de eindstreep van 2011

Nog geen bubbeltjes-champagne, nog geen koekjes of oliebollen, gewoon nog in pyjama (!) en met de koffie in de aanslag. Omdat ik niet weet hoe drukbezet het netwerk vanavond is en ik er nu ook wel voor in de stemming ben, neem ik op Soul-xotica om kwart over twee al langzaam afscheid van 2011. Het jaar dat niet 'mocht'! Anders zou ik het niet kunnen omschrijven. 2012 wordt, wat dat betreft, in meerdere opzichten een jaar van veranderingen. Natuurlijk ga ik helemaal 'overnieuw' beginnen in Nijeveen en met een schone lei aan het werk in Meppel, want het is vooral het werk dat 2011 een nare bijsmaak heeft gegeven. Het begon allemaal zo goed! Ik deed fluitend het postwerk voor een handjevol centen, waar menigeen zijn bed niet voor zou uitkomen. Na het werk trok ik de broek uit en onderging 'de metamorfose'. Iets waar je niet alleen lef voor nodig hebt, maar ook zelfvertrouwen. Dat laatste ontbreekt sinds april. Ik kan de laatste 'uitstapjes' nog helder voor de geest halen. De wandeling naar Meppel met na afloop de chinees. Legendarisch! Twee dagen later ontdekte ik dat er iets niet goed ging met de betaling van mijn salaris. De volgende dag in vol ornaat naar het bos en nog een heel eind op blote voeten gelopen. Heerlijk! Tenslotte die maandag...

Ik had om half elf afgesproken voor een voetreflexzonebehandeling bij Roelien. Ze complimenteerde me nog over mijn kledingkeuze, ik genoot dan ook met volle teugen toen ik bij haar vandaan naar de Woldberg liep. Plots leek het alsof het nóg warmer werd als het al was. Ik droeg een laklegging onder mijn rok en die begon bijna te gloeien van de hitte. Later op de middag kwam een fris windje opzetten en moest het jasje er weer los overheen, maar in de stad liep ik met jas toch wel een beetje voor schut. Daar merkte je de wind niet... Ik kwam thuis, aangenaam moe en stond op het punt een dutje te gaan doen. Eerste telefoontje van Willemien. Ik zei toe dat ik de volgende ochtend naar Jutrijp zou komen. Halverwege mijn schoonheidsslaapje het tweede telefoontje... Het is me al te duidelijk gemaakt, ik hoef er geen spijt van te hebben dat ik die dag niet in Jutrijp was. Intussen kon ik energie van de zon en het bos inademen. Ik denk dat het verlies zónder dat een stuk zwaarder was gevallen.

Mocht het nog niet duidelijk zijn, ik beschrijf hier maandag 11 april, de dag waarop 'heit' overleed. Op zo'n laatste dag van het jaar is hij constant in de gedachten, maar heel erg sentimenteel mogen we ook weer niet zijn. Het was een jaar geleden voor mij wel duidelijk dat heit er op oudjaarsdag 2011 niet meer zou zijn. Het was al pure luxe geweest dat ik kerst 2010 met beide ouders had kunnen vieren! Als de werksituatie 'normaal' was geweest, had ik een week na de begrafenis wel weer aan de slag kunnen gaan. Sterker nog: Het voelde de maandag erna al goed om de dagelijkse beslommeringen weer op te pakken. Heit zou dat zelf ook gewild hebben...

De weken erna worden gedomineerd door het UWV. Nu was de betaling vóór maart al niet voldoende geweest, op zijn minst kwam op gezette tijden er een bedrag binnen. Hoe ik de maanden april, mei, juni en juli ben doorgekomen, vraag ik mezelf nog steeds af. Mijn vechtlust was groter dan ooit, maar ook dat duurde net even te lang. Toen ik dan eind augustus eindelijk al het geld ontving waar ik recht op had, zat ik er even goed doorheen. De fietsvakantie was van de baan, in plaats daarvan kocht ik platen bij de vleet. De geplande vakantie in eind september werd door de ingeslikte bankpas verstierd, het latere uitstapje naar Keulen was wél legendarisch. Ik heb nog één keer een uitstapje in rok gemaakt, maar het voelde niet 'goed' aan. Ik leek te vatbaar voor reacties van buitenaf, waar je dus juist 'dik vel' voor nodig hebt. Anderzijds is het begrip 'vrouwenkleding' erg breed, mijn 'nette' en 'dj-pak' bestaat louter uit dameskleding, maar dat lijkt niemand op te vallen... (kunstleren broek, blouse met knooplijst aan de vrouwenkant, colbertjasje van M&S)

Mijn werkhervatting was maar van korte duur, maar precies lang genoeg. Ik begreep gisteren dat in het nieuwe jaar nieuwe regels ingaan voor de postbezorgers, betekent ondermeer dat je het eerste uur mantelklemmen zit te draaien. Nee, dank je! Postkleding met de naam van Noordwestgroep op de rug? Ik zeg altijd dat ik voor Sandd werk en dat is niet zonder reden. Nu ligt dan 2012 voor mij. Huisje in Nijeveen dat precies zó ingericht gaat worden als dat ik het nu in mijn hoofd heb. Qua muziek ga ik steeds dieper en verder de (northern) soul in, ik denk erover na om zeker de helft van mijn elpees weg te doen en ook eens flink in de singles te snoeien. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan... Ik heb het al eens eerder geprobeerd, maar toen is het ook mislukt.

Rest mij op dit moment al mijn volgers, regelmatige bezoekers en toevallige passanten een heel goed en muzikaal 2012 te wensen! In ruil daarvoor ga ik jullie volgend jaar voorzien van 366 berichten, het is me dit jaar ook gelukt! Morgen zou hier de Schijf van 5 moeten staan, maar die werk ik waarschijnlijk pas maandag uit. Solomon Burke staat er niet in, maar deze titel vond ik erg toepasselijk. Maak er een gezellige avond van en natuurlijk heet ik een ieder morgenmiddag vanaf 16 uur van harte welkom in Het Pandje, waar uw favoriete platenkrasser de muzikale dienst gaat uitmaken...

Eindstreep: december 2010

Gisteren schreef ik dat ik de verkoper van The Sharpees had aangeklaagd bij Paypal, gisteravond reageerde hij dan eindelijk. We kwamen samen tot de conclusie dat Paypal de schuldige is in het verhaal, hij stuurt de single op en nodigde me ook uit voor toekomstige veilingen. Eind goed, al goed. Vandaag doen we de Eindstreep van vorig jaar december, morgen de Eindstreep van 2011. Die laatste is geen top tien van plaatjes, maar melancholisch mijmeren over Jip en Janneke-bubbeltjeschampagne en een lekkere koek. Geen oliebollen? Misschien wel, maar ik heb de afgelopen jaren afwisselend kanonskogels gehad of sponzen waar de olie uit droop, dus ik ben er niet echt gebrand op! De Eindstreep van vorig jaar was tamelijk eenvoudig. Die nummer 1, ja die nummer 1, dat is niet zomaar een nummer 1! Ik kocht hem in hartje zomer, begin juni van dit jaar, en deze plaat smaakt altijd. Helaas, of gelukkig, wordt die onterecht geassocieerd met kerst en dus hoor je hem driekwart van het jaar niet op de radio.

Het teruglezen van de berichten van een jaar geleden is niet eenvoudig. De 'redactie' kwam in vrijwel ieder bericht voorbij en was, achteraf gezien, zwaar 'over the top'. Het was toen leuk om te doen, maar ben er niet rouwig om dat het weer verdwenen is. Zo blijft Soul-xotica zichzelf ontwikkelen. Ik heb al vaker uitgelegd dat dit mijn speeltuintje is, iets waar ik, bij wijze van spreken, bij het opstaan al naar verlang om een stuk te schrijven. In maart vieren we ons tweejarig bestaan en in die periode heeft Soul-xotica rubrieken zien ontstaan en net zo hard weer verdwijnen. Herinnert u zich nog 'roemen op oude teer'? Het had zo leuk kunnen zijn, maar het heeft nooit een vervolg gekregen...

De afvallige van de maand is The Ghost. Ik draai normaliter hun plaat één tot tweemaal per jaar, maar dit jaar is die niet aan bod gekomen. Het is zeker geen slechte plaat, misschien haal ik later nog eens de schade in, maar op dit moment is het de enige juiste afvallige van de maand.

1. Winter In America-Doug Ashdown
(hier en nu, 22-12-10)

2. Song Instead Of A Kiss-Alannah Myles
(telefoontoppertje #5, 13-12-10)

3. Maps-YeahYeahYeah's
(Sideburner's Blast From The Past, 11-12-10)

4. Eloise-Barry Ryan
(de schuld van de belofte, 2-12-10)

5. Meester Prikkebeen-Boudewijn De Groot
(oud en nieuws, 31-12-10)

6. Maybe It's Just Love-Justin Hayward
(vluchtmiddel, 24-12-10)

7. White Flag-Dido
(telefoontoppertje #6, 25-12-10)

8. So I Came Back To You-Tee Set
(telefoontoppertje #4, 4-12-10)

9. Yellow-Coldplay
(kleur bekennen, 5-12-10)

10. I Can't Go For That-Hall & Oates
(geen sneeuw dit jaar, 21-12-10)

* Afvallige van de maand:
LP When You're Dead One Second-Ghost
(erg geestig..., 3-12-10)

Nijeveense kolderboeren!

Een gecombineerd bericht vandaag. Ten eerste heb ik vandaag een dappere poging gedaan om inwoner van Nijeveen te worden, heel wat millimeters regen doorstaan, maar helaas... Ik had vanochtend contact met de Sociale Dienst in Steenwijk, die mij ondanks het werk in de post maandelijks van geld voorzien. Ze waren onverbiddelijk. Ingeschreven in een andere gemeente is daar ook eventueel een uitkering aanvragen. En zo toog ik naar het spreekuur in Meppel waar ik te horen kreeg dat ik daarvoor bij het Werkplein in Steenwijk moest zijn. Zucht 1! Me inschrijven in de gemeente kon alleen wanneer ik een kopie van de huurovereenkomst zou meenemen. Deze kreeg ik pas om half drie bij de sleuteloverdracht. Door de regen weer terug naar Meppel om erachter te komen dat dat loket alleen 's ochtends open is. Zucht 2! Dus door de stromende regen en zonder resultaat naar Steenwijk. Morgen moet ik aan het werk, maandag zie ik mezelf ook al niet om tien uur naar Meppel fietsen, dus wordt hem pas dinsdag op zijn vroegst. Ik ga morgen, zoals het nu staat, voor het laatst post lopen in Steenwijk.

Ben ik nu inwoner van Nijeveen of niet? Ben ik misschien thuisloos? Beide gevallen is het nee, hoewel ik toch wel een beetje tussen wal en schip voel. De uitkering in Steenwijk is per vandaag beëindigd en ik heb de sleutels van de Julianastraat in ontvangst genomen. Toch sta ik nog ingeschreven in Steenwijk. Iedere plaats ter wereld heeft vandaag de dag wel een pagina op Wikipedia, zo ook Nijeveen. Ik heb er voor de aardigheid even gekeken. Het dorp heeft een oppervlak van 25 vierkante kilometer, onder het dorp vallen ook nog Kolderveen, Nijeveense Bovenboer en Kolderveense Bovenboer. Kolderveen is weer beroemd geworden door de EO-serie 'De Dorpsdokter', heb ik me laten vertellen. De geschiedenis leidt terug naar 1477. Aanvankelijk is Nijeveen bekend als Havelterveen of Hesselter Nijeveen. Evenals het dorp Hesselte, dat we tegenwoordig als Darp kennen, veranderde het de naam rond de 17e eeuw. In 1977 opende prins Claus ter gelegenheid van het vijfhonderdjarig bestaan van het dorp 'De Sterrenberg', een in Duitsland gebouwde molen. In 1990 kwam daar 'Lutke's Meule' bij, maar die is inmiddels gedemonteerd en wordt waarschijnlijk in Nieuw-Zeeland herbouwd. Nijeveen is oorspronkelijk een lintdorp. De Dorpsstraat is over de hele lengte, schat ik, wel vijf kilometer lang. Wikipedia zegt dat de eerste uitbreiding in de jaren zeventig was, maar dat was even eerder. Mijn huisje is namelijk in 1967 opgeleverd. Sinds 1998 valt de voormalige zelfstandige gemeente Nijeveen onder de gemeente Meppel.

Dat is ambitieus. Buiten twee bestaande villawijken, heeft de gemeente ook plannen voor een wijk die groter zal worden dan het huidige dorp en waarschijnlijk in 2050 is gerealiseerd. Genoeg droge stof. Humor? Nijeveen kent twee (!) uitgaansgelegenheden, namelijk: Cafe Het Schippertje... Zouden ze daar dan ook met dubbele pen schrijven? Nijeveen barst, serieus, van de activiteiten. Het dorpsfeest staat hoog aangeschreven. Bands als De Dijk en Van Dik Hout spelen er geregeld. Ludiek is de nieuwjaarsduik. Op zichzelf niet zo bijzonder, maar wat te doen als er ijs ligt? Dan wordt er in de zwembroek geschaatst!

Deel twee van het bericht. Gistermiddag ontving ik vier singles vanuit Engeland, die ik via Ebay had gekocht. De 'verkoper' van The Sharpees heb ik aangeklaagd bij Paypal. Hij heeft mijn geld, maar reageert op geen enkele mail. Gelukkig ben ik verzekerd van teruggave van geld als de transactie niet goed wordt afgesloten...

* P.P. Arnold- If You Think You're Groovy
Het hoesje van een paar weken geleden heeft veel bij me los gemaakt. Plotseling vond ik mezelf op YouTube temidden van de clipjes van P.P. Arnold en had ik al twee biedingen op Ebay lopen. 'If You Think You're Groovy' kende ik al van de cd 'The Mod Collection', maar enkele clipjes lieten een versie horen waarin de achtergrondzang van The Small Faces (spijtig genoeg) was weggemixt. Het was dus spannend welke nu de originele single was. Gelukkig is het die mét de achtergrondzang. Een uiterst dynamische single. De zachte fluit moedigt aan om de stereo wat harder te zetten, maar wanneer de drums voor het refrein invallen, heb je daar spijt van! De mijne is in het Engelse Immediate-labelhoesje.

* P.P. Arnold- Angel Of The Morning
Natuurlijk kende ik die riedel al, hier ging het me specifiek om de b-kant. Deze ontdekte ik een paar weken geleden op YouTube: 'Life Is But Nothing', een heerlijke ballade, meer folky dan mod of soul. Bovendien is deze single op het roze Immediate-label, dat wel weer gewild is. Hoewel? Ik bleef de enige bieder met vijf pond...

* Jackie Ross- Selfish One
Hier was ik wat te voorbarig geweest met de 'jeukdoos', want tussen de 1500 liedjes staat geen enkele van Jackie Ross! Toch is er geen man overboord, want dit nummer mag er zijn! Ik had 'The Entertainer' van Tony Clarke voorgesteld/herinnerd als een lekker snel ding, maar die is me net iets te midtempo.

* Sapphires- Gotta Have Your Love
Ik ben er nog steeds niet achter of deze Lost Nite-uitgave een origineel is of niet. De opname is helaas een beetje zwak, maar het nummer daarentegen... Die heb ik vorig jaar november al genoemd in de allereerste 'Telefoontopper'. Er komen nog wel enige Sapphires-dingen aan. Ik probeer nog steeds een fraaie 'Slow Fizz' te bemachtigen, hetzelfde nummer is ooit ook opgenomen als 'Baby You've Got Me' met een andere tekst. Een recente heruitgave met de instrumentale versie van 'Nothin' But A Houseparty' van The Show Stoppers circuleert ook op het web, maar ik hik een beetje tegen de prijs aan. Die 'Slow Fizz' is gewoon leuker!

20 Years Ago Today: 594

Voor zover ik kan nagaan, gebruikten alleen William Nash en Harold Clarke hun tweede geboortenaam voor hun bestaan als artiest. William werd zo Graham, hoewel intimi hem 'Willie' bleven noemen. The Hollies zélf nam in 1971 een hommage op aan Nash, getiteld 'Hey Willy'. Graham en Allan, want laten we zo gewoon noemen, waren in 1962 al dikke maatjes toen ze besloten samen een groepje te beginnen. Graham zat toendertijd in de klas bij Ray. Ray is niet voor een carriére op het podium gegaan, ook al had hij met zijn jeugdige uiterlijk en gouden ringen om de vingers wel de schijn van een muziekveteraan. Ray was naast tegelzetter en hondenfokker vooral meubilair in Tollemache Arms, mijn stampub in Mossley. Ray vertelde me toen dat Graham's eerste band Togglery Five heette, hij heeft me zelfs nog de naam verklaard, maar dronken mensen spreken niet altijd de waarheid. Graham zat, hoe dan ook, niet bij Togglery Five ('togglery' is oud-Mancunian voor een kostuum en er was een hippe kledingzaak in Manchester die zich zo noemde. Het kwintet hoopte op enige sponsoring?). Ze formeerden The Hollies. Niet genoemd naar Buddy Holly zoals zo vaak wordt verondersteld, maar naar een park in Manchester dat The Hollies heet. De eerste single, een cover van 'Stay' van Maurice Williams & The Zodiacs, is geen blijvertje, maar vanaf 'Just One Look' en 'Here I Go Again' is het bingo voor The Hollies. In 1965-66 zorgt de groep er grotendeels alleen voor dat Manchester buiten Liverpool de meest succesvolle muziekstad van het Verenigd Koninkrijk is. Londen, met ondermeer The Rolling Stones, doet nog lang niet mee...

Eric Haydock's Hollies is een stemmingsorkest voor revival-feestjes. Tijdens mijn verblijf in Mossley trad deze op in de kantine van Mossley FC, maar ik werd niet binnengelaten. De Emmaus lag toen nogal pijnlijk in Mossley, werd onterecht geassocieerd met drugsgebruik. Dat is bijna vijftien jaar na de opening gelukkig veranderd! Haydock was in 1962 ook al betrokken bij de oprichting, de bassist werd in 1966 vervangen door Bernie Calvert. Hoewel The Hollies in het begin van 'covers' aan mekaar vast hangt (George Harrison was niet bepaald tevreden over hun versie van 'If I Needed Someone'), schrijven Hicks, Nash en Clarke aanvankelijk onder het pseudoniem van L. Ransford. Vanaf half 1966 wordt Clarke-Hicks-Nash vermeld en vanaf 1967 mag Clarke alleen garant staan voor zijn liedjes. Het krachtige 'Would You Believe' van de elpee 'Butterfly' uit 1967 (er was in 1966 al een album verschenen dat 'Would You Believe' heette, net zoiets als 'Waiting For The Sun' van The Doors) was één van de eerste liedjes die zijn naam mocht dragen. Als Graham eind 1968 The Hollies verlaat om naar Amerika te gaan, krijgt Clarke de ruimte om de rol van boegbeeld en leider over te nemen. Nash wordt vervangen door Terry Sylvester (ex-Swinging Blue Jeans) en Clarke motiveert hem om eigen nummers te schrijven. Het succes van Nash in het tandem Crosby, Stills, Nash & Young inspireert Clarke in 1971 om The Hollies te verlaten en het solo te proberen.

Hoewel een deel van zijn albums uit eigen werk bestaan, getuigt Clarke eveneens van een fijne neus voor aanstormende songschrijftalenten. Het scheelde niets of Allan Clarke had vóór Dobie Gray een hit kunnen hebben met 'Drift Away', hij nam in 1974 al liedjes op van Bruce Springsteen en ook van Lindsey Buckingham en Stevie Nicks voordat deze zich bij Fleetwood Mac zouden aansluiten. De platenmaatschappij lag echter te slapen, de critici maakten weinig woorden vuil aan Clarke's solowerk en zo is het alleen maar een stukje geschiedenis. De Zweed Mikael Rikfors is Clarke's vervanger in The Hollies, maar dan gebeurt er iets vreemds in de zomer van 1972. In Amerika pikt een deejay een nummer van het album 'Distant Light' uit 1971, gezongen door Clarke, dat als twee druppels water op Creedence Clearwater Revival lijkt. 'Long Cool Woman' wordt de grootste Amerikaanse hit voor The Hollies. Dit is mede de oorzaak waarom Clarke in 1973 zijn oude groep weer opzoekt. Clarke's compositie 'The Day That Curly Billy Shot Down Crazy Sam McGee' is een fraaie 'opvolger' van 'Long Cool Woman'. Terwijl in Engeland, buiten 'The Air That I Breathe', de hits opdrogen, kan de groep in Europa en Nieuw-Zeeland nog een tijdje vooruit. 'Sandy', bij Springsteen beter bekend als '4th Of July, Ashbury Park', verschijnt tegelijk met het album 'Born To Run' als single voor The Hollies. Het is de laatste top tien-hit in Nederland. In 1988 staat The Hollies bovenaan in Engeland met het oudje 'He Ain't Heavy He's My Brother'.

Terwijl zijn maatjes nog volop optreden, al dan niet met vervangers, nam Allan Clarke in 1999 afscheid van de muziekbusiness. Zijn enige optreden in de nieuwe eeuw was een akoestisch setje met Graham Nash op 15 maart 2010, toen The Hollies werd bijgezet in de Rock'n'Roll Hall Of Fame. De single 'Slipstream' komt van Clarke's album 'Unsung Heroes' uit 1979 en is maar matig interessant. Zijn platen verschenen vanaf de jaren tachtig enkel nog in Duitsland, waar zijn solo-werk ook al geen zoden aan de dijk zette. Ik kocht deze single twintig jaar geleden voor een gulden bij Sunrise. Allan Clarke kreeg nimmer een kaartje in mijn kaartenbak, maar stond bij The Hollies op. Dat had ook met een vreemde traditie te maken, per 100 singles kocht ik namelijk eentje (!) van The Hollies. Met de 600 in zicht had ik sinds 500 in augustus nog geen plaat van The Hollies gekocht.

Met Allan Clarke nemen we afscheid van 20 Years Ago Today over 1991. Het was aanvankelijk het idee geweest om alleen 1991 te behandelen, maar ik vind het dermate leuk om bepaalde 'vergeten' aanwinsten naar boven te halen dat ik in 2012 vrolijk verder ga. Wat ik al eerder zei, kreeg ik in 1992 ietsje meer te besteden en werd ook minder kritisch. Desondanks is 1992 nog wel smullen, in 1993 is het hek écht van de dam!

uit de jeukdoos: The Ad-Libs

Ik had bijna de hoop opgegeven, maar toen arriveerde de jeukdoos donderdag tóch nog. Op het moment ben ik een vers mp3-spelertje aan het vol stampen. Er staan al 420 liedjes op, heb A tot en met D van de artiesten doorgespit en van de 1500 liedjes zullen waarschijnlijk 1300 de mp3-speler halen. Northern soul is een breed begrip en gaat tot diep in de jaren zeventig door, maar toch lust ik die latere opnames niet. Die willen vaak nogal kitscherig zijn. Er staan verder ook nog wat northern soul-artiesten-op-latere-leeftijd met nummers waarmee je geen dansvloer mee in beweging krijgt. Ik moest hier nog wel 53 plaatjes uit kunnen pikken, misschien wel meer, dus 2012 zit gebeiteld voor deze serie. Het probleem is echter dat heel veel plaatjes zó obscuur zijn dat er helemaal niks over te vinden is. Neem nu bijvoorbeeld The Accents van het bijzonder fijne 'Spring Song (New Girl)' (1964). Ik kom niet verder dat een bezetting en twee singles die ze hebben uitgebracht. Dan een makkie? The Ad-Libs mogen dan een hele grote Amerikaanse hit hebben gehad, ook over hun geschiedenis zijn weinig woorden vuil gemaakt!

De groep start als The Creators, een mannelijke doowop-groep die rond 1962 enkele opnames maakt. The Ad-Libs wordt geformeerd als zangeres Mary Ann Thomas zich bij de groep begeeft. Het is dan 1964 in Newark in New Jersey. Ze krijgen een platencontract dankzij hulp van Jerry Leiber en Mike Stoller, maar niet bij hun label Red Bird. Wel komen er platen uit voor een ander gekleurd dier, namelijk: Blue Cat Records. Die naam kwamen we hier vorige week ook al tegen. Evie Sands nam haar originele 'Take Me For A Little While' op voor deze maatschappij. John T. Taylor had een lange carriére achter de rug als saxofonist in bigbands en had even daarvoor het instrument aan de wilgen gehangen en het onderwijs in gegaan. Toen deze lucht kreeg van het aanstormende groepje uit Newark, nam deze samen met George Davis de pen ter hand en schreef een liedje dat niet alleen een hele grote hit voor The Ad-Libs zou worden, maar generaties later nog in de hitparade zou voorkomen: 'The Boy From New York City'.

Tóch is het niet deze monsterhit, het bereikte nummer 8 in de Billboard in 1965, die ik vandaag in de schijnwerpers wil plaatsen. The Ad-Libs zou er nimmer meer in slagen om dit succes te evenaren, hoewel ze in de jaren erop enkele dozijnen aan single-kantjes hebben opgenomen voor bijna evenveel platenlabels. Een bekend verschijnsel uit die jaren zestig was dat de derde of vierde opvolger van een hit of een rechtstreekse kopie van het succes was of dat de titel een herinnering aan dezelfde hit op riep. De eerste drie jaren werd dit echter niet gedaan door The Ad-Libs, hoewel hun muziekstijl natuurlijk wel wat eentonig was. Geen 'girls from Boston', 'the boy from New York City is back' of dergelijke variaties voor The Ad-Libs. Een grote stroomstoring in New York in 1968 leverde John T. Taylor de inspiratie voor zo'n nummer: 'New York In The Dark'. Overigens zou dat ogenschijnlijk zwakke electriciteitsnet van New York later nog eens op de dansvloer terecht komen. Een kwispeltje voor na de kerst: Wie had later een hit met een plaat over een stroomstoring in New York? Reageren op dit blog schijnt enigzins onmogelijk te zijn, stuurt anders een email. De winnaar mag mijn kerstpakket hebben!!! (Ik had er geen...)

'New York In The Dark' is minder opgefokt dan 'The Boy From New York City', bijna een beetje midtempo. Wel een bijzonder gewilde opname in het northern soul-circuit. The Ad-Libs zullen nooit verdwijnen. Hoewel al drie van de oorspronkelijke leden ons zijn ontvallen en eentje zich heeft voorgenomen zijn stem alleen nog in dienst van de Here te stellen, maakte The Ad-Libs in 2006 hun (voorlopige?) laatste plaat. 'The Boy From New York City' werd in Europa nooit een hit voor The Ad-Libs, dat staat sinds 1978 op naam van de Engelse rock'n'roll-revivalisten The Darts. De versie van The Ad-Libs staat echter wel op menig verzamel-cd. 'New York In The Dark' moet dan eerder in de hoek worden gezocht van de northern soul-verzamel-cd's. De mp3 klinkt ook te zuiver voor een vinylsingle...

De Blauwe Bak Top 40 van 2011: de Top 10

Het aftellen is begonnen. Wat mij betreft is dit wel het laatste lijstje van 2011, buiten de Golden Beat Years Top 100, waarvan ik de organisatie dit jaar op me heb genomen. Het was een goed jaar voor de Blauwe Bak. Buiten dat ik in begin juni een paar elpees in Emmeloord heb gekocht, stond 2011 in het teken van singer-songwriter-elpees en northern soul-singles. Vooral dat laatste. Ik was voortdurend op zoek naar van die energieke plaatjes met toeters en xylofoon. De top 10 geeft daar een mooie dwarsdoorsnee van. Het jaar 2012 lijkt niet anders te worden. Buiten de enkele kringloopwinkel lijkt de Engelse Ebay ook in het nieuwe jaar een favoriete hangplek te worden. Wat waren de allerleukste aanwinsten van het afgelopen jaar? Deze presenteer ik vandaag. Hoewel de Blauwe Bak alleen ruimte biedt aan singles, trappen we evenwel af met een albumtrack. Die single staat hoog op de verlanglijst, maar heeft zich tot nu toe nog niet aan mijn geopenbaard.

10. You Just Gotta Know My Mind-Dana Gillespie
(van de LP 'Beat Discothek No. 1', Decca SLK 16580-P, 1969)
Op de forummeeting van Golden Beat Years in Zutphen had iemand een doos met verzamelelpees meegenomen. De liefhebber mocht ze uitzoeken. Ik vond dit album, een verzameling Decca- en Deram-singles uit 1968 van onder andere The Moody Blues, World Of Oz en The Flirtations. Maar ook deze van Dana Gillespie, geschreven door haar toenmalige vriendje Donovan. Een lekkere felle late mod-stamper. Dana zou in de begin jaren zeventig 'herontdekt' worden door David Bowie en is tegenwoordig immer actief als blueszangeres.

9. Do Your Duty-Bettye Lavelle
(Silver Fox LP SF-2, 1969, uit de box 'Action Speaks Louder Than Words')
Niet te verwarren met Betty Lavette, dit is de enige single-kant uit de 10-single-box 'Action Speaks Louder Than Words' dat oorspronkelijk niet als single is verschenen, maar een albumtrack. Had het verschil gemaakt als het wel als single was uitgebracht? Nee, de stijl moet té revolutionair zijn geweest voor 1969. 'Do Your Duty' is zo'n lekkere 'southern funk'-parel uit de begintijd. De portie goede luim krijg je er gratis bij!

8. Reach Out Your Hand-Brotherhood Of Man
(Deram DM 327, 1971)
Deze studioformatie kende vele bezettingswisselingen. De Brotherhood Of Man van deze single heeft weinig van doen met het gezelschap dat in 1976 het Eurovisie Songfestival won met 'Save Your Kisses For Me'. In 'Reach Out Your Hand' zitten alle ingrediënten van een fijne northern soul-stamper, ook al is het nummer zélf iets te midtempo. Een beetje hetzelfde euvel als bij de b-kant van Barry Hopkins. Tóch maakt dat basloopje het toch wel weer energiek. Soms kun je even heel erg trots worden als je een 'nieuw' northern soul-nummer hebt gevonden, dat de wereld nog niet heeft ontdekt. Zie daar het gevoel dat ik in september had. Ik moest bij King Kong nog één plaatje hebben om op de vijf euro uit te komen en zodoende ging deze mee. Ik had hem dus ook kunnen missen...

7. Nathan Jones-The Supremes
(Tamla Motown 5C 006-92497, 1971)
Nadat Diana Ross solo was gegaan, was het voor The Supremes in Nederland helemaal afgelopen. En toch maakten ze nog een aantal mooie nummers: Wat te denken van 'Stoned Love' of 'Nathan Jones'. De 'phasing' in het intro komt drie jaar te laat, verder is het een vroege voorbode van de disco. Het mag duizend keer 'not done' zijn om Motown-hitjes in een northern soul-set te stoppen, ik doe het lekker toch!

6. There's A Break In The Road-Betty Harris
(Exit SSS-167, 1969, uit de box 'Action Speaks Louder Than Words')
De hoogst genoteerde uit de 'doos klare taal' en een redelijk recente ontdekking. In het bericht van september waarin ik de box onder de loep neem, twijfel ik nog aan een aantal titels. Drie maanden later kan ik stellen dat er een verschuiving heeft plaatsgevonden. Een aantal vroege favorieten zijn naar de achtergrond verdwenen, zie 'Fancy' van Rosalind Madison, maar zijn vervangen door plaatjes die nu bijna dagelijks hun rondjes mogen draaien. Betty Harris is daar één van. Opnieuw weer zo'n Allen Toussaint-compositie en -productie met eigenwijze drums en een erg leuk loopje na het refrein.

5. I Want To Go Back There Again-Thelma Houston
(Mowest MW 5008F, 1971)
Jaartallen op labels wil wel eens een rommeltje zijn bij Motown. Waar anders het jaartal van de opname wordt genoemd, daar heeft Motown er een handje van om het bouwjaar van de compositie te vermelden. Zo staat er '1967' op het label van deze Thelma Houston-single, maar in werkelijkheid komt die uit 1971. Hij klinkt ook typisch 1971. 'Less is more' bij deze opname. Het is lichtelijk onderkoeld, maar heeft een zekere klasse. Een midtempo ballad dat afwisselend door Houston wordt gezongen en zelfs een beetje 'gerapt' aan het einde. Er zijn maar weinig platen van veertig jaar oud waarbij ik het durf te zeggen, maar deze is tijdloos!

4. You Got Your Finger In My Eye-Willie Parker
(President PTF 171, 1967)
Bij het doorbladeren van de eerste singles in Hoogeveen jaagt me de schrik aan het hart. Ik had op de website al gezien, dat ze niet heel erg redelijk zijn met elpeeprijzen, zelfs voor lelijke Beatles-compilaties uit de jaren zeventig wordt al vijfentwintig euro gevraagd en degene voor in de bak met singles zijn ook al niet billijk geprijsd. Dan hou ik opeens 'The River Is Wide' van The Forum in mijn handen, in fotohoes en helemaal in nieuwstaat en dat voor drie euro! De waardevolle singles die ik daarna tegenkom, zijn allemaal stukken goedkoper. Voor Willie Parker heb ik een euro betaald of daaromtrent. In het Nederlandse fotohoesje, een prachtige double-sider in een dito staat. 'I Live The Life I Love' is voor een northern soul-avondje meer geschikt, toch kies ik voor de Top 40 voor de eigenlijke a-kant. In 'You Got Your Finger In My Eye' doet Parker op zijn prachtige hysterische manier van zich spreken.

3. Baby Make Your Own Sweet Music-Jay & The Techniques
(Smash S-2154, 1967)
Misschien staat hier volgend jaar 'Apples, Peaches, Pumpkin Pie', want deze weet ik nog in Zwolle te liggen. Daar ligt overigens ook een beter exemplaar van 'Baby Make Your Own Sweet Music', al vind ik deze knetterende versie ook wel weer wat hebben. Songschrijvers Linzer en Randall hadden iets met klassieke muziek. Ze schreven bijvoorbeeld ook 'A Lover's Concerto' voor The Toys en ook 'Baby' heeft een majesteus orkestraal intro. Dat intro doet mensen echt omdraaien en verbazen wat er opeens met Soul-X aan de hand is... Als de violen wegsterven, begint het nummer genadeloos te stampen en kunnen de voetjes van de vloer.

2. Seven Days Too Long-Chuck Wood
(Roulette 45 R 12050, 1967)
Ik was zo in mijn nopjes toen ik 'Footsee' van Wigan's Chosen Few in Hoogeveen vond. Ik had veel over de plaat gehoord, naar alle waarschijnlijkheid de eerste 'remix', maar wat viel die tegen! Er zijn maar weinig Engelsen die nog een plezierige herinnering aan 'Footsee' hebben. Neem dan de b-kant, een oudje van Chuck Wood uit 1967, dat is pas écht het summum van northern soul.

1. You Hit Me-Alice Clark
(Warner Bros. 0927-49059-1AA, 1969)
Hoewel The Harvey Averne Dozen de eigenlijke a-kant is van deze promo-single uit 2006, werd deze van Alice Clark ook bij Da Capo eruit gelicht. 'Classy northern soul' stond er op het hoesje en dan hoef ik het resultaat niet eens te horen om de portemonnee te pakken. Ik heb er geen seconde spijt van gehad! Alice Clark steekt met kop en schouders boven alle singles uit die ik dit jaar heb gekocht!

Hoewel die waarschijnlijk pas de tweede geschreven gaat worden (ik treed op nieuwjaarsdag op in Het Pandje), doen we komende zondag weer een ouderwetse Schijf van 5, ditmaal over 'changes' en 'changing', omdat 2012 op vele opzichten het jaar van de verandering wordt. Deze Schijf is nagenoeg al klaar, hoewel jullie suggesties altijd welkom zijn!

De Blauwe Bak Top 40 van 2011: 11-20

Hoewel de eerste al voorbij is, wil ik toch bij deze al mijn volgers, geregistreerd of niet, hele fijne kerstdagen toewensen. Vorige week verzuchtte ik al dat ik waarschijnlijk te vroeg was begonnen met de samenstelling van de Blauwe Bak Top 40. The Sharpees had ik gemakshalve al in de lijst gezet en ik wist toen nog niet dat ik voor de kerst Mitch Ryder & The Detroit Wheels zou aanschaffen. Gisteravond heb ik dan toch enkele kleine aanpassingen in de Top 20 gedaan. Omdat dit vrij lange berichten zijn, begin ik meteen maar bij nummertje twintig.

20. Sticky Sue-Mickey Murray
(SSS International Exit SSS-870, 1969, uit de box 'Action Speaks Louder Than Words')
De keerzijde van 'Fancy' van Rosalind Madison en dus eigenlijk wel de favoriete single uit die doos. In 'Sticky Sue' gaat Murray op zoek naar zijn overhemden, sokken en ondergoed. Zijn Sue heeft die, naar alle waarschijnlijkheid, weggegeven toen ze hem heeft verlaten. Hij vindt zijn overhemden en sokken terug bij iemand aan de waslijn, maar zijn onderbroeken blijken onvindbaar. Totdat hij Sue terug vindt. 'You were there in my underwear'.

19. Big Boss Man-Erma Franklin
(Stateside HSS 1218, 1968)
Deze heb ik onlangs nog behandeld. Op de 'northern soul jukebox' staat deze titel niet van Erma, wel haar 'Piece Of My Heart' en nogal een zouteloze 'I Get The Sweetest Feeling' waarbij ze exact dezelfde backingtrack heeft gebruikt als Jackie Wilson. 'Piece Of My Heart' is altijd lekker natuurlijk, zou in een persoonlijke top 20 hoog hebben gescoord, maar in een lijst van blauwe bak-residenten hoort deze verdiend op 19.

18. Gimme Little Sign-Brenton Wood
(Palette PB 25700, 1967)
Eveneens vorige maand nog aan bod geweest.

17. Here Comes The Judge-Shorty Long
(Tamla Motown GO 25812, 1968)
Ik zal voor de aardigheid nog eens die website opzoeken en er een fijn bericht uit persen, maar in 1968 was er echt even een 'Here Comes The Judge'-rage. Er verschenen in die tijd verschillende liedjes met steeds dezelfde titel, allemaal dezelfde inspiratiebron, maar toch totaal verschillende inhoud. Pigmeat Markham was ermee begonnen. In die tijd was er een 'sitcom' met dezelfde titel. Pigmeat maakte er een doldwaas hoorspel van, Shorty Long een geheide Motown-stamper. Zijn versie kocht ik eind juli in Leeuwarden en deze mag op 17 in de Blauwe Bak Top 40.

16. What Can I Do-Tee Set
(Tee Set Records TS 1259, 1967)
Meestal schreef Hans van Eijck de tekst en muziek voor de liedjes van Tee Set, later al dan niet samen met zanger Peter Tetteroo. Heel soms mochten de andere leden ook een duit in het zakje doen, zoals Ferry Karmelk in 1967 met 'What Can I Do'. Vooral de coupletjes kennen een lekker venijnig jagend ritme. Tee Set klonk zelden soulvoller dan hier...

15. Goodbye Nothing To Say-The Javells featuring Nosmo King
(Pye DDS-2003, 1974)
Eigenlijk is deze me wat te glad en prefereer ik het origineel, maar ja, die heb ik niet op vinyl. Omdat het nummer echter zo'n fijne melodie heeft, kan ik deze toch wel waarderen. Een eendagsvlieg uit het commerciële hoogtepunt van de northern soul.

14. Take A Look Around-The Temptations
(Gordy G 7115F, 1971)
Na een orkestraal intro dat zo een rampenfilm had kunnen inleiden, valt het ineens weg en komt de zang om de hoek. Gaandeweg krijgt het bijval van meer muziek. De zang is onmiskenbaar The Temptations, maar ook het onderwerp. Net als in 'Run Away Child Running Wild' en 'Ball Of Confusion' prediken The Temptations begrip in een wereld die dat lijkt te ontberen. Mooie boodschap, mooie muziek en die zang die je dwingt tot luisteren. Alles is perfect aan deze plaat van The Temptations. Alleen qua tempo is het een dweil...

13. Stronger Than Her Love-The Flirtations
(Festival F-705, 1966)
Origineel of niet, die tien pond was echt wel het maximum voor deze single van The Flirtations. Hij is stevig genoten en knettert nogal op dynamische momenten. Maar... hij kan nu op zijn minst in mijn set.

12. Break Out-Mitch Ryder & The Detroit Wheels
(Stateside HSS 1146, 1966)
Ik schreef het eergisteren nog, dit is best wel even wennen. Tot een paar weken geleden associeerde ik The Detroit Wheels met garagerock, terwijl Mitch Ryder omstreeks 1968 een soort Amerikaanse Tom Jones werd. 'Break Out' is met zijn onweerstaanbare hoornsectie echter northern soul om bij te watertanden. Gewoon voor vijf euro op 'good old' Marktplaats!

11. Think It Over-Harvey Averne Dozen
(Atlantic 0927-49059, 1968)
Averne was naast slagwerker ook arrangeur en bandleider. Vaak droeg de band zijn naam, maar voor dit single-kantje was hij niet te beroerd om het te noemen naar zijn achtergrondzangeressen? Hoe kun je tien uren verlangen naar een liedje van nog geen drie minuten? Ik had onderweg naar Keulen nog vóór Meppel al zin in deze single en het voelde als een euforie toen ik 's avonds dit plaatje op de meegebrachte Numark afspeelde. Een mooie herinnering aan een legendarisch weekend! De andere zijde van deze heruitgave uit 2006 komen we morgen tegen in de top tien!

ondergewaardeerd kleurenpalet

Eigenlijk had ik een bericht over de cassette-single in gedachten gehad. Maar omdat ik daarvoor niet een mooie illustratie kon vinden, behalve een .png die niet door Blogger werd geaccepteerd, en omdat er een lichte twijfel aan me begon te knagen, vandaag aandacht voor een obscure jaren zestig-elpee. Ik zocht mijn kaartenbakjes, omdat ik wilde gaan vertellen dat ik twintig jaar geleden de dag voor kerst twee cassette-singles kocht, maar opeens bleken er twee herinneringen dwars door elkaar heen te lopen. Toen ik uit nieuwsgierigheid nog even bij de elpees keek, zag ik dat ik naast de zwik singles ook een elpee voor Sinterklaas had gekregen. En dat is deze van Colours. Hij lag destijds voor een tientje bij Sunrise en was me persoonlijk aanbevolen door iemand van het personeel. Ik kan het twintig jaar later nog altijd roerend eens zijn met Roberto, want dit is echt een miskend meesterwerk!

'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' was een ijkpunt in de carriére van The Beatles. Het imago van de keurige jongensgroep ging op de schop, de drugs kwamen om de hoek en vooral de songs van Lennon en McCartney werden complexer. Een 'Paperback Writer', om maar eentje te noemen, zouden ze na de zomer van 1967 niet meer schrijven. Rond dezelfde tijd ontstond aan de Amerikaanse westkust Colours, een verzameling muzikanten onder leiding van songschrijvers Jack Dalton en Gary Montgomery. Het duo had enige tijd geschreven voor Motown, zonder echte klassiekers te hebben afgeleverd, maar hadden ook voor The Turtles en Nino Tempo & April Stevens de pen op het papier gezet. Waar The Beatles dus niet meer in slaagden, dat deden de heren Montgomery en Dalton met alle gemak: Pure drie minuten-popsongs schrijven en toch helemaal 'flower power'.

Hun titelloze debuutalbum verschijnt in 1968 bij Dot Records, op dat moment het meeste actief in de country en de easy listening. Van progressieve popmuziek hadden ze daar geen kaas gegeten, het ontbrak aan de 'know-how' om zoiets in de markt te zetten en dus was de plaat gedoemd om te floppen. De tijd van de hoesteksten lag ook alweer een tijdje achter ons, maar inhoudelijk is er geen woord Frans bij! Colours is op de Engelse manier geschreven, Amerikanen schrijven Colors, en dat had zeker een doel. 'They sound like The Beatles before they turned acid'. Dat klopt eveneens! De hoesschrijver rept verder over de uitzonderlijke componeertalenten van Dalton en Montgomery en natuurlijk mag een kleine introductie tot de opener van de plaat niet ontbreken. Dat is 'Bad Day At Black Rock', een uiterst vreemd ding met constante tempowisselingen en toch een 'hook' die het in de Top 20 had moeten brengen. Het verhaal is ook erg grappig, het gaat over iemand die een overval gaat plegen met een zwartgeschilderd stuk hout, dat op een geweer moet lijken maar het niet doet. Bij de eerste de beste winkel ontdekt de bediende dat het wapen niet echt is.

'Colours' is een statement. De heren weten precies wat ze willen en zijn bovendien zulke begaafde muzikanten dat nergens een wanklank is te bekennen. Het songschrijverschap van Jack Dalton en Gary Montgomery ten spijt, ironisch genoeg zal enkel hun basgitarist nog een klein stempeltje achterlaten in de popmuziek. Carl Radle was jarenlang begeleider van Eric Clapton. Waar Clapton nog wel eens rigoreus de snoeischaar wilde gebruiken binnen zijn band, daar bleef Radle lange tijd aan zijn zijde.

Er zijn heel veel overgewaardeerde bands en elpees uit dat tijdperk te noemen. Een hoop 'copycats', groepen die net als The Beatles klonken, platen die op grond van patina worden afgerekend in plaats van de werkelijke inhoud. Hoe je het ook wendt of keert, deze van Colours is zwaar ondergewaardeerd. Ik leerde vanavond dat ze zelfs nog een tweede album hebben gemaakt voor Dot. Die komt spontaan op mijn verlanglijstje.

nieuwe Blauwe Bakkers dl. 2: De residenten

Als ik wil, mag ik vanaf donderdag mijn intrek nemen in bijgaande verzameling bakstenen. Ofwel: Ik heb de woning in Nijeveen geaccepteerd. Dat is het eerste grote nieuws van deze dag, het tweede grote nieuws is dat ik gisteravond bijzonder leuk contact heb gehad met Bernie Edwards, de northern soul-deejay en aanbieder van de dvd 'Northern Soul Jukebox'. Met excuses voor het misverstand, de dvd is een noest stukje huisvlijt en het exemplaar dat nu te koop is, is weer een nieuw schijfje. Hij bood zelfs aan een nieuwe te sturen, maar dat bleek niet nodig. Vanmiddag werd deze bezorgd samen met nog een single uit een veiling van twee weken geleden. Nu is het alleen nog wachten op 'Do The 45' van The Sharpees, maar zoals ik al eerder aangaf, heb ik daar een hard hoofd in. De dvd is een weergave van Edwards' harde schijf: Een collectie single-rips, maar ook cd-dingen. De kwaliteit schommelt tussen 128 en 320 met een enkele WMA, het geluid van bar slecht via acceptabel naar uitstekend. Bovendien is niet alles northern soul, 'Super Freak' van Rick James en 'Wish I Didn't Miss You' van Angie Stone zitten er eveneens tussen. Toch genoeg inspiratie voor de 'jeukdoos'!

* Flirtations- Stronger Than Her Love
Zo nieuw, dat ik hem nog niet eens heb beluisterd. Optisch lijkt die schitterend, hoewel het vinyl toch wel aanvoelt als een latere persing. De originele Festival-demo voor tien pond was al dubieus geweest. Mij maakt het niet uit. Ik heb hem en dat is het belangrijkste!

* Mitch Ryder & The Detroit Wheels- Break Out
Op bepaalde gebieden moet ik soms ook wel wat wennen aan het begrip northern soul. Neem nu Mitch Ryder met zijn Detroit Wheels, die draaide Sideburner ooit gewoon in een setje rock'n'roll! Eigenlijk associeerde ik het altijd meer met garagerock, maar met name in clubs als The Twisted Wheel in Manchester maar ook The Casino in Wigan was de knalharde beat van Ryder en zijn kornuiten favoriet. 'Break Out' uit 1966 is toch wel ietsje rustiger dan het opgefokte 'Jenny Take A Ride', maar nog steeds met een fijne beat en heerlijke toeters. De b-kant mag er eveneens zijn, 'I Need Help' is bij vlagen een beetje off-beat. Dat maakt het extra spannend!

* John Schroeder Orchestra- Soul For Sale
Nee, we mogen niet het veld op en de keeper proberen te schoppen, maar meeklappen mag. Het kenmerkende aan 'Soul For Sale' van The John Schroeder Orchestra uit 1966 is het handklapje dat al eeuwen wordt uitgevoerd in voetbalstadions. Anders dan het lijkt, wordt er wel gezongen in dit nummer, ook al is de tekst erg minimaal.

Hou ik dus nog een klein beetje ruimte over. Wat kan ik verder nog vertellen over de Julianastraat? Dat het erg vochtig is, het alleen beneden dubbele beglazing heeft en dat verhuurder Actium nog onbestemde plannen heeft met de woningen. Of ze worden gesloopt (en ook dan heb ik recht op de wettelijke verhuispremie!) of we krijgen dubbele beglazing en centrale verwarming of... er volgt een grootscheepse verbouwing waarbij een compleet nieuwe gevel voor het huis wordt geplaatst. Hoe dan ook, het wordt beter. Het verhuizen kan toch nog wel even lastig worden. Ik wilde dit over een paar maanden uitsmeren, maar er zit momenteel geen kachel in het huis in Nijeveen. Ik hoef niet te proberen om eerst nieuwe vloerbedekking te gaan leggen om pas drie weken later de gaskachel te plaatsen. Ik ben bang dat dan na enige tijd het weer in het tapijt zit. Maar, daar gaan we vast uitkomen. Ik heb op zijn minst een plekje buiten Steenwijk en tegelijk toch maar een kilometer of zeven bij Steenwijk vandaan!

nieuwe Blauwe Bakkers dl. 1: De aspiranten

Normaal gesproken behandel ik op de dag van aankoop of de dag erna de singles die bij me zijn komen wonen. Bij handel op Ebay en Marktplaats ligt dat anders, kijk maar naar de 'northern soul jukebox' die volgens mij alweer opnieuw wordt geadverteerd. Als je een object hebt 'gekocht', is het nog maar afwachten of die ook daadwerkelijk wordt verstuurd. Mijn optimisme heeft ervoor gezorgd dat ik toch 'last minute' nog wat aanpassingen moet doen in de top 20 van de Blauwe Bak Top 40, want ik had er gemakshalve The Sharpees maar in gezet. Als die vandaag of morgen nog met de post komt, is het de grootste verrassing, maar ik reken er niet meer op. Je hebt de singles dus pas gekocht als ze op de deurmat liggen en deze week komen ze één voor één binnendruppelen. Enkele zijn geheide Blauwe Bak-residenten, anderen zijn op het randje. Ik ga vandaag die laatste groep onder de loep nemen. Gezien die Blauwe Bak toch wel een vergaarbak voor bijzondere platen wordt, is de kans groot dat ze er gewoon tussen komen te staan. Maar of ze het verdienen om opgelegd te worden tijdens een 'northern soul'-sessie, valt te bezien?

* Eddysons- Baby You Got To Stay
De Eddy in de groepsnaam is Eddy Ouwens, in de jaren zeventig beter bekend als Danny Mirror. Eind jaren zestig getuigt hij van een betere muzieksmaak. 'Baby You Got To Stay' van Angel Pavement is op z'n zachtst gezegd een rariteit. Het stond in 1969 op de zeldzame 'Morgan Bluetown Sampler'-LP, die ik in 1998 als de cassette 'The Best And The Rest Of British Psychedelia' kocht. Niks psychedelisch aan, songschrijven Dan Beckermann zou wel iets geestverruimends doen met Pussy (geen wonder dat hun titelloze debuut flopte). Op de flip doen ze 'Jenny Artichoke' van de eveneens Britse Kaleidoscope ietsje sneller dan het origineel. Beter? Nee, daarvoor hou ik teveel van Kaleidoscope. Over hen ga ik binnenkort nog eens een echt bericht wijden. Wat kan ik verder zeggen over de single van The Eddysons. Tja, uptempo 'sunshine pop', maar niet echt dansbaar.

* Barry Hopkins- Love Ya Want Ya Need Ya
Dit 'laidback' nummer stond al enige tijd op mijn Nokia, de b-kant is 'A Little Too Much', maar feitelijk 'a little too less' of 'a little too slow'. Het nummer, geschreven door de latere Alan Parsons-compaan Eric Woolfson, heeft wel het 'gevoel' van de northern soul-plaatjes: Smeuïg orkest, xylofoon, maar misschien lijdt het nummer nog het meest onder het geblaat van Hopkins. Voor als we het even echt niet meer weten...

* Peddlers- Tell The World We're Not In
Ook ik heb mijn dag wel eens niet en soms lees je dat hier terug. Zo behandelde ik vorig jaar augustus al deze single, maar... wat wilde ik nu eigenlijk vertellen? Natuurlijk, dat de plaat me extra was opgevallen in het stuk Summertime Blues tussen Waasmunster en Antwerpen, dat het even heerlijk was om even niet bereikbaar te zijn... Verder wat een warrig stuk! Zaterdag kwam ik deze op Marktplaats tegen. Het was dus al ruim een jaar een Telefoontoppertje, maar achteraf gezien blijkt dat de albumversie te zijn. De single is gelardeerd met wat koper, maar dat maakt de plaat niet fijner! Het haalt de felheid van Roy Phillips' orgelspel naar beneden en dat is jammer!

* Stories- Brother Louie
Ik heb lang gedacht dat het andersom was, nu blijkt andermaal dat deze van The Stories een 'cover' is van Hot Chocolate. Die laatste groep ondervond bij een optreden in een discotheek in Tilburg het onderwerp van het lied aan den lijve. Errol Brown werd namelijk in eerste instantie niet toegelaten vanwege zijn 'kleurtje'. Pas toen het de disco duidelijk werd dat ze een band hadden besteld met een negroïde zanger, werd hij schoorvoetend binnengelaten. Eigenlijk staat die versie van Hot Chocolate ook nog hoog op het verlanglijstje. Dat 'I don't want no spooks in my family' in de brug van het nummer, vind ik een welkome aanvulling. Desondanks ben ik erg blij met deze, in nieuwstaat verkerende, meer rock-georiënteerde versie. Goed zo, ik heb Bert Heerink niet eens genoemd...

* Warm Sounds- Birds And Bees
Ik noemde hem onlangs nog in combinatie met de kiwi's, sinds eergisteren heb ik weer een fijn exemplaar teruggevonden. Het blijft pijnlijk, die eerste was en bleef écht nieuw! Deze is ietsje minder, maar nog steeds geen 'racebaan'. De heren Younghusband en Gerrard brachten ons dit nummer in de zomer van 1967. De plaat was een immense favoriet onder Britse zeezenders. Radio London had hem bovenaan hun lijst staan, toen in augustus 1967 de schepen aan wal werden gehaald. In de Engelse hitparade bleef deze op 27 steken. In 1990 heeft Felix Meurders bij Radio Tour De France nog geprobeerd het grapje van Frits Spits en 'Cara Mia' van Jay & The Americans te herhalen, maar hoe vaak de plaat ook op de radio werd gedraaid (hij was NCRV's Favorietschijf), Phonogram weigerde de plaat opnieuw uit te brengen. Dit is zeker geen 'northern soul', maar de vorige zat ook losvast in de Blauwe Bak, dus mag deze ook tussen Mike Wallace & The Caretakers en Dinah Washington (de laatste is ook al geen 'northern soul', het schiet wel op...) in.

Morgen de singles die met alle recht de Blauwe Bak mogen bewonen! Met wellicht ook nieuws over mijn eigen 'wonen'.

20 Years Ago Today: 593

Ik had het afgelopen jaar nog zo getraind op het Deense 'gefeliciteerd met je verjaardag', maar geen gecodeerde berichten aan de familie op mijn bloggie. Bovendien kan ik die 'o met die schuine streep die als eu klinkt' op mijn toetsenbord niet vinden (dat ging bij de Nokia eenvoudiger) en dus hou ik het maar Hollands: Jelte, van harte gefeliciteerd met je 42e verjaardag en nog vele jaren in geluk en gezondheid. Ik heb vernomen dat je aardig bent 'gesettled' in je nieuwe huisje. Dat zou een brug naar de single zijn die ik twintig jaar geleden kocht. Vervolgens zou ik dan de pijlen richten op mijn eigen woonsituatie en een relaas over mijn zoektocht en woonwensen, maar... Ik denk dat ik sinds gistermiddag groot nieuws heb op dat gebied, ik had al moeite om het gisteren te verbergen en dus mag ik vandaag losbarsten?

Toen ik gistermiddag nietsvermoedend mijn mailbox opende en daar een bericht met mijn inschrijfnummer van woningcorporatie Actium zag, dacht ik nog aan een verlenging. Okay, ik had twee weken geleden gereageerd op een woning, maar had die al uit mijn hoofd gezet toen ik dinsdag zag dat er 27 reacties waren gekomen. Wat ik vergat, was dat ik reeds 2,5 jaar sta ingeschreven bij Actium en dat ik in de verantwoording had gezien dat dit wel genoeg moest zijn om in aanmerking te kunnen komen. U raadt het al: In de email wordt de woning toegewezen. Vrijdagmiddag is het toewijzingsgesprek in Ruinen, voor de tijd ga ik de woning nog bezichtigen. Het moet echt een bouwval zijn, wil ik het niet accepteren...

Het betreft een ruime eengezinswoning, drie slaapkamers, vaste berging en een tuin. Wie bekend is met mijn afkomst, het is nagenoeg identiek aan mijn ouderlijk huis, maar dan tien jaar jonger (gebouwd in het legendarische muziekjaar 1967). De ligging is perfect! Ik had al aangegeven eigenlijk best wel weer in een dorp te willen wonen, maar tegelijk niet geïsoleerd te willen zijn van een grotere plaats met (betaalbare) winkels. Welnu, het huis staat in Nijeveen, het dorp tussen Steenwijk (20 minuten fietsen) en Meppel (kwartier fietsen). Niet alleen een andere gemeente (Meppel), maar ook een andere provincie! Tussen Steenwijk en Nijeveen loopt namelijk de grens van Overijssel en Drenthe. Ik heb een ruwe schatting gemaakt van de huursubsidie waar ik recht op heb en dan gaan mijn huurkosten per maand slechts tachtig euro omhoog. Daar krijg ik vast een beter onderhouden object voor terug dan de huidige gatenkaas, het wordt wel verwarmd door gaskachels, en natuurlijk méér ruimte voor mijn geliefde plaatjes!

Omdat de Rembrandtstraat op de nominatie staat om gesloopt te worden, ontvangen de bewoners de wettelijke verhuispremie. Dat verschilt per jaar, dit jaar was die bijna 5400 euro, dat kan volgend jaar iets hoger of lager zijn, maar ik heb nu al besloten heel ontspannen te gaan verhuizen. Ik wil de Rembrandtstraat nog twee maanden aanhouden en de woningstichting vragen om die twee maanden huur op 1 maart te verrekenen met de verhuispremie. Overnieuw beginnen in dit krot is me niet echt gelukt, het nieuwe huis moet spic en span worden. Ik wil niet binnenkomen in een huis met een betonnen vloer. Ik zeg niet dat het bejaardenhuis of de begraafplaats mijn volgende verhuizing is, maar wel dat ik op het nieuwe adres voorlopig niet van verhuizen wil horen!

Als dit geen 20 Years Ago Today was geweest, had de fotohoes van Left Side ook niet misstaan. Het exemplaar dat ik op 21 december 1991 voor vijf gulden bij Sunrise kocht, staat ook al een halfjaar op de nominatie te verhuizen. Toen ik een nóg beter exemplaar tegenkwam in Emmeloord, heb ik deze beloofd aan Peter. Onze 'meet and greet' moet eveneens in 2012 plaats vinden. The Cats had in 1966 een weg gebaand voor Volendammers die het niet zagen zitten om weken op zee te verblijven en bovendien 'ietsjepietsje' muzikaal waren. Veel van de opvolgers leken als twee druppels water op de groep van Piet Veerman en zijn kornuiten, maar ook The Bee Gees waren een belangrijke invloed. B.Z.N. 'coverde' in 1969 'Everyday I Have To Cry', origineel van de rhythm & blues-zanger Arthur Alexander maar in de midden jaren zestig eveneens door de gebroeders Gibb opgenomen. B.Z.N. neigde toen echter al snel naar de hardrock, waardoor The Bee Gees niet echt terug te horen zijn in hun uitvoering. Toen was daar Left Side, de naam heeft te maken met hun supportersschap van F.C. Volendam. Na een eerste single voor Derny Records, het label van arrangeur en producer Gaby Dirne, tekenden ze bij Imperial, de maatschappij waarvoor ook The Cats hun platen maakten.

'Welcome To My House' is niet een heel klein beetje beïnvloed door The Bee Gees. De melodie doet in de verte denken aan 'I've Gotta Get A Message To You', het orkest en de lijzige samenzang zijn in dezelfde harmonie als bij de drie gebroeders. Het werd een bescheiden hit. Dankzij de Drentse Platenkast, waarvan ik de illustratie heb geleend, weet ik nu dat EMI ook serieus heeft geprobeerd om dit nummer in Engeland te promoten. Naast de reguliere single bieden ze ook een Columbia-promo aan. Vijftig euro is fors, maar voor de Nederbeat-liefhebber wellicht nog wel te doen. De 'normale' single kost daar bijna de helft en dat is best een tikje overdreven. Je komt hem inderdaad niet vaak tegen, het was maar een bescheiden nummer 25-hit in 1969, maar bijna vijfentwintig euro... Nee, dank je!

Morgen zou ik gebeld worden om een afspraak te maken over de bezichtiging, vrijdagmiddag heb ik het toewijzingsgesprek. Daar verschijnen is een 'must', bij afwezigheid wordt je inschrijving onmiddelijk geschrapt! Voorlopig is er dus even niet meer nieuws daarover, dus vermoed ik dat hier morgen 'gewoon' een ouderwetsche dweilpauze wordt ingelast.

de duistere dagen voor de ondergang?

Over een jaar schrijf ik het laatste bericht voor Soul-xotica. Of is dat wat te dramatisch gedacht? Ach, we zullen zien wat er op 20122012 gaat plaatsvinden. Eerlijk gezegd denk ik dat het financiële stelsel een opdonder gaat krijgen. Gelukkig is Soul-xotica altijd gratis toegankelijk, dus dan gaan we er geen last mee krijgen! Welke donkere dagen voor kerst? Man, het is net oktober! Lekker stormpie. Vanochtend moest ik in Tuk zijn bij de huisarts, die me peniciline heeft voorgeschreven. Geen longontsteking, gelukkig niet, wel een beetje bronchitis. Bij de dokter vandaan besloot ik even langs de kringloopwinkel te fietsen. Naast een paar singles vond ik er ook een boek. 'De duivelse ondertonen van de popmuziek'. Ha! Die moest ik nu net hebben! Henk Van Zon? Bekende naam. Hij is hier vorige maand nog langsgekomen.

Blader maar even terug naar 11 november. Voordat ik plaatjes ging kopen bij Minstrel in Zwolle was ik nog op zoek geweest naar een heksenhoed en -neus voor het verlate Halloween-feest in De Buze. Ik dacht wel in de ruime winkel van Van Zon in de Assendorperstraat te slagen. Niet dus! ,,Nee meneer, we verkopen geen griezelspullen". Later vertelde Arjen van Minstrel mij dat dat kwam door de streng christelijke achtergrond van Van Zon. Als ik vooraf had geweten dat hij een profeet van de Here was in strijd tegen de popmuziek, had ik nimmer een voet bij hem over de drempel gezet. Van Zon noemt zich ervaringsdeskundige. Jarenlang was hij discjockey in een Zwolse discotheek. Hij was intussen al dienaar van de Here geworden, maar door het draaien van muziek met duistere boodschappen diende hij tegelijk ook zijne koninklijke zotheid Prins Lucifer de zes-zes-zesde. Totdat hij ernstig ziek werd en door een tekst in de bijbel pas echt tot het Licht kwam. Sindsdien heeft Van Zon de bokshandschoen opgepakt om korte metten te maken met die lugubere bezigheid: popmuziek.

U begrijpt het al: Het is lachen, gieren, brullen. Ik zou Van Zon willen voorstellen om zijn Philishave vooral maar eens in een Engels stopcontact te steken. Misschien gelooft hij dan dat AC/DC niet 'Against Christ, Death To Christ' betekent. John Lennon kon interviews zo beu zijn dat hij maar antwoorden gaf die de vragensteller graag zou willen horen. Deze, inclusief de uit zijn verband gerukte bewering dat 'The Beatles populairder zouden zijn dan Christus', passeren allen de revue in Van Zon's boek om maar aan te tonen dat The Fab Four handlangers van Satan waren. Het verhaal achter 'Hotel California' van The Eagles kende ik niet, maar kan bij nader inzien helemaal kloppen. Anton LaVey's eerste satanskerk was gevestigd in een oud hotel aan California Street. 'We haven't had that spirit here since 1969', gaat niet over drank, maar over de Heilige Geest. 1969 was het oprichtingsjaar van de satanskerk. Ook heeft Van Zon verschillende popklassiekers achterstevoren gedraaid. Daar heb ik nu nooit het nut van ingezien, het is bovendien funest voor je naald...

Wat 'geheel vernieuwd' is, is zijn aanvulling op de 'gothic'-beweging. Geen woord over die feestgangers die graag weer eens drie dagen zouden willen voorbereiden op een feest, kringloopwinkel afsneupend naar extravagante kleding en vervolgens op zo'n feestje te dansen op muziek van Talking Heads en Haircut 100. Nee, we gooien de gothic meteen in de new wave, het is van meet af aan een muziekstijl waarbij de duisternis overheerst. Je zou bijna geloven dat er geen 'goede' muziek meer bestaat?

Jawel! Van Zon besluit het boek met een lichtpuntje: christelijke hardrock! Joepie, daar zaten we op te wachten. Overigens is driekwart van het boek bijbelcitaten en is het wel verfrissend dat Bono er ook eens goed van langs krijgt! Zo en dan nu de singles:

* Pat Boone- Tutti Frutti
Geheel in overeenstemming met het boek? De keurige christelijke Pat Boone die Little Richard probeert na te doen. Hilariteit ten top!
* Brass Ring- The Phoenix Love Theme
Een beetje een truttige foxtrot, de b-kant 'Lightening Bug' is bij vlagen leuk.
* People's Choice- Do It Anyway You Wanna
Had ik al, maar dat exemplaar mist een hoekje.
* Patty Pravo- Pazza Idea
Had ik ook al, maar... ik kon hem vorige week niet vinden op singlehoesjes, dus ik dacht...?
* Studio Orkest olv Tony Vos- The Girl With The Sun In Her Hair
Het had zo leuk kunnen zijn...
* Tabou Combo- New York City
Hier weet ik echt niet wat ik ermee moet. Geldt eveneens voor de memorecorder die ik voor twee euro heb meegenomen...

Tot slot, twee singles uit Engeland
* John Schroeder Orchestra- Soul For Sale
* Warm Sounds- Birds And Bees
Daarover later meer. Morgen gaan we het over huizen hebben!

uit de jeukdoos: Jackie Ross

Komt mijn lieve nieuwe rubriek op de tocht te staan, of wat? Twee weken geleden deed ik al flink boodschappen op de Engelse Ebay, betaalde prompt met mijn gereanimeerde Paypal-rekening en zag tot mijn verbazing en ergernis afgelopen donderdag dat de betalingen EINDELIJK waren volbracht. Terwijl enkele van de adverteerders duidelijk genoeg hadden gesteld dat de betaling binnen zeven dagen plaats moest vinden. Gisteren heb ik twee singles van P.P. Arnold 'gewonnen' (het bericht van woensdag heeft een P.P. Arnold-woede bij me doen opwellen) en ik kreeg vanochtend al bericht van één verkoper dat de betaling was geregeld en 'If You Think You're Groovy' onderweg is naar Nederland. Van de items van twee weken geleden zijn er twee tot op heden nog niet verstuurd, eentje daarvan is het onderwerp van deze serie: de dvd 'Northern Soul Jukebox', de andere is 'Do The 45' van The Sharpees. Ik heb zojuist beide verkopers aangeschreven, The Sharpees heb ik al enigzins afgeschreven, maar met de jukebox blijf ik hoop koesteren. Hoe dan ook: Deze serie zal wel een vervolg krijgen, al dan niet onder een andere naam.

Nu ik weet dat het zo lekker vlot gaat met het betalen, ga ik opeens een stuk prettiger winkelen. Mijn bankrekening staat het immers ook toe. Daar komt bij dat ik al twee weken niet in een horeca-instelling te vinden ben geweest en daar kun je leuke dingen mee doen! Ik zocht zonet even op Jackie Ross. Ik ben jaren geleden verliefd geraakt op haar uitvoering van 'Take Me For A Little While'. Op de telefoon (verrek, dit had ook een telefoontoppertje kunnen zijn!) heb ik een erg slechte mp3, een doffe opname die niet overal even zuiver klinkt. Bij de samenstelling van De Muzikale Fruitmand stuitte ik op een zuivere opname en die maakte me opnieuw hebberig. Die heb ik helaas nog niet op single kunnen vinden, schijnt ook een topprijs te moeten opbrengen als die al opduikt. Voor een redelijk budget kun je echter ook best leuk spul vinden, zoals haar grootste hit 'Selfish One' uit 1964.

Jackie Ross werd in 1946 geboren als dochter van ouders die beide predikant waren. Toen ze acht jaar was, overleed haar vader en verhuisde Ross van St. Louis naar Chicago. Als zestienjarige wordt ze ontdekt door Sam Cooke en tekent een contract bij SAR Records. Haar eerste single heet 'Hard Times' en zingt vervolgens in de band van Syl Johnson. In 1964 tekent ze een contract met Chess. De eerste single, 'Selfish One', is een schot in de roos. Het bereikt de elfde positie in de Billboard Hot 100. De twee opvolgers bereiken nog wel die lijst, maar het succes van 'Selfish One' laat zich niet evenaren.

Dan is het 1965 en neemt Jackie Ross het lied op dat mijn kennismaking met haar werd: 'Take Me For A Little While'. Als ze alles van tevoren had geweten? Wat de producers bij Chess wel weten en Jackie niet, is dat Evie Sands even daarvoor haar versie van de plaat heeft opgenomen. Hoewel Sands duidelijk de eerste was, bleek het marketingsteam van Chess vele malen groter dan die van Blue Cat (het label waarop Sands' versie was uitgebracht) en adverteerden groot in de kranten dat hún versie het origineel was. Ross distancieerde zich meteen van dit gekonkel, bovendien had ze maar een paar stuivers terug gezien van het succes van 'Selfish One' en verliet Chess. De souldiva zou in de daaropvolgende decennia wel platen blijven maken voor een veelvoud van grote en minder grote platenmaatschappijen, een hit zat er evenwel niet meer in.

'Take Me For A Little While' is een ballade, maar 'Selfish One' een midtempo dingetje waar je al bij het intro goede luim van krijgt. De single die ik zojuist heb gekocht is een jaren tachtig-heruitgave op Eric Records (niet te verwarren met Epic). Ik heb meerdere re-issues van dat label en vaak heeft de plaat een andere artiest op de flip en dat is hier al niet anders. Tony Clarke, niet te verwarren met de Moody Blues-producer, doet 'The Entertainer', dé ultieme northern soul-klassieker, op de andere zijde. Eric-releases zijn van het type vinyl dat moeilijk wil krassen en niet wil kromtrekken. Als ze kapot gaan, moet het moedwillig gebeuren en versplintert de plaat. Twee onbetwiste klassiekers op een kraakvrije single voor slechts vijf euro, dat is in northern soul-kringen een fraaie deal. Om beide nummers in nieuwstaat te vinden, moet je behoorlijk dieper in de buidel tasten!

De Blauwe Bak Top 40 van 2011: 21-30

Hoezo te vroeg met mijn Blauwe Bak Top 40? Ja, de pareltjes blijven binnen lopen, net een paar minuten geleden officieel winnaar geworden van 'If You Think You're Groovy' van PP Arnold & The Small Faces voor vijf pond op Ebay, om vier uur loopt die van 'Angel Of The Morning' af. Gisterochtend al 'Breakout' van Mitch Ryder & The Detroit Wheels op 'good old' Marktplaats. Dan moeten deze week toch eindelijk de Ebay-aankopen van twee weken geleden binnendruppelen, het zou me niets verbazen als de twee PP Arnold-singles pas in het nieuwe jaar worden verzonden. Ik hoop dat de Saab-rijders (m/v) onder ons geen bezwaar hebben als ik zo'n andere Zweedse automobiel als een Blauwe Bak beschouw. Verder wil ik maar meteen losbarsten met deel twee van de aftelling van Blauwe Bak-aanwinsten uit 2011. Met één kleine uitzondering!

30. Someone's Gonna Cry-Val Martinez
(RCA Victor 47-8140, 1963)
Pas bij de voorbereiding van deze Top 40 kwam ik erachter hoe gewild deze plaat werkelijk is. Ik had het verfomfaaide singeltje meegenomen uit De Kring in Meppel, omdat je voor vijftig cent altijd even mag gokken, maar ik verwachte kuntrie of een fakkelballade. Inderdaad, de a-kant is zo'n ding met gigantisch orkest, maar 'Someone's Gonna Cry' smaakt onmiddelijk naar meer. Nu blijkt dat de plaat tot de vroege 'popcorn' wordt gerekend en daardoor redelijk gewild is. Hoewel die net een stukje langzamer is dan de gemiddelde Blauwe Bak-resident, misstaat-ie toch niet helemaal.

29. Doctor Doctor-The Intruders
(Gamble G 4004, 1970)
Eén van de aanwinsten uit Hoogeveen, duidelijk te traag, maar desondanks heeft het nummer zo'n lekker gevoel in zich dat die al snel in mijn set en de Blauwe Bak zit. We gaan hem binnenkort nog eens uitgebreid uit de doeken doen in een Dweilpauze.

28. I've Got The Need-Spooky & Sue
(Negram NG 2048, 1975)
Meneer Goodman van The Moments had bij een bezoekje in Nederland wel een ogenblikje tijd om een single-kantje op te nemen met twee aanstormende talenten. Hoewel, Spooky in de studio natuurlijk 'ouwe rot' John Russell was. Hoewel 'Girls' van Moments & Whatnauts nog wel eens onder de disco wordt geschaard, kwam het eigenlijk net voor de disco. Een leek zal deze Spooky & Sue-single ook afdoen als disco, maar wie goed luistert hoort een lekker uptempo soul-nummer, beetje glad, maar geen rampetamp van de disco.

27. I Don't Wanna Live Without You-The Fantastic Four
(Ric Tic RT 128, 1967)
,,Gerrit". De stem van Albert uit Zoeterwoude aan de andere kant van de lijn. ,,Ik sta hier op een platenbeurs met een single op het Ric Tic-label in mijn handen. Belangstelling?". Ik ben meteen wakker! ,,Euh, ja, kopen maar!". De eerste zoekresultaten op Youtube naar The Fantastic Four vielen een beetje tegen en de a-kant van deze single blijkt mij teveel sacharine. Maar dat 'I Don't Wanna Live Without You' heeft toch wel iets speciaals.

26. Move On Up-Curtis Mayfield
(PRT Flash Backs FBS 23, 1971)
Een heruitgave van omstreeks 1980 met 'This Is It' van Melba Moore op de flip. Ik had de elpee 'Curtis' al in 1994 gekocht (zie vorige maand: 'Appel en broodje voor de dorst') en ondanks de veelvuldige kraken, ging in 2005-06 in De Singel het dak er pas goed af als ik deze zijn rondjes liet draaien. Deze single-versie heeft sinds Keulen een speciaal gevoel, het was het laatste liedje dat ik hoorde op Soul City. Toen vond ik het wel welletjes. Boven 'Move On Up' uitkomen is in ieder geval al 'mission impossible'.

25. Queen Of Clubs-KC & The Sunshine Band
(Jay Boy BOY 88, 1974)
En hier hebben we de uitzondering. Ik had de Franse persing van deze single al in 2002 gekocht, maar deze was in een erbarmelijke staat. Hoewel de single twee jaar na de eerste release alsnog een top tien-hit werd, is het niet zo'n 'partypooper' zoals die in de horeca in de computers zit. Toen ik in september in Leeuwarden de Engelse Jay Boy tegenkwam, nam ik hem meteen mee. Eenmaal thuis opgezet, blijkt dit gewoon een modern northern soul-ding te zijn, waarbij ik moet vermelden dat dit natuurlijk ook ligt aan het feit dat het een Engelse persing is.

24. Fancy-Rosalind Madison
(Silver Fox SF-20, 1969)
Wederom eentje uit de singlesbox 'Action Speaks Louder Than Words'(Vampisoul, 2006). In 2006 ben ik even korte tijd helemaal 'into' Bobbie Gentry geweest. Hoewel ze toch al snel onder de country wordt geschaard, vind ik haar een buitengewoon soulvolle stem hebben. 'Fancy' van Rosalind Madison bewijst dat ik niet gek ben. Madison zingt het nummer iets minder conventioneel, iets opgefokter, maar het liedje van Gentry leent zich ook helemaal voor zo'n behandeling. Deze had twee maanden geleden in de top tien gestaan, inmiddels is het nieuwste er wel vanaf.

23. Lonely For You Baby-Sam Dees
(SSS International SSS-732, 1968)
Uit dezelfde box als Rosalind Madison, maar dan een meer recente favoriet. Dees zou in de jaren zeventig nog zijn kwartier in de schijnwerpers krijgen, in deze opname bewijst de man zijn talent al. De aftelling, de uitgeklede drums, galmende piano en dan opeens een crescendo aan toeters en Dees' huilende stem. Prachtig!

22. Shoorah! Shoorah!-Betty Wright
(RCA Victor XB-02006, 1974)
Nee, ik hoef me niet te schamen voor een beetje Miami Soul in mijn set, het werd in Engeland in de midden jaren zeventig ook geregeld gedaan. De zonnige soul leent zich er ook uitstekend voor. 'Shoorah!' is 'best of both worlds', het nummer is geschreven door Allen Toussaint, de grote man van de southern soul en in 1968 al een beetje aan het experimenteren met funky invloeden.

21. Want Ads-Honey Cone
(Hot Wax HS 7011, 1970)
Het damestrio Honey Cone wordt algemeen beschouwd als eendagsvlieg, niet geheel terecht, maar opvolgers van 'Want Ads' kwamen in de regel niet heel erg ver. Ik zag afgelopen week op Youtube een opname van 'One Monkey Don't Stop No Show' uit 1972, helemaal niks minder dan 'Want Ads' (overigens te zien in De Muzikale Fruitmand op het videokanaal van northernsoulx), Een beetje onterecht dat het wordt weggezet als soulpop, voor mij is dit de brug tussen Diana Ross & The Supremes en The Three Degrees met een snufje van de vroege funk van Allen Toussaint en zijn maatjes.

De Video Draait: Dancer In The Dark

Zo werd Soul-xotica een paar maanden geleden overspoeld met films en zo was het ook weer afgelopen? Niet helemaal. De films kwamen wel even op een lager pitje door andere bezigheden. Vanmiddag werd ik door KPN erop geattendeerd dat mijn datalimiet in zicht is, heb ik ook wel weer genoeg singles gekocht via Ebay en Marktplaats (binnenkort meer daarover) en heb ik, indien nog voorradig, de elpee van Susan Christie in de bestelling. Het internetgebruik moet even drastisch terug en dan komt de optie voor films weer gauw om het hoekje. 'Dancer In The Dark' (Denemarken, 2000, 137 min.) stond al een tijdje op mijn verlanglijstje. Van het exemplaar bij de videotheek bleek de dvd zoek en dus deed ik hem in de bestelling bij Free Record Shop. Ik heb hem inmiddels ruim een maand en vond het wel eens tijd worden om toch nog even aandacht te besteden aan deze rolprent. Het dvd-hoesje is een grapje van mijn kant, mijn exemplaar heeft gewoon de Engelse titel en is een Nederlandse uitgave.

Ik had eerder deze maand een Schijf van 5 beloofd over mijn favoriete films die ik in het afgelopen halfjaar heb gezien. Eigenlijk een beetje overbodig, want de meest noemenswaardige titels heb ik wel met een De Video Draait geëerd. Dé absolute verrassing was mijn kennismaking met Lars Von Trier, de eigenzinnige Deense regisseur. 'The Idiots' is één van de weinige films die ik keer op keer opnieuw kan bekijken zonder dat die gaat vervelen. 'Dogville' was van het kaliber 'Wuthering Heights', voor dat moment was het smullen, maar hem opnieuw doorstaan? Nee, dank je. 'Antichrist' was duidelijk minder. Ik had van 'Dancer In The Dark' eens een voorstukje gezien, de soundtrack van Björk klonk ook wel aanlokkelijk en dus heb ik deze aan de collectie toegevoegd.

We fietsen even snel door de film. Björk speelt de rol van Selma, een vluchteling uit het Oostblok die naar het Amerika van de jaren vijftig is gekomen om een oogoperatie voor haar zoon te bekostigen. Haar zoon heeft namelijk dezelfde aandoening als Selma en als hij niet geholpen wordt, zal hij al vroeg blind zijn. Haar zicht gaat zienderogen achteruit. Haar werk in de fabriek komt daarmee in het gevaar, maar ook omdat Selma bijna hardop droomt van een musical-carriére. Dan wordt ze ontslagen, maar als ze het opgespaarde geld naar het ziekenhuis wil brengen om de operatie in werking te zetten, blijkt dat de, bijna failliete, buurman het heeft gestolen. Om het terug te krijgen, wordt ze min of meer gedwongen hem met zijn dienstpistool neer te schieten. Ze doet het en levert het geld af bij het hospitaal, maar wordt kort daarop gearresteerd wegens moord. Hoewel de film toch nog een soort van 'happy end' krijgt, eindigt Björk bungelend aan de galg. Hoewel er naties zijn die alleen dat al een 'happy end' vinden.

Is Björk een goede zangeres? Technisch gezien niet. Ze leeft haar liedjes en op het vlak van acteren doet ze hetzelfde. Het geeft Selma een zekere authenticiteit mee. In de 'behind the scenes' blijkt andermaal dat Björk geen eenvoudige tante is. Halverwege het filmen, neemt ze de benen en komt pas dagen later weer opdagen. Catherine Deneuve, 'offscreen' altijd in gezelschap van brandende filtersigaret, is in alle staten, maar Von Trier, zelf ook een 'enfant terrible', blijft ijzig kalm onder deze crisis. Er wordt al wat geëxperimenteerd met maskers en stand-in's, maar dan komt ze ineens weer de set weer op. Waar 'The Idiots', volgens het Dogma-principe, met minimale middelen was gemaakt, daar pakte Von Trier in 'Dancer In The Dark' flink uit met de camera's. Omdat een groot deel van de film wordt bepaald door musical-achtige toestanden, liet hij honderden camera's stationair draaien. De acteurs (m/v) hoefden dus niet de camera te volgen. Wel weer minimalistisch, het verhaal speelt zich af in Amerika, maar werd geschoten in Zweden!

Je moet niet allergisch zijn voor Björk en evenmin voor 'The Sound Of Music' en 'Mary Poppins', dan is 'Dancer In The Dark' een prima tijdverdrijf. Het mooie ervan vind ik dat ondanks de kitscherige blijheid van die musicals, de film een bittere nasmaak heeft. Een dikke zeven!

Het folky uitje van Susan Christie

Ik ben gisteren iets te optimistisch geweest. Rond een uurtje of drie, gistermiddag, zat ik wederom te bibberen als een rietje en kon mezelf niet warm krijgen. Vervolgens de stad in om een kruikje te kopen en daarmee gaan slapen. Een paar uren later werd ik wakker, badend in het zweet. Sindsdien heb ik het niet meer koud gehad, maar voel me wel ziek en, het was te verwachten, de slaap is 'op'. Zo schipper ik vandaag al vanaf negen uur de dag door, veelal surfend op het internet. Ik was aanvankelijk van plan geweest om vandaag een linkje mee te nemen. Soul-xotica is echter vrij van politiek, dus geen rechts en ook geen links en ik wil dat zo wel even houden. Maar wie op Youtube gaat zoeken naar de gebruiker 'northernsoulx' komt vanzelf terecht op het kanaal van 'yours truly'. De Muzikale Fruitmand van vandaag was aanleiding voor wat zoektochtjes naar vinyl van P.P. Arnold (ik heb er twee op het oog) en toen ik vanmiddag wat aan het nagenieten was van deze afspeellijst schuifelde ik nog door wat liedjes van Sharon Tandy. Plotseling verschijnt er een zeer opvallende suggestie: Susan Christie!

In 1997, het laatste jaar in Jutrijp, leerde ik Jan Van Dijken kennen via mijn werk in de Popkelder. We raakten dik bevriend en samen met Hessel werden we al snel tot 'De 3 Musketiers' gedoopt. Een mooi jaar, hoewel ik achteraf bezien erg blij ben dat het niet langer heeft geduurd en dankbaar ben dat ik na dat jaar mijn eigen weg heb gevonden. Ons stramien van 'gat in de dag slapen' en vervolgens 's nachts als laatste uit de kroeg komen, was destructief. Zeker voor mij, ik was de enige die nog een dagtaak had. Jan had eveneens een uitgebreide platencollectie, het meeste Westcoast en Zappa uit de late jaren zestig en een handjevol singles. Een paar mocht ik van hem overnemen, met uitzondering van één: 'I Love Onions' van Susan Christie. De plaat was van zijn zus geweest en hij was ermee opgegroeid en eenendertig jaar na de release is het inderdaad nog steeds een grappig plaatje. Ik heb het geluk dat ik enkele maanden later, bij mijn kennismaking met de (nog steeds niet verkochte) Vespa PK 50, de single tegenkom in Molkwerum. Ik betaal zes gulden voor de smetteloze single in fotohoes.

Om te voldoen aan mijn vitamientjes, plus dat ze in de reclame waren, heb ik voor het eerst in twee jaar weer kiwi's in huis. Nu zorg ik er echter voor dat ze mijlenver van mijn kostbare platen verwijderd blijven. Twee jaar geleden, in de periode van de hersenschudding, vond ik een zak rottende kiwi's op een singlesbak. De vruchten waren gaan lekken en zo kon ik enkele platen en hoesjes weggooien. Eén van de meest betreurde slachtoffers was mijn 'bijna nieuwe' 'Birds And Bees' van Warm Sounds, maar daarvan verwacht ik elk moment een nieuw exemplaar vanuit Engeland. 'Love Is In The Air' van Shocking Blue kwam met de schrik vrij, 'What The World Needs Now' van Tom Clay kon ik weggooien en dat gold ook voor Susan Christie.

'I Love Onions' was in Amerika maar een bescheiden hit in 1966, maar scoorde beter in Australië. De plaat is duidelijk beïnvloed door de jaren twintig met Susan's gezucht en achtergrondkoortje van kazoo's en een versneld mannenkoortje. Het is typisch een 'novelty'. In Australië werd nog wel een opvolger uitgebracht, maar die raakte kant noch wal. In Europa ging dat laatste bijna letterlijk. 'I Love Onions' was erg populair bij The Big L en andere zeezenders, maar op de hitlijsten kwam het niet. Susan Christie was even snel verdwenen als dat ze was opgekomen. Of toch niet?

Gelukkig kan heel soms toch even de tijd teruggezet worden. Susan Christie nam in 1970 een album op, 'Paint A Lady', met gitzwarte folk en een begeleiding die bij vlagen funky klinkt. Met de kennis van nu zouden we het wel eens triphop kunnen noemen. In 1970 was het echter niet genoeg om Columbia van een 'release' te overtuigen en de plaat verdween op de plank. Er zijn destijds drie exemplaren geperst en eentje daarvan kwam een paar jaar geleden in het bezit van de Britse DJ Andy Votel. En zo verscheen het album bijna veertig jaar later alsnog. Net als bij Vashti Bunyan, treedt ook Christie na al die jaren weer geregeld op, maar heeft nog geen nieuwe albums gemaakt. 'Another Diamond Day' van Bunyan in ogenschouw nemend, hoeven we daar niet rouwig om te zijn.

Bij beluistering van 'Rainy Day' is het moeilijk te bevatten dat dit dezelfde zangeres is als van dat knullige 'I Love Onions'. De tranen schieten in je ogen en dat komt ditmaal niet door het groenvoer. Ik las ook nog ergens een bewering dat Susan de zus van Lou Christie zou zijn, maar daar heb ik nog geen bevestiging van gehad...

20 Years Ago Today: 592

Het is deze eerste helft van december erg druk geweest in deze serie, de komende twee weken volgen er nog twee en dan gaan we vrolijk verder in 2012. Ik heb zojuist het internet van mijn telefoon laten halen, dus vanaf heden moet ik echt thuis zijn om hier te kunnen publiceren. De vakanties zullen dan met terugwerkende kracht worden ingevuld. Ik schreef het al eerder in 20 Years Ago Today, het aanbod bij Sunrise werd met de week beperkter. Dat had er enerzijds mee te maken dat Sunrise het nogal aan de stok had gekregen met de gemeente. Er zou sprake zijn drugsoverlast. Ik wil niet bagatelliseren, maar twee coffeeshops in één rustig straatje, was iets teveel van het goede? Ik weet nu eerlijk gezegd niet of op 14 december 1991 al van de hoed en de rand wist met deze single van Patty Pravo, hoe dan ook, hij zou in huize Louwsma niet grijsgedraaid worden.

Nicoletta Strambelli. Ik ben benieuwd wat ze vanavond bij La Gondola op de pannekoek gooien, als ik dit bestel. Nee, je kan het niet eten, het is de officiële naam van Patty Pravo. Een artieste van inmiddels 63 lentes die al vanaf 1966 in ieder decennium aanwezig is geweest. Buiten Italië hebben we daar niet zoveel last van gehad, ze scoorde maar tweemaal een hit in ons land, maar in haar thuisland des te meer! Pravo groeide in tien jaar uit van een lief zingend popje tot een boegbeeld voor de geëmancipeerde Italiaanse vrouw. Nadat haar carriére op de hitladder vijf jaar ervoor als een nachtkaars was uitgegaan, stond ze in 1978 door haar uitdagende kledingstijl weer vooraan op de bühne. Verder deed ze in al die jaren zes keer mee aan het San Remo Festival.

Haar eerste plaatje, 'Ragazzo Triste', was in 1966 de eerste plaat die te horen was op de Vaticaanse radio. Ze had daarvoor gestudeerd met onder andere Paus Johannes De Dertiende (toen nog bekend als Angelo Roncalli). Hoewel de aanstekelijke liedjes van Pravo niet uit de Italiaanse hitlijsten zijn te branden, bereikt hier in 1968 alleen 'La Bambola' de top tien. Een vrij obscure songschrijver, Paul Korda, schreef in 1967 iets voor haar én voor P.P. Arnold, dat is wel opvallend. In Europa is haar ster gevestigd, ze presenteert in 1970 haar eigen televisie-show 'Bravo Pravo' voor de Franse kijkers. Om één of andere vreemde reden wordt hier in Nederland 'Pazza Idea' in 1974 een hit en niet in bijvoorbeeld Duitsland. Drie jaar later zal de melodie uitgroeien tot een 'evergreen'. Rita Hovink past de tekst aan en brengt ons 'Laat Me Alleen'. Dat laatste is Hovink zeker gelukt, in 1980 overleed ze.

'Pazza Idea' was echter een bescheiden hit, kwam in december 1974 niet verder dan nummertje 26 en was na vier weken alweer verdwenen. En daar stond Ronald klaar, wachtend bij de uitverkoopbak om zijn uitgebreide collectie aan te vullen. Zeventien jaar later zoekt Gerrit Louwsma dezelfde plaatjes uit bij Sunrise.

Niet bepaald een kroonjuweel vandaag, 'La Bambola' leg ik echter nog altijd met veel plezier op. Op het originele Italiaanse fotohoesje oogt mevrouw Strambelli inderdaad als een popje!

Pat Piraat

Hee..., stond hier gisteravond geen hoesbui? Ja, dat klopt inderdaad, ik voelde me gisteravond écht te ziek om twee regels uit te tikken en had ook geen inspiratie voor een 'origineel' hoesje. Three Dog Night was al eens aan bod gekomen, volgens mij naar aanleiding van het geflopte optreden in Het Pandje, vorig jaar met Hemelvaart. Ik heb sinds dinsdagavond half zeven ruim 21 uur in bed doorgebracht, aanvankelijk kon ik het niet warm krijgen, ondanks drie pyjama's, vijf kimono's en alle dekens die ik kon vinden. Gistermiddag dwong ik mezelf tot het opwarmen van zo'n eenpersoons-kliekje uit de supermarkt: Een runderlapje, aardappelpuree en peertjes. Het runderlapje, jammer maar helaas, was teveel van het goede, maar de puree en peertjes zorgden ervoor dat ik ging zweten. Sindsdien ben ik langzamerhand aan een 'striptease' begonnen. Inmiddels zit ik weer 'gewoon' in een joggingbroek en een overhemd. Ik blijf nog wel even thuis, eerst maar weer wat bijvoeden, maar ik ben aan de beterende hand... En dan heb ik ineens ook wel zin om aan Soul-xotica te schrijven. Waarvan akte.

In één van de spaarzame interviews met de excentrieke schrijver A. Moonen werd hem gevraagd waar de A voor stond. Zijn antwoord luidde: ,,Voor de punt". Hetzelfde vragen we nu ook aan P.P. Arnold. Okay, die eerste is van Patricia, of kortweg Pat, maar die tweede? Ze werd 65 jaar geleden als Patricia Ann Cole geboren, dus nergens een tweede P te bekennen. Opgegroeid in een familie met wortels in de gospelmuziek, leidt Pat aanvankelijk een saai leventje met middelmatige baantjes, een vroeg huwelijk en kinderen. Dan komt ze Maxine Smith tegen, de ex-vriendin van haar broer. Het is 1961 en The Ikettes van Ike & Tina Turner zijn aan vervanging toe. Smith heeft geïnformeerd of zij met haar vriendin Gloria Scott de rollen kan overnemen. Het antwoord luidt nee, er moet een derde zangeres bij komen. Dat wordt dus P.P. Arnold, die van haar man scheidt en de kinderen onderbrengt bij haar ouders. Vijf jaar lang toert ze met Ike & Tina, als deze in 1966 Engeland aandoen, als voorprogramma van The Rolling Stones. Mick Jagger is onder de indruk van Arnold's zang. Hun manager Andrew Loog Oldham is zojuist een platenmaatschappij begonnen, Immediate Records, en nadat het contract is getekend, verlaat Arnold het circus van Ike & Tina Turner en vestigt zich in Engeland.

P.P. Arnold groeit in een kort tijdsbestek uit tot iemand waarmee de Londense jetset van de popmuziek graag mee gezien wil worden. Haar eerste begeleidingsgroep The Blue Jays is geen lang leven beschoren, maar The Nice en The Small Faces staan in de rij. Een aanstormend liedjesschrijver schrijft speciaal voor haar een nummer, dat een 'evergreen' zal worden. Het is 'First Cut Is The Deepest', de schrijver ervan Cat Stevens. Het is een bescheiden Engelse hit voor Arnold. Terwijl Merrilee Rush hier in Nederland in de Top 10 staat met 'Angel Of The Morning', doet P.P. iets soortgelijks in Engeland. Het uitstekende 'If You Think You're Groovy', uit de koker van The Small Faces, wordt nimmer een hit. Afgelopen week leerde ik nog de b-kant van 'First Cut Is The Deepest' kennen, ook niet te versmaden! Zou Immediate grotendeels op de inkomsten van The Rolling Stones hebben gevaren? Feit is dat enkele maanden nadat Allen Klein de zakelijke beslommeringen van The Rolling Stones overnam, eveneens het einde betekende voor Immediate. P.P. heeft geluk dat ze even daarvoor contact heeft gehad met Barry Gibb, die een album met haar wil opnemen. Haar carriére wordt dus even voortgezet bij Polydor.

Dat album zal er nooit komen, wel singles als ons fotomodel. In de eerste van de jaren zeventig doet Arnold voornamelijk sessiewerk, ondermeer voor Nick Drake en Eric Clapton en trouwt ze in 1974 met Fuzzy Samuels, bassist van Crosby, Stills, Nash & Young. Ontevreden met haar rol als sessiezangeres en de snel veranderende situatie in de Britse popmuziek, gaat ze met Samuels terug naar Los Angeles. Het kersverse stel houdt het niet lang uit, een week na de echtscheiding komt haar dochter om bij een verkeersongeluk. Maar ook het leven in Amerika verandert snel en in 1982 maakt P.P. weer de overstap naar Engeland.

Het is in 1983 al niet anders dan in 1968. Opnieuw verdringen de muzikanten voor haar. P.P. blijkt een soort van cult-heldin, een grote inspiratiebron voor menig artiest. Roger Waters kiest haar gewoon uit vanwege haar stem, ze doet mee op het album 'Amused To Death' (1992) en toert met hem, ondermeer tijdens de 'Dark Side Of The Moon'-veldtocht van een paar jaar geleden. Intussen maakte Arnold ook nog een nieuw album: 'Five In The Afternoon' uit 2007, een samenwerking met Dr. Robert van Blow Monkeys. Zoals zoveel 'comebacks' gaan we daar geen woorden aan vuil maken.

Het plan is geslaagd. Toen ik dit fotohoesje voor het eerst zag staan op singlehoesjes.nl, had ik al een idee om er nog eens wat mee te gaan doen.