Ik had dit bericht hoe dan ook moeten voorbereiden, als klad moeten opslaan en dergelijke. Plus nog eens een 'gewoon' bericht en de vele andere dingen die ik vanavond moet doen. Ik publiceer vandaag alvast dit deel van de Blauwe Bak Top 100 en neem morgen (Eerste Kerstdag) even helemaal 'vrij' van Soul-xotica. Dat komt goed uit, want ik ben er ook niet. Het extra bericht kunnen jullie dinsdag tegemoet zien en dat wordt naar alle waarschijnlijkheid een Singles round-up. Het ene plaatje laat op zich wachten, maar gelukkig leert de track-and-trace me dat de plaat op 17 december de Verenigde Staten heeft verlaten. Die verwacht ik dus zaterdag of dinsdag en anders stel ik hem die laatste dag aan jullie voor. De top 40 van deze Top 100 is eigenlijk een uitgebreide top tien of top twintig. Hier heeft het zo nu en dan wel eens even pijn gedaan. Daar staat tegenover dat het muzikaal smullen is. Ik wens jullie bij deze dan alvast fijne kerstdagen toe en brand vervolgens los met de volgende tien platen.
40 What's This I See-June Conquest (US, Curtom 8543, 1968)
Curtis Mayfield is anno 1968 al een bezig baasje. Hij voorziet vele artiesten van liedjes en The Impressions maakt aan de lopende band platen. Dan is Mayfield ook nog eens eigenaar van een platenmaatschappij. In 1968 krijgt Mayfield, één van Curtis' labels, een zusje in de vorm van Curtom. Eigenlijk opgezet om The Impressions onder te brengen omdat die groep (tijdelijk) zonder contract zit. Buddah meldt zich als geïnteresseerde en Curtom wordt aanvankelijk gebruikt voor June Conquest en The Five Stairsteps. Het '8543' in het catalogusnummer schijnt de postcode te zijn van het kantoor van Curtom. 'What's This I See' had in 1968 meer verdiend, het ligt hem in ieder geval niet aan de inzet van Conquest en evenmin aan Curtis en The Impressions die de achtergrondzang voor hun rekening nemen.
39 Since I Found My Baby-The Metros (UK, RCA Victor 47-9259, 1967, re: 2011)
Ik noemde zondag al even de veiling van mijn Duitse kameraad. Ik ben een paar uren de hoogste bieder geweest op die van Jo Armstead, maar die is allang voorbij de 50 euro. Jammer, maar helaas. Maandagavond heb ik even verder gekeken en daarbij kom ik ook 'Sweetest Thing' van The Metros tegen. Nee, niet mijn kopje thee, ook niet de b-kant. 'Since I Found My Baby' lijkt gewoon het beste te zijn wat The Metros heeft uitgebracht. Origineel is het schaars, maar gelukkig is deze bootleg voor weinig te koop.
38 For The Love Of Money-The O'Jays (NL, Philadelphia PIR 2186, 1974)
Het is niet echt dat ik op zoek ben geweest, maar opeens kwamen ze mijn kant opgerold. Ik heb het dan over singles van The O'Jays. Op een bepaald ogenblik ben ik nog één plaatje verwijderd en deze komt in juli in mijn bakken. Dan kan ik tevreden stellen dat 'For The Love Of Money' één van de meest interessante singles is uit die periode. Nu is het rondkijken voor het oudere werk van The O'Jays en wil ik een paar in de Nederlandse uitdossing hebben (waaronder 'Love Train'). Zoekt en gij zult vinden, maar ik wacht wel weer totdat ze me komen aanwaaien.
37 Before It's Too Late-Jackie Day (US, Modern 45xM 1028, 1967)
Het is eind 2013 dat ik eens een beschrijving lees op Ebay. Het is van deze van Jackie Day en je kan de verkoper horen huilen. De plaat is gevallen en nu zit er een dikke kras op. Ik kan me dat eigenlijk niet voorstellen, je zou eerder verwachten dat er een hoek uit springt. De plaat wordt desondanks voor vijftig stevige Engelse ponden aangeboden. Zelf val ik van de ene in de andere verbazing als ik in maart deze bij een Franse dealer tegenkom. Met geluidsclipjes die me vertellen dat de plaat helemaal niet zo 'Fair' is als dat de handelaar wil doen geloven. Okay, er staan wel wat krasjes op de plaat, maar de muziek is knoerthard opgenomen en het lawaai kan dus niet overheersen. De plaat blijft niet hangen en tikt ook niet over. Ik denk dat ik me het koopje van het jaar heb gedaan, want deze single had bij een Engelse dealer vele malen meer moeten kosten. Ik ben dolgelukkig met deze aankoop.
36 Please Don't Stop-Wildflower (US, Dash 5020, 1975)
Daar is onze lieve, maar o zo lastige, Week Spot van deze week. Hierbij verwijs ik jullie graag weer naar het bericht van gisteren.
35 Shame-Evelyn 'Champagne' King (NL, RCA Victor PB-1122, 1978)
Bunny Sigler en Theodore Life, songschrijvers en producers, komen op een avond de geluidsstudio binnen als ze een wonderschone stem boven een stofzuiger horen uitkomen. Ze gaan op zoek in het gebouw en vinden de schoonmaakster dat zichzelf vermaakt door een liedje van Nat 'King' Cole te zingen. De stofzuiger gaat uit en het verbouwereerde meisje wordt een studio in geduwd. Wie de schoonmaakklus heeft afgemaakt, weten we niet. We weten wel dat Evelyn 'Champagne' King nooit meer een schort heeft gedragen. 'Shame' is haar eerste single en meteen een doorslaand succes. In Amerika heeft ze nog een paar hits, voor Europa blijft ze een eendagsvlieg. 'Shame' zit momenteel erg in de lift in de Modern Soul en dat is niet zo vreemd. 'Shame' is mijlenver verwijderd van Robert Stigwood en Giorgio Moroder. Dit is je reinste soul maar dan met een disco-beat, omdat dat nu eenmaal hoort in 1978.
34 Build Your House On A Strong Foundation-Gwen & Ray (US, Bee Bee 223, 1968, re: 198?)
Een dubbel zoekplaatje. Er is helemaal niks bekend over Gwen of Ray, wie ze zijn en of we ze kennen. Bee Bee Records is slecht gedocumenteerd. '1968' is een gokje, want er is niemand die weet wanneer het precies is uitgebracht. Er zijn genoeg Northern Soul-verzamelaars die in veertig jaar nog nooit een origineel exemplaar hebben gezien. De bootleg uit de late jaren zeventig is het uitgangspunt voor latere uitgaven. Of het nu deze vinyl-single uit de jaren tachtig is of een cd, ze klinken allemaal even stoffig. Wat ons rest is de muziek en dat zit wel snor. Een lekker tempo, aantrekkelijk koperwerk en de stemmen van Gwen & Ray hebben iets van Marvin & Tammi.
33 Somebody Stop This Madness-Carl Douglas (UK, Blue Mountain BM 1007, 1972)
Waar een beetje naamsverwarring soms voor kan zorgen? Ik heb een leuk plaatje gehoord in een podcast van een bekende disco-zanger met een opname uit 1972. Achteraf vind ik de podcast opnieuw en weet nu dat het George McCrae, maar in mei denk ik als eerste aan Carl Douglas. Zo vind ik de advertenties van een Fransman die de catalogus van een aantal platenmaatschappijen heeft verzameld en nu van de hand doet. De man heeft zelf het meeste met reggae en dat is eveneens verschenen op het Engelse Blue Mountain-label. Carl Douglas is allesbehalve reggae, maar hij heeft van deze labels echt alles bijeengesprokkeld. Ik blijf de enige bieder en word op deze manier de eigenaar van deze schitterende single van Carl Douglas die gewoon nieuw is. Waar 'That's The Way I Like It' de eerdere singles van KC & The Sunshine Band van de lijst heeft gewipt, daar doet Carl in 1974 hetzelfde met 'Kung Fu Fighting'. Alleen de Mods zijn nog geïnteresseerd in mans' werk uit de jaren zestig en 'Somebody Stop This Madness' krijgt mondjesmaat waardering in de Modern Soul en funk.
32 Floy Joy-The Supremes (UK, Tamla-Motown TMG 804, 1971)
Ik heb laatst nog eens het hele verhaal over het weekend in Engeland gelezen. Knap dat zo beheerst een paar berichten voor normale lengte heb geschreven en niet een minuut-voor-minuut beschrijving van het weekend. Ook knap als ik me bedenk hoe afgemat ik was toen ik thuis kwam. Muzikaal zou ik een mixtape kunnen wijden aan dat weekend, ik heb immers de speellijst nog in de computer staan, maar de kortste weg is door deze van The Supremes op te zetten. Ik heb in november nog het volledige verhaal gedaan en ga dit niet weer doen. Verder acht ik de kans groot dat Watford hoog gaat scoren in de Schijf van 5 van maandag, maar 'Floy Joy' blijft de ultieme soundtrack van de 60 uur in Engeland.
31 I'm Not Ready-Ujima (UK, Outta Sight MSV-001, 1973, re: 2012)
Als ik Rarenorthernsoul ontdek, is Outta Sight pas begonnen met de MSV-serie en dus ook met deze van Ujima. Ik beluister de plaat in die tijd geregeld, maar ja... ik ben in eerste instantie meer gefixeerd op de 100 mijl-per-uur-stampers en op de midden jaren zestig. Dan zit ik eind maart naar de uitzending te luisteren van een bevriende radiomaker (bij een ander Engels radiostation) en plots draait hij Ujima. Er gaan opeens allemaal belletjes rinkelen, want ik ken dit nummer. Opeens weet ik het en hetzelfde moment koop ik op Ebay een exemplaar van deze single. Het is in de Modern Soul een plaat van het niveau 'Do I Love You' voor de Northern Soul. Essentieel voer in dat genre. Hoewel ik voor die tijd al eens heb toegegeven aan Modern Soul, denk aan Pat Stallworth en Gloria Ann Taylor, gaat met Ujima het roer definitief om. Waar dat toe kan leiden, zullen jullie het komende weekend zien. Tot vrijdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten