zaterdag 31 augustus 2013

hoesbui: Gerard Cox



Het is inmiddels ruim na middernacht, ik heb zojuist mijn nachtelijk programma (Floor Fillers) gedaan op Wolfman Radio, en ik móet nu publiceren. Anders staan er namelijk 30 berichten bij augustus en ik wil de collectie compleet hebben. Dus besluit ik deze maand met dit toepasselijke plaatje van Gerard Cox. Morgen is de u uit de maand en de r weer terug, maar gelukkig gaat de overgang voorlopig nog geleidelijk. Woensdag, mijn vrije dag, worden er weer zomerse temperaturen verwacht. Ik heb vanmiddag en vanavond doorgebracht met Willemijn, de ambitieuze fietstocht van veertig kilometer is er niet van gekomen. We verkeerden beide in de vakantie-modus en hebben vooral van de zon genoten, nog een kleine tien kilometer gefietst en daarna een heerlijke maaltijd bij de chinees genuttigd. Een perfect einde van de vakantie! Voor morgen had ik eigenlijk een Schijf van 5 moeten organiseren, maar dat ben ik vergeten. En dus verras ik jullie morgen met een willekeurige Schijf van 5. Het eerste onderwerp dat bij me op komt.

vrijdag 30 augustus 2013

niet vergeten: Scout Niblett



Kijk eens aan! Weer een nieuwe rubriek op Soul-xotica? Tja, Lee Dorsey staat alweer twee maanden eenzaam op de Beeldenroute, maar een beeld houwen kost tijd en dus kan die nog wel even wachten op een buurman of -vrouw. Ik ben op Soul-xotica wel vaker een, 'regelmatig terugkerende', rubriek gestart die angstvallig bij één bericht is gebleven. We zullen zien hoe het met deze rubriek vergaat, maar verwacht geen voer voor maanden of jaren. Als dit bericht is gepubliceerd, heb ik al een goede daad verricht. Het idee is ontstaan toen ik een paar weken geleden bezig was met de voorbereidingen van Subspace. Opeens luisterde ik weer naar liedjes die in de jaren 2008 tot eind 2011 bijna dagelijks voorbij kwamen, maar die ik sindsdien ook niet meer had gehoord. En een enkeling, die ik hier wil gaan behandelen, is een plaat waarvan ik spontaan weer stil val. Een artieste die, ondanks het vele beluisteren, nog nimmer is voorbijgekomen op Soul-xotica. Daarom zet ik vandaag Scout Niblett in de schijnwerpers middels deze hagelnieuwe rubriek.

Het is vlak voor de kerst in 2007 als ik me op de wc's van de Dyka sta te verkleden. De werkkleding in de rugzak en 'de pronk' aan. Ik heb me dan al enige tijd voorgenomen die avond naar Zwolle te gaan. Doel: Veel muziek kopen. Ik koop op dat moment ook nog veel cd's. Daartussen zitten ook genoeg artiesten die ik anders zou 'vergeten' die hier hun plekje dan wel verdienen. Cd's die synoniem staan aan het wandelen naar en vanaf de Dyka. Waarbij ik spontaan de geur van pvc in de neus krijg. Het gevoel van de met zweet doordrenkte sokken, met dank aan de weinig isolerende werkschoenen. Toen dacht ik écht dat ik zo wel grijs en oud kon worden: Het geestdodende werk in de fabriek. Nauwelijks waarneembare fijnstof in de lucht, het enige waaraan je het kon merken waren de radio's. Die hadden een levensduur van zes maanden in de fabriekshal... Maar goed, terug naar het uitstapje naar Zwolle. De eerste stop is Plato. Stom als het is, maar ik weiger op dit moment te herinneren welke cd's ik er heb gekocht. Zeker krijg ik bij het afrekenen ervan een bonus-cd, een kadootje van Plato met hun persoonlijke aanbevelingen. Op de mini-cd staat onder andere 'High As An Amsterdam Tourist' van Voicst, maar ook 'Kiss' van Scout Niblett. Een duet en ik ga er lange tijd vanuit dat de man Scout Niblett moet zijn. Er wordt namelijk geen duet-partner genoemd op de Plato-uitgave. Het is een paar maanden later dat ik in gesprek ben met een boeker die, zo blijkt achteraf, ook Scout Niblett in zijn portefeuille heeft. Ik vraag hem of hij de naam van de zangeres weet. Hij schatert het uit. ,,Man, dat ís Scout Niblett! Die man is Bonny 'Prince' Billy".

Het is dan inderdaad al een paar maanden later en ik krijg maar geen hoogte van 'Kiss'. Enerzijds heeft het iets vertederends, dan is er bezieling en opeens slaat de sfeer om naar bijna angstaanjagend. Het duurt pas tot de zomer van 2008, de fietstocht waar ik eerder deze maand aan memoreerde, totdat de vonk echt over slaat. Volgens mij met de laatste onweersbui op de vakantie, na die zinderend hete donderdag (de warmste dag van 2008, als ik me niet vergis) in Waasmunster. Sinds die voorgaande zondag kan het onweer me geen zier meer schelen en zo lig ik prinsheerlijk in de opening van de tent naar het noodweer te kijken. Koptelefoon op tien en dan 'Kiss' van Scout Niblett en Bonnie 'Prince' Billy. Dat maakt het plaatje compleet en sindsdien ben ik verslingerd aan het nummer. Het heeft Subspace nét niet gehaald, maar het had niet alles gescheeld. Dan opnieuw vooral wegens de opbouw: Het dunne lijntje tussen tederheid en absolute hysterie. Het blijkt tekenend voor het werk van Niblett.

Ze heet eigenlijk Emma Louise Niblett en viert vandaag over een maand haar veertigste verjaardag. Ze wordt geboren in Rugeley, een speldenkop-plaatsje in het Engelse Staffordshire. Als kind leert ze viool en piano spelen en door met name het laatste instrument begint ze op jonge leeftijd met liedjes maken. Later zal ze de gitaar oppikken. In 2000 neemt ze een demo op die naar meer smaakt en een jaar later neemt ze in Schotland haar debuutalbum op: 'Sweet Heart Fever'. Scout bespeelt de meeste instrumenten zelf, alleen maakt ze gebruik van Kristian Goddard als drummer. De volgende plaat is een 10"-LP die slechts aan een zijde bespeelbaar is. Daarop horen we alleen Niblett. Hoewel het niet de meest getalenteerde drummer is, voegen de noodzakelijke tikken zonder opsmuk toe aan het aparte geluid van Niblett. Ze haalt haar inspiratie bij het echtpaar Kurt Cobain en Courtney Love en dan met name het album 'Pretty On The Inside' van Hole. Ook alweer zo'n treffend voorbeeld van tederheid die in anarchie omslaat.

'Kiss' staat op Scout's vierde album 'This Fool Can Die Now'. Opnieuw geproduceerd door de legendarische Steve Albini en waaraan Will Oldham (beter bekend als Bonnie 'Prince' Billy) zijn medewerking verleend in vier liedjes. In mei van dit jaar is 'It's Up To Emma' verschenen, haar zesde album. Deze plaat markeert tevens haar debuut als producer, ze lijkt nu helemaal niemand meer nodig te hebben. Legendarisch zijn de optredens van Scout Niblett. Vaak tooit ze zich met een pruik en een paar neptanden en verandert het aantrekkelijke meisje in het lelijke eendje. Het publiek fungeert als voyeur terwijl de excentrieke zangeres haar ziel bloot legt op het podium. Ik had er bijna eentje mee gemaakt, maar helaas... Staat sinds een paar weken weer op de 'nog-te-doen'-lijst. In 2003 heeft ze haar geboorteland verruild voor Amerika en woont sinds 2005 in Portland, Oregon.

donderdag 29 augustus 2013

Week Spot: Melba Moore



In mijn Northern Soul-zoektocht, waarvan jullie als lezers getuige hebben mogen zijn, is wel vaker gebleken dat de markt voor snelle dansmuziek in de jaren zestig erg beperkt was. Tamla-Motown had een monopolie-positie en maakte daar menigmaal misbruik van. Waar sommige platenuitgevers een lening af sloten bij de bank om de radiostations van 'payola' te voorzien, daar stond Motown aan de andere kant te wachten met fraaie beloftes voor de deejays als deze de betreffende plaat zouden negeren. Tijdens de speurtocht ben ik al heel wat juweeltjes tegengekomen die het zonder meer hadden verdiend om grote hits te worden, maar op een of andere vreemde wijze gebeurde dat niet. Dan zijn er ook nog de archieven van de platenmaatschappijen die uitpuilen van niet eerder uitgebrachte opnames. Bij sommige van die opnames is dat anno 2013 wel te begrijpen, de betreffende nummers geven fraai de tijdgeest waar en zijn niet tot in de puntjes perfect, om het zwak uit te drukken. Toch kan ik me niet voorstellen wat er door het hoofd is gegaan van de 'ontdekker' van 'The Magic Touch' van Melba Moore. Een plaat die klinkt als een geheide hit dat zomaar twintig jaar onaangeroerd en totaal vergeten op een plank heeft liggen stof happen. Dankzij deze ontdekkingsreiziger kan ik het nu wel presenteren als de hagelnieuwe Week Spot.

Melba Moore heeft vanzelfsprekend een Wikipedia-pagina en dat is geheel verdiend. Hoewel het grote publiek haar kent van 'This Is It', het disco-monster uit 1976, en van wat latere duetten met Freddie Jackson, zwijgt Wikipedia in alle talen over de dag 17 mei 1966. Het stelt dat Moore in 1967 haar professionele carriére is begonnen met de rol van Dionne in de oorspronkelijke musical 'Hair'. Moore is geboren op 29 oktober 1945 als Beatrice Melba Hill. Ten tijde van 1966 is haar moeder getrouwd met een zekere Mooreman. Beatrice kort die achternaam in en gebruikt haar tweede voornaam als artiestennaam. Het zingen heeft ze niet van een vreemde: Haar moeder, Bonnie Davis, heeft op 6 maart 1943 een nummer 1-hit op de rhythm & blues-charts met 'Don't Stop Now'. Wikipedia noemt 'Look What You're Doing To The Man' uit 1970 als haar eerste single, maar ziet daarbij eentje over het hoofd. Nadat ze in 1966 een single heeft opgenomen met Voices Incorporated heeft ze Op 17 mei 1966 een sessie bij Musicor dat drie nummers oplevert. 'Don't Cry Singalong With The Music' en 'Does Love Believe In Me' verschijnt in 1966 als single op Musicor en wordt drie jaar later opnieuw uitgebracht met een ander catalogusnummer. In 1969 en 1970 maakt ze nog vier singles voor Mercury voordat 'Look' uitkomt, waarvan eentje met The Others. 'Magic Touch' is de derde opname uit de sessie van 17 mei 1966 en zal dus ruim twintig jaar op de plank blijven liggen.

The Bobby Fuller Four, welbekend van 'I Fought The Law' (later gecoverd door The Clash), neemt als eerste een versie op van 'The Magic Touch', de op-een-na-laatste single tijdens Fuller's korte leven. Toch moet Fuller weinig hebben van 'The Magic Touch', dat hij teveel 'soul' acht voor zijn repertoire. Bij Musicor komen ze vervolgens op het idee om het aan Melba voor te schotelen. De opname verdwijnt niet, zoals veel van de 'takes' die tegenwoordig worden opgediept, ruw en onaf in het archief, maar wordt geheel gemixt en solide geproduceerd. Het had zo een single kunnen zijn... Nogmaals: De reden waarom dat in eerste instantie niet door ging, vertelt de geschiedenis niet. Moore maakt daarna platen voor Mercury, maar breekt pas echt door als ze bij Buddah tekent en met Van McCoy gaat werken. De rest is geschiedenis?

Anno 1986 is de Engelse Northern Soul-scene helemaal ingezakt. Het is vijf jaar sinds de sluiting van The Casino en rond 1983 is praktisch iedere Northern Soul-club historie. Northern Soul is nog slechts voor een klein clubje. Het platenlabel Kent krijgt dan de uitnodiging om de archieven in te gaan Musicor en Dynamo en komt hierbij de verloren opname van 'The Magic Touch' tegen. Kent begrijpt meteen de potentie van het nummer en doet het verschijnen in de Kent 100 Club-serie, een eenmalige oplage van 500 exemplaren op het Horace-label. Middels de Northern Soul-deejay Keb Darge vestigt 'The Magic Touch' héél snel een naam in de Northern Soul. Dit is wellicht één van de fraaiste voorbeelden, een plaat die te mooi is om te waar zijn. De plaat is in de loop der jaren nog een aantal malen opnieuw uitgebracht, mijn exemplaar is de Kent met 'Bricks, Broken Bottles And Sticks' van Dean Parrish (1965) op het b-kantje. Die plaat is in 2003 uitgebracht. Tegenwoordig is er ook een bootleg in omloop, eenzijdig bespeelbaar, maar met een authentiek-ogend Musicor label. Zelf vind ik die Dean Parrish-kant ook wel leuk, vandaar dat ik ben blijven zoeken naar dit exemplaar.

En dus is 'The Magic Touch' van Melba Moore deze week Week Spot. Hoewel ik de mogelijkheid had om toch een Do The 45 te doen deze zaterdag, heb ik dat weggewuifd. Ik begin zaterdagnacht om één uur weer met een verse aflevering van Floor Fillers en zal hierin zowel 'The Magic Touch' als 'This Is It' van Melba Moore draaien.

woensdag 28 augustus 2013

words



Vier actieve dagen, voor iedere windrichting een, en dat bleek genoeg vakantie te zijn voor mij. Ik ben bij het plan gebleven dat ik donderdag opperde: Een terugkeer naar De Steeg. Ik was vanmiddag om twee uur weer in het Nijeveense. Een fraai kleurtje en genoeg zuurstof opgedaan om weer een paar maanden door te beuken. Ter invulling van het blog had ik dit meteen al in gedachten. Iedere ontbrekende dag een foto en een klein verhaaltje op de laatste dag. De weersvoorspellingen leken al goed een week geleden, maar dit overtrof iedere verwachting. Vrijdagmiddag ben ik met de fiets in de trein naar Dieren gestapt en ik was even na vier uur op de camping. Tent opgezet en gegeten en toen de Posbank begroet. Echter, ik wilde eerst een blokje fietsen. Op zichzelf was dat geen slecht idee, alleen fietste ik ongemerkt een deel van de route die ik zaterdag zou doen. Het begint al te schemeren als ik de Posbank (foto: If) afdaal en op de camping kom. Maar eerst heb ik mezelf getrakteerd op een ijsje. Hee, dit voelt als vakantie!

De zaterdag. Tja, prachtig weer, schitterend om een eind te fietsen. Of toch niet? Ik vind het té warm, een kleine inspanning op een helling levert meteen een zweetbui op. Na Eerbeek en Loenen fiets ik over de Loenermark (foto: a picture), maar merk dan dat de route 'herhaling' van de voorgaande avond in petto heeft. Ik daal af naar Velp en Rheden, doe in die laatste plaats boodschappen en 'drop' deze af op de camping. Plan 2: Een wandelroute van 5,5 kilometer over de Posbank. De lucht begint al wat vettig te worden, maar desondanks zet ik de benen in. Bij De Kaap, het koffiehuisje op de Posbank, drupt het wat, maar dat werkt alleen maar verkoelend. Ik daal weer af naar de ingang en fiets naar de camping. Daar aangekomen wordt het menens! Het zijn buien, kleine pauzes, maar verder is het tot diep in de nacht vochtig. De volgende ochtend wil het ook maar moeilijk opklaren, vandaar dat ik de lange broek aantrek. Het was niet nodig geweest. Ik steek de brug over naar Doesburg en fiets dan de Hanzeroute af naar Millingen. Andersom fietste ik dit in 2010. Bij Millingen ga ik de Maasroute op naar Nijmegen en hou een koffiestop in Kekerdom (foto: paints). Links op de foto moet het café, De Waard, te zien zijn. Als ik bij Nijmegen de brug overga, dreigt de lucht en tijdens een terrasbezoekje in Bemmel regent het vijf druppen. Ik fiets verder via Huissen, de meest oostelijke kant om Arnhem heen naar Rheden. Ondanks een late start toch nog veel kilometers gemaakt.

Maandag zou anders een tien hebben gekregen, ware het niet dat de noordenwind straf is. Tja, en dat wil uitgerekend op deze dag naar Zutphen, pal het noorden in. Ik raak in de vakantiemodus. Het hoeft niet snel, genieten staat voorop. Ik doe Bronkhorst aan, het kleinste stadje van Nederland en via het veer naar Brummen en dan verder de Hanzeroute naar Zutphen. Ik zeil neer op de Groenmarkt (foto: one) en... geniet! Ik heb er vast wel twee uren gezeten als ik richting Brummen ga, wind in de rug. Ik wil nog een stuk van de lange-afstand-fietstocht Midden Nederland doen, maar het beperkte assortiment bij de Spar in Brummen doet me verplichten om via Dieren te gaan. 's Avonds maak ik een klein ommetje door De Steeg en breng een bezoek bij mijn grote vriend die er sinds 1990 met zijn vrouw Tiny op een bankje bivakkeert: Simon Carmiggelt. Ik loop al een tijdje erover te denken om de woensdag erbij te nemen en dan donderdag naar huis. Dinsdag is een 'laatbloeier', net als zondag vertrek ik pas rond het middaguur. Ik eet mijn lunch nabij Rosendael (foto: thousand) en kan maar moeilijk op gang komen. Dan pik ik de Midden-Nederland weer op. Leuk om een stukje te doen, maar deze wil me weer langs het station van Arnhem hebben. Het zij zo. Onderweg naar Oosterbeek mis ik echter een afslag en schakel weer over op het fietsroutenetwerk. Ik dwaal zo'n beetje tussen Bennekom, Ede en de Hoge Veluwe. Omdat ik niet door de laatste kan, of ik moet bereid zijn een dagkaart te kopen, moet ik weer terugfietsen, maar dan uiteraard wel een ander stukje. Het brengt me op een paar schitterende plekjes. Ik zocht voor een foto naar een heel klein heidegebied in de buurt van Schaarsbergen, maar ik heb het niet kunnen vinden. Dan ben ik er ineens helemaal klaar mee. We fietsen nog eenmaal over de Posbank en genieten van het fijne panorama, vervolgens doe ik boodschapjes in Rheden en betaal mijn stageld. We gaan morgen naar huis.

De Eikeboom is een heerlijke rustige camping met veel 'ouden van dagen'. Toch is er gisteren een stel tegenover gekomen uit Limburg die mij iets teveel 'koekeloeren'. Het kon dus niet mooier dan vandaag naar huis te gaan. Voor de rest van de week staat er nog een fietstochtje gepland met een vriendin, dat wordt de echte finale van de vakantie van 2013. Morgen presenteer ik jullie de nieuwe Week Spot, die is de afgelopen dagen op mijn mat geland.

thousand

one

paints

a picture

If

donderdag 22 augustus 2013

Even een vluggertje...



Je zou er bijna hoofdpijn van krijgen, de besluiteloosheid. Gaan we fietsen of kamperen en van daaruit fietstochten maken? Wel, lieve lezers, afgaande op het feit dat ik al vanaf zeven uur 'speel' met het volgende idee en omdat ik niets te verliezen heb, denk ik dat ik tot woensdag terugkeer naar De Steeg. Een idyllisch dorpje aan de IJssel tussen Dieren en Rheden (en dus ook vlakbij Arnhem). De Posbank binnen handbereik, evenals de Hoge Veluwe. Ik ben in 2009 twee nachten op deze camping geweest. De vrijdag zou namelijk de heetste dag van de week worden en bovendien had mijn discman het een dag eerder begeven. Dus ging ik die vrijdag op het fietsje naar Arnhem naar de Mediamarkt en kocht 'en passant' ook nog de cd 'Smile, It Confuses People' van Sandi Thom. Jaaa... herinnert u zich deze nog? 'I Wish I Was A Punk Rocker' was zo'n Myspace/Youtube-hit die doorstootte naar de hitparade. Ik heb de cd eenmaal gedraaid en toen heel snel gearchiveerd. De cd was overigens 1 euro en vijftig centen. 's Avonds zocht ik wederom verkoeling op de fiets en ontdekte toen de schoonheid van de Posbank. Een gebied met vele wandel- en fietsmogelijkheden, in beide gevallen een omgeving waar ik graag wil uitwaaien! Maar... morgenochtend hak ik de knoop definitief door, maar, hoe dan ook, Soul-xotica gaat hierbij bijna een week 'op slot'. Omdat ik geen dag wil 'missen' zal ik de dagen 'inhalen' met, wellicht, kattenbellen zoals deze. In het geval van De Steeg zou ik woensdag weer publiceren. Tot dan!

woensdag 21 augustus 2013

Subspace- een terugblik



Hoewel ik de journalistiek al lang geleden vaarwel heb gezegd en geen ambities heb om daarin verder te gaan, anders dan het publiceren van een dergelijk weblog, heb ik toch nog een paar dingen over gehouden aan dat vak. Wijze lessen van Ton Van Dijk, voormalig Nieuwe Revu-redacteur en docent van de cursus Journalistiek Schrijven. Een man wiens' ervaring terug gaat tot de jaren zestig. Een onderzoeksjournalist van de oude stempel. Hij was in 1980 'undercover' in de Amsterdamse kraakbeweging en wist dus als eerste van de voorgenomen acties bij de kroning van Beatrix. Dat we 'Hair' van Zen eveneens aan hem hebben te danken, weet ik in 1996 nog niet. Een ander aspect van de journalistiek dat ik van hem leer, is om een 'jengelkind' te zijn dat almaar 'hoezo?' en 'waarom?' blijft vragen totdat de kern is benoemd. Francisco Van Jolen schreef jaren geleden eens over de 'napraterij' in de media en daar staat dit haaks op. In plaats van gedegen onderzoek voor publicatie van een artikel roept iemand wat en vervolgens roept iedere journalist hetzelfde. De nieuws- en leergierigheid om te weten hoe iets nu werkelijk in elkaar steekt, dat is gebleven. Met een diepe, maar neutrale interesse, ben ik me zo jaren geleden gaan verdiepen in de pedofilie. Een andere keer... Afgelopen winter las ik een berichtje van een sm-sessie met dodelijke afloop en de afschuw en afkeer van het fenomeen in de media. Ik was er klaar voor, ik móest me erin gaan verdiepen!

Net zoals bij de pedofilie geldt bij de beoefening van sm eigenlijk hetzelfde: Je hoeft niet heel diep te graven om bij de onderwerpen te komen. Er rust een taboe op, maar het ligt, bij wijze van spreken, voor het oprapen. Ik kwam al snel een hele uitgebreide, en zeer goed doordachte, handleiding tegen. Gisteravond was er iemand die me toe riep dat het géén spel was. Fout, het IS een spel. Net zoals ieder spel zijn er regels, waar de spelers zich aan dienen te houden. De regels moeten ook bekend zijn bij de spelers. Als dat het geval is en de regels gerespecteerd worden, is het gewoon een spel. Een beetje buitenissig en ik moet bekennen dat ik het welkom in de wereld van sado-masochisme wel verhelderend heb gevonden, maar ik, evenals de pedofilie eerder, sterk betwijfel of het ooit een rol in mijn leven zal gaan spelen. Eén van de eerste termen die ik leer, is 'subspace'. Niemand die het precies weet te verklaren, zelfs degene die het hebben beleefd zijn niet erg mondig. Hoewel ik iemand heb 'gesproken' die met een hele mooie definitie kwam. 'Subspace' is, als het ware, de extase in een sm-sessie. Het punt waarop de onderdanige in een eigen wereld wegzakt en niet meer bij volledig bewustzijn is. Pijn wordt verlangen en daarna warmte. De term én de beschrijvingen doen me al snel verder denken. Een radio-show. Genoeg titels die je kan ombuigen naar aspecten van zo'n sessie. Lelijke muziek laten volgen op oorstrelende klanken en andersom. Ik was nog maar net bij Wolfman begonnen en realiseerde me wel dat dit niet direct voor de hand zou liggen. Ik moest geduld hebben.

Vorige week werd ik gevraagd voor deze dinsdagavond. Slechts eenmalig twee uren, omdat volgende week een nieuw programma op dat tijdstip zit. Omdat ik met 'Floor Fillers' al was begonnen om met mp3's te werken, dacht ik ineens aan de sd-kaart van de Nokia. Een blik in de lijst en toen...? Tijd voor 'Subspace'! Ik zit inmiddels zo goed gebakken bij Wolfman Radio dat dit beetje avantgarde me de kop niet gaat kosten. Ik besloot om het meteen heel erg publiek te maken en de eerste reacties waren wel aardig. Ik heb sinds zondag geschaafd aan de speellijst en maandagavond was die helemaal klaar!

Ik opende de show met 'Midnight Confessions' van The Grassroots, gewoon lekkere jaren zestig-popmuziek. Niks aan de hand. Toen ik lacherig het publiek verwelkomde met 'or should I say, servants' voelde ik al een spanning in de chat. Is Wolfman Radio hier wel klaar voor? The Models, Nina Kinert, The Yardbirds en Dido laten zich goed smaken. Dan volgt er een lap tekst waarin ik 'de sessie' begin. ,,Ik ben geen dokter, maar ik denk dat je gek bent", is een eerste reactie vanuit de chat. Even verderop zorgt 'Imaginary Skin' van Spires That In The Sunset Rise voor enige opschudding. Er haken ook al wat chatters af, maar dat kan ook met het tijdstip hebben te maken. Tijdens Lydia Lunch merkt iemand op dat 'wat als Wolfman nu na een paar pimpels zat te luisteren'. Even zie ik in dat ik mijn glazen aan het in gooien ben, maar... wat dan nog? Dan sluiten we de radio-carriére ook in stijl af!!! Ik ga door en het is bijna 1 uur, halverwege de show, en nog niet één positieve reactie. Slayer zorgt voor verdeling in de chatroom en volgens mij kan Simone White erna nog wel 'begrepen' worden. Dan laat de techniek me in de steek. De chatroom valt weg en ik kan met de laptop helemaal nergens meer naar toe. Ik besluit gewoon mijn programma af te maken, maar krijg nu geen feedback. Ik moet bijna huilen als 'After The Game' van Nora Keyes klaar is. Dat was het dan... Einde Wolfman Radio...

Inmiddels heb ik Facebook geopend om het stokje door te geven en zie ik in mijn ooghoek een reactie van een luisteraar. Wat??? Blijkbaar is, toen ik de chatroom kwijt raakte, de stemming omgeslagen. 'Uitmuntende geïnspireerde radio', schrijft de collega die mij anderhalf uur ervoor een 'gek' had genoemd. 'Verfrissend en nieuw', schrijft weer iemand anders. 'Je geeft een aparte invulling aan verwacht-het-onverwachte', van iemand die anders nogal bot kan overkomen. De radiomaakster na mij noemt me in haar uitzending. ,,Als jullie niet naar Subspace hebben geluisterd, dan hebben jullie iets heel bijzonders gemist. Het was eenmalig, maar wie weet, doet hij het ooit nog eens". Ik kan mijn oren niet geloven! 'Subspace' is voor beide partijen een bijzondere ervaring geweest en het maken ervan had soms ook iets weg van een sm-sessie...

Week Spot: Mamie Galore



Door de Subspace-uitzending van gisteravond ben ik even achterop komen liggen met Soul-xotica. Ik ga jullie eerst de Week Spot presenteren, zoals ik dat gisteren had gedaan. In het tweede bericht wil ik even terug kijken op deze bijzondere radio-show. Moet ik het ook nog over vakantie hebben? Nou, vooruit dan... Gisteren ben ik in de tuin bezig geweest, maar niet alles klaar gekregen. Dat zou vandaag een vervolg hebben moeten krijgen, maar door slaapgebrek in de voorgaande 24 uur is daar niets van terecht gekomen. Morgen dus... Bovendien twijfel ik nu tussen wát voor vakantie ik zal hebben. Tentje op een camping of toch gewoon met de trein naar Keulen en me daar een paar dagen vermaken. Dat laatste trekt me namelijk ook wel. Morgen wellicht meer nieuws daarover, want ik ga vast nog wel publiceren voor vertrek. Dan nu eerst maar de Week Spot. Ik zei al dat de singles-aankopen erg stil lagen, maar ik heb vanavond eentje besteld en sta op het punt nog eentje te kopen. Voor de Week Spot kan ik me vooralsnog laven aan de plaatjes die ik zes weken geleden heb gekocht. De Week Spot is 'It Ain't Necessary' van Mamie Galore (1966).

Een paar weken geleden vierde 'mijn' Facebook-groep 'Upbeat Rare And Northern Soul' haar eerste verjaardag. Nu stelt Facebook mij dagelijks voor aan andere bestaande groepen, vooral in de hoek van de Northern Soul lijkt iedere idioot zijn eigen groep te hebben. De meeste zijn erg conservatief van aard met dito regels (alleen van voor 1970, uitsluitend video's met originele persingen erin e.d.), iets waar 'mijn' groep zich in onderscheidt. Bij mij mag praktisch alles, als het maar 'soulful' is. Toch heb ik met de eerste verjaardag van Upbeat mezelf een kadootje gegeven: Ik ben lid geworden van 'Chicago Soul To Soul', een groep van Chicago-soul-enthousiastelingen. Zelf heb ik al in een vroeg stadium mijn interesse van Detroit naar Chicago verplaatst, vooral omdat in die laatste stad de muziek wat rauwer is en daar nog heel veel onontdekt spul circuleert. Inmiddels is de staat Ohio erbij gekomen in die interesse. De link van Chicago naar Cleveland blijkt gemakkelijk te vinden. Okay, er zijn van die dagen dat het nergens over gaat in de groep. Afgelopen weekend was bijvoorbeeld een 'special' rondom het Vee Jay-label. The Beatles had in eerste instantie een distributie-deal met Vee Jay voor Amerika, totdat Capitol dat ging opeisen. Dit leverde weinig soul op in dat weekend en des te meer Beatles. Beetje jammer...

Mamie Galore heeft ook een link met Chicago, want dat is de thuishaven van het platenlabel St. Lawrence. Zelf wordt ze geboren in Mississippi, op 24 september 1940 in de plaats Erwin. Over haar jeugd is niks bekend, maar er zal ongetwijfeld een kerkkoor zijn geweest. Ze begint haar carriére in 1958 bij Herman Scott & The Swinging Kings. Dan overigens nog onder haar eigen naam: Mamie Davis. Met Scott neemt ze echter geen platen op. In 1961 maakt ze korte tijd deel uit van The Ike & Tina Revue en ontmoet ze Little Milton. Met die laatste verhuist ze naar Chicago. Van 1962 tot 1965 maakt ze deel uit van The Little Milton Band en mag in 1965 haar eerste plaatje opnemen voor St. Lawrence. Ze noemt zich dan voor het eerst Mamie Galore (geïnspireerd door Pussy Galore). 'Special Agent 34-24-38' is de titel van haar debuut. Een lekker uptempo ding, de b-kant is nóg 'heavier': 'I Wanna Be Your Radio'. Toch is Mamie's stem niet bepaald geschikt voor dit ruige Chicago-werk en ze schuift al snel meer richting het Motown-geluid. 'I Wanna Be Your Radio' schijnt nog wel afzonderlijk als single te zijn verschenen, maar heeft hierbij hetzelfde catalogusnummer als een plaatje van Billy Bland. 'Too Many Memories' verschijnt in 1965 of 1966, daar kan Soulfulkindamusic-biograaf Bosko Asanovic geen uitsluitsel over geven. Tenslotte verschijnt in de loop van 1966 'It Ain't Necessary', onze Week Spot. Een plaatje dat zo uit de Motorcity had kunnen komen en van Martha & The Vandellas geweest kunnen zijn. Het is niet bekend of Motown hier steekpenningen voor heeft betaald, maar de plaatjes op St. Lawrence krijgen niet de airplay die ze nodig hebben om nationale hits te worden.

Tussen 1966 en 1968 verschijnen er drie plaatjes, maar dan uitgebracht als Mamie P. Galore. Daar hebben we dan niet de eenzijdig bespeelbare promo bij gerekend. 'You Got The Power' verschijnt in die hoedanigheid in 1966 op het Thomas-label. Even later verschijnt een single met hetzelfde catalogusnummer, maar daar is 'You Got The Power' verplaatst naar de b-kant. De nieuwe a-kant heet 'Mistaken Wedding', een beduidend rustiger nummer met een echo van Etta James' 'Stop The Wedding'. Het in 1967 op het Sack-label uitgebrachte 'Do It Right Now' wordt door de connaisseurs als haar beste werk beoordeeld. Het is een 'deepie'. Dan maakt Galore één solo-plaatje voor Imperial, voordat ze een artistiek koppel vormt met (Big) Dee Irwin.

Vooral hun medley van 'I Say A Little Prayer' en 'By The Time I Get To Phoenix' is erg inventief en Dionne Warwick, de oorspronkelijke vertolkster van 'Prayer', zal het grapje later nog eens herhalen met Isaac Hayes. In 1969 maakt ze een laatste solo-single voor Imperial en keert in 1972 terug naar haar geboortegrond. Mamie is daarnaast ook op verschillende platen te horen. Of het nu werkelijk Mamie is die op 'Hold On To Your Love' van Specialities Unlimited zingt, is nooit bevestigd, maar het gerucht is er in ieder geval. Wél is ze te horen op 'Soul Symphony', de laatste elpee van de jazzgroep The Three Sounds, uit 1969. Ze heeft de microfoon nooit helemaal aan de wilgen gehangen, maar van plaatopnames is het evenmin gekomen. In de jaren negentig is ze zelfs meer de blues in gegaan. Op 7 oktober 2001 overlijdt Mamie ten gevolge van een hartaanval. Ze is dan pas 61 jaar geworden.

maandag 19 augustus 2013

Raddraaien: Björn, Benny, Anna & Frieda



Nou, de eerste dag van de vakantie is nu niet meteen van 'joepie'. Ik zou vandaag in de tuin aan de gang, want de weerberichten waren afgelopen weekend niet slecht. Okay, een enkel buitje. Dat viel dus tegen, hoewel ik vernomen heb dat we qua regenval er nog goed voor weg zijn gekomen. Zo ver zit ik dan ook weer niet af van Veendam. Het is dus een huiselijke dag geworden. Druk bezig om mijn speellijst voor Subspace bij te schaven: Een eenmalige show morgenavond tussen twaalf en twee (onze tijd). Een lang gekoesterde wens om een sm-sessie te creëren door middel van titels en ook afwisselend 'lelijke' muziek met absolute schoonheden te draaien. Toen kreeg ik vanmiddag opeens de vraag of ik 'het moederschip' wilde waarnemen, The Fire Brigade. Ik stuurde een bevestiging als antwoord, maar wist dat het gekkenwerk werd. Vier uren non-stop radio maken? Drie is al zat! Hoewel ik het aanbod als een eer heb ervaren, ben ik achteraf gelukkig dat mijn collega dit al op zich had genomen. Het heeft me wederom een dag aan de computer gehouden, morgen is het dan echt tijd om met de vingers in de aarde te gaan! Nu ga ik Raddraaien met het veelbelovende kwartet Björn, Benny, Anna & Frieda en hun 'Ring Ring' (1973).

Wie Soul-xotica al een tijdje volgt, weet dat ik doorgaans niet zo heel veel van Abba moet hebben. Er is maar één schuldige in dat verhaal. Mijn zus hield als tiener van Abba en Electric Light Orchestra en draaide beide ontzettend vaak als ze op haar kleine broertje moest passen. Effect: Geen Abba voor mij, maar Electric Light Orchestra lust ik nog steeds! Nee, het is niet zo dat ik helemaal niks van Abba lust. Zodra het meer dan één nummer wordt, is het me al snel teveel. De groep heeft ook enkele nummers op het repertoire die ik niet kan uitstaan, maar doorgaans kan ik eentje wel verdragen. In de loop der tijd zijn daar een paar plaatjes bij gekomen waarvan ik ben gaan houden. 'Eagle' bijvoorbeeld... Die moet ik horen op een tropische zomerdag. Ik weet niet of die associatie uit mijn jeugd komt of het feit dat ik hem in de warme zomer van 1992 heb gekocht. 'Knowing Me Knowing You' mag van mij ook al enige jaren. 'Summernight City' en 'Does Your Mother Know' hebben de laatste tijd hun comeback gemaakt en 'S.O.S.'is eentje van het kaliber dat ik altijd fijn heb gevonden. Als verzamelaar koop ik de singles maar zelden. Nu is vooral het vroege spul in trek. 'Ring Ring' had ik bijvoorbeeld tot 2008 niet in mijn collectie zitten. Overigens nog gekregen van mijn volger Jan.

Dan is er nog de prehistorie van Abba en zo heel nu en dan komt er weer wat op mijn spoor. Dankzij de uitverkoop van De Gouden Kikker in Steenwijk heb ik in 2010 mijn collectie van The Hep Stars kunnen aanvullen. 'Sunny Girl' was sinds 1992 de enige die in mijn bakken stond en sinds 2010 heb ik hem dubbel: De 'Polydor International' en de 'Olga'. Benny Andersson is sinds 1964 betrokken bij The Hep Stars, ook wel de Zweedse Beatles genoemd. O ja? En Tages dan? Die groep had ook verrekt veel weg van The Beatles en mocht in 1968 ook al eigen documentaires opnemen. The Hep Stars heeft in Zweden in de jaren 1965 en 1966 de grootste hits, waaronder ook 'Sunny Girl'. In Nederland en andere landen zullen de plaatjes pas in 1968 op de hitparade komen. In 1968 is de samenwerking tussen Andersson en Björn Ulvaeus pril, maar aanwezig. Ulvaeus heeft dan al lauweren geoogst met zijn groep The Hootenanny Singers. Ten tijde van de single 'Let It Be Me' schrijven ze ook al samen, vooral te horen in de b-kant 'Flower In My Garden'. Een prachtig stukje barokke popmuziek met een weinig verheffende tekst. Het nummer wordt afwisselend gezongen door Benny en Charlotte. De laatste zal in 1975 een Abba-productie opnemen met Sven, 'Bang-A-Boomerang', het enige niet-Abba-nummer in de Abba-medley van Stars On 45. De samenwerking tussen Andersson en Ulvaeus is geen liefde op het eerste gezicht, het kost Stig Anderson enige moeite om de heren bijeen te krijgen. Als het een feit is, dan is Andersson's lieftallige Anni-Frid Lyngstad ook al snel in de studio te vinden. Niet veel later komt ook Ulvaeus' vriendin, de Zweedse schlagerzangeres Agnetha Faltskog, erbij.

Onlangs werd die nog aangeboden op Ebay, maar ik ben vergeten de veiling in de gaten te houden. De eerste plaat van de heren samen is een reclame-plaat: Inga's Theme. In een hele beperkte oplage uitgebracht en met fotohoes, is dit één van de topstukken voor een Abba-verzamelaar. Dankzij dit aanbod maakte ik kennis met de muziek op dit merkwaardige schijfje. Aan één kant de lieve popmuziek zoals we die kennen van The Hep Stars, maar de andere kant is zowaar wild en psychedelisch! Misschien dat de recessie is toegeslagen onder Abba-verzamelaars, maar anders schat ik dat de plaat wel over de duizend euro is gegaan. In 1970 nemen de mannen de elpee 'Lycka' op. Lyngstadt schrijft twee nummers mee en is te horen als achtergrondzangeres. Bij enkele opnames horen we ook Faltskog en dus is dat in feite de eerste opname van Abba. In 1970 gaan beide mannen met de vriendinnen op vakantie naar Cyprus en daar begint het kwartet spontaan te zingen op het strand. Via een vreemde loop van omstandigheden treden ze even later op voor soldaten van de Verenigde Naties op het eiland. Eind 1970 gaat het kwart zich Festfolk noemen en doet een cabaret-optreden. Buiten de vertolking van Björn & Benny's hit 'Hej, Gamle Man' krijgt de groep, bij wijze van spreken, een stortvloed van tomaten en eieren over zich heen. Ze besluiten zich vooralsnog te concentreren op de plaatproducties.

Na twee liedjes die via de zij-uitgang worden afgevoerd en Lena Anderson haar 'Säg det med en sång' als derde op het nationaal songfestival in 1972, probeert het kwartet het in 1973 eens zelf. De single 'People Need Love' heeft het jaar daarvoor al voor enige opschudding gezorgd en 'Ring Ring' zal dat af maken. De hulp van Neil Sedaka, om de Engelse tekst te perfectioneren, ten spijt: 'Ring Ring' eindigt als derde op het nationaal songfestival, maar wordt overal in Europa en ver daarbuiten een grote hit. Een jaar later zal de groep dan echt eens doorstoten naar het Eurovisie Songfestival en meteen doorstoten naar...?

zondag 18 augustus 2013

Week Spot 66-80



,,Ik voel me sindskort wel zo ontspannen als ik in de lucht ben", liet ik me zojuist ontvallen tegenover een collega-presentator. ,,Kun je dat horen?". Haar antwoord verbaasde me in eerste instantie. ,,Ik zie het". Och natuurlijk, ik was die webcam even helemaal vergeten. Ja, er is veel gebeurd in een jaar. Twee weken geleden was het een jaar sinds ik liep te zwoegen op de eerste Engelstalige podcast, een week later heb ik nog één Nederlandse gemaakt, waarna ik de keuze maakte om voortaan in het Engels door te gaan. Ik herinner me ook nog hoe nerveus ik in die tijd was. Als je dat vergelijkt met nu. Zo zelfverzekerd als nu ben ik nog nooit geweest! Dinsdagavond doe ik een eenmalige show, 'Subspace', met selecties die jullie zouden kunnen kennen als... 'Telefoontoppertjes'. De muziek in die show komt van de sd-kaart die eerder in de Nokia zat. Dat is tussen middernacht en twee op de vroege woensdagochtend, daarna ga ik vakantie vieren. Maar eerst nog het laatste deel van de Week Spot countdown. De komende twee weken is er even geen Do The 45, maar... we komen terug (om met The Skymasters te spreken).

2013/19: Happiness (Is A State Of Mind)-Jackye Gerard (1973)
Ik koop het plaatje op een maandagmiddag bij de kringloopwinkel in Meppel en laat me beide kanten meteen goed smaken. Even later maak ik mijn Soul-x-rated en stop deze erin. Als ik twee weken later bij Wolfman aan de slag ga, is het nummer van Jackye Gerard erg van toepassing en het is de tweede plaat die ik draai (na 'Baby Make Your Own Sweet Music' van Jay & The Techniques). Omdat er feitelijk niks bekend is over mevrouw Gerard stel ik de Week Spot al maar uit. Week 19 is het echter een half jaar geleden sinds de eerste Do The 45 en heeft ze de eretitel alsnog te pakken.

2013/20: Goodbye Baby-onbekende artiest (1966)
Ik heb pas de afgelopen maanden Numero Music Group leren kennen en vooral wat voor invloed hun platen hebben op de verzamelaars-markt. In plaats van een eenduidige prijs voor hun nieuwe vinylsingles, laten ze dit afhangen van hoe gewild de plaat is. Deze single komt uit een box met nog twee onuitgebrachte singles waarvan de artiesten niet bekend zijn. Die twee kosten echter veertig en vijfentwintig pond, terwijl 'Goodbye Baby' voor zo weinig als tien pond is te krijgen. Hetzelfde kwam ik ook tegen bij Pat Stallworth, ook al fluctuerende prijzen, en bovendien uitgebracht met een aantal andere collector's items die ook in prijs verschillen. Ik blijf het dus gewoon bij deze houden, voor veertig pond heb ik nog wel andere platen op mijn verlanglijst staan.

2013/21: If It Feels Good, Do It-Della Reese (1972)
Soms hoor ik een nummer voorbij komen en zit het volgende moment op Ebay. In het geval van Della Reese realiseerde ik me meteen dat het een tip-single was geweest in Nederland en dat ik dus wellicht nog kans maakte op Marktplaats. Tweemaal! De ene met een flinke vraagprijs, maar beschreven als nieuwstaat. De andere is ietsje minder, optisch, maar als ik een dag later kijk is het alleen die nog. Ik doe een bescheiden bod en krijg meteen reactie: Ik mag hem hebben. Die is in Engeland toch wel een stukje duurder...

2013/22: Packing Up-Damon Fox (1966)
Ja, daar heb ik een mazzeltje mee gehad. Ik wilde de plaat vorig jaar april zó graag hebben dat ik even heb gedacht aan een styreen-bootleg ter waarde van 45 pond. Het origineel zit al snel boven de duizend euro. Ik heb er toen vanaf gekeken en dat is verstandig geweest, want Outta Sight kwam niet veel later met deze zonnig geprijsde heruitgave. En de plaat klinkt beter dan ooit, zonder dat die iets heeft ingeboet aan zijn directheid.

2013/23: Kiss My Love Goodbye-Bettye Swann (1974)
Ik schreef het al bij de Week Spot van afgelopen week. De afgelopen maanden hebben in het teken gestaan van enerzijds klassiekers en aan de andere kant 'modern soul'-plaatjes. Neem nu deze schoonheid van Bettye Swann, geheel terecht opnieuw onder de aandacht gebracht door het Go Ahead-label van Richard Searling, voormalig deejay van de Casino.

2013/24: I Got You Babe-Etta James (1968)
'I love this version'. 'Never heard this before'. Kreten die ik de afgelopen weken menigmaal heb horen vallen, vaak uit de mond van mensen die gerust tot de specialisten gerekend mogen worden. Hier is dus een plaatje waarmee ik punten kan scoren in Engeland, want de Europese fijnproevers hebben het ding al 'ontdekt'. In de Franse, Spaanse en Italiaanse Mod-scenes, voor zover die daar zijn, is dit al een garantie voor een volle dansvloer. Middels Wolfman Radio mag ik datzelfde nu in Engeland gaan veroorzaken. Het is mij een genoegen!

2013/25: Don't Send Nobody Else-Ace Spectrum (1974)
Ook alweer zo'n 'Modern Soul'-plaatje. Lekker spul voor op de dansvloer, maar mijlenver verwijderd van de stampers zoals ik die een anderhalf jaar geleden nog zocht. De melodie en de magische momenten gaan weer opspelen bij mij, hetzelfde dat ik altijd in de folk en andere muziekstromingen heb gezocht. Helemaal niet erg, even wat tijd voor wat nuance op zijn tijd...

2013/26: I Surrender-Bonnie St.Claire (1969)
In deze week zat ik wat in een lastig parket. 'One In A Million' wilde maar niet arriveren, had te maken met de staking bij de post, en 'One Step At A Time' liet ook even op zich wachten. Toen ontdekte ik deze middels een Facebook-groep, een single die ik al lang had, maar die me nooit was opgevallen. En zo werd deze heel spontaan even Week Spot.

2013/27: One Step At A Time-Maxine Brown (1965)
Ik ben de afgelopen maanden vooral op zoek geweest naar dit, iets ondergewaardeerde, nummer van Maxine Brown en kwam toen, vrij toevallig, op het spoor van die originele 'One In A Million'. Maar toen ze beide arriveerden, moest dit de Week Spot worden. 'One In A Million' gaat het echter nog wel worden. Er zijn meer platen uit de soms plaatselijke 'overkill' die nu even mogen, de Week Spot van deze week stamt uit dezelfde vracht als van Maxine Brown.

2013/28: It's Got To Be A Great Song-The Tiffanies (1967)
In de Blauwe Bak Top 40 verkozen tot nummer 1 van het tweede kwartaal 2013. Er moet binnen nu en zes weken veel veranderen, of er komt geen vervolg op die Top 40, maar... ook dat heb ik wel vaker geroepen. Ik kan momenteel gewoon even niet meer kopen en zit met bepaalde platen in de duurdere categorie. Kwaliteit boven kwantiteit, maar dat maakt het voor een Top 40-lijst niet handig.

2013/29: Questions-Pat Stallworth (1974)
Bijzonder jaar... 1974. De protodisco wordt opgevolgd door vroege disco (denk aan George McCrae...) voordat het echt simplistisch en poep-commercieel wordt. Ook qua funk en pure soul is 1974 een overgangsjaar. Neem nu deze schoonheid van Pat Stallworth. Een plaat die heel groot had kunnen worden als producer Bill Jacock niet de kans van zijn leven kreeg in de televisiewereld.

2013/30: When Your Love Is Gone-Jackson Sisters (1975)
'I Believe In Miracles' heb ik vanochtend nog gedraaid in 'Floor Fillers', mijn tijdelijke show in de zaterdagnacht en 's middags dus al deze van Jackson Sisters. Beduidend minder swingend dan 'Miracles', maar met zo'n fijne melodielijn. Een magisch moment...

2013/31: Have More Time-Marvin Smith (1966)
Pas op: De Week Spot wordt erg nauwkeurig afgewogen. Als er teveel stampers op rij zijn, druk ik een mid-tempo nummer tussen door. Hetzelfde bij teveel jaren zestig en in dit geval bij teveel nuance. De Week Spot van week 31 is een stamper van de bovenste plank.

2013/32: Hide And Seek-Lillian Dupree (1965)
En dan mag er best nóg een stamper na en eentje die net zo 'lo-fi' is qua opname, maar dan moet voor het evenwicht weer iets subtielers worden gezocht.

2013/33: World That's Not Real-Gloria Ann Taylor (1973)
...en dat wordt gevonden is deze van Gloria Ann Taylor. Dan mag de Week Spot van deze week weer genadeloos stampen en dat doet-ie ook. De foto boven dit bericht is van de boosdoener van deze week, de dame die vorige week het bericht sierde was Nella Dodds. De Week Spot countdown zit erop, maar het fenomeen zélf gaat gewoon door. Ondanks vakantieperikelen en twee weken geen uitzending, kies ik iedere week weer een Week Spot en zal dat de komende jaren ook blijven doen!

zaterdag 17 augustus 2013

Raddraaien: The Jimi Hendrix Experience



Als jongeman heb ik de jaren zestig dikwijls geromantiseerd. Ik heb lange tijd het verlangen gehad dat ik, pak hem beet, twintig jaar ouder was en dus de eind jaren zestig bewust had meegemaakt. Dat ging zo door totdat ik in Mossley even met mezelf in de knoop kwam te liggen en daarbij hulp kreeg van een psychologe. Jacqui, fantastische vrouw, leerde me om een 'brisk walk along the canal' te nemen als ik stoom moest afblazen. Nu hebben we nabij Nijeveen wel de Drentse Hoofdvaart, maar om die nu af te lopen? Zou een hele vakantie worden! Nee, het Huddersfield Canal tussen Mossley en Greenfield was wel te doen. Even flink de sokken erin over het zandpad naast het kanaal, waar ik eens na 'after hours' in Tollemache Arms tot mijn middel in heb gezeten, en ik zou me als herboren voelen. Klopt! Maar nu stap ik dan op de fiets, maar dat lag in Mossley wat moeilijk. Daar fietsen betekende al veel lopen... Jacqui was van de leeftijd dat ze de late jaren zestig heel bewust had meegemaakt. En de eerste die niet met een romantisch verhaal op de proppen kwam!

Ze vertelde me iets van haar komaf, ver weg van 'Swinging London'. De armoede thuis. Vader die voor een hongerloontje in de mijnen werkte. En... van de angst voor de atoombom. Die had in 1968 of vlak daarna elk moment kunnen vallen. Opeens zag ik in dat mijn jeugd waarschijnlijk niet anders was geweest als ik twintig jaar ouder was geweest. Ook begreep ik opeens de verhalen van haar generatiegenoten die met verhalen over muziek, festivals en drugs op de proppen kwamen. Eén grote vlucht van de werkelijkheid. Sindsdien heb ik de jaren zestig niet meer geidealiseerd, maar er zijn echter een paar momenten die ik graag had meegemaakt. Bijvoorbeeld... december 1966. De eerste keer 'Hey Joe' van The Jimi Hendrix Experience op de radio horen. Zou het nummer me toen iets hebben gedaan of vond ik het maar een bak herrie. Als ik het vergelijk met menig 'revolutionair' nummer uit de jaren negentig, dan is dat laatste het geval. Neem nu The Prodigy of Atari Teenage Riot. Bands die heel groot waren in de 'underground', maar ik moest er niks van hebben. Nu vind ik het, met terugwerkende kracht, opeens fantastisch om naar die muziek te luisteren.

Een standbeeld voor Jimi Hendrix? Nee, hij zal hem vast al hebben, maar van mij krijgt hij hem niet. De invloed van Jimi wordt nogal overschat, als je het mij vraagt. Hij was één van de eersten die 'slordig' gitaar speelde en daarbij 'feedback' als instrument ging gebruiken, maar verder vind ik zijn invloed niet reiken. Een goede gitarist? Ja, maar daar zijn er meer van. Een standbeeld voor 'Hey Joe' zou mijns inziens wel op zijn plaats zijn. Een nummer dat iedere gitarist kan spelen, of die nu in de folk, de blues of de deathmetal zit. Met Marianne heb ik jaren geleden eens geprobeerd een quizronde rondom 'Hey Joe' van de grond te krijgen. Keuze zát! Als een zanger-gitarist tijdens een concert even een 'blackout' heeft of door zijn eigen repertoire heen zit, kan 'Hey Joe' er altijd even tussendoor.

Over het nummer zélf is ook heel wat gekonkel, want wie heeft het nou geschreven. Nee, lieve mensen, niet Jimi Hendrix, maar dat wisten we al. Tim Rose zegt dat het een traditionele song is, terwijl Dino Valenti (later van Quicksilver Messenger Services) 'claimt' dat hij er mee te maken heeft. Dat laatste zou ergens kunnen kloppen, er gaat het gerucht dat eigenlijke songschrijver William 'Billy' Roberts het nummer zou hebben geschonken aan Valenti, terwijl die laatste in de gevangenis zat. De Schotse folkzanger Len Partridge bemoeit zich er dan ook nog mee en beweert dat hij het samen met Roberts heeft geschreven in een koffiehuis in Edinburgh. Dat zou al in 1956 zijn geweest. Roberts' vroegste opname van 'Hey Joe' is van 1961. Hij heeft 'Hey Joe' gebaseerd op een aantal liedjes. Zijn vriendin Niela Miller heeft in 1955 een hit met 'Baby Please Don't Go To Town' en de akkoordenschema's van beide composities komen sterk overeen. Er is in 1953 al een country-lied met de titel 'Hey Joe' en ook een vraag-en-antwoord-stijl. Als laatste is er nog een traditional genaamd 'Little Sadie'. Die drie liedjes samen vormen min of meer 'Hey Joe'.

The Leaves, een garage-achtig folkrockbandje uit Amerika, heeft in 1965 als eerste een hit met een beat-versie van 'Hey Joe'. Een jaar later wordt het gevolgd door The Love. Arthur Lee voorziet het nummer van de gitaarstijl, die door Hendrix moeiteloos gekopieerd wordt. Hendrix is de eerste die een dik belegde boterham overhoudt aan het nummer en zijn versie is ook de basis voor menig cover. Als Hendrix 'I See The Rain' van The Marmalade als zijn favoriete plaat van 1967 noemt, neemt de Schotse groep als bedankje hun versie op van 'Hey Joe', welke op de b-kant van 'Lovin' Things' terecht komt. Van de directe Hendrix-covers vind ik dat wellicht de leukste versie met Willy Deville's uitvoering uit 1992 op een directe tweede plek. En Hendrix' versie. Ja, een beetje uitgekauwd, maar ik heb van die dagen dat ik er even ontzettend veel zin in heb!

vrijdag 16 augustus 2013

1250



,,Ik heb voor het eerst in vijf jaar vakantie". Dat heb ik de afgelopen weken vaker gezegd, maar slikte het dan ook heel snel weer in. Bang dat er vragen zouden komen. En toch is het wel waar. Hoewel... 2008 was voor het eerst sinds 1999 dat ik weer vakantie had. Tja, dat krijg je als 'sabbaticals' danig uit de klauwen lopen, dan kun je wel eens zeven jaar lang een soort van vrijheid genieten. Na 2008 was het echter ziektewet (2009), in 2010 een 'stijve poot' (geen lichamelijk mankement, maar een instelling), in 2011 gekonkel tussen werkgever en sociale dienst en in 2012 feitelijk hetzelfde, maar dan in een andere gemeente. In 2008 luidde ik de vakantie in met een confrontatie, wellicht het eerste teken dat mijn alcoholgebruik uit de klauwen aan het lopen was, maar heb me daar vervolgens weinig van aangetrokken en ben net zó 'teut' als anders thuis gekomen. Die zomer heb ik onlangs gememoreerd in 'Het Veerse Onweer', 2006 kwam al even voorbij in het verhaal van Les Poppys. De vakantie van 2007 heb ik in de begintijd al eens beschreven, in 2010 konden jullie achteraf 'getuige' zijn van mijn fietstocht naar België en terug. Blijft nog één vakantie over die nog niet ter sprake is gekomen en dat is die van 2009.

Het afgebeelde voertuig is mijn huidige fiets. Bijna twee jaar geleden gekocht. Als die een klok zou hebben, zou ik verrast zijn door de kilometerstand. Hij heeft het zonder noemenswaardige problemen voor elkaar gekregen. Vorig jaar heeft die een nieuwe voorband gekregen, achter zal na de vakantie wel aan de beurt zijn. Doordat ik een beetje laks ben geweest met het invetten van het ketting, oogt deze wat roestig, maar geen piepje of kraakje te bekennen. De batterijlampjes zijn een drama, maar ach... hoe vaak gebruik je die in de zomer? Hoewel ik had voorgenomen een fietsvakantie te hebben met één punt waaruit ik dagtochtjes zou maken, begint het toch te kriebelen. De echte fietsvakantie is voor mij namelijk echt 'onderweg'. Dagetappes, gokken en 'verkijken' op campings en je hele-hebben-en-houden op een fiets houden. Nu hoef ik beduidend minder mee dan drie jaar geleden en ik denk dat de fiets dat nog nét aan kan. Ik heb een route in gedachten van plm. 500 kilometer, ik ga waarschijnlijk woensdag weg en kom een week later weer terug. Middels 'kattebellen' vul ik het blog naderhand weer aan. Of wellicht wordt het toch een spannend reisverslag als in 2010, maar dan een week compacter?

Ik noemde het al in het bericht over 'Het Veerse Onweer': Ik heb die zomer van 2008 onbewust 'gevierd' met alcohol. Als een afscheid van het goedje. Nadat ik in april 2009 een punt had gezet achter de drank, werd ik ineens net zó ambitieus als iemand die stopt met roken. Opeens moet er worden bewogen, worden hardloopschoenen gekocht, maar eindigen die na een maand en een blessure voorgoed op zolder. Ik las in april, kort na het stoppen, veel oude magazines van de ANWB. Interessant leesvoer over wandelreizen en stelde me zelf ook al zoiets voor. Een 'hike' van een week door Midden-Spanje, dat leek me wel iets. Ik ben ook nog wezen kijken en passen voor wandelschoenen, maar ik had ook nog te maken met een flinke uitstaande rekening in mijn stamcafé. Je stopt pas met drinken als die is voldaan en zo raakt de wandelreis van de baan. Maar waarom zou je gaan wandelen als je evenveel, of misschien nog meer, plezier hebt in fietsen? Ik zou dit jaar niet naar België, je moet de kat niet op het spek binden, en dus kijk ik rond voor spannende alternatieven. Omdat het weer in juli 2009 niet bepaald wil meewerken, raak ik laat op pad. Ik heb inspiratie opgedaan bij de lokale VVV, maar heb het boekje niet gekocht: Ik ga bij Ommen de Vechtdalroute op pakken.

Daar zijn we weer... Sinds vorig jaar is het een verkapte traditie geworden om telkens een stukje Vechtdal-route te fietsen met mijn 'non-alcoholistische verjaardag'. En hier komt het dus vandaan. In het bericht van afgelopen april herinnerde ik me opeens waarom ik 'nóóit weer' die tocht wilde fietsen. Nee, niet elk stukje Vechtdal was even schilderachtig en om nog maar te zwijgen over de kwaliteit van de wegen, maar... het was op zijn minst een verrassende tocht. Stom als het is, maar in 2009 had ik bij Duitsland nog de romantiek van een Zwitsers Alpendorpje in gedachten. Nee..., die ben ik niet tegengekomen. Wel de grauwe grijze stadjes, een enkel verdwaald vakwerk-huisje, maar ook... 'Kaffee mit Kuchen'. Vooral van die combinatie heb ik in vier dagen veel gebruik gemaakt. Ik heb de ruimte er niet naar om heel uitvoerig over de route te schrijven en zó interessant is het na vier jaar ook niet. Qua weer zou ik het een acht willen geven. Alleen de maandagavond in Schüttorf heb ik hevige regen gehad, verder was het aangenaam tot bloedheet. De verwachtingen voor deze week in 2013 lijken een stuk positiever. Dat kleine beetje regen deert mij niet en temperaturen waarbij je de kleren kan aanhouden. Niets minder dan wanneer je merkt dat de banden aan het asfalt gaan plakken...

Zo 'warrig' als dit bericht voelt, nu ik het einde ervan nader, zo onwennig voelt ook de vakantie voor mij. Nog steeds geen definitief plan. Ik heb thuis nog wat zaakjes te doen (lees: tuinonderhoud) en heb ook nog maar even aangeboden om dinsdagavond in te vallen op Wolfman Radio, dus het wordt niet eerder dan woensdag. Ik hou jullie op de hoogte!

donderdag 15 augustus 2013

Raddraaien: Tom Jones



Dean Martin, Les Poppys, Tom Jones... Nee, we gaan morgen niet Raddraaien! Ik ga mijn 1250e bericht niet verpesten aan de exoot die Gouden Gids-kappers in gedachten heeft. Hoewel... Tom Jones is geen kommer en kwel. Sterker nog: Het is een man die van mij een standbeeld zou verdienen. Met een nummer waarmee ik een 'persoonlijk gevoel' heb. Een man die inmiddels een halve eeuw professioneel is, geen dag uit de showbiz is weggeweest en ondanks zijn 73-jarige leeftijd jaarlijks nog 200 optredens doet. Iemand die moeiteloos schakelt tussen diverse stijlen en stromingen, die de ene generatiekloof na de andere heeft geslecht en na vijftig jaar nog steeds als een sex-symbool wordt bekeken. En, ondanks dat laatste, inmiddels 56 jaar getrouwd is met dezelfde vrouw. Vandaag presenteer ik jullie in deze aflevering van Raddraaien: 'Green Green Grass Of Home' van Tom Jones (1966).

Het persoonlijke gevoel? Ik heb de single in 1990 in Denemarken gekocht, met de zogenaamde 'export-hoes'. Niet héél erg bijzonder of waardevol, hoewel die niet tussen de collectie staat van singlehoesjes.nl. De plaat zélf is nauwelijks gedraaid, maar dat doe ik in de daaropvolgende jaren des te meer. Ik leer de tekst uit mijn hoofd en zing het tweemaal in het openbaar. De eerste keer is tijdens het roemruchte weekend in Blackpool, de nazomer van 1998. Hoewel ik dan niet meer in staat ben om te zingen en ik zal niet veel later uit de discotheek worden getrapt. Anders dan wat vage herinneringen heb ik niet meer, ik was ladderzat en ik geloof dat de trap onder de kont wel terecht was... Op Koninginnenacht 2001 geef ik opnieuw 'acte de presence' met het nummer in De Karre tijdens de talentenjacht. Ik val niet in de prijzen, maar krijg van wijlen stadstroubadour Gerard Buisman een compliment voor mijn Engelse accent. Overigens ben ik niet een gezegend zanger, het is meer dat ik er niet op wil concentreren dan dat ik de wijs niet wil houden. Het is vaak een geintje en dan doe ik het ook het liefst zo vals mogelijk.

Thomas John Woodward komt op 7 juni 1940 ter aarde in Pontypridd, het zuiden van Wales. Een zeer eenvoudige komaf, want zijn vader is gewoon mijnwerker. Woodward is geen uitblinker in de sport, maar weet met zijn zang menigeen stil te krijgen. Hij treedt in het begin voornamelijk op tijdens familie-aangelegenheiden. Van zijn twaalfde tot zijn veertiende is hij door tuberculose aan bed gekluisterd. De minste periode uit zijn leven, volgens hemzelf. Hij kan weinig anders doen dan muziek luisteren en tekenen. Het zijn de zangers die hij hoort op de radio die zijn zangstijl doen wijzigen en tegen het einde van de jaren vijftig is Woodward een rock'n'roll-zanger. Hij trouwt in maart 1957 met zijn schoolvriendin Melinda Trenchard. Een 'moetje' zoals dat dan wordt genoemd, want Trenchard is als zestienjarige zwanger geraakt. In april 1957 wordt hun enige zoon Mark geboren. Om zijn gezinnetje van brood te voorzien, doet Woodward productiewerk. In 1963 treedt hij als zanger toe tot Tommy Scott & The Senators, een beatgroep uit Wales. De groep staat enige tijd onder productionele leiding van Joe Meek, maar die kan maar geen platenmaatschappij interesseren met zijn vondst. Op een zekere avond in 1964 wordt Thomas benaderd door iemand in het publiek. Het is de producer/arrangeur Gordon Mills, zelf ook een Welshman. Hij neemt Woodward mee naar Londen en voorziet hem van de naam Tom Jones, om het succes van de gelijknamige film uit 1963 uit te buiten. Jones' eerste plaatje is een complete flop: 'Chills And Fever', maar is tegenwoordig een favoriet onder Mods en Northern Soul-liefhebbers. Bij de opnames van 'It's Not Unusual' is het Jimmy Page die zich als eerste meldt als gitarist en mag dus meedoen. Zo verdient die ook weer zijn glaasje bier...

Mills sleept een aantal soundtracks in de wacht voor Jones, waaronder 'What's New Pussycat' en 'Thunderball', maar in 1966 neemt het succes even drastisch af. Jones wordt door Mills aan meer 'crooner'-achtig repertoire gezet en niet zonder succes. Het country-nummer 'Green Green Grass Of Home' is de eerste uitkomst en is een wereldwijde miljoenenhit. In 1967 maakt Jones zijn opwachting in The Flamingo in Las Vegas en zal vervolgens tot en met 2011 steevast een week lang in Las Vegas resideren. Hier begint ook het ritueel van de vrouwen die ondergoed en kamersleutels op het podium werpen. Jones geeft zelf ruimhartig toe dat hij in die jaren minstens 250 groupies naakt heeft gezien. Hij heeft diverse affaires gehad. Melinda wist er steeds van en heeft hem eens helemaal bont en blauw geslagen. Jones vecht niet terug, maar verandert ook niet. In 1987 raakt model Katherine Berkery zwanger van Jones. Die laatste ontkent het twintig jaar en heeft sindsdien ook geen aanstalten gemaakt zijn zoon, Jonathan, te ontmoeten. In de begin jaren zeventig heeft Jones, na een succesvolle reeks tv-shows in Engeland, nog een handvol grote hits, maar na 1976 lijkt het even afgelopen. Of toch niet? We komen Tom Jones even niet meer in de reguliere hitparade tegen, maar hij kent vele successen op de Amerikaanse country-hitparade. Het is eventueel Art Of Noise die hem weer de popwereld binnen haalt. Zijn aparte cover van 'Kiss' is opnieuw een kaskraker.

Sindsdien heeft Jones niet alleen een koninklijke onderscheiding gekregen, het is Sir Tom Jones, maar wordt hij in studio's en op podia steevast omringt door andere grootheden uit de popmuziek. Jones mag, samen met zijn gitarist Big Jim Sullivan, zichzelf rekenen tot één van de boezemvrienden van Elvis Presley. Ze ontmoeten elkaar voor het eerst in 1965 en de vriendschap duurt voort tot Presley's dood in 1977. In 2000 zingt hij met behulp van Mousse T dat hij een 'Sexbomb' is en er zijn grotere onwaarheden. Ik denk dat het de lichtelijke zelfspot is, die maakt dat ik Tom Jones kan pruimen. Voor mij is het een held!

woensdag 14 augustus 2013

Raddraaien: Les Poppys



Ik zou bijna alle moeders een fijne moederdag hebben gewenst, maar bedenk me net op tijd dat dit pas vrijdag is. Moederdag? Ja, in België is 16 augustus de naamdag van Moeder Maria en omdat menig moeder de naam 'Maria' heeft, wordt dit als moederdag gevierd. Ik kan het evengoed nu doen, want vrijdag staat mijn hoofd naar andere zaken. Niet alleen gaat dan mijn vakantie in (in eerste instantie alleen van het werk), ook publiceer ik dan het 1250e bericht! De link met moederdag is snel gelegd, ik heb mijn vakantie vier jaar op rij in België gevierd en was driemaal in de buurt van moederdag. Bovendien heeft de Raddraaier ook nog een beetje te maken met de tweede vakantie, maar daarover straks meer. Voor iemand die walgt van kinderkoortjes is mijn keuze voor 'Des Chansons Pop' van Les Poppys opvallend, maar ik mag de fuzzgitaren in het nummer zo graag, dat ik niet genoeg kan hebben van de single. Zelfs na een schifting heb ik ongeveer vijf op voorraad...

De eerste vakantie is nauwelijks een vakantie te noemen. Het was de gekte van 2005. Toen ging ik, nogal hals-over-kop, naar Lokeren voor de Lokerse Feesten en zag op zaterdagavond Natalie Imbruglia en Patti Smith. De dag vóór moederdag reisde ik weer af naar het hoge noorden, zat en blut. In 2006 zag het er meer uit als vakantie, hoewel ik toen ook nog vrij plotseling naar Lokeren toe ging. Toen om The Cramps en Bauhaus te zien op woensdagavond. Op dinsdagmiddag stapte ik met de fiets in de trein naar Rotterdam en vanuit daar naar Dordrecht. Van daaruit ben ik gaan fietsen, zonder kaart en route dus onnodig veel dwalen. Ik slaap nog geen kilometer over de Nederlandse grens, vlak onder Bergen Op Zoom. De volgende ochtend is het een klok in een nabijgelegen plek die me helemaal in paniek brengt. Het ding staat op twaalf uur en zelf heb ik geen klok bij me. Ik moet dus jagen om op tijd te komen. En zo vlieg ik razendsnel door naar Antwerpen en via Zwijndrecht naar Sint-Niklaas. Daar arriveer ik in Den Denker, mijn 'stamkroeg' in Sint-Niklaas, en bemerk dat het nog maar drie uur is. Die klok die ik heb gezien, moet flink in de war zijn geweest? Ook verzamel ik adressen van nabijgelegen campings bij de Tourist Info. Met een flinke slok op arriveer ik in Waasmunster op camping Gerstekot. 's Avonds kom ik voor The Cramps op de Lokerse Feesten, maar het optreden van Bauhaus maakt zoveel méér indruk!

Het weer is troosteloos en ik duik donderdagmiddag maar de kantine in van de camping en laaf me aan de biertjes. Ik krijg snel gezelschap van een Waal, die met een beetje moeite nog een beetje Vlaams kan spreken. Hij vertelt me over zijn ernstige ziekte en hoe hij nog maar een paar maanden heeft te leven. Het is nog geen oude man, ik schat hem eind veertig. Bovendien verhaalt hij van het goede doel waarvoor hij zich in zet. Ik ben dat doel even vergeten, het is ook zeven jaar geleden, maar iets met kinderen dat sympathie opwekt. Hij praat honderduit over de verschillende acties die hij in de planning heeft staan, maar op het laatst ook 'zijn' verhaal. Hij beweert de oorspronkelijke zanger te zijn 'Des Chansons Pop' van Les Poppys en bovendien 'De Roos' te hebben geschreven voor Ann Christy. Volgens hem zouden Amerikaanse producers het hebben 'gejat' ten bate van Bette Midler's versie. Gek is... ik geloof hem ook nog. Zo iemand neem je toch serieus?

Ook de volgende dag hang ik bar met hem en fiets tussen buien door naar het weinig toeristische Temse en zet mijn zuipavontuur voort in Sint Niklaas. Misschien is 2006 wel het meest destructieve jaar geweest... De volgende dag ga ik naar het Noisefest in Antwerpen en... daar bestaat videobewijs van. (http://youtu.be/V01fF-6zT9w) Op 1 minuut 15 ben ik degene in het felgroene trainingsjasje. Ik blijf twee dagen in Antwerpen en fiets de maandag, de dag vóór moederdag, door de stromende regen naar Roosendaal. Fiets op de trein en weer naar huis!

De volgende twee jaar ga ik eveneens naar Gerstekot en in 2010 nog eens. Het volgende jaar ben ik in gezelschap, maar ga op de eerste avond op eigen gelegenheid poolshoogte nemen in de kantine. Na een paar borrels vraag ik voorzichtig naar het wel en wee van deze 'arme man'. ,,Daar wordt hier niet meer over gesproken", is het enige antwoord dat ik krijg. Later vertrouwt iemand mij toe dat deze man helemaal niet ziek was en ook niet voor een goed doel werkte. Hij is met de noorderzon verdwenen met de opbrengst van de benefietavond. Het Poppys- en Ann Christy-verhaal zal dus ook lariekoek zijn? Sowieso! Ann Christy heeft het van Bette Midler afgekeken en niet andersom! Hij vervloekte het voorgaande jaar de pater van de jongensschool, die zou alleen maar beter zijn geworden van het succes van Les Poppys. Als dát waar is, dan mag de pater trots zijn op zijn leerling. Die heeft zijn streken voortgezet!

dinsdag 13 augustus 2013

Week Spot: Gloria Ann Taylor



Wie komende zaterdagmiddag Wolfman Radio inschakelt voor Do The 45 zal het wel een beetje gaan merken. Mijn collectie soul-platen maakt momenteel een fase door. Nadat ik jaren lang constant op zoek ben geweest naar Northern Soul-stampers van de bovenste plank, daar is nu opeens ruimte voor subtiliteit. Midtempo-nummers uit de midden jaren zeventig tot regelrechte 'deepies', zoals de Week Spot van deze week. Het lijkt alsof, na maanden van uptempo stampwerk, mijn ware liefde voor muziek ook binnen de soul begint op te borrelen. In 'andere' muziek ben ik ook voortdurend op zoek geweest naar die kleine 'magische' momenten en ik heb het gevoel dat ik met de aanschaf van enkele platen ditzelfde in de soul aan het doen ben. Eerst al Pat Stallworth, toen een vrij tamme en melodieuze Jackson Sisters en nu de kers op de cake: 'World That's Not Real' van Gloria Ann Taylor (1973). Een liedje van het kaliber Pat Stallworth, waarbij ik ditmaal minder bedenktijd had en snel moest ingrijpen. Ik heb geen spijt gehad!

Het is zo recent als donderdag 25 juli. Of moet ik zeggen, de start van vrijdag 26 juli, want het is al na twaalven. Terwijl Nederland op Facebook aan het indutten is, word ik nog even bezig gehouden door wat Engelsen met wisselende diensten en dan komt vanzelf de tijd dat de Amerikanen terug komen van hun dagbesteding en achter de computer kruipen. Het moet rond acht uur zijn geweest in San Francisco toen iemand uit de platenverzamelaars-groep op Facebook besloot een paar annonces te plaatsen. Waar mogelijk met een Youtube-clipje, want de handelaar in kwestie doet geregeld in spul dat 'under the radar' is. Ofwel: Spul dat nog ontdekt moet worden door de massa. Het is niet echt zijn advertentie die me meteen aanspreekt, maar de begeleidende tekst onderaan de Youtube-clip maakt me nieuwsgierig. Zo klik ik erop en dan gebeurt er iets...

Een eigenaardige plaat. Beschreven als Modern Soul, maar niet zo gehaaid als menig andere plaat uit dat genre. Nee, het is hooguit een jaren zestig-opname die met behulp van jaren zeventig-studiotechniek is opgepoetst. Hij is zelfs verre van glad. De vocale acrobatiek van Gloria Ann Taylor is niet bepaald 'muziek voor miljoenen', maar ik kan me voorstellen dat de fijnproevers in de soul hiervan smullen. Als het plaatje is afgelopen, zet ik hem meteen weer op en daarna nog een keer. De vraagprijs is niet verkeerd, dat heb ik er zelfs wel voor over, alleen... wat zullen de verzendkosten doen? Die kunnen zo'n plaat ineens net iets té duur maken en zo zeker ben ik er niet van. Ik doe immers in de 'stormers', wat moet je dan met zo'n 'deepie'? En zo zet ik hem voor de vierde maal op en deel hem 'en passant' even in 'mijn' soul-groep. Daar komen de eerste 'likes' en commentaren binnen van een paar late Engelsen.

Een merkwaardige nacht, want die vrijdag vieren we met de familie de 75e verjaardag van onze moeder. Ik heb met mijn neefje afgesproken dat die mij om negen uur komt ophalen en ik ben zó bang dat ik van de deurbel wakker ga worden. Ik blijf rondhangen en beluister Gloria Ann Taylor nog een paar keer. Dan zet ik het uit mijn hoofd. De vraagprijs is het maximum wat ik zou moeten betalen voor zo'n plaat. De verzendkosten maken het net even te duur. Ach, zo flauw ben ik ook niet, de 'kale' vraagprijs was 30 dollar, iets meer dan 20 euro. Het maximum voor een 'deepie' in mijn bakken? Ik probeer iets te slapen, maar enerzijds de zenuwen om me te verslapen en anderzijds Gloria Ann Taylor. Ik loop resoluut naar beneden, klik de computer aan en leg, na nog eenmaal te hebben beluisterd, contact met de verkoper in San Francisco. Vrijdag 26 juli om half zes 's ochtends is de transactie voltooid! Schade? Inclusief verzendkosten 45 dollar, zo'n 35 euro. Dus even duur als Lillian Dupree zonder de verzendkosten. En daarmee één van de duurste platen in mijn collectie. Overigens is de 'kale' boekprijs als vijfenveertig dollar. Maar... je krijgt er iets voor terug!

Een verzameling magische momenten en een, mijns inziens, zeer sterke vocale performance. Even later leer ik dat Gloria Ann Taylor niemand minder is dan... Gloria Taylor! En daar heb ik een single van, onderdeel van de 'Action Speaks Louder Than Words'-box. Dat kantje bevat beide delen van 'Grounded', een 'stormer' op Silver Fox uit 1969. Uit dezelfde tijd stamt 'You Got To Pay The Price', dat ook populair is in Northern Soul-kringen. In de begin jaren zeventig gebruikt ze haar volledige meisjesnaam en maakt ze even later een 12"-EP dat de boeken zal ingaan als de duurste in dat formaat. De bewuste plaat doet moeiteloos 2000 dollar of meer. Op die plaat staan meer parels als 'World That's Not Real', maar ze komen niet in de buurt van onze Week Spot. Wat een kippevel-plaat! Maar... je moet ervan houden...

maandag 12 augustus 2013

Raddraaien: Foreigner



Ik zou de jaren tachtig niet als een trauma willen omschrijven, maar het is ook niet bepaald mijn gelukkigste periode. Ik ben het pispaaltje op de lagere school. Het buitenbeentje, zonder dat ik me er bewust van ben geworden waarom... Ik denk dat het gewoon met de hiërarchie heeft te maken van een lagere school: Iedere klas heeft zijn eigen 'bokje' nodig en het lot had bepaald dat ik dat moest zijn. In sommige gevallen waren de klassen gecombineerd, dus dan had je nog meer tegenover je. Ik heb in de loop van mijn leven geleerd om niet zo nodig bij 'de groep' te hoeven horen, maar als kind worstel ik daar mee. Dan is er ook nog eens die verschrikkelijke liesbreuk met bijbehorende operatie en ziekenhuis-tijd. Het is half december 1984 en enkele dagen voor kerst als ik weer thuis ben. Eén van de hits van dat moment is 'I Want To Know What Love Is' van Foreigner (Jermaine Jackson & Pia Zadora staan op nummer 1). Die plaat roept precies die herinnering op die ik met het merendeel van de jaren tachtig associeer: Koud en niet lekker in mijn vel. Madonna kon al geen zonneschijn toveren in mijn leven, het is Foreigner evenmin gelukt. De tweede Raddraaier van vandaag is 'Feels Like The First Time' uit 1977.

,,Er is een boek met nog niet gebruikte bandnamen. Er staan twee namen in: Hootie & The Blowfish en Garbage", zo verklaarde Butch Vig in 1995 de keuze voor de naam Garbage. De naam Foreigner lijkt eenvoudig, maar er is over nagedacht. De oorspronkelijke bezetting bestaat namelijk uit drie Engelsen en drie Amerikanen, terwijl de groep vanuit beide continenten opereert. Waar ze ook zijn, de helft van de groep is altijd een 'foreigner'. Ed Gagliardi, Dennis Elliott en Lou Gramm zijn de Amerikanen van het stel. De groep wordt echter geformeerd door de Engelsen Mick Jones en Ian McDonald. De eerste heeft zijn sporen verdiend met Nero & The Gladiators en Spooky Tooth. Dan maakt hij een uitstapje naar Amerika en begeleidt voor enige tijd voormalig Mountain-gitarist Leslie West. Ian McDonald heeft voordien bij King Crimson gespeeld. Al Greenwood is de derde Brit in Foreigner. De groep komt in de eerste maanden van 1976 bijeen. Een jaar later maakt het op Atlantic haar debuut met het album 'Foreigner'. De plaat verschijnt in maart 1977 en 'Feels Like The First Time' is de eerste single, maar die doet aanvankelijk weinig. 'Cold As Ice' is in het najaar van 1977 iets succesvoller, maar in Nederland wil het maar moeilijk lukken met Foreigner. In Amerika is de band een 'overnight sensation'. Waar de tweede elpee, 'Double Vision', in 1978 nog eens het succes van het debuut overtreft, daar bereiken 'Hot Blooded' and 'Blue Morning, Blue Day' niet eens de Top 40 in Nederland. Met het derde album, 'Head Games', wordt de band in onbalans gebracht. Gagliardi wordt vervangen door een vierde Engelsman: Rick Wills. Hoewel het album onverminderd een succes is in Amerika, zint het Mick Jones toch niet helemaal. Tijd om de bezem er doorheen te halen!

Toetsenist Greenwood en mede-oprichter McDonald hebben volgens Mick Jones een verkeerde invloed op het groepsverband van Foreigner, waarin Jones liever wat zeggenschap houdt. Hij schopt beide heren uit de groep. Ze worden aanvankelijk niet direct vervangen, Foreigner gaat vanaf dat moment gebruik maken van sessiemuzikanten voor de albums en losvast personeel voor de tournees. Op '4' uit 1981 horen we bijvoorbeeld Motown-ster Junior Walker op de saxofoon en bespeelt Thomas Dolby, voor zijn eigen doorbraak, de synthesizers. De grote hit van het album is 'Waiting For A Girl Like You', een nummer dat ik pas eind jaren negentig in Engeland heb leren waarderen. In december 1984 verschijnt de elpee 'Agent Provocateur' en die draak van een plaat: 'I Want To Know What Love Is'. Ondersteund door New Jersey Mass Choir is dit warempel de enige plaat die je zeven dagen per week op Hilversum 3 kan horen, want ook de EO draagt haar steentje bij in het promoten van de single. Het is in vele landen een nummer 1, maar niet in Nederland, hoewel het hier wel hun grootste hit is. Ze zullen het succes niet meer evenaren, ondanks fijne radio-hits als 'That Was Yesterday' en 'Say You Will'. In 1988 is de groep de headliner tijdens het veertigjarig jubileum van Atlantic en is 'I Want To Know What Love Is' de toegift. Het koor wordt dan gevormd door andere Atlantic-artiesten zoals Phil Collins en Roberta Flack.

De groep krijgt kort daarna een gevoelige klap toe bedeeld als Lou Gramm de formatie verlaat. Johnny Edwards is in 1991 even een tijdelijke leadzanger, maar in 1992 keert Gramm even terug op het oude nest. Er staat een compilatie-album op stapel en Foreigner draagt bij met drie nieuwe liedjes. De hernieuwde samenwerking tussen de heren Jones en Gramm hebben ze overigens te danken aan het oproer in Los Angeles in april 1992. Daar ontmoeten de heren elkaar en krijgen dan van hogerhand te horen dat ze niet naar buiten mogen vanwege de rellen. De mannen gaan tegenover elkaar zitten en luchten elkaars harten. Eind 1992 verschijnt het genoemde verzamelalbum.

Sinds 1992 houdt Jones een Foreigner op de been, die zo heel nu en dan nog even in het nieuws komt, maar daarna ook weer snel vergeten is. Buiten hem om is gitarist Thom Gimbel sinds 1992 aanwezig, buiten een klein uitstapje naar Aerosmith in 1993-94. De overige leden zijn er pas in de nieuwe eeuw bij gekomen en nog steeds gebruikt Foreigner veel 'uitzendpersoneel' voor de concerten. Zoals zoveel rock-mastodonten is hun recent werk nauwelijks de moeite waard om over te schrijven. Het voelt al lang niet meer aan zoals de eerste keer...

Raddraaien: Madonna



Omdat ik zaterdag een bericht heb gemist, trakteer ik jullie vandaag op een dubbele Raddraaier. De eerste is uit de jaren tachtig en de tweede uit het decennium daarvoor. Twee singles die het beste uit twee werelden van het Raddraaien prachtig bijeen brengen. De volgende is weer zo eentje waarbij ik heerlijk in het verleden van een band mag wroeten en ongetwijfeld nieuwe feitjes en weetjes op doe. Bij de eerste is het lekker herinneringen ophalen. Beschrijven wat de artiest in kwestie met mij heeft gedaan. Ik schat dat een ieder van rond mijn leeftijd (ik ben van bouwjaar 1975) wel een associatie heeft met Madonna. In de jaren tachtig van de vorige eeuw kon je simpelweg niet om deze dame heen! Ook al zat je nog zo dik in de heavy metal, ergens kwam Madonna wel op je pad. Of je het leuk vond of helemaal niet. Waarschijnlijk zijn er dan ook wel meer zoals mij die in dat decennium niet zoveel van dat gekke wijf moesten hebben, maar die het in de loop der tijd toch zijn gaan waarderen. Bij mij is de liefde voor het oude werk van Madonna zo'n tien jaar geleden ontstaan. En heb ik nog een specifieke herinnering aan een eerdere plaat. De Raddraaier van vandaag is 'Open Your Heart' uit 1986, de vierde single van het album 'True Blue'.

Als elfjarige ben ik in 1986 muzikaal een beetje 'thuisloos'. Madness heeft een jaar ervoor een punt erachter gezet, hoewel ze in 1988 weer terug komen en daarna nooit meer zijn weggeweest, en ik heb wel net 'Nights In White Satin' leren kennen middels Veronica's Top 100 Aller Tijden, maar om The Moody Blues nu mijn favoriete band te noemen? Nee, ook al hebben ze in de zomer een aardige single. 'Your Wildest Dreams' is een maandag lang Avro's RTV-Tip. Ik besef aardig snel dat het niet 'cool' is om The Moody Blues tot je favoriete band te rekenen. Madonna dan? Mijn broer is bijna zes jaar ouder dan mij en koopt van zakgeld en bijbaantje de singles uit de Top 40. Hij heeft de kamer behangen met Madonna-posters. Als elfjarige houden mijn hormonen zich nog gedeisd en dus is dat evenmin een reden om Madonna leuk te vinden. In de eerste jaren van de middelbare school is Madonna de favoriet van de meisjes die even eerder nog pony-posters aan de muur hadden hangen. Zelf dompel ik mezelf in 1988, aangemoedigd door mijn muziekdocent, onder in The Moody Blues en wat andere symfonische rock. Om toch een beetje 'hip' te klinken, noem ik dan Pet Shop Boys tot favoriet. Hoongelach in de klas, maar het is een keuze waar ik 25 jaar later nog steeds trots op ben!

Vanaf 1992 ben ik muziekrecensent en zit temidden van de obscure bands in Het Bolwerk. Madonna doet het in die jaren even rustig aan in de muziek en als ze wat uitbrengt, dan is het meteen die draak van een 'Don't Cry For Me Argentina'. Zelfs de cover-versie van Mike Flowers Pops was niet leuk! Nee, het zou waarschijnlijk nooit iets worden met Madonna en mij. In januari begon ik ambitieus aan een verhaal over de maanden in York, maar verder dan het eerste deel ben ik niet gekomen. De reden? Ja, pijnlijk. Ik dacht dat ik na vijftien jaar wel klaar was voor een verhaal hierover, maar de ervaring is te heftig om over te schrijven, kom ik na al die jaren achter. Dat ene bericht stuurde er al een beetje op aan, maar ik ben even ontzettend dakloos geweest in York. Het 'buitenleven' heeft al-met-al maar een week geduurd, maar ik kan er nog steeds niet echt over schrijven. Het is februari 1998 en Madonna heeft een nieuwe plaat uit: 'Ray Of Light'. Deze ligt in de etalage van Track Records aan High Ousegate in York. Ik sta er graag om de tijd even te doden en de blik van Madonna op de desbetreffende hoes doet me iets... Het brengt me even thuis... Jutrijp in de jaren tachtig. Kort daarop hoor ik de eerste single van het album, 'Frozen', qua titel en 'koelheid' van het nummer helemaal raak. Het vriest dat het kraakt. Sindsdien heb ik enige moeite met het nummer, het brengt me terug naar dat moment, in de vrieskou van York in een jas met gaten en een warme wollen deken om me heen gedrapeerd.

Ik ben weer helemaal op mijn pootjes terecht gekomen als 'Beautiful Stranger' in de zomer van 1999 de Engelse hitparade aanvoert. Nog steeds een fantastisch nummer! Rond 2002 is het eerst 'Suddenly Last Summer' van The Motels die me doet beseffen dat niet alles uit de jaren tachtig per definitie 'slecht' is. Ik begin die jaren stukje bij beetje te herwaarderen en dan is daar plotseling ook Madonna. In de jaren 2003-2005 koop ik bijna al haar jaren tachtig-singles en ze smaken naar meer. In De Singel in Zwolle wisten ze niet wat ze met DJ Soul-X aan moesten. 'Verwacht het onverwachte', was andermaal een mooi credo. Ik had ontzettend 'fijn' staan draaien toen ik opeens 'Material Girl' van Madonna erin liet kletsen. Dat is me door menigeen niet in dank afgenomen...

En nu... 27 jaar nadat 'Open Your Heart' in de vaderlandse hitparade stond... ben ik dol op Madonna. Haar nieuwe werk, voor zover dat verschijnt of dat ik daar van afweet, boeit me niet echt, maar die jaren tachtig-singles. Ja, hoe je het wendt of keert, het blijft een stukje van mijn leven.

zondag 11 augustus 2013

Week Spot 53-65



Om dubbel met de deur in huis te vallen: Morgen krijgen jullie een dubbele Raddraaier om de oren, want gisteren is het niet tot een bericht gekomen. Ik had hem eigenlijk in het begin van de avond moeten schrijven, want om na drieën nog een bericht te maken? Bovendien ging de eerste aflevering van Floor Fillers ook niet bepaald van een leien dakje, maar ik heb wel heel veel dingen geleerd die mijn 'programmamakerij' alleen maar ten goede zullen komen. Volgende week wordt een knal-uitzending, dat kan ik nu al beloven... De tweede maal met de deur in huis vallen, gaat over de artieste op de foto. Die mogen jullie weer raden. Vorige week had ik een foto van een kwartet dames met dezelfde vraag, maar ik heb geen antwoorden gekregen. Het was The Debonaires. Vandaag komen de Week Spots uit week 6 tot en met 18 aan bod, we hebben het dan over februari, maart en april.

2013/ 6: Does Anybody Love Me-Joyce Kennedy (1965)
Ik noemde het, geloof ik, al in de vorige aflevering. November, maar vooral december, was een erg pijnlijke maand. Iets wat ik al had verwacht, gebeurde ook en ik kwam financieel helemaal niet uit. Terwijl ik toch niet heel veel platen kocht in die periode... Rond de kerst begon er weer hoop te komen en kon ik weer eens 'zondigen' aan een plaatje. Dit was één van de eerste. Ik zocht eigenlijk naar 'I'm A Good Girl', maar die is heel erg gezocht. Deze komt direct op een tweede plek, een midtempo 'belter' van de bovenste plek. De verzending van deze plaat was boven alle verwachtingen. De Amerikaanse verkoper heeft hem de dag voor kerst verzonden en hij was op vrijdag 28 december in Nijeveen!

2013/ 7: Run Baby Run-Alder Ray (1968)
Rond de kerst komt er hoop, maar nog steeds moet ik de hand op de knip houden. Ik kan me eind januari een paar platen permitteren en eentje daarvan is deze van Alder Ray. De plaat wordt eind maart door mij gekozen als de nummer 1 uit het eerste kwartaal van 2013 en daar sta ik nog steeds achter. Wat een héérlijk plaatje blijft dit. 'Your Heart Is In Danger' werd onlangs door mijn Duitse maat aangeboden: 60 euro en niet bepaald een fraaie staat. 'Run Baby Run' wordt nog niet op waarde geschat en zo kun je dit fraaie exemplaar tegenkomen voor vijftien euro.

2013/ 8: Let My Heart And Soul Be Free-Tan Geers (1968)
Het blijft een merkwaardig verhaal: Deze plaat werd in juni 2012 aangeboden bij een Engelse dealer. Dwars door midden en zorgvuldig geplakt met tape. Hij zou probleemloos moeten draaien aan één kant, want op de andere zit het plakband. Het ding moet 225 pond kosten en een dag later is die verkocht! Soul Tribe heeft even later deze gewilde 'double sider' opnieuw uitgebracht, nu zonder plakband op deze prachtige kant. Hoeveel mooier kan het worden?

2013/ 9: Deep Freeze-The Adorables (1964)
Op zondag 17 februari ondernam ik een grootschalige fietstocht, wellicht de laatste die ik heb kunnen doen in een weekend. Eerst de NAP via Appelscha en Norg naar Peize. Daar de Flevoroute op naar Bakkeveen, toen binnendoor over Lippenhuizen naar Gorredijk en vervolgens via Jubbega, Noordwolde, Frederiksoord en Havelte weer terug naar huis. Ik ga bij thuiskomst niet meteen slapen, maar kijk in wat verkooplijsten. Waaronder die van mijn Duitse vriend, die ik al bij Alder Ray noemde. Hij heeft deze van The Adorables voor een spotprijsje en voor ik het weet, heb ik hem gekocht. Dan ontstaat ook het idee om de Golden World-catalogus bijeen te sprokkelen.

2013/10: Don't Come Looking For Me-The Sweet Things (1967)
Intussen heb ik het ook niet kunnen laten om in een paar veilingen mee te doen van 'onze grote vriend' in Chicago. Normaliter vind ik de verzendkosten vanuit Amerika nogal hoog, maar... iedere extra single is een dollar en zo is de verzendkosten bij vier singles reëel. The Sweet Things is de meest exotische van het stel, een plaatje dat té pop en mainstream wordt bevonden voor de Northern Soul, terwijl het toch geen hit is geweest. Een fraaie 'double-sider'. Op de ene kant 'You're My Sweet Loving Baby', dat voor mij de reden tot aanschaf is. Deze 'Don't Come Looking For Me' blijkt opeens een cult-hit te zijn in de Northern-scene van Blackpool en omgeving en dat verklaart de keuze voor de Week Spot. Ik vind ze beide echter even goed.

2013/11: Are You My Woman-The Chi Lites (1970)
De 'roots' van 'Crazy' van Jay-Z & Beyoncé. Alleen in Amerika als single uitgebracht en dezelfde vriend in Chicago heeft iedere veiling wel eentje in de aanbieding. Hij is normaal gesproken vrij precies met zijn gradaties, maar hier...? Maandagmorgen-gevalletje. De plaat is in een hele slechte staat en dat is dan ook de reden waarom ik hem niet veel draai. Nog maar eens meedoen in een veiling en dan hopen dat we een beter exemplaar treffen!

2013/12: Make A Good Thing Better-The Flirtations (2013)
Oh, wat was ik trots! Kon ik zomaar een 'primeur' hebben in Do The 45. Toen werd het zuur om te ontdekken dat beide tracks van The Flirtations-single al twee jaar oud waren en al op cd's hadden gestaan. Het is mijn luisteraars trouwens niet opgevallen. Ach, wat maakt het uit, 'Make A Good Thing Better' doet nog altijd mijn zonnetje schijnen. 'My Way Or The Highway'? Ja, dat is de titel op het label en zo heb ik hem ook altijd aangekondigd, maar hij is reeds in 2011 uitgebracht als 'Make A Good Thing Better'.

2013/13: Your Love Back-Nella Dodds (1965)
Nog zo'n plaatje dat ik die zondagavond na de fietstocht heb leren kennen. Duidelijk één van de meer ondergewaardeerde plaatjes van Nella Dodds en opnieuw een 'double-sider', dus twee kanten die de moeite meer dan waard zijn.

2013/14: Undecided-Inez & Charlie Foxx (1967)
Ja, ik had nog meer plaatjes bij Alexis in Chicago 'lopen'. Die bereleuke novelty uit 1962, 'The Go Gorilla' van The Ideals, bijvoorbeeld. In de laatste minuut rijst de prijs de pan uit en moet ik hem laten gaan. Ook zo'n plaat die hij in iedere veiling heeft, dus die krijgen we nog wel eens. Ook deze Dynamo-promo van Inez & Charlie Foxx zorgt voor enige spanning, maar die weet ik binnen te halen. Hij is wel meer dan twintig dollar, maar nog steeds spotgoedkoop en in een topstaat.

2013/15: Get On Up-The Esquires (1968)
The Impressions? Dat werd gistermiddag in Do The 45 even gedacht door iemand. Klopt, het is wel Chicago. Het is grappig dat The Impressions wordt genoemd, want Curtis Mayfield heeft in 1966 The Esquires nog afgewezen toen die auditie deed. De groep kon het ook zonder Curtis, want dit 'Get On Up' is een redelijke Amerikaanse hit. Ik vind het een kneiter van de bovenste plank!

2013/16: Love Don't You Go Through No Changes On Me-Sister Sledge (1974)
Ja, het was weer een fijn programma gistermiddag, mede dankzij deze single van Sister Sledge. Komt er ooit een dag dat ik dit zat ben? Ik denk het niet en ik hoop het ook niet. Eén van mijn favoriete ontbijtplaten!

2013/17: Mama Didn't Raise No Fools-Sugar Pie DeSanto (1965)
Omdat 'mijn' groep op Facebook afgelopen week jarig was, mocht ik van mezelf een kadootje uitzoeken: Eén groep waarvan ik lid zou worden. De keuze viel op Chicago Soul-To-Soul. Dit weekend vierde die groep een Chess-weekend inclusief alle kleinere labels zoals Cadet en Checker. Mijn aandeel was deze van Sugar Pie DeSanto en die zat dus eveneens in de Week Spot Countdown...

2013/18: Gonna Be A Big Thing-The Yum Yums (1965)
Ik heb de afgelopen maanden getwijfeld bij Lillian Dupree. Wat nu als Outta Sight binnen een jaar met een hagelnieuwe re-issue komt voor een tientje? Net zoals bij The Yum Yums en Damon Fox? Ik schat die kans té klein in en als het gebeurt... koop ik evengoed nog de re-issue. Net zoals ik binnenkort 'Gotta Have Your Love' van The Sapphires wil hebben, maar dan vanwege de b-kant: 'Evil One'. The Yum Yums blijft in de originele uitdossing onbetaalbaar, daar verandert zo'n re-issue niets aan!

Volgende week besluit ik de serie van de Week Spot, daarna ga ik een week met vakantie en zou 1 september dan de volgende Schijf van 5 worden? Daar ga ik nog een week over nadenken...