Blauwe Bak Top 100: 30-21

Net twintig minuten thuis na twee fijne kerstdagen met de familie. Sinds woensdagavond is mijn verkoudheid toegenomen en hang nu echt tegen een griepje aan. Omdat ik morgen een druk programma heb met de uitzending van de top 50 van de Blauwe Bak Top 100 op Wolfman Radio (vanaf 15.00 uur 'onze' tijd, de show gaat naar alle waarschijnlijkheid 3,5 uur in beslag nemen, misschien meer...) en morgenavond The Vinyl Countdown, dus is ga straks eens lekker vroeg onder de wol. Hopelijk is het morgen ietsje beter. Vandaag tel ik af van nummer 30 naar 21, wie benieuwd is naar de top 20... morgenmiddag krijgen jullie een 'sneak preview'...

30 Landslide-Tony Clarke (US, Chess 1979, 1966)
Terwijl de crossover en Modern Soul steeds meer invloed krijgt in mijn platenverzameling, zijn desondanks een aantal plaatsen vrij voor geheide Northern Soul-klappers. Zo moet ik nog eens een fraaie Charger van Dobie Gray's 'Out On The Floor' voor weinig zien te scoren, 'Landslide' is vermoedelijk de grootste klapper van dit jaar. Zo'n Chess-single is gemaakt voor een miljoenenpubliek en is dus allesbehalve zeldzaam. Toch geldt dat wel voor exemplaren die fris en fruitig klinken. Amerikaanse Chess-persingen kunnen verschrikkelijk hard kraken, maar 'Landslide' is eveneens hard opgenomen en dit is het beste exemplaar dat ik me had kunnen wensen.

29 Move A Little Closer-Mary Love (US, Modern 45xM 1020, 1966)
Van Mary Love lust ik alles. Toch heb ik eens begrepen dat Mary's werk op Modern Records doorgaans peperduur is. Dat geldt in eerste instantie voor haar 'grootste hit' 'You Turn My Bitter Into Sweet'. Toch blijkt deze 'Let Me Know' met de nummer 29 op de flip voor een habbekrats te bemachtigen. Waar ik vorig jaar niet toegaf aan de fraaie b-kant van 'If You Change Your Mind' ('The Hurt Is Just Beginning' staat daar op de keerzijde), plaats ik dit jaar de b-kant zelfs boven het uptempo 'hitje' op de a-kant. Misschien geeft dat iets aan van de verandering van het afgelopen jaar? 'Move A Little Closer' is heerlijk bluesy met een fantastische begeleiding. Smullen!

28 Tonight I'm Gonna Make You A Star-Faye Marshall (US, Fay-Don FD-1001, 1979)
In het normale leven ga ik niet snel over één nacht ijs. In het verzamelen móet je soms razendsnel een beslissing nemen. Zie het voorbeeld van Gloria Ann Taylor van vorig jaar. Soms kan geduld een schone zaak zijn. Ik heb pas een order geplaatst bij Rarenorthernsoul als ik op een vroege zondagochtend deze van Faye Marshall hoor. Ik ben direct verliefd, het voelt als een groeiplaatje. Toch is de twaalf pond me iets te gortig. De plaat behekst me de rest van de dag en 's middags blijkt die te zijn verkocht. Een rondtocht op Discogs leert al snel dat de plaat voor 'peanuts' is te krijgen en het wordt mijn eerste Discogs-aankoop. De plaat heeft minimaal drie draaibeurten nodig voordat je de schoonheid ontdekt, maar dan ben je ook meteen verslaafd aan het ding.

27 Sad Sad Feeling-The Autographs (US, Loma 2040, 1966)
Een ander geval van geduld is The Autographs. Het blijkt toch écht dezelfde groep te zijn als van 'I Can Do It' op Okeh. Ik koop de plaat in december 2013 bij mijn maat in Chicago, eigenlijk als 'extraatje' om de verzendkosten te drukken. Het is pas sinds de afgelopen zomer dat ik 'Sad Sad Feeling' echt ben gaan waarderen en het heeft zelfs een 'La Di Da' van Linda Wilson naar de 'bubbling under' gestuurd, terwijl dat één van de hoofdaankopen was.

26 Try Me-Wee (UK, Soul 7 SOUL7-021, 1977, re: 2013)
Wee zijn we eerder in de lijst tegengekomen. 'You Can Fly On My Aeroplane' staat op 73 en is tevens het kantje dat ik in september koos voor de Blauwe Bak Top 40. Toch is 'Try Me' ooit de reden van aanschaf geweest en dus mag deze lekker hoog. Een kruising tussen Al Green, Sly Stone en Stevie Wonder. Zo zou ik dit magische kantje van Wee willen omschrijven. Weer even iets recht zetten: Ik heb steeds geroepen dat Numero in 2013 de elpee heeft uitgebracht en Soul 7 de singles. Fout! Numero heeft de elpee en de twee singles uitgegeven in 2007, Soul 7 heeft die twee singles (oorspronkelijk werden geen singles getrokken van het album) nu opnieuw geperst en beschikbaar gebracht. Het lage opnameniveau is het enige manco aan de single, aan de muziek zélf ligt het hem niet. Kippevel-momentje!

25 Soothe Me With Your Love-Peaches & Herb (UK, Direction S 58-5249, 1970)
'Reunited' maakt voor mij meer kapot dan dat me lief is. Jarenlang heb ik geen oog voor Peaches & Herb en begin nu mondjesmaat te ontdekken welke fraaie platen het duo in de jaren zestig heeft uitgebracht. Met als voorlopig hoogtepunt dit héérlijke 'Soothe Me With Your Love'. Zo lust ik er nog wel een paar, dus ogen en oren openhouden!

24 Together part 2-D. Jones & B. Joyce (US, Bennett R.S. 2730, 1971, re: 2007)
Ik heb tijden gedacht dat deze single pas opnieuw was uitgegeven. Nee, het is één van de vijftigtal singles uit de box set 'Eccentric Soul' van Numero uit 2007. Wat blijkt? Pat Stallworth komt uit dezelfde box, vandaar dat de single ook zo'n absurde prijs heeft. Deze van heer en dame Jones en Joyce is voor een stuk minder te bemachtigen. Wat je krijgt is fantastisch obscure funky soul. In het eerste deel introduceert de manspersoon (Jones?) de band (Elements Of Peace), maar de labels geven alleen Jones en Joyce weer als uitvoerende artiesten. Over wie ze zijn of hoe ver ze het hebben geschopt? He-le-maal niets bekend over dit duo en deze single, behalve dat deze in 1971 in een bescheiden oplage is uitgebracht en ook in 2007 is gelimiteerd.

23 I'm So Glad-The Fuzz (UK, Pye Disco Demand DDS 104, 1971, re: 1974)
Eigenlijk wil ik deze op de Calla hebben uit 1971, maar heb ook al eens bijna een Franse persing met fotohoes gekocht. Ik twijfel aan een 'new old stock'-Calla bij een Amerikaanse dealer als ik eens de voorraad van Buydiscorecords bekijk. Ik heb dan onder andere Neice Dezel en de nummer 24 in mijn winkelmandje zitten en ben vlug bereid als ik deze Pye Disco Demand voor drie pond zie. 'Hence price' zal ermee hebben te maken dat het oorspronkelijke hartje in het label ontbreekt. Erg boeiend...

22 Walking Up A One Way Street-Willie Tee (US, Atlantic 45-2273, 1965)
Vanavond lopen een paar veilingen af bij Jörg. Ik heb Jo Armstead al aan me voorbij laten gaan en heb de rest niet aangepast. Ik zal straks even kijken wat de 'schade' is. Had ik die van The Esquires moeten bijstellen of niet? Als allerlaatste ga ik daar kijken, want ik wil zeker zijn dat de veiling afgelopen is. Een jaar geleden win ik op Tweede Kerstdag deze van Willie Tee. Een spannende veiling waarbij ik een paar maal mijn maximumbod moet opschroeven, maar het is de moeite waard. De geluidsclips laten me de beste Willie Tee horen tot nu toe. Jörg heeft ze geregeld in de handel en dit is de eerste met een stevig geluid. Willie Tee heeft al een soort van 'bijbelstatus' in de Blauwe Bak. Een liedje waarvoor je me wakker kan maken en dat me altijd goede luim geeft. Het zou de top tien hebben verdiend, ware het niet dat de concurrentie zwaar is.

21 I Don't Know How-The Superlatives (US, Westbound W 144, 1968)
Uit dezelfde vangst van The Fuzz, Neice Dezel en D. Jones & B. Joyce. Ik denk in eerste instantie met het 'koopje van het jaar' te maken te hebben. Het label is voor een goed deel verwijderd, maar de single klinkt beter dan dat die eruit ziet. Toch leer ik even later dat de single vrij algemeen verkrijgbaar is en doorgaans niet meer dan vijftien euro hoeft te kosten. Je krijgt daar heel wat voor terug: Een medley van drie liedjes met een bombastische 'break' na het eerste refreintje. Ongekende klasse! En daar gaan nog twintig boven...