'Change of plan'. Ik zou vandaag een Schijf van 5 over mijn momenten in 2014 doen, maar daar gun ik mezelf nog 24 uur extra voor. De reden waarom ik de Singles round-up alsmaar heb uitgesteld, is 'Woman In The Ghetto' van Marlena Shaw die ik gisteravond in de Top 10 heb genoemd. Op maandag wordt geen post bezorgd, dus waarschijnlijk dat die single morgen of woensdag binnenkomt. Eerst zou ik de single in deze Round-up hebben opgenomen, maar ik heb het afgelopen weekend opnieuw enkele singles gekocht die ik rond het weekend hoop te kunnen ontvangen. Marlena schuift in dat geval door naar de eerste Singles round-up van het nieuwe jaar. Vandaag aandacht voor zes plaatjes die al een tijdje binnen zijn en waarvan enkele zijn uitgegroeid tot dagelijkse rituelen.
* Carolyn Leacock & The Outfit- Just As Long As We Have Love (Barbados, Carisam, 1974)
Ik begin vandaag met de plaat waarvan ik even heb gedacht dat ik hem nooit zou kunnen vinden, toen opeens een exemplaar tegenkwam die vervolgens Nijeveen niet wilde bereiken. De 'invalbeurt' voor de vrijdagavond na mijn vakantie is al weken bepaald. Mijn Duitse collega-radiomaker heeft een optreden op een festival in dat weekend en kan dus niet haar show doen op vrijdagavond tussen twaalf en twee. Ze draait voornamelijk obscure reggae in haar show, iets dat ik niet kan 'vervangen'. ,,Doe maar wat je wilt", is haar oordeel. Ik besluit een 'relaxte' show te doen met 'easy' muziek uit alle windstreken. Om haar vaste publiek niet helemaal teleur te stellen, stop ik wat klanken van Barbados erbij in. De show heet 'Midnight Blue', genoemd naar het nummer dat ik van Wendy Alleyne wil draaien, en ontdek dan op Youtube een kanaal met 'spouse'-muziek: De kruisbestuiving van reggae en popmuziek van Barbados. Dan hoor ik dit en mijn mond valt wagenwijd open. De single staat meteen op mijn verlanglijst en blijft daar totdat ik eind oktober de plaat op Discogs zie. De koop is snel gesloten en hoewel ik wantrouwend ben geweest naar de verkoper toe, blijkt dat de man zich aan zijn woord heeft gehouden en de posterijen 'gewoon' zes weken hebben uitgetrokken om de single te bezorgen. De staat van de plaat is boven verwachting, zelfs beter dan die op Youtube. 'All good things come to those that wait'. In geval van Carolyn Leacock zijn dat ware woorden!
* Lonette- Veil Of Mystery (US, M-S, 1968)
Weer zo'n verhaal als bij Debra van gisteren: Een 'eenzame' meisjesnaam en een mysterie samengepakt in één single. Ik luister een stukje naar 'Veil Of Mystery' en acht hem interessant genoeg om een bescheiden bod te doen. Na het weekend, de veiling is nog in volle gang en ik ben even overboden, ontdek ik dat de b-kant van deze Lonette veel meer in trek is. Als ik 'Stop' heb gehoord, zet ik idioot hoog in en haal hem op een sokken binnen. Nog steeds wel een eind beneden mijn maximum, maar niet bepaald een 'goedkope' single. Lonette zélf is echter niet een heel groot mysterie. Lonette kennen we beter als Lonette McKee. In 1974 maakt ze een elpee voor Sussex en acteert sindsdien in tal van televisieprogramma's. Omdat 'Stop' binnenkort Week Spot wordt, ga ik het verhaal dan uitgebreid doen. Deze single is dubbelzijdig een winnaar. 'Stop' is erg opvallend, maar 'Veil Of Mystery' is niet minder mooi. Typisch zo'n single waarvan het me niet zou verbazen dat we volgend jaar december beide kanten in de Top 100 tegenkomen.
* Barbara Lynn- This Is The Thanks I Get (US, Atlantic, 1968)
Een pijnlijk verhaal. Northern Soul is slechts een vage term, want ook deze van Barbara Lynn wordt tot de Northern gerekend terwijl het nummer eigenlijk té traag is om mee te komen met de 'stormers'. Het mag desondanks worden gerekend tot één van Lynn's betere singles: De soul druipt van deze plaat. Hij staat al een tijdje op mijn zoeklijst, maar het is me opgevallen dat er 'gejaagd' wordt op deze plaat en dat prijzen snel voorbij de twintig pond gaan. En dat is mij nét even te gortig, want het is echt wel een 'rustpauze' in een soul-set. Een maand geleden begin ik dan toch eens actief rond te kijken voor een exemplaar. De meest voorkomende exemplaren zijn 'VG' en dat is érg minimaal. Ik ken deze van Barbara Lynn van een mp3 met een enorme ruis. Amerikaanse Atlantic-persingen uit de late jaren zestig zijn daar vatbaar voor. Dan zie ik deze! Acht dollar is doorgaans té weinig voor een exemplaar van deze single, maar de verkoper schrijft dat de plaat 'ondanks vele kraakjes moeiteloos speelt zonder al teveel bijgeluiden'. Kraakjes en onschuldige tikjes kan ik prima mee leven, zolang het geluid 'schoon' is. Ik koop de single en met de verzendkosten wordt dat een grapje van vijftien euro. Dan arriveert de plaat... Het (zachte) intro klinkt zoals die hoort, maar dan de eerste harde aanzet van Lynn en ik schrompel ineen. Geen bijgeluiden? Man! Het ding is finaal afgedraaid en barst van de 'distortion'. Ik neem de acht dollar als risico, als ik de plaat moet terugsturen ben ik ook de verzendkosten kwijt en geef de verkoper een 'positief' voor communicatie. ,,Ik heb de plaat optisch beoordeeld", zegt hij. ,,Hoe weet je dan dat-ie probleemloos afspeelt?". Nog steeds geen antwoord. Ach, ik kan relativeren... In het begin heb ik nog wel eens een té slechte plaat voor teveel geld gekocht, de laatste jaren valt het mee. Ik heb even getwijfeld bij een exemplaar met geluidsclip in absolute nieuwstaat, die zou vijfendertig euro moeten kosten (inclusief verzending), maar... ik denk dat ik een experimentje ga doen. Op Youtube demonstreert iemand hoe die met houtlijm krassen van een plaat kan verwijderen. Ik wil dat met deze van Barbara Lynn gaan doen. Baat het niet, dan schaadt het niet. De plaat is nu ook nauwelijks het aanhoren waard...
* Patty & The Emblems- Mixed-Up Shook Up Girl (US, Herald, 1964)
Onze standbeeld-helden komen zo nu en dan om het hoekje kijken en nu ook weer. Dit kan wel eens de eerste plaatopname zijn geweest waar Leon Huff van het duo Gamble & Huff aan heeft meegewerkt. Het is allerminst een waardevolle plaat. Ik heb hem voor het startbedrag van zes dollar en ook beneden die prijs kun je een exemplaar bemachtigen. Toch is de plaat bij een groeiende schare volgelingen uitgegroeid tot een favoriet. Stiekem hopen we dat de grote dag eens zal aanbreken voor deze plaat, niet uit winstbejag, maar omdat de plaat het zó verdient. Voor mij staat 'Mixed-Up Shook Up Girl' op eenzelfde hoogte als 'Tower Of Strength' van Gloria Lynne, dat al wel een status heeft bereikt in de voorbijgaande jaren. Nog een plus-puntje: De meeste 'goedkope' exemplaren van deze single hebben een zwaar leven achter de rug. Mijn exemplaar is de tijd goed doorgekomen. Okay, genoeg krasjes, maar hier wel een stevig en krachtig geluid. Hier kan ik nog jaren plezier van hebben!
* The Perfections- Which One Am I (US, Twinight, 1969, re: 2007)
Lang leve Discogs! Niet alleen als nieuwe plek om platen te halen (waar ik nog steeds niet helemaal enthousiast over ben, zie: Barbara Lynn), maar wellicht nog meer als informatievoorziening. Ik moet opbiechten dat ik nooit echt onderzoek heb gedaan naar bepaalde heruitgaven, maar automatisch dacht dat het een recente heruitgave moest zijn omdat ze ineens te koop werden aangeboden. Het blijkt nu dat de diverse Numero-heruitgaven, inclusief 'Questions' van Pat Stallworth, al in 2007 op de markt zijn gebracht. Stallworth komt net als D. Jones & B. Joyce, maar ook Renaldo Domino uit de vorige Singles round-up, uit de singles-box 'Eccentric Soul'. Een paar maanden geleden kocht ik The Kaldirons bij Rarenorthernsoul en dacht ook daar aan een nieuwe uitgave. Nee, Numero heeft de catalogus van Twinight Records eveneens in 2007 in kaart gebracht. De 'onbekende artiest' uit de Boddie-studio met 'Goodbye Baby' en 'Selfish One' blijkt wel uit 2011 te stammen, maar daarna heeft Numero praktisch geen omvangrijke singles-boxen meer uitgebracht. Wellicht in de toekomst? En misschien ben ik eens op tijd om zo'n box in de voorverkoop aan te schaffen voor een 'normale' prijs? Numero heeft zo gezegd ook Twinight behandeld en het is deze of The Kaldirons die Week Spot gaat worden, dus ook dat verhaal doe ik later nog eens. Over deze single van The Perfections is weinig bekend. Het label zegt dat het oorspronkelijk in 1969 is uitgebracht, maar het ontbreekt in iedere Twinight-catalogus die ik op internet ben tegengekomen. 'Which One Am I' is een prachtig staaltje meerstemmige zang, met een aardige 'gimmick' en een verhaaltje over een driehoeksverhouding. Hier lust ik wel chocolade van!
* Jackie Wilson- I'm The One To Do It (US, Brunswick, 1969)
Ik sla vandaag Marlena Shaw over. Dat is namelijk nét zo'n 'gok' als Barbara Lynn, want ook Chess-persingen uit de jaren zestig zijn berucht om bijgeluiden. De plaat brengt in nieuwstaat topprijzen op, de meeste exemplaren zijn 'VG'. Ook hier wordt gesproken over kraakjes, maar het is dus afwachten of dat het is of dat de plaat is gemold. Hij was overigens wel een tikkie duurder dan die van Barbara Lynn... Maar nu mijn absolute held als het aankomt op 'mannelijke soul-zangers'. Het klootjesvolk mag Otis Redding hebben, voor mij is Jackie Wilson niet alleen de innovator, maar in latere jaren zelfs als een David Bowie van de soul. Hoewel zijn succes aanvankelijk afneemt met de komst van The Beatles en de Motown-soul, weet hij in 1967 een nieuwe stijl te ontwikkelen en onder de vleugels van Brunswick een aantal hoogstaande platen uit te brengen. In 1969 heeft hij een grote Amerikaanse hit met 'Higher And Higher'. In Europa krijgt die hit 'Somebody Up There Likes You' als b-kant mee, maar ik ben reeds enige jaren op zoek naar een fraai Amerikaans exemplaar. De meeste singles hebben een zwaar leven gehad en dus valt dat niet mee. Jörg biedt uitkomst. 'I'm The One To Do It' klinkt smetteloos, 'Higher And Higher' is nog steeds stukken beter dan mijn Duitse exemplaar met fotohoes. Het is evenwel de b-kant die ik stiekem als a-kant reken, hier is Wilson helemaal in zijn element. Met een swingend orkest onder de leiding van Gerald Sims, een onweerstaanbare Chicago-beat en dat sublieme stereo-geluid van Brunswick uit die jaren.
Morgen publiceer ik tweemaal. Een Schijf van 5 over 2014 plus de nieuwe Week Spot. Ik weet nog niet welk bericht als eerste komt, wel dat dit dan het 1750e bericht gaat worden op Soul-xotica. Reden voor een feestje? Nee, dat stel ik even uit! In maart bestaat Soul-xotica namelijk vijf jaar en bij gezondheid en welzijn publiceer ik in de zomer van 2015 mijn tweeduizendste bericht. Er zijn dus nog genoeg feestjes in het verschiet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten