Het zilveren goud: april 1993 deel III

Ik doe 'De Popinjectie' wanneer ik kan, ofwel: Als ik niet hoef te werken. Ik heb het beeld van één woensdag dat ik met Peter heb gewerkt in Hoogezand-Sappemeer. Hij maakte toen dankbaar misbruik van mijn wil om te werken en liet me sjouwen met oude kanteldeuren met het beton er nog aan. Eén van de redenen waarom ik nog geregeld mijn rug voel na inspanning. We staan op het punt om naar huis te gaan als we woorden krijgen. Ik loop weg en hij rijdt naar huis. Mijn ouders halen me die avond op uit Hoogezand. Een telefoontje naar Heeg en een week later kan hij me opeens wéér gebruiken. Hij biedt me zelfs werk aan voor een langere periode, maar 'dan buiten Start om en niet op papier'. Ik denk op dat moment alleen maar aan geld en gelukkig heb ik ouders die het niet eens zijn met de gang van zaken. Rond mijn achttiende verjaardag ga ik voor de laatste keer met hem naar Hoogezand en dan is het afgelopen. 'Heit' heeft via een kennis geregeld dat ik aan de slag kan bij een hoveniersbedrijf in Sneek. Hoezo dertien ambachten? Daarover volgende maand meer. Ik mag vandaag terug naar een woensdag in april 1993 en, geloof het of niet, het is precies hetzelfde weer als in 2018. Ik weet niet of het dezelfde week is geweest. Ik hoef niet te werken en dus kan ik 's ochtends mijn uitzending doen. Toch staat vandaag méér op het programma. Een basisschool heeft een rommelmarkt en daar koop ik mijn eerste twee 78-toeren-platen. De ene is 'I Went To Your Wedding' van Harry James uit 1953, de tweede een oudere van Tante Leen. 's Middags fiets ik opnieuw naar de stad, nu om plaatjes uit te zoeken bij Henk.

Met het nieuwe werk is het ook vrijwel meteen afgelopen met het werk bij de ziekenomroep. Met bevrijdingsdag ben ik vrij en doe ik de laatste uitzending. Mijn opvolger staat al te popelen en vooral Willem heeft daar zijn bedenkingen bij. Het is een jongen die voor een radiopiraat heeft gewerkt en compleet met een 'side-kick'. Ik maak later nog eens een uitzending mee en daarvan gaan mijn tenen krom staan. Het is een 'fuifje' in de studio terwijl we dit juist níet zouden doen bij de ziekenomroep. Een paar maanden later ligt de studio er alweer stil en verlaten bij. Ik zal Mieke nog een aantal malen treffen en dat is altijd gezellig! Willem wordt later vrijwilliger in Het Bolwerk en tref ik dus ook regelmatig. Een handjevol uitzendingen voor de ziekenomroep: Dat lijkt lange tijd mijn enige uitstapje te worden in de wereld van de radio. Ik hou me er de komende tien jaar niet tot nauwelijks mee bezig, hoewel ik wel stilletjes kan dagdromen over 'mijn eigen show' bij een landelijk radiostation. De wereld? Nee, dat kan nog niet in 1993...

Ik ga deze middag trouwens niet alleen bij Henk langs, maar ook nog bij een andere 'oude bekende'. Ik ben zijn naam helemaal kwijt maar hij is een gepensioneerde radiomonteur die het tegenwoordig voor de hobby doet. Ik tref hem in 1992 op een rommelmarkt en sindsdien kom ik regelmatig langs. Ik neem verschillende platen van hem af, maar er is eentje waar hij geen afstand van wil doen omdat hij van 'religieuze muziek' houdt. Ik wil de single dolgraag hebben en laat hem deze middag het plaatje draaien. Ik mag hem meteen hebben! Hij had duidelijk iets anders verwacht dan Emerson, Lake & Palmer?

1163 Jerusalem-Emerson, Lake & Palmer (UK, Manticore, 1973)
1164 Disco Duck-Rick Dees & His Cast Of Idiots (NL, RSO, 1976)
1165 Take Me Back To The Old Transvaal-Thembi (NL, CNR, 1977)
1166 Daddy Was An Old Time Preacher Man-Early Bird (NL, Bovema Special Products, 1977)

Eigenlijk heeft de b-kant van de Emerson Lake & Palmer-single mijn meeste interesse: 'When The Apple Blossoms Bloom In The Windmills Of Your Mind I'll Be Your Valentine'. Toch verdwijnt de single een beetje roemloos in de jaren zeventig-bak. 'Jerusalem' is sowieso een drama van de bovenste plank. Thembi en Rick Dees hebben beide fotohoesjes. Early Bird (ook Earlybird) is een Friese country-formatie uit Akkrum dat in de late jaren tachtig nog steeds een veelgevraagde band is op dorpsfeesten in Friesland. Op deze single doet het twee composities van Dolly Parton en ik kan me niet heugen dat ik de plaat ooit eens heb opgezet. Gewoon voor de 'novelty'.

1167 Barbados-Typically Tropical (Duitsland, Gull, 1975)
1168 Road Runner-The Pretty Things (NL, Fontana, 1965)
1169 King Croesus-World Of Oz (NL, Deram, 1968)
1170 Hold On I'm Comin'-Sam & Dave (Duitsland, Atlantic, 1966)

The Pretty Things mag als fotomodel omdat de groep het afgelopen weekend voor de laatste keer in Nederland is geweest. In 1993 zit er nog geen fotohoes bij de single, maar dat hoesje komt later nog eens op mijn spoor. Typically Tropical is de enige van de vier dat oorspronkelijk een fotohoesje heeft. Van World Of Oz vind ik ook pas rond de eeuwwisseling een leeg fotohoesje en deze is nu dus eveneens compleet.

1171 My Little Lady-The Tremeloes (NL, CBS, 1968)
1172 See My Baby Jive-Wizzard (NL, Harvest, 1973)
1173 Trouble-Kent & The Candidates (US, Double Shot, 1967)
1174 Hi De Ho-Blood Sweat & Tears (NL, CBS, 1970)

Kent & The Candidates 'slaapt' negentien jaar lang in de bakken. In april inspecteer ik de collectie op zoek naar potentiële Northern Soul-aanwinsten en kom ik de single tegen. 'Trouble' wordt meteen Week Spot, maar het is 'Take Me By The Hand' dat minstens zo'n grote 'hit' zal worden in mijn set. De plaat staat tot op de dag van heden in de Blauwe Bak-koffers en inmiddels is het weer 'Trouble' voor mij. Ik heb dat nummer ook in de uitvoering van Foxy, eveneens op het Double Shot-label. The Tremeloes heeft oorspronkelijk geen fotohoes, maar krijg later nog eens een 'upgrade' mét hoesje. Wizzard en Blood Sweat & Tears hebben beide het Nederlandse fotohoesje. De laatste is dan weer de eerste van een vlooienmarkt in de Veemarkthal. Volgende week de rest van de vangst van deze markt en de opbrengst van Koninginnedag 1993. Dat is een erg bijzondere dag want in 1993 viert Beatrix en haar gevolg haar verjaardag in de Waterpoortstad.

Classic Week Spot: Ecstasy, Passion & Pain

Valt het niet mee om een Week Spot te kiezen? Hoe kan dat nou? Sinds de label-specials in 'Do The 45' probeer ik eentje uit te zoeken van de platen die op de lijst staan. Als dat niet lukt, kan ik altijd nog eentje uitzoeken die ik recent heb gekocht. Beide keren gaat het moeizaam. Komende uitzending zijn het platen die veelal Week Spot zijn geweest of die ik té ver gezocht vind. Week Spot wordt je niet zomaar en ik wil dus ook dat het een 'bijzondere' plaat is die nog steeds helemaal 'past' in mijn verzameling. Bij de meer recente aanwinsten heb ik een favoriet, alleen kan ik niet aan de benodigde informatie komen om tot een verhaal te komen. Wellicht dat dit later eens gaat lukken? Ik heb immers aanknopingspunten! Verder verwacht ik zes singles van Discogs met een geheide Week Spot, maar ik durf niet te gokken. Deze singles gaan morgen op de post in Engeland en het is de vraag of ze dan vóór zaterdag binnen zijn. Weer terug naar de speellijst voor komende zaterdag en nog eens controleren op Soul-xotica. Nee! Het is nooit de Week Spot geweest. Ik heb de groep wel meerdere malen genoemd, maar daar houdt het mee op. De 'Classic Week Spot' van deze week is 'Ask Me' van Ecstasy, Passion & Pain (1974).

De Week Spot bestaat nog niet eens! Zó lang is dit geleden... Ik heb de woning in Nijeveen geaccepteerd maar woon nog gewoon in Steenwijk. Omdat de huur in Steenwijk minimaal is, kan ik me veroorloven om een paar maanden dubbele huur te betalen. Het andere deel van de verhuispremie wordt vooral ingezet om een Northern Soul-collectie te bouwen. Zo ontdek ik Rarenorthernsoul en haar filiaal Buydiscorecords. Bij de laatste heb ik een flinke stapel 'opgespaard' en zie dat de verzendkosten niet veranderen als ik wil afrekenen. Ik leg telefonisch contact met Engeland en daar legt Steve uit dat het hiermee écht is betaald. Ik plaats de bestelling en krijg een half uur later bericht terug. Er zijn twee titels niet voorradig en dus krijg ik daarvan het geld terug. Zal het klantenbinding zijn geweest? Steve 'vervangt' beide platen ook nog met twee bonus-titels. 'Papa Oom Mow Mow' van The Sharonettes staat al jaren weg te kwijnen in de jaren zeventig-bak. De andere is 'Ask Me' van Ecstasy, Passion & Pain. Een plaat die ik in 2012 zelf niet zou hebben uitgezocht, maar de single groeit meteen uit tot een hit. Een voorteken van wat over een paar jaar gaat gebeuren?

Eerst heb ik in 2012 nog andere zaken aan het hoofd, als ik alleen naar de vinyl-hobby kijk. Een Northern Soul-collectie, dat moest er komen. Ik kleur buiten de lijntjes van de Northern Soul, maar globaal zou ik een zaaltje dansers tevreden kunnen houden. Middels de 'Northern Soul Jukebox' leer ik 'Never Love A Robin' kennen van Barbara & Brenda. Het staat meteen op mijn zoeklijst en het wordt al snel een standaard-zoekterm op Ebay. Zo kom ik in 2012 aan de singles 'That's When You've Got Soul', 'One More Chance' en 'If I'm Hurt You'll Feel The Pain'. De eerste twee vallen in de categorie 'Popcorn', terwijl ik een mazzeltje heb met de laatste. 'Never Love A Robin' verdwijnt een paar maal voor mijn ogen voor koninklijke bedragen en als ik later de plaat als bootleg kan krijgen, hoeft het opeens niet meer. Ik ben tevreden met het aanbod van Barbara & Brenda dat ik nu heb.

Het is de Barb uit Barbara & Brenda waar we het vanavond over hebben: Barbara Roy. Haar meisjesnaam is Gaskins. In tegenstelling tot veel disco-acts uit de jaren zeventig waarbij de zangeressen na één plaat worden ingewisseld, is het juist Roy dat in het middelpunt blijft staan bij Ecstasy, Passion & Pain. Het is juist een komen en gaan van muzikanten. De groep bestaat van 1972 tot en met 1977 en heeft haar piek in 1974 en 1975. 'I Wouldn't Give You Up' staat in ons land even in de Tipparade, maar doet in Amerika nauwelijks iets. Het is vooral onze 'Classic Week Spot' dat hoge ogen gooit op de R&B en Dance. De opvolger van 'Ask Me' vaart ietsje beter op de reguliere Billboard Hot 100 en is de enige single van de groep die de top vijftig bereikt. Het is het lot van Ecstasy, Passion & Pain. De plaatjes zijn gelikt en geknipt voor de discotheken waar het grote hits worden. 'Mainstream' verkoopsuccessen blijven uit en in 1977 zijn de kansen verkeken voor de groep. Barbara Roy gaat solo en heeft in de jaren tachtig nog een paar redelijke disco-hits. In de jaren negentig trekt ze zich terug en draagt tegenwoordig haar stem op aan de liefde voor een oppermacht.

Komende zaterdag kan ik 'Ask Me' als de 'Classic Week Spot' aankondigen en het is niet het enige dat we van de plaat horen. Ik heb het Roulette-label in de uitzending van zaterdag zitten en daarbij hoort ook 'I Wouldn't Give You Up' alsook de instrumentale versie van 'Ask Me' door Love Child's Afro Cuban Blues Band. Ik ga zaterdag van Record Industry tot en met Silver Fox.

De tien albums van het leven: Björk

Het valt niet mee met het schrijven vanavond! Eerst ben ik een uur bezig geweest met het uitzoeken van een Week Spot en dat wordt niet zomaar een 'Classic Week Spot'! Straks meer daarover. Ook met de tien albums ontbreekt het even aan inspiratie en, nee, ik wil het niet gaan invullen met 'gewoon' favoriete platen. Vandaag in het zesde deel een album dat geen grootscheepse verandering met zich mee heeft gebracht, maar wel een album dat me terug brengt naar een tijd waar ik niet vaak aan denk. Een beetje een 'vage' tijd waarbij ik soms moeite heb om het anno 2018 in de juiste chronologische volgorde te zien. In de serie over 1997-98 kunnen jullie de 'grote veranderingen' van die jaren lezen. Het helpt me zeker een eind vooruit in mijn ontwikkeling, maar het resulteert niet meteen in een 'andere' of meer verstandige jongeman. Nee, integendeel zelfs! York heeft me andermaal geleerd 'dat het altijd wel weer goed komt' en dat is een religie die ik voorlopig nog een paar jaar blijf aanhangen. Het album van vanavond brengt ons terug naar maart 2002 als ik dreig in zeven sloten tegelijk te lopen. Het album heeft het niet voorkomen of in werking gezet, maar het refereert voor mij wel aan deze tijd. Het album is: 'Post' van Björk uit 1995.

Harrie heeft mij en de andere kostganger in januari 2002 de wacht aangezegd. Hij gaat samenwonen met zijn oude vlam en heeft de huur opgezegd per 1 april 2002. Het valt me rauw op het dak. Ik zit sowieso al in een winterdepressie waar ik probeer uit te komen en nu krijgen we dit. Wáár moet ik naartoe? Ik sta niet ingeschreven voor een huurwoning of iets dergelijks en had ook nooit verwacht dat dit zou gaan gebeuren. Eerst maar eens hulp zoeken! Zo reis ik in februari naar Oldenzaal naar een kerkelijk centrum waar ze me zouden kunnen helpen. Helaas, dat is een paar uur per week pastoraal werk en meer ook niet. Ik ben inmiddels 'klant' geworden bij het Leger Des Heils in Steenwijk, de laatste kerk die ik ga 'proberen'. Het organiseert de Alpha-cursus om een beter christen te worden en dit wordt op de woensdagavond gegeven. Het is regelmatig dat ik vanaf Het Schar via de stad terug naar Tuk loop. Al gauw zit ik eens ergens binnen in een kroeg en dat gaat van kwaad tot erger. Op een zeker moment ontmoet ik dit meisje. Ze herkent me meteen, maar ik weet het niet. We hebben een gezamenlijke vriendin in Sneek, dat is wat zeker is. Ze is flink afgegleden in de laatste jaren. Ze oefent het oudste beroep ter wereld uit en woont in een appartement boven de club. Haar vriend zit in de gevangenis. Ja, ik ben bij haar thuis geweest. Ze heeft me de kamer laten zien waar ik meteen kan intrekken, als ik dat zou willen. Natuurlijk wil ik dat! Gelukkig praat ik nog met een paar mensen vóór de verhuizing en deze openen me de ogen. Wat als hij vervroegd vrij komt en mij samen met zijn vriendin op de bank ziet zitten? Het is een samenkomst van mijn religieuze interesse en het Emmaus-idealisme dat ik haar wil helpen, maar zie niet in dat ik mezelf daarmee extra in gevaar breng. In de aanloop koop ik een stapel cd's die me doen verlangen naar haar en 'Post' is de ultieme soundtrack. Ik zal uiteindelijk bij iemand van het Leger in de kost gaan, maar ook daar word ik niet gelukkiger van. De dame heb ik, geloof ik, in 2009 voor het laatst gesproken. Ze is dan 'gepensioneerd' op een paar vaste klanten na en doet er alles aan om 'clean' te blijven. Ik hoop oprecht dat dit haar inmiddels is gelukt!

Welkom in Mossley!

De vrijdag na Pasen voor wie zich probeert te herinneren waar hij/zij was op deze dag. De 17e april valt in 1998 op een vrijdag. Een dag eerder heb ik bij het Leger Des Heils in York te horen gekregen dat er plek vrij is in Mossley en dat ik daar binnen vierentwintig uur moet zijn. Het inpakken is snel gebeurd en ik doe een laatste poging om mijn stereo te confisceren van mijn vroegere buurman in Bishophill. Geen succes maar achteraf gezien ook geen nood. Ik heb stereo's voor het uitzoeken in Mossley! Letten we wel even op hoe we moeten reizen? Ik zeg het nog eens, Gerrit, want je bent soms een beetje hardleers. Let je op hoe je moet reizen? Ach, dat gezeur, ik kom er vast wel. Iets met de trein naar Manchester en daarna vraag ik het wel. Ik ben om elf uur bij het Leger Des Heils op Gillygate. Al mijn bezittingen in een rolkoffer waarvan de wieltjes op het punt staan om te bezwijken. Enkele bezittingen zijn nog even naar de schuur van Jim gegaan. Het Leger betaalt voor het vervoerbewijs en ik schrik als ik op het kaartje kijk. Ja, openbaar vervoer is schreeuwend duur in Engeland! Een enkeltje York naar Mossley is evenveel als een retour Groningen-Roosendaal. Het 'schoolreisje' kan beginnen? Nee, ik geniet er wel van om een andere omgeving te ontdekken, maar diep in mijn hart vind ik het ontzettend spannend. Het is de spanning die me vast ook niet heeft doen opletten?

Ik heb niet de snelste trein te pakken. Ik kan evenmin herinneren dat hij op ieder station stopt, maar het is wel een uur nadat ik ben ingestapt dat we in Leeds zijn. Niets aan de hand voor mij, ik kan gewoon blijven zitten tot Manchester. Onderweg meen ik even 'Mossley' te zien op een station, maar ik weet nu dat dit onzin is. De trein komt namelijk aan de 'verkeerde' kant Manchester binnen. We zijn er! Ik stap uit de trein en terwijl deze weg rijdt, oriënteer ik me op de trein naar Mossley. De displays kunnen me niet helpen en dan vraag ik een medewerker. Mossley? Dan ben ik té vroeg uitgestapt. Deze trein ging namelijk naar Manchester Victoria en ik sta nu op Manchester Piccadilly. De snelste manier om nu in Mossley te komen? De lokale trein van Piccadilly naar Salford, daar overstappen naar Victoria en dan de trein naar Huddersfield en de conducteur vragen of hij me wil waarschuwen als we in Mossley zijn. Dat moet dan maar! Salford heeft geen overkapping en het is erg guur weer. De conducteur op Victoria brengt me naar de trein naar Mossley en hij licht zijn collega in over mijn reisdoel. We verlaten Manchester en ik probeer iets van een omgeving te bekennen. Toch is het vooral begroeide muren die ik zie en enkele tunnels. Vervolgens komt de conducteur bij me. ,,Next stop is Mossley. Can I help you with your luggage?".

De eerste indruk. Nogmaals, het is een gure dag en dat is niet zo verwonderlijk. Met Pasen heeft het zelfs nog gesneeuwd. Ik stap het station uit en sta meteen op Manchester Road. Ik heb wéér niet opgelet en loop nietsvermoedend de 'winkelstraat' in. Bij de 'off-licence' toch maar even vragen. Gelukkig weten ze de weg. Ik heb niet erg goed opgelet want schuin tegenover het station zit de 'top shop' van de Emmaus en daar wordt 'uitgelegd' middels een plattegrond hoe je op Queen Street komt. Moeizaam loop ik Queen Street af. Het gaat steil naar beneden en de tegels zijn spekglad. Opeens loopt er een jong meisje naast me. ,,Hee, jij moet vast naar de Emmaus? Zal ik je even helpen?". Ze heet Linda en is fotografe. Ze heeft haar doka in de Emmaus. Het scheelt aanbellen want Linda heeft een sleutel. Ik stap de Emmaus binnen. Tegenover de voordeur ligt een hond op de bank. Ik trek mijn wollen mantel uit en leg deze naast de hond. Ik maak kennis met Bob en Carol en we nemen plaats in de keuken. De Emmaus in Mossley is nog maar kort geleden gestart, in september 1997. Bob en zijn vrouw zijn de 'begeleiders' en Mossley heeft tegenwoordig vijf 'companions' en een aantal vrijwilligers. Ze zijn gefascineerd door het feit dat ik uit Nederland kom. Ze hebben hun dochter Anneke genoemd, rijden in een Volvo 340 met links stuur en het gaat middels Shocking Blue ook al snel over muziek. Ik heb in Bob een goede getroffen: Hij kent zijn muziek! De cafètiere-koffie is een andere Nederlandse 'tic' van Bob en Carol. Het is mij té sterk, maar zij gooien ook een halve koe aan melk in hun mok. De volgende die binnenkomt is Jacky, een Fransman. Hij is de 'responsible companion' en hij vraagt me ineens waar ik mijn mooie jas heb gelaten. ,,Op de bank bij de hond". Hij doet zijn handen voor zijn gezicht. ,,Dan ligt die nu vast in slierten naast de bank". Ik spoed me naar de gang. Sadie ligt prinsheerlijk te slapen op de jas. Als ik de jas onder haar vandaan trek, likt ze me over de hand.

Mijn kamer doet me denken aan de ADM. Het is een groot vertrek waar kamers zijn gemaakt door middel van gipsplaat. Een lullig stukje gipsplaat scheidt mij van Jacky en Sadie. Het raam biedt uitzicht op Roughtown. Dat is de wijk met de kerk die jullie links op de foto zien. De foto is genomen links van het station vanaf Stamford Road, ik zit rechts van het station. Roughtown tegen een grijze lucht is niet bepaald de remedie voor een depressie. Op de heuvels verderop ligt een beetje sneeuw op de top. Ik maak die avond een klein wandelingetje. Ik wil naar 'het meer'. Welk meer? Ja, in de mist leek het alsof daarginds een meer was, maar daar blijkt niets anders dan de woonwijk (waarvan ik de naam heb geprobeerd op te zoeken, maar kan hem niet herinneren). Meer dan het smalle riviertje The Tame en het Huddersfield Canal kent Mossley niet aan water. Ik loop de hoek om bij een pub, 'The Best O'Brass' en herken vervolgens de 'off-licence'. Nu weet ik hoe ik moet lopen. Ik kijk nog wel vol verbazing naar Stamford Road. Auto's krullen bij het station het steile talud op. Waar zou dat uitkomen? Iets voor later! Op zaterdagmorgen moet ik meteen 'aan de bak' in de winkel. Het is een beetje tevergeefs wachten op klanten en ik praat vooral veel met een vrijwilliger. Intussen kan ik ook de platen eens nader inspecteren. Ik ga sowieso deze week werken om een elpee te verdienen. 'On The Threshold Of A Dream' van The Moody Blues staat in de winkel compleet met boek!

Het is op het moment van binnenkomst een internationaal gezelschap. Jacky is een Fransman, evenals Benoit. Hans is een Duitser die echter jaren in Frankrijk in de Emmaus heeft gebivakkeerd en Martin is een Engelsman. Zó gemengd zal het nooit weer worden in Mossley? Althans niet in de tijd dat ik daar verblijf. 's Middags mag ik met Sadie wandelen, maar... ,,Ze mag nog niet van de lijn. Ze moet je eerst beter leren kennen en je gehoorzamen". We lopen Manchester Road af naar Roaches Lock. Daar begint ze te klieren. Ik heb het wel in de gaten, ze wil los lopen. Op een gegeven ogenblik gaat ze weer gewoon lopen. Dan wil ik 'binnendoor' en verdwaal even. Sadie lijkt het in de gaten te hebben. Als we écht de verkeerde richting op gaan, gaat ze plotseling zitten. ,,Nee, ik wil niet die kant op". De andere kant en ze loopt braaf mee. Ik probeer het nog eenmaal en ze gaat meteen weer zitten. Ik vloek wat en volg haar maar. Binnen de kortste keren zijn we terug op Queen Street. Later deze dag krijg ik twee berispingen. De eerste is voor luidruchtig stereo-gebruik en ik krijg van Jacky een koptelefoon te leen. De tweede is een zware overtreding in de Emmaus, maar het loopt af met een waarschuwing. Ik heb een beetje geld gekregen voor shag en spendeer de rest aan een blikje bier. Als ik de Emmaus binnen loop, is het op heterdaad. Of ik de regels niet heb gelezen? Euh... nee...? Welke regels? De eerste regel is dat er geen alcohol mag worden genuttigd op het terrein of in het gebouw. Je mag best buiten drinken of naar de pub gaan, zolang het niet problematisch wordt voor je functioneren. Ik heb deze zaterdag eveneens de route gelopen naar de Methodist. Dat is in 'Top Mossley' en dat is waar Stamford Road 'eindigt'. Een behoorlijke klimpartij, maar we gaan het morgenochtend doen!

In de kerk ervaar ik in wat voor warm bad ik ben gearriveerd. Ik eet die middag lunch bij een ouder echtpaar dat me spontaan heeft uitgenodigd. De sfeer in de Emmaus moet ik nog even aftasten, maar... ik zit hier per slot van rekening alleen om 'even aan te sterken'. Ik ga over een paar weken immers weer terug naar York! We zullen zien...

De tien albums van het leven: Velvet Underground & Nico

Morgen of dinsdag maar weer een extra bericht en dan bij voorkeur iets anders dan deze tijdelijke 'vuller'. Ik ben een week geleden zeer spontaan aan deze 'uitdaging' begonnen. Niet wetend waar ik ga eindigen of wat het volgende album gaat worden. Het is niet moeilijk om tien favoriete albums te bedenken, maar als we het over albums hebben die een verandering te weeg hebben gebracht of een diepe indruk hebben achtergelaten? Dan wordt de lijst een stuk korter. Ik heb sowieso nooit veel met elpees gehad en de albums die ik niet in één keer kan 'uitzitten' zijn in de meerderheid. Toch ben ik er weer in geslaagd om een album te bedenken dat een verandering in gang heeft gezet. Of is het zo dat de verandering ook in gang was gezet zonder dit album? Dat laatste is zonder meer waar! Het album fungeert dan eerder als 'soundtrack' voor deze verandering. Het brengt me weer met beide benen op de grond. Ik heb wederom slechts één alinea ruimte om de keuze te motiveren. Het vijfde album is 'The Velvet Underground & Nico' van het gelijknamige gezelschap uit 1967.

Woensdag 28 april 1999. Mijn 24e verjaardag en de tweede die ik in Mossley vier. In 1998 weet ik het tot het middaguur stil te houden en daardoor ben ik bij geschreven op de kalender in het kantoor van de Emmaus. Het is de moeite waard om de verjaardag te vieren in Mossley! Ik krijg twintig pond in contanten, een pakje shag en van onze secretaresse een pakje Benson & Hedges-sigaretten. Dat laatste is pure 'luxe'. Het geld brandt me in de zak en ik wil het meteen uitgeven! We halen dan twee keer in de week 'restanten' op bij de Marks & Spencer in Ashton-under-Lyne en ik vraag of ik vanavond een lift kan krijgen naar Ashton. Ik ga rechtstreeks naar de cd-winkel en weet, geloof ik, op voorhand al wat ik wil gaan kopen: 'Velvet Underground & Nico'. Een dag eerder zijn mijn ogen open gegaan na een lange periode. In september 1998 raak ik in een depressie. De medicijnen geven niet echt het gewenste effect en ik steek nog het meeste op van de psychologe die vrijwilligerswerk doet bij ons. Zij geeft me, kosteloos, een paar goede adviezen. Verder is het Sadie, onze gemeenschappelijke hond, die haarfijn aanvoelt wat ik nodig heb. Na verloop van tijd ben ik weer gewoon aan het werk en lijkt alles 'gewoon'. Ik overweeg zelfs een verhuizing naar Polen maar dat gaat niet door. In de Paasvakantie ben ik een paar dagen in Nederland, maar het voelt nog steeds niet als vanouds. De dag vóór mijn verjaardag zit ik tevergeefs op klandizie te wachten in het winkeltje. Ik ga een brief schrijven aan een vriend. 'Letters I've written, never meaning to send'. Op een bepaald moment verlies ik de controle over de pen en gaat het uit zichzelf schrijven. Het wordt een brief van vier kantjes. Wanneer ik klaar ben, lees ik de brief door en schieten me de tranen in de ogen. Ik verwerk hier ter plekke even de zware eerste maanden in York en besluit op dat moment weer te gaan leven en genieten! Dat hebben ze gemerkt in Mossley! De dag na mijn verjaardag trek ik het oranje overhemd weer aan en ga nog eens een zomer enorm de hippie uithangen. Met de tegendraadse klanken van Velvet Underground's 'Venus In Furs' als ultieme soundtrack!

De tien albums van het leven: Samara Lubelski

Ik heb laatst de 'beschrijving' nog eens gelezen. Het gaat blijkbaar over albums 'die een indruk hebben gemaakt in je leven'. Toch zie ik slechts een opsomming van favoriete albums bij de meeste vrienden en is het voorspelbaar als altijd. Zelf probeer ik te zoeken naar de albums die een 'indruk' hebben achtergelaten óf, liever nog, een keerpunt in het leven zijn geweest. Ik moest hier eigenlijk een album noemen van een zangeres die ik bij naam weiger te noemen omdat ze geen streep publiciteit meer krijgt van mij. Op Facebook kun je volstaan met alleen de album-hoes, maar ook daar zou ik het niet gebruiken. Nee, dan kan ik net zo goed een paar maanden terug in de tijd gaan en dan kom ik uit in maart 2005. Drie jaar geleden heb ik eens een korte serie gedaan over de doldwaze week in België en het is daar dat ik Samara Lubelski leer kennen. Een liefde voor het leven, ook al heb ik sinds 'Future Slip' geen platen meer van haar gekocht en mis ik ook steeds haar optredens in Nederland. Ik zal in de komende alinea uitleggen waarom 'The Fleeting Skies' van Samara Lubelski thuis hoort in deze rubriek.

Tegenwoordig vind ik het steeds leuker: Ouder worden. Het voelt goed om een bepaalde afstand te creëren ten opzichte van het verleden dat steeds meer 'een ver verleden' wordt. Neem als voorbeeld de verhalen over York die jullie de afgelopen maanden hebben gehad. Een paar jaar geleden doe ik een verwoede poging, maar het is dan nog té 'dichtbij'. Nu voel ik een afstand en kan ik twintig jaar later gemakkelijk 'het beste' vertellen en 'het mindere' weglaten. Als 29-jarige háát ik het ouder worden. De week voor mijn dertigste verjaardag ga ik helemaal 'los' voor wat betreft de drank en dat zal vervolgens vier jaar zo doorgaan. Samara Lubelski is altijd bereikbaar voor de spaarzame gelukkige momenten 'thuis' want ik ga de komende jaren ook steeds meer dat plekje met mijn bed en computer vermijden. Ik zie Samara voor het eerst op het 'Femmes'-festival in het Belgische Hasselt. Een week vóór Internationale Vrouwendag en toch staat het hele weekend in het teken van de vrouwen. Samara is de allerliefste van het stel. Fursaxa staat me toe haar show op te nemen, maar dat maakt het allemaal niet toegankelijker en juist op een moment dat ik even 'rust' nodig heb, stapt Lubelski het podium op. Haar stem, tinkelende gitaar en speelse arrangementen zullen me door de zomer van 2005 helpen. Het is ook een tijd dat ik (opnieuw) mijn muzikale horizon ga verbreden. Middels de VPRO op 747AM leer ik zéér experimentele muziek en geluidskunst kennen en waarderen. Dan komen we uit bij de zangeres die ik niet meer wil noemen. Zij neemt me in 2005 bij de hand en leidt me terug naar de melodieuze folk, ook al vergeeft het ze me nooit dat ik haar muziek als 'folk' heb betiteld. De zomer van 2005 is het begin van het einde dat uiteindelijk een nieuw begin zal worden. 'The Fleeting Skies' hoort tot de categorie platen waar ik bijna niet meer aan toe kom, maar waar ik alleen al smelt bij de gedachte eraan.

Eretitel: 'Good Times'

Vandaag een dubbel bericht want ik heb gisteren 'good times' gehad met 'Afterglow'. Omdat ik dinsdagavond om zes uur mijn internet kwijt raak (het schijnt een graaf-incident te zijn geweest), kan ik die avond 'Tuesday Night Music Club' niet doen en uitgerekend nu we 'Bananarama-week' hebben. Dat is een initiatief van Lee en mijzelf (ik heb het ooit geopperd en dit is het derde jaar): Een week lang extra veel muziek van Bananarama. Ook omdat een andere radio-collega eens klaagde dat er, naar zijn mening, teveel Bananarama op de radio was. Ik heb gisteravond een 'Afterglow' gemodelleerd aan de 'Laid(back) Night Show' zoals ik die een paar jaar geleden zo nu en dan deed: Connecties en associaties zoeken met het onderwerp Bananarama. Ik ben dik tevreden over het resultaat en het is leuk om te doen. Wellicht later nog eens met een andere groep of artiest? Ik trap vanavond af met een aflevering van de 'Eretitel'. 'Good Times' is de eerste titel na mijn zomervakantie van 2016 en over een paar weken gaan we ineens heel veel tijd 'inhalen'. In de maanden november en december doe ik namelijk geen 'Listen Carefully' waardoor ik snel de afleveringen van 2017 kan aanwenden. Ik heb gisteravond 'Venus' toegevoegd aan de lijst en dus kunnen we nog wel even. Vanavond gaat het echter driemaal over 'Good Times'.

3. Love (1969)
Deze 'Eretitel' heeft tweemaal betrekking op de donderdagavond op Wolfman Radio. Ik heb op 6 september 2016 de 'Listen Carefully' gedaan met 'Good Times'. 'Floorfillers' is dan net twee maanden ervoor over gegaan in 'Afterglow' en op dit moment of even ervoor heb ik 'Four Sail' van Love te gast gehad in 'Play That Full Album White Boy'. In deze rubriek draai ik maximaal vier opeenvolgende nummers van een album (het maximum voor onze vergunningen) totdat het complete album is gedraaid. 'Four Sail' is een prachtige 'underdog' en dus zeer geschikt voor zo'n rubriek. Love heeft even ervoor haar absolute meesterwerk 'Forever Changes' gemaakt en weet zichzelf even niet meer te overtreffen. Arthur Lee is echter ambitieuzer dan ooit en neemt zoveel nummers op dat het een box-set zou kunnen opleveren. Dan komt het pijnlijke moment dat hij de beste nummers moet selecteren voor een elpee en dat wordt 'For Sail'. Love doet zichzelf in de uitverkoop. Iets minder dan 'Forever Changes' maar nog altijd zeer te genieten, een echte cult-plaat. 'Good Times' begint heel jazzy, maar heeft ook één van de meest heavy psychedelische gitaarsolo's die we hebben gehoord van Lee en zijn companen. Ze moeten zich vandaag tevreden stellen met een derde plek.

2. Chic (1979)
'Floorfillers' is zojuist al even ter sprake gekomen. Ik begin het in de zomer van 2013 als een tijdelijke show om een collega te vervangen. Als het bijna op zijn eind loopt, blijkt pas wat voor 'monster' ik heb geschapen. Iedereen wil dat 'Floorfillers' blijft! Het duurt bij mij een half jaar voordat ik lol krijg in de show en dat duurt vervolgens twee jaar. Daarna zakt de motivatie tot een nulpunt en laat ik de show over gaan in 'Afterglow'. Het intro van 'Floorfillers' is gebouwd rond het begin van 'Everybody Dance' van Chic en de groep is eveneens met andere nummers een regelmatige gast. 'Good Times' herinnert mij dus aan de 'gouden tijden' van 'Floorfillers'. Na een eenmalig uitstapje een jaar geleden, heb ik besloten het nóóit weer te doen. 'Floorfillers' is dood, lang leve 'Afterglow'! Deze show staat niet bepaald op een tweede plek, maar ik vind 'radiopromotie' op nummer 1 niet zo chique en dus zet ik Chic op nummer twee. Ook omdat ik heel stiekem de nummer 1 ietsje beter vind...

1. Eric Burdon & The Animals (1967)
Dit doet me dan vervolgens weer denken aan donderdagavonden in Utrecht. Uit de tijd dat ik vlakbij Utrecht woon. Ik leer het nummer kennen middels een verzamelelpee van Eric Burdon en verbaas me meteen over de toon van het nummer. Burdon heeft even daarvoor een hit gehad met 'When I Was Young' en 'Good Times' ligt in dezelfde lijn. Een jongeman die als een opgegroeide jongeman terug kijkt op zijn leven tot dusver, wetende dat er vast nóg meer indrukwekkende dingen zullen voorvallen tijdens zijn leven, maar ook met een stukje onzekerheid. Eric Burdon lijkt de Amerikaanse militairen in oorlogsgebied te willen vertegenwoordigen. Je proeft ook in 'Good Times' dat het elk moment afgelopen kan zijn. Dat geeft de liedjes en 'Good Times' in het bijzonder zo'n aparte sfeer dat ik het meteen beschouw als mijn favoriete 'Good Times'.

Het is alweer een tijdje geleden dat we voor het laatst een 'schoolreisje' hebben gemaakt met Soul-xotica. In de tijd van 'Schijf van 5' gingen we nog wel eens vijf keer naar een bepaald land, maar in het kader van bezuinigingen is dit steeds erbij gebleven. Nu mag ik jullie volgende week meenemen op een tripje naar Brazilië. Alsof de pret niet op kan, gaan we maar liefst drie keer!