woensdag 31 december 2014

Fijn 2014



Fijn 2014,

Ik heb weken nagedacht over welke aanhef ik zou gebruiken voor je afscheidsbrief. Een jaar geleden luidde het 'Lief 2013', maar dat is bij jou niet helemaal op zijn plaats. Niet dat je een jaar van rampspoed bent geweest, maar toch heb je me een paar maal tot waanzin gedreven. Eigenlijk kun je daar niet zoveel aan doen en uiteindelijk is het ook wel weer goed gekomen, maar het is met name in mei en juni even pittig geweest. De geestdrift van 2013 heeft in 2014 plaats gemaakt voor vermoeidheid. De vele fietskilometers staan daar haaks op, maar ik heb een aantal kopzorgen gehad die zich nu op een positieve wijze aan het ontwikkelen zijn. Hoewel ik jaren geleden heb afgeleerd om me zorgen te maken over de toekomst, gaat het vanaf eind oktober toch wel spannend worden. Het werk loopt, zoals dan verwacht, eind december af. Ik heb een illusie om verder te kunnen in het radiowerk, maar helaas blijft dat vooralsnog een hobby. Wel een hele fijne hobby, eentje waaruit ik zoveel energie put dat het me doordeweeks op de been houdt. Het is nu vier uur en een kwartier 'morgen' en ik glijd gelaten 2015 binnen. De radio-uitzending is fantastisch geweest (hoewel mijn stem nog wel een beetje schor is van het griepje van afgelopen weekend). Ik wil twee weken pauze houden om het huis weer eens iets op orde te brengen. De grootste ontwikkeling in 2015 die ik tegemoet kan zien is dat vanaf mei mijn huis zal worden gerenoveerd. Verder hoop ik dat ik passend werk kan vinden. Niks om zorgen over te maken, gewoon afwachten.

Het gevoel voor jou, 2014, mag boekdelen spreken uit de Schijf van 14. Niet vijf hoogtepunten, maar 14 en dan nog enkele dagen en momenten die ik niet heb genoemd. Lief ben je niet altijd geweest, je gaat als een fijn jaar de herinnering in. Misschien zal ik nog eens aan je terug denken en zal je het jaar zijn waarin 'Rather (would) Be'. Net als in het liedje van Clean Bandit, dat voor mij het jaar 2014 in een notendop is. De elektronische beat als synoniem voor het gangetje waarin het leven zich voortbeweegt, de synthesizer-klanken de zon die menig dag doet opfleuren en de violen voor de hoogtepunten die de sleur zo mooi kunnen onderbreken. Daarom is het hoesje van 'Rather Be' van Clean Bandit & Jess Glynne de illustratie bij deze brief.

Het gaat je goed 2014!

dinsdag 30 december 2014

Schijf van 14



Ik moet bekennen dat ik dit al weken van plan ben, maar nog nooit heb nagedacht over kandidaten. Zojuist zou ik 'wel even' een Schijf van 5 uit de losse pols schrijven. Mijn manier van blog schrijven is eigenlijk hardop denken. En zo herinner ik op papier opeens wat voor schitterend fietsjaar 2014 is geweest. Ik denk eerst nog aan een mini-Schijf van fietstochten als extraatje in dat bericht, maar herinner me opeens ook een gebeurtenis die niet meer in de Schijf van 5 past, maar die tóch genoemd moet worden. Ik schrap het hele verhaal en neem even vrijaf. Ik laat het jaar nog eens de revue passeren en maak een paar aantekeningen. Als ik ze daarna tel, kom ik precies op 14 uit. Nou zeg? Vooruit, we doen een Schijf van 14 over de 14 mooiste momenten uit 2014.

14. 20 april
Eerste Paasdag. Volgens het KNMI de beste van de twee Paasdagen en ik ben ambitieus. Toch beslist mijn lichaam dat er gerust moet worden en ontwaak halverwege de middag. Het weer is dermate mooi dat ik het nog wel even moet genieten. Ik fiets via Steenwijk naar de Lindevallei bij Wolvega. In Wilhelminaoord twijfel ik even. Op zichzelf heb ik nog flinke fietsbehoefte, maar het begint ook al te schemeren. Verstandig worden doen we later en dus fiets ik nog maar een heel stuk om. Deze zondagavond heeft iets surrealistisch voor mij, de fietstocht zélf is niet heel bijzonder.

13. 9 maart
Ik heb de avond ervoor een zeer geslaagde Vinyl Countdown gedaan en deze helpt me deze zondagmiddag op weg. Ik ben wederom ambitieus. Zwolle moet het keerpunt worden en ik heb de route al in gedachten. Ik ontdek die middag het dorp Belt-Schutsloot. Vaak van de plaats gehoord, maar nog nooit geweest, terwijl het slechts vijftien kilometer van mijn huis is. Zwolle blijkt te hoog gegrepen, want het veer tussen Zwartsluis en Genemuiden gaat pas na 1 april in de vaart. Later zal ik dat nog eens doen. Dan wil ik de NAP naar Zwolle doen, maar stuit ook daar op wegomleggingen. Een beetje teleurgesteld maak ik er iets anders van, maar... het is wonderschoon weer en het luidt voor mij de zomer in. Als ik 'Rather Be' van Clean Bandit hoor, gaan mijn gedachten terug naar dít weekend.

12. 11 juni
Een hele bizarre fietstocht. Ik wil al maanden weer eens naar de kringloop in Rouveen. Ik ben daar in 2011 voor het laatst geweest. Deze middag schiet het me opeens te binnen, maar het is al laat. Ik spring op de fiets en spurt naar Rouveen. Ik mis de afslag, hoewel de kringloop daar ook al jaren niet meer zit, en verleng de fietstocht dan met Nieuwleusen, Dedemsvaart, Linde, Zuidwolde en Staphorster Bos. Het is schitterend fietsweer en mijn conditie is nog nooit zo geweest als op dit moment.

11. 21 september
Vorig jaar stond ik plaatjes te draaien bij het concert van Cartoon Violence en die avond is in de Schijf van 5 over 2013 gekomen. Twee jaar geleden heb ik ook dit weekend gevierd. Dit jaar is het vijf jaar na 20092009 en moet het zeker gevierd worden. Eerst met de fiets in de trein naar Coevorden. Ik wil daar het eindpunt zoeken van de Nederlandse Vechtdal-route, maar die blijkt niet meer te bestaan. Wel vind ik al snel de connectie met de Saksenroute naar Enschede. Dat is van Ane tot Ommen gelijk aan de NAP. Beetje jammer. Dan begint het avontuur weer, maar de fietstocht is me té rechttoe rechtaan. Na Ootmarsum wordt het weer even leuk, maar dan begint ook de tijd te dringen. Enschede zal ik niet halen, maar Oldenzaal is ook al een mooi resultaat!

10. 26 december
De kerstdagen breng ik volgens traditie door bij de familie. Eerste Kerstdag eten moeder en ik bij mijn zus in IJlst, Tweede Kerstdag ben ik alleen met haar. Begrijp me niet verkeerd, ik heb altijd zielsveel van mijn moeder gehouden, maar toch kan ik merken dat ik die momenten samen met haar steeds meer ga waarderen. Vandaar dat ik hier dan ook voor Tweede Kerstdag kies, ook al word ik niet fitter naarmate de dag vordert. Ik neem zelfs een bus eerder naar huis omdat ik ga verlangen naar mijn bed.

9. 19 februari
Een fietstocht naar de polder had ik in februari niet in deze Schijf gedacht, toch heeft het achteraf betekenis voor mij. Het is de laatste lange fietstocht op mijn oude fiets. Niet dat ik daar sentimenteel over ga doen. Het gevoel na de fietstocht is niet erg daverend, maar het gevoel dat ik nu krijg, maakt dat het op 9 staat. Het is een kille februari-woensdag met vrij veel wind en afwisselend zon en regenbuien. Het komt niet heel vaak voor dat ik naar de polder wil fietsen en als het gebeurt, dan moet ik het ijzer smeden als het heet is. Dat is deze dag. De volgende keer wellicht maar weer met de bus, want er is niets meer deprimerend dan fietsen tussen Vollenhove en Luttelgeest.

8. 16 november
Na afloop van The Big One 2 in 2013 roep ik uitbundig dat ik dit jaar erbij zal zijn. Het uitstapje naar Watford moet een ouverture worden, maar is mede-bepalend dat ik ook dit jaar niet Parkdean Sanford zal halen. Ik heb mezelf al wel aangeboden als 'back-up', zonder dat ik weet wat het precies gaat inhouden. Een paar weken van tevoren wordt de zaak beklonken: Vrijdag, zaterdag en zondag een ontbijtshow van twee uren, iedere dag een show aan het einde van de uitzending vanaf Parkdean Sanford en, waar nodig, ingrijpen als ze de connectie verliezen. Big One 3 wordt voor mij een marathon, maar wel eentje die zéér de moeite waard is geweest. Als ik zondag 16 november 's avonds 'uit de lucht' ga, huil ik een zakdoek vol. Hoewel het best trekt om The Big One in het echt mee te maken, wil ik bij deze volgend jaar wel weer 'back up' doen!

7. 2 april
Beter bekend als 'Het ge-Vecht tegen de drank'. Ditmaal heb ik in gedachten om het 'verloren' stuk van de Vechtdal nog eens te fietsen: Van Ommen naar het eindpunt in Zwolle. Voorbij Linde zie ik Gramsbergen op een handwijzer en ben vlug bereid. Ik fiets naar de kruising in Ane (achteraf gezien tegenwoordig het eindpunt van de Nederlandse Vechtdalroute) en ontdek in de buurt van Ommen dat ze de route hebben verlegd. Het is maar goed dat ik niet rechtstreeks naar Ommen ben gefietst, want ik had de route nóóit gevonden! Het is rond vijf uur als ik aan de rand van Zwolle sta en besluit meteen maar terug te fietsen. De NAP over Hasselt wel te verstaan. Het koelt op de avond af en ik heb hem vlak voor Meppel best hangen, maar kan terugkijken op een prachtige fietstocht (en de eerste uitgebreide tocht op de 'nieuwe' fiets).

6. 13 april
Ik heb collega-radiomaker Buzz al weken geleden beloofd zijn show op deze zondag waar te nemen. Dat is van vijf tot zeven 'onze tijd'. Dan blijkt dit weekend opeens prachtig weer te worden en krijg ik spijt van deze toezegging. Gelukkig ontwaak ik erg vroeg op deze morgen en spring meteen op de fiets. Via Diever langs de bollen naar Dwingeloo en over Havelte terug. Een ijsje bij de Italiaanse ijssalon in Havelte om de mooie dag te bezegelen.

5. 28 september
De tijd dat ik iedere drie weken een glimp zag van Willemijn ligt ver achter ons. Ik moet concluderen dat we elkaar slechts tweemaal hebben gezien dit jaar. Natuurlijk staat zo'n moment in de top vijf! Op de eerste maandag in het nieuwe jaar eten we samen pizza in Steenwijk en zit ik vol van mijn uitstapje naar Watford van een week later. Dit weekend is eigenlijk het plan dat ik met de fiets in de trein naar Leiden ga en dat we daar gaan fietsen. Tussen Meppel en Zwolle rijden dat weekend bussen in plaats van treinen en dus gaat dat laatste niet door. Helemaal niet erg! We gaan vanuit Leiden met de bus naar Noordwijk en wandelen naar Katwijk. Dan over het strand terug naar Noordwijk. Het is het staartje van de zomer. Omdat we het erg 'rustig aan' doen, blijft niet meer tijd over om uit eten te gaan. Ik heb die avond immers nog een Vinyl Countdown te doen en deze zet ik in het teken van 'het strand'. Een hilarische uitzending tot gevolg.

4. 3 juli
Mijn motivatie ten opzichte van het werk is wel eens ver te zoeken geweest. Het vooruitzicht om uren door te brengen in 'stom productiewerk' doet me soms 'spijbelen', zoals deze donderdagmiddag. Het is Donderdag Meppeldag in Meppel, maar ik kan geen zwart schijfje plastic vinden. Ik wil platen! Waarom gaan we niet naar Diskid in Zwolle? Het idee is zo geboren en ik spring op de trein. Bij Diskid doe ik ouderwets boodschappen. Hij heeft geen pinautomaat in de zaak en dus moet ik een eind lopen. Het is zinderend heet en ik moet een ijsje halen op de terugweg. Als ik de zaak uitkom, begint het iets te regenen en te onweren. Daar hebben ze in Meppel in Nijeveen helemaal geen last van gehad.

3. 24 augustus
De vakantie duurt vanzelfsprekend langer dan een dag, maar als ik een dag moet kiezen? Dan wordt het de zondag. Qua weer misschien wel het beste. Ik heb steeds de mazzel om in de buurt van beschutting te zijn bij regenbuitjes. Deze dag kenmerkt zich ook als de eerste dag dat ik 'durf' te fietsen in de heuvelachtige omgeving. Ik schakel dat het een lieve lust is en pak menig helling zonder te lopen. 's Avonds heb ik energie over en wandel nog maar even over Slenaken en de Schilberg.

2. 12 maart
Bij nummer 13 kwam het al even ter sprake: Het is in deze tweede week van maart werkelijk schitterend weer! In Watford zelf is het niet besproken, maar ik neem het besluit de woensdag ná het weekend: Ik meld me aan als vrijwilliger voor de Specialized-kalender. In mijn nakie natuurlijk, want zo hoort dat bij een kalender voor een goed doel. Het vinden van een fotograaf blijkt niet zo moeilijk: Ik ken een vakfotograaf, maar weet niet of die een naakte man wil vastleggen op de plaat. Wim heeft nergens problemen mee en op 12 maart fiets ik naar Diever voor de fotoshoot. Naakt poseren betekent dat er het nodige werk vooraf is, want ik ben nog in de 'wintertooi'. Zwaar behaarde benen lijken stoer op de fiets, maar voor een kalender niet gewenst. Ik voel me zó schoon als ik naar Diever fiets en dan moet ik ook nog oppassen: Bij de geringste inspanning breekt het zweet uit en dat wil ik voorkomen. De shoot zelf gaat van een leien dakje. Ik vier het met een fijn fietstochtje terug en eet een Italiaans ijsje in Havelte. Dat daar per ongeluk een scheut likeur in zit (bloedsinaasappel-ijs), boeit me niet. Ik roep even uitbundig 'proost' en eet door... Volgens Wim is bij kinderen de eerste foto altijd de beste omdat ze dan geconcentreerd zijn. Bij volwassenen is de laatste foto de beste. Dat klopt in mijn geval, want de laatste heeft de kalender gehaald. Overigens is iets in de opzet verandert bij die kalender. Na mijn fotoshoot ligt opeens de nadruk op het 'uitbeelden' van een Madness-liedje en is 'suggestief naakt' niet meer aan de orde. Verder nergens niet om, maar een man die in spijkerbroek, t-shirt en schoenen op een bar vol Madness-spullen ligt? Ik ben één van de drie heren die het heeft aangedurfd!

1. 11 januari
Zo duidelijk als dat de vakantie in De Steeg hét moment van 2013 moest zijn, zo duidelijk moet dat dit jaar het weekend in Engeland zijn. Ik krijg kippenvel bij de foto. Ik heb daar op zondagmorgen 12 januari gelopen en het is dan net zo zonnig als op de foto! Het is een mooiere foto dan de winkelstraat in Borehamwood of een foto binnen in Watford, maar toch kies ik voor zaterdag 11 januari als uitschieter. Die dag krijg ik uit het niets het vakantiegevoel te pakken. 's Ochtends platen kopen in Borehamwood, 's middags door de weilanden en onvermijdelijke blubber, 's avonds een lekkere maaltijd en radio luisteren in de bed & breakfast. Zondagmorgen zijn mijn schoenen weer schoon en heb ik een paar uren tijd te doden. Ik wil lopen, maar geen 'public footpath' ditmaal. Ik moet op het asfalt blijven. Ik loop links op de foto. Ik denk dat de weg de heuvel afgaat en kruist met een weg terug naar Radlett. Dan een doodlopende weg naar links met een portiershokje. Recht voor mij een weiland met een hek. De portier legt uit dat ik het hek over moet en dan het riviertje over moet. Ik zucht en klim over het hek. Twintig minuten later roep ik alle goden aan als ik weer tot mijn enkels in de drats sta. Maar weer terug naar Radlett en opnieuw kisten poetsen. De klei van Radlett heeft evenwel nog weken onder mijn zolen gezeten. Bijna een jaar geleden en misschien doe ik over twee weken nog een kleine terugblik. Dit is hét ultieme weekend van 2014.

Week Spot: The Kaldirons



De hoogst genoteerde non-Week Spot in de Top 100 van dit jaar. Dat is de plaat die dit 1750e bericht mag sieren. Ik heb het de afgelopen dagen al een beetje prijs gegeven, in navolging van Wildflower zet ik mezelf weer even schrap voor een moeilijk verhaal. Over het platenlabel is alles bekend, maar er is praktisch geen informatie meer voor handen over The Kaldirons. De groep heeft een paar jaar geleden een interview gegeven, maar de link daarvan is verlopen. Dat interview is trouwens ook jaren nadat Numero de catalogus van Twinight Records in kaart heeft gebracht. Zonder Numero was ik namelijk ook nooit in contact gekomen met deze Week Spot, de single uit mijn collectie is eveneens de heruitgave. De Week Spot van de eerste week van 2015 is de nummer 5 uit de Blauwe Bak Top 100: 'To Love Someone' van The Kaldirons (1970).

Howard Bedno en Peter Wright staan beide in 1967 aan de wieg van Twinight Records. Ze hebben hun kind dan de naam Twilight gegeven, maar na drie maanden blijkt reeds een ander label met die naam te bestaan. Later komt E. Rodney Jones het duo vergezellen als zakenpartner. Toch verschijnt Jones' 'R&B Time' niet bij Twinight. Het zou het label een extra hit hebben gegeven, want voor een label uit Chicago presteert het onder de maat. Kort gezegd heeft Twinight het meeste succes te danken aan Syl Johnson. Deze rhythm & blues-gigant scoort zijn eerste hit in 1967 met 'Come On Sock It To Me' en dat is eveneens de eerste hit voor Twinight. Johnson's 'Is It Because I'm Black' uit 1969 is zijn tweede en laatste hit voor Twinight. Het nummer handelt over de eeuwige strijd tussen wit en zwart. 'Different Strokes' uit 1968 is een opvallend nummer dat later geroemd zal worden om zijn 'breaks'. Hoewel Twinight uit Chicago komt, neemt Johnson steeds vaker op in de studio van Hi van Willie Mitchell in Memphis. De hits vallen tegen en dat is wellicht te wijten aan de matige distributie. Het kost Mitchell totaal geen moeite om Johnson bij Hi te halen. Daar scoort de man in de vroege jaren zeventig zijn grootste hits.

Het vertrek van Johnson is feitelijk de doodsteek voor Twinight, dat twee jaar later op zijn gat ligt. The Notations en Renaldo Domino zijn de andere twee die iets van een hit weten te scoren, Domino's succes beperkt zich tot de 'Chicago R&B'. Het overzicht van het Twinight-werk van Numero laat zien dat dit niet heeft gelegen aan de muziek. Gisteren heb ik The Perfections behandeld, een groep met plaatjes die aan perfectie grenzen. Dat geldt eveneens voor The Kaldirons, een groep die slechts één single voortbrengt. In de administratie van Twinight is het 'de grootste flop', er verlaten slechts 500 exemplaren het pakhuis. Dat is ook de reden waarom een origineel tegenwoordig onvindbaar is. 'To Love Someone' is het prijsnummer van de single, maar staat vreemdgenoeg weggestopt op de b-kant.

Jimmy Jones is de man die alle krediet krijgt toegezwaaid op het gebied van songschrijven en productie. In Chicago zélf een grote naam, maar niet te verwarren met de hitzanger uit de vroege jaren zestig ('Good Timin' en 'Handy Man') of de jazzpianist. Soul laat zich lastig mengen met strijkers. Al gauw zit er door het orkest teveel drama in een plaat en gaat het ten koste van het 'leed' van de zanger. Jimmy Jones is iemand die de kunst tot in de puntjes beheerst. De zanger is nog niet ingevallen of Jones heeft met het intro duidelijk gemaakt dat het een nummer van epische proporties is. Hoewel... Jimmy Jones? Jones heeft dan al gewerkt met Syl Johnson, maar Numero zélf noemt in haar introductie van The Kaldirons Marcelles Burke als de manager, producer en arrangeur van de nummers op de single. De heruitgave noemt alleen Jones. Hoe dan ook: 'To Love Someone' is de b-kant van het minder interessante 'You And Me Baby' en is daarmee een doodgeboren kind. Twinight heeft eveneens de pech om een favoriet te worden op de 'Lunar Rotation'. Zo wordt de nachtprogrammering van de radio genoemd. De plaatjes die worden gedraaid zijn persoonlijke favorieten van de dj's die het overdag niet kunnen draaien óf er is een speciale afspraak gemaakt met de platenmaatschappij. Hoe het ook zij, het merendeel van de Twinight-singles is anders niet dan in het holst van de nacht te beluisteren.

Voor The Kaldirons eindigt het verhaal even snel als dat het is begonnen. Het maakt een tweede single voor Twinight onder de naam Final Solution. Als Numero tien jaar geleden huiswerk doet, herinnert Burke alleen de voornamen van het kwartet: Ronnie, Daryll, John en Allen. 'Twilight's Lunar Rotation' verschijnt in 2007 als een dubbel-cd en een box van reproducties van de singles. De heren Kaldirons weten daar op dat moment nog niet van af. Pas twee jaar later worden de 'boosdoeners' dan toch gevonden en dat loopt uit op een eenmalige reünie in 2009.

De Schijf van 2014 heeft weinig met een directe plaat te maken en dat geldt eveneens voor de 'afscheidsbrief aan 2014' van morgen, dat betekent dat 'To Love Someone' van The Kaldirons vandaag de muzikale slotnoot van 2014 mag voeren. Ik zou bijna zeggen dat ik ze niet mooier heb dan deze, maar wees maar gerust... Oók 2015 gaat weer een fantastisch jaar worden als het komt tot muzikale ontdekkingen!

maandag 29 december 2014

Singles round-up: december 3



'Change of plan'. Ik zou vandaag een Schijf van 5 over mijn momenten in 2014 doen, maar daar gun ik mezelf nog 24 uur extra voor. De reden waarom ik de Singles round-up alsmaar heb uitgesteld, is 'Woman In The Ghetto' van Marlena Shaw die ik gisteravond in de Top 10 heb genoemd. Op maandag wordt geen post bezorgd, dus waarschijnlijk dat die single morgen of woensdag binnenkomt. Eerst zou ik de single in deze Round-up hebben opgenomen, maar ik heb het afgelopen weekend opnieuw enkele singles gekocht die ik rond het weekend hoop te kunnen ontvangen. Marlena schuift in dat geval door naar de eerste Singles round-up van het nieuwe jaar. Vandaag aandacht voor zes plaatjes die al een tijdje binnen zijn en waarvan enkele zijn uitgegroeid tot dagelijkse rituelen.

* Carolyn Leacock & The Outfit- Just As Long As We Have Love (Barbados, Carisam, 1974)
Ik begin vandaag met de plaat waarvan ik even heb gedacht dat ik hem nooit zou kunnen vinden, toen opeens een exemplaar tegenkwam die vervolgens Nijeveen niet wilde bereiken. De 'invalbeurt' voor de vrijdagavond na mijn vakantie is al weken bepaald. Mijn Duitse collega-radiomaker heeft een optreden op een festival in dat weekend en kan dus niet haar show doen op vrijdagavond tussen twaalf en twee. Ze draait voornamelijk obscure reggae in haar show, iets dat ik niet kan 'vervangen'. ,,Doe maar wat je wilt", is haar oordeel. Ik besluit een 'relaxte' show te doen met 'easy' muziek uit alle windstreken. Om haar vaste publiek niet helemaal teleur te stellen, stop ik wat klanken van Barbados erbij in. De show heet 'Midnight Blue', genoemd naar het nummer dat ik van Wendy Alleyne wil draaien, en ontdek dan op Youtube een kanaal met 'spouse'-muziek: De kruisbestuiving van reggae en popmuziek van Barbados. Dan hoor ik dit en mijn mond valt wagenwijd open. De single staat meteen op mijn verlanglijst en blijft daar totdat ik eind oktober de plaat op Discogs zie. De koop is snel gesloten en hoewel ik wantrouwend ben geweest naar de verkoper toe, blijkt dat de man zich aan zijn woord heeft gehouden en de posterijen 'gewoon' zes weken hebben uitgetrokken om de single te bezorgen. De staat van de plaat is boven verwachting, zelfs beter dan die op Youtube. 'All good things come to those that wait'. In geval van Carolyn Leacock zijn dat ware woorden!

* Lonette- Veil Of Mystery (US, M-S, 1968)
Weer zo'n verhaal als bij Debra van gisteren: Een 'eenzame' meisjesnaam en een mysterie samengepakt in één single. Ik luister een stukje naar 'Veil Of Mystery' en acht hem interessant genoeg om een bescheiden bod te doen. Na het weekend, de veiling is nog in volle gang en ik ben even overboden, ontdek ik dat de b-kant van deze Lonette veel meer in trek is. Als ik 'Stop' heb gehoord, zet ik idioot hoog in en haal hem op een sokken binnen. Nog steeds wel een eind beneden mijn maximum, maar niet bepaald een 'goedkope' single. Lonette zélf is echter niet een heel groot mysterie. Lonette kennen we beter als Lonette McKee. In 1974 maakt ze een elpee voor Sussex en acteert sindsdien in tal van televisieprogramma's. Omdat 'Stop' binnenkort Week Spot wordt, ga ik het verhaal dan uitgebreid doen. Deze single is dubbelzijdig een winnaar. 'Stop' is erg opvallend, maar 'Veil Of Mystery' is niet minder mooi. Typisch zo'n single waarvan het me niet zou verbazen dat we volgend jaar december beide kanten in de Top 100 tegenkomen.

* Barbara Lynn- This Is The Thanks I Get (US, Atlantic, 1968)
Een pijnlijk verhaal. Northern Soul is slechts een vage term, want ook deze van Barbara Lynn wordt tot de Northern gerekend terwijl het nummer eigenlijk té traag is om mee te komen met de 'stormers'. Het mag desondanks worden gerekend tot één van Lynn's betere singles: De soul druipt van deze plaat. Hij staat al een tijdje op mijn zoeklijst, maar het is me opgevallen dat er 'gejaagd' wordt op deze plaat en dat prijzen snel voorbij de twintig pond gaan. En dat is mij nét even te gortig, want het is echt wel een 'rustpauze' in een soul-set. Een maand geleden begin ik dan toch eens actief rond te kijken voor een exemplaar. De meest voorkomende exemplaren zijn 'VG' en dat is érg minimaal. Ik ken deze van Barbara Lynn van een mp3 met een enorme ruis. Amerikaanse Atlantic-persingen uit de late jaren zestig zijn daar vatbaar voor. Dan zie ik deze! Acht dollar is doorgaans té weinig voor een exemplaar van deze single, maar de verkoper schrijft dat de plaat 'ondanks vele kraakjes moeiteloos speelt zonder al teveel bijgeluiden'. Kraakjes en onschuldige tikjes kan ik prima mee leven, zolang het geluid 'schoon' is. Ik koop de single en met de verzendkosten wordt dat een grapje van vijftien euro. Dan arriveert de plaat... Het (zachte) intro klinkt zoals die hoort, maar dan de eerste harde aanzet van Lynn en ik schrompel ineen. Geen bijgeluiden? Man! Het ding is finaal afgedraaid en barst van de 'distortion'. Ik neem de acht dollar als risico, als ik de plaat moet terugsturen ben ik ook de verzendkosten kwijt en geef de verkoper een 'positief' voor communicatie. ,,Ik heb de plaat optisch beoordeeld", zegt hij. ,,Hoe weet je dan dat-ie probleemloos afspeelt?". Nog steeds geen antwoord. Ach, ik kan relativeren... In het begin heb ik nog wel eens een té slechte plaat voor teveel geld gekocht, de laatste jaren valt het mee. Ik heb even getwijfeld bij een exemplaar met geluidsclip in absolute nieuwstaat, die zou vijfendertig euro moeten kosten (inclusief verzending), maar... ik denk dat ik een experimentje ga doen. Op Youtube demonstreert iemand hoe die met houtlijm krassen van een plaat kan verwijderen. Ik wil dat met deze van Barbara Lynn gaan doen. Baat het niet, dan schaadt het niet. De plaat is nu ook nauwelijks het aanhoren waard...

* Patty & The Emblems- Mixed-Up Shook Up Girl (US, Herald, 1964)
Onze standbeeld-helden komen zo nu en dan om het hoekje kijken en nu ook weer. Dit kan wel eens de eerste plaatopname zijn geweest waar Leon Huff van het duo Gamble & Huff aan heeft meegewerkt. Het is allerminst een waardevolle plaat. Ik heb hem voor het startbedrag van zes dollar en ook beneden die prijs kun je een exemplaar bemachtigen. Toch is de plaat bij een groeiende schare volgelingen uitgegroeid tot een favoriet. Stiekem hopen we dat de grote dag eens zal aanbreken voor deze plaat, niet uit winstbejag, maar omdat de plaat het zó verdient. Voor mij staat 'Mixed-Up Shook Up Girl' op eenzelfde hoogte als 'Tower Of Strength' van Gloria Lynne, dat al wel een status heeft bereikt in de voorbijgaande jaren. Nog een plus-puntje: De meeste 'goedkope' exemplaren van deze single hebben een zwaar leven achter de rug. Mijn exemplaar is de tijd goed doorgekomen. Okay, genoeg krasjes, maar hier wel een stevig en krachtig geluid. Hier kan ik nog jaren plezier van hebben!

* The Perfections- Which One Am I (US, Twinight, 1969, re: 2007)
Lang leve Discogs! Niet alleen als nieuwe plek om platen te halen (waar ik nog steeds niet helemaal enthousiast over ben, zie: Barbara Lynn), maar wellicht nog meer als informatievoorziening. Ik moet opbiechten dat ik nooit echt onderzoek heb gedaan naar bepaalde heruitgaven, maar automatisch dacht dat het een recente heruitgave moest zijn omdat ze ineens te koop werden aangeboden. Het blijkt nu dat de diverse Numero-heruitgaven, inclusief 'Questions' van Pat Stallworth, al in 2007 op de markt zijn gebracht. Stallworth komt net als D. Jones & B. Joyce, maar ook Renaldo Domino uit de vorige Singles round-up, uit de singles-box 'Eccentric Soul'. Een paar maanden geleden kocht ik The Kaldirons bij Rarenorthernsoul en dacht ook daar aan een nieuwe uitgave. Nee, Numero heeft de catalogus van Twinight Records eveneens in 2007 in kaart gebracht. De 'onbekende artiest' uit de Boddie-studio met 'Goodbye Baby' en 'Selfish One' blijkt wel uit 2011 te stammen, maar daarna heeft Numero praktisch geen omvangrijke singles-boxen meer uitgebracht. Wellicht in de toekomst? En misschien ben ik eens op tijd om zo'n box in de voorverkoop aan te schaffen voor een 'normale' prijs? Numero heeft zo gezegd ook Twinight behandeld en het is deze of The Kaldirons die Week Spot gaat worden, dus ook dat verhaal doe ik later nog eens. Over deze single van The Perfections is weinig bekend. Het label zegt dat het oorspronkelijk in 1969 is uitgebracht, maar het ontbreekt in iedere Twinight-catalogus die ik op internet ben tegengekomen. 'Which One Am I' is een prachtig staaltje meerstemmige zang, met een aardige 'gimmick' en een verhaaltje over een driehoeksverhouding. Hier lust ik wel chocolade van!

* Jackie Wilson- I'm The One To Do It (US, Brunswick, 1969)
Ik sla vandaag Marlena Shaw over. Dat is namelijk nét zo'n 'gok' als Barbara Lynn, want ook Chess-persingen uit de jaren zestig zijn berucht om bijgeluiden. De plaat brengt in nieuwstaat topprijzen op, de meeste exemplaren zijn 'VG'. Ook hier wordt gesproken over kraakjes, maar het is dus afwachten of dat het is of dat de plaat is gemold. Hij was overigens wel een tikkie duurder dan die van Barbara Lynn... Maar nu mijn absolute held als het aankomt op 'mannelijke soul-zangers'. Het klootjesvolk mag Otis Redding hebben, voor mij is Jackie Wilson niet alleen de innovator, maar in latere jaren zelfs als een David Bowie van de soul. Hoewel zijn succes aanvankelijk afneemt met de komst van The Beatles en de Motown-soul, weet hij in 1967 een nieuwe stijl te ontwikkelen en onder de vleugels van Brunswick een aantal hoogstaande platen uit te brengen. In 1969 heeft hij een grote Amerikaanse hit met 'Higher And Higher'. In Europa krijgt die hit 'Somebody Up There Likes You' als b-kant mee, maar ik ben reeds enige jaren op zoek naar een fraai Amerikaans exemplaar. De meeste singles hebben een zwaar leven gehad en dus valt dat niet mee. Jörg biedt uitkomst. 'I'm The One To Do It' klinkt smetteloos, 'Higher And Higher' is nog steeds stukken beter dan mijn Duitse exemplaar met fotohoes. Het is evenwel de b-kant die ik stiekem als a-kant reken, hier is Wilson helemaal in zijn element. Met een swingend orkest onder de leiding van Gerald Sims, een onweerstaanbare Chicago-beat en dat sublieme stereo-geluid van Brunswick uit die jaren.

Morgen publiceer ik tweemaal. Een Schijf van 5 over 2014 plus de nieuwe Week Spot. Ik weet nog niet welk bericht als eerste komt, wel dat dit dan het 1750e bericht gaat worden op Soul-xotica. Reden voor een feestje? Nee, dat stel ik even uit! In maart bestaat Soul-xotica namelijk vijf jaar en bij gezondheid en welzijn publiceer ik in de zomer van 2015 mijn tweeduizendste bericht. Er zijn dus nog genoeg feestjes in het verschiet!

zondag 28 december 2014

Blauwe Bak Top 100: Top 10



Het begint een beetje op een mantra te lijken. Wederom geen vooruitgang in het ziektebeeld. Toch zal ik morgenmiddag de deur uit moeten, want ik draai morgen mijn laatste dienst van het jaar. En omdat we momenteel even onderbezet zijn, kan ik onmogelijk vervanging regelen. Ben ik ziek? Nou, fit is iets anders, maar ik hang er tegen aan. Wellicht dat morgenmiddag net het zetje kan geven. Het kost me hooguit mijn uitzending tijdens oud en nieuw en Floorfillers op nieuwjaarsdag, maar momenteel heb ik dat er voor over. Dit half-zieke is me al helemaal niks. Vandaag sluit ik de Blauwe Bak Top 100 over 2014 af. Ik heb vanmiddag de vier uit de veiling van afgelopen weekend betaald en ook nog maar twee bij Rarenorthernsoul besteld. Ziek zijn kost geld, ook al lijk ik met eentje een fraai koopje te hebben gedaan doordat het met de 'verkeerde' kant is geadverteerd. Als die andere kant net zo klinkt als de b-kant, is het een zeer welkom koopje. Nu snel de top tien en dan straks maar weer eens stevig onder de wol.

10 Silent Kind Of Guy-The Symphonics (US, Brunswick 55303, 1966)
Ik heb deze van The Symphonics al eens in het vorige jaar gedraaid in het kader van de 'Gimmegimmegimme', een rubriek in Do The 45 waarin ik een plaatje draai dat hoog op mijn verlanglijstje staat. Toch vergeet ik de plaat even later weer. Het gebruikte mp3-tje komt in februari terecht op mijn mp3-stick en het is tijdens de fietstocht naar Emmeloord (en, mazzelpik die ik ben, de laatste lange fietstocht op mijn oude fiets. Als die het halverwege de polder had begeven, was ik zwaar de klos geweest!) als ik in Sintjansklooster (over 'ontdek-je-plekje' gesproken, tweevoudig Elfsteden-winnaar Evert Van Benthem heeft hier gewoond) plots deze van The Symphonics hoor. Vanaf dat moment hou ik de single nauwlettend in de gaten, maar weet dat de instrumentale b-kant nogal in trek is en dat daardoor de prijzen wel eens absurd hoog zijn. Dan zie ik deze en kan mijn ogen niet geloven als ik de geluidsclips hoor. Helemaal niks mis met het vinyl, alleen een beetje schade aan het label. Nou en? De verkoper heeft hierdoor een heel stuk van de Mintprijs afgehaald, dus ik doe een fraai koopje.

9 Needle In A Haystack-The Whispers (US, Soul Clock 1004, 1967, re: 1970)
Eerst Soul-xotica, dan Floorfillers. Dat is de juiste volgorde in dit verhaal. De rubriek Raddraaien laat mij een paar maanden geleden The Whispers behandelen met hun hitsingle 'It's A Love Thing'. Hierdoor ontdek ik de rijke historie van The Whispers. Tegelijk heb ik in Floorfillers de 'Three-By-One' waarin ik van een artiest of groep drie decennia probeer te beslaan. Raddraaien zorgt voor The Whispers als kandidaat voor de Three-By-One, maar bij de jaren zestig wordt het lastig. Alles wat ik kan vinden is popcorn-achtige doowop en ik draai uiteindelijk maar zo'n plaatje. Een paar weken later hoor ik 'Needle In A Haystack' en weet dan dat ik eigenlijk op zoek was naar zo'n nummer. Intussen groeit het nummer uit tot een favoriet in huize Louwsma, waarvan deze negende plek boekdelen spreekt. De perfecte harmonieën en de eigenwijze crossover-productie doen het voor mij en ik kan me niet voorstellen dat ik dit ooit beu ga worden.

8 I Keep On Keepin' On-The Contessas (US, E Records 402, 1965)
Ik ben begin 2012 eigenlijk nog maar net bezig met het 'serieuze' Northern Soul-verzamelen als ik deze van The Contessas al eens tegenkom. Hoewel ik de plaat jaren niet meer zal horen, geeft de titel een prettige associatie. Minder prettig is de prijs die menig handelaar aan de plaat hangt. Met dertig pond is die binnen een half uur weg, meestal zit die aan de veertig. Dan zie ik hem na jaren in een veiling voor een startbedrag van tien dollar. De eerste biedingen zijn al begonnen, maar ik voer de mijne pas in de laatste halve minuut in en haal hem voor minder dan 20 dollar binnen. Een trots bezit dat wonderwel ook erg goed klinkt.

7 California Soul-Marlena Shaw (UK, Jazzman JM 032, 1969, re: 2012)
Ik heb koud deze van Marlena Shaw in huis als ik kennis maak met 'Woman In The Ghetto'. Een Franse Facebook-vriend en handelaar heeft een Frans exemplaar met fotohoes en verkoopt het ding binnen een kwartier voor 35 euro. Ik luister naar zijn geluidsclips en merk iets eigenaardigs op. De Franse persing noemt de b-kant 'Woman In The Ghetto part 2', maar het is in werkelijkheid 'I'm Satisfied' en die laatste steelt mijn hart. Nu wacht ik geduldig op mijn exemplaar uit Amerika, dus wellicht dat die volgend jaar hoog in de Top 100 staat. 'California Soul' heeft helemaal mijn 2014 gemaakt en ik sluit niet uit dat ik nog een paar Marlena Shaw-singles ga aanschaffen. Ze zijn zó leuk en de resterende singles zijn allemaal redelijk zonnig geprijsd.

6 Can You Remember-Debra (US, Gree-Jack # 461, 1970)
'Eenzame' meisjesnamen en totale mysteries trekken altijd mijn aandacht. Ik móet Debra wel even beluisteren als ik hem bij Jörg in de mailing zie. Hij heeft clips van beide kantjes. 'What's It Gonna Be', niet te verwarren met de Dusty Springfield-song, is erg poppy. 'Can You Remember' is het in zekere zin ook, maar toch heeft dit nummer 'iets' voor mij. Het klinkt ontzettend 'blank', maar ergens zingt Debra ontzettend 'vlak' en daar heb ik een zwak voor. Té poppy voor menig crossover-fan, maar ik doe het er voor. Bij Debra heb ik een dubbele score, want haar achternaam is net zo onbekend als enige informatie omtrent deze plaat. Zelfs het '1970' is een ruwe schatting.

5 To Love Someone-The Kaldirons (US, Twinight TWI 131, 1970, re: 2007)
Als ik me niet vergis, heb ik deze toch echt om de andere kant gekocht, maar sinds de eerste luisterbeurt heb ik niet meer omgekeken naar die kant. 'To Love Someone' is crossover-perfectie om je vingers bij op te eten. Het heeft zelfs gezorgd voor een Twinight-interesse, want ik heb intussen alweer een andere van dat label gekocht. Deze stel ik dinsdag aan jullie voor in de Singles round-up en wie weet... misschien is The Kaldirons wel de Week Spot. Daar moet ik nog over besluiten.

4 My Conscience-The Lovelites (US, Lovelite LLR-01, 1970)
Er staat wéér een exemplaar op Rarenorthernsoul voor veertig pond. Niet te geloven! Ditmaal heeft de zaak het over 'autographs', maar het lijkt alsof ze de namen van The Lovelites op het label als dusdanig beschouwen. 'Een zeldzame demo', maar het plaatje laat de reguliere persing zien. Het geluidsclipje laat een goed conserveerd exemplaar horen, maar zoiets is hooguit twintig pond waard. Iets mindere singles zitten beneden de tien dollar. Daar koop je iets fraais voor, hoewel ik niet meteen ben overtuigd. Ik kom de plaat eerst vaak tegen bij mijn maat in Chicago, maar ben niet echt kapot van de plaat. Dan adverteert Jörg de plaat en duurt het twee maanden voordat de vonk overslaat. En dat heeft een flinke brand veroorzaakt! Eén van dé plaatjes uit de zomer van 2014.

3 What About Love-Marboo (NL, Negram NG 646, 1974)
Evenmin een onverstandige aankoop. Volgens een goed ingelichte Engelse bron is dit plaatje weer in opkomst in de Northern en Modern Soul sinds een half jaar. Ik herhaal: Sinds een half jaar. Dat is ongeveer de tijd dat ik de plaat in mijn koffers heb en de tijd dat ik deze single zéér regelmatig draai. Een Engelse persing zit momenteel weer rond de veertig pond, ik denk dat Engelsen helemaal maf worden van deze Nederlandse persing met fotohoes. Toch is 'What About Love' geen onbekende voor mij: Het staat op de 'Northern Soul Jukebox' en zo kleurt het menig dag voordat ik de single tegenkom. Ik ben lang in de veronderstelling dat dit zo'n 'million dollar dream' is, maar dat blijkt mee te vallen. Een handelaar in Noord-Limburg verkoopt me deze voor acht euro. Het is één van de plaatjes die ik regelmatig tijdens mijn ontbijt draai en waar ik vervolgens de rest van de dag op 'loop'.

2 One Moment-Sheryl Swope (US, Duo D 7456, 1969)
Je hebt groeiplaten en je hebt groeiplaten. Sheryl Swope is een groeiplaat. Zelfs bij mij! Ik kan allereerst vertellen dat ik de plaat zeer goedkoop heb binnengehaald. Ze zijn bijna allemaal 'verrot', maar dat zie je niet terug in de fikse vraagprijs van andere exemplaren. De André Williams-connectie trekt me nog het meeste over de streep, want de eerste minuut van Sheryl Swope is te braaf voor mij. Dat is tevens de kracht van de single. Eerst klinkt Swope bedeesd, in het tweede couplet is een klein uithaaltje, dan de brug en dan... gaat ze hélemaal los! Eén van de platen die ik in Watford heb gedraaid en waarbij ik ongemerkt uit mijn dak ga. Althans, dat heeft Lee Madge me later verteld.

1 My Baby's Gone Away-The Chymes (US, Down To Earth 71, 1970)
Sheryl Swope is maandenlang de gedoodverfde winnaar van 2014. Met name die herinnering aan Watford en de immer spannende opbouw (ook al kan ik hem dromen) van het nummer, hier gaat niks boven. Maar dan? Ik geloof dat ik deze van The Chymes al eens eerder heb gehoord, maar kom hem dan bij Rarenorthernsoul tegen. Fraaie staat en fraaie prijs. Hoewel ik de single pas twee maanden binnen heb (en een maand tot aan de samenstelling van deze lijst), wint het op punten ten opzichte van Sheryl Swope. Het jaar 2014 heeft min of meer in het teken gestaan van 'crossover' en deze van The Chymes vertelt precies wat ik zó mooi vind aan dit genre. Het subtiele intro, de midtempo-groove, maar dan... de drums en dat refrein waarbij ieder woord uit de tenen komt van de zanger. De crossover-hobby heeft ook voor iets anders gezorgd: De voorgaande jaren stond steeds een dame op 1 (Melba Moore in 2013, Nancy Ames in 2012 en Alice Clark in 2011), de crossover brengt herwaardering voor het mannelijke volk teweeg. Er mag dan een vrouwelijke naamgenoot zijn (want, anders dan ik eerder beweerde, de groep op Okeh en 'Bring It Back Home' heeft waarschijnlijk niets te maken met deze Chymes, bovendien verschijnt hun volgende in 1971 als The Chimes), er staat een groep heren op 1 van de Blauwe Bak Top 100. Het hoeft niet in de krant, daar hebben we Soul-xotica voor. Mooier dan dit heb ik ze dit jaar niet gekocht!

Volgende week is het weer 'gewoon' zondag en ga ik de vijfde jaargang openen van de Schijf van 5. 2014 is een opmerkelijk jaar geweest qua weer en dus wil ik deze eerste Schijf wijden aan het weer in het algemeen. Niks geen regen of zonneschijn, maar je gewoon hardop afvragen hoe het weer in Den Haag zal zijn.

zaterdag 27 december 2014

Blauwe Bak Top 100: 20-11



Het wil niet echt vlotten. Ik zou vanmiddag de gehele top 50 hebben uitgezonden, maar besloot om vijf uur om de top 20 door te schuiven naar The Vinyl Countdown en dat is geen onverstandige beslissing geweest. Halverwege die show begint mijn stem als schuurpapier te voelen, hoewel ik denk dat de luisteraars dat nauwelijks hebben gemerkt. Vier uren met een griepje onder de leden is het maximum. Verder kan ik melden dat ik gisteren en vandaag totaal vier singles heb gewonnen in veilingen en dat ik nog steeds met smart op een single wacht. Dinsdagavond krijgen jullie, hoe dan ook, een Singles round-up met de betreffende single. Vandaag knal ik de top 20 binnen en morgen krijgen jullie hier de top tien van de Blauwe Bak Top 100.

20 I Don't Mind-Carolyn Cooke (US, RCA Victor 47-8553, 1965)
Het is voor een buitenstaander moeilijk te geloven, maar er is binnen de soul-dj-wereld een hele grote groep die neerbuigend doet over een plaat van minder dan honderd pond. Hoe zeldzamer, hoe duurder en liever een slechte compositie op een totaal verknalde styreen-single waarvan maar twee bekend zijn dan een meesterwerkje van drie minuten dat in Mint een paar tientjes opbrengt. De eerste twee van vandaag zijn echter de keren dat ik even met 'de grote jongens' speel. Deze Carolyn Cooke is normaliter ver buiten mijn bestedingspatroon. De single is uitsluitend als promo uitgebracht en bij het persen is iets mis gegaan. Bij het merendeel van deze singles is de b-kant niet te draaien. Voor veel Engelsen maakt dat niets uit, maar voor deze handelaar blijkbaar wel. Hij doet een fiks stuk van de prijs af. Het is echter omdat ik Spooky & Sue net voor twintig pond heb verkocht dat ik besluit dit geld bij mijn maximum op te tellen en daarvoor deze single aan te schaffen. De 'grote jongens' wisselen voortdurend van singles om een andere aanschaf mogelijk te maken. Ik heb geen seconde spijt gehad van deze aankoop.

19 I Can't Go Without You-Dorothy Morrison (US, Brown Door MH-6580, 1975)
Er zijn heus wel paradijsvogels in het hogere prijssegment. Ik ben al een paar jaar verliefd op 'Everybody's Got Somebody' van The Earls. Deze komt zo nu en dan weer in de handel en zit ergens rond de 1700 pond. Toch ook heel veel grijze mussen. 'Fun And Games' van Wendy Otey is van omstreeks 1983 en is ietsje gezakt ten opzichte van een paar jaar geleden. Toen was die 1300 pond, waar 600 nu wel het maximum is. Hij schijnt héél zeldzaam te zijn, maar het liedje zelf vind ik niet wat. Dan Dorothy Morrison. Deze zit net boven de honderd pond. Hoor je het er aan af? Nee, de meesten zullen het bekijken als een 'gewoon' jaren zeventig-disco-plaatje dat het niet heeft gehaald. Zelf val ik helemaal voor het intro en naarmate je gewend raakt aan het nummer wordt het uiteindelijk ook steeds beter. Hoewel die peperduur is geweest, loop ik geen risico. Hij brengt meer dan het dubbele op dan wat ik ervoor heb betaald. Niet dat ik nu nog van plan ben om te verkopen...

18 The Lovin' Side-The Daydreams (US, Dial 45-4029, 1966)
Een jaar geleden hoop ik dat deze bij Midas Touch Records genoeg is afgeprijsd. Helaas, het scheelt maar vijf pond ten opzichte van de oude prijs. Even later win ik deze op Ebay en zit nog steeds niet ver van de Midas Touch-prijs. Het wil niet lukken om deze in een redelijke staat voor minder te krijgen. Het slechte styreen is door mijn enthousiasme ook al slechter geworden, dus wellicht dat ik hem ooit nog eens moet vervangen. De plaat is het voor mij dubbel en dwars waard, wat ben ik hier van gaan houden!

17 Casanova-Ruby Andrews (US, Zodiac Z 1004, 1967)
Een maand geleden zit ik te dubben bij Guys & Dolls, maar ben inmiddels overstag voor 'You're Misusing Me' (hoewel die in de Top 100 lager stond genoteerd). Ruby Andrews is een strijd die ook maar voortduurt. Welke van de twee is de meest ultieme kant? De ene keer staat hij met de 'Casanova'-kant naar voren in de bak en de andere keer is dat de andere kant. Het wordt in deze aflevering andermaal duidelijk, want over zes platen krijgen de keerzijde van 'Casanova'. 'Casanova' is Andrews' enige echte hit, hoewel 'Just Loving You' een evergreen in de Northern Soul is geworden. 'Casanova' valt meteen op door dat spannende strijkersarrangement. Hoewel de plaat pas een jaar later in een instrumentale versie verschijnt, klinkt 'Casanova' alsof eerst de muziek was en dat hier de tekst op is gemaakt. Een monumentje van krap drie minuten.

16 Show You The Way To Go-Jacksons (UK, Epic S EPC 5266, 1976)
Rond de vijfde sterfdag van Michael Jackson heeft Buydiscorecords een special met Michael Jackson en The Jacksons. Vrijwel alle singles zijn drie pond, maar er staan ook een paar voor een pond tussen. Bij 'Maria' van Jimmy Ruffin is dat wel duidelijk, die plaat is niet bepaald in nieuwstaat. Toch gaat 'Show You The Way To Go' ook voor een pond en deze kan ik me niet beter voorstellen. Een fijne Engelse persing met The Jacksons die onder handen zijn genomen door Gamble en Huff. Het is aanvankelijk een 'extraatje' maar ik ben sinds de zomer de plaat écht gaan waarderen!

15 Down In The Ghetto-The Major IV (US, Venture VE-606, 1968)
Ik kan het niet genoeg benadrukken: Deze Top 100 is van 2014, maar feitelijk loopt 'mijn' jaar van 1 december 2013 tot en met 30 november 2014. The Major IV win ik halverwege december 2013 in een veiling bij mijn maat in Chicago. Zelf denk ik dan aan een plaat uit 1971 of 1972, maar kom er even later achter dat die reeds in 1968 is uitgebracht. Dan klinkt deze single zeer vooruitstrevend!

14 We're Doing Fine-Dee Dee Warwick (US, Blue Rock B-4027, 1965)
De plaat die mijn gevoel van tussen de vakantie en eind september beschrijft. De prachtige vakantie, het fraaie weer in september, fietstochtjes en uiteindelijk de finale met Willemijn aan de kust van Noordwijk. Niet dat ik me echt veel minder ben gaan voelen naderhand, maar de herfst kondigt zichzelf daarna wel aan. Het betaalt niet uit in temperaturen, maar wel het gevoel. Tot slot komen in november de spanningen over de nabije toekomst. 'We're Doing Fine' is de plaat die in die laatste tijden steeds het zonnetje weer doet schijnen en mijn gedachten laat afdwalen.

13 I've Got To Overcome-The Sequins (US, Gold Star GS-101, 1970)
Ik moet dinsdag een Week Spot uitkiezen uit deze top 20 en het kan zomaar deze van The Sequins worden. Een plaatje dat het zonder meer verdiend, maar waar net als bij Wildflower niet héél veel over is te vertellen. Bovendien zijn er meer 'glitter'-groepjes geweest en moet je oppassen dat je niet een verhaal over een andere Sequins gaat maken. Afijn, dat is pas dinsdag.

12 It's More Than I Deserve-Joey Gee (US, Stardust URS 156, 1966, re: 200?) De andere kant van deze Stardust-uitgave is een paar weken geleden Week Spot geweest en stond op 84 genoteerd. Dat was 'I Walked Away' van Bobby Paris. Toch heb ik dat schijfje gekocht vanwege Joey Gee. Het is eind maart of begin april als ik mijn mp3-stick vul met een aantal podcasts. Podcasts van Rarenorthernsoul met gedigitaliseerde cassette-opnames van de eerste radio-'allnighters' van de lokale radio in Wigan. Deze werden iedere maand gedurende enkele van de jaren negentig gehouden. Enkele grote dj's uit het hele land komen dan naar de studio om 'live' hun platen te presenteren. Onder hen bevindt zich ook Chris Anderton, tegenwoordig uitbater van Midas Touch Records. Chris draait op een gegeven ogenblik deze van Joey Gee en ik veer op van de fiets. Wat is dit? Ik doe een beetje huiswerk en ontdek al snel dat de plaat zeldzaam en gezocht is. Eind dit jaar krijg ik dan toch even de kans. Iemand heeft op Discogs een exemplaar staan dat ondanks zware krassen nog steeds het aanhoren waard is. Althans... dat meent de handelaar. Geen geluidsclips en dus vind ik de veertig euro een hele grote gok. Dan ga ik toch maar voor deze Stardust en krijg dus Bobby Paris op de koop toe. Het kan niet mooier!

11 I Just Don't Believe It-Ruby Andrews (US, Zodiac Z 1004, 1967)
Tot slot het b-kantje van 'Casanova'. Niet méér uptempo dan 'Casanova', maar met eigenwijze crossover-stukjes met een behoorlijk drammende klarinet. Met het oog op de crossover-hobby is deze kant nét even interessanter, maar het scheelt allemaal niet veel. Jullie zien het al: Het is hier gewoon onmogelijk om een favoriete kant te kiezen, maar vanavond (ook na de uitzending) kan ik me wel vinden in deze op elf. Maar dat kan morgen wel weer anders zijn...

vrijdag 26 december 2014

Blauwe Bak Top 100: 30-21



Net twintig minuten thuis na twee fijne kerstdagen met de familie. Sinds woensdagavond is mijn verkoudheid toegenomen en hang nu echt tegen een griepje aan. Omdat ik morgen een druk programma heb met de uitzending van de top 50 van de Blauwe Bak Top 100 op Wolfman Radio (vanaf 15.00 uur 'onze' tijd, de show gaat naar alle waarschijnlijkheid 3,5 uur in beslag nemen, misschien meer...) en morgenavond The Vinyl Countdown, dus is ga straks eens lekker vroeg onder de wol. Hopelijk is het morgen ietsje beter. Vandaag tel ik af van nummer 30 naar 21, wie benieuwd is naar de top 20... morgenmiddag krijgen jullie een 'sneak preview'...

30 Landslide-Tony Clarke (US, Chess 1979, 1966)
Terwijl de crossover en Modern Soul steeds meer invloed krijgt in mijn platenverzameling, zijn desondanks een aantal plaatsen vrij voor geheide Northern Soul-klappers. Zo moet ik nog eens een fraaie Charger van Dobie Gray's 'Out On The Floor' voor weinig zien te scoren, 'Landslide' is vermoedelijk de grootste klapper van dit jaar. Zo'n Chess-single is gemaakt voor een miljoenenpubliek en is dus allesbehalve zeldzaam. Toch geldt dat wel voor exemplaren die fris en fruitig klinken. Amerikaanse Chess-persingen kunnen verschrikkelijk hard kraken, maar 'Landslide' is eveneens hard opgenomen en dit is het beste exemplaar dat ik me had kunnen wensen.

29 Move A Little Closer-Mary Love (US, Modern 45xM 1020, 1966)
Van Mary Love lust ik alles. Toch heb ik eens begrepen dat Mary's werk op Modern Records doorgaans peperduur is. Dat geldt in eerste instantie voor haar 'grootste hit' 'You Turn My Bitter Into Sweet'. Toch blijkt deze 'Let Me Know' met de nummer 29 op de flip voor een habbekrats te bemachtigen. Waar ik vorig jaar niet toegaf aan de fraaie b-kant van 'If You Change Your Mind' ('The Hurt Is Just Beginning' staat daar op de keerzijde), plaats ik dit jaar de b-kant zelfs boven het uptempo 'hitje' op de a-kant. Misschien geeft dat iets aan van de verandering van het afgelopen jaar? 'Move A Little Closer' is heerlijk bluesy met een fantastische begeleiding. Smullen!

28 Tonight I'm Gonna Make You A Star-Faye Marshall (US, Fay-Don FD-1001, 1979)
In het normale leven ga ik niet snel over één nacht ijs. In het verzamelen móet je soms razendsnel een beslissing nemen. Zie het voorbeeld van Gloria Ann Taylor van vorig jaar. Soms kan geduld een schone zaak zijn. Ik heb pas een order geplaatst bij Rarenorthernsoul als ik op een vroege zondagochtend deze van Faye Marshall hoor. Ik ben direct verliefd, het voelt als een groeiplaatje. Toch is de twaalf pond me iets te gortig. De plaat behekst me de rest van de dag en 's middags blijkt die te zijn verkocht. Een rondtocht op Discogs leert al snel dat de plaat voor 'peanuts' is te krijgen en het wordt mijn eerste Discogs-aankoop. De plaat heeft minimaal drie draaibeurten nodig voordat je de schoonheid ontdekt, maar dan ben je ook meteen verslaafd aan het ding.

27 Sad Sad Feeling-The Autographs (US, Loma 2040, 1966)
Een ander geval van geduld is The Autographs. Het blijkt toch écht dezelfde groep te zijn als van 'I Can Do It' op Okeh. Ik koop de plaat in december 2013 bij mijn maat in Chicago, eigenlijk als 'extraatje' om de verzendkosten te drukken. Het is pas sinds de afgelopen zomer dat ik 'Sad Sad Feeling' echt ben gaan waarderen en het heeft zelfs een 'La Di Da' van Linda Wilson naar de 'bubbling under' gestuurd, terwijl dat één van de hoofdaankopen was.

26 Try Me-Wee (UK, Soul 7 SOUL7-021, 1977, re: 2013)
Wee zijn we eerder in de lijst tegengekomen. 'You Can Fly On My Aeroplane' staat op 73 en is tevens het kantje dat ik in september koos voor de Blauwe Bak Top 40. Toch is 'Try Me' ooit de reden van aanschaf geweest en dus mag deze lekker hoog. Een kruising tussen Al Green, Sly Stone en Stevie Wonder. Zo zou ik dit magische kantje van Wee willen omschrijven. Weer even iets recht zetten: Ik heb steeds geroepen dat Numero in 2013 de elpee heeft uitgebracht en Soul 7 de singles. Fout! Numero heeft de elpee en de twee singles uitgegeven in 2007, Soul 7 heeft die twee singles (oorspronkelijk werden geen singles getrokken van het album) nu opnieuw geperst en beschikbaar gebracht. Het lage opnameniveau is het enige manco aan de single, aan de muziek zélf ligt het hem niet. Kippevel-momentje!

25 Soothe Me With Your Love-Peaches & Herb (UK, Direction S 58-5249, 1970)
'Reunited' maakt voor mij meer kapot dan dat me lief is. Jarenlang heb ik geen oog voor Peaches & Herb en begin nu mondjesmaat te ontdekken welke fraaie platen het duo in de jaren zestig heeft uitgebracht. Met als voorlopig hoogtepunt dit héérlijke 'Soothe Me With Your Love'. Zo lust ik er nog wel een paar, dus ogen en oren openhouden!

24 Together part 2-D. Jones & B. Joyce (US, Bennett R.S. 2730, 1971, re: 2007)
Ik heb tijden gedacht dat deze single pas opnieuw was uitgegeven. Nee, het is één van de vijftigtal singles uit de box set 'Eccentric Soul' van Numero uit 2007. Wat blijkt? Pat Stallworth komt uit dezelfde box, vandaar dat de single ook zo'n absurde prijs heeft. Deze van heer en dame Jones en Joyce is voor een stuk minder te bemachtigen. Wat je krijgt is fantastisch obscure funky soul. In het eerste deel introduceert de manspersoon (Jones?) de band (Elements Of Peace), maar de labels geven alleen Jones en Joyce weer als uitvoerende artiesten. Over wie ze zijn of hoe ver ze het hebben geschopt? He-le-maal niets bekend over dit duo en deze single, behalve dat deze in 1971 in een bescheiden oplage is uitgebracht en ook in 2007 is gelimiteerd.

23 I'm So Glad-The Fuzz (UK, Pye Disco Demand DDS 104, 1971, re: 1974)
Eigenlijk wil ik deze op de Calla hebben uit 1971, maar heb ook al eens bijna een Franse persing met fotohoes gekocht. Ik twijfel aan een 'new old stock'-Calla bij een Amerikaanse dealer als ik eens de voorraad van Buydiscorecords bekijk. Ik heb dan onder andere Neice Dezel en de nummer 24 in mijn winkelmandje zitten en ben vlug bereid als ik deze Pye Disco Demand voor drie pond zie. 'Hence price' zal ermee hebben te maken dat het oorspronkelijke hartje in het label ontbreekt. Erg boeiend...

22 Walking Up A One Way Street-Willie Tee (US, Atlantic 45-2273, 1965)
Vanavond lopen een paar veilingen af bij Jörg. Ik heb Jo Armstead al aan me voorbij laten gaan en heb de rest niet aangepast. Ik zal straks even kijken wat de 'schade' is. Had ik die van The Esquires moeten bijstellen of niet? Als allerlaatste ga ik daar kijken, want ik wil zeker zijn dat de veiling afgelopen is. Een jaar geleden win ik op Tweede Kerstdag deze van Willie Tee. Een spannende veiling waarbij ik een paar maal mijn maximumbod moet opschroeven, maar het is de moeite waard. De geluidsclips laten me de beste Willie Tee horen tot nu toe. Jörg heeft ze geregeld in de handel en dit is de eerste met een stevig geluid. Willie Tee heeft al een soort van 'bijbelstatus' in de Blauwe Bak. Een liedje waarvoor je me wakker kan maken en dat me altijd goede luim geeft. Het zou de top tien hebben verdiend, ware het niet dat de concurrentie zwaar is.

21 I Don't Know How-The Superlatives (US, Westbound W 144, 1968)
Uit dezelfde vangst van The Fuzz, Neice Dezel en D. Jones & B. Joyce. Ik denk in eerste instantie met het 'koopje van het jaar' te maken te hebben. Het label is voor een goed deel verwijderd, maar de single klinkt beter dan dat die eruit ziet. Toch leer ik even later dat de single vrij algemeen verkrijgbaar is en doorgaans niet meer dan vijftien euro hoeft te kosten. Je krijgt daar heel wat voor terug: Een medley van drie liedjes met een bombastische 'break' na het eerste refreintje. Ongekende klasse! En daar gaan nog twintig boven...

woensdag 24 december 2014

Blauwe Bak Top 100: 40-31



Ik had dit bericht hoe dan ook moeten voorbereiden, als klad moeten opslaan en dergelijke. Plus nog eens een 'gewoon' bericht en de vele andere dingen die ik vanavond moet doen. Ik publiceer vandaag alvast dit deel van de Blauwe Bak Top 100 en neem morgen (Eerste Kerstdag) even helemaal 'vrij' van Soul-xotica. Dat komt goed uit, want ik ben er ook niet. Het extra bericht kunnen jullie dinsdag tegemoet zien en dat wordt naar alle waarschijnlijkheid een Singles round-up. Het ene plaatje laat op zich wachten, maar gelukkig leert de track-and-trace me dat de plaat op 17 december de Verenigde Staten heeft verlaten. Die verwacht ik dus zaterdag of dinsdag en anders stel ik hem die laatste dag aan jullie voor. De top 40 van deze Top 100 is eigenlijk een uitgebreide top tien of top twintig. Hier heeft het zo nu en dan wel eens even pijn gedaan. Daar staat tegenover dat het muzikaal smullen is. Ik wens jullie bij deze dan alvast fijne kerstdagen toe en brand vervolgens los met de volgende tien platen.

40 What's This I See-June Conquest (US, Curtom 8543, 1968)
Curtis Mayfield is anno 1968 al een bezig baasje. Hij voorziet vele artiesten van liedjes en The Impressions maakt aan de lopende band platen. Dan is Mayfield ook nog eens eigenaar van een platenmaatschappij. In 1968 krijgt Mayfield, één van Curtis' labels, een zusje in de vorm van Curtom. Eigenlijk opgezet om The Impressions onder te brengen omdat die groep (tijdelijk) zonder contract zit. Buddah meldt zich als geïnteresseerde en Curtom wordt aanvankelijk gebruikt voor June Conquest en The Five Stairsteps. Het '8543' in het catalogusnummer schijnt de postcode te zijn van het kantoor van Curtom. 'What's This I See' had in 1968 meer verdiend, het ligt hem in ieder geval niet aan de inzet van Conquest en evenmin aan Curtis en The Impressions die de achtergrondzang voor hun rekening nemen.

39 Since I Found My Baby-The Metros (UK, RCA Victor 47-9259, 1967, re: 2011)
Ik noemde zondag al even de veiling van mijn Duitse kameraad. Ik ben een paar uren de hoogste bieder geweest op die van Jo Armstead, maar die is allang voorbij de 50 euro. Jammer, maar helaas. Maandagavond heb ik even verder gekeken en daarbij kom ik ook 'Sweetest Thing' van The Metros tegen. Nee, niet mijn kopje thee, ook niet de b-kant. 'Since I Found My Baby' lijkt gewoon het beste te zijn wat The Metros heeft uitgebracht. Origineel is het schaars, maar gelukkig is deze bootleg voor weinig te koop.

38 For The Love Of Money-The O'Jays (NL, Philadelphia PIR 2186, 1974)
Het is niet echt dat ik op zoek ben geweest, maar opeens kwamen ze mijn kant opgerold. Ik heb het dan over singles van The O'Jays. Op een bepaald ogenblik ben ik nog één plaatje verwijderd en deze komt in juli in mijn bakken. Dan kan ik tevreden stellen dat 'For The Love Of Money' één van de meest interessante singles is uit die periode. Nu is het rondkijken voor het oudere werk van The O'Jays en wil ik een paar in de Nederlandse uitdossing hebben (waaronder 'Love Train'). Zoekt en gij zult vinden, maar ik wacht wel weer totdat ze me komen aanwaaien.

37 Before It's Too Late-Jackie Day (US, Modern 45xM 1028, 1967)
Het is eind 2013 dat ik eens een beschrijving lees op Ebay. Het is van deze van Jackie Day en je kan de verkoper horen huilen. De plaat is gevallen en nu zit er een dikke kras op. Ik kan me dat eigenlijk niet voorstellen, je zou eerder verwachten dat er een hoek uit springt. De plaat wordt desondanks voor vijftig stevige Engelse ponden aangeboden. Zelf val ik van de ene in de andere verbazing als ik in maart deze bij een Franse dealer tegenkom. Met geluidsclipjes die me vertellen dat de plaat helemaal niet zo 'Fair' is als dat de handelaar wil doen geloven. Okay, er staan wel wat krasjes op de plaat, maar de muziek is knoerthard opgenomen en het lawaai kan dus niet overheersen. De plaat blijft niet hangen en tikt ook niet over. Ik denk dat ik me het koopje van het jaar heb gedaan, want deze single had bij een Engelse dealer vele malen meer moeten kosten. Ik ben dolgelukkig met deze aankoop.

36 Please Don't Stop-Wildflower (US, Dash 5020, 1975)
Daar is onze lieve, maar o zo lastige, Week Spot van deze week. Hierbij verwijs ik jullie graag weer naar het bericht van gisteren.

35 Shame-Evelyn 'Champagne' King (NL, RCA Victor PB-1122, 1978)
Bunny Sigler en Theodore Life, songschrijvers en producers, komen op een avond de geluidsstudio binnen als ze een wonderschone stem boven een stofzuiger horen uitkomen. Ze gaan op zoek in het gebouw en vinden de schoonmaakster dat zichzelf vermaakt door een liedje van Nat 'King' Cole te zingen. De stofzuiger gaat uit en het verbouwereerde meisje wordt een studio in geduwd. Wie de schoonmaakklus heeft afgemaakt, weten we niet. We weten wel dat Evelyn 'Champagne' King nooit meer een schort heeft gedragen. 'Shame' is haar eerste single en meteen een doorslaand succes. In Amerika heeft ze nog een paar hits, voor Europa blijft ze een eendagsvlieg. 'Shame' zit momenteel erg in de lift in de Modern Soul en dat is niet zo vreemd. 'Shame' is mijlenver verwijderd van Robert Stigwood en Giorgio Moroder. Dit is je reinste soul maar dan met een disco-beat, omdat dat nu eenmaal hoort in 1978.

34 Build Your House On A Strong Foundation-Gwen & Ray (US, Bee Bee 223, 1968, re: 198?)
Een dubbel zoekplaatje. Er is helemaal niks bekend over Gwen of Ray, wie ze zijn en of we ze kennen. Bee Bee Records is slecht gedocumenteerd. '1968' is een gokje, want er is niemand die weet wanneer het precies is uitgebracht. Er zijn genoeg Northern Soul-verzamelaars die in veertig jaar nog nooit een origineel exemplaar hebben gezien. De bootleg uit de late jaren zeventig is het uitgangspunt voor latere uitgaven. Of het nu deze vinyl-single uit de jaren tachtig is of een cd, ze klinken allemaal even stoffig. Wat ons rest is de muziek en dat zit wel snor. Een lekker tempo, aantrekkelijk koperwerk en de stemmen van Gwen & Ray hebben iets van Marvin & Tammi.

33 Somebody Stop This Madness-Carl Douglas (UK, Blue Mountain BM 1007, 1972)
Waar een beetje naamsverwarring soms voor kan zorgen? Ik heb een leuk plaatje gehoord in een podcast van een bekende disco-zanger met een opname uit 1972. Achteraf vind ik de podcast opnieuw en weet nu dat het George McCrae, maar in mei denk ik als eerste aan Carl Douglas. Zo vind ik de advertenties van een Fransman die de catalogus van een aantal platenmaatschappijen heeft verzameld en nu van de hand doet. De man heeft zelf het meeste met reggae en dat is eveneens verschenen op het Engelse Blue Mountain-label. Carl Douglas is allesbehalve reggae, maar hij heeft van deze labels echt alles bijeengesprokkeld. Ik blijf de enige bieder en word op deze manier de eigenaar van deze schitterende single van Carl Douglas die gewoon nieuw is. Waar 'That's The Way I Like It' de eerdere singles van KC & The Sunshine Band van de lijst heeft gewipt, daar doet Carl in 1974 hetzelfde met 'Kung Fu Fighting'. Alleen de Mods zijn nog geïnteresseerd in mans' werk uit de jaren zestig en 'Somebody Stop This Madness' krijgt mondjesmaat waardering in de Modern Soul en funk.

32 Floy Joy-The Supremes (UK, Tamla-Motown TMG 804, 1971)
Ik heb laatst nog eens het hele verhaal over het weekend in Engeland gelezen. Knap dat zo beheerst een paar berichten voor normale lengte heb geschreven en niet een minuut-voor-minuut beschrijving van het weekend. Ook knap als ik me bedenk hoe afgemat ik was toen ik thuis kwam. Muzikaal zou ik een mixtape kunnen wijden aan dat weekend, ik heb immers de speellijst nog in de computer staan, maar de kortste weg is door deze van The Supremes op te zetten. Ik heb in november nog het volledige verhaal gedaan en ga dit niet weer doen. Verder acht ik de kans groot dat Watford hoog gaat scoren in de Schijf van 5 van maandag, maar 'Floy Joy' blijft de ultieme soundtrack van de 60 uur in Engeland.

31 I'm Not Ready-Ujima (UK, Outta Sight MSV-001, 1973, re: 2012)
Als ik Rarenorthernsoul ontdek, is Outta Sight pas begonnen met de MSV-serie en dus ook met deze van Ujima. Ik beluister de plaat in die tijd geregeld, maar ja... ik ben in eerste instantie meer gefixeerd op de 100 mijl-per-uur-stampers en op de midden jaren zestig. Dan zit ik eind maart naar de uitzending te luisteren van een bevriende radiomaker (bij een ander Engels radiostation) en plots draait hij Ujima. Er gaan opeens allemaal belletjes rinkelen, want ik ken dit nummer. Opeens weet ik het en hetzelfde moment koop ik op Ebay een exemplaar van deze single. Het is in de Modern Soul een plaat van het niveau 'Do I Love You' voor de Northern Soul. Essentieel voer in dat genre. Hoewel ik voor die tijd al eens heb toegegeven aan Modern Soul, denk aan Pat Stallworth en Gloria Ann Taylor, gaat met Ujima het roer definitief om. Waar dat toe kan leiden, zullen jullie het komende weekend zien. Tot vrijdag!

dinsdag 23 december 2014

Week Spot: Wildflower



Het is bijna drie jaar geleden dat ik met de Week Spot ben begonnen. Aanvankelijk de 'tune of the week' en alleen op Facebook, vanaf de 'Soul-x-rated', mijn serie podcasts uit 2012, ook hier wekelijks te bewonderen. De reden waarom ik niet vanaf het begin over de Week Spot heb geschreven is eenvoudig: We hebben het niet bepaald over artiesten en groepen waar boekwerken over zijn geschreven. 'Tune of the week' wordt Week Spot en op dat moment is het reeds een wekelijks terugkerend fenomeen op Soul-xotica. Er zijn Week Spot's geweest waarbij ik op de rem moest drukken om niet teveel informatie te spuwen, er zijn ook kandidaten voorbij gekomen waarbij 'mijn wollige taalgebruik' (oordeel van een vroegere reïntegratie-consulent) uiteindelijk een bericht heeft opgeleverd van normale lengte. De tijd dat de Week Spot een 'tune-of-the-week' was, ligt ver achter ons. De Week Spot is een status voor een single en sommige plaatjes moeten weken, zo niet maanden, wachten op de erkenning. Na die weken of maanden moet ik nog steeds overtuigd zijn van de plaat, dus dan is deze al voor de eerste test geslaagd. Voorwaarde is ook dat je iets zinnigs kan schrijven over de plaat en de artiest óf er moet een leuke herinnering of associatie aan ten grondslag liggen. Vandaag presenteer ik jullie een héle moeilijke Week Spot, waarbij het op creativiteit en 'om de hete brij' aankomt. De Week Spot van deze week heet 'Please Don't Stop' van Wildflower (1975).

Ik heb mezelf een paar weken geleden verplicht om uit iedere top 20 van de Blauwe Bak Top 100 een Week Spot te kiezen. Wat dat betreft is het vierde deel (tijdens de kerstdagen) de meest lastige. Negen van de twintig zijn Week Spot geweest. Twee artiesten hebben eerder al een Week Spot gehad en daarover is niet meer vertellen dan dat wat ik toen heb geschreven. Er staat een hele bekende groep tussen die nog niet Week Spot is geweest, maar omdat ik nog andere singles zoek van die band, stel ik die nog even uit. Twee van de twintig zijn plaatjes die heel typerend zijn geweest voor mijn 2014, maar van beide is helemaal niks te vinden over de artiest. Die andere is overigens Faye Marshall, die durf ik wel vrij te geven. Wildflower kent totaal geen biografie, maar over de producer/songschrijver en de platenmaatschappij is meer bekend. We moeten het bij Wildflower dus maar over die boeg gooien?

Wildflower is een damesgroepje uit Miami, Florida. Hoe ze heten, hoe consistent de bezetting was en met hoeveel ze waren? Niets over bekend. Wildflower doet veel sessie-werk en ik kom de naam tegen in de biografie van Peter Brown (hit met 'Love In Our Hearts' in 1980). Wildflower werkt omstreeks 1978 geregeld samen met Brown. De groep zelf maakt in de jaren 1975 tot en met 1978 een paar singles welke nu stukje bij beetje worden ontdekt door soul- en funk-deejays. Ik zie de single geadverteerd staan bij Rarenorthernsoul en raak meteen betoverd als ik het geluidsclipje hoor. 'Unknown 70s discovery', is hier deels terecht. In de Engelse soul-scene mag het een 'nieuwkomer' zijn, funk-dj's weten het plaatje en, gek genoeg, de instrumentale b-kant erg goed te waarderen. Ik speur een beetje op Discogs en kom tot de conclusie dat de gerenommeerde Rotterdamse platendealer Demonfuzz het beste aanbod heeft voor mij.

De eerste naam die meteen opvalt, is die van Clarence Reid. Dat is geen onbekende. Sinds de jaren zestig heeft Reid geschreven voor grootheden als Sam & Dave, Gwen McCrae en Betty Wright. Reid heeft daarnaast een bizarre hobby, al vanaf zijn kindertijd zingt hij 'vieze' teksten over bestaande hits. Aanvankelijk doet hij dat alleen voor vrienden, maar besluit in 1971 naar buiten te treden. Omdat dit zijn eigen goede naam schade kan aandoen, komt hij met de naam Blowfly. Hij maakt tal van albums en singles in de jaren zeventig en tachtig, allemaal parodieën met schuine teksten, en treedt onherkenbaar op. Toch wordt na verloop van tijd duidelijk dat het niemand minder is dan de gewaardeerde songschrijver Clarence Reid en dat levert wel een deukje op, maar aan de andere kant verkoopt hij genoeg Blowfly-platen om zich daar overheen te zetten. Voorbeeldje? 'What A Difference A Day Makes' wordt bij Reid 'What A Difference A Lay Makes'. Hij wordt door de oorspronkelijke schrijver van dat nummer uitgedaagd en het is één van de vele zaken die Reid verliest.

Het is rond dezelfde tijd als dat Esther Phillips in de hitparade staat met 'Difference' dat Reid met Wildflower de studio induikt om de eerste single te maken. 'Recorded on MCI equipment', vermeldt het label. Luisterend naar 'Please Don't Stop' klinkt het eerder dat Reid vingeroefeningen doet met de hypermoderne apparatuur. De begeleidingsgroep lijkt rechtstreeks uit de studio te komen van George McCrae en bovendien horen we het synthesizer-geluid dat in 1979 zal terugkeren in 'Please Don't Go' van KC & The Sunshine Band. De overeenkomst tussen 'Please Don't Go' en 'Please Don't Stop' zie nu pas. Er wordt op de Wikipedia van eerstgenoemde song met geen woord gerept over Wildflower, maar het kán geen toeval zijn. De single van Wildflower is uitgebracht op het Dash-label, een kleine divisie van TK Records. Casablanca en RSO nemen in 1978 het stokje over van TK Records, maar tot die tijd is het label uit Florida baanbrekend op het gebied van disco. Wat dat betreft valt 'Please Don't Stop' uit de toon, waar 'Please Don't Go' ook de eerste ballad van KC & The Sunshine Band is.

Uiteraard krijgt de single nooit een Europese release, we moeten het doen met de originele Dash-uitgave. In de discografie van Dash vind ik wel een plaat die in Nederland in de Tipparade heeft gestaan, 'Do What You Wanna Do' van T-Connection uit 1977, en die is blijkbaar via RCA verschenen. Dat label brengt ons in eerste instantie ook de TK-platen, in 1978 neemt CBS de Nederlandse distributie over en brengt de platen rechtstreeks uit op TK. Ik heb net even gekeken hoever ik ben met het verhaal. Nou... dat valt me niet tegen! Ik heb het over Blowfly en de platenmaatschappijen gehad en heb net de overeenkomst met 'Please Don't Go' ontdekt. Ik ben tevreden! Wat rest is de muziek. De leadzangeres zingt het vanuit de top van haar tenen, de harmonieën klinken een beetje als The Three Degrees en het is een van de weinige nummers in mijn collectie zonder intro. We komen Wildflower donderdag tegen op nummer 36.

maandag 22 december 2014

(ont)ken uw classics!



Ik heb me nooit erg bezig gehouden met de actualiteit op Soul-xotica en ga dat vandaag evenmin doen. Toch kan ik niet helemaal voorbij gaan aan het nieuws dat Joe Cocker is overleden. Ik heb zojuist even gekeken, hij is tweemaal te gast geweest in Raddraaien en heb zo'n gevoel dat daar vast nog wel eens een derde keer van komt. Met 'Cry Me A River' was het zelfs een van de allereerste Raddraaiers, nog met een cijfer van een Facebook-vriend. Is Joe na Lou Reed de tweede van de 'dodenlijst' van het Rolling Stone-magazine? Denk het wel... Met een levensstijl als dat van Cocker is zelfs zeventig nog een hele prestatie. Hoe zal mijn uiteindelijke leeftijd zich verhouden met mijn vroegere levensstijl? Hoewel ik ruim vijf jaar geleden mijn leven heb 'gebeterd' (geen drank en verdovende middelen meer), ben ik tien jaar geleden nog flink 'aan de rol'. December 2004 is een hele bizarre maand. Van het ene op het andere moment stik ik even in het geld en dat komt goed uit, want ik heb een ontzettende dorst. Begin volgend jaar ga ik hier even terug naar de week in België, het hoogtepunt van de 'rijkdom'. Vandaag aandacht voor mijn eerste echte dj-residentie. Kort, maar krachtig. De tent zélf is nagenoeg ook geschiedenis, dus dat schrijft iets eenvoudiger.

,,Wat meent die wel niet?". Ik sta niet alleen in mijn reactie als ik het verhaal over de opening van Classics lees. Het is november 2004 en de zaak moet dat weekend open gaan. De eerste nieuwsgierigen staan voor de dichte deur, want het bouwvolk is niet op tijd klaar. Eerst een bijzonder arrogant krantenartikel en dan ook nog een uitgestelde opening? Classics is nog niet open of het is het lachertje in de horeca van Steenwijk. Nu heeft me wel vaker verbaasd dat horeca-mensen uit het hele land naar Steenwijk komen om uitgerekend daar een zaak te beginnen. Het stuk in de krant over Classics laat zien dat de eigenaar weinig kennis van de lokale bevolking heeft. Het idee is een 'club', maar hij realiseert zich net op tijd dat Steenwijkers naar een club gaan voor hun seksuele behoeften. Dan wordt het toch maar een 'Bar-Dancing'. Er is kosten noch moeite gespaard aan de inrichting, zo belooft de krant, en het is niet meer dan logisch dat dit in de prijs van de drankjes is verwerkt. Er worden geen flesjes Hertog Jan verkocht en klompen en sneakers worden geweerd. Het sportschoenen-principe is het eerste dat sneuvelt. Het is een kwestie van maanden voordat de eerste paar klompen het pand betreden. De flesjes Hertog Jan blijven wonderwel buiten de deur!

Het is Sinterklaasavond als ik in De Buze achter de bar sta. Dan is er telefoon. Iemand vraagt om een dj voor een horeca-gelegenheid om wekelijks rockclassics te draaien. Ik knipper met mijn ogen. Het is écht! En prompt maak ik de afspraak dat ik de volgende avond zal langskomen om kennis te maken. Waar? In Classics! Ik heb dan al wel een paar verhalen gehoord over Classics. Het is gevestigd in een oud café dat een prachtige muurbeschildering heeft. Volgens Classics-bezoekers is die muur geheel verdwenen achter een spiegelwand. Ik ga het de volgende dag met eigen ogen aanschouwen. Natuurlijk ben ik enthousiast om hier iedere zondagavond te dj-en, maar over de zaak zelf? Ik vraag hem wanneer de vloer wordt gelegd. Die ligt er al! Ik krab achter mijn oor. De zaak heeft prachtige skaileren banken in jaren vijftig-stijl. Het produceren van dergelijke banken is de dagelijkse bezigheid van de eigenaar. De bar ziet er picobello uit, met trots wordt de peperdure lichtinstallatie gedemonstreerd en, tot mijn tevredenheid, staan er twee draaitafels naast de computer en de cd-spelers. Toch is de rest 'on-af' en ik denk dit het avontuur uiteindelijk heeft genekt. Classics moet het alternatief zijn voor dertig-plussers voor een avond op de bank voor Studio Sport. Deze categorie blijft waar ze zijn en in plaats daarvan moet hij het met 'het zuipvolk' stellen.

Het draaien gaat niet helemaal van een leien dakje. Ik lust ze graag en veel. Doordat ik 's middags al aan de zuip ben geweest, verspeel ik het bijna op de tweede zondagavond. Daarna doe ik het rustiger aan met de drankjes als ik moet draaien. Ik ken het Steenwijker publiek aardig goed en ik weet welke 'rockclassics' zij willen horen, maar de eigenaar staat me niet toe om té woeste muziek te draaien. ,,En als er dames binnenkomen, draai je Tina Turner of Bryan Adams". Ik hoor zó vaak 'Paradise By The Dashboard Light' dat ik het nóóit weer wil horen. Het is de tijd dat 'Girl' van Anouk net uit is en ik draai in die twee maanden de cd-single grijs. Wil ik dus óók niet meer horen! Ik ben bij vlagen té obscuur voor Classics. Niet dat het publiek daar iets tegen heeft, meer de eigenaar. En toch wil ik de man niet helemaal onderuit schoffelen. Hij heeft me bepaalde dingen geleerd en, geloof mij maar, hij heeft geduld gehad met mij.

Ik heb een week voor de aanstelling bij Classics een merkwaardig gesprek gehad bij de Sociale Dienst. Via de Belastingen zijn ze erachter gekomen dat ik in 2001 een paar weken heb zwart gewerkt. Dat bedrag moet terug en tijdens een gesprek zal beoordeeld worden hoe dat gaat gebeuren. Ik ga met een stuk in de kraag naar het gemeentehuis. Ik kan nauwelijks mijn aandacht houden bij het gesprek en zit voortdurend te knikkebollen. Dan hoor ik ik het woord 'drieduizend euro'. ,,Ja, maar dat kan ik niet betalen", roep ik verschrikt uit. De dame glimlacht. ,,Dat hoeft ook niet. Dat krijgt u van ons". Omdat ik dan inmiddels twee jaar zelfstandig woon (tot en met 2002 ben ik kostganger) had ik recht op een toeslag die nooit is berekend. Over twee jaar is dat bijna drieduizend euro. Minus het niet opgegeven salaris van 2002 blijft bijna 2500 euro over. Dat krijg ik in december dus op mijn rekening terwijl de uitkering gewoon doorloopt. Het bedrag is op gegaan! Aan drank en vertier, wel te verstaan...

Classics hanteert een regel voor personeel. Buiten diensttijd krijgen zij bij aanschaf van tien munten of meer de helft als bonus. Die regel is binnen een maand van de baan. Collecte onder vrienden en Gerrit haalt munten. De dj-residentie wil maar geen succes worden. Het is immers zondagavond en de meeste Steenwijkers moeten maandag weer aan de slag. Ik mag op Tweede Kerstdag disco draaien, maar word daar nooit weer voor gevraagd. In het nieuwe jaar mag ik het één keer op vrijdag proberen, maar het is halverwege die avond dat ik vrijwillig aangeef dat het mijn laatste keer is. Het is trekken aan een dood paard. Ik kom desondanks de eerste maanden nog geregeld in Classics, als de bewaking me niet tegenhoud. Het schenkt raki en ik ga geregeld met vrienden een avondje raki zuipen. Rare avonden! Toch zal Classics op een bepaald moment haar doelgroep vinden, alleen is dat wel het tegenovergestelde van het oorspronkelijke idee. Dat was duidelijk té pretentieus voor een plattelandsstadje.

In mijn alcoholvrije jaren ben ik nog tweemaal in Classics geweest, de laatste keer moet in oktober of november 2009 zijn geweest. Ik heb toen nog teveel munten gekocht, die heb ik twee jaar geleden weggegeven. Inmiddels heeft de eigenaar Classics verkocht en nu schijnt het een dart-café te zijn. De foto is uit 'de goeie ouwe tijd' en toont het werk van, volgens de eigenaar, 'de beste lichtinstallatie van Steenwijk en omgeving'. Het waren gekke tijden, mede door mijn alcoholgebruik, maat tien jaar later is het iets om met een glimlach op terug te kijken.

zondag 21 december 2014

Blauwe Bak Top 100: 50-41



Ik heb vanmorgen vroeg even in dubio gestaan. Ik heb de single, 'This Is The Thanks I Get' van Barbara Lynn, nog een paar maal gedraaid en ben even gaan rondkijken. Jörg heeft momenteel eentje in de veiling met geluidsclip en deze vertelt me dat ik daar ietsje mee op vooruit ga. Het lijkt alsof alle exemplaren van deze single zijn verrot. Dan kom ik eentje tegen op Ebay, een redelijke vraagprijs met opnieuw exorbitante verzendkosten en dat maakt het weer moeilijk. De geluidsclip toont aan dat deze vrij is van 'distortion'. Intussen zie ik bij Jörg nog wel een exemplaar van 'I Feel An Urge Coming On' van Jo Armstead, over 'vervangen' gesproken. Maar ja... als je ziet dat die slechte bootleg al op twintig euro staat en dat in Amerika een zwaar krakend origineel halverwege is en al voorbij de zestig dollar? Ik ben in ieder geval nu even de hoogste bieder. Vandaag passeren we de helft in de Blauwe Bak Top 100. Vandaag de nummers 50 tot en met 41. De Top 40 krijgen jullie donderdag tot en met zondag.

50 Never Again-The Royalettes (US, MGM K13405, 1965)
Ik stelde onlangs tevreden dat sinds ik me meer verdiep in 'crossover' dat dit eveneens betekent dat ik meer aandacht voor de heren krijg. Northern Soul-mannen hebben me nooit zo kunnen bekoren, dan ging ik liever voor de meidengroepen. De meidengroepen vormen natuurlijk een genre op zichzelf. Er zijn groepjes die in het stramien van The Shirelles zijn doorgegaan, maar The Supremes en Martha Reeves & The Vandellas zorgen voor een frisse wind in het meidengroepen-bestand. The Royalettes is weliswaar een buitencategorie, maar toch hebben ze nog meer met het oude girlgroup-geluid dan met het Motown-geluid. 'I Want To Meet Him' is pure suikerspin-romantiek, maar deze 'Never Again' is een felle danser zonder dat het een Motown-kopie is geworden. Buitencategorie staat dus goed op nummer vijftig.

49 The Highways Of My Life-The Isley Brothers (NL, Epic 1980, 1974)
Ik heb jaren geleden eens de elpee 'Forever Gold' gekocht van The Isley Brothers. Het is een verzamelaar van het T-Neck-werk uit de jaren 1973 tot en met 1977. Vooral interessant vanwege lange uitvoeringen van 'That Lady' en 'Summer Breeze'. Toch ontbreekt deze 'The Highways Of My Life' en dat is ontzettend jammer. Ik had nooit kunnen dromen dat ik deze op single zou tegen komen. En al helemaal niet dat de lange versie vrijwel ongehavend is. Ik heb het afgelopen jaar geregeld 'beet' gehad met singles van The Isley Brothers, maar zo mooi als 'The Highways Of My Life' zijn ze niet ('Summer Breeze' is erg lelijk in tweeën geknipt). De broers en aanverwante familie staat dus alleen met deze in de Top 100 genoteerd.

48 Loving You And Being Loved By You-Gloria Taylor (US, Silver Fox FOX #14, 1969)
Gloria stond vorig jaar in de top tien met 'World That's Not Real'. Die single is uitgebracht als Gloria Ann Taylor. Toch is dat dezelfde zangeres als deze. 'Loving You' is het b-kantje van Taylor's bekendste nummer 'You Got To Pay The Price'. Voor erg weinig van 'good old' Marktplaats gehaald, maar ik kies al snel voor de keerzijde. Taylor kan als geen ander 'bijten' en dat komt goed uit in dit stampertje.

47 I Miss My Baby-Rose Battiste (UK, Revilot OSV036, 1966, re: 2011)
Northern Soul-dansers gaan over het algemeen vaak voor de instrumentale versie. De zanglijn kan immers alleen maar afleiden. Bovendien liggen de instrumentale versies voor het grijpen. In de jaren zestig wedden de platenmaatschappijen niet graag op een paard tegelijk en wordt bewust de zang apart opgenomen van de muziek. Die instrumentale tape kun je namelijk altijd nog doorverkopen. Zoiets is hier gebeurd. Wie nu als eerste is, kan ik maar niet ontdekken. Het instrumentaaltje is bekend als 'Bari Track' van Doni Burdick en die heeft ook een vocale versie opgenomen. 'I Miss My Baby' is een andere tekst dan die van Burdick maar met exact dezelfde muziek. Er gaan ook geruchten dat niet Rose Battiste maar The Debonaires op deze plaat heeft gezongen, maar we gaan het niet moeilijker maken dan het al is.

46 Which One Should I Choose-The Unifics (US, Kapp K-935, 1968)
,,Hij is in een hele slechte staat", laat Marcus weten. ,,Vandaar dat ik ook een pond vraag". Nou, vooruit dan, voor een pond wil ik 'Court Of Love' van The Unifics wil hebben. Ik heb via Youtube vernomen dat die opname niet heel interessant is en dus draai ik als eerste de b-kant. Ik heb nooit weer aandacht geschonken aan 'Court Of Love'. Die kant is verrot, maar 'Which One Should I Choose' klinkt niet alleen veel beter maar is bovendien een lekker fel nummer. Tot zover ik weet is het nog vrijwel ontdekt in Northern/crossover-kringen.

45 Yes We Can Can-The Pointer Sisters (NL, Blue Thumb BTA 229, 1973)
Het is niet alleen maar onbekend en obscuur in deze Top 100. Ten opzichte van vorige jaren staan er zelfs meer Top 40-hits in. Neem nou deze van The Pointer Sisters. Ik ben dol op de 'groove' van dit nummer, al jaren, en vind dit exemplaar in juli in Zwolle voor twee euro. Het is uitgegroeid tot een echte Blauwe Bak-favoriet van het afgelopen jaar.

44 If You Ever Get Your Hands On Love-Gladys Knight & The Pips (UK, Soul no cat.no., 1966, re: 2010)
Na het intermezzo van The Pointer Sisters duiken we meteen weer de diepte in. Nu is Gladys Knight & The Pips allesbehalve 'underground', dit specifieke nummer is oorspronkelijk niet te traceren. Het is in de loop der jaren wel op verscheidene verzamel-cd's verschenen, waar in Engeland eigenhandig singles van worden gedrukt. Bij deze specifieke persing doen ze zelfs helemaal niet hun best om het authentiek te laten lijken, het is gewoon een hele grote nepperd. Het ding heeft niet eens een catalogus-nummer en het 'promotion not for sale' verhaal is kolder. Hij is wel te koop en voor zeer weinig zelfs. En al helemaal als Soulfulrecords weer eens een feestelijke uitverkoop heeft. Er is ook een bootleg-persing met 'Here Are The Pieces Of My Broken Heart' op de flip en die ga ik nog eens kopen.

43 Just Like You Did Me-Yvonne Vernee (UK, Made In Detroit MID 2, 1965, re: 2011)
De originele van Yvonne Vernee is in 1965 uitgebracht op het Sonbert-label en doet al snel duizend tot vijftienhonderd pond. Inferno is een legaal label dat reeds sinds de jaren tachtig geregeld 'nieuwe' dingen uitbrengt. In 2011 brengt Inferno ons de 'Made In Detroit'-serie: Een aantal eenzijdig bespeelbare singles met super-zeldzame opnames. Het is net de periode dat ik geïnteresseerd raak in Northern Soul en ik beluister de geluidsclip van Vernee geregeld. Toch staat het 'eenzijdig bespeelbare' me tegen en daardoor besluit ik pas in december 2013 om de single in huis te halen. Het is immers de enige mogelijkheid om deze op vinyl te hebben? Nee, hij is een jaar of tien geleden verschenen via Soul City, maar sinds ik 'Tear Stained Face' van Don Varner op dat label heb, ben ik niet echt te spreken over de geluidsopnames. De Inferno is 'as good as it gets'.

42 Dolly My Love-The Moments (Duitsland, Philips 6146 416, 1975)
Terwijl de Engelse vakbroeders helemaal warmlopen voor 'Nine Times' heeft 'Dolly My Love' mijn 2014-moment gegeven. Opnieuw een Top 40-hit, dit is in 1975 de opvolger van de nummer 1-hit 'Girls' van Moments & Whatnauts. In eerste instantie 'gewoon' gekocht omdat ik hem nog niet had, maar bij thuiskomst vind ik het meteen een heerlijk nummer en dat blijft het ook voor de rest van het jaar. Met deze nummer 42 als bewijs. De top 40 is een uitgebreide top tien en dus staat deze daar nét buiten.

41 What More Do You Want-Gene Toones (UK, Simco 30,000, 1966, re: 2013)
Hóe obscuur wil je het hebben? Van Gene Toones zijn maar een handvol originele exemplaren bekend en er zijn duizenden die erop jagen. Wie dat geduld niet heeft, zijn ongeveer vijftigduizend verschillende bootlegs in omloop. Deze komt andermaal van Soulfulrecords en heeft doodgewoon dezelfde opname op de andere kant staan. Mocht ooit een krasje op één kant komen, heb je altijd nog een reserve. Ik heb beide kanten wel gedraaid om te horen of eentje toevallig beter was dan de andere, maar nee... het is hetzelfde golvende doffe geluid met flink wat verschil in volume. En wat kost zoiets? Tja, tien pond, maar anders krijg je het ding nóóit in je koffers. In tegenstelling tot veel andere dure Northern Soul-platen is deze van Gene Toones echt ook nog eens een knaller, maar ook ontzettend op styreen, en dus ben ik erg in mijn nopjes met deze bootleg.

zaterdag 20 december 2014

Blauwe Bak Top 100: 60-51



Ik voel me al dagen niet echt fit, maar vanavond lijkt het zijn hoogtepunt te krijgen. Ik ben goed aangekleed en heb de kachel buitensporig hoog staan voor de buitentemperatuur. Nog steeds zit ik te rillen. Straks maar eens lekker slapen en hopelijk morgen weer iets beter. Het is een lange radio-dag geweest. Vandaag heb ik de nummers 100 tot en met 51 gedraaid op Wolfman Radio. Plus de nummer 50 omdat het de Week Spot is. Daar ging alleen al drie uur en een kwartier in zitten. Vanavond hoef ik alleen The Vinyl Countdown en ga, bij wijze van service, zelfs nog twintig minuten door. Kan ik verder nog melden dat één van de twee ontbrekende singles is binnengekomen en dat dit een teleurstelling is. 'VG met wat lichte krasjes, speelt goed'. De handelaar blijkt visueel de platen te beoordelen en, ja, dat kan niet bij styreen. De verzendkosten waren het meeste, de plaat zélf was redelijk goedkoop. Terug sturen is geen optie, uithuilen en overnieuw beginnen wel. Wie vanmiddag naar Wolfman Radio heeft geluisterd, weet wat er nu gaat komen. Hierbij de nummers 60 tot en met 51.

60 Beggin'-Timebox (UK, Deram 45-85031, 1968, re: 2013)
Bij gebrek aan beter? Ja, natuurlijk zoek ik nog even door naar de Engelse of Nederlandse persing, maar deze bootleg is echt spotgoedkoop. Ik koop hem in eerste instantie ook nog voor de andere kant, maar 'Bert's Apple Crumble' van The Quik is op papier leuker dan in werkelijkheid. 'Beggin' is gewoon gereedschap en naar mijn bescheiden mening simpelweg de beste uitvoering van het nummer.

59 I Think Of You-Detroit Emeralds (UK, Westbound 6146 104, 1973)
Ik ben nog redelijk georiënteerd op jaren zestig-Northern Soul als ik deze van Detroit Emeralds bij Marcus op het lijstje tegenkom. Omdat ik goede ervaringen heb met Detroit Emeralds en dan met name de keerzijde van de hit 'Feel The Need In Me', draai ik een klein stukje van een video op Youtube. Mmm... dit smaakt naar meer! Ik heb in het begin nog wel even getwijfeld, maar ben blij dat ik de knoop heb doorgehakt. Ik ben het afgelopen jaar ontzettend van deze plaat gaan houden. De concurrentie is zwaar, maar anders had deze zeker meer in de buurt van de top 20 gekomen.

58 Sliced Tomatoes-Just Brothers (UK, Music Merchant OSV104, 1972, re: 2013)
Eind vorig jaar brengt Outta Sight ons een single met de twee populairste kanten uit de geschiedenis van Music Merchant, één van de kleine labels van Holland-Dozier-Holland uit de vroege jaren zeventig. Het is evenwel 'Love Factory' van Eloise Laws dat al jaren op mijn verlanglijstje staat. Vreemd als het is voor een legale opname als deze, maar 'Love Factory' klinkt dof en komt daardoor niet uit de verf. Met 'Sliced Tomatoes' heb ik de eerste twee jaar dat ik het ken weinig op gehad, maar ben hem sinds de zomer meer en meer gaan waarderen. Met als resultaat dat Eloise Laws, jammer maar helaas, buiten de lijst is gevallen en dat Just Brothers maar liefst op 58 staat.

57 Star Love-3 Ounces Of Love (België, Motown 4C 006-60679, 1978)
'Unknown 70s', omschrijft Rarenorthernsoul deze single een paar weken geleden. Wellicht nog onontdekt in de soul-wereld, maar om nu van een onbekende plaat te spreken? Ik ken de naam 3 Ounces Of Love al voordat ik de single tegenkom en de plaat zélf...? Dat klinkt als dat hitje dat je nooit kon identificeren. Vreemd genoeg heeft de plaat dus nooit impact gemaakt in Engeland en dat is het interessante aan de jaren zeventig-soul: Je kan héle leuke dingen vinden voor betrekkelijk weinig geld en vervolgens een parel in de bakken hebben staan die ze aan de overkant van de Noordzee nog niet hebben ontdekt. 3 Ounces Of Love is één van de 'nieuwere' platen in deze Top 100, maar we krijgen nog eentje van een jaar jonger.

56 New Guy-The Dynettes (US, Constellation C-150, 1965)
Na enkele jaren zeventig-dingen spreid ik nu talkpoeder over de vloer, want dat is wel nodig bij het volgende trio. The Dynettes is nog een klein beetje ondergewaardeerd in de soul-scene, het is vooral het Constellation-label dat mijn hart sneller doet kloppen. Het nummer zélf heb ik even aan moeten wennen. Northern Soul is geen muziekstijl, maar een verzamelnaam die later is bedacht. Goed beschouwd is The Dynettes dan upbeat 'girlgroup'. De dansers zullen misschien klagen over het ontbreken van ritmewisselingen, maar wie gewoon ongegeneerd wil knallen op de dansvloer, moet met 'New Guy' wel uit de voeten kunnen.

55 Blowing Up My Mind-The Exciters (UK, Outta Sight OSV111, 1968, re: 2014)
En zo jaag ik het tempo even verder omhoog met deze absolute knaller van The Exciters. Het duurt drie jaar na de officiële release dat het in Engeland wordt opgepikt en in 1972 brengt RCA de single opnieuw uit met Beverly Ann's 'You've Got Your Mind On Other Things' op de keerzijde. Die is inmiddels ook dermate schaars dat een heruitgave van Outta Sight zeer welkom is! Helaas niet met cult-klassieker 'Movin' Too Slow' als b-kant, want dan was het een 'droomplaat' geweest. 'Blowing Up My Mind' is zo'n plaat die ik nu bijna drie jaar ken en die me nóóit gaat vervelen.

54 Who's That Guy-The Kolettes (US, Checker 1094, 1964)
Een klein stapje terug in tempo ten opzichte van The Exciters, maar verder een knaller van de bovenste plank. In de late jaren zeventig zijn ze dol op deze van The Kolettes, helaas is de interesse afgenomen en dat is weer goed nieuws voor mij. Ik heb deze single, de witte Checker-demo, voor relatief weinig kunnen bemachtigen. De dag dat die weer even heel groot wordt, ligt om de hoek en dan gaat de prijs van een exemplaar weer omhoog. In de Blauwe Bak Top 40 heb ik de b-kant hoger staan, maar voor de Top 100 kies ik toch voor 'Who's That Guy'.

53 Heartaches-Guys & Dolls (US, Toddlin' Town TT-135, 1969)
Een Top 100 samenstellen is puur sm. Geldt niet alleen voor mij, maar voor iedere muziekliefhebber. Een lijstje verandert immers per kwartier. Ik hanteer de vuistregel bij de Top 100 dat 'eenmaal klaar ook echt helemaal klaar' is. Ik weet niet meer welke plaat ten prooi is gevallen (wellicht Eloise Laws?), maar ik heb op het allerlaatste moment Bernadette Martin op 95 gezet, dat is de enige concessie die ik heb gedaan. In geval van deze single van Guys & Dolls is 'You're Misusing Me' toch wel de favoriete kant gebleken, dus van mij hadden de twee omgedraaid mogen worden. Maar dan opnieuw... dan zou 'You're Misusing Me' zijn doorgestoomd de top vijftig in en dus laat ik het zoals het nu is.

52 Let Me Know-Mary Love (US, Modern 45xM 1020, 1966)
Mary Love heeft iets los gemaakt bij mij. In de vorige Blauwe Bak Top 100 liet ik jullie kennis maken met 'If You Change Your Mind', waarvan de b-kant wonderschoon is. In deze Top 100 laat ik beide kanten uitkomen in de lijst, waarbij de b-kant de winnaar is. Die is minder opgefokt en heeft een wonderschone zangmelodie. Heerlijk nummer om bij te relaxen. Dat kun je niet zeggen van 'Let Me Know'. Het is duidelijk een poging van Modern Records om Mary Love in de markt te zetten, maar dat zal nooit lukken. Voor Mary Love komt de eerste waardering pas in de jaren tachtig, jaren na The Wigan Casino. 'Let Me Know' is desondanks een lekkere productie die kan wedijveren met spul van Martha Reeves & The Vandellas.

51 You Don't Love Me-The Epitome Of Sound (UK, Go Ahead TICK 001, 1968, re: 2010)
Vorig jaar had ik de b-kant, 'Where Were You', te gast. Nu moest ik ophouden met zeuren over die plaat van vanmiddag, want die bootleg uit de jaren zeventig is duurder geweest dan die van nu. Van de bootleg, die ik in 2013 heb gekocht, is 'You Don't Love Me' hemeltergend slecht. De b-kant is redelijk. Toch heb ik meteen spijt als ik ontdek dat Go Ahead een nieuwe vinylpersing uitheeft van de single. Deze single koop ik uiteindelijk in maart en de plaat voelt aan als eentje van 2014. Dus is het de enige single die ik feitelijk heb voor 1 december 2013 en die in de Top 100 is gekomen. Als dit de nummer 51 is, dan moet die top 50 helemaal uitmuntend zijn? Ja, dat kan ik jullie wel garanderen. De top 40 is eigenlijk een uitgebreide top tien.