Misschien helpt het omdat ik zijn achternaam niet noem, maar ik heb Mark nimmer over Soul-xotica gehoord hoewel hij daar een belangrijke rol speelt bij de 'Singles round-up'. Toch feliciteer ik vanaf deze kant de 'big man' met zijn 54e verjaardag. Hij heeft me gisteravond laten weten dat het pakket vandaag of morgen op de post zal gaan. Ik had eigenlijk nog acht pond van hem tegoed, maar heb gisteravond een single van zes pond gereserveerd. Hij laat me weten dat deze PLUS een 'mystery disc' het pakket is in gegaan. Ik heb een hard hoofd voor wat betreft de Cannonball. Alberto is vandaag begonnen aan het eerste deel van zijn Engelse tournee. Dat kan wel weer eens maanden duren? Datgene dat zondag beduidend meer tijd in beslag neemt op Ebay is een 'big want'. Een single die ik al maanden 'volg' op Ebay nu het schijnt dat een bevriende handelaar een doos met 'new old stock' heeft gekocht van deze bewuste single. In de Jamaicaanse persing is dit de 'goedkoopste' hoewel het meer doet dan twee of dire tientjes. De Amerikaanse 'issue' zit al snel rond de honderd euro gemiddeld. Al met al verwacht ik dus dertig singles op mijn deurmat. Of... eigenlijk 27 singles, een EP en twee 12"-singles. Ik 'spaar' even een berichtje om nog eens extra 'Singles round-up' te kunnen doen zonder dat de overige rubrieken in het geding komen. Met de Week Spot ben ik op zichzelf weer erg snel klaar. Op 12 november 2013 is 'Nothing Can Stop Me' de Week Spot geweest en toen heb ik uitgebreid geschreven over 'The Duke'. Vandaag mag ik het dan hebben over een erg gek fenomeen dat menig platenverzamelaar zal herkennen: 'Simply Call It Love' van Gene Chandler (1970) is de 'Classic Week Spot' van deze week.
De Amerikaanse Billboard-lijst telt honderd hits en een 'bubbling under' van eveneens honderd singles. Toch is de Billboard voor 'the happy few' hetgeen betekent dat het merendeel van de nieuwe singles het niet haalt. Met name zwarte rhythm & blues, jazz en pure rock & roll is lastig te verkrijgen in Europa en het zijn aanvankelijk matrozen die 'bij klussen' door op bestelling stapels platen mee te nemen uit Amerika. Van George Harrison en John Lennon is bekend dat zij geregeld in de haven van Liverpool staan als de matrozen aan land komen. Een paar jaar later is de opkomst van de discotheken en omdat je niet met vijf singles kan beginnen, heb je een hoop 'vulling' nodig. Amerika heeft magazijnen vol platen die ze aan de straatstenen niet kwijt kunnen en beginnen bulkpartijen te verkopen aan Europa. De Northern Soul maakt dat de Engelsen meer bewust op zoek gaan naar bepaalde singles. In de begin jaren tachtig krijgen we thuis geregeld de gids van Ter Meulen Post. Ik kan me herinneren dat dit zo nu en dan een aanbieding heeft met tientallen blind gekozen singles. Ik heb altijd het vermoeden gehad dat dit eveneens Amerikaanse singles moeten zijn geweest? Ook ken ik het voorbeeld van het 'Dumppaleis' in Leeuwarden. Ik vermoed dat dit een kruising tussen de Wibra en de Action moet zijn geweest. Het grossiert in 1969 in de losse albums van 'Electric Ladyland' van Jimi Hendrix en 'Wheels On Fire' van Cream. De Nederlandse Polydor vraagt de lieve som van 39 gulden voor beide elpees terwijl dat het geluid van de live-elpee van Cream zeer abominabel is. Hitweek adviseert dan ook alleen de studio-plaat van Cream te kopen. Bij het 'Dumppaleis' betaal je daarvoor een tientje. Dit is vermoedelijk ook de Amerikaanse Atco geweest?
Ik begin vanaf 1988 regelmatig rommelmarkten en tweedehands winkeltjes te bezoeken. Aanvankelijk met een beknopte zoeklijst en een beperkt budget. Het is omstreeks 1990 dat het me begint op te vallen: 'Special Memory' van Jerry Butler en 'Simply Call It Love' van Gene Chandler zijn letterlijk op iedere straathoek te vinden. Of je nu op de rommelmarkt bent van een voetbalclub in de buurt of bij een meer professionele handelaar...? Overal ligt minstens één exemplaar van Jerry Butler en Gene Chandler. Alsof iemand een dagtaak heeft gemaakt van het verspreiden van de single. De naam van Jerry Butler zegt me in 1990 nog niets maar Gene Chandler associeer ik meteen met zijn disco-hit 'Get Down' uit 1979. Hoewel de platen 'oud' ogen, meen ik even dat ze van omstreeks 1979 moeten zijn. In de loop der jaren komt steeds een Jerry Butler of Gene Chandler de collectie binnen druppelen. Ik spendeer pas in 1993 kaartjes voor de kaartenbak aan beide singles en daar blijft het lange tijd bij. Nog altijd zie ik ze her en der opduiken. Het is pas omstreeks 2013 als ik de beide singles, uit 1970, iets serieuzer ga nemen. Ik moet bekennen dat ik rond 2002 een aantal in de kliko heb laten zakken. De platen staan enige tijd in de reserve-Blauwe Bak maar op den duur gaan ze weer terug naar de jaren zeventig-bak.
Van genoemde Mark is het bekend dat hij veel van zijn handel in Nederland op de kop tikt en hij biedt regelmatig exemplaren aan van deze Gene Chandler. Vraagprijs: Acht pond per stuk. Geen hoofdprijs en toch zonde dat ik in de loop der jaren zoveel heb weggegooid. Op een gegeven ogenblik 'verveel' ik me en draai de videoclip op zijn Facebook-pagina. Dat is het moment dat 'Simply Call It Love' na ruim een kwart eeuw eindelijk gaat groeien. Vorig jaar juli heb ik nog een 'upgrade' gekocht bij de kringloopwinkel in Meppel en het sinds een paar weken dat ik helemaal 'om' ben. Dit wereldnummer verdient het alsnog om de Week Spot te mogen worden. Volgende week wellicht een single uit de verwachte nieuwe partij, maar het is erg leuk om zo nu en dan een herontdekte single op deze plek in het zonnetje te zetten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten