Horizontaal vijf letters: zondag 26 januari

,,Zondag een rondje over de Woldberg?". Dat bericht verschijnt vrijdagavond op mijn telefoon. Maar natuurlijk! Het is al een kleine traditie aan het worden dat we in het nieuwe jaar een rondje maken over de Woldberg en het kersverse jaar inluiden met een drankje bij Fredeshiem. ,,Waar zullen we afspreken?", is de volgende vraag. Dat laat ik even in het luchtledige hangen zonder dat ik een reden kan bedenken. Als één van de twee is verlaat dan wordt de ander gedwongen om minuten lang te ijsberen in het bosrijke gebied, dus laten we dan toch maar bij haar moeder afspreken in Steenwijk. 'Tussen twee en half drie' wordt okay bevonden en ik ben er om twintig over twee. Ik heb het er dan al ietsje van genomen want ik ben langs de hunebedden van Havelte en de kazerne naar Kallenkote gefietst. ,,Ik heb echte Goudse stroopwafels". Ik moet bekennen dat ik niet zoveel weet van stroopwafels, alleen dat ik de hele goedkope huismerken probeer te ontwijken. Het is een lekkere koek maar ik heb niet echt vergelijkingsmateriaal. Na een kopje koffie en een stroopwafel gaat de jas weer aan en lopen we naar buiten.

Als het écht moet, fiets ik gerust de wereld rond. Alleen...? Als het niet beslist hoeft, mag het van mij ook best een beetje minder. Van Steenwijk naar de Woldberg is vast een kilometer of vier. Op de Woldberg zelf willen we ook al snel drie kilometer lopen. Al met al wandel je dan tien kilometer terwijl ik ook nog op de fiets terug naar Uffelte moet. Gelukkig is W. het met me eens en we besluiten eens iets anders te doen. Het park, Ruxveense Plas en de Kamp komen ter sprake. Daar is wel een combinatie van te maken. Eerst Rams Woerthe in, het stadspark van Steenwijk in Engelse landschapsstijl. We verlaten het park bij de rioolzuivering en lopen langs het water naar de Verlaatseweg. Ik ben flink ingepakt en dat is maar goed ook! Op de terugweg is het flink koud hoewel ik op de heenweg een beetje heb gezweet. De zon maakt het aangenaam weer voor een buitenactiviteit. We lopen rondom de Ruxveense Plas waar ik de bovenstaande foto maak. Het gebeurt niet vaak dat we samen op de foto komen, dus alleen al de schaduwen zijn vrij uniek. Het wandelen rond de Ruxveense Plas brengt voor ons beiden herinneringen omhoog en ook dat we eens samen hier zouden zonnebaden. Ik heb toen twee uren tevergeefs gewacht en ben naar huis gegaan. Toen W. alsnog arriveerde, was ik net vertrokken. We hebben het dan over het uiterste begin van onze vriendschap, vermoedelijk in 2006 of 2007. De Ruxveense Plas is al jaren verboden zwemwater geworden en ook het strandje is opgeruimd. Het was op het laatst al niet fris om daar te zwemmen. Ik herinner me nog goed dat ik eens tot de knieën in het water ben geweest en dat er toen een laagje roest op mijn benen lag.

Dan gaan we richting Zuidveen en vlak langs het huis van een oude kennis. W. weet te herinneren dat we er nog eens samen zijn geweest op een middag. Het was de tijd dat we beide nog graag een drankje tot ons namen en bij mij zijn bepaalde herinneringen opgetrokken in de alcoholdampen. In Zuidveen wijs ik naar de grote ijsco die buiten de snackbar staat. W. hoeft geen ijsje en ik heb opeens zin. Ik eet dus een Magnum Almond terwijl we door Zuidveen lopen en de Kamp opzoeken. Het is nog een wonder dat we anno 2020 over de ongerepte Kamp kunnen lopen. Een jaar of tien tot vijftien jaar geleden heeft de gemeente snode plannen om een woonwijk te doen verrijzen op de landerijen. Hoewel het alibi flinterdun is, ken ik mensen die erop aandringen dat het een grote historische waarde heeft. De Spanjaarden zijn hier geweest en deze hebben geduldig gewacht totdat ze Steenwijk in beslag konden nemen. Dat is uiteraard nooit gelukt. In Steenwijk-West werden de Spanjaarden altijd als reden genoemd waarom er gras tussen de tegels groeide. Anno 2020 lijkt het definitief van de baan en heeft de gemeente zelfs geïnvesteerd in een fraai fietspad door het gebied. Wij lopen over een onverharde weg en kunnen in principe ook de eerstvolgende afslag nemen. Het is dan inmiddels half vijf en de zon begint te verdwijnen en dat maakt het meteen een stuk frisser. We lopen door het centrum van Steenwijk waar ze tóch een koopzondag hebben (werd niet op de website genoemd die ik had geraadpleegd). Hoe dan ook: De Primera is al dicht als die überhaupt open is geweest. Ik heb nog wel dampvloeistof dus echt dringend was het niet.

Bij haar moeder drink ik nog een kopje koffie en geniet van twee stroopwafels. Het is al half zes geweest als we afscheid van elkaar nemen. Ik fiets terug naar Uffelte en ben om klokslag zeven uur thuis.

Hier en nu: Alice Boman

Een nieuw jaar brengt altijd weer nieuwe 'eerste' dingen met zich mee. Zo hecht ik veel waarde aan de eerste vinylsingles die ik koop in het nieuwe jaar. In de maand januari zijn dat meer dan honderd, maar dat is weer wat anders. Hoe zit het met de nieuwe muziek? Natuurlijk heb ik in 'Tuesday Night Music Club' en 'Afterglow' al de nodige nieuwe platen gedraaid maar het wachten is op de eerste artiest of groep die me helemaal gaat inpakken. Een jaar geleden is dat het album 'Canterbury Girls' van Lily & Madeleine dat ik dan reeds van een vorig album ken. Dinsdagmiddag worstel ik mezelf door de recente releases en ik stop meteen nij één van de eerste albums in de lijst. De lijst is op alfabetische volgorde en dat gaat uit van het eerste woord in de naam. 'Alice' staat dus helemaal bovenaan. Het hoesje vertelt helemaal niks over de muziek en dat is waar ik al snel nieuwsgierig ben. Ik zie de foto van een jongedame die niet overdreven mooi op het hoesje staat. Ze staat eerder rechttoe-rechtaan op de hoes. Het album heet 'Dream On' en dat prikkelt eveneens mijn fantasie. Ik pak 'random' een liedje van het album en heb binnen vijf seconden besloten dat het in de show gaat. Vooruit... ze mag als tweede in de speellijst. Tegen het einde van de show doe ik een 'John Peel': Ik draai hetzelfde nummer nog eens in de show. Het liedje heet 'Don't Forget About Me' en inmiddels maak ik al kennis met de rest van het album en kan concluderen dat dit het eerste album van 2020 dat me in de houdgreep heeft.

De biografie van Alice Boman is erg kort. Ik heb zelfs nog op haar website gekeken maar blijkbaar hecht ze meer waarde aan een volledig uitgevoerde discografie dan over een kleine schets van haar achtergrond. We weten dat Alice op 2 december 1987 in het Zweedse Malmö is geboren als Alice Maria Boman. Het verhaal krijgt pas een vervolg in 2013. In dat jaar neemt Boman een EP op in haar slaapkamer zonder dat ze het idee heeft om de opnames de wijde wereld in te sturen. Ze gebruikt de opnames als demo's. Ze wil de liedjes opnieuw opnemen in een meer professionele studio om ze vervolgens rond te sturen naar platenmaatschappijen. De geluidstechnicus is echter zo onder de indruk van de slaapkamer-opnames dat hij deze naar Adrian Recordings welke het meteen 'as is' wil uitbrengen. De EP verschijnt op 22 mei 2013. De titel van de EP heet 'Skisser' dat Zweeds is voor schetsen en enkele liedjes hebben titels als 'Skisser 2' en 'Skisser 3' maar ook enkele Engelstalige liedjes mét titel. De EP verschijnt in gelimiteerde oplage op vinyl en wordt omarmd door een aantal dreampop-muzikanten die de liedjes voorzien van een remix. Dat levert de tweede EP op. Toch wordt deze niet mee genomen in haar persoonlijke nummering en verschijnt de EP 'II' in 2014. Ze neemt vanaf dat moment professionele video's op voor haar songs.

Ze wisselt een paar maal van platenmaatschappij en het blijven in eerste instantie singles en EP's. In 2017 brengt ze bijvoorbeeld de single 'Dreams' welke enthousiast wordt ontvangen door onder andere Billboard en New York Times. In de loop van 2019 begint ze singles uit te geven en wacht tot het begin van het nieuwe decennium eer 'Dream On' op het publiek wordt los gelaten. 'Everybody Hurts' (geen relatie tot het nummer van R.E.M.) is de huidige single en die heb ik gisteren gedraaid in 'Afterglow' naast het nummer dat me dinsdag in de ban heeft gekregen. Het lijkt me dan ook fair om deze als fotomodel te gebruiken.

Wat maakt het nu zo bijzonder voor mij? Ik heb al jaren een fascinatie voor dreampop en shoegaze. Alice heeft de heerlijkste dromerige stem van het moment en verpakt het in intense en 'zware' muziek welke zorgt voor een atmosfeer waar ik graag in wil wonen. Er is niet veel nieuws onder de zon maar het zijn de juiste combinaties. Het is de muziek die voor mij bij de winter past zoals een toef slagroom op een beker warme chocolademelk. Muziek om je handen en oren aan te warmen. Ik voorspel geen mega-grote toekomst voor Boman maar hou haar werk graag in de gaten. Dit smaakt naar meer!

Het zilveren goud: januari 1995 deel II

Hoewel ik het in eerste instantie niet van plan ben, heb ik vorige week toch nog eens het debuutconcert opnieuw behandeld. Ik kan op zichzelf nog wel een paar gebeurtenissen herinneren uit de eerste weken van 1995 maar geen echte hoogtepunten die het verdienen om een kwart eeuw later uit de doeken te moeten worden gedaan. Ik zou vorige week een voorschot nemen op 1995 maar ach... wat hebben we aan 'spoilers'? Zoals ik vorige week heb geschreven is 1995 een uiterst 'wazig' jaar. Vooral in de zomer hangt er een voortdurende mist van alcoholnevel en heb ik in deze periode last van waanideeën. Het wil me op ene of andere manier ook maar niet mee zitten in 1995. De singles bieden op bittere momenten soelaas en 'Het zilveren goud' is dan ook de enige manier waarop ik wil worden herinnerd aan 1995. Vandaag het tweede en laatste deel van januari.

Verhip. Er schieten me nu opeens twee singles te binnen die ik zeker in januari 1995 heb gekocht. Eentje daarvan ben ik kwijtgeraakt ('Stamping Ground' van Moondog). De andere moet ik nog wel in de jaren zeventig-koffer hebben ('Go Walking' van Theo Van Es). En wat te denken van 'Mexico' van Jefferson Airplane? Die drie heb ik in ieder geval in januari 1995 gekocht. Het is de eerste donderdag in het nieuwe jaar. Ik zal de vrijdag met Willem naar Amsterdam en op donderdag gaan we langs bij een bevriende drummer die mogelijk iets in de aanbieding heeft voor Willem. Dat wordt hem niet. We gaan even langs in het antiekwinkeltje waar ik één van de drie singles heb gekocht. Dat moet dan in 1994 zijn geweest. Het zal ook de laatste keer zijn geweest, bij een volgend bezoek zijn alle platen verdwenen. Ik doe de singles bij februari want ook dan heb ik maar een handjevol. Voor de rest is het weer een allegaartje vanavond. Van The Dubliners, Lace en Love Affair weet ik zeker dat ik ze op de vlooienmarkt heb gekocht in januari of februari. The Troggs komt uit een antiekhandeltje in Dronrijp 'of all places'. Mijn gevoel zegt dat het in de winter is geweest maar daarbij vergis ik me vast. Ik ben in januari 1992 in Dronrijp geweest op een zaterdagmiddag, de keer van The Troggs kan ook het Solex-tochtje zijn geweest waarbij ik mijn 'goggles' ben verloren. Omdat ik over een half uurtje 'Afterglow' ga doen, besluit ik hierbij maar het kijken naar de eerste maand van 1995 en ga verder met de zes singles die ik, misschien onterecht, voor januari 1995 heb genoteerd.

2079 All For Me Grog-The Dubliners (NL, Ariola, 1967)
2080 Flash-Duke Of Burlington (NL, Pink Elephant, 1970)
2081 I'm A Gambler-Lace (NL, Page One, 1969)
2092 One Road-The Love Affair (NL, CBS, 1969)
2093 Anyway That You Want Me-The Troggs (NL, Fontana, 1966)
2094 Keep Playin' That Rock'N'Roll To Me-Edgar Winter's White Trash (NL, Epic, 1971)
Bij Duke Of Burlington heb ik vraagtekens. Er staat me iets van bij dat ik de single moet hebben gekocht in de tijd van de kaartenbak maar op de bewuste plekken ontbreekt geen kaartje of een nummer. Dat is in ieder geval niet deze met de fotohoes geweest, die kan ik misschien wel tien jaar later eens hebben gekocht. De single staat ook nog in de allereerste versie van de Blauwe Bak vanwege de b-kant: '30-60-90'. Lace zit in 1995 in een neutraal Phonogram-hoesje, deze met fotohoes heb ik in april 2016 in Havelte gekocht. Edgar Winter heb ik misschien in maart gekocht, The Love Affair is in februari geweest als ik me niet vergis. Het is allemaal een beetje bij benadering in 'Het zilveren goud' van 2020 en daar moeten we maar aan wennen. Ik zou wensen dat ik toen nieuwe kaartjes had gekocht en de discipline zou hebben gehad om de kaartenbak op orde te houden...

Week Spot: Peggy Scott & Jo Jo Benson

Marcus. Er is een tijd geweest dat zijn naam geregeld viel op Soul-xotica. Een rockabilly-verzamelaar die ik leer kennen via een Facebook-groep en die zijn dure hobby bekostigd door tweedehands platen te verkopen op markten en via het internet. Ik koop in eerste instantie 'Soul Coaxing' van Raymond Lefevre van hem en er ontstaat een bijzonder aardig contact. Marcus geeft me op een zeker moment de eerste keus in de soul-platen die hij vindt en stopt daar ook titels tussen met het woord 'soul'. Zo ben ik erg in mijn nopjes met de Engelse 'Soul Deep' van The Box Tops maar brengt hij me ook 'Soulshake' van Peggy Scott & Jo Jo Benson. Als ik Jo Jo Benson niet in de box van 'Action Speaks Louder Than Words' had zitten, was de single linea recta de jaren zestig-bak in gegaan. Ik heb zelfs lange tijd de twijfel of het wel écht soul mag heten. Ook bij de keuze van de Week Spot speelt dit weer even maar alle bronnen wijzen Peggy en Jo Jo aan als soul-artiesten en geen country of rock & roll. De Week Spot van deze week is de b-kant van de tweede single van Peggy en Jo Jo en een plaatje dat ik sinds een paar weken in de koffers heb staan. We hebben het dan over 'Pure Love And Pleasure' van Peggy Scott en Jo Jo Benson uit 1968.

Dat zowel 'Soulshake' als 'Pickin' Wild Mountain Berries' een bepaald country-gevoel over zich hebben, is niet echt toeval te noemen. Peggy en Jo Jo nemen hun platen op voor het SSS International-label van Shelby (S.) Singleton. Singleton is vanaf de vroege jaren zestig A&R-manager voor onder andere Mercury en dat label geeft hem in 1965 de kans om zelf de stal van een platenlabel te mogen cureren. Het platenlabel is Red Bird dat we vooral kennen dankzij The Dixie Cups, The Ad Libs en The Shangri-Las. In 1967 valt het doek voor het label en richt Singleton SSS International op. Het is het moederbedrijf van kleinere labels als Plantation, Silver Fox, Exit en Honor Brigade om maar een paar te noemen. Singleton zegt eens in een interview dat het de ene dag soul-dag is, de volgende pop-dag en dan weer eens een country-dag. Singleton houdt niet vast aan één publiek of een genre. Wat me steeds meer is gaan opvallen over de muziek uit de zuidelijke staten van Amerika: Het lijkt alsof de zangers en zangeressen de studio in gaan om een liedje op te nemen en dat het afhangt van de muzikanten die rondhangen in de studio of iets soul, country, rock of pop wordt. Het verhaal van SSS International is kort maar krachtig. Plantation brengt in 1968 het omstreden 'Harper Valley PTA' uit van Jeanne C. Riley. De opname heeft slechts een paar dollar gekost en levert Singleton een kapitaal op. Zoveel dat hij bij machte is om de Sun-catalogus te kopen. Vanaf dat moment laat hij SSS International dood bloeden en gaat zich enkel bezig houden met het heruitbrengen van legendarisch werk van Elvis, Jerry Lee Lewis en andere toekomstige sterren van Sam Phillips' label.

Ik tracht altijd een 'gentleman' te zijn en dus mogen de dames eerst. Peggy Stoutmeyer is de naam van de eerste boosdoener op de Week Spot. Ze wordt op 25 juni 1948 geboren in het kleine stadje Opp in de staat ALabama. In de vroege jaren zestig is ze vooral actief als achtergrondzangeres en begeleidt in deze hoedanigheid Ben E. King tijdens tournees. In 1967 komt ze in contact met producent en liedjesschrijver Huey P. Meaux. Deze zoekt dan een duo van een man en een vrouw en koppelt haar op deze manier aan Jo Jo Benson. Scott en Benson komen onder contract bij SSS International en scoren drie grote Amerikaanse hits. Kort daarop vertrekt ze naar Florida om als 'lounge'-zangeres aan de slag te gaan. Ze zet deze loopbaan voort in Californië als ze is getrouwd met Robert L. Adams. Sindsdien gaat ze door het artistieke leven als Peggy Scott-Adams. In 1988 neemt ze echter een pauze in haar carrière en het is voormalig Drifters-lid Jerry Lewis die haar in 1996 overhaalt om weer naar de studio te komen. Scott-Adams brengt in dat jaar 'Help Yourself' uit, haar eerste blues-album. Er volgen meer met op het laatst nog een gospel-album. Haar laatste album is 'Back To The Roots' uit 2009. In 1996 doet ze van zich spreken met het opvallende liedje 'Bill' dat nog spontaan een radio-hit wordt. In dat liedje bezingt ze een vrouw die erachter komt dat haar man er nog een mannelijke partner op na houdt.

Jo Jo Benson is tien jaar ouder dan dan Scott op het moment van de hits. Hij wordt op 15 april 1938 geboren in Phenix City, eveneens in de staat Alabama. Zijn paspoort vermeldt de naam Joseph P. Hewell maar in de muziek zullen we hem niet anders kennen dan Jo Jo Benson. Als tiener zingt hij al in clubs en even later wordt hij de achtergrondzanger van Chuck Willis. Na de platen met Peggy Scott houdt Benson het even helemaal voor gezien. Hij wordt eigenaar van een aantal clubs in Chattahoochee Valley en raakt in 1979 gewond in een schietincident. Peggy en Jo Jo komen in de jaren tachtig nog eenmaal samen voor een album. In 1999 brengt hij het album 'Reminiscing In A Jam Zone' uit dat op lovende kritieken kan rekenen vanuit de blues. 'Everybody Loves To Cha Cha Cha' verschijnt in 2001 en het volgende nieuws dat we van hem horen is op 23 december 2014. Dan wordt het lichaam van Benson gevonden in een motel in Columbus in Georgia. Er wordt vastgesteld dat hij op natuurlijke wijze aan zijn einde is gekomen.

In Amerika heeft het duo vier hits. 'Pickin' Wild Mountain Berries' is daarvan de grootste. De platen worden wereldwijd op de markt gebracht door onder andere Stateside, maar in Engeland doet Polydor de distributie voor SSS International. De vier hits verschijnen ook in Nederland op het Stateside-label maar alleen 'I Want To Love You baby' schijnt een fotohoes te hebben gehad in ons land.

Elf maanden voor kerst

Ach nee toch! De laatste dennennaalden staan nog rechtop in de vloerbedekking en Soul-xotica gaat het al hebben over het volgende kerstfeest? Nee, wees gerust, maar het is een feit dat kerst alweer vier weken geleden is. Het betekent ook dat ik bijna vier weken een paar foto's op de camera heb staan die ik nog niet heb gebruikt. Niet voor Facebook en evenmin voor het blog. Omdat ik niet nog verder achterop schema wil komen, deel ik daar nu eentje van. Het is tweede kerstdag en deze vier ik met mijn moeder. Zij wil na het middageten even rusten en ik heb intussen al een jaren lange traditie op tweede kerstdag: Ik ga 's middags een eindje wandelen. 'De achterste landbouwweg' is wellicht de beste Nederlandse verhaspeling van het Friestalige begrip in Jutrijp. Het heeft een voorste en achterste ruilverkaveling. De voorste is de langste van de twee en daar heb ik jaren geen moed meer voor. De achterste is op zichzelf wel te doen als je rekent dat ik geregeld voor mijn lol naar Havelte loop (zoals vanmiddag). Een krap uurtje en ben voor driekwart over een ruilverkaveling gelopen en terug door Hommerts, het dorp met de kerk en de school waar we in Jutrijp van afhankelijk zijn. Ik neem deze middag als vroegere bewoner op een tijdreis een foto van de school die niet geheel naar wens is. Wellicht ga ik die ooit toch nog eens gebruiken? Drie maak ik van de 'kleine' omgeving op tweede kerstdag. Het toont de vergezichten van Osingahuizen, Hommerts en Jutrijp maar het weer geeft me geen heldere foto's. Tenslotte meen ik dat de straat van mijn ouderlijk huis op de foto moet zetten en dat is bovenstaande foto geworden. Met de kerst- en nieuwjaarswensen van de plaatselijke CDA buiten het vizier.

Met genegenheid terugblikken: Het voorjaar van 2014

Soul-xotica viert over een paar weken haar tiende verjaardag en ik ben deze serie heel onbewust eens begonnen op een doordeweekse avond. Ik had opeens behoefte om een stukje te schrijven over een stukje geluk uit 2010 en wist dit meteen aan te vullen met 2011 en 2012. Ruim een maand geleden heb ik 2013 te gast gehad en sindsdien hik ik tegen het bericht van 2014 op. Hoezo? Als ik vanuit 2020 terug kijk op 2014 dan is dat een erg 'gemiddeld' jaar. De hoogtepunten (bijvoorbeeld het weekend in Engeland) zijn al meerdere malen voorbij gekomen en ik wil graag iets 'nieuws' hebben dat in 2014 onderbelicht is gebleven. Zo kom ik dan uiteindelijk op het onderwerp. Dan gaat het iedere keer mis als ik een bijpassende foto wil zoeken. Ik kom dan uit op hele interessante webpagina's en niet zelden zoek ik door totdat ik uit kom op een ander onderwerp. Met als gevolg: Veel 'hits' voor bepaalde websites en nog steeds geen verhaal. Ik hak vandaag dan toch eerst de knoop door en ga van het gemiddelde een hoogtepunt maken: Het voorjaar van 2014 staat vandaag centraal.

Ik woon sinds twee jaar in Nijeveen en zit nog voor een heel groot deel aan tafel productiewerk te verrichten bij het sociale werkvoorzieningschap. De paar uren per week in de postsortering en het radiowerk (dat ik in 2014 nog vol overtuiging 'werk' noem) geven een fraaie balans in mijn leven. De overheid heeft wel bepaalde plannen geëtaleerd die vroeg of laat zullen worden uitgevoerd in de sociale werkvoorziening maar vooralsnog heeft dat niet een hele hoge prioriteit. Ik kan dus fijn blijven doen wat ik graag mag doen en ach... die paar uren per week van saai inpakwerk overleef ik ook wel weer. Pas tegen het einde van het jaar komen de grote veranderingen. Eerst lijkt het alsof ik op nieuwjaarsdag 2015 in de uitkering zit en dan neemt een lokaal uitzendbureau ons opeens in dienst. In het voorjaar van 2014 is er nog geen wolkje aan de lucht. De fiets die ik in 2011 heb gekocht, komt in maart tot een vroegtijdig einde. De hele tandwielenwinkel moet worden vervangen en dat is de fiets eenvoudigweg niet meer waard. Ik koop via Marktplaats een fiets die door de verkoper in Meppel kan worden afgeleverd. Het is een flinke stap terug in comfort maar ook dit went alweer erg snel. Dit oude beestje gaat me vooral in dit bericht vergezellen.

Denk ik aan het voorjaar van 2014, dan speelt 'Rather Be' van Clean Bandit in mijn hoofd. In januari 'voel' ik opeens hoe 'Floorfillers' onder mijn handen 'groeit' en ik gun het dit proces. Opeens heb ik geen behoefte meer aan de 'Northern Soul Jukebox' en wordt mijn mp3-speler vol gestouwd met nieuwe en meer recente nummers, vooral uit de hoek van 'Floorfillers'. Opeens kan het gebeuren dat een langharige hippie met koptelefoon op de fiets wordt in gehaald door een gepimpte Golf met luide stereo-installatie aan boord en dat we beide naar hetzelfde nummer luisteren! Op 2 april 2014 ben ik vijf jaar van de drank af en moet dit uiteraard vieren met een 'ge-Vecht'. Toch is dit niet de meest geslaagde editie geweest, hoewel het me wel in een omgeving brengt waar ik nog nooit eerder ben geweest. Sterker nog: Ik zal in de maanden erop nog geregeld in de omgeving fietsen en het maakt het gevoel van het voorjaar van 2014 compleet voor mij. Het is hetzelfde gebied dat ik in april van het vorige jaar heb doorkruist. De groene woestijn tussen Zuidwolde en Dedemsvaart. Daar hoort ook een fietstocht bij op een woensdagmiddag. Opeens krijg ik de neiging om terug te gaan naar de kringloopwinkel in Rouveen waar ik in 2011 nog eens ben geweest. Die blijkt al jaren geleden te zijn verhuisd en ik zal later nog eens naar de nieuwe locatie fietsen. Op dat moment sta ik dan in Rouveen. Het is fraai zonnig weer en niet teveel wind. Ik ga dus lekker een eind uit fietsen en dat brengt me in Dedemsvaart en over Drogteropslagen terug naar Zuidwolde en De Wijk. De muziekspeler spuwt mijn persoonlijke grote hits van die tijd en hele nieuwe programma's worden gemaakt op de ruilverkavelingswegen. Eigenlijk is het dan nog steeds een droom want stiekem hoop ik dat ik met de tijd wordt toegestaan om, met behoud van uitkering, fulltime radioshows te kunnen maken. Natuurlijk werkt het niet zo maar het dromen hierover is des te fijner!

Voordeel van het radiowerk is dat je voortdurend op zoek bent naar de nieuwste dingen. Tenminste... ik mag graag als eerste met een bepaalde plaat op de proppen komen. Ik ga niet zover dat ik wil beweren dat enkele supersterren hun succes hebben te danken aan de bijdrage van een presentator van een internetradiostation, maar het is wel een feit dat ik vaak héél vroeg ben met het draaien van toekomstige hits. Zo ben ik op een woensdagavond mijn show voor donderdag aan het voorbereiden en zie ik opeens een combinatie die ik niet kan rijmen. Sinds The Ting Tings in 2007 heb ik niet meer zoveel op met 'alternatieve rockmeisjes met een grote bek' en dus hoef ik mezelf niet te rekenen tot een fan van het werk van Tove Lo. Maar... hoe gaat dit klinken in een remix? Ik luister en mijn mond valt open. De heren van Hippie Sabotage hebben het nummer helemaal uit elkaar getrokken en daarna opnieuw opgebouwd. Het resultaat is zoveel anders dan het origineel dat er sprake is van twee verschillende nummers. Ik besluit het eerst te 'verstoppen' in de aflevering van 'Floorfillers' en draai het een week later al iets prominenter. Dan komen ook de eerste reacties los. Het duurt dan nog zeker twee weken voordat Nederland overstag gaat en dat je de plaat op iedere straathoek hoort. Het 'oh oh' in het intro galmt ook zo lekker door en al snel voel ik mezelf erg warm worden als ik op een onverwachte plek dit uit een luidspreker hoor schallen. In gedachten geef ik mezelf dan een schouderklopje: Dat hebben we maar mooi weer even geflikt, hoewel net nooit te bewijzen is of ik het nummer het laatste zetje heb gegeven.

Ik durf niet op een plattegrond van de omgeving te kijken om meer handen en voeten aan de fietstochten te geven. Voor hetzelfde geld kom ik weer in een molendatabase terecht zoals gisteren. De fietstochten zijn op zichzelf niet zo heel bijzonder. Het zijn tientallen kilometers door bos en polderlandschap, de muzikale begeleiding van de mp3-stick is daarbij onmisbaar. Als ik anno 2020 terug denk aan deze periode wil ik het bijna 'onbezonnen' noemen. Er is op dat moment namelijk nog geen donker wolkje aan de lucht en mag ik hele dagen door dromen over een succesvolle radio-loopbaan waarbij dezelfde lucht de limiet is. Ik mag wel wekelijks aan de bak als ik vóór de tiende verjaardag nog alle jaren wil hebben behandeld, nu dus maar eens gaan nadenken over een hoogtepunt uit 2015.

Blauwe Bak Veteranen deel 24

'Blue Monday'. Ik hoor in 2008 voor het eerst van het fenomeen als ik mezelf die ochtend vorstelijk verslaap voor het werk. Het is dan al niet de eerste keer dat ik me heb verslapen en het begint in de gaten te lopen op het werk. In plaats van dat de duimschroeven worden aangedraaid, besluit men tot alternatieve werktijden voor mij. Het bedrijf wil, bij wijze van proef, bekijken of de verpakkingsafdeling een extra dienst van twee uur 's middags tot tien uur 's avonds kan gebruiken. Ik ben het proefkonijn en zal het vervolgens bijna een half jaar doen voordat ik de ploegendienst in ga. Het project levert uiteindelijk té weinig op en wordt afgeblazen. Sindsdien is 'Blue Monday' voor mij een hoogtepunt van het jaar. Niet zelden voel ik me topfit en dat is vandaag niet anders. Terwijl anderen een excuus hebben om zich rottig te voelen, bezorg ik nog wat overgebleven post onder een winters zonnetje. Dezelfde frisheid zet zichzelf voort op Soul-xotica want ik heb wel weer eens zin in een aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen'. Omdat de foto's van vier-bij-vier goed zijn bevallen, doe ik vandaag eveneens zestien singles. We schuifelen daarmee van september 2011 naar januari 2012.

Het is een weekend om in te lijsten hoewel het niet allemaal gaat zoals het is gepland. Op donderdag koop ik een keigave broek bij een kringloopwinkel en stop deze onder mijn snelbinder. Als ik terug in Steenwijk ben, blijkt dat ik de broek ben verloren. Ik fiets helemaal terug maar helaas... de broek heb ik nooit weer gevonden. Eenmaal thuis gaat de deurbel. Nee, niet iemand die me de broek komt brengen, maar iemand van de GGD waarmee ik eerder al eens contact heb gehad. Hij komt me vertellen dat de woningstichting heeft besloten om de huizen in Steenwijk af te breken. Dat vormt de opmaat voor deze aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen'. Hij heeft ook voor mij gecontroleerd en ik heb ook recht op de wettelijke verhuispremie. Ik heb bij aanvaarding van het huis in 2003 immers een formulier getekend dat ik afstand zou doen van deze vergoeding omdat het toen al zo goed als zeker was dat het gesloopt zou worden. Gelukkig hebben ze deze papieren in 2004 echt door de shredder gehaald. We praten nog wat aan de deur en ik vertel dat ik de volgende dag naar Keulen zal. Met de hogesnelheidstrein vanuit Enschede. Hij heeft daar ervaring mee en waarschuwt meteen dat de trein tot Düsseldorf niet op een topsnelheid komt, maar dat het wel de snelste manier van reizen is. Het verhaal bij dit weekend kunnen jullie uiteraard vinden in het archief onder september 2011: 'Het Keulse gedonder'. De eerste plaat is meteen een souvenir uit Keulen van dat weekend.

200. What Have You Done For Me Lately?-Sharon Jones & The Dap-Kings (US, Daptone, 2002)
201. Blame It On The Pony Express-Johnny Johnson & The Bandwagon (NL, Stateside, 1970)
202. That Old Black Magic-The Softones (NL, H&L, 1975)
203. Bernadette-The Four Tops (NL, Tamla Motown, 1967)
De kassabon zit nog in het hoesje van Sharon Jones. Ik heb de plaat op 23 september 2011 om achttien minuten over vier afgerekend bij Groove Attack Recordstore aan de Maastrichter Strasse. Acht euro is vergelijkbaar met wat ik in 2009 voor de andere twee heb betaald. Groove Attack heeft flink wat singles staan van Sharon Jones en de keuze gaat voor mij tussen 'What Have You Done For Me Lately' en 'Better Things', een single van het meest recente album van Jones. Dit is uiteraard een cover van het nummer van Janet Jackson hoewel in de begintijd een 'hoax' bestaat dat het oorspronkelijk een nummer van Sharon Jones uit de jaren zestig zou zijn geweest. Het weekend eindigt abrupt op zaterdagmiddag als mijn pinpas wordt ingeslikt maar persoonlijk hecht ik meer waarde aan dit weekend dan de herhaling van een paar weken later. Op 11 november 2011 moet ik uiteraard ook platen kopen en het wordt een ritje naar Zwolle. Ook ditmaal krijg ik last met de pinpas. Een dag later wordt mijn pinpas ingeslikt omdat vermoedelijk een skimmer is aangebracht op de pinautomaat in Zwolle. De hoofdmoot wordt gevormd door een aantal albums maar ik doe me ook te goed aan een aantal singles. Van Johnny Johnson geef ik lange tijd de voorkeur aan 'Never Let Her Go', maar ach... zo vaak komt die niet meer uit de bak en dan draai ik ook al snel 'Pony Express'. The Softones koop ik op 'the day before' en The Four Tops ontvang ik op 'the day after'. Er tussenin zit het concert van de Amerikaanse folkzangeres. Op donderdag heb ik nog het verlangen om haar te zien. Het concert is dan die zaterdag in Zwolle. The Softones mag mee uit nieuwsgierigheid en de b-kant, 'Why Why Baby', heeft de meeste interesse voor mij. Een week na het concert besluit ik haar een mailtje te sturen en, ach, het heeft zo moeten gaan. Ik heb de zaterdagmiddag een flinke kater als de postbode me een pakketje brengt van Albert. Hierin zit ook deze single van The Four Tops. Het kwartet staat tegenwoordig in de reserve-Blauwe Bak.

204. Soul For Sale-John Schroeder & Orchestra (UK, Pye Disco Demand, 1966, re: 1974)
205. Stronger Than Her Love-The Flirtations (US, Festival, 1967, re: 1974?)
206. Break Out-Mitch Ryder & The Detroit WHeels (NL, Stateside, 1966)
207. Under My Thumb-Wayne Gibson (UK, Pye Disco Demand, 1966, re: 1974)
Ik heb mezelf in 2009 ingeschreven bij een woningstichting dat huizen verhuurt in Meppel en omgeving. Ik heb dan even de neiging om uit Steenwijk weg te gaan. Eind 2011 betekent het dat ik reeds twee jaar sta ingeschreven en als ik op zoek ga, vind ik meteen huizen in Nijeveen. Dat is nog beter zelfs: Ik wil best uit Steenwijk maar wil ook De Buze aan houden. December 2011 is een gekke maand. De eerste dinsdag in de maand moet ik post bezorgen en vat die dag merkbaar kou. Het resultaat is dat ik een week in bed lig. Als ik weer gezond ben voor het werk heb ik al interesse getoond voor het huis in Nijeveen. Tussen kerst en oud en nieuw krijg ik nog mot op het werk als ik beslist die dag nog wil langs gaan op het gemeentehuis in Meppel, hetgeen betekent dat ik mijn werk niet af krijg. Het tegenvallende concert van een paar weken eerder houdt me een flinke tijd uit de moderne folk en intussen heb ik mezelf beloofd dat ik een Northern Soul-verzameling wil gaan aanleggen. Dit kwartet is het eerste resultaat. John Schroeder, The Flirtations en Wayne Gibson komen van Ebay, dat ik speciaal voor de hobby weer afstof. Mitch Ryder kom ik voor een dievenprijs tegen op Marktplaats. De Nederlandse persing blijkt erg gewild te zijn en inmiddels heb ik de plaat dubbel. Binnenkort toch maar eens zien te verpatsen. The Flirtations staat nog als enige in de koffers, ook al is het een bootleg. Het origineel zit rond de 600 euro. Schroeder en Ryder hebben plaats genomen in de 'Ere-Blauwe Bak' en Gibson staat nog altijd in de reserve-Blauwe Bak. De laatste is tevens ook de laatste single die ik in 2011 heb gekocht: Op 30 december 2011 besluit ik tijdens een postronde om dit plaatje te kopen op Ebay en betaal meteen.

208. Please Forgive Me-Du-Ettes (US, One-derful!, 1964)
209. Girls Are Out To Get You-The Fascinations (UK, Mayfield/Outta Sight, 1966, re: 2011)
210. You're Gonna Make Me Love You-Sandi Sheldon (UK, Okeh/Outta Sight, 1967, re: 2011)
211. Look Around-Two Plus Two (UK, Velgo/Outta Sight, 1967, re: 2010)
Ik heb net even Two Plus Two toegevoegd aan 45cat want deze stond nog niet in de database. Ook even mijn ergernis uitgesproken over de 'waardebepaling' want de gegeven waarde van Du-Ettes lijkt mijn aanschafprijs te zijn geweest en in werkelijkheid is de plaat niets waard. Toch nog altijd een genadeloze stamper. Ik maak kennis met Rarenorthernsoul, de Engelse webwinkel en met de Outta Sight-heruitgaven. Ik luister op dat moment dagelijks naar de 'Northern Soul Jukebox' en als ik een leuk nummer hoor, zoek ik deze meteen op op Ebay en kaap een exemplaar mee. De Outta Sight-platen helpen me in zekere zin om de collectie te bouwen. Sandi Sheldon is nog de enige die in de koffer staat. Two Plus Two staat met Du-Ettes in de 'Ere-Blauwe Bak' en The Fascinations verdient nog altijd de reserve-Blauwe Bak. Ik volg Outta Sight op de voet tot aan de honderdste single en daarna neemt de interesse af. Ik vind de hedendaagse Outta Sight-uitgaven minder interessant dan acht jaar geleden en dat heeft niet alleen met een veranderende smaak te maken.

212. When You Get Right Down To It-Ronnie Dyson (UK, CBS, 1971)
213. Ask Me-Ecstasy, Passion & Pain (US, Roulette, 1974)
214. I Just Wanna Be Me-Thelma Houston (UK, Stateside, 1970)
215. I'm Gonna Run Away From You-Tami Lynn (UK, Contempo, 1965, re: 1975)
Op 6 januari 2012 plaats ik een mega-order bij Buydiscorecords, de budget-afdeling van Rarenorthernsoul. Het verbaast me dat de verzendkosten niet verhogen naarmate ik meer koop. Ik bel even met Engeland om het te checken en, nee, de verzendkosten blijven altijd hetzelfde. De gebroeders Jeffries laten zich meteen van hun beste kant zien en als twee titels niet (meer) voorradig zijn, wordt het geld geretourneerd en stopt het twee bonus-platen in het pakket. Ecstasy, Passion & Pain is daar eentje van en merkwaardig genoeg tevens de enige die ik nog altijd in de koffers heb staan. De overige drie moeten het doen in de reserve-Blauwe Bak. De b-kant van Thelma Houston is de eigenlijke favoriet: 'Crying In The Sunshine. Om een lang verhaal kort te maken: In de maanden januari en februari 2012 koop ik bijna dagelijks singles en dat zal zijn weerslag hebben op de 'Blauwe Bak Veteranen'. Ik denk dat we de volgende keer binnen de maand januari zullen blijven.