Blauwe Bak Top 100: Top 10

Het begint een beetje op een mantra te lijken. Wederom geen vooruitgang in het ziektebeeld. Toch zal ik morgenmiddag de deur uit moeten, want ik draai morgen mijn laatste dienst van het jaar. En omdat we momenteel even onderbezet zijn, kan ik onmogelijk vervanging regelen. Ben ik ziek? Nou, fit is iets anders, maar ik hang er tegen aan. Wellicht dat morgenmiddag net het zetje kan geven. Het kost me hooguit mijn uitzending tijdens oud en nieuw en Floorfillers op nieuwjaarsdag, maar momenteel heb ik dat er voor over. Dit half-zieke is me al helemaal niks. Vandaag sluit ik de Blauwe Bak Top 100 over 2014 af. Ik heb vanmiddag de vier uit de veiling van afgelopen weekend betaald en ook nog maar twee bij Rarenorthernsoul besteld. Ziek zijn kost geld, ook al lijk ik met eentje een fraai koopje te hebben gedaan doordat het met de 'verkeerde' kant is geadverteerd. Als die andere kant net zo klinkt als de b-kant, is het een zeer welkom koopje. Nu snel de top tien en dan straks maar weer eens stevig onder de wol.

10 Silent Kind Of Guy-The Symphonics (US, Brunswick 55303, 1966)
Ik heb deze van The Symphonics al eens in het vorige jaar gedraaid in het kader van de 'Gimmegimmegimme', een rubriek in Do The 45 waarin ik een plaatje draai dat hoog op mijn verlanglijstje staat. Toch vergeet ik de plaat even later weer. Het gebruikte mp3-tje komt in februari terecht op mijn mp3-stick en het is tijdens de fietstocht naar Emmeloord (en, mazzelpik die ik ben, de laatste lange fietstocht op mijn oude fiets. Als die het halverwege de polder had begeven, was ik zwaar de klos geweest!) als ik in Sintjansklooster (over 'ontdek-je-plekje' gesproken, tweevoudig Elfsteden-winnaar Evert Van Benthem heeft hier gewoond) plots deze van The Symphonics hoor. Vanaf dat moment hou ik de single nauwlettend in de gaten, maar weet dat de instrumentale b-kant nogal in trek is en dat daardoor de prijzen wel eens absurd hoog zijn. Dan zie ik deze en kan mijn ogen niet geloven als ik de geluidsclips hoor. Helemaal niks mis met het vinyl, alleen een beetje schade aan het label. Nou en? De verkoper heeft hierdoor een heel stuk van de Mintprijs afgehaald, dus ik doe een fraai koopje.

9 Needle In A Haystack-The Whispers (US, Soul Clock 1004, 1967, re: 1970)
Eerst Soul-xotica, dan Floorfillers. Dat is de juiste volgorde in dit verhaal. De rubriek Raddraaien laat mij een paar maanden geleden The Whispers behandelen met hun hitsingle 'It's A Love Thing'. Hierdoor ontdek ik de rijke historie van The Whispers. Tegelijk heb ik in Floorfillers de 'Three-By-One' waarin ik van een artiest of groep drie decennia probeer te beslaan. Raddraaien zorgt voor The Whispers als kandidaat voor de Three-By-One, maar bij de jaren zestig wordt het lastig. Alles wat ik kan vinden is popcorn-achtige doowop en ik draai uiteindelijk maar zo'n plaatje. Een paar weken later hoor ik 'Needle In A Haystack' en weet dan dat ik eigenlijk op zoek was naar zo'n nummer. Intussen groeit het nummer uit tot een favoriet in huize Louwsma, waarvan deze negende plek boekdelen spreekt. De perfecte harmonieën en de eigenwijze crossover-productie doen het voor mij en ik kan me niet voorstellen dat ik dit ooit beu ga worden.

8 I Keep On Keepin' On-The Contessas (US, E Records 402, 1965)
Ik ben begin 2012 eigenlijk nog maar net bezig met het 'serieuze' Northern Soul-verzamelen als ik deze van The Contessas al eens tegenkom. Hoewel ik de plaat jaren niet meer zal horen, geeft de titel een prettige associatie. Minder prettig is de prijs die menig handelaar aan de plaat hangt. Met dertig pond is die binnen een half uur weg, meestal zit die aan de veertig. Dan zie ik hem na jaren in een veiling voor een startbedrag van tien dollar. De eerste biedingen zijn al begonnen, maar ik voer de mijne pas in de laatste halve minuut in en haal hem voor minder dan 20 dollar binnen. Een trots bezit dat wonderwel ook erg goed klinkt.

7 California Soul-Marlena Shaw (UK, Jazzman JM 032, 1969, re: 2012)
Ik heb koud deze van Marlena Shaw in huis als ik kennis maak met 'Woman In The Ghetto'. Een Franse Facebook-vriend en handelaar heeft een Frans exemplaar met fotohoes en verkoopt het ding binnen een kwartier voor 35 euro. Ik luister naar zijn geluidsclips en merk iets eigenaardigs op. De Franse persing noemt de b-kant 'Woman In The Ghetto part 2', maar het is in werkelijkheid 'I'm Satisfied' en die laatste steelt mijn hart. Nu wacht ik geduldig op mijn exemplaar uit Amerika, dus wellicht dat die volgend jaar hoog in de Top 100 staat. 'California Soul' heeft helemaal mijn 2014 gemaakt en ik sluit niet uit dat ik nog een paar Marlena Shaw-singles ga aanschaffen. Ze zijn zó leuk en de resterende singles zijn allemaal redelijk zonnig geprijsd.

6 Can You Remember-Debra (US, Gree-Jack # 461, 1970)
'Eenzame' meisjesnamen en totale mysteries trekken altijd mijn aandacht. Ik móet Debra wel even beluisteren als ik hem bij Jörg in de mailing zie. Hij heeft clips van beide kantjes. 'What's It Gonna Be', niet te verwarren met de Dusty Springfield-song, is erg poppy. 'Can You Remember' is het in zekere zin ook, maar toch heeft dit nummer 'iets' voor mij. Het klinkt ontzettend 'blank', maar ergens zingt Debra ontzettend 'vlak' en daar heb ik een zwak voor. Té poppy voor menig crossover-fan, maar ik doe het er voor. Bij Debra heb ik een dubbele score, want haar achternaam is net zo onbekend als enige informatie omtrent deze plaat. Zelfs het '1970' is een ruwe schatting.

5 To Love Someone-The Kaldirons (US, Twinight TWI 131, 1970, re: 2007)
Als ik me niet vergis, heb ik deze toch echt om de andere kant gekocht, maar sinds de eerste luisterbeurt heb ik niet meer omgekeken naar die kant. 'To Love Someone' is crossover-perfectie om je vingers bij op te eten. Het heeft zelfs gezorgd voor een Twinight-interesse, want ik heb intussen alweer een andere van dat label gekocht. Deze stel ik dinsdag aan jullie voor in de Singles round-up en wie weet... misschien is The Kaldirons wel de Week Spot. Daar moet ik nog over besluiten.

4 My Conscience-The Lovelites (US, Lovelite LLR-01, 1970)
Er staat wéér een exemplaar op Rarenorthernsoul voor veertig pond. Niet te geloven! Ditmaal heeft de zaak het over 'autographs', maar het lijkt alsof ze de namen van The Lovelites op het label als dusdanig beschouwen. 'Een zeldzame demo', maar het plaatje laat de reguliere persing zien. Het geluidsclipje laat een goed conserveerd exemplaar horen, maar zoiets is hooguit twintig pond waard. Iets mindere singles zitten beneden de tien dollar. Daar koop je iets fraais voor, hoewel ik niet meteen ben overtuigd. Ik kom de plaat eerst vaak tegen bij mijn maat in Chicago, maar ben niet echt kapot van de plaat. Dan adverteert Jörg de plaat en duurt het twee maanden voordat de vonk overslaat. En dat heeft een flinke brand veroorzaakt! Eén van dé plaatjes uit de zomer van 2014.

3 What About Love-Marboo (NL, Negram NG 646, 1974)
Evenmin een onverstandige aankoop. Volgens een goed ingelichte Engelse bron is dit plaatje weer in opkomst in de Northern en Modern Soul sinds een half jaar. Ik herhaal: Sinds een half jaar. Dat is ongeveer de tijd dat ik de plaat in mijn koffers heb en de tijd dat ik deze single zéér regelmatig draai. Een Engelse persing zit momenteel weer rond de veertig pond, ik denk dat Engelsen helemaal maf worden van deze Nederlandse persing met fotohoes. Toch is 'What About Love' geen onbekende voor mij: Het staat op de 'Northern Soul Jukebox' en zo kleurt het menig dag voordat ik de single tegenkom. Ik ben lang in de veronderstelling dat dit zo'n 'million dollar dream' is, maar dat blijkt mee te vallen. Een handelaar in Noord-Limburg verkoopt me deze voor acht euro. Het is één van de plaatjes die ik regelmatig tijdens mijn ontbijt draai en waar ik vervolgens de rest van de dag op 'loop'.

2 One Moment-Sheryl Swope (US, Duo D 7456, 1969)
Je hebt groeiplaten en je hebt groeiplaten. Sheryl Swope is een groeiplaat. Zelfs bij mij! Ik kan allereerst vertellen dat ik de plaat zeer goedkoop heb binnengehaald. Ze zijn bijna allemaal 'verrot', maar dat zie je niet terug in de fikse vraagprijs van andere exemplaren. De André Williams-connectie trekt me nog het meeste over de streep, want de eerste minuut van Sheryl Swope is te braaf voor mij. Dat is tevens de kracht van de single. Eerst klinkt Swope bedeesd, in het tweede couplet is een klein uithaaltje, dan de brug en dan... gaat ze hélemaal los! Eén van de platen die ik in Watford heb gedraaid en waarbij ik ongemerkt uit mijn dak ga. Althans, dat heeft Lee Madge me later verteld.

1 My Baby's Gone Away-The Chymes (US, Down To Earth 71, 1970)
Sheryl Swope is maandenlang de gedoodverfde winnaar van 2014. Met name die herinnering aan Watford en de immer spannende opbouw (ook al kan ik hem dromen) van het nummer, hier gaat niks boven. Maar dan? Ik geloof dat ik deze van The Chymes al eens eerder heb gehoord, maar kom hem dan bij Rarenorthernsoul tegen. Fraaie staat en fraaie prijs. Hoewel ik de single pas twee maanden binnen heb (en een maand tot aan de samenstelling van deze lijst), wint het op punten ten opzichte van Sheryl Swope. Het jaar 2014 heeft min of meer in het teken gestaan van 'crossover' en deze van The Chymes vertelt precies wat ik zó mooi vind aan dit genre. Het subtiele intro, de midtempo-groove, maar dan... de drums en dat refrein waarbij ieder woord uit de tenen komt van de zanger. De crossover-hobby heeft ook voor iets anders gezorgd: De voorgaande jaren stond steeds een dame op 1 (Melba Moore in 2013, Nancy Ames in 2012 en Alice Clark in 2011), de crossover brengt herwaardering voor het mannelijke volk teweeg. Er mag dan een vrouwelijke naamgenoot zijn (want, anders dan ik eerder beweerde, de groep op Okeh en 'Bring It Back Home' heeft waarschijnlijk niets te maken met deze Chymes, bovendien verschijnt hun volgende in 1971 als The Chimes), er staat een groep heren op 1 van de Blauwe Bak Top 100. Het hoeft niet in de krant, daar hebben we Soul-xotica voor. Mooier dan dit heb ik ze dit jaar niet gekocht!

Volgende week is het weer 'gewoon' zondag en ga ik de vijfde jaargang openen van de Schijf van 5. 2014 is een opmerkelijk jaar geweest qua weer en dus wil ik deze eerste Schijf wijden aan het weer in het algemeen. Niks geen regen of zonneschijn, maar je gewoon hardop afvragen hoe het weer in Den Haag zal zijn.