Na een serie 'Classic Week Spot' ga ik jullie deze maand elke dinsdag een Week Spot presenteren die in de Blauwe Bak Top 100 staat genoteerd. In de top twintig die ik jullie in het weekend ga presenteren. Daar kan best nog eens een plaat bij zitten die een jaar oud is, maar ik ga ze desondanks als 'gewone' Week Spot presenteren. De Week Spot van deze week is echter vrij recent. Ik heb de single eigenlijk vanwege de andere kant gekocht (en die staat in de Top 20) en heb toen ook wel even getwijfeld om hem Week Spot te maken. Maar ja..., het is een voorwaarde dat ik een bericht moet kunnen schrijven over de single en dat maakt het bij Joey Gee heel erg lastig. De andere kant van de single moet vast beter gedocumenteerd zijn? Au! Dat valt ook reuze tegen, maar toch ga ik het hierbij proberen. De artiest blijkt opeens ook het nodige te maken te hebben met een recente Raddraaier, dus het balletje is weer rond. De eerste Week Spot van december staat op 84 in de Blauwe Bak Top 100 over 2014: 'I Walked Away' van Bobby Paris (1967).
Ach vooruit... ik maak toch nog even gebruik van de mogelijkheid om over Joey Gee te beginnen. Begin dit jaar publiceert Rarenorthernsoul een handvol podcasts op haar website, daaronder bevinden zich ook opnames van de 'Radio Northern Soul Allnighters' die in de begin en midden jaren negentig een aantal keren zijn uitgezonden op de lokale radio van Wigan. Gast-dj's uit het hele land en van verschillende pluimage die ter plekke 'live' hun juweeltjes van vinyl draaien. Chris Anderton is ongetwijfeld de 'junior' van het stel, maar wel iemand die het gezicht van de Engelse soul-scene flink heeft veranderd. Chris introduceert de jaren zeventig en ook de album-tracks, terwijl de dj's zich altijd hebben kapot gestaard op de singles. Hij draait in een uitzending in 1994, enkele weken na het overlijden van Major Lance. Chris introduceert mijn oren bijna twintig jaar later tot een aantal nummers die me nooit eerder zijn opgevallen. 'Tower Of Strength' van Gloria Lynne bijvoorbeeld, maar ook 'It's More Than I Deserve' van Joey Gee. Met name die laatste grijpt me bij de keel. Ik ontdek al snel dat het origineel onvindbaar is en dat een bootleg op Stardust de enige mogelijkheid is. In oktober heb ik het desondanks even moeilijk. Een Amerikaan biedt een origineel aan, zonder geluidsclips, en hij beschrijft het als een 'Fair' met veel achtergrondlawaai, maar nog steeds genietbaar. 'Priced to sell': Veertig dollar of een aannemelijk bod. Komt dan nog wel vijftien dollar verzendkosten overheen. Veertig euro voor een origineel is een buitenkans, maar stel dat de plaat écht verrot is? Dan is veertig euro weggegooid geld. Ik kies dan toch maar voor de veilige weg en bestel de Stardust-bootleg.
Stardust is een beetje een eigenaardig label uit Canada. Het is niet honderd procent illegaal. Toch is het ook niet legaal, want het plukt de opnames van cd's en vinylplaten. Joey Gee kraakt hoorbaar, maar dat is de single die is gebruikt voor deze 'nieuwe' single. Deze heruitgave is vermoedelijk in het begin van de nieuwe eeuw uitgekomen. Joey Gee is daarvan de b-kant en de a-kant is deze week de Week Spot. Een fraaie bonus!
Biografische gegevens van Bobby Paris zijn gering. Met Porto Ricaanse wortels groeit Paris op in de stad New York. Hij wordt lid van een doowop-groepje uit de buurt met de naam The Golden Keys. Dat is in 1956 en we weten niet hoe oud hij dan is. In 1960 maakt hij zijn eerste solo-single: 'Rockin' Concerto' voor het Indigo-label. In de daaropvolgende vier jaar zal Paris van de ene naar de andere onafhankelijke platenmaatschappij springen. In 1966 komt hij terecht bij Cameo-Parkway, een voormalige gigant dat dan in zwaar weer terecht is gekomen. Hier neemt Paris 'Night Owl' op dat een hit wordt. Het trekt Cameo-Parkway enigszins uit de misére. 'Night Owl' is gebaseerd op een piano-deuntje dat Paris als vijfjarige heeft gecomponeerd. In 1967 tekent Paris bij Capitol, dat hem niet enkel inhuurt als zanger maar ook als producer.
Zondag heb ik in Raddraaien Bobbie Gentry behandeld. Welnu, 'onze' Bobby Paris staat te boek als co-producent van Bobbie's miljoenenhit 'Ode To Billie Joe'. Zijn eerste single voor Capitol is de ballad 'I Walked Away'. Het verschijnt in juni 1967 in Amerika en zal in 1979 pas een Engelse release krijgen. Het nummer heeft dan al jaren de status van onbetwiste Northern Soul-klassieker in combinatie met 'Night Owl' en 'Per-So-Nal-Ly' uit 1968. In 1969 haakt Paris in op de Hair-rage en brengt zijn versie van 'Let Your Sunshine In', maar vervolgens is het tot 1973 stil rondom zijn persoon. Behalve in Engeland, want daar verschijnt in 1972 'Night Owl' op een single met 'You Didn't Say A Word' van Yvonne Baker: Een stuk gereedschap dat in iedere Northern Soul-koffer thuishoort. Paris maakt in de midden jaren zeventig nog enkele singles voor Capitol en levert ook een album af, maar het platenpubliek wil er maar moeilijk aan. In 1999 gaat Ian Levine op zoek naar Bobby Paris en zal hem ook vinden. Totaal verbouwereerd als hij verneemt dat zijn jaren zestig-opnames zó gewild zijn in Engeland. Daar heeft hij nóóit iets van gemerkt. Paris zingt vervolgens dezelfde nummers voor Levine's verguisde documentaire 'The Strange World Of Northern Soul' en geniet met volle teugen van de Engelse belangstelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten