Singles round-up: oktober 2

Ten tijde van 'De Tafel' is het een terugkerend ritueel: Op vrijdagavond na mijn dienst in de post even Meppel in voor de koopavond. Vandaag heb ik het andermaal gedaan, maar ik hoef nu niet rond te kijken voor platen. Er zijn twee dingen die me in de stad brengen of... eigenlijk maar eentje. Voor de dampspulletjes moet ik naar de Koedijkslanden en dat is een flink stukje lopen vanaf het centrum. Dat doe ik dus even op de fiets en breng hem daarna in de fietsenstalling op het station. Ik zou gisteravond schone sokken aantrekken en wist al een tijdje dat dit 'armoede' was, maar kon gisteravond niet het juiste gat vinden. Ik heb schoenmaat 48 en dus is het niet een gevalletje van 'even meenemen uit de Albert Heijn' of meteen slagen bij de eerste de beste winkel. Het is tijd voor de geitenwollen sokken en dus probeer ik het eerst bij de Wibra. Ja, die geitenwollen-achtige sokken kunnen wel weer in het assortiment komen, maar op dit moment is 46 het grootste. Dan een gokje wagen bij de Scapino en... warempel... dat heeft nog één bundel 'goedkope' sokken in maat 48. Het heeft ook nog een actie met Puma-sokken en ook deze zijn in maat 48 maar omgerekend dubbel zo duur als mijn nieuwe sokken. Ik kan weer een jaar vooruit of misschien wel méér, als ik het net zo lang uitstel als de afgelopen weken. Op het Prinsenplein is kermis en ik eet een oliebol uit het vuistje. Een paar boodschapjes bij de Jumbo en dan op naar het station en op de fiets terug naar Uffelte. Geen platen, maar... ik heb voorlopig ook wel even genoeg aan de 24 van woensdag? Vandaag de volgende zes.

* Earth, Wind & Fire- Star (UK, CBS, 1979)
Ik heb het woensdag al genoemd: Het is een zooitje in de bakken in Hoogeveen. Ik zie ook een paar lege hoesjes waarvan ik hoop dat ik de platen nog ga tegenkomen. Nee, ik heb deze in Hoogeveen gelaten omdat ik de vorige keer nogal werd 'gecontroleerd'. Het gaat er nu een stuk vriendelijker aan toe! De Nederlandse 'Family Affair' van Sly & The Family Stone is eentje en 'Bye Bye Jane' van Fresh Air een andere. Wellicht dat de platen zonder hoes in de rekken staan en het is dan ook maar afwachten hoe deze de strijd hebben doorstaan. Dat Earth, Wind & Fire 'gewond' is, zie ik ter plekke en neem desondanks de plaat mee. Er mist een klein hapje in de single, maar er is precies één omwenteling tot de muziek intact en dus durf ik de gok wel aan. Ik heb 'Star' reeds in de Nederlandse uitgave maar deze is zwaar verrot. En ja... ik heb nog altijd een zwak voor Engelse persingen en veel plezier gehad van 'Fantasy'. Goed gegokt! Met de Stanton T.62 is het startproces nog ruim. En dan...? Dan knalt de muziek uit het vinyl. De Nederlandse persing klinkt tam in vergelijking tot dit. Het uitgebalanceerde 'midden' brengt de muziek van Earth, Wind & Fire tot leven!

* Electric Light Orchestra- Strange Magic (NL, Polydor, 1975)
Elpees hebben nooit écht 'mee gedaan' in de verzameling en toch heb ik enkele duizenden van deze gevallen. Daar zitten echter maar een paar albums tussen die ik moeiteloos van start tot einde kan beluisteren. Enkele elpees noem ik dan ook mijn 'alltime favourites'. Als ik nog eens de juiste inspiratie vind, wil ik eens voor een lijst gaan zitten met favoriete albums. 'Face The Music' van Electric Light Orchestra staat hoog in die lijst, dat is nu al zeker. Waarom 'Face The Music'? Ik koop in 1991 het eerste exemplaar en het zal bijdragen in mijn persoonlijke reis door de wereld van Jeff Lynne en zijn kornuiten. Natuurlijk dank ik de liefde voor de band aan mijn liefste zus, maar dat zijn voornamelijk 'Out Of The Blue', 'Discovery', 'Time' en de soundtrack van 'Xanadu'. 'Face The Music' is mijn favoriet voor wat betreft de oude ELO hoewel je me, in principe, kan wakker maken voor iedere elpee. Qua singles mis ik nog een paar en ben bijzonder in mijn nopjes met deze fraaie Nederlandse 'Strange Magic' met fotohoes. Waarom heb ik 'Rockaria' laten liggen? Die heb ik woensdag wel even in de handen gehad?

* Everything But The Girl- Each And Everyone (Duitsland, Blanco Y Negro, 1984)
Nadat ik een hele tijd heb vol gehouden om de jaren tachtig te verafschuwen, is het omstreeks 2003 dat ik met terugwerkende kracht de liedjes uit dat decennium opnieuw leer kennen. Het is dezelfde tijd dat ik 'Eden' van Everything But The Girl op elpee koop en, jawel, dat is een tijd waarin ik nog wél geregeld albums draai. 'Eden' groeit in die tijd uit tot één van de favorieten. Het latere album met 'Come On Home' heb ik destijds ook gekocht maar sinds ik dat nummer op single heb, staat het album te verstoffen. 'Each And Everyone' ontbreekt nog in de collectie en stiekem heb ik ook 'The Vinyl Countdown' van komende zondag in het achterhoofd.

* Heaven 17- Temptation (NL, Virgin, 1983)
Afgezien van een paar keer de Veronica drive-in-show als kind kan ik me niet heugen dat ik bij zo'n evenement ben geweest met een dj die van vinyl draait. Mijn vraag aan de oudere lezers: Kon je bij zo'n drive-in-show het vinyl horen kraken? Veel van de singles van woensdag zijn afkomstig van een mobiele discotheek uit Coevorden en het valt me op dat de plaatjes nogal rumoerig zijn. Op een stereo thuis valt het nog wel mee, maar het is dodelijk wanneer je het over een P.A. doet. Nee hoor, ik klaag niet over de kwaliteit, het valt me alleen op. 'Temptation' knispert wat op de achtergrond en is allesbehalve storend voor mij. Voor een euro zou je het minder kunnen treffen?

* Joe Jackson- Steppin' Out (NL, A&M, 1982)
Na 'Face The Music' van Electric Light Orchestra en 'Eden' van Everything But The Girl hebben we daar een volgend album dat ik hoog heb zitten: 'Night And Day' van Joe Jackson. 'Real Men' heb ik een paar keer teveel gehoord, maar 'Steppin' Out' is het type waarvan ik nóóit genoeg ga krijgen. Blij om deze eindelijk eens op single te hebben!

* Madness- Tarzan's Nuts (NL, Stiff, 1980)
Volgend jaar op deze dag een uitgebreid bericht over de twee albums. Vandaag is het namelijk 39 jaar geleden dat twee albums tegelijk uit kwamen: Het debuut van Madness en The Specials. Twee mijlpalen in de muziekgeschiedenis. Ik heb nooit beseft dat 'Nightboat To Cairo' als dubbele a-kant is uitgebracht en dat 'Tarzan's Nuts' alleen in ons land een single is geweest. Ik had achteraf gezien even verder moeten zoeken naar een complete 'One Step Beyond'. Mijn oude exemplaar mist namelijk een hoek. Eens gesneuveld bij een optreden...

Eretitel: 'Around And Around'

Zeventien keer in de maand publiceren en het lijkt net alsof we dagelijks publiceren? Ik weet dat ik onnodig streng ben voor mezelf maar ik wil aan het einde van de maand corresponderende berichten in de 'sidebar' hebben staan en daarmee het jaar compleet. In de afgelopen acht jaar is het een en het ander veranderd in mijn situatie. Verandering van werktijden, de radioshows en nog een paar andere hobby's en activiteiten: Het maakt dat ik het niet altijd red om dagelijks te publiceren. Na twee berichten op dinsdag en woensdag vandaag andermaal een dubbele publicatie. Zo dadelijk de zes volgende singles in de 'Singles round-up', maar eerst een aflevering van de 'Eretitel'. Dat heeft zowel deze week als volgende week iets te maken met een recente overledene. 'Around And Around' is op dinsdag 21 maart 2017 de 'Listen Carefully' in 'Tuesday Night Music Club' en dat is kort na het overlijden van Chuck Berry.

3. Chuck Berry (1958)
En we komen de legendarische gitarist meteen tegen op de derde plek. Ik beschouw het nog altijd als een eer dat ik de man 'live' heb mogen zien in 1998 en dicht de man ook een grote invloed toe op het verloop van de popmuziek in de jaren zestig en zeventig. Als het dan tot de specifieke liedjes komt, haak ik al vrij snel af. Dat is niet alleen het geval bij Chuck Berry maar ook andere giganten in de rock & roll. Na vijf liedjes vind ik een verzamelelpee welletjes en stop ik deze terug in de hoes. Het is een 'lastige' aflevering van de 'Eretitel'. Ik heb eerder alle drie nummers opnieuw beluisterd om tot een goed oordeel te komen. Het is met name de nummer twee die de doorslag heeft gegeven en daarom vinden we Chuck Berry vandaag op drie. Dat zou morgen wellicht de nummer twee kunnen zijn en ooit misschien ook nog wel nummer één, als ik een goede bui ben. Vandaag is het de nummer drie in de 'Eretitel'.

2. John Denver (1971)
De 'Kurt Cobain van de country'. Het is immers niet de eerste keer dat hij is neergestort met een vliegtuig. Het is omstreeks 1980 ook al eens gebeurd en toen was ook een overvloed aan alcohol in het spel en bestond het vermoeden dat het een mislukte zelfmoordpoging was. Alle grappen en grollen opzij, de line-dancers via de nooduitgang eruit en de vertolking van 'Annie's Song' door mijn zus op de melodica proberen te vergeten: John Denver was een uitstekende vertolker die soms heel poëtisch uit de hoek kon komen. Op zijn eigen manier. 'Poems, Prayers And Promises' bevat de dijenkletser 'Take Me Home Country Roads', maar ook dit miniatuurtje met de titel 'Around And Around'. Het wint vandaag van Chuck Berry en mag op nummer twee.

1. The Four Seasons (1967)
In 1963 zit de directie van Vee-Jay Records op rozen. Het heeft namelijk niet alleen The Beatles onder contract maar tevens ook het Amerikaanse antwoord op de Fab Four. Vee-Jay is nogal op dubieuze manier de distributeur geworden van The Beatles, iets van misleiding door een Amerikaanse agent, en in 1964 moet Vee-Jay concluderen dat ze erin zijn geluisd. Capitol neemt vanaf dat moment de taak over en Vee-Jay probeert middels de Oldies-singles nog haar gram te halen. In 1963 brengt het een gekke elpee uit: Eén kant met The Beatles en de andere met The Four Seasons. Inclusief een scorelijst, want het publiek mag beslissen welke band 'het beste' is. Een oneerlijke vergelijking. The Beatles bestaat van 1963 en 1970 in vrijwel dezelfde bezetting, waar The Four Seasons geregeld van leden wisselt en dus met nieuwe mensen ook kan inzetten op een nieuwe markt. Qua succes komt The Four Seasons in de schaduw van The Beatles, artistiek ontstijgt het soms dat van menig concurrent. Omstreeks 1967 brengt The Four Seasons platen uit die soms licht-psychedelisch van aard zijn en ook kijkt men in de liedboeken van de grote liedjesschrijvers. 'Around And Around' steekt The Beach Boys naar de kroon en is, wat mij betreft, op dit moment de enige juiste winnaar in de 'Eretitel'. De top drie zou er morgen of over een uur héél anders kunnen uitzien!

Als jullie het goed vinden ga ik het helemaal goed vinden dat ik het volgende week driemaal heel goed ga vinden. Dan 'It's Alright' met een andere zanger die we in maart 2017 zijn verloren.

Het zilveren goud: oktober 1993 deel V

In 2018 kan soms een interval zitten van een maand tussen verschillende singles-aankopen. Een kwart eeuw geleden is dat ondenkbaar. Het is bijna iedere week raak en zeker nu ik bijna dagelijks in Leeuwarden rond hang. Het winkeltje aan De Vliet, dat ik 'per toeval' heb ontdekt, wordt meteen de zaterdag erop vereerd met een tweede bezoek. Bij een andere winkel aan Het Vliet vind ik een stapel elpees: Het zijn verschillende hagelnieuwe exemplaren van het debuut van The Nighttime Visitor. Ik wil een 'dealtje' maken met de uitbater. Deze is echter flink aangeschoten en wil niets weten van afdingen. Hij grist me de platen uit de hand en zeilt ze door de winkel. En ik krijg te horen dat ik kan opdonderen. Of de elpees het hebben overleefd? Het is dan al een zéér gezochte plaat en ik had zes voor vijftien gulden kunnen hebben als ik niet ging afdingen. Ik hang de hele dag alleen in Leeuwarden rond en dat was anders dan gepland. Ik had afgesproken met een mede-cursist en hem wil ik deze aflevering van 'Het zilveren goud' in het zonnetje zetten.

In 1993 wordt nog altijd lacherig gedaan over mensen die vinylplaten verzamelen. Jongelingen, zoals ondergetekende, worden vaak voor gek versleten of niet serieus genomen door platenhandelaren. Iedereen met een muziekhart koopt zijn of haar muziek op cd in 1993. Dat is immers de toekomst! Daar staat tegenover dat de platen eenvoudig zijn te vinden. De rommelmarkten liggen vol en bij iedere kringloopwinkel heb je geheid succes. Dat is tegenwoordig anders. 'Het Goed' in Hoogeveen heeft een paar singles liggen, maar alleen 'Always' van Atlantic Starr had mee gekund. De kringloop waar ik ben ik geweest heeft zoveel dat ik lukraak in de bakken moet grijpen. Ik krijg een tip van een tweede kringloop met veel platen, maar dat doe ik me niet meer aan tijd. Bovendien heb ik dan net vierentwintig singles afgerekend. In 1993 ben ik nog jong: Achttien lentes om precies te zijn. Johan is een paar jaar ouder dan mij. Zijn zus volgt eveneens een cursus in hetzelfde gebouw en ook zij is een fervent singles-verzamelaar. Ik spreek af met Johan om op een zaterdagmorgen bij hem langs te gaan. Ik ben over de hele dag verspreid wel vijf keer bij hem aan de deur geweest, maar geen Johan. Of hij heeft geen zin om open te doen of...?

In de week dat ik van de aardbodem ben verdwenen, is Johan op een zeker moment ook zoek. Dan rijst het vermoeden dat we er samen op uit zijn gegaan. Johan duikt een paar dagen later op en hij weet van niks. Het is niet de laatste afspraak met hem. Als ik naar mezelf kijk als achttienjarige verbaas ik me erover hoe 'groen' ik eigenlijk ben. Ik woon nog thuis bij mijn beide ouders en mijn drank- en drugsgebruik wordt in toom gehouden omdat ik altijd weer thuis moet verschijnen. In het geval van Johan speelt onder andere de drank en ook de onmacht om zijn geld beter te verdelen. Zelfs als de cursus is afgelopen blijf ik hem opzoeken, maar hij doet vaker niet dan wel de deur open. Er is nog een wilde donderdagavond: We zullen met zijn drieën naar een concert van The Selecter. Wat er precies heeft voor gevallen? Johan en zijn zus hebben plotseling geen geld voor het concert en ik moet maar na afloop bij zijn zus aanbellen. Ik ben niet naar The Selecter geweest en hang uren aan de deurbel bij zijn zus. Later op de ochtend ontmoeten we elkaar weer en lachen we er nog eens om. Achteraf gezien vind ik het toch wel een beetje vaag om het zwak uit te drukken. De laatste keer dat ik hem opzoek is op een zondagmiddag in april 1994. Hij doet open en laat me binnen. Dit laat me hem herinneren als een goede kerel met een optimistische toekomstverwachting. Konden alle vriendschappen maar zo eindigen?

1555 Ha Ha Said The Clown-Manfred Mann (NL, Fontana, 1967)
1556 There's A Ghost In My House-R. Dean Taylor (NL, Rare Earth, 1974)
1557 Can't Get Used To Losing You-The Beat (Duitsland, Go-Feet, 1983)
1558 Love Child-Diana Ross & The Supremes (NL, Tamla Motown, 1968)
1559 Ramona-The Blue Diamonds (NL, Decca, 1960)
1560 In The Summertime-Mungo Jerry (UK, Dawn, 1970)

De eerste drie komen van 'Het Keldertje', de overige drie van het winkeltje aan het Vliet. The Supremes heb ik niet meer kunnen vinden en deze ontbreekt op de foto. R. Dean Taylor heeft jaren in de Blauwe Bak gewoond en is een jaar geleden verhuisd naar de jaren zeventig-bak. Wellicht eentje voor de Ere-Blauwe-Bak? De plaat heeft daar immers sinds 2008 onafgebroken gestaan? The Beat is opvallend omdat dit een jaren tachtig-single is waarvoor ik meer dan een gulden betaal. Het nummer heeft gouden herinneringen voor mij en is dus één van de spaarzame jaren tachtig-platen die ietsje duurder mag zijn. De overige drie hebben oorspronkelijk geen hoes. Mungo Jerry woont tegenwoordig in een Nederlands hoesje dat ik eens 'dubbel' heb gevonden. Het is echter de Engelse persing met twee nummers op de b-kant en op 33 toeren.

Zo gezegd dit weekend geen 'Het zilveren goud'. Ik vervolg de reis volgende week woensdag en jullie krijgen dan op zaterdag 27 oktober het laatste deel van deze maand.

Singles round-up: oktober 1

Onlangs kreeg ik een leuke email van iemand die een site over 'vinyl' was begonnen. Of ik wellicht aandacht wilde besteden aan de website en als bedankje mocht ik dan een blogbericht bij hen publiceren. Nou, daar hoef ik natuurlijk niet lang over na te denken. Dat doen we dus fijn niet! Terwijl ik op deze site aan het grasduinen ben, valt het me opeens wéér op: Het gaat alleen maar om de liefde voor vinyl en niet om de passie van de muziek. Dat is iets dat debet is aan de vinyl-revival van het moment. Ik trek graag de vergelijking met een auto. Een Fiat gaat nergens naar toe zonder banden. Toch zal je nooit een bestuurder van een Fiat horen opscheppen over de banden, hij of zij zal alleen pochen over de auto zélf. Vinyl is als autobanden, het gaat mij om de muziek. Op de vraag of vinyl verslavend is: Nee! Het is de drang naar de muziek en het ontdekken van muziek dat verslavend werkt. Vandaag is zo'n dag: Ik zie vanavond dat ik op 19 september voor het laatst singles had gekocht en het begint me overal te jeuken. Ik twijfel vanmiddag nog even tussen Emmeloord en Hoogeveen. De eerste valt echter af omdat de oplaadbare batterij van mijn koplamp bijna leeg is. Dan toch maar wat in de buurt blijven? Het worden een paar uurtjes Hoogeveen. Het resultaat is 24 singles welke ik in vier afleveringen aan jullie ga voorstellen.

* Althia & Donna- Up Town Top Ranking (NL, Warner Bros., 1977)
Op de Rembrandtstraat in Steenwijk is het een komen en gaan van buren. In totaal heb ik drie buren boven me gehad in acht jaar tijd. De meest recente buurman heeft wat teveel chemische middelen gezien in zijn leven. Hij heeft een bagger-stereo welke hij eens in de zoveel tijd even helemaal voluit draait. Ik heb eens gehoord hoe iemand drie huizen verderop over zijn nek ging en dus kunnen jullie je voorstellen wat er gebeurt als buurman de stereo open zet? Het is opvallend dat het altijd rond het oogstseizoen is van de wiet dat hij een avond helemaal lijp gaat en een bandje draait met drie reggae-nummers. Eentje daarvan is 'Up Town Top Ranking' van Althia & Donna. De single staat al een tijdje op mijn zoeklijst en eigenlijk verwacht ik deze met een Lightning-label. Het schijnt dat Warner Bros. de plaat bij ons heeft uitgebracht. De singles zijn uit twee partijen van discotheken en het klinkt alsof 'Up Town Top Ranking' zich goed heeft laten smaken in Coevorden en omstreken. Ik blijf echter rondkijken voor een Engelse Lightning.

* Atlanta Rhythm Section- Dog Days (NL, Polydor, 1975)
Ik heb gisteren de laatste bezoeken aan de kringloopwinkels in Hoogeveen opgehaald. De 'grote' bij het vliegveld, waar ik in 2011 en 2013 ben geweest, bestaat al geruime tijd niet meer. De zaak is failliet gegaan. Een voortzetting daarvan heet nu 'Het Goed' en daar heb ik in 2016 even gekeken, maar het is in niets te vergelijken met de oude winkel. Het is vandaag mijn eerste doel maar dat heb ik snel gezien. De singles zijn gewoon 'meuk' en even verderop zie ik de prijs van een héle gewone jas. Ik kijk nog eens om me heen. Ja, het lijkt hier echt een kringloopwinkel, maar de prijzen zijn bijna C&A. Dan weer terug naar het winkeltje waar ik in 2016 een goede slag heb geslagen. En dat heb ik wéér gedaan. Opnieuw weer duizenden singles voor een euro per stuk. De uitbater vertelt me dat hij nog vele malen méér heeft en ze regelmatig aanvult. Als Hoogeveen nu Meppel was? Bij Atlanta Rhythm Section twijfel ik even. Ik heb daar wel een single van. Dat blijkt 'Neon Nites' te zijn en dus heb ik 'Dog Days' nog niet. Wow! Ik ken het alleen als titel uit het 'Hitdossier', maar luister ademloos naar de schoonheid van dit nummer. Echt een 'lost classic' en zéér welkom in mijn jaren zeventig-bak.

* The Beatles- Please Mister Postman (Duitsland, Odeon, 1964)
De platen zijn stuk voor stuk goed, maar de presentatie is een rommeltje. Zeker meer dan vijftienhonderd singles samengeperst in een onoverzichtelijk rek. Ik ontdek op een bepaald moment een logica, maar dit houdt niet lang stand. De singles van de ene discotheek staan op alfabetische volgorde in het magazijn. Vandaar dat het in de komende afleveringen van de 'Singles round-up' van de E héél snel naar de S en T gaat. Of staat 'The Beatles' dan tóch onder de 'T' bij de vorige eigenaar? Feit is dat er vele singles van The Fab Four in de partij zitten. Helaas geen fotohoesjes voor de jaren zestig-singles en dus totaal niet interessant voor mij. Totdat ik deze Duitse Odeon in handen hou. De single heeft hoorbaar een zwaar leven gehad, maar vooruit... het is 54 jaar oud. Tekstueel het meest stomme liedje natuurlijk. Ik heb in acht jaar postbezorging nog nimmer een Beatle of een Marvelette achter me aan gehad. Honden zijn de enige schepsels die geïnteresseerd zijn in ons.

* The Beatles- The Beatles' Movie Medley (NL, Parlophone, 1982)
Gedurende de zomermaanden heb ik op de zondagavond steeds een top veertig of vijftig van Engelse zomerhits gedraaid. Voor de laatste uitzending wil ik de volledige top 100 doen van de zomer van 1982 omdat ik praktisch geen missers kan vinden in deze lijst. Dat de lijsten zo nu en dan een 'probleemgeval' kennen, dat wist ik al. Bij 1982 had ik echter niet verwacht dat The Beatles het probleem zou worden? Kijk maar op Youtube, méér dan een minuut 'Movie Medley' is er niet te vinden. Bij één van de video's wordt je doorverwezen naar een eigen opname, alleen geeft dat een schrikbarende kwaliteit. Uiteindelijk bemachtig ik toch nog een stevige opname van 'The Movie Medley'. In 1982 zouden de Amerikanen zelfs een plaat met boeren en scheten van The Beatles hebben gekocht. De markt is niet te verzadigen. Dan komt Stars On 45 om het hoekje en besluit Capitol eigenhandig zélf een medley in elkaar te stampen. De 'deejay' durft niet met zijn naam op de originele uitgave, maar heb deze wel ergens gelezen. Het Engelse Parlophone is zwaar tegen op de release, maar ziet zich genoodzaakt het toch uit te brengen omdat de plaat populair is bij de importzaken. In Engeland bereikt het een elfde plek. In Nederland zijn we verwend door Stars On 45 en pikken we dit ondermaatse mixpartijtje niet. Ik hoop niet dat ik de euro ooit nog eens heel hard nodig ben, maar dit is het maximale dat ik wil geven voro de plaat. Ik ben geen Beatles-freak, maar het levert zelfs mij bloedende oren op.

* Beckie Bell- Steppin' Out Tonight (Duitsland, Jive, 1992)
Weer een plaatje met een goede associatie, maar waar de herinnering heel diep is gezonken. Zodra ze begint te zingen, weet ik het weer. Het label vermeldt 1992 maar het zou me niet verbazen als het pas in 1993 bij ons een hit is geworden. De 'leuke' jaren negentig-collectie groeit gestaag...

* Alice Cooper- Teenage Lament '74 (NL, Warner Bros., 1973)
Alweer een plaat die ik alleen uit het 'Hitdossier' ken. Na een rij top tien-hits volgt opeens de tipnotering uit december 1973 waarin vooruit wordt gekeken naar het nieuwe jaar. Uiteraard heeft Alice Cooper vanaf 1979 nog enkele hits. Waarom dit geen hit is geweest? Geen flauw idee! Het is in de stijl van onder andere 'No More Mr. Nice Guy' en 'Hello Hurray'. Alice Cooper is dan al over zijn meest wilde platen heen en brengt een soort melodieuze rock die zich kan meten met The Who, als je het mij vraagt. 'Teenage Lament' zou meer verdienen in mijn opinie, maar wellicht krijgt het over twee weken een plek in de 'Eindstreep'?

Bovenstaande zes singles zijn zonagavond na middernacht op Wolfman Radio te horen alsook de E-titels van komende vrijdag. Vrijdag het tweede deel en zaterdag en zondag de overige twee delen. Voor 'Het zilveren goud' betekent het dat ik na vanavond pas volgende week verder ga en dan in het laatste weekend van oktober ook nog een keer 'gemakkelijk' kan publiceren.

Week Spot: George Perkins

Er zitten geen zeven berichten tussen de vorige Week Spot en deze, maar ik durf wel een voorschotje te nemen. Ik heb morgen andermaal vrij en ik heb plannen: Ik ben al lang niet meer bij de kringloopwinkels in Hoogeveen geweest. De héle grote bij het zweefvliegveld is vijf jaar geleden. Degene waar ik ben geweest toen ik het contract voor Uffelte ondertekende, zit er ook nog steeds. Daar kom ik op de terugweg van de vakantie langs. Ik verwacht morgen wel een nieuw partijtje singles (of een deel daarvan) te kunnen presenteren en dus ga ik vandaag gewoon eenmaal publiceren en de Week Spot brengen. Opnieuw een 'oudere' single. Het is zaterdag tijdens 'Do The 45' dat ik besluit dat dit de nieuwe Week Spot moet worden. Het is een plaatje dat zoveel heeft 'gespeeld' voor mij in de afgelopen maanden dat ik het telkens over het hoofd wil zien. Het nummer zélf en de zanger worden ook al zwaar ondergewaardeerd en dus is het de hoogste tijd om deze als Week Spot in het zonnetje te zetten. Het gaat om 'Baby You Saved Me' van George Perkins uit 1972.

Ondergewaardeerd? George Perkins heeft één grote hit waarvoor hij altijd herinnerd zal worden. De beste man heeft echter zoveel meer moois uitgebracht, alleen is dit nagenoeg alleen bekend binnen het groepje van fanatieke verzamelaars. Een paar gespecialiseerde platenlabels hebben nummers van Perkins opgenomen in hun catalogus en er mag gesteld worden dat ook op digitaal gebied zijn muziek zal blijven voortleven. De hoofdrolspeler in dit verhaal is niet meer onder ons. Ik zal in dit bericht vooral gebruik maken van een 'in memoriam' door een lokaal muziekblog. Perkins is op 17 april 2013 zeer onverwacht overleden en is slechts zeventig jaar oud geworden. Hij heeft dan nog een optreden in het verschiet op een regionaal festival.

George wordt op 25 september 1942 geboren in Denham Springs in de staat Louisiana. Hij zet zijn eerste schreden in de muziek omstreeks 1959. We zitten natuurlijk in het diepe zuiden dat overwegend streng religieus is. Perkins herinnert zich uit deze tijd dat de gospel hoogtij viert op de radio. Hij en zijn kameraden luisteren vooral veel naar de legendarische Soul Stirrers en dat brengt Perkins ertoe om zijn eigen gospel-groep te starten: The Silver Stars. Hoewel nog niemand ervan kan bestaan, is The Silver Stars een veelgevraagde zanggroep tijdens kerkdiensten, maar ook op festivals. In 1968 krijgen ze de kans om twee singles te mogen maken voor het Ebb Tide-label. 'They Call Him Jesus' en 'Father Don't Forget Me' zijn beide regionaal erg in trek, maar tot een nationale distributie zal het nimmer komen. Ondanks de beslommeringen op muzikaal gebied slaagt Perkins erin om zijn schooldiploma's te halen en hij gaat aan het werk als verzekeringsagent. In 1969 neemt hij een plaatje op dat hem even later 'professioneel' zal maken.

Hij krijgt de titel aangereikt door een 'hillbilly' en weet meteen hoe het lied moet klinken. Een jaar ervoor is Dr. King vermoord en zijn marsen vormen de inspiratiebron voor 'Cryin' In The Streets'. Er is in 1970 niemand die het erover heeft maar feitelijk is het het nummer 'gejat'. Het lijkt als twee druppels water op 'He's Able' van The Mighty Clouds Of Joy (Peacock, 1965). Perkins brengt het eerst uit bij het Golden-label. Golden maakt gebruik van de diensten van All South Distributors (dát is dus het 'A/S'-stempel op de labels!). All South opereert vanuit New Orleans en, zoals de naam het al zegt, reikt het niet verder dan de zuidelijke staten. Op dat moment stapt Leland Rogers binnen in het verhaal. Rogers komt uit Houston, Texas en is de broer van Kenny. Leland is uitbater van het Silver Fox-label dat onder de paraplu van Shelby Singleton's SSS International valt. Silver Fox brengt de plaat uit in 1970 en dat blijkt een gouden greep. ,,Het juiste nummer op het juiste moment", zal Perkins later zeggen over de single. 'Cryin' In The Streets' wordt niet alleen een gigantische hit in Amerika, maar zal ook releases in Nieuw Zeeland en Engeland krijgen. 'Cryin' heeft totaal twaalf weken in de R&B van de Billboard gestaan met een piek van 12.

De opvolger, 'How Can A Broke Man Survive', doet helemaal niets in vergelijking tot zijn illustere voorganger. In de eerste helft van de jaren zeventig maakt Perkins een rondreis langs platenmaatschappijen. Hij probeert nog eenmaal te snoepen van de grote hit met 'Baby I'm Fed Up (With Cryin' In The Streets)' op het Ace-label, maar de platenkopers zijn het dan eveneens beu. Op een zeker ogenblik komt Jerry Strickland in zijn leven en Perkins maakt twee singles voor het Soul Power-label. De gerespecteerde Sir Shambling geeft de voorkeur aan 'How Sweet It Would Be' op de b-kant en ik kan dat ergens wel begrijpen. 'Baby You Saved Me' is een uitstekend nummer maar tegen een achtergrond van Southern Soul en Deep Soul wellicht iets teveel dertien-in-een-dozijn. Tegen de achtergrond van 'Do The 45' en Soul-xotica is de plaat wel weer opvallend genoeg en ik heb het na drie maanden in mijn hart gesloten. Omstreeks 1976 maakt Perkins enkele opnames die in 1978 via het Engelse Hit & Run zullen verschijnen. Het doet nergens onder voor het klassieke werk van Perkins, alleen heeft het moeite om de nationale radiostations te bereiken.

Perkins is in 1974 nog steeds niet geheel onafhankelijk en werkt dan voor verzekeringsmaatschappij Royal Shield. Dat steunt Perkins door hem vrijaf te geven als hij een optreden heeft en zet in 1974 een platenlabel op. Het opent eveneens een opnamestudio in Baton Rouge, Louisiana, welke de 'state of the art' is, maar nooit de potenties waar kan maken. Er wordt groots ingezet op Perkins maar elke plaat van zijn hand kent hetzelfde lot. In de jaren tachtig keert Perkins de 'seculiere' muziek de rug toe en gaat weer bezig met gospel. In 1984 neemt hij bijvoorbeeld een gospel-elpee op en start daarna zijn eigen labels. Het laatste platenavontuur is van omstreeks 1990 en daarvoor heeft hij zijn label genoemd naar zijn grootste hit.

Hij is tevens een gewaardeerd lid van de gemeenteraad in Hammond, Louisiana, en organisator van een festival en een kenniscentrum. Hij is één van de gasten op het Ponderosa Stomp-festival dat in 2013 wordt gehouden als men een paar maanden van tevoren hoort van zijn plotselinge overlijden.

Verticaal vijf letters: zondag 14 oktober

Ik had gisteren eigenlijk twee berichten willen plaatsen maar was deze even helemaal vergeten. Ik heb zaterdag vanaf het werk in Meppel nog een bochtje om gemaakt en vanavond opnieuw. Het is een kleine moeite om de dertien kilometer naar huis een beetje te verlengen. Door de postbezorging ben ik op een aantal plaatsen meer wegwijs geworden. De Binnenweg heb ik jaren geleden voor het eerst gefietst. Op het gebied van de fietsknooppunten is het een enorme afstand tussen twee nummers. Het begint vlak voor Meppel, gaat dwars door de Meppeler wijk Oosterboer, de Binnenweg en eindigt bij Broekhuizen. Omdat ik een paar weken geleden eens op het verste stuk Binnenweg een brief moest bezorgen, krijg ik weer zin om dit stukje te fietsen. Dat heb ik twee weken geleden voor het eerst weer gedaan en zaterdag opnieuw. Vanavond ben ik over Ruinerwold en Oosteinde gegaan en dan knallen naar Uffelte. Ik heb woensdag vrij genomen en dan moest ik maar weer eens achterover gaan liggen en van me af gaan trappen. Zondagmiddag heb ik eigenlijk niet zoveel zin in fietsen, maar wil wel even mijn neus buiten de deur steken. Ik ga voor een ommetje dat in eerste instantie anders is gepland. Er komt een zeer verrassende wending in het verhaal!

Ik heb de exacte route gelopen op 25 juli. Dat was de dag voor de verjaardag van mijn moeder en toen was het drukkend warm. Eerst de Dorpsstraat uit richting Holtinge en dan linksaf naar de Uffelterkerkweg. Als je meteen het graspad links neemt, zit je op een heuse straat! Daar ben ik een paar maanden geleden bij toeval achtergekomen toen ik eens op Google Maps keek. Er staan geen straatnaambordjes en er is evenmin iets gevestigd aan de straat, maar het heet de Watersteeg. Een idyllisch voetpad dat je de achterkant van de Dorpsstraat laat zien. Je ziet dan bijvoorbeeld dat onze boerderij niet de enige is die met de kont naar de Dorpsstraat staat. Ik probeer nog steeds te ontdekken hoe authentiek deze Dorpsstraat is. Volgens een foto uit 1969 zou de straat dwars door een mesthoop gaan? Ik heb de bovenstaande foto genomen op de Watersteeg. Het originele plan is om naar de Ruiterweg te lopen en dan naar de vaart. Deze oversteken en naar het begin van Rheebruggen en dan door het bos terug naar het strand van Uffelte. Ik ben vlak voor mijn huisdealer van eieren als ik een smal bospaadje zie aan mijn rechterkant. Ik woon hier nu ruim twee jaar en ben dit nog nooit in geweest. Ik kom even verderop uit aan de Ruiterweg. Dan zie ik aan de overkant het zijweggetje waarnaar ik altijd al benieuwd ben geweest. Het zandpad nodigt echter niet uit tot fietsen. Het loopt het Uffelter Binnenveld in.

Waarom ook niet? Na twee jaar woongenot in Uffelte valt nog genoeg 'nieuws' te ontdekken in en om de boerderij. Ik heb wel een vermoeden waar dit zandpad uit komt. Ik heb in het uiterste begin eens de wandelroute gevolgd over het Uffelter Binnenveld en weet dat deze naar de camping aan de Rijksweg leidt. Ik besluit een wandelpad in te gaan en dat is een fraai stukje, maar brengt me eveneens een stuk terug op het zandpad. Ik blijf het zandpad opnieuw volgen en acht dan de tijd rijp om écht het Binnenveld op te gaan. Ik loop een stuk van de eerdere wandelroute in tegengestelde richting en loop nu naar de uitgang aan de Markgenotenweg. Op het bankje geniet ik van een sigaartje en loop daarna weer rechtstreeks terug naar Uffelte over de Uffelterkerkweg. Het loopt dan al tegen zeven uur en het wordt donker. Ik weet dat ik het twee jaar geleden ook heb geschreven, maar het is voor herhaling vatbaar. Volgende week maar weer? Ik ben wel te porren voor een beetje vakantie in het weekend.

Het zilveren goud: oktober 1993 deel IV

Ik geloof dat ik ergens een foutje heb gemaakt in de berekening, maar 'Het zilveren goud' komt niet zo uit als ik dat in gedachten had. Er zijn nu nog 22 singles over. Twee zaterdagen met vijf singles en twee woensdagen met zes singles. Dat laatste is zo gepland want de laatste van de maand is eveneens op woensdag en dan wil ik de 'Eindstreep' doen. Als er nog platen gaan komen deze maand tenminste. Dat ik één zaterdag zonder 'Het zilveren goud' moet, had ik anders in gedachten. Maar goed: Vandaag de volgende vijf singles die ik in oktober 1993 heb gekocht en opnieuw eentje van The Rolling Stones in de gelederen. En dat herinnert me aan het bericht van woensdag...

Ik schrijf dan bij 'It's All Over Now' dat deze blijft hangen en zet het zelfs op papier. 'I told you once and I told you once and I told you once' en zo nog drie uren of wanneer de naald het begeeft. Nu komt in 'It's All Over Now' helemaal geen strofe voor van 'I told you once' en, ja, ik heb me vergist. Dit mankement hoort toe aan 'The Last Time' en dat brengt me eveneens tot de conclusie dat ik die eerste single dan al in zeker zes jaar niet meer heb gezien. Ik heb het waarschijnlijk ook niet gedraaid in een show in tegenstelling tot 'The Last Time'. De lange verhalen hou ik voor woensdag en dus ga ik snel verder met de vijf platen van vandaag.

1550 Go Now-The Moody Blues (UK, Decca, 1964)
1551 Monkey Spanner-Dave & Ansil Collins (US, Big Tree, 1971)
1552 The Last Time-The Rolling Stones (NL, Decca, 1965)
1553 We Can Work It Out-The Beatles (NL, Parlophone, 1965)
1554 Badge-Cream (Duitsland, Polydor, 1969)

Alle vijf singles hebben oorspronkelijk geen fotohoes. The Beatles heb ik naderhand met twee verschillende fotohoesjes: Eentje zwart-wit en de andere met blauwe accenten. Elpees doen niet echt mee in de collectie en het maakt dus feitelijk ook weinig uit dat ik 'Go Now' al verscheidene keren op elpee heb. De eerste single is de Old Gold-heruitgave die ik in juli of augustus heb gekocht. In 2011 vul ik de collectie aan met de Amerikaanse London. Dave & Ansil Collins heb ik eveneens als de Nederlandse Ariola mét fotohoes. The Stones is nauwelijks meer te draaien en zit vooral in de bakken voor de novelty van de 'hanger'.