Een weinig hemelse vaart

Iets meer dan drie en een half uur. Dat is de tweede aflevering van de honderd albums uit 1979. Het staat nu al op de Mixcloud-pagina van Wolfmanradioshows en ik voel me fit genoeg voor een tweede bericht voor vandaag. Tot een paar maanden geleden gingen we op Soul-xotica geregeld twintig jaar terug in de tijd. Zo heb ik voor het eerst geschreven over de periode in York maar met de komst in De Bilt stokt het verhaal een beetje. Ik was al van plan om iets te doen met Hemelvaart als thema. Eerst zou het een 'Rondom 10' worden, maar ik kan me niet herinneren wat ik in 2011 heb gedaan. En 2013 is eveneens een zwart gat. Twintig jaar geleden maakt ik op Hemelvaartsdag noodgedwongen een fietstocht welke het enthousiasme voor het fietsen terug heeft gebracht. Heb ik eerder hierover geschreven? Ja, maar dat is in 2011 bij de aanvang van de 'Monstertocht' uit 2001. Het verhaal van allemaal onbezonnen acties gedurende één weekend. Gelukkig ben ik in de afgelopen twintig jaar verstandiger geworden!

Ik heb in april de scooter laten repareren en persoonlijk opgehaald uit Friesland. Het ding is een enorme sta-in-de-weg in De Bilt. Ik wil het liever niet aan de openbare weg hebben staan en dus staat die eerst op het binnenplaatsje achter onze winkel annex woning. Overdag moet die dan wel buiten de winkel staan want door de week is het binnenplaatsje de werkplek van Gabriel, onze schrootboer. Gabriel is met zijn gezin gevlucht naar Nederland en gebruiken de bovenwoning van onze voormalige meubelzaak. Op een gegeven ogenblik kan de scooter in deze winkel staan, alleen... als ik eens spontaan uit rijden wil, moet ik net het geluk hebben dat Gabriel thuis is. Niet handig. Bovendien is de scooter weinig betrouwbaar maar gelukkig woont Woodstock-maat Des vlakbij en hij is handig met brommers. Op Koninginnedag kan ik zo een weekendje naar Tuk. Voor Hemelvaart heb ik eveneens grootse plannen. Eerst een paar dagen bij mijn ouders en dan wederom een avondje zuipen in Tuk. Overnachten in de caravan is geen optie, omdat het dakraam stuk is en de boel binnen vochtig en schimmelig is. Denk ik? Donderdagmiddag kort na de lunch ben ik dan eindelijk reisvaardig. De scooter start keurig voor de winkel maar ik ben de straat nog niet uit of het is voorbij met de pret. Hier durf ik niet op naar Friesland te gaan, maar wat nu...? Ik heb een paar dagen vrij en wil niet rondhangen in De Bilt. Ik leen in deze tijd wel eens de fiets van een collega en ik durf het hem bijna niet te vragen. ,,Ga je gang", is zijn reactie en zo stap ik op de fiets.

Hoewel ik in mijn jeugd veel heb gefietst, is dat met de komst van de Solex snel vergeten. In Engeland maak ik nog wel wat mijlen op de racefiets maar dat is voornamelijk voor sollicitatiegesprekken. In Mossley gaat het niet verder dan Oldham of Uppermill (beide keren ongeveer twintig kilometer). Ik ben een 'groentje' als ik Hemelvaartsdag 2000 op de fiets stap. Walkman en genoeg cassettebandjes mee. Ik leer tijdens deze rit 'Urban Hymns' van The Verve waarderen en zal later dit jaar de cd kopen. Ik denk dat ik wind in de rug heb want het gaat in ieder geval van een leien dakje. Via Eemnes de polder in en in de buurt van Zeewolde steek ik aan bij een paviljoen dat open is. Dan fiets ik weer verder en er is geen vuiltje aan de lucht. Ik verbaas me zelfs dat ik nog zo'n conditie heb na zes jaar gemotoriseerd vervoer. Dan nader ik Swifterbant en daar wacht de man met de hamer. Ik zal niet overdrijven maar verdoe wel heel veel tijd om Swifterbant door te komen. Dan zie ik een picknickbank en strijk neer. Ik strek mijn benen en eet en drink een beetje. Ik blijf wel een half uur zo zitten en moet dan weer in de benen. En...? Ik voel me als herboren! Tot Lemmer waar dezelfde man opeens weer opduikt. Nog maar een half uur met de benen rechtuit op een bankje en het is reeds middernacht als ik in Jutrijp arriveer.

Zaterdagmiddag fiets ik via Schoterzijl een toeristische tocht naar Tuk. Evenals in 1995 het geval is, blijf ik ook nu weer dagen lang hangen. De caravan is té vochtig geworden en dus nodig ik mezelf maar onfatsoenlijk uit bij mijn Woodstock-vrienden. Dat is niet allemaal netjes gebeurd en het heeft als direct gevolg dat ik uit de groep wordt gezet. En terecht! Met Kees heb ik altijd contact gehouden en met de Koudumer broers (ik 'overnacht' bij een van hen) zal het nadien moeizaam gaan. Toch komt het gevoel van 1995 weer naar boven bij mij. Ik raak opnieuw 'verliefd' op de omgeving van Steenwijk en stel me voor dat ik hier wel oud en grijs kan worden. Ik informeer opnieuw bij de huisbaas waar ik in 1995 ook al aan de deur heb gestaan. Hij verhuurt kamers in een pension in Tuk. Terug in De Karre raak ik in gesprek met een stamgast. Als die van mijn plannen hoort, zegt die: ,,Ik stel je straks even aan iemand voor. Die is op zoek naar een kostganger". En zo zit ik even later met hem bij Harrie aan de koffie. Ja, Harrie heeft een royale slaapkamer voor en een kleintje achter. Ik kan ze samen huren en over de bijdrage in het huishouden worden we het ook wel eens. En weet je wat? Ik mag meteen het comfort van het huis voor de nacht uit proberen. De volgende dag vertrek ik weer op de fiets naar De Bilt. We hebben die avond een sjoelwedstrijd en ik ben maar net op tijd thuis. Later op de avond is er telefoon uit Steenwijk. Het is de Woodstock-vriend die me vertelt dat ik niet welkom ben op hun aanstaande huwelijk een dat ik verder ook maar een beetje uit de buurt moet blijven. Twee maanden later drinken we overigens alweer een biertje samen maar de hechte vriendschap is voorbij.

Week Spot Kwartet: week 21

Binnen een uur begin ik aan een tweede 'heavy' radiosessie in dit weekend. Omdat de draaitafels nog niet gereed zijn, doe ik momenteel de 'Album Summer Spirit' op Wolfman Radio. Dit weekend heb ik me voorgenomen de volledige top 100 te draaien van de best verkochte albums in Engeland in de zomer van 1979. Gisteravond heb ik het eerste deel gedaan (en deze staat inmiddels ook op Mixcloud) en dit neemt drie en een half uur. De show van vanavond kan wel eens vier uren duren en ik denk dat ik dan té moe ben om nog iets op papier te kirjgen. En dus doe ik nu even snel de aflevering van het 'Week Spot Kwartet'. Zondag is natuurlijk de start van een nieuwe week en dit Kwartet is dan feitelijk van de afgelopen week.

2016: You're Losing Me-Ann Sexton (1973)
Het Seventy-Seven-label is op zichzelf geen zeldzaamheid. Het is ook niet zo dat 'issues' met de gele labels opeens veel meer waard zijn dan die met de oranje en zwarte variant. Behalve in één geval. 'You've Been Gone Too Long' van Ann Sexton is zeer gewild in de soul-scene en de reden daarvoor is simpel. Natuurlijk is het een geweldig nummer, maar deze heeft een zeer gelimiteerde oplage gekend op het gele label. Iedereen speurt dus naar deze gele labels en dat maakt dat een regulier exemplaar al de pan uitrijst. De plaat is recent opnieuw uitgegeven en ik heb hem nog steeds niet gekocht. De reden? Ann Sexton heeft geen slechte plaat gemaakt en er valt nog zoveel te ontdekken. Neem nou 'You're Losing Me' welke praktisch voor een habbekrats op de kop is te tikken.

2017: Here's Tomorrow-Limmie & Family Cookin' (1974)
Het begint in 2016 met de Duitse persing met fotohoes. In 2018 kom ik de Engelse persing tegen bij de kringloop in Havelte, maar deze blijkt zo krom als een hoepel te zijn. Vervolgens vind ik het fotomodel in februari in Emmen en daarmee is de Duitse terug in de jaren zeventig-bak gegaan. 'A Walkin' Miracle' is een hit geweest en zo'n plaatje waar je gegarandeerd een goede bui van krijgt. Toch geef ik de voorkeur aan het meer 'moody' b-kantje 'Here's Tomorrow'. Zo goed dat ik het een jaar na oorspronkelijke aanschaf alsnog uit zoek voor de Week Spot.

2018: Love Will Set You Free-Carrie Cleveland (1980)
Het verhaal van een clubzangeres die samen met haar man plaatjes opneemt om indruk te maken bij de platenmaatschappijen. Muzikaal is het ter ondersteuning van Carrie's zang in de hoop dat ze wordt uitgenodigd door een firma om de nummers opnieuw te kunnen opnemen. Dat gaat nooit gebeuren en zo zitten we veertig jaar later opgescheept met een hoop lo-fi thuisopnames met een overtuigende Carrie aan de microfoon. 'Love Will Set You Free' wordt in 2014 als single gedrukt als bonus en ik ben er nog steeds niet zeker van: Heeft de Belgische verkoper een doosje 'leftovers' gekocht of is dit een ordinaire bootleg?

2019: Show Me How-The Emotions (1971)
Ik moet bekennen dat ik de plaat direct na aanschaf nauwelijks heb gedraaid. Ik neem het wel meteen op voor een 'Vakantiemix' maar daarin is me nog niets opgevallen. Ik maak op een doordeweekse avond een rondje door Uffelte als 'Show Me How' voorbij komt. Het nummer begint even 'chill' als dat ik me op dat moment voel. Het moment waarop de dames alle remmen los laten, schrik ik zo erg dat ik een schreeuw niet kan onderdrukken.

Het zilveren goud: juni 1995 deel II

Even dreigt het dat ik weer helemaal op schema kom en maandag is deze vreugde ook van korte duur. Dan begint de eindeloze beslissing over de Week Spot en vervolgens hik ik op tegen het tweede deel 'Het zilveren goud'. Hoewel de platen die ik in 1995 koop onveranderd van een hoge (artistieke) kwaliteit blijven, zijn het de verhaaltjes erom heen die het lastig maken. Gisteren sta ik even op het punt om ermee aan de slag te gaan, maar vanaf dat moment is de knop wel om gezet. Ja, het is vijfentwintig jaar geleden en voelt als een enorme afstand. Hoewel ik weet dat de verhaaltjes over mezelf gaan, voelt het alsof het uit een vorig leven komt en dat is maar goed ook. Als ik precies dezelfde lijn had voortgezet was ik waarschijnlijk niet oud en grijs geworden zoals nu. Hoewel de platen in juni 1995 zijn gekocht, ga ik vanavond andermaal terug naar waar ik twee weken geleden ben gestopt: Zondag 7 mei 1995. Ik ben juist ontkomen aan de politie en er volgt een té korte nacht slaap want... 'never a dull moment' in 1995 en zo staat er weer heel wat op het programma voor deze zondag.

Ik ben meteen met de aanschaf van de Solex in 1994 lid geworden van de Solexclub in Joure. Vooral omdat je via het lidmaatschap van deze vereniging een goedkope verzekering kan afsluiten voor het apparaat. De club organiseert toertochten, Solexraces (waaronder het wereldkampioenschap) en binnen een korte tijd maak ik vrienden (en vijanden) binnen de club. Er is een deel van de rijders dat met de Solex achterop de Twinnyload of aanhangwagen arriveert bij een activiteit en meteen na afloop naar moeders de vrouw gaat. Er is ook een clubje dat op de Solex komt en gaat en waarbij het voertuig na afloop nog bij een kroeg wordt geparkeerd voor een zuipsessie. Voor deze zondag staat een tocht op het programma welke is uitgezet door een clublid. Start en finish is Sellingen in Oost-Groningen en de uitnodiging belooft een rit over de wegen in het Duitse grensgebied waar je zelden tot niet ander verkeer tegenkomt. Na misschien een anderhalf uur slaap op zijn meest, stap ik weer op de Solex naar Joure. Daar word ik ingedeeld bij een vader en zoon met wie ik helemaal geen enkel raakvlak heb. Beide mannen zijn techneuten en ik absoluut niet. Over andere onderwerpen begin ik maar niet eens. In Sellingen is de briefing in het café. Of we allemaal goede voorbereiding hebben getroffen zoals beschreven op de uitnodiging. Allemaal steken ze de hand omhoog behalve ondergetekende. Ik geloof dat de Solex wél verzekerd is maar dat ik nog geen tijd (of zin) heb gehad om het nieuwe plaatje erop te schroeven. Die heb ik in de zak van de leren jas. Ook moeten we een groene kaart hebben omdat we de grens oversteken. Die heb ik niet eens opgezocht en zo dreigt het voor mij even een dagje Sellingen te worden. Het zou achteraf hebben gemogen! Het groene kaart-verhaal wordt een eigen risico, het plaatje wordt ter plekke erop gezet en dan... gaan met de banaan.

Ik herinner me weinig meer van de tocht. Het loopt een stuk door Duitsland maar daar heb je helemaal geen erg in. Het is bosrijker dan dat ik had gedacht bij Sellingen en Oost-Groningen. Om de twintig kilometer is een pitstop en, tegen alle adviezen in, zitten daar ook al snel biertjes tussen. 'Hair of the dog' om de kater van het afgelopen weekend weg te spoelen. Anderzijds tikt het er stevig in op deze warme en zonovergoten zondag. Laat me het eens hebben over een accessoire dat ik verschillende keren heb geprobeerd maar waar ik helemaal niets mee kan: De zonnebril. Ik geloof dat mijn oren niet helemaal recht staan waardoor het voor mij onmogelijk is om een zonnebril op te hebben. De 'gewone' bril heeft pootjes welke je nog een beetje kan bij draaien. Bij de zonnebril hebben we het natuurlijk over van die goedkope prullen van de braderie. Ik vermoed dat ik vrijdag, Bevrijdingsdag, een nieuwe zonnebril heb gekocht in Leeuwarden. Eentje met spiegelglazen, dat weet ik in ieder geval nog wel. Ik heb niet snel last van de zon in mijn ogen en dus is het geheel voor de 'show'. Lekker stoer: Op een Solex in een lange zwarte leren jas, met een duivelse sik en een spiegelende zonnebril onder een flinke pruik haar. De tocht glijdt een beetje aan me voorbij door de alcoholconsumptie en mijn gebrek aan slaap in de afgelopen week. De zonnebril verhult de slaperige ogen en dus is dat nu even handig. Toch moet ik erkennen dat ik eigenlijk geen flikker zie door de zonnebril. In het bos is het tot zover maar eenmaal buiten?

We verlaten het bos ter hoogte van Bourtange. Ik wil de plek zeker even opzoeken de komende vakantie! We moeten de rijbaan oversteken en rechts is een benzinestation. Zodra we het bos uitkomen, schijnt de zon recht in mijn zonnebril en ik ben compleet verblind. Ik ga mee 'in the flow' en zie dan iemand voor mij plots naar links gaan. Het is té laat voor mij om te realiseren wat daar de reden voor is want op dat moment klap ik vol op een vluchtheuvel. Bovenop de vluchtheuvel met het voorwiel onder de zadel en zelf blijf ik gelukkig met de arm achter het kromme verkeersbord hangen. Omdat ik geen groene kaart heb (hoewel het in Nederland is), schiet de club snel te hulp. De Solex wordt op een aanhangwagen gelegd en ik mag plaatsnemen in de bezemwagen. In Bourtange hebben we een pauze en daar zie ik de Solex waar ik net vanaf ben gestapt. Nog best een beetje geluk gehad? Ik krijg meteen vijfentwintig gulden geboden maar roep uit dat die 'kost wat het kost' weer gaat rijden. Tot zover mijn 'oude' herinnering aan Sellingen. Hopelijk kan het deze zomer plaats maken voor nieuwe en betere herinneringen aan de omgeving.

2182 Fireball-Deep Purple (NL, Harvest, 1971)
2183 Super Trouper-Deep Purple (NL, Purple, 1973)
2184 Hans Brinker Symphony-Holland (NL, Polydor, 1970)
2185 Lead Me Not Into Temptation-Anthony Armstrong Jones (US, Chart, 1970)
We beginnen vandaag weer op de rommelmarkt in Oudega. Daar lopen twee partijen door elkaar heen: Enerzijds een hoeveelheid Amerikaanse import-platen en anderzijds de verzameling van iemand die zijn naam heeft geschreven op de hoesjes. Ik herken de naam want het is één van de onderwijzers in Oudega waar ik korte tijd op de basisschool heb gewerkt. Tot mijn grote verrassing tref ik hem een half uur later en nodigt hij me thuis uit. Hij heeft namelijk ook nog elpees in de aanbieding. Daar ben ik minder in geïnteresseerd. Ook hebben we een 'serieus' gesprek en moet ik hem eigenlijk danken dat ik langer dan twee dagen op de school heb gewerkt. Hij zag het nog wel zitten om mij te 'redden', ook al was dat onbegonnen werk vanaf dag 1. De eerste drie van de bovenstaande singles zijn van hem geweest. Eigenlijk hoort ook 'Child In Time' daar te staan maar omdat ik deze single al in 1990 heb gekocht en de plaat uit Oudega ter vervanging is, komt die niet in dit overzicht voor. Anthony Armstrong Jones staat abusievelijk in de jaren zestig-bak. De countryplaat op Chart 'oogt' namelijk midden jaren zestig, maar is echt in 1970 uitgebracht.

2186 See See The Sun-Kayak (NL, EMI, 1973)
2187 Hello Mom-The Mercey Brothers (US, RCA, 1971)
2188 Don't Talk To Him-Cliff Richard & The Shadows (NL, Columbia, 1963)
2189 Fiesta A Himara-Facio Santillan (Frankrijk, Riviera, 1970)
2190 Zangvogels (NL, Philips, 1966, re: 1970?)
De laatste singles uit Oudega. Ook The Mercey Brothers staat ten onrechte in de jaren zestig-bak zie ik nu. Kayak en Facio Santillan zijn van de onderwijzer en ik twijfel bij 'Zangvogels'. Dat is een plaatje dat oorspronkelijk in 1966 is uitgebracht met zes minuten aan elke kant en vier van de beroemdste zangers. Op kant 1 trekken de veldleeuwerik en de zanglijster alle registers open en op de keerzijde krijgt de merel maar liefst vier minuten en de vink twee. Het oogt als een heruitgave van omstreeks 1970.

2191 Time Has Come Today-The Chambers Brothers (UK, Direction, 1966, re: 1968)
2192 Off Shore-Lillian Clark (US, Bell, 1952)
2193 Where Did It Go-Jimmy Cliff (Joegoslavië, RTB, 1970)
Als ik me niet vergis ga ik in deze junimaand minstens tweemaal naar de vlooienmarkt in de Veemarkthal maar heb gemakshalve de singles op een hoop gegooid. Van The Chambers Brothers weet ik nu eindelijk hoe het zit: De 'punch' korte versie van 'Time' met het psychedelische effect is de 1966-opname, degene met 'cuckoo' in het intro is de 1968-versie. Toch meent het Engelse Direction om in 1968 de twee jaar oude opname aan het publiek te moeten presenteren. Geen protest van mijn kant, want het origineel is superieur. Ook leer ik dat Bell Record uit de jaren vijftig niets heeft te maken met Bell uit de jaren zestig en later? De plaat van Lillian Clark is 78 toeren maar op styreen! Een erg gek ding dat slecht is gedocumenteerd. Tot slot de Joegoslavische Jimmy Cliff. Over exotica gesproken! Een optreden in Split doet RTB dit uitbrengen en de combinatie van beide nummers is alleen in dat land. 'Where Did It Go' wordt succesvol opgenomen door Desmond Dekker.

Over twee weken vervolg ik met de singles van de vlooienmarkten en ga ik het over een minder pijnlijke herinnering hebben.

Week Spot: Average White Band

Aan de ene kant ben ik wel tevreden met de line-up van het afgelopen jaar. Eén draaitafel met een Tonar-banaan voor het styreen en een zwaarder Stanton-element op de andere om de meer funky georiënteerde platen op vinyl 'steviger' te laten klinken. Aan de andere kant zou ik toch graag weer banaantjes zien op beide draaitafels zodat ik niet mijn platenkeuze erop hoef aan te passen. Ik ga komende week nog één poging wagen met de ene speler en hou intussen een nagenoeg ongebruikt exemplaar op Marktplaats in het achterhoofd. Eén van de twee is acht jaar oud en de andere zeven plus dat de spelers bij mij vrij intensief worden gebruikt. En ja, met het nog één keer 'proberen' bedoel ik dat ik weer een banaantje kan hangen onder deze speler en de balans op orde kan brengen. Met een Stanton en een Tonar in het achterhoofd en het voornemen om in juli alle Week Spots van dit jaar achtereen te draaien in 'Do The 45' maakt dat ik nog steeds rekening hou met de Week Spot. American Gypsy van afgelopen week is op styreen en dus moet het deze week vinyl zijn. Ik heb afgelopen zaterdag geen 'Do The 45' gedaan en de week ervoor een 'digitale' show en ik mis de show en het soul-vinyl oprecht. Het enige contact dat ik nu nog heb is middels de eerste twee 'Vakantiemixen' op de mp3-speler. Op de tweede staat het prijsnummer van Average White Band dat smeekt om Week Spot te worden, maar ja... de groep heeft al eerder een Week Spot gehad met 'Ace Of Hearts' en dus valt er niet zoveel te schrijven. De Week Spot van volgende week ligt al in de planning en over twee weken zou ik weer in staat moeten zijn om vinyl te kunnen draaien. Dan wellicht een nieuwere aanwinst. De Week Spot is deze week 'Queen Of My Soul' van Average White Band uit 1976. Uiteraard in de lange versie!

Blauwe Bak Veteranen deel 45

Is het bijna een jaar geleden? Die vraag speelt al een tijdje in mijn hoofd. Mijn gevoel zegt me dat ik op Pinkstermaandag met het idee ben gekomen, maar dat blijkt niet juist te zijn. Ik publiceer het eerste deel op maandag 6 mei. Dat is dus méér dan een jaar geleden. Aanvankelijk met het plan om de echte veteranen in de Blauwe Bak in de schijnwerpers te zetten. De singles die ik vóór 2009 heb gekocht. De rest is geschiedenis. Ik had even geen zin in een volgende ronde 'Raddraaien' en ben door gegaan met de 'Blauwe Bak Veteranen'. En nu dus het 45e deel en dat voelt opnieuw als een jubileum omdat het 45-toeren singles zijn. Vanavond fietsen we door de maanden september en oktober en eindigen in laat november in 2014. Het betekent een 'afscheid' van een handelaar en een introductie tot een nieuwe bron!

Of ik moet nog een avond in De Buze over het hoofd zien, maar ik geloof stellig dat Watford mijn laatste dj-optreden is geweest buiten de studio. Watford markeert niet alleen het (voorlopige) einde van mijn carrière als dj maar ook voor een omslag in mijn consumptie van soulmuziek. Het is allemaal begonnen met de snelle uptempo Northern Soul maar ik raak al snel verveeld als ik zie dat de grote 'hits' ver buiten mijn budget reiken en dat je al beroerd veel geld moet betalen voor platen die het nét niet zijn. Eind 2013 probeer ik het even met de 'girl groups' maar gedurende 2014 ontwikkel ik steeds meer een liefde voor 'crossover'. Een erg vage term die in meerdere gebieden te gebruiken is. Ik vind de naam niet zo belangrijk en wat bepaalde lieden verstaan onder crossover-soul. Het gaat mij om de muziek en dat is qua opnames rijker dan de kale en rauwe Northern Soul. Grootse orkesten, kleine tempowisselingen en staccato stukjes tussen couplet en refrein en couplet... dat definieert crossover-soul voor mij. Het is niet dat ik geen crossover-soul koop vóór 2014 maar in dit jaar gaan de zoeklichten meer uit naar dit dan de Northern-stompers. De aflevering van vandaag bevat een aantal van deze platen maar ook een paar stampers van de bovenste plank.

547. Law And Order-Love Committee (UK, Salsoul, 1978)
548. Don't You Know A True Love-Ojay's (US, Astroscope, 1969, re: 1972)
549. Try Me-Wee (UK, Soul 7, 1976, re: 2010)
550. Seems Like I Gotta Do Wrong-The Whispers (US, Soul Clock, 1970)
Ik begin vanavond op een bekend adres: Rarenorthernsoul en haar Buydiscorecords-afdeling. In de laatste divisie hanteert het nog altijd afbraakprijzen in de nazomer van 2014 en ik maak daar dankbaar gebruik van. Love Committee is niet duur geweest. Dat het ding op 'Law And Order' een tik heeft, kan ik mee leven. Ik draai ook vaker de b-kant: 'When Will It End'. Hoewel... vaker? De plaat is een beetje ondergesneeuwd geraakt en heeft zeker een jaar in de reserve-Blauwe Bak gestaan. Sinds aanschaf van de derde koffer staat het wederom in de koffers. Ojay's is een foutieve spelling van The O'Jays. 'True Love' is oorspronkelijk in 1969 uitgebracht op het Bell-label. In 1971 vindt de groep zichzelf zonder een contract en brengt het dit nummer opnieuw uit met een nieuw opgenomen b-kant. De single staat met de meeste andere O'Jays-singles in de reserve-Blauwe Bak. Wee en The Whispers staan wel in de koffers. Ik zie net dat de 'edit' van 'Try Me' in 1976 op single is uitgebracht. In 2010 brengt Soul 7 echter de album-uitvoeringen van 'Try Me' en 'You Can Fly On My Aeroplane' uit als een single om de heruitgave van de schaarse Wee-album te promoten. Wee krijgt hulp van Norman Whitfield maar niet alles dat hij aanraakt, verandert spontaan in goud en keiharde dollars. Anno 2020 klinkt Wee als een soort van vroege Jamiroquai. Erg Stevie Wonder, beetje jazzy en vooral heel erg 'laidback'. Jammer dat de 'gain' op tien moet om een beetje lawaai uit de single te krijgen. The Whispers koop ik voor 'Needle In A Haystack' en weet pas sinds een jaar dat dit een nieuwe opname is. 'Seems Like I Gotta Do Wrong' is wel een nieuw nummer in 1970 en valt voor mij in het vage gebied van de crossover-soul. Deze platen reken ik op 14 september 2014 af.

551. I Want You-Little Jewel (US, Tay-ster, 1967, re: 2013)
552. Tonight I'm Gonna Make You A Star-Faye Marshall (US, Fay-Don, 1979)
553. Make The Night A Little Longer-Dionne Warwick (NL, Fontana, 1964)
554. Build Your House On A Strong Foundation-Gwen & Ray (bootleg, Bee Bee, 196? , re: 198?)
555. It's More Than I Deserve-Joey Gee (Canada, Stardust, 1966, re: 20??)
Een hoop vraagtekens in dit overzicht? De heruitgave van Little Jewel wordt niet genoemd op 45cat en als dat het geval zou zijn, zou het als bootleg worden weg geschreven. Er is echter rond 2013 een bedrijfje dat zich heeft gespecialiseerd in het opnieuw uitbrengen van oud Tay-ster werk en dat ziet er redelijk professioneel en legaal uit. Ik koop de plaat op 17 sepbember via Ebay en het staat inmiddels in de reserve-Blauwe Bak. Faye Marshall neemt me terug naar een dinsdag in september 2014. Ik ben deze ochtend vroeg wakker hoewel ik pas 's middags hoef te beginnen. Rarenorthernsoul is vroeg met haar mailing en ik blijf maar steken bij dit plaatje uit 1979. Eigenlijk té nieuw voor me in 2014 maar de prijs is goed en ik heb er zin in. Ofwel: Dat ontdek ik gedurende de dag want als ik de plaat 's avonds wil bestellen? Inderdaad... verkocht. Zo kom ik dan terecht op Discogs en dit is op 19 september mijn eerste aankoop. Van dezelfde gast waarvan ik een paar weken geleden de 12"-es heb gekocht. Daar kan ik nog op aanvullen dat ik vijf pond retour heb gekregen voor teveel betaalde portokosten. Eind goed al goed, ook al zal ik niet snel weer 12"-formaat uit Engeland bestellen. Op zaterdag 4 oktober fiets ik 's ochtends naar Meppel. Bij de eerste kringloopwinkel bedenk ik om 's avonds een 'Dierendag'-special te doen op de radio en dit inspireert tot een paar platen die ik na die dag nooit weer heb gedraaid. Bij 'De Kring' vind ik deze smetteloze single van Dionne Warwick, eigenlijk de b-kant van 'Reach Out For Me' maar een perfecte 'end-of-nighter'. Gwen & Ray ken ik al jaren van de 'Northern Soul Jukebox' en is een grote favoriet. Toch is het origineel niet aan te slepen en loop ik op Ebay tegen deze fraaie bootleg aan. Dat is op 7 oktober 2014. De single staat overigens in de Ere-Blauwe Bak omdat het teveel Northern is. Zes dagen later schaf ik Joey Gee aan. Dat plaatje ken ik van een aantal oude podcasts die door Rarenorthernsoul in de zomer van 2014 opnieuw beschikbaar worden gesteld. De podcasts dragen bij aan het fietsplezier in Limburg. Het origineel is vrij duur en op styreen, de Stardust-uitgave blijkt anno 2018 ook al schaars te heten. Ik betaal een redelijke prijs en krijg daarvoor vinyl met... een krakende single!

556. My Baby's Gone Away-The Chymes (US, Down To Earth, 1970)
557. A Book For The Broken Hearted-The Intruders (US, Gamble, 1966)
558. To Love Someone-The Kaldirons (US, Twinight, 1970, re: 2007)
559. Then Came You-Dionne Warwicke & The Spinners (US, Atlantic, 1974)
Dit kwartet schaf ik op 12 oktober aan bij Rarenorthernsoul. Ik ga me vanavond niet kwaad maken maar kan het tóch bij de eerste in dit kwartet. Waarom zijn sommige matige crossover-platen tonnen waard en deze parel slechts een paar euro? Het is mijn kennismaking met de gebroeders Brown uit Chicago en zal me in 2015 leiden naar The Star-Tels en andere producties. The Kaldirons is de eerste Twinight in de verzameling en dat label gaan we in de komende afleveringen vaker tegenkomen. Dionne Warwicke (de spelling op het label) is eigenlijk vanwege de b-kant: 'Just As Long As We Have Love'. Ik heb weken ervoor de uitvoering van Carolyn Leacock & The Outfit besteld via Discogs maar deze wil maar niet arriveren in Nijeveen. Teneinde raad koop ik dit als vervanging als Carolyn plotseling toch nog binnenkomt. Die komen we in de volgende aflevering tegen! Alleen de laatste staat tegenwoordig in de reserve-Blauwe Bak.

560. Since You're Gone-The Barons (US, RCA Victor, 1966)
561. The Pride-The Isley Brothers (US, T-Neck, 1977)
562. Please Don't Stop-Wildflower (US, Dash, 1975)
De eerste twee reken ik op 28 oktober af bij Marcus. Er zitten meerdere singles in de partij maar dit zijn de enige die nog altijd in de Blauwe Bak staan. The Barons in de koffers en The Isleys in de reserve-Blauwe Bak. Het is de laatste keer dat ik platen bij Marcus bestel, daarna krijgt hij andere hobby's en verwatert het contact. The Barons is een mooi afscheidscadeau. Ik krijg de single voor weinig omdat Marcus teveel een pietlut is en een sticker op het label als een manco ziet. In werkelijkheid is de plaat vele malen meer waard in deze conditie. Ik heb hem voor vijf pond. Er staat een vergelijkbaar exemplaar op Discogs voor zestig pond. The Isley Brothers is een kassakoopje doordat de helft van de plaat is verstierd door stukgedraaid styreen. Niet het meest essentiële nummer van The Isleys en dus kan ik ermee leven. Wildflower koop ik op 21 november van Discogs van een Nederlandse dealer. Die stuurt me ook een fraaie Discogs-sticker mee welke ik op één van de drie koffers heb. Wildflower staat uiteraard nog steeds in deze koffers.

Week Spot Kwartet: week 20

Alvorens ik vanavond dubbel kan publiceren, moet ik eerst de camera in de hand nemen. De vier kandidaten uit het 'Week Spot Kwartet' liggen al een paar dagen klaar maar toch komt de foto maar niet. Gezien de nieuwe week is begonnen, is het dan nu de hoogste tijd om mij eens te buigen over de Week Spots uit de afgelopen vier jaar. De Week Spot van een jaar geleden heeft voor mij niet echt een associatie met deze tijd, meer een artiest die ik nog nooit heb behandeld en zeer fijn plaatje van zijn hand. De eerste drie ademen helemaal de tijd van het Week Spot-zijn en brengen derhalve mooie herinneringen naar boven. Straks mag ik nog verder terug in de tijd in de 45e aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen', maar nu eerst de Week Spots van vorige week uit 2016, 2017, 2018 en 2019 op een rijtje.

2016: Nobody-Sonji Clay (1968)
Als het land niet op slot zou zijn gegaan voor het virus (of de angst daarvoor), dan vermoed ik dat we dit weekend het dorpsfeest zouden hebben gehad. Uffelte is altijd de eerste met de dorpsfeesten in de regio. Ik denk dat we deze week in 2016 de dorpsfeesten hebben. Op zichzelf wel mooi gepland: Na de verhuizing meteen een bak herrie om de oren en dan genieten van de eeuwige rust voor de rest van het jaar. Het is in ieder geval tijdens de dorpsfeesten dat ik 'Do The 45' doe op de zaterdagmiddag. Terwijl ik 'Nobody' draai van Sonji Clay zie ik door mijn keukenraam dat er veel mensen over het plein lopen. Het blijkt een 'illegale' ingang te zijn van het feestterrein welke meteen weer wordt gesloten. Het leidt me even helemaal af van de presentatie, dat weet ik nog goed te herinneren. Toch heb ik absoluut geen spijt dat dit nooit is opgenomen en dus blijft het bij een persoonlijke herinnering.

2017: Can I Say I Love You-Blue Magic (1969)
Het is begin 2014 als ik mijn mp3-speler 'ververs'. Ik luister dan sinds jaar en dag naar de 'Northern Soul Jukebox' maar deze kiest vaak dezelfde nummers uit. Nadat ik een flinke hoeveelheid heb verwijderd, leer ik nummers kennen die me voor die tijd niet of nauwelijks zijn opgevallen. 'She's Got It All Together' van Harry Deal & The Galaxies is eentje en 'Can I Say I Love You' van Blue Magic. Het is vooral de laatste welke me in een houdgreep krijgt. Een rondgang op het internet leert dat de meesten op zoek zijn naar de demo op vinyl en dat de 'issue' op matig styreen is. De laatste is doorgaans ook niet goedkoop. Toch kom ik in 2017 eentje op het spoor. Deze staat eerst voor een aantrekkelijke 'Buy-it-now'-prijs, maar ik zit in 2017 nogal krap bij kas. Daarna komt het in een veiling en met heel veel geluk haal ik de plaat voor een fraaie prijs binnen. Het is niet erg mishandeld maar het is evenmin cd-kwaliteit. Plus het feit dat de plaat in kwaliteit is achteruit gehobbeld, want dat is het probleem met draaien van styreen. Een blik op Discogs laat drie promo's zien waarvan eentje een uitgebreide beschrijving heeft. 'VG' is leuk voor de dj en kost bij een Zweed maar liefst 139 euro. De mijne is uiteraard een heel stuk goedkoper, maar nog steeds een redelijk bedrag voor een gewild item!

2018: Spoiled By Your Love-Anita Ward (1979)
Maar voor minder kun je nog steeds veel plezier hebben! Ik zie op het hoesje dat ik slechts zes pond voor de Engelse persing heb betaald. Het plezier dat de plaat me heeft gegeven is derhalve onbetaalbaar! Ik weet niet hoe hard ik ben geweest in mijn eindoordeel over 2018 maar twee jaar later ga ik steeds meer affectie voelen voor deze zomer. Anita Ward brengt ook meteen een zonovergoten warm gevoel naar boven.

2019: I'll Never Forget You-Edwin Starr (1975)
Tenslotte ga ik terug naar de meimaand van 2019. De ligfiets is stuk gegaan en de eerste weken is het schipperen om naar het werk te komen. Soms met de bus, dan weer met collega's mee of soms moet ik gewoon worden opgehaald van huis. Pas als ik de elektrische fiets tot mijn beschikking krijg, heb ik weer wat vrijheid terug. Maar nu één van de hoogtepunten van mijn week: Ik mag vanavond terug naar 2014 in de 'Blauwe Bak Veteranen'. Deze moet met een uurtje online staan!

Rondom 10: mei 2011

Het is twee maanden geleden dat ik het tienjarig jubileum heb gevierd van Soul-xotica. Twee maanden waarin veel is gebeurd. Op 2 maart 2020 is nog niet zoveel meer bekend als dat er een virus uit China deze kant zou uit komen. Nu is het dan twee maanden later en zitten we voorlopig nog wel even in de 'intelligente lockdown' tot zover hier intelligentie is te vinden. In 'Rondon 10' ga ik de voorbije tien jaren Soul-xotica nog eens rond en schuif vanaf april 2010 iedere maand een jaar en maand op totdat we in februari 2021 bij 2020 zijn aanbeland. Vandaag mag ik terug naar de meimaand van 2011. Ik ben zonet nog even snel door de betreffende maand geweest op Soul-xotica en, jawel, ik herinner de maand voor de dingen die opvallen bij het kijken naar de berichten. Het is al met al een beetje een gekke maand.

Vorige maand is mijn vader overleden en dat markeert tevens de eerste strubbelingen op het werk. Na een nagenoeg onafgebroken periode van een anderhalf jaar ben ik in de ziektewet geweest. Vóór het ziek worden (en dt gaat terug naar 2008) werk ik 32 uur per week. Als ik in oktober 2010 weer aan de slag ga, word me geadviseerd om 'rustig aan' te beginnen en daar vanuit de uren op te bouwen. Ik begin met 18 uur en... dit bevalt me meteen. Sinds de hersenschudding heb ik behoefte aan extra rust en vooral slaap en bij deze achttien uur per week kan ik zo nu en dan een dutje doen zodat ik geen ongelukken veroorzaak omdat ik op mijn benen sta te tollen. Hoe dat zo komt? Ik heb bij de geboorte een vertraagde motoriek opgelopen door zuurstoftekort. Dat is ook de reden waarom ik in eerste instantie in aanmerking kom voor gesubsidieerd werk. Ik heb het nooit willen erkennen maar ik denk dat, als ik het echt had gewild, ik meteen al in aanmerking was gekomen voor een wajong. De vertraagde motoriek betekent dat het hoofd voor alles bijna letterlijk opdrachten moet geven en ik niets op de automatische piloot kan doen. Het denkwerk heeft in september 2009 nog een extra opdonder gehad van de val met de fiets en sindsdien voel ik me geregeld geestelijk oververmoeid en kan het alleen oplossen door even een uur te rusten.

Toch zit het sociale werkbedrijf me achter de broek want zij verwachten dat ik binnen een maand wel 32 uur ga werken. Ik weiger vooralsnog, ook al krijg ik aangetekende brieven van de directie. Ik wil van 32 uur terug naar 18. Het bedrijf neemt 'wraak' door me dan slechts 18 uur uit te betalen. Maar wat denk je? Ik betaal een schijntje aan huur in Steenwijk en kan me nog steeds enorm goed redden van het beschikbare geld. Het verandert eind maart 2011 als er plots geen geld wordt gestort. Het bedrijf schijnt een 'dealtje' te hebben gesloten met de sociale dienst: Ik kan ontslag nemen en krijg vervolgens een uitkering van de sociale dienst. Alleen... zit daar het UWV nog tussenin en deze zullen me geen uitkering toekennen als ik ontslag neem. Intussen ben ik gaan post bezorgen en doe dat werk met veel plezier maar dan wordt het opeens erg complex. In de maand mei 2011 blijf ik de hele maand thuis van werk en krijg mijn geld goeddeels van het UWV. Het bedrijf móet me ontslaan maar weigert dat aanvankelijk. In juli 2011 komt uiteindelijk alles goed en krijg ik van het UWV te horen dat ik tot november in principe niet aan de slag hoef. Ik ben nauwelijks een maand aan het werk als ik griep krijg en meteen daarna komt het huisje in Nijeveen in het vizier. Maar... dat is allemaal toekomstmuziek voor het verhaal van vandaag.

Ik ga niet zeggen dat ik strontdepressief ben maar de situatie houdt me in mei 2011 wel onder de duim. Het is een woensdagmorgen als ik niet meer kan slapen, tevens met de angst dat ik me zal verslapen voor een afspraak van vanmiddag. De dag is nog maar net aangebroken als ik op de fiets stap. Eerste stop vanaf Steenwijk is Meppel voor een snel toiletbezoek bij een tankstation. Dan gaat de rit verder langs het ziekenhuis en richting IJhorst. De zon begint te schijnen als ik De Zwarte Dennen binnen fiets. Dit woeste bos- en heidegebied tussen Staphorst, IJhorst en Grafhorst is een stukje Veluwe vlakbij huis. De eerste weken dat ik van de drank ben, is het een favoriete plek om uit te hangen. Ik bezoek de plek in deze tijd ook met mijn ouders en met mijn broer als hij over komt vanuit Denemarken. De Zwarte Dennen geeft me altijd de rust en ontspanning die ik nodig heb en dat is deze dag niet anders. Ik heb boterhammen meegenomen van thuis en eet die op bij een bankje. Vervolgens koop ik die dag platen in Rouveen en zie in Meppel dat mijn kleine beetje vakantiegeld is gearriveerd. Daarvan trakteer ik mezelf eerst op een gekookte lunch en koop daarna nog een stapel singles in Meppel. Dan moet ik er tegenaan fietsen om op tijd weer in Steenwijk te zijn. Als ik echter bij de instantie kom, blijkt dat de afspraak voor een week later is. Een onweersbui heeft dan reeds een einde gemaakt aan de half-zomerse dag.

Een paar dagen later ga ik op de fiets naar Hoogeveen voor meer singles. Op de terugweg breekt het ketting van de Tyros. Als ik het stalen ros bij de fietsenmaker breng, helpt die me uit de droom: Het is de moeite van de renovatie niet meer waard.