Verzamelwoede: Jaren 70 bak 21

Het begint al iets van een traditie te worden voor de maandagmiddag. Uitslapen is nog altijd één van mijn hobby's en dat maakt dat ik nog niet zo lang wakker ben als ik dit schrijf. Daar komt bij dat ik ook niet bijzonder vroeg plaats heb genomen onder de lakens. Ik neem aan dat enkele van mijn lezers dan al onderweg zijn of strijdvaardig zijn. Vandaag geef ik jullie wederom een kijkje in de keuken van mijn platenverzameling en dan vooral met betrekking tot deze serie en 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection' op de zondagavond. Ik heb na het einde van de vakantie in Warnsveld nog eenmaal de singles-bakken aangevuld. Alles wat ik na deze datum heb gekocht, staat vooralsnog apart in een bak. Ik wacht in ieder geval het einde van de huidige serie van 'The Vinyl Countdown' af en moet eigenlijk de 'oude' bakken ook nog even conserveren om deze serie 'Verzamelwoede' tot een einde te brengen. Daar vind ik wel iets op. Ik volg trouwens in 'Verzamelwoede' ook de volgorde van 'The Vinyl Countdown' en hoewel deze serie over een maand 'compleet' is, kan ik nog maanden vooruit met de 'Verzamelwoede'. Vandaag presenteer ik jullie de, voorlopig, laatste jaren zeventig-bak. Terwijl deze per 1 september 2020 niet helemaal vol is, is het desondanks lastig om niet twintig favorieten te kunnen uitzoeken. De top twaalf is echt een momentopname.

Op dit moment heb ik 23 nieuwe aanvullingen op de jaren zeventig-bak klaar staan. Daarbij reken ik dan niet de 'upgrades'. Dat zou betekenen dat als ik nu de singles zou toevoegen aan de diverse bakken dat de eenentwintigste jaren zeventig-bak nog steeds niet vol zit. Per 1 september staan hier 107 singles terwijl ik 135 per bak aan hou. De bak begint met 'The Drums Of Bora Bora' van de Limburgse Walkers en wordt meteen gevolgd door de Deense Walkers. De bak begint met Telstar (eigenlijk zit The Walkers op Killroy, maar deze promo met The Classics op de andere kant is gewoon op Telstar uitgebracht) en eindigt eveneens met Johnny Hoes' label. 'T Was Aan De Costa Del Sol' van Zangeres Zonder Naam is de laatste. Helaas heb ik nog altijd geen jaren zeventig-single van ZZ Top kunnen vinden. Ik kan me herinneren dat 'Summertime' van The Zombies enige tijd in de jaren zeventig heeft gestaan omdat het in 1972 een Nederlandse hit is geweest. Deze staat inmiddels in de jaren zestig. Verder kan ik me eigenlijk niet een band of artiest voor de geest halen waarvan de (achter)naam begint met een 'Z' en welke later komt dan Zangeres Zonder Naam. In de jaren zestig is ZZ & De Maskers de laatste. In de jaren tachtig valt de eer te beurt aan het Friese hiphopgezelschap Da Zombi Squad. Ik heb geloof ik wel eens een beduimelde 'Gimme All Your Lovin' van ZZ Top gehad, maar het is duidelijk: Ik moet hoognodig eens iets zien te vinden van de baardemansen. Aritesten en groepen met drie of meer singles zijn de volgende: War (4), Barry White (3), White Plains (3), Roger Whittaker (3), The Who (8), Andy Williams (5), Edgar Winter (1 met White Trash, 2 met Group), Wizzard (4), Stevie Wonder (8) en Yes (4).

1. New World In The Morning - Roger Whittaker (NL, Philips 6073 502, 1970)

2. And You And I - Yes (NL, Atlantic ATL 10259, 1972)

3. My Baby Loves Lovin' - White Plains (NL, Deram DM 20030, 1970)

4. Parlez Moi D'Amour - Wallace Collection (NL, Parlophone 5C 006-04515 M, 1970)

5. Baba O'Riley - The Who (NL, Polydor 2121 069, 1971)

6. Holiday Hideaway - Water (NL, Philips 6012 528, 1975)

7. Why Can't We Be Friends - War (NL, United Artists 5C 006-96596, 1975)

8. Canyon To Canyon - Gus Williams (NL, Bovema Negram 5N 006-26231, 1979)

9. Making Plans For Nigel - XTC (UK, Virgin VS 282, 1979)

10. Groupy Girl - Tony Joe White (NL, Monument 5C 006-91234 M, 1970)

11. Free Ride - The Edgar Winter Group (NL, Epic EPC 1712, 1973)

12. Life's Been Good - Joe Walsh (NL, Asylum AS 13.129, 1978)

Had Arrow Classic Rock niet de slogan 'De muziek van je leven'? Ik kan twintig jaar later concluderen dat deze radiomomenten ervoor hebben gezorgd dat bepaalde platen een onderdeel van mijn leven zijn geworden. Ik trap deze top twaalf af met een plaatje dat ik vooral aan Arrow heb te danken. Ik luister het liefst in het weekend want dan doet het geen nieuws en minder reclame. Dat geeft de mogelijkheid om lange album-nummers te draaien. Joe Walsh komt dan ook geregeld voorbij op Arrow met 'Life's Been Good', maar ik kan lange tijd niet ontdekken wie of wat ik hoor zingen. Van de twaalf platen degene met de leukste tekst, eentje die me nimmer gaat vervelen. Edgar Winter Group heb ik misschien iets te vaak gehoord waardoor het vandaag opeens niet zo hoog staat. Toch kan ik ook hier nooit genoeg van krijgen. Het zit hem vooral in het nummer want de uitvoeringen van Tavares en Three Degrees brengen hetzelfde gevoel teweeg bij mij. Terwijl leeftijdsgenoten op hun vijftiende brommer leren rijden of misschien zelfs al iets leren over bloemen en bijtjes, leert de jongeman uit Jutrijp vooral nieuwe muziek kennen op deze leeftijd. Zo vind ik twee singles van Tony Joe White bij Sunrise en koop ze vlak na elkaar. 'Roosevelt And Ira Lee' staat in de jaren zestig-bak en 'Groupy Girl' dus in de jaren zeventig. Terwijl je met een meezing-refreintje en psychedelische effecten eenvoudig een hit kan scoren, wordt vooral in de hoek van de blues en de boogie omstreeks 1969-70 druk geëxperimenteerd. Tony Joe White vindt eigenhandig de 'swamp boogie' uit met elementen die we later in de funk zullen tegenkomen. 'Groupy Girl' is zijn enige Nederlandse hit tot 1992 als hij een comeback maakt met 'Good In Blues'. In die tussentijd zijn het vooral andere artiesten die populair zijn geworden met White's composities zoals 'Steamy Windows' en 'Rainy Night In Georgia'. Voor mij is Tony Joe een absolute legende! Dat geldt ook voor XTC. Hoewel Andy Partridge als leider wordt gezien, wordt 'Nigel' geschreven door Colin Moulding. Anno 2021 heeft Moulding met Terry Chambers een eigen band genaamd TC&I waar de traditie van de 'perfecte popsongs' wordt door gezet. Is er ruimte voor Hollands product? Ja zeker! Op 8 vinden we Guus Willemse. Hij is dan sinds jaren lid van Solution en mag in 1979 zijn solo-hobby uitventen. Van War krijg ik altijd goede luim. Ik heb het dan over het nummer 'Why Can't We Be Friends' en niet over oorlogen.

Het volgende Nederlandse product staat op nummer 6. Water komt voort uit Sandy Coast en op de achterkant van het hoesje staat de band voor een privé-jet. De koffers en tassen zijn gepakt, alleen weet ik niet zo te bedenken waar de reis naartoe is gegaan. Wellicht naar Maleisië? Het nummer steekt erg goed in elkaar. Aan de ene kant heeft het alle elementen van George Baker Selection, maar dan net een tikkeltje progressiever. Met The Who heb ik het even moeilijk. Natuurlijk moeten Pete Townsend en zijn kornuiten in de top twaalf, maar kan op dit moment niet een favoriet vinden in de jaren zeventig. Het wordt dan uiteindelijk toch 'Baba O'Riley'. 'Daydream' staat al een tijdje op mijn verlanglijstje als ik in 1992 deze single tref van Wallace Collection. Een groep waar ik altijd een bepaalde fascinatie voor heb gehad. Ik heb in 2006 zelfs nog 'The Laughing Cavalier' op elpee gekocht. Hoewel er ontzettend veel muzikaliteit zit in de Belgische band borduurt het noodgedwongen een tijd voort op het succes van 'Daydream' en 'Parlez Moi D'Amour' is daarvan één van de mooiste voorbeelden.

In het begin van de Blauwe Bak, omstreeks 2008, staat deze van White Plains vrolijk tussen de soul-platen. Als het zou zijn uitgevoerd door een groep zwarte Amerikanen en alleen lokaal uitgebracht op een klein onafhankelijk label, dan zou dit zonder meer een hit zijn geweest in de Northern Soul-discotheken. Helaas is het een studioformatie uit Engeland welke aan de lopende band hits heeft onder verschillende namen zoals Cuff-Links, Edison Lighthouse en Brotherhood Of Man. Het is natuurlijk niet Northern Soul van de meest pure vorm, maar ik krijg altijd een goed humeur van het nummer. Laten we het dan eens over de legendarische Ad Bouman hebben. Zijn memoires over de zeezendertijd van Veronica zijn onbetaalbaar. Hij is in de eerste plaats studiotechnicus maar krijgt alras zijn eigen Adje Bouman Top Tien als vaste rubriek op de radio. Ad is eveneens een groot liefhebber van progressieve rock in deze tijd. Het probleem is echter dat overdag geen ruimte is voor een nummer van tien of twaalf minuten en dus gaat Bouman aan de slag met schaar en plakband. Op deze manier knipt en plakt hij verschillende lange nummers tot een hapklaar brokje van drie of vier minuten. Led Zeppelin háát ingekorte singles en zelf gebruik ik de Ad Bouman-edits van Yes om in De Karre een Yes-fan te irriteren. 'And You And I' bestaat op de single uit twee delen en dat is samen nauwelijks de helft van het oorspronkelijke nummer. Er zitten bovendien teveel ritmewisselingen in 'Part 1' om het tot een hit te maken, maar het maakt wel nieuwsgierig naar de elpee en dat lijkt de insteek te zijn geweest.

De herinnering blijft, om met Ben Cramer te spreken. Tijdens één van mijn eerste uitstapjes in Meppel als 'crossdresser' word ik nagefloten door een bouwvakker. De slanke benen, het lange haar en de zelfverzekerdheid. Het is wel één van de laatste keren geweest dat ik ben nagefloten. Bij een latere fietstocht hoor ik hardlopers discussiëren of ze rechtdoor gaan of rechtsaf gaan. 'Gaan we niet langs de mooie man?', hoor ik de vrouwelijke jogger zeggen. Nee, er zijn slechts twee die me tegenwoordig na fluiten. De eerste is de ouderwetse fluitketel (ik heb een jaar moeten zoeken om nog zo'n ding te vinden) en de tweede is Roger Whittaker. Het is in de tijd dat ik veel luister naar 747AM als ik bij de VPRO een cover hoor van dit nummer. Ik probeer sinds die tijd de cover te achterhalen, maar ben daar nog altijd niet in geslaagd. Het is van een band uit de 'New Weird American'-beweging van omstreeks 2005. Het origineel leer ik kort daarna waarderen en misschien is deze ook wel beter dan de folkrock-cover uit 2005. 'Morgen wordt alles beter'? Nee, volgens Roger niet. Je kunt beter vandaag alvast gaan leven want morgen kan het wel eens zwaar tegenvallen.

Rondom 10: januari 2019

De sneeuw is keurig aan me voorbij gegaan. Mijn collega en ik zijn net klaar met het bezorgen als de eerste natte sneeuw neer dwarrelt op Meppel. Hij heeft dan al toegezegd om me even thuis af te leveren en dat is voornamelijk omdat ik het zo koud heb. Ondanks het feit dat ik dik ingepakt ben, voel ik de wind dwars door de laagjes heen snijden. Pas tijdens 'Do The 45' merk ik dat het serieus heeft gesneeuwd want ik zie de zwaailichten van zoutstrooiers of sneeuwruimers voorbij komen. Als ik vanmiddag ontwaak is de witte rommel alweer verdwenen. Ik neem me even voor om naar buiten te gaan, maar nee... ik ben lekker bij de kachel gebleven. Een van de dingen die ik heb gedaan op deze middag is het bladeren door de berichten uit januari 2019 om een herinnering te creëren. Alle begin is moeilijk en dat geldt feitelijk ook voor de eerste maanden van een nieuw jaar. Toch vind ik in het verhaaltje van de 'Eindstreep' opeens een erg positieve opmerking over mijn welzijn in januari 2019 en dus graaf ik even dieper in de maand van twee jaar geleden.

'Het grote genieten is ook alweer een tijdje aan de gang. De eerste 'memorabele' fietstochten zijn alweer een feit en zoals het momenteel is, vind ik het heerlijk. Uffelte is verschoond gebleven van hevige sneeuwval gisteren en gelukkig is dat ook in Havelte en Meppel het geval. Ik heb vandaag dus kunnen genieten van een winters zonnetje en een kou die eenvoudig is te trotseren.'

Het bovenstaande schrijf ik op 31 januari 2019 vooraf aan de 'Eindstreep' van de betreffende maand. Van 'de eerste memorabele fietstochten' kan ik maar eentje vinden en hoewel ik hem goed kan herinneren, is het niet echt een memorabele tocht. Het is de zondagmiddag dat ik benieuwd ben naar het 'fietspaadje' tussen Reeststouwe en de Ezingerbuurt in Meppel. Het blijkt een voetpad en niet zomaar eentje. Het is eigenlijk een 'laarzenpad' want na regenval kan het een glibberige bende worden. Ik zou er niet aan moeten denken om hier met de postfiets doorheen te moeten en ook met de Pioneer is het geen pretje. Later zal ik nog over Rogat fietsen en vlak voor deze plek schiet ik de bovenstaande foto. Er is dan nog geen vuiltje aan de lucht met het rode ligplezier. Ik fiets zelfs in een recordtijd van Ruinerwold naar Havelte!

De werkperikelen in 2014 maken dat ik begin 2015 even wil uitblazen. Ik neem dus een week vrij. In 2016 zijn dat er volgens mij zelfs twee weken geweest? De dag van David Bowie's overlijden ben ik namelijk ook nog vrij. In 2017 en 2018 neem ik eveneens de eerste week van januari vrij. Bij 2019 zit ik te twijfelen. Ik ga een beetje ziekelijk het nieuwe jaar in, dus ik heb sowieso niet gewerkt. In 2020 komt het er niet van en dit jaar evenmin, hoewel ik binnenkort toch even een week vrijaf moet nemen. Als ik al wel vrij ben geweest in de eerste week van januari, dan heb ik daar niet veel aan gehad.

Qua platen reken ik eerst af bij Mark en kan een flinke partij soul-plaatjes verwachten. Ten tweede doe ik boodschappen bij de kringloopwinkel in Meppel en dit is inderdaad de dag dat ik met mijn collega naar huis rij. Traditioneel eten we dan een hapje bij het cafetaria. Zij gaat nieuwe wandelschoenen uitzoeken bij de ANWB-winkel en ik doe intussen andere boodschapjes. Het is iets dat ik heel stiekem wel een beetje mis. Ik ben nu helemaal uit de sortering weg maar heb jaren op vrijdag met mijn collega gewerkt. Bij rotweer ga ik de heenweg met de bus naar Meppel. Na het werk eten we soms een hapje bij het cafetaria of we gaan samen naar de supermarkt om eten voor onszelf te kopen. Tegenwoordig bezorg ik op vrijdag en lopen onze werktijden teveel uiteen om eens iets af te spreken. En dan heb ik het nog niet over het gegeven dat we momenteel nergens even kunnen zitten voor een bord patat en andere snacks.

De nummer 1 in de 'Eindstreep' is 'You'll Never Know' van Hi-Gloss en dat is één van de singles van de kringloopwinkel. Alle begin is vaak moeilijk maar eind januari 2019 blijk ik dus heerlijk in mijn vel te zitten. Opmerkelijk omdat ik het jaar besluit met 'Gemiddeld 2019'. Een jaar met weinig echte uitschieters, zo oordeel ik op oudejaarsdag. Toch weet ik dan nog niet dat 2020 een nóg 'minder' jaar gaat worden. Volgende maand mag ik zo terugblikken op de maand februari in 2020. De laatste maand in het ouderwetse normaal.

Singles round-up: januari 1

Niemand die er iets van heeft gemerkt, ook in mijn directe omgeving, en evenmin iemand die er iets van gaat merken. Ik ben van werkgever gewisseld. Wat? Een nieuwe baan? Nee, nog steeds hetzelfde werk maar een ander die ervoor betaalt. Ik ben oorspronkelijk via de WSW het postwerk in gegaan, maar ben in januari 2016 overgenomen door het postbedrijf. Dat gaat echter via payroll en ik krijg tot driemaal toe een jaarcontract. Dan is het bijna 2020 en moet het bedrijf me wel in vaste dienst nemen. Na lang aarzelen van mijn kant ga ik daarin mee, maar feitelijk blijf ik op dezelfde payroll staan en verandert er helemaal niets. Sinds het afgelopen jaar heb ik alleen maar gezeur gehad over uren. Twee maanden geleden heb ik in 'Rondom 10' geschreven over november 2017 waar ik op het gemeentehuis wordt uitgenodigd om een contract te tekenen. Onderdeel hiervan is dat ik, in geval van overmacht, een terugkeer naar de sociale werkvoorziening heb. Dat is per 1 januari een feit en dus ben ik terug bij af in de optimistische zin van het woord: Ik kan weer naar hartenlust werken zonder dat ik me druk hoef te maken over uren. Omdat het postbedrijf pas op de vijftiende het salaris uitbetaalt van de voorgaande maand heb ik vandaag de afrekening gekregen. Een maand loon, compensatie voor ongebruikt verlof en de reservering van het vakantiegeld. Dat betekent dat ik een leuk sommetje op de bank heb. Ik ga dit weekend afrekenen bij Mark en verwacht dan vijftig nieuwe aanwinsten. Ook kan ik de bijdrage in de kosten voor Wolfman Radio doen. Ik krijg, zoals het lijkt, nog een leuke korting van Mark en dat zou betekenen dat ik nog een Discogs-order kan plaatsen. Hoe ik het ga oplossing met de 'Singles round-up' is iets dat ik nog even moet uitvogelen, maar vandaag trap ik een jaar 'Singles round-up' af met acht singles: Drie uit december 2020 en de eerste vijf van deze maand.

Ik begin eerst met de drie recente Cannonball-aanwinsten. Mike James Kirkland is de eerste single die in 2021 heb gekocht.

* Amaj- Our Love (Italië, Tesla Groove, 2020)
Ik trap af met de Week Spot van deze week en noem het beestje maar even bij de titel van de officiële a-kant.

* Zanini, Lemons & Cobby- Keep Flying (Italië, Tesla Groove, 2020)
De corona komt middels Noord-Italië het Europese vasteland binnen. Hoe de vork ook in de steel zit maar je kan gerust stellen dat Italië hierdoor in een zware lockdown terecht komt. Alberto Zanini komt uit het noordoosten van het land en hij wordt enorm in zijn vrijheid beknot. Zanini is gewend om eigenlijk voortdurend te reizen. Hij brengt veel tijd door in Amerika op zoek naar onopgemerkt talent en zeldzame platen. 'Keep Flying' is zijn eerste 'thuiswerkproject'. Zanini heeft dan al een plaat uit gebracht van Layfara 'Biggz' Lemons en dankzij het internet verzorgt Biggz de vocalen voor het nummer. Tenslotte is er contact met Steve Cobby in Hull welke tekent voor een remix van het resultaat. Cobby heeft al met alle groten van de wereld gewerkt en hij is op dit schijfje verantwoordelijk voor de remix op de b-kant. Dat doet hij helemaal in zijn eigen stijl, maar toch geef ik de voorkeur aan de 'Tesla Beats' van 'Keep Flying', een nummer dat is geschreven vanuit de lockdown en de eerste gevoelens die daarbij naar boven borrelen. Het is 'gewoon' een single en elke kant duur 4 minuten en 24 seconden, maar... het speelt af op 33 toeren. Waarschijnlijk omdat dit de groef weidser opzet zodat het eenvoudig kan worden gebruikt in andere mixen? Het nummer valt me meteen bij de release op vanweg de 'atmosfeer' en dat maakt dat ik het in de bestelling doe bij Amaj. Toch moet ik benadrukken dat het bijna té moderne elektronica is voor in de Blauwe Bak, maar hij komt daar desondanks te staan!

* Mike James Kirkland- Love Scenario (Italië, Cannonball, 2020)
De bovenstaande singles zijn juist gearriveerd als ik even kijk op de Cannonball-pagina en deze single zie. Ditmaal een EP van vier tracks en wederom op 33 toeren. Het brengt eveneens twee Italiaanse vrienden van mij samen op één plaat. Uiteraard is dat Alberto, de eigenaar van Cannonball en Tesla Groove, maar ook Fabio Conti mag ik tot mijn vrienden rekenen. Ik heb zelfs een paar maal platen gekocht van Conti. Hij is naast verzamelaar en dj ook grafisch ontwerper en heeft zijn specialisatie in het produceren van prachtige posters voor soul-feesten. Zelfs voor zijn Mixcloud-mixen maakt hij prachtige 'hoesjes'. Conti heeft zich helemaal mogen uitleven bij deze plaat van Mike James Kirkland. Het resultaat is een prachtig kartonnen hoesje met daarin een boekje met de volledige biografieën van Mike James en Robert Lee Kirkland. Robert is niet alleen een muzikant, maar ook een organisator van talent en tekstschrijver en producent. Zijn jongere broer Mike is zijn sterke troef en 'Victim Of Circumstance' is in 1965 een hit voor Mike & The Censations. Later zullen de Kirklands meewerken aan het succes van Bo Kirkland & Ruth Davis. Mike neemt in de vroege jaren negentig een ruwe schets op van 'Love Scenario' en met dank aan Conti en Zanini is het gebruikt voor een volledig gearrangeerd nummer dat Kirkland opdraagt aan zijn overleden broer Robert Lee. Kant 1 trapt af met de 'Electricified Take #1' dat als uitgangspunt gerekend mag worden. Kirkland's vocalen uit de jaren negentig over een frisse beat. Op kant 2 staat echter 'Alberto's Groove', de remix van Zanini, en deze heeft ditmaal mijn voorkeur. Het is iets beter geschikt gemaakt voor de dansvloer. Verder bevat de EP de instrumentale versie en een alternatieve instrumental.

* Jo-Ann Garrett- Foolish Me (UK, Chess, 1969, re: 2018)
De andere single uit december 2020 en ook al een voormalige Week Spot. Ditmaal wil ik de leuke b-kant niet ongenoemd laten. Dat is 'Love Ain't Nothin' van Johnny Nash, oorspronkelijk uitgegeven in 1964. Het is typisch het geluid dat in die tijd populair is onder de Mods. De plaat gaat voor Jo-Ann Garrett de koffers in, maar ik ga morgen beide kanten draaien in 'Do The 45'.

Dan gaan we naar Discogs. Ik leg heel vaak een plaatje in mijn winkelmand en niet zelden is het niet meer dan een geheugensteuntje. Het is eens in de zoveel tijd dat ik even verder ga kijken bij een bepaalde handelaar, want één single bestellen doe ik al tijden niet meer. Zo is het afgelopen zondag als ik mijn winkelmandje bekijk en daar de eerste single zie. Verhip... die moet ik toch eens gaan bestellen, vooral omdat ik zo nieuwsgierig ben naar de eigenlijke a-kant. Als het niks is, dan hebben we altijd nog de uitstekende b-kant. Zo kom ik terecht bij de Discogs-handel van Ferry Aker van Aker Records. Als ik een persing zie van een Candi Staton-single van Barbados is het hek van de dam en ga ik mijn mandje verder vullen. Er is meteen al goed contact met de verkoper, maar even later laat hij weten dat hij de platen moet zoeken. Het lukt maar niet om Candi Staton boven water te krijgen en uiteindelijk krijg ik geld teruggestort en gaat de rest op de post. Mocht nog iemand een exemplaar weten van 'Mr. And Mrs. Untrue' van Candi Staton, bij voorkeur de persing van Barbados, dan hoor ik het graag! Het levert evenwel de volgende vier singles op.

* Barbara Acklin- I Can't Do My Thing (UK, Wah Wah 45s, 1970, re: 2002)
Ik hoor het nummer maanden geleden in de show van mijn radio-collega Lee. We 'vechten' voortdurend om de 'Queen Of The Barbaras' als 'running gag' waarbij ik Barbara Lewis vertegenwoordig en hij mevrouw Acklin. Het nummer is oorspronkelijk alleen op een elpee uitgebracht en zo kom ik op deze vreemde Engelse uitgave. De eigenlijke a-kant is 'Piped Muzak No. 9 (The Sound Of Young Scotland)' van Oh!Po-Lo. Ik kan het nummer nergens vinden en dus moet ik gaan gokken. Het is een funky dijenkletser met een groovend Hammondorgel en een sample van een doedelzak. Eerlijk is eerlijk: Op papier is het leuker! Dan de kant van Barbara. Een funky groove en strijkers welke ik het eerste aan Mike Terry zou toeschrijven. Het doet me sterk denken aan het geluid van de violen op de single 'Stop!' van Lonette. Onweerstaanbaar lekker nummer als goedmaker voor de kater van 'Piped Muzak No. 9'.

* Wendy Alleyne & The Dynamics- I Can't Control My Emotions (Barbados, Spouge Beat, 1974)
Ik ga niet heel hard huilen, maar voel me wel een beetje bekocht. Ik heb in november vijftien euro betaalt voor deze single in een zeer matige staat, flink uit het lood en zonder een deel van het label. Zondag heb ik drie euro voor deze upgrade neer gelegd. Deze komt nu in de Blauwe Bak en de oude in de jaren zeventig-bak. Het maakt niet uit hoe vaak ik de plaat heb gehoord, maar ik krijg iedere keer kippenvel als Wendy 'Put your arms around meeeeee' zingt en hoop dat dit gevoel nooit gaat verdwijnen.

* Roy C.- After Loving You (Barbados, Philips, 1978)
We zijn koud binnen in 2021 of ik kan alvast melden dat dit het jaar van Roy C. gaat worden. In de partij van Mark zitten eveneens twee uiteenlopende titels van Roy C. Hammond. 'After Loving You' komt niet alleen van Barbados maar heeft ook de gebruikelijke 'label decoration' en dat wijst meestal op één ding: Een grote hit in de Suri-soul. En zo klinkt 'After Loving You' ook. Prachtig nummer en boven wonder in een erg puike staat. De keerzijde is meer de upbeat funk van mijn held Swamp Dogg, maar 'After Loving You' is voor mij het prijsnummer.

* The Playboys- Snoopy (NL, Decca, 1969)
Het 'kassakoopje' van de Discogs-handel. De hoes wordt beschreven als 'geplastificeerd' en dat doet me meteen denken aan een paar singles uit de jaren zestig waarvan de hoesjes zijn geruïneerd met kilometers plakband. Dat blijkt hier ook het geval te zijn. De plaat gaat niet lekker in en uit de hoes en dus stop ik het geheel maar in een oversized plastic hoesje. Net zoals bij 'Everlasting Love' van Love Affair en 'Dear Delilah' van Grapefruit is het vinyl in een zeer goede staat voor een ex-discotheek. Alleen de nummering correspondeert niet met de andere twee titels en dus kunnen we stellen dat er minstens twee sellotape-criminelen zijn geweest.  'Snoopy' is een funky hoogstandje van eigen bodem en uit de koker van organist Paul Natte. Ik heb minder goed omschreven van vinyl in neutrale hoesjes gezien voor toch wel een beetje meer als deze vraagprijs? The Playboys kunnen ook nog zingen, horen we op de b-kant. Maar nee, daar doe ik het niet voor!

Week Spot Kwartet week 2

Vandaag wederom een vrije dag, maar morgen zal ik echt weer aan de bak moeten. Ik moet zelfs nog midden in de nacht naar de fietsenschuur om de e-bike aan het stroom te zetten. Morgen staat Nijeveen op het programma en de PostNL aldaar. Dat valt op vrijdag reuze mee, zo heb ik begrepen. Vanmiddag zijn de Discogs-singles binnengekomen en dat bevat eveneens de single waarvan ik meende dat de handelaar hem had weggegooid. Morgenavond de eerste 'Singles round-up' voor 2021 met acht singles, vanavond de vier Week Spots uit de afgelopen jaren.

2017: At The Top Of The Stairs-The Formations (1968)
Ik kan het nauwelijks bevatten maar het is zeven jaar geleden dat ik mijn laatste dj-optreden heb verzorgd. Dat is het weekend in Watford geweest. Ik twijfel lange tijd of ik niet nog eens heb gedraaid na die tijd, maar nee... niet in De Buze en al zeker niet in een café. De hoop om nog eens in Zwolle te draaien, lijkt ook vervlogen. Enfin, ik heb een paar jaar geleden al de keuze gemaakt om liever via de radio plaatjes te draaien en wat dat betreft heb ik een wekelijkse residentie met de soul-platen op de zaterdagavond. Dan heb ik het nog niet over de andere shows. In 2017 kijk ik naar de singles die mee heb gehad naar Watford en daar zit ook deze van The Formations tussen. Ofwel: Dat is de Engelse Mojo-heruitgave uit 1971. De Duitse MGM vind ik in 2016 bij de kringloop in Dieverbrug. De plaat voelt in 2016 dermate 'nieuw' en bijzonder aan dat ik het graag als Week Spot wil hebben en dat doe ik in 2017 als ik stil sta bij drie jaar na Watford.

2018: Lord Don't Move The Mountains-Inez Andrews (1973)
De gospel-collectie 'slaapt' al een tijdje, maar krijgt binnenkort weer een upgrade dankzij de 'Divine Funk'-box die onderweg is. Ook zit ik eraan te denken om de Caribische singles en de gospel samen in een grote bak te plaatsen. Zo creëer ik ook weer ruimte op tafel want ik ben toe aan een vierde Blauwe Bak-koffer. Inez Andrews is een gospel-legende en staat begrijpelijk in de gospel-koffer. Een dame die volgens mij geen microfoon nodig had om de goegemeente toe te spreken. 'Lord Don't Move The Mountains' is har enige hit geweest in een imposante carrière.

2019: Candy-The Astors (1965)
In 2019 is het dan vijf jaar na Watford en dat moet gevierd worden. Opnieuw ga ik de lijst door met platen die ik heb mee gehad en ontdek dan dat deze nog altijd niet Week Spot is geweest. Dat is een grote schok want ik heb de single al vanaf januari 2012 in de collectie. Dus feitelijk een paar weken voordat ik begin met de 'Tune Of The Week' en de uiteindelijke Week Spot. Deze plaat heeft het wel verdiend! Er zijn maar weinig platen uit deze periode waar ik nog altijd een goed gevoel van krijg en het blijkt dat ik The Astors niet heel vaak heb gedraaid. Het nummer staat nog altijd als een huis voor mij!

2020: Real Love-Al Hudson & The Soul Partners (Barbados, ABC, 1977)
De liefde voor de Carib-soul duurt nog altijd voort en daar ga ik jullie morgen deelgenoot van maken. Al Hudson komt van de platenbeurs in Steenwijk in november 2019. Als de corona niet was gekomen, had de tweede beurs in maart plaats gehad en zouden we nu een paar edities verder zijn. Helaas! Ik heb echter nog steeds veel plezier van de platen die ik deze eerste beurs heb gekocht en het is ook een fijne herinnering dankzij de fietstocht naar afloop.

Het zilveren goud: januari 1996 deel II

Zoals het nu lijkt heb ik ook morgen een vrije dag. Vooruit! Na een drukke decembermaand is het momenteel even heel erg rustig en daar moet je het dan van nemen. Vandaag zou ik wel enige drukte hebben verwacht maar ik ben binnen een anderhalf uur klaar met mijn ronde. Niet veel dus! Eenmaal thuis zie ik dat ik maar liefst 75 procent van mijn aankoopbedrag van afgelopen zondag teruggestort heb gekregen. Ik had vijf singles besteld via Discogs. Het top item is echter niet te vinden in de archieven van de handelaar en dat verklaart een deel van de terugbetaling. Een tweede single blijkt helemaal niet aan de omschrijving te voldoen en zelfs dat liet niet te wensen over. Een redelijk beschadigde plaat maar voor een klein prijsje. Volgens de dealer is het alleen maar goed voor het asvat en dus heeft een bedrag teruggestort en verwacht ik morgen de overige drie singles te ontvangen. Daarbij zit gelukkig wel de single waarvoor ik de bestelling in eerste instantie heb geplaatst. Iets met een gok waar je niet mis kan gokken. Vrijdag krijgen jullie dus een 'Singles round-up' met de eerste vier singles van 2021 plus nog drie uit de vorige maand. Vanavond ga ik opnieuw terug naar vrijdag 12 januari 1996.

Een jaar ervoor is het vrijdag de dertiende in januari 1995. Dat gaat de archieven in als de avond van het eerste concert van Horrible Dying, de deathmetalband waarvan ik 'manager' ben en onduidelijke dingen doe op het podium. Zeker nadat Theo de nieuwe gitarist is geworden, gaat Horrible Dying een meer professionele kant op en daarmee kom ik op een zijspoor te staan. In januari 1996 word ik wel uitgenodigd om mee te gaan naar een concert maar wordt me tevens gezegd dat ik niet op het podium mag komen. Gorredijk heeft discotheek 'De Overtoom'. Vooral op zaterdagavonden is de tent afgeladen met feestgangers uit een wijde regio, maar de eigenaar moet ook rekeningen betalen voor de vrijdagavond terwijl het dan niet druk is. Deze komt met een alternatief. Op vrijdagavond mogen lokale bands optreden en op zaterdagavond is het tijd voor Charly Lownoise & Mental Theo (zoals op zaterdag 13 januari 1996). Precies een jaar na het eerste optreden in Hommerts is Horrible Dying dankzij 'onze' Theo 'lokaal' genoeg geworden voor een optreden in de discotheek. Natuurlijk gaan we allemaal de kleedkamer in en duiken massaal de koelkast in. Er staat één kratje bier dat al snel leeg is. Later blijkt dat dit alle rantsoen is voor beide bands. We moeten dus zelf bier kopen en zo nu en dan dorst stillen met een glaasje cola.

Ik tref ook een aantal gasten uit De Karre. Abaddon Circus is in deze tijd een band welke 'wereldberoemd is in Steenwijkerwold en omstreken'., hoewel de band ook heeft meegedaan aan een bandjescompetitie van de NCRV op Radio 3. Dit heeft met name de verkoop van de demo gestimuleerd en ons 'voorprogramma' van deze avond heeft een nummer overgenomen van de demo. De Steenwijkers willen dus wel eens horen wat de Friezen hebben gedaan met hun liedje. Ik geloof niet dat ze erg tevreden waren. Over Horrible Dying zijn ze het unaniem eens. Als ik ze vertel dat ik mede-oprichter ben van de band zegt eentje 'Moet je trots op wezen'. Ik weet weinig meer te herinneren van het optreden van Horrible Dying. Misschien hetzelfde effect als een jaar ervoor in het café: De verwondering dat deze goede vrienden een instrument kunnen vasthouden en muziek proberen te maken. De loods van de aanhangwagen-dealer maakt dat we hard moeten spelen om niet op te gaan in een galm en dat werkt altijd tegen je als je in een zaal over een PA moet spelen. Ik denk dat het pudding is geweest, hoewel muzikaal en compositorisch dankzij Theo grote stappen zijn gemaakt.

De zondagmiddag na het optreden zit ik op mijn slaapkamer en overdenk het weekend nog eens. Ik draai wat recent gekochte platen en daarbij zit ook 'Oh My Mother' van Moebius Bottle. Deze single heb ik onlangs nog genoemd in 'Verzamelwoede'. Ik kan niet huilen en kan de momenten bijna allemaal herinneren. Deze middag in januari 1996 heb ik een spontane huilbui. Waarom? Ik voel dat ik los ben komen te staan van 'mijn' band en dat maakt me op dat moment erg eenzaam. Toch heb ik het helemaal aan mezelf te danken en door toedoen van alcohol en de onwil om écht iets te betekenen voor de band. Ik zal de band in de zomer van 1996 voor het laatst bezoeken in hun oefenruimte. In 1997 help ik ze nog aan een optreden in de Popkelder en zal ik ze nog eenmaal aankondigen op een festival. Daarover volgend jaar meer! 'De Overtoom' is een aantal jaren geleden afgebrand en nooit weer opgebouwd.

2375 Where Will I Be-The Golden Earrings (NL, Polydor, 1969)
2376 Baby Face-The Latches (NL, Northern Productions, 1977)
2377 Rice Is Nice-The Lemon Pipers (US, Buddah, 1968)
2378 Victoria-Liesbeth List (NL, Philips, 1970)
2379 Wang Dang Doodle-Livin' Blues (NL, Philips, 1970)
2380 Rollin'-Kaz Lux (NL, CNR, 1979)

Alleen van Kaz Lux weet ik niet zeker of ik hem op deze bewuste vlooienmarkt heb gekocht. Bij The Golden Earrings twijfel ik aanvankelijk ook totdat ik het 'gas-hoesje' zie. Deze mogen nu nog even voor de foto om het authentiek te houden, maar straks gaan ze de vuilnisbak en worden ze vervangen door papieren hoesjes. Ik heb het afgelopen jaar geleerd van John Manship dat deze hoesjes tot de grootste vijanden van vinyl horen. Zelfs al worden ze gebruikt om een fotohoesje of kartonnen albumhoes heen. Er zit een soort van gas in deze plastic hoesjes welke dwars door het papier heen trekt en een grijze gloed over het vinyl legt. Het klopt ook want ik heb diverse ex-discotheek-singles met dergelijke beschermhoesjes die allemaal dezelfde gloed hebben. Meteen weggooien dus! Het zijn de harde plastic hoesjes met vaak scherpe randen en ze ruiken muf van binnen. The Latches heb ik net op 45cat gezet. De band staat daar reeds met een andere single en wordt Belgisch genoemd. The Latches komt in werkelijkheid uit Leeuwarden en volgens mijn herinnering heeft de vader van Twarres-zangeres Mirjam Timmer iets te maken met The Latches. Ik meen dat ik Liesbeth List onlangs nog eens in de handen heb gehouden mét fotohoes en verbaas me erover om nog steeds dit exemplaar te vinden. Iets wijst me in de richting van 'De Kring' in Meppel en als de lockdown voorbij is, moet ik daar maar weer eens gaan kijken.

Week Spot: Amaj

Ik hoop niet dat de bewoners van de Slagdijk de hele dag hebben staan wachten met koffie en koek want ik ben daar niet langs gekomen. Mijn chef laat me weten dat Meppel zich vandaag wel zonder mij redt. 'Kun je je been een dag extra rust geven'. Ik heb eigenlijk een boodschapje, maar heb dit opnieuw weer uitgesteld. Mijn dampvloeistof is op en bel met de Primera in Steenwijk. Dat is open voor de postzaken, maar er mag verder niets worden verkocht. Ze kunnen wel verzenden als dat wenselijk zou zijn. Nou nee, dat hoeft niet beslist. Het is op het laatst een beetje aan de late kant om nog naar Meppel te fietsen en op tijd terug te zijn voor 'Tuesday Night Music Club'. Ik ga wroeten op verschillende plekken en vind, zoals verwacht, een paar halve flesjes. Vaak met vloeistof welke ik niet zo lekker vond. Nu zit ik bijvoorbeeld aan de banaan, de smaak van de zomer, maar is met 12 milligram een beetje té licht voor mijn dampgedrag. Ook vind ik onverhoopt nog een half flesje 'Cuban cigar' van Bookwill en deze vind ik juist héérlijk! Verder is vanmiddag de eerste single van 2021 binnen gekomen. Ik heb de plaat vorige week zondag besteld en had hier nog niet op gerekend. Binnenkort een 'Singles round-up'  met de eerste titels en daaronder valt ook de kersverse Week Spot. Dat is 'High Life' van Amaj dat in november 2020 is verschenen bij Cannonball.

Anthony Maurice Jackson. Dat is zijn volledige naam, maar hij gebruikt gewoonweg de naam Maurice Jackson. Voor zijn productiemaatschappij combineert hij de A van Anthony, de Ma van Maurice en de J van Jackson. Het is me niet goed duidelijk hoe dat uitgesproken dient te worden, volgens de eigenaar van het platenlabel zou het als 'A-maarzj' kunnen worden uitgesproken. Dat is de manier die ik op hanteer op dit moment. Jackson opereert vanuit North Carolina en als hij hoort dat de eigenaar van Cannonball in L.A. is, stapt hij met zijn vrienden in de auto en rijdt uren, zo niet dagen, om zichzelf te promoten. De mensen van Cannonball zijn meteen onder de indruk, niet alleen vanwege de moeite die wordt gedaan, maar ook door de uitzonderlijke muzikaliteit van Jackson. In oktober 2019 maakt hij zijn debuut op de derde plaat voor Tesla Groove, een nieuw onderdeel van Cannonball. 'I Know' wordt tegen een 'vriendenprijsje' aangeboden aan de snelle beslissers en de plaat is binnen een paar weken uitverkocht. Onze Week Spot is daarentegen nog volop verkrijgbaar.

Er is weinig gedetailleerde informatie bekend over Jackson en de informatie die ik heb is wat hij deelt op Facebook en de observatie van Alberto op de pagina van Cannonball. Qua leeftijd vind ik het lastig in te schatten, maar feit is dat hij een jong kind heeft. Ik denk dat hij minimaal eind twintig moet zijn. Jackson komt rechtstreeks uit de kerk en is een getalenteerd organist. In één van de filmpjes doet hij een kleine improvisatie en daar krijg ik meteen kippenvel van. De man kan spelen! Hij noemt zich behalve liedjesschrijver, zanger, producent en opleider van nieuw talent ook activist. Met een aantal van zijn berichten kan ik het ook nog wel eens zijn. Hij bekijkt het echter wel helemaal uit het perspectief van het geloof.

Een single heeft twee kanten, maar helaas kan ik alleen maar een foto krijgen van 'Our Love', de a-kant van de plaat. Dat is een nummer met een krachtige boodschap en is een remix door Alberto. De andere kant is iets meer 'old school' Cannonball en het is het opgewekte van 'High Life' dat de voorkeur heeft bij mij. Desondanks is hier sprake van een echte 'double-sider'. Het ene nummer is niets minder dan het andere, het zijn echter twee totaal verschillende producties. 'High Life' mag dus de nieuwe Week Spot heten. De single heeft nog altijd geen 'Singles round-up' gehad, maar deze verwacht ik in of rond het weekend. Er zijn sinds december vier singles binnen en verder verwacht ik nog vijf van Discogs en uiteraard de gospel-box van Cultures Of Soul. En dan ga ik volgende week ook eens schoon schip maken bij Mark!

Slag(dijk) om de arm

Ik zou eerst hebben stil gestaan bij het gegeven dat het vijf jaar is geleden dat David Bowie is overleden, maar als ik terugkijk op de berichten uit januari 2016 dan heb ik het meeste wel behandeld. Omdat ik toch wil publiceren, ga ik dan maar voor een foto uit het album. Ditmaal een variatie op het thema als bij 'De spirituele dip' van vorige maand. Ik draai een kwartslag naar links en richt mijn camera op de boerderij en wijngaard van Wijngoed. De Slagdijk verbindt de Lokbrug met Eursinge en gaat langs het vakantiepark en de camping. Aanvankelijk is het even iets anders om hier langs te fietsen, maar het wordt steeds meer een gewoonte. Vanaf de Lokbrug tot aan de boerderij op de foto is het asfalt. Hierna gaat het over in een zandpad met ernaast een schelpenpad voor de fietsers. Pas bij het vakantiepark gaat de zandweg over in klinkers en dat is vaak ook de plek waar ik het fietspad verlaat. De takken van de bomen hangen enigszins over het fietspad en dat is niet handig als je bijna twee meter verticaal bent. Ik ben benieuwd of ik vandaag op het werk word verwacht (het is zéér rustig op het moment) en als dat het geval is, dan kom ik morgen hier zeker weer langs fietsen. Tot de Week Spot van morgenavond!