Bill Spoon heeft voor een revolutie gezorgd in de Blauwe Bak. Niet alleen is het de eerste Week Spot op 12"-formaat, ook maakt het dat ik actief rond kijk naar 12"-singles en -EP's. Zo werd ik maandag herinnerd aan een 'kraker' uit de jaren zeventig die niet meer dan een tientje hoeft te kosten, maar die ik niet eerder een plek in de collectie 'durfde' te geven. Mijn laatste bestelling bij Cannonball lijkt nog steeds niet te zijn verstuurd en... hij heeft een prachtige 12"-EP in de aanbieding. Een 'extended' uitvoering van een liedje dat nóóit lang genoeg kan duren. Wellicht dat ik ga vragen of hij deze met de Cannonball-single kan verzenden. De 'kraker' kan zeer binnenkort eens worden besteld. Toch heeft hij deze 'Singles round-up' ook wel een 'unicum'. Of toch niet helemaal? We moeten inderdaad een paar jaar terug in de tijd. Op 26 januari 2014 kies ik 'Don't Just Look At Me' van Chris Farlowe tot Week Spot en dat nummer is afkomstig van een EP. Ook dit heeft te lijden onder een zeer matige geluidskwaliteit. Dat is iets dat vaker wil voorkomen bij EP's en dat me deze maand opnieuw overkomt. De laatste 'Singles round-up' van deze maand gaat over vier singles en een EP, alle vier voor de Blauwe Bak. Ik heb afgelopen week uitgerekend dat ik reeds 115 titels voor de Blauwe Bak heb gekocht in 2019. Het komt dus wel goed met die Top 100 in december!
* Dusty Springfield- EP Dusty In New York (UK, Philips, 1965)
Over 'the day that Dusty died' heb ik vast al eens geschreven op Soul-xotica en misschien wel vaker dan eens. Ik leer de zangeres in de eind jaren tachtig kennen door haar samenwerking met Pet Shop Boys en raak in het volgende decennium in de ban van 'The Summer Is Over'. Haar plotselinge overlijden en de impact dat het heeft op Engeland, maakt dat ik me meer ga manifesteren als fan van Dusty Springfield dan tijdens haar leven. Als ik serieus aan de slag ga met de Northern Soul-hobby ga ik naarstig op zoek naar het meest 'Northern' moment van Dusty. In de algemene zin wordt dan 'What's It Gonna Be' genoemd, maar zelf vind ik het Motown-achtige 'In The Middle Of Nowhere' ook prima passen. Of zie ik iets over het hoofd? Het is logisch dat het méér soul-fans het hebben gemist. 'Live It Up' staat immers alleen op de EP 'Dusty In New York' en is nergens en nooit uitgebracht als aparte single. 'Live It Up' is een vroege compositie van Leon Huff (later van Gamble & Huff en haar Philadelphia International Records). Dit is dé ultieme Northern Soul-plaat van Dusty, alleen... de geluidskwaliteit. Het begint heel uitbundig in het intro maar als het té dynamisch wordt, zakt het geluid in elkaar als een pudding. Erg jammer! 'I Want Your Love Tonight' is Dusty-'goodness', maar kant twee biedt nog twee uitstekende kansen. 'I Wanna Make You Happy' is een overtuigende 'beat ballad' en 'Now That You're Happy' is heerlijk totdat een tik tegen het einde van het nummer een eind maakt aan het plezier. Hij is niet goedkoop geweest maar is het dubbel en dwars waard voor het fraaie hoesje en 'Live It Up'!
* Candi Staton- Love Chain (US, Fame, 1973)
Ik draai meteen het plaatje om want ik heb het duidelijk gekocht voor de b-kant. Candi heeft in ieder geval een stem die binnen elk genre lijkt te passen maar ik vind haar vooral excelleren in de 'deep soul'. 'I'm Gonna Hold On (To What I Got This Time)' is zo'n nummer waarbij het haar uit de tenen komt. Qua kippevelgehalte van eenzelfde niveau als 'You Don't Love Me No More', maar nu met een beduidend 'rustige' opname. Op de andere single klinkt het alsof iemand met deuren smijt en over het podium marcheert tijdens de opname. 'Love Chain' is iets meer disco-georiënteerd en United Artists durft het aan om dit plaatje in 1975 opnieuw uit te brengen in Engeland. Het lukt ze echter niet om een succesje mee te pikken uit de wereldhit 'Young Hearts Run Free'.
* Stuff'N'Ramjett- It's Been A Long Long Time (US, Chelsea, 1975)
Het is bijna een jaar geleden dat ik 'Sexy Girl' van 9th Creation heb gekocht. Dat is, volgens mij, de eerste Amerikaanse Pye-single in mijn collectie. De eerste Amerikaanse Chelsea kan ik nu eveneens noteren. Chelsea is in de jaren 1974 tot en met 1976 een hit-label uit Engeland dat scoort met Lulu, Linda Carr & The Love Squad en Jim Gilstrap. Hoewel 'Highwire' en 'Swing Your Daddy' menig dansvloer in de 'youth clubs' doet vullen, worden de nummers binnen de 'serieuze' Northern Soul niet serieus genomen en wordt eigenlijk het hele CHelsea-label hierop afgerekend. Waardoor dit erg leuke plaatje van Stuff'N'Ramjett het nimmer heeft gehaald en wellicht ook nooit zal halen. Niet essentieel maar wel erg lekker.
* The Third Time Around- Soon Everything Is Going To Be ALright (UK, Contempo, 1975)
Mark is reeds begonnen met het vermelden van Contempo en Mojo in de advertenties. Hij weet immers dat ik dol ben op deze labels. In de rest van de 'serieuze' soul-wereld wordt neerbuigend gekeken op Mojo en Contempo want... het zijn vaak niet de originelen en in geval van een origineel is het vaak niet wereldschokkend. The Third Time Around is een Engelse uitvoering vn een obscure Amerikaanse plaat. De single is oorspronkelijk in 1974 uitgebracht op het Denine-label en komt op 31 oktober 1975 uit in Engeland bij Contempo. Opvallend is dat voor de Engelse markt de kanten zijn omgedraaid. In Amerika staat de instrumentale kant op de b-kant en dat is in Engeland opeens de a-kant geworden. Toch hou ik het bij de gezongen versie. Hij is best lekker maar niet essentieel. Bij The Third Time Around neigt het voor mij naar 'Gotham City Boogie' van Ultrafunk, het punt waarbij het verzamelen van labels een alternatief wordt voor sigarenbandjes. Ik ga nog best plezier beleven aan The Third Time Around (in tegenstelling tot de genoemde Ultrafunk) maar mijn leven had er niet anders uitgezien zonder de plaat.
* Bobby Thomas- Just Lovin You (US, Big City, 198?)
Dat je soms het halve internet ondersteboven moet halen voor een deuntje van een halve eeuw oud, dat begrijp ik op zichzelf nog wel. Maar... hoe kan het dat dit plaatje van kwalijk dertig jaar oud zó slecht gedocumenteerd is. Okay... het is de enige release op dit Big City-label en Sir Shambling zou een link hebben gelegd met Bobby Thomas & The Afros uit de jaren zeventig. Maar dan opnieuw... er zijn meerdere honden die aanslaan bij de naam 'Fikkie'. Ik zou het plaatje inschatten als 1987 tot maximaal 1990-91. Een onweerstaanbaar nummer is het in ieder geval en het is moeilijk voor te stellen dat dit nimmer voor een dijkdoorbraak heeft gezorgd. Past mooi bij 'Don't Look Any Further' van Dennis Edwards alsook de kersverse Week Spot van Bill Spoon. Als ik nu eens iets meer informatie kon vinden over deze grote onbekende Bobby Thomas?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten