woensdag 31 juli 2019

Eindstreep: juli 2019



Stilte voor de storm? Ik zal morgen of overmorgen even kijken hoe de vlag erbij hangt op het schip. De ligfiets krijgt de grootste prioriteit maar ook wil ik een deel inlossen bij Mark. Toch is het best aangenaam geweest om een maandje iets rustiger aan te doen met de singles. Het heeft op Soul-xotica geleid tot een paar verhalen waar ik anders niet aan toe zou zijn gekomen en het gevoel is onbeschrijflijk als je na een paar weken 'droogstaan' weer tegenover een bak met singles staat. Het is een kick die ik in mijn grijze verleden niet bij een chemisch middeltje of een glas alcohol heb kunnen vinden. Deze maand heeft twee van deze momenten plus een tweetal 12"-singles van het internet. Dat maakt de 'Eindstreep' van vanavond.

Buiten de top tien om geef ik jullie altijd een paar getallen. Eentje daarvan is de hoeveelheid 'dubbele' singles. Soms zitten daar twijfelgevallen tussen. 'It's Five O'Clock' van Aphrodite's Child mag dan momenteel niet in de jaren zeventig-bak staan en toch moet ik de single ergens met fotohoes hebben. Die reken ik dus als 'dubbel'. Van 'Magical Mystery Tour' heb ik alleen de tweede EP (met 'The Fool On The Hill') en dus reken ik dit tot een 'nieuwe aanwinst'. In totaal zijn het 24 singles en tweemaal een single op 12"-formaat. Van de singles zijn er vijf voor de Blauwe Bak en tel ik negen 'dubbele' singles. Het is even zweten om een top tien samen te stellen en in dat geval moest het er als volgt uitzien:

1. My Back Pages-The Byrds

2. Give Me Some Emotion-Webster Lewis

3. Gonna Be Alright-Michelle David & The Gospel Sessions

4. It's In His Kiss-Betty Everett

5. Magical Mystery Tour-The Beatles

6. I Take It Out On You-The Stylistics

7. Version-Third World All Star

8. Groupie-Delaney & Bonnie & Friends

9. Let's Move And Groove Together-Johnny Nash

10. Hare Krishna Mantra-Radha Krishna Temple

Het zilveren goud: juli 1994 deel V



,,Je treft het niet vandaag", zegt iemand tegen me terwijl ik aan het werk ben. Mijn antwoord verbaast altijd iedereen. Ik kan soms intens genieten van een regenbui en dat was vanmiddag ook het geval. Het heeft ermee te maken dat ik twee jaar in een gebied in Engeland heb gewoond waar praktisch iedere dag wel een bui voorbij kwam. Dan heb ik het niet over de extremen als eens of tweemaal per jaar 48 uur non-stop regen. Ik zal niet zeggen dat in Mossley bij regen de vlag uit gaat, maar je hebt je maar te schikken aan de omstandigheden of je moet het thuis heel gezellig hebben. 'Even wachten totdat het droog is', gaat daar gewoon vaak niet op. Ik heb vandaag een echte fietsdag gehad. Ik was vergeten de accu te laden waardoor ik met een halve capaciteit van huis ga. Ik heb me voorgenomen ook de post mee te nemen voor Kolderveense Bovenboer in Nijeveen (iets dat anders vaak met de auto wordt gedaan) en als ik in Nijeveen kom, is de accu bijna plat. Gelukkig heb ik van Nijeveen naar Havelte de wind in de rug en pas als ik klaar ben in Havelte zet ik de motor weer aan. Deze gaat vlak voor het huis uit. Nu is de accu echter wel weer vol voor morgen! Straks ga ik een oordeel vellen over deze maand in de 'Eindstreep', maar eerst ga ik een laatste keer terug naar de julimaand in 1994.

In deze aflevering van 'Het zilveren goud' ben ik nog altijd met vakantie. De singles leiden me door de laatste vier dagen van de 'Midweek op eigen benen'. Bij thuiskomst heb ik nog een week vakantie. In augustus 1994 lijkt het wel alsof ik iedere dag singles koop. In september en oktober zijn dat er relatief minder en dus denk ik dat ik ook volgende maand de singles per negental aan jullie ga voorstellen en de genoemde drie maanden tot een geheel maak. In dat geval loopt augustus door tot in september. De rest van de vakantie wordt wel gespendeerd met de Solex en vooral op zoek naar platenwinkels. Daar zitten eventueel nog een paar verhalen in. Ook ga ik het volgende maand hebben over mijn eerste Dicky Woodstock-festival, dat het komende weekend overigens voor de dertigste maal wordt gehouden. Ik verheug me nu al op de verhalen uit augustus 1994, voor wat betreft juli is het weer 'op' en ga ik nu door met de laatste negen singles uit deze maand.

1887 The Letter-The Box Tops (NL, Stateside, 1967)
1888 Susannah's Still Alive-Dave Davies (Duitsland, Pye, 1967)
1889 Freedom-Mac & Katie Kissoon (NL, Young Blood, 1972)

Ik kan me er helemaal niets bij voorstellen dat ik Mac & Katie Kissoon bij 'De Grammophoonwinkel' heb gekocht en bespeur tevens een kleine alfabetische opsomming. Bovenstaande drie singles komen echter allemaal uit Utrecht en heb ik op de dinsdag van de vakantie gekocht. The Box Tops heeft een aantal malen een 'upgrade' gekregen en ik ben nog altijd geïnteresseerd in een exemplaar met fotohoes. 'Susannah' is de opvolger van 'Death Of A Clown' en is typisch zo'n 'underdog'. Hoewel het nog steeds de Nederlandse top tien heeft aangeraakt, is het een plaatje dat je nooit meer hoort op de radio en dat vind ik best jammer.

1890 This Land Is Your Land-Trini Lopez (NL, Reprise, 1964)
1891 Helen Wheels-Paul McCartney & Wings (Duitsland, Apple, 1973)
1892 I Put A Spell On You-The Alan Price Set (NL, Decca, 1966)

Ik kan me nog herinneren hoe ik de singles heb genoteerd op een kladbriefje in de jeugdherberg van Bunnik. Het kan eveneens zijn dat ik de kaartenbak alweer heb verlaten en dat de singles daarom op alfabetische volgorde staan. Dat is namelijk ook de handelswijze die ik tegenwoordig voer met de 'Singles round-up': Alfabetische volgorde van de artiesten en niet noodzakelijk de volgorde waarin ik ze heb gekocht op die bewuste dag. Trini Lopez heb ik de 's ochtends gekocht in een kringloop, de overige twee 's middags. Trini Lopez heeft vanavond voor de fotosessie een vers hoesje gekregen, voor de rest zijn de singles precies zoals ik ze in 1994 heb gekocht.

1893 Morningtown Ride-The Seekers (NL, EMI proefpersing, 1966)
1894 Tunes Of Glory-Andy Stewart (UK, Top Rank, 1961)
1895 Touch Me Touch Me-Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich (NL, Fontana, 1966)

'De Grammophoonwinkel' heeft op dat moment heel veel van dergelijke proefpersingen liggen. Het zijn doodnormale vinylsingles en niet de acetaat of 'metal discs' die vaak worden gebruikt voor dergelijke plaatjes. Gewoon vinyl met blanco labels (anders dan 'EMI' en 'proefpersing') en ruimte om de titel en artiest te schrijven. De artiest wordt wel vermeld maar dan met het corresponderende catalogusnummer. Zelfs met erg weinig kennis van The Seekers correspondeert het nummer op het label met 'Morningtown Ride'. Het is één van de goedkoopste proefpersingen en dat is de reden waarom ik deze uit kies. Ik zou graag willen herinneren wat er méér in de doos zat, maar helaas... Ik heb in 1994 een fascinatie voor het Top Rank-label en dat maakt dat ik een gulden betaal voor de afschuwelijke Andy Stewart-plaat. Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich heb ik op de donderdagmorgen in Voeren gekocht als ik de fiets terug naar de herberg heb gebracht en lopend en liftend naar Eijsden ga. Deze single heb ik stevig ingepakt in de tas waardoor dit het enige muzikale souvenir is van die dag. De overige singles heb ik immers op een terras laten liggen. Volgende week start ik de Solex en neem ik jullie mee op een ritje naar Steenwijk en gaan we nog eenmaal langs de verkeerde kant van de rotonde!

dinsdag 30 juli 2019

Week Spot: Webster Lewis



Als ik dit van tevoren had geweten? Ach nee, ik moet eraan wennen dat ik vaker een 12"-single zal toevoegen aan de collectie. Toch heb ik met mezelf afgesproken dat het om een afwijkende 'edit' moet gaan op 12"-formaat en dat is hier niet het geval. Toch is het vooral de a-kant die me over de streep haalt en, eerlijk is eerlijk, die lange versie van 'Casanova' van Coffee is niet op 7"-formaat te bemachtigen. Het is toch de b-kant van de 2Siders-heruitgave welke me over de streep heeft getrokken. Het goede nieuws is dat het Spaanse vinyl op 12" wellicht even goed klinkt als de Engelse op 7" en dus hou ik op met zeuren. Een korte Week Spot vanavond hoewel ik moet erkennen dat ik al blij ben dat ik informatie kan vinden over Webster Lewis. Zijn jazzy disco-stamper 'Give Me Some Emotion' uit 1979 mag deze week de Week Spot zijn en komt wederom van een 12"-single.

De hoofdpersoon in dit verhaal is Webster Lewis en hij is op 1 september 1943 geboren in Baltimore in de Amerikaanse staat Maryland. Lewis is een studiebol Op 19 september 1963 vormt hij met medestudenten de Iota Phi Theta-'fraternity' en behaalt een 'msster's degree' aan het conservatorium van New England. Zijn mentor op het conservatorium is Gunther Schuller, de jazzmuzikant die in 1975 Scott Joplin's opera 'Treemonisha' arrangeert en het tot een wereldwijd succes maakt. Lewis zet zijn eerste schreden in de jazz met optredens van Tony Williams, George Russell, Bill Evans en Stanton Davis. In 1971 verschijnt zijn eerste solo-album op Sonet: 'Live At Club 7'. Twee jaar later maakt hij elpees met The Piano Choir en tekent zelfstandig een contract met Epic in 1977.

Dat is een periode waarin jazz in een fusie is terechtgekomen met zowel rockmuziek (jazzrock) en disco. Voor Epic zal Lewis voornamelijk het tweede vertegenwoordigen. Het levert spannende jazzfunk en -disco op met een hoofdrol voor piano en andere toetsen, de instrumenten waarop Lewis uitblinkt. In 1977 is 'On The Town', de titeltrack van het gelijknamige album, een groot succes in de discotheken in Amerika en bereikt een 36e plek op de 'U.S. Club Play' van Billboard. Hoewel 'Give Me Some Emotion' op alle labels als 1979 wordt genoteerd, verschijnt de single pas in begin 1980. In de Billboard schopt de single het tot nummer 107 en doet nummer 41 op de 'Black Singles'. Lewis maakt vier elpees voor Epic van 1977 tot en met 1981. 'Give Me Some Emotion' staat op het album 'Eight For The Eighties' dat de eerste is dat een klein deukje slaat in de albumlijsten van Billboard.

Als sessiemuzikant en studio-arrangeur werkt hij veelal samen met Herbie Hancock en Barry White, maar is ook voor een groot deel verantwoordelijk voor het succes van Gwen McCrae in de jaren tachtig. Ook schrijft hij muziek voor televisie en soundtracks en voorziet de films 'The Hearse' (1980), 'Body And Soul' (1981) en 'The Tutor' (1983) van muziek. President Trump heeft als een eerste doel opgezet om de 'Obama-care' van het toneel te laten verdwijnen en probeert zelfs Engeland over te halen om af te stappen van de National Health Security. Hierdoor is het nog altijd mogelijk om in Amerika te overlijden aan ziektes die in onze beschaving een stuk eenvoudiger zijn te bestrijden. Lewis overlijdt op 20 november 2002 in Barryville, New York aan de gevolgen van diabetes. Hij is dan slechts 59 jaar oud geworden.

Gele Bak Top 100: 29-37



De prioriteit kwam even anders te liggen en dit ten nadele van Soul-xotica. Ik ben sinds een paar weken bezig met de tweede serie 'The Summer Spirit Of...' op de zondagavond op Wolfman Radio en oorspronkelijk had ik het plan om de serie te laten lopen van 1963 tot en met 2017. Echter... ik was vorig jaar blijven steken in 1964 en niet eens begonnen aan 1963. Vlak na de uitzending van zondag heb ik opeens de moed om 1964 af te maken en heb gisteravond ook 1963 gedaan. En dat laatste jaar is dermate leuk dat ik die over een paar weken al ga doen! Ik heb niet zo helder voor de geest waar Nederland in de zomer van 1963 mee bezig was maar méér 'Meek-tastic' dan 'Telstar' van The Tornados zal het niet worden. Daar waar Joe Meek in de zomer van 1963 prettige zaken deed in Engeland. Tevens de eerste wapenfeiten van The Rolling Stones en The Beatles. Ofwel: Dat wordt een leuke uitzending! Ik wil voor de lol nu ook wel verder terug naar de jaren vijftig. Vanavond dan eerst dubbel publiceren en morgen hetzelfde ritueel. De berichten staan al vast met straks de nieuwe Week Spot. Morgenavond besluit ik de maand met 'Het zilveren goud' en de 'Eindstreep'. Dan heeft ook juli 2019 precies 31 berichten! In de Gele Bak Top 100 wederom negen singles waarvan vijf via Albert in de verzameling zijn gekomen. De uitzonderingen heb ik allemaal op dezelfde dag gekocht. Mountain, American Breed en Marianne Faithfull in Dwingeloo en David Soul in Dieverbrug.

37. For Yasgur’s Farm-Mountain (NL, Stateside 5C 006-91816, 1970)

36. This House-Alison Moyet (NL, Columbia 657515 7, 1991)

35. Young And In Love-Internationals (NL, CNR 141.400, 1977)

34. Silver Lady-David Soul (NL, Private Stock 5C 006-99509, 1977)

33. Green Light-The American Breed (NL, Dot D 122, 1968)

32. La Raza-Kid Frost (Duitsland, Virgin 113 484, 1990)

31. The Ballad Of Lucy Jordan-Marianne Faithfull (UK, Island WIP 6491, 1979)

30. I’ll Send You To The Moon-Les Baroques (NL, Whamm PS 008, 1966)

29. If It Don’t Fit, Don’t Force It-Kellee Patterson (NL, Fleet 11.981 AT, 1978)

zondag 28 juli 2019

Gele Bak Top 100: 38-46



Een luie dag zoals gewoonlijk? Nee, ik ga het geen bijzondere inspannende dag noemen maar ik heb desondanks vanmiddag een stukje gefietst. Ik ben naar de Albert Heijn gefietst in Dwingeloo voor een avondmaal. Daarna ben ik even ontzettend ambitieus maar het is een licht spettertje dat me ervan weerhoud. Ik wil een stukje om naar Ruinen om daar een ijsje te eten. Nu steek ik het Dwingelerveld over en ga over Witteveen naar Ansen. Twee uren later ben ik alweer thuis. In Uffelte is het blijkbaar droog gebleven. Nu het eerste deel van de 'Gele Bak Top 100', morgen het andere deel plus vermoedelijk 'Het zilveren goud'. De nummers 38 tot en met 46 brengt ons zes singles van Albert. New Christy Minstrels heb ik van Baz gekregen, The Diamonds koop ik in januari bij de kringloopwinkel in Meppel en Baccara komt van de kringloop in Dieverbrug.

46. Adult Education-Daryl Hall & John Oates (NL, RCA PB 60133, 1984)

45. I Need Love-L.L. Cool J. (NL, Def Jam DEF 651101 7, 1987)

44. Green Green-The New Christy Minstrels featuring Barry McGuire (UK, CBS AAG 160, 1963)

43. Winter In July-Bomb The Bass (NL, Rhythm King 657275 7, 1991)

42. Besame Mucho-Apollo 100 (NL, Pink Elephant PE 22.744-H, 1973)

41. Little Darlin’-The Diamonds (NL, Mercury 957029x45, 1957)

40. Reckless-Afrika Bambaataa & Family (EEG, EMI 1C 006-20 2379 7, 1988)

39. Darling-Baccara (NL, RCA Victor PB-5567, 1978)

38. Treaty-Yothu Yindi (NL, Mushroom 146.126-7, 1992)

zaterdag 27 juli 2019

Singles round-up: juli 2



Tot mijn grote verrassing zit vanmiddag een single in de groene brievenbus. Ik denk in eerste instantie nog dat Alberto wellicht de 7"-versie van Big Lee Dowell heeft opgestuurd en daar zou ik prima mee kunnen leven. Maar nee... Of hij heeft de 12" apart laten verpakken of hij is het vergeten. Iets met gegeven paarden want hij zou de 12" kosteloos meesturen. Mocht de 12" nu bijvoorbeeld dinsdag nog arriveren, dan neem ik die mee voor augustus. Dan ga ik vanavond korte metten maken met de aankopen van deze maand. Allemaal samengeperst in één bericht omdat niet iedere plaat een aparte paragraaf nodig heeft. Omdat het toch een redelijk lang bericht gaat worden, stop ik hier met de inleiding en ga verder met negen singles, een dubbel-EP en twee 12"-singles. De singles moet ik zelfs nog beluisteren!

* Chris Andrews- To Whom It Concerns (NL, Havoc, 1965)
Deze single heb ik in 2003 al eens gekocht. Havoc is een merk van Negram dat voornamelijk (en blijkbaar niet uitsluitend) voor Nederlandse producties wordt gebruikt. Ik leer een paar jaar later een Havoc-verzamelaar kennen die het verhaal niet wil geloven: Negram heeft deze single van Chris Andrews slechts tijdelijk aangeboden als Havoc. Enig verschil is dat dit het catalogusnummer heeft van de meer reguliere Vogue-uitgave en vandaar dat het afwijkt ten opzichte van de Havoc-catalogus. VIP Records in Sneek vraagt slechts een euro en ik denk dat ik hier wellicht nog iemand blij mee kan maken? Overigens is de Vogue één van de eerste singles uit mijn collectie. Dat heeft nummer 53 meegekregen in de kaartenbak.

* Bade- Heartbeat (NL, Kaiser Records, 2014)
Ik ben al in vier jaar niet in Sneek geweest anders dan overstappen met de bus. Ik denk dat ik wel even naar de Dorcas-winkel kan aan de Wijde Noorderhorne, maar die blijkt er niet meer te zitten. Ik loop de Nauwe Noorderhorne door en daar zit een 'snuffelhoek' die volgens de wet open moest zijn. Ik zal al koers zetten richting de Waterpoort als ik besluit de Galigapromenade en de Scharnestraat door te gaan. Ach vooruit, dan kan ik ook wel even bij VIP kijken. VIP zit op een locatie met geschiedenis. Eind jaren tachtig koop ik mijn nieuwe singles bij Looper. Dat stopt in 1991 met het vinyl en dan verhuist de cd-afdeling naar een aparte winkel aan het Grootzand. Ik heb geen idee of de fietsenwinkel nog is door gegaan op de oude locatie. Nico neemt kort daarop de zaak over en Nico's Records zal niet alleen een favoriet cd-adres worden. Nico begint ook met het uitbrengen van muziek en hij bezorgt Nederland het onvergeeflijke 'Dikke Lul' van de Dikke Lul Band. De zaak verandert ook nog eens naar Clay Records maar heet sinds jaar en dag weer VIP. Anno 2019 heeft het een breed assortiment cd's en vinyl. De tweedehands singles zijn beknopt en deze van Bade duikt om de drie singles op. Bade is Bart Van Liempt, voormalige leider van de band The Sheer. Na een ernstige nierziekte maakt hij in 2014 zijn solo-debuut als Bade. 'Heartbeat' is de tweede single van zijn album en de eerste single staat in een remix op de b-kant van deze promo. Ze hebben wel twintig promo's liggen voor een euro elk. De a-kant klinkt erg goed maar ik ben vooral benieuwd naar 'Hide No More' waar de VPRO-critici laaiend over zijn geweest. Snelle conclusie? Beide kanten niet onaardige synthipop en erg leuk voor een euro.

* The Beatles- Magical Mystery Tour (NL, Parlophone, 1967)
Het is met name de tweede EP die erg regelmatig op mijn pad komt maar nooit echt in een goede staat. De eerste EP is daarentegen lastig te vinden. Beide EP's in het klaphoesje met het complete en ongeschonden boekje in een zeer fraaie staat? Dat zal de Beatles-verzamelaars vast interesseren en zal een corresponderend prijskaartje mee krijgen. Dat hoeft dus niet! Een hele kleine beschadiging op de achterkant van het hoesje is het enige defect dat ik kan vinden. VIP wil niet meer dan een tientje vragen. Van mij mag het! Een licht kraakje is de enige smet op het vinyl, maar beter wensen dan dit voorbeeld van de dubbel-EP is vragen naar iets onmogelijks. De vorige eigenaar (m/v) heeft beide EP's zelfs in aparte EMI-hoesjes gestopt. Ik noem dit een 'unicum'.

* The Byrds- My Back Pages (NL, CBS, 1967)
Het is nooit echt tot een uitgewerkte lijst gekomen, maar ik heb in januari een paar voornemens op papier gezet. Ik verzamel nu ruim dertig jaar singles en er zijn nog steeds 'logische' titels die ontbreken in de verzameling. Ik moest dit jaar iets meer moeite gaan doen om de singles te zoeken. Van The Byrds noteer ik 'My Back Pages' en 'All I Really Want To Do'. Hoewel ik niet echt heb gezocht in het afgelopen half jaar, hou ik opeens toch de eerste in de handen bij VIP. Toch slaat de twijfel meteen toe. Het fotohoesje rechtvaardigt wellicht het gevraagde tientje maar, met name de b-kant, de single oogt niet bepaald 'Mint'. Het blijken schappelijke jongens te zijn want we komen tot een deal waardoor deze single niet meer dan vijf euro hoeft te kosten. Prima prijs voor de conditie! Hier is dus een wens in vervulling gegaan.

* The C.O.D.'s- I'm A Good Guy (US, Kell-Mac, 1966)
Vooral de b-kant van deze Blauwe Bak-favoriet, 'Cry No More', wint in populariteit en is daardoor aardig in trek bij Engelse dj's. De single hoeft maar vijftig cent te kosten bij de Dorcas en heb ik 'voor de handel'. Een tientje moet gaan lukken!

* Michelle David & The Gospel Sessions- EP (NL, Michelle David & The Gospel Sessions, 2018)
'Gonna Be Alright' is vorige week de Week Spot geweest. 'Get On Board', het eerste nummer van de tweede kant heeft ook nog wel 'iets' voor mij, maar de overige twee nummers willen me maar niet raken.

* The Interns- Soul Drippins (US, Julet, 1968)
En hier word ik héél erg blij van! Ook vijftig cent bij de Dorcas en wellicht ter vervanging van mijn oude exemplaar dat vervolgens voor een hoofdprijs de markt op mag. Zeer obscuur funky instrumentaaltje uit de late jaren zestig dat gewild is onder funk-dj's.

* Webster Lewis- Give Me Some Emotion (Spanje, 2-Siders, 1979, re: 2007)
Een paar weken geleden was Coffee de Week Spot met 'Love's Alive'. In het bericht daarvoor kom ik andermaal op 'Casanova'. Het nummer dat ik vooral ken van Ruby Andrews en waarmee Coffee haar grootste wapenfeit heeft gescoord. Ik kijk die avond op Discogs en vindt deze 12"-heruitgave. De volledige zes minuten-versie van 'Casanova' is de eigenlijke a-kant maar het is de b-kant die het voor mij is gaan doen. Ik denk dat Webster Lewis binnenkort Week Spot gaat worden met 'Give Me Some Emotion' en dus beperk ik me weer even.

* Radha Krishna Temple- Hare Krishna Mantra (NL, Apple, 1969)
Het is in de eerste plek vooral George Harrison die gebiologeerd raakt door de Indiase cultuur. Vervolgens lijkt het de PR-afdeling een goed idee om de hele Beatles in Hare Krishna-sferen te brengen. Als het kwartet in 1968 met Apple begint, is dat in eerste instantie voor het eigen werk van The Beatles en solo-projecten. Toch heeft Apple meteen meerdere bands en artiesten onder haar hoede. In 1969 komt Radha Krishna Temple (London) daarbij. Ik weet niet eens of de opnames 'nieuw' zijn in 1969 maar feit is dat het album nog vele malen opnieuw is uitgebracht op andere labels. In Engeland had ik de Engelse persing van 'Govinda Jai Jai' maar deze was niet in een bijster goede staat. Nu heb ik dan de eerste single van Radha Krishna Temple en in de Nederlandse uitdossing mét fotohoes. Natuurlijk is de muziek niet te pruimen maar het is dan vooral voor de 'heb' van een Nederlandse Apple die je niet iedere dag tegenkomt.

* Norman Ruby Orchestra- Tea And Trumpets (NL, CBS, 1964)
Ach ja, voor vijftig cent mag veel! Norman Ruby neemt een voorschotje op de letkis-jenka's van een jaar later. De keerzijde is geschreven door Will Tura: 'The Chouchou March' en ook deze is erg gezellig voor een zondagavond.

* Sandy Coast- Capital Punishment (NL, Relax, 1969)
Ook die heb ik al maar nu in een veel betere staat en met het fotohoesje.

* The Swans Of New England- I'm Hunting For Your Love Again (Italië, Cannonball, 2019)
Is dit de eerste single van 2019 in mijn collectie? Dat kan zomaar eens het geval zijn. 'I'm Hunting For Your Love Again' is in mei op de markt gebracht/ De nieuwe Cannonball-releases hebben allemaal hetzelfde geluidje maar eens in de zoveel uitgaven is het eens raak voor mij. Dat is het geval als ik 'Hunting' voor het eerst hoor. Ik hoor een 'future classic' net als 'Higher' van Grace Love. Het is een pareltje om te zien, transparant vinyl met een soort spiraal erin. Oogverblindend mooi. Dit gaat zeer binnenkort Week Spot worden!

vrijdag 26 juli 2019

Eretitel: 'These Days'



Ik heb de hittegolf overleefd! Gelukkig zal het morgen iets koeler zijn en de dagen daarop gaat het weer ergens op lijken. Toch prijs ik mezelf andermaal gelukkig met dit (rietgedekte) huis: Het huis is heerlijk koel en in de warmste nacht is het niet warmer dan 24 graden in de woonkamer. Vandaag ben ik naar Jutrijp geweest vanwege de verjaardag van mijn moeder en ben op de heenreis even door Sneek gelopen. Dat resulteert in tien singles waaronder een dubbel-EP. Verder heb ik nog twee 12"-singles liggen die ik nog niet heb gebruikt voor een 'Singles round-up' en wacht ik morgen nog even af in de hoop dat de Italiaanse singles nog binnenkomen. Dat zou twee afleveringen 'Singles round-up' kunnen opleveren? Of eentje omdat er nogal een paar 'dubbele' titels tussen zitten. Vanavond beperk ik me dan ook tot de 'Eretitel'. Heel enkel laat ik me inspireren door de actuele hitparade en dat is het geval bij de keuze van deze 'Eretitel'. Deze week driemaal 'These Days'.

3. Bon Jovi (1996)
Ik heb, geloof ik, wel eens een kleine administratie bijgehouden van de cd-singles maar ik vrees dat dit verloren is gegaan. Vanaf december 1994 tot en met mijn vertrek naar Engeland volg ik de Top 40 nauwgezet en ben medeverantwoordelijk voor een groot aantal hits. Verder ben ik dol op uitverkoopbakken waar ik de schijfjes die ik heb gemist voor een gereduceerde prijs op de kop kan tikken. Soms vindt je de uitverkoopbakken op de meest gekke plaatsen. Ooit geweten dat schoenenzaak Scapino een kleine selectie cd's had? In 1996 heeft het een tijdelijke actie met een partij cd-singles en daar tik ik deze van Bon Jovi op de kop. Toch moet ik bekennen dat ik nooit veel met Bon Jovi van na 1992 heb op gehad. 'These Days' is dan ook een beetje een zeiknummer in mijn boek en vandaar dat dit de hekkensluiter mag zijn.

2. Rudimental ft. Jess Glynne, Macklemore & Dan Caplan (2018)
In 2014 maak ik kennis met 'Rather Be' van Clean Bandit. Een plaatje dat niet alleen mijn voorjaar zal kleuren maar tevens synoniem zal blijven staan aan mijn 'digitale' radioshows op Wolfman Radio. Toch kies ik voor de remix van The Magician van 'Rather Be' voor mijn dance-show 'Floorfillers'. Ik raak zo aan deze remix gewend dat ik het later eens op de radio hoor en me verbaas over de hoeveelheid tekst en met name de stem van Jess Glynne. Sindsdien is er een liefde gegroeid voor Jess, hoewel ik moet erkennen dat ze een beetje autotune gebruikt en dat ze 'live' niet uit de verf komt in langzamere nummers als 'Take Me Home'. Toch ben ik een en al oor als ik de stem van Jess hoor in deze opname van Rudimental. Onnodig om te zeggen dat ik de plaat de draaibeurten heb gegeven in 'Tuesday Night Music Club' en 'Afterglow' en het is vrijwel in het begin als ik de titel opneem in 'Listen Carefully, I Shall Say This Only Three Times'. Je zou op zichzelf verwachten dat dit de uummer 1 moet worden en toch is dat niet het geval. Jess staat met haar gevolg op twee.

1. Nico (1967)
Ik sta op een vrijdagmiddag achter de bar van De Buze. Het hoort een jongerenmiddag te zijn met muziek toegespitst op deze doelgroep, maar de jongeren laten het afweten. In plaats daarvan draai ik maar mijn eigen favorieten als plots een jongen aan de bar komt zitten. Hij heet Stefan en heeft een zeer opvallende muzieksmaak voor iemand van zijn leeftijd. Ik ontdek al snel dat we beide een voorliefde hebben voor The Velvet Underground en de solo-projecten. Ik moet nog leren downloaden als Stefan al cd's voor me brandt. Hij helpt me kennis te maken met enkele solo-platen van John Cale en ik zal op zijn aanraden 'Vintage Violence' aan de collectie toevoegen. Qua Nico heeft hij alleen 'Chelsea Girl'. Hij leent 'Marble Index' en 'Desertshore' van mij en ik krijg een kopietje van 'Chelsea Girl'. Ik ken het album al een paar jaar en heb het op cassette gehad. Dankzij Stefan kan ik opnieuw genieten van dit album. Nico heeft pas de legendarische elpee met The Velvet Underground opgenomen als ze met John Cale de studio in gaat voor haar eerste solo-album. Van alle Nico-albums is deze het beste te verteren voor de toevallige passant. Met ingang van 'Marble Index' wordt haar muziek 'donkerder' waar 'Chelsea Girl' een fijn folky album is. Ze heeft in deze tijd een relatie met een nog onbekende Jackson Browne en hij schrijft dit prachtige 'These Days' voor Nico. Eén van de absolute hoogtepunten van het album en mijn favoriet in deze 'Eretitel'.

Morgenavond heb ik geen uitzending en dus kan ik morgen gerust publiceren. Dat zou de 'Singles round-up' kunnen worden bijvoorbeeld?

woensdag 24 juli 2019

Het zilveren goud: juli 1994 deel IV



Ik heb mijn zonuren wel gemaakt vandaag! De ambitie om vroeg te starten, is niet geheel naar wens gegaan. De wekker staat op half acht en ik weet dat ik om acht uur wakker ben geweest. Ik wil dan even naar het nieuws luisteren maar vat onbewust de slaap weer. In de droom speelt de muziek een hoofdrol en ik schrik wakker als de muziek op houdt. Het is dan half tien en dan heeft de wekkerradio twee uren staan knallen naast mijn bed. Iets later weg dan gepland maar mensen... ik geniet met volle teugen! Petje op en lange broek aan om niet heel erg te verbranden en opeens is zo'n e-bike een ideaal vervoersmiddel tijdens zo'n hete dag. De inspanning is minimaal, de snelheid redelijk en de frisse wind om het gezicht. Inclusief dingen die ik anders nooit doe. Wat te denken van een braadworst met mosterd als lunch? Morgen opnieuw Havelte en Nijeveen en vrijdag ga ik naar mijn moeder. Zij viert dan haar 81e verjaardag en... ik hoop in Sneek nog snel een paar singles te kunnen mee kapen. Vanavond ga ik dan terug naar de veelbesproken vakantie waarover ik in 2014 heb geschreven: 'Een midweek op eigen benen'. Dat bericht kunnen jullie in het archief vinden onder augustus 2014. Vandaag de eerste helft aan singles uit de bewuste vakantie.

Voor wie niet het archief in wil, zal ik een beknopte beschrijving geven van de vakantie. Ik ben tot 1994 ieder jaar op vakantie geweest met mijn ouders. Meestal naar Denemarken waar ik, zeker in de laatste jaren, steeds meer dagen opeis waarin ik iets alleen wil doen. Met de racefiets van mijn broer doorkruis ik flinke stukjes Jutland op zoek naar singles. In 1994 wil ik tenslotte wel eens alleen op vakantie. Hoe het ook alweer precies werd genoemd? Voor, ik geloof, zestig gulden kon je drie dagen onbeperkt reizen met de trein in Nederland. Ik koop twee setjes van drie. Er speelt nog een idee om een vouwfiets mee te nemen, maar dat zal uiteindelijk niet doorgaan. Ik ga eerst met de trein naar Utrecht. Ik boek voor twee nachten in de jeugdherberg van Rhijnauwen bij Bunnik. Ik luid de vakantie in aan de toog van een speciaalbierencafé onder de rook van de Dom. Dinsdag wil ik in eerste instantie de kaart 'sparen' en loop naar Utrecht. Daar koop ik het merendeel van de singles uit de vakantie. Op woensdag wil ik naar Maastricht maar een herberg-gast beveelt me de jeugdherberg in Sint Martensvoeren aan, hemelsbreed een kilometer over de grens. Ik arriveer vroeg op de middag in de Belgische plaats en heb tijd te doden. Ik koop bij de kruidenier een paar ongekoelde flesjes bier en nuttig deze op het terras van de herberg. Bij binnenkomst in de herberg krijg ik een slag in het gezicht. Ik slaap even en word wakker met knallende hoofdpijn. Alcohol in de brandende zon? Ik nuttig ook mijn enige maaltijd in de jeugdherberg. Het is een verrassing om na drie dagen patat opeens patat op mijn bord aan te treffen. De donderdag belooft de warmste dag van 1994 te worden en uiteindelijk zal het ook 38 graden worden. Ik wil op een huurfiets naar Luik maar staak de tocht al na een uur. Ik parkeer de fiets bij de herberg en loop en lift naar Eijsden. Daar moet ik lang wachten op de trein en eenmaal in Maastricht duik ik een platenzaak in. Ik koop voor teveel geld aan singles en alvorens ik op de trein stap, drink ik ergens op een terrasje een ijskoud biertje. Als de trein Sittard nadert, ontdek ik dat ik daarbij mijn laatste aanwinsten op het terras heb laten liggen. Ik ga meteen terug maar... ik ben vergeten waar het café was. Ik ga op de trein naar Amsterdam voor een 'cringy' laatste 24 uur en vier dagen later ben ik een beetje berooid thuis van mijn eerste vakantie.

1878 Ooh Wakka Doo Wakka Day-Gilbert O'Sullivan (UK, MAM, 1972)
1879 Don't Bring Me Down-Electric Light Orchestra (NL, Jet, 1979)
1880 So Dissatisfied-Cobra (NL, Polydor, 1972)

Had ik al gezegd dat bovenstaande nummers uit de originele kaartenbak komen? Ik kan me herinneren dat ik op dinsdagavond in Rhijnauwen de singles heb 'ingeschreven' op een lijstje. De volgorde moet dus wel kloppen? Ik heb een andere locatie en plaats bij Randy Newman, maar het zal moeten kloppen. Ook probeer ik altijd zoveel mogelijk de volgorde van aankoop vast te houden in de kaartenbak maar er lopen verschillende herinneringen door elkaar heen. Hoe dan ook: Deze singles heb ik gekocht bij de eerste kringloopwinkel die ik tref in Utrecht.

1881 Chirpy Chirpy Cheep Cheep-Middle Of The Road (Duitsland, RCA Victor, 1971)
1882 This World Today Is A Mess-Donna Hightower (NL, Pink Elephant, 1972)
1883 Without Your Love-Roger Daltrey (NL, Polydor, 1981)

Er staat me iets van bij dat ik Mac & Katie Kissoon uit de volgende aflevering in de kringloopwinkel heb gekocht, maar de kaartenbak vertelt een ander verhaal. Deze drie komen echter wel uit die kringloop. Het trio heeft in de loop der jaren een 'upgrade' gekregen. De hoes van Middle Of The Road is zeer matig met veel plakband, Donna Hightower zit in een gescheurde hoes en harde plastic beschermhoes en Daltrey komt enkel met een Polydor-hoesje.

1884 Short People-Randy Newman (NL, Warner Bros., 1977)
1885 Ken Je Dat Land-Boudewijn De Groot (NL, Decca, 1966)
1886 If I Only Had Time-John Rowles (NL, Stateside, 1968)

John Rowles komen we over een paar weken opnieuw tegen. Dan koop ik de MCA-uitvoering uit de jaren tachtig maar zal 'Hush... Not A Word To Mary' tot a-kant rekenen van deze single. Ik weet het alweer! Ik heb Boudewijn De Groot altijd geassocieerd met de Grammophoonwinkel maar daar was deze smetteloze single met fotohoes vast duurder geweest. Het is de duurstste single in een antiekwinkeltje aan de Oudegracht maar het is nog steeds een lachertje. 'Ken Je Dat Land' is uiteindelijk mijn favoriete Boudewijn De Groot-single geworden.

dinsdag 23 juli 2019

Week Spot: The First Choice



Ik ben vandaag niet buiten geweest. Okay, ik heb een paar maal even achter huis gezeten en heb de brievenbus gecontroleerd, maar verder is er niets van gekomen. Niet dat ik grootste plannen had want morgen en donderdag moet ik al erg veel buiten zijn en dat lijkt me geen pretje met de verwachte temperaturen. Ik ga proberen om beide dagen zo vroeg mogelijk in Meppel te zijn zodat ik meteen aan de slag kan. Ik ga eerst bezorgen in Nijeveen en daarna in één rit door naar Havelte. Daarvoor heb ik al een tropenrooster in gedachten als het zou tegen vallen. Ik heb vanmiddag de negende 'vakantiemix' opgenomen en ben weer even 'up to date' met de aankopen per twintigtal. De vorige mix heb ik woensdag voor het eerst gedraaid en daarbij valt me meteen het eerste nummer op. Dat is 'Gamble On Love' van The First Choice en het nummer 'speelt' voor mij voor de rest van de week. Het is duidelijk dat dit de Week Spot moet worden en zeker als ik zie dat de band nog niet eerder uitgebreid aan bod is gekomen. De kersverse Week Spot is 'Gamble On Love' van The First Choice uit 1979.

Een paar maanden geleden heb ik de 'disco pack' gekocht van Mark welke ook min of meer centraal staat in de achtste 'Vakantiemix'. Daarnaast bevat het een paar 'losse' singles waaronder een erg voordelige heruitgave. In 2005 verschijnt 'The First Choice Anthology' en dat wordt door de Engelse afdeling van Salsoul gepromoot met een speciale single. Op de a-kant staat in een ingekorte versie van het albumnummer 'Can't Take It With You' en op de keerzijde eveneens een oude b-kant in de originele versie: 'Gamble On Love'. Het is dit nummer dat me meteen in vuur en vlam zet en dat heeft nu geresulteerd in de benoeming tot Week Spot. In de 'disoo pack' zit ook een single van Wardell Piper: 'Super Sweet'. De naam komt me niet helemaal onbekend voor maar ik onderneem ook geen actie om huiswerk te gaan doen. Vanavond leer ik dat Piper één van de mede-oprichters is van The First Choice.

De groep heeft haar oorsprong in Philadelphia in de late jaren zestig. Rochelle Fleming, Annette Guest en Wardell Piper treden al op tijdens hun schoolperiode als The Debonettes. De naamswijziging vindt plaats als de groep middels een radio-dj in contact is gekomen met producent Norman Harris. Hij neemt het trio mee de studio in en even later verschijnt op het Philly Groove-label de single 'This Is The House Where Love Died'. De plaat is in 1972 meteen een grote hit in de lokale discotheken en toch kan een landelijke doorbraak niet worden geforceerd. In Engeland is het nummer geliefd in de Northern Soul maar dat ik ook pas nadat de band haar grootste hit heeft gehad. De volgende single heet 'Armed And Extremely Dangerous' en dan is het meteen raak voor de groep. De opvolger heet 'Smarty Pants' en dat doet het met name goed in Engeland waar het de top tien bereikt. Ik heb deze twee in de (reserve-) Blauwe Bak staan, de eerste nog het meest vanwege de b-kant: Het lieflijke 'Gonna Keep On Loving Him'. Het wordt tijd voor een eerste langspeler. Hoewel Piper nog wel zingt op de nummers op het album vertrekt ze kort voor de release. Op de hoesfoto's staat reeds haar opvolger: Joyce Jones. 'The Player' is in 1974 de grootste R&B-hit in Amerika en bereikt een zevende plek. Op de reguliere Billboard zal de band nimmer voorbij de nummer 28 van de eerste hit komen. In 1976 tekent de groep bij Warner Bros. voor een enkel album, 'So Let Us Entertain You', dat wel enkele grote disco-hits oplevert maar waarvan het album min of meer zal floppen. De groep schuift in 1977 door naar het Salsoul-label.

In de Engelse Northern Soul wordt in 1977 achter het oor gekrabd. Een groot deel van de 'scene' hangt af van obscure 'oldies' en met name in The Casino in Wigan wil men zo graag iets nieuws opnemen in het repertoire. Een bezoekje aan 'The (Paradise) Garage' in New York brengt de dj's op het spoor van het Salsoul-label. Een maatschappij dat op dat moment nog geen vaste distributeur heeft in Engeland hetgeen de singles 'exclusief' genoeg houdt. Hoewel vooral de 'oldies room' afgeladen zal blijven, wordt in de centrale discotheek van The Casino het publiek vermaakt met plaatjes van The Flaming Emeralds, Skip Mahoney, Joe Bataan en The First Choice. 'Doctor Love' is in 1977 dé ultieme discotheek-hit voor The First Choice. In 1979 verschijnt het album 'Hold Your Horses' dat onder andere de single 'Double Cross' voortbrengt. Dat plaatje strandt op 104 in de Billboard en heeft 'Gamble On Love' op de b-kant. De groep maakt dan al platen voor het Gold Mind-label van Norman Harris. The First Choice valt in 1980 uit elkaar hoewel Salsoul in 1983 het zes jaar oude 'Let No Man Put Asunder' uitbrengt. Het wordt alsnog een grote hit en in 1984 komt er definitief een einde aan The First Choice als band. Rochelle Fleming gaat optreden als solo-artiest terwijl Annette Guest materiaal voor anderen gaat schrijven. Stephanie Mills is één afnemer van haar werk.

In 2014 wordt een eerbetoon gebracht aan het Salsoul-label en daarbij treedt The First Choice nog eenmaal op in de originele bezetting van Fleming, Guest, Piper en Ursula Herring. Guest en Herring zetten rond deze tijd The First Choice voort met Andre Jackson. Met het werk in de late jaren zeventig zal de groep een aanmerkelijk aandeel hebben in de dansmuziek van de daaropvolgende decennia. Nummers als 'Doctor Love' en 'Let No Man Put Asunder' worden meerdere malen gesampled in dance-hits en kent enkele cover-versies van decennia later. 'Gamble On Love' bewijst voor mij andermaal het aantrekkelijke in de muziek van The First Choice. Het is zó 'catchy' dat het onmogelijk is om hier niet goede luim van te krijgen.

Aan dezelfde steen



Tijdens de vakantieperiode wil ik zo nu en dan een vakantie belichten, ook al beschouw ik de vakantie van vanavond eigenlijk niet echt als een vakantie. Het is gewoon erg tekenend voor mijn gemoedstoestand van veertien jaar geleden. Mijn tenen gaan geregeld krom staan als ik terug denk aan deze dagen en het is maar zelden dat ik daaraan terug denk. Vaak komt het even heel snel op, vooral als ik muziek hoor van Patti Smith of Natalie Imbruglia, en laat ik het weer even snel verdwijnen. Net zoals ik vóór het bericht in 2014 eigenlijk nooit met veel genegenheid heb terug gedacht aan de vakantie in 1994. Ik betwijfel of de genegenheid voor het uitstapje in 2005 zal toenemen. Als vakantie is het een opstapje. Het zal de basis vormen voor de volgende twee vakanties en zal het pas vanaf 2008 ergens op gaan lijken. Hoe ik erbij kom? Ik heb het in een tijdschrift gelezen. Het is onwaarschijnlijk voor mij dat dit de Oor is geweest want dat is anno 2005 de Hitkrant zonder posters. Toch moet ik ergens een advertentie hebben gezien waarna ik het ben gaan opzoeken op het internet. Het is pas sinds een paar jaar dat de Lokerse Feesten ook in Nederland gemeengoed is geworden onder de festivalbezoekers. Het jaar 2005 is vlak vóór de grote 'doorbraak' waarvoor menig Feestbezoeker de rillingen krijgt. Ik ga vanavond eerst terug naar het weekend van zaterdag 13 augustus 2005 tot en met de maandag.

De reeds genoemde vakantie van 1994 is een unicum voor mij. Het jaar erop ga ik alleen naar het Woodstock-festival en kan ik me niets anders herinneren van een vakantie. Heb ik toen wel vakantie gehad? In 1996 en 1997 ga ik naast Woodstock gewoon weer met mijn ouders mee naar Denemarken. In 1998 en 1999 vier ik mijn vakanties in Nederland terwijl ik in Engeland woon. In de eerste jaren van de nieuwe eeuw maak ik wel eens een uitstapje naar Engeland in de winter maar doe ik niet aan zomervakanties. In oktober 2004 reis ik hals over de kop naar het Belgische Belsele om Fursaxa te zien optreden. Dat resulteert in een bepaalde liefde voor België. In maart 2005 ga ik terug voor een week. In de weekeinden ben ik in het Belgische Hasselt voor festivals en door de week vermaak ik me in Gent en Sint Niklaas. In 2006 ben ik voor het eerst te gast op camping 'Gerstekot' in Waasmunster en daar zal ik nog geregeld terug komen. Het is de combinatie van Patti Smith én Natalie Imbruglia op één avond samen voor een tientje dat maakt dat ik Lokeren ga opzoeken op de kaart. Kijk eens aan: Centraal gelegen tussen Gent en Antwerpen. Dat hoeft dus geen buitenlandse reis te worden. Dezelfde twijfel die ik in oktober heb voor het festival met Fursaxa in Belsele zal ook deze dertiende augustus in 2005 gaan spelen. Diep in mijn hart weet ik dat ik dit het beste zou kunnen missen maar er schuilt ook nog iets van een avonturier in mij. De vrijdagavond vooraf ga ik flink tekeer in de kroegen in Steenwijk en ben zover heen dat ik als een blok in slaap moet vallen en ontwaak als Patti Smith in Lokeren aan het opbouwen is. Helaas... de spanning giert in mijn lichaam en na een uurtje in bed ben ik weer aangekleed en sta paraat om op de trein naar Lokeren te gaan. De reis valt niet tegen en ik ben aardig vroeg op de middag in Lokeren. Ik hang rond bij het terrein waar die avond Patti Smith zal optreden. Natalie Imbruglia doet haar soundcheck en ik raak in gesprek met een vrijwilliger. Ik leg uit dat ik een Nederlander ben en dat ik op zoek ben naar een betrouwbare plek om mijn trekkersrugzak te stallen. Dat mag in een tent op het terrein en zo krijg ik de soundcheck van Natalie te zien. Ik denk dat het heel 'exclusief' is om haar op het podium te zien in alleen een spijkerbroek en een casual t-shirt. Het blijkt echter ook haar podiumtenue te zijn.

Zonder rugzak ga ik op zoek naar een internetcafé. Ik weet niet meer wat het zo nodig maakte maar het is een feit dat ik een mailtje moet versturen. Ik wandel Lokeren door en kom zo bij café 'Bij Den Ezel' uit. Ik ga naar binnen en drink een paar pintjes. Hoe het beestje aan de naam is gekomen, kan ik zo niet vertellen. Feit is wel dat het interieur een klein museum is geworden door miniaturen van ezels en andere memorabilia. Ik ga op een zeker moment naar het festivalterrein en maak kennis met de lokale specialiteit: Lokerse paardenworsten. Niet te versmaden! De eerste band van de avond is een Keane-achtig bandje dat de piano als hoofdinstrument heeft. Het boeit me voor geen meter. Vervolgens betreedt Natalie Imbruglia het podium en brengt ons in vervoering met de grote hits van haar album 'Left Of The Middle' alsook haar laatste grote hitsingle 'Shiver'. Dan begint het te schemeren en komt Patti Smith op het podium. Hoeveel geluk kan een mens hebben? Ik ben dan net gevallen voor Patti's album 'Horses' uit mijn geboortejaar en dat is dit jaar inderdaad dertig jaar oud. En dus speelt Patti met haar band het album integraal en sluit vanzelfsprekend af met haar grootste hit: 'Because The Night'. Een zéér indrukwekkend concert! Dan wordt het even angstig maar ik heb dit zien aankomen. Het concert is afgelopen en ik heb nog geen slaapplek geregeld. Ik ga terug naar de Ezel in de hoop dat daar iemand me herkent en dat dit iets gaat opleveren. Ik heb het immers altijd nog voor elkaar gekregen in België, dus waarom nu niet? Zo 'gastvrij' als dat Sint Niklaas in oktober is geweest, zo gesloten blijft Lokeren. Ik zoek leter op de avond een slaapplekje in een berm achter een frituur. Het regent en het is verre van warm. Slaapzak en plastic moeten me wapenen tegen de invloeden van buiten en natuurlijk hopen dat mijn nachtrust niet wordt verstoord door vervelende mensen of de lokale politie. Nee, het gaat helemaal goed! Het is al geruime tijd licht op zondagochtend als ik mijn tas weer aan het inpakken ben. Ik ga rechtstreeks naar De Ezel voor koffie en zit ook al gauw weer aan het bier.

Hoewel ik niet van plan was om die avond naar het concert te gaan op de Lokerse Kaai lijkt het erop alsof ik nog even vakantie wil vieren in België. Die middag verkleed ik me op het toilet van de Ezel en onderga de metamorfose tot hippie. In deze kledij stap ik op de trein naar Sint Niklaas alwaar ik 'mijn vrienden' in Den Denker met een bezoek wil vereren. Dat is een grimmige middag en ik word bijna letterlijk de kroeg uit gekeken. Het is ook niet verbazend. Ik ben dan al flink in de olie en kom bijzonder luidruchtig binnen. Daarbij kan ik de naam niet meer herinneren van de jongen die me de laatste nacht in Sint Niklaas in oktober onderdak heeft geboden. Ik ga terug naar de Zzel. Daar staat mijn tas nog als vanouds want die heb ik in goed vertrouwen gewoon onder de kapstok gezet. Het drankgelag gaat door en ook 'sneak' ik later op de avond nog even naar binnen op het festivalterrein. Dezelfde avond krijg ik een aanvaring met de uitbuiter van de horecagelegenheid die me steeds harder gaat ergeren aan mijn misbruik van de gastvrijheid van de kroeg. Ik slaap nog een nacht op dezelfde plek achter de frituur en hang ook maandag nog rond in de Ezel. Het is Moederdag in dit gedeelte van België. Sorry. Buiten het concert van Patti Smith om kan ik niets anders herinneren dan één grote zuipsessie en dat is het verblijf in Lokeren vast ook geweest. Op maandagavond wacht ik een paar mogelijkheden af verbinding te houden tot Steenwijk en pak uiteindelijk de laatste reismogelijkheid vanuit Lokeren. Als dat maar goed gaat? Het is de dag dat vlak buiten het station van Amsterdam een treinongeluk plaats heeft en dit heeft de dienstregeling ernstig in de war geschopt. Ik ben nog niet in Amersfoort of ik weet dat ik vanavond niet in Steenwijk zal slapen. Zwolle lijkt het reisdoel te worden totdat ik zie dat er een trein naar Groningen vertrekt die naar Meppel gaat. In Meppel dood ik een paar uur in een shoarmazaak en pak de eerste trein naar Steenwijk.

In 2007 ga ik in ieder geval met W. nog een speciaalbiertje drinken in De Ezel en in 2008 ga ik op een vrijdagmiddag langs in het etablissement. Ik word niet meer herkend van 2005 en ben daar op zichzelf erg gelukkig mee. Ik heb ook even gezocht op afbeeldingen van het café. Ja, die zijn er wel en er is zelfs een foto van de uitbater waarmee ik in 2005 een aanvaring heb gehad. Het beestje dat Geriit heet, is zich in 2005 van geen kwaad bewust maar schaamt zich anno 2019 helemaal kapot voor zijn gedrag van veertien jaar geleden. Gelukkig dat ik mijn leven heb gebeterd!

maandag 22 juli 2019

Gele Bak Top 100: 47-55



Ik ben er nog niet over uit of het 'gezellige' vakantieverhaal 'zomaar een verhaaltje' gaat worden of een aflevering van 'Raddraaien' of de 'Blauwe Bak Veteranen'. Daar zal ik gedurende de dag een besluit over nemen. Ik trap vanmiddag echter alvast af met het ontbrekende deel van de Gele Bak Top 100 voor dat ik op de e-bike spring om in Meppel aan het werk te gaan. Albert heeft revanche genomen op de aflevering van gisteren en is met maar liefst zes singles vertegenwoordigd. Alleen de nummer 55 heb ik in augustus in de kringloopwinkel in Meppel gekocht, nummer 47 in oktober in Hoogeveen en het eigenaardige 50 is een kadootje van Baz uit Schotland.

55. La Voce Del Silenzio-Dionne Warwick (Frankrijk, Vogue INT.80126, 1968)

54. Human Nature-Michael Jackson (NL, Epic A-3681, 1982)

53. Running Up That Hill-Kate Bush (EEG, EMI 1A 006-2007577, 1985)

52. Let’s Break-Master Genius (NL, Break 8335, 1983)

51. A Dreams A Dream-Soul II Soul (Duitsland, 10 Records 113 062, 1990)

50. The Highway Code-The Master Singers (UK, Parlophone R 5428, 1966)

49. Come Away-Jona Lewie (NL, Papillon PLS 15055, 1977)

48. Live And Learn-Joe Public (NL, Columbia 657526 7, 1991)

47. Steppin’ Out Tonight-Beckie Bell (Duitsland, Jive ZB 45487, 1991)

zondag 21 juli 2019

Gele Bak Top 100: 56-64



Ik krijg vrijdagmiddag een berichtje van W. met de vraag of we zondag gaan wandelen in het bos. Ik leg uit dat ik net ben hersteld van een griepje en dat ik later wil beslissen. Het valt zwaar want ik wil W. iedere dag wel ontmoeten als het kan maar ik moet zaterdagavond concluderen dat ik meer behoefte heb aan rust op deze zondag. Ook met het oog op de te verwachten temperaturen van de komende week. Buiten dat ik even achter huis heb gezeten, ben ik sinds gistermiddag niet van het erf geweest. Ik zou broodnodig koffie moeten halen bij de Albert Heijn maar zelfs dat is er bij gebleven. Vandaar dat ik nu begin te knikkebollen want ik bewaar de laatste koffie voor morgenochtend. Vandaag een enkel bericht met betrekking tot de Gele Bak Top 100. Morgen het eigenlijke deel van zondag en naar verwachting een 'gezellig' vakantiebericht. Voor de verandering is de meerderheid van deze aflevering eens niet van Albert. De nummers 61, 60, 59 en 56 komen van hem. De nummer 64 heb ik in oktober in Hoogeveen gekocht, 63 is van Baz uit Schotland. De nummers 62 en 58 koop ik op dezelfde dag: Peter Brown bij de kringloop in Dieverbrug en de andere bij het platenzaakje in Dwingeloo. Chas & Dave heb ik vorig jaar bij de 'oude' kringloopwinkel in Meppel gekocht.

64. Teenage Lament’74-Alice Cooper (NL, Warner Bros. WB-16344, 1973)

63. Baby It’s Me-Petula Clark (UK, Pye 7N 15573, 1963)

62. Love In Our Hearts-Peter Brown (NL, TK TKR 7572, 1979)

61. So Hard-Pet Shop Boys (EEG, Parlophone 006-2040627, 1990)

60. La La Peace Song-O.C. Smith (NL, CBS 2738, 1974)

59. Sleepin’ Bird-Herman Brood & His Wild Romance (NL, CBS 651385 7, 1988)

58. Looking Thru The Eyes Of Love-Gene Pitney (NL, CBS 1936, 1965)

57. Ain’t No Pleasing You-Chas & Dave (NL, Friends FRS 022, 1982)

56. Mercy Mercy Me/I Want You-Robert Palmer (EEG, EMI 016-20141807, 1990)

vrijdag 19 juli 2019

Raddraaien: The Rubettes



De serie nadert al bijna een jaar haar einde en het duurt maar voort. Let wel: Ik begin weer helemaal opnieuw met 'Raddraaien' als deze serie is gedaan. Toch is het leuk om te zien hoe Soul-xotica is gegroeid door de jaren heen. Er is een tijd geweest dat ik drie afleveringen 'Raddraaien' in een week kon doen en dat een serie van veertig 'raddraaiers' binnen vijf maanden een feit was. Nu ben ik reeds bezig vanaf november 2017 en nog vier te gaan na deze. Dat kan zomaar september of oktober worden als het tegen zit. Desondanks blijft het een leuke rubriek om te doen: Niet weten waarover je een bericht gaat schrijven en het lot laten bepalen door de getallen. Dat bepaalt vandaag dat ik de 53e single uit de zestiende jaren zeventig-bak moet hebben. Ik heb even snel gekeken, maar nee.. bij mijn weten is de groep nog nooit uitgebreid aan bod gekomen in 'Raddraaien'. Wel in het bericht over Paul Da Vinci en die naam komen we ook nu ongetwijfeld weer tegen. Aanleiding voor deze 'Raddraaien' is 'You're The Reason Why' van The Rubettes uit 1976.

Waar en wanneer? Ik zweer jullie dat ik het voor de aanvang van dit bericht zeker wist, maar nu is het opeens weer blanco. Zeker is dat ik de single na 1995 moet hebben gekocht. Er schieten me verschillende momenten en winkels door mijn hoofd en veel daarvan hebben een hoog 'zou kunnen'-gehalte. Ik moet dit antwoord op dit moment schuldig blijven.

Het verhaal van The Rubettes begint met een ontmoeting van twee mannen. Wayne Bickerton en Tony Waddington treffen elkaar als collega's in The Pete Best Four, een invloedrijke groep uit Liverpool in de vroege jaren zestig. Ook zij kiezen ervoor het te proberen in Duitsland en doen dat met vrij veel succes. Als de heren in 1966 terug keren uit Duitsland kiezen ze ervoor om achter de schermen te gaan werken. Bickerton wordt producent bij Deram Records en is zo verantwoordelijk voor albums van Giles, Giles & Fripp (de eigenlijke voorloper van King Crimson) en World Of Oz. Waddington verblijft enige tijd in Amerika waar hij leert om orkestrale arrangementen te verzorgen. In 1968 komt hij terecht bij Decca als componist en liedjesschrijver. Vanaf dat moment zijn Bickerton en Waddington onafscheidelijk. Ze schrijven 'Nothing But A Heartache' voor The Flirtations dat in Amerika en Nederland een hit wordt en, gek genoeg, in Engeland in de 'bubbling under' blijft steken. Desondanks is dat een Northern Soul-favoriet geworden en staat het pas jaren later in de hitparade dankzij een tv-reclame. Bickerton is in 1973 hoofd van de A&R van de Engelse divisie van Polydor en schrijft nog steeds samen met Waddington. De heren krijgen een idee voor een een rock-musical. 'Sugar Baby Love' is het eerste project en wordt in gespeeld en gezongen door Paul Da Vinci en andere studiomuzikanten. Als eerste willen ze het nummer aandragen voor de Engelse inzending voor het Eurovisie Songfestival maar daar wordt het afgewezen. Vervolgens wordt het aangeboden bij de band Showaddywaddy, maar ook deze hebben geen trek in het nummer. Ten einde raad wordt contact gelegd met de studiomuzikanten met de vraag of zij als The Rubettes willen optreden. Iedereen stemt in behalve Paul Da Vinci en zo begint het verhaal van de band.

Wikipedia heeft een zootje gemaakt van de bezettingen doordat er in de loop der jaren drie verschillende Rubettes zijn geweest. Niet erg boeiend als je de oorspronkelijke leden wilt weten. Drummer en zanger John Richardson is verantwoordelijk voor het samen brengen van de muzikanten. Zanger-gitarist Alan WIlliams, zanger-bassist Mick Clarke, zanger-toetsenist Bill Hurd en zanger-gitarist Tony Thorpe vormen de rest van de groep in 1973/74. De musical zal er niet komen maar verder hebben Bickerton en Waddington helemaal gelijk! The Rubettes kan nog net mee hinken op de glamrock-rage en bovendien gaat de muziekwereld in 1975 en 1976 door een kleine rock'n'roll-revival waardoor het geluid van The Rubettes ineens helemaal in trek is. Bickerton en Waddington zijn kapitaalkrachtig genoeg na 'Sugar Baby Love' om een eigen firma op te zetten en dat resulteert in State Records waarvoor ook The Rubettes gaan uitkomen. 'Sugar Baby Love' wordt gevolgd door een rijtje singles die moeiteloos in hetzelfde jaren vijftig-idioom passen, hoewel de glamrock gedurende 1975 ernstig op zijn retour gaat. The Rubettes tracht het in 1976 op een serieuze manier. 'Under One Roof' brengt samen met 'The Killing Of Georgie' van Rod Stewart het taboe-onderwerp van homofobie bespreekbaar in 1976. Ook heb ik The Rubettes al eens eer toegezwaaid in de 'Eretitel' dankzij het verrassende 'Sign Of The Times'. Het mag geen verrassing heten daar de band is begonnen als studiogroep en dus wel allround moet zijn om te slagen in dat circuit. The Rubettes zoekt het iets meer in de countrypop zonder dat het de successen brengt van 'Sugar Baby Love' en 'Jukebox Jive' maar genoeg om het even te kunnen uithouden. 'You're The Reason Why' is al net zo 'lekker niks aan de hand' en dat doet het goed op de Nederlandse hitparade. Hier bereikt het een derde plek en is tevens de laatste hitsingle van The Rubettes. Hoewel Wikipedia vanaf dat punt een sport ervan gaat maken, sla ik de hele latere periode over. Ja, het is waar... er zijn maar liefst drie afzonderlijke uitvoeringen van The Rubettes actief, steeds met één oorspronkelijk lid.

Eretitel: 'Call Me'



Was het verbeelding op woensdagavond? Nee, helaas niet. Ik word donderdagmorgen wakker met een been buiten het dekbed. Dat moet normaal gesproken op 18 juli geen probleem zijn maar nu beef ik van top tot teen. Ik kruip weer onder het dekbed en het duurt zeker een paar minuten voordat het weer aangenaam voelt. Om acht uur meld ik me ziek. Ik ben rond het middaguur even uit bed geweest en in de zon een beetje gedronken en gegeten. In de zon! Wel met een extra dik vest aan want onder de kleding wil het niet opwarmen. Ik slaap opnieuw een fiks aantal uren en pak mezelf buitensporig in voor een bezoekje aan de winkel in Havelte. Na nog een kort slaapje ga ik de radioshow voorbereiden. Is het nu zo koud of verbeeld ik het me? Hoe dan ook: Ik heb de kachel even een half uur op vol gezet en met een beetje voedsel en warme drank erbij gaat het eindelijk beter voelen. Het eerste dat me opvalt deze morgen is dat ik lig te zweten in bed. Dat is een goed teken! Ik ben vandaag dus ook weer aan het werk gegaan want ik ben de kou kwijt. Gelukkig maar! Niks minder dan het koud hebben als een hittegolf op komst is. Ik heb de lijnen open gezet voor deze 'Eretitel', maar let wel: Het is alleen voor de duur van dit bericht. Bij geen gehoor tweemaal opnieuw proberen? Vandaag staat 'Call Me' centraal in de 'Eretitel'.

3. Blondie (1980)
Misschien zijn het de naweeën van het griepje van gisteren maar ik gooi een beetje rebellie in de 'Eretitel' van vanavond. Het doet me denken aan de ondeugende streken uit mijn kindertijd. Op woensdagmiddag willekeurige mensen uit het telefoonboek bellen. Let wel: Dit is de tijd van vóór de nummerherkenning en we maakten het nooit zó bont dat de gebelde persoon de moeite wilde nemen om het nummer na te trekken bij de PTT. Want... zien we dat goed? Ja, ik zet Blondie vandaag op nummer drie. Helemaal niks mis met het nummer hoewel ik het nooit heb uitgekozen op een 'greatest hits'-album van Blondie. Ze hebben ze mijns inziens leuker gemaakt. Toch is het gevoel van rebellie dat overheerst en daarvoor is Blondie een té brave keuze.

2. Queen (2008)
Eigenlijk zou deze, ongehoord, op nummer drie komen. Ik twijfel toch bij de release-datum en als ik het dan nog eens bekijk: 'Call Me' is een allerleukst nummer van Queen met Paul Rodgers op zang. De commentaren onder de 'lyric video' op Youtube zorgen voor de tweede plek. Ik geloof dat iedere muziekliefhebber recht heeft op zijn of haar Queen-fase. Voor mij heeft dat plaatsgevonden in de herfst van 1996. Ik heb dan de eerste 'Greatest Hits' op cassette gekocht en luister dagelijks meerdere malen naar 'Bohemian Rhapsody' en 'Somebody To Love'. Dan ben ik er klaar mee en blijven een paar eeuwige favorieten over (waaronder 'Killer Queen') en doet de Top 2000-hysterie haar laatste vernietigende werk voor 'Bohemian Rhapsody'. Dan die film... Ik heb de trailer gezien en meteen valt me iets op: Dit is niet het verhaal van Queen. Dit is het verhaal van Freddie Mercury en drie figuranten. Hoewel Freddie zonder meer een vocaal talent heeft gehad, zijn de solo-platen nergens te vergelijken met het werk van Queen. Zonder Freddie klinkt Queen nog altijd als Queen. Ofwel: De drie figuranten vormen een belangrijker aandeel in Queen dan dat de film doet geloven en dat het vrolijk doorgaat na het overlijden van Freddie zegt ook alles. Dan verschijnt Paul Rodgers ten tonele. Als zanger verbonden aan The Free en Bad Company is hij een krachtige rockzanger die nergens theatraal wil klinken, maar gewoon lekker wil rocken. Dat doet hij dan ook op het album dat hij met Queen opneemt in 2008. Als 'Queen & Paul Rodgers' en dus geen schijn ervan dat hij wil pretenderen om Freddie Mercury te vervangen. Grappig dat veel zogenaamde Queen-'fans' dit niet willen inzien. En 'Call Me'? Dat is een erg leuk nummer en zonder meer beter dan het Queen van de tijd van 'Heaven For Everyone'. Ik denk zelfs dat Freddie vereerd was geweest om met Paul op één podium te staan? Queen en Paul Rodgers mogen dus op twee.

1. Spagna (1987)
Juist. De rebellie viert hoogtij in de 'Eretitel'. Ik schuif Blondie en Queen opzij en geef het erepodium aan Spagna. Een Italodisco-sensatie dat, geloof ik, nooit veel verder is gekomen dan die 'Call Me'. Ik ben het beeld bij Spagna echter helemaal kwijt en zo zoek ik het clipje op uit Toppop. Vooral leuk dat de dansers ieder blaasinstrument gebruiken dat voor handen was in de rekwisieten om de synthesizer-riff te begeleiden. Er staat zelfs een meisje met een fluit tussen! Maar goed... Spagna was dus gewoon de Italiaanse Kim Wilde. Ik had meer iets verwacht in de zin van borstomvang maar daarbij ben ik duidelijk in de war met Sabrina. Muzikaal heeft het niet veel om het lijf maar ik word er wel vrolijk van!

woensdag 17 juli 2019

Het zilveren goud: juli 1994 deel III



Wat zullen we nou beleven? Gaat de thermometer weer langzaam richting de vijfentwintig graden en meneer Louwsma wil niets liever dan onder de wol? Het is gisteravond al een beetje begonnen met keelpijn maar gedurende deze dag is het alleen maar erger geworden. Ik hoop dat ik het met een goede nacht slaap kan verjagen maar vrees toch eigenlijk wel dat ik me morgen ziek moet melden. Wat zou het zijn? Ik voel een beetje grieperig en dat zou wellicht met een zeker zaad te maken kunnen hebben dat in de lucht hangt? Ofwel: Hooikoorts. Het ene jaar heb ik er wel last van en dan vervolgens drie jaar niet. Het is vaker voor gekomen dat ik in hartje zomer een week ziek ben. Een dag rust en heel veel verse vitaminen zullen me hopelijk goed doen! Ik heb vanmiddag in Meppel gelopen en heb na afloop een deel Ruinerwold en Havelte bezorgd. De accu is helemaal leeg als ik in Uffelte ben. Ik zal binnenkort eens kijken of ik al in staat ben om de Pioneer weer op de weg te krijgen want eigenlijk ben ik de e-bike alweer een beetje zat. Zonder motor is het een lompe fiets die nauwelijks vooruit is te krijgen en ik word liever niet gebonden door de capaciteit van een accu tijdens een fietstochtje. Vanavond keer ik weer terug naar de zomer van 1994 met het tweede deel van de singles van de Ballonfeesten in Joure. Ik dacht vorige week dat ik er al was, maar nee. nóg eens negen titels.

Ik ben een paar maanden geleden lid geworden van de Solexclub in Joure. Vooral vanwege de mogelijkheid om het voertuig tegen een lage premie te verzekeren. Zo kom ik in contact met bestuurslid Put. Hij schijnt ook erg handig te zijn voor reparaties aan Solexen en zo krijgt hij mijn bakbeest in het onderhoud. Wat hij gedacht moet hebben, zal ik nooit weten. Hij is wel degene die me adviseert om een ander model te nemen. De banden van dit type zijn schaars en de bandenmaat wijkt nogal af. Een model uit de jaren zestig kan gebruik maken van de banden voor de Cyklon, de Hongaarse Solex die dan net op de markt is. Hij belooft voor me rond te kijken en een paar weken later sta ik oog in oog met de OTO. Het heeft een kentekenplaatje uit de vroege jaren tachtig en heeft blijkbaar dienstgedaan als crossbrommer. Put biedt aan de Solex 'betrouwbaar' te maken voor een zachte prijs. Bij wijze van service wordt de Solex aan huis gebracht terwijl ik loop te feesten op het Wâldrock-terrein. De volgende ochtend hebben we een toertocht vanuit het Friese Echten. Ik kijk mijn ogen uit hoe Put de crossbrommer onder handen heeft genomen. Gelukkig is de zwarte lak dof want ik hou niet van glimmende zwarte Solexen. Het ding bewijst meteen over 'power' te beschikken. Ik start hem achter huis en schrik ervan als ik wil weg rijden. Ik kan even niet meer sturen en rij zo de heg in. Dat is de vuurdoop voor mijn nieuwe 'Lex'.

Het is een zogenaamde 'OTO'. Volgens mij is het 'automatische' aan deze Solex dat hij bij een warme motor uit zichzelf van de choke naar de eerste versnelling glijdt. Iets waar ik een jaar later bij de Kreidler Florett zo enorm aan moet wennen: De motor uit de choke halen. Dat is een bericht voor over een jaar! Ik vind op een beurs nog een 'OTO'-beugel voor om de benzinetank en de motor. Een prachtig accessoire om de Solex nog meer 'af' te maken. Met tussenpozen brengt de Solex mij overal in Friesland en daarbuiten voor de komende twee jaar. In het najaar van 1996 krijg ik problemen met de Solex en komt deze in het hok te staan. Ik koop dan eerst een Vespa Si-damesbrommer en later de PK 50 S-scooter die ik al eens te gast heb gehad. (Zie: vrijdag 28 oktober 2011: De skoet-skoet). Als ik in de zomer van 1998 terug kom uit Mossley voor het Woodstock-festival merk ik dat ze daar zelf een Solexclub zijn begonnen. Er is enorm veel belangstelling voor de Solex die de hernieuwde interesse in Steenwijk heeft aangewakkerd en ik laat drie mensen bieden. De hoogste bieder haalt de SOlex in augustus 1998 weer uit mijn leven. Ik heb er in 2001 nog eens op gereden want hij is een tijdje in het bezit geweest van de kroegbaas. Deze heeft hem echter verkocht aan iemand in de Achterhoek die hem helemaal opnieuw zou restaureren. Waarschijnlijk met glimmende zwarte lak?

1869 België-Het Goede Doel (NL, CNR, 1982)
1870 So You Win Again-Hot Chocolate (UK, Rak, 1977)
1871 Funky Town-Lipps Inc. (NL, Casablanca, 1980)

Hoewel in de volgende afleveringen de originele kaartenbak weer tot leven komt, is het op dit moment gokken. Toch weet ik van een aantal zeker dat ik ze deze dag in 1994 heb gekocht. Lipps Inc. is een twijfelgeval maar ik weet dat ik op dat moment nogal vol ben van het nummer en ik heb hem niet vóór juni 1994 gekocht. Ik 'droom' ergens van een deathmetal-arrangement van dit nummer maar kan me nu niet meer voorstellen hoe dat had moeten klinken.

1872 Stumblin' In-Suzi Quatro & Chris Norman (NL, Rak, 1978)
1873 Kwek Kwek-Ronald & Donald (NL, CBS, 1974)
1874 The Sounds Of Silence-Simon & Garfunkel (NL, CBS, 1966)

De eerste twee zijn weer gokjes. Ik vermoed dat ik de huidige single in 2000 heb gekocht maar ben er zeker van dat ik in juli 1994 een single van Suzi Quatro heb gekocht. Het is 'If You Can't Give Me Love' of deze. Ik weet dan nog niet dat ik Suzi over een maand aan het werk zal zien in Steenwijkerwold. Ronald & Donald staat ook op de cassettebandjes die ik meeneem naar 'het stort' en zal ik dus ergens in deze contreien moeten hebben gekocht. Bij Simon & Garfunkel weet ik het zeker. Ik heb de single al in een betere staat met 'Homeward Bound' op de keerzijde (een Nederlandse heruitgave uit 1968 mét fotohoes) en neem deze vooral mee vanwege de b-kant. Ik heb een paar weken geleden 'The Sounds Of Silence' en 'Bridge Over Troubled Water' op cd gekocht en 'We've Got A Groovey Thing Goin' Baby' is een nummer dat ik meteen verlang op een vinylsingle. Hebbes dus!

1875 Waikiki Man-Bonnie St.Claire & Unit Gloria (NL, Philips, 1973)
1876 Stand By Your Man-Tammy Wynette (NL, Epic, 1975)
1877 If I Had A Hammer-Trini Lopez (NL, Reprise, 1963)

Trini Lopez mét fotohoes is van een latere datum, in 1994 zit de plaat in een neutraal hoesje. Volgende week ga ik dan eindelijk een 'midweek op eigen benen': De eerste zelfstandige vakantie met twee zomerzwerfkaarten en een sterke drang naar vinylsingles en speciaalbier.

dinsdag 16 juli 2019

Week Spot: Michelle David & The Gospel Sessions



De eerste van twee dagen weekend of toch mijn enige vrije dag in de week? Dat zullen we morgenochtend zien. Op zichzelf zijn er veel collega's met vakantie maar toch lijkt het zich allemaal goed te redden. Als ik wel nodig ben, weet ik evenmin of ik in Steenwijk of Meppel aan de slag ga. Ik heb deze dag andermaal de rustdag gehad die ik anders vaak heb op zondag. Zaterdag is in alle opzichten een hectische dag geweest en het is in zekere zin een straf om vroeg uit de veren te moeten. De terugweg van Steenwijk naar Uffelte is eigenlijk onverantwoord, maar ja... ik zal toch thuis in mijn bedje moeten slapen. Ik heb royaal uitgeslapen en ben vanmiddag niet alleen met de show van vanavond aan de slag gegaan, maar ook met de 'Summer Spirit Of 1967' die ik over twee weken op zondag ga doen. Een sigaartje achter huis en verder ben ik de deur niet uit geweest. Vanavond een kersverse aanwinst als de Week Spot. De plaat is nog niet voorbij gekomen in de 'Singles round-up' omdat die pas zaterdag is gearriveerd. Het is een nummer dat me twee weken geleden bijna even tot wanhoop had gedreven en ik ben dan ook dolgelukkig dat ik de plaat nu in de collectie heb. Een 12"-EP om precies te zijn. De nieuwe Week Spot is 'Gonna Be Alright' van Michelle David & The Gospel Sessions uit 2018.

Sinds de teleurstellende ervaring met de Amerikaanse folky singer-songwriter die ik niet meer bij naam wil noemen (hoewel haar naar in de eerste jaren herhaaldelijk is gevallen en ik niets heb aangepast), ben ik een soort van allergisch geworden voor concerten. Laat me duidelijk zijn: Ik heb in de jaren negentig bijna beroepsmatig concerten bezocht. In de nieuwe eeuw is dat erg toegespitst op bands en artiesten waarvan ik 'fan' ben. Live-optredens horen per definitie verrassend te zijn. 'Expect the unexpected', behalve als de artiest in kwestie een pestbui heeft en er een potje van maakt. Bij een plaat of cd is de gemoedstoestand van een artiest immer gelijk en zit er na verloop van tijd geen verrassing meer in en tóch heb ik een beetje een kater gekregen van artiesten die geen zin hebben aan een optreden of het publiek wil verrassen met iets waarvoor helemaal niet is betaald. De concerten zijn sindsdien op één hand te tellen en ook bij mijn meest recente bezoek aan De Buze wordt het opnieuw duidelijk: Ik heb het gehad met de live-concerten. Toch blijf ik graag op de hoogte wat er speelt in de regio en zo volg ik al een paar jaar de concerten van De Muziekcoöperatie in Meppel. Meppel heeft alleen schouwburg en een paar wijkgebouwen. Geen popzaal of een gelegenheid waar wordt ingespeeld op de vraag naar cultureel verantwoorde popmuziek. De Muziekcoöperatie heeft een tijdje gebruik kunnen maken van een oud schoolgebouw en is sindsdien weer 'zwervend'. Het heeft in de afgelopen jaren tweemaal Michelle David op bezoek gehad. De eerste keer in een kerk en de tweede keer in de school. Ik schenk weinig aandacht aan het concert omdat ik Michelle David & The Gospel Sessions dan alleen ken van hun eerste album. Ik had hen beter kunnen blijven volgen want als er één Nederlandse band die een progressie heeft gemaakt, is het Michelle David & The Gospel Sessions.

Ik maak voor dit bericht gebruik van twee bronnen die elkaar prachtig aanvullen. Haar Nederlandse Wikipedia vermeldt wel The Gospel Sessions-albums maar spitst zich inhoudelijk toe op de vroege jaren van David. Haar website noemt dan de eerste jaren niet tot nauwelijks en gaat meteen los met het eerste album van The Gospel Sessions. Michelle wordt geboren op 28 augustus 1966 in Winston-Salem in de Amerikaanse staat North Carolina. Ze is pas een paar maanden oud als ze met haar moeder verhuist naar New York. De kerk speelt meteen een belangrijke rol en vanaf haar vierde levensjaar gaat ze zich toeleggen op het zingen voor de gemeenschap. In 1971 wordt ze lid van de groep The Mission Of Love. Tijdens haar schoolperiode draagt ze haar bescheiden steentje bij aan de film 'Ghostbusters' en gaat later medicijnen studeren. In 1991 doet ze auditie voor een musical: 'Mama I Want To Sing'. Deze musical trekt in 1992 de wereld rond en zo komt Michelle terecht in Duitsland. Ze treedt twee jaar op met The Golden Gospel Singers en komt in 1994 naar Nederland. Ze werkt in de shows 'The Sound Of Motown', 'Glory Of Gospel' en 'Mahalia' en is in 1997 te zien in de film 'Abeltje'. In dat jaar brengt ze ook haar eerste cd-single uit: 'No One's Gonna Love You'. Ze gaat in deze periode voor even terug naar Amerika. Daar doet ze achtergrondzang voor Diana Ross en Michael Bolton en choreografie in de show 'Black Nativity'. In het begin van de nieuwe eeuw keert ze terug naar Duitsland. Ze is te zien in de voorstelling 'R.E.S.P.E.C.T.'. In 2002 wordt ze gevraagd voor een rol in 'The Lion King' maar in plaats daarvan gaat David in Nederland de theaters in met Big, Black & Beautiful. Naast David bestaat dat uit Rocq-E Harrell en Lucretia Van Der Vloot. Naast de vermelding van een radio- en televisieshow bij de Amsterdamse zender SALTO en het feit dat David met man en drie kinderen in de buurt van de hoofdstad woont, eindigt het Wikipedia-verhaal. In de discografie staan echter wel de drie Gospel Sessions-albums.

Onno Smit en Paul WIllemsen kennen elkaar van de band Lefties Soul Connection dat Michelle David in 2012 begeleidt op het North Sea Jazz Festival. Met de Lefties hebben de heren voornamelijk rauwe funk voortgebracht en later zijn daar een paar aanverwante stijlen bij gekomen. Vanaf 2012 groeit een gezamenlijke interesse in de rijke geschiedenis van de gospel en dit resulteert in 2015 in het eerste album van Michelle David & The Gospel Sessions. Ik ben zelf iets meer op zoek naar de 'verrassende' gospel. Niet zo zeer de traditionele (zwarte) kerkmuziek, maar liever gospel als stijl in combinatie met een andere muziekvorm. Het eerste album is me té tradioneel. Smit en Willemsen zijn echter op onderzoek en beginnen met de 'roots': De gospelklanken uit de jaren twintig van onder andere Sister Rosetta Tharpe. Op het tweede album schijnt het meer jaren vijftig te zijn en met het meest recente album zitten we reeds in de jaren zeventig. Het is eens op een woensdagavond als ik Radio 1 inschakel voor 'Met Het Oog Op Morgen'. 'Langs De Lijn' is bezig aan haar laatste minuten en kondigt Michelle David aan. Wat ik dan krijg te horen? Gelukkig staat het nummer op Youtube en eveneens in de database waar ik de muziek voor mijn shows vandaan haal. Discogs zet me op een dwaalspoor. Dat spreekt van een 12"-EP welke alleen tijdens concerten is verkocht. Als ik nu eens naar Meppel was gegaan? Ik sta bijna op het punt om Facebook op te gaan met een gouden beloning voor zo'n EP als ik toch even op haar website kijk. En wat blijkt? De EP is opnieuw geperst en nu met officiële labels en is zéér zonnig geprijsd!Ik heb vanmiddag de EP helemaal gedraaid en bijna zou ik nog voor het eerste nummer op de tweede kant zijn gegaan, maar nee... Ik hou het toch echt bij het opzwepende 'Gonna Be Alright'. Een kant die ik dan nog niet ken van Michelle David & The Gospel Sessions maar dat na drie albums gemeengoed is geworden.

maandag 15 juli 2019

De onbekende legende



Ik hou er nog steeds een paar dagdromen op na. Op een onverlaten moment kan ik zo mijn gedachten laten afdwalen naar een parallel universum. Het hoeft niet met de ogen dicht of in gedachten verzonken. Eentonige kale stukken tijdens een fietstocht kunnen opeens als een paradijs worden ervaren als ik denk aan één van mijn vele dagdromen. De droom of ambitie om een succesvol muzikant te zijn, heb ik reeds lang geleden laten varen. Het wordt aangestoken als ik met het vijfentwintig jarig huwelijk van mijn ouders en de bruiloft van mijn zus (beide in 1987) tweemaal een nogal kneuterig stemmingsorkestje zie. In mijn dagdroom begint het 'lullig' op deze manier en zal het uitgroeien tot een band van formaat die op alle plekken in de wereld de podia zal plat spelen. Het is pas in 1993 als ik kennis maak met de folk dat ik meer een solo-carrière ambieer. Ik schrijf dan al liedjes. Ofwel: Schrijfsels in een onbeholpen Engels waarbij ikzelf meteen een melodie met een volledige begeleiding in gedachten heb. Ik zou het willen omschrijven als folkrock met lichte symfonische invloeden, alleen... wat ik in mijn hoofd heb kan ik niet tot uitdrukking brengen op papier. Ik heb al eens van een rommelmarkt een oude akoestische gitaar meegenomen. De hals is kromgetrokken en daardoor is het alleen nog goed om aan de muur te hangen. Toch kan ik uren zitten dromen met het instrument op de knie. Via 'het stort' komt daar nog een elektrische Egmont-gitaar uit de jaren zestig bij. Jammer dat het elektrische gedeelte uit de gitaar is gesloopt, maar dit mag andermaal de rockster naar boven halen op de slaapkamer. Gewoon met het instrument op schoot ervan dromen dat ik met een band speel. De folk maakt echter dat de ambitie steeds groter wordt en in 1994 hak ik de knoop door: Ik koop een nieuwe akoestische gitaar.

Ik heb op zichzelf een goede muzikale onderbouwing. Ik heb A- en B-diploma's op het gebied van muziektheorie en praktijk met de bariton. Ritmisch kloppen de liedjes in mijn hoofd helemaal. Ik kan alleen niet uitleggen welke noten ik gebruik en in welke stemming de liedjes zijn. Bovendien is notenschrift voor een gitaar anders dan dat voor een blaasinstrument. Hoewel ik al 27 jaar niet op een tuba heb gespeeld en wellicht weer net zo hard moet oefenen om geluid te krijgen uit het instrument als in het begin, weet ik nog precies welke ventielen ik moet gebruiken voor welke noot. Als ik dus lucht zou kunnen krijgen uit een blaasinstrument dan zou ik in principe de C-toonladder probleemloos kunnen spelen. Ik ben in 1992 echter niet voor niets van school gegaan. Er is genoeg herseninhoud om later nog een pittige journalistieke opleiding te doen op HBO-niveau, alleen ontbreekt in de vroege jaren negentig de wil om droge stof te leren. Ik ben op zichzelf niet veeleisend met de gitaar. Zodra ik vier akkoorden kan spelen, zal de rest zich wel ontwikkelen. Alleen... die eerste vier akkoorden. Waren die maar zo eenvoudig voor mij om te leren...

Als het moet dan moet het goed en zo ga ik niet over een nacht ijs met de aanschaf van een gitaar. Er zijn veel goedkopere Spaanse gitaren op de markt met nylon snaren. Ik wil echter eentje van Heins met stalen snaren. Ik koop er meteen ook een 'bottleneck' bij zodat ik eventueel nog wat melodie kan aanbrengen met de slide. Wim Heins heeft dan een gitaaratelier aan het Kleinzand in Sneek. De gebroeders Van Halen willen alleen maar gitaren die zijn gebouwd door Heins en zo zijn er meer beroemde rockmuzikanten. Mijn gitaar is niet gebouwd door Heins maar draagt middels een sticker op de klankkast wel zijn signatuur. Bij Heins is het onmogelijk om rommel te kopen en hij prijst dit instrument dan ook vol enthousiasme aan. Het instrument wordt verpakt in een zachte leren gitaarhoes met een stevig hengsel en zo ga ik, trots als een pauw, in de bus terug naar Jutrijp. Ik kan opnieuw wel weer uren zitten met de gitaar op schoot met soms een hele kleine wrijf over de harde metalen snaren. Ik ken nog geen akkoorden en de gedachten aan de goed gearrangeerde liedjes in mijn hoofd doen me de moed in de schoenen zakken.

Eén van mijn muzikale helden uit die tijd woont slechts een paar kilometer bij me vandaan. Ernst Langhout heeft ooit met zijn band The Visitor opgetreden in Rusland ten tijde van het ijzeren gordijn. Het is de eerste Nederlandse rockband geweest die deze eer ten beurt is gevallen. Sinds een aantal jaar is Ernst op de solotoer en ik kan niet genoeg krijgen van zijn solo-albums. Ik weet niet meer hoe het precies tot stand is gekomen maar op een zeker ogenblik wil Ernst me wel het gitaarspel onder de knie brengen. Het komt echter bijna niet aan spelen toe. Het is soms zelfs een verkapt interview voor de krant. We hebben het over van alles en nog wat. Ernst probeert me de grepen bij te brengen en stuurt me naar huis met 'huiswerk'. Als ik in de bus zit, ben ik de grepen alweer vergeten. Ernst ziet het na vier keer helemaal niet meer zitten met deze pupil en zo ga ik weer op de slaapkamer dromen met de gitaar op schoot. Eind 1996 raak ik even ontzettend 'in de Here' en kom regelmatig in het clubgebouw van de Sneker Youth For Christ. Ik raak bevriend met een jongen die ook niet onverdienstelijk gitaar kan spelen en ook hij tracht me de grepen bij te brengen. Ik denk dat ik het dan nog niet wil toegeven, maar het is inmiddels een stuk gemakkelijker uit te leggen. Ik heb te maken met een vertraagde motoriek. Dat uit zich vooral erin dat het erg lastig tot onmogelijk is om tegelijk aandacht te besteden aan mijn linker- en rechterhand als deze elk een afzonderlijke taak hebben. Dat is het geval bij gitaarspelen. Rechts moet op de goede manier wrijven over de snaren terwijl ik op hetzelfde moment met links de akkoorden moet aan slaan. Inmiddels accepteer ik deze handicap maar dat is anders in de jaren negentig.

In mijn tijd in de Popkelder maak ik geregeld gebruik van een oude basgitaar van collega Jan en weet op een bepaald moment zelfs een liedje te spelen dat ergens naar klinkt. Toch moet ik er dan weer niet aan denken dat ik tegelijk ook moet zingen en zo realiseer ik me steeds meer dat het niet iets gaat worden met mij als zanger-gitarist. Ik vorm in 1997 een kort levend duo met een zanger-gitarist waarbij ik met tamboerijn iets van percussie doe. Hij zet een paar van mijn teksten op muziek en ik ben dik tevreden met het resultaat, hoewel het anders is dan dat ik eerst in gedachten had. Mijn eigen akoestische gitaar komt echter niet meer uit de hoes. Als ik vriend Kees op het Dicky Woodstock-festival heb leren kennen, heeft deze opeens interesse voor een akoestische gitaar. De koop is gauw gesloten en zo verdwijnt de gitaar na vier jaar stof happen uit mijn leven.

In mijn dagdromen zijn de 'liedjes' allemaal grote hits die iedereen kan meezingen. Sterker nog: Ik kan complete concerten houden tussen mijn oren. Ik heb een internationaal-klinkende 'unieke' naam geadopteerd voor mijn muzikantenbestaan. Naar het voorbeeld van andere artiesten heb ik ook een eigen publicatiemaatschappij en deze heet 'Unknown Legend'. Dat verklaart de titel boven dit bericht. De legende met de naam Wim Heins is een paar jaar geleden erg plotseling overleden op nog veel te jonge leeftijd. Hoewel ik het instrument nog helemaal kan uit tekenen, bestaan er geen foto's van mij met de akoestische gitaar. Wel ben ik ooit gekiekt met de basgitaar maar deze foto blijkt onvindbaar op het wereldwijde web. Het is gepubliceerd in een of ander christelijk blad samen met mijn verhaal over de bekering van deathmetal-muzikant naar gelovige. Ik hoop hem ooit nog eens te vinden (hoewel ik het origineel nog wel ergens moet hebben). De foto toont in ieder geval hoe serieus ik het muzikantenbestaan neem. Er mag vooral niet gelachen worden naar de camera!

Gele Bak Top 100: 65-73



Ik ben buitensporig vroeg naar bed gegaan en heb de wekker erg ambitieus vroeg gezet. Ik moet immers nog een paar brieven bezorgen in Havelte en ook nog even aan de slag met de speellijst voor 'Mixed Bag' van vanavond. De wens om rust overwint en zo is het tegen één uur als ik mijn bed uit stap. Het bezorgen stelt gelukkig niet veel voor en na de sortering ben ik om acht uur thuis. Nog een uur om een paar nummers aan de lijst toe te voegen en promotie te maken voor de show. Het lukt allemaal nét. Nu dan eerst het vierde deel van de Gele Bak Top 100 en wellicht straks een 'gezellig' verhaal over iets da tik reeds een tijdje heb beloofd. Ik hoop straks de juiste inspiratie te hebben voor dit bericht. In deze aflevering zijn zes singles afkomstig van Albert. De nummers 72 en 71 heb ik vorig jaar in Hoogeveen gekocht en 67 heb ik gekregen van Baz.

73. El Monte-Fonseca (België, Ronnex R. 1337, 1964)

72. Art For Art’s Sake-10CC (NL, Mercury 6008 017, 1975)

71. Please Mr. Postman-The Beatles (Duitsland, Odeon O 22 741, 1964)

70. Never Be Clever-Herman Brood & His Wild Romance (NL, Ariola 100.598, 1979)

69. Good Thing-The B-52’s (Duitsland, Reprise 5439-18895-7, 1992)

68. Tears On The Telephone-Hot Chocolate (EEG, RAK 1A 006-1652467, 1983)

67. Breakaway-The Springfields (UK, Philips 326481 BF, 1961)

66. My Definition Of A Boombastic Jazz Style-The Dream Warriors (Duitsland, 4th+B’way, 1990)

65. Born Of Frustration-James (Duitsland, Fontana 866 404-7, 1992)

zondag 14 juli 2019

Gele Bak Top 100: 74-82



Vanavond even een korter bericht. Ik ben vandaag naar mijn moeder geweest om de beide broers te ontmoeten. Dat is een knappe zeldzaamheid dat zij tegelijk uit Denemarken in Nederland zijn. We hebben dat vanavond gevierd met een etentje. Daardoor is mijn show van vanavond niet door gegaan en heb ik die van gisteravond ook last minute moeten cancellen. Ik heb net iets teveel aan mijn kop om met de radioshow bezig te zijn. Dat wordt deze week waarschijnlijk weer dubbel en dwars ingehaald want morgenavond neem ik de show van een collega waar tussen negen en elf. Dinsdag de 'Tuesday Night Music Club' en wellicht woensdag een tweede ronde voor de show van afgelopen week. Vanavond dus het derde deel van de Gele Bak Top 100. Hoewel ik de foto en de titelinformatie heb klaar liggen, ga ik morgenavond verder met het vierde deel. Alleen 77 en 75 zijn singles die ik zelf heb uitgezocht en ook nog op dezelfde dag bij dezelfde kringloopwinkel. Dat is bijna een jaar geleden bij de winkel aan de Paradijsweg in Meppel. De overige singles zijn afkomstig van Albert.

82. Lady Killer-Herman Brood & His Wild Romance (NL, Sky 4213, 1984)

81. De Toeteraar-Conny Vink (NL, RCA Victor 74-15096, 1969)

80. I’m Real-James Brown (NL, Scotti Bros. 870 332-7, 1988)

79. Oema Srefie-Kaseko All Stars (Suriname, Bluegrass DCS 6203 E, 1977)

78. Flip-Jesse Green (NL, Red Bus NG 791, 1976)

77. La Nave Del Olvido-Henry Stephen (Duitsland, RCA Victor 47-15195, 1970)

76. Fall In Love With Me-Earth Wind & Fire (NL, CBS A-2927, 1982)

75. Watch It With My Heart-José Feliciano (NL, RCA Victor 74-0476, 1970)

74. Groovy Train-The Farm (Duitsland, Jive ZB44135, 1990)

vrijdag 12 juli 2019

Singles round-up: juli 1



,,Morgen ga ik beginnen met de Singles round-up", schrijf ik een dag geleden. Beginnen? Ja, het is aanvankelijk het plan om de vijftien singles uit Dwingeloo in twee berichten te doen. Ik verwacht dat ik dinsdag of woensdag de betaling in orde kan maken bij Mark en bovendien verwacht ik nog een paar platen (waaronder nóg meer 12"-singles). Dat kan dus nog best een beetje druk worden in de laatste weken van juli en dan kijk ik nog eens naar de vijftien singles van gisteren. Zes (of eigenlijk zeven) singles heb ik al in de verzameling, soms in een iets andere persing. De overige negen zouden op zichzelf kunnen passen voor één bericht ook omdat een deel acht singles zou bevatten als ik het in twee berichten zou stoppen. En dus presenteer ik jullie vandaag alle vijftien singles. Ik heb ze nog niet gedraaid en ga dat nu voor het eerst doen.

Met enkele honderden singles in het vooruitzicht en een euro per stuk is het begin altijd moeilijk. De eerste plaat die ik eruit haal is bijvoorbeeld de Engelse persing van 'I Can't Stand The Rain' van Eruption. Leuk, zo'n Engelse persing, maar ik heb hem al goed in de Nederlandse persing met fotohoes en kan daar prima mee leven. Zo zijn er nog een paar singles die niet mee gaan. 'Florida' van Bolland & Bolland bijvoorbeeld, maar ook een zéér oude single van Paul Anka op het Engelse Columbia-label. Ik denk dat ik vijfendertig singles uit de bak haal en deze terug breng naar een eenvoudige vijftien. Ik begin met de eerste zes die ik reeds in de bakken heb staan. De zevende hou ik bij de reguliere aankopen omdat het me daarbij vooral gaat om de b-kant.

* Aphrodite's Child- It's Five O'Clock (NL, Mercury, 1970)
* The Chi-Lites- You Don't Have To Go (UK, Brunswick, 1976)
* Rozalla- Are You Ready To Fly (België, Bounce, 1992)
* Sandie Shaw- Girl Don't Come (NL, Pye, 1964)
* Slade- Cum On Feel The Noize (UK, Polydor, 1973)
* The Spinners- Could It Be I'm Falling In Love (NL, Atlantic, 1972)

Aphrodite's Child heb ik in 2007 nog gekocht met fotohoes. Toch kan ik de single al een tijdje niet meer vinden en 'mis' het nummer op zichzelf best wel. Voor een gulden mag veel en maak ik geen bezwaar tegen deze single in een neutrale hoes. Mocht de single met fotohoes nog eens opduiken vanuit een doos dan is een reserve-exemplaar nooit weg? The Chi-Lites heb ik in 2016 gekocht bij De Tafel in Meppel. Dat is de Amerikaanse single op styreen. Het oogt nieuw maar klinkt niet echt fris. De Engelse moet een upgrade vormen. En dat klinkt een stuk fijner zonder het geruis en gesis van de styreen persing. Deze gaat in de reserve-Blauwe Bak en de Amerikaanse in de jaren zeventig. Rozalla zat per ongeluk (?) tussen de laatste singles van Albert. Nu heb ik de single dan met de corresponderende fotohoes en die had ik in ieder geval meegenomen. Sandie Shaw is echt voor de heb. De single heeft een zwaar leven achter de rug, dat is duidelijk. Ik heb de plaat eveneens in de Engelse uitgave. De man heeft twee exemplaren liggen van de Slade-single en beide 'new old stock' en uit Engeland. Het voelt onwerkelijk aan om 46 jaar na dato het stof te vegen van deze single en het de eerste keer te draaien! The Spinners heb ik in 2016 bij Mark gekocht. Dat is dan de Franse persing met fotohoes. De single klinkt niet overal even zuiver en voor een euro wil ik wel gokken met de Nederlandse. Deze heeft een 'schoon' geluid en dat betekent dat de Franse naar de jaren zeventig-bak kan.

* Joe Bourne- Hold On To What You've Got (NL, Rams Horn, 1982)
Ik heb sinds een paar jaar een bepaalde fascinatie voor Joe Bourne en zet met enige reservering dit plaatje op. Het Rams Horn-label staat immers voor disco. Het is niet, zoals ik altijd had gedacht, een cover van de Joe Tex-hit maar een 'classy' disco-nummer dat beslist een ronde gaat verdienen in de Blauwe Bak hoewel het op het randje zit. De b-kant heet 'The B-Side' en is iets minder uitbundig dan de a-kant maar eigenlijk best grappig.

* Delaney & Bonnie And Friends- Comin' Home (Duitsland, Atlantic, 1969)
Eigenlijk vanwege de keerzijde, maar laat me eerst de a-kant eens opzetten. Het heeft wat 'edge wear' dat de plaat uit de bakken met collector's items heeft gehouden maar daar merk je bij het draaien weinig van. Op 'Comin' Home' is de hoofdrol vooral weg gelegd voor Eric Clapton. Op de b-kant staat echter 'Groupie' dat hier al 'Superstar' tussen haakjes heeft meegekregen. En dan hebben we het over de originele 'Superstar' zoals dat een paar jaar later door The Carpenters op de hitparade is gebracht. Hoewel ik weinig medestanders zal vinden, staat dit origineel met hoofd en schouders boven de covers. Bonnie's soulvolle zang, Clapton's gepluk op de gitaar, de Memphis-blazers in het refrein... alles klopt in dit origineel. En natuurlijk het pianospel van Leon Russell niet te vergeten. Ik ben erg blij met deze aanwinst!

* Betty Everett- The Shoop Shoop Song (NL, Stateside, 1964)
Zeldzaam? Nee, dat zou ik niet durven zeggen maar ik kom de plaat niet bepaald iedere dag tegen in deze contreien. 'Not for sale' staat op het label gedrukt en de plaat komt met een prachtig origineel Nederlands Stateside-hoesje. Hoewel de single het 'hartje' heeft verloren, klinkt het opvallend fris. Ik had hier wellicht ook nog wel een tientje voor willen geven! Op de keerzijde staat Everett's uitvoering van 'You're No Good' en ook dat is niet te versmaden. Toch komt het niet naast 'Getting Mighty Crowded' in de Blauwe Bak maar bij 'Trouble Over The Weekend' in de jaren zestig.

* Roberta Flack- If Ever I See You Again (NL, Atlantic, 1978)
Een pure gok! Helaas. De a-kant is een pure ballade en niet interessant voor de Blauwe Bak. Toch de keerzijde eens proberen? Dat is al even jazzy. Beetje jammer maar staat leuk bij de andere jaren zeventig-singles van Roberta Flack in mijn verzameling.

* Honeyboy- Then I Kissed Her (UK, Penguin, 1976)
De instrumentale b-kant ken ik inmiddels, de a-kant heb ik nog niet gedraaid. Het oogt reggae en dus ben ik vlug bereid voor een euro. Ik denk dat het platte Engelse reggae gaat worden als The Piglets, om maar iets te noemen, maar... ik heb voor een euro een heuse 'gem' gevonden. Althans, dat laat Baz me weten. Hij biedt me meteen een bedrag maar nee... de single blijft in mijn verzameling. Penguin blijkt een label te zijn dat redelijk positief wordt ontvangen door de Engelse deejays. Ik ben toch niet helemaal overtuigd van Honeyboy's zang en kies dan toch echt voor de instrumentale kant. Een lekkere bas en een interessante structuur maakt dat dit heel wat anders klinkt dan de meeste andere reggae uit Engeland. Het is niet altijd wat het lijkt en vaak levert dat een teleurstelling op. Hier is het eens andersom en daar heb ik geen bezwaar tegen!

* Klark Kent- Don't Care (NL, A&M, 1978)
Ik weet dat hier een link is met The Police. Klark Kent is niemand minder dan Stewart Copeland. In Engeland is de single nog op verschillende tinten vinyl uitgebracht maar dit is de gewone zwarte Nederlandse uitvoering. 'Don't Care' is andere koek dan de popreggae van The Police. Een lekker puntig powerpop-ding maar het is vooral de 'novelty' dat maakt dat ik het plaatje heb meegenomen.

* Johnny Nash- Hold Me Tight (UK, Regal Zonophone, 1968)
Dit is de zevende 'dubbele' single. Ik heb 'Hold Me Tight' reeds in de Nederlandse uitvoering op Injection en met fotohoes. Mijn interesse gaat vooral uit naar de b-kant. Ik heb 'Let's Move And Groove Together' reeds in de uitvoering van Benny Latimore maar hier is het origineel van Johnny Nash uit 1965. Ik geef een lichte voorkeur aan Latimore en dat zal vanwege de stem van de man zijn. Gezien ik voorlopig nog geen geld heb voor een derde Blauwe Bak-koffer en ik de collectie verder uit bouw, mag deze even 'groeien' in de Blauwe Bak-omgeving. De beslissing waar de plaat komt te staan, moet ik over een paar maanden maken.

* Jimmy Ruffin- Hold On To My Love (NL, RSO, 1980)
Waar de gebroeders Gibb zich Holland-Dozier-Holland wanen met Diana Ross in 'Chain Reaction', daar doen Robin Gibb en Blue Weaver geen enkele moeite om Motown-veteraan Jimmy Rufin te laten klinken als een Bee Gees-productie. Ik had eerlijk gezegd gehoopt op iets spannender maar dit gaat gewoon in de jaren tachtig-bak.

* The Stylistics- Let's Put It All Together (Duitsland, Avco, 1974)
Tot slot deze klassieker van The Stylistics. Ik hou zoveel van dit nummer dat ik het een plekje in de Blauwe Bak gun. Toch nog even de b-kant proeven? 'I Take It Out On You' begint als een plaat die zeker niet mag ontbreken in de Blauwe Bak! Het is het bekende Stylistics-geluid maar dit wil ik wel laten groeien.