Woensdag heb ik al even het idee om naar Wolvega te fietsen voor die kringloopzaak waar ik in 2014 ben geweest. Ik sla in Baars echter af en fiets naar De Eese. Gisterenochtend heb ik ook even de neiging om naar Meppel te fietsen. De 'Donderdag Meppeldag' ben ik dan even vergeten, maar het is de terugkerende regen dat me van het idee haalt. Ik heb de afgelopen dagen ook al even 'bedacht' wat ik zou doen als ik géén platen zou kopen in deze maand, maar het is tevergeefs. Vanavond kan ik het niet langer houden en móet de stad in. Genoeg voor een eventuele 'Eindstreep'? 'Dubbele' platen doen daarin niet mee en ik tel twee dubbele platen in de vangst van vandaag. Eentje bewust en de andere vrij onbewust. Vandaag deel ik de eerste zes singles, morgen kunnen jullie de overige vijf verwachten. Dat hoeft, na uren van radiomaken, geen lang bericht te worden en dus komt het goed uit?
* James Brown- Get Up I Feel Like Being A Sex Machine (UK, Polydor, 1970, re: 1975)
In Duitsland (waar de reguliere Nederlandse uitgave vandaan komt) heet het ding gewoon 'Sex Machine' met niet eens een vermelding van dat eerste stuk. In andere landen gaat dat eerste stuk tussen haakjes. Hier heb ik de Engelse persing uit 1975 en dit vermeldt de bovenstaande titel zonder bijkomende leestekens. Mijn eerste exemplaar van 'Sex Machine' koop ik in 1994 in Leeuwarden. Ik krijg later die middag een lift naar huis van Soul-xotica-volger en dagelijkse lezer Almar. Hóe lang is dat geleden? Lang genoeg om 'Sex Machine' naar de filistijnen te draaien. De plaat is al jaren aan vervanging toe, maar maak daar geen haast mee. Nu heb ik de Engelse herpersing uit 1975 als 'Sex Machine' opnieuw wordt uitgebracht. Herkenbaar aan het plastic label in tegenstelling tot het papieren label. Voor een euro kan ik een héle tijd vooruit want deze is in een absolute nieuwstaat en klinkt vele malen beter dan de ietwat doffe Europese persing. Het is echter een paar jaar te laat voor de Blauwe Bak, deze gaat gewoon in de jaren zeventig.
* The Doobie Brothers- Takin' It To The Streets (NL, Warner Bros., 1976)
In het begin van de nieuwe eeuw ben ik tweemaal kostganger. Tuk is al een paar keer ter sprake gekomen en daar heb ik, vooral aan het begin, nog wel goede herinneringen aan. Het tweede adres is onlangs nog eens ter sprake gekomen en hoewel ik in 2009 nog leuk heb gepraat met de hoofdbewoner, is dat een minder leuke tijd. Hij heeft eerder een vriend van zijn dochter in de kost gehad en hij is een paar zaken 'vergeten' waaronder de cd 'Best Of The Doobies'. Die confisceer ik vervolgens en met name dit 'Takin' It To The Streets' wordt een geheide favoriet. De single is nagenoeg nieuw en ook bij mij heeft het hoesje 'ringwear' zoals bij het exemplaar hierboven (van singlehoesjes.nl). De plaat heeft nog altijd dezelfde uitwerking bij mij als in 2002. Ik weet niet precies een vinger te drukken op het nummer en dat boeit me tegelijk ook het meeste. Onderhuids is het immers een prachtige popsong en dit wordt, naar mijn mening, versterkt doordat het niet zo'n 'hook' heeft als bijvoorbeeld 'Listen To The Music' of 'Long Train Running'. Ondanks het feit dat Michael McDonald ogen als de man die ze in 1973 wel 'allright' vinden, kan ik hem niet anders beschouwen dan een blanke soul-zanger.
* Extreme- More Than Words (Duitsland, A&M, 1990)
,,Leuk voor een euro! Die heb ik nog niet!", denk ik als ik hem uit de bak haal bij De Tafel. Het is pas bij thuiskomst dat ik me herinner dat ik hem eigenlijk wél heb. Ik heb in 1999 namelijk de Engelse 'black label jukebox'-persing gekocht. Toch is het wel leuk om de reguliere Europese persing met fotohoes te hebben, 'Hole Hearted' heb ik namelijk ook zo (en voor de liefhebber... deze titel staat nog steeds voor een euro bij De Tafel in Meppel). Muzikaal is het een nummer dat 'stuk' is gedraaid in 1991. Het brengt me terug in de droogbloemen in de polder. 'More Than Words', 'Senza Una Donna' en 'Mooi Man'... allemaal van die platen uit de zomer van 1991 die ik niet meer kan horen. Nogmaals: Voor een euro met fotohoes zul je mij niet horen klagen, maar als 'dubbele' single komen we deze in geen geval tegen in de 'Eindstreep'.
* Honey Cone- The Day I Found Myself (US, Hot Wax, 1972)
Ik ben na 'Want Ads' eigenlijk wel klaar met Honey Cone, maar dit is de derde single van de groep in een jaar. Eerst ben ik zwak als ik de Canadese demo van 'One Monkey Don't Stop No Show' in mijn handen hou (vorig jaar oktober) en een paar maanden geleden kaap ik 'Stick Up' mee bij 45toeren.nl. 'The Day I Found Myself' stamt uit begin 1972. Het is geen variatie op 'Want Ads' en dat houdt het 'fris'. Toch kan ik niet anders stellen dan dat de plaat een pseudo-Motown en Freda Payne-achtig refrein heeft. Het klinkt 'nét niet' geschikt voor de Blauwe Bak. Té poppy. Op de flip staat 'When Will It End' en dat is leuk! Denk aan 'What's Going On' en 'Ball Of Confusion'. In 1971-72 is het erg 'hip' om de toestand van de wereld te bezingen en het liefst zo zwartgallig mogelijk. Er zit een psychedelisch geluidje in het intro dat ongetwijfeld de atoombom moet voorstellen? Toch nog een plekje in de reserve-Blauwe Bak dankzij 'When Will It End'.
* The Internationals- Dry Bones In The Valley (US, Spring, 1972)
De handel van Bart bij De Tafel bestaat aanvankelijk uit enkel pop en rock uit de jaren zestig tot en met tachtig. Daar kan ik mee leven, maar word nog veel gelukkiger als de eerste 'seventies soul' opduikt. Vervolgens komt daar bij de Barbados-hobby en, kijk eens aan, de eerste gospel-plaat is ook een feit. Lastig geval! Het is een prachtige demo op het Spring-label en geproduceerd door niemand minder dan Joe Simon. De a-kant is een compositie van dominee C.L. Franklin. Zijn kroost bevat onder andere drie zusjes: Aretha, Erma en Carolyn. 'Dry Bones In The Valley' is echter het soort 'rockin' gospel' dat ik normaliter probeer te ontwijken. De b-kant heet 'He's Coming Back' en dat is hetzelfde idee, maar op ene of andere manier 'raakt' me dit meer. Waarom is het een lastig geval? Ik probeer de gospel-koffer vrij te houden van 'rockin' gospel', maar ben daarmee al een paar keer 'in de fout' gegaan. Verder moet een gospelplaat me erg goed bevallen voordat het een plaats krijgt in de koffer. Bij Annette Thomas heb ik al een kleine concessie gedaan en de toevoeging van The Internationals voelt nét zo. Voor 'He's Coming Back' mag die erin maar ik betwijfel of ik hem heel vaak zal opzetten.
* The O'Jays- Hurry Up & Come Back (US, Philadelphia, 1979)
In de zomer van 2014 maak ik de collectie uit het 'Hitdossier' compleet met 'For The Love Of Money'. Eerder heb ik 'Sing A Happy Song' (1979) gekocht welke ook rechtstreeks de reserve-Blauwe Bak is in gegaan en persoonlijk reken ik het tot één van mijn favoriete O'Jays-singles. Deze 'Hurry Up & Come Back' gaat in 1979 vooraf aan 'Sing A Happy Song'. Eigenlijk kan ik blindelings platen kopen van The O'Jays want het 'klopt' altijd. 'Hurry Up' is een midtempo ballad maar één van het mooiste soort. Het styreen klinkt alsof het nimmer is gedraaid. Op de b-kant staat 'Identify' en dat is kneiterharde disco, maar in dit geval ga ik voor de a-kant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten