Honderd achteruit: Trea Dobbs

Het wil voorlopig even niet opschieten met de posterijen. Nee, dan heb ik het niet over de eigen posterijen want deze gaat erg voorspoedig. Ook vanmiddag ben ik in een vloek en een zucht klaar en met slechts één buitje tijdens het bezorgen. Ik wacht met smart op de partij singles van Mark waarvoor ik, schat ik zo, drie of vier berichten nodig zal hebben. Als ze morgen niet zijn gearriveerd, ga ik waarschijnlijk wel de schade inhalen qua berichten. Dan is er nog de Zweedse bestelling op Discogs. Ik denk aanvankelijk dat het een soort van 'disclaimer' is voor onder andere de periode rond kerst, maar het is standaard voor hem: Het duurt acht dagen na betaling voordat hij de platen op de bus doet. Ik heb al ruzie met hem gehad maar de platen zijn dan gisteren tóch op de post gegaan. Het is voor mij de eerste en de laatste keer, de reden is een Engelse persing waarvoor ik, achteraf gezien, liever invoerkosten had betaald en de plaat een week eerder in huis. Enfin, ik ga vanavond verder met de 'Honderd achteruit'. Op Soul-xotica gaat het vaak over Engelstalige artiesten en toch heb ik Trea Dobbs al eens te gast gehad in 'Raddraaien'. Ik zal straks de datum even opzoeken. Ze is vanavond terug met de nummer 85 uit de Gele Bak Top 100 van 2022: 'Marmer, Staal En Steen Vergaan' uit 1965.

De datum is 4 juli 2013 als het huisnummer van de kapper uitkomt op 'Parel Van De Zuidzee' van Trea Dobbs. Of van Trea Van Der Schoot? Onder het mom van 'je mot alles verzamelen', heb ik ze beide in de jaren zestig-bak staan. Ik herinner me nog de anekdote uit dat bericht over hoe ze, vóór haar roem, zong op het toilet en het doorspoelen beschouwde als een zaal vol applaudisserende mensen. Zeker sinds ik radio maak en de aanschaf van een plaat meestal ook betekend dat deze op de radio moet worden gedraaid, is de Hollandse muziek het ondergeschoven kindje geworden in mijn verzameling. Toch kan ik me niet bedwingen als ik in mei 2022 deze single van Trea Dobbs tegen kom in de kringloop in Wolvega waar ik onlangs opnieuw ben geweest. Hij is aan de prijs en wellicht had ik even iets kritischer moeten zijn. Hij is namelijk iets krom getrokken. Enfin, ik sta open voor een upgrade en het fotohoesje is in ieder geval pico bello!

In dat bericht van 4 juli 2013 ga ik uitgebreid in op de handel en wandel van Trea Dobbs. Wellicht dat ik vanavond een update kan geven. Leeft ze nog? Jazeker! Ze is een paar weken geleden 77 kaarsjes op de taart uitgeblazen. Trea Van Der Schoot wordt geboren op 4 april 1947 in Eindhoven. Ze doet mee aan talentenjachten en maakt in 1963 haar eerste single. Even later wordt ze door Caterina Valente ontdekt voor de Duitse markt. Omdat Van Der Schoot lastig uit te spreken is voor een Duitser suggereert ze de naam Dobbs. Dobbs zou een clown uit een oud circus-geslacht zijn. Hoewel haar stem minder eigenaardig is dan die van Cilla Black zal Dobbs in 1965 in de voetsporen treden van de Engelse zangeres. Ik koop Trea's versie van 'You've Lost That Lovin' Feeling' in 1994 en heb het altijd als één van de betere versies beschouwd. Pas jaren later hoor ik Cilla's versie en dan blijkt dat Trea en haar producent het arrangement van Black's versie hebben overgenomen. Ik zie net dat ze in 1966 ook 'Love's Just A Broken Heart' op de plaat heeft gezet.

Trea is voor Nederlandse begrippen erg allround. Ze waagt zich soms aan jazz, dan weer aan Engelstalige pop maar dient zich eveneens aan voor deelname aan het Eurovisie Songfestival met 'Ploem Ploem Jenka'. Op het Nationaal Songfestival eindigt ze als derde maar 'Ploem Ploem Jenka' wordt een gigantische hit in ons land. Na 1965 loopt het succes heel snel achteruit. In maart 1967 trouwt ze met componist Harry Van Hoof. Tijdens een optreden met de Sleeswijk Revue stort ze in en is haar carrière ineens ten einde. Het huwelijk met Van Hoof loopt op de klippen. Ze runt enige tijd een kledingzaak in Maarheze welke failliet gaat. Ook een tweede huwelijk is geen lang leven beschoren. Toch begint ze in de jaren tachtig weer te zingen en is het meest succesvol met 'Kus Van U Meneer'. Het zal de Top 40 niet halen maar een 'evergreen' worden in de homo-scene. In 1999 neemt ze een nieuwe versie van 'Ploem Ploem Jenka' op met Ome Henk en dat is de laatste keer dat we haar horen zingen. Door haar nicotineverslaving is haar stem niet meer van het oude niveau en 'dat wil ze de mensen niet meer aandoen'. Het enige wapenfeit sinds 4 juli 2013 is dat ze een jaar later deel uitmaakt van de 'Krasse Knarren', een show van omroep MAX.

Drafi Franz Richard Deutscher wordt geboren op 9 mei 1946 en is in 1965 al een gevierde zanger in Duitsland. Hij stapt op een zeker moment het kantoor binnen van een muziekuitgeverij en zingt alleen 'Dam dam, dam dam'. Christian Bruhn hoort iets in deze simpele woorden en vraagt wat voor nummer het is. 'Dat mag jij bepalen', is het antwoord van Deutscher. Samen met Günter Loose schrijft hij vervolgens 'Marmor Stein Und Eisen Bricht'. Toch klopt de titel niet helemaal. Het zou eigenlijk het meervoud 'Brechen' moeten zijn, daarnaast is marmer een soort gesteente en zou 'Marmorstein Und Eisen Brechen' een juiste titel zijn geweest. H. Peters is verantwoordelijk voor de Nederlandse vertaling van het nummer. Marcel Stellman voorziet het van een Engelse tekst: 'Marble Breaks And Iron Bends' en dat zal de tachtigste plek innemen op de Amerikaanse Billboard Hot 100. In Nederland is de single goed voor een zevende plek voor zowel Drafi als Trea.

Drafi's verhaal gaat nog wel even door maar dat is voor een andere keer. Hij is op 9 juni 2006 overleden.

Week Spot: The KBC S

De vooruitzichten in Uffelte zijn niet onaardig. Achttien graden, zonnig en een kleine kans op neerslag. Wanneer? Zondag. Ik vier mijn verjaardag nooit uitgebreid maar heb me nu voorgesteld om zondag een gebakje te eten bij de overburen van De Roskam en wellicht een fraaie wandeling of fietstocht te maken. Dan krijg ik vanavond een sms-je van W. Of ik geen zin heb om de verjaardag aan de kust te vieren? Oh, wat stom. Ik heb haar al maanden beloofd weer eens richting Leiden te gaan maar het komt er steeds niet van. Het klinkt als een plan. Een half uur later heb ik al twee goedkope treintickets gescoord en dus blijft het gebakje bij De Roskam in de vitrine staan. Ik ga zondag voor het eerst in bijna vijf jaar weer terug naar de kust. Met of zonder Maggie MacNeal. Er staat wel wat regen ingetekend voor Katwijk, maar ach... als het maar niet meer zó koud wordt als in maart 2015. Ik kan me niet heugen dat ik me ooit zó koud en rillerig heb gevoeld als toen. De singles van Mark zijn nog altijd niet binnen en ik hoop dat deze morgen arriveren. Voor de Week Spot kan ik terug gaan naar dezelfde lijst als vorige week, maar nee... Er speelt opeens een nummer in mijn hoofd dat een redelijk grote 'hit' is in huize Louwsma en welke desondanks geen Week Spot is geweest. Deze mag het voorjaar uit de tent lokken: 'I Wish You A World Of Happiness' van The KBC S met medewerking van Nora Becker.

Ik heb in november 2022 'The Center' van The KBC S als Week Spot gehad en heb toen alle voorradige info over de band gedeeld. Een beetje onzinnig om dat opnieuw te doen? The KBC S is een Duitse instrumentale band met een jazzy geluid. Voor de opnames maakt de groep gebruik van gasten. Op 'The Center' horen we de fraaie stem van zangeres J. Lamotta. The KBC S is gelieerd aan het Sonar Kollektiv-label. De platenmaatschappij is in 1997 gestart door Alex Barck, beter bekend als Jazzanova. Het doel is niet om een specifiek dance-label te starten of zich aan te sluiten bij een bestaande 'hype'. Sonar Kollektiv biedt een catalogus van meer dan 350 releases welke allemaal zeer uiteenlopend zijn. Eind 2023 komt Sonar op het idee om een nummer van Shirley Turner uit de jaren zestig opnieuw uit te brengen. Omdat het alleen de licentie kan krijgen voor de a-kant wordt besloten de keerzijde aan The KBC S te geven. Dat combo weet overal iets speciaals van te maken en zo ook met 'I Wish You A World Of Happiness'. Het tempo wordt flink naar beneden gehaald en krijgt een jazzy lounge-jasje aangemeten.

Als je in Duitsland woont en regelmatig radio luistert of televisie kijkt, moet je de stem van Nora Becker wel kennen. Nora is een professionele stemkunstenaar. Ze biedt haar stem aan voor reclames, fadiojingles, voice-overs en ook voor muzikale projecten. De pratende Nora Becker is de vrouwenstem die je bij de les houdt en die je aspecten laat onthouden zonder dat je werkelijk naar de reclame luistert. Als Nora gaat zingen, neigt het al snel naar de jazz. Het resultaat is dan ook dat het vlotte nummer van Shirley Turner nauwelijks is te herkennen in de behandeling van The KBC S. Het kost mij drie draaibeurten om de overeenkomsten te vinden waarbij de tekst nog het meest herinnerd aan het origineel. Ik heb Shirley Turner al maanden niet meer gedraaid en The KBC S steeds vaker. Als het plaatje in december arriveert, zit ik thuis met de griep. Op hetzelfde moment zit ook Nora thuis met dezelfde klachten. Alleen kost het haar wel geld want ze is haar stem kwijtgeraakt. Gelukkig is ze voor de kerst weer hersteld en is nu weer overal te horen. Waaronder komende zaterdag opnieuw in 'Do The 45'.

Recreatief kraken

Om met de deur in huis te vallen: Ik ga in ieder geval één bericht 'achterlopen'. Dit omdat ik deze week een pakket van Mark verwacht dat ik in ieder geval nog deze maand wil behandelen. Technisch gezien is dit het bericht van zondag en in de weekeinden probeer ik meestal een 'luchtig' bericht te plaatsen dat niet noodzakelijk over muziek of platen hoeft te gaan. Ik zou eerst een aflevering doen van 'Het zilveren geheugen' maar dat zou al niet heel specifiek over april 1999 gaan. Ik ben in 2017 begonnen met het terugblikken naar de tijd van twintig jaar geleden en dat is een zeer onregelmatige rubriek geworden. De laatste keer is alweer een aantal maanden geleden en gaat over de 'geboorte' van Sideburner. Of is 'Jarig haar' meer recent geweest? Enfin, het jaar 2004 is 'action packed' voor mij en zo nu en dan wil ik wel even terug gaan naar de goede oude tijd. Vanavond komen we uit bij waar het terugblikken ooit is begonnen. Hoewel? Het is al een gespreid bedje als ik arriveer en bovendien zal ik er nooit wonen of dergelijke plannen hebben. Vandaag ga ik terug naar de Zwolse kraakkroeg Co-9.

In het vorige jaar, dat is dan 2003, is mijn minidisc-speler gesneuveld. Het is begin 2004 en ik wil wel weer eens een nieuwe speler hebben. De Mediamarkt in Zwolle heeft dan nog altijd een aantal modellen op voorraad maar het zal niet lang duren of ook deze zullen plaats moeten maken voor de iPod en dergelijke mp3-spelers. Het is een donderdagavond als Zwolle koopavond heeft. Ik loop vanaf het station richting Assendorp en passeer halverwege een paar gekraakte huizen. Ze hebben bij een brievenbus een hoeveelheid 'Ja/Nee'-stickers gemonteerd zodat er 'Neeeeeeeeeeeen' komt te staan. Daar moet ik altijd even om lachen. Vervolgens zie ik een flyer op een lantaarnpaal. Het vertelt over een optreden van een ska-band in een, mij onbekende, kraakkroeg genaamd Co-9. Ik schrijf het adres op en neem me voor een kijkje te gaan nemen. Dat is een week of twee later. De wandeling er naartoe valt nog niet mee en voor mijn gevoel ben ik de eerste keer wel een anderhalf uur onderweg. Ik ben echter ruim op tijd van huis gegaan en ben op tijd voor het concert. Dat is een feestje! Dan ontmoet ik een meisje dat me uitnodigt om een paar drankjes te doen in Eureka. Dat staat op het punt van sluiten maar de barman vertrouwt haar dat ze de zaak goed zal afsluiten. Ik kan haar naam nog altijd herinneren, maar zal het achterwege laten omdat ze mogelijk nog altijd vrijwilliger is bij Eureka? Het 'illegaal' open blijven zou ook twintig jaar later nog eens gevolgen kunnen hebben? We zijn dus spoedig met zijn tweetjes. Dan heeft zij ook genoeg drank op dat de tranen komen. Ze heeft vanmiddag net haar vriendje gedumpt en... en... en...? Ach, kom maar meid. Huil maar eens lekker uit op mijn schouder. Komt allemaal goed. Wanneer gaan we weer afspreken? We nemen met een heel bescheiden kusje afscheid op het station in Zwolle. De volgende afspraak is pas op Koninginnedag. Toch ben ik een maandje erg 'high'.

Armand treedt op met Koninginnedag bij Eureka maar deze heeft weer eens de bokkenpruik op. Armand is wisselvallig als het weer. Of hij doet zijn best en het is geweldig óf hij gooit er met de pet naar. Welnu, dit was een concert in de laatste categorie. Alle vrijwilligers van Eureka zijn aanwezig. Behalve eentje dan. Enfin, ik vermaak me ook wel zonder haar. Die avond hoor ik dat de volgende avond de legendarische Meppeler punkband Vopo's zal optreden in Co-9. Het voorprogramma lijkt me nog véél leuker: Dat is het Friese Kadaverbak. Eigenlijk horen daar een paar trema's op de klinkers, maar laat maar. Als ik die avond in de Co-9 kom, hebben ze het programma omgegooid. De Vopo's hebben reeds gespeeld en zijn naar huis. Ze hebben ook 95 procent van de zaal meegenomen. Kadaverbak speelt vervolgens voor tien man waaronder ikzelf. Op een bepaald moment stap ik achter de bar en daar maakt helemaal niemand bezwaar tegen. Sterker nog: Ze laten me zien waar ik 'ons' kratje bier kan vinden. Op Bevrijdingsdag heeft de Co-9 een alternatief bevrijdingsfestival in gedachten op het oude Scania-terrein. Dat is al ontruimd als ik arriveer en dan gaat het feest verder in de Co-9. 'Wil jij achter de bar staan?', vraagt één van de 'leiders'. Natuurlijk wel. Vanaf dat moment ben ik niet meer van deze positie te branden geweest. Er is nog maar één avond geweest in de daaropvolgende maanden dat ik niet achter de bar mag staan. Overigens tref ik op deze dag nog wel het meisje. Dat blijkt achteraf binnen twaalf uur na ons kusje op het station alweer samen te zijn met haar vriendje. Ze is achteraf ook niet zó leuk als dat ik me had voorgesteld. Met een zooi drank op was ze best aardig.

Voordat ik aan dit bericht ben begonnen, heb ik eerst een uur gezocht naar de locatie. Had niet gehoeven. Bacteria is een aardige website over punk in Nederland en dat heeft een paar flyers gearchiveerd. Van de oude gebouwen kan ik geen foto's meer vinden. Tegenwoordig heeft Hornbach zich gevestigd op het terrein. Er staat me iets van bij dat de lijnbusmaatschappij er was gevestigd en dat het pand van Co-9 een onderhoudsgarage was van de bussen. Voor het podium is een complete smeerkelder. In de kantoren wonen enkele personen en eentje heeft een eigenhandig fabriekje opgezet in bakbrommers. De gemeente heeft geen duidelijke plannen met het terrein maar voert aan dat de aanwezigheid van krakers een brandgevaarlijke situatie geeft. We zitten namelijk niet ver vanaf de 'ketels' van Shell. Ik heb half-om-half een garagerockfestival gepland voor augustus 2004 maar zover komt het niet meer. Het slot van het hek naar de Co-9 wordt een paar weken voor het ultimatum al vervangen waardoor we zelfs een band moeten cancellen. Een maand later worden ook de kantoren ontruimd en gaat de boel tegen de vlakte. Het is aanvankelijk een bewaakt parkeerterrein voor vrachtwagens totdat Hornbach het terrein koopt voor een splinternieuwe winkel.

Een van de krakers gaat schuil onder de naam 'Broer Konijn' en Co-9 is een flauwe woordspeling (ko-nine). Ik maak voor de eerste keer in mijn leven een noise-performance mee van de Amerikaan Crank Sturgeon en met enkele formaties uit de Hondenkoekjesfabriek. Verder is het erg veel punk. Ik herinner me een avond waarop ik met een punkband naar een 'hippe' kroeg in Zwolle ga. Een van de punkers maakt er een sport van om zoveel mogelijk mensen met een dienblad bier in de handen te laten struikelen. We krijgen het op het laatst nog aan de stok met een stel boeren die onze aanwezigheid niet op prijs kunnen stellen. Rock'n'roll! Ook is daar de legendarische dansavond waar de bovenstaande foto waarschijnlijk is genomen. Opeens staat 'de kit' aan de bar. Ik weet niet wat ik moet doen maar dan neemt iemand anders van de organisatie het over. 'Blauw gaat naar buiten', ,blijft hij roepen en krijgt het ook nog voor elkaar! Als ze goed en wel buiten zijn, begint iemand aan de bar zijn neus te poederen. Ook rock'n'roll.

Gelukkig is de muziekapparatuur al in veiligheid gesteld als het pand wordt leeggehaald. Ondanks dat het hek op slot zit, weten we nog wel een manier om binnen te komen. We zoeken deze avond allemaal naar een souvenir van de Co-9, alleen... er is niets meer. Ik blijf over met een deur van een koelkast met daarop een fraai mozaïek van gebroken stukjes spiegel. Als ik de volgende dag een kilometer heb gelopen met het onmogelijke ding heb ik al drie keer mijn handen open gehaald. Dat souvenir eindigt in de bosjes.

Week Spot Kwartet: week 16

Hee? Hebben we vorig jaar een stuk karton als de Week Spot gehad? Nee, het is daadwerkelijk een vinylplaatje maar ik zet vandaag de joker in. Als ik naar de kandidaten kijk van de Week Spot Carousel in 'Do The 45' denk ik aanvankelijk dat ik een makkie heb. Twee singles uit de Europese Blauwe Bak en eentje die ik recent heb gedraaid in een show. Dan begint de zoektocht. Waar heb ik deze single gelaten? Ik heb zaterdagavond ruim een half uur gezocht en intussen genoeg nummers bijeen gesprokkeld voor een volledige show, maar de Week Spot van een jaar geleden doet succesvol verstoppertje. Enfin, die duikt wel weer eens op en kan ik dan alsnog van een draaibeurt voorzien in 'Do The 45'. Voor de foto maak ik maar gebruik van het kartonnetje. Twee Nederlandse persingen op vinyl, eentje op styreen en de vierde op karton. Dat maakt deze week het Week Spot Kwartet. In de lijn met The Righteous Brothers en Nancy Sinatra & Lee Hazlewood begin ik deze aflevering met een, voor mij persoonlijke, evenknie uit de hoek van de soul.

2020: Mister Soul Singer - Vivian Verdree & Ed Boze (1975)
Een beetje vreemd maar... als je de plaat een paar draaibeurten geeft, neemt het vanzelf je hart en kun je geen liever voorstellen zonder dit schijfje. Hugo & Luigi zijn samen met het Avco-label in 1975 druk bezig met de 'sweet soul' van The Stylistics en proberen een ingang te vinden in de disco. Dan komt het opeens op de proppen met dit gekke plaatje. Vivian Verdree die met een flinke portie soul zingt over hoe zij de soul beleeft als ze haar favoriete zanger hoort zingen. Intussen is Ed Boze de favoriete zanger die helemaal zijn eigen partij zingt. Het resultaat zijn twee krachtige soulvolle explosies samengevat in één liedje. Ook ik heb de plaat een paar keer moeten draaien voordat het kwartje valt, maar gisteren heb ik het andermaal geroepen in de show: Voor mij is dit één van de allerbeste soulnummers ooit gemaakt. Omdat het verschrikkelijk 'left field' en 'oddball' is, verschillen de meningen hierover.

2021: Nathan Jones - The Supremes (1970)
Mijn collega Lee claimt inmiddels dat hij het concept heeft uitgevonden en ik laat hem maar. Ik ben stiekem ooit de initiator geweest van de Bananarama-week op Wolfman Radio. In eerste instantie als plaagstootje naar een andere, toenmalige, radiocollega die niets moet hebben van de meest succesvolle damesgroep aller tijden. Ieder jaar vragen we het ons weer af: Komt er weer een Bananarama-week of is het mopje wel klaar? De afgelopen week hebben we de week weer gehad en als er volgend jaar wéér een week is, maak ik 'Really Saying Somethin' van The Velvelettes tot Week Spot. Drie jaar geleden heb ik het gevierd met 'Nathan Jones' van The Supremes, een nummer dat eveneens door Bananarama is gecoverd.

2022: Breakfast In Bed - Dusty Springfield (1969)
En we blijven in de hoek van plaatjes uit de jaren zestig die later succesvol zijn gecoverd. Ik leer Dusty pas laat 'kennen' en associeer dit nummer in eerste instantie dan ook met UB40 en Chrissie Hynde. Ik mag in 2000 na 32 jaar het folie verbreken van 'Dusty In Memphis'. Wellicht had ik hem dicht moeten laten en moeten verkopen, maar plaatjes zijn er om te worden gedraaid. 'Breakfast In Bed' springt meteen in het oog en het nummer staat synoniem aan de eerste weken in Tuk. Op zondagavond naar Gelderingen lopen en eindeloos aan de bar hangen, in alle vroegte puddingbroodjes halen bij bakker Sloot en daarna slapen in mijn caravan op de Baarse Vrijstaat. Ik ben een en al 'hippie' in deze tijd. Bij het horen van 'Breakfast In Bed' voel ik dan ook de fleurige en kleurige sarong om mijn knieën en de blote voeten in de sandalen.

2023: Be A Lover - The Regime (2023)
Eind 2020 word ik gegrepen door 'Never Gonna Stop' van The Regime, wellicht één van de meest succesvolle singles voor Patrick's Izipho Soul-label. Als ik de plaat ontdek, is het reeds toe aan een derde oplage. Ofwel... het is één van de zeldzame Izipho's die meerdere persingen heeft gehad. De mijne is op gespikkeld vinyl om nog even in de sfeer van Record Store Day te blijven. 'Be A Lover' is de langverwachte opvolger van 'Never Gonna Stop' en is opnieuw onweerstaanbaar. Zodra deze opduikt zal ik hem weer draaien in 'Do The 45' en kijk daar nu al naar uit. Vooralsnog wint het plaatje met verstoppertje.

Singles round-up: april 4

Het publiceren gaat momenteel met horten en stoten, maar zolang ik op 30 berichten sta op Koninginnedag ben ik tevreden. Vrijdag valt het nog mee qua weer, een paar buien gehad en bovenal lekker gefietst. Tijdens mijn verblijf in Bunnik is een nieuwe modem gearriveerd en deze moet ik nog altijd aansluiten. Er staat op de doos dat dit binnen twee weken moet gebeuren maar dat zal wel niet zo'n vaart lopen? Dan is het kwart voor elf op vrijdagavond en besluit Ziggo dat het lang genoeg heeft gewacht. Een hoop gestress maar een half uur later ben ik alweer online en begin de seventies-show een kwartier later. Voor gisteren heb ik op de Buienradar gekeken en deze belooft plechtig dat het tot twee uur nagenoeg droog zal blijven en daarna de kraan in de lucht wordt opengedraaid. Welnu, om twee uur ben ik al ruim op weg naar huis en moet concluderen dat het gedurende de hele dag buiig is geweest met flinke opklaringen tussendoor. Na de show van gisteravond heb ik niet meer de fut om te publiceren en zo is het opeens zondagmiddag. Laat me aftrappen met het derde deel van de singles van donderdag.

* The Righteous Brothers- Unchained Melody (Duitsland, Metronome, 1965)
Eigenlijk heb ik deze al in de jaren negentig-persing zoals deze een nieuwe hit is geweest, maar nog altijd reken ik dit origineel als een 'new addition'. Dat geldt overigens ook voor 'You've Lost That Lovin' Feelin' als ik deze in een originele uitdossing tegenkom. Het mag duidelijk zijn dat ik beide nummers van The Righteous Brothers al talloze keren heb. Net even gecheckt en, ja, buiten de 1990-persing heb ik 'Unchained Melody ook als flip van 'Feelin' op de BR-single uit de jaren tachtig. Wat kan ik voor zinnigs zeggen over de plaat? Het is domweg één van de grootste momenten in de popmuziek, voor mij op gelijke hoogte met bijvoorbeeld 'God Only Knows' van The Beach Boys. Je gaat nog niet in het gelid staan of buigt je hoofd en vouwt de handen. Maar het is nooit ver verwijderd van dat moment. En het heeft warempel ook The Righteous Brothers op de b-kant en niet ene of andere instrumentale stoplap. 'Hung On You' leunt tegen 'The Sun Ain't Gonna Shine Anymore' aan van die andere nep-broers en is méér Phil Spector dan de a-kant. Uiteraard is deze single gewoon voor de Gele Bak.

* Tommy Roe- Sing Along With Me (NL, Artone, 1967)
Waar word ik nog steeds blij van na vijfendertig jaar verzamelen? Welnu, de volgende single. Een plaatje van Tommy Roe dat ik nog nooit eerder heb gezien of gehoord. Nederlands fotohoesje in een prachtige staat en met het prijskaartje van één euro. Dat zijn het soort platen waar ik helemaal voor ga, ook al weet ik niet wat ik muzikaal kan verwachten. Het is een opvolger van 'Sweet Pea' en dat heb ik altijd een leuk plaatje gevonden. Het dreigt in marstempo te gaan dankzij de drums in het intro maar dan is het opeens heel erg 1967. Een heel lief popliedje dat altijd goed smaakt. De b-kant heeft het nummertje gekregen van de eerste eigenaar en dus geef ik 'Nightime' ook een kans. Dat is ietsje meer folkrock maar opnieuw onweerstaanbaar. Eigenlijk de betere kant als je het mij vraagt. In Uffelte gaat de zon zelfs weer schijnen met dit kantje.

* Rufus- Tell Me Something Good (NL, Probe, 1974)
Ik heb zowel singles van Rufus in de Blauwe Bak als in de Gele en de hits eindigen vaak in de laatste, terwijl ik ook wel eens twijfels heb bij de Blauwe Bak-aanwinsten. Chaka Khan heeft natuurlijk een zeer markante stem, maar muzikaal vind ik het al snel neigen naar de rock. Dat geldt ook voor dit heerlijke 'Tell Me Something Good'. Een compositie van Stevie Wonder compleet met 'talking box'. Het is een lekker plaatje maar ik reken dit toch gewoon tot de Gele Bak. Dat de plaat geen fotohoesje heeft, is een tijdelijk 'probleem'. Ik kom vast nog wel eens een upgrade tegen.

* Barry Sadler Staff Sergeant U.S. Army Special Forces- The Ballad Of The Green Berets (Duitsland, RCA Victor, 1966)
Niet een beetje fout, maar vooruit maar! Of... heb ik deze single al? Ik begin te twijfelen en ga dus kijken in de digitale kaartenbak. Ja, ik heb hem wel, maar niet met fotohoes. Dit is dus een upgrade.

* Gary Shearston- Without A Song (UK, Charisma, 1974)
De laatste van het kwartet singles die ik op woensdag heb gekocht bij Van Der Laan in Steenwijk. Ook veruit de meest interessante single die ik heb kunnen vinden. Het is de opvolger van 'I Get A Kick Out Of You' en dat is vooral een plaatje met een persoonlijke herinnering. Het is de tijd van het eindexamenjaar LEAO en het begin van de Golfoorlog. 'Without A Song' klinkt meteen als meer van hetzelfde. Softrock met tinkelende akoestische gitaren en een orkest op de achtergrond plus Shearston's typische stem. Het is geen hoogvlieger maar een zeer welkome aanvulling.

* Nancy Sinatra & Lee Hazlewood- Some Velvet Morning (US, Boots, 1967, re: 2020)
Gisteren was het Record Store Day maar dat heb ik nooit uitgebreid gevierd. Niet door een platenzaak te bezoeken en platen te kopen. In 2020 is Record Store Day opgesplitst in drie zaterdagen in augustus, september en oktober vanwege de maatregelen in de wereld en toen heb ik drie radioshows gedaan met RSD--'exclusives'. Deze van Nancy Sinatra heeft een sticker van 'Black Friday', want ook dat heb je nog. Zelf kijk ik al stiekem uit naar 'International 45 Day' dat op de vierde mei is. Uiteraard geen dag die je uitbundig gaat vieren in ons land, maar vanwege de combinatie '4-5' toch wel speciaal voor de singlesverzamelaars. In januari 2023 bezoek ik voor de eerste keer de platenwinkel binnen Van Der Veen, hét warenhuis van Assen. Dan hou ik deze al in mijn handen maar twijfel bij de prijs. Deze twijfel speelt ook afgelopen donderdag, maar vooruit... het is een erg bijzonder nummer. Ik meen op het etiket iets te lezen van 'Blac' en hoop dat dit slaat op het vinyl. Nee, het houdt verband met 'Black Friday' want helaas is het vinyl besmeurd met bruine verf. Muzikaal is het een meesterwerkje. Het is niet zozeer een duet als wel Lee die zingt over een ingebeeld persoon en dat Nancy de rol van deze persoon speelt. Tegen het einde wisselen de twee werelden zich af en dat maakt het geheel 'psychedelisch' zonder dat er 'phasing' aan te pas hoeft te komen. Magisch moment. Op de flip staat een versie van The Kinks' 'Tired Of Waiting For You' dat Nancy en Lee in 1968 aan de tape hebben toevertrouwd. Het lijkt niet eerder te zijn uitgebracht. Het profiteert van de melodie van The Kinks. De opname klinkt een beetje 'onaf'. Lee heeft betere dagen gehad en de percussie gaat even flink in de fout. Een curieuze opname om het zachtjes uit te drukken.

* Ray Stevens- Turn Your Radio On (NL, CBS, 1971)
Een beetje een vervolg op het verhaaltje bij Tommy Roe, hoewel ik over het algemeen niet heel enthousiast wordt van Ray Stevens. 'Turn Your Radio' leunt tegen 'Cotton Fields' aan en tot en met het eerste refrein hoor ik nog geen studio-gimmicks. Na dat eerste refrein heb ik er eigenlijk ook wel weer genoeg van en dat effect heb ik bij meerdere singles van Ray Stevens.

* Lally Stott- Chirpy Chirpy Cheep Cheep (NL, Philips, 1971)
Deze man heb ik onlangs nog genoemd in de 'Singles round-up' als ik een single van Mike Logan heb. Logan en Stott maken deel uit van The Motowns, oorspronkelijk een Engelse band welke erg succesvol is in Italië. Lally schrijft 'Chirpy Chirpy Cheep Cheep' dat wordt opgepikt door een team van Italiaanse songschrijvers en producenten en deze laten het weer uitvoeren door het Schotse Middle Of The Road. Lally probeert zo serieus mogelijk in de lens van de camera te kijken maar ook hij weet dat zijn imago als topmuzikant op het spel wordt gezet. Je moet maar ervoor durven uit te komen dat je deze prul hebt geschreven. Enfin, ik had deze single nog niet en dus heet ik meneer Stott van harte welkom in de bakken. Toch moet ik bekennen dat ik hem liever in de versie van Middle Of The Road hoor.

* Bobby Vinton- Sealed With A Kiss (NL, Epic, 1972)
Goed gegokt want ik blijk alleen 'Hurt' te hebben van Vinton. Misschien komt het door Nancy & Lee maar het is moeilijk om enthousiast te worden over bepaalde platen. Nu is 'Sealed With A Kiss' op zichzelf een prachtig nummer alleen heeft het zelden zo zielloos geklonken als in Vinton's uitvoering.

* Dinah Washington- Make Me A Present Of You (US, Mercury, 1958)
Tot slot heb ik nog twee, hopelijk, stampers uit de jaren vijftig. Stampen met Dinah? Welnu, ik heb een jaren vijftig-single van Dinah in de Blauwe Bak staan, maar daar komt 'Make Me A Present Of You' niet terecht. Een fraai nummer, dat wel, maar geen potentie voor de soul-collectie. 'All Of Me' is dat evenmin, maar wel een mooie aanwinst als witte promo.

* Jo Jo Williams- Rock 'N' Roll Boogie (UK, Mr. C., 1959, re: 1982)
Zelf had ik de plaat nooit geïdentificeerd als een Engelse persing maar ik zie dit als ik de plaat zoek op 45cat. Oorspronkelijk van 1959 met 'All Pretty Wimmins' als a-kant, maar voor de Engelse persing uit 1982 zijn de kanten omgedraaid. 'Black rock & roll', is de beschrijving van dit plaatje, De boogie rockt zoals de titel doet vermoeden. 'All Pretty Wimmins' is meer bluesy maar is op zichzelf niets bijzonders. Niet bijzonder genoeg voor de Blauwe Bak.

Singles round-up: april 3

Vanmiddag kijk ik uit het raam van de bus als we Geeuwenbrug passeren. Opeens denk ik terug aan de fietstocht die ik onlangs heb gemaakt. Hoe lang is dat nu geleden? De vakantie van twee weken geleden lijkt soms al een maand geleden en de tocht van deze bewuste maandag wel twee maanden. Dan blijkt dat het net een maand geleden is. Het is de dag dat ik de herberg in Bunnik heb geboekt. Deze maandag is het erg fraai fietsweer. Hoe zou dat vanmiddag zijn geweest? De zon schijnt op zichzelf wel erg fraai maar er staat een ijskoude westenwind. Omdat ik alleen maar in de bus naar Assen hoef en vooral veel binnen ben, denk ik wel een dun jasje te kunnen aantrekken. Dan is het twintig over vier en ben ik wel weer klaar voor de terugreis. De bus zou over tien minuten moeten arriveren, hoewel ik op een erg tochtig hoekje sta. Tot overmaat van ramp heeft de bus heel veel vertraging en is deze niet eerder dan kwart voor vijf bij de halte. Had ik toch maar mijn bomberjack aangetrokken? Als ik later op de fiets naar Havelte moet voor brood trek ik weer de winterjas aan en dat is een verstandig besluit. Morgen belooft het wederom oktober te worden met windkracht vijf en alle mogelijke neerslag. Het gaat nog niet naar wens met de lente. Enfin, ik ga er vanavond nog elf singles tegen aan gooien. Ideaal zou zijn als ik de resterende 22 kon doen, maar eerst maar eens het tweede deel aan het papier toe vertrouwen.

* James Ingram & Michael McDonald- Yah Mo Be There (NL, Qwest, 1983)
In het bericht over Erasure heb ik geschreven dat de jaren tachtig in 2003 een eerste rehabilitatie heeft gehad dankzij 'Suddenly Last Summer' van The Motels. Het is rond dezelfde tijd dat ik ook dit nummer hoor van Ingram en McDonald en ook dit heeft twintig jaar later een fijne associatie. Vanmiddag eindelijk eens het vinyl bemachtigd. Hoewel uiterst dansbaar is deze gewoon voor de Gele Bak.

* Jesus Jones- Bring It On Down (UK, Food, 1989)
Eerst eens opzoeken op 45cat. Het lijkt alsof die hand genummerd is. Het lijkt erop dat het de vijftiende release is uit september 1989 welke door Pyramid Promotions & Publicity aan de man wordt gebracht. Jesus Jones staat in 1991 op het album 'Ein Abend In Wien' dat ik in 1992 helemaal grijs draai. 'Right Here Right Now' is de grootste hit van het gezelschap. 'Bring It Down' is een vroege single en piekt net buiten de Engelse top 40. Hoewel de band niet afkomstig uit Manchester is dit het stijltje dat in 1990 een leven gaat leiden als Madchester. Indierock met een elektronische ondergrond waarbij de dansers en de rockers elkaar kunnen ontmoeten op de dansvloer. Voor een eurootje mag er veel en dit is weer zo'n voorbeeld.

* Elton John- Border Song (NL, DJM, 1970)
De allereerste Top 40-hit van Elton. Omdat 'Holy Moses' veelvuldig terug komt in het nummer is het in de vroege jaren zeventig vaak als semi-gospel gebracht door onder andere Dorothy Morrison en volgens mij heeft Aretha Franklin eveneens een versie opgenomen. Ik moet bekennen dat ik Elton's versie nog niet eerder heb gehoord. Doorgaans ben ik niet kapot van zijn werk maar 'Border Song' is prachtig gearrangeerd.

* Level 42- Something About You (NL, Polydor, 1985)
* Level 42- Take A Look (Duitsland, Polydor, 1988)
Elf met een griffel! 'Something About You' wil ik wel gokken voor een euro en... ik heb hem nog niet! Dat komt dan extra goed uit want ik vind het een heerlijk nummer! 'Take A Look' heb ik in ieder geval niet en dat nummer is nooit ingedaald bij mij of heeft voor een blijvende herinnering gezorgd. Ook deze mag er zijn. Twee keer helemaal raak!

* Mark Lindsay- Arizona (NL, CBS, 1969)
Deze heb ik al wel maar ik geloof niet met de fotohoes. Het vinyl moet in ieder geval in een betere staat zijn dan mijn oude dus een succesvolle upgrade.

* The Matchmakers- Baby Make Me Happy (Duitsland, Vogue, 1969)
De naam van Mark Wirtz springt in het oog en dan ben ik vlug bereid. Wirtz is het brein achter de 'Teenage Opera' van Keith West en maakt 'A Touch Of Velvet, A Sting Of Brass' met Mood Mosaic. The Matchmakers klinkt typisch Engels en aan de andere kant erg bubblegum. Een geslaagde combinatie als je het mij vraagt. Iets minder brallerig dan The Equals en met een spannend orgeltje op de achtergrond. Het is geen hoogvlieger maar dat verwacht ik evenmin van bubblegum.

* Melanie- Brand New Key (Frankrijk, Buddah, 1972)
Maar weer eens in de digitale kaartenbak duiken want volgens mij ontbreekt deze titel nog in de catalogus. Ja, dat klopt! Natuurlijk hoor ik deze liever als 'Combine Harvester' van The Wurzels maar het maakt niet dat deze van Melanie minder welkom is.

* Wayne Newton- Remember When (US, Capitol, 1965)
Meteen even de hoesjes verwisselen. Deze zit in een Warner Bros.-hoesje zoals deze bij Freddie Cannon hoort te zijn. 'Remember When' klinkt erg gedateerd voor 1965 en 'Keep The Lovin' Feelin' is een fraaie knipoog naar Phil Spector. Toch heeft het niets van 'You've Lost That Lovin' Feelin' maar klinkt het vooral als een eerbetoon aan The Ronettes of The Crystals. Zijn 'Better Now Than Later' met The Newton Brothers heb ik altijd een geinig plaatje gevonden en daardoor ben ik erg gevoelig voor dit repertoire. Dit is gewoon leuk voor op een zondagavond maar verder ook niet.

* Helen Reddy- Angie Baby (Duitsland, Capitol, 1974)
Over het algemeen heb ik niet heel veel met Helen Reddy hoewel ik een paar jaar geleden een nestje singles heb gekocht. 'Angie Baby' vind ik persoonlijk één van de leukere singles

* Cliff Richard- The Twelfth Of Never (UK, Columbia, 1964)
Natuurlijk is ome Cliff een beetje 'fout' maar ik kan het nooit weerstaan. Zeker niet als het een Engelse persing is als deze. Het nummer is natuurlijk een dweil maar vanaf de Engelse persing is het best te genieten. Oh, wat hebben we weer veel plezier van een euro...

Singles round-up: april 2

Wat hebben we zoal uitgespookt in de afgelopen dagen? Welnu, de woensdag is een gewone werkdag. Ik heb 's ochtends nog de Buienradar gecheckt en deze verklaart dat het nagenoeg droog zal blijven op de middag. Natuurlijk kun je dan rekening houden met een klein kort buitje maar dat is niet precies hoe ik het zou willen omschrijven. Als ik start met de post schijnt weliswaar de zon maar zie ik ook een gevaarlijke zwarte wolk naderen. Daarvan heb ik het eerste plezier als ik de Dolderweg op fiets. Van Der Laan is open en ik kan twee vliegen in één klap meppen. Schuilen voor de regen en tegelijk weer eens door het aanbod van de singles gaan. Dat levert vier singles. Voor vier euro een flinke aderlating maar vooruit maar. Het is al iets droog geworden als ik buiten kom. In Tuk schijnt de zon even maar hoe dichter ik bij het centrum van Steenwijk kom? Als het nu regen was geweest maar het zijn hagelstenen en ook nog flinke! Even later zie ik dat de grond op bepaalde plekken gewoon wit is. En dat in half april? Vanmiddag hoef ik niet lang te dubben tussen Zwolle of Assen en zit om half drie in de bus naar Assen. Dat levert 29 singles op en dus krijgen jullie nu driemaal een 'Singles round-up'  met elk elf singles.

* American Gypsy- You And I (NL, CBS, 1982)
Waar hoop ik op in Assen? Welnu, ik hoop dat de vaste dealer de Amerikaanse persingen flink heeft aangevuld met oudjes. In welke prijscategorie maakt me in principe niet zoveel uit, zolang het maar leuke blues, rhythm & blues en soul is. Is het tegengevallen? Nee, een tegenvaller zal ik het niet noemen maar hij heeft vooral de Europese 'hits' verder aangevuld. Toch vind ik nog wel een aantal aardige Amerikaanse persingen. En... hij heeft wederom een aanbieding want alle singles zijn een euro ongeacht de oude prijssticker. Er mag dus veel en in dit geval achtentwintig maal. In de laatste aflevering een single die ik bij Van Der Veen heb gekocht. Ik begin vandaag met American Gypsy. Een groepje Amerikanen dat in de vroege jaren zeventig naar Nederland komt en een grote hit heeft met 'Angel Eyes'. De single wordt in Amerika uitgebracht met een andere b-kant, '10,000 Miles', dat inmiddels een favoriet is in de soul-scene en aanwezig in mijn Blauwe Bak. Bij 'You And I' ga ik van het minste uit en ben meteen aangenaam verrast. Okay, het is een commerciële productie maar met een lekker refrein. Het past voor mij in dezelfde hoek van 'In Your Eyes' van Massada en kan dus dit jaar zomaar opeens een hele groot hit worden. 'City Lights' op de flip is een 'klein' maar sfeervol en zeer soulvol liedje met elektrische piano. Toch nog iets gevonden voor de Blauwe Bak? Ik denk het wel!

* Brook Benton- Laura (Duitsland, Reprise, 1967)
De eerste single van de vier van Van Der Laan in Steenwijk. Met Brook Benton weet je het maar nooit en dus altijd goed om te gokken. Beide nummers krijgen het etiket 'slowfox' en dan weet je nog steeds helemaal niets. 'Laura' is een beetje country-achtig. Voor de Gele Bak zeer acceptabel. Op de keerzijde staat 'You're The Reason I'm Living' uit de pen van Bobby Darin. Dat is helaas een pure countryballade.

* Big Bill Broonzy- EP (NL, Mercury, 1963)
Ik heb hem al bijna overgeslagen. De EP's uit de serie 'Blues-Gospel-Spiritual' zijn doorgaans niet heel interessant. Goed als ik het nog eens bekijk want hier heb ik zowaar een EP van Big Bill Broonzy. Ik ben niet 's werelds grootste fan van de blues maar er zijn een paar uitzonderingen. En de countryblues van Broonzy smaakt me altijd. 'Hey Hey' komt van een album uit 1957, een jaar voordat de beste man het leven laat. Ik zit ook ademloos naar het tweede nummer te luisteren en bewaar de andere kant voor een volgende keer. De EP is in een ontzettend goede staat en het bevat vier overheerlijke nummers van Broonzy. Eigenlijk wil ik dit in de Blauwe Bak hebben.

* Buster Brown- Slow Drag (US, Gwenn, 1962)
We blijven nog even in het territorium van de blues. 'Slow Drag' is een live-opname. 'Part 1' werkt zo aanstekelijk dat ik meteen door ga met 'Part 2'. Deze man is vooral bekend vanwege het nummer 'Fannie Mae' dat in 1973 op de soundtrack van 'American Graffiti' verschijnt. Komt Buster in de Blauwe Bak? Nee, ondanks de sfeervolle opname en dat het qua groove tegen rhythm & blues aan zit, reken ik dit wel echt tot de blues. Maar Buster schreeuwt wel lekker en is een monster op de harmonica. Het lijkt erop alsof deze gewoon de Gele Bak in gaat.

* Freddie Cannon- Action (US, Warner Bros., 1965)
Tijd voor flink wat actie met deze fijne hit van Freddie Cannon uit 1965. Eentje die al een tijdje op mijn verlanglijstje staat. De Nederlandse of Engelse persing blijft welkom want ik zal nooit een hele grote fan worden van Amerikaans styreen. Deze klinkt trouwens nog redelijk.

* Nat King Cole- Let There Be Love (NL, Capitol, 1962)
Vervolgens de nummers twee en drie die ik in Steenwijk heb gekocht. De vierde zit pas in de derde aflevering. Deze van Nat King Cole oogt niet heel erg mishandeld maar ik had het kunnen verwachten. Eenmaal op de draaitafel is die iets minder vlak als dat ik gehoopt had en bovendien een paar diepe krassen die de plaat eens laat overtikken. 'Let There Be Love' is natuurlijk een Nat King Cole-klassieker die verder geen introductie nodig heeft. Voor vijftig cent zou ik tevreden zijn geweest, een euro voelt toch wel een beetje als het nagerecht van de chinees in Bunnik.

* Jim Diamond- I Should Have Known Better (NL, A&M, 1984)
Ach vooruit, ik heb hem nog niet. Ongewild zit de plaat de rest van de woensdagmiddag wel in mijn hoofd en op een ene of andere manier past het winterse weer daar goed bij. Dit is een plaat in de categorie van 'Ill Be Over You' van Toto. Ik heb er opeens heel veel zin in en als ik de plaat heb, kan ik me geen leven zonder voorstellen. Niet het allerbeste exemplaar maar ach... Ik red me hier wel even mee.

* Bryan Ferry- Kiss And Tell (Duitsland, Virgin, 1988)
Ik zie allereerst de dame en dan de titel 'Kiss And Tell'. Wat hebben we hier? Dan blijkt het onze grote vriend Bryan Ferry te zijn. Het nummer is niet blijven hangen in mijn geheugen, maar zoals Roxy Music en solo-dingen uit de jaren tachtig is het altijd wel de moeite waard. Het meiske blijkt het Amerikaanse model Denice Lewis te zijn welke ook een rol speelt in de videoclip van het nummer samen met Mandy Smith. De laatste is dan het liefje van de 33 jaar oudere Bill Wyman. Er is niets mis met 'Kiss And Tell' maar heel erg essentieel is het evenmin.

* The Fortunes- Freedom Come Freedom Go (UK, Capitol, 1971)
Het fotohoesje valt op. Ik identificeer het meteen als een Deense persing, alleen is de gele voorkant te flets en de witte achterkant té netjes. Het hoesje blijkt een kleurenkopie te zijn. En dan? De Engelse persing als inhoud! Ik heb de single reeds in de Nederlandse uitdossing en dus is deze erg welkom.

* Gemini- L'Amour Interdit (NL, Omega International, 1978)
Er is net iemand aan de bar geweest van de Mangerie in Sneek met de inhoud van de Club 2000-automaat in de hoek. Ik vraag of hij klaar is en, ja, hij heeft de buit binnen. Ik speel met een paar rijksdaalders in mijn broekzak. Omdat de automaat net grotendeels is leeg getrokken, kan ik eigenlijk niet veel verwachten? Van de Mangerie sta ik opeens in de winkel in Assen. Ik hou in mijn hand een plaatje van Gemini. Ik heb al eens ontdekt dat er naast de Blauwe Bak-favoriet '(You've Got) Something Special' van Gemini een decennium eerder een 'Something Special' van een héle andere Gemini is verschenen. Gemini heeft dus mijn interesse. De winkelcode begint met '123' en dus is de single een euro, maar... de oorspronkelijke vraagprijs is vijf euro. Waarom? Dat is de vraag en maakt me nu juist zo nieuwsgierig. Ik laat de rijksdaalders in de gleuf van de Club 2000 zakken. Het dreigt eerst instrumentaal te worden maar dan een zwoele damesstem. Na een stukje zang volgt er stevig gehijg. Pure cult dit! Nu is alleen de vraag of het de jongedame met het blonde of het bruine haar is. De titel is diagonaal geplaatst over de borsten en zelfs de twee witte konijntjes lijken verliefd te zijn op de lichamen. Op de flip staat 'I Miss You So'. Ook dat is je reinste muzak met een zwoele jongedame. Alleen...? Ik weet nog steeds niet waarom de verkoper hier in eerste instantie vijf euro voor wilde hebben?

* Goldie- Making Up Again (NL, Bronze, 1978)
Ik weet wel dat ik hem heb gekocht afgelopen zomer, maar hoe en wat? Ach, een euro is niet verkeerd. Ik denk dat ik de Duitse heb met een groen fotohoesje. Dit is de Nederlandse met de identieke foto maar met een ander lettertype. De plaat is in ieder geval ook in een iets betere staat. Maar dus wel dubbel...