Eindstreep: juni 2025

Met de Gele Bak Top 100 ga ik morgen van slag, vanavond wil ik eerst verder gaan met het opnieuw samenstellen van de jaren zeventig-bakken. Ik heb gisteren in 'The Vinyl Countdown' de laatste jaren zeventig-bak gedaan en inmiddels heb ik zoveel 'new additions' in de kamer staan dat ik ze op zolder kwijt wil. Dan kan ik ook net zo goed meteen de singles toevoegen aan de bakken waardoor er weer nieuwe bakken ontstaan. Met de jaren zestig heb ik dit onlangs ook gedaan. Uiteraard blijven de singles die in de Gele Bak Top 100 staan nog even beneden zodat ik ze kan gebruiken voor een foto. De radio-uitzending wordt hem wellicht niet eerder dan in december. Voor Soul-xotica zit ik nog even te dubben hoe ik het ga doen. Wellicht toch zes weekeinden met twee fotoberichten. Nu eerst de junimaand vaarwel kussen met een 'Eindstreep'.

Vooruit! Voor de draad ermee. Hoeveel in totaal? Ik kom op 194 singles uit. Plus een elpee en er zijn totaal 41 onderweg. Dat zijn 35 van Mark en zes nieuwe releases. De Gele Bak is deze maand de winnaar met 81 singles, de Blauwe Bak geeft ons 43 singles en er zijn 35 dubbel. De 35 die in het rekensommetje ontbreken zijn de singles van Mark die deze week op de bus gaan. De nummer 1 in het lijstje van de Blauwe Bak heeft een neutraal hoesje en ik wil even geen moeite doen om de single te zoeken voor een foto. Ik kies dus alleen voor de nummer 1 uit de Gele Bak als illustratie en gewoon geleend van 45cat. Ik begin met de top tien van de Blauwe Bak.

1. Your Love Is Like A Chain Around My Heart - Carolyn Veal

2. The Shuffle - Van McCoy

3. Sometimes It Makes Me Wonder Why - The Infinite Ones

4. What A Change You've Made In My Life - Bill Moss

5. Mitchie Mitchie Mo Jo - Carmelita

6. Wish It Would Rain Down - Jackie Moore

7. God Done Got Tired - Gospel Six

8. It Was Fun - The Wildweeds

9. Mr. President - Pilgrim Jubilees

10. Lord You Are My Music - Wintley Phipps

De top tien van de Gele Bak doet meer pijn om samen te stellen. Dat wordt nog wat met de Gele Bak Top 100.

1. Burning Of The Midnight Lamp - The Jimi Hendrix Experience

2. Naturally Stoned - Avant-Garde

3. For Your Love - The Yardbirds

4. Shakin' All Over - The Guess Who

5. You've Got To Hide Your Love Away - The Silkie

6. Anyone For Tennis - Cream

7. Love Games - Level 42

8. Don't Talk To Strangers - The Beau Brummels

9. Take It Slow - King Harvest

10. Hold On - Santana

Singles round-up: juni 14

Het is de bedoeling om dagelijks te publiceren maar vaak schiet dat erbij in. Ik vind het prima zolang als ik aan het einde van de maand het corresponderende aantal berichten heb als dagen in de maand. Soms zit deze ongeschreven regel me flink in de weg en vanavond is zo'n geval. Ik heb nog altijd een 'Singles round-up' en de 'Eindstreep' te gaan terwijl ik niets liever zou willen dan lekker te slapen. Morgen wordt het immers nóg warmer en mag ik buiten ravotten net zoals vandaag. Maar goed... laat me eerst maar snel beginnen met de laatste 'Singles round-up' van deze maand, nu met enkel nieuwe releases en recente heruitgaven. Ik doe de platen anders dan op de foto in chronologische volgorde. Ik begin dus bij de oudste opnames en werk zo naar 2025.

* Womack Brothers/The Valentinos- EP Reserva Especial (Spanje, Soul 4 Real, 2025)
Soul 4 Real is een nieuwe serie begonnen waarbij ditmaal een platenlabel centraal staat. Toch is het niet zo'n 'mixed bag' als de 'From Detroit With Love'-EP's van het vorige jaar. Deze eerste EP staat in het teken van SAR Records, het platenlabel van soullegende Sam Cooke. Hij bied The Womack Brothers een springplank naar succes en ook als The Valentinos zal de groep opnames maken voor SAR. Het nummer van The Womack Brothers is in 1961 op single verschenen, de opnames van The Valentinos stammen uit 1964 en hebben nimmer een officiële release gehad. Ik heb 'Couldn't Hear Nobody Pray' van The Womack Brothers een paar weken geleden gedraaid in 'Do The 45' en dat klinkt als een vroege schets van 'Looking For A Love' waarmee Bobby Womack later succes zal hebben. De overige opnames heb ik nog niet gedraaid maar verblijven eveneens in de omgeving van de gospel. Het moet gewoon wel goed zijn, hoewel ik moet opbiechten dat ik de EP 'blind' heb gekocht met de andere EP.

* The Spinners- I'll Always Love You (UK, Outta Sight Soul Essentials, 1965, re: 2025)
Eigenlijk heb ik deze aangeschaft voor 'What More Could A Boy Ask For' uit 1966 op de flip. Het zijn echter twee essentiële Spinners-tracks uit de jaren zestig dus het label liegt niet. Het zijn fraaie Motown-opnames en uiteraard van een cd-kwaliteit. In de 'serieuze' soul wordt vaak de neus opgehaald als het om Outta Sight gaat maar ik heb er zelf nooit problemen mee gehad. Sterker nog: Van 2012 tot en met 2014 volg ik het label op de voet en heb een aantal standaardwerken dankzij Outta Sight in de collectie gekregen. De 'Soul Essentials'-serie werpt een nieuw licht op de zaak.

* Terry Callier/Irma Thomas/Laura Lee- EP Reserva Especial (Spanje, Soul 4 Real, 2025)
Ik heb doorgaans meer met Chicago Soul dan de andere grote steden in Amerika. In Chicago mag muziek 'leven'. Het wordt niet egaal getrokken zoals in Philadelphia of overgeproduceerd zoals in Memphis en Detroit. Deze EP bevat vier onuitgebrachte opnames voor Chess en Cadet uit 1967 en 1968. Twee daarvan zijn van Terry Callier en dat is voor mij alleen al een reden om het aan te schaffen. Laura Lee stelt ook nooit teleur en dat geldt eigenlijk ook voor Irma Thomas. De praktijk wijst echter uit dat ik deze EP's en ander onuitgebracht werk van Soul 4 Real praktisch niet draai en dus sla ik er ook wel eens eentje over. Deze EP van Chess/Cadet met opnames van Terry Callier mag echter niet ontbreken.

* Gil Scott-Heron- Lady Day And John Coltrane (UK, Kent, 1971, re: 2025)
De apparatuur moet straks nog wel aan want er zijn een paar platen die ik nog niet heb gedraaid. Tot nu toe heb ik puur op herinnering en associatie geschreven. Gil Scott-Heron hoef ik niet zo nodig op te zetten. Ik waardeer de man vooral vanwege 'The Bottle' en deze 'Lady Day And John Coltrane' staat wel te boek als een essentieel nummer, maar ik vat het niet echt. Het is me net ietsje te jazzy allemaal.

* The Topics- Booking Up Baby (UK, Expansion, 1973, re: 2025)
Eenzelfde verhaal als bij de heruitgave van Brenda Lee Eager van een jaar geleden. Als je verzamelaar bent van Amerikaanse soul uit de jaren zestig en zeventig dan ben je overgeleverd aan de grillen van het styreen. Mercury-styreen is erg berucht, deze willen binnen een paar normale draaibeurten al beroerd gaan klinken. Als dat het geval is bij een plaatje van een paar euro maar in geval van Brenda Lee Eager en The Topics gaat er meer geld rond voor een single. 'Booking Up Baby' is een stijlvolle opname van een bandje dat al actief is sinds de jaren zestig. Ik begin hem per draaibeurt steeds meer te waarderen.

* Khruangbin- White Gloves (UK, Night Time Stories, 2015, re: 2022)
Dit is twee weken geleden de Week Spot en in dat bericht heb ik al de vreemde geschiedenis uitgelegd. Het schijnt dat de Duitse grootgrutter HHV in 2022 drieduizend exemplaren van deze single heeft laten persen om het twintigjarig jubileum te vieren. In 2025 blijkt de helft nog in Engeland te liggen en deze worden nu alsnog aangeboden. 'White Gloves' is oorspronkelijk uit 2015 maar heeft nooit een album bereikt. Het is even psychedelisch als groovy maar voor mij gaat een wens in vervulling: Eindelijk eens een single van Khruangbin in de verzameling. De b-kant is puur gefreak.

* James Holvay- Love That Lady (UK, LRK, 2025)
Deze single is vorige week ter sprake gekomen en ik verbaas me erover dat deze maar niet wil komen opdagen. Iemand bij PostNL moet Soul-xotica lezen want prompt de volgende dag. De plaat is dan al wel een maand onderweg geweest. James Holvay is in de jaren zeventig de zanger van The Mob, een blue-eyed soulband uit Chicago. Ruim vijftig jaar later is hij nog altijd goed bij stem en met 'Love That Lady' haakt hij in op 'I Dig Everything About You'. Het heeft een retro-soul geval met een Motown-slagje, maar het is optimistische muziek met een fraai arrangement en dat gaat niet gauw vervelen. 'Don't Take Your Love' op de keerzijde ademt eveneens de sfeer van de oudere platen van The Mob en eigenlijk is deze interessanter in mijn oren.

* Wikstrom & Lewen- Good Good Feeling (UK, Home Of The Good Groove, 2025)
Meer van de optimistische retro-soul. In dit geval kies ik voor de b-kant met zangeres Louise Marshall. De heren Wikstrom en Lewen hebben duidelijk in hun hoofd zitten hoe een plaat moet klinken en dat weet het duo in de studio uitstekend te vertolken met uitstekende zangers en zangeressen. Ik heb een vermoeden dat 'Good Good Feeling' zomaar binnenkort de Week Spot kan worden.

* The Southside Sound Surgeons- Hi-Jakarta (UK, Echo Labs, 2025)
Simon Fane blijkt ook lekker druk in Engeland. Hij heeft inmiddels al een volgende single van Cheeba's Latin Bros aangekondigd waarvan de voorverkoop in juli start. Vandaag is de meest recente single van The Preacher op de post gegaan en intussen ligt nu de eerste Echo Labs op mijn draaitafel. 'Collaborations in the echo chamber', staat op het hoesje. Hij is niet vlak maar dat maakt voor de audio niet zoveel uit. 'Hi-Jakarta' is een druk nummer met percussie. Het is fraaie elektronische nu-disco met smakelijke samples. 'Rockin' Roots' op de b-kant is een oude hiphoptrack waar mee gespeeld wordt door de Surgeons. Net zoals bij de overige Echo Chamber-platen moet ik ze eerst een paar maal draaien voordat ik ze echt ga waarderen.

Verticaal vijf letters: Zondag 29 juni

De show is twintig minuten geleden besloten met Dusty Springfield en ik ben wel klaar voor mijn bedje. Dat is het resultaat van mijn activiteiten van vandaag. Het boodschapje is feitelijk hetzelfde als in begin januari. Ook dan gaat het me om een flesje dampvloeistof voor de elektronische sigaret. Steenwijk heeft vandaag een boekenmarkt maar ik raak té laat van huis om daar nog iets van mee te maken tot zover ik daar belangstelling voor zou hebben. Het idee is gisteren ontstaan: Ik kan wel weer eens naar Steenwijk lopen en met de bus en trein weer terug naar huis. Dit keer ga ik eindelijk eens dat ene paadje 'ontdekken'. Het zal bijna een jaar geleden zijn als ik tot mijn stomme verbazing nabij het tunneltje van Havelterberg de autoweg zie op fietsen. Ofwel het talud van het viaduct. Plots slaat hij rechtsaf. Ik zie in de verte dat er een verkeersbord staat van doodlopende weg met daar onder een klein wit bordje. Meestal zegt dat iets in de trant van 'fietsers uitgezonderd'  hoewel ik hier vermoed dat het strekking moet hebben op wandelaars. Waar komt dat paadje uit? Dat heeft me de afgelopen maanden bezig gehouden en vanmiddag wil ik het dan eindelijk eens ontdekken...

Steenwijk is ver genoeg om te wandelen en dus ga ik tot Darp maar gewoon langs de Ruiterweg. Vanuit daar kan ik achter het dorp langs en weer eens kijken bij de wachttoren. Ik hoop nog even verder te kunnen maar dat wordt een erg mul zandpad. Ik vermoed dat je elk moment tegen een dicht hek kan aanlopen want het is per slot van rekening oefenterrein van de naburige legerkazerne. Dan maar door Havelterberg terug naar de doorgaande weg. Ik steek de weg over naar het bewuste weggetje en dan...? Ik meen dat ik vorig jaar heb gekeken en het iets van 'uitgezonderd wandelaars' zei. Of heb ik dat gedroomd? De tekst op het bordje vertelt me dat een bepaald adres aan de Meppelerweg is te bereiken middels deze weg. Tja, dan is het nog altijd een doodlopende weg? Een beetje teleurgesteld ga ik het tunneltje onderdoor en besluit de Friesestraatweg weer eens te nemen. Het wordt tot een paar jaar geleden aangegeven als fietsroute maar het mag duidelijk zijn dat de aanwonenden niet op drukte zitten te wachten. Het is dus een fraai wandelpaadje voor lokale bewoners en de paar die het kennen. Het spoor over en via de Stouwe naar Onna. Vanuit daar over de Kamp naar Steenwijk. Gelukkig zijn de snode plannen van twintig jaar geleden om hier bouwterrein van te maken naar de archieven gestuurd. Ik heb ooit in een vorig leven als SP-lid nog wel geprotesteerd tegen de plannen. Ik wil even rusten op een bankje en kijk dan op de telefoon. Oeps? Wat als de tabakswinkel om zes uur dicht gaat? Het is inmiddels nog een half uurtje en Steenwijk is in zicht. Ik ga maar weer lopen. Gelukkig is die tot half zeven open, maar ik ben er om vijf minuten voor zes. Bij de naastgelegen supermarkt haal ik twee slaatjes (daar had ik zin in!) en een pak karnemelk. Dan naar de Albert Heijn voor brood en koekjes.

Evenals in januari heb ik nu ook gepland om shoarma te gaan eten. Of dat een strak plan is? Ik zal de naam van de zaak niet noemen maar ik ken de eigenaar al vijfentwintig jaar en vind het een toffe peer. Toch weet ik dat qua hygiëne niet alles even goed is in zijn zaak. Ik bestel een mixed grill van lamskoteletten en sjasliek. Alle vlees is aangebrand en dusdanig dat het gewoon niet lekker is. De salade ziet er niet fraai uit en de aardappelen zijn véél te zout. Als ik naar het station loop wil ik een windje laten maar besluit dat ik daarmee moet wachten totdat ik bij een wc ben. Helaas zal dat zitcomfort moeten wachten tot Uffelte. De geschiedenis die daar heeft plaats gevonden? Ik denk dat er iets niet goed is geweest in het eten. Met de trein naar Meppel, een half uur wachten op de bus en uiteindelijk ben ik om negen uur weer in Uffelte. De foto is gemaakt in het begin dat ik net van de Ruiterweg ben af gegaan. Het is het uitzicht op de doorgaande weg waar ik bijna dagelijks langs fiets om aan het werk te gaan. Best leuk om het eens van een andere kant te bekijken.

Singles round-up: juni 13

Voordat ik me vanavond schrap ga zetten voor ruim drie uren lang alle Week Spots van het afgelopen jaar, wil ik eerst de 'Singles round-up' met deze 'oude' singles van Mark besluiten. Qua 'Singles round-up' blijft dan een aflevering over met de nieuwe releases en heruitgaven. De apparatuur staat weer aan hoewel een aantal singles uit deze aflevering 'no-brainers' zijn. Zelfs al vallen ze zwaar tegen dan mogen ze altijd nog in de Blauwe Bak. Laat me meteen van start gaan met de laatste zeventien van vandaag.

* John & Ernest- Super Fly Meets Shaft (US, Rainy Wednesday, 1973)
* King Harvest- Take It Slow (US, Perception, 1973)
* Melissa Manchester- Fire In The Morning (UK, Arista, 1979)
* The Meters- A Message From The Meters (US, Josie, 1970)
Voorgaande tekst houdt in ieder geval verband met John & Ernest en The Meters. John & Ernest is een funk-novelty in de stijl van 'The Impeachment Story' van Steel, Jake & Jeff. Er wordt een verhaaltje verteld aan de hand van korte fragmenten van bestaande soul- en funkliedjes. Bij King Harvest hoop ik even op 'Dancing In The Moonlight', maar heb inmiddels mijn oog laten vallen op een Zuid Afrikaanse persing van dat nummer. 'Take It Slow' is natuurlijk niets minder. 'STEREO' staat er op het label maar het is zo mono als het maar kan. Uiteraard voor de Gele Bak. Melissa Manchester is uiteraard ook pure pop maar desondanks erg blij met deze Engelse persing. De platen van The Meters zijn goed beschouwd erg inwisselbaar maar dat maakt ook dat er eigenlijk geen slechte plaat tussen zit. Ik zet 'Message' met alle plezier in de Blauwe Bak.

* Jackie Moore- I Wish It Would Rain Down (UK, Upfront, 1991)
* The Newbeats- Don't Turn Me Loose (US, Hickory, 1967, re: 197?)
* Wayne Newton- Years (US, Aries II, 1980)
* Wintley Phipps- Lord, You Are My Music (US, Lection, 1982)
Jackie Moore doet een cover van het nummer van Phil Collins. Ze versnelt het meteen al een beetje ten opzichte van het origineel. Als je de 45-toeren single op 33 draait, komt het in de buurt van Phil. Het snellere jasje past het nummer prima. Het mag in de Blauwe Bak! The Newbeats is een gek geval. Hickory 45-P-1496 houdt verband met 'Bad Dreams/Swinger' met nummers geschreven door respectievelijk Dean en Lynda Mathis en de heren Resnick en Levine. 'Don't Turn Me Loose' verschijnt een paar weken eerder en heeft 'Siegel-Jay' als componisten in plaats van Dean en Lynda Mathis. Het schijnt dat deze 'Don't Turn Me Loose' in de jaren zeventig is geperst voor de Engelse Northern Soul-scene na de 'doorbraak' van 'Run Baby Run'. Het heeft het 'golvende' geluid van een bootleg. Uiteraard is deze nog minder interessant dan 'Run Baby Run', maar ach...? 'Too Sweet To Be Forgotten' op de keerzijde is zelfs beter dan de a-kant. Ik gun het een plekje in de bak met de bootlegs. Wayne Newton moet zich tevreden stellen met de jaren tachtig-bak. 'Years' is een sentimenteel ding met violen en op de keerzijde staat net iets te geforceerde disco. Wintley Phipps is precies datgene dat ik verwacht van het Lection-label: Eigentijdse 'Modern Soul'-gospel Het mag duidelijk zijn waar deze zal eindigen?

* Robert Dr. Feelgood Potts- Down Home Blues (US, 8th Street, 1982)
* P.J. Proby- You've Come Back (UK, Liberty, 1966)
* Bill Saluga- Dancin' Johnson (US, A&M, 1979)
De eerste plaat hoeft bijna geen beschrijving. Het is lekkere authentieke blues met een mondharmonica. 'Stranger In My Home' is meer van hetzelfde. Gewoon in de Gele Bak dus. P.J. Proby heb ik gedurende de tijd in Mossley op mijn kamer gehad. Nu staart 'You've Come Back' me aan met een nieuwe interesse: Het is geschreven door Van McCoy. Lesley Gore heeft het een jaar eerder vertolkt. Op de flip doet hij 'It Ain't Necessarily So' en dat klinkt best interessant. Toch moet ik bekennen dat deze ook niet verder gaat komen dan de Gele Bak. Ook Bill Saluga zal het gezellig maken op de zondagavond.

* Shepstone & Dibbens- Shady Lady (US, Buddah, 1973)
* Taka Boom- Night Dancin' (US, Ariola America, 1979)
* THP Orchestra- Two Hot For Love (US, Butterfly, 1978)
De eerste heb ik uiteraard ook op de Nederlandse Pink Elephant. Ik heb het altijd een guitig nummer gevonden maar uitsluitend voor de Gele Bak. Taka Boom is eveneens té doorsnee disco. De b-kant heet 'Cloud Dancer' en is meer een ballade met best een lekkere atmosfeer. Voor deze kant mag het in de Blauwe Bak. THP staat voor Three Hats Productions. 'Two Hot For Love' heeft best een fijne funky disco-vibe en we krijgen zelfs nog zangeressen op de koop toe. 'Dawn Patrol' op de keerzijde klinkt in die zin commerciëler. Nu wordt er wel weer gestaakt onder de vocalisten.

* Uncle Bo-Bo- Did You Sleep With Mary? (US, Hep Me, 1998)
* The Wildweeds- It Was Fun (UK, Chess, 1967)
* Winner's Circle- Hey Wake Up And Listen (US, Elka, 1976)
Aan de titels te zien wordt het lachen, gieren en brullen met Uncle Bo-Bo. Het is Robert Bo-Bo welke toch het beste bekend is onder de naam Senator Jones. Een bluesmuzikant uit New Orleans en 'Did You Sleep With Mary' zit helemaal in dat idioom ondanks de veelvoud aan elektronica. 'Catfish Pond' klinkt niet minder monotoon maar helaas gaat dit niet verder reiken dan de Gele Bak. Al Anderson zal uitgroeien tot één van de populairste songschrijvers in de country maar met The Wildweeds hangt het tegen de blue-eyed soul aan. In dat kader mag 'It Was Fun' ook meteen in de Blauwe Bak. De laatste groep van vandaag heet eigenlijk Winners' Circle. Op de a-kant staat de korte versie en op de flip de uitvoering van vijf minuten. Het lijkt op van alles en nog wat maar het is wel een feestje! Vooruit, ik zet hem in de Blauwe Bak!

Singles round-up: juni 12

Er lijkt geen einde aan te komen? Welnu, gistermorgen is het eerste pakket van de twee van Mark gearriveerd. Omdat ik best benieuwd ben naar een aantal titels en eventueel ook eentje wil meenemen voor de Gele Bak Top 100 zal ik toch deze vijfendertig even moeten behandelen. Het tweede pakket gaat volgende week op de bus en daar kijk ik nu al naar uit! Mark adverteert het pakket met 'tachtig procent zwarte artiesten'. Ik denk dat dit met de eerste greep lastig wordt. Vooral een aantal roomblanke bands schroeven het gemiddelde flink omhoog. Het lijkt een pakket 'used but not abused' hoewel Mark benadrukt dat de meeste singles in de buurt van 'Mint' moeten zitten. Veel van de hoesjes zijn in ieder geval aan vervanging toe. Ik ga dus in twee afleveringen door deze partij omdat heel veel wellicht niet zo héél interessant is. Ik trap vandaag af met de eerste achttien.

* Paul Anka- A Woman Is A Sentimental Thing (US, RCA Victor, 1967)
* Claudja Barry- Boogie Woogie Dancin' Shoes (US, Chrysalis, 1979)
* Brook Benton- Mother Nature, Father Time (US, RCA Victor, 1965)
Ik zie echter wel wat Mark bedoelt met de 'tachtig procent zwarte artiesten' want enkele van de blanke artiesten hangen tegen de disco aan of hebben een populair plaatje in de Northern Soul. Dat laatste geldt voor Paul Anka, hoewel ik nooit zo gecharmeerd ben geweest van zijn Northern Soul-'hit'. Voor mij is Paul vooral een artiest voor de Gele Bak. 'Sentimental Thing' is een 'flashback' naar Anka's opnames uit de begin jaren zestig. Totaal niet interessant dus. Dan Claudja Barry. Bij het intro heb ik genoeg gehoord. 'In-your-face' disco en de b-kant heeft iets van retro-Northern Soul maar het komt desondanks gewoon in de Gele Bak. Brook Benton is gewoon een crooner met een fraaie 'big city'-productie maar tot nu toe wordt alleen de Gele Bak gevuld.

* The Beau Brummels- Don't Talk To Strangers (US, Autumn, 1965)
* Brass Construction- Ha Cha Cha (US, United Artists, 1976)
* Charlene & Stevie Wonder- Used To Be (US, Motown, 1982)
En zowaar een single van The Beau Brummels in het pakket! Dit maakt onder andere dat ik al uit kijk naar het volgende pakket want hier kun je me wel wakker voor maken. Ondanks dat Evans druk is geweest met viltstift op het label en het iets rumoerig is in het intro kan ik geheel leven met de staat van deze fraaie Beau Brummels-single. Tja, 'Movin' staat bij mij ook gewoon in de Gele Bak en hoewel 'Ha Cha Cha' minstens een zo'n fijn funky instrumentaaltje is, vrees ik dat ik hier geen ruimte voor heb in de Blauwe Bak. Leuk voor op een zondagavond. De b-kant van de Charlene-single is solo en uit 1976 maar beide kanten veroveren niet echt mijn hart. Wederom drie voor de Gele Bak.

* Christiaan- Love In The Summer (US, Sincerely Yours, 1985)
* Current- Theme From Rocky (US, Playboy, 1977)
* Rainy Davis- 4-Ever (US, Columbia, 1987)
Het hoesje van Christiaan belooft veel en het stelt niet teleur. Het is een zeer goed bedoelde productie maar helaas is het budget té krap waardoor we te maken hebben met een 'lo-fi' productie. Het nummer zélf is best fraai. Het doet me een beetje denken aan de sfeer van Barbara Jacobs. Flink 'oddball' maar deze mag in de Blauwe Bak. Current is een lekkere groovy versie van het thema van 'Rocky' maar deze zie ik niet in de Blauwe Bak verschijnen. '4-Ever' is op zichzelf niet slecht maar wel heel erg poppy. Dat geldt ook voor de b-kant. Een twijfelgevalletje maar ik vrees dat het toch de Gele Bak gaat worden voor dit kleinood.

* T.L. Davis- Lonely Am I (US, Heart & Soul, 1972)
* Patti Drew- Wild Is Love (US, Capitol, 1969)
* The Equals- Black Skin Blue Eyed Boys (US, Shout, 1970)
Het Heart & Soul-label moet Mark meteen aangesproken hebben, maar de aanwezigheid van een ziel op het label hoeft nog niet te betekenen dat dit ook in de plaat zit. Natuurlijk... Davis zingt het vanuit zijn volste overtuiging maar dat maakt het nog niet tot voer voor de Blauwe Bak. Het is een lieflijk popliedje met een bak violen. Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar de b-kant. Beide nummers zijn geschreven Cathy Lynn en de b-kant heet 'Cathy'. Een meiske dat over zichzelf een liedje schrijft? Het gaat richting de bossa nova maar het is allemaal wel heel erg braafjes. 'Cathy, I love you so as if you don't know'. Tja... 'Cage me?'. Versta ik dat goed? Is het gewoon een manier van Cathy om te laten weten wat haar kinky fetisj is? Heart & Gele Bak in dit geval. Van Patti Drew heb ik twee eerdere Capitol-singles en die zijn me goed bevallen. Er moet toch een reden zijn waarom Mark deze niet als een reguliere single heeft aangeboden? 'Wild Is Love' is ietwat jazzy maar meer Greetje Kauffeld dan dat het heel interessant wordt. 'World Of No Return' is meer een ballade. Ach vooruit, deze gun ik wel een kans voor de Blauwe Bak. Ik heb de reguliere Nederlandse uitgave van The Equals in de Blauwe Bak staan en uiteraard mag deze eveneens plaats nemen. Blijft immers een fantastisch lekker nummer van Eddy Grant en zijn maten!

* The 5th Dimension- Puppet Man (UK, Bell, 1970)
* Eric Gale- Oh Mary Don't You Weep (US, Columbia, 1977)
* David Geddes- Rocky's Girl (US, H&L, 1977)
In het begin denk ik nog dat het uitsluitend Amerikaanse persingen zijn totdat ik ontdek dat Donna Hightower (in het volgende pakket) in de Duitse uitdossing is. Zowaar ook enkele Engelse persingen en daar word ik blij van. The 5th Dimension neigt soms naar soul maar is toch meestal gewoon pure pop. Zo ook dit 'Puppet Man' dat ik zelf het beste ken in de uitvoering van Tom Jones. 'A Love Like Ours' op de keerzijde klinkt meer ingetogen maar de soul druipt er niet vanaf. Gewoon in de Gele Bak met dit schijfje! Ja, er zou ook gospel in het pakket zitten. Eric Gale is daarvan een voorbeeld en het klinkt niet onaardig. Een beetje bluesy. De b-kant heet 'Gypsy Jello' en dat is een zeer aangenaam instrumentaaltje dat ik wel kwijt kan. In 2011 maak ik kennis met 'Run Joey Run' van David Geddes middels de 'Schijf van 5'. Met de hulp van Peter (van de niet meer bestaande Singlehoesjes-pagina) stel ik een paar lijstjes samen met platen waarin mensen overlijden. De vader van het meisje wil Joey vermoorden maar schiet per ongeluk zijn dochter door het hart. Nu heeft Geddes zijn oog laten vallen op een meisje van een bokser. Een risico? Het nummer klinkt even dramatisch als 'Run Joey Run' en dus durf ik het niet aan om de conclusie af te wachten. Het is gewoon voor de Gele Bak.

* Laura Greene- Let Me Blow Your Whistle (US, Star Trek, 1979)
* Leon Haywood- Party (US, MCA, 1978)
* The Infinite Ones- I Love You, You Love Me (US, Command Performance Records, 1983)
Laura Greene is natuurlijk pure disco maar heeft iets heel aantrekkelijks dat maakt dat ik overstag ga voor de Blauwe Bak. Wellicht omdat de muzikanten van vleesch en bloed zijn en er weinig elektronica aan te pas is gekomen. Op de keerzijde staat 'Manhattan' en dat heeft dezelfde groep muzikanten. Het klinkt ietsje meer ingetogen maar desondanks mag dit in de Blauwe Bak. Bij Leon Haywood kijk ik als eerste naar de b-kant want dat is een jaar eerder een a-kant geweest. 'Party' doet wat het de titel belooft. De b-kant heet 'Life Goes On' en dat smaakt als Blauwe Bak-materiaal. Het oogt als gospel maar is dat niet. Het is ietwat 'lo-fi' klinkende pop maar het is en blijft pop. Ach vooruit, de b-kant heeft dat Barbados-gevoel dankzij de synthesizer. De soul druipt er niet vanaf maar het past in de Suri-soul als je het mij vraagt.

Singles round-up: juni 11

Het gebeurt niet vaak dat ik met de 'Singles round-up' over de tien afleveringen ga. Als ik de singles allemaal per zes of negen had gedaan, had ik geen ruimte gehad voor andere berichten. Na deze met de laatste singles uit de meest recente Discogs-partij wacht alleen nog een 'Singles round-up' met nieuwe releases en heruitgaven. Ik heb vandaag heerlijk niets gedaan voor de variatie. Daar staat tegenover dat ik morgen alweer aan het werk ga. Het zou de bedoeling zijn geweest dat ik volgende week weer volledig het werk zou hervatten maar we hebben momenteel een grote mailing die eigenlijk vandaag (donderdag) al bezorgd had moeten worden. Daar ga ik morgen de schade van afhandelen. In deze aflevering van de 'Singles round-up' een plaat die ik kwijt ben geraakt, een upgrade en de vraag wanneer je een single pas écht hebt. De apparatuur staat aan, hoewel ik de meeste nummers wel ken, en ik ben klaar voor opnieuw een tripje terug in de tijd naar het begin van mijn platen verzamelen.

* Los Bravos- I Don't Care (Frankrijk, Barclay, 1966)
* Los Bravos- Bring A Little Lovin' (Frankrijk, Barclay, 1968)
Eerder deze maand heb ik de Duitse heruitgave gekocht van 'Black Is Black' vanwege de b-kant. Dat is namelijk 'Bring A Little Lovin' en deze heb ik tot dan toe alleen op Amerikaans styreen. Discogs-verkoper Rauser heeft de originele met fotohoes voor zo'n aardig prijsje liggen dat ik door pak voor het origineel. 'I Don't Care' heb ik ruim dertig jaar als b-kant van de Engelse Decca-heruitgave van 'Black Is Black'. Toch ook wel eens leuk om in deze in de originele uitdossing met fotohoes te hebben. Ik heb altijd iets met 'underdogs' gehad en 'I Don't Care' is vanaf dag 1 mijn favoriete kant. Oh wat blijft dit toch een heerlijk nummer! Maar wat doen we voor de Gele Bak Top 100? Eenzelfde laken een pak met 'Bring A Little Lovin'  want nergens klinkt die zo woest, vooral in de baspartij, als op de originele single. Eerst maar eens kijken hoeveel platen ik pik uit de eerste elf maanden...

* Manfred Mann- Sweet Pea (NL, Fontana, 1967)
* Manfred Mann- Ragamuffin Man (NL, Fontana, 1969)
De tweede is een regelrechte upgrade. Voor die prijs is het fotohoesje alleen al de moeite waard maar nu oogt de single ook al meteen beter dan de vorige. In 'Sweet Pea' mag Manfred met zijn orgel door het gelijknamige nummer van Tommy Roe heen piepen en blazen. Wat de platenmaatschappij heeft gedacht om dit als potentiële hitsingle uit te brengen? Het is een leuke novelty maar de Manfreds hebben beslist leukere platen gemaakt. Het vinyl krijgt een kritiekpuntje in de advertentie maar klinkt stukken beter dan mijn oude en bovendien heeft deze het 'hartje' intact. Deze heeft al hoog in de Gele Bak Top 100 gestaan dus geen kans voor Manfred Mann dit jaar.

* The Mob- Give It To Me (Duitsland, Polydor, 1971)
Van de nieuwe releases blijkt James Holvay zoek te zijn. De plaat is een maand geleden vertrokken vanaf het hoofdkantoor van LRK. Doorgaans heb ik het verzoek om inklaringskosten te betalen binnen een week maar helemaal niets ditmaal. De single is evenmin bezorgd en dus kan dit wel eens een tweede Trambeat worden. De nieuwe plaat van Holvay wakkert een nieuwe interesse aan in The Mob. Ik heb deze single al in de Engelse persing maar deze vind ik in 2016 al niet zo geschikt voor de Blauwe Bak. Dankzij Liam, eigenaar van LRK, leer ik een aantal andere prachtige nummers kennen van The Mob en, vooruit, deze Duitse oogt een stuk beter dan mijn Engelse persing. Ik ben klaar om The Mob een tweede kans te geven. Eigenlijk moet Mob in hoofdletters (The MOB) maar dat laat ik even voor wat het is. The Mob is een 'blue-eyed soul'-band uit Chicago en het klinkt als een soort van kruising tussen de band Chicago, Blood Sweat & Tears en, inderdaad, een rockband. 'I Dig Everything About You' heeft nog een zekere status in de Northern Soul en ik moet bekennen dat ik het negen jaar later véél leuker vind! Deze Duitse komt zeker in de Blauwe Bak, wellicht dat ik de Engelse ook nog wel uit de jaren zeventig-bak haal.

* The Pebbles- Seven Horses In The Sky (Frankrijk, Barclay, 1969)
Ik leer dit nummer in 1990 kennen via een Vlaams televisieprogramma en tik de single in 1993 op de kop. Volgens mij heb ik die in de laatste tien jaar nog wel eens gedraaid, alleen... staat die niet meer in mijn overzicht. Ach vooruit! Als die nog eens uit een vergeten doos opduikt, is de plaat wellicht ook wel aan vervanging toe. Over knalnummers gesproken. Het onweer en de galopperende paarden in het intro en ik zit opeens weer in de jaren negentig. Het vinyl zit ietsje tegen 'distortion' aan, maar ach... ik ben zo gelukkig als een kind dat ik deze weer kan draaien!

* The Pretty Things- A House In The Country (Duitsland, Star Club, 1966)
De afgelopen weken ben ik tevergeefs op zoek geweest naar een enigszins betaalbare heruitgave van 'Defecting Grey' van The Pretty Things nadat ik het nummer weer eens heb gehoord als bonustrack op 'S.F. Sorrow'. Origineel is die niet te betalen en zelfs heruitgaven zijn aan de prijs. Intussen vind ik wel deze 'A House In The Country' op het Duitse Star Club-label. Helaas zonder fotohoes maar daardoor wel spotgoedkoop. The Pretties weten best iets speciaals te maken van het Ray Davies-nummer terwijl het erg beschaafd klinkt voor hun doen.

* Q'65- I Despise You (NL, Decca, 1966)
Een niet geheel smetteloze single maar het kan er zeker mee door. Ik heb het nummer al op een verzamelelpee staan als ik het nog beter leer kennen en waarderen middels een Pseudonym-verzamelaar uit de jaren negentig. Het is sinds de laatste maanden dat ik opeens ontzettend de behoefte krijg om dit nummer weer te horen en dat is hierbij een feit. Voor menigeen is het melancholieke 'Ann' de favoriet, maar ik heb het rockende 'I Despise You' altijd beter kunnen waarderen. Omdat 'Ann' rustiger is, hoor je de kraakjes meer uitdrukkelijk maar het is niks ernstigs in mijn beleving.

* The Status Quo- Ice In The Sun (NL, Pye, 1968)
Ja, zo heet het bandje oorspronkelijk... The Status Quo. Het fotohoesje zit bijna vastgeplakt in een 'gas'-plastic hoesje uit de jaren tachtig en volgens mij heeft dat zijn weerslag op het vinyl. Er is een lichte ruis waarneembaar maar opnieuw weer niets ernstigs. De plaat heeft gewoon een goed huis gehad bij Frans. Als ware hij een Surinaamse dj is hij met zwarte viltstift op het label bezig geweest. Wat hij nu precies heeft weg gelakt? Blijkbaar een naam van een vorige eigenaar (m/v).

Ik heb er lol in gekregen! Binnenkort maar weer eens kijken bij zijn handeltje voor méér!

Week Spot: The Mohawks

Het is inmiddels een lange traditie in 'Do The 45'. Vlak voor de zomer draai ik alle Week Spots van de tweede helft van het voorgaande jaar tot de huidige week. Deze zaterdag ga ik daar opnieuw voor zitten. Het wordt een lange zit! Ik heb vorig jaar zomer in het kader van de 'Vinyl Summer Spirit Of...' de 'nieuwe' releases en heruitgaven uit een recent jaar in de schijnwerpers gehad. De show gaat moeilijk op gang komen want daar zitten een aantal nummers van vijf minuten en 12"-singles bij. Daar staat tegenover dat ik begin dit jaar nogal veel 'korte' jaren zestig-plaatjes heb gehad en hopelijk trekt dit het geheel in evenwicht. Ik ben altijd wel langer onderweg dan de gebruikelijke drie uren. Met dit in het achterhoofd moet de Week Spot van deze week een soort van 'kick out' worden. Omdat ik eerder in de show al lange nummers heb gehad, moet het kort maar krachtig zijn en dan kom ik uit bij 'Beat Me Til I'm Blue' van The Mohawks. Ofwel... M. Hawk. Dan blijkt opeens een hele grote man achter het Mohawks-project te zitten, een connectie die ik nooit zo snel heb gelegd. Bij deze dus... 'Beat Me Til I'm Blue' van The Mohawks in de onuitgebrachte 'no horns'-versie mag deze week de Week Spot zijn.

Ik ben jarenlang in de veronderstelling geweest dat The Mohawks een 'kindje' was van Harry Palmer. Hoewel deze naam overal opduikt op de labels is hij vooral de producent van de platen. Samen met zijn broers Carl en Jeff runt hij het platenlabel Pama Records en werken met diverse Jamaicaanse grootheden binnen hun eigen platencontracten. De grote man van The Mohawks is echter niemand minder dan Alan Hawkshaw. Hij wordt op 27 maart 1937 geboren in het Engelse Leeds. Hij bespeelt alles dat een klavier heeft maar het liefste wel zo ver mogelijk buiten de schijnwerpers. Hawkshaw is dan vooral bekend als componist voor televisie en film en maakt tal van zogenaamde 'library records'. Dat zijn platen met auteursrechtenvrije muziek welke gebruikt kunnen worden voor radio, televisie en reclame. Hij begint zijn loopbaan in de jaren zestig als lid van de band The Crescendos en hij treedt op met Emile Ford & The Checkmates. Daarnaast is het een veel gevraagde studiomuzikant. Hij riedelt een solo op de piano op een album van The Hollies en begeleidt in 1968 de nog vrijwel onbekende David Bowie bij een BBC-sessie. Daar gaat hij zelfs los in een intermezzo waardoor het nummer onbedoeld langer wordt. Intussen staat hij aan de wieg van de bands Rumplestiltskin en The Mohawks. Het laatste project viert vooral zijn ontdekking van het Hammond-orgel.

Hank Marvin besluit Hawkshaw een plek te gunnen in The Shadows voor hun volgende Japanse tournee. 'The Shadows Live In Japan' verschijnt in 1969 enkel in Japan en bevat een pianosolo van Hawkshaw. In 1970 verlaat hij The Shadows en doet in 1971 en 1972 nog wel mee op de platen van Marvin, Welch & Farrar. Daarna duikt hij flink de wereld in van de tv-soundtracks en doet incidenteel mee als gastmuzikant bij een gevestigde naam. In 1979 werkt hij met de band Love De Luxe dat in Amerika een gigantische clubhit zal scoren met 'Here Comes That Sound Again'. In hetzelfde jaar is hij prominent aanwezig op 'String Of Hits' van The Shadows en speelt hij mee op 'Bridge over Troubled Water'. Hij heeft tot juli 2021 vier beroertes en overlijdt op 16 oktober van hetzelfde jaar. Hij is 84 jaar geworden. Zijn dochter Kirsty Hawkshaw is een grote naam in de elektronische dance-scene.

The Mohawks maakt slechts één album in haar bestaan. 'The Champ' is ook hier in Nederland goed voor de top twintig en dat is een swingende Hammond-groovende instrumentale cover van 'Tramp' van Otis Redding en Carla Thomas. In de jaren tachtig en negentig ontstaat er een hernieuwde interesse voor de platen van The Mohawks, vooral omdat het zó goed in elkaar steekt. Het is té groovy voor de muzak maar tegelijk té corny voor de reggae- en funkliefhebbers. Het is al ruim 55 jaar een 'aardappel anders' en ook ik moet op een bepaald moment zwichten voor de muziek. Volgens mij staat de versie van 'Beat Me Til I'm Blue' mét blazers op het enige Mohawks-album, het klinkt echter zoveel beter zonder de blazers. Dat mag zaterdag een jaar Week Spots besluiten.

Overigens doe ik dit jaar geen 'Vinyl Summer Spirit Of...' hoewel ik wél een paar ideetjes heb waaronder de volledige Blauwe Bak Top 100 van 2012. Die heb ik nog nooit eerder op de radio gedaan en de opnames die ik destijds heb gemaakt voor de Soul-X-Rated ben ik al lang kwijt.