dinsdag 31 juli 2018

Eindstreep: juli 2018



Augustus is koud een kwartier bezig of de eerste twee singles zijn alweer besteld. Ditmaal komt het door een bericht op Facebook van 'goede vriend' Alberto uit Italië. Hij bestiert het Cannonball-label waarvan ik de Jackson Brothers sinds 2016 in de gospel-koffer heb staan. Cannonball is echter zéér actief geworden in de afgelopen jaren en voor een aantal nieuwe releases heb ik mee geholpen aan de promotie dankzij mijn radioshows. Van de 'nieuwe' releases is nog een single van vorig jaar welke steeds meer is gaan 'groeien' bij mij, maar ja... het ding was binnen een paar weken stijf uitverkocht. Nu blijkt Alberto in de hoek van een kast een stapeltje te hebben gevonden: De 'oude' van Grace Love en de laatste van El' Willie (die ik actief heb gepromoot in 'Tuesday Night Music Club') en die mogen samen voor een spotprijsje. De tweede voor de helft van de prijs, zo'n aanbieding. Nu dan de 'Eindstreep' van deze maand. Ik heb besloten tóch de platen van Mark uit juni mee te nemen in het overzicht.

Het gaat lekker met de platenhandel op dit moment. Ik hoef eigenlijk niet eens singles te kopen om tot een 'Eindstreep' te komen, maar doe het desondanks toch. Nog maar eens afrekenen bij Mark, een losse Discogs-plaat en tenslotte de platen van afgelopen zaterdag. De singles die ik in juni van Mark heb gekocht zijn er in totaal zestien. Die gaan mee voor de top tien, maar voor de statistieken moet ik ze nu even weg laten. Dan kom ik uit op 33 singles voor juli 2018. Daarvan komen vijftien in de Blauwe Bak terecht en is sprake van zeven 'dubbele' singles. Het samenstellen van de 'Eindstreep' is lastig, maar als ik dan toch het verband moet los trekken? Dan moet het er zo uit zien:

1. Move Me No Mountain-Dionne Warwicke

2. Tomorrow May Not Come-Fran Oliver

3. Do Right Woman, Do Right Man-Otis Clay

4. Finger Pointers-Choice Four

5. Can't Lose This Feeling For You-Tommy & Johnny

6. I Can See Him Loving You-Anderson Brothers

7. Sexy Girl-9th Creation

8. Glad To Be Home-Charles Smith & Jeff Cooper

9. Special Agent 34 24 38-Mamie Galore

10. Watch It With My Heart-José Feliciano

Gele Bak Top 100: top tien



10 Your Alibis-Lisa Stansfield (NL, Dureco 4546, 1982)

9 Eighteen With A Bullet-Pete Wingfield (NL, Island 16 135 AT, 1975)

8 Harmony-Ray Conniff (NL, CBS 1738, 1973)

7 Joanne-Michael Nesmith & The First National Band (Duitsland, RCA Victor 74-0368, 1971)

6 The Only Way Is Up-Yazz & The Plastic Population (België, Big Life CCUT 28, 1988)

5 Face Of Love-D.C. LaRue (Frankrijk, Pyramid 45.PR.140214, 1976)

4 See You-Depeche Mode (Frankrijk, Mute 101606, 1982)

3 Sorry I Love You-Murray Head (NL, Philips 6198 286, 1979)

2 When We Were Young-Bucks Fizz (NL, RCA 342, 1983)

1 Side Show-Barry Biggs (NL, Pink Elephant PE 22.205-H, 1977)

maandag 30 juli 2018

Gele Bak Top 100: 11-20



20 Sit And Wait-Sydney Youngblood (Duitsland, Virgin 112 812, 1989)

19 The Rain, The Park And Other Things-The Cowsills (NL, ARC 016-82, 1967, re: 1982)

18 Wild Horses-Gino Vannelli (België, Dreyfus FDM 7818, 1987)

17 Ride The Sky-Lucifer’s Friend (Duitsland, Philips 6003 092, 1970)

16 Eye Know-De La Soul (België, Indisc DIS 8021, 1989)

15 Wonderful Life-Black (Duitsland, A&M 390 235-7, 1987)

14 Gypsy Woman-Crystal Waters (België, Mercury 868 396-7, 1991)

13 Black Is Black-Lloyd Miller (NL, Negram NG 606, 1972)

12 Going Nowhere-Los Bravos (Frankrijk, Barclay 060777, 1966)

11 Nothing Ever Happens-Del Amitri (UK, A&M AM 536, 1989)

Singles round-up: juli 7



Na deze laatste 'Singles round-up' van deze maand ga ik de top twintig van de Gele Bak Top 100 voorstellen aan jullie. Morgenavond de 'Eindstreep' en ik had me voorgenomen om de singles van Mark uit juni hierin mee te nemen. Ik zal morgenavond even kijken want ik heb het vermoeden dat ik ook wel op tien singles kom met de platen die ik in juli heb gekocht. Qua plaatjes uit juni gaat er niks boven Stephanie Mills en voor de rest komen de platen in december natuurlijk voorbij in de Blauwe Bak Top 100. De platenspeler staat aan en dus ga ik 'live' door de volgende tien singles.

* Raymond Lefevre & His Orchestra- Adagio Cardinal (NL, Riviera, 1970)
Ik ken Lefevre het beste vanwege zijn 'Soul Coaxing', de instrumentale uitvoering van Michel Polnareff's 'Ame Caline' dat een geheel eigen leven is gaan leiden. Het resulteert zelfs in een nieuwe vocale uitvoering van Peggy March ('If You Loved Me') dat niets met 'Ame Caline' van doen heeft. Opvallend is dat deze single alleen in Nederland is uitgebracht. Een sfeerrijk nummer met mierzoete violen en drums, een beetje van wat we gewend zijn van Lefevre. Het kan mijn goedkeuring weg dragen. Op de b-kant staat 'Concerto Pour Une Voix' en is meer van hetzelfde. Ik ga het zeker niet grijs draaien, maar best aardig voor vijftig cent met het fotohoesje (en best een aardige blonde dame).

* Chris Montez- No One Knew (NL, CBS, 1973)
Naast 'Let's Dance' en 'The More I See You' heb ik reeds verschillende jaren zeventig-singles van Chris Montez in de bakken staan, maar deze ontbreekt nog altijd op het appel. Verder is het geheel inwisselbaar en ik heb ze beter gehoord van Montez.

* Orchestra Washboard- Gang Gang (NL, Imperial, 1970)
Ik zie het meteen al. Op de a-kant staat een hele diepe kras, maar de Stanton pakt het zonder over te tikken. Toch wel een beetje verziekt en ik hoop op een betere b-kant. En ja hoor! 'Harry In The Piggery' is net zo'n feestje als de a-kant. Het is de tweede single van Orchestra Washboard dat in Nederland is verschenen op Imperial. Leuke vondst!

* Marie Osmond- Paper Roses (NL, MGM, 1973)
Het was zaterdag erg warm en ik denk dat de hitte een rol heeft gespeeld bij de aankoop van deze single. Of het is de prijs in combinatie met de smetteloze single en het fotohoesje. Hoe dan ook: Ik ga even flink met de billen bloot door deze met illustratie aan jullie voor te stellen, maar verder wil ik er geen woord meer over horen! Hup het archief in...

* Tina Rainford- Silver Bird (Duitsland, CBS, 1976)
Tja. Dan zijn er nog de plaatjes waarbij je de bangste vermoedens krijgt maar waar de nieuwsgierigheid overheerst. Een zangeres waar ik nog nooit van heb gehoord. 'Silver Bird' associeer ik als eerste met Mark Lindsay, maar dat blijkt een ander liedje te zijn. Het intro doet me meteen denken aan Pussycat. Het klinkt alsof het een héle grote hit in Duitsland is geweest en dat je het nog regelmatig als 'gouwe ouwe' op een Duits station kan horen. Nu we het weten, kan ook deze het archief in!

* Iwan Rebroff- Die Legende Von Den 12 Räubern (NL, CBS, 1969)
Ik moet gniffelen als ik deze zie liggen bij 'De Kring' maar laat het in eerste instantie liggen. Dan tel ik het aantal singles en kom op negen. Ach vooruit! Met Rebroff erbij zijn het er tien. Nog eens leuk voor op een zondagavond in 'The Vinyl Countdown'.

* Southwind- Ready To Ride (US, Blue Thumb, 1969)
Deze heb ik blijkbaar al in de collectie maar staat in de verkeerde bak. Blijkbaar denk ik dat de plaat uit 1976 komt, maar het is toch echt in 1969 verschenen. Het is, denk ik, voor het eerst dat ik de single draai en dat kan voorlopig ook weer voor het laatst zijn want zó interessant is dit nu ook weer niet. Een beetje flauwe 'kuntrie'.

* Henry Stephen- La Nave Del Olvido (Duitsland, RCA Victor, 1970)
De Spaanse persing van 'Limon Limonero' staat tijden in de (reserve-) Blauwe Bak vanwege 'Hang On Sloopy', maar het heeft recente opruimingen niet overleefd. Ook de a-kant heb ik altijd erg leuk gevonden. 'La Nave Del Olvido' gaat het ene oor in en het andere weer uit. 'Nuestro Grupo' op de b-kant is 'Hang On Sloopy'-territorium. Een uptempo 'soul beat', maar desondanks gewoon in de jaren zeventig-bak. Wederom een koopje van vijftig cent met de fotohoes.

* Chip Taylor- Same Ol' Story (NL, Warner Bros., 1975)
Opvallend voor zo'n grote hit, maar ook deze ontbreekt nog altijd in de collectie. Dat is bij deze recht gezet. Een geweldig leuk nummer van een songwriter die ik best beschouw als een 'held'. Moeten we niet eens een standbeeld oprichten voor de man? Het is alweer een tijd geleden dat ik voor het laatst een 'Beeldenroute' heb gedaan. Rubrieken komen en gaan in acht jaar Soul-xotica.

* Tommy & Johnny- Can't Lose This Feeling For You (US, Prolif, 1970)
Een zeer aangename verrassing! Tommy & Johnny hebben in 1957 reeds een single gemaakt en over deze release is weinig bekend. 'Can't Lose This Feeling' is een fantastische ballad met licht-psychedelische effecten en een groots orkest. Niet heel erg standaard-country in mijn beleving en ik zou het bijna in de reserve-Blauwe Bak stoppen. De b-kant is echter wel country en zou ook begin jaren zestig kunnen zijn. Ik draai de a-kant inmiddels een tweede keer. De leadzanger klinkt bij vlagen als Gene Pitney. Ik denk dat ik dit een kans ga geven: Het komt in de reserve-Blauwe Bak! (EDIT: Volgens Discogs is het een ander duo als dat uit de jaren vijftig en het heeft in 1970 ook een countryrock-album gemaakt met de titels van de single)

zondag 29 juli 2018

Singles round-up: juli 6



Ik moet eerst de wekkerradio een 'snooze' geven als op zaterdagochtend om half negen de telefoon gaat. Het is mijn voorman en hij laat me weten dat er bijna geen post in Steenwijk is en dat mijn collega's in Meppel zitten te springen om iemand die de wijken Koedijkslanden en Berggierslanden wil bezorgen. Dat is ook niet veel, begrijp ik meteen. Dit is wellicht een kans om deze wijken nóg beter te leren kennen. De voorgaande keren heb ik me rot gezocht naar bepaalde straten en merk dat het nu een stuk vlotter gaat. De regen die ik tijdens het bezorgen over me heen krijg, stelt weinig voor. Ik voel dat er nog een flinke bui aan komt en kan twee dingen doen: Haasten en zo snel mogelijk op de fiets naar Uffelte (met als risico dat ik halverwege de bui tref) of een beetje 'rondlummelen' en eerst de bui in Meppel af te wachten. Ik doe het laatste en dood wat tijd in kringloopwinkels. Dat levert twintig kersverse singles op. Niet het meest bijzondere spul en dus ga ik het ditmaal in twee afleveringen doen. Ik moet morgen de foto's nemen voor de Gele Bak Top 100 en dus pak ik de eerste tien singles erbij.

* Adamo- C'est Ma Vie (NL, Pathé, 1973)
We kennen deze riedel het beste als 'De Hoogste Tijd' van André Hazes. Of misschien heet het 'De Laatste Ronde'. Het mag allemaal van mij. Het is in ieder geval jaren lang de plaat die aankondigt dat het tijd is om naar huis te gaan na een drankgelag van uren. Deze single ligt al een tijdje bij de 'nieuwe' kringloopwinkel in Meppel, ik heb hem al een paar maal in de handen gehad. Nu gaat hij dan mee voor vijftig cent. Ofwel: Ze zijn flink gezakt me de singles-prijzen. Zo wordt het weer leuk!

* Lynn Anderson- How Can I Unlove You (Duitsland, CBS, 1971)
Ik heb de singles op één hoop gegooid maar ze komen dus van twee adressen in Meppel. De 'nieuwe' kringloop is helemaal niet 'nieuw'. De oorspronkelijke kringloopwinkel is jaren geleden opgesplitst. De 'nieuwe' heet 'De Kring' en zit op een industrieterrein vlak buiten de stad. Ik kom daar vanaf 2009 regelmatig maar de laatste jaren is het platenaanbod vaak bedroevend. De andere winkel waar ik ben geweest, zit aan de Paradijsweg en heet 'Het Paradijsje'. Ik heb hier in januari Johnny Dumar gekocht en nu heeft het de singles flink uitgebreid. Veel Nederlandstalig en schlagers maar ook een paar 'interessante' singles. 'How Can I Unlove You' is geen verrassing. Het is 'Rose Garden no. 7' en eveneens van de hand van Joe South. Een euro met fotohoes. Ik doe het ervoor!

* Badfinger- No Matter What (NL, Apple, 1970)
Voor een euro mag veel! Ook heb ik een 'tic' met verschillende persingen. Ik heb sinds 1998 de Engelse persing van 'No Matter What' maar zo'n Nederlandse staat er leuk naast. Helaas zonder fotohoes en qua staat is hij gelijk aan mijn Engelse persing. Niet mishandeld maar wel geliefd door de eerste eigenaar.

* Gene Chandler- Simply Call It Love (US, Mercury, 1970)
Onlangs nog voorbij gekomen in 'Het zilveren goud'. Samen met 'Special Memory' van Jerry Butler kom je deze plaat rond 1990 op iedere straathoek tegen. Nu bij 'De Kring' met het originele Mercury-hoesje en het plaatje oogt goed. Ik ga hem eens proberen want je weet het immers nooit met styreen. Een heel klein beetje 'distortion' maar niet echt storend. En het blijft een knalnummer! Eens controleren welke de beste is en dan maar weer in de Blauwe Bak.

* Ray Conniff- Harmony (NL, CBS, 1973)
Eén van de hits uit de Gele Bak Top 100. In september laat ik me verleiden tot een ietwat beduimeld exemplaar en nu vind ik voor vijftig cent de single in nieuwstaat en met fotohoes. Die kan mee voor de fotosessie van morgen!

* José Feliciano- Watch It With My Heart (NL, RCA Victor, 1971)
José Feliciano is enerzijds de koning van de covers. Denk aan zijn invloedrijke versie van 'Light My Fire' en 'The Windmills Of Your Mind'. Toch kan hij het zelf ook best af. 'Watch It' is één van zijn minder bekende nummers. Het heeft een lekkere 'latin rock'-atmosfeer. Eentje voor de Gele Bak Top 100 van volgend jaar!

* Boris Gardner- I Want To Wake Up With You (NL, Dance, 1986)
Voor vijftig cent kan veel! Ik heb deze single van Boris Gardner al een paar jaar, alleen is het hoesje daarvan beschadigd. Deze oogt niet alleen beter maar klinkt dat ook! Tijd voor een 'upgrade'.

* Engelbert Humperdinck- Winter World Of Love (NL, Decca, 1969)
Vorige maand nog gezien in 'Het zilveren goud'. Nu heb ik de single in een veel betere staat met fotohoes en dat hoeft ook slechts vijftig cent te kosten.

* The Intruders- I'll Always Love My Mama (NL, Epic, 1973)
Verrassing? Ja, best wel! In 'Het Paradijsje' zijn het vooral schlagers en Nederlandstalige platen en dan is deze van The Intruders een aangename verrassing. Absolute nieuwstaat en met fotohoes. Het blijkt echter de enige soul-single te zijn in het aanbod. Ik gun het een plekje in de reserve-Blauwe Bak.

* Kiss- Shout It Out Loud (Japan, Casablanca, 1976)
Hoe zeldzaam dit plaatje precies is? 45cat laat een aantal label-varianten zien van dit plaatje, maar niet deze. Het is het 'traditionele' Casablanca-label, een beetje beige-achtig met het kleurrijke logo. Het zou een Franse persing kunnen zijn, ware het niet dat beide titels op de plaat eveneens in het Japans zijn geschreven. Muzikaal is het van dik hout zaagt men planken, maar ik ben er op zich wel voor te porren. Het zit in een Japans Victor-hoesje. Victor doet blijkbaar de distributie van Casablanca in Japan...

vrijdag 27 juli 2018

Het zilveren goud: juli 1993 deel IV



Het voelt alsof ik er verstandig aan heb gedaan! Ik ben vanmiddag met de bus naar Meppel gegaan. Net wel of net niet gered met de chipkaart, ofwel: een euro in de min. Dat vul ik zeer binnenkort weer aan want ook de fietsenstalling in Meppel werkt tegenwoordig met de poortjes. Ik heb doorgaans twee opties om thuis te komen. Ik werk op vrijdag samen met een collega uit Diever en het hangt een beetje ervan af welke plannen zij voor de vrijdagavond heeft. Als ze heeft afgesproken met vrienden zal ik gewoon met de bus terug moeten. Vaak kan ik toch wel met haar mee rijden en het is geregeld dat we eerst samen de stad in gaan om boodschapjes te doen. In Meppel hoor ik dat haar auto bij de garage staat en dat ze deze om vijf uur kan ophalen. Later blijkt dat de auto nog steeds niet goed functioneert. De 'service' is ver te zoeken want ze krijgt geen leenauto mee. Ze vraagt mij wat een kaartje kost met de bus naar Diever en hoopt vervolgens maar dat ze dit op haar bankrekening heeft staan. Gelukkig hangt een collega nog steeds rond en, ja, hij wil ons wil thuis brengen. Ik heb nog één verzoekje voor Havelte en stel dan voor om op ijs te trakteren. Zo ben ik rond half acht weer in Uffelte. Ik heb zojuist even een 'knippertje' gedaan en word 'hongerig' wakker. Dat heb ik in dagen niet gehad en dus maak ik een goede maaltijd. Nu dan eerst maar de laatste aflevering van 'Het zilveren goud' van juli 1993.

Ik zou dertien per week doen maar zit vanavond opnieuw naar de lijst te kijken. Het valt me op dat ik drie singles uit Denemarken onder augustus heb geschaard. De herinnering die ik vanavond met jullie ga delen, wijst me erop dat deze singles nog gewoon bij juli horen. Sterker nog: De eerste zeven van augustus zijn zelfs op zaterdag 31 juli 1993 gekocht, maar dat laat ik verder zo. Volgende maand koop ik 28 singles. Dat is doorgaans genoeg voor één of misschien twee berichten, maar ik heb zoveel lol in deze rubriek dat ik vier maal zeven ga doen. Als ik de eerste zeven weg laat, blijft niets over van augustus 1993. We gaan sowieso ook het laatste jaar in van 'Het zilveren goud' want de kaartenbak eindigt in augustus 1994. Ik zou het nu al gaan missen!

Gisteren, in 2018, hebben we de tachtigste verjaardag van mijn moeder gevierd. Gewoon thuis in Jutrijp. In de jaren tachtig, negentig en zelfs na de eeuwwisseling viert ze haar verjaardag geregeld in Denemarken. In ieder geval haar vijftigste en ze is ook 65 geworden tijdens een vakantie. In 1993 wordt ze 55. We zijn dan eveneens in Denemarken met vakantie. Het is een dinsdag en ik heb wilde plannen gemaakt voor deze dag: Ik wil eens alleen naar Legoland in Billund. Dat is ongeveer dertig kilometer bij mijn broer vandaan. Ik hou geen rekening met torenhoge entreeprijzen en een lange rij bezoekers voor de poort. Mijn ouders drukken me alleen maar op het hart dat ik een bepaalde tijd terug ben zodat we die avond de verjaardag kunnen vieren met een diner. Het is een aangename zonnige dag als ik weg fiets, de 'onbekende' wereld in. Ik geloof dat ik wel een kaartje bij me heb, maar erg wijs word ik er niet van. Het is pas rond het middaguur dat ik op de racefiets in Billund arriveer. De entreeprijs heb ik niet eens gecontroleerd, maar de rij voor de kassa ontmoedigt me op voorhand. Ik ga in de plaats zélf kijken en vind hier de nummer 1462, tevens ons fotomodel. Ik ben tevreden met de aankoop, maar dat ik niet in Legoland ben geweest (ik ben als kind tweemaal geweest), stelt me een beetje teleur. Ik geniet mijn lunch op een parkeerterrein en hier word het me opeens erg duidelijk. Ik weet niet wáár ik wil zijn, maar in ieder geval niet hier. Ik ben met mijn ouders mee om broer te ontmoeten, maar verder verlang ik er naar om eens helemaal alleen met vakantie te gaan. Het heeft een direct effect want in 1994 ga ik solistisch met vakantie en ga pas in 1996 en 1997 weer terug naar Denemarken met de familie. Over fietssnelheden en de motivatie om te fietsen, weet ik anno 2018 niets meer te herinneren. Hoe later op de middag hoe meer de lucht betrekt en in Brande regent het. Daar doe ik de laatste keer 'boodschappen' bij het antiekzaakje en ben op de minuut na op de afgesproken tijd op de boerderij. De volgende dag fiets ik naar Herning en dan is de vakantie voorbij. Zaterdag zal ik nog een paar singles kopen in Bolsward, maar deze ga ik nu dus bij augustus rekenen. Volgende week meer daarover!

1461 Little Kitty-The Walkers (Denemarken, Philips, 1974)
1462 Tell Me-The Rolling Stones (België, Decca, 1964)
1463 Little Bitty Big John-Jimmy Dean (Denemarken, Columbia, 1962)
1465 Everybody's Somebody's Fool-Connie Francis (UK, MGM, 1960)

Limburg heeft haar eigen The Walkers en dat geldt ook voor Denemarken. Ik heb 'Little Kitty' zojuist beluisterd op Youtube en wat blijkt? Ik 'begrijp' het nummer in 1993 niet, maar het is één groot eerbetoon aan de reggae van dat moment. Best een leuk plaatje! De b-kant is iets 'zwaarder' op de hand maar klinkt ook best aardig. Waar 'onze' Walkers het meest naar zult neigen, daar kleedt de Deense Walkers zich als de glamrock-sensatie van het moment, maar is muzikaal wellicht net zo 'allround' als de Limburgers. Alleen The Rolling Stones heeft een fotohoesje en dat is eentje met een verhaal. Ik heb al eerder aangegeven dat, van de internationale platenmaatschappijen, alleen EMI platen perst in Denemarken. In geval van Decca worden de platen doorgaans in Engeland geperst met een afwijkend catalogus-nummer. Deze Belg lijkt ook zo in Denemarken te zijn beland. Het hoesje zit in een hard plastic hoesje en op de achterkant van een briefkaart staat de huidige prijs genoteerd. Als ik de briefkaart eens beter bekijk? Het is afkomstig van de Belgische Stones-fanclub. In zowel Vlaams als Frans staat de klaagzang van hoe The Stones niet serieus wordt genomen door de massa en dat je aan begrip kan mee helpen als je lid wordt van de fanclub. Het maakt de plaat in één klap een stuk meer waard met dit kaartje. Misschien niet financieel maar het stijgt enorm in gevoelswaarde. Nummer 1464 lijkt niet te bestaan.

1466 Just A Feeling-Bad Manners (Duitsland, Magnet, 1981)
1467 T.S.O.P.-MFSB (NL, Philadelphia, 1974)
1468 Up Up And Away-Nancy Sinatra (Denemarken?, Reprise, 1968)
1469 Tequila-The Champs (US, Eric, 1958, re: 1983)

Ik heb Nancy genoteerd als 'Up Up And Away', maar feitelijk is 'Things' (een duet met Dean Martin) de a-kant. Ik heb de single niet zo snel bij de hand, maar deze specifieke persing ontbreekt op 45cat. Ik vermoed dat het Deens of Zweeds is. Bad Manners en MFSB hebben beide de fotohoesjes. The Champs heeft 'Apache' van de Deen Jørgen Ingmann op de keerzijde.

1470 Garden Party-Rick Nelson & The Stone Canyon Band (Duitsland, MCA, 1972)
1471 Yellow River-Christie (Noorwegen, CBS, 1970)
1472 Voulez Vous-Bonnie St.Claire & Unit Gloria (Zweden, Philips, 1974)
1473 Just Once In My Life-The Righteous Brothers (UK, Verve, 1965, re: 1990)

Viermaal de fotohoes. Natuurlijk is het al een grote verrassing om Bonnie St.Claire in Denemarken te ontmoeten en dus moet ik de single wel meenemen. Hij staat echter twintig jaar werkloos in de singles-bakken totdat ik ontdek dat 'I Surrender' op de keerzijde staat. Dat is oorspronkelijk een opname uit 1968 (en dus zonder Unit Gloria) welke een cultstatus geniet in de Mod-beweging. De plaat staat sindsdien in de Blauwe Bak en is ook Week Spot geweest kort na deze 'ontdekking'.

1474 Rosie-The Walkers (Denemarken, Philips, 1972)
1475 Knock Three Times-Dawn (Denemarken, Bell, 1970)
1476 Everybody's Got To Learn Sometime-The Korgis (UK, Rialto, 1980)
1477 La Decadanse-Jane Birkin & Serge Gainsbourg (Frankrijk, Fontana, 1971)

Alleen The Korgis heeft geen fotohoes bij bovenstaande singles. 'Rosie' is een bubblegum-achtig middle-of-the-road-ding dat je nog niet met een stok wilt aanraken. 'Little Kitty' zal ik echter beslist eens uit de bakken toveren bij 'The Vinyl Countdown'!

Eretitel: 'I Want Your Love'



,,Ik zit weer op schema!", roep ik dinsdagavond bijna letterlijk uit vanachter de computer. Dan wordt het woensdag. Ik ben rond een uur of tien in Steenwijk en ga op pad met de post. Gelukkig is dat rond het middaguur rond en hebben mijn collega's geen hulp nodig. Ik fiets naar huis en zoek de slaapkamer op voor een paar uur verkoeling en slaap. Vroeg op de avond word ik wakker, eet een beetje en maak dan een blokje rond Uffelte. Eenmaal thuis vallen de ogen bijna dicht. Het is tien uur als ik ga liggen en ontwaak donderdagmorgen om acht uur. Gisteren was mijn moeder jarig en zo spendeer ik de hele dag in Friesland. Nu ook weer goed geslapen, maar nu...? Over een anderhalf uur moet ik in Meppel zijn, maar iets vertelt me dat ik de fiets beter in de schuur kan laten staan. Het is een risico want het krediet op de chip-kaart is na gisteren bijna op en toch denk ik dat ik straks met de bus naar Meppel ga. Vanavond de aflevering van 'Het zilveren goud' en ik heb nu eerst wel even tijd voor de 'Eretitel'. Dat is driemaal 'I Want Your Love' met ook nog een kleine herinnering uit 1993!

3. Transvision Vamp (1988)
Het plaatje brengt het in 1988 in ons land slechts tot een 23e plek. Het kan dus gebeuren dat je zoiets hebt 'gemist'. Ik denk dat alleen de Vara en de KRO hun vingers durfden te branden aan dit eigenwijze plaatje? Ik herinner de naam Transvision Vamp in eerste instantie van een vernietigende recensie in het Veronica Magazine in 1990. De Vamp heeft dan net een nieuw album uit waarvan geen spaander heel wordt gehouden. Het is rond dezelfde tijd dat ik 'I Want Your Love' voor het eerst hoor. Om in de sfeer van 'Het zilveren goud' te blijven: In Denemarken. Een jukebox in een cafetaria in Brande. De single heb ik sinds 2010 in mijn bezit en, ja, het is dertig jaar later nog altijd een knalplaat, maar de concurrentie is zwaar in deze 'Eretitel'. De derde plek is vandaag het hoogste gegrepenvoor Transvision Vamp.

2. Chic (1979)
Als ik in de jaren 2004 tot en met 2006 flink boodschappen doe in de partij singles van de vroegere Steenwijker discotheek 'Chez Jean', zijn de singles van Chic allemaal voor mij. Ik leer van de vroegere dj dat ze een 'extra mannetje' achter de draaitafels hebben die de platen uit de hoesjes haalt en ze na afloop meteen terug stopt. Waar platen met een discotheek-verleden meestal smaken zoals ze kraken, zijn deze singles in een uitzonderlijke staat. De fotohoesjes zijn daarentegen vaak wel beschadigd. Van de Chic-singles is 'I Want Your Love' meteen een favoriet en is dat jaren later nog steeds. De plaat had met gemak op nummer 1 kunnen staan maar... dan speelt een kleine herinnering op en is het opeens passend om The Pretty Things bovenaan te zetten.

1. The Pretty Things (1965)
Buiten een paar optredens in De Buze ben ik in vijf jaar niet meer naar een concert geweest. Het is net als met bier en kroegbezoek... Ik ken mensen die nog steeds niet moe zijn van de alcohol of het hangen in een café, maar ik heb teveel gehad door de jaren heen. Hetzelfde geldt voor concerten. Zo zie ik eerder dit jaar dat Bedouine gaat optreden in Utrecht. Ik geef op Facebook aan 'belangstellend' te zijn, maar weet op voorhand het antwoord: Ik ga tóch niet. Ik toon eveneens een lichte jaloezie als ik zie dat vrienden naar de afscheidsconcerten van The Pretty Things zijn geweest. Video's laten zien dat The Pretties anno 2018 op een... euh... prettige manier 'gedateerd' klinken waardoor je nog steeds de geest van het jaren zestig-werk mee krijgt. Maar dan opnieuw: Ik ga niet meer naar concerten en dus ga ik evenmin sentimenteel doen over The Pretty Things. Elpees spelen nauwelijks een rol in mijn platencollectie en met cd's is het helemaal bedroevend. Het moet juni of juli 1993 zijn geweest. Ik ga op een dinsdagochtend naar Sneek, rondje langs de uitzendbureaus, en ga over de markt op het Grootzand. Tot slot kijk ik bij Looper in de uitverkoopbakken en vind daar 'Get The Picture' met bonustracks voor een ouderwets tientje. Ik ga mezelf geen 'superfan' noemen. 'S.F. Sorrow' zal in 2009 een belangrijke rol spelen. 'Get The Picture' is in eerste instantie zeer welkom dankzij 'Cry To Me' en zal later voor mij het gevoel van 'een betere platenzaak' oproepen. Dit is het soort van album dat je achter de toonbank hoort terwijl je diep in de kratten aan het graven bent. Omdat het dus iets meer dan een kwart eeuw is sinds de aanschaf van 'Get The Picture' (welke, denk ik, al vijftien jaar geleden het asvat is in gegaan) en als eerbetoon aan de legendarische band die straks niet meer bestaat, zet ik 'I Want Your Love' van dat album bovenaan de 'Eretitel'.

Volgende week moest ik maar wat knalvuurwerk afsteken? Ik heb namelijk geen geld om munitie te kopen voor mijn geweer.

dinsdag 24 juli 2018

Week Spot: Otis Clay



Collecties binnen de collectie. Voor wat betreft de Blauwe Bak probeer ik zo kritisch mogelijk te blijven en wil voorkomen dat een bepaalde artiest of groep de koffers overneemt. Toch heb ik door de jaren heen van een aantal artiesten een kleine collectie opgebouwd. Met Major Lance begint het al 'vroeg'. Zijn 'Don't You Know I Love You' koop ik al in de jaren negentig en staat sinds 2012 in de Blauwe Bak. Hetzelfde geldt voor Jackie Wilson. De Ben E. King-collectie komt pas later op gang en met Otis Clay wacht ik eerst totdat de beste man is overleden. Dat is de week nadat de wereld is geschokt door het toch nog vrij plotselinge overlijden van David Bowie. Ik ben dan juist begonnen met de 'Dodenrit' en op 11 januari 2016 wijdt ik het bericht aan Otis Clay. Voor informatie omtrent de artiest verwijs ik jullie graag door naar dit bericht. Het begint voor mij een paar maanden later met 'Turn Back The Hands Of Time', zijn versie van de Tyrone Davis-hit op het Elka-label. Vorig jaar heb ik de collectie aangevuld met 'Trying To Live My Life Without You' op het Hi-label. Vervolgens dit 'Do Right Woman - Do Right Man' en meteen daarna 'Messing With My Mind'. Intussen heb ik ook nog eens mee gedaan aan een Ebay-veiling van 'The Only Way Is Up', hoewel ik heb ontdekt dat dit nummer als een Record Store Day-uitgave is uitgebracht en daar ben ik tegenwoordig naar op zoek. Een korter verhaaltje dan normaal, de Week Spot van deze week is 'Do Right Woman - Do Right Man' van Otis Clay (1968).

Ik heb in de 'Dodenrit' alles verteld wat ik weet van Otis, dus dat kan ik overslaan. Laat me dan eens kijken naar het liedje en verklaren wat de Otis Clay-versie zo bijzonder maakt. De heren Chips Moman en Dan Penn schrijven het liedje. Aretha Franklin heeft vóór 1967 haar diensten bewezen in de gospel en heeft een flink aantal platen opgenomen voor Columbia ('onze' CBS). Als ze een contract krijgt bij Atlantic gaat ze naar Muscle Shoals om een paar opnames te maken. In deze specifieke sessie staat 'I Never Loved A Man (The Way I Love You)' op het programma en 'Do Right Woman - Do Right Man'. De eerste staat binnen een paar 'takes' op de band. Iedereen is het erover eens: Ze hebben zojuist een knaller van een hit opgenomen. Vervolgens gaat Aretha aan de slag met 'Do Right Man', maar dat verloopt een stuk moeizamer. Ze kan het nummer niet de juiste klank geven en dus wordt besloten het de volgende dag nog eens te proberen. Het is tijdens deze sessie dat Franklin hoort dat ze in New York een heuse 8-track-studio hebben. Dat is een heel verschil met de tamelijk eenvoudige Muscle Shoals-studio. Die avond merkt Ted White, Franklin's manager en toenmalige echtgenoot, dat saxofonist Melvin Lastie met zijn eega zit te flirten. White gaat op de vuist met Lastie en het gevolg verlaat Muscle Shoals nog dezelfde avond om nimmer terug te keren. De Muscle Shoals-versie van 'Do Right Woman - Do Right Man' wordt niet afgemaakt.

Het is een paar maanden later als Franklin de Muscle Shoals-opname opnieuw beluisterd en opeens de juiste inspiratie krijgt. Ze neemt zussen Erma en Carolyn Franklin mee naar de 8-track studio in New York. Doordat 'overdubs' hier wel mogelijk zijn, speelt Aretha zowel piano als orgel op de latere versie van 'Do Right Woman'. Dan Penn is jaren later nog altijd trots als een pauw op het resultaat. Aretha tilt het oorspronkelijke nummer naar een nieuwe 'level' en het groeit uit tot een evergreen. Iedere zichzelf respecterende artiest neemt wel een versie op van het liedje. Otis Clay neemt het op als hij opnames maakt in Muscle Shoals en voor het eerst vallen de stukjes op hun plek. Clay maakt gebruik van het New York-arrangement van Aretha, maar dan met de zeer specifieke Muscle Shoals-sound. Het resultaat is adembenemend en een plaat die het zonder meer verdient om de Week Spot te zijn.

Nu zit ik dan weer op schema en ga morgen het laatste deel van 'Het zilveren goud' van juli 1993 aan jullie presenteren.

Singles round-up: juli 5



Sinds een paar minuten weet ik echt wat er aan de hand is geweest met mijn Franse bestelling. ,,De plaat zal spoedig arriveren", drukt de verkoper me na ruim een week op het hart. ,,Als die niet bij jou terecht komt, wordt deze wel geretourneerd". Ik begin er hoe langer steeds meer een hard hoofd in te krijgen. Het is best verbazend: Frankrijk ligt verder weg dan België en toch zijn Franse zendingen doorgaans ietsje sneller. Soms is het zo extreem dat het kan wedijveren met een plaat die je op Marktplaats koopt. Het goede nieuws: De plaat is vanmiddag binnen gekomen! Discogs loopt voortdurend te klieren met mijn adres. Het geeft eerst de woonplaats en dan de postcode, maar... het wordt afgesloten met 'Holland'. Onze Discogs-'vriend' stuurt me een handgeschreven kartonnen envelop. Het is zeer moeilijk leesbaar. Onderaan staat iets dat bijna onleesbaar is. De postbode heeft daar 'Netherlands' naast geschreven. Gevolg is dat de envelop misschien wel in Engeland is geweest? Google helpt me bij het woord. Royaume-Uni. Ik heb er nog nooit eerder van gehoord maar het is de Franse naam voor het Verenigd Koninkrijk...

* The Choice Four- The Finger Pointers (Frankrijk, RCA Victor, 1974)
Laat meteen aftrappen met de boosdoener. Ik tref de single als eerste in een advertentie van Rarenorthernsoul. Omdat dit een professionele dealer is, gebruik ik de mailing vooral voor de aanbevelingen. De platen zélf zijn vaak goedkoper te bemachtigen via Discogs of iets dergelijks. Ik zoek de single op Discogs en zie dan dat de plaat in Amerika, Engeland én Frankrijk is uitgebracht. De Amerikaanse oogt als berucht RCA-styreen, de Engelse blijkt redelijk gewild te zijn en dan is de Franse een fraai alternatief. De single komt met een 'fotohoesje'. Om met de deur in huis te vallen: 'The Finger Pointers' is een typisch geval van 'Van McCoy-magie'. McCoy schrijft en produceert het nummer samen met zijn vaste compaan Joe Cobb. Het arrangement is wederom mierzoet en het liedje heeft een refreintje dat meteen de eerste keer klinkt alsof je het al jaren kent. Hoewel de verkoper een zooitje heeft gemaakt van de adressering, is de plaat precies wat hij heeft beloofd. Het vinyl is praktisch nieuw en op de achterkant van het hoesje is iets geschreven. 'Sept. 74 AF 4 C' in een keurig handschrift bovenaan de hoes. 'Part 2' zou voor 'instrumentaal' ervoor kunnen door gaan. De refreintjes zijn gezongen en in de coupletten horen we de harmoniezangers Het is de moeite van het wachten ruimschoots waard geweest!

* The 9th Creation- Sexy Girl (US, Pye, 1975)
Pye is vooral een Engelse aangelegenheid. Het is gelieerd aan het Franse Vogue en zodoende verschijnen in de jaren zeventig en tachtig nog Pye-singles die in Frankrijk zijn geperst. Het is me nooit opgevallen dat Pye ook in Amerika actief is geweest, maar het bestaat! Deze single van 9th Creation is hoogstwaarschijnlijk de eerste Amerikaanse Pye-single in mijn collectie. Eigenlijk de b-kant van 'Falling In Love' dat een fraaie disco-ballade is, maar 'Sexy Girl' wint op alle fronten punten bij mij. Het kan nog best eens de moeite waard zijn om de Engelse vinyl-persing te zoeken want persoonlijk vind ik het styreen niet bepaald een aanwinst. Het nummer zélf is met één woord te beschrijven: 'Prettig'. Tekstueel met het huidige weertype uit het leven gegrepen en dat alles op een midtempo soul-bedje dat je zo goed kan gebruiken bij een hittegolf. Een beetje het tempo erin houden zonder dat je gaat zweten van de inspanning. 'Sexy Girl' is een voorbeeld waarom ik tegenwoordig vooral speur naar jaren zeventig-soul. Er is nog zoveel te ontdekken!

* Fran Oliver- Tomorrow May Not Come (US, BBS, 1968)
Komende zaterdag staat 'Do The 45' in het teken van singles die in 1968 zijn verschenen. Deze van Fran Oliver zou de Week Spot kunnen zijn, maar ik heb reeds mijn keuze laten vallen op Otis Clay. Toch kan Fran altijd nog eens de nominatie krijgen. Eigenlijk de b-kant van de single 'You Won't Get Away'. Het is een single uit de stal van Bill 'Bunky' Sheppard. Sheppard is een muziekpromotor uit Chicago die in de late jaren zestig zijn eigen platenmaatschappijen uit de grond stampt. The Esquires is de voornaamste hitmaker op het Bunky-label. Fran Oliver maakt gebruik van hetzelfde combo als The Esquires en klinkt, evenals singles van The Esquires, vrij rauw en ongepolijst. 'Tomorrow May Not Come' heeft veel weg van 'Listen To Me', de b-kant van 'Get On Up' vn The Esquires. Fran klinkt nergens zo funky als wanneer ze de coupletten 'vertelt'. De muzikale begeleiding heeft een hoog garagerock-gehalte en in de tegenwoordige tijd was vast 'autotune' toegepast op de harmoniezang in de refreintjes. Een rauwe funky plaat en eentje die andermaal verklaart waarom ik zo dol ben op muziek uit de 'windy city'. Dit is soul die leeft!

* George Perkins- Baby You Saved Me (US, Soul Power, 1972)
Ik ben in 2010 net een week of misschien twee aan de slag met Soul-xotica als ik een uitnodiging krijg om met een collega een ritje langs kringloopwinkels te maken. Ik ben dan net voor twee uren per dag begonnen op de sociale werkvoorziening nadat ik bijna een jaar uit de roulatie ben geweest. Ik ken haar nog van een paar jaar ervoor als we samen erg actief zijn binnen de SP in Steenwijk. Door haar kom ik voor het eerst in de kringloop in Ruinerwold en doen we ook Dieverbrug aan. Op dat laatste adres koop ik een single van George Perkins & The Silver Stars: 'Crying In The Strets op het Silver Fox-label. Er is 'iets' dat me meteen boeit aan de plaat. Het zit tussen een 'Vietnam-disc' en gospel in. Het nummer komt over als een protestmars. Tot mijn grote verrassing ontdek ik dat George Perkins méér heeft gedaan dan dit dreigende nummer. Hij heeft zelfs een paar funky dingen op zijn naam staan, maar op deze single op Soul Power is het pure Southern Soul. Ik kies 'Baby You Saved Me' als a-kant, maar eigenlijk zijn beide kanten even goed.

* Charles Smith & Jeff Cooper- Glad To Be Home (US, Seventy-Seven, 1972)
Op het label staat een moeilijk leesbaar stempel waarvan 'Paramaribo' het meest herkenbaar is. Toch is het een 'lokale' Amerikaanse Seventy-Seven uitgave. De landelijke persingen hebben meerkleurige labels en deze is gewoon geel. In geval van 'You've Been Gone Too Long' van Ann Sexton heb je nu goud in handen, maar deze single van de heren Smith en Cooper is immer zonnig geprijsd. Beide kanten passen naadloos in de 'Suri-soul' en dat zal ook het Paramaribo-stempel verklaren. De eerste eigenaar heet R. Hennep. Maar goed... de muziek. Beide kanten zijn op zichzelf inwisselbaar. De eigenlijke a-kant is 'My Great Loss (Ashes To Ashes)'. Denk aan 'I'd Rather Go Blind' en je zit in de goede richting. De b-kant is echter een 'Vietnam-disc' en wint daardoor in aanzien bij mij. Charles Smith vertelt over een gesprek dat hij heeft gehad met een soldaat die juist is teruggekeerd uit Vietnam. Wie dit kleine 'genre' een beetje kent, weet wel wat het verhaal gaat opleveren en toch is het weer ouderwets genieten. Een toppertje!

* Joe Tex- The Only Way I Know To Love You (US, Dial, 1970)
Niet geheel smetteloos maar beduidend beter dan gisteren op de andere draaitafel. Conclusie: Ik zal straks een nieuwe naald bestellen. Van Joe Tex heb ik tot nu toe alleen maar uptempo stampers als 'C.C. Rider' en 'Go Home And Do It', om nog te zwijgen over 'Ain't Gonna Bump No More' en 'Who Gave Birth To The Funk'. De ballad-kant is minder bekend bij mij, maar dit kan wel eens hetzelfde effect krijgen als Betty Wright. Dit nummer is gewoon onweerstaanbaar en Tex doet het zeer overtuigend, hoewel hij een beetje overdreven 'rauw' probeert te doen tegen het einde. Het zij hem vergeven!

* Mary Wells- Two Lovers History (US, Jubilee, 1968)
Het is best eigenaardig dat ik pas in 2016 kennis heb genomen middels een Engelsman van iets dat jaren geleden heeft gespeeld in Nederland. Ik schat in dat de interesse in Suri-soul momenteel te verwaarlozen is in Nederland, maar in Londen is nog een zeer actieve Carib-soul-crew actief. Mary en Cecil Womack hebben zich in 1968 ontfermd over de vroegere Motown-ster (van 'My Guy'). 'The Doctor' is zeker geen slecht nummer, maar het is voor mij een beetje een standaard-jaren zestig-souldeuntje. Ik heb de plaat vooral gekocht omdat de b-kant wordt aangeprezen door Mark als een 'Carib-soul-klassieker'. 'Two Lovers History' is qua tempo een paar forse stappen terug van 'The Doctor' en 'My Guy', maar het is een jas die Wells uitstekend past! En zo stappen we steeds verder van de Northern Soul vandaan en bouw ik stiekem door aan een Carib-soul-set.

maandag 23 juli 2018

Singles round-up: juli 4



Hoewel ik de wekker op half elf heb gezet, heb ik wekdienst om tien uur. Of Sammy aanwezig is? Het blijkt iemand te zijn die verkeerd verbonden is. Ik stap uit bed en bereid me voor op het telefoontje naar PostNL. Tot mijn verbazing wordt mijn klacht erg serieus genomen. Ik heb in 2012 al eens geprobeerd een klacht in te dienen maar heb dan niet het gevoel dat ik gehoor krijg. Ze noteert alle klachten en zoekt voor mij de 3S-code op. Terwijl ze dat doet, vertelt ze me dat de postbode het pakket een kwartier geleden heeft afgeleverd op het postkantoor. Als blijkt dat hij het een dag thuis heeft gehad, kan in principe ontslag volgen? Kort na beëindiging van het telefoongesprek stap ik op de fiets naar Havelte en kan jullie zodoende vanavond de eerste zes presenteren. Het zijn er overigens twaalf en dus is het met twee 'Singles round-ups' te behappen. Met de Franse single begin ik er een hard hoofd in te krijgen. Misschien dat ik die binnenkort op een ander adres ga bestellen.

* The Blossoms- Touchdown (UK, Mojo, 1972)
Ik ontvang de 's middags het vorige pakket van Mark en ga die avond naar De Buze in Steenwijk. Als ik thuis kom, zie ik dat Mark deze van The Blossoms heeft geadverteerd op zijn Facebook-pagina. Er staat een linkje bij naar een Youtube-video, maar deze werkt niet in Nederland. Ik zie het vaker de laatste tijd: Het zijn veelal platen die gelieerd zijn aan Warner Bros. die plotseling niet zijn te bekijken of te beluisteren in Nederland. Ik ontdek al snel dat Mark de Engelse Mojo aanbiedt en ik heb het gevoel dat ik hier geen buil aan kan vallen. Goed ingeschat! Hij prijst in eerste instantie de b-kant aan: 'It's All Up To You'. Toch lijk ik vandaag het meest te zwichten voor 'Touchdown' op de a-kant. Het is niet heel ver verwijderd van de jaren zestig-Northern Soul, alleen dan met een iets moderner geluid (keurig uitgebalanceerd stereo) en met crossover-invloeden. Ik ben sowieso erg zwak als het komt tot Mojo-persingen. Ik zal beide kanten nog even verder op me in moeten laten werken voordat ik kan besluiten welke mijn ultieme favoriet is.

* Tony Borders- I Met Her In Church (US, Revue, 1969)
Vriend Greg Belson waarschuwt ons voor het fenomeen: Als je daadwerkelijk platenlabels gaat verzamelen, eindig je op een punt waar je kapitalen neer legt voor een plaat om de catalogus compleet te krijgen zonder dat het deuntje het bedrag echt waard is. Ik pretendeer dus evenmin dat ik de Revue-catalogus compleet wil hebben en toch hebben we hier opnieuw te maken met een platenlabel waar ik hebberig van word. In geval van Tony Borders biedt Revue de nationale distributie, beide opnames op de single zijn gemaakt voor het legendarische Quinvy-label. Dat je het soms verkeerd kan inschatten, blijkt bij de Revue-single van Jimmy Coleman. In geval van Tony Borders zou ik het meteen een Southern Soul-plaat noemen, hoewel Revue in Hollywood is gevestigd en Coleman bijvoorbeeld uit Detroit komt. 'I Met Her In Church' is geschreven door de heren Dan Penn en Spooner Oldham en wordt oorspronkelijk uitgevoerd door The Box Tops. De versie van The Box Tops heeft eveneens een gospel-koor in het refrein waar Borders' versie een aanvaring krijgt met 'My Special Prayer' van Percy Sledge. De b-kant, 'What Kind Of Spell', is geschreven door Borders zélf en is meer rauwe Southern Soul. De laatste is vooralsnog mijn favoriet hoewel het gewoon een solide 'double-sider' is.

* Otis Clay- Messing With My Mind (US, Echo, 1980)
Wellicht dat we morgen opnieuw gaan horen van Otis Clay? De collectie singles van de man breidt langzamerhand uit. 'Messing With My Mind' stamt uit dezelfde tijd als zijn versie van 'The Only Way Is Up', maar is daarentegen een stuk zonniger geprijsd. Jammer dat dit exemplaar ernstig heeft te lijden onder 'distortion' van het styreen. Vaak is één kant dan 'schoon', maar hier knettert het aan twee kanten. 'Messing With My Mind' is niets minder dan 'The Only Way Is Up', maar is op deze single het aanhoren niet waard. Op de b-kant staat de ballad 'Check It Out' en deze is ietsje beter qua 'distortion' maar duidelijk niet de kant waarvoor ik de single heb gekocht. Ik heb even rondgekeken op Discogs en mijn maat in Wenen heeft een beter klinkend exemplaar voor relatief weinig in de aanbieding. Binnenkort dus een 'upgrade' van deze single.

* Tyrone Davis- Happiness Is Being With You (US, Dakar, 1973)
Deze single heb ik reeds maanden geleden gereserveerd maar wordt per abuis verwisseld met een andere single in het laatste pakket. De andere single is inmiddels retour gegaan naar Engeland en vandaag kan ik eindelijk Tyrone Davis ontvangen in de koffers. Het is een promo met hetzelfde nummer in mono op de keerzijde. Hoewel het intro even doet vermoeden alsof het gaspedaal diep wordt ingedrukt, ontpopt het nummer zich tot een midtempo crossover-'floater'. Kenners zijn het er over eens: Het is één van de betere Tyrone Davis-platen uit deze periode. Mark vraagt niet veel voor deze promo en voor die prijs wil ik er wel aan gaan wennen.

* Mamie Galore- Special Agent 34-24-38 (US, St. Lawrence, 1965)
Als ik vijf jaar geleden 'It Ain't Necessary' aan de collectie toevoeg, heb ik het liedje al té vaak gehoord op de mp3-speler. Toch ben ik precies op tijd geweest. Met name de b-kant is erg in trek geworden bij de crossover-dj's en dat maakt dat de prijzen aardig zijn gestegen. Toch staat de single sinds enige maanden in de reserve-Blauwe Bak. Een jaar geleden komt 'This Time Tomorrow' bij me wonen en nu ben ik recentelijk gevallen voor dit 'Special Agent 34-24-38'. Het is een nummer dat, in tegenstelling tot 'It Ain't Necessary', ondergewaardeerd is in de soul-scene en desondanks barst van de Northern-potentie. Zoals jullie weten heb ik het een beetje gehad met de Northern Soul, maar heel soms is daar zo'n liedje dat me opeens weer helemaal grijpt en dat is het geval bij deze van Mamie Galore. Deze komt gewoon weer in de koffer te staan en wellicht dat ik eens moet overwegen om 'It Ain't Necessary' ook weer toe te laten tot de koffers. Mamie Galore mag weer!

* Milt Matthews- All These Changes (US, Bryan, 1974)
Een ander geval van 'wordt vervolgd'? Volgens een ander lid van de Facebook-groep van Mark heeft de 'issue' een uitstekende b-kant en bovendien zie ik dat de single in 1975 in Engeland is uitgegeven op London. Dit is echter opnieuw een promo met de mono-versie op de b-kant. En dat is tweemaal 'seventies soul' op zijn best! Het wordt niet laat vannacht. We staan nog maar aan de poort van de hittegolf en ik ben nu al ontzettend moe van de warmte. Dat kan nog iets worden?

zondag 22 juli 2018

Gele Bak Top 100: 21-30



30 Home Lovin’ Man-Andy Williams (NL, CBS 5267, 1970)

29 This Little Girl-Gary U.S. Bonds (Duitsland, EMI America 1C 006-86362, 1981)

28 Waiting For The Loveboat-The Associates (Duitsland, WEA 249 306-7, 1984)

27 Today-The Motors (UK, Virgin VS 236, 1978)

26 D C T Dreams-Nick Nicely (Duitsland, Hansa 102.928, 1981)

25 Dum Dum Girl-Talk Talk (EEG, EMI 1C 006-2202627, 1984)

24 Jesus Is A Soul Man-Lawrence Reynolds (NL, Warner Bros. WB 7322, 1970)

23 Open Arms-Journey (NL, CBSA 2057, 1981)

22 You Need A Woman Tonight-Captain & Tenille (NL, A&M AMS 6675, 1979)

21 Time For Action-Secret Affair (ML, Ariola 101011, 1979)

Gele Bak Top 100: 31-40



'De Uffelter postbode blues'. Nee, die staat nog niet in de Gele Bak Top 100 maar wie weet is een singer-songwriter en platenmaatschappij geïnteresseerd in het verhaal? Ik kom zaterdagmiddag thuis van mijn postronde en tref een kaartje in de brievenbus. 'We hebben u gemist', met alleen het adres van het postkantoor erop geschreven. Ik zucht want ik kom net vanuit Havelte gefietst. Een kwartier later ga ik weer terug naar Havelte. De vriendelijke dame van het postkantoor zucht minstens zo hard. Ik heb er niet zo snel op gelet maar de postbode heeft helemaal niets ingevuld. Geen adresgegevens, geen 3S-code... helemaal niets. Dus, ja, hoe ga ik bewijzen dat het mijn pakket is? Ze is echter behulpzaam en zoekt op mijn naam maar het pakket ligt blijkbaar niet in Havelte. ,,Dien alstjeblieft een klacht in bij PostNL", drukt ze me op het hart. Omdat het al laat is op de zaterdagmiddag, moet dit morgen gaan gebeuren. Thuis controleer ik ook nog even de KG, de niet-thuis-code. Wat blijkt: 'Poststuk is niet aangemeld bij PostNL'. Ofwel: De Uffelter postbode houdt er zijn eigen regels op na en ik zal morgen laten horen dat ik hiervan niet gediend ben! Dan vervolg ik nu met de nummers 31 tot en met 40 uit de Gele Bak Top 100. Ik 'spaar' een paar berichten om de nodige 'Single round-ups' kwijt te kunnen. Hopelijk kan ik het pakket morgen hebben?

40 Baby You’re The One-Joe Bourne (NL, Burdorff DBS 10.021, 1977)

39 Locomotion-Orchestral Manoeuvres In The Dark (Duitsland, Virgin 106 377, 1984)

38 Crackerbox Palace-George Harrison (NL, Dark Horse WB 16890, 1977)

37 My Girl-Madness (UK, Stiff BUY 62, 1979)

36 It’s Your Conscience-Deniece Williams (NL, CBS CBSA 1341, 1981)

35 Vacation-The Go Go’s (NL, Illegal ILSA 2557, 1982)

34 Let’s Have A Party-The Chaplin Band (NL, EMI 5C 006-25 544, 1976)

33 Rain-Status Quo (Duitsland, Vertigo 6059 133, 1976)

32 Orchard Road-Leo Sayer (Duitsland, Chrysalis 105 281, 1983)

31 Baker Man-Laid Back (Duitsland, Ariola 112 356, 1989)

vrijdag 20 juli 2018

Eretitel: 'Ace Of Spades'



Nadat ik vanmiddag heb gesorteerd, ga ik Meppel in. Dat is al een lange tijd geleden dat ik dit voor het laatst heb gedaan. Ik hem me gisteravond geschoren en doe dat, sinds mijn intrek in Uffelte, zo onregelmatig (minimaal om de maand) dat ik wel een paar mesjes nodig ben om het allemaal weg te krijgen. Inmiddels heb ik nog maar één scheermesje en dus moet ik wel even de stad in om een nieuwe voorraad aan te leggen. Eenmaal in de Action en met de scheermesjes in de hand, ontwikkelt het boodschappenlijstje zichzelf: Een nieuwe thermosfles, een zaklantaarn, een led-balkje dat je rechtop kan neerzetten en waarvan ik veel plezier ga beleven tijdens het kamperen. Naast de Action zit de Xenos en daar gaat de vakantie verder met onder andere een zacht reiskussentje (de 'oude' is niets anders dan een stoffen zak met een paar watten). De zoektocht naar een nette korte broek levert niks op en dus doe ik een boodschapje bij de Jumbo en fiets dan naar huis. Echt? Nee, ik fiets nog wel een stukje om zodat de teller op de vierduizend kilometer komt te staan. O ja, dat is vierduizend kilometer sinds de kerst. Vandaag de 'Eretitel' en het bericht van vandaag 'spaar' ik even. Vandaag wederom geen singles binnen gekregen en dus moet ik ruimte houden voor eventuele 'Single round-ups'.

3. Motörhead (1980)
De 'Listen Carefully' die de basis vormt voor deze 'Eretitel' kan ik me nog erg goed herinneren. Het is de laatste 'Listen Carefully' van 2016 en het is dan bijna een jaar sinds het overlijden van Lemmy. Ik doe onderzoek naar O.V. Wright, ik denk vanwege de Week Spot, en zie dan dat Wright in 1970 een 'Ace Of Spades' heeft opgenomen. Straks meer daarover. Bingo! Over de derde 'Ace Of Spades' hoef ik niet lang na te denken. Blue Cheer (van 'Summertime Blues') heeft op het album 'New! Improved!' uit 1969 een 'Ace Of Spades' staan. Of...? Het zingt hoorbaar 'ace of spades' in het nummer, maar de eigenlijke titel is 'Ace 'N' Eights'. Dat feest gaat dus niet door? Dan ontdek ik de nummer twee en kunnen we alsnog doorgaan met 'Ace Of Spades' als 'Eretitel'. Van de drie ken ik vooraf alleen Motörhead en ben zoveel van de andere twee gaan houden dat Lemmy en zijn kornuiten het met een derde plek moeten stellen. 'Ace Of Spades' speelt pas sinds twintig jaar voor mij en heb het in die afgelopen twee decennia al té vaak gehoord. Motörhead is dus de hekkensluiter in de 'Eretitel'.

2. Link Wray & His Ray Men (1966)
Ik heb jullie jaren geleden laten kennis maken met de 'spouge', de popmuziek van Barbados. Sinds vandaag kan ik 'ragare' aan het lijstje toevoegen. 'Ragare' is de naam voor Scandinavische surf-muziek. We hebben het dan niet over The Beach Boys maar over de rauwe instrumentale gitaarrock uit de vroege jaren zestig. Als Link Wray na jaren ploeteren echt geen droge boterham meer kan verdienen in Amerika, verplaatst deze zich naar Denemarken. Hij trouwt met een Deense en zal de laatste jaren tot zijn dood een graag geziene festival-act worden in Scandinavië. Link Wray is de man die verantwoordelijk wordt gehouden voor de 'power chord' en dankzij zijn agressieve gitaarspel. In 'Rumble' voel je bij wijze van spreken de klappen op de neus. In 1966 legt hij met zijn gitaar een kaartspelletje en noemt dat 'Ace Of Spades'. Een nummer dat niet zou hebben misstaan in 'Pulp Fiction' en waarvan zelfs ik, als 'soulkikker', hebberig van word. Gelukkig is de single een paar maal opnieuw uitgegeven en dus moest ik nog maar eens een zoekactie op touw zetten. Link Wray mag vandaag op twee.

1. O.V. Wright (1970)
Wright heeft in december 2016 de Week Spot met 'We're Still Together', de laatste opname voor zijn vroege dood. Dat is wel het gevolg van zwaar drugsgebruik en is het voor 'insiders' niet verrassend. Wright brengt in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig zijn werk aan de man dankzij het Back Beat-label. In 1970 neemt hij een liedje op dat doorgaans bekend is als 'Ace Of Spades'. Toch noteert Back Beat voor de single het nummer als 'Ace Of Spade' en ook Billboard zal deze informatie overnemen. 'We're Still Together' is uiterst 'smooth' maar 'Ace Of Spades' laat meer funky soul horen. Als ik het vergelijk met Link Wray en Motörhead, dan is het voor mij een duidelijke zaak: Wright wint deze 'Eretitel' met zijn 'Ace Of Spade(s)'.

Volgende week krijgen jullie de 'Eretitel' over de allereerste 'Listen Carefully' van 2017. Ik wil dan driemaal het meest kostbare en dierbare van jullie. Sommige zeggen dat je het moet verdienen, maar ik wil het donderdag gewoon op mijn bordje hebben...

woensdag 18 juli 2018

Het zilveren goud: juli 1993 deel III



Ik zou een 'horizontaal zeven letters' kunnen doen vandaag, maar daarvoor acht ik het tochtje té 'saai'. Nee, het is een mooie tocht, maar heel erg rechttoe-rechtaan. Ik heb vandaag wederom mijn postronde in Steenwijk en dan ontwikkel ik een plannetje. Bij de Primera in Diever hebben ze geregeld lekkere dampvloeistoffen met fruitsmaakjes in 18 milligram. Wat als ik nu eens vanaf Steenwijk naar Diever fiets? Dat gaat over de Woldberg, Wilhelminaoord en Vledder en dat is een omgeving waar ik zelden meer kom. Vanaf Vledder volg ik de weg door Wapse naar Diever en dat heb ik onlangs nog eens op een woensdagavond gedaan. Helaas heeft de Primera geen banaan in de gewenste sterkte, maar wel aardbei. Ook best lekker, maar het is geen banaan (zoet) of meloen (lekker fris). Vervolgens fiets ik door Dieverbrug naar Dwingeloo om boodschappen te doen bij de Albert Heijn. Terug fiets ik een stukje dat ik in tijden niet heb gefietst en dat best voor herhaling vatbaar is. Ik schat dat ik al met al zestig kilometer heb gefietst met de Pioneer en los van de postronde. Daar behaal ik eveneens het maximum want ik moet vanaf de zaak helemaal naar het Kornputkwartier, de woonwijk op het terrein van de voormalige legerkazerne van Steenwijk. Vandaag ga ik terug naar de zomervakantie van 1993 en presenteer de volgende dertien singles-aankopen van deze maand.

'Je bent jong en je wilt wat', is ooit het credo van Veronica. De tijd waarin het station écht nog voor jongeren was in plaats van het ingedutte nineties-instituut dat het tegenwoordig is. 'Je bent jong en je wilt niks', is daarentegen mijn persoonlijke motto in 1993 en dat is de waarheid als een koe als ik een kwart eeuw later terug kijk. Ik ga in 1993 voor het laatst met mijn ouders op vakantie. Althans... in 1996 en 1997 zal het opnieuw gebeuren, maar 1994 breekt de jaarlijkse traditie. Mijn oudste broer is op dat moment het enige familielid in Denemarken. Hij werkt dan nog steeds op de boerderij waar hij voor stage is geweest en alles wijst erop dat hij een verstokte vrijgezel gaat worden. Toch zal hij over zeven jaar de liefde van zijn leven vinden en heeft hij een zoon van vijftien. De boerderij heeft meerdere 'gastverblijven' want in je eentje het immense bedrijf bestieren, is bijkans onmogelijk. De koeienafdeling vormt een minderheid vergeleken bij de varkensstal en de hectares aan akkerbouw. Kadastraal valt het onder een dorp dat vijf kilometer verderop ligt en het is echt wat je noemt 'the middle of nowhere'. Al zou je ansichtkaarten kunnen krijgen van het buurtschap, dan zou je voor de wereld er niet voor durven uitkomen dat je hier je vakantie slijt, maar het is bovendien een kans om iets langer bij mijn broer te zijn.

Henk heeft een racefiets waarvan ik onbeperkt gebruik mag maken. Ik voel nog het elastiek om de broekspijpen want het ketting druipt altijd van het vet en het heeft geen dichte kettingkast. Een kilometerteller heb ik niet, de bewegwijzering laat aan wensen over en handige internetsites van de Fietsersbond en Google Maps kennen we in 1993 nog niet. Ik heb dus geen idee hoeveel ik fiets op een dag maar door het glooien van het landschap voelt het aan als 'veel'. De fietsroute van volgende week zal omstreeks de zestig kilometer zijn. Vandaag hou ik het bescheiden. Sterker nog: Ik schiet geen kilometer op. Ik ben vorige week geëindigd in Brande en daar ga ik verder met twaalf singles. De dertiende koop ik in Vejle. Daar koop ik eveneens elpees en een cd-single (van The Serenes uit het Friese Joure). Nog eens diep nadenken en wellicht dat ik deze maand nog een 'Het zilveren goud op 33 toeren' kan doen. Dat gaat dan niet meer volgens de kaartenbak, maar kan me nog wel herinneren welke elpees ik in Denemarken heb gekocht.

1448 The Village Green Preservation Society-The Kinks (Denemarken, Pye, 1968)
1449 EP King Creole-Elvis Presley (Denemarken, RCA, 1958)
1450 I Say A Little Prayer-Aretha Franklin (Zweden, Atlantic, 1968)
1451 My Sentimental Friend-Herman's Hermits (Denemarken, Columbia, 1969)

Helaas geen fotohoesjes bij deze singles. Denemarken is vrij eigenzinnig als het komt tot het fabriceren van fotohoesjes. Het is geen vuistregel, maar foto's van Nederlandse fotohoesjes zijn soms met een andere lay-out gebruikt in Duitsland, België of Frankrijk. Denemarken heeft slechts een beperkt aantal vinylpersen en in geval van bijvoorbeeld Polydor of Decca worden de singles in Engeland geperst en in Denemarken voorzien van een 'unieke' fotohoes. Als de groep of artiest Denemarken bezoekt, trekt de A&R-manager hen aan de haren naar een nabijgelegen park met een fotograaf en dat levert de foto's op voor de Deense hoesjes. Atlantic heeft in de jaren zestig een deal met het Zweedse Metronome waardoor Aretha Franklin in Zweden is geperst voor de Scandinavische markt.

1452 Pity Pity-Paul Anka (Denemarken, Tono, 1958)
1453 EP Playing For Keeps-Elvis Presley (Denemarken, RCA, 1959)
1454 Baby Face-Little Richard (Denemarken, London, 1959)
1455 EP Paul Anka Vol. 1-Paul Anka (Denemarken, Tono, 1958)

'Baby Face' is in Denemarken eigenlijk de b-kant, maar ik heb hem desondanks genoteerd met deze titel. De EP van Paul Anka vergt nogal wat huiswerk. Ik geloof dat ik hem als 'Waiting For You' in de kaartenbak heb staan, evenals 1452. 'Waiting For You' blijkt de b-kant van 'Pity Pity' te zijn en de Deense EP is onvindbaar op 45cat. Hij is qua tracks identiek aan de Zweedse persing op Karussel en deze is dus in 1958 uitgebracht.

1456 Love Letters In The Sand-Pat Boone (Denemarken, Dot, 1957)
1457 I Love You Because-Jim Reeves (Duitsland, RCA Victor, 1964)
1458 A Teenager In Love-Marty Wilde (Denemarken, Philips, 1959)
1459 Beautiful You-Neil Sedaka (Duitsland, RCA Victor, 1972)
1460 Spanish Flea-Herb Alpert & Tijuana Brass (Duitsland, London, 1966)

Alleen de laatste twee hebben fotohoesjes. Herb Alpert is de enige die ik niet in Brande heb gekocht maar in de Deense stad Vejle. Dat is té ver fietsen en dus maak ik dankbaar gebruik van de mogelijkheid om met mijn ouders mee te rijden. Vejle is een walhalla voor de platenverzamelaar met vele sneupwinkeltjes maar ook een paar 'specialisten'. Herb Alpert komt van een winkeltje in curiosa. Opvallend: In Nederland is het een dubbele a-kant met 'Tijuana Taxi'. In Duitsland verschijnt 'Spanish Flea' met een andere b-kant en zo heb ik ook nog een losse 'Tijuana Taxi'. Volgende week het slot van 'Het zilveren goud' over juli 1993.

dinsdag 17 juli 2018

Week Spot: Anderson Brothers



Mijn gebeden lijken niet te worden verhoord. Vanochtend merk ik opeens dat de verwachte regen een hele bocht om Uffelte maakt en bovendien bestaat de kans dat de temperaturen nóg hoger gaan uitvallen. Ik overweeg dan maar in de koelkast te gaan wonen. Het is enerzijds de behoefte aan slaap en aan de andere kant de technologie, maar mijn eerdere plannen voor 'Do The 45' tijdens de zomermaanden zijn op de tocht komen te staan. Vorig jaar heb ik de serie nog uitvoeriger gedaan. Toen ging het eerste deel over de jaren negentig en het tweede deel over 2000 tot en met 2010 en vervolgens een show met platen uit 2011. Dit jaar wil ik de jaren negentig tot en met 2011 in één show vatten en vervolgens verder met 2012. Anderhalve week geleden kom ik laat terug van een dag bezorgen en ben ik erg slaapbehoeftig. Ik word uren later wakker als ik al bijna tegen het einde van de officiële tijd van 'Do The 45' hoor te zijn. Dan maar beginnen met 2012? Vervolgens hebben we server-problemen en moest ik zaterdag dan met 2013 beginnen. Nee, ik doe het niet. Omdat Pat Stallworth en Bettye Swann deel zouden uitmaken van de 'line-up' van 2013 besluit ik opeens om het anders aan te pakken. Ik draai komende zaterdag drie uren lang 'soulful, groovy and funky' singles die oorspronkelijk in 1974 zijn uitgebracht. Qua Week Spot betekent het dat ik niet ver in de archieven hoef te duiken. Het is deze recente aanwinst van de Anderson Brothers: 'I Can See Him Loving You'.

Het zal eveneens in 2013 zijn geweest dat ik 'I Can See Him Loving You' op waarde ga schatten. Ik ken het liedje al geruime tijd dankzij de 'Northern Soul Jukebox' en kan me heugen dat ik de plaat nog wel eens in een vroege 'Floorfillers' heb gedraaid. Ik ga er dan zelf vanuit dat de single van omstreeks 1979-80 is en feitelijk heb ik dat zo vol gehouden tot een week geleden. Tevens schat ik de plaat in als 'blue-eyed soul' zonder dat ik me kan heugen dat ik dit heb opgezocht. Een verkeerde afslag op het internet en je komt namelijk bij een heel ander duo met deze naam. Over 'onze' Anderson Brothers is zeer weinig bekend en dus zal ik moeten improviseren. De plaat groeit door de jaren heen en in 2018 draai ik het klassieke 'She'll Come Running Back' van Mel Britt om voor deze plaat van Anderson Brothers. Toch moet ik benadrukken dat weer typisch zo'n fijne 'double-sider' is van Goldmine. Niet alleen twee knallers van nummers maar ook met een gezamenlijke waarde van enkele duizenden euro's.

De verkeerde afslag zou de argeloze internet-speurder naar Stefan kunnen sturen. Stefan Anderson is zijn volledige naam. In 1968 speelt hij al met broer Joe in een band in Louisiana en verhuist daarop naar Mississippi voor een korte solo-carrière. In 1978 is hij terug met broer Joe en maakt voor DJM een softrock-album. Hun broer Roger Dean Anderson brengt in 2009 een album uit. Google brengt je dan tevens bij een website die doodleuk vermeldt dat Stefan en Joe 'I Can See Him Loving You' heeft gemaakt voor het GSF-label en dat deze plaat populair is in de Northern Soul. Stefan krijgt ook de beschrijving van 'blue-eyed-soul' mee en dat klinkt allemaal geloofwaardig. Ook 45cat schuift beide duo's op een pagina, maar u begrijpt het al? Dennis en Bobby Anderson is een duo uit New Jersey dat slechts één plaatje maakt voor het GSF-label. GSF bestaat van 1971 tot en met 1975 en wordt nauwlettend in de gaten gehouden in de Northern Soul-beweging in Engeland. 'Halos Are For Angels' van Blanche Carter (1972) is al een kraker in de Northern Soul-discotheken en wordt spoedig gevolgd door Anderson Brothers. Het origineel is niet aan te slepen en zo ontstaat binnen een paar maanden de behoefte aan een bootleg. Jaren lang bedienen de dj's zich van 'carvers' en reproducties als Goldmine in 1997 met haar 'Sevens'-serie begint. Hoewel heruitgaven in een groot deel van de 'scene' niet serieus worden genomen, zijn de 'Goldmine Sevens' inmiddels verzamelstukken geworden.

Over het duo van Dennis en Bobby is verder niet zoveel bekend, behalve dat Dennis tegenwoordig zingt bij The Coasters. Ik zie trouwens net dat 'I Can See Him Loving You' dit jaar nog opnieuw is uitgebracht in combinatie met een ander gewild plaatje uit de GSF-catalogus: 'Can't Live Without You' van Connie Laverne. Geen onaardig nummer maar het weegt niet op tegen de klassieker van Mel Britt. Ik heb ongeveer evenveel betaald voor de Goldmine bij Mark als dat de nieuwe heruitgave moet kosten. Mark is goedkoop! Ik heb de Goldmine voor hogere prijzen zien gaan! Helaas is de serie rond 2004 ter ziele gegaan en houdt Goldmine zich niet meer bezig met vinylsingles. ,,Nu weet ik niet meer", schreven we op de lagere school aan het einde van een verhaal in de schoolkrant en vandaag ben ik geneigd hetzelfde te doen. Er is helaas niet meer informatie voorhanden. Morgen gaan we op vakantie naar Denemarken in 'Het zilveren goud'.

Laat Soul-xotica maar lopen!



Ik heb na de publicatie van gisteren nog even een opleving en besluit wat 'huiswerk' te gaan doen. Het lijkt een leuk verhaaltje te worden en toch heb ik er de puf niet voor. Nu is het dan inmiddels 17 juli en toch ga ik nog een keer kijken naar wat ik zoal op 16 juli heb gedaan in acht jaar Soul-xotica. De titel is geïnspireerd op het bericht van 16 juli 2010. Ik ben dan blijkbaar nog niet zo thuis op het internet als dat ik tegenwoordig ben. 'Google afbeeldingen' wil me in 2010 maar niet het hoesje van 'Living Above Your Head' van The Walker Brothers brengen en dus gebruik ik een album-hoes als illustratie. Het staat (in 2010) evenmin op singlehoesjes.nl. Ik heb nu uitgevogeld hoe ik hoesjes kan 'lenen' van 45cat en daar staat de plaat in de Nederlandse catalogus van The Walker Brothers. Laat ons de zevenmijlslaarzen aantrekken en eens rond dwalen in acht jaar Soul-xotica.

In 2010 heeft Soul-xotica nog niet echt een vaste vorm. Ik ben weliswaar van de singles-koffer afgestapt en kijk verder dan mijn neus lang is. Ik heb jullie eveneens kennis laten maken met een paar 'nieuwe' namen en ik heb verslag gedaan van het concert van A Silver Mt. Zion in Groningen. Opvallend is ook de lengte van de berichten. Ik doe dan nog alles op de Nokia N95 en het kost me een uur om mijn verhaal over The Walker Brothers te schrijven. Dat is vooral parate kennis omdat ik jaren geleden de biografie over Scott Walker heb gelezen. 'Living Above Your Head' staat al vanaf het vroegste begin in de Blauwe Bak, inmiddels in de reserve-Blauwe Bak. Het weigert terug te gaan naar de jaren zestig-singles hoewel de plaat nog nauwelijks aan bod komt in 'Do The 45'. Ik heb de plaat in de zomer van 1992 gekocht bij Golden Years in Sneek en het bericht 'Laat de broertjes maar lopen' lijkt een kleine 'flashback' te zijn naar de eerste berichten op Soul-xotica. Gewoon een willekeurige single en daar een kattenbel over schrijven.

Een jaar later zit ik al midden in de serie '20 Years Ago Today'. Tegenwoordig is dat 'Het zilveren goud' maar ten tijde van '20YAT' behandel ik de singles nog apart en soms bijna dagelijks. Zeven jaar geleden heb ik bericht over 'Seven Deadly Finns' van Eno en 'I Remember Yesterday' van Donna Summer. Twee singles van een gulden die ik bij Sunrise heb gekocht. Het is de tijd tussen diploma-uitreiking en vakantiewerk in de polder. Ik maak lange fietstochten langs molens in de provincie en koop de nodige platen. Ik lijk het gevaar van bollen pellen te ontwijken totdat iemand begint over droogbloemen snijden in de polder. Afijn, daar heb ik twee jaar geleden nog uitgebreid over geschreven?

Voordat ik ga luisteren naar Wolfman Radio (en uiteindelijk ook zelf shows ga maken), zit ik op een streng dieet van meerdere speelfilms per week. Ik deel mijn kijkervaringen in 'De Video Draait' en op 16 juli 2012 zet ik de schijnwerpers op de cultfilmregisseur Jim Jarmusch. Wolfman Radio doet de deur dicht voor de film-hobby en ik heb sindsdien een handjevol gezien. Zo nu en dan kan ik het niet laten en koop een paar dvd's die ik dan eens bekijk. Vorige week ben ik even bij de kringloop in Havelte geweest en zie daar 'This Is England' en 'De Dominee'. Twee films die op het verlanglijstje staan en voor een euro per stuk ben ik de man. Die heb ik zondagavond gezien maar voel me niet echt genoodzaakt om 'De Video Draait' nieuw leven in te blazen.

Vijf jaar geleden presenteer ik de nieuwste Week Spot en dat is niet zomaar eentje! Een plaat die me drie maanden in de greep heeft gehouden. Een deuntje dat me zelfs midden in een droom nog overmand. Ik heb het dan over 'Questions' van Pat Stallworth, één van mijn 'alltime favourites'. Het begint met de aanbieding van Rarenorthernsoul welke een wel zeer exorbitant bedrag vraagt voor het hagelnieuwe vinyl. De plaat behekst me en als ik net heb besloten om de portemonnee te trekken, is de plaat juist verkocht. Een maand later kijk ik rond op Ebay. Een Amerikaan biedt de single aan maar wil niet naar Europa verzenden. Vervolgens zie ik de plaat bij een Duitse dealer. Dat is ruim de helft van de prijs van Rarenorthernsoul. In 2013 is het wel en wee van Pat Stallworth nog een mysterie en een overdosis wordt niet uitgesloten. Welnu: Pat heeft zich een paar jaar geleden gemeld en heeft sindsdien een paar optredens gedaan. Ze ziet er nog aardig goed uit als je je bedenkt dat ze veertig jaar geleden zwaar aan de drugs is geweest.

Hier had ook een aflevering van 'Raddraaien' kunnen staan, maar vooruit! Het is maar de vraag of we deze maand nog toe komen aan deze rubriek. Mark heeft me zojuist laten weten dat het pakket op de post is gegaan en dus liggen er 'Singles round-up'-afleveringen in het verschiet. De Franse single is nog steeds niet gearriveerd en daar krijg ik een hard hoofd in. Gelukkig is de schade niet groot: Single plus verzending was zes euro en de plaat is nog altijd goed verkrijgbaar en betaalbaar. In 2014 ben ik enthousiast aan het 'Raddraaien' en dat gebeurt die avond met 'It's Four In The Morning' van Faron Young. Herinneringen aan de jaren zeventig-compilatie ten tijde van mijn werk in de Popkelder en vast ook een terugblik naar de 'monstertocht' toen ik de single heb meegenomen uit Mossley.

Op 16 juli 2015 moeten jullie het zonder een bericht stellen op Soul-xotica. De dag ervoor heb ik een 'Singles round-up' gedaan met singles die ik bij De Tafel in Meppel heb gekocht. Een dag later schrijf ik over 'Seventh Sojourn' van The Moody Blues in 'Het zilveren goud op 33 toeren'. Over 2016 en 2017 kan ik kort zijn. Ik zit dan ook midden in de Gele Bak Top 100. Het eerste jaar doe ik nog uitgebreide verhalen bij de singles en gebruik een foto van internet van de nummer 51. In 2017 heeft het al de huidige vorm met een eigen foto. Vanavond gaan we, als vervolg op de Week Spot van 2013, terug naar 1974 met een kersverse Week Spot!

maandag 16 juli 2018

Gele Bak Top 100: 41-50



Laat me eerst met het goede nieuws beginnen: De Wolfman Radio-server werkt weer als vanouds en dus kan ik vanavond de lucht in met 'Tuesday Night Music Club'. In de afgelopen weken heb ik steeds een 'bubbling under' gedaan van de 'Summer Spirit' op zondagavond. Omdat ik gisteren geen show heb gedaan, ga ik vanavond een beknopte 'Summer Spirit' over 1966 doen. Waarom 1966? Omdat ik 'Greatest Hits' van Mrs. Miller eens als '3 From 33' wil hebben en dat album is van 1966. Verder kan ik melden dat de 'specials' in 'Do The 45' ook een beetje veranderen. Omdat ik twee shows heb gemist, ga ik vanaf zaterdag steeds een jaar centraal stellen. Deze week ga ik platen draaien die oorspronkelijk in 1974 zijn uitgebracht en dat betekent dat ik morgen met een kersverse Week Spot kan komen in plaats van een 'Classic'. Verder denk ik dat het bij dit ene bericht blijft vanavond. Ik heb door de warmte niet mijn beste dag gehad en snak flink naar temperaturen van beneden de twintig graden. Ja, ik weet het, die kans is voorlopig nog niet aanwezig, maar morgen eerst maar een paar regenbuitjes verwelkomen. Ik ga straks snel slapen, hopelijk is het wat koeler op mijn slaapkamer dan eerder op de avond. Hierbij de nummers 41 tot en met 50 uit de Gele Bak Top 100 van dit jaar.

50 Watching The River Flow-Bob Dylan (NL, CBS 7329, 1971)

49 Still In The Game-Steve Winwood (Duitsland, Island 104.501, 1982)

48 What’s The Deal-Detroit Emeralds (NL, Westbound ATL 11133, 1978)

47 Synthetic World-Jimmy Cliff (NL, Island 16 826 AT, 1971, re: 1976)

46 Naked In The Rain-Blue Pearl (Duitsland, Big Life 877 496-7, 1990)

45 Eminence Front-The Who (US, Warner Bros. 7-29814, 1982)

44 Longfellow Serenade-Neil Diamond (NL, CBS 2769, 1974)

43 Hey You-The Start (Duitsland, Capitol 1C 006-86295, 1980)

42 Here Comes Summer-Jerry Keller (UK, London 45-HLR 8890, 1958)

41 Only Death Is Fatal-Garbo’s Celluloid Heroes (UK, Big Bear BB 13, 1978)

zondag 15 juli 2018

Gele Bak Top 100: 51-60



Ik word ouder. Dat geef ik meteen toe, maar moet ook niet vergeten dat ik inmiddels meer dan een jaar méér arbeidsuren per week heb. Gevolg is dat ik op een zondag als vandaag niet vooruit te branden ben. Een beetje achter huis zitten onder de takken van de plataan. Bakkie koffie erbij. Twee jaar geleden zou ik nog enthousiast op de fiets zijn gesprongen maar door het bezorgwerk kom ik doordeweeks al op mijn zonuren. Voor de kilometers op de fiets hoef ik het ook niet te doen. De Pioneer is woensdag voorbij de vijftienduizend kilometer gegaan. Dan maar bezig met de radioshow? De 'stream' schijnt even goed te zijn geweest vanochtend (ik heb 'Do The 45' gisteren moeten afblazen), maar tegen de avond is het weer helemaal mis. We gaan nu over naar de volgende 'host' en hopelijk kan ik dinsdag gewoon 'Tuesday Night Music Club' doen. Ook heb ik vanmiddag foto's genomen voor dit en het volgende weekend. Bovenaan de trap geeft geen goed effect en dus gebruik ik de trap naar de zolder waar de singles zich bevinden. De top twintig moet dan maar op het tapijt op zolder, dat heeft wel weer een mooie symboliek. Nu eerst de plaatjes van 51 tot en met 60.

60 Eve And The Apple-Shocking Blue (NL, Pink Elephant PE 22.066-G, 1972)

59 The Urge-Freddy Cannon (UK, Top Rank JAR 369, 1960)

58 A Child’s Prayer-Hot Chocolate (NL, RAK 5C 006-96850, 1975)

57 Everything’s Allright-Nanda (NL, Polydor 2050 080, 1970)

56 I Wanna Sex You Up-Color Me Badd (Duitsland, Giant 5439-19276-7, 1991)

55 L.A. Goodbye-Secret Service (Zweden, Sonet T-10038, 1981)

54 You Light My Life-Sheila B. Devotion (Frankrijk, Carrere 49.393, 1978)

53 Arthur’s Theme-Christopher Cross (NL, Warner Bros. WB 17.847, 1981)

52 Hip Hip Hooray-The Troggs (Duitsland, Hansa 14 155 AT, 1968)

51 Shake Your Groove Thing-Peaches & Herb (NL, Polydor 2066 992, 1978)

vrijdag 13 juli 2018

Singles round-up: juli 3



Ten eerste is vrijdag-de-dertiende een mooie datum en ten tweede heb ik inmiddels alweer een stapeltje gereserveerd bij Mark waarmee ik niet te lang wil wachten. Met andere woorden: Ik heb vanavond het verschuldigde bedrag overgemaakt via Paypal en zou volgende week de singles kunnen verwachten. Dat zijn er, zeg ik uit mijn hoofd, elf of twaalf. De 'Franse' single is nog steeds niet binnen. Die had mooi bij de 'Round-up' van vandaag gekund maar die moet dan maar wachten totdat de overige singles van Mark zijn gearriveerd. Dat houdt in dat we vandaag slechts vier singles in de 'Round-up' hebben en dat moet dan maar. Ook valt me na publicatie van maandag iets op: Ik behandel de singles in de volgorde zoals ik die in het koffertje heb staan. Achteraf weet ik het weer: Ik heb vorige week de twee singles voor de reserve-Blauwe Bak achteraan gezet. Het positieve hieraan is dat het wel een fotohoesje oplevert voor boven dit verhaal. Zoals gezegd: Vandaag de laatste vier singles uit de laatste partij die ik van Mark heb gekocht: Twee voor in de koffers en twee voor de reserve-Blauwe Bak.

* Fletcher Walker III- Didn't We (US, Paramount, 1970)
Eind 2016 vind ik in Zwolle een beduimeld exemplaar van een Whatnauts-single uit de vroege jaren zeventig. De crossover-kant is meteen mijn favoriet van de twee en de b-kant is meer Northern Soul. Hij kraakt wel erg hard en dus doe ik een onderzoek op Discogs. Wat blijkt? Ik heb de zéér gewilde 'issue' te pakken! De eenzijdig bespeelbare promo is het meest courant van de twee en de Northern-dj's speuren massaal naar de zeldzame 'issue' met de Northern b-kant. Bij Fletcher Walker III is het precies andersom. De 'issue' is zéér in trek en doet meer dan honderd pond als die opduikt. 'Didn't We' is de 'minst interessante' zijde van de single en de reden voor Paramount om deze extra te promoten voor de verschijning van de 'issue'. Fletcher Walker III is niemand minder dan Ronnie Walker en 'Didn't We' is het populaire Jimmy Webb-liedje. Ronnie slaagt erin het zéér Motown te laten klinken. Grappig met het Contessas-verhaal in het achterhoofd. 'Minder interessant' betekent niet dat de plaat helemaal niet interessant is. Zelfs deze 'promo' moet nog een flinke prijs opbrengen!

* Dionne Warwicke- Move Me No Mountains (UK, Warner Bros., 1975)
Ik leer Dionne Warwick in 1982-83 kennen dankzij haar hits 'Heartbreaker', 'All The Love In The World' en dat afschuwelijke 'That's What Friends Are For'. De eerste twee kan ik desondanks zonder schaamte aanhoren. Hoewel ik dan nog geen kennis heb van soul of jaren zestig muziek in het algemeen, lijk ik meteen in de gaten te hebben dat dit nog niet het beste is dat Dionne op de plaat heeft gezet. Een decennium later leer ik haar Bacharach/David-werk uit de jaren zestig kennen. Omstreeks 2005 koop ik eens, op de gok, een elpee van Dionne uit 1973. De plaat is op Warner Bros. en is vooral een Detroit-affaire met Richard 'Popcorn' Wylie. De plaat leert me een kant kennen van Dionne die ik nog niet ken en sindsdien heb ik een bijzondere interesse voor haar werk uit de midden jaren zeventig. Hier is een single van de elpee 'Then Came You'. Zonder The Spinners ditmaal en voor de variatie weer eens de extra 'e' achter de naam. Tegen het einde van het jaar verschijnt steeds weer de kleine serie 'nu-soul'-compilaties op cd met de titel 'Luxury Soul'. Zo zou ik ook de platen van Dionne van omstreeks 1975 willen noemen. Kosten noch moeite zijn gespaard op de arrangementen en dat is in dit geval van Jerry Ragovoy. 'We'll Burn Our Bridges Behind Us' is de eigenlijke a-kant en is al onweerstaanbaar. Toch val ik meteen helemaal stil als ik 'Move Me No Mountains' hoor. Het is de albumversie, bijna vijf minuten, op de b-kant van 'Bridges'. Als de plaat arriveert, volgt toch een kleine kater. De plaat is vlak en tot dusver ik kan ontdekken zit het middengat precies in het midden van de plaat. Toch is deze 'out of centre' hetgeen betekent dat de plaat 'zeurt' en de naald een zigzaggende beweging maakt. In eerste instantie wil ik hem meteen vervangen, maar bij 'Move Me No Mountains' wordt het alleen in het slot 'pijnlijk'. Het verdient zonder meer nog eens een 'upgrade', maar ik kan er op dit moment mee leven.

* Ann Peebles- I Didn't Take Your Man (Duitsland, Cream, 1978)
Willie Mitchell's Hi-label gaat, na een paar zéér succesvolle jaren, in 1976 geruisloos op in het Cream-label. Pas op het sterfbed, in 1979, wordt de naam Hi weer van stal gehaald en dan in combinatie met Cream. Ann Peebles heeft haar grootste successen in de eerste helft van de jaren zeventig op het Hi-label. Ook zij blijft Hi trouw tot het bittere einde en dat houdt in dat deze single feitelijk ook op Hi is, maar in Duitsland als Cream wordt uitgebracht. Ditmaal is het geen telefoongesprek tussen Shirley en Barbara. Hier hebben we een gesprek tussen Ann en Mary. Ann is in dat geval een soort van Barbara. Na het telefoongesprek legt Ann uit dat ze manlief niet heeft afgepakt maar dat Mary hem heeft geschonken aan haar. De fotohoes mag 'disco' lijken, maar feitelijk is het de 'southern soul' zoals we dat van Hi kennen. Prima dansbaar maar gelukkig niet 'disco'. Dat geldt eveneens voor de b-kant: 'Old Man With Young Ideas'. Hier is het meer midtempo met een funky refreintje. 'Breaking Up Somebody Else's Home' heeft weer een tijdje in de Blauwe Bak-koffer gestaan, maar staat nu naast 'I Didn't Take Your Man' in de reserve-Blauwe Bak. Niet essentieel maar wel ontzettend leuk!

* Larry Williams- Doing The Best I Can (US, Fantasy, 1977)
Opnieuw een promo met een stereo- en mono-kant van hetzelfde nummer. Ik heb de plaat gereserveerd omdat die goedkoop was en hij mij toen 'pakte'. Ik probeer nu te herinneren waarom. Nee, het is geen slechte plaat, maar opnieuw weer niet essentieel. Larry gaat flink 'deep'. Het stoffige styreen helpt ook al niet mee en dus gaat deze in eerste instantie in de reserve-Blauwe Bak.

donderdag 12 juli 2018

Eretitel: 'Lucky Man'



Ik heb een paar jaar geleden een psychologisch zelfonderzoek ondernomen, gesteund door de enige psycholoog die écht wilde luisteren. Hier kwamen een paar verrassende dingen voorbij. Een aantal daarvan waren zó normaal geworden voor mij dat het niet eens meer opviel. Na een paar sessies maakte ze een tekening op het bord: De geluksbeleving van een 'gemiddeld mens' en die van mij. Bij anderen blijken het pieken en dalen te zijn, bij mij is het een rechte lijn tussen overgelukkig en zwaar ongelukkig in. Ik heb tegenwoordig het gevoel dat de lijn hoger is komen te liggen, dichter bij het overgelukkige en verder verwijderd van het zwaar ongelukkig zijn. Natuurlijk heb ik nog steeds wel dip-momenten, maar prijs mezelf dan ook meteen weer gelukkig met de huidige omgeving. Als ik wil kan ik mezelf heerlijk verstoppen in het huis of op het erf. Ik durf het eindelijk wel eens hardop te zeggen: Ik ben gelukkiger dan ooit tevoren. Gelukkig ben ik niet alleen want ik mag jullie vanavond voorstellen aan drie gelukkige mannen. 'Lucky Man' is vandaag de 'Eretitel'.

3. Bruce Springsteen (1987)
Ik spreek regelmatig met iemand die me probeert over te halen. ,,Begin toch voor jezelf", zegt hij dan. ,,Ik heb twintig jaar in loondienst gewerkt en van de ene op de andere dag ontslag genomen. Ik leef nu van de platenhandel op Ebay en ben helemaal onafhankelijk en vrij". Ik weet het niet. Ik voel me op een bepaalde manier 'veiliger' als ik in loondienst werk. En zolang ik goed overleg kan plegen met de 'baas' zoals op dit moment, zie ik geen reden om te klagen. Toch voelt het best goed om als werknemer zo nu en dan je baas op een derde plek te zetten. Dat doe ik vanavond weer met Bruce Springsteen. Zijn 'Lucky Man' stamt van 1987 en had in eerste instantie een track van het album 'Tunnel Of Love' moeten worden. Het eindigt als b-kant van een single en een favoriet tijdens concerten van The Boss. Het is in deze 'Eretitel' toch echt het derde wiel aan de fiets. Bruce gaat op drie!

2. Emerson, Lake & Palmer (1970)
We hebben vanavond geen geluk met onze radio-uitzendingen. 'We' staat in dat geval voor mijn collega-presentatoren. De server heeft waarschijnlijk een 'reboot' nodig, deze draait al vanaf december 2015 onafgebroken. Ik heb daardoor 'Afterglow' halverwege het tweede uur moeten afkappen. Jammer maar helaas! Op de tweede plek zet ik dit nummer van Emerson, Lake & Palmer. Het verhaal achter dit nummer maakt dat ik het nog steeds met veel plezier kan aanhoren. Greg Lake wil een 'liedje' bijdragen aan de eerste elpee. Als het aan Keith Emerson had gelegen was het een plaat geworden met semi-klassieke 'workouts' en zit zeker niet te wachten op een liedje als 'Lucky Man'. Terwijl Greg Lake alleen in de studio aan de slag gaat, brengen Emerson en Palmer de tijd door in de pub. Palmer zet de drums in één take op de band. Emerson meent dat hij niet in het opnameproces zit als hij iets begint te experimenteren met zijn nieuwste aanwinst: De Moog-synthesizer. Dat verklaart de rare geluiden in de finale van het nummer. Lake noch Emerson is echt gelukkig met het geknoei, maar het maakt 'Lucky Man' wel tot een samenwerking in plaats van Lake's solo-project.

1. The Verve (1997)
In mijn vroege tienerjaren maak ik op zondagmiddag lange fietstochten. Met de komst van Solex, brommer en scooter (in chronologische volgorde) worden de ritten afgelegd op deze machines en is de fiets voor van A naar B en voornamelijk op de zaterdagavond naar de stad. Ik verblijf in mei 2000 in de commune in het midden des lands als ik het plan heb om met Hemelvaart een weekend naar Friesland te gaan. Op de scooter, alleen heb ik daar de laatste weken nogal veel problemen mee. Een toenmalige kameraad sleutelt de woensdagmiddag nog aan de Vespa en dan lijkt alles in kannen en kruiken. Lijkt...? De volgende ochtend kom ik de straat nog niet eens uit of de scooter weigert in alle talen dienst te doen. Dan vraag ik een medebewoner of ik zijn fiets kan lenen. En zo begin ik aan de eerste lange fietstocht in zeker zes jaar. Onderweg vermaak ik me met cassettebandjes op de walkman en eentje daarvan is 'Urban Hymns' van The Verve. Ik moet niet veel hebben van het album als het uitkomt, maar de jaren in Engeland maken dat goed. In de zomer van 2000, de eerste maanden in Tuk, beschouw ik 'Lucky Man' zelfs als een favoriet. Weg uit de drukte en 'terug naar de natuur' in Tuk. Het voelt net zo aan als vanuit Nijeveen (zelf ook al rustig) naar Uffelte. Rust doet me nu eenmaal goed. Als ik tegenwoordig in de tuin zit temidden van de altijd bedrijvige vogels, dan past dit nummer van The Verve als geen ander en dus mag deze 'Lucky Man' op de eerste plek.

Ik ben nimmer goed geweest in kaartspelen en toch wil ik volgende week een gokje wagen. Vanavond hopelijk de derde 'Singles round-up'. De single uit Frankrijk is nog steeds niet binnen en deze zou ik toch graag willen meenemen in de 'Round-up' van morgen. We blijven duimen!

woensdag 11 juli 2018

Het zilveren goud: juli 1993 deel II



Ik ben geen sportliefhebber en heb gedurende het jaar weinig op met voetbal. Dat verandert op slag als een EK- of WK-toernooi plaats heeft. Normaal gesproken volg ik dan alleen de verrichtingen van Oranje en dus lijkt dit WK geruisloos aan me voorbij te gaan. Totdat ik begrijp dat dit best een uitzonderlijk toernooi is en Engeland steeds verder komt. Ik heb vanavond gekluisterd gezeten aan het computerscherm. Ik neem direct aan dat een televisie een beter geluid heeft, maar verder mis ik de kijkdoos nauwelijks. Nu Engeland uit het toernooi ligt, is het gemakkelijk zat voor mij. De finale wordt gespeeld terwijl ik uitzending heb en zal dus niet de verrichtingen op het veld 'live' meemaken. Ik zet in op Kroatië vanwege de 'gun-factor', maar zie het donker in tegen Frankrijk. Ook al zou Engeland zijn door gegaan, dan zou dat nog steeds niet de toon hebben veranderd op Soul-xotica. Hier gaan we het over muziek hebben! De volgende dertien singles die ik in juli 1993 heb gekocht en een verhaaltje waar ook muziek in zit. Plus dat we met de singles de landgrens oversteken.

'Money's too tight to mention', om met Simply Red te spreken. Ik zit sinds half mei thuis zonder werk en de aanvraag voor een bijstandsuitkering loopt nog. Dat heeft zijn weerslag op mijn platenhandel. Vóór de vakantie in Denemarken zijn er geen uitstapjes naar Workum voor de braderie op de woensdag. Ik heb echter wél financiën om mijn keel nat te houden. Dit heb ik mede te danken aan een groep zéér loyale vrienden in Sneek. Ik zou nimmer bezwaar hebben gemaakt als ik als profiteur werd afgeschilderd, maar ik doe 'iets' dat maakt dat het mijn kameraden net niet opvalt. Een beetje verbaasd kijken van: ,,Goh, hebben jullie het al op?". En dan tegelijk gelukkig zijn dat iemand anders een ronde erin gooit en ook mij niet over slaat. De groep vrienden vormen samen de 'hardcore' van de Sneker muziek-scene. Ze spelen stuk voor stuk in bands die in de Popkelder oefenen. Ik ben in dit groepje terecht gekomen dankzij de mannen van Time Exposure. Ik werk pas bij het Sneeker Nieuwsblad als ik word aangespoord door de redactie eens in de Popkelder te kijken. Ik stap binnen op een dinsdagavond en dat is de vaste oefenavond van Time Exposure. Ik heb meteen de 'dinosaurus' te pakken. De groep moddert dan al een paar jaar aan met haar 'moeilijke' symfonische jazzfunk. Het heeft een zéér eigen stijl en dat is iets dat me vanaf het begin raakt. De band levert in 1993 een nieuwe demo-cassette af: 'Devil's Golf Course' en ik verslijt in mijn eentje een paar exemplaren. Soms als een ietwat vuige Mezzoforte en dan weer meer op de rock-toer met Jon Lord-achtig toetsenwerk. In mijn weken bij de ziekenomroep draai ik iedere week 'Couldn't Stay Another Day', de meest 'catchy' song van de demo. Op zaterdagmiddag is de groep-met-aanhang te vinden op het terras van het Sneker café Peanuts. Weer of geen weer, het terras is ons territorium. De groep wordt aangevuld door de leden van coverband Bad Mothers en haar aanhang. Een luid, allesoverheersend, ploegje dat op zaterdagmiddag hier stevig 'indrinkt'.

Hoewel je als muziekrecensent natuurlijk zo neutraal mogelijk moet blijven, heb ik mezelf opgeworpen als 'vertegenwoordiger' van Time Exposure. Met de vakantie in Denemarken in eht verschiet, krijg ik van de band een speciaal t-shirt (dat ik nog erg lang heb gehad!) en een handvol exemplaren van 'Devil's Golf Course' mee. De vakantie is bijna voorbij en ik heb nog steeds geen 'werk' gedaan voor de band. Helaas is het cultureel centrum in Herning wegens vakantie gesloten en ik boek een klein succesje bij een café. Ik mag op zijn minst een praatje hebben met de programmeur. Wat ze moeten kosten? Geen idee! Maar waarom werp je jezelf dan op als manager? Ik verwijs naar het telefoonnummer (niet de mijne) in de inlay van de cassette en de kroeg zal van zich laten horen. Ik heb de jongens van Time Exposure er nooit meer over gehoord. De aand overleeft alle andere Popkelder-bands en wordt enerzijds een instituut en aan de andere kant een lachertje. Ook met een nieuwe zanger en een kleine aanpassing in het repertoire (nu inclusief 'De Clown' van Ben Cramer) wil de band niet bekender worden dan De Popkelder en omliggend erf. Gitarist Foeke overlijdt op nog jonge leeftijd, maar de band (dan TimeXposure geheten) maakt nog een doorstart met nieuwe muzikanten. De band gaat omstreeks 2005 uiteen en heeft dan wel zeventien jaar bestaan! In de tijd dat ik in de Popkelder werk, is de groep bezig aan een cd-opname, maar of daar ooit iets van terecht is gekomen? Het tarief voor de studiotijd heeft de Popkelder zeker een paar studio-effecten opgeleverd.

1435 Health Of Freedom-Moan (NL, Polydor, 1971)
1436 Don't Pull Your Love-Hamilton, Joe Frank & Reynolds (NL, Probe, 1971)
1437 Soolai Mon-Neil Diamond (NL, Uni, 1970)
1438 Angel Baby-Dusk (NL, Stateside, 1970)
1439 Stagger Lee-Tommy Roe (NL, Probe, 1971)
1440 One Thing Can Lead To Another-Peppermint Circus (NL, A&M, 1969)

Ik pak even in één keer alle resterende platen van de braderie in IJlst. Alle zes singles zijn zonder een hoesje hoewel ik bij de 1436 mijn creativiteit los laat op een binnenhoesje van een single. Het is vooral een herinnering aan vrijdag 2 juli 1993 zoals ik dat vorige week heb geschreven. Niet met naam en toenaam maar wel de bandnaam en het dorp waar het optreedt. Ik neem aan dat als iemand ooit het plaatje in bezit zal krijgen en deze informatie leest 'so what' denkt, maar voor mij heeft het hoesje vijfentwintig jaar later nog steeds veel waarde. Het is ook de plaat waar ik maandag op zinspeel. 'Don't Pull Your Love' is een compositie van de heren Lambert en Potter en heeft ooit nog wel eens in een vroege uitvoering van dee Blauwe Bak gestaan. Foutje? Valt mee! Met name Mark prijst geregeld een andere Hamilton, Joe Frank & Reynolds-single aan en steeds is het plaatje in onafzienbare tijd verkocht voor toch wel tien Engelse ponden. Ik heb qua vinyl wel de nodige 'upgrades' gehad, maar het nimmer smetteloos met 'fotohoes' gevonden. Misschien ben ik ook wel een tikkeltje sentimenteel bij het plaatje zoals ik die in juli 1993 in IJlst heb gekocht. Dan is het vervolgens een paar weken 'zuinig' zijn voor de komende vakantie. Klaas heeft inmiddels de deuren van 'Golden Years' moeten sluiten en dat is één verleiding minder. We arriveren op een vrijdagmiddag bij mijn broer in Denemarken. Ik ben iun alle staten tijdens de koffie en moet er tegenaan fietsen om voor sluitingstijd bij de plaatselijke kringloop nog een paar singles te kopen.

1441 Can't Help Falling In Love-The Stylistics (US, H&L, 1976)
1442 Strut Your Funky Stuff-Frantique (NL, Philadelphia, 1979)
1443 25 Miles-Edwin Starr (Duitsland, Tamla Motown, 1969)
1444 S s s single Bed-Fox (Duitsland, GTO, 1976)
1445 Strange Ships-Fox (Duitsland, GTO, 1975)

Ik kan me herinneren van de heenweg naar Denemarken dat we in de provincie Groningen luisteren naar Radio 10 Gold. Dat draait 'Single Bed' van Fox en vind het een leuk toeval dat ik de single 's middags tref in het Deense Skarrild. Beide Fox-singles en Frantique hebben hier fotohoesjes. De Duitse 'Single Bed' heeft een 'edge lift' en ik heb sinds een paar jaar een beter Nederlands exemplaar in de bakken staan.

1446 The "In" Crowd-Bryan Ferry (UK, Island, 1974)
1447 Greasy Heart-Jefferson Airplane (Duitlsand, RCA Victor, 1968)

Hoewel ik nog geregeld mee ga op dagtochtjes met mijn ouders (en soms mijn oudste broer), heb ik tevens de racefiets van de laatste tot mijn beschikking. Volgende week ga ik waarschijnlijk zo'n fietstochtje belichten. Brande ligt op een goede vijftien kilometer afstand en heeft ook een paar interessante winkeltjes. Bij eentje doe ik flink 'boodschappen' tijdens deze vakantie en bovenstaande zijn de eerste twee. Het zijn platen uit een mega-collectie uit de jaren vijftig en zestig (en een paar van later). Opvallend is dat er (hoge) getallen zijn geschreven op de labels met een soort lichtgevende stift. Het zijn singles van een radiostation of wellicht een cultureel centrum. Bryan Ferry heeft de Engelse (kartonnen) fotohoes. Volgende week meer over deze singles!