Vorige maand heb ik geen '33 toeren' gedaan omdat er niet zoveel was te vertellen over 'Songwriter' van Justin Hayward dat ik nog niet had geschreven. Deze maand is het de 'extra' elpee welke het interessant maakt. Elpees doen niet mee in mijn collectie. Hun enige recht van aanwezigheid is vaak op grond van één nummer of om een bepaalde verzameling compleet te krijgen. Toch hou ik enige tijd van de kaartenbak een systeem bij van de gekochte elpees maar daar komt al vroeg het klad in. Als ik in 1993 honderden elpees van iemand krijg, vind ik het al zonde om 'dure' kaartjes hieraan te spenderen. Ik heb gewoon méér met singles. Wat dat betreft spreekt Soul-xotica boekdelen. De vakanties in Denemarken leveren nog wel eens elpees op. Als we weer een zaterdagochtend naar Herning gaan, hang ik het meeste rond in de 'Fona'. Dat is dé platen- en cd-zaak van Herning. In Vejle zit een 'Drejeskiver' In 1990 ben ik als een kind zo blij als ik 'Every Good Boy Deserves Favour' in handen hou, maar helaas is het een mispersing met het label over de groeven. Die ruil ik om voor 'Seventh Sojourn'. In 1991 vind ik een Moody Blues-elpee die ik een jaar ervoor op cassette heb gekocht.
The Moody Blues neemt een pauze van 1974 tot 1978. De band gaat nooit officiëel uiteen, maar het mag duidelijk zijn geworden op de laatste albums dat de individuele leden snakken naar een solo-album. Toetsenist Mike Pinder is de enige die in 1978 ontbreekt op het appél, de overige leden gaan de studio in om 'Octave' op te nemen. Reden voor de platenmaatschappij om een compilatie op de markt te brengen. Echter, het is niet één verzamelelpee voor de hele wereld. Ieder land lijkt zelf een verzamelelpee te krijgen. In Engeland heet dat 'Out Of This World' en verschijnt op K-Tel. Duitsland heeft een hele gekke 'Best Of' met onder andere een afgekapte 'Nights In White Satin'. Nederland krijgt in 1979 de dubbelaar 'The Moody Blues Story' en Pickwick brengt 'Blue' uit voor de Amerikaanse markt. Opvallend is dat de meeste elpees óók een of meerdere nummers van 'Octave' bevatten. Alsof de verzamelelpees potentiële kopers van 'Octave' moeten lokken. Voor wie de grootste hits van The Moody Blues wil hebben, is 'Blue' geen geschikte instapper. Het bevat zelfs 'Gimme Little Something', een track uit 1967 welke niet verkrijgbaar is tot 'Caught Live +5' in 1977. Voor een doorgewinterde Moodies-fan is dit een variatie-op-het-thema, maar niet essentieel.
'Drejeskiver' in Vejle is een omvangrijke winkel. Als deze het niet heeft...? Dan kon het wel eens niet bestaan. Ik vind hier in 1993 nog een cd-single van The Serenes uit Joure, om maar iets te noemen. In augustus 1991 wordt mijn aandacht getrokken door de psychedelische hoes van 'Blaze' van Herman's Hermits. Het lijkt alsof de winkel een doos 'new old stock' heeft gekocht, hoewel de plaat nu voor vijf kronen wordt aangeboden. Ik neem vanzelfsprekend een exemplaar mee en wellicht had het geloond als ik meer dan één had meegenomen?
Ik denk dat er weinig landen zijn op deze planeet waar The Beatles niet populair is geweest. Wáár zou de band nu het meest populair zijn geweest? Thuishaven Engeland? Duitsland? Of toch dat verre Amerika? Ik denk het laatste. De hysterie is nergens zo uitdrukkelijk aanwezig als in Amerika. Europa heeft wel wat Beatles-merchandise, maar in Amerika kun je je complete huis inrichten met Beatles-spullen. Toch is The Beatles in 1965 niet de meest populaire Engelse groep in Amerika. Deze eer valt te beurt aan een groepje uit Manchester dat in 1965 pas een paar hits heeft gescoord en in Engeland eigenlijk al op haar retour is: Herman's Hermits. Beatlemania maakt plaats voor Hermania.
Peter Noone is het gezicht van de groep, maar vlak de Hermits niet uit. Het zijn competente muzikanten die zeer goed hun eigen repertoire kunnen schrijven, maar het simpelweg niet 'mag'. Zodra Mickie Most de touwtjes in handen hebben, zijn het Jimmy Page en andere sessie-muzikanten die de muzikale dienst uitmaken op de platen van Herman's Hermits. Leden van Herman's Hermits beweren later anders, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat Most zou afwijken van zijn routine. Hetzelfde gebeurt bij The Yardbirds. Amerikanen zijn dol op échte Engelse groepen. The Dave Clark Five heeft hiervan reeds geprofiteerd en Herman's Hermits zet de traditie voort: Het stedelijke accent wordt niet verborgen. Zowel 'Mrs. Brown You've Got A Lovely Daughter' als 'I'm Henery The Righth I Am' hebben een zwaar Manchester-accent en de Amerikanen vinden dat prachtig. Voor het schrijven van de liedjes zorgt onder andere Graham Gouldman. Hij schrijft 'No Milk Today' dat in 1966 een grote Europese hit wordt. MGM, de Amerikaanse maatschappij van Herman's Hermits, brengt 'No Milk Today' uit met 'There's A Kind Of Hush' op de b-kant. De radiostations draaien liever de laatste. In oktober 1967 is de Engelse interesse voor Herman's Hermits zó gedaald dat 'Blaze' niet eens wordt uitgebracht in het thuisland. De exemplaren van 'Blaze' op het Engelse Columbia-label zijn bestemd voor de export-markt. De plaat wordt in de zomer van 1967 opgenomen en hoewel de hoes uiterst psychedelisch lijkt, is de plaat 'tam' op zijn zachtst gezegd. Kopje kruidenthee en sabbelen op een lolly in plaats van het lurken aan een waterpijp of trippen op LSD. De elpee kan in Amerika de toets der kritiek moeilijk doorstaan en het album verkoopt nauwelijks. Graham Gouldman schrijft 'Upstairs Downstairs' dat bij ons in de Tipparade staat in de versie van Incredible. Dezelfde Tipparade noteert wél 'Museum' van het album. Kenny Young's 'Don't Go Out Into The Rain' wordt een hit voor David Garrick en deze heb ik eveneens in deze maand gekocht. Vier van de tien nummers (het album is slechts 23 minuten in totaal) heeft inmenging van Herman's Hermits bij het schrijven. 'Moonshine Man' is daarvan wellicht het meest psychedelische nummer.
Nieuw-Zeeland heeft een licht afwijkende versie van het album inclusief de single 'Sleepy Joe'. Dat nummer en een hoop latere singles vormen in 2001 de bonus-tracks op de cd-uitgave van het album.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten