Eindstreep: november 2019

Waarom kunnen we niet nog een week wachten? Het is logisch dat de Amerikanen een dag na 'Black Friday' en twee dagen na 'Thanksgiving' meteen beginnen met de kerst-commercie. De kassa moet immers blijven rinkelen. Waarom kan Nederland niet een week wachten? Wij hebben immers eerst Sinterklaas nog. Ik heb de Goedheiligman vanmiddag ontmoet in een cafetaria in Meppel. Niet dat ik binnen stap voor een vette hap of een ijsco, maar ik heb een brief voor de eigenaar. De Pieten genieten buiten van de zon. En ja, die zijn in Meppel nog gewoon pikzwart. Ik kan een sissende 'rasssist' nog net onderdrukken en dat is maar goed ook. Misschien zou het letterlijk worden opgevat en het zou voor mij alleen gekscherend zijn bedoeld. Hoewel ik van mening blijf dat een toevoeging van 93 jaar geleden aan een traditie van eeuwen oud geen 'traditie' is, maar de acties van 'Kick Out Zwarte Piet' hebben me doen in zien dat je ook niet aan hún kant wilt staan. Maar goed, Sinterklaas boft het met de Las Vegas-verlichting in de tuinen in Meppel en Uffelte want hij kan die schoorsteen nu echt niet meer missen! Laat mij de maand besluiten met de 'Eindstreep' en daarna zal het licht hier spoedig uit gaan, zo vermoed ik...

Marktplaats, de kringloopwinkel in Dwingeloo en de platenbeurs in Steenwijk. Dat levert me deze maand de platen aan. Dat zijn er 73 in totaal en de Blauwe Bak heeft gewonnen! Ik tel 33 die in de Blauwe Bak terecht zijn gekomen en 12 dubbele singles. Daar zit Stevie Wonder dan niet bij want die voeg ik toe aan de Blauwe Bak terwijl het oude exemplaar in de jaren tachtig blijft staan. Omdat ik jullie de komende weken ga bestoken met de Blauwe Bak Top 100 stel ik vanavond een top tien samen uit de Gele Bak-aanwinsten. Dat ziet er als volgt uit.

1. This Wheel's On Fire-Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity

2. El Doomo-Ellis

3. Fox On The Run-Manfred Mann

4. Good Bye Media Man-Tom Fogerty

5. Pictures Of Lily-The Who

6. Only The Heartaches-Houston Wells & The Marksmen

7. Conversations-Cilla Black

8. Judy's Turn To Cry-Lesley Gore

9. Surround Yourself With Sorrow-Cilla Black

10. Niki Hoeky-P.J. Proby

Eretitel: 'Cloud Nine'

De Blauwe Bak Top 100 is nu dan toch echt een feit. Ik heb vanavond de eerste 29 singles gedraaid die het niet hebben gehaald en daaruit mag ik vaststellen dat dt Top 100 zeer geslaagd is. De 'bubbling under' bevat namelijk ook 'pijnlijke' momenten, maar een top 100 samenstellen gat nooit zonder tranen. Volgende week en de week erna draai ik de overige 69 singles uit de 'bubbling under' en op 21 en 28 december presenteer ik de volledige top 100 in 'Do The 45'. De voorbereidingen op de eerste berichten zijn al gemaakt en ik hoop morgenmiddag de foto's te kunnen nemen. De 'Eretitel' is blijven liggen en dus jas ik die er eerst doorheen voordat ik de maand ga besluiten met de 'Eindstreep'. Vandaag gaan we de zevende hemel voorbij en zoeken driemaal een plekje op 'Cloud Nine'.

3. Evanescence (2006)
Ik heb de zondag ervoor de eerste 'Summer Spirit Of' gedaan met de veertig best verkochte singles in Engeland gedurende de zomer van 1969. Gedurende een aantal weken zal ik platen uit de 'bubbling under' van de top 40 of top 50 draaien en 'Listen Carefully' baseren op een titel uit deze lijst. Het begint al niet eenvoudig en dan kom ik op de titel 'Cloud Nine'. Het nummer van The Temptations is door vele verschillende artiesten uitgevoerd en het is een kwestie van goed zoeken om een alternatief te vinden dat de drie-eenheid compleet maakt. Dan kom je bijvoorbeeld uit bij Evanescence. Een band waar ik nog nooit iets mee heb gehad en dat ik dus ok zonder een gevoel van emotie op drie zet.

2. The Temptations (1969)
Natuurlijk staat er veel Motown in deze 'Summer Spirit Of'-lijsten. Als de handel in Amerika een beetje in zakt, is daar opeens de BBC met dj's als Tony Blackburn die ervoor zorgen dat Motown de hitparade domineert in Engeland. Menig oude single moet opnieuw worden geperst om aan de populariteit te voldoen. Dat is weer niet het geval bij 'Cloud Nine' want dat is een oorspronkelijk nummer uit 1969. Klassiek genoeg voor de nummer 1 maar zoals jullie onderhand zullen weten, geef ik altijd de voorkeur aan de 'underdog'. The Temptations staat vandaag op twee.

1. Winston G. (1966)
Natuurlijk kan ik een foto van het label zoeken op Google, maar waarom niet een prent van Johnny Dynamite aka Winston Gork. Gork's familie komt oorspronkelijk uit India en de jonge Winston zet zijn eerste voetstappen in de muziek in de midden jaren zestig. Het is rond dezelfde tijd dat hij met het team van Tom Jones 'Cloud Nine' op de plaat zet. Een plaat die ik had kunnen noemen in de laatste 'Blauwe Bak Veteranen' als deze nog in de Blauwe Bak had gestaan. De 'novelty' staat nu in de jaren zestig-bak. Winston zal namelijk in de vroege jaren zeventig neer strijken in Den Haag en platen maken met de band Cobra. Na het uiteengaan van Cobra verdwijnt Gawke (zoals hij zich dan noemt) van het toneel. 'Cloud Nine' komt moeilijk op gang. Het is eerst té stijf maar bij de brug komt hij los en dan wordt de plaat opeens interessant. Het past echter niet meer bij de 'big ballads' zoals die tegenwoordig in de Blauwe Bak staan, maar hij mag nog altijd op nummer 1 met zijn 'Cloud Nine'.

Het zilveren goud: november 1994 deel IV

Een dag rust en meteen veel nieuws. Hoewel het nog maar de 29e november is, heb ik vanmiddag de eerste Blauwe Bak Top 100 samengesteld. Ik ga na publicatie van beide berichten nog een keer kijken naar de afvallers om te zien hoe ik bepaalde nummers alsnog in de lijst kan krijgen. Omdat ik keuze heb uit ruim 200 platen wil ik morgenavond in 'Do The 45' reeds beginnen met de 'bubbling under'. Daar heb ik drie shows voor in gedachten, in het tweede en derde uur. Op de twee laatste zaterdagen van het jaar doe ik dan de volledige top 100. Het betekent ook dat ik zondag (of maandag) al met de eerste twee delen van de Blauwe Bak Top 100 begin. Anders krijg ik het té 'druk' rond de kerstdagen. Op dit moment hebben jullie drie berichten tegoed van november. Ik begin eerst met het vierde en laatste deel van 'Het zilveren goud' van deze maand en hopelijk straks nog de 'Eretitel'. Morgenavond maak ik de balans op van de 'Eindstreep'. Nu eerst de laatste acht singles uit november 1994.

Ik probeer me voor de geest te halen dat het 1994 moet zijn geweest, maar nee... dit móet eerder zijn geweest. Feit is dat ik op de Solex naar Heerenveen ga en rechtstreeks naar de overdekte prominente vlooienmarkt aan de Gedempte Molenwijk. Dat en de zaak van Sunshine Records is vaak de reden om naar Heerenveen te gaan. Hoe mooi het rijke winkelaanbod op de Dracht is, hoe fraai de architectuur van Crackstate en hoe subliem (of slecht) de plaatselijke voetbalvereniging ook presteert: Het zijn de tweedehands platen die me naar het Friese Haagje trekken. In Thialf kom ik alleen voor een 'Back to the sixties'-festival en ook nog eens voor een Solextreffen tijdens een nostalgische beurs. Dat laatste heeft me de afgelopen weken bezig gehouden. Het is in 1995 maar wáár in 1995? Er lopen twee herinneringen door mekaar heen en ik bepaal uiteindelijk dat het pas laat in 1995 moet zijn geweest. Dat kan consequenties hebben voor de nummering in de 'Blauwe Bak Veteranen', maar het is niet anders. De herinnering aan de singles uit deze aflevering van 'Het zilveren goud' heb ik ook enige tijd gekoppeld aan februari of maart 1995, maar opeens weet ik het zeker: Het is 1994, winter en ik rij inmiddels Solex. Dan kan het opeens niets anders meer zijn dan deze maand in 1994.

Ik heb al jaren niet meer te maken met de materie maar als ik de actualiteiten bekijk over de zorg, dan vermoed ik dat ik vanavond met een verhaal kom met een nostalgische ondertoon. In de jaren zestig en zeventig heb je een vaste vroedvrouw gedurende een aantal weken. Natuurlijk is een band die je opbouwt met de vroedvrouw heel intens, maar dat je er decennia later nog steeds mee bent bevriend? En dat de kinderen haar zelfs 'tante' zijn gaan noemen zonder dat er ergens een familieband is te bekennen? Ik weet niet of ze bij mijn oudste broer of mijn zus is geweest of beide, maar 'tante Riem' komt tot in de jaren negentig tweemaal per jaar een dag langs. Ze is goed van de tongriem (...) gesneden en ik kan me herinneren dat moeder altijd ontzettend moe was van het praten. Als jonger kind is 'een dag naar tante Riem' ook een hele onderneming. Met de bus naar Spannenburg en zo over Joure naar Nijehaske, een dorp dat tegenwoordig letterlijk is opgeslokt door Heerenveen. In de jaren tachtig heb je na de brug nog een heel stuk weiland voordat Heerenveen begint. Dat is tegenwoordig een industriegebied. Ik raakte niet uitgekeken in hun tuin: Allemaal hoogteverschillen met trapjes en dergelijke.

Op een bepaald moment ben ik te oud om mee te gaan naar tante Riem, hoewel ik in 1989 nog op de fiets ben geweest met moeder. Daarna breid ik mijn eigen wereld uit met fietstochten en begint Heerenveen 'iets' te worden voor mij. Zeker de winkel aan de Gedempte Molenwijk die ik onlangs nog eens heb beschreven. Of wellicht dat ik dit in de 'Blauwe Bak Veteranen' heb gedaan met de laatste single van deze maand. Maar... wat is nu wel of niet 1994 geweest? Heerenveen is ergens in de vroege jaren negentig eens lelijk de mist in gegaan met de Sinterklaasintocht. Ze zijn een week te vroeg ten opzichte van de nationale intocht op televisie. Op de tijdlijn van 1994 zou het evenwel dit jaar kunnen zijn geweest, maar ik heb een gevoel dat ik nog op school zit. In november 1994 ben ik bijna twee jaar van school af en werk inmiddels bij de gemeentewerkplaats in Heeg. De fiets is min of meer vervangen door de Solex. Ik weet dat ik ditmaal op de Solex ben geweest en na afloop, 'onder melkerstijd', bij tante Riem op bezoek ben geweest. Ze heeft me een paar jaar eerder geprobeerd om me van het lange haar af te helpen ('je bent toch geen meisje') maar dat heeft niets geholpen. Het haar is nóg langer geworden in 1994. Ik weet niet precies meer wat er allemaal is besproken maar wel dat ik met een gelukkig gevoel terug ben gereden. Ze is altijd recht door zee maar als ze het meent dan is er geen enkele reden tot twijfel. Dit bezoek heeft me goed gedaan.

Ik denk dat het één van de laatste keren moet zijn geweest. Als ze langs gaat bij moeder is ze vaak al weg als ik uit het werk kom. Ze is inmiddels al jaren geleden overleden, alleen weet ik daar op dit moment geen tijd aan te verbinden. Als ik met het openbaar vervoer ga, komt de bus nog regelmatig (vooral 's avonds) over Nijehaske en langs het huis. Het is ook nog eens voorbij gekomen in een spraakmakende aflevering van een populair televisieprogramma, maar dat wil ik achterwege laten. Als de bus langs het huis rijdt, keert mijn hoofd altijd naar die richting en denk ik aan onze 'tante'.

2039 Twist And Shout-The Beatles (NL, Parlophone, 1964)
2040 First Of May-The Bee Gees (NL, Polydor, 1969)
2041 Frank Mills-Bojoura (NL, Polydor, 1969)
2042 The Windmills Of Your Mind-José Feliciano (NL, RCA Victor, 1969)
2043 American Woman-The Guess Who (Duitsland, RCA Victor, 1974)
2044 The Train-The Nits (NL, CBS, 1988)
2045 Stop The Machine-Swinging Soul Machine (NL, Polydor, 1969)
2046 Girl Don't Make Me Wait-Timebox (NL, Deram, 1968)

Ik zet bij twee singles een groot vraagteken. Ik heb toen een single van The Beatles gekocht maar volgens mij eentje met een 'bijzondere b-kant'. Nee, geen exclusieve persing, maar een b-kant waar ik gewoon meer van hou. Dat zou dan 'Matchbox' moeten zijn? Dat lijkt wel te kloppen met mijn herinnering. Enfin, 'Twist And Shout' staat op de foto en dus noem ik die ook. José Feliciano heb ik, volgens mij, in Nijezijl gekocht. The Bee Gees is nog altijd hetzelfde exemplaar uit 1994. Ik kom de plaat maar niet tegen met fotohoes en is één van de laatste singles van The Bee Gees die ik niet met fotohoes heb. Bojoura is een later exemplaar maar volgens mij moet ik die ook met fotohoes hebben. The Guess Who op de foto is de Nederlandse, de Duitse ligt al jaren in de kliko. Swinging Soul Machine is in 1994 ook zonder hoes, deze vervang ik in 2000 door de huidige. Timebox is blijkbaar de single die ik vorig jaar zomer heb gevonden bij de kringloop in Meppel.

Week Spot: Gwen McCrae

De laatste 'gewone' Week Spot van dit jaar. Vanaf volgende week presenteer ik iedere dinsdag een Week Spot die voorbij komt in de daaropvolgende aftelling gedurende het weekend. Dat wil zeggen dat ik volgende week een Week Spot heb die tussen nummer 81 en 100 staat genoteerd in de Blauwe Bak Top 100. Wat ik precies met de verhaaltjes ga doen, moet ik dan nog even bekijken. De kans is dat het platen zijn waar vrijwel niets over valt te vertellen en de reden waarom ze al niet eerder Week Spot zijn geweest. De platen van zondag bieden daarentegen gespreksonderwerpen voor het volgende jaar en ook verwacht ik in december een paar platen vanuit Engeland. Ook Baz gaat me weer een paar sturen waaronder een plaatje van George McCrae ('It's Been So Nice' uit 1975) dat me erg goed smaakt sinds de zomer. Vandaag ga ik het echter hebben over mevrouw McCrae. Ze is dertien jaar getrouwd met George maar mag haar 'beroemde' achternaam houden voor toekomstige activiteiten. George en Gwen zijn aanvankelijk een duo als George 'Rock Your Baby' in zingt als demo. Vanaf dat moment wordt ook Gwen als solo-artieste in de markt gezet en dat levert in 1975 onder andere 'Love Insurance' op. Dat nummer mag deze week de Week Spot zijn.

Ik heb vanavond toevallig een discussie met Baz over het Jay Boy-label. Ik leg hem uit dat Jay Boy oorspronkelijk een label is uit Philadelphia. Nee, dat staat niet op Wikipedia, maar het label bestaat al zonder al te veel succes voordat het Engelse President Records Jay Boy als het ware overneemt. In Engelse handen loopt het label van 1968 tot en met 1976 en is goed voor zo'n 115 singles. In de Northern Soul is men aanvankelijk heel enthousiast over het Jay Boy-label. Eerst is daar George McCrae in 1974 met 'Rock Your Baby' en dat neemt een deel weg van de lust bij de Northern Soul-dj's. Die lopen overigens wel weg met 'Queen Of Clubs' van KC & The Sunshine Band. Als de laatste band tenslotte met 'That's The Way I Like It' komt, is het voorbij voor Jay Boy in de dj-scene. In de Northern Soul willen ze hoegenaamd niets te maken hebben met mainstream-disco en dat is wat Jay Boy vanaf 1975 vertegenwoordigd voor hen.

In Amerika zitten George & Gwen McCrae op Alston en Cat, terwijl George solistisch uitkomt voor TK. Het zijn allemaal platenlabels van Henry Stone uit Florida. Clarence Reid, de latere Blowfly, is één van de staf-schrijvers van Stone en later komen daar de heren Casey en Finch bij van KC & The Sunshine Band. George en Gwen zijn overigens al in 1967 terecht gekomen bij Stone. George McCrae hebben we al eens eerder behandeld in de Week Spot met 'Take It All Off', vrouwlief Gwen is onderbelicht gebleven.

Gwen Mosley wordt op 21 december 1943 geboren in Pensacola in de staat Florida. Gwen is de jongste van vijf kinderen en begint als tiener optredens te verzorgen in lokale clubs. Ze zingt met groepjes als The Lafayettes en The Independents. In 1963 treft ze een zeeman genaamd George McCrae. De liefde is daar en het stel trouwt binnen een week. In 1967 wordt het echtpaar ontdekt door Betty Wright en zij brengt hen in contact met Stone. George en Gwen McCrae zullen samen zijn tot 1976. Zo lang als hun huwelijk stand houdt, zo lang treden George en Gwen ook op als duo. Het is echter de verrassing van George' 'Rock Your Baby' dat maakt dat Gwen als solo-artieste op pad wordt gestuurd. Dat doet ze met liedjes van Clarence Reid en met name 'Rocking Chair' is in 1975 een grote hit. Het nummer heeft een lichte echo van 'Rock Your Baby' en is precies dezelfde hybride van Miami Soul en de populaire disco. 'Love Insurance' is de opvolger van 'Rocking Chair' maar doet het aanzienlijk minder. Misschien dat de Engelse recensent wel gelijk heeft. George is zoetgevooisd genoeg voor de hitparade waar Gwen in haar eentje te 'rauw' wordt bevonden voor op de radio. Nadat de liefde is beëindigd, blijven George en Gwen wel bij elkaar in de buurt voor de rest van het decennium. Omstreeks 1979 gaat het oorspronkelijke TK op slot.

Gwen verruilt Florida voor New Jersey en gaat in zee met Atlantic. In 1982 levert dat de disco-klassieker 'Keep The Fire Burning' op. Vanaf de jaren tachtig concentreert Gwen zich steeds meer op Engeland en neemt in de late jaren tachtig werk op voor het RHythm King-label. Gwen is eveneens een graag geziene gast bij Northern Soul-feesten. George opereert sinds een aantal jaren vanuit Limburg en treedt nog altijd op. Met Gwen is het minder goed afgelopen. Op 2 juni 2012 wordt ze op haar hotelkamer in Engeland getroffen door een beroerte. Dit maakt dat ze aan de linkerkant verlamd raakt en daardoor niet meer in staat is om te lopen. De Week Spot is de Engelse persing op het President-label, in Amerika verschijnt het bij Cat. Datzelfde Cat-label heb ik vier jaar geleden onder de loep gehouden toen ik Purple Mundi als Week Spot had. Van George & Gwen heb ik ook het uitstekende 'Winners Together Or Losers Apart' in de koffers staan.

Singles round-up: november 5

Nogmaals: Als het aan het begin van de maand was geweest en ik niet de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100 in het vooruitzicht had, dan waren we nu tot het zestiende deel gekomen van de 'Singles round-up'. Er is dus enige haast geboden en vandaar dat ik jullie vandaag, twee dagen na de gebeurtenis, het vierde en laatste bericht mag aanbieden van de platenbeurs van zondag. Ik had al keuze uit 170 singles voor de Blauwe Bak Top 100, het lijkt erop alsof we nu over de 200 gaan. De Top 100 moet dinsdag een feit zijn want dan hoor ik een Week Spot te kiezen uit de nummers 100 tot en met 81. De berichten en foto's van de Top 100 gebruik ik weer voor de weekeinden en de beide kerstdagen. Later vanavond nog de nieuwe Week Spot welke ik gisteren al bekend heb gemaakt, maar nu eerst de laatste zestien van de platenbeurs.

* P.J. Proby- Niki Hoeky (NL, Liberty, 1967)
Sinds 'I Don't Want To Hear It Anymore' moest ik eigenlijk ook verplicht de b-kanten draaien van Proby maar ik geloof direct dat dit nummer een uitschieter is. En het heeft natuurlijk nog een extra bonus omdat het een compositie is van de totaal onbekende Randy Newman en dat het waarschijnlijk de eerste cover is geweest van een Newman-compositie. Op 'Niki Hoeky' maken we kennis met de broers Pat en Lolly Vegas. Zij staan in de vroege jaren zeventig in de schijnwerpers middels hun band Redbone. 'Niki Hoeky' is een gezellige stamper maar niet anders gekocht dan voor de jaren zestig-bak.

* Arthur Prysock- All I Need Is You Tonight (US, Old Town, 1976)
Ik laat Jackye Gerard liggen maar neem wel deze van Prysock mee uit de vijftig cent-aanbiedingen. Ik heb de single reeds een paar jaar in de koffer en het is Week Spot geweest. Wat ga ik doen met deze extra single? Verkopen? De waarde van de Amerikaanse Old Town is minimaal en dus is het aantrekkelijk om de plaat in de jaren zeventig-bak te zetten, gewoon omdat die ook best fijn is om eens op een zondagavond te draaien.

* Diana Ross- I'm Still Waiting (UK, Tamla Motown, 1970)
Ik heb deze single jaren geleden eens in de Nederlandse uitdossing gekocht maar die ben ik al een tijdje 'kwijt'. Deze Engelse is erg aantrekkelijk voor vijftig cent en dus haal ik de hand over het hart en neem het mee. Het lijkt erop alsof ik afgelopen zomer 'Ain't No Mountain High Enough' in de jaren zeventig-bak heb gegooid en dus wacht deze single hetzelfde lot.

* Jimmy Ruffin- I'll Say Forever My Love (UK, Tamla Motown, 1967, re: 1970)
Terwijl de zaken voor Motown steeds minder worden in Amerika, barst in Engeland een ware Motown-koorts uit. Aangestuurd door onder andere BBC Radio-dj Tony Blackburn draait de Engelse divisie van Tamla Motown overuren om de heruitgaven te drukken van 'vergeten' platen die middels de radiozenders worden opgepikt. 'I'll Say Forever My Love' heeft in 1967 ook al een Engelse release gehad in het Verenigd Koninkrijk maar het zal nimmer de grote hit worden zoals 'What Becomes Of The Broken Hearted'. Totdat de Engelse Motown in 1970 deze single drukt. Het brengt Ruffin drie jaar later alsnog in de top tien. Ik zet deze in de reserve-Blauwe Bak want eigenlijk draai ik liever 'Gonna Give Her All The Love I've Got' als ik de keuze heb.

* The San Remo Strings- Festival Time (NL, Tamla Motown, 1966, re: 1971)
Het is niet de eerste keer dat ik deze single tegenkom. Lift Nederland even mee op de Engelse rage? The San Remo Strings heet eigenlijk The San Remo Golden Strings en neemt dit 'Festival Time' in 1966 op voor het Ric Tic-label in Detroit. Kort daarop koopt Motown zowel Ric Tic als het concurrerende Golden World-label. De Golden World-studio wordt nog jaren gebruikt als dependance en de San Remo Strings mogen nog een aantal arrangementen op Motown verzorgen. Ook brengt Motown eigenhandig de Ric Tic-elpee uit in 1967 en vormt 'Festival Time' in 1971 al een vast onderdeel van de Motown-karavaan, hoewel het dus feitelijk voor de concurrent is opgenomen. 'I'm Satisfied' staat eveneens in de reserve-Blauwe Bak en daar komt 'Festival Time' naast te staan.

* Peggy Scott & Jo Jo Benson- Pickin' Wild Mountain Berries (UK, Polydor, 1968)
* Peggy Scott & Jo Jo Benson- Soul Shake (Duitsland, Columbia, 1969)
Ik heb 'Soul Shake' al een paar jaar in de reserve-Blauwe Bak in de Amerikaanse persing. Toch heb ik nooit goed begrepen wat ik met de plaat aan moet. Het is een fijne stamper maar het leunt naar mijn mening méér tegen hillbilly-country aan dan soul en toch zijn Scott en Benson gewaardeerde namen in de rhythm & blues. 'Pickin' Wild Mountain Berries' is het beste te pruimen van de twee en die mag in ieder geval in de Blauwe Bak. Misschien de b-kanten nog eens uit proberen? Voor wat betreft 'Soul Shake' is de Amerikaanse in een betere staat en stop ik de Duitse in de jaren zestig-bak.

* The Shoes- Standing And Staring (NL, Polydor, 1966)
Ik kan me vergissen maar volgens mij ben ik deze single 'kwijt'. Anders heb ik een reserve-exemplaar.

* Joe Simon- The Chokin' Kind (US, Sound Stage 7, 1968)
Vooruit! Gooi er ook nog maar een Joe Simon tegenaan. Hij is de ultieme 'winnaar' in de Blauwe Bak-collectie van 2019. De b-kant heeft een lekker Hi-geluid en ook de a-kant is best te pruimen. Toch moet ik erkennen dat ik liever de Joe Simon hoor uit de jaren zeventig en bovendien is dit styreen flink gehavend. De reserve-Blauwe Bak is het hoogst haalbare.

* The Sylvers- High School Dance (België, Capitol, 1976)
Deze ondergewaardeerde groep schitterde hier een jaar geleden met 'Diamonds Are Rare' als de Week Spot. Ik schakel meteen over naar de b-kant want de a-kant is met schoolbel meteen al te poppy. De b-kant is melodieus zoals het overige werk van The Sylvers dat ik graag mag horen en toch is deze me opeens té zoet. Reserve-Blauwe Bak.

* The Vanilla Fudge- You Keep Me Hanging On (UK, Atlantic, 1967)
Ik hoef, geloof ik, niet meer uit te leggen dat ik niet genoeg kan krijgen van deze Vanilla Fudge-plaat. De Engelse persing had ik nog niet en die mag dus in de jaren zestig. 'Fun fact': Ik heb de single in 2008 in de Blauwe Bak zitten en draai 'Take Me For A Little While' op de keerzijde met een bepaald percentage 'pitch control'. Ja, het is nog altijd jammer dat ik het overzicht van die vroegste Blauwe Bak ben kwijt geraakt. Dan was het lachen geblazen!

* Ronnie Walker- Magic's In The Air (UK, Polydor, 1975)
De naam valt heel vaak in de afgelopen jaren en de beste man heeft ons afgelopen jaar verlaten. Het is sindsdien dat ik stukje bij beetje het repertoire van Walker ga ontdekken. Ik heb al 'Didn't We' als Fletcher Walker III in de koffers staan, dat is Ronnie onder een andere naam. 'Music's In The Air' is meteen bij het intro gezellige disco en met de kenmerkende stem van Walker is ook weinig mis. 'You Just Can't Say Hello' op de keerzijde is een pondje suiker in de stijl van The Stylistics. Ik wil Ronnie alsnog een kans geven om een plek te veroveren in de Blauwe Bak en zet deze single in de koffer.

* Houston Wells & The Marksmen- Only The Heartaches (UK, Parlophone, 1963)
'Meektastic'. Een grote Engelse hit uit de koker van producent Joe Meek. Dat zit altijd goed, ook al is deze uiteraard voor de jaren zestig-bak.

* Louisa Jane White- Um Um Um Um Um Um (UK, MCA, 1973)
Niet te verwarren met de folkzangeres Emily Jane White die ik hier vast wel eens te gast heb gehad? 'Um' heb ik zondag gedraaid en ik weet niet goed wat ik daarmee aan moet. Het is een poppy uitvoering van Curtis Mayfield's lied dat Major Lance een decennium eerder tot een wereldhit heeft gemaakt. De b-kant maar eens even proberen: 'Deep Down In The Heart'. Nee, ik heb het goed gehoord afgelopen zondag. Dit is helaas pure pop en dus in de jaren zeventig.

* The Who- Pictures Of Lily (UK, Track, 1967)
Engelse persingen 'winnen' altijd bij mij. Misschien zou ik voor 4,50 euro ook een Duitse met fotohoes kunnen vinden, maar niets gaat boven een stevige Engelse Track-persing van The Who. Hier ga ik nog jaren plezier van hebben en het is één van de singles van The Who welke ik nog steeds niet had gevonden op single.

* Stevie Wonder- I Ain't Gonna Stand For It (Frankrijk, Motown, 1980)
Het is twee weken geleden als ik de Northern Soul-show waarneem voor Lee als ik deze van Stevie Wonder draai in een vaste rubriek. Als ik de plaat heb gedraaid, zie ik opeens dat 'Knocks Me Off My Feet' op de keerzijde staat en dat nummer is bij mij gaan groeien in het laatste jaar. Helaas blijkt die kant helemaal 'uit het lood' en kan ik op zoek naar een 'upgrade'. Deze is ook licht 'off-centre', maar ik kan er prima mee leven. Het gaat voor 'Knocks Me Off My Feet' in de koffer!

Singles round-up: november 4

Na een korte pauze waarin ik mezelf op de hoogte heb gebracht van het nieuws ben ik nu klaar voor het derde deel van de 64 singles van de platenbeurs van gisteren. De hernieuwde interesse voor Southern Soul, deep soul en Carib maakt dat veel mag en zeker voor vijftig cent. Daarnaast graai ik iedere single welke een beetje interessant lijkt en bestudeer soms geen labels waardoor deze 'Singles round-up' zelfs een paar dubbele titels tot gevolg heeft. Ik ga dus snel verder met de volgende zestien van gisteren.

* Jimmy Hughes- Neighbour Neighbor (US, Atlantic Oldies Series, 1966, re: 1977?)
Van deze Jimmy Hughes heb ik reeds 'I'm A Man Of Action' in de Blauwe Bak staan en lust vooral sinds de laatste paar jaren wel pap van de Fame-opnames uit de studio van Rick Hall. 'Neighbor' is een gedegen stamper, 'Why Not Tonight' op de b-kant is uiterst geschikt voor de Carib dankzij de prominente gitaar en het orgel. Deze gaat dus eveneens de koffer in.

* Millie Jackson- Kiss You All Over (UK, Important, 1979, re: 1985)
Ik moet even 45cat raadplagen omdat ik op hetzelfde label 'Wicky Wacky' heb van Fatback Band. Ook dat blijkt een ouder nummer te zijn in combinatie met een vrij recent nummer van Fatback. Hier is het al niet anders gesteld. Ook een single met dubbele a-kant maar 45cat is zo vriendelijk om geen woorden vuil te maken aan de ballad 'It's Gonna Take Some Time This Time'. De klapper is toch echt Jackson's sexy uitvoering van Exile's 'Kiss You All Over'. Waar de band het nogal emotieloos en koeltjes vertolkt, daar kan Millie helemaal los in de passie die ze zo goed kan vertolken. Helaas is het vinyl een beetje verrot maar daar wil ik nog gerust eens een paar euro aan uitgeven. Het komt naast de voorganger, 'Never Change Lovers In The Middle Of The Night', in de Blauwe Bak-koffer te staan.

* Jojo- Lovin' And Hurtin' (NL, Polydor, 1971)
De eerste single die ik uit de bak haal van vijftig cent en meteen een schot in de roos. Ik heb de single al jaren in mijn verzameling maar niet de fotohoes. Ik ben dus niet echt geïnteresseerd in de conditie van de schijf en ga uitsluitend voor het hoesje. Voor wie het niet weet: Jojo is het pseudoniem van George Kooymans op een moment dat ook Barry Hay een solo-album uitbrengt.

* The Joneses- Hey Babe (US, Mercury, 1974)
* The Joenses- Hey Babe (UK, mercury, 1974)
Ik besef thuis pas dat het dezelfde single is maar dan in verschillende persingen. De Engelse komt in de Blauwe Bak en ik stop de Amerikaanse in de jaren zeventig. 'Hey Babe' is overigens erg prettige soulvolle disco uit 1974.

* Ben E. King- I Swear To The Stars Above (Jamaica, Atlantic, 1966)
Met Ben E. King kun je nooit mis grijpen. 'I Swear' is een fantastische 'big city'-ballad van de Koning. 'Get In A Hurry' is meer uptempo. Typische Jamaicaanse persing met de hoge fluit welke hoorbaar is bij het opstarten van de plaat. Maar wel in de mooiste staat die je kan wensen en voor vijf euro weer een mooie aanwinst voor in de koffer. Overigens wel voor de deepie 'I Swear'.

* Jackie Lee- Everybody Needs A Little Loving (UK, Pye, 1970)
Ja, ik ben op de hoogte van de verschillende artiesten met de naam Jackie Lee. In Amerika zijn er alleen al twee waaronder Earl Nelson van Bob & Earl. Dat is de Jackie Lee die tweemaal in de Blauwe Bak staat. Er is ook nog een Engelse zangeres met deze naam en daarvan is deze single afkomstig. Het is pure Engelse pop zonder dat het heel erg interessant wordt en gaat dus ongezien in de jaren zeventig-bak.

* Manfred Mann- Fox On The Run (Duitsland, Fontana, 1969)
De eerste single die ik koop op de platenbeurs is meteen wel vijf euro. Het is dan ook een plaatje dat ik al twintig jaar onbewust zoek en het herinnert me aan de andere op de zoeklijst: 'Ragamuffin Man'. Voor vijf euro koop je wel een gave, goed schoongemaakte, Duitse persing in een dito fotohoes, ook al blijkt de plaat verderop wel sporen van gebruik te hebben. Mij hoor je niet klagen! Wel is dit mijn bezwaar van platenbeurzen. Je komt té vaak opgepoetste platen tegen die in werkelijkheid een stuk minder klinken. Dat is dan wel na forse betaling.

* The McCoys- Come On Let's Go (Duitsland, Atlantic, 1967)
* The McCoys- Come On Let's Go (Duitsland, Atlantic, 1967)
Ik vind deze single binnen twintig platen van elkaar af. Ik wil nog even het beste exemplaar uitzoeken maar als ik merk dat de handelaar me de partij voor een leuke prijs gaat gunnen, ga ik geen moeite doen om de singles op te zoeken. Deze heb ik dus meteen dubbel! Het is een matige cover van 'Come On Let's Go' van Ritchie Valens dat we ook kennen van Los Lobos. Gewoon voor in de jaren zestig-bak en de andere voor een liefhebber. Een ruil tegen 'Hang On Sloopy' is altijd mogelijk!

* Gwen McCrae- Love Insurance (UK, President, 1975)
Eentje voor in de koffers en... ik ga deze plaat morgen presenteren als Week Spot!

* McKinley Mitchell- The End Of The Rainbow (US, Chimneyville, 1977)
Ik heb gisteren de andere kant gedraaid, 'You Know We've Tried', maar ik wil 'The End Of The Rainbow' laten groeien want die klinkt nu opeens wel interessant. Twee klassieke Malaco-kanten van McKinley Mitchell en dat leunt tegen de blues aan, maar ik wil 'Rainbow' wel een kans geven in de Blauwe Bak.

* Clyde McPhatter- Lover Please (US, Mercury, 1962, re: 1979?)
De plaat klinkt opvallend goed maar het styreen klinkt alsof het van glas is gemaakt. Deze bewuste persing staat niet op 45cat met een jaartal en bovendien is het label van de b-kant zoek. Het is overigens een rechtstreekse re-issue want het is het gezellige heupwiegende 'Let's Forget About The Past'. Een beetje té antiek voor de koffers naar mijn mening en komt in de reserve-Blauwe Bak te staan.

* Mel & Tim- Starting All Over Again (Duitsland, Stax, 1970)
Ik heb het duo leren kennen in het cd-tijdperk dankzij 'Backfield In Motion'. Dat heb ik sinds een paar jaar op single dankzij een bootleg van Brian Hyland's 'The Joker Went Wild'. Het is met name Mark die geregeld aandacht vraagt voor de overige Mel & Tim-singles uit de jaren zeventig en voor drie euro wil ik wel een gokje wagen. De a-kant is van de hand van Prince Phillip Mitchell en dat moet dus wel goed gaan? Na een vreemd gesproken intro gaat het nummer los en dat is precies datgene dat ik gewend ben van Mitchell. Ook de b-kant is niet te versmaden! Blauwe Bak-koffer.

* Giorgio- Looky Looky (Frankrijk, AZ, 1970)
Wat doet Giorgio na Mel & Tim? Welnu, ik heb de singles van Giorgio onder de 'M' van Moroder staan, ook al kan ik overwegen om dat eens te veranderen. Ik heb nu immers drie singles van Moroder onder alleen zijn voornaam. 'Looky Looky' is je reinste 'bubblegum' en is alleen leuk als novelty.

* Jimmy Osmond- My Little Darling (Japan, Denon, 1970)
Ik geef de schuld aan Mayuma Nagisa waarvan ik ooit een plaatje heb gekocht. Sindsdien ben ik gewoon nieuwsgierig als ik een single zie met zowel 'gewone' letters als Japans schrift. Door de aanwezigheid van de titels en de platenmaatschappij is het een leuke puzzel om te vinden wie we horen op dit plaatje? Het is snel opgelost! Het blijkt Jimmy Osmond te zijn, het jongste broertje uit de Osmond-familie maakt een aantal Japanse plaatjes in de vroege jaren zeventig en 'My Little Darling' is de eerste daarvan. Jawel... ook in het Japans gezongen! Het heeft in Japan zelfs nog een fraai fotohoesje gekregen, maar deze moet het met een blanco hoesje doen. Blauwe Bak? Nee, natuurlijk niet! Gewoon naast 'Long Haired Lover From Liverpool' en 'Tweedle Dee' in de jaren zeventig. Morgen ga ik verder met de laatste zestien!

Singles round-up: november 3

Wie? Wat? Waar? Welke platenbeurs??? Ik denk dat ik gisteravond iets te hard van stapel ben gelopen. Een platenbeurs? De 'eerste platen- en cd-beurs van Steenwijk', staat er in de promotie voor de beurs. Ik heb me wijselijk stil gehouden want in 2002 en 2003 zijn er reeds een aantal platenbeurzen in Steenwijk. Ik ken Bert in eerste instantie via het Avro-forum en ben onbewust een luisteraar van zijn radioshows. Bert doet aan 'syndicated shows': Van tevoren opgenomen shows waarin hij neutraal blijft en gaten open houdt voor de radiostations om hun promo's en jingles te draaien. Op deze manier is zijn 'Flashback'-show bij vele lokale en regionale zenders te beluisteren. Bert is een echte vinyl-man en begrijpt de behoefte van een platenbeurs in Steenwijk. De beurs wordt gehouden in het gebouw van de lokale radio zodat er ook meteen live-radio kan worden gemaakt. Bovendien hoeft hij daarmee geen sporthal te vullen en is het klein maar fijn. Een ruwe schatting vertelt me dat er ongeveer vijftien standhouders zijn geweest maar wel met duizenden singles en elpees in de aanbieding. Ook piratenhits en een paar hele interessante singles. Ik heb even in de handen gestaan met een Nederlandse persing van Fortes Mentum, een stukje verloren Engelse psychedelica. Vijftien euro is geen verkeerde prijs maar daarvoor kun je ook tientallen singles kopen bij mijn kameraad even verderop. Vandaag het tweede en vermoedelijk ook het derde deel van de 'Singles round-up'. Als ik het echt goed wil doen, moet ik ook meteen het vierde deel doen zodat ik me kan gaan concentreren op de aanstaande Blauwe Bak Top 100.

* Tyrone Davis- I Can't Make It Without You (Frankrijk, Brunswick, 1974)
* Tyrone Davis- How Sweet It Is (US, Columbia, 1980)
Ik begin meteen met een 'double shot'. De Franse single kost slechts anderhalve euro bij dezelfde dealer als Julie Driscoll en Fortes Mentum. Waar voor het geld? Jazeker! 'I Can't Make It Without You' is in een zeer gave conditie en is bovendien een heerlijk nummer van Davis. 'How Sweet It Is' is uiteraard een cover van de Marvin Gaye-klassieker en is me iets te gladde disco. Hiervan moet ik de b-kant nu even proberen. De vorige eigenaar heeft 'A' geschreven op de kant van 'I Can't Wait' en dat klinkt bij het intro meteen als klassieke Tyrone Davis. Ondanks het styreen en de prijs van vijftig cent klinkt de plaat erg behoorlijk. Beide kunnen zo in de Blauwe Bak-koffers!

* Deep Feeling- Do You Love Me (NL, Page One, 1970)
Het is oktober 1998 als ik op een zaterdagmiddag laat naar de markt ga in Ashton-under-Lyne. Ik koop die middag een paar cassettes (waaronder 'Trespass' van Genesis en het debuut van Sophie Zelmani) en kijk rond voor een nieuwe walkman. Dat laatste zal ik uiteindelijk niet kopen en mag dan de walkman van een andere 'companion' lenen. Die is hij voorgoed kwijt, ook al heeft dat meer met zijn abrupte vertrek te maken dan met mijn eerlijkheid. Die middag loop ik ook een 'charity shop' binnen. In Engeland heeft ieder 'goed doel' haar eigen (kringloop-)winkel en hier vind ik onder andere twee singles van Deep Feeling op Page One en DJM. Eén daarvan is 'Do You Love Me', maar ik laat ze beide in Mossley liggen als ik een jaar later terug ga naar Nederland. De reden? 'Do You Love Me' is een vertraagde versie van The Contours' 'Do You Love Me' maar dan totaal niet leuk.

* The Dells- Hallways Of Your Mind (US, Cadet, 1969)
De a-kant zorgt voor een enorme verrassing in 'The Vinyl Countdown' want ik verwacht een ballade van The Dells. 'Hallways' is niet alleen upbeat, het heeft ook de 'Cadet Concept 12'-methode toegepast gekregen. Dat betekent een zeer ruimtelijk stereo-geluid. Ook hier moet ik de b-kant nog proberen. 'I Can't Do Enough' is meer de klassieke Dells met weer die harmonieën. Ook deze single is vrij ongeschonden gebleven ondanks het styreen, hoewel het toch een gezellig kraakje heeft. Als bonus komt het met een Wirl-hoesje en dat is altijd welkom.

* Sacha Distel- Rain Drops Keep Fallin' On My Head (UK, Warner Bros., 1969)
Ja, Engelse persingen word ik altijd blij van. Ook al is Sacha Distel het aanhoren niet waard als je, net zoals mij, teveel waarde hecht aan B.J. Thomas' betere uitvoering. Voor in het archief!

* Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity- This Wheel's On Fire (Duitsland, Polydor, 1968)
Ik doe niet aan papieren of digitale zoeklijstjes. Toch denk ik onderweg naar Steenwijk aan een aantal singles welke 'leuk' zouden zijn. 'Alone Again Or' van Love is daar eentje van maar ook deze van Jools en Brian. Tot mijn grote geluk vind ik eerst de heruitgave (die ik ooit heb gehad maar niet emer kan vinden) en vervolgens het origineel. Er gaat ook nog 25 procent van de prijzen af en dus heb ik voor zes euro een gaaf exemplaar in mijn bezit. Blijft een knalnummer en geeft me keer op keer kippenvel. Weer eentje van de niet-bestaande zoeklijst!

* Ellis- El Doomo (NL, Epic, 1974)
Het AVRO-forum is al even ter sprake gekomen. Of zou dit wellicht toch het 'Golden Beat Years'-forum zijn geweest? Feit is dat ik tweemaal een Top 100 organiseer van platen uit de jaren zestig en zeventig die geen hit zijn geweest. Het is mijn goede vriend Theo die 'El Doomo' aan draagt. Tot dan toe alleen een titel uit het 'Hitdossier' voor mij en ik vermoed dat het een Spaans gezelschap is. Niets is minder waar: Ellis is Steve Ellis, de zanger van The Love Affair en deze geweldige plaat wordt geproduceerd door niemand minder dan Roger Daltrey! Leuk om deze op vinyl en in fotohoes te hebben, ook al verdient het vinyl meteen al een 'upgrade'. Hij is een beetje stuk gedraaid door de vorige eigenaresse die haar naam achterop het hoesje heeft geschreven.

* J.B. Euson- Amen (NL, CBS, 1967)
Julio Bernardo Euson is de naam en hij maakt in 1967 zijn eerste single in Nederland. Als soul-zanger zal hij weinig succes kennen, ook al staat 'I Want You Around Me' in 1968 in de Tipparade en is het bijna een halve eeuw de Week Spot op Soul-xotica. 'Amen' is natuurlijk het kerkelijk lied maar wordt vreemd genoeg toegeschreven aan de heren Cees De Man (pseudoniem van Johannes De Heer? lol) en ene Van Der Sluys. Otis Redding doet het eveneens in 1967 en dat zal in 1968 een postume hit opleveren. Euson's versie heeft een lekkere stampende begeleiding en maakt het welhaast geschikt voor de gospel-koffer. 'Where Can My Lover Be' is door Euson zelf geschreven en kan zo in de Carib. Euson zal pas in 1971 zijn eerste grote succes hebben met 'Both Sides Now'. De plaat gaat voor de b-kant in de Blauwe Bak-koffer. Als het daar niet meer past, kan het alsnog in de gospel-koffer voor 'Amen'.

* Fat Larry's Band- Center City (UK, Wmot, 1977)
Mijn collega Lee draait dit nummer als zijn 'Spin Of The Week' in zijn Northern Soul-show op Wolfman Radio. Youtube heeft hem het nummer aanbevolen op grond van eerdere zoekresultaten en hij kent alleen 'Zoom' van de band. Dat is de eerste keer dat ik deze hoor hoewel ik natuurlijk 'Fascination' al een tijdje in de Blauwe Bak heb staan. Ik had niet verwacht dat ik de single een week later in de koffers zou hebben, maar dat is nu het geval. Het trekt ook 'Fascination' mee uit de reserve-Blauwe Bak en in de koffers.

* Tom Fogerty- Good Bye Media Man (Duitsland, Bellaphon, 1971)
Tom heeft Creedence Clearwater Revival net verlaten als hij debuteert met deze single. Ik heb ook 'Joyful Resurrection' in de verzameling en dat is een rechtstreekse 'rip-off' van Creedence en dat is verrassend genoeg niet het geval met 'Good Bye Media Man'. Een leuk nummer waar ik nog wel even aan moet wennen want ik moet zeggen dat ik dit niet kende van Fogerty.

* The Four Tops- Walk Away Renee (NL, Tamla Motown, 1967)
Op de fancy fair in Sneek in 1995 neem ik een aantal lege hoesjes mee van 'Walk Away Renee' van The Four Tops. Ik heb de single ooit nog in Molkwerum gekocht als ik me niet vergis, alleen... is dat schijfje al tien jaar zoek. Mijn kameraad uit Zwolle heeft deze tweemaal liggen en ik had de ander ook moeten meenemen. Deze 'Renee' kraakt me net ietsje te hard, maar dan opnieuw: Deze gaat waarschijnlijk gewoon de jaren zestig-bak in.

* Aretha Franklin- I Never Loved A Man (UK, Atlantic, 1967)
Een fraaie 'double-sider' op het eerste oog. Toch heeft de vorige eigenaar de a-kant ernstig mishandeld waardoor een hele harde tik is ontstaan en de plaat halverwege strandt. Gelukkig is de b-kant verschoond gebleven van dit alles en daar vinden we het uitstekende 'Do Right Woman, Do Right Man' dat ik toch eigenlijk liever in de versie van Otis Clay hoor. Het mag evenwel in de reserve-Blauwe Bak.

* Lesley Gore- Judy's Turn To Cry (UK, Mercury, 1963)
Een bekend gegeven in de popmuziek in de jaren zestig en zeventig. Als een artiest(e) een grote doorbraak heeft gehad, is het de moeite waard om het te volgen met een 'antwoord' op de vorige plaat. Soms wordt het concept ook helemaal uitgemolken. Lesley heeft in 1963 haar grote hit met 'It's My Party' waarin ze naar hartenlust wil huilen nu Judy er met haar vriendje vandoor gaat. Een paar weken later heeft Lesley een update. Het is weer goed gekomen tussen haar vriendje en haarzelf en dus is het de beurt aan Judy om een partij te janken. Ik heb een ontzettend groot zwak voor Lesley Gore en wellicht dat nog meer singles gaan volgen. Ook zou ik beslist nog eens een berichtje moeten schrijven, ook al is het alleen maar om te delen dat ze een bepaald woord niet mocht zingen van de platenmaatschappij...?

* Ofra Haza- High (UK, CBS, 1983)
Het is een vreemde gewaarwording als rond 1988 plots de zang uit de luidspreker klinkt van een Hebreeuwse dame. Als je net bent gewend aan het gejodel, valt opeens de loodzware electro-beat in. 'Im Nin'Alu' is een redelijke hit en ik heb de single al een paar jaren in de verzameling zitten. Nu heb ik hier 'High'. Zo heet het in het Engels. Op de b-kant heet het 'Hi' en wordt uitgesproken als 'Gai'. Dat is inderdaad de Hebreeuwse versie en dat heeft een hoog Eurovisie-gehalte. 'High' is me helaas ook te poppy voor de Blauwe Bak. Wel een leuk nummer waar je goede luim van krijgt!

* Bobby Hendricks- She Used To Hold Me (US, Williams, 1968)
Nee, het heeft niets met Jerry Williams van doen. Helaas. Bobby Hendricks brengt ons een lekkere dosis deep soul en herhaalt het trucje op de keerzijde: 'Go On Home Girl'. Beide kunnen prima in de Carib en daarom gaat het de koffers in.

* Al Hudson & The Soul Partners- Real Love (Jamaica, ABC, 1977)
Zeer fraaie midtempo van Hudson en zijn Soul Partners in 'crime'. Een Jamaicaanse persing en dus met een doorlopende kraak/ruis op de achtergrond. Maar het geeft dit prachtige nummer alleen maar meer sfeer. Blauwe Bak-koffer! 'You're So Wonderful' op de keerzijde is meer uptempo maar heeft ook meer last van 'distortion'. Ik hou het dus bij 'Real Love'!

Singles round-up: november 2

Ik heb expres een bericht 'gespaard' voor de 'Singles round-up' in verband met de platenbeurs van vanmiddag. Dat komt goed uit! Ik ben niet van plan om veel te kopen of... die ene handelaar uit Zwolle moet aanwezig zijn. Ik ontdek hem pas later en heb dan reeds een paar 'dure' singles gekocht. Bij hem gaan de sluisdeuren open want hij vraagt voor alle singles vijftig cent per stuk. Alles dat een beetje interessant lijkt, gaat op de stapel. Als het tot het afrekenen komt, is het een en al verbazing. Ik heb de platen bijna gratis van hem gekregen! De vangst van vanmiddag is 64 singles. Als het in het begin van de maand was geweest, had ik nu tien of acht afleveringen kunnen doen. Maar de optie van zestien singles per aflevering is ook niet verkeerd want over veel platen valt niet veel te vertellen. Vijftig cent... begrijpt u? Ik begin vandaag met de eerste zestien in alfabetische volgorde.

* Johnny Adams- I Won't Cry (US, SSS International, 1970)
Volgende maand ga ik het wellicht weer hebben over 'Action Speaks Louder Than Words' in de 'Blauwe Bak Veteranen'. Sindsdien heb ik een fascinatie voor het SSS International-label en ook Johnny Adams zit in deze box met tien singles. Niet met 'I Won't Cry' want dat is beduidend minder upbeat maar past wel heerlijk in de Carib. Deze kan dus de Blauwe Bak in.

* Atomic Rooster- Stand By Me (Duitsland, Brain, 1972)
Voor vijftig cent kan veel en je hoort me dan ook niet hard klagen dat deze single flink kraakt en halverwege blijft steken. Ik vind het nummer trouwens ook minder dan 'Tomorrow Night' of 'Devil's Answer', dus als ik de keuze heb?

* Average White Band- Queen Of My Soul (UK, Atlantic, 1976)
Een vaste luisteraar heeft gelijk: Je kan niet misgrijpen met Average White Band. 'Queen Of My Soul' is een 'anthem' van ruim zes minuten dat grote kans maakt op de Blauwe Bak Top 100!

* Richard Barnes- Go North (Frankrijk, Philips, 1970)
Ik zal nu even checken, want... heb ik deze al? Nee, nog niet! Toch heb ik het nummer wel eens vaker gehoord en ik vind hem persoonlijk minder leuk dan 'Take To The Mountains'. Toch een leuke aanwinst met de Franse fotohoes!

* Madeline Bell- We're So Much In Love (NL, Philips, 1970)
Die kom ik niet vaak tegen: Nederlandse persingen van solo-singles van Madeline Bell. 'We're So Much In Love' is mede-geschreven door Van McCoy maar Bell weet de McCoy-magie niet echt over te brengen. Nog maar eens draaien, maar ik denk dat het toch de jaren zeventig-bak wordt voor mevrouw Bell.

* Cilla Black- Surround Yourself With Sorrow (UK, Parlophone, 1969)
De tweede Cilla Black-single van deze maand. Ik ben 'Sorrow', geloof ik, eens tegen gekomen in een 'Spirit Of'-uitzending en heb het toen leren waarderen. Lekker uptempo en met weinig vibrato. Zonder dat laatste is de stem van Cilla het beste uit te houden.

* Black Velvet- Thought I Had Me A Good Thing Goin' (NL, Beacon, 1970)
Ik heb zojuist 46 van de 64 gedraaid op de radio en Black Velvet is de eerste die ik nu even moet opzetten. Een beetje Friends Of Distinction-achtig, zo komt het over bij mij. Wel goed genoeg voor de reserve-Blauwe Bak!

* Blue Mink- The Banner Man (NL, Regal Zonophone, 1971)
Ook nog een stukje van Madeline Bell beluisterd en misschien is mijn oordeel een beetje hard. Ik ga het een kans gunnen in de Blauwe Bak! Zo, dat kan wel even tussendoor bij Blue Mink, de band mét Madeline Bell. Natuurlijk verdien ik deze nog eens in een gave staat in fotohoes maar tot die tijd kan ik uit de voeten met deze 'thuisbrenger' voor vijftig cent.

* Boots- There's A Baby (NL, Philips, 1969)
De opvolger van het dramatische 'In The Beginning' en dit is meer van hetzelfde. De b-kant is iets meer poppy maar het is vooral de leadzanger die me de schrik op het lijf jaagt. Het klinkt alsof hij een statig gedicht gaat voordragen, hij heeft de dreiging van een schoolmeester. Voor vijftig cent hoor je me opnieuw weer niet klagen, maar deze gaat, hup, de jaren zestig in.

* Duncan Browne- The Wild Places (NL, Logo, 1978)
Een beetje dom van mij. Ik geef twee euro voor deze single in fotohoes omdat ik meen dat ik een 'upgrade' nodig heb. Wat ik eigenlijk zoek is een afwijkende persing van de Nederlandse, hopende dat deze in de mix en de volume 'harder' is. Ook bij deze moet de 'gain' op tien en hoor je als luisteraar nauwelijks het intro en de coupletten.

* Canned Heat- Going Up The Country (NL, Liberty, 1968)
Had ik nog niet in de gewone Nederlandse uitdossing. Deze blijft ook steken halverwege maar wellicht kan ik dat nog weg poetsen.

* Ace Cannon- Easy (Barbados, Cream, 1977)
Die is het alleen al waard voor het Wirl-hoesje! De plaat zelf valt zwaar tegen. 'Easy' is domweg niet te pruimen en ik heb zojuist de b-kant gedraaid op de radio: 'Let The Force Be With You'. Dat is een beetje interessant en dan vooral omdat het een persing is van Barbados. Alleen daarom in de reserve-Blauwe Bak.

* Mel Carter- You Changed My Life Again (US, Cream, 1980)
Van deze Mel Carter heb ik reeds 'When A Boy Falls In Love' op het Derby-label uit 1963. Bij de nieuwe aanwinst valt mijn mond wagenwijd open. Wat een schitterend nummer en een kanshebber voor de Top 100 van volgende week.

* The Chi-Lites- Too Good To Be Forgotten (UK, Brunswick, 1974)
Leuk! Die had ik nog niet! Ook deze gun ik een plekje in de reserve-Blauwe Bak.

* Eddie Collins- Take My Heart (UK, Hotsox, 1979)
Eens kijken op 45cat want dit is een eigenaardig ding. Deze gooit deze Eddie op één hoop met een zanger die in 1957 en 1960 in Amerika singles heeft uitgebracht. Dat lijkt me stug. 'So Deep Is The Night' klinkt veel té amateuristisch en is ronduit verschrikkelijk. 'Take My Heart' is ietsje beter en 'pakt' me ergens zoals Enso Samaï dat een jaar geleden deed. Nee, dit kan ik niet verkopen in de Blauwe Bak. Maar toch kun je de goede intenties horen in dit nummer, alleen komt het studiotechnisch niet goed uit de verf. Waarschijnlijk meer 'wave' dan 'funk' en dus in de jaren zeventig-bak.

* The Cuff-Links- When Julie Comes Around (UK, MCA, 1970)
De opvolger van 'Tracy' en toch haalt 'Julie' het niet bij de grote hit. De plaat is trouwens ook flink af gedraaid door de vorige eigenaar (m/v).

Blauwe Bak Veteranen deel 17

Twee voor de prijs van één en ook nog een paar op de koop toe! Dat is de aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen' in een notendop. Niet alleen hoef ik een paar afleveringen terug te komen op een plek in een weekend waar ik niet de beste herinneringen aan heb, ook verwacht ik (hoop ik...) dat de komende week nog wat afleveringen van de 'Singles round-up' gaan krijgen. Zondag is in Steenwijk een platenbeurs, opgezet door een Facebook-vriend, en daar hoop ik zondagmiddag uiteraard nog een paar schijfjes te scoren. Het is misschien nog wel het meeste het eerste 'excuus' en omdat het de komende tijd steeds vaker voor komt dat ik meerdere platen op één adres koop. Maar ja... de herinnering aan dit weekend zijn nog zeer levendig en ik kan me niet voorstellen dat ik daar nog nooit een bericht aan heb gewijd. Toch word ik een beetje ongemakkelijk bij de herinnering: Het is het laatste jaar dat ik stevig aan de drankjes ben en mijn enige vizier de goot lijkt te zijn. In die zin 'past' dit weekend helemaal in het verhaal. We gaan vanavond terug naar zaterdag 23 augustus 2008 en ik neem alle veertien titels mee die ik die dag heb gekocht in Rotterdam. Het zijn er nóg meer, maar die staan inmiddels in de jaren zestig- en zeventig-bakken.

Het verhaal begint met de fietsvakantie van 2008. Ik ben op woensdagmorgen vanuit Steenwijk vertrokken en ben 's avonds op een camping nabij Alkmaar. De tweede dag ga ik naar Leiden en slaap ik de nacht bij W. De volgende dag begint moeizaam door het stapgeweld in Leiden en raak ik bij Brielle de bordjes van de Noordzeeroute kwijt. De route loopt niet langs Hellevoetsluis en toch koers ik af op deze plaats. Ik ontdek dat er een camping is en fiets hier naartoe. 's Avonds wil ik natuurlijk een biertje drinken en kom in een lokaal terecht aan de rand van het centrum met zeer luide muziek. Het is een klein hecht clubje dat er zit en de eigenaar van de kroeg besluit ons te trakteren op een tosti. Normaal of heet? Doe maar heet! Dat veroorzaakt dat ik zaterdagochtend wakker word met een knallende koppijn en bovendien een pijn in de buik. Het volgende wc-bezoek vertelt me dat ik niet moet gaan fietsen! Ik blijf dus een dag en nacht langer in Hellevoetsluis en zit 's avonds weer in hetzelfde café. Hier komt mijn dj-en ter sprake en regel ik ter plekke dat ik op vrijdag 22 augustus 2008 het 'voorprogramma' ga verzorgen van een alternatieve rock & roll-band. Ik zal garagerock en alternatieve punk draaien. Het optreden is geen succes. Ik draai over dezelfde eindversterker als de band en deze heeft zo op zijn donder gekregen dat het op rood springt als ik de naald in de plaat zet. Hoewel de volgende avond gewoon een baravond zal zijn, krijg ik een herkansing. 's Middags ga ik evenwel naar Rotterdam en specifiek op zoek naar de winkel waar ik in 2004 met 'Primitive' de single van The Flirtations heb gekocht. Ze verwijst me naar de kelder. Haar neef heeft jaren niet omgekeken naar de platen en ze is het behoorlijk zat. Alles met een rood kruis mag voor een euro en de rest mag voor de helft van de prijs. Het onderhandelen gaat zeer voorspoedig en uiteindelijk denk ik dat iedere single een euro is geworden. Het zijn er omstreeks vijftig of zestig, maar er zijn slechts veertien die elf jaar Blauwe Bak hebben overleefd en dat zijn de volgende platen.

97. We're Gonna Stay In Love With Each Other-Lonnie B. & Viki G. (US, Revue, 1969)
98. Dancin' Everywhere-Bob & Earl (NL, B&C, 1966, re: 1969)
99. I Can't Get Along Without You-Maxine Brown (US, Commonwealth United, 1970)
100. Doing The Mustang-Don Bryant (NL, London, 1967)

We beginnen bij het gekke verhaal van Lonnie West en Viki Phillips. Geen idee hoe ze aan 'B' en 'G' komen. Misschien tweede voornamen? De single verdient de jaren in de Blauwe Bak dankzij 'High On The Mountain' dat oorspronkelijk uit 1967 stamt. Het is 'We're Gonna Stay' dat sinds de interesse voor de Carib-soul aan populariteit heeft gewonnen bij mij. Bob & Earl verhuist al jaren tussen de verschillende bakken. In het Word-document staat het genoteerd als reserve-Blauwe Bak maar het staat inmiddels weer in de koffer. Maxine Brown is pas sinds de 'Soul-x-rated' in de zomer van 2012 geadopteerd voor de Blauwe Bak en een favoriet geworden. Don Bryant staat in de Ere-Blauwe Bak. De vorige eigenaar wil een tientje hebben voor de single maar ik vind vijf euro dik betaald. Het is daarentegen wel een leuk item met de Nederlandse fotohoes.

101. Money-Don Covay (US, Mercury, 1973)
102. Let's Stay Together-Margie Joseph (US, Atlantic, 1973)
103. Let's Move And Groove Together-Benny Latimore (US, Dade, 1967)

Don Covay komt met een tekst van de oude eigenaar op het blanco hoesje: 'Vreemdgaan gaat de Don niet gemakkelijk, klassieke soul ballad!'. Dat is dan van toepassing op de a-kant: 'I Was Checkin' Out She Was Checkin' In'. Toch duurt het tot oudejaarsavond 2012 voordat ik 'Money' ga waarderen. Ik ben dan platen aan het klaar zoeken voor het optreden in Steenwijk van de volgende dag. Don's opgefokte versie van Barrett Strong's 'Money' smaakt me op dat moment wel en mag mee. De single staat in 2019 in de reserve-Blauwe Bak maar komt met 'Money' nauwelijks meer aan bod. Margie Joseph brengt een zoete herinnering aan Hellevoetsluis naar boven. Ik heb een paar weken eerder de Nokia N95 gekregen en ontdek het filmen met de camera. Ik heb nog tijden korte video's gehad van de zondag in Hellevoetsluis. Alleen in het café met de twee honden en horen hoe de krakende plaatjes klinken over de fantastische installatie in een café met houten vloer en wanden. Helaas kan ik de filmpjes niet converteren. Margie Joseph komt daar eveneens voorbij. De single is een paar maal op en neer verhuisd maar staat weer in de koffer. Benny Latimore staat daar nog maar sinds 2016 sinds ik zijn latere werk op Glades heb ontdekt.

104. Satin Soul-Love Unlimited Orchestra (NL, Philips, 1974)
105. Moving Hands Of Time-Derek Martin (US, Buttercup, 1970)
106. Step By Step-Joe Simon (Duitsland, Polydor, 1973)

'The Jason King Theme' van Laurie Johnson en 'Limon Limonero' van Henry Stephen zitten in de partij uit Rotterdam maar ook pure pop van Judy Collins en Todd Rundgren. Ik beperk me echter tot de singles die anno 2019 nog in de Blauwe Bak zitten. En daar hebben we Love Unlimited Orchestra. 'Satin Soul' is zonder twijfel één van de leukste LU-singles maar komt nauwelijks meer aan bod. Het staat in de reserve-Blauwe Bak. Joe Simon staat daar eveneens hoewel die wel weer terug kan naar de koffer. Derek Martin leer ik pas in 2012 waarderen.

107. Gimme Your Love-Margaret Singana (US?, Jo'burg, 1973)
108. Don't Change Me Now-Mavis Staples (US, Volt, 1972)
109. Fresh Out Of Tears-Joe Tex (NL, Atlantic, 1965)
110. Whirlpool-Maurice Williams (US, Atlantic, 1970)

Margaret Singana is een 'zoekplaatje'. 'Gimme Your Love' is oorspronkelijk verschenen op Jo'burg in Zuid Afrika in 1973 maar met een andere b-kant. De single in de Blauwe Bak heeft een cover van het klassieke 'Cry To Me' op de keerzijde. De plaat lijkt niet te zijn uitgebracht in Amerika en alles riekt naar een bootleg. Meer informatie zou welkom zijn! Het catalogusnummer op deze single is 'JB 001 B' op de kant van 'Gimme' en 'JB 002 A' op de kant van 'Cry To Me'. Het staat evenwel in de reserve-Blauwe Bak. Daar staat mevrouw Nietjes ook weer, maar die mag onderhand wel weer eens terug in de koffer. Joe Tex is eigenlijk 'Hold On To What You've Got', maar de onbekende b-kant past beter in mijn set en dus is dat voor mij al jaren de top kant. Het staat met de andere jaren zestig-singles van Tex in de reserve-Blauwe Bak. Maurice Williams staat daarentegen weer in de koffer en gaat daar niet snel uit! Een perfecte 'double sider'. Zullen we het funky 'Whirlpool' doen of het meer crossover-geluid van 'Sweetness'? Altijd weer een prangende vraag.

In de volgende aflevering zou ik dertien stuks kunnen doen (tot het stoppen met de drank) of vijftien (tot en met het stoppen met de drank). We reizen de volgende keer in ieder geval van september 2008 naar april 2009 in de Blauwe Bak.

Eretitel: 'Don't Go Breaking My Heart'

'Listen Carefully' ligt momenteel even stil in 'Tuesday Night Music Club' hoewel ik vanavond inspiratie heb opgedaan voor een volgende titel. Het is te hopen dat ik dit in januari weet te onthouden. Wellicht kan ik hem meteen al toevoegen aan de lijst zodat ik het niet vergeet? De titel komt pas over een jaar aan bod in de 'Eretitel' want zoveel speling heb ik nog met de rubriek. Met de 'Eretitel' is het pas het begin van de zomer van 2018 en de volgende afleveringen zijn geïnspireerd door de 'Summer Spirit Of'-shows die ik in de zomermaanden van 2018 heb gedaan. Vanavond weer eens een volledige lange titel en dat komt niet iedere dag voor. Toch is de boodschap simpel, niemand wil zijn of hart gebroken hebben en dus mag 'Don't Go Breaking My Heart' vandaag in de 'Eretitel'.

3. Backstreet Boys (2018)
Ach kijk... ik vroeg me al af hoe ik bij deze titel was gekomen. Dit 'Don't Go Breaking My Heart' staat op de comeback-plaat van de Backstreet Boys. Ik hoef het nummer niet eens op te zetten om te bepalen dat het op nummer drie komt te staan. Meer eer ga ik deze oude jongemannen niet geven.

2. Elton John & Kiki Dee (1976)
Wat te denken van de nummer twee? Ik ben persoonlijk nooit echt een fan geweest van Elton John. Het is vergelijkbaar wat er tegenwoordig aan de hand is met bijvoorbeeld Ed Sheeran. Je kan van beide mannen niet zeggen dat ze geen goede songs kunnen schrijven en niet kunnen zingen, alleen wordt het zo doodsaai gebracht dat het niet binnen komt bij mij. Muzikaal behang voor in de supermarkt, daar associeer ik Elton John ook mee. Voor Kiki Dee heb ik wel een zwak en zij maakt dat dit plaatje interessant wordt hoewel het natuurlijk pure 'cheese' is. Het succesvolle duet van Elton John en Kiki Dee mag van mij op nummer twee.

1. Aretha Franklin (1974)
Moet een artiest eerst zijn overleden voordat ik hem of haar ga ontdekken. Nee, meestal niet. Eigenlijk schaam ik me ook voor zoiets maar bij Aretha Franklin is dit wel op zijn plaats. Ik heb nooit veel op gehad met het 'klassieke' jaren zestig-werk van Aretha. Hooguit 'Natural Woman' en 'Baby I Love You', hoewel 'Chain Of Fools' zelfs nog een tijdje heeft mee gedaan in de Blauwe Bak. Sinds haar overlijden ben ik haar werk van na 1971 gaan ontdekken. Nog steeds die uithalen waar ik niet zo goed tegen kan, maar dan opnieuw ook een klasse die vaak is geïmiteerd maar nooit is geëvenaard. Luister bijvoorbeeld naar het steengoede 'Don't Go Breaking My Heart' op het bovenstaande, totaal genegeerde, album uit 1974. Het mag duidelijk zijn dat ze met kop en schouders uitsteekt boven de rest. Tegenwoordig doe ik mijn best om haar Arista-werk uit de jaren tachtig te waarderen maar dat gaat moeizaam.

Volgende week ga ik een 'Eretitel' aan jullie voorschotelen terwijl ik hoog in de lucht op een wolkje zweef. Hopelijk niet alleen want dat zou betekenen dat ik de verkeerde wolk heb gepakt. Volgende week dus driemaal de negende wolk in de zevende hemel.

Het zilveren goud: november 1994 deel III

Ik heb vanavond het laatste deel van de 'virtuele kaartenbak' van 1995 afgesloten. Dat betekent dat 'Het zilveren goud' doorgang kan krijgen in het volgende jaar. Volgens mijn berekeningen moet ik in ieder geval 220 singles hebben gekocht. In ieder geval... want er zijn nog altijd platen die ontbreken of die ik ben verloren in de afgelopen vijfentwintig jaar. De lijst van 1995 is eentje van 'associaties'. In sommige gevallen weet ik alweer dat ik jaren té vroeg ben met het noemen van bepaalde singles en kan ik er echt niet op komen wanneer ik bepaalde platen heb gekocht. In juni ga ik zelfs een 'opruiming' houden van platen waarvan ik zeker ben dat ik ze vóór 1995 heb gekocht maar welke niet in de kaartenbak zijn terecht gekomen. De berichten op woensdag gaan weer omlijst worden met een verhaaltje over die tijd en dat is misschien nog wel het zwaarste waar ik tegenop kijk. 1993 is redelijk heftig geweest en toch ben ik erin geslaagd om dit aan het papier toe te vertrouwen. 1994 is wat dat betreft een stilte voor de storm want in 1995 gaan de sluisdeuren wagenwijd open en stroomt het meeste vuil uit mezelf. Ik zal zo nu en dan even met de billen bloot moeten, maar hee... het is vijfentwintig jaar geleden en ik heb mijn gedrag flink aangepast door de jaren heen. Vandaag zijn we andermaal te gast in november 1994 en ga ik het hebben over een fenomeen in ons dorp: De jaarlijkse playbackshow.

Het eerste jaar dat ik in Uffelte kom wonen, maak ik (op afstand) kennis met de jaarlijkse dorpsfeesten. Er is voor de vrijdagavond een lokale talentenjacht georganiseerd. Niet zozeer een zangwedstrijd, maar meer een 'Uffelte Got Talent'-ding. Uitkomst van het geheel: De avond is afgelast vanwege een té gering aantal aanmeldingen. We mogen dus stellen dat Uffelte vrij talentloos is. In Jutrijp en Hommerts is het eigenlijk al niet anders gesteld. De playbackshow voor volwassenen is een jaarlijks terugkerend fenomeen maar net als bij de liedjeswedstrijden op de televisie gaat het vooral om de presentatie en de uitstraling. Ik doe in 1992 voor het eerst mee met een groep vrienden dat uiteindelijk de eerste bezetting van Horrible Dying zal worden, maar eveneens een bezetting die het nooit tot de oefenruimte heeft gebracht. We doen een nummer van Morbid Angel na en dat past goed bij de Smurfen (die de bewuste wedstrijd hebben gewonnen). Ik heb een 'synthesizer' gemaakt van schuimplastic welke ik vermorzel na het instrumentale intro. Het levert ons geen extra punten op, wel zal de schoonmaker zoet zijn geweest met ons optreden. In 1993 doe ik solistisch mee met een oude akoestische gitaar maar wederom geen prijzen. Ook veel té netjes, dat optreden. In november 1994 zijn we terug op het podium van het dorpshuis en nu wordt het zeker een dikke keet!

Ik kan niet meer bedenken welk liedje we hebben uitgevoerd, maar feit is dat ik een oud elektronisch orgel mee het podium op neem. Intussen staat in de oefenruimte een mooie, maar ook loodzware, Würlitzer welke me zou moeten gaan vergezellen bij optredens. Het ding gaat in januari 1995 nog wel mee naar het café maar we hebben niet aan versterking gedacht en bovendien kan ik helemaal geen orgel spelen en is het voor mij nog het meeste om het instrument uit de kerk in de deathmetal te betrekken. Pure rebellie. Achteraf gezien had ik gewild dat ik de 'electronic noise' had gekend. een bak hoge piepjes als intro voor de woeste nummers? Het optreden tijdens de playbackshow wordt niet al te serieus genomen en wij zijn meer opgewonden over hetgeen dat gaat komen. Op de hoek bij de inrit naar het dorpshuis staat de pastorie. Daar op de hoek gaan we het orgel ritueel verbranden met beukende deathmetal vanaf de ghettoblaster en demonische kreten uit onze kelen. Potje bier erbij en gaan met die banaan. Oh man, wat waren we een partij stoer in die tijd! Overigens wel weer met kleine hartjes want we hebben de volgende dag de rotzooi opgeruimd.

De orgelverbranding vormt een opmaat naar ons eerste optreden dat in januari gaat plaats vinden in de lokale kroeg. Daar heb ik in 2012 al eens over geschreven, maar mag binnenkort weer even terug naar die bizarre avond en de voorbereidingen van het optreden. O ja... Had ik al gezegd dat deze stoere deathmetal-gast intussen uithangt bij folkconcerten en nog gewoon vredelievende singles uit de jaren zestig en zeventig koopt? Vanavond zelfs met eentje uit de jaren tachtig en dan ook nog meteen één van de meest irritante!

2030 Penny Lane-Kenny Rankin (NL, Warner Bros., 1975)
2031 Every Day Hurts-Sad Café (NL, RCA Victor, 1979)
2032 Finders Keepers-Salt Water Taffy (Duitsland, Buddah, 1968)

Kenny Rankin is een vreemde eend in de bijt. Een jazzy zanger die blijkbaar de coupletten van 'Penny Lane' is vergeten en zich vrolijk een eind door de verzen heen 'tiet', 'poept' en 'doept'. Altijd leuk om Beatles-fans mee te stangen. Sad Café is natuurlijk een klassiekertje. Van Salt Water Taffy heb ik in Denemarken al eens een leeg fotohoesje gevonden en dat maakt me nieuwsgierig naar deze single. Ik heb zojuist via Youtube even naar de b-kant geluisterd: 'He'll Pay' en dat is erg fijne harmony-pop in de stijl van The 5th Dimension. 'Finders Keepers' heeft een kinderkoortje in het intro en dat doet me al snel afhaken. Opvallend: Buddah is weinig consistent in het uitbrengen van stereo-singles. Salt Water Taffy is prachtig stereo uit 1968 terwijl het label in 1970 nog durft om mono-singles los te laten op het publiek.

2033 Explosion-Soul Survivors (US, Crimson, 1967)
2034 I Am The Walrus-Spooky Tooth (NL, Island, 1970)
2035 Babaji-Supertramp (NL, A&M, 1977)

Ik heb Soul Survivors een paar maanden geleden in de 'Blauwe Bak Veteranen' gehad en heb toen al met stijgende verbazing geluisterd naar de b-kant, 'Dathon's Theme', en doe datzelfde opnieuw. Ik moet die kant echt gaan herwaarderen en de plaat terug zetten in de koffers in plaats van de reserve-Blauwe Bak. Alsof 'Penny Lane' van Kenny Rankin niet genoeg leed heeft veroorzaakt bij Beatles-fans gooien we ook nog de rigoureuze cover van 'I Am The Walrus' er tegenaan. Supertramp koop ik vooral vanwege 'From Now On' op de keerzijde, de enige mogelijkheid om de lange albumtrack op 45 toeren te verkrijgen. Ik denk dat ik 'Even In The Quietest Moments' dan al in de kast heb staan, maar ja... elpees doen nooit mee bij mij.

2036 Voyage-Discotch (NL, Friends, 1981)
2037 All Day Music-War (NL, United Artists, 1971)
2038 Tell Me Baby-Windows (Duitsland, Golden 12, 1972)

Voyage sla ik meteen maar over. War komt in 2013 ter sprake in de radioshow van een toenmalige Wolfman Radio-collega en een chatroom-bezoeker, eigenaar van een Mod-drive in show, vertelt me dat hij 'All Day Music' als eerste plaat heeft gedraaid tijdens een 'Weekender'. Dat inspireert mij om dit hele leuke plaatje weer tevoorschijn te halen. Het staat al jaren in de reserve-Blauwe Bak en het is iedere keer een feestje als die op de draaitafel ligt. Andere War-singles zijn inmiddels wel naar de jaren zeventig verhuisd. Tenslotte het duo Windows. In mijn herinnering een weinig interessant deuntje. 45cat vertelt me dat het duo bestaat uit Peter Petrel en Jeannette Gallacher. Is 'Funny Girl' niet de meest interessante kant? Het valt me op dat de plaat als laatste is gedraaid maar ik heb weinig zin om de apparatuur aan te zetten. Gelukkig is er Youtube. Nou? Als dit de meest interessante kant is? 'Tell Me Baby' lijkt veel op 'How Do You Do' van Mouth & Macneal en dat is geen toeval: Die Windows heeft een Duitse nummer 1 gehad met een Duitse vertaling van het nummer.

Week Spot: Street Players

Over twee weken mag ik mezelf schrap zetten voor de samenstelling van de Blauwe Bak Top 100. Een voorlopige telling geeft me 173 kandidaten. Omdat ik verschillende elementen op de draaitafels heb en ik de Top 100 graag op de radio wil doen, maakt dit de samenstelling een stuk aardiger. Ik ga het styreen en de échte waardevolle platen scheiden van het vinyl en van elk een top 50 maken en deze tegen elkaar uitspelen voor de top 100. Consequentie is ook dat ik gedurende de weken van de Blauwe Bak Top 100 een plaat uit de top 20 van dat weekend moet uitzoeken om Week Spot te worden. Waarschijnlijk worden dat 'gemakkelijke' berichten met platen waarover simpelweg niets valt te schrijven. Toch doe ik Street Players nu alvast even. Ik meen even dat ik een label-special moet maken met deze single en vind dan op de valreep hele interesse informatie. Als ik de twee samenvoeg, zou dat tot een verhaal van normale lengte moeten komen. De Week Spot is deze week voor Street Players met 'Ain't No Doubt' uit 1979.

Ik ben jaren op zoek geweest naar de elpee van de Bergense groep Mayfly welke in 1973 op Ariola is uitgebracht. Zelfs als de plaat als heruitgave binnen handbereik ligt, heb ik opeens geen belangstelling meer. Het maakt wel dat ik een gevoel heb gehad bij een plaat op het Ariola-label en dat is op zichzelf wel aardig. Verder is het toch vooral een commercieel label en net iets teveel standaard-popmuziek. O ja, dan is daar ook nog de Nederlandse persing van 'Days Of Pearly Spencer' van David McWilliams, uitgebracht op het rode Ariola-label dat ik vooral associeer met kneuterige schlagers. Ariola wordt in 1958 in de markt gezet in Duitsland door uitgeverij Bertelsmann. Vanaf de vroege jaren zeventig heeft het ook in Nederland een eigen divisie dat aanvankelijk aan de weg timmert met Wally Tax en verder de distributie op zich neemt van verschillende labels. Zo verschijnen de latere T.Rex-singles niet op EMI in Nederland maar via Ariola. Hetzelfde geldt voor Dave & Ansil Collins (op Trojan) en 'Samba D'Amour' van Middle Of The Road (op RCA). Het zijn vooral Martin Duiser en Wally Tax die de Nederlandse tak van Ariola figuur geven. Na 1976 gaat Ariola zich inzetten in de Eurodisco en begint al vroeg met de 12"-singles. In 1976 begint het ook in Amerika met een afdeling: Ariola America. 'Torn Between Two Lovers' van Mary McGregor is een plaatje dat ook in ons land als een Ariola America wordt uitgebracht. Waar menig soul-liefhebber zijn neus ophaalt voor de Europese Ariola-platen, daar wordt Ariola America een kwaliteitslabel en, op een enkele uitzondering na, blijft het vrijwel 'underground' in Amerika.

Ariola America brengt bijvoorbeeld 'Dottie's Party' van The Caprells opnieuw uit, maar ook een album en een single van Street Players. Beide staan hoog aangeschreven bij de soul- en discoliefhebbers. Er zijn echter weinig pagina's gewijd aan de groep en dus moet ik uiteindelijk gaan kijken in de 'credits' op het album. Dan duikt opeens een 'bekende' naam op: Cash McCall. Hij is behalve producent en arrangeur ook leadzanger en gitarist van Street Players, hoewel de band niet in zijn biografieën wordt genoemd. Cash McCall wordt op 28 januari 1941 geboren als Morris Dollinson Jr. in New Madrid in de staat Missouri. Nadat hij in het leger is geweest, neemt hij intrek in de stad Chicago. Daar speelt en zingt hij in 1964 met de band The Gospel Songbirds met Otis Clay. De groep maakt platen voor het Excello-label. Morris heeft dan, onder eigen naam, al een single uitgebracht in 1963: 'Earth Worm'. In 1966 schrijft Dollinson samen met Monk Higgins 'When You Wake Up'. Bij Thomas Records geven ze hem de naam Cash McCall en de plaat wordt een grote hit op de R&B-lijst en kent een aantal succesvolle opvolgers. In de vroege jaren zeventig wordt McCall huis-producent bij het Chess-label en is het Minnie Riperton die hem aanspoort om zelf een live-band te formeren. Er worden in de biografieën over Cash McCall niet gesproken van een naam maar het lijkt me aannemelijk dat dit Street Players moet zijn. Het neemt in 1979 een disco-album op voor Ariola America en er verschijnt een single: 'Boogie Down'. Als je dat plaatje omdraait, krijg je het zeer interessante 'Ain't No Doubt' dat ik altijd als topkant heb beschouwd.

McCall blijft in de decennia daarop vooral op de achtergrond werken en brengt in 2018 nog een nieuw album uit. Hij lijdt echter ook aan longkanker en deze ziekte wordt hem op 20 april van dit jaar fataal. Morris is 78 jaar geworden. 'Ain't No Doubt' staat veertig jaar later nog altijd als een huis en dus presenteer ik het deze week met trots als kersverse Week Spot!

Feestboek-lustrum deel II

,,Het moet ergens deze week zijn", schrijf ik zondag. Ik had eerlijk gezegd wel een herinnering verwacht van Facebook, maar helaas... Vanmiddag heb ik het opgezocht en... het is vandaag 10 jaar geleden dat ik 'de wereld' laat weten dat ik eten kook en naar een radioprogramma luister. Het eerste bericht dat ik heb gedeeld op Facebook. Dan nog met zes vrienden en met slechts een 'like' van mezelf. Zondag ben ik in zevenmijlslaarzen door de eerste twee jaar gegaan en de nadruk gelegd op enkele voordelen van Facebook. Toch beginnen de nadelen zich vanaf 2011 op te stapelen. De leegloop van Hyves zorgt ervoor dat op eens het halve dorp op Facebook zit en dat heb ik zelf nooit als een verrijking van het medium gezien. Met de volksverhuizing komt ook de negativiteit op gang. Notoire zeurkousen, religieuze of politieke fanatici en een hele hoop kolder waar ik prima zonder kan leven. Het positieve is dat je jezelf kan verbinden met lotgenoten wereldwijd en dat laatste maakt dat ik nog altijd op Facebook ben te vinden. De omschakeling vindt voor mij in 2012 plaats.

Je wil je vrienden en belangstellenden graag laten weten wat je zoal doet en waar je interesses liggen. Zo doe ik in de tijd van 'De Video Draait' op Soul-xotica een aantal korte recensies van films. Ik vind het niet nodig om televisieprogramma's of boeken te 'liken', wel probeer ik de muziek goed uit te balanceren. Je kan ook 'lege' pagina's 'liken' zodat deze in je interesses verschijnen. Zo heeft iemand de 'activiteit' Northern Soul aangemaakt en ik voeg deze in 2011 toe aan mijn hobby's. Dan is het eind juni 2012 en begint deze pagina opeens te 'leven'. Iemand plaatst in een paar dagen tijd tientallen Youtube-video's van Northern Soul-hits. Op zichzelf een mooi initiatief, alleen legt de moderator de focus teveel op de Engelse scooter-scene. Hoewel Northern Soul in zekere zin een onderdeel vormen binnen de scooter-scene, ben ik niet de enige die zich niet echt comfortabel voelt bij deze associatie. Dan lees ik een bericht van een nieuwe Northern Soul-groep waar het duidelijk om de muziek en de dansers moet gaan. Ik meld me meteen aan bij deze groep en ben meteen erg actief. Alleen... veel van mijn Northern-verzoekjes staan niet op Youtube. Het is de tijd van de SOul-x-rated en de wekelijkse podcast die ik maak voor een muziekforum en ik besluit beide dingen te combineren: Ik zal een Engelstalige podcast opnemen waarin ik de Northern draai die ik in de groep wil delen. Het kost bloed, zweet en tranen om de podcast naar wens te krijgen en ik ben maar half tevreden. De reacties uit Engeland zijn echter laaiend enthousiast en dit doet me besluiten de Soul-x-rated in het Engels te houden.

Een van mijn vrienden in de betreffende Northern Soul-groep is Lee Madge. Ik weet dat hij een radioshow doet op maandagavond en besluit zomaar eens te gaan luisteren. Zo kom ik Wolfman Radio binnen en om een lang verhaal kort te maken, ben ik eigenlijk nooit weer weggegaan. Met andere woorden: Zonder het wonder van Facebook zou ik nu geen radioshows maken voor Wolfman Radio. Sinds ik Engelstalige radioshows heb te promoten, is Facebook een onmisbaar stuk gereedschap. Je hebt goedkoop (gratis) een enorm bereik en dat gaat de wereld rond. Ik ben een dag na de publicatie van de podcast uit de eerder genoemde groep geknikkerd maar heb dan reeds het concept van mijn eigen groep gemaakt: 'Upbeat, Rare And Northern Soul Music'. Hier heb ik een paar jaar geleden de stekker uit getrokken. Ik ben nauwelijks meer actief in soul-groepen. Wel dank ik menig 'Singles round-up' aan Facebook. Mark doet alleen maar handel via Facebook en dus niet via Discogs, Ebay of mailinglijsten. Mark en de radiopromotie houdt me dus op Facebook. Niets ten nadele van goede vrienden met een goede smaak en een verfijnde humor, maar voor de rest zou ik uitstekend zonder Facebook kunnen leven en zou ik me zelfs rijker voelen zonder.

Blauwe Bak Veteranen deel 16

Dit zou oorspronkelijk de laatste aflevering moeten zijn geweest van de 'Blauwe Bak Veteranen' maar zoals ik eerder heb geschreven, heb ik zoveel lol in deze serie dat ik nog lekker even door ga. Omstreeks 2006 is al sprake van een interesse voor soul en staan de singles samen in een houten koffer. De vroegste herinnering van de Blauwe Bak is een optreden in De Buze op 3 mei 2008. Overdag heeft De Buze een open dag en ook mijn ouders komen langs. Ook om mijn oude draaistoel mee te nemen omdat je die gratis kan storten in Friesland waar je grof moet betalen in Steenwijk. 's Avonds treedt volger en voormalig Popkelder-collega Jan op met zijn band en ben ik de dj. Ik gebruik deze avond voor het eerst het blauwe huishoudmandje om een honderdtal singles te vervoeren naar De Buze. Zoals ik op 17 juni 1989 inmiddels dertig singles heb en dat beschouw als de start van de verzameling, zo is het ook met de Blauwe Bak. De interesse speelt reeds sinds 2006 maar op 3 mei 2008 is de Blauwe Bak 'geboren'. Ik ben pas in 2012 begonnen met het noteren van de datums maar wat betreft 2008 en 2009 ligt het nog redelijk vers in het geheugen. Vandaag reizen we precies een jaar in de tijd: Van 28 juli 2007 naar 31 juli 2008.

91. You Can Have My Love-Pepper & Soul (NL, Philips, 1968)
Het is een kwartier-voor-einde-kater op het moment dat ik deze singles uitzoek. Even later zal ik een cafeetje een paar biertjes nemen om van de ergste koppijn af te komen. Het is de zomer van 2007 en dan geniet ik nog volop van de alcoholische versnaperingen. Pepper & Soul is een eigenaardig ding! De groep heeft in 1969 een grote hit met 'Have My Love' op het Pink Elephant-label. Nu schijnt het dat beide nummers dan al een jaar oud zijn en eerder zijn uitgebracht als een Philips-single. In het geval van 'You Can Have My Love' ligt het tempo ietsje lager en zijn beide kanten iets meer funky door de blazerssectie welke er bekaaid af komt op de latere Pink Elephant-opname. Ze hebben ooit naast elkaar gestaan in de Blauwe Bak maar deze heeft het uiteindelijk gewonnen. De Philips-single staat sinds een paar jaar in de Ere-Blauwe Bak. De Pink Elephant-single staat in de jaren zestig-bak.

92. Law Of The Land-Undisputed Truth (NL, Tamla Motown, 1973)
Het is niet dat Motown achterloopt op de rage. Het label uit Detroit heeft nog teveel een eigen geluid dankzij Holland-Dozier-Holland en The Funk Brothers in 1967 om toe te geven aan de geluidseffecten van de psychedelische popmuziek. Okay, ze doen het een beetje op 'Reflections' van The Supremes en nog een paar platen, maar Motown's psychedelische periode breekt pas aan als de popmuziek 'phasing' en snerpende fuzz-gitaren in de ban heeft gedaan. Norman Whitfield is één van de eerste producenten bij Motown die hier dankbaar gebruik van maakt. Met The Temptations maakt hij dramatisch klinkende nummers met onheilspellende teksten. Toch is het niet genoeg voor Whitfield want hij formeert zijn eigen groep bij Motown: Undisputed Truth. Hij zal het trio eveneens meenemen op latere reizen bij andere platenmaatschappijen. 'Law Of The Land' is een nummer dat is geschreven, gearrangeerd en geproduceerd door Norman Whitfield en heeft ook precies dat geluid. De single staat evenwel in de reserve-Blauwe Bak. Er zijn niet veel Motown-titels meer die anno 2019 in de koffers staan.

93. Someone Out There-The Flirtations (NL, Deram, 1968)
Deze is de vorige aflevering al ter sprake gekomen. Ik koop eerst de Belgische persing en dat zal in 2006 of 2007 zijn geweest. Toch erken ik deze niet als Blauwe Bak-aanwinst omdat de conditie me te zwaar tegenvalt. Intussen blijf ik rondkijken voor de Nederlandse met het groene fotohoesje. Deze vind ik bij Diskid in Zwolle voor 7,50 euro. Puntgaaf! Het is dan inmiddels in de dagen voor kerst 2007 en dit uitstapje heeft een zekere herinnering voor mij. Misschien nog eens aardig om in de dagen voor kerst nog eens terug te gaan naar deze dag in 2007? Ik 'verbeeld' me dan iets dat me erg gelukkig maakt en dat is op zichzelf best een berichtje waard. Van The Flirtations heb ik tegenwoordig alleen nog 'Stronger Than Her Love' in de koffers staan, 'Someone Out There' staat in de reserve-Blauwe Bak. Er is een tijd geweest dat ik vooral 'How Can You Tell Me' heb gedraaid van deze single.

94. Why Can't We Live Together-Timmy THomas (NL, Polydor, 1973)
Ik geloof dat ik deze al eens eerder heb gekocht maar dat ik deze fraaie single met fotohoes voor vijf euro niet kan weigeren. De plaat heeft zijn diensten bewezen op Wolfman Radio. Dat begint in 2013 met de brutale aanval op soldaat Lee Rigby in Londen en vervolgens tijdens de uitzending van 'The Big One' in 2015 de aanslagen in Parijs. Timmy Thomas vormt dan een mooi tandem met 'We Got To Have Peace' van Curtis Mayfield en 'What The World Needs Now Is Love' van Tom Clay. Dit is helaas de enige reden waarom de single nog in de reserve-Blauwe Bak zit want normaal gesproken zal ik het niet opzetten in 'Do The 45'.

95. Armed And Extremely Dangerous-First Choice (België, Bell, 1973)
De vorige twee heb ik op donderdag 20 december 2007 gekocht in Zwolle. Dat kan ik achteraf gezien eenvoudig uitrekenen. Deze van First Choice heb ik op 31 juli 2008 gekocht en ook dat is niet lastig om uit te rekenen. Het is in België in ieder geval de warmste dag van het jaar geweest en ik schat de kans groot dat dit hetzelfde in Nederland is geweest. Ik vier mijn vakantie op de fiets. Vanuit Steenwijk ben ik via Stavoren-Enkhuizen (de veerboot) en Alkmaar aan de Noordzee-route begonnen. Onderweg ben ik twee nachten in Hellevoetsluis geweest. De reis eindigt in eerste instantie op de camping in Waasmunster. Het is donderdag de heetste dag van het jaar en ik vier het vooral met plaatjes kopen. Eerst in een dorp verderop en 's middags in Sint Niklaas. In die laatste plaats blijf ik te lang steken in een kroeg terwijl ik 's avonds ben uitgenodigd om een hapje te eten bij mijn campingburen. Niet zo netjes om daar ladderzat aan te komen, maar... dat is de zomer van 2008. Het kan nu immers nog? 's Ochtends koop ik vooral platen van een lokale radio-omroep en daarbij hoort ook deze van First Choice. In eerste instantie kies ik vooral 'Gonna Keep On Loving Him' maar inmiddels mag de a-kant ook fijn. Hoewel? De single staat al jaren in de reserve-Blauwe Bak naast 'Smarty Pants' en mag 'Gamble On Love' momenteel furore maken in de koffers.

96. What's A Matter Baby-Timi Yuro (NL, Liberty, 1962)
Eigenlijk de b-kant van 'Thirteenth Hour' en ik moet bekennen dat ik deze kant nog nooit heb gedraaid. Alle belangstelling gaat meteen uit naar 'What's A Matter Baby'. Is het dezelfde? Ja, het is dezelfde. Het is 'What's A Matter Baby' dat Ellen Foley in 1979 als opvolger heeft uitgebracht van 'We Belong To The Night'. België is uiteraard het land van de 'Popcorn Sound'. Niet zo gek dat het radiostation ook een paar Popcorn-oldies in de bakken heeft staan. Dit is de enige single uit de selectie van vandaag welke anno 2019 in de koffer staat en dat is overigens nog niet zo lang. Hij heeft immers ook een paar jaar in de 'gewone' jaren zestig-bak gestaan. Bij de aanschaf van de derde koffer gaan we nog eens door de 'gewone' bakken want ik wil ook alle platen van Barbados en Suriname samen voegen in een bak. Ik heb even gekeken op het kaartje en ik denk dat de kringloopzaak in Hamme zat. In de volgende aflevering gaan we voor de tweede keer in een maand na Hellevoetsluis en voor een flinke partij singles in Rotterdam. Het gaat opeens 'iets' worden met de Blauwe Bak!

Feestboek-lustrum deel I

Ik beschouw mezelf niet als trendsetter. Wél 'volg' ik de trends op de voet en als er dan iets is dat mijn leven werkelijk verrijkt, dan ben ik snel te porren om mee te gaan in de stroom. Je kan jezelf natuurlijk afvragen of de dorpen rondom Steenwijk anno 2019 een succesvolle Solexverhuur hadden gehad als ik in 1994 niet met een Solex op het Dicky Woodstock-festival was gekomen en ook de lange leren jassen zijn in die tijd een 'hype' geweest in en om Sneek. Voor wat betreft de voortschrijdende techniek, daar kan het heel dubbel zijn. Bepaalde snufjes zal ik nooit begrijpen en zullen aan me voorbij glijden. Toch ga ik in 2008 helemaal voor een telefoon met 3G-internet in plaats van dat waardeloze WAP van de oudere telefoons. Ik speel in de jaren 2008 en 2009 de dj in rookruimtes met mijn Nokia N95 en Youtube. Er wordt in de zomer van 2009 al veel gesproken over de nieuwste trend: De sociale media. Het zal in juli 2009 zijn geweest dat ik een heldere analyse hoor op de radio over de verschillen tussen Twitter en Facebook en de commentator legt ook haarfijn uit wáárom Zuckerberg en zijn collega's dit product in de markt zetten. Ik sta dus niet meer voor verrassingen als ik in november 2009 mijn Facebook-account open.

Een van de ontwikkelaars bij Facebook is inmiddels uit het bedrijf gestapt en doet boekje open in de media. ,,We hebben een monster gecreëerd", is zijn mening. De uitleg van de commentator is helder geweest. Facebook en Twitter laten mensen deelnemen aan een experiment. Het is marketingsexperiment. Door jou, als gebruiker, de ruimte te bieden, ontdekken zij het consumentengedrag en kunnen ze producten en advertenties afstemmen op de interesses van de gebruiker. Als ik het relaas heb gehoord op de radio ben ik nog niet meteen overtuigd van deelname. Dat gebeurt pas in november 2009 als ik weer eens heb gebeld met de priester in York. ,,Als je een Facebook-profiel aanmaakt, kunnen we daar vrienden worden en kunnen we gemakkelijk met elkaar communiceren", stelt hij voor. En... dat lijkt meteen de reden van veel Facebook-gebruikers te zijn. Het gemak om vrij rechtstreeks contact te hebben met vrienden en familie in het buitenland. Met zelfs de mogelijkheid om een eigen groep te formeren van bijvoorbeeld je familie. Opeens heb je niet meer de stress van niet meer bestaande email-adressen en twintig cc-tjes toevoegen aan een email. Plus dat je directer antwoord krijgt want: Wie kijkt er nu nog ieder half uur in zijn of haar email?

Toch weet ik in eerste instantie eigenlijk niet wat ik ermee aan moet. Het klinkt anno 2019 erg gek, maar ik moet een 'contact finder' gebruiken in mijn email om op zeven mensen uit te komen met een Facebook-account in mijn 'kring' (om nog even Google Plus te memoreren). Een enkel lid van het muziekforum, de medewerkers van de Hilversumse radio en een Engelse folk singer-songwriter voor wie ik in 2009 een optreden heb geregeld in Steenwijk. Kieran wimpelt echter het verzoek af: ,,Ik zit op Facebook voor mijn familie in Amerika" en dat is een excuus dat je vaker kan verwachten in de vroege jaren van Facebook. Ik weet niet precies meer hoe ik bij dit wicht ben gekomen, maar heb op het laatst contact met een meisje dat wel eens vrijwilliger was geweest op het Stonehenge-festival. In plaats van het stompzinnige 'add friend' van het moment gaat er in 2010 nog een hele conversatie aan vooraf totdat we de vriendschap accepteren. Tja? En wat moet je zelf eigenlijk schrijven op Facebook? ,,Zojuist in een nieuw café in Steenwijk aan de Rivella geweest"? Mijn eerste berichten zullen toch iets in die trant zijn geweest maar voel meteen ook dat het belachelijk is om de wereld op de hoogte te brengen van deze futiliteiten.

Als in 2010-2011 Hyves op zijn eind loopt, vindt op Facebook de omslag plaats. Moest ik in 2009 nog een 'friend finder' gebruiken en concluderen dat er slechts drie mensen zijn die ik in levend lijve heb ontmoet, daar kun je anno 2019 vrienden worden met het halve dorp. De invasie vanaf Hyves heeft een keerzijde. Méér negativiteit dan ervoor. Meningen die je worden opgedrongen en meer van dat slag dat anno 2019 menigeen doet besluiten om van Facebook af te gaan. Het is echter wel de start van de 'fun'-pagina's en 'Siebrand's Woordgrappen' is de eerste waarvan ik lid word. Het zijn nogal melige 'Seth Gaaikemaatjes' met bekende Nederlanders. Ik heb 'De rat van Fortuyn' nog geleend in 2011 voor de 'Het leesplankje'. Soul-xotica dankt de Week Spot aan de persoonlijke dj-pagina van Soul-X. Ik ontdek in 2011 middels Facebook dat in Keulen iedere maand soulfeesten worden gehouden. Ik ruim in deze tijd geregeld mijn vriendenlijst op. Teveel politiek of gezeik en je gaat van de lijst af. Totaal niet actief zijn eveneens. Ik creëer zelf een 'prettige wereld' op Facebook van gelijkgestemden en muziekliefhebbers. Van de vrienden van het eerste moment is nog alleen één radiomaker (inmiddels gepensioneerd) actief op Facebook. Zijn KRO-collega post drie keer in het jaar een berichtje en voor wat betreft de priester? Met hem ben ik al het contact in 2012 verloren.

Komende week vier ik mijn tienjarige lustrum op Facebook en jullie kunnen over een paar dagen een tweede deel tegemoet zien. De zomer van 2012 is wat dat betreft echt het keerpunt voor mij en dat is het moment waarmee ik in het volgende bericht begin. Nu ga ik eerst even lekker radio maken!