Het zilveren goud: juni 1993 deel VI

In 'Het zilveren goud' kijk ik terug op de singles die ik vijfentwintig jaar geleden heb gekocht. De serie heeft in 2011 en 2012 al een opstapje gehad met '20 Years Ago Today' en in 2013 en 2014 start ik na een paar afleveringen 'De pre-historie' met 'Het zilveren goud'. Wanneer begin je met een verzameling? In mijn geval besef ik pas na dertig singles dat ik iets aan het bouwen ben. Dat is op zaterdag 17 juni 1989 en die dag beschouw ik als de startdatum van mijn verzameling. Dat is vandaag dus 29 jaar geleden. Volgend jaar wellicht reden tot een feestje, ook omdat 'Het zilveren goud' dan op zijn laatste benen loopt. Vooralsnog 'geniet' ik van deze rubriek en mag jullie vandaag wederom voorstellen aan vijftien singles uit de grote partij die ik in juni 1993 heb gekocht. De singles komen allemaal zonder hoes en ik zal dus alleen vermelden wanneer ik een 'upgrade' heb gedaan, al dan niet met fotohoes. Laat me maar meteen losbarsten.

1346 Tha Banana Boat Song-The Tarriers (US, Glory, 1956)
1347 Big In Japan-Alphaville (Duitsland, WEA, 1984)
1348 Another Day-Paul & Linda McCartney (UK, Capitol, 1971, re: 1975)
1349 Ernie-Benny Hill (NL, Columbia, 1971)
1350 How Do You Do-Mouth & Macneal (NL, Decca, 1971)

Ik dacht even snel wat informatie te zoeken over de nummer 1348, maar oef... wat leer ik zoveel nieuwe dingen op een gewone zondagavond! Het mag inderdaad vreemd lijken: Oude Apple-singles van John Lennon, George Harrison en Ringo Starr die in de loop der jaren als Parlophone-singles opnieuw zijn uitgebracht. Bij Paul McCartney is dat anders, zijn 'back catalogue' verschijnt vanaf 1975 bij Capitol. Zijn contract met Parlophone/Apple is bijna ten einde als hij in Amerika een contract tekent met Capitol om zijn eigen MPL-producties op de markt te brengen. Lang houdt die samenwerking niet vol. Het probleem begint met 'Mull Of Kintyre'. Capitol weigert dat in Amerika te promoten als a-kant en kiest voor 'Girls School' en dit stuit Macca tegen de borst. Hij zit echter tot 1979 vast aan Capitol en keert dan weer terug bij Parlophone. 'Another Day' is de eerste heruitgave van McCartney op het Capitol-label. Van de bovenstaande singles heb ik alleen Mouth & Macneal later nog eens met fotohoes gekocht.

1351 Baby Sittin' Boogie-Buzz Clifford (NL, Philips, 1961)
1352 Try To Remember-Harry Belafonte (Frankrijk, RCA Victor, 1970)
1353 Going Back In Time-The Fools (NL, CNR, 1974)
1354 One Night In Bangkok-Murray Head (NL, RCA, 1984)
1355 Special Memory-Jerry Butler (US, Mercury, 1970)

Hier wil ik graag even de laatste toelichten. Het is omstreeks 1990 dat je op iedere straathoek wel een exemplaar van deze Jerry Butler of van de Gene Chandler-single vindt die we later deze maand in 'Het zilveren goud' tegenkomen. Het heeft er alle schijn van dat deze platen massaal naar Nederland zijn geëxporteerd. Hoe ze vervolgens aan de man/vrouw zijn gebracht, blijft een mysterie voor mij. Ze moeten ze wel gratis hebben weggegeven? Hoe dan ook: Tegenwoordig zijn deze platen in trek in bepaalde hoeken van de soul-scene. Ik denk dat ik wel een voorraadje heb, alleen... zijn de singles op styreen en niet van het beste soort. Ik moet nog eens even op zoek naar het voorraadje, wellicht dat ik een handeltje kan drijven? Voor wie meteen dollartekens ziet, de plaat is hooguit zes pond in Engeland, maar toch...

1356 Summertime-The Shake Spears (NL, Scramble, 1978)
1357 Moon River-Henry Mancini (Duitsland, RCA, 1961)
1358 Love Letters-Frankie Miller (UK, Chrysalis, 1977)
1359A The Philly Freeze-Alvin Cash & The Registers (US, Mar-V-Lus, 1966)
1359B Coz I Luv You-Slade (NL, Polydor, 1971)

De kaartenbak is handwerk en dus ontbreekt her en der wel eens een nummer en noteer ik per ongeluk tweemaal 1359. De single van Alvin Cash heb ik ook in de Nederlandse Fontana-uitdossing met 'fotohoes' en deze staat tegenwoordig in de reserve-Blauwe Bak. Het origineel op styreen staat daarentegen in de 'gewone' jaren zestig-bak.

Het zilveren goud: juni 1993 deel V

Over twee uren ga ik 'de lucht in' met 'Do The 45'. Vreemd is dat: Bij radio ga je hoegenaamd de lucht in, hoewel je in geval van internetradio eerder 'de grond in' gaat. Dat klinkt dan weer niet zo opbeurend en dus doen we net alsof we een FM-zender hebben. Ik ga weer drie uren 'Do The 45' doen en daarna waarschijnlijk de show van morgenavond voorbereiden. Als het weer een beetje mee zit, zou ik morgen nog wel even een stukje willen fietsen. Jullie hebben nog altijd de 'Eretitel' tegoed en wellicht dat ik die vanavond later nog ga doen. Nu dan toch eerst maar 'Het zilveren goud' met het beloofde verhaaltje. Na de introductie krijgen jullie de volgende zestien singles uit de lijst voor de kiezen. Maar, vooruit, vertel! Hoe ben je ertoe gekomen om deze partij singles te kopen?

Als ik geïnteresseerd raak in jukeboxen vindt net de eerste 'revival' plaats. Het zijn dan vooral de 'yuppen' (hoe 1988 wil je het krijgen?) die het interieur van hun huis verfraaien met een ouderwetse jukebox. Hoewel ik geen bier 'lust' in 1988 en 1989 ben ik voortdurend op zoek naar cafeetjes met jukeboxen. Bij Klaas in de winkel blijkt andermaal dat ik in 1992 nog altijd ben besmet met het jukeboxen-virus. De tijden zijn dan toch al heel erg veranderd. 'Open' jukeboxen (waar je het mechanisme kunt zien) rijzen de pan uit qua prijs. De latere dichte jukeboxen zijn nog wel te bemachtigen voor leuke prijzen, maar zijn het spreekwoordelijke kratje bier ook al lang voorbij. In Sneek en omgeving wordt iedere woensdag de Wijd En Zijd bezorgd: Een huis-aan-huis krant dat het meest interessant is vanwege de volledige agenda en natuurlijk de particuliere advertenties. Voor artikelen tot 250 gulden zijn de advertenties gratis. Er zijn handelaren die erop in spelen door iets aan te bieden voor 250 gulden dat, op het moment van contact, nét is verkocht maar hij heeft nog een andere voor 400 gulden. Zo is mijn belangstelling meteen gewekt als een jukebox wordt aangeboden voor 250 gulden.

Een jukebox is enorm zwaar en ik heb geen plek op mijn kleine slaapkamertje in Jutrijp. Nu is sindskort een grand cafe-annex-restaurantje geopend in Sneek. Het geheel is in een Caribische sfeer compleet met bloedmooie bardame. Ik denk dat ik ten eerste een beetje verliefd op haar ben, hoewel ik ook weet dat ze is getrouwd (met een veel oudere Nederlandse man). Dit is de perfecte plek voor een jukebox en hoewel ze me niet goed begrijpt, heeft ze wel oren erna om mijn jukebox hier onderdak te bieden. Ik zal eens per maand de singles aanvullen. Alleen... de jukebox is nog niet gekocht en ik moet hem eerst ook nog even bekijken. Het enthousiasme daalt als ik oog-in-oog sta met het ding en opeens is het geen wonder dat het 'slechts' 250 gulden moet kosten. Het is een houten dekenkist van het merk NSM. De kist heeft méér dan 'tender loving care' nodig, het ding is bijna verrot. Het mechanisme zou moeten werken mits het juiste tandwiel wordt gevonden. Van NSM is dan bekend dat het de originele onderdelen pas heeft laten afvoeren. Ik schud de man de hand en beloof hierop terug te komen. Ik informeer bij een smid wat een tandwiel zou moeten kosten. Juist ja, twee keer de aankoopprijs van de houten kist. Dan ga ik tenslotte langs bij Klaas en ik vertel het verhaal. ,,Ach, loopt die nou nog steeds te leuren met dat brok ellende?". Het schijnt inderdaad dat de man reeds tien jaar met het ding in de maag zit. ,,Je moet geen NSM hebben, dat is bagger" en ,,Ik zou hem voor geen tienduizend gulden in de werkplaats willen hebben" zijn andere argumenten die hij gebruikt. ,,Ik weet iets veel beters voor jou! Waarom investeer jij je geld niet gewoon in een stel singles. Ik heb een aanbod voor je".

De 'oude' platen zijn feitelijk de singles waar ik al in sneup als ik in 1989 mijn singles koop bij 'Twister'. Het is de gulden-bak en de meeste platen zijn dik betaald voor die prijs. Waarschijnlijk heeft Klaas de platen overgenomen van Bert toen hij 'Golden Years' in het oude pand van 'Twister' opende. Er zijn echter nog wel een aantal recente toevoegingen: Singles uit 1989 en 1990 die ogen alsof ze veertig jaar oud zijn. Uiteraard ook zonder hoesjes. Ik weet niet meer wat ik heb betaald voor de partij, het zal iets van vijftig of vijfenzeventig gulden zijn geweest. Is dit het waard? Wel voor mij in 1993 maar anno 2018 zou ik voorbij lopen aan zoiets. Op enkele uitzonderingen na is het niet veel bijzonders en bovendien zijn de meeste platen in verregaande staat.

1330 Jambalaya-The Carpenters (NL, A&M, 1974)
1331 The Amsterdam E.P.-Simple Minds (Duitsland, Virgin, 1989)
1332 Dancing In The City-Marshall, Hain (NL, Harvest, 1978)
1333 Never Can Say Goodbye-The Communards (NL, London, 1988)

De cover-versie van Prince' 'Sign O'The Times' is de track van de Simple Minds-EP dat een hit wordt in ons land. 'Marshall, Hain', volgens de officiële spelling en dus niet Marshall Hain, Marshall-Hain of Marshall & Hain, heb ik in 2014 nog gekocht in de Engelse persing. De Nederlandse staat echter nog steeds in de bakken. Ik heb de plaat erg veel gedraaid sinds 1993 en het is nog altijd één van mijn 1500 'favorieten'.

1334 Theme From S Express-S Express (NL, Torso, 1988)
1335 Scoobidab-Ginger Ale (NL, Injection, 1971)
1336 Get Down With It, Satisfaction-Mac Kissoon (Duitsland, Young Blood, 1970)
1337 Danny-Kit Hain (NL, Decca, 1981)

En daar hebben we zomaar Kit Hain! Ik weet pas sinds een paar jaar dat ze de Hain is uit Marshall, Hain. Mac Kissoon heb ik in ieder geval met fotohoes gevonden en ik twijfel bij Ginger Ale.

1338 Little By Little-Mariska Veres (NL, Pink Elephant, 1976)
1339 Rockollection-Laurent Voulzy (Frankrijk, RCA Victor, 1977)
1340 Rock Me Baby-David Cassidy (NL, Bell, 1972)
1341 Fire On The Mountain-Marshall Tucker Band (NL, Capricorn, 1975)

Laurent Voulzy is feitelijk een voorloper van Stars On 45. Hij zingt een stapel 'gouwe ouwen' na op een vlotte disco-beat. Ik twijfel eraan of ik David Cassidy toch niet eens met fotohoes heb gekocht?

1342 Woman In Love-Barbra Streisand (NL, CBS, 1980)
1343 Wait-Bintangs (NL, Negram, 1974)
1344 Lovin' You Baby-White Plains (US, Deram, 1970)
1345 How Can We Hang On To A Dream-Tim Hardin (NL, Polydor, 1966, re: 1987)

Niet alle singles gaan klakkeloos in de bakken en bij sommige platen ken ik een 'zwak' moment. Dat zal de 'dweil' van Barbra Streisand verklaren? Ik heb de single inmiddels in een betere staat met fotohoes, ook weer eens omdat het goedkoop was. Van White Plains leer ik net dat het de opvolger is van 'My Baby Loves Lovin' en deze moest ik dan binnenkort toch eens gaan draaien. Tim Hardin draai ik vaak na afloop van de 'marathon' van 'The Big One'. Eén van de weinige platen waarbij de waterlanders ruim baan krijgen. Ik moest deze jaren tachtig-persing nog eens met fotohoes zoeken, maar de originele jaren zestig-single is nog meer gewild!

Het zilveren goud: juni 1993 deel IV

Ik lig (weer) iets achter op schema. Deze aflevering van 'Het zilveren goud' is eigenlijk die van woensdag en ik had beloofd op deze dag een 'extra verhaaltje' te doen. Ik ben vanavond 'druk' geweest met de voorbereidingen van een tijdelijke radioshow op de zondagavond en mijn oogjes worden steeds kleiner. Omdat zaterdag en zondag deel 5 en 6 op deze plek horen te verschijnen, schuif ik het verhaaltje even vooruit. Nu even kort de volgende zestien singles uit de grote partij platen die ik van Klaas van 'Golden Years' heb gekocht. Morgen of zondag hopelijk het 'verhaaltje' achter deze partij. Over de hoesjes kan ik kort zijn: De platen hebben geen van allen een hoes. Ik zal dus enkel melden wanneer ik 'upgrades' heb gevonden, al dan niet met hoesjes.

1313 Soul Dracula-Hot Blood (Frankrijk, Carrere, 1975)
1314 Easy To Be Hard-Three Dog Night (US, Dunhill, 1969)
1315 Jungle Rock-Hank Mizell (UK, Charly, 1958, re: 1976)
1316 Song Sung Blue-Neil Diamond (NL, Uni, 1972)

Neil Diamond is in mijn herinnering het beste te draaien van de bovenstaande vier. Ik meen dat ik Hot Blood later eens beb vervangen. Dat denk ik in eerste instantie ook bij Hank Mizell, maar dat blijkt een andere single te zijn. De kraakjes van deze single geven het nummer uit 1958 alleen maar extra charme. Mijn ogen vallen bijna dicht en moet morgenochtend alweer vroeg naar Steenwijk, dus hou ik het vanavond kort. Over de hoesjes is zo gezegd niet zoveel te vertellen.

1317 De Fles-Jan Boezeroen (NL, Polydor, 1970)
1318 Starting Over-John Lennon (Duitsland, Geffen, 1980)
1319 Jig A Jig-East Of Eden (US, Deram, 1970)
1321 Big City Cat-Steve Forbert (NL, Epic, 1979)

John Lennon heb ik in ieder geval in een betere staat met fotohoes en ik schat dat dit hetzelfde moet zijn bij Jan Boezeroen. Waarom die in mijn collectie is gekomen? Dat heeft weer met een concert van De Raggende Manne te maken dat het als toegift speelt. 'Big City Cat' is een track van 'Alive On Arrival' van Steve Forbert en dat is sinds jaren een zondagmiddag-favoriet van mij. Dat heb ik dan ook weer te danken aan 'Elpee Pop Special' uit de jaren tachtig. Van East Of Eden heb ik ook de elpee in huis maar dat is 'zware kost'. Na Jig A Jig ken je het mopje wel. Nummer 1320 ontbreekt in de kaartenbak.

1322 I'll Be Waiting-Santana (NL, CBS, 1978)
1323 Matrimony-Gilbert O'Sullivan (NL, MAM, 1972)
1324 EP Yesterday-Marianne Faithfull (Frankrijk, Decca, 1965)
1325 Wuthering Heights-Kate Bush (NL, EMI, 1978)

Eeuwig zonde dat het fotohoesje ontbreekt van Marianne Faithfull. Ze staat er zo leuk op! Santana heb ik eens vervangen door een beter exemplaar met fotohoes. Ik twijfel bij Kate Bush. Gilbert O'Sullivan en Marianne Faithfull zijn beide boven verwachtingen goed te draaien.

1326 Next World War-Rob Hoeke Rhythm & Blues Group (NL, Philips, 1970)
1327 One Of Mine-Jimmy McGriff (NL, Funckler, 1964)
1328 Superstar-The Carpenters (NL, A&M, 1971) 1329 Yesterday Once More-The Carpenters (NL, A&M, 1973)

Menigeen verbaast zich hierover en ik heb het heus wel geprobeerd! Ik kan The Carpenters niet anders ervaren dan behang-per-strekkende-meter. Radio-collega's vallen in katzwijm bij de stem van Karen Carpenter, maar het 'doet' me niks. Toch krijg ik middels deze partij singles de eerste drie van The Carpenters binnen. Ik trap morgen af met de derde van het stel.

Week Spot: Stephanie Mills

Ik heb mijn geliefde weblog binnenstebuiten gekeerd, maar geen resultaat. Ofwel: Ik heb Stephanie Mills dikwijls genoemd op Soul-xotica, maar er is geen sprake van een Week Spot of een aflevering van 'Raddraaien' waar me iets van bij staat. Dus kan ik vanavond gaan zitten voor een uitgebreide beschrijving van de levensloop van de zangeres, waar ik eerst nog heb gehoopt op een kort bericht. Hierdoor kan 'Het zilveren goud' even in de knel komen, maar het zij zo. De Week Spot van deze week kan geen verrassing zijn. Het is de single die ik een week geleden heb leren kennen en dat sindsdien dagelijks voor mij heeft 'gespeeld'. Ondanks de hitpotentie van het nummer heeft het geen single-release in Amerika gehad. Wel in Engeland en daar komt het evenmin in aanmerking voor de hitparade. Ik beschouw de plaat daarmee als een ruwe diamant die blijkbaar nooit is 'ontdekt' door het grote publiek, hoewel de plaat gewoon op een 'major' label is uitgebracht. Ik zet mijn beste beentje voor met de nominatie van Week Spot: 'Top Of My List' van Stephanie Mills uit 1981.

Mijn nichtje werkt in het onderwijs en leidt vakkundig een klas in het basisonderwijs. Ik vind dat in eerste instantie bewonderenswaardig. Als ik terug denk aan mijn eigen lagere school-periode, dan denk ik in eerste instantie aan 'oude' meesters en juffen. Totdat je even gaat rekenen en blijkt dat de meeste onderwijzers in de dertig waren. Als Stephanie Mills haar Top 40-debuut maakt, ga ik naar de 'oude' kleuterschool van juffrouw Westra. Zij is het type kleuterschool-leidster van de oude stempel en ik vermoed dat ze 'antiek' is geboren. Hetzelfde jaar ga ik naar de 'nieuwe' school. Het is in feite gewoon de basisschool zoals Hommerts die altijd heeft gehad, maar het zit vanaf 1979 in een nieuw gebouw. Mijn kleuterjuf daar is juf Hennie. Iedere keer als ik de klassenfoto zie, krijg ik een warm gevoel bij de aanblik van juf Hennie. Ik weet eigenlijk niets meer te herinneren van de kleuterschool, maar juf Hennie geeft een goede associatie. Het valt me pas sinds een paar jaar op hoe jong ze in werkelijkheid is. Die kwam waarschijnlijk ook rechtstreeks van de kweekschool. Desondanks leidde ze de klas met een stevige hand en dus kan ik me nu voorstellen wat de pupillen denken van mijn nichtje. Ze is niet lang gebleven op onze school en ik ben eigenlijk best benieuwd wat er van haar is geworden. Helaas... het is juf Hennie voor ons (in tegenstelling tot de overige leerkrachten die bij de achternaam genoemd moeten worden) en de achternaam is me onbekend. Dat wordt een speld in een hooiberg.

Ik durf er gif op in te nemen dat mijn oudste broer op zijn minst de single heeft gekocht. Dan heb ik het over 'Never Knew Love Like This Before, de nummer 1-hit van Stephanie Mills. Eén beleving van 1981 blijft me achtervolgen. Aan het einde van een televisieprogramma komt het verschijningsjaar in beeld. Ik begrijp de cijfers nog niet en er is een Louwsma in ons midden die me wijs maakt dat het de ene dag 1980 en de andere dag 1981 is. Dat onthou ik! Dan is het een dag 1980 en verschijnt 1981 in beeld. Zo is het anno nu nog steeds met 1980 en 1981: De herinneringen lopen dwars door elkaar heen. 'Never Knew Love Like This Before' brengt een herinnering naar boven, maar dat blijkt naderhand weer een herinnering aan 1981 te zijn. Over naar de muziek! Ik koop in 1992 'Never Knew Love Like This Before' op een rommelmarkt in Heeg. Het is een plaat die je dan vreemd genoeg bijna niet meer op de Nederlandse radio hoort. Het duurt evenwel tot 2012 eer ik de plaat op waarde begin te schatten. Helaas heeft mijn oude exemplaar een gemene 'hanger' op het eind en in 2015 vind ik een fraaie 'upgrade' bij een kringloopwinkel in Meppel. Dat laatste vind ik dan overigens weer middels de zoekfunctie op deze praatpaal. 'Never Knew Love' staat sindsdien in de Blauwe Bak, 'Top Of My List' is een week geleden een beetje ten onrechte in de 'reserve' terecht gekomen, maar komt binnenkort eveneens in de koffer.

Stephanie Dorthea Mills is de naam. Ze wordt op 22 maart 1957 geboren in Brooklyn. Ze gebruikt in eerste instantie haar stem voor het koor in de lokale baptistengemeente. Ze is in 1966 pas negen jaar oud als ze 'professioneel' wordt dankzij een rol in de Broadway-musical 'Maggie Flynn'. Ze wint in 1968 een lokale talentenjacht en ze mag vervolgens een aantal malen openen voor The Isley Brothers. In 1973 tekent ze een contract bij Paramount. In 1974 komt haar debuutalbum uit: 'Movin' In The Right Direction'. Het jaar erop maakt ze een album voor Motown. Toch moet er eerst nog een andere musical aan te pas komen: 'The Wiz'. Mills portretteert hierin de rol van Dorothy en vertolkt het nummer 'Home'. Vier jaar later wordt het door Motown op de planken gebracht en zal Diana Ross deze rol spelen en 'Home' vertolken. Intussen probeert Mills ook nog een pop-carrière op te bouwen maar zal tot 1979 bot vangen. In dat jaar maakt ze de elpee 'What Cha Gonna Do With My Lovin'. Album en titelnummer worden weliswaar hits maar het is nog niet overtuigend. Dat verandert als Mills in 1980 de elpee 'Sweet Sensation' in de schappen legt. 'Never Knew Love Like This Before' wordt haar grootste hit, maar doet het nergens zo goed als in Nederland. In Engeland en Amerika is het evenwel nog steeds goed voor een top tien-notering. De eerstvolgende succes-single van Mills stamt uit 1981 en is een duet met Teddy Pendergrass: 'Two Hearts'. In Nederland en Engeland is 'Top Of My List' de volgende single, maar zo gezegd niet in Amerika. Om een lang verhaal kort te maken zal Mills in 1984 nog eenmaal groots uitpakken met 'The Medicine Song' en zal met name in Engeland nog één hitje hebben in 1986. Als in de begin jaren negentig haar platencontract tot een einde komt, zal ze zich vooral richten op de gospel.

Helaas, we kunnen niet de tijd terug draaien om te zien wat er mis is gegaan. In 1981 is nog altijd een 'overkill' aan disco en met name de stijl die tegenwoordig 'post-disco' wordt genoemd. Waar 'Never' een gigantische hit wordt en, in Nederland, niet direct een waardige opvolger heeft gekregen, daar zou 'Top Of My List' gepast kunnen hebben. Hoewel 'Never' een grote hit is geweest, beschouwen dj's en liefhebbers tegenwoordig haar output als 'rare groove' en hoef je je niet te schamen tijdens meer progressieve soul-avonden. Voorlopig schuift 'Never' even naar de tweede plek nu 'Top Of My List' bovenaan mijn lijstje prijkt.

Hoezo jeugdsentiment?

Ik moet nog een besluit nemen over de Week Spot en wellicht dat ik morgen ga publiceren. Eens even kijken in het foto-archief van mijn camera of we iets kunnen vinden dat we nog niet hebben gebruikt? Zie hier een foto die ik heb genomen op de ochtend van hemelvaartsdag. Ik ben bij mijn moeder in Jutrijp en wil 's ochtends even de 'landbouwdyk' (zeer slecht Fries, ik weet het) in. De Louwewei leidt de ruilverkaveling in naar een driesprong. Linksaf kom je halverwege Hommerts en Heeg, rechtsaf ga je naar IJlst. Vanaf het ouderlijk huis tot aan de driesprong zal misschien een kleine kilometer zijn en is al jaren een favoriete wandeling. Onderweg neem ik een video op om te laten zien hóe stil het is op dit punt. Op de weg terug kom ik langs de kolk en het gemaal en neem ik deze foto. Het is een grijze dag en dus niet de meest opbeurende foto. Als ik er nog even verder over nadenk, komt het korte verhaaltje vanzelf...

Jutrijp mag dan een zeer bescheiden dorpje zijn met alleen maar vriendelijke mensen, het heeft echter wel een 'achterbuurt'. Vanaf de doorgaande weg van Sneek naar Spannenburg kom je de 'nieuwe woonkern' van Jutrijp binnen rijden over de Wite Jofferswei en anders kom je met de auto niet op de Sinnewar of het Binnenpaed. De Sinnewar grenst met de rug tegen de Wite Jofferswei en staat hierdoor bekend als de 'achterbuurt'. Heeft niks met de bewoners te maken, sterker nog: Die zijn trots op de geuzennaam. Toch hadden de straatnamen andersom gemoeten. De Wite Jofferswei heeft meer zon per dag dan de Sinnewar ('sinne' is Fries voor zon). De Wite Jofferswei is genoemd naar de vroegere molen 'De Wite Juffer' en die stond dna weer aan de kant van de Sinnewar. De molen is omstreeks 1912 afgebroken en maakt plaats voor het stoomgemaal. In de jaren zestig is stoom zeer achterhaald en bouwt men het elektrische gemaal van de foto. Hoewel een stoomgemaal tegenwoordig een attractie is, wordt in 1966 de schoorsteen al naar beneden gehaald. Ik speel in de midden jaren tachtig geregeld met de zoon van de beheerder van het gemaal en kan me het (gesloopte) interieur van het stoomgemaal nog goed herinneren. Desondanks krijgt de beheerder in 1987 nog groen licht om de boel te slopen en te vervangen door een garage.

De tijden veranderen... Het elektrische gemaal is in de jaren zestig gebouwd en dan neemt men het nog niet zo nauw met de veiligheid. Hoewel het gebouw is afgesloten, kun je rondom het gemaal lopen zodra je het 'verboden toegang'-bord hebt genegeerd. Als kinderen spelen we er vaak, hoewel we weten dat het verboden is. We weten ook het gevaar maar dat maakt het juist spannend. De combinatie van het spelen bij een diepe kolk met een gemaal dat driemaal per dag wordt aangezet en de kunst om beheerder Hoekstra te ontlopen... het is wellicht het meest spannende dat in de jaren zeventig en tachtig in Jutrijp is te beleven. Het gaat altijd goed en het is pas in de jaren negentig dat het pad wordt geblokkeerd door een hekwerk. Nu is dit punt het dichtst bij het gemaal.

Links op de voorgrond hebben we het 'bosje' aan de Louwewei. Als jong kind mogen we daar niet komen. We moeten dan immers een stukje op de weg lopen omdat een trottoir ontbreekt en dat is een tijd dat de Wite Jofferswei en de Louwewei nog een drukke doorgaande weg is met trekkers en tankauto's. Het is maar goed dat onze ouders niet weten wat we allemaal hebben uitgespookt als we buiten gingen spelen. Ik zou dan nog steeds bij mijn moeder wonen vanwege de huisarrest. Later worden we wel vertrouwd om alleen naar de Louwewei te gaan en de bosjes worden regelmatig bezet om hutten te bouwen. Daar kan nu geen sprake meer van zijn. Het gras staat meters hoog rondom het bosje. Het loopt steil af naar de waterkant in mijn herinnering en dus is het levensgevaarlijk om daar rond te lopen. De tijden veranderen. Sorry als ik een beetje weemoedig klink, maar dat is altijd het geval als ik in mijn geboortedorp ben. De jeugd heeft nu een prachtig speelveld tot haar beschikking, maar ik moet de dag nog meemaken dat het daadwerkelijk wordt gebruikt. De computer zal vast ook haar intrede hebben gedaan in Jutrijp?

Hier en nu: Lykke Li

Het gaat op Soul-xotica vaak over muziek uit vervlogen tijden. Het is echter allesbehalve dan dat ik voortdurend in het verleden leef. Met dank aan mijn radioshows is het eveneens van belang om op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen in de hedendaagse popmuziek. Tevens is voor mij 'goede muziek' nooit opgehouden met bestaan. Ik ben wel eens een langere of korte periode 'uit de hitparademuziek' geweest, maar sinds 'Floorfillers' en 'Tuesday Night Music Club' ben ik weer aardig op de hoogte van de moderne muziek. Commerciële 'reut' is van alle tijden en zo verschijnen er vandaag de dag ook nog klassiekers-in-de-dop. In 'Hier en nu' leg ik zo nu en dan (de laatste keer was in maart...) een 'nieuwe' groep of artiest onder het vergrootglas. Vandaag is dat de niet-zo-nieuwe Lykke Li met haar eigenwijze cover van 'Time In A Bottle'. En natuurlijk ga ik het ook hebben over haar jongste album dat afgelopen zaterdag is verschenen.

Het is in het geval van Lykke Li allemaal achterstevoren begonnen. Ik kan het origineel maar vaag herinneren als ik de succesvolle cover-versie van 'I Follow Rivers' van Triggerfinger hoor. Overigens een geval van 'beter-dan-het-origineel' als je het mij vraagt. Ik weet in die tijd niet echt wat ik met Li aan moet en dat is te begrijpen. Aan de ene kant 'indie' maar tegelijk ook weer suikerzoette commerciële pop. Probeert ze nu de ongrijpbare 'indie'-koningin te worden of wil ze niets liever dan zich scharen onder de pop-iconen op de hitparade? Tot een paar weken geleden kan ik niet zoveel met Lykke Li maar dan maak ik kennis met haar nieuwe single. ,,Een voorproefje van haar nieuwe album", roep ik tijdens mijn uitzendingen. Tot mijn grote verbazing staat het nummer niet op het nieuwe album en ik heb zojuist de oorsprong ontdekt. Dat krijg je als je geen televisie hebt en met een 'adblocker' Youtube bezoekt. Tijd voor de reclame!

Li Lykke Timotej Zachrisson. Die naam staat op haar paspoort. Ze wordt geboren op 18 maart 1986. Bij 14 maart 1986 heb ik een heldere herinnering. Mijn aankomende zwager is dan jarig en ik associeer die dag met 'West End Girls' van Pet Shop Boys dat dan in de Top 40 staat. Ik ben ziek en de smakelijke taart smaakt naar niks in mijn geval. Zal ik verder gaan met Lykke Li? Haar vader is Johan Zachrisson, beter bekend als Zilverzurfam, uit de Zweedse reggaepunk-groep Dag Vag. Haar wieg staat in Ystad maar ze verhuist enkele malen tijdens haar jeugd. Zo brengt ze met haar familie een tijd door op een Portugese bergtop. Op haar negentiende woont ze een paar maanden in New York. In 2007 komt haar debuutplaat uit: De EP 'Little Bit'. Een jaar later levert ze haar eerste album af met 'Youth Novels'. Blijkbaar geïnspireerd door een (stukgelopen) relatie van drie jaar en mede-geproduceerd door Björn Yttling van de groep Peter, Björn & John ('Young Folks'). Het album vestigt zich in de albumlijsten en Li kan rekenen op steun van trouwe fans. Onder hen bevinden zich ook bekende namen als Kanye West en de leden van Kings Of Leon. De laatste heeft Li aangespoord om een liedje uit te zoeken en een cover te maken. Ze voert 'Gifted' uit voor de televisie. In 2011 komt 'Wounded Rhymes' uit dat voor velen geldt als één van de beste albums van 2011. Zoals eerder gezegd is het mij té ongrijpbaar. Het houdt het midden tussen dreampop, elektronica en pure pop dat pijn doet aan het tandvlees.

Intussen doet ze gastvocalen op albums van andere artiesten, worden liedjes van haar opgenomen in films en computerspellen, waagt ze zich in 2014 aan het acteren en formeert ze de supergroep Liv met leden van Miike Snow en de reeds genoemde Björn Yttling. In 2016 bevalt ze van een zoon en sinds zaterdag is ze terug aan het firmament met het album 'So Sad So Sexy'. Ik hou hoofdletters aan maar zowel albumtitel als de afzonderlijke liedjes worden allen in kleine letters gespeld. Ik heb dat nooit zo begrepen... Ik heb het album meteen (digitaal) binnengehaald en heb zondag even vluchtig beluisterd. Openingstrack 'Hard Rain' is een goed voorbeeld van mijn verhouding met Li. Het begint als zeer aangename 'dreampop', maar in het refrein komen de clichématige elektronische drums erbij en verlies ik mijn enthousiasme. Het zal zeker een tijdje in beslag nemen eer ik het album ga waarderen, als het gaat lukken, maar ik zal het zeker nog een paar keer draaien.

Anders is dat met 'Time In A Bottle'. Ik vind het al vreemd dat ik niets erover vind op de Engelse Wikipedia en het blijkt dan ook een Nederlandse aangelegenheid te zijn. Coca Cola heeft een nieuwe soort ijsthee op de markt gebracht en wil dat graag uitbeelden met behulp van 'Time In A Bottle'. Lykke Li neemt speciaal een uitvoering op en dat is de single die ik een paar weken geleden tegenkom. Het origineel is van Jim Croce en is huiveringwekkend mooi. Wat kan Lykke Li daaraan veranderen? Nou, ze giet het in een sfeervol 'nu-soul'-arrangement zonder dat het afbreuk doet aan het origineel. Ook bijzonder: Het is bijna even lang als Croce's origineel en dat is ruim onder de drie minuten. Even gekeken op de pagina van de Top 40. Ik weet niet zo goed of ik de nieuwe layout praktischer vind of niet maar feit is dat Li alleen met 'I Follow Rivers' een nummer 2 heeft gehad in ons land. Geen andere hits of tipparade-noteringen en dus is ze vooralsnog een eendagsvlieg. Wellicht dat 'Time In A Bottle' hier verandering in kan brengen? Ik ga in ieder geval mijn best doen gedurende mijn radioshows!

Het zilveren goud: juni 1993 deel III

Ik heb zojuist 'Do The 45' afgesloten en de platen staan alweer terug in de koffers. Dan wil ik nu toch nog even terug komen op de 'Singles round-up' van gisteren. Ik schreef dat Jimmy Bo Horne's b-kant erg veel leek op 'You Can Have It All' van George McCrae. Ik twijfelde daar gisteren al bij en sinds vanavond weet ik het zeker: Ik moet sterk denken aan 'I Can't Leave You Alone' van dezelfde McCrae. Overigens is 'Top Of My List' van Stephanie Mills zo'n favoriet geworden sinds vanavond dat die nog best de oversteek naar de koffers kan maken en wellicht zelfs de Week Spot kan worden. Dat kon een gemakkelijk bericht worden want volgens mij is 'Never Knew Love Like This Before' nog eens een 'Classic Week Spot' geweest. Woensdag weer een uitgebreider verhaal bij 'Het zilveren goud' en dan zal ik uitleggen hoe ik tot de aanschaf van deze partij ben gekomen. De eerste elf singles komen van de braderie in het centrum van Heeg, de laatste vier komen uit de mega-partij die ik in juni 1993 overneem van Klaas.

1298 Wonderful World-Sam Cooke (Duitsland, RCA, 1960, re: 1986)
1299 Paradise By The Dashboard Light-Meat Loaf (NL, Epic, 1978)
1300 More Than A Feeling-Boston (NL, Epic, 1976)
1301 You Should Be Dancing-The Bee Gees (NL, RSO, 1976)
1302 Radio Interview-Dr. Hook & The Medicine Show (US, Columbia, 1973)

Op Dr. Hook na hebben alle singles de fotohoes intact. Dr. Hook is een promo op eenzijdig bespeelbaar styreen. Het is een hilarisch zelf-interview tussen de leden van Dr. Hook & The Medicine Show waaruit andermaal blijkt dat de mannen zichzelf niet heel serieus nemen. Hoewel het doet voor komen dat het een promo is voor 'Sylvia's Mother' stamt het ding, volgens 45cat, uit oktober 1973 en dan heeft de groep al enkele grote hits op haar naam gezet. Voor wat betreft de nummer 1299: Die kan ik in 1993 nog erg goed pruimen. De weerzin treedt pas op in de nieuwe eeuw.

1303 The Beat Goes On-Sonny & Cher (NL, Atlantic, 1967)
1304 With A Girl Like You-The Troggs (NL, Fontana, 1966)
1305 Love Me Tonight-Tom Jones (NL, Decca, 1969)
1306 The Pied Piper-Crispian St. Peters (NL, Decca, 1966)
1307 Somethin' Stupid-Frank & Nancy Sinatra (NL, Reprise, 1967)

Heel even waan ik mezelf in 1989 en daarvoor. In 1993 is het besef ontstaan dat oude platen nog best eens iets waard kunnen zijn en met name jaren zestig-singles worden schaarser op rommelmarkten. Hier val ik met de neus in de boter. Allemaal jaren zestig-singles in een topstaat en met de fotohoesjes. Alles gaat voor een gulden per stuk en helaas heb ik niet genoeg geld bij me om de hele partij te kopen. Let wel: In 1993 heb ik nog geen pinpas. Ik haal op vrijdagavond contanten bij het loket van de plaatselijke bank en moet het daar vervolgens drie dagen mee doen.

1308 Bloedend Hart-De Dijk (NL, Dureco, 1982)
1309 Come And Get It-Badfinger (Duitsland, Apple, 1970)
1310 Waar Ben Je Morgen-Herman Van Veen (NL, Polydor, 1969)
1311 EP Looking For A Boy-Shirley Abicair (UK, Fontana, 1958)
1312 Exodus-Ferrante & Teicher (UK, London, 1961)

De Dijk mag mee vanwege de b-kant, 'Geldgebrek En Rock & Roll'. Ik heb dat nummer leren kennen door de coverband op het Wippodium die ik een paar afleveringen geleden heb beschreven. Toch zal de a-kant uiteindelijk winnen voor mij. De overige vier komen uit de grote partij en daarbij hoef ik het in eerste instantie niet over hoesjes te hebben. De platen hebben namelijk geen hoes en daar is de kwaliteit ook naar! Bij Shirley Abicair kan ik vermelden dat het sinds jaar en dag de eerste single is in de jaren zestig-bakken. Woensdag weer wat uitgebreider, nu roept mijn bedje!