig pond een koopje is voor een oude single, is het erg verfrissend om te weten dat deze minder dan vijf euro heeft gekost!

Niet voor één gat te vangen, naast een hoeveelheid aan Top 40-hits door de jaren heen, heavy metal, soul, country en Bell-platen uit de jaren vijftig, heeft Peter een fascinatie voor schlagers. Nee, wees niet bang, ik ga niet het hoe en waarom vertellen... Toch komt het vandaag wel goed uit, want buiten dit fotohoesje om wilde ik het eigenlijk over die wereldberoemde (...) Duitse versie hebben van 'Love You Till Tuesday'. Duitsland is in de late jaren zestig een belangrijk land voor een muzikale doorbraak van Engelse artiesten. Die moeten dan wel een concessie doen, namelijk een hit in de Duitse taal opnemen. Hetzelfde geldt ook voor Frankrijk. Het ordinaire stampwerk wordt veelal in Duits uitgebracht, de artiesten die een Franse versie opnemen, willen dolgraag in de jetset bij Françoise Hardy en Serge Gainsbourg. David Bowie heeft in 1967 zijn eigen aspiraties. Hij wil niet enkel zanger zijn, maar ook acteur en pantomime-speler. Zijn grote inspiratiebron is Anthony Newley.

Hoewel Wikipedia niet zaligmakend is en ik dat hier in de afgelopen twee jaar ook al een paar maal heb aangetoond, vermeldt ook deze helemaal niets over 'Lieb Mich Bis Dienstag'. Het is rond 2006 geweest. Opeens was die daar: Een cd met daarop onuitgebracht werk van 'Christiane F' en 'Baäl', twee films uit de jaren tachtig waarvoor Bowie de muziek schreef. Ik heb de eerste vorig jaar expres nog eens bekeken om erachter te komen of 'Lieb Mich Bis Dienstag' ergens in de film zit verstopt. Nee, dat is niet het geval, toch wordt het nummer anno 2006 toegeschreven aan deze film. Een collega-blogger schrijft dat Bowie zwaar ontevreden was over deze Duitse opname en jacht maakte op exemplaren om ze met zijn eigen hand te breken. Volgens mij is dat niet heel specifiek van toepassing op 'Lieb Mich Bis Dienstag', maar heeft dat te maken met de rol die Decca na de doorbraak van Bowie in 1972 heeft gespeeld. Het was erg frustrerend voor Bowie om, te midden van 'Ziggy Stardust' en 'Aladdin Sane', geconfronteerd te worden met het Chipmunks-achtige 'The Laughing Gnome' uit 1967. Om te zien hoe zo'n plaatje opeens moeiteloos de top tien in ging.

'Love You Till Tuesday' kreeg in 1975 nog een herkansing in Engeland, ditmaal zonder succes, hoewel de plaat 'The World Of David Bowie' goede zaken deed. Bowie was niet het enige slachtoffer. Ook The Rolling Stones had, sinds ze hun eigen Rolling Stones-label waren begonnen, last van oudere opnames die Decca opeens uitbracht. De Decca-catalogus was niet te koop, RCA kocht in 1973 wel de rechten van 'Space Oddity'. Toen Bowie in de jaren tachtig overstapte naar EMI, kocht de laatste in 1985 de rechten van RCA. RCA had zojuist alle albums van Bowie geperst op dat nieuwe medium, de cd, en consequentie was dat deze uit de handel moesten worden gehaald. Deze cd's zijn inmiddels dus een klein fortuin waard! Zoals gezegd waren de Decca-opnames niet te koop en werd Bowie nog geregeld geplaagd door heruitgaven van dat label.

Bijna veertig jaar bleef die onder de pet: 'Lieb Mich Bis Dienstag'. Alleen het eerste couplet en refrein en de laatste maten zijn Duitstalig, voor de rest is het gewoon 'Love You Till Tuesday'. Van de plaat werd een testpersing gemaakt, maar er kwam nimmer een vervolg. Deze acetaat eindigde in de prullenmand, maar werd door een werknemer 'gered'. Beetje een gek verhaal, want Bowie was in 1967 allesbehalve een 'ster'. Dat zou pas in 1969 een aanvang nemen met 'Space Oddity'. Hoe dan ook, tot 2006 hoorden we niks over een Duitse 'Love You Till Tuesday' en sinds dat jaar doet iedereen alsof-ie nooit is weggeweest. Een tweede exemplaar is nooit opgedoken en zo moeten we het met een redelijk gehavende opname stellen.

Eén keer raden wie we morgen in de tuin hebben?

dagplate: maandag

Wel eens van de 'Lonesome Loser' gehoord? Inderdaad, dat was een hitje van Little River Band uit 1979. Deze band is dit jaar opnieuw een eenzame verliezer. Bij gebrek aan een betere 'maandag' was ik vorig jaar vastberaden om 'Home On A Monday' van Little River Band te gebruiken, toen ik erachter kwam dat singlehoesjes.nl die niet had staan. Ik kon ook maar moeilijk een vervangende afbeelding op Google vinden en dus typte ik 'monday' in op singlehoesjes en kwam onder andere uit bij Duran Duran. Dit jaar zou Little River Band echter revanche nemen. We hadden al iets bedacht dat niet rechtstreeks met de plaat te maken heeft, maar wel een opvallende herinnering ten aanzien van 'thuiskomen op maandag'. Ik vrees dat jullie tot volgend jaar moeten wachten, want wederom is Little River Band een dag voor publicatie van de troon gestoten. Ditmaal door een wel erg exotische maandag. Toen ik maar één label-scan van de single op Google vond tussen al die prachtige foto's van Shani Wallis, was ik snel tot concessies bereid!

'Northern soul is a way of life', stond er in de jaren zeventig op diverse badges. Dat gold in de meeste gevallen voor de dansers die thuis de basis legden voor hun dans, deze tijdens de 'alldayer' in een lokale pub perfectioneerde om tijdens de 'allnighter'(beetje drugs zorgt ervoor dat je gewoon doorgaat!) helemaal tot wasdom liet komen. Maar ik kan me inmiddels ook voorstellen dat de discjockeys van toen eveneens northern soul ademden. Bij mij is de infectie alleen maar groter geworden sinds mijn bezoek aan Soul City in Keulen. Iedere dag ontdek ik nog liedjes die me voor die tijd niet waren opgevallen en zelfs dan weet ik dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. De northern soul-en-directe-omgeving (het mod maar!) is een diepe oceaan vol parels waarvan ik nog jaren kan laven!

'Noem dit geen northern soul, want die term was in 1966 nog niet bedacht', las ik gisteravond op Youtube in een commentaar bij een clip van 'You're Ready Now' van Frankie Valli. De schrijver heeft voor een gedeelte gelijk: Het duurt nog zeker twee jaar voordat in Manchester de eerste tekenen van een nieuwe dansstijl ontwaren, maar northern soul kijkt per definitie enigzins terug en haalt pareltjes uit de vergetelheid. Zo ook dit nummer van Frankie Valli, vijf jaar na de eerste release zal de single dankzij de northern soul toch nog een grammetje succes krijgen. Hoewel northern soul zich muzikaal lastig laat definiëren, zien we wel een aantal voorkeuren. Uptempo, niet musical- of filmgerelateerd, kantjes van televisie- en filmpersoonlijkheden zijn al snel favoriet. Zo ook Shani Wallis. Haar 'maandagse' single staat momenteel voor twintig pond te koop bij een Engelse dealer.

Shani is als actrice het beste bekend ls hoofdrolspeelster in 'Oliver!', een verfilming van Lionel Bart's toneelstuk. In datzelfde jaar, 1968, trouwt ze op vrijdag 13 september. Waarom op vrijdag de dertiende? Volgens Wallis heeft die dag haar altijd geluk gebracht, bovendien betekent haar naam 'geluksjuweel'. Het is te hopen dat haar persoonlijke leven beter is verlopen dan het lot van die ene single die in 1969 verschijnt. 'Another Monday', een metafoor van een uitgebluste liefde, komt uit via het Amerikaanse Kapp, maar verder dan een demo zal het nooit komen. Ik citeerde Soul Sam al in het bericht van The Illusions. Hij had het over 'revolting pop stompers'. Eigenlijk is dit ook wel van toepassing op 'Another Monday' van Shani Wallis. De plaat heeft 'novelty' vanwege Wallis, in Engeland een zeer gewaardeerd actrice, maar als de plaat door Truus uit Beetsterzwaag was gezongen, was die genadeloos afgeschoten. Shani klinkt gewoon veels te netjes om soul te zijn. Verder stampt 'Another Monday' een beetje als Sandie Shaw. Een leuke 'novelty', maar ik bespaar me de twintig pond!

Ik maak me echter net zo hard schuldig aan de vishandel die northern soul heet. Was tot voor kort 'I See Your Image' van The Key mijn duurste single (25 euro), inmiddels zijn we daar al enige keren overheen gegaan. Voorlopige 'winnaar' is een knap zeldzame demo van Sharon Tandy. Volgende week meer daarover. Nu we het toch even over 'nieuwe' singles hebben: Vrijdag kwamen 'Nothing From Nothing' van Billy Preston (1974) en 'I Got What You Need' van Kim Weston (1968) binnen. Vooral die laatste krijgt in maart nog wel een eigen bericht! Vorig jaar hadden we een Schijf van 5 dinsdagen, een zesde dinsdag werd toen beloofd als 'hoesbui'. Dat is er niet van gekomen, maar morgen komt die plaat alsnog aan bod. Daar verandert niets meer aan!

Schijf van 5: zondag

Hoewel ik christelijk ben opgevoed en tot mijn veertiende ook praktisch iedere zondag aan kerkbezoek deed, wordt tegenwoordig de zondagochtend meestal tussen hoes- en onderlaken doorgebracht. Toch zijn er van die momenten, dat ik al op zondagochtend op ben. Dat moment blijft altijd heel bijzonder. Jaren zestig-singles smaken nimmer zo goed als op zondagochtend, maar het is ook een zeer fijn ogenblik om iets te ondernemen. Je stapt naar buiten en je bent één van de zeer weinige. Okay, je komt mensen tegen die onderweg zijn naar kerk of familie, de trein zit vaak vol met genieters-van-hetzelfde-slag. De één bereidt zich voor op een dwaaltocht over de Veluwe, weer een ander gaat cultuurhappen in een museum en een categorie waarvoor de treinreis misschien nog wel leuker is dan het aanstaande familiebezoek. Naast alle kranten en tijdschriften die ze hebben kunnen bijeenrapen, hebben ze een thermoskan koffie, boterhammen, koekjes en vers fruit mee. Zij zouden er geen enkel probleem mee hebben als de trein op zondagochtend een week pauze zou houden op het baanvlak tussen Bovenboer en Veendijk? Vandaag vijf aubades aan deze magische dag.

Ik geloof dat ik een beetje Clint Eastwood-fan ben geworden. Vorig jaar schreef ik enthousiast over 'Hereafter', afgelopen week idem over 'Gran Torino', heb intussen ook nog wat oudere films van Eastwood gezien en zag gisteravond 'Million Dollar Baby', eveneens geregisseerd door Eastwood. Ik pink wel eens vaker een traantje weg bij het zien van een film, maar werkelijk zakdoeken vol soppen, gebeurt maar zelden. Gisteren was het raak bij 'Million Dollar Baby'. Vanaf de scene dat Maggie Fitzgerald onderuit gaat tegen de regerende kampioen heb ik geen droge ogen meer gehad. Dus zullen we op vijf Clint Eastwood een beetje eren? In 'The Good The Bad And The Ugly' wordt hij regelmatig door 'The Ugly' aangesproken als 'blondie'. Daarom mag Blondie deze week op vijf met 'Sunday Girl' uit 1979.

Vorig jaar gebruikte ik de hoes van deze nummer vier als illustratie bij de zondagse dagplate, terwijl het verhaal zélf over 'Everyday Is Like Sunday' van Morrissey ging. Die laatste had zondermeer hoog in deze Schijf geëindigd, maar ja, eens behandeld... Anders geldt dat voor Velvet Underground, deze groep heeft in twee jaar Soul-xotica té weinig aandacht gehad, zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat de schrijver een behoorlijke VU-fan is. De zondagse concurrentie was echter groot, bovendien heb ik zélf nog een merkwaardige 'opmaakregel' bij gelijke titels, die de Underground vandaag parten speelt. Dus staat het bloedmooie 'Sunday Morning' van het debuut van Velvet Underground (1967) op vier.

Net als het gevoel van zo'n zondagochtend, zal ook het volgende wel heel persoonlijk zijn: Er zijn enkele platen waarin ik wil en kan wonen, die zo'n sterk gevoel bij me oproepen, dat het gewoon een onderdeel van het leven is geworden. Na het draaien van 'Groovin' van The Young Rascals is er bijvoorbeeld geen schot meer in me te krijgen en ook de gedachte aan 'Pleasant Valley Sunday' van The Monkees is er eentje van zonneschijn en 'no worries'. Als de plaat is afgelopen is het moeilijk om je te realiseren dat je weer terug bent in het oergezellige Steenwijk, niet bepaald het decor voor 'Pleasant Valley Sunday'. Om er gegarandeerd iets langer 'in' te blijven, plaats ik deze single van The Monkees uit 1967 op drie. Nog twee van die lekkernijen te gaan...

Speelt Soul-xotica zich nu alleen maar af in de oudheid? Nee hoor, er worden zo nu en dan nog gewoon nieuwe elpees gekocht en heel enkel een cd. Hooverphonic stond afgelopen augustus in die hoedanigheid hier. Ik tipte de cd 'The Night Before' van de Belgische groep in de Hersenschuddingschijf en kocht hem een paar dagen later. Wat Noëmie en haar mannen zoal op zaterdagavond uitspoken laat zich raden, maar feit is dat er voor zondagmiddag weinig activiteit is te bekennen bij hen. Maar dan breekt zondagmiddag aan en hangen ze op de bank en draaien oude singles. Welke plaatjes, zullen we nooit weten, ze doen niet aan 'name-dropping', maar het recept van pyjamavinylparties is ons wel bekend. 'Sunday Afternoon' van Hooverphonic (2010) mag dus op nummer twee.

Bovenaan staat vandaag een recente ontdekking: Margo Guryan. Ze maakte in 1968 een elpee. Deze werd destijds genegeerd door het grote publiek, maar vond stevig aftrek onder collega-muzikanten. Guryan was er zeer tevreden mee. Ze hoefde zelf niet zo nodig in de schijnwerpers en keek tevreden toe hoe gevestigde sterren als Julie London, Françoise Hardy en Marie Laforet aan de haal gingen met haar liedjes. De Amerikaanse popgroep Spanky & Our Gang had in 1969 zowaar een hitje met 'Sunday Mornin', dat tot Guryan's bekendste nummers gerekend mag worden. Haar eigen uitvoering is lekker 'back-to-basics' en de artiesten die het opnamen, konden heerlijk hun ei kwijt in het nummer. Ruim veertig jaar na dat ene album is Guryan iets van een cultheldin geworden, originele exemplaren van haar album brengen 200 dollar op. In deze zondagse Schijf van 5 mag 'Sunday Mornin' van Margo Guryan (1968) bovenaan.

Carolientje wil een man, volgens Willeke Alberti, maar wij zouden nog even vrijgezel blijven. Daarentegen verzoek ik volgende week niet één, maar vijf Carolientjes voor een Schijf van 5. Geen verkorte koosnaampjes ditmaal, alleen volledige Caroline's worden toegelaten in de club!

dagplate: zaterdag

Foutje? Nadat ik gisteren de vrijdagplate had gepubliceerd, zocht ik de dagplates van vorig jaar even op om erachter te komen dat ik die serie niet een week vóór, maar op de verjaardag zélf, was begonnen. Hoewel het me achteraf bekeken beter was uitgekomen om het volgende week te doen, is er geen man overboord en gaan we gewoon verder waar we gebleven zijn. De zaterdag van bijna een jaar geleden staat me nog erg goed bij! Terwijl ik een uitstapje maakte naar het bos, rok-en-rol, maalde mijn hoofd over een geschikte zaterdag. Toen al had ik Suede genoteerd, maar los van een herinnering uit 1997 weet ik praktisch niks (lovends) te schrijven over die band. Het was toen dat ik temidden van de bomen tot het idee kwam: Chicago met 'Saturday In The Park'! Dit jaar ga ik echter voor de eerste keuze. De herinnering blijft, om met Time Exposure te spreken en vandaag mag die eenmalig even vrijblijvend de media in!

1997 was voor mij het jaar 'dat alles mocht'. Ik liep in zeven sloten tegelijk en vermaakte me als geen ander, sterker nog: Het leverde nogal eens kwaaie gezichten op in kringen van familie en vrienden. Zeker in de laatste maanden van het jaar, toen ik half-om-half kraakte in Amsterdam (de, nog immer bestaande, ADM-werf in het Westelijk havengebied) en 'onder invloed van' stond te swingen bij jungle- en drum'n'bass-feesten in De Silo. Ik verzaakte mijn werk bij de Popkelder omwille van mijn toekomstplan om de Amsterdamse kraakscene in te gaan. Intussen deed ik samen met Jan nog wel het legendarische optreden als Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra en vond in Sylvie een 'scharrel'. Hoewel ik over dat laatste niet té sentimenteel wil doen. Het duurde slechts een maand, het leek drie jaar, en het was vroeg of laat toch spaak gelopen tussen ons. Ik was met mijn 22 jaar té jong voor een dame als Syl, bovendien was ook zij beter gebaat bij iemand met ietsje meer levenservaring en een goed voorbeeld. Het recept van nachtbraken, uitslapen, zuipen en blowen had ik op langere termijn ook niet vol gehouden. ,,Het was duidelijk dat je er even tussenuit moest", zei mijn Sneeker Nieuwsblad-collega Annejet Slippens later. Er hing iets in de lucht op vierde kerstdag 1997.

Een week voor kerst sprong de zeepbel tussen Syl en mij. We waren net drie weken 'samen' en ook die tussenliggende tijd was niet zonder horten en stoten gegaan. Terugkijkend als 36-jarige besef ik dat wat ik tegenwoordig in lieve vriendinnen als Willemijn en Marianne vind, dat ik dat toen bij Syl zocht en gedeeltelijk ook vond. Alleen speelde toen de twijfel een rol: Zijn we toch niet gewoon verliefd op elkaar en moeten we net doen alsof we een relatie hebben? Ofwel, alles waar ik nu uitgegroeid ben, zaaide toen verwarring. We zagen mekaar bijna een week niet en troffen elkaar weer op kerstavond in The Scrum, onze Sneker stamkroeg. Het was weer peis en vree tussen ons en ik ging die avond met haar mee naar huis, maar heb op de bank geslapen. Na eerste kerstdag een bliksembezoek te hebben gebracht aan de familie, reed ik weer naar Sneek voor een stevige avond aan de bar. Ik probeerde Syl telefonisch over te halen om langs te komen, maar daar wilde ze niets van weten. Toen werd het Tweede Kerstdag...

Die 's middags word ik wakker op de Rijperahemstraat, de flat van 'musketier' Jan. Ik wil weg. Waar naartoe? Dat weet ik niet, maar ik zal voor vanavond weg moeten. Ik probeer Kees in Heerenveen te bereiken, maar die neemt niet op. Ik leg contact met Jojo, die ik van de ADM ken, maar die is op bezoek bij iemand in Hilversum en op de ADM zélf zitten ze niet echt op me te wachten. Ik bel de jeugdherberg in Maastricht, want ik moet erg ver weg zijn, hoewel ik niet in de gaten heb vanwaar deze vlucht is. In plaats van daadwerkelijk te vertrekken, hang ik met Jan en Hessel in Het Pantoffeltje en met een flink aangeschoten Jan loop ik naar The Scrum, hoewel me iets tegen houdt vanavond. Er hangt letterlijk iets in de lucht en ik weet dat het niet fijn gaat worden. Bij wijze van kerstkadootje staat er een flinke emmer bowl klaar in onze stamkroeg. Eentje per persoon? Ik heb al snel drie op! Dan komt Syl binnen en weet ik onmiddelijk waarom ik deze vluchtneigingen had. Toch is er zeker in het begin nog geen spoor van, want ze is poeslief, bijna zorgzaam. Hoewel het me tegenwoordig maar weinig kan schelen hoe of wat mensen over me denken, heb ik echter wel altijd het streven om 'zo goed mogelijk' herinnerd te worden. Een goede indruk achterlaten. Hoewel ik het gevoel heb dat het buiten mijn geest om gaat, de kwantiteiten alcohol zullen eraan mee geholpen hebben, laat ik tegenover het publiek in The Scrum een erg verborgen kant zien. Als de volgende dag de mist van de alcohol optrekt, realiseer ik me dat het bijna onmogelijk is om het komende oud en nieuw in Sneek of omgeving te vieren. Maar waar ga ik eens naar toe?

Op zaterdag twijfel ik nog over Duitsland of België, maar als ik op zondagmiddag naar de eindejaarslijst van de Moordlijst van de VPRO luister, wordt me opeens het antwoord gegeven. Ik heb immers al jaren de wens om eens in Engeland te gaan kijken en heb nog een soort van uitnodiging liggen om bij Gypsy Bill Williams in York langs te komen. 1997 was een goed jaar voor de Britpop, zo blijkt uit de lijst: Radiohead, Oasis, Blur, Kula Shaker, The Verve en Suede. Om maar een paar te noemen! Het is tijdens het stemmige 'Saturday Night' van Suede dat ik tot het besluit kom: Ik ga komende oud en nieuw in York spenderen. Dat ik er vervolgens, met korte vakanties als tussenpozen, bijna twee jaar in Engeland zou blijven, wist ik toen nog niet...

Nog even 'zweven' voor het einde? Ik geloof niet in toeval. Een samenloop van omstandigheden moet gebeuren om een volgende stap in werking te stellen. Dit werd in december 1997 erg duidelijk. Ik moest naar York om eens goed op mijn snavel te gaan. En dat ging ik ook! Alleen heb ik vooralsnog niet de moed gehad om daar eens over te schrijven. Morgen doen we, zoals afgesproken, de schijf van vijf zondagen. Moet Rob De Nijs er nog in?

dagplate: vrijdag

Volgende week is het precies twee jaar geleden dat ik weer eens wat 'aan het kloten was' met een weblog. Het had eenvoudig één van de aantal 'one-offs' kunnen worden of een initiatief dat binnen twee maanden helemaal was doodgebloed (en het leek ook even op dat laatste uit te draaien). Met de ontdekking van singlehoesjes.nl leek de toekomst van Soul-xotica opeens een stuk prettiger! Na het grote succes van vorig jaar doe ik ook nu weer een week lang de dagplate: Een kleine aftelling tot de tweede verjaardag van Soul-xotica. Iedere dag een plaat centraal met de dag in de titel. We kunnen hiermee nog jaren vooruit? Woensdag en donderdag zijn de pijnpunten, maar ik kan nu alvast beloven dat ik volgend jaar wel weer aan durf! Een aantal van de titels van komende week waren vorig jaar al 'reserve'. Sommige titels uit de komende week zijn niet meteen de meest memorabele, maar hebben wel een sterk gevoel of een herinnering aan een bepaalde tijd. Vandaag trap ik af met zo'n voorbeeld: 'Black Friday' van Steely Dan (1975).

Op 25 augustus 2011 schreef ik een bericht over de zonsverduistering van 2011. De gebruikte afbeelding is van een album van Sixto Rodriguez en zijn muziek staat dan ook synoniem aan die tijd. De eclips was op woensdag, op zaterdag reed ik met Rein en Hinke naar Koudum. De vakantie zat er bijna op. Morgenavond zou ik de oversteek van Rotterdam naar Hull maken, de laatste als inwoner van Mossley. Na een afgepast muzikaal menu van de afgelopen weken, voornamelijk alle populaire 'hippie-shit' uit de jaren zestig, was het best een verademing dat Rein bij thuiskomst een plaat opzette van een groep die ik niet zo goed kende. De perfecte popmuziek pastte echter goed bij de sfeer van die middag (ik was toen al heel stiekem een beetje verliefd op Hinke, hoewel die twee getrouwd waren) en misstond evenmin toen er een 'toeter' rond ging. Ik herken de hoes meteen, ik heb hem zelf ook, maar ik had altijd geleerd dat Steely Dan 'moeilijk' was. Nee, het is perfect, zonder een wanklank, maar 'moeilijk' is het niet. Het album is 'Can't Buy A Thrill' uit 1972.

Net als bij Sixto, van wie ik al heb geleerd dat er moeilijk aan te komen is, neem ik als het ware de herinnering van Steely Dan mee naar Engeland. Daar heeft Steely Dan vrijwel nooit iets voorgesteld. Zo kan het gebeuren dat het verzamelalbum 'Remastered', dat in Nederland nog voor de volledige prijs wordt aangeboden, in Engeland voor 'a few quid' bij een boekwinkel ligt. Hagelnieuw! Op deze compilatie staan naast de single-hits ook een aantal klassieke albumtracks. Van 'Can't Buy A Thrill' ondermeer de kippevelnummers 'Midnite Cruiser' en 'Dirty Work', maar uiteraard ook 'Do It Again' en 'Reeling In The Years'. Is Steely Dan moeilijk? Niet zoals ik had verwacht met jazzrock-achtige patroontjes. Nee, het enige verwijt dat past bij Steely Dan is dat het van een klinische perfectie is, de muziek is verzorgd en aalglad. Bijkomend punt is dat het daardoor bij vlagen zielloos klinkt, alsof het gemaakt is door computers. 'Steely Dan is geen muziek, dat is wiskunde', hoorde ik Rob Stenders ooit eens zeggen.

Kijken we even mee op het Scrabble-plankje? Tettigoniidae. Kun je dat eten? Vast, maar er zit weinig vlees aan. Het is een lid van de sprinkhanenfamilie, hoewel zijn verschijning het meest doet denken aan een krekel, maar dan met enorme voelsprieten. Dit wezentje kan moeiteloos de vorm van zijn groene omgeving overnemen en is in Amerika beter bekend als de 'katydid'. Steely Dan publiceerde in 1975 een foto van het groenvoer op een plaat, die ze 'Katy Lied' had genoemd. Hoewel Steely Dan nauwelijks geïnteresseerd is in singles, brengt de platenmaatschappij van hun albums toch enkele uit. 'Black Friday' is dus één van de Amerikaanse single-hits van het album 'Katy Lied'.

Terug naar 1999. Ik ging voor de laatste paar maanden naar Mossley. De opgebouwde schuld bij de Rabobank begon me zorgen te baren en een tijdelijk verblijf in Nederland met een uitkering om die schuld in te lossen, leek op dat moment de enige juiste oplossing. Ik ben 'gebleven'. In die maanden, die eerste loodzware maanden in De Bilt, heb ik opnieuw een muzikaal menu, waar ook 'Remastered' van Steely Dan een vast onderdeel van uit maakt. Gaandeweg verslapt echter de aandacht. Daar staat tegenover dat ik de cd nog steeds met plezier kan draaien. Er zijn ook albums die ik niet meer wil of kan horen! Vandaag kom ik thuis vanuit Engeland, morgen een plaatje dat mede eraan toedraagt dat ik daar terecht was gekomen?

20 Years Later: het mod soul maar!

Twenty Years Ago Today? Dat was 1992! Toen had ik het de eerste helft van de maanden februari en maart druk met iets anders dan plaatjes kopen. Twintig jaar later, 2012, regent het hier bijna dagelijks northern soul. Ofwel, ik moet mijn belofte van gisteren herzien. Ik heb nog 'plenty' ruimte de komende weken om de laatste platen van februari 1992 te behandelen, intussen gaat de handel in het heden gewoon verder en wil ik daarmee niet teveel achterop komen te liggen. Vandaar dat ik jullie vandaag mag voorstellen aan veertien artiesten. De recente single-vangst bestaat grotendeels uit demo's en bootlegs met op elke kant een andere uitvoerende, in werkelijkheid gaat het dus om acht singles.

* Alfreda Brockington/ The Assassins: Spilt Milk/ Nicer Girl
De stem van Alfreda heb ik de afgelopen weken leren kennen via de 'Northern Soul Jukebox'. 'Chained And Bound', haar eerste echte single uit 1969, staat eveneens op die dvd. Een lekker pittig nummer, Alfreda klinkt bij vlagen als Aretha, maar dan in een aangename aanvaring met Etta James. Ietsje rauwer dan wat we van Aretha gewend zijn. Alfreda maakte eigenlijk drie singles, maar haar eerste verscheen tot enkele jaren geleden nooit officieel. 'Spilt Milk' nam ze op in 1967, maar verder dan een demo kwam het niet. Intussen werd 'Spilt Milk' ook nog door een groep opgenomen en deze haalde eveneens nimmer het publiek. Zie hier: Typisch zo'n ding waarmee je in northern soul-cirkels flink geld kan verdienen! 'Spilt Milk' is eigenlijk nog net een tikkeltje beter dan 'Chained And Bound', best jammer dat die in 1967 nooit werd uitgebracht! Deze recente promo-persing is geheel nieuw, toch schrik je wel even als je 'Nicer Girl' van The Assassins op zet. Deze kraakt namelijk niet een klein beetje! Het klinkt als een acetaat uit 1965 en kon dat ook best nog eens zijn. Opvallend is ook dat de plaat nogal ruig wordt afgezet. Desondanks een erg fijne aanwinst! Hier ga ik nog lang plezier van hebben!

* Gems: I'll Be There
Na twee maanden Ebay en veelal transacties met Engeland mag ik inmiddels een expert heten? Het duurt normaal zes tot acht dagen voordat een plaat vanuit Engeland in Steenwijk op de deurmat ligt. Pakketjes die vanuit Londen worden gestuurd, hebben vaak een dag winst, maar beneden de vijf dagen hadden we het niet meegemaakt. Ik hoorde zondagmiddag The Gems op de mp3-stick, vond een fraai exemplaar op Ebay en betaalde maandag via Paypal. Wat denk je? Hij heeft nu al zijn eerste rondjes gedraafd in Steenwijk! Dit is exceptioneel snel. Het past wel bij het nummer. Van The Gems is wederom helemaal niks bekend, ik zou kunnen gokken dat ze uit Detroit komen, 'I'll Be There' zou rond 1969 zijn uitgebracht. De Engelse kenner John Manship noteert 1974 als release-jaar bij de heruitgave op Tru-Glo-Town TGT-7009, de oudste betaalbare schijf vinyl van deze dijenkletser.

* Harvey & The Jokers/ Venetia Wilson: Soul Sound/ This Time I'm Loving You
Ooit geweten dat Wilson Phillips in Venetië heeft opgetreden? Kijk maar op Youtube! Typ Venetia en Wilson in en Google Chrome zal het al snel aanvullen met 'This Time I'm Loving You'. Druk op zoeken en dan... Allesbehalve Venetia Wilson! De auteursrechtenjagers zijn al flink actief op Youtube en blijkbaar is deze opname van Wilson daaraan ook ten prooi gevallen? Youtube heeft haar onschuld verloren. Nu zijn de opnames van Youtube vaak niet te pruimen, maar minder en doffer dan op deze Goldmine Soul Supply-heruitgave bestaat simpelweg niet. 'Soul Sounds' van Harvey & The Jokers klinkt daarentegen fris als een hoentje. De grappenmakers beloven fijne soulklanken voor deze avond, maar op dit kantje is het voorlopig nog erg mid-tempo. Wat niet is, kan nog komen? Het lijkt erop alsof dit de enige opname is gebleven van Harvey & The Jokers...

* Gladys Knight & The Pips/ David Ruffin: Stop & Get A Hold Of Myself/ Rode By The Place
Gladys Knight houden we nog even in het vat, ze verdient wel weer eens een eigen bericht ('I Heard It Through The Grapevine' is alweer 1,5 jaar geleden?). En over David Ruffin kan ik nog korter zijn. Nee. Dit is niet mijn kant. Ruffin zit heel erg op de rand van de soul en disco en neigt eigenlijk naar het laatste. Maar die zijde van Knight maakt het helemaal goed!

* Skip Mahoney/ Flaming Emeralds: Janice/ Have Some Everybody
Bootlegs... Wat moet je ervan zeggen? In het geval van de live-opnames: De rechtgeaarde liefhebber van zo'n groep of artiest betaald grof geld voor zo'n opname. Hij koopt het niet omdat het illegaal is om in het bezit te hebben, maar om zijn verzameling van opnames van die artiest compleet te maken. Toch zijn er ook genoeg bootlegs in omloop die schadelijk zijn voor de artiest en die hem of haar benadelen. De Britse meneer Russells, wat moeten we daarvan zeggen? Hij doet louter in bootlegs van gezochte northern soul-singles. De originelen zijn nauwelijks voor handen en als ze al opduiken, kunnen ze duizenden euro's verwachten. Russell's platen gaan op in de selecte groep discjockeys, verzamelaars die hun plaatjes draaien. Het zou hem sieren als hij de platen zou aanbieden voor 'direct kopen'-bedragen. Aan de andere kant: Welke oen gaat dertig pond bieden op een Frank Wilson en verwacht dan een originele? Northern soul klinkt als iets uit de oudheid, maar in werkelijkheid loopt het door tot in de jaren tachtig. Bijna onvoorstelbaar, maar er zijn platen uit de latere periode die minstens zo zeldzaam zijn. Neem nu beide kanten van deze single. Vooral Flaming Emeralds was een favoriet in Wigan, maar ik kies dan toch voor Skip Mahoney's kant. Bij beide ligt de disco wel om het hoekje.

* Helen Reddy/ Salena Jones: Hit The Road Jack/ Right Now
Deze promo-single werd uitgebracht op het label Jazz Classics en eigenlijk dekt dat wel de lading van deze single. Helen Reddy werd dankzij 'I Am Woman' in 1972 het boegbeeld van de Amerikaanse en Australische feministen-beweging, op het gelijknamige album had ze ook een bijzonder fijne bigband-uitvoering van 'Hit The Road Jack' staan. Tot enkele maanden geleden was deze helaas niet beschikbaar op 45 toeren. Salena Jones is één van Engeland's best bewaarde geheimen. In 1969 nam Jones een album op met het orkest van Keith Mansfield. 'Right Now' was van meet af aan een favoriet bij de Britse mods, maar elpees zijn nogal 'not done' bij veel deejays en dus werd het eens tijd dat zowel Reddy's versie van 'Hit The Road Jack' als Salena's 'Right Now' op een single verschenen. Dat er meer mogen volgen zoals deze!

* T.J. Williams/ Betty Brooks: Baby I Need You/ Funky Funky
En toch smaken deze obscure bootlegs naar meer! Hoewel Russells vooral met de kant van Brooks adverteert, ga ik toch meer voor Williams. Een lekker uptempo ding van rond 1967. Natúúrlijk ook weer niks over te vinden! Tja, dan Betty Brooks. Ik ken naties die er niet genoeg van kunnen krijgen: Instrumentale kletsers met een scheurende saxofoon. Neem Johnny & The Hurricanes als uitgangspunt en trek die lijn verder door naar King Curtis en Junior Walker en je krijgt zoiets als Betty Brooks. Ik heb ze toch beter gehoord.

* Frank Wilson: Do I Love You
Die hadden we maandag nog bij de hoorns. De instrumentale versie staat op de b-kant, maar dat riekt mij teveel naar dat weerzinwekkende Casino Classics Orchestra.

De Video Draait: Gran Torino

De voorbereidingen van de feestweek zijn in volle gang. Vrijdag trappen we af met de dagplate. Ik had voor vrijdag een plaat in gedachten, maar die blijk ik vorig jaar al te hebben gebruikt. Toen had ik 'Friday On My Mind' van The Easybeats enkel ter decoratie en ging het verhaal zélf over 'Pay Friday' van Ian Campbell Folk Group. Als er niks veranderd, ga ik het vrijdag over een kortstondige muzikale liefde uit 1999 hebben. Morgen gaan we februari even afmaken voor wat betreft 20YAT, met name die laatste week deed ik groots boodschappen in Leeuwarden. Vandaag maar weer eens een videootje laten draaien. Na maandenlange relatieve rust is de dvd weer terug van weggeweest in huize Louwsma. Een wekelijkse dosis van minimaal zes films, nog steeds het meeste 'filmhuis', drama's, thrillers en onbetwiste klassiekers. Deze week ging ik duidelijk voor die laatste categorie. Ik zag Clint Eastwood zaterdag nog als Blondie in 'The Good, The Bad And The Ugly' uit 66-voor-Christus, ik nam bovendien een film mee welke me in oktober werd aanbevolen. Toen schreef ik hier over 'Hereafter', een door Clint Eastwood geregisseerde rolprent die indruk had gemaakt.

Toch stond ik niet meteen te juichen toen de spreker me 'Gran Torino' enigzins uit de doeken deed. Het klonk als het zoveelste drama van een oorlogsveteraan met wrok tegenover het volk waar hij eens tegen vocht, die tot inkeer komt en zich opeens gaat inzetten voor de lokale bevolking van buitenlanders. Leuk dat ergens in het verhaal nog een Ford Gran Torino voorbij komt. Toch had ik na mijn enthousiasme jegens 'Hereafter' niet hoeven twijfelen, want hij heeft gelijk gekregen: 'Gran Torino' is inderdaad zeer de moeite waard en niet echt wat je ervan zou verwachten.

Nu heb ik Clint Eastwood nooit kunnen betrappen op bewust 'macho spelen', de man heeft een zeker charisma. Ik weet niet of hij zelf blij is met die vergelijking, maar hij doet mij ergens denken aan de roze panter, maar dan het tekenfilmfiguur. Übercool, voordat het woord werd uitgevonden. Nonchalant, maar zelfverzekerd en weloverwogen. Op die wijze schittert Eastwood eveneens in 'The Good The Bad And The Ugly'. Tel voor 'Gran Torino' (VS, 2008, ca. 117 min.) jarenlange ervaring en een zekere opgebouwde klasse erbij op en je krijgt een hartverwarmende acteur én regisseur, een tractatie voor iedere filmliefhebber. Ai, daar gaan we weer. Het is lastig niet in superlatieven te vervallen wanneer het over de latere Clint Eastwood gaat. Zijn films hebben een boodschap, maar het moralistische toontje ontbreekt gelukkig. Hij laat het aan de kijker over wat die er verder mee doet.

Eastwood speelt de rol van een oorlogsveteraan wiens' omgeving tegenwoordig louter uit Hmong-immigranten lijkt te bestaan. De enige blanke Amerikaan in dit geweld lijkt de vasthoudende piepjonge predikant die Eastwood's vrouw heeft begeleid op haar laatste maanden naar de dood. Eastwood is té cynisch voor geloof en heeft evenmin geloof in biechten en daarmee onvrede weg te nemen. En onvrede, dat heeft hij. Niet alleen komen de immigranten naast hem wonen, bovendien probeert de zoon Thao, aangezet door zijn gangsterneefjes, de perfect gerestaureerde Ford Gran Torino van Eastwood te stelen. De charmante, behoorlijk veramerikaanste, dochter Sue is de eerste die het bevroren hart van Eastwood doet smelten en tegen wil en dank vindt hij zichzelf steeds meer een onderdeel van de immigrantenfamilie. Zoals hij eens zelf concludeert: Hij heeft immers meer gemeen met deze Aziaten dan met zijn eigen zoons en hun 'perfecte families'.

Om de eer van de familie te redden, wordt Thao 'uitgeleend' aan Eastwood voor smerige klusjes. Sue heeft het in het begin van de film al eens uitgelegd: Van de Hmong-immigranten gaan de meisjes studeren en de jongens de bak in. Eastwood doet er alles aan om Thao uit dat milieu te houden. De 'opleiding' om 'stoer te praten', is een tikkeltje overbodig en weinig amusant. Eigenlijk is dat het enige minpuntje van de film, verder doet Eastwood en zijn crew het zeer overtuigend. Je ziet inderdaad een veteraan die worstelt met zijn verleden, niet een acteur die een eer heeft hoog te houden of zo nodig posters met zijn afbeelding moet verkopen. Eastwood is een klasse apart. Punt uit! Dat is eigenlijk het enige wat ik wilde zeggen, maar ja... De krant móet vol...

20 Years Ago Today: 616-619

En iedere keer als ik wakker werd, speelde hetzelfde bandje in mijn hoofd: Frank Wilson, schrikkeldag, dagplates... Als je niet beter zou weten, zou je denken dat ik Soul-xotica niet meer zou trekken, dat het de hoogste tijd was om de stekker eruit te trekken. De waarheid ligt anders. Ik heb twee weken geleden besloten een punt achter mijn loopbaan als roker te zetten, ben uiteindelijk pas afgelopen donderdag volledig tabaksloos geworden en zit nu op het breekpunt. Okay, mijn slaap is erg rusteloos, als ik even ontwaak, speelt meteen het mantra van Soul-xotica door mijn hoofd ('ik moet vandaag een dagplate doen! O nee, dat is volgende week...'). Ik heb, geloof ik, vannacht wel vijf keer het bericht van gisteren herschreven. Alle vijf keren beter dan het gepubliceerde, maar waar het verschil nu precies lag? Nee, ik heb het even zwaar, liefste volgelingen, ik hoop dat Soul-xotica niet teveel lijdt onder deze omstandigheden!

Twintig jaar geleden moest voor ons de voorjaarsvakantie nog beginnen. Op zaterdag 22 februari 1992 had ik gemakkelijk kunnen uitslapen, want ik hoefde die dag niet naar de molenaarscursus. In plaats daarvan ging ik naar de vlooienmarkt in de Veemarkthal in Sneek. De eerste keer 'vlooienmarkten' als muziekrecensent. Op zichzelf zou dit niet zo belangrijk moeten zijn, ware het niet dat ik, bij hoge uitzondering, twee elpees kocht op de vlooienmarkt. Beide albums vallen in de categorie 'hoort bij de opvoeding'. Meteen met de deur in huis vallen? Een paar weken geleden concludeerde ik nog, geheel terecht, dat 'Bridge Over Troubled Water' van Simon & Garfunkel misschien een beetje te vaak gedraaid is, maar dat het album zeker één van mijn favorieten is. 'The Beatles Greatest' was de eerste Nederlandse compilatie van The Fab Four, ten tijde van 'Sergeant Pepper' uitgebracht op het Odeon-label. Hoewel alles van The Beatles wel verplichte kost is (jammer dat we niet zo dol zijn op verplichtingen), hoort zo'n singles-verzamelaar toch wel in iedere kast thuis.

616 I Am A Rock-Simon & Garfunkel
Nee, deze kwam niet van hetzelfde adres als 'Bridge'. Deze single van Simon & Garfunkel is niet alleen behoorlijk gehavend en zonder hoesje, bovendien is het middengat té klein gesneden. Ik klem er thuis een oud singledopje tussen, maar dit betekent dat de plaat niet meer ongestoord tussen de andere 615 kan in staan. Dat hangt dus aan een spijker aan de muur en wordt er dus niets beter op. Jaren later vind ik dan eindelijk een beter exemplaar, nu wel met een goed middengat.

617 One Love-Bob Marley & The Wailers
Soms schrik ik er wel eens van. Toen ik deze single van Bob Marley kocht, moest deze nog acht jaar worden. Inmiddels heb ik de single dus al twintig jaar, dat is meer dan twee keer zo lang als de eerste eigenaar. Grappig... Of ik hem in die twintig jaar even vaak heb gedraaid, durf ik te betwijfelen. Getuige het stempeltje op de hoes is deze single afkomstig van een professionele deejay en deze zal de monsterhit uit 1984 behoorlijk vaak hebben gedraaid?

618 Whole Lotta Rosie-AC/DC
Ik had twee zaterdagavondplaten in die tijd: Als ik naar een bluesconcert ging, draaide ik 'Nightlife' van Flavium tijdens het verkleden, bij de stevige concerten of een avondje 'T Hokje liet ik AC/DC zijn rondjes draaien. En headbangen! Hoewel..., er staat me iets van bij dat toen het bericht actueel was dat een fan zichzelf had dood 'gebangd' bij een concert van AC/DC. Ook deze single is flink gehavend en ik heb hem inmiddels in een veel betere staat, maar die vroege Hokje-herinneringen houdt de racebaan in de platenkoffer.

619 Angie-Rolling Stones
Er zit een zekere balans in deze aankopen, besef ik nu. Een elpee en een single van Simon & Garfunkel, de ontspannen reggae van Bob Marley tegenover de onstuimige rock van AC/DC en bij The Beatles hoort... The Rolling Stones. En van hen kocht ik in 1992 'Angie'. De Amerikaanse persing in een blanco hoesje, de Engelse met de Europese fotohoes zou ik later tegenkomen. Voor een gulden was deze sowieso erg goedkoop, want het vinyl is nagenoeg nieuw!

Druk, druk, druk. Buiten het roken, of beter gezegd het stoppen daarmee, probeer ik ook nog een beetje te verhuizen. Nu mijn Soul-xotica-taakje van de dag er weer op zit, kan ik meteen verder met inpakken. Als alles een beetje meezit, hoop ik met anderhalf tot twee weken in Nijeveen te zitten. Zou een keer tijd worden?

de laatste, de beste?

Twee weken geleden noemde ik deze al tussen neus en lippen. Die middag liep een veiling af van een partijtje van drie singles, waaronder deze van Frank Wilson. Ik wist toen nog niet dat ik mezelf de winnaar zou mogen noemen. Voor die prijs is het alleszins een koopje! Toch beschouw ik het meer als gereedschap, een plaat waar je niet om heen kunt, hoe graag je het ook zou willen. Zoiets als The Temptations. Een paar weken geleden biechtte ik in een Dweilpauze nog op 'Papa Was A Rolling Stone' niet te hebben en toen vond ik hem opeens een dag later voor weinig in Engeland. Ditmaal kwam ik op Frank Wilson middels de Engelse demo van een Gladys Knight & The Pips-single uit de jaren zestig. Het is meer waarschijnlijk dat je morgen oponthoud in het verkeer hebt door een defilé van zuurstokroze Bugatti's, als dat je 'Stop And Get A Hold On Myself' op Ebay tegenkomt met een startbedrag van zeven pond. Als je dan, net als mij, niet persé voor origineel gaat, maar ook blij bent met replica, dan maak je een vreugdedansje. Helemaal als je de volgende dag bij dezelfde handelaar de originele Soul-promo van Frank Wilson vindt?

Frank Wilson was een ambitieuze jongeman toen deze als 24-jarige aan de slag ging bij Tamla Motown. Hoewel zijn wieg in Texas stond, verhuisde hij als tiener naar Los Angeles. In 1964 benaderde Berry Gordy de heren Hal Davis, Marc Gordon en Frank Wilson om een filiaal van Motown in Los Angeles op te zetten. Het eerste produkt uit hun stal was 'Stevie' van Patrice Holloway, maar kort daarop haalt Gordy Wilson naar Detroit en laat hem werken voor de grote hitmakers van het label zoals The Miracles en The Four Tops. In 1966 had hij het even zelf geprobeerd als zanger. Hij had een liedje op de band geslingerd. 'Do I Love You (Indeed I Do)' zou in 1966 een single worden voor Chris Clark, nadat Wilson opdracht had gegeven alle 250 geperste demo-exemplaren van zijn single te vernietigen. Er zijn slechts twee exemplaren van Wilson's uitvoering als demo op het Soul-label, een sub-label van Motown, bekend. In 2009 wordt een exemplaar in Engeland geveild. Opbrengst: Vijfentwintigduizend pond!

Een bekend Nederlands geval is de single 'Lonely Everyday' van The Golden Earrings. Het had in 1966 de opvolger moeten zijn van 'Please Go' en kwam uit dezelfde sessie. Dus is deze ook in één take opgenomen, waar de Earrings hadden gehoopt op een tweede voor de zangpartij en bovendien schaamden ze zich voor het gebrekkige Engels. Polydor had de plaat al geperst en het kostte hen een week om deze uit de schappen te krijgen. De hoeveelheid overlevenden zijn niet bekend, de plaat kan met gemak duizend euro opbrengen als die opduikt! En dan is er nog 'Lieb Mir Bis Dienstag', die door een medewerker van de platenfirma uit de prullenmand wordt meegenomen. Deze plaat zien we hier volgende week dinsdag terug in de dagplate!

Frank Wilson dankt evenwel zijn legendarische status aan The Casino in Wigan. Tijdens de gloriejaren van deze discotheek is 'Do I Love You' (1 van de 2 demo's) al een geregeld terugkerende favoriet. De club laat zelfs een anoniem sessie-gezelschap een instrumentale versie opnemen en scoort daarmee in 1979 nog een Engelse Top 20-hit. En 'Do I Love You' zélf? Deze is sinds de midden jaren zeventig zo vaak geperst als 'bootleg' of legale heruitgave, dat 'Thriller' van Michael Jackson daarnaast een unicum genoemd mag worden. Toch kun je het nog beleven. J.K. Russells is een platendealer met een dubieus handeltje in bootlegs op Ebay. De, door hem aangeboden, platen zijn van origine zo uniek, dat je bij het zien van het startbedrag al het vermoeden hebt. In zijn feedback vinden we het commentaar van iemand die dertig pond heeft betaald voor de bootleg van Frank Wilson. Deze beklaagt zich erover! Alsof je de originele nu nog beneden de 25000 zou tegenkomen!!!

Als in september 1981 het doek valt voor The Casino en Russ Winstanley al driemaal 'the big three' heeft gedraaid (het ritueel van drie vaste platen die aan het eind van een nacht worden gedraaid) en het publiek weigert weg te gaan, doet hij een wilde graai in zijn platenbak voor de allerlaatste plaat uit de korte, doch hevige, geschiedenis van The Casino. Het lot bepaalt dat dit 'Do I Love You' van Frank Wilson moet zijn. Omdat de sluiting van The Casino, de laatste der northern soul-clubs, door velen als het einde van de northern soul wordt beschouwd, is Frank Wilson dus ook de laatste stuiptrekking?. Hoewel Wilson in 1966 wel wist wat hij wou en er uiterst gelikte Motown-plaat van heeft gemaakt, wordt deze Wigan-associatie nog wel eens verward met het feit dat het de allerbeste northern soul-plaat ooit zou zijn. Net zoiets als dat er geen enkel opvallend live-optreden meer is geweest sinds Jimi Hendrix op Woodstock. Dat Tamla Motown, al dan niet met hulp van Wilson, ook na 1966 nog met monsterproducties is gekomen, staat eveneens als een paal boven water.

In 1976, als 'Do I Love You' in Engeland wordt herontdekt, verlaat Wilson Motown en maakt een zeer aparte carriére-switch: Hij wordt predikant en schrijft een aantal boeken. Terwijl Engelse jongeren enthousiast staan te dansen op Wilson's plaatje uit 1966, verzorgt Wilson lezingen op basis van deze boeken en komt zelfs nog bij Oprah Winfrey terecht. Je zou dus kunnen stellen dat het posthume succes van 'Do I Love You' aan hem voorbij is gegaan. Deze week verwacht ik mijn exemplaar van de Frank Wilson-single in een triootje met demo's van Betty Brooks en Flaming Emeralds. Natúúrlijk ook zo nep als wat!

Schijf van 5: oorlog

Ooit werd ik voor pacifist uitgescholden. Ik was daar kwaad om, omdat ik mezelf antimilitaristisch acht en vind dat je dan een duidelijker standpunt hebt dan wanneer je pacifist bent. Hoe dan ook, dat het me siert, blijkt wel uit het feit dat we reeds na een jaar Schijf van 5 eindelijk eens de oorlog ter sprake brengen. We hebben de vrijheid al gevierd, maar de oorlog tot dusver nog niet. Het idee ontstond twee weken geleden dankzij Joost Prinsen en 'Oorlogswinter'. Even nadenken en ik had er al zes genoteerd. Daar heb ik zojuist de keuze uit gemaakt, want eerlijk is eerlijk, ik ben momenteel iets drukker met de voorbereiding op de dagplates van volgende week. Vanaf vrijdag tot en met donderdag 1 maart staat iedere dag een plaat-van-de-dag centraal en kiezen we volgende week vijf zondagen uit. Deze Schijf van 5 is dan eerder een Jantje-van-Leiden. Gaan met die banaan!

En toch hebben we wel eens een minder exotische Schijf van 5 gehad. De eerste plaat die me te binnen schoot, staat ook onmiddelijk op vijf: 'World At War' van het Nederlandse eendagsvliegje Dr. Pop. Een beetje vlees noch vis, iets té poppy om bij de new wave te horen en een tikkeltje te eigenwijs voor het discopubliek. Deze ene single hing er dan ook letterlijk tussen in. Het kwam in 1980 niet verder dan een dertigste plek in de Top 40. Ooit zal die in de Top 5 terecht komen en wel vandaag: Dr. Pop mag op vijf in deze Schijf.

Normaliter loopt onze mond over van Edwin Starr. Dat heet Tamla Motown, dat heet soul, dat heet '25 Miles' 'Agent Double-O-Soul' en 'Stop Her On Sight'. Maar van zijn 'War' uit 1970 ben ik nooit zo gecharmeerd geweest. Eigenlijk ook niet van de coverversie, maar als ik dan toch een keuze moet maken, dan kan er maar eentje de baas zijn. En dus verwelkomen we op vier Bruce Springsteen met zijn live-uitvoering van 'War'.

De Engelse groep Ghost hebben we hier ooit al eens op bezoek gehad. Niet te verwarren met de Japanse naamgenoten, Ghost kwam uit Birmingham en zou volgens de hoestekst van 'When You're Dead- One Second' de golf uit Birmingham zijn die de muziek van 1970 op slag zou veranderen. Dat deed Black Sabbath toen wél, Ghost bleef onbekend. Van hun enige elpee 'When You're Dead- One Second' uit 1970, inmiddels een veel gezocht collector's item, kies ik voor deze Schijf voor 'Night Of The Warlock'. Dit had inderdaad een golf kunnen zijn die de muziek kon veranderen. Nimmer hoorden we een groovy, bijna opgewekt, nummer waar tegelijk een sinistere dreiging van afstraalt. Ghost mag met dit nummer terecht op nummer drie.

In augustus 2008 kocht ik in Rotterdam een partij singles bij een sixties-boetiekje. Daaronder bevond zich ook een demo van ene Winston G., zijn 'Cloud Nine' werd geschreven door de heren Reed en Mason, bekend van de hits van Tom Jones. Een merkwaardig ding, want na een aarzelende start wordt het hummer naarmate het vordert eigenlijk steeds beter. Als ik me meer ga verdiepen in deze Winston G. ontdek ik dat de man van achternaam Gork heet (dikwijls geschreven als Gawk). Dat Huw Lloyd Langton van Hawkwind in diens' begeleidingsgroep The Wicked speelde en dat Winston in de vroege jaren zeventig naar Nederland kwam en bij Cobra ging spelen. Hij is dus ook als zanger te horen op de nummer twee van deze week: 'The War Will Soon Be Over' van Cobra uit 1971.

In de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw waren ze er zó zeker van. De wereldvrede zou in 2010 al lang een gepasseerd station zijn en in plaats daarvan zouden we te maken hebben met de bedreiging van andere planeten. Toen 'War Of The Worlds' in de midden jaren vijftig voor de eerste maal als hoorspel op de radio kwam en vooraf ging met de mededeling dat Marsmannen in grote machines op aarde waren geland, sloegen luisteraars op de vlucht met haastig gepakte koffers. Dat effect was ten tijde van Jeff Wayne's rockuitvoering van 'War Of The Worlds' al een stuk minder, maar het leefde nog steeds wel. Hoelang is 1978 geleden? Toppop had geen officiële videoclip ontvangen van dit nummer en in plaats daarvan zou het ballet van Penny De Jager tegen een achtergrond van brandende huizen dansen. Er werd echter al ruim van tevoren gewaarschuwd dat de inhoud niet geschikt was voor jeugdige kijkers en ik werd dan ook ver van de tv gehouden. Intussen keek ik bij een buurjongen. Wat nou schokkend? Ik heb een erger trauma overgehouden aan de monturen van Ad Visser en de lycra stoeipakjes van Doris D & The Pins. Gelukkig gaat de Schijf toch over muziek en wat dat betreft mag je me wakker maken van 'Eve Of The War' van Jeff Wayne. Nogmaals, deze Schijf is heel snel samengesteld, maar voor zover ik me momenteel kan bedenken, is dit inderdaad de beste 'oorlogsplaat'.

Volgende week doen we in het kader van de dagplates een Schijf van zondagen, de week erop gaan we vijfmaal op bezoek bij Caroline, ofwel titels met haar naam.

mens in schaapskleren

In 'muzikale verzoening' schreef ik een paar weken geleden hoe 'de breuk' met Marissa Nadler mijn muzikale beleving even op zijn kop had gezet. Ach, ik was in ieder geval al een beetje laat met Wolf People, ik had de elpee immers al bijna een maand, maar vond het lastig om er een oordeel over te geven. Toen raakte ik vervolgens twee maanden geen nieuwe elpee aan. Hoewel de draaitafels hier nog immer overuren maken op 45 toeren, ruim ik toch geregeld wat tijd in voor een elpee. Ik begin zowaar 'Espers III' op waarde te schatten, maar heb Wolf People vanmorgen andermaal een rondje gegund en ben nu wel klaar voor een definitief oordeel. Ik had deze plaat op 11 november 'last minute' meegenomen, nadat Arjen van Minstrel had gezegd dat Wolf People waarschijnlijk in maart in Zwolle zou komen spelen. We weten nu dat dit niet door gaat, wel speelt over twee weken het Zweedse Siena Root en, zoals het nu staat, gaat Soul-xotica daarbij aanwezig zijn!

Bor kan tevreden zijn! Na jarenlange afwezigheid in de muziek, is het sinds enige jaren weer ontzettend hip om het woordje 'wolf' in je bandnaam te stoppen. Opvallend is ook dat menig band die dit doet toch min of meer wel een beetje terug grijpt naar vroegere tijden. Wolf People uit Engeland is hierop geen uitzondering. De band uit Bedford, Londen en Noord-Yorkshire maakt muziek uit de tijd dat hun ouders leerden fietsen. De periode waarin de Engelse rockmuziek enerzijds banaal en luidruchtig is, maar een keerzijde kent waar de pretenties vanaf druipen! De begin jaren zeventig. Progrock, werd het genoemd, progressieve rock. De roemruchte jaren zestig zijn voorbij, The Beatles zijn uit elkaar en de wereld wacht op Engeland om de popmuziek een nieuwe richting in te sturen. De Britten stoppen alles in de rock. Klassiek, jazz of zelfs folk. Een label als Charisma doet goede zaken. Temidden van het tumult is ook nog een Engelsman met een bijzondere collectie: Brieven van platenmaatschappijen met de mededeling dat ze zijn diensten niet nodig zijn. Totdat twee scholieren hem een kans geven en 'Tubular Bells' één van de grootste verkoopsuccessen aller tijden wordt!

Deze periode heeft ook zijn weerslag op de muziek van Wolf People, een stel jongemannen uit Engeland. Eigenlijk associeer je hun geluid meteen met dat van het Zweedse Dungen, en dat is geen toeval, want beide bands hebben veel samen getoerd. De folkrock van Wolf People is dermate melodieus, dat het in de Engelse folkrockgeschiedenis nauwelijks een gelijke kent, het is dan ook eerder Scandinavische folkrock met Engelse teksten. Als ik dan toch een Britse band naar voren moet schuiven, kies ik voor Lindisfarne. Ook al klinkt de zanger van Wolf People niet bepaald als Alan Hull en klinkt Wolf People meer vastberaden. Dat is natuurlijk weer niet zo heel erg gek, want Lindisfarne was toen zo'n beetje de Britse folkrock aan het uitvinden.

Toch weerklinken ook invloeden van de vroege Genesis door. Als Wolf People in 1971 had bestaan, hadden ze een contract gekregen bij Charisma Records, dat moge duidelijk zijn. Een groep die weet wat ze wil, verdient een bijpassend label en zo verscheen 'Steeple' bij Jag Jaguwar. Als Time-Lag de Rolls Royce van de platenmaatschappijen is, dan is Jag Jaguwar de Bentley. Of anders toch gewoon de Jaguar? Jag Jaguwar is een Amerikaans label dat in het beste vinyl doet. Voordat dit het zwarte plastic wordt in geperst, is eerst alle zorg aanwezig om de plaat zó te laten klinken als dat de muzikanten het willen. Ook op 'Steeple' is niets aan het toeval over gelaten.

Eigenlijk vind ik het best jammer dat het geplande optreden in Zwolle niet doorgaat. Ik durfde het avontuur wel aan. Kunnen ze namelijk het geluid van 'Steeple' voortbrengen op de bühne, doen ze daar ook de liedjes van de elpees of verzandt het geheel al snel in onnavolgbare gitaarsoli en andere krachtpatserij? Dungen wil zich daar nog wel eens schuldig aan maken. Qua origineel geluid scoort Wolf People niet hoog, qua authenticiteit wel weer. Toch vrees ik dat 'Steeple' het enige vinyl van Wolf People in mijn platenkast zal blijven.

20 Years Ago Today: 614-615

,,Je wilde vroeger bij de radio omdat je dan de hele dag plaatjes mocht draaien", verzuchtte een Radio 2-presentator 'on air', toen het computersysteem weer eens crashte. Even daarvoor had Radio 2 de nachtelijke live-uitzendingen gestaakt en had de mp3-jukebox aangezet. Dit leidde in de laatste week van de nachtprogramma's tot zeer uiteenlopende reacties. Sommige emotioneel met scheld- en vloekpartijen, andere met weloverwogen gedachten. Een Avro-presentator zei het mooi. ,,Overdag heb je luisteraars, 's nachts heb je vrienden". Ik heb het al heel lang niet meer aangedurfd om 's nachts Radio 2 op te zetten. Als je die jukebox op 'shuffle' zet, zit je gegarandeerd iedere nacht aan dezelfde gouwe ouwen gekluisterd. Net zoals een paar jaar geleden met Arrow Classic Rock. Ook mijn mp3-stickje heeft er last van, er stonden inmiddels ruim 800 liedjes op waaruit het apparaat op 'random' mocht kiezen, maar altijd weer hetzelfde 'lijstje'. Stonden? Ik heb dinsdag al deze nummers de lijst uitgegooid en luister nu alweer een paar dagen naar een paar nieuwe vaste nummers.

Zet in een gemiddeld café de mp3-jukebox aan en wat is het eerste liedje dat speelt? Hoewel de kroegbaas er vaak niks aan kan doen, is dat vrij standaard één vast liedje. Klaas, uitbater van Het Pandje, heeft me al een paar keer gevraagd of ik nog eens een paar lijstjes wil samenstellen uit de computer. Probleem is echter dat wanneer je later zo'n lijstje wilt afspelen, dat de computer ongewild en ongevraagd opeens nummers uit andere lijsten er tussen stopt. Wie er baat bij heeft, mag Joost weten, maar dat er iemand expres een handjevol nummers ons onder de neus wil wrijven, moet nu wel bekend zijn. Of je de horeca-computer aanzet, je boodschappen gaat doen bij de buurtsuper of 's nachts de radio aan zet, steeds wordt je omver gelopen door een man op een paard zonder naam in de woestijn.

We houden niet van open deuren en evenmin van eenheidsworst. Voor ons geen 'Listen To The Music' en 'Music was my first love and it will be my last'. Evenmin een hippie die nare drugs heeft gehad en opeens ontwaakt op de rug van een niet-bestaand paard zonder een naam in een woestijn die in de zee verandert. Zowel 'Listen To The Music' van The Doobie Brothers als 'A Horse With No Name' van America bereikten in 1972 de Nederlandse top tien nét niet, maar zijn inmiddels zo vaak te horen geweest dat het plaatjes die in hetzelfde jaar wel bij de bestverkochte tien stonden, volledig onder de voet heeft gelopen. Neem nu de nummer 614 uit mijn verzameling singles.

De jaren 1971-72 kenden wel een opleving in de anderstalige nummers in de Top 40. Of het nu Frans, Duits, Spaans of instrumentaal (...) was, het deed goede zaken in ons land. Eric Charden had in 1970 al even aan de Top 40 mogen ruiken met de singles 'Tout Est Rose', maar na samenvoeging met de hoogblonde Stone daverde hij de Top 40 binnen met 'L'Avventura'. Dramatiek van de hoogste plank, aanzwellende orkesten en een refrein dat enigzins overdreven is. 'L'Avventura' was in 1992 voor mij al dat mooie plaatje dat je altijd vergat om te draaien. En dat is ook zo gebleven. Vooruit! Zo vaak heb ik hier niet de kans om te schelden op dat woestijn zonder paard op een naam, dus geef ik lekker de schuld aan die zouteloze stoplap van America!

Maar nu lijkt het wel net alsof ik niet zo pro-Amerikaans ben. Dat klopt ook voor een gedeelte... Jegens America koester ik geen haat, het is de kortzichtigheid van muzieksamenstellers. Eigenlijk is 'A Horse With No Name' gewoon briljant! Drie jaar later bezong America als eerste het probleem van een erectiestoornis-door-overmatig-gebruik-van-anti-depressiva in 'Sister Golden Hair'. Zou ik bijna 'Tin Man' vergeten, geen hit in Nederland, maar wel een zeer fijn nummer. America verdween eind jaren zeventig even van het kompas om in 1982-83 een succesvolle comeback te maken in Amerika. Inmiddels gereduceerd tot een duo lieten de Yanks zich de gladde poprock van America wel smaken. In 1992 moet ik nog steeds weinig hebben van de jaren tachtig, over tien jaar leer ik pas echt dat decennium waarderen. Desondanks zijn er voor mij een paar uitzonderingen die altijd mogen. Eentje daarvan heet 'The Border' van America, de 615 uit mijn collectie. Voor dat nummer kun je me wakker maken! Het kán...?

Maar of ik nu vanaf morgen iedere dag 'L'Avventura' en 'The Border' op de radio wil horen? Nee, dank je. Maar nu vinyl weer in opkomst is, hoeft Hilversum niet meteen weer terug naar de singles en de elpees, maar zouden ze de computers wel weer kunnen vervangen door cd-spelers. Geef de discjockey zijn ambacht weer terug!

een illusie rijker!

Northern soul is een rare koehandel, dat heb ik hier al vaker geschreven. De constante zoektocht naar dat ene onontdekte nummer, temidden van demo's, promo's en acetaten. Singles van nauwelijks twee minuten die zeshonderd pond of meer moeten kosten, zijn binnen drie uren al van eigenaar verwisseld. En dan mag je hopen dat John Manship werkelijk zijn licht heeft laten schijnen over dat exemplaar en er niet eens naast zit, want anders heb je zojuist een kostbare kat-in-de-zak gekocht. Het is ook een scene die momenteel in een tweestrijd verkeert. Natuurlijk vierde het tussen 1971 en 1980 haar hoogtijdagen, Engelse deejays blijven nogal veel in die tijd hangen, waar deejays op het vasteland nieuwe wegen zoeken om de scene interessant te houden. In sommige gevallen krijgt Europa bijval van Engelse liefhebbers. Neem nu Soul Sam, een populaire discjockey in de scene en podcaster. ,,What the soul scene needs is some good soul music, no revolting pop stompers and the usual shite", aldus Soul Sam. Of hij wat dat betreft blij is met 'Crying Days Are Over' van The Illusions?

Deze plaat is niet zomaar een beetje nieuw! De laatste mix werd op kerstavond gedaan en een dag later lag de plaat al bij de BBC, waar deze 'prime time' een vuurdoop kreeg. Officieel is hij nog steeds niet uitgebracht en wordt ons, als verzamelaars, vooral opgeroepen om deze 'white label demos' te kopen. Het zou het collector's item van morgen zijn. Of de officiele release van de vinylsingle moet minder dan 500 bedragen, dan zou het zo kunnen zijn dat deze HIB-replica-promo's helemaal geen cent meer waard worden dan de tien Britse ponden die deze moet kosten. In mijn geval, lekker authentiek, een beetje kromgetrokken.

Dat de artiest óf producer korte banden onderhoudt met de BBC, mag duidelijk zijn. The Illusions zou een tijdelijke schuilnaam kunnen zijn voor een meer gevestigde artiest of groep of de producer is geen onbekende. Het HIB-label is een gimmick, de werkelijke plaat zal bij een andere platenmaatschappij verschijnen. Tot die tijd worden we in spanning gehouden. The Illusions lijkt vooralsnog de aanval op de 'nieuwe soulmarkt' vanuit de northern scene. Wie herinnert zich nog James Ingram? Die had in de jaren tachtig een paar hits. Zijn broer Luther schreef en arrangeerde rond 1970 achtergrondtapes voor Motown. In enkele gevallen werd zo'n ingespeelde tape niet gebruikt voor een liedje. 'Exus Trek' van omstreeks 1969 kwam midden jaren zeventig bovendrijven en is sindsdien een zeer gewilde track bij de deejays. Wie ook mag schuil gaan achter The Illusions, die heeft een damesgroepje een nieuwe tekst laten zingen over de bestaande 'Exus Trek' van de Luther Ingram Orchestra. Het resultaat is een Motown-stamper uit 1967, slechts twee-minuten-eenenveertig met een refreintje dat de rest van de dag blijft hangen.

Met deze productie hoopt het team datgene te bereiken wat Jasmine Kara vorig jaar nét niet lukte met 'Down In The Basement', namelijk het scoren van een northern soul-hit door de scene zélf. Natuurlijk mogen zowel 'Mercy' van Duffy als 'Tears Dry On Their Own' van Amy Winehouse tot de nieuwe northern soul gerekend worden. Overigens gebruikte de laatsts 'Ain't No Mountain High Enough' van Marvin Gaye & Tammi Terrell op exact dezelfde wijze als The Illusions doen met 'Exus Trek'. Zoals jullie op bijgaande afbeelding kunnen zien, is er nog helemaal niks bekend over de songschrijvers en producers, de reguliere single gaat zoals gezegd op een ander label verschijnen. Om de hype alleen maar groter te maken, wordt die ook angstvallig stil gehouden!

Maar de reacties vanuit de scene zijn hartverwarmend en terecht! 'Crying Days Are Over' is zondermeer één van de leukste northern soul-producties van de afgelopen vijf jaar. Authentiek genoeg om het te doen voor de Engelsen, met toch ook genoeg verfrissing om een Europees feestje op te zwepen! Zelf heb ik binnen 48 uren 'Crying Days' een huwelijk laten aangaan met 'You Hit Me' van Alice Clark, deze nummers klinken fantastisch na elkaar!

Morgen alvast de volgende aflevering van 20 Years Ago Today, zodat we volgende week vrijdag met de weekplate kunnen beginnen. Op 2 maart vieren we het tweejarig bestaan met een herpublicatie van een Sneeker Nieuwsblad-recensie uit maart 1992!

20 Years Ago Today: 613

Zaterdag 15 februari 1992. Ik had een paar dure weken achter de rug, waardoor ik niet aan singles was toe gekomen. Ik had immers in die twee weken een bliksemstart gemaakt als poprecensent bij het Sneeker Nieuwsblad, had in alle gauwigheid er niet aan gedacht dat daar waarschijnlijk een vergoeding tegenover zou staan en dus ging het zakgeld langzaam op aan het bezoeken van concerten. Een week na Margriet Eshuijs stond ik in het gitaargeweld van Kädävérbäk, die hun nieuwste cd 'live' opnamen in Het Bolwerk. Ik was een beetje boos omdat ik niet de beloofde gratis lp kreeg, maar die zou ik in 1996 alsnog krijgen. Voor de bewezen diensten! Op deze vijftiende staat me er iets van bij dat Ulanbator optrad in Het Bolwerk, maar ik had mijn keuze laten vallen op het concert van de Engelse band Walking Tall in Heeg. Ik was deze ochtend nog gewoon naar Joure naar de molenaarscursus geweest, ook al liep dat echt op zijn laatste benen. 'I gave it up for music', zoals Albert Hammond ooit zei. Maar ja, die zei ook dat hij een trein was...

Vanaf de molenaarscursus stak ik mijn hoofd even om de deur bij Sunrise en nam June Lodge mee voor een gulden. De single was toen kwalijk tien jaar oud, maar voor mij leek het een mensenleven. Deze plaat ademt de zomer van 1982, de laatste vakantie voor het zeskoppige gezin Louwsma en de laatste keer in Nunspeet. De campingliefde van zuslief raakte uit en dat was een perfect stuk tienerdrama. ,,Dan geane wy nei hús", zie ik heit nog zeggen. Ik heb gejankt en ik weet niet of dat eraan heeft bijgedragen, maar we hebben de vakantie gewoon afgemaakt. Ik had het haar dertig jaar later nog steeds niet kunnen vergeven als we daadwerkelijk terug naar Jutrijp waren gereden!

Het is grappig dat alleen wij, Nederlanders, deze zangeres bij haar voornaam kennen. June Carol Lodge is in Engeland beter bekend als J.C. Lodge. Een Londens meisje uit een huwelijk van een Jamaicaanse vader en een Engelse moeder. Als kind maakte ze de oversteek naar Jamaica. Ze werkte veel samen met de populaire reggae-producer Joe Gibbs en die vroeg haar in 1980 om een versie op te nemen van Charley Pride's 'Someone Loves You Honey'. U begrijpt het dus al, het liedje heeft zijn wortelen in de Amerikaanse country. De reggae heeft vele oplevingen gekend sinds het ontstaan van de stijl, maar die in de begin jaren tachtig was in Nederland de sterkste. Reggae-hits van velerlei pluimage waren hier goed voor goud, denk aan bijvoorbeeld het weerzinwekkende 'Go Deh Yaka' van Monyaka, maar ook tante June deed goede zaken. Joe Gibbs was echter iets 'vergeten', hij had namelijk nog wat Britse ponden moeten overmaken aan de oorspronkelijke schrijvers van 'Someone Loves You Honey', waardoor dezelfde Gibbs in 1983 al failliet werd verklaard. Lodge bracht evenwel nog een album uit en had met 'More Than I Can Say' haar tweede en laatste top tien-hit in Nederland. Dat nummer was origineel van Bobby Darin uit de vroege jaren zestig, maar had Leo Sayer in 1980 opnieuw de hitparade in gezongen. Hoewel Lodge gewoon doorgaat met opnames maken, zullen wij er geen last meer van hebben. In 2001 keert ze terug naar Engeland en neemt een album op vol country-klassiekers. Ze zou nog immer actief zijn in de muziek, maar ook als schilder en actrice.

Nog even terug naar 1992? Ik weet niet helemaal meer hoe het zat. Kwam Walking Tall nu wel of niet opdagen. Ik geloof van niet en dat dus The Stand als 'stand-in' mocht fungeren. Hans woonde in Jutrijp, dat schept een band, en ook de rest van de band kwam uit de directe regio. Ze hadden even daarvoor hun debuut gemaakt als Salmonella, maar dat had ze iets teveel kritiek opgeleverd. Tja, dan noem je je bandje The Stand. In Steenwijk, in het heden, is een metalbandje dat zich aanvankelijk Peter & De Pony's wou noemen. Zonder dat ik een noot had gehoord, was ik al 'fan'! Ze gingen zich toch maar Conspiracy Of The Possessed noemen. Ik had een sweater kunnen krijgen, maar heb hem geweigerd! Het heet nu weer anders, weer zo'n zouteloze metalnaam. Datzelfde had ik ook bij de naamswijziging van Salmonella in The Stand. The Stand was een pure coverband, voor een recensent dus niet echt interessant, maar wel omdat het regionaal was. Halverwege de avond kreeg ik bezoek. Cees Walinga! Hij vroeg of ik iets wilde drinken. ,,Meist best in pilske ha", zei hij met een knipoog toen ik om een spa vroeg. Cees kwam speciaal even langs om mij op te zoeken, want hij had nieuws: De redactie was dermate tevreden over de voorgaande twee stukjes, dat ik mocht blijven! Ik zou per stukje een onkostenvergoeding krijgen van... vijfentwintig gulden! Ik sloeg achterover. Vijfentwintig gulden! Een hoop geld voor iemand die zeven gulden zakgeld in de week krijgt.

En hier, lieve mensen, is dus dat snijpunt in 20 Years Ago Today: Vanaf dit punt kreeg ik meer geld te besteden en kon ik ook minder kritisch zijn bij het kopen van singles. Nummer 614 was weliswaar maar een guldentje, maar met zeven gulden zakgeld en geen cent meer, had ik die nooit gekocht! Toch blijft er in deze serie nog voldoende te genieten, dat garandeer ik jullie.

't falend eindje...

Zal ik eerst even terugkomen op vorig jaar? Toen stond hier, volgens de statistieken een ongelezen, briefje aan een meisje dat ik stiekem bewonderde. Welnu, ze heeft kort daarop verkering gekregen met een kerel van rond mijn leeftijd. Euh... noemen ze dit dan een gemiste kans? Ach, het strookt wel met mijn toekomstplan om voorlopig nog even 45rpm te blijven. Vlak voor kerst zag ik haar weer na een vrij lange periode. Ze had haar kapsel behoorlijk gekortwiekt, wat haar óók best stond... Tja, haar zal zelfs een hanekam nog goed staan. En, geloof het of niet, mijn buik deed toch weer grappige dingetjes toen ik haar zag. Ik had vandaag een dweilpauze willen doen, maar mijn Valentijnspoging van vorig jaar resumerend, heb ik een nieuwe aanpak gekozen. Vandaag stuur ik een dame op pad die eens flink gaat huishouden in bestaande relaties. Goede huwelijken moesten op deze bijzondere dag maar eens overhoop worden gehaald! Mijn geheime wapen heet Ann Peebles. Ik hoop voor haar dat het niet gaat regenen...

Ik wil er niet graag van beschuldigd worden dat ik hier aan sluikreclame doe, maar ongevoelig voor steekpenningen ben ik nu ook weer niet. Mijn internetprovider Hi heeft beloofd een tientje van mijn rekening af te trekken als ik in navolging van Al Green nog een artiest uit de Hi-stal zou onderbrengen in de dweilpauze. Waarvan akte, alleen is het met dooiweer een beetje lastig dweilen, bovendien ga ik het weer aansluiten van de hoofdkraan in Nijeveen even uitstellen tot nader orde. Ik hoop dat ik het afsluiten tijdig heb gedaan en de schade dus beperkt is, maar ook dat kan nog een dweilpauze opleveren?

'Gij zult niet echtbreken', wordt erg vaak verkeerd uitgelegd. De bijbel zegt niet dat je niet mag scheiden, het spreekt over het 'stoken in een goed huwelijk'. Precies datgene waarover Ann Peebles in 1972 een plaatje maakte. Ja hoor, de kluscard van Karwei mag weer opgeruimd worden. 'Breaking Up Somebody's Home' is typisch zo'n Hi-plaat, zangeres Ann Peebles was eigenlijk ook de vrouwelijke tegenhanger van Al Green. Zoals ik in de laatste dweilpauze al aangaf, kan ik beter tegen erotische damesstemmen dan tegen Al Green of Joe Berluck (om maar iemand te noemen). Toch kwalificeer ik Ann ook weer niet direct onder erotische stemmen, maar onder sensueel-met-klasse. Eigenlijk heeft mevrouw Peebles nog nimmer een slechte plaat gemaakt of deze moet instrumentaal zijn. Hoewel er weinig dames zijn die die eer ten beurt vallen, kun je me voor Ann Peebles gerust wakker maken! Ik hoop maar dat de wederhelften jullie goed in de watten hebben gelegd, want op Soul-xotica vinden jullie dames vandaag weinig steun...

Net als bij 'Let's Stay Together' en 'Here I Am' van Al Green, heeft ook Ann Peebles twee liedjes voor de eeuwigheid. 'I Can't Stand The Rain' is in 1978 de eerste hit voor Eruption, een discoproject uit de stal van Frank Farian. Als eind 1973 de Britse muziekjournalisten een rondje maken langs de gevestigde artiesten met de vraag wat hun favoriete plaat van 1973 was, komt John Lennon met een nogal exotisch antwoord: 'I'm Gonna Tear Your Playhouse Down' van Ann Peebles. Er is dan niemand die ooit van de plaat heeft gehoord. Dat Lennon hiervoor een goede neus had, blijkt wel als Paul Young in 1983 een gigantische hit scoort met het nummer. Peebles zélf is al jaren half-om-half met pensioen. In 1977 eindigde haar contract met de teloorgang van Hi, de platenfirma welteverstaan, buiten een enkele mislukte comeback (zoals in 1989) is het vrij stil rondom haar persoon.

Maar haar nalatenschap staat nog immer als een huis. Voor 'Breaking Up Somebody's Home' maak je gewoon ruimte in je set. Het is opvallend dat Britse exemplaren van deze single vrijwel allemaal in de afgebeelde demo-versie zijn. De mijne verkeert in absolute nieuwstaat en is voor drie pond daarmee een koopje? Ik kocht de single in een stevige partij northern soul en aanverwanten, maar toen ik deze zag staan en een stukje ervan hoorde, lag die al snel in het winkelwagentje. Ann Peebles is altijd goed en dit 'Breaking Up Somebody's Home' is daar andermaal een bewijs van. Zoals de rest van haar repertoire is het té rustig voor even flink beuken op de dansvloer, maar op zo'n dinsdagochtend bij een bakkie koffie en een mentholsigaret (we proberen ECHT alles!) smaakt dit naar meer. Meer Peebles, niet meer nicotine...

Waren we de rubriek al bijna vergeten? Morgen staat hier een kakelverse 20 Years Ago Today met de grootste hit van 1982. Zeg ik uit mijn hoofd, het was in ieder geval de ultieme zomerhit van dat jaar. Daarna gaan we de snelheid van 20 YAT even opvoeren, zodat ik ruimte krijg voor de dagplates. Voor de nieuwkomers: De week vóór de tweede verjaardag van Soul-xotica op 2 maart kies ik iedere dag een ultieme plaat met een dag in de titel. Vorig jaar waren dat: 'Op Woensdagmorgen' van Wim Kersten, 'Thursday Night' van Cuby & The Blizzards, 'Friday On My Mind' van The Easybeats, 'Saturday In The Park' van Chicago, 'Everyday Is Like Sunday' van Morrissey en ook een beetje 'Sunday Morning' van Velvet Underground en 'New Moon On Monday' van Duran Duran, afgesloten door de een Schijf van 5 dinsdagen. Dit jaar gaan we de mooiste zondagen uitzoeken. Morrissey valt, evenals bij de genoemde dagplates, af. Velvet Underground was enkel vertegenwoordigd met het hoesje als alternatief voor het crisishoofd van de Smiths-zanger, die mag dus meedoen, maar er zijn zat alternatieven. Als er nog eentje is die ik beslist niet mag vergeten, hoor ik het graag van jullie!

uit de jeukdoos: Gloria Jones

Gaat u maar weer zitten, lieve mensen. Dank voor deze staande ovatie! Gebak? Nee, natuurlijk niet! Van 24 februari tot en met 1 maart zet ik jullie dagelijks al een maaltijd voor, een heuse dagplate, daarna gaan we taartjes eten op de verjaardagsfuif en gaan we begin april nog even stil staan bij de hoeveelheid berichten. Wat is er aan de hand? Dit is het 700e bericht op Soul-xotica, maar ik doe liever 'iets speciaals' met 750 als jullie het niet erg vinden. Bovendien ga ik vandaag ook niet zomaar even een plaatje behandelen, maar is dit ook een heuse traktatie. Een plaatje dat al bijna vijftig jaar mensen over de hele wereld op de dansvloer houdt, wat van generatie op generatie wordt doorgegeven. Het plaatje zélf blijkt nogal prijzig, zelfs lelijke bootlegs uit de jaren zeventig en daarna gaan niet beneden de 20 pond de winkel uit, dus vandaar dat ome Soul-X hem nog niet kan draaien bij een optreden. Wél heeft hij hem op de 'Northern Soul Jukebox' en daarmee op zijn mp3-stickje staan. Dat is dus swingen in de Appie Heijn, van de diepvriesgroente via de deegwaren naar de chocoladerepen: 'Tainted Love' van Gloria Jones (1964).

Wie naar de geschiedenis kijkt van de zwarte dansmuziek ontdekt vanzelf dat heel veel grote hits 'midtempo' of daaronder zijn. Tamla Motown leek het alleenrecht te hebben op ritmische stampers. Die werden veel meer gemaakt, vaak ook uitgebracht door onafhankelijke platenmaatschappijen die op eenzelfde succes hoopten. Wat zij waren vergeten, is dat de eerste drie releases op Tamla allesbehalve een succes waren en dat Berry Gordy veel kostbare persoonlijke bezittingen als onderpand moest geven om een lening voor de vierde plaat voor elkaar te krijgen. Gelukkig voor Gordy werd dat wel de hit waarop hij had gehoopt, voor menig platenmaatschappij was het toen al afgelopen. De platen werden ingenomen door de bank en in bulkpartijen naar Europa verscheept. Omdat veel nummers, die inmiddels tot 'northern soul' worden gerekend, geen hits zijn geweest, doen sommige deejays opeens erg spastisch als blijkt dat de plaat wel op de hitparade heeft gestaan. Bij 'Tainted Love' bestond die twijfel niet, Gloria Jones' eerste solo-single uit 1964 flopte genadeloos, pas met de opvolger 'Heartbeat'(1965) kreeg ze erkenning.

'Tainted Love' vond echter in twee jaar tijd zijn weg naar het noorden van Engeland, waar de plaat uitgroeide tot een culthit. Gloria Jones werd betiteld als 'The Northern Queen Of Soul' en de mods dansten zich helemaal suf op het plaatje. Misschien wel gevolgd door 'Where Did Our Love Go' van The Supremes? Hoe dan ook, het is in deze tijd dat een jonge Marc Almond 'Tainted Love' hoort in een nachtclub. Hij zal in 1982 met zijn groep Soft Cell het nummer verder onsterfelijk maken.

De wieg van Gloria Richetta Jones stond ruim 66 jaar geleden in Cincinatti, maar als kind verhuist ze naar Los Angeles en is haar stem in 1959 te horen op 'It's A Blessing', een album van de gospelgroep Cogic Singers. Een andere zanger is Billy Preston. Hoewel Jones langere tijd lid blijft van de Cogic Singers, start ze haar eigen carriére in 1964 met 'Tainted Love', maar vooral 'Hearbeat' zal in Amerika haar naam vestigen. Gedurende 1965 toert ze heel Amerika door en treedt zelfs op in Disneyland. Rond 1968 gaat ze ook 'acteren' in musicals, ondermeer in 'Hair', maar dan ontmoet ze Pam Sawyer die haar binnenhaalt bij Tamla Motown. Jones en Sawyer zijn vanaf 1970 componisten/tekstschrijvers voor Tamla Motown, vooral Jackson 5 zijn gretige afnemers van hun liedjes. Ze zullen echter nooit de status van een Holland-Dozier-Holland krijgen. Even daarvoor, als Jones nog bij 'Hair' zingt, komt er een man in haar leven.

De enigmatische Marc Bolan is dan nog de helft van een folky duo met de naam Tyrannosaurus Rex, maar met ingang van het nieuwe decennium zou hij T.Rex worden. T.Rex zou even groot worden als de gigantische carnivoor. In 1972 wordt Jones voorgesteld om achtergrondvocalen te verzorgen voor T.Rex. Dan vinden Jones en Bolan elkaar ook op persoonlijk vlak. Nadat ze in 1973 bij Motown is weggegaan, sluit ze zich aan bij T.Rex. Ze heeft in 1968 een pianostudie gedaan, met nadruk op het werk van Bach, en dus kan ze naast haar gouden strotje ook de clavinet bespelen. Op 16 september 1977 is het stel, dat een zoontje heeft (Rolan Bolan), op stap geweest en hebben wel genoten van de wijntjes. Gloria bestuurt de Mini 1275 GT van Bolan totdat het voertuig contact maakt met een boom. Bolan is op slag dood, Jones overleeft ternauwernood. Omdat het stel niets op papier had geregeld, blijft Jones achter met tienduizend pond en verder helemaal niets. Ze is met Rolan terug gegaan naar Amerika en leeft momenteel in New Salem met haar kersverse echtgenoot Chris Mitchell. Haar laatste optreden was in 1984 met een reünie-album van Cogic Singers.

Die andere lolbroek met make-up en nepbloed, Marilyn Manson, bracht 'Tainted Love' naar de huidige generatie. De lijst van coverversies is dermate lang (de meest recente is volgens Wikipedia uit 2010 van The Scorpions, ik wil hem niet kennen!), dat 'Tainted Love' over vijftig jaar nóg wordt opgenomen. Met de fijne originele stamper van Gloria Jones stap ik graag de drempel over en ga op naar de 750!

Schijf van 5: hijgen

Moeten we nog wat kwijt over Whitney Houston? Natuurlijk! Hierbij zend ik mijn condoleances aan de badeend die getuige was. Ze was behoorlijk uitgecoked! Ach ja, laat dat dan het enige zijn. Ik geloof dat 'I Wanna Dance With Somebody' nog geheel per ongeluk tussen de kroegkneiters zit, ik kan me niet herinneren dat die ooit de draaitafel heeft gehaald. Ik heb een ander probleem. Ik doe al bijna een week mijn ontzettende best om te stoppen met roken en heb een electronische sigaret gekocht. Ontdek is zojuist dat ik het pakje met de adapter (hij moet om de 4 uur geladen worden middels een usb-lader)in De Buze is blijven liggen. Daar kan ik op zijn vroegst woensdag of donderdag terecht... Nu maar peuken tellen, de zwakke momenten ontdekken en ik overweeg nog even aan de mentholsigaretten te gaan om zo verder mijn gebruik te laten afnemen. Het zou zo'n stuk beter voor mijn conditie zijn als ik niet meer rookte. Als ik een sprintje heb getrokken sta ik immers zo te hijgen, dat ik met stip op zes in deze Schijf van 5 terecht zou kunnen!

Peter, onze man van de singlehoesjes, bracht het idee voor deze Hijgschijf aan. Hij kocht vorige week een eigenaardig plaatje: The Erotic Voice Of Joe Berluck. Nou, eerlijk is eerlijk, we hebben wel eens een betere erotische mannenstem gehoord. Neem nou Jan Van Veen of Barry White, waarschijnlijk beheersen die ook beter de Engelse taal. En dat kan handig zijn als je probeert een Engelstalig liedje te zingen. Hoewel, zingen? Nee, er mankeert van alles aan dit bizarre 'Forever' van Joe Berluck. Het stamt ergens uit de vroege jaren zeventig en zou een antwoord moeten zijn op 'Je T'Aime Moi Non Plus' en andere seksistische hits uit die tijd. Voor de novelty-waarde mag heer Berluck op vijf.

We hadden met gemak een Schijf van 50 kunnen maken, want er wordt wat afgehijgd en gekreund in de muziek. Er is echter maar eentje, die écht is en die mag vandaag op nummer 4. De Britse groep Man had in 1969 een Top 20-hit in Nederland, 'thuis' werd de plaat door de BBC in de ban gedaan en verscheen met een licht-gewijzigde titel ('Love') als b-kantje. Niet dat Man daarmee zat, de groep (grotendeels anoniem) deed toen en de jaren erna niets aan promotie en traden maar zelden op. Jaren later zou de groep een cultstatus krijgen. Nederland was al ietsje verder, hier had Phil Bloom haar natuurlijke lekkernijen al laten zien aan het volk en dus kwam 'Erotica' eind 1969 tot een zeventiende plaats in de Top 40. De 'zangeres' was de vriendin van één van de leden en haar orgasme werd niet 'gefaked'! Daarom mag die op vier.

Er staat me iets van bij dat ik de cd 'St. Pauli Affairs' hier in oktober/november 2010 nog eens onder handen heb genomen. Vreemd als het mag klinken, het is één van mijn ultieme favoriete cd's. Het schijfje bevat 'groovy' muziekjes uit Hamburger Reeperbahn-films uit de periode 1967-72. Daar verwacht je een hoop gekreun en gezucht in, maar dat valt reuze mee. De enige die wat erotische 'zang' kent is notabene 'Lesbische Nummer' van Peter Thomas. Eigenlijk had ik 'Christine' van Miss X hier in gedachten gehad, maar die ga ik binnenkort vereren met een heus bericht. Er zit namelijk een zoekplaatje in en misschien lukt het, met zoveel bezoekers als nu, wel om die eens boven water te krijgen. Vanwege dat compromis gun ik Peter Thomas een derde plaats in deze Schijf, ook al heeft hij veel betere film- en reclame-muziek geschreven.

Liefde is... Je geliefde herkennen aan het kreunen? James White krijgt een telefoontje, hij neemt op en hoort iemand kreunen. Ineens herkent hij het geluid. Dat moet Stella zijn! Of eigenlijk is het Lydia Lunch... Als je die twee samen in een plaat zet, gaat het gek worden. White laat zijn saxofoon weer scheuren en de rest van het gezelschap doet ook weer niet zo zijn best om harmonieus te klinken. 'Housemuziek maakt jongeren kapot', las ik gisteravond op een t-shirt van een houseparty-bezoeker. Ik weet niet of de combinatie van White en Lunch jongeren kapot maakt, de muziek lijdt er in ieder geval stevig onder. Dit merkwaardige duo staat deze week op twee met 'Stained Sheets' uit 1978.

In mijn geboortejaar was het opeens geoorloofd om flink moeilijk te doen in een popsong. Eric Carmen speelde leentjebuur bij Rachmaninov voor zijn vijf minuten-drama 'All By Myself', Barry Manilow kon niet met zijn vingers afblijven van Chopin toen hij 'Could It Be Magic' schreef. Prelude in C-mineur, opus 28, nummer 20. Alleen waren Frederic en Barry niet zo goed in het schrijven van hijgmuziek en dus moesten ze dat overlaten aan ene mevrouw Gaines. Donna was in de begin jaren zeventig kortstondig getrouwd met een Duitser genaamd Sommer en had daar haar artiestennaam aan over gehouden. Ik heb het nu niet terug kunnen vinden, maar Barry Manilow had destijds flink de balen van Donna's licht-erotische beleving van 'Could It Be Magic'. Haar gezucht in de brug klinkt zelfs na 35 jaar nog vulgair. Bovenal roemen we natuurlijk Chopin voor die onverwoestbare melodie en de heren Moroder en Bellotte voor de vlakke disco-beat. De verdiende nummer 1 in deze hijgschijf is 'Could It Be Magic' van Donna Summer uit 1976.

Volgende week wil ik eens op oorlogspad en zoek liedjes met 'oorlog' in de titel. Misschien ook leuk om alvast over na te denken, over twee weken zitten we weer in de dagplates en wil ik zondag een Schijf van 5 onvergetelijke zondagen doen. Die zijn er een hoop, maar welke mogen we nu beslist niet vergeten?