Een hoeveelheid platen inschatten, heb ik nooit onder de knie gekregen. Toen ik eind 1992 de singles zou overnemen van een Sneker café vroeg de eigenaar hoeveel het er waren. Ik schatte ze op vijftig. ,,Doe maar vijfentwintig gulden". Het bleken er meer dan honderd te zijn... Vandaag mag ik de 65e single vanaf The Adventures Of Stevie V behandelen. Het is de laatste jaren tachtig-en-later en loopt van (een héle vroege single van) U2 tot en met het einde. Ik schat dat ik aan het einde van de bak weer van voren af aan kan beginnen, maar nee... 65 platen verderop staat deze van Yello en nog steeds staan er zo'n tien tot vijftien tot de laatste plaat. In een jaren tachtig-bak zou dat een hitje van ZZ Top moeten zijn, maar tot mijn grote schrik heb ik daar helemaal niks van (buiten de elpee 'Fandango' uit de jaren zeventig). De laatste in de bak staat op naam van Da Zombi Squad, een Friese hiphop-formatie dat ooit op een EP is uitgebracht. Ik schat de kans klein dat ik daar ooit een volledig bericht over kan schrijven, hetgeen met Yello wel moet lukken. De Raddraaier van vandaag is 'The Race' van Yello (1988).
,,En dat is-ie!". De woorden van vader Trom lijken erg van toepassing op Yello. Niet zomaar een popgroepje, maar een stel geluidskunstenaars. Yello is eigenlijk altijd een duo geweest, hoewel Boris Blank de enige is die constant deel heeft uitgemaakt van het stel. Het verhaal begint in 1979 als Blank een samenwerking begint met Carlos Perón. Blank wordt op 15 januari 1952 geboren. Hij beschouwt zichzelf niet als componist, maar als bouwvakker-van-geluid. Van huis uit is Blank een vrachtwagenchauffeur met een gezonde interesse voor muziek, maar geen studie in die richting. Hij begint in de midden jaren zeventig te experimenteren met cassettebandjes. Hij neemt zelf 'samples' op en bewerkt deze later. Zo ontmoet hij Perón, die dezelfde hobby uitoefent. Hij komt op 9 juni 1952 ter wereld in Zürich. In 1978 trekken Perón en Blank naar Amerika om hun muziek aan de man te brengen. Ze komen onder andere uit op de burelen van Ralph Records, het platenlabel van The Residents. Terug in Zwitserland komt Dieter Meier het duo versterken, ook al treedt hij pas in 1983 op de voorgrond als Perón uit Yello stapt.
Dieter Meier is op zijn zachtst gezegd een kleurrijk figuur. Hij wordt op 4 maart 1945 geboren in Zürich en is voor zijn aantreden bij Yello in diverse velden actief. Zijn dagen als lid van het Zwitserse golf-team liggen al ver achter hem. Verder is hij conceptueel kunstenaar, professioneel pokeraar en een welgesteld magnaat. Eén van zijn meest opvallende kunstwerken is een plaquette dat hij in 1972 onthult op een station in het Duitse Kassel. Hierop staat geschreven: 'Op 23 maart 1994, van drie tot vier 's middags, staat Dieter Meier op deze plek'. Tweeëntwintig jaar later staat hij eveneens op de beloofde plek. Meier is aanvankelijk meer actief in de vormgeving van Yello, maar leent incidenteel zijn stem. Als Perón in 1983 Yello verlaat, neemt Meier het stokje over. Met zijn 'crooner'-stem drukt hij een stempel op het geluid van Yello en ook schrijft hij mee aan een aantal nummers.
'I Love You' is in 1983 de eerste grote doorbraak voor Yello. In 1985 verschijnt de originele 'Oh Yeah', maar een nieuwe bewerking wordt dankzij de film 'Ferris Bueller's Day Off' later een grote hit. 'The Race' doet het in 1988 goed op de hitparade. Hetzelfde jaar scoort Yello met Shirley Bassey een hit met 'The Rhythm Divine'. Toch mag het in zekere zin een wonder heten dat Yello zó groot is geworden. In termen van de hitparade kent de groep haar gelijke niet, de meeste andere experimentele groepen blijven steken in de avantgarde en optredens voor een handjevol mensen. Blank is de man van de 'samples' en hij gebruikt zelden een sample dat eerder door iemand anders is opgenomen. Hij is in het trotse bezit van een bibliotheek van maar liefst 100.000 geluiden die hij allemaal zelf heeft ontwikkeld! 'The Race' valt met name op door het complexe ritme, samengesteld uit vele banden uit de collectie van Blank. De single zal de grootste hit in Engeland worden voor Yello, daar bereikt het een zevende plek. Vier jaar later bereikt het andermaal een 55e positie, nu in combinatie met 'Bostich' uit 1979.
Yello is zo'n formatie waarvan de muziek over vijftig jaar nog vooruitstrevend klinkt, het zal niemand verbazen dat het nog steeds vrolijk meedoet. Goed, het hoeft niet meer zo nodig ieder jaar een album uit te brengen, maar het accepteert her en der 'leuke opdrachten'. In 2005 componeert Yello zowel het thema van de autoshow van Genéve als een reclame voor de Audi A5. In 2011 verschijnt het boek 'Yello- Boris Blank & Dieter Meier' via iTunes en bevat de single 'Mean Monday' als bonus. Meier denkt nog lang niet aan pensioneren, hij zit nog immer in het bestuur van Euphonix, een bedrijf dat apparatuur voor geluidsstudio's levert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten