donderdag 31 mei 2012

raddraaien: ABC

Raddraaien is goed voor de kijkcijfers, dus vatten we deze rubriek maar weer eens bij de horens. Vandaag niet de single zoals die hierboven is afgebeeld, maar een Italiaanse promo van Phonogram: Op de ene kant 'The Look Of Love' van ABC en 'Avalon' van Roxy Music op de andere. Omdat het leven té kort is voor die laatste en de plaat eveneens gerubriceerd staat onder de A van ABC, richten we ons dus uitsluitend op deze new wave-band uit Sheffield. Roxy Music heeft hier vorig jaar al eens in de schijnwerpers gestaan met het album 'Siren' uit dat prachtige wijnjaar 1975. Na bak 7 zijn we aanbeland bij bak 8, de eerste van de jaren tachtig en later, en dankzij de vestigingsplaats van Artistiek Haarmode in Balkbrug, wie kent hem niet, komen we uit bij de 3e single. De eerste twee, kan ik dan wel verklappen, zijn van Abba, dus... 'saved by the bell'???

Je zou bij de bandnaam verwachten dat dit het uiterste begin is, toch gaat er iets vooraf aan ABC. Het is de band Vice Versa, muzikaal nauw verwant aan die andere groep uit Sheffield, Human League. Nu moet ik er wel meteen bij zeggen dat Sheffield in de eind jaren zeventig, begin jaren tachtig, een bredere muziekscene kent. Ook de heavy metal-helden van Def Leppard zijn afkomstig uit de staalstad. Beetje 'off-topic', maar Mossley ligt ongeveer 40 kilometer buiten Sheffield. De eerste single van Def Leppard uit 1979 (originele oplage van 500) is in de rest van de wereld een aardig 'collector's item', maar de plaat kwam in Mossley regelmatig binnen. Helaas had ik toen nog nooit van Ebay gehoord, want anders...? De grootste artiest uit Sheffield stond hier onlangs nog in deze rubriek: Joe Cocker. Maar, zoals gezegd, ook op het gebied van new wave speelt Sheffield een belangrijke rol. Martin Fry werkt als schrijver voor een lokale 'fanzine' en neemt een interview af met Vice Versa. Vervolgens stelt de band hém een vraag: Of hij bij de band wil komen als toetsenist. Omdat Fiona Russell-Powell, de oorspronkelijke zangeres, de benen neemt, wordt Fry eveneens de leadzanger. De naam wordt in 1980 omgedoopt tot ABC.

'Tears Are Not Enough' is, ondanks een top 20-notering, een bescheiden kennismaking met de groep rond Fry. Dat deze de zaak spoedig zal overnemen, is al vanaf het begin merkbaar. In 1982 verschijnt het album 'The Lexicon Of Love', geproduceerd door Trevor Horn, en wellicht de 'Sergeant Pepper' van de jaren tachtig. Dit is niet zomaar een popalbum, dit is een concept waar stevig over is nagedacht voordat het werd opgenomen. Alles klopt aan het album, zonder dat het een zielloze Steely Dan/Dire Straits-bedoening wordt. 'The Look Of Love' is in Nederland de tweede hitsingle van het album, het is voorafgegaan door 'Poison Arrow' en het majesteuze 'All Of My Heart' staat nog in de wacht. Het album is dermate pretentieus dat zelfs de groep zélf het lastig vindt dit te evenaren. Het tweede album 'Beauty Stab' is beduidend minder innovatief en het publiek rekent af met ABC. Ze hebben aanvankelijk het plan om een aantal tracks als 'remixen' te doen verschijnen, maar dan verschijnt in 1983 de 12"-single 'That Was Then, But This Is Now' met de tekst op de hoes 'deze is exact hetzelfde als de 7", de keuze is aan jou!'.

In 1985 verschijnt dan het album 'How To Be A... Zillionaire'. Russell-Powell verschijnt weer even op het appél voor dit cartooneske concept, dat, ondanks creatieve videoclips, minder goed boert als zijn voorgangers. Terwijl Fry door ziekte tijdelijk uit de 'running' is, keert ABC in 1987 terug als duo. Mark White is dan zijn enige compaan en het brengt 'Alphabet City'. De singles 'The Night You Murdered Love' (de enige top tien-hit in Nederland!) en 'When Smokey Sings' zorgen voor een opleving in de populariteit. Het album 'Up' uit 1989 vindt het duo experimenterend met het nieuwe fenomeen housemuziek. De plaat is een commerciële flop en ABC ligt even flink op zijn gat. Martin Fry zingt een nummer in voor het album 'Northern Soul' van M People, maar vreemd genoeg ontbreekt dat nummer als het album in 1992 en 1995 opnieuw wordt uitgebracht. In 1997 verschijnt uit het niets 'Skyscraping' als ABC, maar nog met Fry als enig oorspronkelijk lid. Het is dankzij het muziekstation VH-1 dat Fry in 2003 met David Palmer gaat samenwerken. De overige oorspronkelijke leden van ABC, Stephen Singleton en Mark White, bedanken voor de eer. Palmer toert met Fry gedurende vijf jaar als ABC en het brengt in 2008 nog een origineel album uit, 'Traffic'. Sinds 2009 bestaat ABC louter uit Fry en een stel jonge honden en is gedoemd tot het jaren tachtig-revival-circuit.

Tot mijn grote tevredenheid is de 'tune of the week' van volgende week reeds in Nijeveen gearriveerd. Wát een plaat! Ik kies voor 'I Should Have Known Better', maar 'Please Please Me' mag er ook zijn! Twee Beatles-nummers uitgevoerd door Mary Wells, een single uit 1965. Een feestje!

woensdag 30 mei 2012

raddraaien: Andy Kim

Ik ben in januari 2004 voor het laatst bij een kapper geweest, dus kan onmogelijk zeggen dat ik de deur plat loop, maar toch ben ik deze 'haarcriminelen' erg dankbaar als het komt tot Raddraaien. Ik kan natuurlijk oproep na oproep plaatsen voor cijfers, maar omdat nogal moeizaam ging en de postbode me trakteerde op tweemaal een Gouden Gids (beide regio Zwolle: eentje in Steenwijk en de ander in Nijeveen) kwam ik op het idee om huisnummers te gaan gebruiken. Omdat kappers doorgaans niet op een industrieterrein zitten en er ook nogal wat kappers zijn die vanuit huis werken en dus het adres op drie hoog in een flat kunnen hebben, leek me deze beroepsgroep het meest variabel qua cijfers. Natuurlijk ga ik hier geen reclame voor ze maken, maar de eerste kapper die me laat raddraaien bivakkeert op nummer 132. In bak 7 levert dat Andy Kim op met 'Rock Me Gently' (1974).

Wie wil er nu niet de eeuwige jeugd bezitten? Andrew Yoakim heeft in ieder geval goed zijn best gedaan om dat te bereiken. Hij liet zijn publiek in 1968 geloven dat hij zestien jaar ervoor was geboren, maar in werkelijkheid zat-ie in 1946 in de zak van Sinterklaas. Opgegroeid in het Canadese Quebec, maar met Libanese 'roots', beperkte hij na 1968 de openbare optredens tot een minimum en leerde een studiograpje om zijn stem 'jonger' te laten klinken. Dat hij het optreden liet schieten was omdat hij probeerde te klinken als een frisse blonde surfjongen en dat vooral zijn wortels hem nogal in de weg zaten. In 1968 maakt hij als Andy Kim zijn debuut, hoewel hij de vijf jaar ervoor onder eigen naam een rij flopsingles heeft afgeleverd. 'How'd We Ever Get This Way' is in 1968 zijn eerste plaat voor het Steed-label en mist in Amerika nipt de top twintig. De opvolger boert beter: 'Baby I Love You'. Intussen heeft Kim samen met Jeff Barry een aantal nummers geschreven voor de tekenfilmserie The Archies. Hoewel 'Baby I Love You' zo'n succes is dat die hem in 1970 een prestigieuze award in Canada oplevert, valt dit in het niets bij het record van de meest verkochte single aller tijden. Dat staat al bijna 43 jaar op naam van 'Sugar Sugar' van The Archies, geschreven door Jeff Barry en Andy Kim. Zijn eigen carriére zakt na 'Baby I Love You' even in, opvolgers als 'So Good Together' (hier nog een nummertje 33) en 'Be My Baby' (het oude Spector-succes) doen relatief weinig in de Verenigde Staten en Canada.

Als de singles zichzelf niet meer automatisch verkopen en de leugen rondom zijn leeftijd is uitgekomen, gaat Kim weer op tournee, vooral in Noord-Amerika. Na een paar jaar van relatieve rust is Kim in 1974 plotsklaps weer in de schijnwerpers. Zijn song 'Rock Me Gently' bereikt de eerste plek in de Billboard Hot Hundred en blijft op twee steken in Engeland. In Nederland geloven we het wel en gaat de plaat indirect de uitverkoopbak in. Nederland had het te druk met Ivan Heylen en Boer Koekoek, daar hebben wel meer artiesten last van gehad. Neem nu dat ongelofelijk leuke verhaal van Ivan Heylen: Die ontzettend hippe jongens van Sparks met hun lakschoentjes en maatpakken zien hem, ruige baard en gammel gitaartje, in de kleedkamer van Toppop en vragen: ,,What are you doing here?". Het antwoord van Heylen is kort: ,,I'm the number one". Er zijn dus wel meerdere platen die daar in 1974 het slachtoffer van zijn geworden en wellicht kunnen we daar ook Andy Kim tot rekenen.

Tussen 1976 en 1980 verdwijnt Yoakim even helemaal van de wereldbol, maar duikt dan plots op als Baron Longfellow, in de jaren negentig ingekort tot Longfellow. Hij heeft een paar bescheiden hits onder die naam en maakt een paar albums. In 1995 treedt hij met ondermeer The Barenaked Ladies op tijdens een festival, negen jaar later haalt de frontman van die groep Kim uit de vergetelheid en schrijft samen met hem het liedje 'I Forgot To Mention'. In Canada is Kim meteen weer terug aan de top en ontvangt zelfs een indie-award voor deze plaat. Vanaf 2006 organiseert hij jaarlijks een show in Toronto, waarbij een keur van artiesten met Kim en zijn band kerstliederen uitvoeren. Zijn meest recente plaat is van 2010, terwijl een iets versnelde versie van 'Rock Me Gently' in een Jeep-reclame heeft gezeten. Omdat die Amerikaanse 'trekkers' hier niet als zoete broodjes gaan, kunnen wij die 'commercial' wel eens gemist hebben?

Onder reacties staat weer de link naar de Soul-x-rated die ik vanochtend heb opgenomen (met de datum van gisteren): Drie ferme stappen vooruit ten opzichte van de laatste paar afleveringen. Twee platenspelers die ik kan scherpstellen en dat geeft veel rust en maakt dat ik qua presentatie dan ook een stuk minder nerveus ben. Ik ben er trots op!

dinsdag 29 mei 2012

tóch geen eendagsvlieg?

Ik heb al een tijdje niet meer aan Raddraaien gedaan. Ik had wel het plan opgevat om dat voortaan te doen met de huisnummers van de kappers uit de Gouden Gids van de regio Zwolle, dan zitten we voor gebeiteld voor de komende vijf jaar! De single van vandaag heeft iets te maken met de Soul-x-rated die ik nog moet maken. Eentje uit een serie platen die gigantisch hadden kunnen zijn in de 'northern scene', als het grote publiek niet massaal naar de winkel was gerend en er een hit van had gemaakt. En hits, die 'mogen' niet in de 'northern', met als gevolg dat sommige plaatjes die wel 'mogen' geen greintje soul hebben of nauwelijks iets met dansmuziek hebben uit te staan. Eentje die gepland staat voor de Soul-x-rated is dan wellicht nog het meeste disco, maar wel ontzettend lekker: 'Jump To The Beat' van Stacy Lattisaw uit 1980. Een zangeres die we hier in Nederlands nauwelijks hebben gekend, dit was haar enige hitje in ons land, maar ik sloeg steil achterover toen ik haar staat van dienst in Amerika bekeek. Dan heb je wel een plekje op Soul-xotica verdiend?

'Going Back To My Roots', heet het liedje van Odyssey dat eveneens in de Soul-x-rated gaat voorkomen. Welke roots? In de speellijst schakel ik daarna over naar de muziek uit de jaren zestig, waar ik fysiek niet mijn wortels heb, maar waar mijn muziekverzameling wel op gebaseerd is. Of is het liedje zélf met de tijdgenoten uit de disco van de vroege jaren tachtig mijn 'roots'? Het is immers wel een tijd waarin ik onderscheid in muziek begin te krijgen. Stacy Lattisaw is toch ergens ontsnapt, want toen ik in 2009 de single kocht, was ik even vergeten hoe het liedje ook alweer ging. Bij de eerste draaibeurt is dat echter alweer snel hersteld. Plots ben ik weer vijf jaar oud, maak op 'moto' de buurt onveilig en zit onderaan de trap te luisteren naar de plaatjes die mijn oudste broer draait. Wellicht ook deze?

Stacy Lattisaw is bijna dertien jaar oud als ze in 1979 haar debuutalbum opneemt met een oude rot: Van McCoy. Het album 'Young And In Love' en de single 'When You're Young And In Love' blijven onopgemerkt, maar met het album 'Let Me Be Your Angel' lukt het beter. 'Dynamite!' en 'Jump To The Beat' zijn in respectievelijk 1979 en 1980 grote hits in Amerika en Engeland. In Europa zullen we na de laatste weinig meer van freule Lattisaw vernemen, maar in Amerika begint het net. Narada Michael Walden is dan net gestopt met drummen bij Mahavishnu Orchestra en wil een nieuwe carriére starten als talentscout, songschrijver en producer. Stacy is één van de eerste artiesten die hij mag begeleiden. Mariah Carey trekt later nog eens een sample uit haar hit 'Attack Of The Name Game' uit 1982, een jaar later verschijnt het album 'Perfect Combination', waarop Lattisaw gekoppeld is aan een andere 'up-and-coming', Johnny Gill. Het album 'I'm Not The Same Girl' is in 1985 haar laatste voor Cotillion en gaat rechtstreeks de uitverkoop bak in.

In 1986 tekent ze bij Motown, Johnny Gill blijft binnen handbereik. Motown is dan echter alweer jaren een zorgenkindje dat hoognodig weer een groot succes nodig heeft, maar daar kan Stacy Lattisaw niet aan bijdragen. De eerste single, 'Nail It To The Wall', brengt Stacy wel terug in de Amerikaanse top drie, maar is geen wereldwijd succes als 'Somebody's Watching Me' van Rockwell, de, voorlopig, laatste reddingsboei voor het Motown-label. 'Where Do We Go From Here' is wederom een duet met Gill en zorgt in 1989 nog voor een kleine opleving in het succes. Lattisaw zit dan tien jaar in de 'business' en heeft zichzelf bewezen als een consistent hitmaker. 'Where Do We Go From Here' is haar grootste hit sinds jaren en toch besluit ze in 1989 met 'pensioen' te gaan. Kleine meisjes worden groot, Stacy is dan inmiddels 23 jaar en wil een gezin starten.

Zo blijft het jaren stil rond haar persoon, platenmaatschappij Rhino brengt in 1998 nog maar bovenstaande compilatie-cd uit, maar dan verschijnt in 2010 het bericht op haar persoonlijke website dat ze bezig zou zijn met een gospel-cd. Omdat ze in 1989 was gestopt uit onvrede met de muziekindustrie, zal ze dit kleinood in eigen beheer uitgeven. Ondanks dat Lattisaw zichzelf niet in de kijker werkte met een exorbitante levensstijl, zou dit zo nog eens het scenario kunnen worden voor Britney Spears?

maandag 28 mei 2012

vlees noch vis

Terwijl duizenden wielrijders vandaag de Elfstedentocht hebben bedwongen, heb ik de tocht in kilometers in twee dagen afgelegd. Gisteren middels een rondje van honderd kilometer. Grolloo was het keerpunt. Daar waren we al eens eerder geweest, ditmaal ook bij de ingang van het Cuby & The Blizzards-museum gestaan, maar volgens de dienstdoende vrijwilliger zou ik als 'freak' gerust een dag kunnen vertoeven in de oude boerderij. Hij was gisteren nog slechts een anderhalf uur open en dat vond ik te kort. Op de weg terug herinnerde ik me iets. Dirk, de zakelijk leider van De Buze, organiseert eens per maand een veganistisch eetcafé in zijn woonplaats Drachten, vandaag mét live-muziek van een Canadese singer-songwriter van wie ik al leuke dingen had gehoord op Youtube. Het weer leek gunstig, een matige noord tot noordwester en de ANWB rekende me voor dat Drachten via de kortste route 55 kilometer was. Vanochtend hakte ik de knoop door en trof voorbereidingen op een rit van ruim 130 kilometer. Natúúrlijk zouden we de heenweg toeristisch fietsen, dat was duidelijk!

De heenreis zou de NAP zijn van Havelte tot Appelscha en daarna 'even oversteken voor de laatste paar kilometers'. Hee, dat laatste staat tussen aanhalingstekens. Ging er iets niet helemaal goed? Ik had verwacht dat het ongeveer vijftien kilometer zou zijn van Appelscha naar Drachten, maar dat bleek maar liefst 26 kilometers kruien tegen een behoorlijke merkbare wind in. De brandende zon maakte het ook al niet eenvoudig. Ik raakte sowieso een beetje laat van huis, het was half één geweest toen ik Nijeveen verliet. Klokslag twee uur zat ik al aan de koffie tussen Wapse en Oude Willem. Geen slechte score! Een uur later passeerde ik Appelscha en stak even aan bij een braderie-annex-vlooienmarkt, waar ik nog drie singles heb gekocht ('Word Girl' van Scritti Politti, 'Going Back To My Roots' van Odyssey en 'Half As Nice' van Amen Corner). Om kwart voor vier leegde ik de laatste koffie op een bankje in Oosterwolde. Wél met een kopje eronder! De maaltijd zou om zes uur stipt worden opgediend, ik heb nog twee uren en twintig kilometer voor de boeg. Maar ook die lastige tegenwind. Om een lang verhaal kort te maken (waar ik doorgaans niet zo van hou, de krant moet immers vol!): Ik arriveerde om kwart voor zes in café Marktzicht in Drachten, de locatie van Het Kermende Biggetje.

Ik ben best te spreken over de kookkunsten van Dirk, ditmaal heeft hij veganistische shoarma klaargemaakt: In dunne reepjes gesneden sojabrokken met shoarmakruiden. Geserveerd met Turks brood en gebakken aardappelen en een hoeveelheid salades en sauzen waarmee je jezelf mocht voorzien. Geen boomhutbewoners of radicale krakers gesignaleerd. Marktzicht wordt door Craig Bjerring omschreven als 'a hole in the wall' en dat is het feitelijk ook. Een knus lokaaltje met heel veel bordjes met teksten. Humor die ik wel kan waarderen. Een bordje op de kassa: 'Deze kassa is gesloten, u wordt verzocht niet meer aan te sluiten in de rij'. 'Geen verkoop aan particulieren', prijkt er boven de bar. Eentje slaat alles en ik kan mijn ogen er niet vanaf houden: 'Sorry, we're open'.

Craig Bjerring is Oldseed, een singer-songwriter uit Canada. Hoewel hij weinig meer thuis is, want de man-met-gitaar reist al tien jaar met zijn liedjes de globe rond. Vandaag had hij een indrukwekkende werkdag. Dit begon op een conventie voor anarchisten in Appelscha. Om de discussie zo hoogwaardig mogelijk te houden, werd er geen alcohol geschonken, dit tot ergernis van Bjerring. Vervolgens trad hij voor duizend mensen op in Groningen. Tot slot dan een optreden in een speldenkop-kroegje met hooguit dertig man. Oldseed begint zijn liedje hoog en fragiel, iets wat in schril contrast staat met zijn ruige uiterlijk en getatoëerde armen, maar dan opeens barst hij los. Even stel ik me Bon Iver voor met een hanekam, maar dat is weinig meer lachwekkend dan de Marshall-speaker op een tafeltje dat een radio blijkt te zijn. Het is mooi om te zien hoe bezield het optreden van Oldseed is. 'Songs from the wood', een vleugje humor, een flink eigenzinnige cover van 'Diane' van Therapy? en een presentatie die je verplicht om te kijken! Na drie kwartier is het welletjes voor Oldseed, het kruipt tegen achten en ik begin mezelf al op te peppen voor de lange terugreis.

Dan blijkt hoe stevig de veganistische maaltijd is geweest, want ik schiet weg op de fiets. In Beetsterzwaag is het even zoeken naar Gorredijk, maar dat dit pal naast Terwispel en Lippenhuizen lag, was ik even vergeten. Zo meende ik ook dat het een onmogelijk eind was van Gorredijk naar Oldeberkoop (blijkt negen kilometer) en idemdito van Oldeberkoop naar Noordwolde (blijkt zes). Ik heb de wind, zoals gepland, in de rug en ben om klokslag elf uur thuis in Nijeveen. Een legendarisch weekend op de fiets, zou ik zo zeggen!

zondag 27 mei 2012

Schijf van 5: SM

Had me nu echt niemand me kunnen vertellen dat gisteravond het Songfestival was? Ik vernam via mijn broer dat wij, Nederlanders, een neef van Kluk-Kluk als afgezant hadden en dat die niet in de finale is gekomen. Als je het mij vraagt, gaat het ons daar al twintig jaar niet meer om, we doen gewoon voor spek en bonen mee! Ik heb nog geen noot van de winnares gehoord of ik heb al gegeten en gedronken. Het lijkt alsof de gothic-boeren het Songfestival hebben ontdekt. Volgend jaar Within Temptation met een drama naar het Songfestival? Ik kan er niks aan doen, maar ik heb het Songfestival altijd al een hoog lederhosen-gehalte gehad hebben, dus komt deze sado-masochistische Schijf precies op tijd! Na een hijgschijf en een zelfbevredigingsschijf weet ik niet zo snel nóg een originele Schijf met betrekking tot sex te bedenken, maar wie weet hebben mijn volgers (m/v) nog 'dirty minds'?

Within Temptation mag dan een Songfestival-favoriet zijn, het is allerminst een favoriet van de hekkensluiters van deze Schijf. De Utrechtse groep heeft er alles aan gedaan om de band van Sharon Den Adel uit 'de business' te krijgen middels hun 'Metal Is Een Mannensport', maar helaas zonder resultaat. Komt nu het moment om de bandnaam te noemen. Héél zachtjes. Niet schrikken! Kutschurft. Té hard!!! Voordeel van deze band is dat ze grindcore maakt en derhalve de teksten niet te verstaan zijn. De titels zijn derhalve representatief voor het gebodene. Omdat ik geen ander liedje over tepelklemmen ben tegengekomen, mogen ze bij hoge uitzondering op vijf: 'Met Je Tieten Tussen Een Bankschroef'. Vreemd dat je dit nóóit hoort op RadioNL?

Dan de serieuze business? Depeche Mode uit de jaren tachtig heeft een overeenkomst met mijn beeld van het Eurovisie Songfestival, ook alweer zwarte leren broeken. Dit nummer werd aangedragen door mijn trouwste volger: Qua titel klopt die helemaal. Dit zijn namelijk de hoofdrolspelers van zo'n kinky spelletje. Of het nummer zélf ook over SM gaat, heb ik uit pure laksheid niet gecontroleerd. Ik vertrouw er gewoon op, want ik vind die oude Depeche Mode eng genoeg voor zulke praktijken. Op vier staat deze week 'Master And Servant' van Depeche Mode.

Een verzamelelpee van The Oblivians, dat was in 2005 het allerlaatste garagerock-album waar onze vriend Sideburner het volle pond voor betaalde. Beslist geen slechte keuze! Dit Amerikaanse trio bestond namelijk uit drie zangers-annex-gitaristen/bassisten/drummers. Ofwel de band deed een soort van stoelendans op het podium en de muzikanten wisselden constant van instrumenten. The Oblivians is een legende in het circuit. Greg Cartwright schreef niet alleen de 'evergreen' 'Bad Man' (vooral bekend als 'Bad Girl' door een hoeveelheid aan meidenbands), maar richtte in 2004 het even leuke Reigning Sound op. 'The Leather' handelt duidelijk over een afstraffing met een zweep en mag op drie.

De eerdergenoemde trouwe volger komt ook regelmatig met een titel van Frank Zappa op de proppen. Natuurlijk, ik had het helemaal over het hoofd gezien en dacht bij SM het eerste aan afstraffingen met zwepen, maar ook het vastketenen is een belangrijk onderdeel van die cultuur. Evenals bij Depeche Mode heb ik me niet in het nummer zelf verdiept, maar de titel was genoeg voor een lachsalvo op de redactie. En dus staat Zappa deze week op twee met 'Penguin In Bondage'.

'The Velvet Underground' was in 1963 een boekwerkje dat de wereld schokkend liet kennismaken met de grillen van het sadomasochisme. Maar niet alleen de bandnaam was geïnspireerd hierdoor, ook de teksten op het debuutalbum 'Velvet Underground & Nico' uit 1967 zijn doorspekt van kinky spelletjes. 'Venus In Furs' is de moeder der SM-liedjes, voor vele luisteraars, schat ik zo, zelfs de kennismaking met het fenomeen. Omdat de hoes met de banaan hier al meerdere malen heeft gestaan, heb ik nu eens gekozen voor een single van Lou Reed, toen deze het moederschip net had verlaten. Het liedje blijft hetzelfde: 'Venus In Furs' van Velvet Underground is de meest Schijfwaardige SM-plaat die ik kan bedenken!

Volgende week gaan we in marstempo door de Schijf van 5. Of het nu een mars is, desnoods de Eurovisie-mars, of het gáát over een mars of er wordt gemarcheerd, als ze het maar in hun... euh... mars hebben, mag het in de Schijf van volgende week. Geen ruimtereizen!

zaterdag 26 mei 2012

okidoki?

Het zal ergens rond deze tijd zijn geweest, maar dan twee jaar geleden. Ook prachtig zomerweer toen, terwijl ik me angstvallig verschool achter gesloten gordijnen. Dat laatste is nu ook het geval, maar dan om mijn kostbare vinylcollectie van de zon te beschermen. Het was het laatste jaar dat ik actief was op het Steenen Forum van de Avro en ik was net gegrepen door het uitzonderlijke talent van de Libanese zangeres Taroub (ook wel Taruub) en zocht één nummer in het bijzonder van haar, maar helaas werd de titel in het Arabisch geschreven, dus daar werd ik niks wijzer uit. Rob, alias Burgundian, was enige maanden ervoor op het forum gekomen en hij heeft me op deze zonovergoten zaterdag geholpen met het zoeken van opnames van Taroub, maar ook, als ik me niet vergis, van de Japanse 'girl group' The Pinky Chicks. Enige weken later lag er een mp3-tje in mijn mailbox, afkomstig van Rob. ,,Ik was bezig met wat oude singles uit de tijd dat ik discjockey was en kwam deze tegen. Ik denk dat je het nummer wel leuk gaat vinden". Dat gebeurde niet in eerste instantie, maar liet het geduldig op me inwerken. Toen brak de periode aan dat ik regelmatig 'uitgedost' op stap ging, vergezeld door een speellijstje dat ik op de telefoon had gemaakt: Eén van de tracks was 'Ain't No Color To Soul' van Okie Duke en toen ben ik het gaan waarderen. Zoektochten naar de single leverden aanvankelijk niks op. Had ik maar geweten dat het een b-kant was?

Hoewel Ebay mijn 'main business' is (ik heb bij Marktplaats al vaker meegemaakt dat er niet wordt gereageerd op biedingen en dat dan opeens het product verwijderd is), kijk ik toch nog wel eens op Marktplaats. Zo kwam ik via een omweg terecht bij Jan Loos, een 'professioneel' platenhandelaar op Marktplaats. Dan stokt mijn adem even: Een single van Okie Duke! 'Chicken Lickin' ken ik niet en ik 'zoom' in op het hoesje om de b-kant te kunnen zien: 'Ain't No Color To Soul'! Meteen besef ik de fouten die ik heb gemaakt. Bij het zoeken zal ik menigmaal 'colour' hebben gedaan en bovendien wist ik niet dat het een b-kant was. Bieden vanaf zes euro. Nou, vooruit maar, ik plaats een tientje en ik mag hem hebben! Donderdag arriveerde Okie Duke, de originele Nederlandse persing op Ovation Records (gedistribueerd door CNR) in het bovenstaande fotohoesje. Nu ik weet dat 'Chicken Lickin' de a-kant is, zie ik dat hij vaker wordt aangeboden en dat ik hem wellicht ook wel onder de zes euro had kunnen krijgen, maar ach...

Zowel 'Chicken Lickin' als 'Ain't No Color To Soul' worden gedomineerd door werkelijk flitsend spel op de Hammond B3, gelardeerd met de 'redneck'-humor van Duke. Het is een 'novelty' en kan met het oog op het succes van 'Bridget The Midget' van Ray Stevens uitgebracht zijn in Nederland. Het Hammond-orgel gromt vervaarlijker dan op enige andere plaat en dat is geen toeval! Okie Duke mag met recht een groot 'innovator' worden genoemd. Hij stond in 1978, zeven jaar na 'Chicken Lickin', aan de wieg van het latere MIDI-systeem. De inmiddels overleden Bill Bear van Keyboard Products in Los Angeles, nam Duke's orgel danig onder handen en realiseerde naar het idee van Duke het instrument, opgebouwd uit een B3 en X77 en tal van nieuwe snufjes die het mogelijk maakte om vijftien verschillende synths aan mekaar te koppelen. Duke kon op een bepaald ogenblik 36 verschillende instrumenten tegelijk bespelen, waarbij hij direct met twee of drie tegelijk bezig was! Terwijl het Duke/Beer-principe in Japan door Roland wordt gekopieerd, gaat Duke met John Damon van Korg in zee. Met zijn eigen opvallende zang, een kruising tussen Ray Charles en Fats Domino, is hij in alle staten van Amerika een attractie in nachtclubs, alleen Palm Springs wil maar niet van de grond komen. De reden ervan is iets waar Duke mee is geboren en waar hij derhalve weinig aan kan doen: Zijn voornaam.

'Okie' herinnert ouderen in Palm Springs aan de invasie van bewoners uit Oklahoma die op de vlucht sloegen voor de stofstormen die hun oogsten hadden doen mislukken. We hebben het dan over de jaren dertig, in de Amerikaanse geschiedenis aangeduid als 'The Dustbowl Era'. Er zit voor Okie Duke niets anders op om maar een podiumnaam aan te nemen, maar ook daarvoor gaat hij diep het verleden in. Rechtstreeks vanuit een vaudeville-grapje ontstaat de naam Farley Parkenfarker. De grapjas vertelde menigeen dat Parkenfarker niet zijn echte naam was. Dat kon het publiek wel begrijpen, maar lag dubbel als Duke verklaarde dat hij 'in het echter' Farkenparkerski heette en hij dus de naam had ingekort. Amerikaanse humor heeft me nog nooit zoveel gedaan en ik denk dat dit wel schetst in welke hoek Duke/Parkenfarker zich bevindt. Tóch gun ik de man niet zijn bericht op Soul-xotica vanwege zijn grappen en grollen, het is dat buitengewoon groovy orgelspel dat de plaat maakt!

Morgen is de dag waar ik al twee jaar naar heb uitgekeken! Jullie Meester mag zich dan laten gelden, liefste onderdanige Volgers en toevallige passanten! Ofwel de sado-masochistische Schijf van 5. Bedacht me een uur geleden nog een leuk reserve-plaatje, want ja, volgens mij was het toch echt een dansje: 'Spank' van Jimmy 'Bo' Horne?

vrijdag 25 mei 2012

wees eens vrijgezel!

De Vinyl-o-theek. Het plan was goedbedoeld, maar ik zag het vanaf het begin al niet echt zitten. Een vrijdagavond in De Buze in Steenwijk waar bezoekers hun vinylplaten kunnen meebrengen, die vervolgens door de deejay gedraaid gaan worden. Qua platenverzamelaars is Steenwijk gewoon te klein, toch trok de eerste avond nog enkele vinylfreaks met tassen vol metal en hardrock. De vorige was al een egotripje geweest, het was de avond voor mijn verjaardag en dus werd dat snel omgebogen tot een half-om-half verjaardagsfuifje. Vanavond had ik wederom een bak northern soul- en funk-singles meegebracht en kon vrijuit gaan, want niemand anders had platen meegebracht. Zo kwam ik met onze zakelijk leider tot de conclusie dat we Vinyl-o-theek beter even kunnen laten rusten en dat dit het opstapje was naar 'Do The 45': De door mij voorgestelde avonden met uitsluitend obscure soul. Geeft ook meteen inspiratie voor een berichtje op Soul-xotica, want The Sharpees hebben we nog niet gehad!

Herbert Reeves en Stacy Johnson kennen elkaar van Little Herbert & The Arabians, een vocale groep die in 1961 twee singles maakt voor het minuscule Teek-label, dat per ongeluk voor beide singles hetzelfde catalogusnummer gebruikt. Een jaar later doen ze mee op een plaat van Little Miss Jessie, die zich laat begeleiden door Benny Sharp & His Band. Omdat de achtergrondzangers een naam nodig hebben, worden deze The Sharpees gedoopt. Naast Sharp en Reeves bestaat het verder uit Vernon Guy en Horise O'Toole. Toch gaat de groep eerst nog drie jaar op slot. Guy ontmoet Johnson en gaan samen bij de Ike & Tina Turner Revue en maken elk ook nog twee solo-singles. In 1965 is de oprichting van de zelfstandige groep The Sharpees een feit en ze tekenen bij One-Der-Ful Records, dat getuige het label op 14 januari 1963 is opgericht. Na 'Do The 45' moet O'Toole afscheid nemen vanwege gezondheidsredenen en wordt opgevolgd door Johnson. De volgende single van The Sharpees heet 'Tired Of Being Lonely' en blijft eveneens in de 'bubbling under' steken. One-Der-Ful slaagt er niet in het hoofd boven water te houden en de platen worden massaal naar Europa verscheept. Als in 1969 The Twisted Wheel in Manchester met 'northern'-avonden begint, zijn 'Do The 45', de b-kant 'Make Up Your Mind' en 'Tired' meteen veel gehoorde plaatjes. Platenmaatschappij President overweegt zelfs de singles opnieuw uit te brengen. De plaatjes krijgen geen notitie in de hitlijsten, maar de populariteit in de 'northern scene' rijst wel. Dat The Sharpees dan nog steeds nieuwe platen maken, ontgaat alleen de hardcore-verzamelaar niet. In de northern soul zijn alleen hun One-Der-Ful-opnames van belang. The Sharpees komt wat ongelukkig tot een halt als Herbert Reeves in 1972 wordt doodgeschoten, hoewel er in 1981 weer een nieuwe formatie met die naam wordt gelanceerd.

Engelse persingen zijn erg geliefd bij ondergetekende. Engelsen onderscheiden namelijk midden van laag, wat maakt dat de plaatjes gewoon meer 'body' hebben. Ik dacht in december dan ook dat ik de vangst van mijn leven had gedaan: De redelijk gezochte demo-persing van 'Do The 45' op de Engelse President uit 1969. Het duurde eerst weken voordat hij binnenkwam en dan is het schrikken! Niet alleen is de plaat in een erbarmelijke staat, de opname klinkt erg ver weg. Niet wat ik verwacht had! En zo begon ik te speuren naar een originele One-Der-Ful uit 1965. Een paar weken geleden werd die gevonden bij rarenorthernsoul. Slechts zes pond voor een puntgave Amerikaanse, die wél stevig klinkt!

Paula heeft het een anderhalf jaar geprobeerd: Een winkeltje met snuisterijen en verzamelaarsspulletjes in plaats van standplaatsen op vlooienmarkten en braderieën. Ondanks de gunstige ligging, tegenover de kringloopwinkel in Meppel, gaan de zaken niet zoals ze had verwacht. Eind 2008 heeft ze een gi-gan-ti-sche partij singles gekocht, heel veel Amerikaanse persingen. Ik ga er graag 'gokken': Of het moet country zijn, of gospel, of northern soul. De helft is inderdaad country, maar voor de rest? Veel garagerock en psychedelica (M.H. Royals, The Rogues en Left Banke), maar ook fijne northern soul als The El Dorados en 'Tired Of Being Lonely'. Die laatste vind ik meteen al ontzettend fijn. Ryan Shaw? Ach gut, weer zo'n omhooggevallen 'wannabe'. Nee, daar heb ik geen interesse in. Ik leer in 2010 'Do The 45' kennen. Het deuntje ken ik, achteraf bezien van deze Ryan Shaw, en de uitvoerenden? Ik durf er gif op in te nemen als dat die groep is die ik ken van 'Tired Of Being Lonely'. En dat klopt! Het duurt evenwel bijna twee jaar voordat ik een exemplaar van 'Do The 45' heb, aanvankelijk is het probleem dat ik niet weet waar ik moet zoeken. Getuige het aanbod op Ebay en bij de verschillende dealers is zo'n single allesbehalve een zeldzaamheid. Het schijnt zelfs zo te zijn dat Amerikanen al exemplaren uit Engeland halen, omdat die daar onvindbaar zouden zijn!

Ik zie net op de pagina van De Buze dat er geen Vinyl-o-theek meer gepland staat voor dit seizoen, wellicht in september of oktober de officiële start van dit fenomeen. Ik heb er zin in!

donderdag 24 mei 2012

kolderveen

Ook altijd dat gemekker over muziek... We wonen inmiddels al twee maanden in het rustieke Nijeveen en dat is in die tijd nauwelijks aan bod gekomen. In mijn stamkroeg in Steenwijk vonden ze het maar niets toen ik ze in december vertelde dat ik in Nijeveen ging wonen. ,,Zo'n dorp, dat is toch niks voor jou", zeiden ze. Hoewel ik natuurlijk geboren en getogen ben op een dorp, was ik de afgelopen tien jaar wel verwend geraakt. In Tuk hadden we wel een buurtsuper, maar daar kwam je alleen als je iets vergeten was of in de week voordat mijn huisbaas Harrie zijn salaris kreeg. Bij de Attent in Tuk kon je namelijk nog op de lat! In Steenwijk was het luilekkerland. Iets meer dan vijf minuten lopen naar de C1000, dus als je net terugkwam en je was iets vergeten, ging je gewoon weer! Wat dat betreft heb ik het in Nijeveen niet slecht getroffen, want het is nu minder dan vijf minuten naar de C1000. Nadeel is dat deze alleen op woensdag, donderdag en vrijdag tot acht uur 's avonds open is en, tja, ik was zo gewend om om half acht nog eens te beslissen over mijn avondeten...

De zaken gaan goed bij de lokale C1000: Ze zijn aan het verbouwen cq uitbreiden! Hierdoor is het soms een puzzel om de ingang te vinden en laatst hadden ze ook de rode brievenbus verplaatst. Hangt er een briefje op de oude plek: Bus staat nu bij oude kapperszaak. Iedereen die dertig jaar in Nijeveen woont, weet waar de oude kapperszaak zat, maar ik moest eerst even vragen. En wat denk je? Staat die pal voor de fietsenzaak! Als ze nou 'bus staat voor fietsenwinkel' hadden opgeschreven, maar nee hoor...

Eigenlijk zit Nijeveen overal tussenin. In de straat waar ik woon is soms de strijd tussen residenten die er al veertig jaar wonen en de 'nieuwkomers' voelbaar. De meesten zijn echter net zo onpersoonlijk als in Steenwijk, ik heb een beetje contact met de directe buren en een paar steken nog wel eens de hand op als ze voorbij rijden. Toch moest ik dinsdag even lachen. Ik observeerde een vrouw die, zo verstond ik, voor de jaarlijkse bijdrage voor de Oranjevereniging kwam. Ze keek me de voegen uit de muren, maar volgens mij werd ik als enige overgeslagen. Bij de overburen belde ze aan en nog eens en nog eens. Toen er nog geen antwoord van de bewoner kwam, drukte ze haar neus tegen de ruit en loerde ze de woonkamer in. En dan weet je, dat je in een dorp woont. Privacy? Kun je dat eten?

En zo hebben we de molen weer eens op de foto. Deze bepaalt de contouren van Nijeveen, want het dorp heeft geen markante kerktoren in het landschap. Ik vroeg me laatst al iets af over de molen en ik heb zojuist de website bekeken en antwoord gekregen: De molen bezit het vrij unieke zelfkruiende en -zwichtende mechanisme. Leg uit? Normaal gesproken moet de kap met de wieken door de molenaar op de wind worden gezet, De Sterrenberg doet dat helemaal zélf. Bovendien, en minder zeldzaam, hoef je bij deze molen geen zeilen op de wieken te leggen, hij bepaalt zelf hoe ver hij de metalen schuiven moet openen. Dit wil ik uiteraard nog wel eens met eigen ogen zien, dus maar eens op een zaterdagmorgen gaan kijken. Kan ik ook meteen zo'n bitterkoekjes-cake proberen.

Het overbruggen van de afstanden naar de grotere plaatsen ervaar ik allerminst als een nadeel. Het heeft wel iets, om even in beweging te moeten komen voordat je bij grotere winkels bent (ik doe ook geregeld boodschappen in Meppel). Wel merk ik dat de sociale controle hier groter is. Nu is het al meer dan een half jaar geleden dat ik mezelf voor het laatst in het openbaar toonde met een rok, in Nijeveen ligt die lat nog net een stukje hoger! Maar... populair worden, kan erg eenvoudig zijn. Als je de moeite hebt genomen om je gras te maaien, is iedereen opeens zó vriendelijk dat het eng wordt!

woensdag 23 mei 2012

ik ben klaar!

Gisteren presenteerde ik hier de 'tune of the week', maar realiseerde me meteen ook dat dit wel eens eenmalig kon zijn. De 'tune' loopt meestal achter ten opzichte van Soul-xotica. Zeker nu met Soul-x-rated en het voornemen dat de vijfde plaat de 'tune' moet zijn, is het belangrijk dat de plaat pas die titel krijgt als ik hem op de deurmat heb liggen. In veel gevallen is de plaat dan al onderwerp geweest van een bericht. Neem nu Frankie Valli, die kwam vandaag binnen. Het zou zomaar eens de 'tune' van volgende week kunnen zijn. Moet ik hem dan net zo lang vasthouden totdat-ie eens 'tune' kan worden? Nee, vandaag had ik geen enkel ander plaatje in gedachten om te behandelen dan deze. Ik ken hem al jaren, maar het was met name vorige week donderdag toen ik terug kwam uit Zwolle. Het gebeurde op die eindeloze Rijksstraatweg door Rouveen en Staphorst, dat ik op een aangename manier werd 'gewekt' door de dames die verklaren dat ik er nu klaar voor ben. Struintocht over Ebay is het gevolg, maar de Engelsen doen nogal duur met deze plaat. Daarna voor de lol even op Marktplaats gekeken en voor vijf euro had ik beet!

Voordat ik verder ga met Frankie Valli: Ik heb vandaag iets geleerd! Robin Gibb met zijn kenmerkende falsetto? Welnee man, dat is Barry! Als ik aan bijvoorbeeld 'Guilty' van Barbra Streisand denk, is het ineens ook erg logisch! Foutje... Verder is de Stanton TT62 deze ochtend gearriveerd. Mooie machine, alleen één nadeel: Hij heeft geen toonarmlift. Ik snap niet hoe je dan de arm moet balanceren. Ben trouwens ook niet zo kapot van het Stanton-element, maar dat zouden later toch Concorde Pro's worden, dus daar moet ik me eerst maar even mee redden.

Deze alinea lijkt een beetje lukraak te zijn geplaatst in dit verhaal, maar als we het over een echte falsetto hebben, dan denken we meteen aan Frankie Valli. Man, wat kan die hoog! met The Four Seasons heeft Valli in de jaren zestig maar liefst 29 Amerikaanse hits. De groep is zo'n succes dat platenmaatschappij Vee-Jay het in 1964 aandurft om een plaat uit te brengen met The Beatles: Een soort van competitie om te zien wie het beste is. Deze plaat, met een hoge novelty-waarde, is inmiddels een duur betaald collector's item. Bij die 29 hits moeten we er eigenlijk nog eentje tellen. Het verhaal gaat dat Bob Dylan al tijden had gehoopt dat The Supremes eens een liedje van hem zou opnemen, toen hij plots 'Don't Think Twice It's Alright' op de radio hoorde. De hoge stemmetjes kwamen echter niet van The Supremes, maar van de jongens van The Four Seasons die zich tijdelijk The Wonder Who hadden gedoopt. In 1966 wordt dan toch een begin gemaakt om Frankie Valli als solo-artiest te slijten. Dit doet hij echter wel onder de deskundige begeleiding van de heren Crewe en Gaudio. Eén van de eerste pogingen strandt in het niets, maar zal toon-voor-toon gekopieerd worden door The Walker Brothers. Het nummer in kwestie is 'The Sun Ain't Gonna Shine Anymore'. Ook 'You're Ready Now' is nog niet klaar voor de hitparade en dan komt 'Can't Take My Eyes Off You'. Behalve dat het een tweede plaats in Amerika haalt, is dit uitgegroeid tot een evergreen die generatie na generatie meegaat.

Door toedoen van The Twisted Wheel in Manchester wordt 'You're Ready Now' eind 1970 onverwacht een hele grote Engelse hit. Valli en The Four Seasons hebben dan een punt gezet achter de jaren zestig en hun oude platencontract overboord gegooid. De groep tekent bij Motown, een periode die aanvankelijk niet heel succesvol is. Eén van de nummers uit die periode, 'The Night', zal in 1975 nog een herwaardering krijgen. Valli's gehoor begint halverwege de jaren zeventig op te spelen en dit bemoeilijkt hem vooral in de harmoniezang bij The Four Seasons. Hij wordt in het laatst ondersteund door twee extra zangers, die langzamerhand zijn rol overnemen. Valli heeft solo ook nog de nodige successen in deze tijd, met 'Swearin' To God' omarmt hij zelfs de nieuwe disco-rage. In 1976 krijgt hij dan toch nog een 'credit' op de single 'December 1963', in Nederland in 1988 opnieuw uitgegeven als Frankie Valli & The Four Seasons, maar dat is wat al teveel eer! In werkelijkheid horen we Valli alleen in de twee 'bruggen' en op de achtergrond in het refrein, maar dan niet eens in de rol van falsetto!

Op een ene of andere manier zijn we deze week nooit ver weg van de Bee Gees, Valli heeft in 1978 nog een enorm succes met de titeltrack van 'Grease'. De laatste opname van Valli tot nu toe is een duet met de countryzangeres Juice Newton uit 2010. Als acteur is Valli een aantal malen te gast in The Sopranos als een maffiosi. Trouw aan zijn 'roots' heeft Valli in de jaren tachtig en negentig verdienstelijk werk geleverd voor stichtingen van Amerikaanse Italianen.

'You're Ready Now' heeft alles wat een goede 'northern'-single moet hebben: Stevig tempo, catchy en van origine geen hit geweest. Hoewel de prijzen nog niet in de buurt komen van de twee duurste Britse Top 10-singles ('Arnold Layne' en 'See Emily Play' van Pink Floyd), zijn de bedragen toch redelijk absurd. Ik troost me dan erg gelukkig met deze Belgische persing in nagenoeg nieuwstaat voor slechts vijf euro.

dinsdag 22 mei 2012

tjoen of de wiek?

De familieband is geschapen. Vandaag verklaarde ik in Soul-x-rated, de podcast (de link staat onder 'reacties'), dat Soul-x-rated eigenlijk Soul-xotica in radiovorm was. En dat voelde vandaag precies zo aan. Als northern-soul-x heb ik een pagina op Facebook waar ik wekelijks een 'tune of the week' presenteer en sinds vorige week zit die eveneens in Soul-x-rated. Vandaag besteden we ook hier aandacht aan de 'tune of the week' en daarmee is het balletje rond. Of, beter gezegd, het driehoekje rond! Wie overigens de 'tune of the week' op Facebook aanklikt, krijgt 'Never Love A Robin' van Barbara & Brenda. Een titel die nogal wrang overkomt na het bericht van gisteren, toch was ik het al twee weken van plan. De échte 'tune' is niet verkrijgbaar op Youtube, waardoor deze aankoop een hele wilde gok werd. Eentje die goed is uitgepakt. Hoewel ik in de podcast nog de voorkeur geef aan 'One More Chance', speelt 'That's Why I Love You' al de hele dag in mijn hoofd. Dat is geen straf!

Dan zal ik nu eerst een misverstand uit de wereld helpen, iets wat ik al heb genoemd in Soul-x-rated 'dat ik nog moest opzoeken'. De Barbara van Barbara & Brenda heet Gaskins van achteren. We mogen haar niet verwarren met Barbara Gaskin die in 1981 hits had met Dave Stewart. Gaskin is voormalig zangeres van Spyrogyra en hoort helemaal niet thuis in dit verhaal. Toch zijn er ook onduidelijkheden omtrent de naam van Barbara Gaskins. De sites die ik heb geraadpleegd, spreken allemaal vanaf het vroegste begin van Ecstasy, Passion & Pain van Barbara Roy, terwijl bijvoorbeeld 'Ask Me' Gaskins als songschrijver vermeldt. Volgens Soulful Kinda Music zou Gaskins pas de naam Roy in de begin jaren tachtig gaan gebruiken, maar daar is veel onduidelijkheid over. Roy is overigens de voornaam van haar vader.

Ze vormt in 1965 een duo met haar nicht Brenda Gaskins. Het tweetal krijgt een contract bij het kleine Heidi-label uit New York, dat in Atco echter een goede distributeur kent. 'Never Love A Robin', volgens Soulful Kinda Music een b-kant, stamt uit 1967 en is wellicht één van de allerleukste liedjes in de northern soul. Het begint heel onheilspellend en dramatisch, maar slaat al snel over naar een Motown-achtig stampertje. In de begintijd heeft het meer weg van late doowop, maar het zijn vooral de stemmen van de Gaskins die elkaar zo complimenteren. Een magisch duo, zou ik bijna willen zeggen. Omdat ik van ieder nummer dat ik via Youtube van hen hoorde goede luim kreeg, durfde ik voor zeven pond de gok wel aan. Het resultaat is een 'double sider' van mid-tempo rhythm & blues-krakers. Zoals ik al schreef in de inleiding, lijkt het met 'That's Why I Love You' nu ook helemaal goed te komen!

In 1968 stokt de 'output' van de dames. Wat Barbara tot 1972 doet, weten we niet. Wél dat Brenda uit de muziekbusiness stapt om een gezinnetje te vormen. In 1972 richt Barbara Ecstasy, Passion & Pain op. Ik kreeg in januari 'Ask Me' cadeau bij een bestelling bij rarenorthernsoul.com. Eigenlijk twee. We mogen gegeven paarden niet in de bek kijken, maar 'Papa Oom Mow Mow' van The Sharonettes had niet gehoeven. 'Ask Me' heeft razendsnel een plek in de Blauwe Bak veroverd. Dát drumloopje, in 1974 ongehoord, zou pas jaren later opnieuw worden gebruikt in de 'Hi-NRG'. Ergens heeft het het gevoel van 'Always There' van Incognito (1991) en wat blijkt...? Jocelyn Brown mag tante zeggen tegen Barbara Gaskins! Dat is voorlopig de laatste familieband in dit bericht.

Omdat het podcasten zo lekker gaat, ik nét over de helft van mijn maandelijks verbruik zit en omdat morgen de nieuwe draaitafel wordt bezorgd, zal vandaag of morgen nog een extra podcast verschijnen. Ik denk enerzijds aan 'live' raddraaien, maar ook niet onwaarschijnlijk dat het, evenals vorige week donderdag, een 'ram- en beukshow' gaat worden. We zullen zien...

maandag 21 mei 2012

rust in vrede: Robin Gibb (62)

Geen aflevering van Raddraaien vandaag, deze schitterende maandag begon immers met het wrange nieuws dat Robin Gibb ons is ontvallen. Robin vocht al tijden tegen een zeer agressieve vorm van kanker, maar de doctoren lieten, precies een maand geleden, 'statements' los waarin ze hun verbazing uitspraken hoe goed Robin reageerde op de intensieve chemo-therapieën. Robin is 62 jaar oud geworden. De laatste keer dat hij in de studio was, was in januari met zijn zoon Robin John. Ik kan niet anders dan vandaag even stilstaan bij dit verlies, The Bee Gees vormden samen met The Moody Blues de basis van de platenverzameling, die tegenwoordig centraal staat in Soul-xotica. En had ik al eens het verhaal van The Bee Gees verteld? Volgens mij niet, dus daar gaan we na twee jaar snel eens verandering in brengen. Hoewel de oudere broers en zus de Bee Gees al vroeg tot de oren van de kleine Gerrit brachten, is mijn échte kennismaking in 1989 geweest met de onvolprezen Bee Gees-biografie uit 1979.

Bee Gees... B.G.... Barry Gibb... Brothers Gibb... Eén van de grootste misverstanden in de popmuziek: De initialen B.G. hebben niks met de gebroeders Gibb te maken, maar met de 'ontdekkers' van de groep: Bill Goode en Bill Gates. Ze zingen dan al 'live' in het Australische Brisbane. De oorsprong van de Gibbs ligt echter in Manchester, waar de gebroeders in 1961 in een lokale bioscoop zullen 'playbacken'. De medewerker van de bioscoop laat echter de 78-toerenplaat, geleend van oudere zus Lesley, vallen en in plaats daarvan zingen ze maar een stukje acapella. Dat konden ze al op vroege leeftijd, eigenlijk is het hun grootmoeder die voor het eerst het talent opmerkt van de broers. De ouders zagen het 'samen muziek maken' meer als kinderspel, maar oma zat geboeid te luisteren naar Barry, Robin en Maurice. Dan verhuist het gezin naar Australië en gaan de zaken hard. In 1963 hebben ze hun eerste Australische hit en dat gaat zo door tot 1966. Veel Australische artiesten proberen dan hun geluk in Engeland en de gebroeders Gibb volgen dat voorbeeld. 'Spicks And Specks' heeft evenwel nog te lijden onder een concurrerende versie van de O'Hara Playboys en doet derhalve niet veel in Engeland, maar vanaf 'New York Mining Disaster 1941' is het hek van de dam. Alles wat ze uitbrengen is goed voor goud en ook andere artiesten plukken naar hartelust uit het rijke oeuvre van de broers. Begin 1969 is er een kentering. Vince Melouney en Colin Petersen zijn met hun meegekomen vanuit Australië, maar dan heeft Engeland besloten de visum-aanvraag van Melouney niet te honoreren en dus wordt deze verplicht zijn koffers te pakken. Een paar maanden later hebben The Bee Gees de laatste hand gelegd aan een splinternieuwe compositie, als Robin hem plots van tafel grist en de studio uit rent. De keurige familiegroep en drugsmisbruik lijken twee uitersten, toch is Robin al een tijdje speed aan het gebruiken. Tot grote frustratie van Barry en Maurice verschijnt daags later hun compositie, 'Saved By The Bell', als eerste solo-single voor Robin Gibb.

Barry, Maurice en Colin laten zich niet uit het veld slaan door dit onverwachte succes van Robin en wisselen hem af op de hoogste plaats van de hitparade met 'Don't Forget To Remember'. Als het er dan toch echt op gaat lijken dat Robin niet meer terugkeert naar The Bee Gees, gaan ook Barry en Maurice solo. Petersen neemt afscheid van de groep en blijft tot 1974 in Engeland, nadat hij een rechtzaak tegen de Gibbs heeft verloren. Nadat Robin is afgekickt van de drugs en alledrie carriéres op een dood spoor zijn beland, brengt hun mentor Robert Stigwood de groep eind 1970 weer bijeen. Vanaf 'Lonely Days' is het alsof ze nooit weg zijn geweest, althans voor de eerste drie jaar. In 1973 zakt het succes even tijdelijk in, maar met de komst van de disco doet het trio weer volop mee! De Bee Gees staan aan de wieg van een nieuwe stroom muziekfilms: 'Saturday Night Fever', 'Grease' en 'Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band'. Uit de laatste heeft Robin nog een Amerikaanse solo-hit met 'Oh! Darling'. Na 1979 is Bee Gees zo'n instituut geworden dat het niet continu hoeft te touren of platen hoeft op te nemen. De platen die ze uitbrengen, worden moeiteloos goud en dus kunnen ze wat achterover leunen. Na het album 'Living Eyes' uit 1981, schrijven de broers muziek voor de film 'Staying Alive' en dan is Robin de eerste die het ervan neemt. In 1983 verschijnt zijn solo-album 'How Old Are You'. 'Juliet' is in Nederland nog een grote hit, voor de rest is hij enorm populair in Duitsland, waar singles als 'How Old Are You', 'Boys Do Fall In Love', 'Secret Agent' en 'Like A Fool' redelijke successen zijn. Ook Barry neemt in 1984 een solo-album op. De broers zijn echter bijtijds weer terug op het oude nest en brengen ons in 1987 'ESP'. Op de hitparade zien we ze terug met 'You Win Again'.

In 2001 verschijnt 'This Is Where I Came In', het laatste album van de Bee Gees. Op 12 januari 2003 bereikt het bericht dat Robin's tweelingbroer Maurice is overleden. Dat schetst feitelijk het einde van de Bee Gees. Hun jongere broer Andy was al in 1988 overleden, net op het moment dat Barry, Robin en Maurice van plan waren om Andy als vierde Bee Gee aan te stellen. Ik was even benieuwd naar het lot van Lesley, de oudere zus, die zelfs korte tijd het podium deelde met haar broers toen Robin solo was gegaan. Ja! Ze is nog in leven. Ik kom terecht op een hartverwarmende pagina met familienieuwtjes van de Gibbs. Nog niet bijgewerkt, want de laatste aanvulling zijn de positieve 'statements' van de behandelende artsen van Robin. Getekend op 21 april 2012. Verder verneem ik dat de jongste zoon van Barry Gibb in het huwelijksbootje is getreden en dat Yvonne, de weduwe van Maurice, vorig jaar maar liefst twee kleinkinderen erbij heeft gekregen. Ook een foto uit januari van Robin met diens' zoon Robin John. Ze hebben dan net een liedje opgenomen: 'Don't Cry Alone'. Ondanks zijn slechte gewoontes van vroeger, was Robin al langere tijd veganist en geheelonthouder. Dat sex niet onder dat laatste valt, blijkt wel uit het feit dat in 2008 zijn jongste dochter werd geboren, uit een privé-relatie met een huishoudster.

Ik was al van plan om Donna Summer even te gedenken in de Soul-x-rated van morgen, wellicht nu ook een beetje aandacht voor Robin. De speellijst was nagenoeg al klaar...

zondag 20 mei 2012

Schijf van 5: magie erin?

Het was in meerdere opzichten een magische dag. Natuurlijk allereerst het fraaie zomerweer! Ik ben vanochtend om tien uur vertrokken en was om zeven uur terug van een lekkere lange fietstocht. Het grootste gedeelte van de tocht had ik al eens in 2010 gefietst, toen was het ook benauwd en werden zware buien voorspeld. De regen kwam toen onverwacht vroeg, maar onweer bleef uit. Vandaag is het droog gebleven, hoewel nu richting Meppel een onophoudelijke weerlicht aan de hemel is, maar niks geen gebulder of iets in die trant. Die bui zou ons nog wel eens uit de slaap kunnen houden als die Nijeveen bereikt. Ik zou ook nog een film van Fellini bekijken, 'Otto E Mezzo' van ruim twee uren, maar durf dat niet aan met de koptelefoon op en zo'n bui op komst. Magisch, in de zin van bizar, was een ontdekking die ik in het dorp Geeuwenbrug deed. Ik kwam daar op 20092009 ook langs en heb sindsdien altijd verklaard dat de hersenschudding 'het lot' was. Ontdekte ik vanmiddag dat de straat in Geeuwenbrug waar ik in 2009 heb gefietst, een uurtje vóór de val, Het Lot heet...

Ik had die zondag in 2009 beter met de bus kunnen gaan, maar who had gedacht hoe die dag zou aflopen? Het is wel een mooi opzetje naar de nummer vijf van vandaag. The Who stond afgelopen week nog op deze pagina met 'You Better You bet' als raddraaier, vandaag zijn ze de hekkensluiter in de Schijf van 5 met 'Magic Bus' uit 1968. Hoewel Pete Townshend en zijn groep een flinke progressie had doorgemaakt sinds het prille begin in 1964, was 'Magic Bus' een charmant stapje terug met zijn onvervalste Bo Diddley-ritme. Omdat het niet een van de allersterkte nummers van The Who is, zet ik 'Magic Bus' vandaag op vijf!

Er zijn drie hitmakers geweest met de naam Holland. De eerste, van 'Hans Brinker Symphony', was feitelijk een samenraapsel van muzikanten uit de Polydor-stal. Nadat Nederland Europees kampioen voetbal was geworden, maakten we kennis met de derde Holland van 'Aanvallen!'. Die middelste Holland was voor mij tot een paar maanden geleden een grote onbekende. Ik vermoedde een Ferrari/George Baker-achtig zultgroepje, maar niks blijkt minder waar! 'Magic Mary' is een zeer hoogstaand Nederpop-nummer, mijlenver verwijderd van Volendam en andere degradatie. Na een korte pauze (ondermeer een rokertje) kan ik mededelen Nijeveen zonet behoorlijk veel vocht heeft ontvangen in korte tijd en het lijkt alsof het onweer nu alweer verdreven is. Komt mooi uit, want Holland is nog zo'n recente ontdekking dat ik nog weinig weet van de groep. Ze staan evenwel op vier in deze Schijf met 'Magic Mary' uit 1975.

Ik had nog even getwijfeld bij Steppenwolf, maar die zijn in januari nog langs geweest, dus geen 'Magic Carpet Ride' vandaag. Wel kies ik voor The Lovin' Spoonful. 'Do You Believe In Magic', vroegen ze in 1965 aan het platenkopend publiek. Die beantwoordde het met een fikse hit in Amerika. The Lovin' Spoonful had magie, dus zij konden het weten. Ieder liedje dat ze in de daaropvolgende twee jaar uitbrachten, werd geheid een hit! Toch was het concept snel bekend en liep de groep in 1968 op zijn laatste benen. 'Do You Believe In Magic' mag vandaag op drie in deze Schijf.

20 Years Ago Today is van de baan, maar herleeft toch wonderwel in de top drie van deze Schijf van 5: Lovin' Spoonful was vorig jaar met 'Do You Believe In Magic' één van de eerste kandidaten in deze rubriek (nr. 285), de nummer twee stond hier ook nog recent. 'She Sold Me Magic' van Lou Christie kocht ik namelijk op 4 mei 1992 en was mijn nummertje 700. Een plaat waarvan ik waarschijnlijk nooit genoeg kan krijgen, daarom mag die op twee.

Als ik zie hoe enthousiast het Raddraaien wordt gevolgd, tegenover die ene lezer die nog 20 YAT aanklikte, dan valt het afscheid niet zwaar. Ik zou afronden met de droompartij, maar heb dat ook maar geschrapt! De nummer 1 van deze Schijf zat in dezelfde droompartij, dus toch nog een beetje een goedmakertje. Nadat Jimi Hendrix in 1969 zijn Experience had ontbonden, voegde Noel Redding zich al snel bij een groepje vrienden en begon een tweede leven als Fat Mattress. Verder dan één hit zijn ze nooit gekomen, maar het is wel een alleraardigste. Sterker nog: Het is de beste 'magische' plaat die ik me heb kunnen bedenken, 'Magic Forest' uit 1969 prijkt dus terecht bovenaan in deze Schijf van 5.

Volgende week doen we de SM-schijf, ik heb inmiddels genoeg kandidaten verzameld daarvoor. Wie levert me tot slot een cijfer tussen 0 en 151 voor de raddraaier van morgen?

zaterdag 19 mei 2012

raddraaien: Fiction Factory

Ik ben geboren in 1975. Rekent u even mee? Dan zijn de jaren tachtig in zekere zin mijn jeugdjaren geweest. Ik had het geluk van oudere broers en een zus dat ik muzikaal nog iets van de jaren zeventig heb mee gekregen, maar bij jaren tachtig-muziek moest ik alleen maar fijne herinneringen hebben. Laat dit nu niet het geval zijn. Ik heb de jaren tachtig lange tijd verafschuwd, dat is pas in 2003 goed gekomen. Tóch waren er een paar liedjes uit dat decennium waarmee ik al snel een verbond had gesloten. Neem nu de Raddraaier van vandaag: 'Feels Like Heaven' van Fiction Factory. De 150e single in bak 7? Nee, het is de eerste in die bak, maar dat komt omdat er maar 149 singles in staan en ik dus weer van voor af aan ben begonnen met tellen. Hiermee eindigt ook weer dit rondje cijfers, dus wie één of meerdere cijfers wil noemen voor de volgende bakken, wees welkom!

Zoals ik al had verwacht, heb ik bij de voorbereiding van dit bericht alweer het een en het ander geleerd. Hoewel 'Feels Like Heaven' al een jarenlange favoriet is, was de band tot vanavond een 'blanco' voor mij. Wel wist ik dat ze buiten de genoemde single om weinig meer hebben gepresteerd. Als Fiction Factory, want je mag de leden geen luiheid betichten. Als Rude Boys, later ingekort tot RB's, is de groep in 1980-82 mogelijk de hardst werkende band in Schotland. Vanuit thuishaven Perth spelen ze hun skinhead-ska in alle hoeken en gaten. Dan hebben Kevin Patterson en Eddie Jordan het helemaal gehad met de optredens en willen een puur studio-ding oprichten waarbij ze nog steeds hun eigen songs kunnen schrijven. Nog zonder dat uitgewerkt te hebben, schrijft het duo in 1982 in een halve dag 'Feels Like Heaven'. Aanvankelijk willen ze andere, goed-uitziende, zangers op de bühne hebben, maar platenmaatschappij CBS verlangt toch een echte band uit de muzikanten zelf. Gitarist Chic Medley, ook meegekomen vanuit RB's, maakt een lijst met potentiële bandnamen, waaruit ze Fiction Factory kiezen. Enerzijds vanwege de fraaie tegenstelling, anderzijds als een steek onder water naar de grote platenmaatschappijen.

Bassist Graham McGregor en drummer Mike Ogletree komen de band versterken, zodat ze weer 'live' kunnen optreden. Ogletree heeft dan reeds bij Simple Minds gespeeld. 'Feels Like Heaven' is de enige hit van de groep. In Engeland, Duitsland en Zwitserland gaat het synthipop-liedje moeiteloos de top tien in, in ons land blijft die op twaalf steken. Ze maken twee albums en na de laatste in 1987 zwaait de groep af. Alleen Chic Medley blijft in de muziek en werkt samen met het wereldmuziek-project Mouth Music. In 2011 komt de originele bezetting, minus Ogletree, weer bijeen voor een festival. De laatste is overigens maar een tijdje drummer geweest bij Simple Minds, in 1982 regende het personeelswisselingen voor dat instrument in de, later, erg succesvolle groep.

En dan is het verhaal van Fiction Factory eigenlijk wel verteld. De volgende keer wat langer...

vrijdag 18 mei 2012

raddraaien: Love Unlimited

Ik bekeek vanmiddag nog eens het lijstje voor het raddraaien en toen viel me op dat de jaren tachtig in het begin van de serie even overheersen, waarna er maar liefst twintig bakken met jaren zestig en zeventig komen. Dat is op zichzelf niet zo vreemd, want die jaren hebben de overhand in mijn verzameling en het is evenmin verbazingwekkend dat de groep van vandaag en die van eergisteren in het voorgaande decennium al succes hadden geboekt. Woensdag hadden we de laatste Top 40-hit voor The Who, vandaag de zwanenzang van Love Unlimited. Ik kocht 'I'm So Glad That I'm A Woman' eind 1993. Mijn oudste broer was toen net weer voor een anderhalve week met vakantie in Nederland en toen hij mijn recente aanwinst bekeek, zei hij dat die bij hem ontbrak. Dat verbaasde me wel, want Henk zat in de jaren tachtig ook flink in de disco en gepolijste soul. Ik deed twee weken geleden een oproep aan mijn vrienden op Facebook om cijfers te noemen voor het raddraaien en mijn andere broer kwam met nummer 39. Dat levert vandaag, zoals gezegd, 'I'm So Glad That I'm A Woman' van Love Unlimited op.

Barry White deed zijn eerste vingeroefeningen in 1966-67. Rond dezelfde periode nam hij weliswaar zijn eerste soloplaat op, maar kon tegelijk aan de slag bij het Mustang-label van arrangeur/orkestleider Bob Keene. De eerste artiest die volledig 'under influence' van het duo kwam te staan, was Felice Taylor. White schreef en produceerde 'I'm Under The Influence Of Love', 'It May Be Winter Outside' en 'I Feel Love Comin' On' voor haar totdat Taylor de oversteek maakte naar Engeland. Daar was 'I Feel Love Comin' On' plots een hele grote hit geworden, terwijl die in Amerika was geflopt. Ze zou haar carriére voortzetten met de jongens van The Equals, maar die samenwerking was geen lang leven beschoren. In de begin jaren zeventig zwaaide ze de showbiz vaarwel.

Wat nu precies de familieband was, kan ik op een of andere manier niet terug vinden. Diane Taylor is ofwel haar zusje of haar nicht. Diane is in 1969 betrokken bij de oprichting van Love Unlimited, het achtergrondkoor voor Barry White. Met Glodean James zal de man met de lichte naam en de koffiebruine stem weldra in het huwelijksbootje stappen, de derde is Linda James. In 1971 mag het trio dan een eigen plaatje opnemen, hoewel er weinig 'eigen' aan is, want White schrijft niet alleen de miniatuur-musical 'Walkin' In The Rain With The One I Love', hij speelt zelf ook nog een rol in het verhaaltje. Hoewel de plaat weken bovenaan in de gespecialiseerde soul en rhythm & blues-lijsten staat, komt die zowel in Engeland als Amerika en Nederland niet verder dan nummer 14 in de reguliere 'charts'. Tussen de latere singles bevinden zich ook nieuwe opnames van de oude Felice Taylor-hits 'Under The Influence Of Love' en 'It May Be Winter Outside'.

In 1973 breidt Barry White zijn imperium verder uit met de oprichting van Love Unlimited Orchestra. Het regent 'releases', van Barry White solo (al dan niet begeleid door Love Unlimited en/of Orchestra), maar ook van beide projecten afzonderlijk. In 1975 staat Love Unlimited een week op 1 in de rhythm & blues-charts van Billboard met 'I Belong To You', een plaat die buiten Amerika weinig doet. Daarna nemen de hits snel af en wordt de groep minder productief met eigen materiaal, maar hebben het nog steeds razenddruk met opnames en concertreeksen van hun mentor. Tenslotte horen we hier in Nederland in 1981 nog even iets van Love Unlimited, als 'I'm So Glad That I'm A Woman' zowaar hun grootste hit wordt. Een nummer waarvan ik altijd een gelukzalig gevoel van krijg, hoewel het me anderzijds veel te glad en gelikt is. Love Unlimted boert nog vier jaar door, maar als Diane Taylor komt te overlijden is het afgelopen met de formatie.

De volgende raddraaier is wederom uit de jaren tachtig, waarna we voor een paar weken afscheid nemen van het decennium in deze serie. Dan een eendagsvlieg uit 1985 die ik erg kan waarderen, maar waar ik he-le-maal niks van weet. Tijd om huiswerk te doen en wellicht nog leuke dingen te ontdekken?

grrlpower!

Omdat het gisteren feest was in huize Louwsma is het vandaag dubbel feest voor jullie! Nadat ik gistermiddag een 'Soul-Extrated' had gepubliceerd en ik aanvankelijk van plan was geweest om tegen de avond naar Steenwijk te gaan, las ik op Facebook dat DJ Itchy achter de draaitafels stond in De Singel in Zwolle. Nadat de ANWB voor me had uitgerekend dat het precies dertig kilometer was vanuit Nijeveen, ging het ontzettend snel. Ik ben om half tien van huis gegaan en was vanochtend om half vijf thuis. Een paar leuke plaatjes gehoord en, vooral, geen scheve gezichten! En dat kan ik gebruiken, nu ik 'Soul-x-rated' heb ingezet om mezelf weer in De Singel te krijgen! Maar goed, gaan we zo'n uitstapje vaker doen? Nou... Op zichzelf is dertig kilometer best te doen, maar binnendoor betekent de Oude Rijksweg van Staphorst via Rouveen naar Lichtmis en dat is een martelbaan! Voorlopig ben ik weer even genezen, misschien nog eens overdag en dan de heenweg via Hasselt...

Dan werd het nu de hoogste tijd voor The Gypsies, nu ook Barbara & Brenda zijn gearriveerd. Dat wordt naar alle waarschijnlijkheid de 'tune-of-the-week', dus daarover later meer. Als illustratie heb ik gekozen voor de bootleg, dezelfde als die ik vorige week heb gekocht. Sommige bootlegs zijn nauwelijks te onderscheiden van een origineel, bij deze is het erg duidelijk: Op het origineel is de lucht boven het oude stadje geel in plaats van paars. O ja, er is ook nog eentje op een wit label. Dat moet een originele demo lijken, maar ook die schijnt uit de jaren zeventig te zijn... Ondanks het feit dat dit dus naslag is, zijn de plaatjes behoorlijk populair! Bij een vorige veiling werd ik ongeveer twintig pond overboden, vorige week was het opvallend rustig en won ik de veiling op mijn boerenfluitjes.

'Soul-x fans. Ze bestaan ongetwijfeld!', flap ik eruit tijdens de 'Soul-extrated'-podcast (ik plaats het linkje in 'reacties'). Die 'hardcore fans' zullen ook weten dat ik al jaren bezeten ben van The Flirtations, het Amerikaanse trio dat in 1968 Engeland onveilig maakte met de hits 'Someone Out There' en 'Nothing But A Heartache'. Ik wist al een paar jaar dat de groep nog een voorgeschiedenis had en leerde 'Stronger Than Her Love' kennen, maar het gebied van The Gypsies was me tot januari onbekend. Toen leerde ik 'It's A Woman's World' kennen, de derde van vier singles die The Gypsies hebben opgenomen voor het Old Town-label. Lestine Johnson vertrekt na de tweede single en werd opgevolgd door Viola Billups. Verder bestaat de groep uit de zussen Betty, Ernestine en Shirley Pearce. Hoewel de, redelijk bekende, rhythm & blues-zanger J.J. Jackson zich een paar maal heeft bemoeid met de carriére van de zigeunerinnen, zet het niet de zoden aan de dijk die ze zo graag wilden zien. Wikipedia is niet zaligmakend, dat heb ik al vaker geschreven. De Engelse pagina van The Flirtations noemt vier singles voor The Gypsies, maar er is nog een vijfde: 'Look For The One Who Loves You' op het Caprice-label. Dan wordt de naam veranderd in The Flirtations en is Jackson wederom van de partij als 'Change My Darkness Into Light' wordt opgenomen voor Josie. Een uitstekend swingend stukje Motown-soul, dat wederom over het hoofd wordt gezien door deejays. De meisjes krijgen desondanks aspiraties en daarin kan Betty Pierce zich niet vinden, die zich terugtrekt om haar te werpen op haar gezinsleven. Zo verschijnt in 1967 'Stronger Than Her Love' op Festival Records, opnieuw een grandioze flop. Naar het schijnt, doen ze in vroeg 1968 mee aan een soort talentenjacht waarbij de deelnemers op gelijkenis met The Supremes worden getoetst. The Flirtations winnen met glans, maar boeken kort daarop een enkele reis naar Londen.

Het platencontract is snel binnen en de groep wordt gekoppeld aan arrangeur Johnny Harris en producer Arthur Bickerton, die het liefste met 'Wayne' wordt aangesproken. Ook songschrijver Tony Waddington komt in beeld, het duo Bickerton-Waddington zal in de jaren zeventig achtr het succes van The Rubettes zitten. The Flirtations is een mooie oefening voor het duo, het laat de groep een aantal uitstekende platen opnemen, alleen lukt het in Engeland nét niet. 'Someone Out There' uit de zomer van 1968 bereikte de tweede plek in de Engelse 'bubbling under' en 'Nothing But A Heartache' komt één plaatsje tekort om in de Britse Top 50 te belanden. In Nederland is The Flirtations het meest populair: 'Someone Out There' bereikt hier nummer 25 en 'Heartache' 33. In Engeland zal het evenwel nog helemaal goed komen met The Flirtations. Als in 1983 de single Top 50 wordt uitgebreid tot een top 100 staat in 1989 de single 'Earthquake' een weekje op 99. In de nieuwe eeuw gebruikt Kentucky Fried Chicken 'Nothing But A Heartache' in een reclame en bezorgt de plaat alsnog een plekje in de Engelse hitparade. De dames zijn inmiddels ver in de zestig, maar treden nog regelmatig op.

'It's A Woman's World' is een lekker feestje op het vinyl. Beide kanten van de single zijn te beluisteren in de laatste (of eerste) twee podcasts. Volgens mij gaat het spammen me goed af? Natúúrlijk weet ik dat de Internationale Vrouwendag ergens in maart is, toch roep ik hem vandaag uit op Soul-xotica. Vanavond gaan we namelijk raddraaien met een niet minder geëmancipeerd nummer!

woensdag 16 mei 2012

wie raddraaien?

Ik heb altijd al de term 'nakomer' gehekeld en in ons gezin was daar ook geen sprake van. Wel is het een feit dat mijn oudste broer, Henk, bijna elf jaar ouder is dan mij. Dat leeftijdsverschil maakte dat er altijd een zekere afstand tussen ons is geweest, maar anderzijds was Henk ook iemand waar je als jongeling ontzettend tegenop kon kijken. Henk bivakkeerde op zolder te midden van zijn modelspoor en later zijn huis-discotheek. In 1979 was ik met geen stok op zolder te krijgen, omdat mijn broer de muur had behangen met foto's van Kiss, maar die waren begin 1981 alweer met het oud papier mee gegaan. In maart 1981 was Henk zestien, bijna zeventien. Het zal in dezelfde periode zijn geweest dat hij voor dronken thuis kwam van een feestje, een gebeurtenis die ik dertig jaar later nog kan herinneren! De muziekkeuze van Henk is van groot belang geweest in mijn muzikale opvoeding. Er ging gisteravond dan ook een gejuich op toen ik de 66e single zocht in bak vijf: De, voorlopig, laatste bak jaren tachtig tot nu, beginnende bij 'Dance Hall Days' van Wang Chung. Het leverde een plaat op die ik meteen associeer met mijn oudste broer: 'You Better You Bet' van The Who, een hit in maart 1981.

Hoe vaak deze door het open zolderraam over Jutrijp heeft geraasd, weet ik niet meer, maar wel dat dit een favoriet was van Henk. Denk ik ook meteen aan 'Marliese' van Fischer Z, dat was allemaal in dezelfde periode. Bovendien zijn dit allemaal plaatjes die ik later zelf heb gekocht, met hetzelfde gevoel van jeugdsentiment. 'You Better You Bet' heb ik in mei 1998 gekocht toen ik pas in Mossley woonde. Ik ontdekte op deze zaterdagmiddag de platenzaak in de markthal van Ashton-Under-Lyne, waar alle singles een pond per stuk waren. Onder deze platen waren veel 'black labels', in beperkte oplage geperste jukebox-singles, welke echt goedkoop waren voor een pond. Ik kocht er bijvoorbeeld 'Drugs Don't Work' van The Verve, die een week later geadverteerd stond bij een Londense dealer in de New Musical Express voor 75 pond! Deze single van The Who is geen zeldzaamheid, maar in puike staat met de Engelse fotohoes zeker niet verkeerd voor een pond. Qua lay-out is er overigens geen verschil tussen de Engelse en de Europese, alleen is de eerste van karton en waren fotohoezen voor singles in 1981 nog steeds geen gemeengoed in Engeland!

'Insiders' spreken er een wonder van dat hij het nog zo lang uit hield. Band en management waren al stiekem aan het rondkijken naar een eventuele vervanger. Cesar Zuiderwijk bedankte voor de eer. De hyperactieve Keith Moon was onberekenbaar onder invloed van drank en drugs en dat duo nam steeds meer de overhand in zijn leven. Zelfs een persoonlijke manager kon hem er niet van weerhouden. Toen hij in 1978 overleed, had The Who na drie jaar weer van zich laten horen met de hit 'Who Are You'. Hoewel het voor iedere drummer een droom moest zijn om bij een band te kunnen spelen van het kaliber van The Who, waren er maar weinig gegadigden die de drumkruk van Keith Moon wilden innemen. Tenslotte was daar Kenny Jones, geen onbekende voor de groep. Jones speelde in de jaren zestig bij die andere populaire mod-band, The Small Faces, en in de jaren erna bij Faces. Hoewel Jones 'statements' liet afnemen dat hij beslist niet de vervanger van Keith Moon was, hebben veel fans het de groep niet in dank afgenomen. Waar het onstuimige drumwerk van non-drummer Moon het geluid eerder had gedomineerd, daar werd de dynamische rockmuziek van The Who nu voorzien van een solide rock-beat.

Het album 'Face Dances' werd met gemengde gevoelens ontvangen, maar de eerste single was wel meteen raak. In Nederland is 'You Better You Bet' de laatste Top 40-single voor de groep, die in 1983 besluit om er een punt achter te zetten. Toch moet het gekriebeld hebben bij Pete Townshend, want rond de eeuwwisseling is The Who opeens terug van weggeweest. Op een bepaald ogenblik spelen ze vooral om 'shop-a-holic' John Entwistle uit de schulden te houden, totdat deze komt te overlijden. Kenny Jones is er ook al lang niet meer bij, zijn plek is ingenomen door Zack Starkey, de zoon van Ringo Starr. Op latere plaatopnamen hanteert Greg Lake de basgitaar. En hoewel de heren stevig op leeftijd zijn en beseffen dat hun commerciële hoogtepunt al veertig jaar geleden is, heeft de creativiteit van Pete Townshend niets aan kracht ingeboet en kan de groep nog jaren mee!

Dan gaan we het tenslotte nog even over nieuwe platen hebben: Gisteren ontving ik drie per post die in de Soul-x-rated-podcast van gisteren zijn opgenomen:
* By George & Co.- Layers And Layers
* Jewels- My Song
* Martha Star- Love Is The Only Solution
Vandaag is daar de 'tune of the week' van vorige week bij gekomen en zal dus dinsdag in de nieuwe 'Soul-x-rated' te beluisteren zijn:
* Beverly Ann- You've Got Your Mind On Other Things
Hoewel het ergens ook nog jeukt om morgen misschien ook weer een nieuwe podcast op te nemen...

Wat ik morgen ga doen, weet ik nog niet. Ik moest namelijk The Gypsies ook nog in de schijnwerpers zetten. De volgende raddraaier wordt de 39e single uit bak 6: Opnieuw een hit uit het jaar 1981. Zin in een kwispeltje? De uitvoerenden hadden in 2011 een hoesbui en hetzelfde hoesje is later nog eens gebruikt voor een bericht. Succes!

dinsdag 15 mei 2012

het raddraaien

We gaan het doen en we hebben het gedaan. Allereerst het laatste: Ik heb zojuist de eerste podcast-aflevering van Soul-x-rated openbaar gemaakt. Het was de derde poging. Eerst liet een collectant me van de stoel vallen, toen meende iemand mij telefonisch te moeten storen en de derde keer... Tja, ik had vanmiddag een proefopname gemaakt en had toen ontdekt dat bij drie seconden stilte de opname werd gestaakt. Bij de derde poging ging het geheel naar wens totdat het allerlaatste plaatje weigerde op te starten. Dat kostte dus vier seconden en zo hebben we een belofte voor volgende week. Ik ben niet al te gek op linkjes in een bericht, maar ditmaal móet ik het gewoon doen:
http://soulx1975.podomatic.com/entry/2012-05-15T14_23_59-07_00
Dan gaan we nu Het raddraaien. Anna is een jong meisje dat ik ken uit De Buze, helemaal van haar tijd. Haar vriendje maakt zelf dubstep-producties, toch komt ze geregeld bij me om een plaatje van Led Zeppelin aan te vragen. De 130e single uit bak 4 levert geen Led Zeppelin op, maar een minstens zo baanbrekend nummer uit de jaren zestig: 'Ik Heb Geen Zin Om Op Te Staan' van Het.

Mods en rockers zijn in het dagelijks leven gewoon collega's van elkaar in de fabriek. Het verschil wordt pas merkbaar in het weekend. Waar de mods elke stuiver spenderen aan 'looking flash', daar kopen de rockers eens in de vijf jaar een leren jack en tweemaal per jaar een spijkerbroek en kunnen de rest opmaken aan drank en plezier. De mods, met een muzikale voorkeur van zwarte rhythm & blues, gaan dan ook drugs gebruiken om zo lang mogelijk plezier te hebben op zaterdagavond, zonder al te veel te hoeven drinken. Wanneer er een confrontatie plaats vindt tussen mods en rockers was het oorlog! Neem bijvoorbeeld de rellen op het strand van Brighton op August Bank Holiday Monday 1966. In Nederland hebben de mods nooit echt voet aan de grond gekregen, je had wel de soulkikkers op hun Puchjes en natuurlijk kregen die wel eens een klap van een vetkuif, maar zo uitgebreid als in Engeland gebeurde het hier niet.

Er zijn maar een handvol Nederlandse bands die zich lieten beïnvloeden door dezelfde mod-beweging. Neem bijvoorbeeld The Motions. Sandy Coast niet vergeten, want die hadden zowaar een hit met een Small Faces-cover ('Sorry She's Mine' in 1966). De op-art is ook onderdeel van de mod-scene: Verkeersborden als design. Hoewel dit visueel wel wordt gebruikt door The Who, begint de Nederlandse op-art-beweging ook een vreemd taaltje te spreken, in de verte lijkt het wel op de latere 'turbotaal'. De enige succesvolle Nederbeatgroep die dit alles combineert, komt uit Amsterdam en draagt de naam Het, geïnspireerd door The Who en Them. Bob Bouber is net gestopt als ZZ van De Maskers en ziet wel iets in die jongens van Het. Het woord 'hype' is nog niet uitgevonden, maar het procedé wel. Om een bandje in de kijker te spelen van radio en tv bereik je in 1965 nog om tijdens de spits voor oponthoud te zorgen met een ledikant op wielen. Heel Nederland kent Het voordat het ook maar een noot van de plaat heeft gehoord. Succes verzekerd!

'Ik Heb Geen Zin Om Op Te Staan' slaat in als een bom. De tekst van Bob Bouber is simpel en doeltreffend, precies zoals het hoort in de op-art-beweging. De single bereikt dan ook een negende plek in de Top 40, maar de grap is er snel vanaf. Het minstens zo goede 'Kejje Nagaan' blijft op 31 steken en twee Engelstalige pogingen lijden schipbreuk. In 1967 doopt Het zich om tot Pocomania, maakt nog een hilarische parodie op De Heikrekels ('Heikrekel') en speelt op de achtergrond van de Nederlandse Amerikaan Davy Jones. Deze soulzanger gaan we niet verwarren met zijn naamgenoot van The Monkees en al helemaal niet met David Bowie!

Je kan soms mazzel hebben. In een gekke bui bracht ik een paar jaar geleden een bod uit op 'Kejje Nagaan' van Het in het originele fotohoesje. Het was Marktplaats en dan is een bod (gelukkig?) niet bindend. Zestig euro... Dezelfde dag nog bericht van de verkoper: Véél te weinig! Ik zie hem zonet staan op singlehoesjes.nl en van hem weet ik dat-ie nóóit meer dan vijf euro voor een single betaalt. Die zal vast veertig cent bij de Kringloper zijn geweest...

André was 20 Years Ago Today een klasgenoot van mij en sinds een half jaar hebben we via Facebook weer contact. Hij is vergeten om om-te-nummeren, want met 66 krijg je Prins Carnaval Lucifer De Zesde écht niet aan de lijn, maar wie wel? Het antwoord is al gegeven. Morgen een jaren tachtig-hit van een groep die ook in dit bericht is voorgekomen.

maandag 14 mei 2012

verrassende hoogvlieger

In de 'northern' scene zijn tal van voorbeelden te noemen van groepen en artiesten die in de jaren van hun 'northern hit' al flink op hun retour zijn. Of andersom natuurlijk, want met name de disco van 1974/75 brengt een hoop veteranen op de voorgrond die tot voordien nauwelijks succes hadden gehad. Denk aan Carl Douglas met 'Kung Fu Fighting' en cult-held Jimmy James & The Vagabonds Recent ontdekte ik dat Viola Wills (van 'If You Could Read My Mind') rond 1969-70 ook enkele fijne singles heeft opgenomen. Een paar maanden geleden zat The Ad-Libs al 'in de jeukdoos', toen met New York-vervolg op 'The Boy From New York City' in de vorm van 'New York In The Dark' (1968). Hun mid-tempo 'Nothing Is Worse Than Being Alone' is een recente Blauwe Bak-aanwinst. Maar dan The Exciters... Voor de massa een eendagsvlieg die je eerder met de twist dan met soul associeert. Het verhaal van The Exciters had dus heel erg kort kunnen zijn, ware het niet dat de groep bijna twintig jaar heeft bestaan, maar buiten 'Tell Him' erg weinig succes heeft gehad op de internationale hitparades. Tóch is de groep op Engels northern soul-terrein een zekere grootheid!

Herbert 'Herb' Rooney neemt zijn eerste plaatje in 1957 op met The Beltones, maar lang zal hij niet bij die groep blijven. Hij zit even bij The Continentals, maar die komen niet toe aan opnames, hij mag pas in 1961 opnieuw de studio in met zijn groep The Masters. Nu is het een gewoonte van mannelijke 'vocal groups' om een vrouwelijke evenknie te hebben en zo ontstaat The Masterettes (hoewel ikzelf voor The Maitresses had gekozen). Het zijn de dames Brenda Reid, Sylvia Wilbur, Carol Johnson en Lilian Walker. De dames worden alras ontdekt door Jerry Leiber en Mike Stoller, hoewel Wilbur dan de groep al heeft verlaten. Zij trouwt met één van The Masters. Haar vervangster Penny Carter wordt na de ontdekking van Leiber en Stoller uit de groep gezet. Hoewel The Exciters vaak onterecht als meidengroep wordt erkend, is haar vervanger Herb Rooney. Rooney schrijft de teksten en houdt zich in het begin nog enigzins op de achtergrond teneinde wel het 'girl group'-geluid te krijgen. Overigens zal ook Brenda Reid een 'meester' kiezen als levensgezel, zij trouwt met collega Rooney.

Johnny Thunder, bekend van 'Loop-De-Loop', heeft het al eens op de plaat gezet als 'Tell Her', maar om The Exciters te laten overtuigen als meidengroep zingt Herb Rooney dapper 'Tell Him' mee. Het is onmiddellijk een groot succes en zal in Engeland nog navolging vinden door Billie Davis en Alma Cogan. Als The Springfields een Amerikaanse tournee doen en Dusty in een warenhuis 'Tell Him' uit de luidsprekers hoort, zal dat voor een belangrijke stap in de popmuziek zorgen. Dusty is dan de hootenanny-folk van The Springfields beu en hoort opeens dit aanstekelijke dansje met die 'out-of-the-blue'-tekst 'I know something about love'. Dit is voor Dusty genoeg om de knoop door te hakken en even later zal ze een solo-carriére beginnen. De impact van 'Tell Him' zal The Exciters niet meer evenaren, in het rijtje 'lijkt op?' vinden we nog de matig succesvolle opvolger 'Get Him'. Eind 1963 nemen ze nog wel een aanstekelijk dingetje op met een heerlijk nonsens-tekst. Een paar maanden later zal een Engelse groep daar hoge ogen mee gooien: 'Do Wah Diddy Diddy'.

Hoewel de bezettingen van deze groepen normaliter om de drie maanden wisselen, blijft de 'line-up' van The Exciters bijzonder consistent. Tot 1972 blijven Johnson en Walker The Exciters trouw en het echtpaar Rooney zal zelfs later nog het vaderland verdedigen. Ze hebben een flinke singles-output aan het eind van de jaren zestig, maar we vinden ze niet terug op de hitladders. In 1968-69 neemt The Exciters een tweetal singles op voor RCA, de laatste is 'Blowing Up'. Dat zal in 1971 uitgroeien tot een klassieker in de 'northern', zelf heb ik het liedje nog maar een paar maanden geleden leren kennen. Het liedje heeft zo'n leuke tekst! Als je het stadium van 'in vuur en vlam' voorbij bent en de situatie explosief wordt. De tekst beschrijft dus alle vormen van 'vuurwerk', maar muzikaal... Als je dat plaatst in het landschap van de populaire soul- en dansmuziek van 1969, dan klinkt 'Blowing Up' hopeloos verouderd. Dat zal de reden zijn waarom het nimmer een officiële hit wordt.

De plaat die vandaag vol in de schijnwerpers staat, lijdt aan hetzelfde euvel. In 1970 zijn we de periode van 'love and peace' wel voorbij, dus om dan met 'Live, Love And Peace' aan te komen. In 1971 verschijnt het opnieuw als b-kant van 'Learning How To Fly'. In mijn zoektocht naar een fysiek exemplaar van 'Blowing Up' trof ik deze op de site van Rarenorthernsoul. Bij het intro van de 'soundclip' was ik nog niet in alle staten, maar na het refreintje (als de 'clip' stopt) druk ik meteen op 'opnieuw afspelen' en herhaal dat drie keer. Ergens vind ik het een heel goed nummer en zo doe ik hem in de bestelling. Het is geen prominente 'allnighter'-plaat, het heeft hetzelfde gevoel voor mij als 'Reach Out Of The Darkness' van Friend & Lover (1968), maar dan wél zo dat ik deze wel in mijn set wil passen, waar Friend & Lover té zoet is.

In 1972 verschijnt 'Blowing Up' opnieuw als single en heeft nu ietsje meer succes. De naam Ian Levine zou voor vaste Soul-xotica-bezoekers geen onbekende moeten zijn, we hebben hem al uitgebreid behandeld in het verhaal van Venicia Wilson. De allereerste co-productie van Levine is 'Reaching For The Best' van The Exciters uit 1975. Doel is om een nieuwe northern-hit te creëren, maar 'Reaching' gaat per ongeluk de Britse Top 50 in. Nu zijn hits 'not done' in die contreien en dus schiet het zijn doel voorbij. The Exciters bestaat dan enkel nog uit het echtpaar Rooney, ze maken in 1977 nog een single met die groepsnaam en gaan daarna verder als Brenda & Herb. Willen we die niet verwarren met Peaches & Herb?

Voor wie denkt dat Soul-xotica na twee jaar nog immer maagdelijk is: Morgen gaan we het doen!

zondag 13 mei 2012

Schijf van 5: broederdag

Toen ik vanochtend de gordijnen open schoof, zag ik een woonwagen en een wigwam in de tuin staan. Ik wilde ze wegsturen, maar ze zeiden dat ze me alleen even ergens aan wilden herinneren. Mijn dank daarvoor, ze zijn inmiddels alweer verder getrokken. Ik heb gisterochtend per post de single 'It's A Woman's World' van The Gypsies ontvangen, deze plaat gaan we binnenkort eens verder belichten. Erg toepasselijk, zo'n 'Woman's World' op moederdag, toch kan moeder het vandaag op Soul-xotica wel schudden. Ze had vorig jaar al een Schijf, evenals vader en zuster, dus gaan we vandaag eens vijf schijfwaardige broers voorstellen. Alsof dat nog niet genoeg is, vormen de uitvoerders van deze Schijf ook al een herensociëteit, dus ik hoop maar dat jullie je moeder flink in de watten hebben gelegd!

Ikzelf tel twee broers in mijn gezin, de derde staat op nummer 5 en is even tragisch overleden als de uitvoerder. 'Brother Booze' was in 1991 ook écht een broer voor Harry Muskee, een boezemvriend die zijn reputatie in 1996 behoorlijk naar de haaien werkte. Muskee was tot die tijd met zijn gelijknamige band een geziene gast in het clubcircuit, echter door een seizoen lang ladderzat op het podium te staan, kwamen er geen vervolgoptredens en zag Muskee zichzelf verplicht om de naam Cuby & The Blizzards maar weer in ere te herstellen. Overigens was Muskee altijd al een stevig innemer, de verhalen van 'Cuby in Sneek' in de jaren zestig zijn niet minder legendarisch! En zo ging het hele land door... Op vijf zet ik een broer met wie ik de familieband ruim drie jaar geleden heb verbroken: 'Brother Booze' van Muskee (1991)

Een week geleden kondigde ik het afscheid aan van 20 Years Ago Today in de vorm zoals die het afgelopen anderhalf jaar bijna wekelijks voorbij kwam. Dit was het juiste moment, zeker nu de 'droompartij' in zicht kwam. Afgelopen week heb ik daarvan de eerste behandeld, later volgen er nog enkele. De nummer vier van deze week komt eveneens voor in de 'droompartij': Na twee stevige hardrock-singles verraste The Free vriend en vijand in 1971 met een opvallend rustige single. Het plaatje is allesbehalve representatief voor The Free, maar mag er desondanks wel zijn. Hierbij presenteer ik jullie een vergeten plaatje van The Free: 'My Brother Jake'.

De riedel van 'Brother Louie' kennen we vooral van die überfoute Bert Heerink uit die bierreclame, het origineel staat op het conto van The Stories. Tóch kies ik voor een coverversie uit 1973. Rond die tijd, nog vóór 'Emma' en 'You Sexy Thing', had een discotheek in Tilburg Hot Chocolate geboekt. Gewoon een Engelse groep. Nu had deze discotheek een verborgen regel dat mensen met een 'kleurtje' niet werden binnengelaten, dus wat gebeurde er toen Hot Chocolate langs kwam om aan haar verplichting te voldoen? Zanger Errol Brown werd de toegang geweigerd! Hot Chccolate zonder Brown bestaat niet en dus zijn ze maar rechtsomgekeerd naar huis gegaan. Wat de versie van Hot Chocolate extra cachet geeft tegenover de rockversie van The Stories, is het gesproken 'I don't want no spooks in my family' in het tussenstuk. Met de blamage in Tilburg in het achterhoofd, klinkt zo'n nummer nooit meer hetzelfde, dus vandaag op drie: 'Brother Louie' van Hot Chocolate uit 1973.

Het viel evengoed nog niet mee om op vijf schijfwaardige broers te komen. De uiteindelijke nummer twee is er als laatste bij gekomen. Ik heb al eens het totaal genegeerde debuut van de Amerikaanse groep Colours uit 1968 aan jullie gepresenteerd. Een groepje Amerikanen dat zich danig heeft laten beïnvloeden door hun Britse collega's. Toendertijd was hij gewoon een poppetje in de band, maar bassist Carl Radle zou in de jaren zeventig en tachtig uitgroeien tot een hondstrouwe compaan van Eric Clapton. Van dat album zet ik 'Brother Lou's Love Colony' op twee in deze Schijf.

Engeland, 1998. Mike was al heel snel uitgegroeid tot een 'soulmate'. We hadden elkaar al heel wat geheimen toevertrouwd en dan bouw je toch een band op. Zo'n band kan niet zomaar barsten als Mike in een depressie terecht komt en weer naar de fles grijpt. Op een zeker ogenblik is hij zo laveloos dat hij niet meer op zijn benen kan staan, maar wel naar de wc moet. En dus draag ik hem, letterlijk! Twee meter voor de wc-pot voel ik echter al zijn warme urine langs mijn handen lopen, dus kunnen we weer terug. Als iemand dan een opmerking maakt in de trant van 'waarom doe je zoiets?', heb ik maar één antwoord klaar: 'He ain't heavy, he's my brother'. Ik vind het nummer in de uitvoering van The Hollies op meerdere manieren mooi. Natuurlijk wordt het erg fijn gezongen en heeft de plaat een prachtige melodie-lijn, maar het is vooral die tekst die me keer op keer weer bij de strot grijpt. Ik heb dus geen betere 'broer' voor deze Schijf kunnen vinden dan 'He Ain't Heavy He's My Brother' van The Hollies (1969)

Volgende week ga ik een Schijf maken over plaatjes met 'Magic' in de titel en jullie kunnen helpen! Iets waar ik zeker hulp bij nodig heb, is de Schijf van 27 mei. Dan vijf plaatjes met betrekking tot SM. Ik denk even hardop: 'Venus In Furs' van Velvet Underground staat al klaar, 'The Leather' van The Oblivians is een afstraffing met een zweep en volgens mij heeft Joy Division iets met 'Submission' gedaan. Wie daarop aanvullingen heeft, laat het maar weten!