Eindstreep: mei 2018

Vorige maand heb ik een uitvoerige aflevering van de 'Eindstreep' gedaan, maar vanavond hou ik het liever kort. Het post bezorgen is me vandaag niet zo goed bevallen. Ik heb de grootste moeite om naar huis te fietsen door de drukkende warmte en eenmaal thuis heb ik pijn in het hoofd. Ik ga in bed liggen en word een paar maal gewekt door de regen- en onweersbui die we hier hebben gehad, maar helaas wil het daarna nog steeds niet afkoelen. Even denk ik eraan om 'Afterglow' vanavond af te lassen, maar een kop koffie en een begin van een eventuele speellijst verder wordt dit bijgesteld. Ik ben net tien minuten geleden uit de lucht gegaan en nu wil ik even snel de 'Eindstreep' doen waarna ik mijn bed ga op zoeken.

Tienmaal een 'Singles round-up'. Met name het uitgebreide pakket van Albert is een aangename verrassing en vervolgens koop ik ook nog twintig singles in Havelte. Het kan zomaar zijn dat de komende maand weer 'rustig aan' wordt. In totaal zijn er 67 singles bij gekomen deze maand. Op de eerste plek staat de single die ik een maand geleden nog niet eens ken en welke écht mijn maand heeft gemaakt tot wat het is. Van de 67 singles gaan 7 de Blauwe Bak in en zijn er maar liefst 26 dubbele singles. Die gaan normaal gesproken niet mee in de 'Eindstreep', maar vandaag moet ik een kleine concessie toelaten. David McWilliams is immers het eerste exemplaar dat ik van start tot einde probleemloos kan draaien en dit nummer heeft nogal 'gespeeld' in deze maand. Die hoort dus helemaal thuis in de top tien. Dat ziet er als volgt uit.

1. Love Will Set You Free-Carrie Cleveland

2. Days Of Pearly Spencer-David McWilliams

3. Joanne-Michael Nesmith & The First National Band

4. Jesus Is A Soul Man-Lawrence Reynolds

5. D C T Dreams-Nick Nicely

6. How Long-Thelma Jones

7. Open Arms-Journey

8. My Girl-Madness

9. Foxy Lady-Crown Heights Affair

10. Don't Take It Away-War

Het zilveren goud: mei 1993 deel V

Stilte voor de storm. Nee, ik heb het niet over de huidige weersomstandigheden. Hier wordt helemaal niets verwacht de komende uren en dat terwijl het drukkend warm is. Een onweersbui en afkoeling zou zeer welkom zijn! Nee, ik heb het over 'Het zilveren goud' van volgende maand. Maar liefst 155 singles en dat moest ik maar in tien afleveringen gaan doen. De woensdag is sowieso een erg leuke avond voor deze rubriek en wellicht moest ik de zaterdag gaan toevoegen. Over het algemeen is er niet zoveel te schrijven over de hoeveelheid van volgende maand, maar het kan nét een motivatie zijn om na de show op zaterdag toch nog even te publiceren. Vandaag het laatste deel van de singles uit mei 1993. De singles in deze aflevering komen allemaal van een winkel in Lemmer. Het is een gedenkwaardige dag en het voelt zelfs aan als de laatste dag van mijn vrijheid. Natuurlijk is dat een tikkeltje overdreven, maar ik heb de volgende dag iets waar ik als een blok tegenop zie. Voordat ik met de platen begin, kan ik dat eerst wel omzetten in een verhaaltje.

Idereen wordt 'links' geboren en sommige blijven hangen in dat idealisme. Nu ben ik op bepaalde terreinen wel liberaler geworden, maar als het aankomt op defensie ben ik nog net niet zó links dat ik vliegtuigen ga bekladden op Woensdrecht, maar het scheelt niet alles. Gelukkig staat de dienstplicht in de vroege jaren negentig hevig ter discussie. Toch is de kous nog niet af als ik mijn achttiende verjaardag vier en dus krijg ik daags na mijn verjaardag een oproep tot een dienstkeuring. Er zijn meteen een paar dingen die ik leer. Rechtszaken om onder de dienstplicht uit te komen zijn omslachtig en hebben vaker niet dan wel het beoogde resultaat. Ik wil mezelf niet extra 'in de kijker' spelen bij Defensie en dus is dit geen optie. Ook tijdens de keuring zo coöperatief blijven als mogelijk is. Eerst moet ik naar Groningen. In de trein zitten opvallend veel leeftijdsgenoten en eentje ken ik van de zuivelfabriek in Heeg. Dan blijkt dat wel allemaal dezelfde bestemming hebben. Ik kan niemand bespeuren in het gezelschap die er echt op een dienstperiode zit te wachten en daar is de stemming ook naar. De keuring zélf doorloop ik met knikkende knieën. Ik zal toch iets moeten verzinnen. Bij de gehoortest pretendeer ik zachte hoge piepjes niet te horen. Bij de gezichtstest noem ik vanaf de vierde rij willekeurige letters op en dat brengt argwaan bij de arts. ,,U maakt er een potje van, Louwsma". Oei, dat is niet slim! Tenslotte volgt nog een gesprek en het is tijdens dit gesprek dat mijn diploma's aan bod komen. ,,Die heb ik in de tas aan de kapstok hangen". Niet zo slim, Louwsma! Hoewel? Het heeft me achteraf gered. Als ik terugkom van de gang kijkt ze naar mijn voeten. ,,Wat heeft u een grote voeten!". Maat 48 platvoeten. ,,Vind u het erg als ik u daarop afkeur?". Niet té enthousiast reageren, Louwsma! Het gesjoemel bij de gehoor- en gezichtstest doen er niet meer toe, ik word afgekeurd op mijn platvoeten! De kennis van de zuivelfabriek heeft ook lopen 'faken' bij de gezichtstest en heeft nog net niet het advies gekregen om een geleidehond en een stok aan te schaffen. Wij vieren het samen na afloop van de keuring in een kroeg in het centrum van Groningen. Mijn buurjongen is wel in de 'laatste lichting' terecht gekomen. Er is geen kaartspel te bedenken dat hij niet heeft gespeeld in zijn dienstperiode, verder is het alleen corvee.

1251 The Green Leaves Of Summer-The Brothers Four (Duitsland, CBS, 1965)
1252 Judy In Disguise-John Fred & Playboy Band (NL, Stateside, 1968)
1253 Everybody Knows-The Dave Clark 5 (NL, Columbia, 1967)
1254 Summertime-Billy Stewart (NL, Chess, 1966)

Alleen JohN Fred heeft geen fotohoesje. Zowel 'The Green Leaves Of Summer' als 'Greenfields' zijn oudere nummers van The Brothers Four welke gedurende de jaren zestig een aantal keren opnieuw worden uitgebracht. Zowel The Dave Clark 5 als Billy Stewart hebben lange tijd in de Blauwe Bak doorgebracht. De eerste vanwege de b-kant, het op James Brown & The Famous Flames geënte 'Concentration Baby'. Hoewel beide singles een aantal keren zijn vervangen door betere exemplaren. Dave Clark krijgt in 2000 een 'upgrade', Billy Stewart in 2012 en 2017. Beide singles staan tegenwoordig weer gewoon in de jaren zestig-bakken.

1255 I Should Be Better Off Without You-Count (NL, Philips, 1967)
1256 Rum And Coca Cola-The Golden Earrings (NL, Coca Cola, 1966)
1257 No Good To Cry-The Wildweeds (NL, Chess, 1967)
1258 My Favorite Things-Barbra Streisand (NL, CBS, 1968)

Van bovenstaande vier heeft alleen Count geen fotohoes. The Wildweeds 'slaapt' van 1993 tot 2012 in mijn bakken als ik ontdek dat 'No Good To Cry' een mod-klassieker is. De single staat geruime tijd in de Blauwe Bak totdat daar weer eens ruimte moet komen. De plaat staat nu weer gewoon in de jaren zestig-bak. Leuk detail is dat 'No Good To Cry' één van de eerste liedjes is van de hand van zanger Al Jackson. Hij zal in de jaren zeventig uitgroeien tot een gerespecteerd liedjesschrijver in de country. 'No Good To Cry' is daarentegen uitstekende 'blue eyed soul' met nergens een aanwijzing voor country.

1259 Say I Am-Tommy James & The Shondells (NL, Roulette, 1966)
1260 You're Making A Mistake-The Platters (NL, Mercury, 1958)
1261 Juiminos-Sam The Sham (België, MGM, 1965)
1262 The Charge-Alvin Cash Featuring The Registers (NL, President, 1967)

Buiten een partij mooie jaren zestig singles levert dit bezoek ook nog een aardige platenkoffer op. Het is 'gewoon' zo'n mix van karton en plastic en nu overtrokken met het lelijkste jaren zestig-behang dat de fabriek voor handen had. Aan de binnenkant heeft de vorige eigenaar de koffer gepersonaliseerd en daaruit blijkt dat het omstreeks 1977 moet zijn gebeurd. Bij zoveel van dzze koffers breekt eerst de draaghandle af en scheurt het plastic ook al snel waarna het vlot de kliko in kan. Van de bovenstaande heeft alleen Sam The Sham een fotohoesje. Dat is een eigenaardig ding! Op het label staat dat het geperst is in Duitsland, maar dat lijkt een standaard-tekst. Het logo is té oud voor een Duitse MGM uit 1965. De vermelding van 'BIEM' op het label verwijst naar Frankrijk of België en omdat het hoesje een 'foldaround' is, betekent het dat dit een Belgische uitgave is. Op het hoesje staat alleen Sam The Sham als uitvoerende en het label vermeldt Sam The Sham & The PharaoNs.

1263 The Birds Are For The Bees-The Newbeats (NL, Hickory, 1965)
1264 Five Little Fingers-Frankie McBride (UK, Emerald, 1967)
1265 Cara Mia-Jay & The Americans (NL, United Artists, 1964)
1266 Dracula-ZZ & De Maskers (NL, Artone, 1963)

Alleen The Newbeats heeft hiervan een fotohoesje. Ik herinner me dat ik in 1999 de single heb meegenomen naar Mossley. Onderdeel van mijn idealistische wanen is dat ik dan besluit een paar singles uit mijn verzameling te verkopen ten behoeve van de Emmaus. Een paar zijn weer mee terug gekomen naar Nederland, amar ik vermoed dat The Newbeats daar is gebleven. Ik heb de single later nog wel eens gevonden, maar geen fotohoes. Komende zaterdag trap ik af met het eerste deel van 'Het zilveren goud' over de platen die ik in juni 1993 heb gekocht. De uitgebreide verhalen hou ik echter voor de woensdagen.

Singles round-up: mei 10

Zijn tien 'Singles round-up'-afleveringen in een maand wel eens eerder voor gekomen? Dat vroeg ik me gisteren af. Ik heb gewoon één maand aangeklikt en dat geeft tienmaal een 'Singles round-up'. Het is sowieso in maart 2016 het geval geweest en, ja, dat is een tijd waarin ik bijna dagelijks singles koop. Morgen aan mij de eer om een 'Eindstreep' samen te stellen uit deze hoeveelheid platen, maar eerst dan de laatste 'Singles round-up' van deze maand. De laatste zeven singles van de kringloopwinkel in Havelte Plannen voor volgende maand? Ik moet nog eens nodig langs de kringloopwinkels in Meppel en verder heb ik inmiddels ook alweer een fikse stapel opgebouwd bij Mark. We zullen het volgende maand wel zien. Nu de laatste zeven van deze maand.

* Nux Nemo- Hiroshima (België, Clip Records, 1987)
De overige singles van Nux Nemo staan wel op 45cat, maar deze niet. Ofwel: Daar heb ik persoonlijk verandering in gebracht door de plaat toe te voegen aan de bestaande discografie. Nux Nemo is het 'New Beat'-project van Jo Bogaerts en dat brengt in 1987 de eerste elpee uit van het genre. De titels worden gekenmerkt door een liefde voor de Oosterse wereld en de ietwat deprimerende beat van 'Hiroshima' wordt bijgestaan door een vrolijk kwetterende Chinese dame. Naar verluid heeft het in de Vlaamse Top 30 gestaan, maar in Havelte is het zonder meer een vreemde eend in de bijt.

* Papa San- Dancehall Good To We (NL, Munich, 1991)
Thuis staat de radio zes dagen per week op 3, met uitzondering van de dag dat de EO en VPRO uitzendt. Gelukkig zit Veronica op de woensdag op 2. De radio staat de helft van de tijd aan en hoewel ik zelf in die tijd meer interesse heb voor de klanken uit de jaren zestig en zeventig, pik ik wel geluiden mee die me bij blijven. 'Dancehall Good To We' is niet bepaald een grote hit geweest en ik heb het altijd beschouwd als een slap aftreksel van Beats International. Na 1991 hoor je hem nergens meer op de radio en toch heeft het een indruk achtergelaten in mijn geheugen. Nu ik de plaat na 27 jaar weer eens beluister, moet ik mijn eerdere kritiek bijstellen. Een lekker plaatje en vooral met deze temperaturen!

* Lawrence Reynolds- Jesus Is A Soul Man (NL, Warner Bros., 1970)
Het zal toch niet waar zijn? Ga ik een plaat voor de gospel-koffer vinden in Havelte? Nee, natuurlijk is dat onzin. Niet alle gospel komt automatisch in de gospel-koffer en bovendien hoeft niet iedere plaat over Jezus interessant te ze zijn. Bij Lawrence Reynolds heb ik echter goede hoop. En? Ik heb de single tweemaal achtereen gedraaid en heel sterk zitten twijfelen. Tuurlijk, het is geen soul, funk of disco. Toch heb ik ook Richie Havens' folky 'I'm On My Way' in die bak staan en dus zou Reynolds' countrypop dan niet kunnen? De tweede keer móet ik het besluit nemen en helaas... hóe leuk ik 'Jesus Is A Soul Man' ook vind, het gaat geen plek krijgen in de koffer. Deze gaan we over een maand zeker tegenkomen in de Gele Bak Top 100. Daarmee start ik op zaterdag 30 juni.

* Secret Service- L.A. Goodbye (Zweden, Sonet, 1981)
Ik heb eerst een associatie met de Engelse mod-band, maar dat is Secret Affair. Secret Service is echter ook geen onbekende. Ik heb, geloof ik, een andere single van deze Zweedse band en dat heeft me altijd goed gesmaakt. 'L.A. Goodbye' is van eenzelfde allure. Uitstekende melodieuze rock uit de vroege jaren tachtig. Het heeft echter alle schijn ervan dat de single in Engeland is geperst. Wellicht nog een voortvloeisel uit de jaren zestig toen Engeland ook Scandinavische export-singles vervaardigde?

* Teardrop Explodes- Colours Fly Away (UK, Mercury, 1981)
Ik ben bijna klaar met de 'Top 100 zomerlijsten' van Engeland. Straks na publicatie van beide berichten leg ik de laatste hand aan de Top 100 van 1966 en denk dat 1963 het eindpunt wordt, Hoewel... het is zó leuk om te doen dat ik gerust nog wel verder terug in de tijd wil. De Engelse hitparade bestaat immers sinds 1952. Als ik me niet vergis is deze single van Teardrop Explodes een Engelse hit in de zomer van 1981. Ik haal nog wel eens een paar bands door elkaar. Nick Heyward zit bij Haircut 100, maar wie zat er ook alweer bij The Teardrop Explodes? Ik had alleen maar een kijkje op het label hoeven nemen: Julian Cope. Later een eigenzinnige maar hoogstaande singer-songwriter en hij doet met The Teardrop Explodes zijn eerste vingeroefeningen. 'Colours Fly Away' is één van de hoogtepunten van de band.

* Virginia Wolf- Action (UK, Creole, 1982)
Van de Britse art-rock naar de Britse hardrock. Het kan in de 'Singles round-up'. Virginia Wolf is een Engelse band welke van 1977 tot 1987 actief is en twee albums maakt. Drummer van Virginia Wolf is Jason Bonham, de zoon van wijlen Led Zeppelin-drummer John Bonham. Zo gaat het later nog op tournee met Robert Plant en zijn 'supergroep' The Firm. In 1982 neemt Virginia Wolf een cover op van een nummer van The Sweet uit 1975. Ik moet bekennen dat ik het origineel beter vindt en dat de band niets toevoegt aan dat origineel. Beetje jammer, maar ik heb hier best ruimte voor in de jaren tachtig-bak.

* Lonnie Youngblood- Man To Woman (US, Shakat, 1974)
Natuurlijk mag je het een cliché noemen, maar ik vind 'Jolene' nog altijd de mooiste gezongen monoloog aan het adres van degene die je liefje heeft gestolen. Shirley Brown pakt in 1974 de telefoon en belt het nummer dat ze in de broekzakken van haar man vindt. Vraag 1: Hoe jaloers ben je als je de broekzakken van je man gaat controleren? Toch maakt Shirley een nóg grotere fout in haar gesprek met Barbara. Ze benadrukt dat zij de rekeningen betaald voor zijn auto en dat ze zijn kleding koopt. Bij de feministen gaan de handen op elkaar want eindelijk is de vrouw eens niet onderdanig aan de man. Hij mag aan het aanrecht terwijl Shirley de rekeningen voldoet. Toch wijst Barbara Acklin haar plek als die met een 'antwoord' komt in de vorm van 'You Give Him Everything, But I Give Him Love' opneemt. Het blijft niet bij één antwoord. Lonnie Youngblood doet een duit in het zakje met 'Man To Woman' waarin hij Barbara belt omdat hij vermoedt dat Shirley haar telefoonnummer heeft gevonden en haar waarschijnlijk zal bellen. Helaas is het op papier leuker dan in werkelijkheid. Youngblood maakt er een zeer standaard-bluesje ervan en hoe hilarisch de tekst ook mag zijn, het doet me helemaal niks. Hup, de jaren zeventig-bak in.

Week Spot: Ronnie McNeir

Komende zaterdag is het slot van de 'labels-specials' in 'Do The 45'. Ik heb het gered! Het idee is om eens alle platen uit de Blauwe Bak te draaien om 'vergeten' platen naar boven te halen en ook beter ruimte te kunnen maken voor toekomstige aankopen. In chronologische volgorde van aankoop is iets dat ik een paar jaar geleden heb geprobeerd. De eerste jaren zijn dan nog wel lollig, maar met name in 2012 en 2013 gaat het 'diep' en behoorlijk obscuur voor de toevallige voorbijganger en bovendien zit ik uitzendingen achtereen alleen maar Northern Soul-klappers te draaien. Dat geeft geen voldoening en zo krijg ik in januari plots het idee om het op alfabetische volgorde van platenlabels te doen. Dat betekent méér een mix van stijlen en genres. Zaterdag zijn de laatste veertig platen aan bod met labels die met een W, Y en Z beginnen. Dat zijn er zevenendertig, de overige drie hebben geen duidelijk platenlabel. De Week Spot komt ná deze veertig singles alsook de 'Week Spot Carousel' en dan kunnen we weer terug naar 'normale' uitzendingen. De Week Spot van deze week is 'Wendy Is Gone' van Ronnie McNeir uit 1974.

Het plaatje staat in de zomer van 2016 op de pagina van Mark, maar dan ben ik er nog niet helemaal eerlijk aan toe. Een paar maanden geleden gebeurt het opnieuw en ook dan is de single binnen een paar minuten verkocht. Een zoektocht op Discogs leert me dat de plaat allesbehalve zeldzaam is en dat die voor een vriendelijke prijs op de kop is te tikken. Bovendien heeft de handelaar van 'On The Run' van The Accents eentje in de aanbieding en kan ik zo besparen op verzendkosten. De 'speciáls' in 'Do The 45' en de drukte met de 'Singles round-up' heeft ervoor gezorgd dat ik de plaat nog niet genoeg heb gedraaid, maar het mag beslist een Week Spot worden!

Lewis Ronald McNeir. Dat staat op mans' paspoort. Hij wordt op 14 december 1951 geboren in Camden in de AMerikaanse staat Alabama. Over zijn jeugd is weinig bekend en evenmin of hij zijn debuutplaatje vanuit de schoolbanken heeft opgenomen of dat hij dan de 'high school' al heeft verlaten. Hij is nog maar vijftien jaar oud als 'Sitting In My Class' uitkomt op De-To. Het plaatje doet in eerste instantie niets en wordt later massaal opgepikt door de Engelse Northern Soul-scene. Het blijft vijf jaar stil rondom de persoon van McNeir. Hij is inmiddels bevriend geraakt met voormalige Motown-ster Kim Weston en hij is haar muzikale begeleider op een single uit 1971 voor het Mikim-label. Een jaar later mag hij zelf een album maken voor RCA. Het is geen verkoopsucces en RCA ziet af van verdere samenwerking. In 1974 brengt hij voor de eerste maal 'Wendy Is Gone' uit op het Setting Sun-label. Dat trekt de aandacht van Barney Ales, voormalig vice-president van Motown en thans eigenaar van het Prodigal-label. Hij stelt McNeir in staat zijn single opnieuw uit te brengen met ditmaal betere distributiekanalen. In 1976 besluit Ales zich weer te melden bij zijn vorige werknemer en neemt McNeir op sleeptouw. Vanaf 1976 is zijn naam voor altijd verbonden aan Motown of aan Motown-gerelateerde projecten.

Toch werkt hij met méér artiesten samen. In 1981 krijgt hij een Grammy in de gospel-categorie voor zijn samenwerking met Rance Allen. Als Ian Levine in 1989 met zijn Motorcity-label begint, vooral een toevluchtsoord voor voormalige Motown-coryfeeën, is McNeir meteen van de partij. Hij wordt kort daarop de muzikale begeleider van The Four Tops en als Levi Stubbs in 1999 té zwak is om te blijven optreden, neemt Ronnie zijn plek in. Dat doet hij onderhand bijna twintig jaar.

De Week Spot ademt het beste van Detroit. Dat begint al met het 'knippen' van de vingers als in de meest klassieke Motown-hits. Verder heeft hij goed geluisterd naar de producties van Marvin Gaye. Als de laatste het had uitgevoerd, was het wellicht ook een veel grotere hit geworden dan in het geval van McNeir. De wereld heeft daarmee een ander eindeloos jaren zeventig-soumer gemist en dat zet ik met de Week Spot graag even recht. Ik noem in de inleiding 1974 als jaar van uitgifte, maar de gele Prodigal komt uit 1975. De vorige eigenaar, ene Vance Nolan, heeft op het label geschreven dat hij in juni 1975 eigenaar is geworden van het schijfje.

Singles round-up: mei 9

De klap komt altijd later? Ja, het is eigen schuld dikke bult. Na de inspannende fietstocht van zondag heb ik maandagavond afgesproken om de show van een collega waar te nemen. Gebruikelijk doe ik even een 'knippertje' voordat Lee begint met zijn 'Catacombs', maar nu moest ik de twee uren vooraf doen. Als Lee klaar is, ben ik doodop. Hoewel deze 'Single round-up'-afleveringen niet zo uitgebreid hoeven als de platen van Albert, wil ik evenmin de boel af rafelen en dus ga ik 'vroeg' slapen. Nu heb ik wel een kort slaapje kunnen hebben na 'Tuesday Night Music Club' want ik ben en blijf vooral een nachtmens en wil niet al om één uur omvallen van de slaap. Daarvoor heb ik het té druk en onder andere met Soul-xotica. Er is nog voldoende werk aan de winkel vóór vrijdag. De vorige 'Singles round-up' geeft wellicht een vertekend beeld want ik kan niet unaniem enthousiast zijn over alle platen uit Havelte. Hopelijk zal dit tweede deel iets positiever verlopen want er zitten een stel erg leuke platen tussen. Vandaag ook eentje waar ik enorm blij van word totdat ik thuis kom. Heb ik ooit eerder negen (of eigenlijk tien) volgepropte 'Singles round-ups' in een maand gehad? Vandaag het negende deel.

* Driver 67- Car 67 (UK, Logo, 1978)
Drieëntwintig jaar geleden maak ik kennis met 'Car 67' van Driver 67. Hoewel ik het nu nog vrij druk heb met 'Het zilveren goud' en de kaartenbak eindigt in de zomer van 1994, heb ik in mei 1995 een 'rustige' maand qua vinyl. De muziek die ik op dat moment koop, komt vooral van cd. Ik koop in 1995 alles wat los en vast zit op de hitparade, tot aan de meest afschuwwekkende Nederlandstalige dingen toe. Ik heb dan de ambitie om een 'hippe' dj te worden. De vrijdag na Hemelvaart 1995 koop ik 's ochtends 'Dookie' van Green Day en 's middags een paar verzamel-cd's. Eentje daarvan is een typische Engelse jaren zeventig-compilatie. De reden van aanschaf is 'Who Do You Love' van Juicy Lucy, hoewel de track 'This Flight Tonight' van Nazareth speelt. Verder kent het twee 'novelty'-singles op het Logo-label. Als eerste is daar 'Toast' van Streetband met niemand minder dan Paul Young als 'spreker'. Er wordt immers nauwelijks gezongen in dit eerbetoon aan geroosterd brood. De tweede is 'Car 67' van Driver 67 en hiervan bemachtig ik in 1997 de eerste single. Ook de Engelse maar dan met het meer reguliere 'papieren label' en 'hartje'. De plaat die ik onlangs heb gevonden is uit de tweede oplage en krijgt een plastic 'moulded' label. Afwijkend genoeg om naast de andere te staan!

* Ecstasy, Passion & Pain- I Wouldn't Give You Up (Frankrijk, Roulette, 1974)
Deze single koop ik in de zomer van 2015 bij 'De Tafel' in Meppel en staat sindsdien prominent in de Blauwe Bak-koffer. De single uit Havelte is eveneens smetteloos en met het bovenstaande fotohoesje. Leuk genoem om niet alleen op zaterdagavond te draaien, maar ook op andere momenten en dus mag deze in de betreffende jaren zeventig-bak staan. Een goede reserve is immers ook nooit weg?

* Fatback- Girls On My Mind (UK, Atlantic, 1985)
Fatback Band begint als rauwe funk-band in Amerika. Na 1979 hebben ze in het land van Uncle Sam geen oren meer naar de muziek van Fatback Band, maar scoort het in Engeland hit na hit. Fatback Band besluit zich dan maar toe te leggen op die markt. Evenals Kool & The Gang verwatert de funk en neigt het soms naar platte jaren tachtig-disco of soft-soul. Het domineert niet in de Engelse hitparade maar brengt genoeg duiten op om de band een tijdje voort te zetten. In 1985 is de naam zelfs terug gebracht naar Fatback en ik durf wel te gokken met deze single. Helaas... Het is nogal doorsnee en zonder dat het echt overtuigend goed is. De plaat gaat dus een beetje roemloos, mét fotohoes, in de jaren tachtig-bak. Maar eens zien of die nog eens gedraaid gaat worden in een show?

* Limmie & Family Cookin'- A Walkin' Miracle (UK, Avco, 1974)
Vorige week was het een jaar geleden dat 'Here's Tomorrow' van Limmie & Family Cookin' de Week Spot was. Dat is dan weer de b-kant van 'A Walkin' Miracle'. Ik heb de Duitse persing met fotohoes bijna twee jaar geleden gekocht en ben op zichzelf best content met dat plaatje. Toch maakt een Engelse persing me altijd blij! Het enthousiasme daalt als ik thuis de single uit de hoes haal. Het ding is helemaal krom getrokken. Ik heb een stukje van 'Here's Tomorrow' gedraaid. 'Does not affect play', zoals de Engelse handelaren het zeggen. De bocht in het vinyl heeft geen invloed op het verloop of het geluid van de plaat. Toch ga ik geen vlak exemplaar ruilen tegen eentje die krom is en gaat ook Limmie de jaren zeventig-bak in. Ook moet ik erkennen dat het geluid van de Duitse wel net zo 'stevig' is als de Engelse en dus is het me wel goed.

* Love Unlimited Orchestra- My Sweet Summersuite (NL, 20th Century, 1976)
Deze single koop ik al eens in 2012 en de plaat uit Havelte is gewoon ietsje netter. Het mag dus de plek van de oude in nemen en deze stond ook al gewoon in de jaren zeventig-bak. Hoewel? Ik geloof dat het van 2012 tot 2015 in de reserve-Blauwe Bak heeft gebivakkeerd, maar het is niet vaak uit de hoes gekomen in die tussentijd.

* Mister K- Popcorn (Frankrijk, Vogue, 1972)
Ik heb onlangs nog geschreven over Gershon Kingsley en hoe zijn 'Popcorn' pas drie jaar na de eerste uitgave opeens een grote hit wordt. Niet voor Kingsley zélf, maar in ontelbare uitvoeringen. Het Nederlandse Dureco doet een flinke duit in de zak door vier verschillende versies uit te brengen welke allemaal bijdragen aan de nummer 1-positie. Mister K zit daar gelukkig niet bij. De 'Popcorn'-versies in Nederland wisselen ook zeer van kwaliteit en degene van Anarchic System is zelfs gezongen, maar Mister K's versie gaat waarschijnlijk de boeken in als de slechtste van het stel. De b-kant is nog matig interessant maar het mag duidelijk zijn dat de Moog nog teveel 'geheimen' kent voor deze Mister K.

* Nick Nicely- D C T Dreams (Duitsland, Hansa, 1981)
Nou kijk, nu hebben we het dan over de 'business'. Ik ken Nick Nicely alleen maar uit het 'Hitdossier' en ben dus op zichzelf wel benieuwd, hoewel Hansa het ernstigste doet vermoeden. Niets van aantrekken! 'D C T Dreams' is een geweldig leuk nummer, eentje die we donderdag zomaar kunnen treffen in de 'Eindstreep', hoewel dat een lastige gaat worden deze maand!

Horizontaal zeven letters: Zondag 27 mei

De buienradar is elk moment positief over het verloop van deze dag. De laatste keer dat ik kijk is om twee uur vanmiddag. Omdat ik weet wat het keerpunt gaat worden, kijk ik ook bij de verwachtingen voor Sleen. Hetzelfde als Uffelte: Een overvloed aan zonneschijn en geen kans op regen of onweer. Het ligt even in de planning om een boodschapje te doen bij de Albert Heijn in Sleen, maar dat laat ik al snel varen. Volgens mij gaat die om vijf uur dicht en om drie uur zit ik nog niet zo lang op de fiets. Een ijsje en een paar foto's in Sleen, dat is me ook wel wat waard. Eerst over Ansen en de Anserdennen naar het gehucht Engeland bij Ruinen. Via Anholt naar Pesse en zo naar de rand van Hoogeveen. Daar verdwijnt de zon al een beetje, maar het blijft aangenaam warm. Via Stuifzand kom in het buurtschap Siberië. Daar hou ik een pauze met veel water, stroopwafels en wat nicotine. Daar is de bovenstaande foto eveneens genomen. Vervolgens via Tiendeveen en De Haar naar Nieuw-Balinge. Het is allemaal gesneden koek. Het is de route zoals ik die al zo vaak heb gefietst. In de bossen bij Gees valt me voor het eerst op dat de lucht aan de zuidkant een vieze kleur heeft gekregen. Bij Oosterhesselen merk ik dat het onweer is en dat het precies zo is als twee jaar geleden in de tent. Er zitten twee buien in elkaar om te donderen waardoor het gebulder constant door gaat. Zodra Sleen in zicht komt, wordt het menens. Omdat ik een paar contanten in de portemonnee wil hebben, ga ik eerst naar de bank. Als ik het gebouw verlaat, begint het te druppen. Ik zoek naarstig naar een plekje om te schuilen en dat wordt een smal luifeltje voor de lokale drogist. De buien trekken over en er valt in korte tijd zeer veel regen. Sleen is letterlijk uitgestorven. Het is zes uur en de Albert Heijn is al geruime tijd dicht. De snackbar vlakbij de camping wordt weer te huur aangeboden en, buiten de dure restaurants, is er niets open voor koffie of een ijsje. Even na half zeven is het weer geschikt om te fietsen en ik zet koers naar Aalden. Daar trakteer ik mezelf op een ijsje, maar het begint weer te druppen als ik bij de fiets sta.

Ik moet hier zo snel mogelijk weg, dat mag duidelijk zijn. Niks geen toeristische routes, maar linea recta en het liefste zo snel mogelijk! Tussen Mantinge en Wijster merk ik dat opnieuw een onweersbui achter me zit. Eén klap is beangstigend: Het is alsof er een rotje wordt afgestoken. Ik heb de wind in de rug en heb het geluk dat de fiets steeds in de zware versnelling valt. Ik ben van Aalden tot Spier nauwelijks beneden de 25 kilometer per uur geweest en vaker rond de 30! Na de snelweg bij Spier laat ik de bui definitief achter me, hoewel het later nog een paar keer licht zal regenen. De buienradar heeft het helemaal mis gehad, want ook Uffelte heeft de nodige regen gekregen. Vanaf Dwingeloo ga ik binnendoor naar Uffelte, blij dat ik een trainingsjasje in de tas had gestopt. Het beschermt me niet echt tegen de regen, maar het is een stuk frisser geworden. Even na negen uur parkeer ik de fiets in het hok. Ik heb op de kop af 99 kilometer gefietst. Evengoed nog een 'spannende' tocht!

Singles round-up: mei 8

Ik verneem in 2014 voor het eerst van een kringloopwinkel in Havelte. Ik weet nog dat ik de eerste keer vijf keer voorbij ben gefietst en helemaal aan de andere kant van het dorp heb moeten vragen wáár de kringloopwinkel zat. Uiteindelijk is er eentje die me het weet aan te wijzen. Dat schoolgebouwtje? Dat staat al jaren leeg en daar raak je aan gewend. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om even naar rechts te kijken, maar daar zit de kringloopwinkel van Havelte. Ik hoop dat ik niet te ver van de waarheid af zit, maar het voelt aan alles alsof het op een flinke subsidie kan rekenen en dat het vooral een dagbesteding is die door de gemeente in stand wordt gehouden. De prijzen zijn er naar! In Havelte kun je voor een tientje nog met twee volle boodschappentassen de winkel verlaten. Dan hebben we het over het klein spul, qua kleding zijn ze weer een beetje 'over-the-top'. Een héél gewoon en tweedehands leren jasje is flink aan de prijs, om nog maar te zwijgen van overhemden en dergelijke. Nee, even sneupen is leuk, maar de prijskaartjes schrikken af. De platen is eigenlijk al vier jaar hetzelfde liedje. Bakken vol elpees waarvan de voorste het ergste doen vermoeden. Qua singles hebben ze zo nu en dan een leuk 'partijtje', zoals de jaren zestig die ik heb gekocht op de dag dat ik de sleutel van Uffelte kreeg. Anderhalve week geleden ga ik zonder doel naar de kringloop en merk dan op dat de singles-bak voller is dan anders. Het resulteert in 20 singles die ik voor vijftien euro mag meenemen. Carrie Cleveland maakt het tot 21 en dat zijn de laatste drie afleveringen van de 'Singles round-up' van deze maand.

* Carrie Cleveland- Love Will Set You Free (UK, Late Night Tales, 1980, re: 2014)
De Week Spot van deze week komt niet van de kringloop, maar ik begin er vandaag wel mee. Er is iets 'raars' aan de hand. Ik ben gisteren met een collega-verzamelaar erachter gekomen dat deze Discogs-verkoper de singles aan de lopende band aanbiedt. Hij heeft schijnbaar een goede naam in de verzamelaarswereld en de theorie leeft dat hij een partij promo's heeft gekregen van de platenmaatschappij of bij de platenperserij vandaan. Zelf zet ik daar mijn vraagtekens bij, want het is immers een 'bonus' die geen promotie nodig heeft. Ik zeg het voorzichtig, maar ik denk dat het een vervalsing is. Hoe dan ook: Ik heb geen seconde berouw en ben blij dat ik deze op vinyl heb. Voor de omschrijving geef ik hem het voordeel van de twijfel.

* Dario Baldan & Caterina Caselli- Amico E (Duitsland, CGD, 1983)
Het is me een keer gebeurd! Ik sta in een snackbar en gooi verveeld een gulden in een fruitautomaat. Twee keer drukken en plots gaan alle lampjes branden en zie ik dat ik 200 punten heb verdiend. Een gulden inleg, vijftig cent verspeeld en vijftig gulden rijker. Gokken in de kringloopwinkel is ooi zoiets. Ik ken deze titel uit het 'Hitdossier' en ik wil hem wel proberen. Een miskoop? Euh...? Een volmondig 'JA'. Wat een verschrikkelijke plaat is dit! Snel archiveren dat ding.

* Angelo Branduardi- Gulliver (Duitsland, Musiza, 1980)
Een plaatje dat ook al langer op me ligt te wachten en nu toch maar eens gegokt. Alles klinkt als muziek in de oren na Dario Baldan en zijn kornuiten, maar toch zie ik niet in dat ik 'Gulliver' ga grijs draaien. Ik zal het toch een paar keer moeten doen komende maand want ik heb op dit moment iets van 120 kandidaten voor de Gele Bak Top 100 in juli. De kans dat-ie in de Top 100 móet, is dus aanwezig.

* Bros- Are You Mine (UK, Columbia, 1991)
Ik wil op twintig singles uitkomen en dus gaat deze mee. Het is echter niet het sterkste nummer dat ik heb gehoord van Bros, maar vooruit maar!

* Jo Ann Campbell- I'm The Girl From Wolverton Mountain (NL, Columbia, 1962)
Een vreemd geval... De single is wel bekend als een Nederlandse ABC-Paramount, maar niet als deze groene Columbia. De naam zegt me iets in de verte, maar zet het in eerste instantie weg als Engelse folk. Helemaal mis! Jo Ann Campbell is een redelijk populaire Amerikaanse zangeres. Met de a-kant kan ik niet zoveel, de b-kant is zeer prettige 'girlgroup'-pop. Niet essentieel, maar leuk genoeg voor een zondagavond.

* Ralph Carter- Extra Extra (Frankrijk, Mercury, 1975)
Bij de aanblik van het hoesje weet ik eigenlijk wel genoeg. Dit gaat niks worden! Dat blijkt ook het geval: Een heel erg doorsnee disco-deuntje dt me niet kan bekoren.

* Cynthia Clay- Lonely Without You (België, Pink Elephant, 1975)
Dit plaatje is maar onder één noemer te vangen: Curieus. Ik heb nog nooit van de film 'Verbrande Brug' gehoord. Wikipedia kan me evenmin helpen. 'Lonely Without You' is een klein drama, maar is beter te kauwen dan de b-kant. Daar heeft ene R.V.H. Groenewoud aan mee geschreven. De biografieën van Raymond zwijgen over zijn medewerking aan deze single, maar het kan ook uit schaamte zijn. Het is namelijk té erg voor woorden.

Fietsen door acht jaar 25 mei

Over een paar dagen hoop ik het drieduizendste bericht te publiceren op deze 'praatpaal', maar verder vind ik het ook ontzettend leuk om zo nu en dan eens over mijn schouder te kijken naar welke berichten op ik op een dag heb gepubliceerd. Dat ga ik vandaag eveneens doen. Het is waar dat mijn leven feitelijk uit twee dingen bestaat: Muziek en fietsen. Dat komt tot uitdrukking in dit bericht. Alleen... welke foto zullen we daarvoor gebruiken? Ik zoek in het archief van mijn fototoestel en kom dan uit bij dit plaatje. Het is genomen als ik nog in Nijeveen woon. Het is één van de eerste fijne fietsmiddagen met de Multicycle. Dit paadje loopt vanaf de overzijde van de ingang van de Johannes Post-kazerne in Havelte het bos in. Het is de Wapserveen-kant van Holtingerveld. Ik fiets het nog regelmatig en wil het woensdagavond langs. Ze zijn echter bezig een nieuwe laag schelpen aan te brengen en dus is het afgezet. Ik zit trouwens ook niet erop te wachten om met mijn banden door verse schelpen te fietsen, maar dat is een ander verhaal. Toch moet ik eerst een heel stuk terug fietsen naar een fiets die vanwege een vroegere 'Monstertocht' een soort van heilige status heeft verworven in 2010, maar in 2011 zonder al teveel tranen naar het oud ijzer wordt gestuurd.

In mei 2010 ben ik iets 'vrijer' geworden met Soul-xotica. De dagelijkse routine is beter dan ooit tevoren, maar bovenal laat ik ook andere onderwerpen toe dan alleen maar singles uit de bakken voor kroeg-optredens. Op maandag 24 mei 2010 neem ik tijdelijk afscheid van jullie en zal pas op vrijdag 28 mei weer publiceren. De reden: Een meerdaagse fietstocht. Ik ben dan inmiddels van plan om deze zomer de NAP-route te fietsen. Toch lokt het me niet aan om eerst helemaal naar Nieuweschans te fietsen en dan vervolgens langs Steenwijk weer zuidwaarts te gaan. Bovendien kan ik een training gebruiken want ik heb al een tijdje niet meer gefietst. Zo vertrek ik dinsdag 25 mei 2010 op de Marathon Tyros vanuit Steenwijk met de tent en slaapzak achterop. Het is de dag na Pinkstermaandag. De NAP loopt dan nog over Nijeveen en Havelte en dus fiets ik over Kallenkote langs de kazerne naar het knooppunt op Holtinge. Anno 2018 is dit de officiële NAP-route, deze komt helemaal niet meer in Havelte. Deze dag is mijn kennismaking met het Drents-Friese Woud en ook de Fochteloër Venen. In Peize wijk ik even af van de route om in Haren tijd te verdoen bij een kampeerwinkel. Even voor Groningen zit ik er helemaal doorheen, maar een beetje drinken doet wonderen. Ik kampeer die nacht in Harkstede. De volgende dag is een zware tegenvaller en donderdag fiets ik in één ruk terug naar Steenwijk. De stukjes Uffelte staan me nog heel goed bij en bewijzen andermaal hoe 'kapot' ik ben van deze buitensporige fietstocht.

In 2011 valt deze dag op een woensdag en ik doe dan nog aan '20 Years Ago Today', de voorloper van het huidige 'Het zilveren goud'. Het verschil is dat ik bij '20 Years Ago Today' de singles apart behandel en vandaag is dat 'Semi-Detached Suburban Mr. James' van Manfred Mann. De zaterdag erna fiets ik naar Hoogeveen voor mijn eerste bezoek aan de grote kringloopwinkel aldaar. Dat zal tevens de laatste rit worden voor de Marathon. Op de terugweg maakt het bij Koekange al vreselijke geluiden, maar bij Havelte valt het ketting eraf en kan ik 'steppen' naar Steenwijk. Ik wil immers op tijd bij de supermarkt zijn en dat wordt nog even zweten, maar we hebben het gered! Als ik de fiets ter reparatie wil aanbieden, schudt de fietsenmaker zijn hoofd. ,,Nee, meneer Louwsma, daar gaan wij geen honderden euro's meer aan verspijkeren. Hij is op!". De NAP-vakantie van 2010 heeft het ding nog eens extra op zijn sodemieter gegeven. In februari en maart 2011 schrijf ik hier het verhaal van 'De monstertocht' en ben daar helemaal klaar mee als het verhaal af is. Een half jaar eerder was ik woest geworden op de fietsenmaker, nu accepteer ik het gewoon en laat hem achter voor het oud ijzer.

Op 25 mei 2012 gaat het over 'Do The 45' van The Sharpees én de 'Vinyl-o-theek'-avonden in De Buze. Hoewel ik het niet plan uit zeg, eindig ik met de suggestie dat 'ik wellicht in oktober kan beginnen en dat ik er naar uit kijk'. Wie, wat waar? De 'Do The 45'-clubavonden in De Buze. Ik wil avonden presenteren met dj's die zich hebben toegelegd op het soul- en funk-vinyl op single-formaat. Het is nooit iets geworden en een half jaar later gebruik ik 'Do The 45' voor de radio. Iets dat ik in mei 2012 ook niet had durven dromen. Het is komende maandag, in 2012, Pinkstermaandag en dan fiets ik naar Drachten en terug. Buze-programmeur Dirk organiseert dan een veganistisch eetcafé met een optreden van een singer-songwriter. Dit tochtje vindt plaats op de fiets die ik in augustus 2011 heb gekocht. In 2013 doe ik een aflevering van 'Raddraaien' met de single 'Rhapsody In Blue' van Ekseption. 'Raddraaien' is dan bijna op een dagelijkse basis en in de week erom heen kan ik niks bespeuren van een activiteit of gebeurtenis in de berichten. Het leven zal zo zijn gangetje zijn gegaan? In 2014 ben ik nog volop bezig met de 'Schijf van 5' en op deze dag staat de banaan centraal. Hierbij de Schijf van die dag:
5. Juanita Banana-The Peels
4. Ska Banana-Seguridad Social
3. Kom Uit Die Bananenboom-Mangolino
2. The Great Banana Hoax-The Electric Prunes
1. The Fantastic Story Of The Steam Driven Banana-Legay

In 2015 heb ik 'Like A Baby' van Len Barry te gast in 'Raddraaien'. Ik denk dat die dan nog in de Blauwe Bak staat, maar is inmiddels resident in de jaren zestig-bak. Een paar dagen eerder heb ik geschreven dat ik ben gestopt met de shag en aan het dampen ben geslagen. Er zijn slechts spaarzame momenten dat ik even terug val. Dan komt de vakantie eraan en zit ik wel met een klein probleempje. Met alleen maar dampen ga ik het nooit redden met de batterijen. Ik besluit een doosje sigaren erbij te kopen en dan is het hek van de dam. Pas in Uffelte ga ik weer dampen en rook uitsluitend sigaren als ik buiten ben. Dat zal tot op de dag van heden het geval zijn. In 2015 schrijf ik dat het is om geld te besparen en, ja, ik ben wel een stuk goedkoper uit dan met shag, maar het is nog altijd kostbaar. Op woensdag 25 mei 2016 heb ik een 'Dodenrit' met Americana-legende Guy Clark. Het is nog altijd in de eerste weken van Uffelte en heb geld als water. Dat zie je terug in de vele 'Singles round-up'-afleveringen van die maand. Ook dan veel fietsverhalen, maar dan doen we dat inmiddels liggend.

Een jaar geleden is het Hemelvaartsdag. Ik wil die middag even een blokje fietsen en dat wordt een zeer uitgebreid blok. Ik fiets de Beilerdingspel-route en dat is nog altijd voor herhaling vatbaar! Ik publiceer die dag niet, maar schrijf op zondag een verzamelbericht over het fietsen van de voorgaande dagen. En zo kom ik in 2018. Wat ik zoal doe op Soul-xotica kunnen jullie in de afgelopen berichten lezen. Wat is er te melden buiten Soul-xotica? Welnu, ik ben mezelf 'in het nieuw' aan het steken. Ik heb jaren lang vrijwel geen kleding gekocht met als gevolg dat de nette broeken niet bepaald netjee meer zijn. Mijn winterjas van afgelopen winter is gescheurd en ook qua zomerjassen is het allemaal niet veel soeps. Hoewel ik nog met plezier op mijn sandalen loop, wil ik er vanaf om deze tijdens het werk te dragen. Ik verlang al een tijdje naar sportschoenen. Via United Wardrobe heb ik de afgelopen twee weken een paar Adidas Samba's gekocht, een winterjas, een zomerjas die vrij dik is en tot ver in de herfst kan worden gedragen, een 'stoere' broek en nog wat losse dingetjes. En iets dat ik heel voorzichtig ga zeggen omdat ik er nog héél goed over na moet denken: Het kan zomaar zijn dat ik binnenkort afstand doe van mijn lange haar. Het zal nooit meer zo aangroeien als dat het nu is en dus moet ik dit goed overwegen...

Het zilveren goud: mei 1993 deel IV

Achterop schema liggen maar voor het overzicht laten lijken alsof het gesmeerd gaat? Het is me wat waard! Na de Week Spot volgt dan normaliter 'Het zilveren goud' en daarna pas de 'Eretitel' en dit hou ik zo aan. Vanavond wederom zestien singles in 'Het zilveren goud'. Het begint bij het restant van de singles in Franeker en gaat via een rommelmarkt in Sneek naar een bezoekje aan oud adresje in Lemmer waar ik met de neus in de boter val. Vanavond zien jullie daarvan drie titels en volgende week de rest. Volgende week ook een mooie herinnering bij deze dag. Ik koop op de rommelmarkt in Sneek eveneens een elpee en deze ga ik in de volgende alinea gebruiken omdat er verder niet zoveel valt te vertellen over dit bewuste weekend in mei 1993. Zal ik maar meteen beginnen?

Elpees hebben nooit echt mee gedaan in de verzameling. Tot de zomer van 1992 hou ik nog wel een kaartenbak bij van de elpees, maar vind het op een bepaald moment zonde van de kaartjes. Sindsdien komen de elpees vrij 'anoniem', hoewel ik bij enkele nog een sterke herinnering heb. Ik heb een aankondiging gelezen in het plaatselijke advertentiekrantje van een rommelmarkt van ene of andere sportclub in de Stadsfenne. Het zal menigeen zijn ontgaan want het is niet echt druk in het lokaal. Natuurlijk speur ik eerst naar de singles en zal deze straks behandelen. Toch kijk ik ook even in de bak met elpees en tref daar het album 'Trespass' van Genesis. Ik moet bekennen dat ik in 1993 nog niet bekend ben met het héle vroege werk van Genesis, het begint voor mij als Peter Gabriel de groep lang en breed heeft verlaten. Het is vooral het enthousiasme van mijn vroegere muziekdocent ten aanzien van Steve Hackett en Genesis plus de Moody Blues-interesse dat maakt dat ik de gevraagde gulden of daalder neerleg voor het album. Dat het een latere persing is, zegt me niet zoveel. Ik dwing mezelf thuis naar het album te luisteren en dat werpt in 1994 haar eerste vruchten af. Ik stel dan een Top 100 Aller Tijden samen uit de vinylcollectie en het nummer 'White Mountain' staat genoteerd. Toch zullen de elpees nooit meedoen en staat de platenspeler vaker op 45 toeren afgesteld dan op 33. Dan is het vervolgens oktober 1998. Ik woon een half jaar in Mossley en ga een depressie in. Ik ga op een zaterdagmiddag met de trein naar Ashton-under-Lyne om bij de 'nieuwe' muziekwinkel te snuffelen tussen de cassettes. Het heeft een aanbieding van drie-voor-een-klein-bedrag. Sophie Zelmani is één, de tweede wil me maar niet te binnen schieten en de derde wordt 'Trespass' omdat de elpee aan de overkant van de Noordzee ligt. Gedurende de winter van 1998 zal ik het complete album gaan waarderen en, eerlijk is eerlijk, dat is me naderhand nooit weer gelukt met een ander Genesis-album. Dan ga ik nu verder met het vinylformaat waar ik nog altijd het meeste mee kan: De 45 toeren-singles.

1235 I'm A Bum-The Gloomys (NL, Pink Elephant, 1971)
1236 Keem O Sabe-The Electric Indian (NL, United Artists, 1969)
1237 Elected-Alice Cooper (NL, Warner Bros., 1972)
1238 Love Like A Man-Ten Years After (UK, Deram, 1970)

De laatste vier singles uit 'T Allegaartje' in Franeker. Zowel letterlijk als figuurlijk. Ik geloof dat ik nog eens terug ben gegaan in 1996 of daaromtrent, maar dan zijn de leuke platen al verdwenen uit de winkel. In 1993 is de keuze reuze en moet ik zelfs een paar favorieten laten liggen. Van bovenstaande singles hebben alleen The Gloomys en The Electric Indian fotohoesjes in 1993. Ten Years After vervang ik in 2000 door eentje mét fotohoes. 'Elected' is in bijna dertig jaar verzamelen nooit voor weinig in fotohoes op mijn spoor gekomen, dus ik hou me aanbevolen! Dan fiets ik nu meteen door naar de rommelmarkt in Sneek waar ik onder andere de elpee van Genesis heb gekocht. Qua aanbod van de singles valt de eerste op. Het is niet alleen de grootste hit uit dit partijtje maar ook de oudste. Het merendeel van de andere singles lijkt een opgeheven uitverkoopbak uit de vroege jaren tachtig. Met sowieso nog één single die ik even wil toelichten.

1239 Rose Garden-Lynn Anderson (NL, CBS, 1971)
1240 It's Gonna Be Better-Maddog (NL, Imperial, 1973)
1241 My Year Is A Day-Les Irresistibles (NL, Ariola, 1968, re: 1980)
1242 Shopping Around-Sylvia & The Sapphires (NL, Stiff, 1982)

Op Maddog na heeft alles een fotohoes, maar deze heb ik dankzij Albert nu wel compleet met dat accessoire. Van Les Irresistibles liggen meerdere exemplaren en koop ze allemaal! Frankrijk is erg chauvinistisch als het aankomt op de hitparade. Frankrijk kent namen die een grotere verkoop hebben gehad dan The Beatles en nog steeds relatief onbekend zijn buiten Frankrijk. Om als buitenlandse band te slagen in Frankrijk zal je een concessie moeten doen: Verhuizen naar het land zélf. Mardi Gras is een Amerikaanse band die in 1970 het spoor naar Frankrijk volgt en vanuit daar grote hits op haar naam zal zetten met onder andere 'Too Busy Thinking 'Bout My Baby'. Zo is in 1968 een Amerikaans bandje dat zich The Beloved Ones noemt en zich eveneens vestigt in Frankrijk. De entertainment-industrie 'verfranst' al wat uit het buitenland komt en zo worden The Tremeloes bijvoorbeeld opeens Les Tremeloes. Les Beloved Ones gaat hem niet worden en dus stelt iemand Les Irresistibles voor. In veel gevallen staat The Beloved Ones dan tussen haakjes. De eerste single, 'My Year Is A Day' staat maandenlang op de Franse en Zwitserse hitparade en de groep zal tot 1972 nog enkele successen hebben. Natuurlijk moet de grote hit ook in thuisland Amerika worden uitgebracht en daar kunnen ze weer niks met Les Irresistibles. De single verschijnt in 1968 daarom op Date onder de naam Atch Of Triumph. Ook dat is vast door een Fransman bedacht? In 1980 wordt de plaat in veel landen opnieuw uitgebracht. Misschien in de hoop om een tweede 'Cara Mia'-verhaal te kunnen bewerkstelligen? Opvallend is dat de single origineel op CBS is en de heruitgave op Ariola, terwijl de twee evenveel met elkaar hebben te maken als Kelloggs met Opel. Ik heb in de loop der jaren een paar weggegeven en/of verkocht, maar geloof dat ik nog altijd wel eentje dubbel heb.

1243 Moeder Natuur-Heavy Dwarfs (NL, Bankuwel, 1973)
1244 Halfway There-Mike Rutherford (NL, WEA, 1982)
1245 Rosemary-Dislocation Dance (NL, Ariola, 1982)
1246 Ophelia-Jesse Colin Young (België, Elektra, 1982)

Alle vier hebben ze een fotohoes. Heavy Dwarfs is een gratis plaatje van de Bondsspaarbank. De link tussen Mike Rutherford en de elpee van Genesis 'mis' ik in 1993. Dislocation Dance is een single die ik pas de laatste jaren (bij Wolfman Radio) ben gaan waarderen.

1247 Last Night In Soho-Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich (NL, Fontana, 1968)
1248 If I Could Build My Whole World Around You-Marvin Gaye & Tammi Terrell (NL, Tamla Motown, 1967)
1249 Sticky Sticky-Bobby Harris (NL, Stateside, 1966, re: 1968)
1250 Oh, Such A Stranger-Paul Anka (Duitsland, RCA Victor, 1966)

Nummer 1247 koop ik na afloop van de rommelmarkt bij 'Golden Years'. De single is flink aan de prijs voor een tientje, maar het is dan wel een smetteloos exemplaar met fotohoes. De volgende drie zijn de eerste van een flinke handel in Lemmer waar ik het volgende week uitvoerig over ga hebben. Marvin Gaye en Paul Anka hebben hier fotohoesjes. Bobby Harris is oorspronkelijk in 1966 op het Amerikaanse Shout-label uitgebracht en deze heb ik eveneens in de bakken staan. Hij heeft, evenals Gaye en Terrell, jaren lang in de Blauwe Bak gestaan en dat zullen we in de volgende aflevering nog eens meemaken met een single. Met het drieduizendste bericht in het verschiet, ga ik straks even 'rond springen' in acht jaar Soul-xotica.

Week Spot: Carrie Cleveland

Ik heb vanmiddag de lijst van de labels nog eens bekeken en wat blijkt? Nog een anderhalve show en ik heb alle platen gedraaid! Allemaal? Tja, de Blauwe Bak wisselt bijna maandelijks en de uitzendingen hebben ervoor gezorgd dat een aantal platen met spoed uit de bakken zijn verdwenen. Daar staat tegenover dat enkele 'nieuwe' titels buiten de boot zijn gevallen. Komende zaterdag heb ik nog twee op 20th Century en de Twinight-singles voor de T en vervolg dan met de U en V. Volgende week rest dan nog de W, Y en drie platen zonder een duidelijk label. Het aanbod van komende zaterdag biedt me geen recente plaat als Week Spot en een 'Classic Week Spot' zou deze week eveneens misplaatst zijn. Er is namelijk maar één single die de Week Spot kan worden. Eentje die ik de afgelopen week meerdere malen heb genoemd en die gisteren is overgekomen vanuit Gent. De kakelverse Week Spot is 'Love Will Set You Free' van Carrie Cleveland uit 1980.

Het verhaal begint slechts een anderhalve week geleden. Op maandagavond doet collega Lee van elf tot één (inmiddels half twee) een Northern Soul- en Motown-show. Het is door 'From The Catacombs' dat ik in eerste instantie ben gaan luisteren naar Wolfman Radio en uiteindelijk zelf ook onderdeel ben geworden van dat station. Ook ben ik de vaste vervanger voor als Lee eens iets anders heeft op een maandagavond. Hij is jaren geleden begonnen met 'Spin Of The Week', gewoon een favoriet van de luisteraars. De dames hebben zelfs recht op een 'Lovely Pair' en dat krijgt vorm als eentje steeds twee nummers aanvraagt. Haar moeder heeft in de jaren zestig en zeventig gewerkt voor platenmaatschappijen en heeft een archief van duizenden singles. In het begin wil ze Lee niet al teveel in verlegenheid brengen en vraagt uitsluitend 'klassiekers' aan. Tegenwoordig zijn haar 'Pairs' opgesplitst tussen niet héél onbekend tot zeer obscuur. Vorige week maandag had ze een vroeg nummer van The Chi-Lites gevolgd door een zeer eigenaardig nummer dat me vanaf noot 1 verstijfd doet luisteren. Ik ken het niet en het heeft eenzelfde effect bij mij als Gloria Ann Taylor en Pat Stallworth in 2013. De teleurstelling is groot als ik zie dat het geen single is geweest, maar blijf desondanks zoeken. De beloning volgt ietsje later!

Hoewel dj's en verzamelaars geduldig in de rij staan voor een exemplaar van haar debuutalbum en nog niemand met het snode plan is gekomen het opnieuw uit te brengen, is relatief weinig bekend over de zangeres. Carrie is een resident van Oakland en zingt in de jaren zeventig en tachtig voornamelijk in clubs in en om San Francisco. Halverwege de jaren zeventig maakt ze een single, 'Make Love To Me', welke dienst doet als demo. De single is het beste te beschrijven als 'puur': Carrie's soulvolle zang over een schaarse begeleiding. Er staat een platenmaatschappij op dat de single wel wil uitbrengen, maar staat erop dat het iets aan de eisen van de tijd wordt gesteld. Het is de periode van de disco en dus worden onheilspellende synthesizer-klanken gemixt over het origineel. De discobeat is té hard opgenomen en het trekt de demo alleen maar naar beneden. In 1980 maakt Carrie het album 'Looking Up' en opnieuw is 'Make Love To Me' onder handen genomen. Ditmaal heeft het een afzichtelijke reggae-begeleiding gekregen. Voor de demo en disco-single geldt hetzelfde als voor het album: Verzamelaars worden helemaal gek als een exemplaar opduikt!

We zullen nooit weten of Bill en Carrie Cleveland in 1980 daadwerkelijk hebben geprobeerd om iets nieuws onder de zon te brengen of dat het alleen maar te wijten valt aan gebrek aan een budget? Het album is enerzijds erg 'disco', maar tegelijk ook weer niet. Electronika alom op het album maar het brengt niet de doorsnee-disco. Zo komen we ook bij de Week Spot terecht. De begeleiding van het nummer doet denken aan 'Why Can't We Live Together' van Timmy Thomas dat in eerste instantie ook alleen als demo was bedoeld. Een eenvoudige ritme-box met daarover heen een tapijt van synthesizer plus de stem van Cleveland. De plaat verkoopt in 1980 drie-achteruit en het is pas een kwart eeuw later eer iemand de ontdekking doet. 'Love Will Set You Free' wordt meteen gezien als dé 'leftfield'-klassieker van het album en het zorgt ervoor dat alle beschikbare exemplaren van het album in bezit komen van de meest hippe dj's. Voor de rest van de wereld blijft het dagdromen en de video bekijken op Youtube, maar dan is in september 2014 plotseling groot nieuws?

Het Engelse label Late Night Tales vraagt aan artiesten en bands uit de indierock om hun meest ultieme compilatie te maken. Het mag nummers van de band of artiest zélf bevatten, maar verder ook alles wat ze er maar op willen hebben. Niets is te gek! Zo mag de Engelse gitaarband Franz Ferdinand in september 2014 haar selectie presenteren. 'Reasons To Be Cheerful Part 3' van Ian Dury staat gebroederlijk tussen Serge Gainsbourg, Oneohtrix Point Never, Paul McCartney & Wings, Lee 'Scratch' Perry en Justus Köhncke. Een echte 'mixed bag' van psychedelica tot moderne elektronica. Het geheel wordt ook uitgebracht op vinyl: Twee elpees met een download-coupon en sommige platen hebben een bonus-single. Tegenwoordig ontbreekt de single van de emeste elpees en bij de verzegelde exemplaren is het een gok of de single erin zit. Ik ga op Discogs zorgvuldig de lijst door en zie dan bij een Belgische handelaar het volgende staan: 'Killer! 7-inch only!'. Nog even controleren en, jawel, deze man biedt nota bene de single aan! Prijs? Ongeveer hetzelfde als voor een dubbelalbum-zonder-de-single, maar als investering zou dat nog steeds uit kunnen want albums mét de single zijn vele malen duurder. De creativiteit van Franz Ferdinand ten spijt, iedereen jaagt op deze eenzijdig bespeelbare single. Ik prijs me vanaf heden gelukkig met de single en zit niet opgescheept met nóg meer elpees die ik niet tot nauwelijks draai.

Inhaalmanoeuvre

Plannen zijn fijn totdat ze de mist in gaan. Ik zou gisteravond van alles willen doen op Soul-xotica, maar na een bescheiden fietstochtje en een maaltijd val ik als een blok in slaap om vervolgens om acht uur ('s ochtends) te ontwaken. Dat is een direct gevolg van de hersenschudding van 2009. Teveel hooi op de vork genomen en te weinig rust genomen? Dan pakt het lichaam de rust die het nodig heeft. Radio-collega's noemen het een 'Gerrit Louwsma TM' als hun REM-slaapje uitgroeit tot een volledige nacht. Ik zit nu aan het ontbijt om straks aan het werk te gaan dus nu even geen 'Singles round-up', 'Het zilveren goud' of Week Spot, maar... een nagekomen foto! Op zondag 8 april moet ik noodgedwongen een Google-plaatje van Anholt bij mijn 'Horizontaal zeven letters' zetten. In de inleiding leg ik het probleem uit. Onvindbare batterijen en een camera. Welnu, ik hou vóór Ansen al de eerste rustpauze nadat ik in Havelte ben geweest. Ik wil een foto nemen en zie dan dat de camera erg lang tijd neemt om het beeld op te slaan. Dan geeft het de melding dat de batterij leeg is. Wat ik niet weet is dat-ie de foto nog wel heeft gemaakt. Dat zie ik pas als ik de nieuwe batterijen erin stop.

Heimwee naar Holland?

De titel is een verwijzing naar een bericht uit de begintijd van Soul-xotica: 'Heimwee naar Mossley'. Het bericht gaat over het, dan nog, regelmatig terugkerende verlangen om terug naar Mossley te gaan. Of eigenlijk terug naar Mossley van 1998-99 want ik zou hier anno 2018 even veel vinden als in de eerste weken in het stadje. De afgelopen maanden heb ik jullie op sleeptouw genomen vanaf Ruigoord via de ADM naar York en sinds vorige maand zitten we in Mossley. Ik zou het héél uitgebreid over het werk in de kringloopwinkel kunnen hebben en daarbij andere residenten de revue laten passeren. Dat doe ik niet. Ik zou een eerbetoon kunnen doen aan één resident maar dat is een wond die wellicht nooit gaat helen. En dan hebben we nog de hond. Ik droom nog regelmatig dat ik een wandeling óf een 'goed gesprek' heb met Sadie. Misschien vind ik eens de juiste inspiratie voor een bericht over de allerliefste dochter, zus en moeder die ik heb gezien in één wezen. Als Soul-xotica een cassettedeck was, zou ik nu op de 'FFWD'-knop drukken en door spoelen naar een weekend in mei 1998. Dit weekend had een perfecte 'finale' kunnen worden, maar het verhaal gaat nog wel even verder.

In mijn geboortedorp gaat het gerucht dat ik in een klooster of een sekte woon. Het klooster is voor degene die in april 1998 mijn 'voorgeschiedenis' kennen en dat zijn meest vrienden. Een sekte is een snelle associatie, gezien de Emmaus niet echt bekend is in het noorden van Nederland. Een 'charity' met een bijbelse stad als naam (het is de stad waar de discipelen de opnieuw opgestane Jezus 'tegenkomen'. Emmaus is sindsdien een bedevaartsoord) en een pater als oprichter. Hier houdt vervolgens ieder verband met religie op. Emmaus kijkt niet naar ras, afkomst en geloof of ongeloof: Zij die hulp nodig hebben, worden geholpen. De gemeenschap in Mossley bestaat net acht maanden als ik er kom wonen en zit nog volop in de groei. Het doel is uiteindelijk om een zelfregulerende woongemeenschap te worden dat geld verdient aan het verkopen van tweedehands goederen en dat eventuele winsten doneert aan goede doelen. In 1998 zijn we nog teveel afhankelijk van de 'goodwill' van andere fondsen. Als resident werk je ruim veertig uur per week in ruil voor een volledige kost en inwoning plus dertig pond per week zakgeld. Verder wordt vijf pond gespaard voor vakantie en vijf pond 'leaving money', het geld waar je recht op hebt als je de gemeenschap met goed gedrag verlaat. Binnen de eerste weken verdubbelt het aantal residenten en wordt begonnen met de verbouwing van de bovenetage. Hier zullen uiteindelijk twintig kamers verrijzen en kan de winkel beneden verder worden uitgebreid. Het werk bestaat uit alle voorkomende werkzaamheden: Ophalen en bezorgen met de grote bestelbus, achter de kassa in de winkel en ook de huishoudelijke klusjes om de gezamenlijke ruimtes schoon te houden. Qua eten heb ik niet te klagen: Zowel lunch als avondeten zijn complete warme maaltijden en eerder bleef altijd een hoop over. Ik kan de verspilling niet aan zien en eet me een paar keer beroerd, maar zal me ontpoppen tot iemand met een 'good appetite' zoals één van de koks mij later zal vertellen. Op de zaterdagmiddag van dit bericht eten we gazpacho. Vince, de kok van de dag, oordeelt dat het té warm is voor iets anders en tovert deze koude Spaanse soep op tafel. Zijn waarschuwing om het 'rustig aan' te doen, wordt in de wind geslagen.

Ik heb een paar weken ervoor met een collega de restanten opgehaald bij Jim in York. Die heeft mijn racefiets en andere spullen nog altijd in de schuur staan. Hierdoor ben ik weer 'mobiel', hoewel...? York is nog redelijk om te fietsen. In Mossley zie je nauwelijks fietsers omdat het allemaal net té steil is. Ik heb deze zaterdagmiddag uitgekozen voor een 'fietstochtje' naar Ashton-under-Lyne, maar weet op voorhand hoe dat eruit gaat zien. Met de fiets aan de hand Stamford Road op. In Top Mossley kan ik even fietsen en dan komt de volgende heuvel. Weer met de fiets aan de hand en dan...? Voeten van de trappers en gaan! Recht naar beneden en ik hoef nauwelijks te trappen als ik in Ashton kom. De terugweg is andermaal een combinatie van lopen en fietsen. Deze middag maak ik kennis met Ashton Market. Iedere (grotere) plaats heeft een marktgebouw dat bijna dagelijks is geopend. Ashton Market staat te boek in Engeland als één van de meest voordelige markten in Engeland. Zodra ik de prijzen van nieuwe spijkerbroeken zie, begrijp ik ook waarom kleding sorteren in Mossley betekent dat het van particuliere voddenzak in professionele voddenzak wordt herverpakt. Als je voor een paar pond een nieuw t-shirt kan kopen, wat moet je dan in hemelsnaam vragen voor een tweedehands t-shirt? Hoewel het noordwesten van Engeland niet bekend staat om het fraaie weer is het deze middag zéér warm. Ik loop net voorbij een supermarkt als 'het' begint. Ik ga de winkel binnen en met oogkleppen op begin ik te rennen. Het gaat naar de hoek waar de frisdranken staan. Ik pak de eerste de beste fles sinas. Het is 1998 en de winkel stikt nog niet van de beveiligers. Ik kan rustig een liter sinas weg krijgen voordat ik bij de kassa ben. Met een beschamende glimlach leg ik de lege fles op de band bij de kassa. Ik hoor later dat de anderen ook zo'n dorstaanval hebben gehad. Vince had ons gewaarschuwd!

In Ashton Market zit ook een platenzaakje. De singles zijn zonnig geprijsd: Alles is een pond. Van 'originals' uit de jaren zestig en zeventig naar de zogenaamde 'black label jukebox copies'. In 1998 is er nauwelijks een markt voor vinyl maar de jukebox is een 'hot item' geworden. Menig poolbiljartcafé heeft een vinyl-jukebox staan en plots is het voor platenmaatschappijen interessant om een nieuw nummer als gelimiteerde single te persen. In de jaren zeventig brengen onder andere Philips en Polydor ons de 'plastic labels'. De labels zijn gekleurd terwijl de tekst met zwarte letters erin is gedrukt. Bij 'black labels' is de basiskleur ook zwart wat betekent dat je de plaat onder het licht moet houden om de 'credits' te lezen. Een 'jukebox copy' van een hippe band is gewild. Ik koop deze middag 'Drugs Don't Work' van The Verve. Dat plaatje wordt wekelijks geadverteerd in New Musical Express bij een Londense handelaar voor 75 pond. Toch is het een andere 'black label' dat mijn weekend zal 'kleuren'. Eentje die beduidend minder in trek is bij verzamelaars, maar voor mij net de gevoelige snaar weet te raken: 'Sunchyme' van Dario G.

De plaat is in september 1997 uitgebracht en heeft ook in Nederland de top tien bereikt. Het is drie maanden later dat ik mijn vriendin help in haar bijbaantje. Zij pakt in en ik plak stickers. De televisie staat op TMF en alle grote hits van het moment passeren de revue. Ik weet nog dat zij 'gek' is van 'Alane' van Wes. De carousel brengt ons eveneens Dario G. Ik kan me jaren niet heugen waar deze plaat op is 'gebouwd' en ik denk dat dit de meeste indruk heeft achtergelaten. (Ik weet inmiddels sinds jaren dat het samples bevat van 'Life In A Northern Town' van Dream Academy). Als ik de plaat thuis in Mossley op zet, krijg ik opeens last van iets dat ik nog niet eerder zó heb gekend: Heimwee. Nee, geen heimwee naar Jutrijp, maar naar de ADM! Ik ben immers naar Engeland gekomen om mezelf te bewijzen en die missie is nu geslaagd. Ik heb niet gefaald of ben met hangende pootjes terug gegaan naar Nederland. Nu voelt de ADM opeens als iets dat 'onafgemaakt' is en dus wil ik terug. Natuurlijk wordt zoiets goed overwogen want ik blijf, wat dat betreft, een eeuwige twijfelkont. De volgende ochtend ga ik meer 'casual' dan anders naar de kerkdienst in Top Mossley. Ik wil de rest van de dag gaan wandelen. Het wordt een flink stuk! Ik ga door de heuvels naar Delph en vervolgens langs het Huddersfield Canal terug. De foto toont een stukje van dat pad tussen Uppermill en Delph. Via Uppermill en Greenfield vervolg ik mijn weg naar Mossley. De hele dag heb ik al gespeeld met het idee om binnenkort terug te gaan naar de ADM. Als ik Mossley binnen stap, heb ik wel een biertje verdiend! Het wordt de eerste pub aan Manchester Road. Het had zomaar iedere pub kunnen zijn, maar ik kom uitgerekend in The Tollemache Arms terecht. Hoewel deze ruim twee kilometer van Longlands Mill zit, zal het mijn stamkroeg worden. En steeds zullen ze me herinneren aan die eerste middag!

Het is een warm bad! Ze zijn wel nieuwsgierig naar deze 'boomlange' Nederlander die in dat Emmaus woont 'waar je van alles over hebt gehoord' behalve de ware toedracht. Ze lijken me vanaf het eerste moment te mogen en toch heb ik een trieste mededeling voor ze: Ik ga zeer binnenkort Mossley verlaten om terug te gaan naar Nederland. Voor de goede orde: Ik zal het daaropvolgende anderhalf jaar blijven roepen met steeds dezelfde laconieke reactie. ,,Weet je nog wat je ons vertelde toen je hier voor het eerst binnen stapte?". In september 1999 krijg ik dezelfde reactie en kan ze niet aan het verstand krijgen dat het nu menens is. Wat er precies is gebeurd dat ik ben gebleven in Mossley? Waarschijnlijk heb ik het boek van Henri Le Boursicaud gelezen over de ontstaansgeschiedenis van de Emmaus en kies vervolgens voor mijn idealen. Hoewel de ADM voor mij een onafgemaakt verhaal is, ligt de situatie in mei 1998 daar héél anders dan in de eerste weken. Ik ben blij dat ik gebleven ben waar ik was en dat ik Engeland in ieder geval heb afgemaakt.

Singles round-up: mei 7

Is muziek wellicht het meest ultieme verjaardagscadeau? Als ik denk aan mijn kindertijd dan moet ik bijna wel tot die conclusie komen. Natuurlijk kan ik nog jaren spelen met de Lego of de speelgoedautootjes maar na twee weken is het 'nieuwe' ervan af. Ruim drie weken na mijn 43e verjaardag geniet ik nog bijna dagelijks van het pakket dat ik van Albert heb gekregen. Goed voor zes goed gevulde afleveringen van de 'Singles round-up'. Nu is het echter tijd voor het laatste deel. De platen 'die ik wel ken' staan inmiddels in de desbetreffende bakken, ik heb een paar eruit gelaten zodat ik die nog even 'live' kan beoordelen. Hierbij de laatste zeven en dan kan ik in principe morgen verder gaan met het achtste deel van de 'Singles round-up'. Het lijkt wel feest!

* Ringo Starr- Photograph (België, Apple, 1973)
Ik koop in december 1990 mijn eerste exemplaar van 'Photograph' voor een ouderwets kwartje op de vlooienmarkt. Het ding is dan pas zeventien jaar oud maar heeft een zwaar leven achter de boeg. Zo is het onder andere het hoesje kwijtgeraakt en staat krasjes te verzamelen in een bak met singles in de Veemarkthal. Ik weet niet wanneer, maar blijkbaar heb ik al eens een 'upgrade' gedaan met een fotohoes. Afwijkende persingen mogen altijd en dus staat deze Belg naast de Nederlandse in de jaren zeventig-bak. Qua conditie is-ie, denk ik, beter dan de Nederlandse. Als ik de bak met Ringo Starr-singles heb in 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection' op zondagavond, dan komt 'Photograph' vaak eruit om zijn rondjes te draven. Met dank aan George Harrison blijft het gewoon één van de betere singles van de voormalige Beatles-drummer.

* Timex Social Club- Rumors (NL, Mercury, 1986)
Als het nummer voorbij komt in 'Countdown' op televisie leert mijn zus me dat 'Rumors' gaat over 'roddelen'. Pas rond 1990 realiseer ik me dat de Amerikanen de 'u' weg laten uit woorden als 'rumours' en 'colours', dat leer ik weer middels het album van de Engelse Colors. In de laatste klassen van de basisschool hebben we een uurtje per week Engels en dat heeft meteen mijn interesse. Toch gaat het op de basisschool nogal 'houterig' met dank aan een boerenkool-uitspraak van de onderwijzers. Dat ik weet dat 'rumors' roddelen betekent, is iets dat maakt dat ik het nummer meteen kan waarderen. Op het voortgezet onderwijs gaat een wereld voor me open tijdens de Engelse lessen, ook al moet ik in de eerste maanden in Engeland in 1998 ooncluderen dat het allemaal erg 'basis' is. Timex Social Club is zo'n plaatje dat meteen bij het intro al een jaren tachtig-feestje is en hoewel ik maar weinig écht goede herinneringen heb aan het decennium, smaakt deze single naar meer!

* Vitesse- Good Lookin' (NL, Philips, 1982)
Ik heb de oude een paar weken geleden nog gedraaid in 'From The Coppermill' en het is dan wel duidelijk dat die plaat flink versleten is. Albert levert me nu eentje waarvan zowel plaat als hoes in een topconditie zijn en daar ben ik erg gelukkig mee. Ik heb hem gisteravond zelfs nog gedraaid in de show! Vitesse is een prettig stuk jeugdsentiment voor mij, opnieuw een plaatje dat herinnert aan mijn kindertijd.

* War- The Cisco Kid (Duitsland, United Artists, 1973)
* War- Don't Take It Away (NL, MCA, 1979)
Ik koop mijn eerste exemplaar van 'The Cisco Kid' in Diever. Dat is tegenwoordig slechts een paar kilometer verderop, maar in 1997 is het een wereldreis! Ik ben in de regio voor het Dicky Woodstock-festival, het jaar met de scooter en de caravan en heb de voorgaande avond The Byrds aan het werk gezien. The Byrds? Ja, alleen Skip Battin is nog van de partij en het trekt het blik van Byrds-klassiekers nog eens open. Op vrijdag maak ik steevast een toertocht. In de eerste jaren is dat met de Solex en in 1997 heb ik net de Vespa PK50S. Ik vraag bij de VVV of ik ergens tweedehands platen kan vinden. Daar krijg ik het adres van deze mevrouw. Ze heeft een 'winkeltje' op een slaapkamer van een rijtjeswoning. De opbrengst van de spulletjes komt ten goede aan, als ik het goed heb, een zendingsproject. De singles is zonder meer interessant spul en ik doe er flink boodschappen. 'The Cisco Kid' zal vooral in de jaren 2000 en 2001 goed van pas komen. De conditie van de plaat zakt dan ook bijna per maand. Albert levert me een gaaf exemplaar en wat blijkt...? Beide hebben ze de Duitse fotohoes, maar de 'oude' is in werkelijkheid een Nederlandse persing. Ze mogen beide dus blijven! In 1979 is War uitgebreid met een zangeres en brengt het 'Don't Take It Away'. Een 'uplifting' nummer over de liefde voor muziek. Ik gun het een plekje in de reserve-Blauwe Bak. Eens zien hoe lang hij daar blijft staan.

* Tony Wilson- I Like Your Style (NL, Bearsville, 1977)
Wie Hot Chocolate zegt, zegt Errol Brown. Natuurlijk, hij is de leadzanger door de jaren heen. Hot Chocolate krijgt in 1976 echter al een klap te verduren als Tony Wilson op de solo-toer gaat. Wilson is elementair in het geluid van Hot Chocolate en verantwoordelijk voor menig nummer van de groep. Zijn debuut heeft hooggespannen verwachtingen en 'I Like Your Style' is de eerste single van het album. Hiermee gaat Wilson op de George McCrae-toer zonder dat het nu écht interessant wrodt voor de Blauwe Bak. Ik twijfel nog even bij de b-kant, maar nee... gewoon in de jaren zeventig-bak.

* Retta Young- Sending Out An S.O.S. (NL, Philips, 1975)
Ik ken de single alleen maar uit het 'Hitdossier' als Mark eens een exemplaar aanprijst. Daar hoef ik niet op in te gaan want het moest niet lastig zijn om een single te vinden in Nederland. Bijna een jaar geleden tref ik de Duitse persing met fotohoes bij de kringloopwinkel in Meppel. Het gaat de koffers in en is zelfs Week Spot. Albert heeft een Nederlandse voor me gevonden. Puntgaaf en met een prachtige 'fotohoes'. De Nederlandse staat vanaf heden in de Blauwe Bak, de Duitse is verhuisd naar de 'algemene' jaren zeventig-bak.

Eretitel: 'The Devil Made Me Do It'

Ik wil even de turbo aanzetten om de singles zo snel mogelijk aan de juiste bakken te kunnen toevoegen. Welnu, ik heb in de nacht van vrijdag op zaterdag alle resterende singles beluisterd, een paar apart gehouden die ik wellicht de volgende dag ben vergeten en de singles staan op zijn minst in het systeem. Dat geeft een hoop rust. Nu langzamerhand weer een beetje 'inhalen', vanavond eerst maar de 'Eretitel' die is blijven liggen. Het kan eigenlijk ook niet toepasselijker. Het is Pinksteren en dat is 'het feest van de Geest', zoals ik dat twee jaar geleden las op de gevel van een kerk. Mooie gelegenheid om het eens over 'de tegenhanger' te hebben: De duivel in eigen persoon. Hij wordt vaak genoemd als excuus maar heeft ook mooie dingen voortgebracht. Wat te denken van de volgende drie liedjes? Drie verschillende decennia maar steeds met dezelfde titel: 'The Devil Made Me Do It'.

3. Paris (1991)
Het is in dezelfde weken als dat 'Never Mind' van Nirvana op de markt komt. Een plaat die underground mainstream maakt en dat eerste zal doen vervagen. In deze tijd verschijnt 'Ein Abend In Wien'. Genoemd naar een festival dat eerder is gehouden in Amsterdam, hoewel het album niet strikt noodzakelijk optredende artiesten bevat. De cd en cassette dienen vooral als promotie van underground-muziek en worden tegen een vriendelijke prijs aangeboden. Ik koop begin 1992 de eerste cassette en er zullen nog een paar volgen. Ik heb later ook nog een paar keer de cd gehad. Het fungeert als 'opstapje' in de tijd dat ik begin met het recenseren van concerten. Paris vertegenwoordigt de 'alternatieve' rap op de compilatie en doet dat middels dit 'The Devil Made Me Do It'. Het is nooit iets geworden tussen mij en de hiphop maar omdat 'Ein Abend In Wien' is uitgegroeid tot één van mijn favoriete albums mág het toch van mij. Vandaag op de derde plek van de 'Eretitel'.

2. Golden Earring (1982)
De duivel is niet aan één land verbonden en reist moeiteloos van plaats naar plaats. Daarbij wordt eveneens Den Haag aan gedaan. Golden Earring komt net uit haar 'Twilight Zone' als het een opvolger nodig heeft van deze monsterhit. Dat wordt dus 'The Devil Made Me Do It'. Golden Earring heeft altijd 'gemogen', maar toch raak ik ze in de jaren tachtig even kwijt. 'Twilight Zone' hoeft niet zonodig van mij, 'The Devil Made Me Do It' is nog wel aardig. Het schopt het vandaag niet verder dan een tweede plaats.

1. Robert Upchurch (1974)
Bovenaan staat de aanleiding voor deze aflevering van 'Listen Carefully I Shall Say This Only Three Times'. Ik heb dan pas de single van Mark gekocht en kan in eerste instantie moeilijk wennen aan de plaat. Op 45cat staat de recensie van de single in 'Blues & Soul' en vaak zijn we het niet eens met elkaar. In geval van Robert Upchurch lijken de meningen overeen te komen. Toch doet 'Listen Carefully' wonderen voor de plaat, de 'Vakantiemixen' zal de rest van het werk verrichten: De plaat verhuist van de reserve-Blauwe Bak naar de koffers. Daar staat het tot op de dag van heden, hoewel het maar zelden haar rondjes mag draven op de platenspeler. Toch is dit de ultieme 'The Devil Made Me Do It' op dit moment en dus op nummer 1.

Als ik de komende dagen het nodige werk ga verzetten, zou ik donderdag een volgende 'Eretitel' kunnen presenteren. Ik verwacht dan echter stank voor dank. Ik denk dat ik een (rol)trap na krijg...

Het zilveren goud: mei 1993 deel III

Volgens mijn berekening heb ik in mei 1993 in totaal 79 singles gekocht. Hoewel ik het met de grootst mogelijke zorg heb geprobeerd te reconstrueren, kan het zijn dat ik ergens een foutje maak en dat singles uit mei in juni zijn terecht gekomen of andersom. Ik ga uit van de huidige berekening en dat levert 79 singles op. Er zijn vijf woensdagen in mei 2018 en ik ben enthousiast begonnen met steeds zestien singles en moet nog altijd eentje doen van vijftien. Die doe ik vanavond omdat ik daarna snel aan de slag wil met de 'herindeling' van de singles. Vandaag begin ik waar ik vorige week ben gebleven: Op de bank bij Henk en zijn 'dubbele' (of niet-interessante) singles. Vervolgens neem ik weer eens een kijkje bij zwager Klaas van 'Golden Years' en ga ik terug naar Franeker voor wat 'oudjes'. En de laatsten zou ik vandaag precies vijfentwintig jaar geleden hebben gekocht. Dit met dank aan een herinnering die mijn broer gisteren deelde op Facebook. Laten we snel van start gaan!

Franeker is lange tijd 'het einde van de wereld' voor mij. Mijn wereld bestaat dan namelijk uit plaatsen waar ik op de fiets kan komen. Het moet te doen zijn in een middag vanaf huis. Noordelijker dan Franeker kom ik praktisch nooit op de fiets. Ik kom in eerste instantie vaak zoeken naar iets dat al lang niet meer bestaat. Ik heb in de vroege jaren negentig een boek uit 1971 met een inventarisatie van alle molens in Friesland. Het is een 'sport' om deze molens te vinden. Toch is het aanbod al lang niet meer actueel. Volgens dat boek zou in Franeker een karkas moeten staan van een houtzaagmolen. Let wel: Het is 1990-91 en je hebt nog geen Google of ander handig gereedschap. Het is dus een kwestie van op de dolle roes ergens naartoe fietsen en blijven zoeken. In Franeker is het allemaal tevergeefs. Ik leer een paar jaar later dat de houtzager in 1973 tot de grond toe is afgebrand. Er staat nu nieuwbouw en in de buurt van de locatie vind ik op de dag na hemelvaartsdag in 1993 een winkeltje met platen. Straks meer daarover. Laten we eerst beginnen met de singles die ik op zaterdagmiddag 15 mei heb uitgezocht bij Henk in Sneek.

1221 Had Enough-James Gang (US, ABC, 1972)
1222 Mr. Soft-Cockney Rebel (UK, EMI, 1974)
1223 Never Been To Spain-Three Dog Night (NL, Probe, 1972)
1224 Amateur Hour-Sparks (NL, Island, 1974)
1225 Nightingale-George Cash (NL, Philips, 1969)

De laatste drie hebben fotohoesjes en dat is logisch omdat Engelse en Amerikaanse singles zelden met specifieke hoesjes worden geleverd in die tijd. Van George Cash vind ik vrij snel een tweede exemplaar. In de zomer van 1994 sta ik geregeld met een kennis op vlooienmarkten en braderieën met een bakje 'dubbele' singles. Het is de tijd dat Veronica nog regeert op de woensdag op Hilversum 2 en dat wicht komt nog iedere zomer ongevraagd naar je toe! Will Luikenga is dan, volgens mij, al vertrokken bij Veronica en laat Adje Bouman zich bijstaan door Albert West. Dat duo heeft de podiumwagen verlaten en gaat de markt over voor interviews. Ik schiet meteen Ad Bouman aan zodra ik hem zie. Ik dirigeer hem naar mijn handeltje en toon hem de George Cash-single. ,,Ik koop hem van je", bromt hij. ,,Ik heb per slot van rekening nog geld tegoed van de mannen". Natuurlijk slaat dat helemaal nergens op want de aankoop gaat dat geld van een kwart eeuw eerder echt niet terug bezorgen. Het blijft radio en dus 'bladert' Ad voor de radio door mijn bak en merkt op dat ik alle singles voor vijf gulden heb, behalve die van Albert West voor een kwartje. Ik denk dat het ook de enige plaat is die ik deze dag heb verkocht...

1226A Magic-Pilot (NL, EMI, 1975)
1226B Band On The Run-Paul McCartney & Wings (NL, Apple, 1974)
1227 Deliver Your Children-Wings (UK, Capitol, 1978)
1228 This Wheel's On Fire-Julie Driscoll & Brian Auger Trinity (Duitsland, Polydor, 1968, re: 1981)
1229 Polk Salad Annie-Tony Joe White (Duitsland, Warner Bros., 1969, re: 1978)

De kaartenbak is nog handwerk in mei 1993 en foutjes als bij de nummer 1226 komen regelmatig voor. Ik heb deze weken echter mijn eerste échte computer in huis staan. Eén van mijn collega's bij het hoveniersbedrijf is een dorpsgenoot en die vertelt opeens over de 'compacte' computer die hij op zolder heeft staan. Zijn vrouw werkt voor een verzekeringsmaatschappij en ze konden de oude machientjes voor weinig overnemen. Het is groter dan een laptop, maar het behoeft bovenal een speciaal soort schijfjes. Gewone floppydisks eet het niet. Uiteraard is het apparaat grondig schoongemaakt, maar zonder opstart-schijfjes begin je niks. Later die maand vind ik het telefoonnummer van de toenmalige importeur. Jammer maar helaas, hij heeft vorige maand net de hele voorraad mee gegeven aan het grof vuil, ik had ze anders gratis mogen hebben. Het apparaat gaat weer terug naar de collega en ik keer terug naar de typemachine. Pilot komt waarschijnlijk nog bij Henk vandaan. De Wings-singles komen van 'Golden Years'. De laatste twee zijn van het winkeltje dat vermoedelijk tegenover de oude houtzaagmolen van Franeker heeft gestaan. De laatste drie hebben fotohoesje. De single van Julie Driscoll mis ik sinds jaar en dag en deze moest ik toch maar eens anders gaan zoeken. Dan bij voorkeur ook gewoon de originele uit 1968. Tony Joe White is helaas eens gesneuveld bij een optreden. 'Polk Salad Annie' zou ik ook nog wel eens 'origineel' willen hebben. Tóch nog iets van een zoeklijst?

1230 Kom Van Dat Dak Af-Peter & Zijn Rockets (NL, Philips, 1960, re: 1979)
1231 Rain In May-Max Werner (NL, CNR, 1981)
1232 In Dulci Jubilo-Mike Oldfield (NL, Virgin, 1976)
1233 Ride On Baby-Chris Farlowe (NL, Stateside, 1966)
1234 Dancing And Drinking-Plastic People (NL, RCA Victor, 1970)

Max Werner, Mike Oldfield en Plastic People hebben fotohoesjes. Chris Farlowe zie je sowieso niet vaak en al helemaal niet voor een gulden. Je hoort me dus niet zeuren. Peter Koelewijn mag mee omdat 'Marijke' de b-kant is en hij staat eigenlijk ook onder die titel in de kaartenbak. Volgende week een verslag van vier dagen in mei 1993. Eerst het vervolg van de platen van 'T Allegaartje in Franeker, vervolgens een rommelmarkt-vangst in Sneek en tenslotte de eerste twee van een partij in Lemmer. Meer dan zestien singles in het tijdsbestek van nog geen week... Het lijkt 2018 wel!

Singles round-up: mei 6

Er is overleg op hoog niveau met mezelf. Soms mis je die gekke 'redactie' toch, hoewel het al lastig genoeg is om het eens te worden met mezelf. Komende zondag doe ik een 'gewone' aflevering van 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection' en in de meest ideale situatie zou ik dan alle nieuwe singles al hebben toegevoegd aan de bakken. De platen van Albert gaat zeker lukken voor die tijd en verder zal ik even de platen van Havelte vluchtig moeten beluisteren en moeten toewijzen aan de bakken. Dan moeten er nog platen uit de Blauwe Bak. Ja, iedere uitbreiding van de collectie brengt een hoop werk met zich mee, maar ik zou niets liever willen dan hier 24 uur per dag mee bezig zijn. Vandaag de op-een-na-laatste aflevering van de singles uit het pakket van Albert. Ik ben van plan om straks alsnog 'Het zilveren goud' te publiceren om de 'Singles round-up' een beetje te onderbreken. Ik heb koffie ingeschonken, chocolaatjes erbij en de platenspeler staat aan. Laten we beginnen!

* The Rolling Stones- Harlem Shuffle (NL, Rolling Stones, 1986)
Als je vindt dat The Beatles overgewaardeerd is, moet je vast een 'fan' zijn van The Stones? Nee, dat gaat bij mij absoluut niet op! The Stones kan me na 1973 nog slechts een enkele keer bekoren en ook voor die tijd ben ik kritisch. 'Harlem Shuffle' is in die zin té nieuw, hoewel het album 'Mixed Emotions' uit 1989 me soms nog wel kan boeien. Het is qua cover net zo'n mysterie voor mij als het afschuwelijke 'God Only Knows' van David Bowie (van 'Never Let Me Down'? Even uit mijn blote hoofd...). Waarom moet een band met zo'n herkenbaar geluid opeens gebruik maken van een nummer dat mijlenver af staat van hun huidige repertoire? In de jaren zestig zou het nog een logica kunnen hebben, maar anno 1984 heb je het origineel én het geluid van The Stones uit de jaren tachtig en die twee gaan niet samen. Gegeven paarden worden andermaal niet voorzien van een gebitscontrole en natuurlijk is het best lollig om eens op een zondagavond te draaien. Volgens mij heb ik ook nog helemaal niets van The Stones uit dat decennium? De heruitgave van 'Paint It Black' staat naast het origineel in de jaren zestig-bak omdat het de enige is die moeiteloos van begin tot einde in de groef blijft.

* Roman Holliday- Fire Me Up (UK, Jive, 1984)
Hier is een voorbeeld van een band die ik met terugwerkende kracht heb leren kennen. In de jaren tachtig is het slechts 'een naam' en dat blijft het daaropvolgende dertig jaar. Ik kan niet eens een 'geluid' verbinden aan de naam van de band. Ik ben nu dus ook uiterst benieuwd naar wat me wachten staat. Ik ken het nummer niet, maar weet wel weer wat ik dacht toen ik een paar jaar geleden de eerste keer Roman Holliday hoorde in een show van een collega. Een gevoel van twijfel wat ik hier precies mee aan moet. Mag ik dit 'leuk' vinden of zit het net op het randje van 'fout'. Het maakt geen verschil, ik ben al voor het eerste gegaan. Lekker plaatje!

* Barry Ryan- Eloise (Duitsland, MGM, 1968)
We zijn weer terug bij de zoeklijst die maar weigert om te bestaan. Het is een jaar geleden dat ik een 'bestelling' mee geef aan Albert: Een gaaf exemplaar van 'Eloise' zou me wel passen. Mijn 'oude' heb ik sinds 1991 en die heeft echt zijn beste tijd gehad. Hij verrast me in oktober met een beter exemplaar en tot mijn verrassing vind ik deze opnieuw in het pakketje. Bij deze geldt hetzelfde als voor The Marbles: De singles ogen goed en de hoesjes zijn prachtig, maar ze knetteren beide ietsje té hard. Ik blijf het dus houden bij het exemplaar uit oktober.

* Sue Saad & The Next- Young Girl (NL, Planet, 1980)
Of ik deze op single heb? Ik geloof wel dat ik hem heb gehad, maar in tijden niet meer gezien. Ik weet zeker dat ik de elpee heb en weet zelfs nog het moment te herinneren wanneer en waar ik deze heb gevonden. Dat is wellicht nog eens iets voor later? 'Young Girl' heb ik sowieso altijd een leuk nummer gevonden en ook al zou ik de single hebben dan is die niet in zo'n puike conditie als deze. Ik ben een gelukkig mens!

* Skyy- High (NL, Salsoul, 1980)
Deze scoort meteen al punten. Salsoul is vooral het geluid van de 'Paradise Garage', dé discotheek van New York. Skyy is wat dat betreft de Chic van het label en 'High' klinkt dan ook alsof het van de heren Edwards en Rodgers had kunnen komen. Ik ben intussen ook erg benieuwd naar de b-kant want deze worden geregeld aangeboden door Mark. 'First Time Around' klinkt in mijn beleving iets meer Instant Funk (eveneens op Salsoul) dan Chic en vind het lastig om een 'favoriet' te kiezen uit de twee. Had ik al gezegd dat deze in ieder geval in de reserve-Blauwe Bak terecht komt. Vanuit daar mag het de koffers in 'groeien' of een tijd in de reserve blijven.

* Grace Slick- Mistreater (NL, RCA, 1981)
'Seasons' is en blijft een draak en zal dat over twintig jaar nóg zijn. Toch is het een draak waarvan ik steeds meer ben gaan houden. 'Mistreater' is de single van het album dat volgt op 'Dreams' (met 'Seasons') en dat is typisch de stem van Jefferson Airplane in de setting van een jaren tachtig-rockband. Lekker nummer!

En dan...
Ik moest 'Contact' van Edwin Starr nog eens een herkansing geven en wil het plaatje dus meteen even draaien. Als ik de plaat eruit haal, valt meteen het Philips-label op. Nee maar, lieve help? Ik neem aan dat dit een foutje moet zijn geweest. Vooruit: Eeen 'Singles round-up' met zeven singles is eentje met zeven singles en dus presenteer ik jullie als volgende...

* Hepie & Hepie- Ik Heb Alleen Nog Maar Die Foto (NL, Philips, 1981)
Als zesjarige moet je hoe genaamd 'trots' zijn op wat Hepie & Hepie hebben bereikt. Twee zingende zusjes uit Friesland die in de Top 40 staan. Ik ben sindsdien nooit weer 'trots' geweest op een Friese hitnotering en ook Hepie & Hepie zorgt ervoor dat ik in de jaren negentig even helemaal niets meer wil weten van de jaren tachtig. En tóch heeft dit nummer de afgelopen jaren 'gewonnen' voor mij en dat heb ik dan te danken aan de piraten in en om Steenwijk. Kliko? Welnee, in de jaren tachtig-bak! Hier kan ik nog wel eens lol mee hebben op een zondagavond. O ja, het is een Nederlandse tekst op 'Blanket On The Ground', dat was ik nog vergeten te zeggen.

Laten we nu eens kijken wat vijfentwintig jaar geleden in mijn collectie terecht kwam?

Week Spot: Anita Ward

Werk aan de winkel! Niet alleen lig ik een paar berichten achterop schema, ook heb ik genoeg om over te schrijven de komende weken. Ik ben helemaal niet van plan om platen te kopen als ik vanmiddag de kringloop in Havelte binnen stap. Buiten de vangst van april 2016 is het altijd huilen-met-de-pet-op en ik kijk vluchtig in de richting van de platen. Dan zie ik dat de singles-bak voller is dan normaal. De eerste driekwart is de meuk die er al jaren staat. Dan wordt het opeens allemaal erg interessant en voor dat ik het weet, heb ik twintig singles uitgezocht. Dat gaat het volgende in houden voor Soul-xotica. Ik sla 'Het zilveren goud' even over en wil proberen na de Week Spot nog zeven singles van de partij van Albert te behandelen. Carrie Cleveland gaat bij de twintig van de kringloop en dat maakt nog drie extra afleveringen van de 'Singles round-up'. Wie had gedacht dat ik deze maand de 'Eindstreep' kon doen met 67 singles? Maar nu eerst de Week Spot die is blijven liggen. Op Soul-xotica, want het is bij mij al een paar weken bekend dat deze de Week Spot mag worden in deze week. Het is het nummer 'Spoiled By Your Love' van Anita Ward uit 1978. Dat moet een belletje doen rinkelen?

Komende zaterdag maak ik de labels af die met een S beginnen, alles dat na Stax komt. Vervolgens hoop ik de T klaar te krijgen. Wellicht dat Twinight even buiten de boot valt. Toch heb ik sinds een week opeens een tweede kandidaat. Deze van Jean Wells komt zaterdag eveneens voorbij (die is op het Sunshine-label) maar zal voorlopig even moeten wachten als Week Spot. Dat gaat deze week een single worden die in Engeland en Europa op het TK-label is uitgebracht. Het wordt ten onrechte gezien als de opvolger van 'Ring My Bell', terwijl Amerika de single al vóór 'Ring My Bell' krijgt. Anita Ward wordt geboren op 20 december 1956 in Memphis, Tennessee. Over haar loopbaan vóór 'Ring My Bell' is niet zoveel bekend. Ze tekent in 1978 een contract bij Juana Records, de platenmaatschappij van Frederick Knight. Knight heeft in 1972 een grote hit gehad met 'I've Been Lonely For So Long'. De plaat staat bij mij in de Blauwe Bak dankzij het fraaie 'Lean On Me' op de b-kant. Knight werkt in het begin met de piepjonge Stacy Lattisaw welke in 1980 een grote hit zal hebben met 'Jump To The Beat'. Omdat ze nog maar een kind is, heeft Knight een liedje voor haar in petto dat gaat over het telefonische contact tussen tienermeisjes. In 1978 moet je dan thuis zijn en heb je zo'n grote ivoren hoorn aan je oor. Heeft dus niks te maken met twee meisjes die elk op een schommel zitten en lachen om de app-jes die ze naar elkaar sturen. Voor u gespot in Meppel! Toch zal deze plaat van Lattisaw er nooit komen en Knight vent het uit naar een nieuwe zangeres die hij zojuist heeft getekend. Anita Ward is al in de twintig en vindt 'Ring My Bell' té kinderachtig. Knight herschrijft de tekst en Ward neemt het met tegenzin op. Haar humeur klaart op als de plaat naar de top van de hitparade schiet. Enkele critici horen een seksuele lading in de tekst maar dat wordt door zowel Ward als Knight stellig ontkend.

'Ring My Bell' verschijnt pas in april 1978, tien maanden eerder brengt Juana de eerste single van Ward uit in Amerika. Dat heeft het stijlvolle 'Spoiled By Your Love' als a-kant en 'Make Believe Lovers' op de keerzijde. Dat laatste nummer zal eveneens de b-kant worden van de 12"-single van 'Ring My Bell'. Hoewel 'Ring My Bell' voor eeuwig een disco-klassieker zal blijven, zijn op een bepaald moment de dagen op de hitparade geteld voor het nummer. Amerika brengt 'Don't Drop Your Love' uit dat het beduidend minder doet dan 'Ring My Bell', maar desondanks een hitje wordt. De Juana-platen worden in Europa op de markt gebracht door TK en dat kiest voor 'Make Believe Lovers' als de opvolger. Beide singles hebben echter 'Spoiled By Your Love' op de b-kant. Wijlen Errol Brown van Hot Chocolate mag de singles recenseren in 'Blues & Soul' van 31 juli 1979 en hij gunt de single slechts een 3. ,,Het zal vast en zeker een hit worden in Amerika, maar de Engelse markt is genadeloos", besluit hij zijn rede. Volgens Brown ontbreekt op beide kanten de 'vernieuwende' elementen van 'Ring My Bell' en dat is niet zo gek als je bedenkt dat de nummers een jaar eerder zijn opgenomen. Voor 'Spoiled By Your Love' geldt dan eveneens hetzelfde als 'I Will Survive' van Gloria Gaynor. Veel disco-singles uit die tijd hebben op de a-kant een spektakel dat niet zelden 'over the top' is en een beduidend rustige b-kant. Bij Gaynor is 'I Will Survive' de b-kant van het uitbundige 'Substitute' en de reden dat het een hit is geworden is juist omdat het zo 'back-to-basics' is. Het is precies datgene dat me zo bevalt aan 'Spoiled By Your Love'. Jazeker, je kan erop dansen, maar de discolampen hoeven geen overuren te maken.

Het enige succes dat Ward in de volgende decennia zal hebben is met de 'revivals' van 'Ring My Bell'. Het nummer wordt een fiks aantal keren geremixed. Ze krijgt al in 1980 ruzie met Knight en zal tot 1989 weinig van zich laten horen. In dat jaar maakt ze een album voor Virgin, maar is ook net aan kinderen begonnen. Pas in 2011 horen we dat Ward bezig is met een nieuw album, maar vooralsnog hebben we alleen een single gezien. Verder toert ze nog volop langs festivals om met generatie-genoten de disco-hits van weleer af te stoffen.