Blauwe Bak Top 100: 50-41

Ik heb vanmorgen vroeg even in dubio gestaan. Ik heb de single, 'This Is The Thanks I Get' van Barbara Lynn, nog een paar maal gedraaid en ben even gaan rondkijken. Jörg heeft momenteel eentje in de veiling met geluidsclip en deze vertelt me dat ik daar ietsje mee op vooruit ga. Het lijkt alsof alle exemplaren van deze single zijn verrot. Dan kom ik eentje tegen op Ebay, een redelijke vraagprijs met opnieuw exorbitante verzendkosten en dat maakt het weer moeilijk. De geluidsclip toont aan dat deze vrij is van 'distortion'. Intussen zie ik bij Jörg nog wel een exemplaar van 'I Feel An Urge Coming On' van Jo Armstead, over 'vervangen' gesproken. Maar ja... als je ziet dat die slechte bootleg al op twintig euro staat en dat in Amerika een zwaar krakend origineel halverwege is en al voorbij de zestig dollar? Ik ben in ieder geval nu even de hoogste bieder. Vandaag passeren we de helft in de Blauwe Bak Top 100. Vandaag de nummers 50 tot en met 41. De Top 40 krijgen jullie donderdag tot en met zondag.

50 Never Again-The Royalettes (US, MGM K13405, 1965)
Ik stelde onlangs tevreden dat sinds ik me meer verdiep in 'crossover' dat dit eveneens betekent dat ik meer aandacht voor de heren krijg. Northern Soul-mannen hebben me nooit zo kunnen bekoren, dan ging ik liever voor de meidengroepen. De meidengroepen vormen natuurlijk een genre op zichzelf. Er zijn groepjes die in het stramien van The Shirelles zijn doorgegaan, maar The Supremes en Martha Reeves & The Vandellas zorgen voor een frisse wind in het meidengroepen-bestand. The Royalettes is weliswaar een buitencategorie, maar toch hebben ze nog meer met het oude girlgroup-geluid dan met het Motown-geluid. 'I Want To Meet Him' is pure suikerspin-romantiek, maar deze 'Never Again' is een felle danser zonder dat het een Motown-kopie is geworden. Buitencategorie staat dus goed op nummer vijftig.

49 The Highways Of My Life-The Isley Brothers (NL, Epic 1980, 1974)
Ik heb jaren geleden eens de elpee 'Forever Gold' gekocht van The Isley Brothers. Het is een verzamelaar van het T-Neck-werk uit de jaren 1973 tot en met 1977. Vooral interessant vanwege lange uitvoeringen van 'That Lady' en 'Summer Breeze'. Toch ontbreekt deze 'The Highways Of My Life' en dat is ontzettend jammer. Ik had nooit kunnen dromen dat ik deze op single zou tegen komen. En al helemaal niet dat de lange versie vrijwel ongehavend is. Ik heb het afgelopen jaar geregeld 'beet' gehad met singles van The Isley Brothers, maar zo mooi als 'The Highways Of My Life' zijn ze niet ('Summer Breeze' is erg lelijk in tweeën geknipt). De broers en aanverwante familie staat dus alleen met deze in de Top 100 genoteerd.

48 Loving You And Being Loved By You-Gloria Taylor (US, Silver Fox FOX #14, 1969)
Gloria stond vorig jaar in de top tien met 'World That's Not Real'. Die single is uitgebracht als Gloria Ann Taylor. Toch is dat dezelfde zangeres als deze. 'Loving You' is het b-kantje van Taylor's bekendste nummer 'You Got To Pay The Price'. Voor erg weinig van 'good old' Marktplaats gehaald, maar ik kies al snel voor de keerzijde. Taylor kan als geen ander 'bijten' en dat komt goed uit in dit stampertje.

47 I Miss My Baby-Rose Battiste (UK, Revilot OSV036, 1966, re: 2011)
Northern Soul-dansers gaan over het algemeen vaak voor de instrumentale versie. De zanglijn kan immers alleen maar afleiden. Bovendien liggen de instrumentale versies voor het grijpen. In de jaren zestig wedden de platenmaatschappijen niet graag op een paard tegelijk en wordt bewust de zang apart opgenomen van de muziek. Die instrumentale tape kun je namelijk altijd nog doorverkopen. Zoiets is hier gebeurd. Wie nu als eerste is, kan ik maar niet ontdekken. Het instrumentaaltje is bekend als 'Bari Track' van Doni Burdick en die heeft ook een vocale versie opgenomen. 'I Miss My Baby' is een andere tekst dan die van Burdick maar met exact dezelfde muziek. Er gaan ook geruchten dat niet Rose Battiste maar The Debonaires op deze plaat heeft gezongen, maar we gaan het niet moeilijker maken dan het al is.

46 Which One Should I Choose-The Unifics (US, Kapp K-935, 1968)
,,Hij is in een hele slechte staat", laat Marcus weten. ,,Vandaar dat ik ook een pond vraag". Nou, vooruit dan, voor een pond wil ik 'Court Of Love' van The Unifics wil hebben. Ik heb via Youtube vernomen dat die opname niet heel interessant is en dus draai ik als eerste de b-kant. Ik heb nooit weer aandacht geschonken aan 'Court Of Love'. Die kant is verrot, maar 'Which One Should I Choose' klinkt niet alleen veel beter maar is bovendien een lekker fel nummer. Tot zover ik weet is het nog vrijwel ontdekt in Northern/crossover-kringen.

45 Yes We Can Can-The Pointer Sisters (NL, Blue Thumb BTA 229, 1973)
Het is niet alleen maar onbekend en obscuur in deze Top 100. Ten opzichte van vorige jaren staan er zelfs meer Top 40-hits in. Neem nou deze van The Pointer Sisters. Ik ben dol op de 'groove' van dit nummer, al jaren, en vind dit exemplaar in juli in Zwolle voor twee euro. Het is uitgegroeid tot een echte Blauwe Bak-favoriet van het afgelopen jaar.

44 If You Ever Get Your Hands On Love-Gladys Knight & The Pips (UK, Soul no cat.no., 1966, re: 2010)
Na het intermezzo van The Pointer Sisters duiken we meteen weer de diepte in. Nu is Gladys Knight & The Pips allesbehalve 'underground', dit specifieke nummer is oorspronkelijk niet te traceren. Het is in de loop der jaren wel op verscheidene verzamel-cd's verschenen, waar in Engeland eigenhandig singles van worden gedrukt. Bij deze specifieke persing doen ze zelfs helemaal niet hun best om het authentiek te laten lijken, het is gewoon een hele grote nepperd. Het ding heeft niet eens een catalogus-nummer en het 'promotion not for sale' verhaal is kolder. Hij is wel te koop en voor zeer weinig zelfs. En al helemaal als Soulfulrecords weer eens een feestelijke uitverkoop heeft. Er is ook een bootleg-persing met 'Here Are The Pieces Of My Broken Heart' op de flip en die ga ik nog eens kopen.

43 Just Like You Did Me-Yvonne Vernee (UK, Made In Detroit MID 2, 1965, re: 2011)
De originele van Yvonne Vernee is in 1965 uitgebracht op het Sonbert-label en doet al snel duizend tot vijftienhonderd pond. Inferno is een legaal label dat reeds sinds de jaren tachtig geregeld 'nieuwe' dingen uitbrengt. In 2011 brengt Inferno ons de 'Made In Detroit'-serie: Een aantal eenzijdig bespeelbare singles met super-zeldzame opnames. Het is net de periode dat ik geïnteresseerd raak in Northern Soul en ik beluister de geluidsclip van Vernee geregeld. Toch staat het 'eenzijdig bespeelbare' me tegen en daardoor besluit ik pas in december 2013 om de single in huis te halen. Het is immers de enige mogelijkheid om deze op vinyl te hebben? Nee, hij is een jaar of tien geleden verschenen via Soul City, maar sinds ik 'Tear Stained Face' van Don Varner op dat label heb, ben ik niet echt te spreken over de geluidsopnames. De Inferno is 'as good as it gets'.

42 Dolly My Love-The Moments (Duitsland, Philips 6146 416, 1975)
Terwijl de Engelse vakbroeders helemaal warmlopen voor 'Nine Times' heeft 'Dolly My Love' mijn 2014-moment gegeven. Opnieuw een Top 40-hit, dit is in 1975 de opvolger van de nummer 1-hit 'Girls' van Moments & Whatnauts. In eerste instantie 'gewoon' gekocht omdat ik hem nog niet had, maar bij thuiskomst vind ik het meteen een heerlijk nummer en dat blijft het ook voor de rest van het jaar. Met deze nummer 42 als bewijs. De top 40 is een uitgebreide top tien en dus staat deze daar nét buiten.

41 What More Do You Want-Gene Toones (UK, Simco 30,000, 1966, re: 2013)
Hóe obscuur wil je het hebben? Van Gene Toones zijn maar een handvol originele exemplaren bekend en er zijn duizenden die erop jagen. Wie dat geduld niet heeft, zijn ongeveer vijftigduizend verschillende bootlegs in omloop. Deze komt andermaal van Soulfulrecords en heeft doodgewoon dezelfde opname op de andere kant staan. Mocht ooit een krasje op één kant komen, heb je altijd nog een reserve. Ik heb beide kanten wel gedraaid om te horen of eentje toevallig beter was dan de andere, maar nee... het is hetzelfde golvende doffe geluid met flink wat verschil in volume. En wat kost zoiets? Tja, tien pond, maar anders krijg je het ding nóóit in je koffers. In tegenstelling tot veel andere dure Northern Soul-platen is deze van Gene Toones echt ook nog eens een knaller, maar ook ontzettend op styreen, en dus ben ik erg in mijn nopjes met deze bootleg.