Laat me met de deur in huis vallen: Ik heb gisteren geen flikker gedaan. Okay, ik ben met toekomstige speellijsten aan de slag gegaan, enkele video's gekeken waar ik nog niet aan toe was gekomen en voor een paar sigaartjes de achterdeur uit en in de stoel in de tuin. Het gekke slapen van zaterdag en de kilometers van dezelfde dag maken dat ik het weer eens een beetje heb gehad op zondag. Vanmiddag heb ik dan écht moeten fietsen. Ik heb zaterdagmiddag de fiets aan het stroom gezet en meen dat dit goed is aangesloten. Maar dan nog: Als de batterij halfvol is en alleen maar 'aan' staat zonder dat de motor in werking wordt gezet, kan het toch niet zo zijn dat bijna 48 uur later de batterij helemaal leeg is? Hoe dan ook, er zit vanmiddag niks anders op dan de motor te negeren en ouderwets naar Meppel te fietsen. Met de taxi van een collega naar huis en woensdagmorgen is de taxi eveneens gereserveerd. Geen zelf gemaakte foto van een bankje met fiets, een fraai bospad of iets dergelijks maar een foto van zes singles op een tafeltje op zolder. Het zijn de nummers 13 tot en met 18 uit de Blauwe Bak. Singles die ik in een tijd heb gekocht dat ik nog helemaal niet van plan was om een soul-collectie te beginnen. Deze platen wil ik de komende tijd in de schijnwerpers zetten. De singles van vanavond zijn gekocht tussen oktober 1992 en juni 1993.
13. This Old Heart Of Mine-The Isley Brothers (UK, Tamla Motown, 1966)
Als mijn nichtje bijna 29 jaar geleden is geboren, wil ik dat feit 'vieren' met een single. Ik heb daar recent nog over geschreven als ik me niet vergis. Ik ga naar de braderie welke op de woensdagen in juli en augustus in Workum wordt gehouden. Eens per seizoen claimt het de langste vlooienmarkt van Friesland te hebben en dat is uitgerekend de woensdag van de geboorte van Anja. Om een vreemde reden zijn er vrijwel geen singles te vinden op deze bewuste markt en ik fiets naar huis met 'Wooden Heart' van Elvis in mijn tas. Twee jaar later volgt haar broer. Dat is een tijd waarin ik wekelijks meerdere singles koop en toch schaf ik geen single aan op deze heugelijke dag. Wél koop ik een sweater die ik misschien nog steeds wel ergens heb liggen. 's Avonds ga ik naar een concert in Het Bolwerk waar ik helemaal niets meer van kan herinneren. Het is echter de tijd dat ik deze van The Isley Brothers koop. Het blanco hoesje is nodig aan vervanging toe maar ik hou hem voor de oorspronkelijke stickers. De ronde sticker is het nummer in de kaartenbak en de andere is nauwelijks meer leesbaar. Het toont de prijs van vijf gulden. 'This Old Heart Of Mine' is pas in 1968 een grote hit geworden in Engeland en toch blijkt dit de originele 1966-uitgave te zijn. Het onderscheid ligt hem in de belettering van het label. Mijn single heeft 'vette' letters waar de hituitvoering een meer 'fijne' stijl heeft. 'It's what in the groove that counts', om een oude slogan van Motown te gebruiken en, ja, de muziek is het belangrijkste. De single is in een redelijke staat en speelt nog steeds hard en genadeloos. Tot een paar maanden geleden stond deze in de koffers maar daar heb ik nu alleen nog 'Tell Me It's Just A Rumor Baby' en 'The Highways Of My Life' staan. 'This Old Heart Of Mine' staat in de reserve-Blauwe Bak.
14. I'm Gonna Love You-Ebonies & Connection (NL, Negram, 1970)
Het is onmogelijk voor mij om aan Eddy Ouwens te denken en met een overdreven zware stem 'I Remember Elvis Presley' te zingen en daarna in lachen uit te barsten. Toch heeft Ouwens meer noten op zijn zang dan alleen de sentimentele ballade van Danny Mirror. Hij 'ontdekt' de 'Morgan Bluetown Sampler' en de liedjes van Mike D'Abo voordat iemand anders in Nederland hiervan heeft gehoord. Hoewel? D'Abo is natuurlijk op dat moment de zanger van Manfred Mann en heeft eveneens voor The Foundations geschreven, maar verder is het als songschrijver een onbekend fenomeen. Zijn aanpak is ook opvallend. Zijn producties voor Negram hebben allen een 'hip' verhaaltje op de achterkant van de hoes waar de band verder wordt voorgesteld en uitgelegd. Alles wat eindigt op '-isch' is automatisch '-ies' en dat bedoel ik met de 'hippe' taal. 'Haar dinamiese sound' en dergelijke. Ebonies & Connection is een soul-orkest uit Rotterdam. Ebonies is zanger Marlon Brown en zangeressen Evelyn en Marge. Connection bestaat uit gitarist Cor, drummer Joop, pianist/organist Peter, bassist John en blazers Hans, Berend en Rob. Eddy heeft de plaat geproduceerd en kan rechtstreeks worden gebeld op 010-154467. De single 'slaapt' in de bakken tot 2013. Dan probeer ik zelf een paar 'hits' te vinden voor in 'Do The 45' en begin dan 'I'm Gonna Love You' (van de hand van Mike D'Abo) te waarderen. Het resultaat is dat de single zes jaar later nog altijd in de koffers staat. Ik heb deze overigens in januari 1993 gekocht bij een kringloopwinkel en twijfel of dit in Bolsward of Sneek is geweest. Het laatste lijkt me het meest waarschijnlijk maar denk dat ik Bolsward heb genoemd in 'Het zilveren goud' van vorig jaar januari.
15. Take Me By The Hand-Kent & The Candidates (US, Double Shot, 1967)
Lang leve de kaartenbak! Ik had de single in mijn herinnering in 1995 gekocht maar het heeft een plek in de kaartenbak en dus is deze van mei 1993. Ik heb deze alsook The Nilsmen bij de zwager van Klaas gekocht. Klaas is in dit geval de uitbater van 'Golden Years', de jukebox-winkel waar ik in 1992-93 kind aan huis ben. The Isley Brothers heb ik ook bij Klaas gekocht want dat ben ik vergeten te vermelden. Zijn zwager is ook een echte jukebox-freak en koopt dus regelmatig partijen in Amerika. Daar zoekt hij de interessante dingen uit voor de jukebox en het overige spul is voor de handel. Zo tref ik bij hem deze single van Kent & The Candidates die nog redelijk gezocht is anno 2019. Eigenlijk is 'Trouble' de a-kant en zo is hij ooit nog Week Spot geweest. Het is pas daarna dat ik 'Take Me By The Hand' ga waarderen. Het iets meer uptempo dan 'Trouble' en 'past' dus beter in de Northern Soul-hobby. Zodra ik met 'Do The 45' begin is 'Take Me By The Hand' uitgegroeid tot de favoriete kant. Tegenwoordig ga ik ook weer voor 'Trouble', zeker sinds ik in 2015 een cover van Foxy heb gekocht, eveneens op het Double Shot-label maar dan uit 1971. Double Shot zal het meest bekend worden dankzij 'Psychotic Reaction' van Count Five en de platen van Brenton Wood uit de late jaren zestig. Toch heb ik sinds jaren een zwak gekregen voor producties van het Double Shot-label, ook al moet ik Count Five echt nog eens gaan zoeken voor de Gele Bak.
16. The Sand Step-The Nilsmen (NL, RJR, 1969)
De betutteling van de rokers (m/v) is al jaren té ver door geschoten. Als je de tabak vaawel wilt zeggen en een elektronische sigaret wilt aanschaffen, wordt je al net zo 'geplaagd' als wanneer je een roker bent. De webshops mogen nog slechts één foto van een product op haar site hebben en dan het liefste van de verpakking en niet het apparaat zelf. De beschrijving moet ook zeer beknopt zijn want o wee als je besluit zoiets te kopen en jezelf bloot te stellen aan de zeer verslavende stof nicotine. Dat zit uiteraard nog niet in het apparaat als je dat wilt aanschaffen en ook kun je kiezen voor een vloeistof met 0 milligram nicotine. Dezelfde waarschuwingen staan op de doosjes met de coils. 'Bevat de zeer schadelijke stof nicotine'. Ik hoop het van niet want dat zou betekenen dat de coils tweedehands zijn. In 1969 ben je nog sociaal als je rookt. Reclame-uitingen worden op allerhande manieren getolereerd. Zo heeft Camel in 1969 een reclame voor de televisie en bioscoop met een kameel in de woestijn en een groovy muziekje eronder. Dat wordt door Philips alleen in ons land als single uitgebracht en dat wordt door Camel weggegeven bij een pakje peuken. The Nilsmen is een professionele Zweedse groep dat 'The Sand Step' heeft gebaseerd op de reclame van Camel. Het is een heerlijk loom instrumentaaltje met bescheiden blazers en een zwaar pompend Hammond-orgel. Het plaatje verblijft tot 2005 in de obscuriteit als het wordt toegevoegd aan een verzamelalbum met 'rare groove'. Ik heb eem bevriende dj toen geholpen aan een dubbel exemplaar. Zijn oorspronkelijke website bestaat al jaren niet meer, maar het bedankje aan mijn adres heeft er jaren op gestaan. Nilsmen zit inmiddels in de reserve-Blauwe Bak.
17. Make Me Belong To You-Barbara Lewis (NL, Atlantic, 1966)
,,Wat is je ultieme favoriet", vraagt een luisteraar in de chatroom als ik in 2013 'Do The 45' presenteer. Ik hoef niet lang na te denken en draai deze single van Barbara Lewis. De vonk slaat pas over in 2012 maar voor die tijd heb ik al eens een 'dubbel exemplaar' gekocht welke ik nog steeds op reserve hou. Het is een single die ik vanaf april 2012 moeiteloos drie keer achter elkaar kan draaien en ik krijg hier nooit genoeg van. Is het de speelse melodie van de heren Chip Taylor en Billy Vera? De charmante zang van Barbara? Of de twee bij elkaar opgeteld? Ik denk het laatste. De plaat vormt niet alleen een fundament voor een levenslange liefde voor alles dat Barbara in de loop der jaren op de plaat heeft gezet. Ik ben anno 2019 nog steeds smoorverliefd op deze plaat. Ik heb hem in juni 1993 gekocht op een braderie in Heeg. Het Atlantic-hoesje moest ik maar eens weg gooien en de plaat een nieuw blanco hoesje gunnen.
18. Special Memory-Jerry Butler (US, Mercury, 1970)
Mark zet nog wel eens een exemplaar op zijn site en verkoopt deze binnen een uur moeiteloos voor tien pond. Dat doet mij dan even verlangen naar de periode rond 1990. Dan kom je bijna letterlijk op iedere straathoek de nummer 18 en 19 tegen. Het lijkt alsof geen exemplaar is achtergebleven in Amerika en de volledige oplage naar Nederland is geëxporteerd waar ze gratis moeten zijn weggegeven. Ik weet niet of ik op dit moment dubbele exemplaren van de singles heb maar er is een tijd geweest dat ik platen heb weggegooid. Met de kennis van nu had ik ze natuurlijk moeten bewaren. Van Jerry Butler heb ik tegenwoordig alleen nog 'High Stepper' in de koffer staan en de rest van zijn singles in de reserve-Blauwe Bak. Het kan zijn dat ik in 1991 of 1992 al eens een exemplaar heb gekocht maar reken beide singles tot de partij die ik in juni 1993 van Klaas heb gekocht, kort voor de sluiting van zijn winkel. Jerry Butler's 'Special Memory' is helemaal 'vergeten', de nummer 19 (in de volgende aflevering) is daarentegen een plaat die ik sinds kort helemaal heb herontdekt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten