Singles round-up: juni 4

Een kleine verandering in de eerdere plannen. Ik wil de nieuwe singles graag weer zo snel mogelijk in alfabetische volgorde neerzetten van de titels zodat ik ze de komende twee of drie zondagen nog kan draaien in 'The Vinyl Countdown - The 7" Collection'. Bovendien is 'Het zilveren goud' evenals de 'Eretitel' zo'n praktische 'kleine' rubriek voor in de weekeinden. Vandaar dat ik jullie vandaag al het tweede deel ga presenteren van de 'Singles round-up' met de platen uit de partij van Albert. Eenzelfde laken een pak als gisteren. De singles worden weer vijf-bij-vijf aan jullie voorgesteld waarna ik een 'verzamel-verhaal' schrijver over alle bovengenoemde singles. De draaitafel en de mixer staan aan en ik ben er nu helemaal klaar voor!

* Aretha Franklin & George Michael- I Knew You Were Waiting (NL, Epic, 1986)
* Gary Glitter- Do You Wanna Touch Me (NL, Bell, 1973)
* Daryl Hall & John Oates: Adult Education (NL, RCA, 1984)
* John Hiatt- Bring Back Your Love To Me (Duitsland, A&M, 1990)
* Holy Noise- James Brown Is Still Alive (NL, ARS, 1991)
Aretha en George maken deel uit van het schamele aanbod van singles als ik in Mossley kom wonen. Er staat me iets van bij dat de plaat een tijdje in mijn kamer heeft 'gewoond', maar de plaat is té gewoontjes om mee naar Nederland te nemen. Sindsdien ben ik steeds 'vergeten' om hem te kopen. Ik vind het overigens ook niet zo'n bijzonder nummer, het is meer voor de herinnering en de heb. Een jaar nadat het duo op 1 in de Top 40 heeft gestaan, koop ik voor het eerst de single van Gary Glitter. Ik word 'aangetrokken' door het fotohoesje met daarop een mal ogende rocker met een glitterpak aan. Gary Glitter is in 1987 nog gewoon 'fout', het kinderporno-schandaal komt pas in de vroege jaren negentig uit de doeken. Sindsdien is de man verguisd en zit hij zijn lange gevangenisstraf uit. De nummer 14 in de kaartenbak heeft 'plastic' labels waar deze de papieren labels heeft. Met andere woorden: Hij mag blijven! Hall & Oates is opnieuw zo'n single die al een tijdje op een soort verlanglijstje staat. Ik moet bekennen dat ik eigenlijk alleen 'Have A Little Faith In Me' en 'Georgie Rae' van John Hiatt ken. Voor de rest heb ik nooit echt interesse getoond voor het werk van de man, ook al nodigt deze single uit voor méér. Holy Noise heb ik ooit nog op cd-single gekocht, ook al is dat wel jaren nadat het een hit is geweest. Over 'fout' gesproken: Het is één van de eerste tekenen van een verwachte doorbraak voor DJ Paul Elstak.

* Bruce Hornsby & The Range- Across The River (Duitsland, RCA, 1990)
* House Of Pain- Jump Around (België, Tommy Boy, 1992)
* Human Electrics- Oh Baby Be Mine (NL, Dureco, 1989)
* Ice MC- Cinema (Duitsland, Zyx, 1990)
* Internationals- Young And In Love (NL, CNR, 1977)
Feitelijk is deze serie een mooi vervolg op de twee 'soul packs' van Mark. Ook hier vinden we minder bekende nummers van bekende artiesten. Neem nu Bruce Hornsby. Onsterfelijk geworden dankzij 'The Way It Is' en ook 'The Valley Road' heb ik recent nog wel eens gedraaid in mijn shows. Volgens mij ook omdat Hornsby nog altijd nieuwe albums uitbrengt. 'Across The RIver' is het soort dat je vaak op zaterdag hoort bij de NCRV maar weigert een herinnering achter te laten. 29 jaar later klinkt het gewoon goed in mijn oren. House Of Pain heb ik leren kennen en waarderen in 'The Scrum', mijn 'tweede huiskamer' in de midden jaren negentig. Het dak ging eraf als dit werd gedraaid. In de 'credits' van Human Electrics vallen twee namen onmiddellijk op: Kappen en Arling. Het blijken inderdaad Gerry Arling (van Arling & Cameron) en ex-White Honey-zangeres en presentatrice Hanneke Kappen te zijn. Verrassend leuk! Met Ice MC is 'iets' aan de hand en ik moet de hele plaat draaien voordat ik het weet. Hij draagt de plaat op aan de sterren van het witte doek en noemt daarbij een aantal namen. Natuurlijk maken Sean Connery en Roger Moore ook deel uit van de parade. Dan noemt hij Ian Fleming. Euh... even huiswerk doen, Ice MC! Internationals is het welbekende deuntje uit 1977. Een beetje 'cheesy' maar wel lekker!

* The Jack Of Hearts- Schooldays (NL, Munich, 1990)
* Michael Jackson- Human Nature (NL, EPic, 1982)
* Jambosala- T.W.O. Pretty (NL, IMC, 1990)
* James- Born Of Frustration (Duitsland, Fontana, 1992)
* Joe Public- Live And Learn (NL, Columbia, 1991)
The Jack Of Hearts staat in 1989-90 tweemaal in de vaderlandse Tipparade. 'Desire' heb ik in de jaren negentig al eens voor een gulden meegenomen bij Music Palace, een platenwinkel in Sneek. Ik kan me niet heugen dat ik 'Schooldays' daar ooit ben tegengekomen. Ik heb de plaat zondagavond gedraaid en hij bevalt me goed. Ik ben niet de grootste Michael Jackson-fan en zal hem nimmer koninklijke onderscheidingen geven en toch kan ik tegenwoordig genieten van 'Thriller'. 'Human Nature' is één van de liedjes van het zeer succesvolle album welke je nauwelijks meer hoort en waarvan ik het dus extra fijn vind om deze op single te hebben. Ach vooruit... ik ga niet opnieuw een foto nemen. Het label van de single is een beetje verwarrend maar 'Jambosala' is eigenlijk het liedje en 'T.W.O. Pretty' de naam van het duo. Een beetje een gek hiphouse-ding. 'Sit Down' is in 1991 de grote hit voor James, dat wil zeggen: In Engeland. In Nederland is het vooral een radiohit. 'Born Of Frustration' heb ik destijds helemaal gemist en dat is gewoon net zo goed als alles dat de band heeft voortgebracht in de jaren negentig. Joe Public heb ik in 1996 nog eens op cd-single gekocht.

* Johnny Baby- Chant A Chant (Duitsland, Virgin, 1990)
* Lenny Kravitz- Always On The Run (Duitsland, Virgin, 1991)
* Madonna- Causing A Commotion (Duitsland, Sire, 1987)
* Alison Moyet- This House (NL, Columbia, 1991)
Lenny Kravitz en Madonna heb ik al en deze zijn dus wederom beschikbaar voor de liefhebber. Bij Johnny Baby heb ik een beetje huiswerk gedaan. Het is John Burkett en hij is in 1960 geboren in Guyana en komt in 1986 naar Groningen om te trouwen met zijn Nederlandse vriendin. Hij neemt in de tijd zowel solo-platen op als Johnny Baby als dat hij deel uitmaakt van een band met deze naam. 'Chant A Chant' is helemaal geen slechte reggae. Het Nederlandse tintje is de naam van technicus Michel Hoogenboezem op het label. 'This House' heb ik in 27 jaar niet gehoord en de reünie is geslaagd.