Het is bijna drie jaar geleden dat ik met de Week Spot ben begonnen. Aanvankelijk de 'tune of the week' en alleen op Facebook, vanaf de 'Soul-x-rated', mijn serie podcasts uit 2012, ook hier wekelijks te bewonderen. De reden waarom ik niet vanaf het begin over de Week Spot heb geschreven is eenvoudig: We hebben het niet bepaald over artiesten en groepen waar boekwerken over zijn geschreven. 'Tune of the week' wordt Week Spot en op dat moment is het reeds een wekelijks terugkerend fenomeen op Soul-xotica. Er zijn Week Spot's geweest waarbij ik op de rem moest drukken om niet teveel informatie te spuwen, er zijn ook kandidaten voorbij gekomen waarbij 'mijn wollige taalgebruik' (oordeel van een vroegere reïntegratie-consulent) uiteindelijk een bericht heeft opgeleverd van normale lengte. De tijd dat de Week Spot een 'tune-of-the-week' was, ligt ver achter ons. De Week Spot is een status voor een single en sommige plaatjes moeten weken, zo niet maanden, wachten op de erkenning. Na die weken of maanden moet ik nog steeds overtuigd zijn van de plaat, dus dan is deze al voor de eerste test geslaagd. Voorwaarde is ook dat je iets zinnigs kan schrijven over de plaat en de artiest óf er moet een leuke herinnering of associatie aan ten grondslag liggen. Vandaag presenteer ik jullie een héle moeilijke Week Spot, waarbij het op creativiteit en 'om de hete brij' aankomt. De Week Spot van deze week heet 'Please Don't Stop' van Wildflower (1975).
Ik heb mezelf een paar weken geleden verplicht om uit iedere top 20 van de Blauwe Bak Top 100 een Week Spot te kiezen. Wat dat betreft is het vierde deel (tijdens de kerstdagen) de meest lastige. Negen van de twintig zijn Week Spot geweest. Twee artiesten hebben eerder al een Week Spot gehad en daarover is niet meer vertellen dan dat wat ik toen heb geschreven. Er staat een hele bekende groep tussen die nog niet Week Spot is geweest, maar omdat ik nog andere singles zoek van die band, stel ik die nog even uit. Twee van de twintig zijn plaatjes die heel typerend zijn geweest voor mijn 2014, maar van beide is helemaal niks te vinden over de artiest. Die andere is overigens Faye Marshall, die durf ik wel vrij te geven. Wildflower kent totaal geen biografie, maar over de producer/songschrijver en de platenmaatschappij is meer bekend. We moeten het bij Wildflower dus maar over die boeg gooien?
Wildflower is een damesgroepje uit Miami, Florida. Hoe ze heten, hoe consistent de bezetting was en met hoeveel ze waren? Niets over bekend. Wildflower doet veel sessie-werk en ik kom de naam tegen in de biografie van Peter Brown (hit met 'Love In Our Hearts' in 1980). Wildflower werkt omstreeks 1978 geregeld samen met Brown. De groep zelf maakt in de jaren 1975 tot en met 1978 een paar singles welke nu stukje bij beetje worden ontdekt door soul- en funk-deejays. Ik zie de single geadverteerd staan bij Rarenorthernsoul en raak meteen betoverd als ik het geluidsclipje hoor. 'Unknown 70s discovery', is hier deels terecht. In de Engelse soul-scene mag het een 'nieuwkomer' zijn, funk-dj's weten het plaatje en, gek genoeg, de instrumentale b-kant erg goed te waarderen. Ik speur een beetje op Discogs en kom tot de conclusie dat de gerenommeerde Rotterdamse platendealer Demonfuzz het beste aanbod heeft voor mij.
De eerste naam die meteen opvalt, is die van Clarence Reid. Dat is geen onbekende. Sinds de jaren zestig heeft Reid geschreven voor grootheden als Sam & Dave, Gwen McCrae en Betty Wright. Reid heeft daarnaast een bizarre hobby, al vanaf zijn kindertijd zingt hij 'vieze' teksten over bestaande hits. Aanvankelijk doet hij dat alleen voor vrienden, maar besluit in 1971 naar buiten te treden. Omdat dit zijn eigen goede naam schade kan aandoen, komt hij met de naam Blowfly. Hij maakt tal van albums en singles in de jaren zeventig en tachtig, allemaal parodieën met schuine teksten, en treedt onherkenbaar op. Toch wordt na verloop van tijd duidelijk dat het niemand minder is dan de gewaardeerde songschrijver Clarence Reid en dat levert wel een deukje op, maar aan de andere kant verkoopt hij genoeg Blowfly-platen om zich daar overheen te zetten. Voorbeeldje? 'What A Difference A Day Makes' wordt bij Reid 'What A Difference A Lay Makes'. Hij wordt door de oorspronkelijke schrijver van dat nummer uitgedaagd en het is één van de vele zaken die Reid verliest.
Het is rond dezelfde tijd als dat Esther Phillips in de hitparade staat met 'Difference' dat Reid met Wildflower de studio induikt om de eerste single te maken. 'Recorded on MCI equipment', vermeldt het label. Luisterend naar 'Please Don't Stop' klinkt het eerder dat Reid vingeroefeningen doet met de hypermoderne apparatuur. De begeleidingsgroep lijkt rechtstreeks uit de studio te komen van George McCrae en bovendien horen we het synthesizer-geluid dat in 1979 zal terugkeren in 'Please Don't Go' van KC & The Sunshine Band. De overeenkomst tussen 'Please Don't Go' en 'Please Don't Stop' zie nu pas. Er wordt op de Wikipedia van eerstgenoemde song met geen woord gerept over Wildflower, maar het kán geen toeval zijn. De single van Wildflower is uitgebracht op het Dash-label, een kleine divisie van TK Records. Casablanca en RSO nemen in 1978 het stokje over van TK Records, maar tot die tijd is het label uit Florida baanbrekend op het gebied van disco. Wat dat betreft valt 'Please Don't Stop' uit de toon, waar 'Please Don't Go' ook de eerste ballad van KC & The Sunshine Band is.
Uiteraard krijgt de single nooit een Europese release, we moeten het doen met de originele Dash-uitgave. In de discografie van Dash vind ik wel een plaat die in Nederland in de Tipparade heeft gestaan, 'Do What You Wanna Do' van T-Connection uit 1977, en die is blijkbaar via RCA verschenen. Dat label brengt ons in eerste instantie ook de TK-platen, in 1978 neemt CBS de Nederlandse distributie over en brengt de platen rechtstreeks uit op TK. Ik heb net even gekeken hoever ik ben met het verhaal. Nou... dat valt me niet tegen! Ik heb het over Blowfly en de platenmaatschappijen gehad en heb net de overeenkomst met 'Please Don't Go' ontdekt. Ik ben tevreden! Wat rest is de muziek. De leadzangeres zingt het vanuit de top van haar tenen, de harmonieën klinken een beetje als The Three Degrees en het is een van de weinige nummers in mijn collectie zonder intro. We komen Wildflower donderdag tegen op nummer 36.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten