Eindstreep: september 2020

Meteen maar met de deur in huis vallen? Vanmorgen zijn de singles van Mark binnen gekomen en ik moet ze nog altijd beluisteren. Omdat de drie uit Engeland onderweg zijn, denk ik dat vrijdag begin met het eerste deel en hopelijk kan dat trio bij de 'Singles round-ups' in van de komende week. Hoewel ik de singles van Mark wel bij het totaal zal noemen, gaan deze niet mee in de 'Eindstreep' van deze maand. De 'Eindstreep' is de maandelijkse resumé voor wat betreft de aangeschafte singles en ik besluit de maand met een top tien. Dat laatste gaat niet lukken want ik blijf steken bij negen singles.

In totaal tel ik voor deze maand 42 singles. De geplande Cannonball-release heeft nog niet plaats gevonden en dus schuift deze door naar deze maand. Ik heb deze plaat reeds in augustus gereserveerd. Het is een 'killer' en het zal me niets verbazen dat de single drie weken na release al stijf is uitverkocht! Van de 42 singles zijn er 29 voor de Blauwe Bak en deze doen vanavond dus niet mee. Wat rest zijn de dertien singles die ik twee weken geleden in Meppel heb gekocht. Daarvan zijn er vier upgrades waardoor we overblijven met negen singles. Als ik die in een volgorde mag neerzetten, zou dat er als volgt uit zien.

1. Tomorrow - Sandie Shaw

2. Only The Lonely - Roy Orbison

3. Detroit City - Tom Jones

4. Cecilia - Simon & Garfunkel

5. Everybody - Asterix

6. Union Man - Cate Bros.

7. Don't Cost You Nothing - Ashford & Simpson

8. Funny Familiar Forgotten Feelings - Tom Jones

9. Down By The River - Albert Hammond

Week Spot: Act One

Vandaag heb ik andermaal tevergeefs gewacht op de postbode. Eerder vanavond heb ik contact gehad met Mark. Hij heeft vorige week maandag het pakket op de post gedaan. Een week lijkt alleszins redelijk maar ik ben juist gewend dat ik het binnen drie dagen heb. Ik ben vanaf vorige week dinsdag continu thuis geweest en dus is het bijna onmogelijk dat de postbode me heeft gemist. Er moet namelijk voor het pakket worden getekend. Nu weet ik dat post van en naar Amerika al wel drie weken kan duren, met Engeland lijkt het vooralsnog mee te vallen. Vandaag zijn de drie Record Store Day-singles ook op de post gegaan in het Engelse Wakefield (hemelsbreed niet ver vanaf Mossley maar door de tussenliggende Yorkshire Moors een hele fietstocht!). We zullen zien hoe lang ze onderweg zijn. Mark en ik wachten deze week nog even af en hij gaat intussen kijken of hij de track and trace nog ergens heeft liggen. Nu mag ik dan bekend maken dat de nummer twee uit de Blauwe Bak Top 40 de Week Spot mag worden. Ik zie dat het een Nederlandse uitgave heeft gehad en gebruik deze foto, hoewel de mijne de Engelse persing is.

In de nacht voordat ik op de fiets naar Warnsveld ga, neem ik nog het laatste deel op van de 'Vakantiemixen'. Het bevat de singles van Mark uit de vorige maand plus Rozetta Johnson en de andere singles die ik op Discogs heb gekocht. Ik zet de singles in alfabetische volgorde in de mix waardoor het aftrapt met Act One. In de buurt van Nieuwleusen zet ik de mix voor het eerst aan en dat zal vrijwel iedere dag van de vakantie het geval zijn. Het is daarmee een van de platen welke onlosmakelijk is verbonden met de onbetaalbare vakantie in Gelderland! Ik hoor een paar weken eerder voor het eerst het nummer op de pagina van Mark. Als ik de bovenstaande single in Nederland had gevonden, zou het ongetwijfeld zonder al teveel aandacht meteen in de jaren zeventig-bak zijn gekwakt. Nu leer ik het echter kennen middels de b-kant. De plaat is niet bepaald zeldzaam of uniek, maar 'Goodbye Love' zit flink in de lift bij de dj's. Een beetje zo'n geval als met 'Want You So Much', de b-kant van 'Now' van Jimmy James & The Vagabonds. En wellicht ooit 'You're The Best In The World', de keerzijde van Johnnie Taylor's 'Disco Lady'.

Het gerenommeerde label Kent, een divisie van het Engelse Ace Records, heeft een aantal jaren geleden een cd uitgebracht met de meest gewilde nummers van Act 1 en enkele die nog niet eerder in plaatvorm zijn uitgebracht. Ja, dat klopt, Act One is eigenlijk Act 1. Ten tijde van 'Tom The Peeper' in 1974 wordt de groepsnaam gespeld als Act One, maar voor de rest zal de formatie met een cijfer door het leven gaan. Ace en Kent zijn niet van de snelle handel in gouwe ouwen en hun cd's moeten dus worden voorzien van informatieve hoesteksten. Toch moet Northern Soul-legende Ady Croasdell in zijn tekst concluderen dat hij niet veel verder komt. Raeford Gerald is de grote man van Act 1 en hij is ten tijde van de cd-release al overleden. De contracten laten vele bezettingswisselingen zien en dit helpt ook niet mee aan een compleet verhaal van de groep en eveneens ontbreken foto's van de band. Gerald is in de vroege jaren zeventig één van de topproducenten in de soul en staat daarmee op dezelfde hoogte als Thom Bell en Gamble en Huff.

Er zijn kosten noch moeite gespaard om 'Goodbye Love' op de band te zetten en dan heeft Act One nog studiotijd over voor de b-kant. Er ontstaat een aanstekelijk funkloopje dat bewust wordt herhaald totdat een zeer fijne groove ontstaat. De tekst is binnen een paar minuten een feit. De platenmaatschappij ziet veel meer brood in dit 'Tom The Peeper' en zo komt 'Goodbye Love' op de keerzijde van de single. Het enthousiasme van de platenmaatschappij en het succes in de discotheken ten spijt, het wordt niet de 'Kung Fu Fighting' van dat jaar.

Raeford Gerald zal het meeste worden geroemd voor het werk dat hij doet voor Joe Simon en Millie Jackson, beide artiesten op het Spring-label. Bij Act One krijgt hij hulp van de legendarische Bob Babbit, lid van de Motown-huisband The Funk Brothers. Act One heeft veel meer voortgebracht dan alleen 'Tom The Peeper' en dat is de reden voor een album op het Kent-label. Wereldberoemd in de soul-verzamelscene hoewel daar weinig artiesten ooit rijk van zijn geworden.

Blauwe Bak Top 4 3e kwartaal 2020

Negen singles per deel betekent dat ik nog vier titels over hou. De nummer 1 is al Week Spot geweest, de andere drie staan daarvoor op de nominatie en eentje van de drie mag dat morgen zijn. Ik hou nog even in het midden welke van de vier en dat bericht kunnen jullie hier morgenavond treffen. Tenslotte breng ik jullie woensdag de 'Eindstreep' van deze maand welke zal bestaan uit alle negen 'unieke' platen van de 'Yard Sale' in Meppel en eventueel één upgrade.

4. Someday Somehow I'm Keepin' You - The Tymes (UK, RCA 2530DJ B, 1975)

3. Don't Let Me Go - Barbara Jacobs (US, Morning Glory MG 107 A, 1989)

2. Goodbye Love - Act One (UK, Mercury 6008 005 B, 1974)

1. Who You Gonna Love - Rozetta Johnson (US, Clintone CT-003, 1971)

Blauwe Bak Top 40 3e kwartaal 2020 deel IV

Nog altijd geen updates over wat betreft de singles. Eigenlijk is het best vreemd dat ze vorige maand op maandag zijn bezorgd. Wij hebben onlangs nog eens op de lazer gehad omdat we een pakket hadden gescand op maandag. Ik vestig mijn hoop op morgen maar dan opnieuw... het is té laat voor deze maand. In dat geval ga ik oktober aftrappen met enkele 'Single round-ups'. Vandaag twee delen van de Blauwe Bak Top 40 van dit derde kwartaal. Over drie maanden zitten we in de ontknoping voor de Blauwe Bak Top 100 en dat wordt wederom een hele onderneming! Nu eerst de nummers 13 tot en met 5.

13. You Are Too Much For The Human Heart - Herman Hitson (UK, Special Agent SPY 9003 A, 1968, re: 1979)

12. Get Closer - James & Bobby Purify (NL, Mercury 6167 501 A, 1977)

11. Deserted Garden - Sandra Richardson (UK, Kent Deep Soul 10 B, 1974, re: 2016)

10. I'm Leaving On That Late Late Train - Solomon Burke (US, Chess CH 2159 B, 1974)

9. This Time I'll Be Sweeter - Wendy Alleyne & The Dynamics (Barbados, Wirl B 574 B, 1976)

8. Bring On The Love - Gloria Jones (US, Capitol 4563 A, 1977)

7. I've Got To Break Away - Baby Washington (US, Master Five 3502 B, 1975)

6. This Love Won't Run Out - Dee Dee Sharp (US, Atco 45-6587 B, 1968)

5. I Just Gotta Find Someone To Love Me - Ghetto Children (UK, CBS S CBS 1450 A, 1973)

Blauwe Bak Top 40 3e kwartaal 2020 deel III

Ik heb vandaag voor de variatie eens helemaal niets gedaan. Hoezo variatie? Zondagen zijn tegenwoordig voor uitrusten hoewel ik de afgelopen week alleen maandag heb gewerkt. Morgen ga ik weer met frisse moed er tegenaan. Wellicht dat ik straks nog een blokje rond Uffelte ga lopen want daar heb ik eigenlijk wel zin in. Nu dan alvast het eerste deel van de Blauwe Bak Top 40 voor vandaag. Of ik moet morgen dubbel gaan publiceren, daar ben ik nog niet over uit. In dit deel de nummers 22 tot en met 14.

22. Don't Blame The Man - Roy C (UK, Mercury 6062367 B, 1973)

21. I'm Gonna Hate Myself In The Morning - Ted Taylor (UK, Contempo CS 2098 A, 1976)

20. Trying To Slip - Lloyd Price (US, GSF 6904 A, 1973)

19. Cheaters Never Win - Bobby Boseman (NL, Bolo 0003 A, 196?, re: 1980?)

18. Time Will Tell - Eddie Holman (NL, Philips 6075 401 B, 1977)

17. Your Best Friend - Doris Duke (UK, Contempo CS 2064 B, 1971, re: 1975)

16. Never Gonna Let You Go - Vicki Sue Robinson (NL, RCA Victor PB-10775 A, 1976)

15. I Do Believe That I'm Losing You - One'sy Mack (US, Atlantic 45-2938 A, 1972)

14. When You're Young And In Love - Ralph Carter (US, Mercury 73695 B, 1975)

Blauwe Bak Top 40 3e kwartaal 2020 deel II

Terwijl de maand nog een paar dagen te gaan heeft, ben ik nu als het ware al de balans aan het opmaken. Nee, het heeft niets met de 'Eindstreep' van woensdag te maken. Wellicht kan ik daar nog een single van Mark voor gebruiken want uit de singles van vorige week zaterdag heb ik in principe negen titels. Toch is de maand nog niet helemaal afgelopen. Vandaag is de tweede van drie 'Record Store Days' en de 'drop' voor deze maand bevat een plaat die op mijn verlanglijstje staat. Deze heb ik vanavond met nog twee andere RSD-uitgaves besteld bij een Engelse dealer. Deze singles kunnen bij de platen van Mark. Ook zou elk moment de nieuwste Cannonball-aanwinst moeten uitkomen en deze heb ik reeds een maand geleden in de bestelling gedaan. In september is het wellicht een beetje krap voor de 'Eindstreep', volgende maand moeten we meer keuze hebben. Ik was vanmiddag vergeten de nummer 32 aan de lijst toe te voegen en dat heb ik zojuist gedaan. Nu dan de nummers 31 tot en met 23.

31. No Inspiration - Don "Sugar Cane" Harris (US, Basf 15098 B, 1972)

30. Love's Finally Found Me - Gloria Lynne (US, Canyon #36 B, 1970)

29. This Time - Judy Cheeks (UK, Positiva TIV 28 A, 1995)

28. Loving You Comes So Easy - Melba Moore (US, Mercury 73183 A, 1971)

27. I Am Somebody - The Brothers & Sisters (US, Toddlin' Town 128 A, 1970)

26. Many Rivers To Cross - Little Milton Campbell (US, Checker 1236, 1970)

25. She'll Never Be Your Wife - Irma Thomas (US, Fungus F 15119 A, 1973)

24. Asking For The Truth - Reuben Bell (UK, Contempo CS 2097 B, 1976)

23. Sarah Mae - Freddie Hughes (US, Greg-Uh-Rudy 002 B, 1977)

Blauwe Bak Top 40 3e kwartaal 2020 deel I

Een beetje teleurgesteld maar het is niet anders. De postbode heeft niet de platen van Mark gebracht en hiervoor ben ik nog altijd berichten aan het 'sparen'. Als hij zin heeft, kan die maandag langskomen (zoals bij de laatste bestelling) of anders pas dinsdag. Het wordt té laat voor 'Singles round-up'-afleveringen in september en dus gaan deze singles mee naar oktober. Alleen... wat ga ik in de tussentijd doen? Ik heb de nieuwe Blauwe Bak-aanwinsten geteld en kom uit op 41 (hoewel ik eentje gruwelijk over het hoofd heb gezien en deze alsnog ga toevoegen). Dat is dus precies genoeg voor een top 40. Die ga ik nu maar spreiden over vier berichten. Ik heb de foto's gisteravond al genomen en dat bevat nog de single van Margie Alexander in het eerste deel in plaats van Johnny Nash. De eerste mag gerust afvallen omdat het styreen té slecht is om te draaien. Hierbij het eerste deel van de Blauwe Bak-aanwinsten uit de maanden juli, augustus en september.

40. Viva Tirado - El Chicano (NL, MCA MCS-2855 A, 1970)

39. Just You And Me - Bobby Walls & Co. (US, Paula 377 A, 1972)

38. Don't Stop The Wedding - Ann Cole (Frankrijk, Roulette 45. R. 12153 A, 1962, re: 1975)

37. Someday - The Lost Generation (US, Brunswick 55445 A, 1971)

36. Everybody's Got A Little Devil In Their Soul - Tommie Young (US, Soul Power SP-112 A, 1972)

35. We Got Good Lovin' - The Fantastics (UK, Acid Jazz AJX 271S B2, 2011)

34. You Got Soul Pt. 1 - Johnny Nash (US, JAD J 223 B, 1970)

33. I Had A Fight - Johnnie Taylor (Frankrijk, Stax STAX 820 B, 1969)

32. Reconsider Me - Johnny Adams (NL, Negram NG 554 A, 1969, re: 1970)

Week Spot Kwartet: week 39

Door een kleine omstandigheid heb ik me vanmorgen ziek moeten melden. Ook morgen ga ik het nog even rustig aan doen om dan hopelijk vrijdag weer aan de slag te kunnen. Bijkomend voordeel is dat ik wellicht morgen de singles uit Engeland in ontvangst kan nemen, want Mark lijkt een abonnement te hebben op een snelle verzending. Vaak zit er maar twee dagen tussen! In dat geval zou ik morgen wellicht kunnen beginnen aan de volgende reeks 'Singles round-up' of anders vrijdag of zaterdag. Hoe dan ook: Ik ga nu eerst het 'Week Spot Kwartet' doen dat ik anders meestal op donderdag of vrijdag doe. Ik ga waarschijnlijk vier afleveringen nodig hebben voor de 'Singles round-up' en dan komt het allemaal precies uit met de Week Spot van volgende week dinsdag en de 'Eindstreep' van volgende week.

2016: You Better Keep What You Got-Rozetta Johnson (2007)
Ik noem tussen haakjes het verschijningsjaar van de Engelse Shotgun-persing. Het nummer dateert ergens uit de midden jaren zeventig en blijft dertig jaar op de plank liggen. Het is een Engelse soul-archeoloog welke eventueel voor een release zorgt van het uitstekende 'You Better Keep What You Got', een compositie van zwaargewichten Sam Dees en Frederick Knight. Ik moet hoognodig de andere kant eens checken want dat heb ik, geloof ik, nog altijd niet gedaan. Wellicht dat dit een fraai staaltje Deep Soul prijs geeft? De a-kant is echter onversneden Modern Soul. Als het een decennium eerder was opgenomen, dan zou het probleemloos als Northern voor door kunnen gaan.

2017: You're The Best In The World-Johnnie Taylor (1976)
'Heb je nog wel eens zin aan een biertje?'. Deze vraag heb ik onlangs nog gekregen van mijn moeder. Het is op dat moment erg warm en mijn moeder verwacht dat daarmee het verlangen naar een biertje zal toenemen. Het antwoord is kort: Nee. Pils mis ik absoluut niet. De alcoholvrije varianten (zoals Radler) heb ik nooit gehad en ik verlang er ook niet naar. 's Winters kan ik nog wel eens zin hebben in een beerenburg of Jägermeister. Dan is het opeens een zaterdagmiddag in juli 2017. Ik fiets voor de aardigheid even naar Meppel voor een bezoekje aan de kringloopwinkel waar Johnnie Taylor een onderdeel is van de oogst. Op de terugweg fiets ik door de bossen tussen Darp en Havelte en opeens krijg ik ontzettend veel zin in alcohol. Zal ik straks een buidelflesje whiskey kopen? Gewoon één glaasje op zaterdagavond en de rest bewaren tot volgende week? Als ik bij de winkel ben is de lust naar whiskey alweer verdwenen en heb ik het gevierd met een speciaal smaakje dubbeldrank wat ik anders nooit heb. Inmiddels ben ik elf jaar van de drank en ga daar nog zeker elf jaar aan vast plakken!

2018: Good Times-Edie Brickell (1994)
Mark plaatst op een zeker ogenblik een foto van platen die hij heeft gescoord op de platenbeurs in Utrecht. Daarbij zie ik ook een single van Edie Brickell. Huh? Ik vraag het hem en krijg meteen antwoord. De plaat is 'Good Times' en is een redelijke favoriet in de Carib-soul. Hij verkoopt de plaat een paar weken later moeiteloos voor vijftien pond, maar ik ben in het begin niet zo zeker van de plaat. Als ik méér in de Carib ga verdiepen, blijkt de plaat opeens wel essentieel te worden. Ik vind mijn exemplaar op Discogs bij een Duitse handelaar en heb deze slechts voor een paar euro. Daarna leer ik pas dat 'Good Times' in 1995 is gebruikt voor Windows 95. Als je in Windows 95 de geïnstalleerde videoclip bekijkt, dan is dat 'Good Times' van Edie Brickell met een gastrol voor Barry White. Inmiddels is de plaat niet meer weg te denken uit de Blauwe Bak.

2019: I Don't Want Nothing Old But Money-Laura Lee (1971)
Ik schaf de plaat in eerste instantie aan voor 'Love And Liberty' op de a-kant, maar 'Money' blijkt opeens voor mij de meer interessante zijde. Ik ben inmiddels weer in het trotse bezit van twee 'banaantjes' van Tonar en beide platenspelers zijn helemaal goed afgesteld. Dat is een jaar geleden anders en ik draai langere tijd met een zwaarder element. Hierdoor moet ik heel erg rekening gaan houden met styreen of vinyl als Week Spot. Dat begint zo'n beetje in deze week in 2019. De single van Laura Lee voelt aan als glas en zoiets kun je gemakkelijk verpesten met een zware naalddruk. Naar mijn weten klinkt deze nog wel redelijk, maar dan opnieuw... hij komt niet heel vaak meer aan bod in mijn shows.

Week Spot: Roy C

Vanavond een vrij lange radio-uitzending gedaan waarna ik echt even moet uitblazen. Normaliter doe ik 'Tuesday Night Music Club' tussen zeven en negen en word dan afgewisseld door de volgende presentator. Om tien voor negen hebben we nog niets van hem vernomen. 'Wij noemen wel de nummers en jij zoekt de singles uit de bakken', stelt iemand voor. Hij doelt op de 'Chart Choon Lottery', een onderdeel van 'The Vinyl Countdown' op zondagavond. Laat me nu nog altijd de bakken van zondag hebben staan en zo begint het. Het wordt een feest van twee uren met zelfs een aantal Hollandstalige dingen uit den ouden doosch. Ik heb de vier uren compleet opgenomen en zullen morgen aan Mixcloud worden toegevoegd. Ik heb zowel vanavond in 'Tuesday Night Music Club' als zaterdag in 'Do The 45' een klein eerbetoon gedaan aan Roy C. Deze beste man is vorige week overleden. Net op een moment dat ik heb besloten om méér werk van Roy C te gaan ontdekken en dat één plaatkantje erg belangrijk is geworden voor mij. In plaats van een 'Dodenrit' ga ik Roy C vanavond eren met een Week Spot en dat is de eerder genoemde single-kant. De Week Spot is 'Don't Blame The Man' van Roy C uit 1973.

Ik heb jaren geleden eens 'Shotgun Wedding' voor een euro uit de bak gevist bij Minstrel in Zwolle. Het ding zit in een neutraal hoesje en op ene of andere wijze denk ik heel lang dat dit een heruitgave is. Pas sinds de afgelopen week ben ik huiswerk gaan doen op dit gebied en, nee, het is helemaal de originele single zoals die in 1966 in de vaderlandse hitparade heeft gestaan. Ik heb altijd gemengde gevoelens gehad bij de single en dat is vooral te wijten aan de nep-pistoolschoten. Door ook naar zijn jaren zeventig-werk te luisteren ga ik het nummer uiteindelijk steeds meer waarderen want... gedurende zijn loopbaan doet Roy C er van alles aan om niet een dertien-in-een-dozijn artiest te worden en daar is hij ook in geslaagd. Ik beschouw de man inmiddels als iemand op dezelfde hoogte als Swamp Dogg. En dat is een tamelijk eenzame hoogte...

Roy Charles Hammond is zijn volledige naam en hij komt op 3 augustus 1939 ter wereld in Newington in de staat Georgia. Hij zet zijn eerste muzikale schreden in de late jaren vijftig als het tenorzanger wordt bij The Genies. In 1958 maakt het gezelschap een plaat met Claude Johnson op lead. 'Who's That Knockin' is een bescheiden hit. Vlak daarna tekent de groep bij Atlantic en krijgt Hammond de plek aan de microfoon. Er wordt echter niets uit deze periode in het vinyl geperst en daarna neemt de luchtmacht hem in beslag. Hij keert in 1965 terug naar het normale leven en vestigt zich in New York City. Hij heeft een liedje geschreven dat hij in eigen beheer opneemt. Het liedje heet 'Shotgun Wedding' en wordt door Roy Hammond op het Hammond-label uitgebracht. Even later kan hij de opname kwijt bij het grotere Black Hawk-label en dat is waar hij de naam Roy C gaat gebruiken. De plaat wordt een redelijke hit in Amerika (nummer 14), maar scoort beter aan de overkant van de oceaan. Zo doet het tweemaal de Engelse top tien aan (1966 en 1972) en bereikt hij in Nederland een 16e plek op de Top 40. De opvolger heet 'The Wedding Is Over' en dat is een regelrechte kopie van de grote hit. Ook brengt Ember in 1966 het album 'The Shotgun Wedding Man' uit, maar Roy C dreigt een eendagsvlieg te worden. Hij maakt in de eind jaren zestig een aantal onsuccesvolle platen voor het Shout!-label en formeert in 1971 zijn eigen Alaga-label. In 1971 komt hij in de R&B-lijst met 'Got To Get Enough' en twee jaar later met de Week Spot. In dat jaar verschijnen beide nummers in Engeland op het Mercury-label en dat is de single zoals ik hem in de koffers heb.

In 1973 gaat Hammond eveneens werken met de groep The Honey Drippers. De Amerikaanse president Richard Nixon is dan in opspraak gekomen door het Watergate-schandaal en The Honey Drippers geven een muzikale draai aan de wens van het volk om Nixon te 'impeachen'. 'Impeach The President' is het gevolg en de plaat valt met name op door de 'open drums break' in het intro. Bij Whosampled zijn 890 voorbeelden bekend van nummers welke deze loop hebben gesampled. Dat beperkt zich niet uitsluitend tot hiphop en dance maar ook bekende popsongs van de radio. Het wordt in 1985 voor het eerst gebruikt voor een plaat van MC Shan. Toch zal Hammond hiervan niet rijk worden. De rechten worden in 1992 opgekocht door Aaron Fuchs van Tuff City Records en sindsdien wordt Hammond slechts mondjesmaat als componist genoemd bij de sample-praktijken. Extra sneu omdat zijn eigen carrière na 1979 in het slop is geraakt. Hij maakt nog wel enkele platen en werkt samen met Dennis Edwards, maar net als stijlgenoot Swamp Dogg staan de platenkopers niet in de rij voor zijn laatste werk.

In 1973 verschijnt het album 'Sex And Soul' dat gerekend kan worden tot zijn beste album. Hierop laat Roy C horen dat hij uit hetzelfde hout is gesneden als Swamp Dogg. De teksten zijn niet altijd even vrouwvriendelijk maar het ademt wel een zeer welkome bries van zelfrelativering uit. Dat is een kunstvorm die maar weinig artiesten beheersen en daardoor behoort hij voor mij automatisch tot de groten van de soulmuziek. Afgelopen woensdag is echter een einde aan zijn leven gekomen. Roy C is 81 jaar oud geworden. In 'Don't Blame The Man' legt hij nog eens uit dat er twee mensen nodig zijn om de tango te dansen. Als een man overspelig is, betekent dit ook dat een andere vrouw zich openstelt voor deze man.

Blauwe Bak Veteranen deel 57

Eerder vanavond ben ik even door de lijsten gelopen van 'Het zilveren goud'. In oktober 1995 schijnt dat ik slechts iets meer dan twintig heb gekocht. In mijn herinnering zijn dit véél meer, maar goed... dit zijn de singles waarvan ik het zeker weet en die nog altijd in de bakken staan. Het komt erop neer dat 'Het zilveren goud' in oktober nog twee woensdagen in beslag gaat nemen. In november zou ik het zomaar eens iedere week kunnen doen met zes singles per keer. Wat dat betreft zou het zomaar kunnen dat de 'Blauwe Bak Veteranen' een vaste prik gaat worden op de maandagavond. Voor de goede orde: Ik ben nog niet eens halverwege de totale lijst en deze breidt zichzelf nog immer uit. Omdat ik hoop dat ik woensdag of donderdag met de singles van Mark kan beginnen, doe ik vanavond alvast de 'Blauwe Bak Veteranen'. Vanavond begint de reis op 30 januari en eindigt alweer op 4 februari 2016.

In de vorige aflevering ben ik in Zwartewaterland geweest en veel van de platen van vanavond doen me ook meteen denken aan deze omgeving. De zeer koude vrijdag hebben we een mailing, maar ik denk dat ik de overige dagen in de gewone post zit. Nu ik dit schrijf herinner ik me opeens iets. Recht tegenover mijn huis in Nijeveen woont een buurman waarmee ik vrijwel meteen ruzie krijg. Naast hem en zijn vrouw woont een ander ouder echtpaar. Beide hebben ze overeen dat ze na de oplevering van de huizen in 1967 daar zijn komen wonen. Aan de andere buurman heb ik domweg geen herinnering, ik weet wel dat hij op een bepaald moment is overleden. De buurvrouw is kort daarop verhuisd. Het is een dag in de eerste weken van 2016. Ik heb post bezorgd in Genemuiden en krijg een lift aangeboden naar Nijeveen. Ik stap uit bij de winkel en word dan aangehouden door een oudere vrouw. Ik kan haar zo snel niet herinneren, maar het blijkt de buurvrouw van schuin tegenover me te zijn. Waar de buren tegenover me erg vervelend doen, daar is zij de hartelijkheid zelf. Ze heeft eveneens vernomen dat onze woningen gesloopt gaan worden en maakt zich zorgen om mij. Waar moet ik nu naartoe? Ik kan haar geruststellen want ik heb evenveel rechten als de andere bewoners en ook ik zal voorrang krijgen bij het vinden van een andere woning. Hoewel het weer niet uitnodigt voor een lang gesprek, staan we even heel gezellig te praten. Het is een jaar later als ik donderdagmorgen naar Nijeveen ga om de post te bezorgen. Een van de eerste keren dat ik de 'gewone' post bezorg in Nijeveen en dat betekent dat ik veel tijd kwijt ben aan zoeken naar straten. Ik moet ook iets bezorgen bij de seniorenwoningen in de Rembrandtstraat en opeens komt er een oudere vrouw naar me toe gelopen. Het blijkt dezelfde buurvrouw te zijn. Ze heeft gehoord dat ik ben verhuisd. Ik vertel haar over het prachtige plekje dat ik in Uffelte heb gevonden en er lijkt een last van haar schouders te vallen. Het is uiterst bizar. Ik heb kennis met hen gemaakt in mei 2012 toen ik mijn gras wilde maaien. Daarna hebben we elkaar nooit weer gesproken. Bijna vier jaar later eens in de stromende regen en een jaar later opnieuw in Nijeveen. Ik had haar achteraf gezien toch wel beter willen leren kennen. Ik ben de afgelopen weken weer eens in de buurt geweest van de betreffende huizen, maar ik heb haar nooit weer gezien. Toch reken ik haar tot één van de liefste buren die ik in Nijeveen heb gehad. Dat zegt overigens ook veel over de rest van de straat, want écht welkom heb ik me hier nooit gevoeld.

732. The Other Side Of Love Is Hate-Brenda Jo Harris (US, Better, 1971)
733. You Can't Help But Fall In Love-The Contributors Of Soul (US, Tad, 1968)
734. Oh God I Thank You, Part II-The Highland Park Community Choir (US, God's City Sounds, 1985)
735. If You Want My Love-Jimmie "Bo" Horne (US, Alston, 1972)

Hoe en waarom? De eerste plaat in deze aflevering van de 'Blauwe Bak Veteranen' is een klein mysterie. Ik heb de single gekocht op Discogs en naar het schijnt, is dit de enige plaat die ik van deze handelaar heb gekocht. Hoe ik bij deze single ben gekomen? Geen flauw idee! Wellicht in een mailing van Rarenorthernsoul gezien en toen zelf een goedkopere gezocht op Discogs? Hoe dan ook: 'The Other Side Of Love Is Hate' is de keerzijde van 'She'll Snatch Him' en ik kan me niet heugen dat ik de andere kant nog eens heb gedraaid sinds de aanschaf. Dat moest ik wellicht toch nog eens doen, temeer omdat het nummer door Jimmie Steward Jr. is geschreven waarvan ik eveneens een single op dit Better-label heb. Het nummer is me achteraf gezien een beetje té drammerig, van hetzelfde laken een pak als 'Try It, You'll Like It' van Loyce Cotton. Harris verhuist dus al snel naar de reserve-Blauwe Bak. Ik heb de single op 30 januari afgerekend. Dat weekend doe ik niet alleen een 'Northern Soul Allnighter' op de radio met collega Lee Madge maar lopen er ook allerhande veilingen op Ebay van 'mijn maat uit Chicago'. Het is de op-een-na-laatste veiling bij hem, sindsdien zijn de verzendkosten van Amerika naar Nederland uit de pan gerezen. The Contributors Of Soul is niet zomaar een favoriet! Ook met Jimmie Bo Horne heb ik het het goed getroffen. Verder ligt de nadruk in deze veiling op de gospel, hoewel The Contributors en The Star-Tels leuke bijkomstigheden zijn. Ik heb lange tijd gedacht dat The Highland Park Community Choir een foutief label had omdat beide kanten van een 'Part II' spreken. Nu ontdek ik dat hetzelfde koor reeds in 1981 een 'Oh God I Thank You' heeft uitgebracht en als ik naar de labels kijk, zie ik een andere tijdsduur staan. Nu blijkt dat op 'Part II' er duidelijk een a- en b-kant wordt aangegeven. De handelaar uit Chicago heeft korte geluidsclips en daarmee moet je het doen. In geval van deze single is het een stukje uit een couplet. De leadzangeres klinkt hier heerlijk eigenzinnig maar als het refrein aanbreekt, blijkt pas hoe slecht dit is. Niet bepaald één van de beste aanwinsten uit de gospel-koffer.

736. When Trouble Comes (Stretch Out)-The Institutional Choir Of The Church Of God And Christ (US, Hob, 1967)
737. Use Me Up-The Phillips Singers (US, Pax, 198?)
738. I've Been To The Water-Prophet Kinds & The Spirits Of Joy (US, HLF, 1985)
739. What More Can I Ask For-The Star-Tels (US, Lamarr, 1970)
740. All To Jesus-St, Luke's C.O.G.I.C. Youth Choir (US, GJ, 1973)

Ik kan niet meer de informatie terug vinden over de laatste single, maar ik weet hiervan zeker dat die uit 1973 stamt, hoewel de gebruikelijke websites zwijgen over de plaat. C.O.G.I.C. staat voor Church Of God In Christ en dat is waarschijnlijk hetzelfde geloof als de eerstgenoemde single. Opeens ben ik druk releases aan het toevoegen op 45cat want The Instutional Choir ontbreekt vooralsnog in het, vrij complete, overzicht van het Hob-label. Ik kan me herinneren dat ik hier begin 2016 nog eens de naald op stuk heb gedraaid want het vinyl is ernstig mishandeld. Phillips Singers zit in de lift voor de dj's en verzamelaars en dat voelt goed aan! Ik heb de single heel vaak in 'Do The 45' gedraaid en dat gaat zijn vruchten afwerpen. Ik weet nog altijd niet wanneer de plaat is uitgebracht maar ik schat halverwege de jaren tachtig. Prophet Kinds heeft dan wel weer 1985 op het label staan. The Star-Tels is eigenlijk The Star-Tells en eveneens actief als The Chymes en The Chimes. Alle bovenstaande singles, op Brenda Jo Harris na, heb ik op 1 februari afgerekend. Star-Tels staat in de koffers en de rest in de gospel.

741. Woman-Barrabas (NL, RCA Victor, 1974)
742. My Love And I-Jackie Edwards (Duitsland, Hit-Ton, 1966)
743. A Change Is Gonna Come-Brenton Wood (US, Double Shot, 1969)

Albert stuurt me geregeld platen toe en op 4 februari 2016 is het andermaal 'pakjesavond' voor mij. Ik weet van een aantal singles wel dat ze in het pakket zitten, maar andere zijn een totale verrassing. Jackie Edwards is eens ter sprake gekomen. De b-kant van 'L-O-V-E' blijkt dé favoriet te zijn en ook collega-radiomaker Lee heeft het nummer in zijn hart gesloten. Barrabas is een vreemde eend in de bijt, maar het heeft een reden waarom deze nog altijd in de reserve-Blauwe Bak zit. 'Mrs. Woman' van The Earls sluit namelijk naadloos aan op dit plaatje. Brenton Wood is een aangename verrassing in het pakket. Hij doet hier een adembenemende midtempo-uitvoering van de Sam Cooke-klassieker. Barrabas staat in de reserve-Blauwe Bak en de overige twee in de koffers.

In de volgende aflevering maken we kennis met Mark en ik trap dan af met de eerste singles die ik bij hem heb gereserveerd. Deze aflevering beslaat bijna twee weken in februari 2016.

Eretitel: 'Imagine'

Hoewel ik vandaag eens geen last van de kuiten heb gehad, ben ik niet buiten geweest. En dus zijn de plannen voor een fietstocht eveneens de ijskast in gegaan. Zonde? Ach, ik zit de komende dagen weer volop op de fiets en krijg mijn portie zonneschijn wel weer binnen. Lekker een dag niksen is ook zeer welkom, zoals het lijkt. Ik ben alvast bezig gegaan met de voorbereidingen van de shows van deze week. Ik doe donderdag de 'Vinyl Albums And Singles Top 40' in 'Afterglow' en deze lijst is sinds zaterdagochtend bekend. Ik kan dus gerust een paar dagen van tevoren bezig gaan aan deze show in plaats van te wachten tot donderdagavond. Ook heb ik de vaste rubrieken van 'Tuesday Night Music Club' al ingekleurd inclusief een 'Listen Carefully' waarover ik me verbaas dat ik die nog niet eerder heb behandeld. De 'Listen Carefully' van deze week komt pas over een jaar (op zijn vroegst) aan bod, nu mag ik kijken naar de eerste aflevering van 2019. Deze titel dank ik aan de 'nieuwkomer' in januari 2019. De overige twee waren me uiteraard reeds bekend.

3. John Lennon (1971)
Ik kan me herinneren dat ik in deze show ook Vim heb gedraaid, zanger van de fictieve band Bad News. Als Bad News tijdelijk uiteen is gevallen, heeft deze zich op een solo-carrière geworpen en laat één van zijn laatste creaties horen. Het is een fraai liefdesepos opgedragen aan een meisje met de naam Imogene. Jullie raden het al, het is 'Imagine' met een andere titel. Waarom staat John Lennon vandaag niet op nummer 1? Ik denk dat twee jaar geleden geen discussie mogelijk was geweest, maar ik ben dit nummer vooral het afgelopen jaar met een diepe overtuiging gaan haten. Lennon droomt van een wereld zonder landen en grenzen. Ik ben juist erg tegen globalisering en ben van mening dat we véél meer voor elkaar kunnen betekenen als we onze culturele 'roots' in ere houden. Denken dat een wereld zonder grenzen zal leiden tot vrede is een leuke gedachte bij een waterpijp maar, sorry John, daarover verschillen wij duidelijk van mening. Hij staat al bovenaan in menige lijst maar in deze 'Eretitel' staat hij op de onderste trap.

2. Ariana Grande (2018)
Ik denk dat ik deze dag weer eens geen inspiratie heb gehad en de Engelse hitparade heb opgezocht voor inspiratie. Na John Lennon is het vrij 'gewaagd' om met een nieuw liedje op de proppen te komen dat 'Imagine' heet en in eerste instantie denk ik aan een cover. Nee, de compositie voor de hit van Ariana is helemaal nieuw. Ik moet bekennen dat ik nooit echt gecharmeerd ben geweest van haar werk maar nog liever dit dan het stukgedraaide hippie-geneuzel van John Lennon. Een tweede plek voor Ariana!

1. Argosy (1970)
Het is juli 2014 als ik tegen een hele leuke partij singles aan loop. Ze worden aangeboden via de inbrengwinkel van het Drenthe College. Deze is inmiddels dicht en heeft, geloof ik, ook nog even op een andere locatie gezeten. Volgens mij zit die daar niet meer, maar zo vaak kom ik ook niet in de binnenstad van Meppel. Qua singles is dit een eenmalige gebeurtenis. Er is een foutje gemaakt, vermoed ik, want de platen gaan voor bodemprijzen terwijl je kan merken dat het merendeel van een verzamelaar afkomstig is. Die zal het vast niet kek vinden dat ik zijn Argosy-single voor vijftig cent heb meegenomen. Argosy is niemand minder dan Roger Hodgson, hoewel het (aannemelijke) gerucht de ronde doet dat Elton John eveneens is te horen op de plaat. Dat zou zomaar kunnen want zowel Argosy als Elton John maken dan platen voor het DJM-label. 'Imagine' heeft weliswaar nog een editie van 'Rubble' gehaald, een serie verzamelalbums met obscure psychedelica, maar ik betwijfel of dit was gebeurd als het geen vroege Roger Hodgson-plaat was geweest. Het is een leuk nummer met de erg opvallende stem van Hodgson en deze mag ik graag horen. Ik heb voor de foto de Spaanse hoes uitgekozen omdat Hodgson daarop staat afgebeeld.

Als ik de buienradar moet geloven, kan ik nu een kloppende weersvoorspelling doen. Hoe dan ook: Op Soul-xotica gaat het volgende week in ieder geval driemaal regenen. Ik zou regenkleding aantrekken als ik jullie was! Hoewel... ik weet niet of ik volgende week nog toe kom aan de 'Eretitel' want er wachten ook vier 'Singles round-ups' rondom het weekend.

Singles round-up: september 2

Ik gooi het tweede deel er maar meteen achteraan. Buiten de platen om heb ik vanmiddag ook nog heerlijk gefietst. Als ik klaar ben met werken, hoef ik niet terug naar de zaak want ik heb alles bij me. Ik kan me dus overgeven aan de plaatjes en direct naar huis fietsen als ik dat wil. Nu wil het geval dat ik terug naar huis tegenwind heb. Daar schrik ik normaal gesproken niet van terug maar met dit warme weer wil ik zoveel mogelijk luwte hebben. En zo fiets ik richting Nijeveen en via de Nijeveensekerkweg en de Bramenweg richting Havelterberg. Langs de spoorlijn naar Steenwijk en dan een stukje tegenwind naar Kallenkote. Door het bos langs de kazerne en oversteken naar de hunebedden en zo terug naar Uffelte. Dit smaakt naar meer! Ik hoop dat mijn kuit niet weer gaat op spelen en anders wil ik morgen wel een langere fietstocht maken. Het is per slot van rekening 20 september, elf jaar na '20092009'. Eerst maar zien hoe ik morgenochtend wakker word. Nu het laatste deel van de eerste singles-vangst van deze maand.

* Mardi Gras- Too Busy Thinking 'Bout My Baby (NL, Pink Elephant, 1970)
Albert heeft me een paar jaar geleden geholpen aan deze plaat en deze staat inmiddels in de reserve-Blauwe Bak. Deze moet echter vijftig cent kosten en ik kan hem domweg niet laten staan. Wellicht dat deze in de algemene jaren zeventig-bak komt te staan, nooit verkeerd om een reserve-exemplaar te hebben van deze single.

* Roy Orbison- Only The Lonely (NL, London, 1960, re: 1964)
Twee euro voor de originele 'Only The Lonely'? Nee, het lijkt erop alsof de handelaar zijn rock'n'roll kent en achteraf gezien is het duidelijk als heruitgave te herkennen. Het origineel kan nooit zo'n lichtblauw label hebben en bovendien stamt de FLX-serie van later dan 1960. Hij is samen met veel andere oudere Roy Orbison-titels in 1964 uitgebracht op Favorieten Expres, maar helaas heeft deze niet het fotohoesje intact. En dan zakt de prijs van zo'n heruitgave snel. Ik ben er ontzettend gelukkig mee want ik heb deze titel nog niet. De plaat klinkt zeer redelijk voor deze prijs.

* Diana Ross- Theme From Mahogany (NL, Tamla Motown, 1975)
Deze heb ik uiteraard wel maar nog niet met fotohoes. Hoewel deze van de kringloopwinkel komt, heeft ook deze de songtekst uit de Muziek Expres op het hoesje geplakt. De plaat klinkt vlekkeloos en dat betekent dat het in ieder geval een 'upgrade' is ten opzichte van de oude. Ook weer opgelost voor een euro!

* Sandie Shaw- Tomorrow (NL, Pye, 1966)
Het is sinds dat ik 'World At My Feet' heb verslonden dat ik opeens alles van Sandie ben gaan verzamelen. 'Tomorrow' ontbreekt vooralsnog in de verzameling. De dame heeft ook 'Puppet In The String' in de aanbieding maar die heb ik uiteraard al vijftig keer. Nee, deze Nederlandse 'Tomorrow' met fotohoes is me al snel drie euro waard. Net als de singles van Tom Jones klinkt deze erg goed voor de leeftijd. Zaterdag 19 september 2020 kan de geschiedenisboeken in dankzij deze fraaie single!

* Simon & Garfunkel- Cecilia (NL, CBS, 1970)
Tot mijn grote schrik ontdek ik dat ik deze single nog niet in de verzameling heb. Vooruit! Twee euro is dik betaald voor de plaat in een neutraal hoesje, maar mij hoor je vandaag niet klagen. Het wordt gezellig op de zondagavonden!

* Roger Whittaker- I Don't Believe In If Anymore (NL, Philips, 1970)
Ik hou mezelf bewust in bij de vijftig cent-bak en ik had deze wellicht ook terug gezet als ik beter had opgelet. Ik heb de single verschillende malen maar nimmer met de fotohoes en alle exemplaren hebben nogal wat steenslag voor het hoofd gekregen. Deze klinkt puntgaaf en dat voor vijftig centjes!

Singles round-up: september 1

Corona maakt creatief. Nu bevind ik mezelf in het kamp van de mensen die genoeg overtuigd zijn van het (wetenschappelijk) bewijs dat besmettingen niet in de buitenlucht plaats vinden. Echter zolang de beleidsbepalers dat anders zien, kunnen veel buitenactiviteiten nog altijd niet doorgaan. Wat te denken van de zomerse braderieën? Daar zijn we deze zomer ernstig van verstoken gebleven en zo is het idee van de 'Yard Sale' ontstaan. Gedurende deze dag mag een ieder een tafel in de tuin zetten met koopwaar. Ieder nadeel heb zijn voordeel, volgens de Spaanse voetbalfilosoof, en ik moet zeggen dat zo'n braderie verspreid over een stad naar meer smaakt! Ik weet niet of er iemand is die alle kraampjes heeft bezocht, ik heb mezelf vooral laten verrassen. Ik zie de poster afgelopen week bij iemand voor het raam en ben het inmiddels alweer vergeten als ik op de Steenwijkerstraatweg de eerste uitstallingen zie. Voor de goede orde: Ik mag de post bezorgen in dit walhalla. De eerste tafels die ik zie tijdens mijn werk zijn echter gevuld met speelgoed en vooral veel kinderkleding. Dan moet ik aan de Kuyperstraat zijn en zie dat de steeg achter de huizen meerdere standjes bevat. Daar begint voor mij het platenavontuur. Ik moet echter pinnen in de stad en dat leidt me langs nóg een stand met platen en vervolgens besluit ik de dag bij de kringloopwinkel. Dertien singles in totaal en ik ga ze uitsmeren over twee afleveringen.

* Ashford & Simpson- Don't Cost You Nothing (NL, Warner Bros., 1978)
De tijd vliegt! Het is vier weken geleden dat ik met vakantie ging. Op zaterdagmiddag ben ik eerst naar Meppel geweest voor een verse thermoskan en bovendien zoek ik een goedkope tweedehands fietstas. Ik slaag voor 2,50 euro bij de kringloopwinkel en ik heb daar ook even bij de singles gekeken. 'Die kunnen een volgende keer wel eens', meen ik te hebben geschreven? Drie of vier singles is té minimaal voor een 'Singles round-up' en nu ik al tien van de 'Yard Sale' heb gehaald, kunnen ze wel mee. 'Don't Cost You Nothing' heb ik eerder vanavond in 'Do The 45' gedraaid en het is niet onaardige disco. Ik moet de b-kant echter even proeven, zeker omdat volgende week nóg een Ashford & Simpson-plaat voorbij gaat komen. 'Let Love Use Me' heet dit kantje en is een fraaie ballade, maar niet goed genoeg voor de Blauwe Bak. Geen nood: Volgende week komt wel een single van het duo de koffers binnen.

* Asterix- Everybody (Duitsland, Decca, 1970)
De pinautomaat is al heel stiekem aan het verdwijnen. Er zijn geesten die willen dat we voortaan alleen nog met onze bankpas spullen gaan afrekenen en dat contant geld helemaal in de ban wordt gedaan. Vooral de lokale pinautomaten verdwijnen stukje bij beetje. Toch moet ik erkennen dat ik nooit heb geweten van een pinautomaat in de Haveltermade en we moeten ook niet overdrijven: Een kilometer verderop zitten de ING en de ABN Amro. Het houdt in dat ik dus een stukje moet fietsen om aan de singles te kunnen afrekenen en dat brengt me langs een paar andere verkopers. Eentje heeft uitsluitend platen. Degene in plastic hoesje zijn apart geprijsd, degene zonder beschermhoesje zijn vijftig cent per stuk. Ik heb twee titels van The Glitter Band terug gelegd. Dit is de eerste single waarvoor ik meteen interesse heb. Het is zo'n zwart gat uit het 'Hitdossier'. De plaat heeft blijkbaar in de vaderlandse Tipparade gestaan zonder dat ik me kan heugen dat ik het ooit heb gehoord. Ik meen lange tijd dat het een cover is van Eddie Cochran, maar nee... het is het nummer van Tommy Roe uit 1964. Het is heavy bubblegum voor zover dat een muziekstijl is. Ik denk dan aan de hoek van bijvoorbeeld Whichwhat ('Gimme Gimme Good Lovin') en Tommy James & The Shondells. Op de flip staat een eigen nummer en dat klinkt niet beroerd. Fraaie aanwinst voor twee euri!

* Cate Bros.- Union Man (NL, Asylum, 1975)
Ik heb al jaren de andere single van Cate Bros. zonder dat ik kan heugen dat ik het heb gedraaid. Voor vijftig cent mag deze wel mee. Dat klinkt als gezellige AM-rock voor op de zondagavond. Beslist niet slecht maar ook niet heel erg essentieel.

* Everybody's Children- The Time Is Now (NL, Fontana, 1970)
Deze gekke plaat heb ik bijna een maand geleden in Deventer gekocht en nu kom ik hem tegen met de fotohoes. Plus de songtekst uit de Muziek Express. Wel ietsje duurder dan de plaat uit Deventer, maar ik doe het ervoor!

* Albert Hammond- Down By The River (NL, Epic, 1975)
'Newly recorded version' staat op het hoesje van deze Albert Hammond. Het is me inderdaad opgevallen dat er reeds een oudere 'Down By The River'  bestaat. Ook leuk: Op de keerzijde staat 'To All The Girls I've Loved Before' dat later door Julio Iglesias en Willie Nelson aan het vinyl is toevertrouwd. Deze is een euro bij de kringloopwinkel en dat is precies genoeg voor deze gave single met fotohoes.

* Tom Jones- Detroit City (NL, Decca, 1967)
* Tom Jones- Funny Familiar Forgotten Feelings (NL, Decca, 1967)
De start is niet helemaal vlekkeloos. Mijn mond valt open als ik de eerste titels zie en al gauw bouw ik een stapeltje. Het zijn voornamelijk singles uit de jaren zestig. Veel van Harry Belafonte, Tom Jones en Engelbert Humperdinck. Dan vraag ik naar de prijs en hoor ik dat ze drie euro per stuk zijn. 'Dan ben ik snel uitgepraat', zeg ik en zet de platen terug. Onderweg naar de fiets herinner ik me de single van Sandie Shaw. Dat is toch geen verkeerde prijs? Ik ga terug en reserveer dit plaatje. Onderweg naar de pinautomaat heb ik al besloten ook twee van Tom Jones mee te nemen. Tot mijn spijt heb ik 'Yesterday' van Rita Reys laten liggen. Die had ik gewoon moeten meenemen! Maar goed... twee van ome Tom die ik nog niet heb of niet in een goede staat met fotohoes. Duur? Tja, ik ben gewend aan prijzen van een kwartje of een gulden voor Tom Jones, maar 'Detroit City' klinkt alleen al erg goed. Deze zijn goed verzorgd! 'Feelings' klinkt ietsje vuiler, maar een poetsbeurt zou hem zomaar 'VG+' kunnen maken. Geen 'distortion' te bekennen en dat wil Tom's zware bas met een té zware naalddruk nog wel eens veroorzaken.

Week Spot Kwartet: week 38

Omdat mijn collega radiomaker momenteel even vrijaf heeft, neem ik zo nu en dan de vrijdagavond waar voor hem. Dat betekent dat ik net de show heb afgesloten en nu nog snel een berichtje wil publiceren. Ik doe het enkel als het me uitkomt en voor vanavond heb ik inspiratie. De show staat inmiddels op onze Mixcloud-pagina (Wolfmanradioshows) en er zit een kleine competitie in. Ik ga straks ook de singles bijeen zoeken voor 'Do The 45' en daarvoor heb ik eveneens de titels van vanavond uit 2017, 2018 en 2019 nodig. Voor de Week Spot uit 2016 heb ik altijd ruimte in de show, ook al staat deze in eerste instantie nog niet gepland voor morgenavond. Vanavond de Week Spots van week 38 van de afgelopen vier jaar.

2016: Remember Me-The Trinikas (1969)
Is het uitzonderlijk dat het nog zo laat in september tropisch warm kan zijn? In 2016 is het blijkbaar ietsje eerder, maar ook dan is het een woensdag tropisch heet. O wacht, ik kan die datum eenvoudig opzoeken. Het is woensdag 14 september 2016. Ik krijg die middag rond de lunch te horen dat ik niet naar Meppel hoef te komen. Dat vind ik helemaal niet erg! Ik heb wel zin om te fietsen, maar met deze hitte is de ligfiets wellicht niet zo'n goed plan. Ik pak de Multicycle uit de schuur en het is waarschijnlijk de laatste grote rit geweest met dat ros. Onderweg luister ik naar de 'Vakantiemixen' en herinner me dan opeens The Trinikas. Ik ga 's avonds kijken op Google en zie dat Numero nieuwe exemplaren heeft laten drukken. De oorspronkelijke single is redelijk duur. Het trieste verhaal van een groepje jongedames dat een bijdrage levert aan een lokaal muzikaal project. Eentje heeft huisarrest gekregen en pakt stiekem de autosleutel af van vader en rijdt naar het feest. Op de weg terug krijgt ze een eenzijdig ongeluk en laat het leven. 'Remember Me' wordt dus postuum uitgebracht en heeft een wrange bijsmaak als je dit verhaal in herinnering neemt.

2017: When You Have Love-Felony Theft (1972)
Mijn kennismaking met het Schotse Athens Of The North-label. Ik heb onlangs Richard Marks op hetzelfde label gekocht en er wacht al een paar maanden een andere release in mijn winkelmandje op Discogs. Athens Of The North specialiseert zich in 'the rarest of the rarest' voor wat betreft de funk en soms zit daar gewoon iets heel leuks tussen zoals deze van Felony Theft. Een minuut en tweeënvijftig seconden, meer is het niet en meer heb je eigenlijk ook niet nodig. Ik krijg altijd een goed humeur van deze plaat.

2018: Some Guys Have All The Luck-The Persuaders (1973)
Een nummer is pas een 'tune' als het op zijn minst is vereeuwigd in een reggae-song. Toch blijf ik nog dagelijks ontdekken op dit gebied. Neem nou deze van The Persuaders. Ik ken het nummer voornamelijk van Maxi Priest, hoewel ik weet dat Rod Stewart en Robert Palmer het eveneens op de plaat hebben gezet. Wie het oorspronkelijk heeft gedaan, is iets waar ik me lange tijd niet van bewust ben. Totdat ik de uitvoering van The Persuaders hoor middels Mark's Facebook-pagina. Zijn plaat is binnen een paar minuten gereserveerd en ik ga zoeken op Discogs. Zo kom ik deze fraaie Engelse persing op het spoor en koop terstond nog wat meer titels bij deze beste man. Ik beloof zeker nog eens terug te komen en dat gaat ook nog eens gebeuren! Ik ga me de volgende keer wellicht meer richten op 'algemene' Engelse persingen die ik nog graag eens in de collectie wil hebben. Over nieuwe singles gesproken: De bestelling bij Mark is met vier platen uitgebreid en gaat na het weekend op de post. Het zal pas eind volgende week worden eer ik kan beginnen met de 'Singles round-up'? Daar zit overigens ook een plaat van The Persuaders tussen.

2019: Only Be True To Me-J.P. Robinson (1968)
Afgelopen week ben ik begonnen aan de 'Vakantiemixen' van vorig jaar en daarbij passeert ook de mix die synoniem staat aan de mooie dag in mei of juni. Ik ga deze dag met de bus naar het werk en vanuit het werk pak ik de bus tot Havelte en loop door de bossen naar huis. Intussen vergezeld van de muziek uit de 'Vakantiemixen'. Het is tijdens deze dag dat ik definitief een aantal platen leer kennen en J.P. Robinson is daar eentje van. Dit schreeuwt in september om eens de Week Spot te worden en dus voeg ik de daad bij het woord. Alle vier platen brengen herinneringen naar boven van schitterend warm weer.

Het zilveren goud: augustus 1995 deel II + september

Mijn salaris is vandaag gestort. Daar is alweer een deel van verdwenen omdat ik een paar tientjes in het krijt sta bij Paypal. Normaal gesproken probeert dat meerdere malen het geld af te schrijven van de rekening, maar dit is weer zo'n maand dat ze het na één poging al voor gezien houden. Zo krijg ik afgelopen weekend een melding daarover en deze rekening heb ik vanavond vereffend. Ook heb ik meteen extra geld gestort en dat meteen weer doorgezet naar Mark. Hopelijk volgende week 21 nieuwe Blauwe Bak-aanwinsten plus een 'upgrade'. De laatste is niet echt interessant voor Mark's handel, maar hij weet mijn fascinatie voor Swamp Dogg-producties en biedt me deze plaat aan voor een klein prijsje. De a-kant van de single heb ik wel ergens staan, maar daar is een hoekje uitgevallen. Het is niet de meest belangwekkende plaat, maar zeker leuk om de collectie aan te vullen. Als het nu vijfentwintig jaar geleden was geweest en ik had toen al de geneugten van het internet gehad? Dan had ik nu waarschijnlijk al een vrachtwagen aan singles gekocht op Discogs en Marktplaats en zou ik ik volgende week tegen een lege portemonnee hebben gekeken. Omgaan met geld is iets dat ik met vallen en opstaan heb moeten leren, maar zeker de laatste paar jaren gaat het me erg voor de wind!

Als ik in de jaren negentig beter naar mijn ouders had geluisterd? Dan had ik nu een fraai kapitaaltje op de bank staan! Ik leef echter van dag tot dag, zeker in het depressieve 1995, en wil niets weten van sparen. Als een kip zonder kop duik ik een platenhandel binnen en roof alles mee dat een beetje interessant lijkt. Of ik zet het op een zuipen. Vooral op het gebied van dat laatste is erg veel potentieel spaargeld verdwenen. In het laatst van mijn drankgelag, de eerste maanden van 2009, draag ik maandelijks een derde van mijn salaris af aan de kroegbaas en kan het feest weer zijn voortgang krijgen. In de zomer van 1995 kan ik mijn ei niet kwijt in het werk en dus zit ik op ieder onbewaakt moment in de kroeg. Gokken kan niet op rekening en dus moet ik daarvoor geld apart houden. Drank kan daarentegen wel op de rekening als je eenmaal stamgast bent. Het zal ongetwijfeld door mijn blauwe ogen komen dat ik al snel heel veel stamkroegen heb. Bij ieder gaat het ongeveer hetzelfde. Gerrit stapt binnen, bestelt een biertje en gaat achter de gokkast. Na genoeg biertjes te hebben gehad, stapt hij over de voet de kroeg uit met een vrolijk 'tot morgen'. Totdat de horeca-ondernemers op een bepaald moment in zien dat paal en perk moet worden gesteld. In diverse gelegenheden gaat de tap en koelkast op slot en moet ik eerst de schuld betalen. In één kroeg word me na betaling vriendelijk verzocht om nooit weer terug te komen. En dan is er ook een niet nader te noemen horeca-ondernemer die op vrijdagavond de driehonderd gulden in zijn achterzak doet en die de volgende week niets over een betaling weet te herinneren.

Vooral in De Draai in Sneek is de schuld flink opgelopen. Ik hang hier vaak 's middags of vroeg op de avond als ik pretendeer de openbare toiletten voor een tweede maal schoon te maken. Het begint vaak met koffie, dan een paar Amsterdammers, soms een paar zware speciaalbieren en ettelijke glaasjes Jägermeister. Om nog maar te zwijgen over de dure sigaren. De uitbater van het café steekt de hand in eigen boezem. Hij moest hebben geweten dat ik zoveel geld niet in één keer kan ophoesten. In oktober 1995 gaat de tap op slot totdat ik de schuld heb voldaan en van hem mag dat maanden duren, zolang het maar gebeurd! Ik heb alles tot aan de laatste stuiver betaald, maar ben daar inderdaad wel een paar maanden zoet mee. Na een zomer lang de horeca van binnen en buiten te hebben gezien, vindt in het najaar de ontnuchtering plaats. Het zijn geen lange en uitgebreide zuippartijen meer. De enkele keer dat ik in de horeca een biertje nuttig, wordt deze meteen afgerekend. Stukje bij beetje kom ik weer bij mijn zinnen en daar helpt de verandering van werk eveneens bij. Het licht aan het eind van de tunnel is nog pril en voor mij op dat moment nog niet met het oog waarneembaar, maar er komt een betere tijd aan!

Laat me maar snel verder gaan met de singles die ik voor augustus 1995 heb genoteerd. Bij mijn weten heb ik deze maand geen platen gekocht, wel een hoop cd-singles, en dus gebruik ik deze maand voor platen die in de zomer van 1995 reeds in de omgeving van de collectie aanwezig zijn, maar die ik nimmer een kaartje heb gegeven. Oorspronkelijk heb ik nóg een single in de lijst, maar bij het klaar zoeken voor de foto zie ik op deze een prijssticker. Deze vertelt meteen dat ik de single in december 1995 heb gekocht, dus die stel ik nog even uit.

2277 Harlem Song-Esther Galil (Frankrijk, Barclay, 1973)
2278 De Sleutel-Willem Horjus (NL, KMC, 1986)
2279 Desire-The Jack Of Hearts (NL, Munich, 1989)
2280 Billie Jean-Michael Jackson (NL, Epic, 1982)

Esther Galil associeer ik met een vlooienmarkt-handelaar waarvan ik door de jaren heen heel veel re-issues en geflopte platen uit de vroege jaren zeventig heb gekocht. Ik kan desondanks niet mijn vinger erop leggen wanneer dit heeft plaatsgevonden. De originele Franse versie, volgens het hoesje. Het Engelstalige origineel is van The Sweepers. Vervolgens mijn goede vriend Willem Horjus. In de eerste jaren van mijn carrière als poprecensent probeer ik ieder regionaal optreden bij te wonen van Reboelje en Wiegel's Wjukkelmasine. De laatste band komt uit Bolsward en is een Friestalig gezelschap met zowel eigen nummers als Friese hertalingen van liedjes uit de hippie-tijd. Willem is dan de drummer en ik kom verschillende keren bij hem over de vloer in 'Studio 20'. Dezelfde 'Studio 20' waar de opbrengst van deze single voor moet dienen met het oog op muzikale en culturele activiteiten. 'De Sleutel' moet ik in 1992 hebben gekocht want ik gebruik deze kant in 1993 voor de ziekenomroep. Halverwege de jaren negentig is hij verhuisd naar Nieuwegein, als ik me niet vergis. Hoe zou het nu met hem gaan? The Jack Of Hearts heb ik vlak voor de kerst in 1992 gekocht bij Music Palace. Op ene of andere manier krijgt het geen kaartje in de kaartenbak. De oorsprong van Wacko Jacko weet ik evenmin te duiden. Dit is overigens de persing met twee jaartallen op het label: 1979 en 1982. Dat hoort uiteindelijk alleen op de b-kant het geval te zijn want dat is een nummer van 'Off The Wall'.

2281 Butterfly On A Wheel-The Mission (Duitsland, Mercury 1989)
2282 When Violets Meet-Soft Parade (Duitsland, Anxious, 1992)
2283 Pfüati Gott, Elisabeth-Spider Murphy Gang (EEG, Electrola, 1984)
2284 Veronica Jingles (NL, BR, 1983)

The Mission en Spider Murphy Gang komen waarschijnlijk uit de partij singles die ik in juni 1993 koop. The Mission heeft 1989 als bouwjaar op het label staan, maar verschijnt in ons land pas in januari 1990. Leuk detail is dat Phonogram op de single 'Made in West-Germany' heeft gedrukt, terwijl ten tijde van de release de Berlijnse Muur wordt afgebroken. Soft Parade heb ik in Hoorn gekocht, vermoedelijk in 1992. Het is traditie dat vader een dag in de herfstvakantie vrij neemt en dat we dan naar de kop van Noord Holland gaan. Bij gebrek aan beter neem ik deze mee uit een uitverkoopbak. De naalddruk klopt niet altijd in deze tijd en de single heeft de neiging tot overtikken. Dat is zo in de jaren negentig, tegenwoordig speelt het probleemloos af hoewel er wel een paar krassen op staan. De Veronica Jingles-plaat is een bonus bij een verzamelalbum. Mijn zwager heeft de elpee en ik denk dat ik deze single ooit heb 'geleend'.

2285 Get It On-Chase (NL, Epic, 1971)
2286 Behind A Painted Smile-The Isley Brothers (NL, Tamla Motown, 1969)

Tot slot de twee enige singles van september 1995. Dit is het duo dat ik bij Diskid in Zwolle op de kop tik. Zowel Chase als The Isleys hebben ooit in de Blauwe Bak gestaan, Chase vooral in de periode dat ik nog veel Buze-optredens doe. Deze plaat komt iedere avond tegen het einde wel eens aan bod. The Isley Brothers heb ik in 2010 een 'upgrade' gegeven, maar helaas is het EMI-vinyl van omstreeks 1969-70 erg slecht en zijn de Tamla Motown-masters té hard voor het vinyl. Net zoals 'Tears Of A Clown' van Smokey & The Miracles beroerd klinkt op Nederlands vinyl, daar is ieder exemplaar van 'Smile' uit het lood.

Week Spot: Ghetto Children

Het is inmiddels méér dan een traditie alleen dat ik een bericht schrijf over de Week Spot. Helaas moet ik daarbij concluderen dat een plaat steeds vaker de Week Spot dreigt te worden zodra ik nog niet over de band of artiest heb geschreven en er genoeg informatie voor het oprapen ligt. Hierdoor missen geregeld echte favorieten de boot. Voor deze week ga ik weer eens voor een Week Spot waarover totaal geen informatie bekend is maar dat de Week Spot mag zijn vanwege het nummer. Zo heb ik in principe nog wel een paar op de lijst staan. De bonus van dit bericht is dat ik zelf even een foto heb moeten nemen omdat mijn exemplaar behoorlijk schaars is en bovendien ongedocumenteerd. Van Ghetto Children zijn alleen de wapenfeiten op vinyl bekend en je mag stellen dat deze platen flink worden gezocht. Verder werken een paar 'grote' namen uit de muziekscene van Philadelphia aan deze plaat waardoor ik er de draai van een 'Beeldenroute' aan zou kunnen geven. Omdat het de enige informatie is, vrees ik dat er niets anders op zit? De Week Spot is 'I Just Gotta Find Someone To Love Me' van Ghetto Children uit 1973.

De single komt uit de handel van Mark. Hij adverteert iedere werkdag vijf singles (met soms meerdere exemplaren van elk) met leuk en interessante soul voor een redelijke prijs. Dat begint bij zes pond en eindigt bij twintig. Heel soms zijn er platen van twintig of een klein beetje meer en niet zelden zijn dat topitems met kleine defecten waardoor ze niet meer de hoge Mint-prijs kunnen opbrengen. Ghetto Children wordt dus ook geadverteerd met een beetje achtergrondgeluid, maar iets dat voor een gemiddelde dj niet als storend zal worden ervaren. Plus dat het hier de redelijk zeldzame en volledig ongedocumenteerde Engelse demo betreft. Ik luister naar het nummer op Youtube en ben dan vlug bereid. Dat is overigens maanden geleden. De 'Vakantiemix' heeft ervoor gezorgd dat ik bij het horen van de plaat meteen op de fiets in de omgeving van Zutphen zit.

Over Ghetto Children zelf is niets bekend. Volgens 'Blues & Soul', het gerenommeerde Engelse tijdschrift uit de jaren zeventig, heeft de plaat niets in Amerika gedaan. De kans om een Engelse hit te veroorzaken, worden als zeer gering ingeschat maar volgens de schrijver moet de soul-liefhebber beslist eens gaan luisteren naar het plaatje. De recensie is van 4 augustus 1973, de demo vermeldt 17 augustus als datum van uitgave. De plaat is dan reeds een paar maanden ervoor uitgebracht in Amerika. De prognose komt uit. Hoewel Engeland rond 1973 helemaal in de ban is van 'harmony sweet soul' als van The Stylistics en The Spinners zal 'I Just Gotta Find Someone To Love Me' nimmer een rol spelen in het veld. De plaat is tegenwoordig vooral gezocht vanwege de b-kant. Ik heb hem nog niet gedraaid maar het schijnt dat 'Rat-Tat-Tat' een 'breakbeat' heeft welke in trek is bij de dj's. Ik geef het eerlijk toe: Ik ga tegenwoordig veel meer voor melodie en harmonie dan voor beats en dat maakt dat ik de plaat nog altijd niet heb omgedraaid. Ik heb hem net wel even gehoord vanaf Youtube. Het valt niet tegen. Het heeft vooral een brug met 'open drums' welke je zomaar kan implementeren in een moderne compositie of samensmelten met een ander nummer.

Van Ghetto Children zijn drie singles bekend. 'Try It You'll Like It' is een fel funky ding en is daardoor erg gezocht. In 1975 brengt de groep 'Don't Take Your Sweet Lovin' Away' uit bij Roulette. Dat is een prachtige 'double-sider' met Modern Soul, maar deze is eveneens aan de prijs. Voor dertig euro heb je nog niet veel aan vinylkwaliteit en topstukken zitten om en nabij de honderd dollar. Onze single gaat in de gewone Engelse uitdossing voor slechts een paar tientjes. De Amerikaanse demo zonder 'Rat-Tat-Tat' is voor relatief weinig te bemachtigen. Topstukken van de single mét b-kant zitten rond de vijftig euro. Toch weer opvallend: Geen enkele Engelse demo! Het is 'gewoon' het Engelse label, maar nu wit in plaats van oranje. Op de a-kant staat een grote oranje 'A' over het label en bovendien wordt op het tussenstukje de releasedatum vermeld. Eén van de opvallende namen op het label is die van Bernie Lowe. Een oudgediende die reeds sinds de jaren vijftig actief is als producent en liedjesschrijver. Hij staat aan de wieg van platenmaatschappij Cameo-Parkway en is de ontdekker van Chubby Checker. Lowe schrijft beide nummers samen met ene M. Jurekson en staat als producent op het label. De arrangeur van de plaat is Vincent Montana Jr. en hij leidt in de midden jaren zeventig The Salsoul Orchestra. De samenwerking met de heren blijft echter beperkt tot deze ene single.

'I Just Gotta Find Someone To Love Me' is melodieuze 'sweet soul' met fraaie harmonieën. Op grond hiervan zou je jezelf kunnen afvragen of we wel met dezelfde Ghetto Children van doen hebben, maar het meer funky 'Rat-Tat-Tat' bevestigt het. Discogs heeft zelfs nog een foto van de groep en daarop tel ik vier mannen en twee vrouwen die allemaal aan de microfoon staan. De foto vermeldt de naam Getto Children (zonder de 'h' in Ghetto) en dat is de spelwijze op de single 'Try It You'll Like It'. Volgens mij heb ik met een geringe schat aan informatie al een flink verhaal geschreven?

Blauwe Bak Veteranen deel 56

Komende woensdag besluit ik 'Het zilveren goud' van augustus plus de twee singles van september 1995 en dus doe ik vanavond alvast een deel van de 'Blauwe Bak Veteranen'. Hoewel ik nog honderden singles heb te gaan, komen we inmiddels steeds dichter bij huis. Op twee singles na uit december 2015 brengen de overige singles in januari 2016. Ik kan inmiddels met genegenheid terugkijken op deze periode, hoewel het op dat moment niet altijd een pretje is. Ik heb de eerste weken van januari vrij en vrees voor mijn apparatuur als de winter invalt en ik onmogelijk het huis in Nijeveen kan verwarmen. Ook speelt de onzekerheid over mijn werk. Uiteindelijk zal het in 2016 allemaal goed komen en dit lastige begin neem ik op de koop toe. Het verhaal begint in december als ons postbedrijf de taak op zich heeft genomen om het clubblad van de korfbalvereniging in Nijeveen te bezorgen. Op deze dag kom ik tot een ontdekking...

Mijn bijkeuken is tijdelijk een postdepot en we bezorgen met meerdere mensen in Nijeveen. Ik ontdek deze dagen iets opmerkelijks: De leegstaande huizen in de Julianastraat hebben allemaal de brievenbus verzegeld. Het is dan reeds een paar maanden angstvallig stil vanaf de kant van de woningstichting. Dat heeft in het voorjaar van 2015 nog gedreigd met renovatie waarbij de huizen met een houten vloer een betonvloer moeten krijgen. Ik eis financiële compensatie maar krijg meteen te horen dat ik daar niet op hoef te rekenen. 'Mooi, dan gaat de houten vloer er ook niet uit', is mijn antwoord en blijkbaar ben ik hierin niet de enige. Een brievenbus wordt doorgaans alleen verzegeld als er wordt verbouwd of gesloopt. De verzegeling vindt plaats door een schroef in de brievenbus en deze zal dus in ieder geval moeten worden vervangen. Een week later krijg ik opeens bericht van de woningbouw. Er is een informatieavond voor de bewoners van onze straat. Dan weet ik al hoe laat het is. Deze avond wordt ons inderdaad medegedeeld dat onze huizen gesloopt gaan worden. Per 1 januari 2016 krijgen wij voorrang bij andere huurwoningen en bij acceptatie van een ander huis komt eveneens de wettelijke verhuispremie vrij. Voor de goede orde: Het is de tweede maal in vier jaar dat ik recht heb op deze premie!

720. Are You Ready For This-Jackie Verdell (US, Decca, 1967)
721. Under The Spell-The Burke Family (US, Cobblestone, 1968)

Dit zijn de laatste twee van 2015. Jackie Verdell komt uit de veiling van mijn Duitse maat en The Burke Family bestel ik los van het internet. The Burke Family is eveneens actief als The Five Stairsteps. Jackie reken ik af op 15 december en The Burke Family een dag later. Ze zitten beide gewoon in de koffers.

722. Now That There's You-Geraldine Hunt (US, Roulette, 1971)
723. The Love Of God-The Stovall Sisters (Barbados, Reprise, 1972)
724. Sweeter-Major Lance (US, Playboy, 1975)

'Hang On In There' van The Stovall Sisters is één van de meest gesamplede platen aller tijden en ik hoop de plaat aan de gospel-collectie te kunnen toevoegen. Dat valt zwaar tegen totdat ik op Discogs bij een Nederlandse dealer dit 'The Love Of God' zie staan. Ook nog een persing uit Barbados, dus wat wil een mens meer? Ik neem Geraldine Hunt mee als kassakoopje. Ik reken de platen af op 3 januari 2016. Stovall Sisters staat in de gospel en Hunt in de reserve-Blauwe Bak. De week erop wordt het ernstig koud en ik blijf de nachten op en slaap overdag. Er is weinig dat ik kan uithalen als de computers en muziekapparatuur stuk vriest, bovendien wil ik zelf evenmin dood vriezen. Is het zó dramatisch? Ja. Het huis heeft sinds 1990 geen onderhoud meer gehad en is een gatenkaas. Meteen als bekend wordt dat er wordt gesloopt, neem ik mezelf voor dat dit de laatste winter in Nijeveen is geweest. Desnoods maar iets accepteren dat niet aan mijn wensen voldoet. Hoewel? De enige wens die ik heb is dat het huis op zijn minst een beetje goed geïsoleerd is. Op vrijdagmiddag 8 januari is de meest ernstige kou verdwenen en fiets ik naar Meppel voor singles bij de kringloopwinkels. Bij de 'oude' kringloopwinkel vind ik deze van Major Lance. Hij neemt 'Sweeter As The Days Go By' voor het eerst op in 1969. In 1973 gaat hij in Engeland de studio in voor een update en deze verschijnt twee jaar later in Amerika middels het Playboy-label. Het is inderdaad dezelfde Playboy van Hugh Hefner. De plaat staat geheel verdiend in de koffers.

725. Try It You'll Like It-Loyce Cotton (US, Aquarius, 1972)
726. Baby I Love You-Benny Johnson (US, Today, 1973)
727. Love Is Here And Now You're Gone-The Supremes (NL, Tamla Motown, 1967)

Op maandag 11 januari ontwaak ik met het nieuws dat David Bowie is overleden. Een uur later krijg ik een sms met felicitaties van mijn chef. Ik ben dus tóch aangenomen door het postbedrijf! Het maakt de rest van de week een stuk eenvoudiger en gelukkig is ook de meeste kou uit de lucht. Qua werk zit ik in januari vooral veel in de gemeente Zwartewaterland. Ik leer bijkans Genemuiden kennen. Daar heb ik tegenwoordig slechts een paar oriëntatiepunten voor nodig, hoewel het alweer jaren geleden is dat ik er voor het laatst ben geweest. Loyce Cotton en Benny Johnsom stammen uit deze periode. De beide singles komen van Rarenorthernsoul en reken ik af op 18 januari. Cotton heeft tijden in de reserve-Blauwe Bak gestaan, maar mag inmiddels in de koffer. Niet dat-ie daar erg vaak uit komt, maar het is best een aardige plaat. The Supremes koop ik op 22 januari bij De Tafel in Meppel en deze staat wel in de reserve-Blauwe Bak. Hij blijkt nogal schaars met fotohoes en is dus de vijf euro meer dan waard?

728. Rhythm-Major Lance (US, Okeh, 1964)
729. Ain't Nobody Home-Howard Tate (US, Verve, 1966)
730. I'm Here Again-Thelma Houston (NL, Motown, 1976)
731. Where Is The Love-Betty Wright (Duitsland, RCA Victor, 1975)

De singles van Major Lance en Howard Tate komen van Discogs en reken ik af op 25 januari. Vier dagen later werk ik, voorlopig, mijn laatste dag in Genemuiden. Ik ben die dag erg brak doordat ik al vroeg moet beginnen (na een problematische 'Floorfillers'). Het regent de ganse dag en tot overmaat van ramp zit ik een uur binnen in het snikhete verzorgingstehuis. Als ik later de harde en koude wind om de oren krijg, is het snel bekeken. Bij de chef in de auto begin ik al met geeuwen. Hij zet me af in de stad waar ik de laatste twee singles van vandaag bij De Tafel haal. Bij de bushalte kan ik niet stoppen met geeuwen en eenmaal thuis wil ik een hazenslaapje doen. Dat wordt meteen een volledige nacht. Thelma heeft tijden in de reserve-Blauwe Bak gestaan maar mag sinds een paar jaar in de koffers. Van Betty hoor ik liever haar midtempo werk en dus staat 'Where Is The Love' in de reserve-Blauwe Bak.

De volgende twaalf singles koop ik binnen een week en daarna zal een nieuw tijdperk aanbreken in de Blauwe Bak. Meer daarover in de komende weken. Overigens heb ik nog een fraai souvenir uit januari 2016 waar ik nog dagelijks plezier van heb: Ik deel de 'algemene' singles opnieuw in en noteer deze in Word-documentjes. Een heidens karwei maar het komt me erg van pas bij 'Raddraaien' op Soul-xotica en 'The Vinyl Countdown' op de radio!

Rondom 10: september 2015

Het lijkt in de zomer van 2015 erop alsof dit jaar er geen vakantie in zit voor mij. Het vakantiegeld komt meteen ten goede aan een maand huurachterstand en bovendien heb ik problemen met de fiets. Dan ga ik op een vrijdagavond uit fietsen en even buiten Wapserveen kijk ik op een fietsroutenetwerk-bord. Waar de borden in Steenwijk en Nijeveen het gebied laten zien tot en met Dwingeloo en Ruinen, daar is nu opeens de hele provincie zichtbaar. Opeens trekt Emmen de aandacht en eenmaal thuis kijk ik op het internet naar een camping in Erica en dan uiteindelijk in Sleen. De rest is geschiedenis. Eind augustus ga ik van donderdag tot en met dinsdag naar Sleen en zal daar vervolgens nog viermaal terugkomen. In al zijn eenvoud is deze vakantie zo bijzonder voor mij dat het bijkans het jaar 2015 nog 'redt' voor mij. September is een fraai vervolg op deze vakantie.

Ik ben zojuist de berichten op Soul-xotica uit deze maand door gegaan. Niet dat ik mijn geheugen moet opfrissen maar vooral omdat ik de datum van een fietstocht wil checken. Dat had ik zoveel eenvoudiger kunnen doen? Het schijnt dat ik eind september 2015 een Gele Bak Top 40 heb gedaan zoals ik die eerder wel heb gedaan met de Blauwe Bak. In één van deze berichten zit het verhaaltje over de fietstocht verstopt. Ik had eenvoudiger even bij mijn privé-foto's kunnen kijken op de computer want ik maak deze dag een paar mislukte foto's in de trein. Deze geven echter wel de datum weer van de bewuste fietstocht. Ik kies dan uiteindelijk toch maar voor een prent van een week eerder.

Op de laatste dag van augustus maak ik alsnog de fietstocht naar Sleen. De volgende dag, 1 september, is mijn eerste werkdag. Ik heb meteen alweer dingen om naar uit te kijken! Zo zal ik later deze maand een reünie-optreden doen met Jan. Het vijfentwintig jaar geleden dat de oorspronkelijke Popkelder in gebruik is genomen. De Popkelder is de naam van de muziekoefenruimte in Sneek waar ik in 1997 een jaar werkzaam ben, maar ook al voor die tijd ben ik een aantal malen in het gebouw geweest. Het is een bunker naast de watertoren welke in 1990 in dienst is genomen als muziekoefenruimte. In de nieuwe eeuw gaat Sneek op de schop en wil de gemeente vooral de omgeving van de IJlsterkade aanpakken. De watertoren is een monument en mag blijven staan. De kelder is geen monument en zal moeten wijken voor de woningbouw. In 2015 is Sneek al een tijdje verstoken van een vaste oefenruimte, maar de Popkelder is nog altijd een begrip. Het heeft inmiddels wel een nieuwe vaste ruimte. Jaarlijks geeft de Popkelder een presentatie in Het Bolwerk en vanwege het jubileum komen een aantal oude bands opnieuw bijeen. Daar moest ook Winston 'The Great' Watson & Aldous McFinley's Original And Magical Mushroom Pie Showband And Orchestra bij komen. Op 10 september, de verjaardag van mijn zus, spreek ik af met Jan. Hij heeft een plannetje opgevat voor het optreden, maar deze dag zitten we vooral te praten. Het optreden is ruim een week later. We gaan iets joligs doen met de 'Mosselman'. Omdat ik de 'verkouden haan' helemaal ben kwijtgeraakt, zit onze hit 'Koektok' er niet in.

Ik ga op vrijdagavond naar mijn moeder en op zaterdagmiddag stap ik op de bus naar Sneek. Ik wil even bij de kringloopwinkels kijken en dat levert een flinke stapel singles op. Ook schiet ik de bovenstaande foto bij de Waterpoort. 's Avonds is de beregezellige reünie in Het Bolwerk en het is een mooi weerzien met mensen die ik al vijftien jaar niet meer heb ontmoet. De volgende dag is 20092015 maar zoals verwacht slaap ik die dag flink uit en komt het niet van een fietstocht. Deze 'viering' vindt een week later plaats als ik de Saksenroute (LF14) volg van Enschede tot Ommen. Een week later fiets ik van Nijeveen naar Groningen en Assen, maar dan is het reeds oktober. De tocht van 27 september is maar half geslaagd. Ik zie wel een prachtige omgeving aan me voorbij schieten, maar met name tegen de avond wordt het erg fris en ben ik bekaf. Daar stap ik weer op de trein naar Zwolle en terug naar Meppel.

Op de laatste dag van de maand vieren we op Wolfman Radio de vijfde verjaardag van het station. Dat gaat de boeken in als één van de meest spraakmakende radioshows uit de geschiedenis van het station en het is vier uren lang dikke pret. Doordat ik met de koptelefoon op zit, heb ik de volgende dag geen gehoor in mijn rechteroor. Zijn er nog dingen die ik ben vergeten voor wat betreft september 2015. Ja, ik zie dat ik in deze maand het 2000e bericht heb geplaatst. Voor de goede orde: Ik zit inmiddels voorbij de 3800. Volgende maand mag ik terug naar oktober 2016. Een beetje een 'cooldown' van een andere legendarische zomer.

(Kn)uffelt(j)e:: Zondag 13 september

Eigenlijk is de wandeling die ik heb gepland niet echt noemenswaardig maar het stelt me toch in de gelegenheid om weer eens de loftrompet te steken over de omgeving die ik 'mijn achtertuin' noem. Het is inderdaad een klein blokje om en hoewel ik me op vakantie waan, ben ik maximaal twee kilometer van mijn voordeur verwijderd. Ik kan me zo voorstellen dat mensen uit de omgeving van Zutphen hier naartoe komen om te fietsen of vakantie te vieren. Veel van de omgeving is inwisselbaar maar het gevoel dat je ergens anders bent maakt dat je het met andere ogen bekijkt. Nu ben ik inmiddels ruim vier jaar met vakantie in Uffelte en ik hoop daar nog heel wat jaren aan vast te plakken. 'Never a dull moment' hier zolang je maar op de natuur blijft letten. Voor de rest is gewoon helemaal niets te beleven in Uffelte en dat geeft het dorp alleen maar meer charme.

Ik heb doorgaans niet erg veel interesse voor geschiedenis en al helemaal niet als het om de Tweede Wereldoorlog gaat. In de omgeving van Havelte ontkom je niet aan de geschiedenis. Het is het gebied waar de Duitsers bijna tachtig jaar geleden Fliegerhorst Steenwijk in gedachten had. Een zelfvoorzienend vliegveld ten behoeve van de Duitse luchtmacht. Ik ben al een paar jaar op zoek naar de 'hangar' die zou zijn achtergebleven. Bij een hangar denk ik immers meteen aan een loods, maar nee... er staan geen gebouwen meer die aan het vliegveld herinneren. Wel kent het landschap enkele wallen en eentje daarvan behoort toe aan een hangar welke op deze plek heeft gestaan. In de jaren 1943-44 wordt met man en macht gewerkt aan de bouw van het complex. Het complex bevat eveneens een klein kamp met barakken voor de te werk gestelde joden. In tegenstelling to de martelkampen elders is Havelte puur een werkkamp voor de joden. Ze krijgen goed te eten en te drinken en bovendien vinden er geen lijfstraffen plaats. Echter, wie om welke reden dan ook niet meer kan werken, die wordt afgevoerd naar Westerbork. De burgemeesters uit omringende gemeenten moeten ook werkvolk aan dragen en een aantal van hen weigert dit. Er zijn ook Nederlanders die zich vrijwillig melden, maar die worden naar de oorlog schuldig bevonden. Eind 1944 is het vliegveld klaar voor gebruik, maar het zal niet lang stand houden. In maart 1945 vallen er meer bommen op Havelte dan op de stad Rotterdam. Het schijnt dat de voorraad stenen later zijn overgebracht naar Rotterdam om de stad weer op te bouwen.

In 2016 maak ik een wandeling door het Uffelter Binnenveld en dat is de eerste keer dat ik de oorlog noem op Soul-xotica. In het Binnenveld staan diverse barakken die het vliegveld moeten beveiligen. Als het vliegveld is gebombardeerd, blijven deze barakken staan. De Duitsers ruimen deze zelf op met springstof. De kraters lopen vol met water en vormen nu de vennetjes met een zeer bijzondere fauna. Het gebied waar ik vandaag doorheen loop, kent ook verschillende resten uit de oorlog. De foto is genomen op één van de wallen in het bos. Ik heb nu op Google een kaartje gevonden langs de verschillende restanten en dat lijkt me best een aardige wandeling toe voor een zondagmiddag! Wordt vervolgd?

Het is slechts een ommetje van een paar kilometer en niet meer dan drie kwartier. Ik ben vanmorgen andermaal wakker geworden met een kramp in mijn kuit en dat maakt dat ik de (elektrische) fiets in de schuur heb laten staan.

Eretitel: '1-2-3'

Als ik morgen zou stoppen met 'Listen Carefully', dan zou ik nog altijd maanden vooruit kunnen met de 'Eretitel'. Wees niet bang, stoppen is geen optie en dus kan ik nog jaren vooruit? Vandaag de laatste 'Eretitel' uit 2018 en vanaf volgende week 2019. In de laatste zes weken van de 'Tuesday Night Music Club' blik ik terug op het voorbije jaar en draai de grootste 'hits' uit de show per twee maanden. Deze 'Listen Carefully' heb ik op 6 november 2018 uitgezonden en de volgende op 8 januari 2019. Nieuwjaarsdag ben ik namelijk eveneens niet te porren voor 'Tuesday Night Music Club' omdat ik tot in de vroege uurtjes heb gedraaid op Wolfman Radio. Vandaag trap ik af met de 'Eretitel'. Ik ben van plan om straks een wandelingetje te maken en neem de camera mee. Wie weet verschijnt hier later nog een berichtje!

3. Gloria Estefan & The Miami Sound Machine (1987)
Je leest steeds vaker vanuit de kritische hoek dat de MSM onbetrouwbaar is. Ik wil dat graag betwisten want naar mijn mening is de MSM zeer betrouwbaar en zeker in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Als je ziet dat het gezelschap een nieuwe plaat heeft uitgebracht, dan weet je dat je de dansschoenen kan aantrekken. Zo ook in dit aanstekelijke '1-2-3'. Het is een wonder dat ik deze titel heb toegelaten in deze rubriek want de schrijfwijze verschilt. De nummers 1 en 3 worden geschreven met verbindingsstreepjes terwijl de nummer 2 met komma's en spaties is. Normaal gesproken ben ik erg fel op dat soort details, maar ach... het is de laatste 'Listen Carefully' van het jaar en nu opeens mag het. Ik zet Estefan en haar betrouwbare MSM op nummer drie.

2. The Chimes (1989)
Of zijn we toch correct met de streepjes? Ik meen me te herinneren dat het in de Tipparade staat als '1, 2, 3', maar het label geeft toch '1-2-3' aan. Een lekkere niks-aan-de-hand-plaat die ik destijds helemaal heb gemist en dat is ook niet vreemd. De enige hit van The Chimes is hun uitvoering van 'I Still Haven't Found What I'm Looking For'. Mede dankzij de singles van Albert ben ik momenteel de periode aan het uitdiepen waarin ik veelal geen oor heb voor de actuele muziek, maar waar ik me meer en meer toespits op de geluiden uit lang vervlogen tijden. Op zichzelf zijn er platen die ik méér heb gemist toendertijd, maar The Chimes kan ermee door voor mij.

1. Len Barry (1965)
Len Barry heeft al jaren een erg prominente rol in de 'Tuesday Night Music Club'. In de '3 From 33' draai ik drie nummers van één album verspreid over de show. Dat heeft op een zeker moment een intro nodig en dan kies ik voor het intro van de Len Barry-hit. Ik laat hem '1-2-3' zingen en vul het zelf aan met 'from 33'. Zo eenvoudig kan het zijn om een promo te maken! Het is van de drie de meest aansprekende '1-2-3' en dus mag dit bovenaan in deze 'Eretitel'. Volgende week gaan we het driemaal hebben over ons voorstellingsvermogen.

Week Spot Kwartet: week 37

Normaal gesproken duurt mijn show op donderdagavond al snel tot half vier en soms later. Gisteravond had ik het even voor drieën helemaal gehad en heb ik een punt er achter gezet. Vanavond zou ik in eerste instantie een 'Laid(back) Night Show' doen, hetgeen betekent dat ik nu net een kwartier 'in de lucht' zou zijn, maar ook daar heb ik een paar uren geleden van afgezien. De dagen zijn op dit moment redelijk gevuld met fietstochten en post bezorgen. Gisteren ben ik in Meppel aan de slag geweest en vandaag heb ik de post bezorgd in Zuidveen. Dat heeft een huis-aan-huis mailing hetgeen betekent dat ik bij de meeste adressen aan de deur ben geweest. Gelukkig heb ik er vanmiddag mooi weer bij en zo lijkt het bijna even op vakantie! Van publiceren is dus niets gekomen en ook nu ben ik druk aan het nadenken. Ik zou eigenlijk nog een tweede bericht moeten publiceren, maar... waarover? Ik wil de 'Eretitel' voor morgenavond bewaren. Nu dan eerst maar het Week Spot Kwartet van deze week behandelen, drie daarvan heb ik morgen immers weer nodig voor 'Do The 45'.

2016: There's Something On Your Mind-Little Johnny Taylor (1972)
In 2016 ben ik goed beschouwd nog helemaal niet zover met het Mojo- en Contempo-label. Of... eigenlijk al wel met Contempo, maar niet met Mojo. Ik zie de single voor een fraai prijsje bij Rarenorthernsoul en met als bonus het originele Mojo-hoesje erbij. Die is inmiddels vervangen door een neutraal hoesje want helaas moet ik concluderen dat het oude hoesje al ietsje gescheurd is als het arriveert en dat daarna het verval is ingezet. Inmiddels kom ik wel mijn stoel uit voor Engelse Mojo's. Het is eigenlijk de voorloper van Contempo: Een groepje muziek-detectives krijgt alle ruimte bij Polydor om onafhankelijke Amerikaanse labels uit te brengen. Dat verandert als Polydor zich realiseert dat het ook de exclusieve rechten heeft voor James Brown en zijn familie aan muzikanten. Als het besluit deze platen eveneens op Mojo uit te brengen, zijn de originele initiatiefnemers vertrokken om Contempo op poten te zetten. Little Johnny Taylor is uiteraard niet Johnnie Taylor van de Stax-platen uit de jaren zestig. Little Johnny Taylor is een eigenzinnige bluesmuzikant die in Amerika zijn platen via Paula deed verschijnen. Eigenlijk een b-kant maar 'There's Something On Your Mind' is de kant waarmee Rarenorthernsoul de plaat adverteert en ik heb nimmer de moeite genomen om 'It's My Fault Darling' op te zetten.

2017: Slow Down-Shirley Caesar (1977)
Mark heeft een favoriet van Shirley Caesar die hij zo nu en dan probeert te slijten. Ofwel: Hij verkoopt het iedere keer weer aan een liefhebber, maar zelf vind ik het niet zo heel bijzonder. Ik sta een beetje gereserveerd tegenover het werk van Shirley. Het is in Amerika al sinds de midden jaren zestig een attractie vanjewelste, maar het is mij gewoon té opwekkend en daardoor niet genoeg interessant voor de gospel-koffer. Dan kom ik 'Slow Down' tegen op Discogs en, vooruit, laten we eens een stukje gaan luisteren. Dit is dan eindelijk de plaat van Shirley Caesar welke mijn collectie binnen mag komen. Helaas heb ik in de zomer van 2017 geen geld voor een goede naald en gebruik ik zelfs tijdelijk de Stanton, welke niet bepaald lief is voor styreen. Mijn exemplaar klinkt in het begin nog wel redelijk, maar nu zelfs redelijk beroerd. Toch nog maar eens een goedkope 'upgrade' zien te regelen en dan opnieuw weer héél voorzichtig te werk gaan. Midden jaren zeventig-styreen is berucht.

2018: Ace Of Hearts-Average White Band (1979)
De Week Spots van 2017 en 2018 ademen beide de voorbije vakantie. Average White Band ga ik waarderen op de eerste zondag van de vakantie in 2018. Ik maak die avond een wandeling over Havelte en op de terugweg, vlak voor Uffelte, hoor ik dit nummer in de 'Vakantiemix'. Als ik het nog niet goed vond, dan is dit op dat moment wel veilig gesteld. De b-kant van 'When Will You Be Mine' dat in 1979 in ons land de Tipparade bereikt. Ik ken Average White Band jaren lang alleen maar van 'Pick Up The Pieces' maar sinds 2018 heb ik een liefde ontwikkeld voor het overige werk van de groep. Het maakt dat ik nu alleen al vier singles in de Blauwe Bak-koffers heb staan.

2019: I Got A Reason To Smile-Eddie Floyd (1974)
Het tegenovergestelde van een vakantieplaat. Dit neemt me meteen terug naar eerste kerstdag in 2017 en om een beetje in beweging te blijven, maak ik 's ochtends een ommetje in Uffelte. Vanaf Rheebruggen hoor ik opeens dit nummer van Eddie Floyd. Ik weet nog steeds niet waarom maar de plaat staat dan in de reserve-Blauwe Bak. Het is pas sinds de aanschaf van de derde koffer dat het in de koffers mag staan. Geheel terecht natuurlijk! Het is veruit de meest optimistische plaat in dit kwartet. Eddie bezingt het leven van een fabrieksarbeider met net te weinig geld voor van alles en nog wat. Toch hoor je hem niet klagen want als hij thuiskomt, zit zijn lieftallige op de bank. En als het dreigt dat het een saaie avond voor de televisie wordt, stapt ze binnen in een sexy kamerjas. De glimlach is niet van Eddie's gezicht af te meppen, ook al moet hij zijn oude auto verkopen en verwacht hij elk moment bezoek van de nutsbedrijven om zijn stroom af te sluiten. Gelukkig niet de 'story of my life'!