Het is de zondagmiddag nadat Peter bij me is geweest om platen te ruilen. Ik fiets naar Havelte voor boodschappen en ga eens voor de aardigheid over de Ruiterweg. De Dorpsstraat uit en door het bos is eigenlijk korter maar op de Ruiterweg en Uffelterkerkweg kun je meer snelheid maken. Mijn hoofd beweegt naar rechts als ik het picknickbankje passeer. Verhip, daar ligt een groene brievenbus compleet met paal. Terug van de winkel let ik even goed op de nummering en als ik de brievenbus nader bestudeer, zie ik het nummer van het huis even verderop. Ik ben met de Pioneer en kan onmogelijk de brievenbus meenemen en dus bel ik aan bij de mensen. Geen gehoor. Ik heb de brievenbus vrij opvallend tegen de picknickbank gezet en een dag later staat die gewoon weer bij het huis. Vanmiddag wil ik bij de post kijken en zie opeens dat buurvrouw haar brievenbus heeft weggehaald. De enige post in mijn bus is voor haar bestemd. Ik bel aan maar geen gehoor. Later op de middag tref ik haar wel. Het blijkt dat de brievenbussen van buurman en mij afgelopen zondagochtend in een greppel verderop lagen. Nu is op klaarlichte dag (tussen elf en twee) de brievenbus van buurvrouw verdwenen. Ik heb overal gekeken, maar nergens te vinden. De grijze containers zijn vandaag wel geleegd en meestal is dat rond het middaguur. Ik heb een bang vermoeden... Maar goed, dat maakt dat mijn post opeens niet meer 'veilig' is en dat is een grote zorg. De brief is erg belangrijk voor buurvrouw en dus het is een geluk dat die bij mij is bezorgd. De singles zijn verzekerd verzonden en daarvoor belt de pakkettenbezorger vanmiddag aan. Zeven gospel-singles van een collega-verzamelaar uit Wenen. Hoewel de singles anderhalve week geleden zijn gekocht en betaald, reken ik ze nu tot de eerste singles van de nieuwe maand.
* The Rance Allen Group- There's Gonna Be A Showdown (US, Gospel Truth, 1972)
* The Rance Allen Group- The Wheel Of Life (US, Stax, 1978)
Wie een klein beetje in de soul-beweging zit, kent de naam van The Rance Allen Group wel. Met name de single 'The Man Who' is in de afgelopen jaren tot ongekende hoogten gestegen. Alle hippe dj's willen deze single in de koffer hebben en dat drijft de prijs naar bedragen van pak'm beet 150 euro. Toch heeft Allen een vrij extensieve catalogus en kun je voor minder ook nog veel lol hebben. 'There's Gonna Be A Showdown' is, als ik me niet vergis, zelfs nog een hit geweest. In 2007 koop ik eens een verzamelelpee van Stax uit de vroege jaren zeventig en dat bevat ook dit 'Showdown'. Een nummer dat niet onder doet voor 'The Man Who' en desondanks een stuk zonniger is geprijsd. Voor tien euro heb ik een erg fraai exemplaar in de wacht gesleept. Een mogelijke Week Spot! Ik heb maanden geleden eens een single van Rance Allen gekocht van Mark, maar dat is geen hit geworden. 'The Wheel Of Life' is uit dezelfde tijd als de Capitol-single uit 1979 en dat weerkaatst het geluid van 'Showdown' van zeven jaar eerder. Overigens moet ik bij deze 'Round-up' opmerken dat ik de 'beste' kant noem in de beschrijving, vaak zijn het b-kanten van ballads en nummers die het nét niet zijn voor mij. Gospel Truth is overigens een onderdeel van Stax en Rance is één van de laatste mensen die een nieuwe plaat uitbrengt op het Stax-label. Vanaf 1980 kijkt het label alleen nog over de schouder naar de catalogus uit de jaren zestig.
* Inez Andrews- God's Humble Servant (US, ABC-Songbird, 1975)
Het is in de midden jaren zeventig niet de grootste markt, maar nog steeds zien de grote platenmaatschappijen wel brood erin om een gospel-label in de markt te zetten. ABC komt zo met het ABC-Songbird-label. Deze Inez Andrews-single komt zo uit het magazijn. Het is de enige die verpakt is in een label-hoesje en daar is keurig een gaatje in geponst. Aan de plaat zelf is dus niet te zien dat deze is geëxporteerd en niet meer voor de volledige prijs mag worden verkocht. Hoewel? De zes euro zal aardig overeenkomen met de prijs in 1975? Ook hier is het weer de b-kant die het doet voor mij en het is de kant waarmee de handelaar hem aanbiedt. Of, beter gezegd: Hij voegt een 'soundfile' toe van 'God's Humble Servant'. De a-kant, 'Help Me', is een prachtige getuigenis maar véél te traditioneel en té 'deep' voor mijn smaakpupillen. 'God's Humble Servant' is lekker 'southern funk' in de coupletten, het refreintje is opeens erg ingetogen. Van Inez mogen de mensen gerust zeggen dat God niet bestaat, zolang ze maar diep in hun hart weten dat ze hier zijn om God te dienen. Roep dat maar eens in een atheïsten-groep op Facebook! Het refrein is de eerste twee keren een beetje 'corny', maar de laatste keer wordt de 'southern funk' vast gehouden. Als de hele plaat zó was geweest, dan had het een absolute knaller geweest!
* The Anointed- Rejoice In The Lord (US, Galilee, 198?)
Het is vooral het fotohoesje dat zo aantrekkelijk is. Toch blijkt die niet bij deze single te zitten. Volgens de handelaar is het hoesje pas recent geüpload op Discogs en heeft hijzelf alleen het label gescand. Een beetje teleurgesteld, maar niet lang getreurd. 'Rejoice In The Lord' is een plaat die weer erg op het randje zit. Gekleurde zangers en zangeressen hoeven niet per se 'soul' te hebben en bij The Anointed ben ik in dubio. Het zou immers ook door kunnen gaan voor zwarte gospel-pop. De productie is heel erg jaren tachtig voor de gospel en is wel lekker uptempo, maar het is net ietsje té keurig. Zoals gezegd: Een twijfelgeval...
* The Imperials- He's On His Way (US, Impact, 1974)
Eerst het label: Er zijn verscheidene maatschappijen die zich Impact noemen. Het heeft niets met het label uit Detroit uit de jaren zestig van doen. Dan The Imperials. In 1978 heeft 'een' Imperials een hit in ons land met 'Who's Gonna Love Me'. Dat is feitelijk een voortzetting van Little Anthony & The Imperials. De gospel-groep The Imperials wordt daarom vaak aangeduid als The Classic Imperials. The Imperials is een instituut dat nog altijd draait. Alle groten uit de gospel-beweging hebben wel eens gewerkt met The Imperials. Niet onverdiend als we uit gaan van deze single uit 1974. De enige uit de vangst waarvan beide kanten niet te versmaden zijn. Over de 'divine chord' gesproken... Een rijke instrumentatie op dit plaatje en de coupletten neigen naar The Temptations en The Chi-Lites. Het refrein maakt dat ik zwaaiend met mijn handen in de achtertuin sta, hoewel ik helemaal niet verwacht dat Jezus terug komt en dus 'On his way' is. De flip heet 'Follow The Man With The Music' en is iets minder uitbundig, maar nog steeds erg prettig.
* Jackson Southernaires- Sunshine (US, Malaco, 1980)
Een paar maanden geleden heb ik 'He's So Good And I Thank Him' op het Song Bird-label gekocht. Of dit hetzelfde Song Bird is dat ABC in 1975 voert, is me niet bekend en het valt me nu voor het eerst op. Song Bird is in 1972 nog een onderdeel van het grote Peacock-concern, een grote speler op het gebied van de zwarte Amerikaanse gospel. Maar goed... 'He's So Good And I Thank Him' heeft een moeilijke 'start' bij mij, maar ik ga hem steeds meer waarderen. Er is een andere single van Jackson Southernaires op dat Song Bird-label welke inmiddels een hoofdprijs moet opbrengen. De groep wisselt in de loop der jaren een paar keer van platenmaatschappij en komt in 1980 uit voor het gerenommeerde Malaco-label. De markt wordt afgetast met deze promo. De a-kant heet 'I Needed Him' en is andermaal een fraaie getuigenis, maar totaal niet geschikt voor mijn koffers. De b-kant, erg toepasselijk op een zonovergoten vijfde oktober, is meer upbeat en kan zomaar een 'groeiplaat' van het kaliber 'He's So Good And I Thank Him' zijn. De vonk is nu nog niet helemaal over geslagen.
* Violinaires- Message To My Friends (US, Jewel, 1975)
Het is ruim een jaar voordat ik kennis maak met 'Divine Chord Gospel Show' als ik een clip hoor van een single van The Violinaires. Hoe zou het toch zijn om zo'n onbekende gospel-single te 'breken' in de Northern Soul-scene? Ik weet vier jaar later het antwoord: Het was nóóit gelukt en dan weet ik evenmin van een levendige gospel-verzamelaars-scene af. The Violinaires heeft een zeer uitgebreide catalogus voor Chess en Jewel en 'Take Time To Pray' is de laatste voor Jewel. Op de b-kant staat 'Message To My Friends' en volgens het label is dat zes minuten en vijftig seconden. Ik ben de plaat op dit moment voor het eerst helemaal aan het draaien en ik vind hem al beter ten opzichte van vanmiddag! De mannen kunnen zingen, dat is me sinds 2012 al duidelijk geworden. 'Message' is een heerlijk stuk midtempo-jaren zeventig-soul waar je de zangers 'dronken' hoort worden van de Heilige Geest zonder dat het, zoals 'rocking gospel', een geval is van tempo opvoeren. Toch nog ingetogen op een vreemde manier en weer met die ongekende gospel-noot. Ik moet de tijd nog eens opnemen, volgens mij is het met vijf minuten wel bekeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten