Blauwe Bak Top 100: 20-11

Het wil niet echt vlotten. Ik zou vanmiddag de gehele top 50 hebben uitgezonden, maar besloot om vijf uur om de top 20 door te schuiven naar The Vinyl Countdown en dat is geen onverstandige beslissing geweest. Halverwege die show begint mijn stem als schuurpapier te voelen, hoewel ik denk dat de luisteraars dat nauwelijks hebben gemerkt. Vier uren met een griepje onder de leden is het maximum. Verder kan ik melden dat ik gisteren en vandaag totaal vier singles heb gewonnen in veilingen en dat ik nog steeds met smart op een single wacht. Dinsdagavond krijgen jullie, hoe dan ook, een Singles round-up met de betreffende single. Vandaag knal ik de top 20 binnen en morgen krijgen jullie hier de top tien van de Blauwe Bak Top 100.

20 I Don't Mind-Carolyn Cooke (US, RCA Victor 47-8553, 1965)
Het is voor een buitenstaander moeilijk te geloven, maar er is binnen de soul-dj-wereld een hele grote groep die neerbuigend doet over een plaat van minder dan honderd pond. Hoe zeldzamer, hoe duurder en liever een slechte compositie op een totaal verknalde styreen-single waarvan maar twee bekend zijn dan een meesterwerkje van drie minuten dat in Mint een paar tientjes opbrengt. De eerste twee van vandaag zijn echter de keren dat ik even met 'de grote jongens' speel. Deze Carolyn Cooke is normaliter ver buiten mijn bestedingspatroon. De single is uitsluitend als promo uitgebracht en bij het persen is iets mis gegaan. Bij het merendeel van deze singles is de b-kant niet te draaien. Voor veel Engelsen maakt dat niets uit, maar voor deze handelaar blijkbaar wel. Hij doet een fiks stuk van de prijs af. Het is echter omdat ik Spooky & Sue net voor twintig pond heb verkocht dat ik besluit dit geld bij mijn maximum op te tellen en daarvoor deze single aan te schaffen. De 'grote jongens' wisselen voortdurend van singles om een andere aanschaf mogelijk te maken. Ik heb geen seconde spijt gehad van deze aankoop.

19 I Can't Go Without You-Dorothy Morrison (US, Brown Door MH-6580, 1975)
Er zijn heus wel paradijsvogels in het hogere prijssegment. Ik ben al een paar jaar verliefd op 'Everybody's Got Somebody' van The Earls. Deze komt zo nu en dan weer in de handel en zit ergens rond de 1700 pond. Toch ook heel veel grijze mussen. 'Fun And Games' van Wendy Otey is van omstreeks 1983 en is ietsje gezakt ten opzichte van een paar jaar geleden. Toen was die 1300 pond, waar 600 nu wel het maximum is. Hij schijnt héél zeldzaam te zijn, maar het liedje zelf vind ik niet wat. Dan Dorothy Morrison. Deze zit net boven de honderd pond. Hoor je het er aan af? Nee, de meesten zullen het bekijken als een 'gewoon' jaren zeventig-disco-plaatje dat het niet heeft gehaald. Zelf val ik helemaal voor het intro en naarmate je gewend raakt aan het nummer wordt het uiteindelijk ook steeds beter. Hoewel die peperduur is geweest, loop ik geen risico. Hij brengt meer dan het dubbele op dan wat ik ervoor heb betaald. Niet dat ik nu nog van plan ben om te verkopen...

18 The Lovin' Side-The Daydreams (US, Dial 45-4029, 1966)
Een jaar geleden hoop ik dat deze bij Midas Touch Records genoeg is afgeprijsd. Helaas, het scheelt maar vijf pond ten opzichte van de oude prijs. Even later win ik deze op Ebay en zit nog steeds niet ver van de Midas Touch-prijs. Het wil niet lukken om deze in een redelijke staat voor minder te krijgen. Het slechte styreen is door mijn enthousiasme ook al slechter geworden, dus wellicht dat ik hem ooit nog eens moet vervangen. De plaat is het voor mij dubbel en dwars waard, wat ben ik hier van gaan houden!

17 Casanova-Ruby Andrews (US, Zodiac Z 1004, 1967)
Een maand geleden zit ik te dubben bij Guys & Dolls, maar ben inmiddels overstag voor 'You're Misusing Me' (hoewel die in de Top 100 lager stond genoteerd). Ruby Andrews is een strijd die ook maar voortduurt. Welke van de twee is de meest ultieme kant? De ene keer staat hij met de 'Casanova'-kant naar voren in de bak en de andere keer is dat de andere kant. Het wordt in deze aflevering andermaal duidelijk, want over zes platen krijgen de keerzijde van 'Casanova'. 'Casanova' is Andrews' enige echte hit, hoewel 'Just Loving You' een evergreen in de Northern Soul is geworden. 'Casanova' valt meteen op door dat spannende strijkersarrangement. Hoewel de plaat pas een jaar later in een instrumentale versie verschijnt, klinkt 'Casanova' alsof eerst de muziek was en dat hier de tekst op is gemaakt. Een monumentje van krap drie minuten.

16 Show You The Way To Go-Jacksons (UK, Epic S EPC 5266, 1976)
Rond de vijfde sterfdag van Michael Jackson heeft Buydiscorecords een special met Michael Jackson en The Jacksons. Vrijwel alle singles zijn drie pond, maar er staan ook een paar voor een pond tussen. Bij 'Maria' van Jimmy Ruffin is dat wel duidelijk, die plaat is niet bepaald in nieuwstaat. Toch gaat 'Show You The Way To Go' ook voor een pond en deze kan ik me niet beter voorstellen. Een fijne Engelse persing met The Jacksons die onder handen zijn genomen door Gamble en Huff. Het is aanvankelijk een 'extraatje' maar ik ben sinds de zomer de plaat écht gaan waarderen!

15 Down In The Ghetto-The Major IV (US, Venture VE-606, 1968)
Ik kan het niet genoeg benadrukken: Deze Top 100 is van 2014, maar feitelijk loopt 'mijn' jaar van 1 december 2013 tot en met 30 november 2014. The Major IV win ik halverwege december 2013 in een veiling bij mijn maat in Chicago. Zelf denk ik dan aan een plaat uit 1971 of 1972, maar kom er even later achter dat die reeds in 1968 is uitgebracht. Dan klinkt deze single zeer vooruitstrevend!

14 We're Doing Fine-Dee Dee Warwick (US, Blue Rock B-4027, 1965)
De plaat die mijn gevoel van tussen de vakantie en eind september beschrijft. De prachtige vakantie, het fraaie weer in september, fietstochtjes en uiteindelijk de finale met Willemijn aan de kust van Noordwijk. Niet dat ik me echt veel minder ben gaan voelen naderhand, maar de herfst kondigt zichzelf daarna wel aan. Het betaalt niet uit in temperaturen, maar wel het gevoel. Tot slot komen in november de spanningen over de nabije toekomst. 'We're Doing Fine' is de plaat die in die laatste tijden steeds het zonnetje weer doet schijnen en mijn gedachten laat afdwalen.

13 I've Got To Overcome-The Sequins (US, Gold Star GS-101, 1970)
Ik moet dinsdag een Week Spot uitkiezen uit deze top 20 en het kan zomaar deze van The Sequins worden. Een plaatje dat het zonder meer verdiend, maar waar net als bij Wildflower niet héél veel over is te vertellen. Bovendien zijn er meer 'glitter'-groepjes geweest en moet je oppassen dat je niet een verhaal over een andere Sequins gaat maken. Afijn, dat is pas dinsdag.

12 It's More Than I Deserve-Joey Gee (US, Stardust URS 156, 1966, re: 200?) De andere kant van deze Stardust-uitgave is een paar weken geleden Week Spot geweest en stond op 84 genoteerd. Dat was 'I Walked Away' van Bobby Paris. Toch heb ik dat schijfje gekocht vanwege Joey Gee. Het is eind maart of begin april als ik mijn mp3-stick vul met een aantal podcasts. Podcasts van Rarenorthernsoul met gedigitaliseerde cassette-opnames van de eerste radio-'allnighters' van de lokale radio in Wigan. Deze werden iedere maand gedurende enkele van de jaren negentig gehouden. Enkele grote dj's uit het hele land komen dan naar de studio om 'live' hun platen te presenteren. Onder hen bevindt zich ook Chris Anderton, tegenwoordig uitbater van Midas Touch Records. Chris draait op een gegeven ogenblik deze van Joey Gee en ik veer op van de fiets. Wat is dit? Ik doe een beetje huiswerk en ontdek al snel dat de plaat zeldzaam en gezocht is. Eind dit jaar krijg ik dan toch even de kans. Iemand heeft op Discogs een exemplaar staan dat ondanks zware krassen nog steeds het aanhoren waard is. Althans... dat meent de handelaar. Geen geluidsclips en dus vind ik de veertig euro een hele grote gok. Dan ga ik toch maar voor deze Stardust en krijg dus Bobby Paris op de koop toe. Het kan niet mooier!

11 I Just Don't Believe It-Ruby Andrews (US, Zodiac Z 1004, 1967)
Tot slot het b-kantje van 'Casanova'. Niet méér uptempo dan 'Casanova', maar met eigenwijze crossover-stukjes met een behoorlijk drammende klarinet. Met het oog op de crossover-hobby is deze kant nét even interessanter, maar het scheelt allemaal niet veel. Jullie zien het al: Het is hier gewoon onmogelijk om een favoriete kant te kiezen, maar vanavond (ook na de uitzending) kan ik me wel vinden in deze op elf. Maar dat kan morgen wel weer anders zijn...