Het zilveren goud: december 1993 deel II

De baas is akkoord gegaan met mijn voorstel en dit betekent dat ik morgen weer officieel beter ben. Ik neem zaterdag een vrije dag om het fietsen-met-post nog een paar dagen te vermijden. Vanaf woensdag kan ik weer ouderwets aan de slag met zelfs nog een extra bezorgdag op 24 december. Ik heb zojuist 'Afterglow' afgesloten en kan nu nog wel even 'Het zilveren goud' doen. De foto heb ik namelijk gisteravond al genomen, tegelijk met de foto van de vorige 'Singles round-up'. Omdat het al laat is en ik op dit moment eigenlijk ook niet iets van december 1993 weet te herinneren, ga ik meteen los met de volgende zes singles van exact vijfentwintig jaar geleden. Ditmaal zijn we present op de vlooienmarkt in de Sneker Veemarkthal en de eerste van een stel 'dubbele' nummers uit Leeuwarden. Die laatste doet ernstig verstoppertje. Ik heb de plaat in Nijeveen nog wel eens gedraaid en dus kan deze nooit ver weg zijn?

De kaartenbak is handwerk en bovendien ontdek ik veel van de fouten pas jaren later als ik de kaartenbak reeds heb afgesloten. Begin 1994 vergeet ik even dat ik rond de kerst nog een paar singles heb gekocht en dus gaan die 'dubbel' de kaartenbak in. Ik ga de nummers van december aangeven met een 'A' en in januari met 'B'. Dit zijn de volgende zes singles die ik in december 1993 heb gekocht.

1623 Happy Jack-The Who (NL, Polydor, 1966)
1624 I Can't Let Maggie Go-The Honeybus (NL, Deram, 1968)
1625 Daydream-Wallace Collection (NL, Parlophone, 1969)
1626 Gin House Blues-The Amen Corner (NL, Deram, 1967)
1627 Happy Together-The Turtles (NL, London, 1967)
1628 Seven Horses In The Sky-The Pebbles (Frankrijk, Barclay, 1969)

Een partijtje klassieke jaren zestig-singles. The Pebbles wil niet komen opdagen voor de foto. Deze heb ik in december 1993 gekocht in Leeuwarden. Een paar jaar ervoor wordt bij 'de commerciëlen' het Vlaamse programma 'De Hitfabriek' uitgezonden. Wij hebben dan nog geen kabel in Jutrijp en mijn zus in IJlst wél. Die neemt de programma's voor me op en zo kan ik eens in de week op een doordeweekse middag met pen en papier klaar zitten. Ook bij mijn zus want we hebben evenmin een videorecorder. Ik noteer de 'interessante' fragmentjes en zo komt ook 'Seven Horses In The Sky' voorbij. Het is ter ondersteuning van een item over een nieuw soort vliegtuig. Buiten The Pebbles om hebben alleen The Who en The Amen Corner in 1993 een fotohoesje. The Amen Corner? Ja, zo wordt de band genoemd ten tijde van de Deram-singles. Later, op Immediate, zal het gewoon Amen Corner worden. 'Happy Jack' heb ik bovendien op de Engelse Reaction met daarin hoorbaar 'I saw ya' aan het eind. Het verhaal gaat dat Pete Townshend, John Entwistle en Keith Moon 'verstoppertje' spelen tijdens de opnames. Op de Nederlandse single is dit weggepoetst. Van The Honeybus vind ik een jaar later een ingekleurd fotohoesje. Wallace Collection en The Turtles krijgen in 2011 een 'upgrade'.

Als The Perfections morgen binnen komen, kan ik het laatste deel van de 'Singles round-up' doen. Anders moet ik mijn vrije zaterdag voor een deel gaan benutten ten behoeve van Soul-xotica. Ik wil toch eerst even wachten totdat de plaat binnenkomt.

Singles round-up: december 3

Dag 3 met spit. Ik ben maandag uiterst optimistisch geweest tegenover mijn baas. Bij mij is het glas immers nóóit halfvol of halfleeg. Ik spuug erin zodat het meer dan halfvol wordt en noem het dan bijna-vol. De pijn op de eerste dag is minder dan in april toen ik me kwalijk kon bewegen, maar het lijkt nu hardnekkiger te willen blijven. Ik ga morgen voorleggen of ik vrijdag en maandag gewoon kan sorteren en pas volgende week weer ga bestellen. Rond crossen op een overbeladen postfiets zie ik op dit moment even niet zitten. Ik heb vandaag het fietsavontuur van gisteren moeten bezuren en ben niet verder gekomen dan de brievenbus. De postbode heeft me vandaag de single met de 'K' bezorgd en dus kan ik door met de alfabetische volgorde. Of toch niet helemaal? De laatste die nog onderweg is, zou ook in dit overzicht moeten, maar daar kan ik nu wel even zonder leven. Hoewel? Ik kan me nauwelijks een leven zonder de bewuste plaat voorstellen, maar vrijdag meer daarover. Nu de volgende zes Blauwe Bak-singles: Vier van Mark, eentje van een Engelse Discogs-handelaar en de tweede van 'Kaiserblade'.

* Jr. Jackson- L-O-V-E Spells Hurt (US, Raintree, 1975)
Hier is blijkbaar geen Youtube-video van en dus draait Mark het plaatje op zijn Numark PT05. Dezelfde 'portable' die ik jaren geleden heb gekocht, alleen is deze uitgevoerd met een rechtstreekse usb-aansluiting. De mijne was een stuk goedkoper omdat die dit ontbeert en, ach, daar kan ik in 2008 helemaal niet mee zitten. Hierdoor ken ik niet de titel of de artiest, ik hoor alleen dat er iets wordt gespeld. 'L-O-V-E'. Dat levert veel resultaten op op 45cat maar niet hetgeen dat ik zoek. Jr. Jackson is de naam en volgens zijn grammatica wordt 'love' gespeld als 'hurt' en 'heartbreak' als 'hurt'. Hij doet dit echter in een opgewekt nummer dat redelijk beïnvloed lijkt te zijn door de 'sunshine sound' uit Florida. Het Raintree-label is echter afkomstig uit Los Angeles. In de 'credits' zien we ook meteen de verklaring voor de 'rare' naam. Zijn voornamen leveren de combinatie 'J.J. Jackson' op en er is reeds een soulzanger actief met die naam. Hopelijk kan ik meer informatie vinden over deze man, want hier ligt een potentiële Week Spot op de draaitafel.

* Paul Kelly- Poor But Proud (US, Happy Tiger, 1970)
Niet alleen voetbal is oorlog, maar ook internetradio. Vooral de buitenlandse stations proberen maar wat graag de kersen van een concurrerend radiostation te plukken en zo vleugellam te maken. En dan hebben we het nog niet over de voortdurende strijd tussen legale stations (als Wolfman Radio) en 'de zender van illegale John' (vrij naar Dingetje). Je kan zo je hengeltje uitwerpen, maar als je liefde hebt voor het vissen, koop je een visakte. Staat ook wel zo ontspannen aan de waterkant. Hetzelfde geldt voor internetradio, ook al ligt de 'pakkans' kleiner bij het laatste en is het zuur (voor een legaal station) om te zien dat de illegale stations luisteraars weg snoepen. Ik heb één ongeschreven regel: Als je van een ander station bent en je 'tagt' me in een bericht of promotie, dan verwijder ik de persoon uit mijn bestand. De enige die toestemming heeft is Steve Wood. Ik mag op Wolfman Radio geen reclame maken voor zijn show en daarin voel ik me schuldig. Hij noemt mijn show wel in de ether en ook hij zit bij een legaal station (Merseyside Radio). Ik ben een geregeld luisteraar op de dinsdagavond. Hij zendt uit van elf tot één 'onze' tijd en draait een fraaie mix van soul, funk, reggae, blues en andere 'organic music'. Zijn presentatie is sober maar goed verstaanbaar en met respect voor de luisteraar. Ik 'ontdek' altijd iets nieuws in zijn show en zo draait hij een paar weken geleden dit 'Poor But Proud' van Paul Kelly. Ik ben meteen helemaal weg van het nummer en zal altijd herinneren waar ik het voor het eerst heb gehoord. Paul Kelly vertelt hier een levensverhaal dat niet strikt noodzakelijk zijn eigen is, maar wel herkenbaar moet zijn in de ghetto's. De wijsheid van zijn vader om zijn trots te behouden ondanks de armoedige omstandigheden. Overigens is dit dezelfde Paul Kelly die in 1975 een hit heeft met 'Get Sexy'.

* Skip McHoney & The Casuals- Struggling Man (US, DC International, 1973)
Deze man hebben we al eens in de Week Spot gehad. Zijn eigenlijke naam is Skip Mahoney en hij gebruikt 'McHoney' voor een aantal platen in de vroege jaren zeventig. 'Struggling Man' is de b-kant van zijn grootste hit, 'Your Funny Moods'. De single mag bij 'Kaiserblade' mee als 'kassakoopje'. Toch is het vooral 'Struggling Man' dat het beste in de smaak valt bij mij. Het sluit in zekere zin erg mooi aan op de voorgaande single van Paul Kelly, al is dit meer 'crossover sweet soul' dan Kelly's blues.

* Aaron Neville- Tell It Like It Is (Frankrijk, Columbia, 1967)
Hoewel de fotohoesjes-business vooral interessant is voor Engelse verzamelaars word ik soms ook gewoon hebberig van zijn aanbiedingen. Ik ben wellicht één van de zeer weinige mensen in de soul-wereld die niets op heeft met 'Love Love Love' van Bobbie Hebb, maar toch...? Een Nederlandse persing met fotohoes? Ik kom ze niet iedere dag tegen... Mark heeft eentje staan en het kost nogal wat moeite om hem niet te kopen. Ik slaak een zucht van verlichting als de plaat is verkocht. Hetzelfde geldt in de zomer voor deze van Aaron Neville. De oorspronkelijke vraagprijs is me iets té gortig en een paar weken geleden blijkt Mark iets van de prijs te hebben gedaan. Ik denk in eerste instantie aan een Deense of Duitse persing, maar het blijkt de Franse. De single is stevig genoten maar kan ermee door. Buiten de klassieke a-kant heeft Neville een verrassing in petto. 'Why Worry' is een heerlijk upbeat nummer!Ik heb de single echter gekocht met de 'Carib-hobby' in het achterhoofd en dus mag 'Tell It Like It Is' de winnaar heten.

* Ray (The Rev.) Pettis- Hello There Pretty Baby (US, Dee Dee, 1970)
Het tussenvoegsel maakt dat ik even hoop op gospel, maar nee... Het is niet de enige plaat van Pettis maar wel de enige waarop hij (The Rev.) gebruikt. Pettis is in 1970 reeds een oude rot in het vak. Hij zingt in de jaren vijftig bij de doowop-groep The Gems en maakt door de jaren heen een aantal uitstekende deep soul-kanten. Die staan dan echter verborgen op b-kanten van meer 'poppy' werk. 'Hello' is heerlijke niets-aan-de-hand soul zoals ze tegenwoordig weinig meer worden gemaakt. Het heeft een zekere hitpotentie hoewel het minuscule Dee Dee-label een té gebrekkige distributie heeft voor een grote hit. 'I Don't Care' is door menigeen over het hoofd gezien. Een bluesy walsje welke Pettis niet alleen uit de tenen komt, maar dat ook de bariton laat horen waar de deep soul-liefhebbers van reppen. Het is uiteindelijk mijn favoriete kant van de twee.

* The Presidents- Triangle Of Love (US, Sussex, 1971)
Van McCoy schrijft het samen met Joe Cobb en is eveneens verantwoordelijk voor de productie. Dat maakt het alleen al erg interessant voor mij en toch stelt de plaat in eerste instantie een beetje teleur. Het orkest en de begeleiding is pure Van McCoy-magie, maar de samenzang staat me een beetje tegen. Ik heb betere crossover gehoord, maar wil het voor een paar luttele ponden graag laten 'groeien'. De b-kant is niet geschreven door McCoy en is opeens té poppy.

Week Spot: Robert Winters & Fall

Een jaar geleden heb ik eveneens een Week Spot uit de jaren tachtig en ook eentje die met de Blauwe Bak Top 100 te maken heeft. Het is een jaar geleden 'Full Of Fire' van Shalamar en deze plaat kunnen jullie zaterdag opnieuw horen in de 'Week Spot Carousel' in 'Do The 45'. Evenals de kersverse Week Spot. Deze staat dit jaar genoteerd op een 58e plek. De single komt in maart mijn verzameling binnen middels de 'soul pack' van Mark en aanvankelijk ben ik niet helemaal zeker van de plaat. Dat groeit in de loop der maanden en nu zou deze zomaar alsnog in de koffers komen te staan. Plus een relatief hoge notering in de Top 100. Als ik op zoek ga naar de summiere informatie omtrent Robert Winters kom ik terecht op een forum uit 2004 waarin niet alleen onschatbare details worden gedeeld maar ook persoonlijke bespiegelingen. Opeens lijkt het niet meer dan terecht om de schijnwerpers eens te richten op een zanger die het nooit écht heeft gemaakt. Dat ligt hem niet aan zijn zangcapaciteiten, maar om het 'plaatje'. Een imago van een superster in wording is in de jaren zestig namelijk ook al van belang, dat zal dit verhaal duidelijk maken. De Week Spot van deze week is 'One More Year' vn Robert Winters & Fall. Het is de keerzijde van diens' grootste hit, 'Magic Man', uit 1980.

Koos Alberts heeft al groot succes gehad als hij door een verkeersongeluk in de rolstoel beland. Mark E. Smith van The Fall doet zijn laatste optredens in een rolstoel. Maar... kunnen jullie iemand bedenken die bij zijn of haar debuut in Countdown, Top Of The Pops of Soul Train met een rolstoel op het podium kwam? Hoe diep ik ook nadenk, maar ik kan er niet eentje bedenken. Blindheid hoeft geen obstakel te zijn, dat tonen de heren Stevie Wonder en Ray Charles alsook alle Five Blind Boys uit de verschillende staten van Amerika. Slecht zicht of verlamming van spieren hoeft niets te zeggen over de zangkwaliteiten en toch is de rolstoel voor het ideaalplaatje een té grote handicap. Robert Winters groeit op in Detroit en ontmoet in 1966 Ron Murphy. De laatste werkt dan in een kleine studio en zal in 1968 zijn eigen Ron's-label opzetten. Murphy haalt zijn herinnering op op het Soulful Detroit-forum. Hij vertelt hoe ze in 1966 reeds opnames hebben gemaakt en dat deze op de plank zijn blijven liggen. Hoe Winters in 1968 en 1969 twee singles heeft gemaakt voor Ron's. Alleen de tweede is op 45cat te vinden. Murphy sluit in 2004 scans bij van de labels, maar deze zijn veertien jaar later verdwenen. Wat Murphy ook allemaal uithaalt om Winters verder te helpen, het zet geen zoden aan de dijk. Het ligt hem niet aan de zangkwaliteiten, daarin hebben nog een aantal labels wel interesse. Het verandert als ze zien dat Winters aan een rolstoel is gekluisterd.

Winters krijgt op jonge leeftijd te maken met polio en dat maakt dat hij niet kan lopen. Het weerhoudt hem er echter niet van om de muziek in te gaan. Ook al blijven de eerste vijftien jaar de meeste deuren gesloten voor Winters omdat de drempel voor de platenmaatschappijen té hoog ligt, hij blijft knokken. In 1980 is het uiteindelijk Arista dat hem een contract aanbiedt. 'Magic Man' is zijn grootste hit. Het label laat zien alsof het door een hele groep mensen is geschreven maar Murphy durft dat sterk te betwijfelen. Volgens hem is Winters het type dat voor alles zorgt: De muziek, de tekst en de arrangementen. Het is iets dat we vaker hebben gezien: Je krijgt pas een contract als je akkoord gaat dat je credits deelt met lieden die part noch deel aan je compositie hebben. Nee, Fall is niet de band van de eerder genoemde Mark E. Smith. Sterker nog: Fall is geen groep! Fall blijkt het pseudoniem van Walter 'W.T.' Turner, een zanger die op dat moment samenwerkt met Winters. Op de hoes van Winters' eerste elpee doet hij zijn verhaal en danst daarmee de harten van de potentiële kopers binnen. Winters verhaalt over de vele obstakels die hij in zijn leven is tegengekomen. Het is zijn verklaring waarom zijn muziek dan juist een positieve 'vibe' wil uitdragen.

En dat laatste doet Winters vol overtuiging. Het is niet opgedragen aan een hogere macht en toch is zijn muziek in zekere zin blijmoedig te noemen. En uiterst geschikt voor de dansvloer. Wie Winters nog niet is vergeten, herinnert hem het liefste voor de prachtige ballades, maar ik kies toch voor een dansvloer-stamper. Want dat is 'One More Year'! Winters maakt totaal twee albums voor Arista en dan wordt het opeens erg stil. Ron Murphy geeft in 2004 een antwoord dat iedereen schokt. Winters is twintig jaar eerder overleden. De doodsoorzaak is hem ontgaan, maar het moet natuurlijk of een ziekte zijn geweest. Een ongeluk of zelfdoding zou hij zich namelijk nog hebben kunnen herinneren. Dat laatste lijkt ook zeer onwaarschijnlijk als je luistert naar de teksten van Winters. Ik zie nu trouwens dat hij in de jaren zeventig heeft gewerkt met mensen als Stevie Wonder, Sly Stone, Graham Central Station en Johnny Rivers. Als solo-artiest zal hij worden herinnerd voor 'Magic Man' en zijn inspirerende hoestekst.

Singles round-up: december 2

Goed gegokt! Niet alleen zijn de twee 'Nederlandse' singles binnen gekomen maar ook de partij van Mark. Het is nu nog wachten op twee andere bestellingen uit Engeland, maar...? Als ik de platen bijeen voeg en op alfabetische volgorde doe, heb ik bij deze eerste aflevering nog niets te maken met die andere singles. En dus ga ik jullie vandaag de eerste zes presenteren en ga dit 'live' doen. Ik heb de platen vanmiddag ontvangen en uitgepakt maar nog geen tijd gehad om ze te beluisteren. Een drukke dag? De spit blijft op de achtergrond jengelen en wil maar niet helemaal verdwijnen. Morgen nóg maar een 'zieke' dag erbij. ,,Ga fietsen", is in 2012 het advies van de dokter en dat heb ik vanmiddag gedaan. Meest op zoek naar een losse batterij voor de damper, coils voor een andere of desnoods een andere betaalbare vape. Dat heeft me naar Meppel laten fietsen en terug. Met een nieuwe damper, ook al is het meer een novelty, en inmiddels een verse boxmod in de bestelling gedaan bij een webshop. We zullen morgen zien of het fietsen verstandig is geweest of niet?

* Bessie Banks- Baby You Sure Know How To Get To Me (UK, Contempo, 1975)
Bij een recente telling zie ik dat ik precies honderd singles bij Mark heb gekocht dit jaar. Daar ben ik nu overheen gegaan en eigenlijk zit ik daar al over heen. Ik vergeet immers dat een paar platen de 'algemene' bakken zijn in gegaan en ik heb het uitgerekend aan de hand van de lijst voor de Blauwe Bak Top 100. Mark weet de adressen en ook het kaf van het koren. Hij beschrijft de platen op een gepassioneerde manier en heeft het slechts zelden over de conditie van een plaat. Bij hem mag je er klakkeloos vanuit gaan dat ze in een fraaie staat zijn. 'Messing With My Mind' van Otis Clay was de enige scheve schaats van dit jaar. De naam Bessie Banks doet meteen mijn hart sneller kloppen. Dat hoort zo als je jezelf Moody Blues-fan noemt. 'Go Now', de doorbraak van de band uit Birmingham, is een cover van Bessie Banks. Ik krijg een paar pond terug van Mark omdat deze Bessie Banks-single 'a few pops' heeft. De plaat krijgt bij de Engelse release in september 1975 een recensie in 'Blues & Soul', het tijdschrift dat is verweven met Contempo. De schrijver verontschuldigt zich bijna voor zijn lovende kritieken. Contempo is een haven geworden voor artiesten die hun sporen in de rhythm & blues hebben nagelaten, maar niet meer 'hip' genoeg zijn voor een vers platencontract. Banks winkelt zo al jaren bij kleine labels en bouwt vooral in Engeland een discografie op. 'Baby' verschijnt pas een jaar later in Amerika. Ik denk dat het de vage achtergrondvocalen zijn, maar iets maakt dat de a-kant je in eerste instantie tegen staat. Volgens 'Blues & Soul' kost het echter driemaal om helemaal weg te zijn van de plaat en ik zie dat hier wel gebeuren. De b-kant is een hele mooie ballade welke Banks voor Stax heeft opgenomen: 'Try To Leave Me If You Can'. Een heuse 'double-sider' en met teruggaaf echt een koopje! Ik kan niets drastisch vinden aan de 'pops'.

* Lee Charles- Girl You Turned Your Back On My Love (US, Bamboo, 1970)
Ik kies voor de kanten waarvoor ik ze in eerste instantie heb gekocht. In geval van Lee Charles is dat de b-kant van 'You Can't Get Away'. Ik begin evenwel met de a-kant. Beide kanten zijn zeer sterke midtempo dingen. In geval van deze single, op berucht styreen, is 'Girl You Turned Your Back On My Love' de betere kant qua 'distortion'. 'Turned' verschijnt in januari 1970 de eerste keer als single op Bamboo en fungeert tien maanden later als b-kant voor 'You Can't Get Away'. Een productie van hoge klasse van Gene Chandler en ik denk dat het styreen maar moet bepalen wat de favoriet gaat worden. Ik kies dan toch voor een 'schoon' geluid en dan wordt het 'Turned'.

* Tony Comer & Crosswinds- Don't Give Up (US, Vidcom, 1984)
Bingo! Het label en alles doet me al denken aan gospel en ergens in 'Don't Give Up' meen ik een verwijzing te horen. Op de b-kant smeekt Comer 'Stay With Me' en dat is geadresseerd aan Jezus. Het is sowieso geen verkeerde zaak om zo nu en dan een eigen heheer-plaatje uit de jaren tachtig mee te pakken, dit zijn de duur betaalde collector's items van overmorgen. Het doet me meteen denken aan The Anointed of een minder goede Gary Moore & New Joy, om een duo uit de gospelkoffer op te halen. Een overdaad aan trendy synthesizers, een 'veilig' opererende band welke goed naar de softe Kool & The Gang heeft geluisterd en daar tegenover een bijna 'lo-fi'-productie. 'Don't Give Up' heeft een zangeres die heerlijk tekeer gaat maar geen aparte naamsvermelding krijgt. 'Stay With Me' klinkt op het laatst als een bekeerde Roxy Music en dat is geen compliment. Deze mag dus direct in de gospel-koffer.

* Louis Dyer- I Wanna Make Love To You (US, Little Star, 1975)
Dit plaatje neemt me vier jaar terug in de tijd. Het is de dag dat ik 'Tonight I'm Gonna Make You A Star' van Faye Marshall zie in een mailing. 's Middags is de plaat helaas al verkocht en doe ik mijn eerste aankoop op Discogs. In dezelfde mailing staat ook deze van Louis Dyer en deze klimt héél langzaam in waardering. Het is een plaat die moet 'groeien', maar ik ken het inmiddels zo goed van de Youtube-video dat het bij mij meteen helemaal raak mag zijn. Ik heb vaak op het punt gestaan hem te kopen, maar nu is dan de beste tijd om het te doen. Melodieuze kwaliteitssoul uit mijn geboortejaar, ik lust hier wel pap van. Deze single komt eveneens van Discogs van de Nederlandse handelaar 'Kaiserblade'. Ik heb al eerder bij hem besteld en kan zijn beschrijvingen 'lezen'. Het is één van de betere exemplaren waarvan ik geluidsclips heb gehoord door de jaren heen. 'Lonely Drifter' heeft atmosferische geluiden op de achtergrond en is meer upbeat, maar ook zeer de moeite waard. H.B. Barnum heeft met de productie te maken en vaak is dat een 'trademark of quality'.

* Doug Gibbs- I'll Always Have You There (US, Oak, 1972)
Gibbs is de zanger van de groep The Master's Children als we een Youtube-reactie moeten geloven. Dit is Gibbs' enige solo-single tot zover bekend. Volgens het catalogusnummer zou 'Cloudy Day' de a-kant moeten zijn en dat is een opgewekt liedje dat meer kans van slagen zou hebben voor de hitparade. 'I'll Always Have You There' heeft een zeer fraaie opbouw. Dachten jullie dat 'awesome' een modewoord van de laatste jaren was? Gibbs gebruikt het reeds in 1972. Midtempo crossover dat nog even moet groeien bij mij, maar dat gaat zeker goed komen!

* Z.Z. Hill- You Don't Love Me (US, Kent, 1964, re: 1971)
Twee klassieke jaren zestig-kanten van 'Ziezie' op een plaatje dat officiëler blijkt te zijn dan dat ik eerst verwacht. 'You Don't Love Me' is volgens mij de beste kant. 'Have Mercy Someone' schijnt een zekere status te hebben in de Mod-scene, dat is nogal springerige rhythm & blues, 'You Don't Love Me' is gewoon oer-klassieke soul uit 1964. 'Second Chance' is onlangs naar de reserve-Blauwe Bak gegaan en Hill mag nu met deze single intrek nemen in de koffers.

Blauwe Bak Top 100 van 2018: 61-70

70 You’re Everything I Need-Major Lance (Barbados, Pye 7N 45487, 1975)
Ik ga in het volgende bericht even uitleggen wat er allemaal is gebeurd in de afgelopen 24 uur. Niet dat hier ergens een excuus is te vinden voor het niet-publiceren, maar er is wel iets gebeurd. Ik mag vandaag aftrappen op het zonovergoten Barbados. Het is pas sinds 2014 dat ik een band heb gekregen met het eiland. Niet vanwege een vakantie maar dankzij de muziek. Hoewel het eigenlijk in 2013 begint met 'Midnight Blue' van Wendy Alleyne breidt de hobby zich in de zomer van 2014 plotseling uit. Nu ik meer interesse heb gekregen voor de Carib-soul 'passen' niet alleen een paar oudere aankopen, maar krijg ik het ook spontaan warm als ik een plaat zie van een gerenommeerde artiest welke op Barbados is geperst. Zo kom ik bij Major Lance hoewel die man nimmer een slechte plaat heet opgenomen. 'You're Everything I Need' is wellicht toch één van zijn betere platen uit de midden jaren zeventig.

69 Up The Ladder To The Roof-The Supremes (UK, Tamla Motown TMG 735, 1970)
Ik heb een zwak voor 'underdogs'. Dat mag na acht jaar Soul-xotica wel duidelijk zijn? The Doors zonder Jim Morrison krijgt bij mij alle ruimte en dat geldt eveneens voor The Supremes zonder Diana Ross. Goed beschouwd is het in 1970 de 'comeback' van de oorspronkelijke Supremes want veel van het Diana Ross & The Supremes-werk uit 1968-69 is feitelijk Diana met The Andantes en andere gastzangers en -zangeressen. Bij Motown zijn ze in 1970 het spoor bijster en grijpt men terug naar het psychedelische geluid van 1968. The Supremes gebruikt zo 'phasing' voor 'Nathan Jones'. 'Up The Ladder To The Roof' is vrij van dergelijke snufjes en toch is het meer rock-georiënteerd dan veel van de eerdere opnames. 'Ladder' staat jarenlang op mijn zoeklijstje, maar de Nederlandse laat zich niet zien en dus ga ik maar voor een spotgoedkope Engelse persing met het authentieke Motown-hoesje.

68 Together-Tierra (US, Boardwalk WS8 5702, 1980)
Niet te verwarren met Tearra waarvan ik nog steeds eens de Record Shack-heruitgave moet kopen. Tierra is pure jaren tachtig-disco maar dan van het meer acceptabele soort. Het zal ongetwijfeld dezelfde kant op gaan met de jaren tachtig-disco als met de seventies' soul zo'n tien jaar geleden: In een paar jaar zullen ze enorm in waarde stijgen omdat steeds meer dj's de platen in de koffers willen hebben. Ik krijg deze overigens mee in de 'soul pack' van maart en zou zelf de single wellicht nooit hebben uitgezocht? Mark doet momenteel weer 'soul packs' op zaterdag, maar wil hem volgend jaar weer eens vragen om voor een bepaald bedrag een fraai verrassingspakket voor me te maken.

67 I Should Be Leaving You-Barbara Mason (US, National General NGR-017, 1971)
Ook in deze 'soul pack' evenals de volgende drie singles. Barbara Mason kan weinig verkeerd doen bij me. Haar Arctic-werk is iets om van te dromen en 'Give Me Your Love' uit 1973 is nog uitgegroeid tot een 'Floorfillers'-klassieker. 'I Should Be Leaving You' zit precies tussen beide. Meer soul dan funk en qua geluid toch helemaal jaren zeventig en dus ver weg van de rauwe mono-opnames voor Arctic.

66 Dawn Of A New Day-The Unifics (US, Fountain F 100, 1971)
Ik heb zojuist besloten het vanavond te houden bij dit bericht. Wat gaat er gebeuren? Morgen de Week Spot en dan 'spaar' ik een bericht voor de 'Singles round-up'. Hopelijk heb ik woensdag een aantal van de nieuwe aanwinsten in huis. Nu er vandaag dan geen verder bericht komt: Ik heb sinds gisteravond last van spit. De tweede keer dit jaar en ditmaal met het voordeel dat ik de medicijnen in de kast heb liggen. Ik ben vandaag niet aan het werk geweest, maar ben wel naar Havelte gelopen om niet helemaal 'stijf' te worden. Tot overmaat van ramp is zojuist mijn laatste batterij van de e-sigaret overleden. Morgen maar even kijken of ik nog ergens een losse ego-batterij kan bemachtigen hoewel ik ook geïnteresseerd ben in de laatste aanvulling in het Justfog-assortiment. Niet duur en dus de moeite waard om te proberen? Dat was mijn dag vandaag en dat staat in schril contrast met 'Dawn Of A New Day'.

65 Sweet Sweetning-The Masqueraders (US, ABC ABC-12157, 1975)
Van The Unifics heb ik 'Which One Should I Choose' en van The Masqueraders 'I Got It'. Beide singles uit 1968 en sinds de 'soul pack' heb ik van elk ook een jaren zeventig-single in de koffers. 'Sweet Sweetning' heeft enige tijd nodig om te groeien, maar het gaat gestaag en het heeft de single inmiddels tot een 64e plek gebracht.

64 Forget It-The Sandpebbles (US, Calla C-134, 1967)
The Sandpebbles heeft aanvankelijk een magische klank in mijn oren, maar dat is omdat 'Love Power' in Engeland op het Track-label is uitgebrocht. Track is eigendom van Chris Stamp en Kit Lambert, de producenten van The Who. Het biedt distributiedeals aan voor onafhankelijke Amerikaanse platenmaatschappijen en zo wordt The Sandpebbles aan de Mods en Modettes gebracht. Die laten in eerste instantie de plaat links liggen totdat het een duur betaald collector's item is geworden. Dat geldt niet voor deze Calla-single, want die doet nog altijd vriendelijke prijzen. Een flinke stamper maar dan van het leukere soort!

63 Stay-The Esquires (US, New World NW-101, 1974)
Een plaat die blijft groeien en die deze week wellicht in de top vijftig had gestaan. De enige plaat waarvoor ik de bas op tien zet!

62 Up In The Streets Of Harlem-The Drifters (US, Atlantic 45-2336, 1966)
Vorig jaar moet 'The Outside World' in deze Top 100 hebben gestaan, dit jaar is het 'Up In The Streets Of Harlem'. Voor pure Northern Soul is The Drifters niet echt interessant, mits je voorkeur uitgaat naar een 'Big City Sound'. Dat is precies wat de platen van The Drifters van omstreeks 1966 bieden. Een volle rijke productie met donderende drums en niet bepaald subtiele orkesten en arrangementen. Niet echt een klassieke Drifters-bezetting, maar toch goed voor een paar klappers.

61 Keep On Searching-Margie Alexander (US, Future Stars FSA-1005, 1974)
En dat is precies hetgeen dat ik blijf doen in het komende jaar: 'Keep on searching'.

Blauwe Bak Top 100 van 2018: 71-80

Vooralsnog een luie zondag. Ik heb nog altijd wel plannen om een eindje te lopen maar dit loopt uiteen van rondje Havelte tot gewoon een stukje langs de Hoofdvaart en tussen de twee bruggen van Uffelte. Met name de wind van gisteren heeft me parten gespeeld. Lekker lang geslapen en even de neus buiten de deur gestoken voor een sigaartje. Zojuist het tweede deel van de 'Vakantiemix' van 2019 opgenomen en ik zou eigenlijk ook deel 3 willen doen. Hiervoor moet ik echter wachten tot dinsdag of woensdag wanneer de postbode een paar singles brengt. Ik kom vijf tekort voor een aflevering van twintig. Nu dan maar even beide afleveringen van de Blauwe Bak Top 100 aan jullie presenteren. Het vierde deel zal wederom geen introductie hebben en knal meteen los met de nummer 70.

80 Let Love Come Between Us-James & Bobby Purify (NL, Stateside SS 2049, 1967)
Hoewel de Blauwe Bak de afgelopen jaren een verjongingskuur heeft ondergaan, spelen de jaren zestig nog volop mee in deze Top 100. Soms zit daar ook een plaatje tussen dat vijf jaar geleden ook al had 'gepast' in de Northern-hobby. Mark haalt veel van zijn singles uit Nederland en heeft een voorliefde voor onze fotohoesjes. Zo biedt hij op een zekere dag deze van de Purify's aan voor een spotprijsje. Ik bedoel: Acht of tien pond voor een puntgave Nederlandse single mét het Soul Supply-hoesje? Zal elders in Nederland vast voor meer worden aangeboden? En dus gaat deze met het eerste beste vliegtuig weer terug naar het land van oorsprong.

79 Feel Like Comin’ Home-The Whispers (US, Janus J 222, 1973)
'Can't Help But Love You' heeft een bijna-klassieke etude voor piano als intro en het intro van 'Feel Like Comin' Home' is even misleidend. Het begint heel langzaam totdat de band in valt en het plotseling midtempo wordt. Het zijn kleine meesterwerkjes op zichzelf, deze singles van The Whispers uit de vroege jaren zeventig. Wellicht volgend jaar een andere titel van de groep in de Top 100?

78 Love Is Gone-The Chi-Lites (US, Revue R-11005, 1967)
Zo'n vroege single van The Chi-Lites is altijd welkom in mijn koffers en helemaal als deze op Revue is uitgebracht. Mijn vascinatie voor Revue is inmiddels al een paar jaar oud en duurt immer voort. Ik heb nog wel eens de ambitie gehad om het Golden World-label compleet te krijgen en tegenwoordig neig ik naar hetzelfde met Revue. Natuurlijk zal ik ook hier oplopen tegen zéér zeldzame items met gekke prijzen, maar het goedkope Revue-werk is zonder meer welkom. Hoe vroeg is deze single van The CHi-Lites? Welnu, de groep bestaat nog niet zo lang. Eugene Record moet nog gaan schrijven met Barbara Acklin en een contract met Brunswick en het meer funky geluid is lichtjaren verderop. Een fraai staaltje harmony-soul van Record en zijn kornuiten!

77 The Spoiler-Oscar Weathers (US, Top & Bottom 405, 1970)
In maart koop ik een 'soul pack' van Mark. Het zijn singles die 'used but not abused' zijn en beneden zijn kwaliteitsstandaard zijn. We hebben het dan over de kwaliteit van het vinyl of styreen. Mijn pakketje kent slechts een paar 'verliezers' zoals Love Committee en Eloise Laws, maar eveneens een paar aangename verrassingen. Oscar Weathers is daar eentje van. Het duurt pas tot de zomer eer het plaatje gaat 'groeien' bij mij en dat heeft het tot een 77e plek geschopt.

76 One Girl Too Late-Brenda & The Tabulations (UK, Epic S EPC 1361, 1973)
Collega Lee vestigt mijn aandacht op deze single als hij eens bij een lokale kringloop deze single koopt. Het geluid bevalt me en de single is erg gemakkelijk en goedkoop te bemachtigen in Engeland. Dit exemplaar heeft geen deuk in de spaarpot opgeleverd en toch zou ik hem eens van een 'upgrade' moeten voorzien. Het is duidelijk dat dit plaatje te vaak is gedraaid met een té hoge naalddruk. Vooral tegen het einde wordt het geluid bijna pijnlijk om naar te luisteren. Nog maar even rondkijken!

75 The Only Way I Know To Love You-Joe Tex (US, 45-4098, 1970)
Ik heb reeds jaren geleden besloten dat ik 'klaar' ben met de Joe Tex-verzameling. Toch laat ik me eenmalig over de streep trekken met deze single. Aanvankelijk wil het geen plek krijgen in mijn set, maar zeer recent ben ik de plaat beter gaan waarderen en dat brengt de ballade op een 75e plek. Ik ken Tex eigenlijk alleen van zijn stampers en het is goed te horen dat hij ook een emotionele ballade als deze onder de knie heeft.

74 Lonely Room-Love, Peace & Happiness (US, RCA Victor 74-0740, 1972)
In de 'serieuze' Northern-scene wordt neerbuigend gekeken naar plaatjes die minder dan honderd pond waard zijn. Het gaat hem om exclusiviteit. Hoe zeldzamer de plaat, hoe beter. Een algemeen goed verkrijgbare b-kant van Love, Peace & Happiness op een 'major' label is niet interessant voor hen, hoewel je de dansers geen groter plezier kan doen. Hoewel de plaat uit 1972 is, klinkt deze opname alsof het uit 1966-67 zou stammen.

73 I Didn’t Take Your Man-Ann Peebles (Duitsland, Cream INT 113.101, 1978)
Uit dezelfde partij fotohoesjes als James & Bobby Purify. Ann is in 1978 een cult-figuur dankzij 'I'm Gonna Tear Your Playhouse Down' en 'I Can't Stand The Rain' en lovende kritieken van onder andere John Lennon. 'I Didn't Take Your Man' valt echter in de categorie van 'Woman To Woman' van Shirley Brown. Een nagebootst telefoongesprek tussen twee dames die ruzie maken om één man. Ann legt Mary uit dat hij haar man niet heeft afgepakt, maar dat ze hem heeft geschonken aan haar. Doordat zij geen luisterend oor wil hebben voor hem. Ik heb aan 'Woman To Woman' nooit begrepen waarom Shirley Brown zich in het intro al buitenspel zet. Ze schept op dat ze al zijn rekeningen betaalt en nergens spreekt een passie of een liefde voor de man. Ann Peebles lijkt Mary dit eveneens duidelijk te willen maken.

72 High-Skyy (NL, Salsoul XB-2379, 1980)
Onlangs nog Week Spot geweest.

71 Smile-Clara Ward (US, Verve VK 10391, 1966)
Toch nog een heel klein beetje gospel in deze Top 100? Een paar plaatjes grenzen aan geloofszaken en Clara Ward is vooral een legendarische naam in de gospel. Ze heeft in 1964 het lef om de gospel even te verlaten en pop-platen te maken. Dit zal Aretha Franklin eveneens inspireren tot eenzelfde stap. Bij deze single val ik in eerste instantie voor haar eigenzinnige versie van 'Help!', maar 'Smile' wordt de uiteindelijke winnaar.

(Kn)uffelt(j)e: vrijdag 7 december

Gisteren hing nog één blaadje aan de plataan en ik verwacht dat deze nu eraf moet zijn. Hoewel de buienradar zegt dat het niet boven de windkracht vijf zal komen, heb ik vanavond in huis een paar windstoten gemerkt die duidelijk krachtiger waren. Straks maar weer even kijken want ik zal morgenochtend naar Meppel moeten. Omdat het openbaar vervoer in het weekend erg slecht is geregeld (een bus per anderhalf uur), zou ik het eigenlijk wel met de fiets moeten kunnen doen. Windkracht vijf is dan voor mij het maximum. Windkracht zes is al heftig op een gewone fiets, op een ligfiets is het vragen om ongelukken. Nog drie en een halve week te gaan voor 2018 en het liefste zou ik de komende weken nog ruim 300 kilometer willen fietsen. Dat zal wel niet gaan lukken, denk ik? Ik heb ooit eens het malle streven van zevenduizend kilometer per jaar in mijn hoofd gehaald. Ik zit nu op de 6700 kilometer en de batterij is vijftig weken geleden verwisseld. Als ik vijf dagen in de week met de fiets op en neer Meppel ga, zou dat goed zijn voor 130 kilometer. Ik ga het dus net wel of net niet redden. Vandaag een foto uit het archief. Het is de wandeling door het Uffelter Binnenveld die ik op 14 oktober van dit jaar heb gemaakt.