De start van een nieuwe maand maar desondanks blik ik nog tweemaal over mijn schouder naar de voorbije maand. Het is boven verwachting dat ik de singles van Mark zaterdag heb kunnen ontvangen en ik heb een aantal titels reeds gebruikt voor de 'Eindstreep' en dus lijkt het me logisch om de volgende twee 'Singles round-up'-afleverlngen tot juli te rekenen. Charisma Band zou als eerste in het alfabet komen, maar die stel ik even uit tot woensdag. Dan heb ik hopelijk de single binnen en weet wellicht meer te vertellen over de b-kant. Mark heeft me tien singles gestuurd waarvan ik bij één niet kan herinneren dat ik die heb gereserveerd, maar op dit moment ga ik echt weer een administratie bijhouden van de reserveringen. Gereserveerd of niet... de plaat staat al in de reserve-Blauwe Bak. Vandaag stel ik jullie voor aan de eerste zes singles welke ik van Mark heb gekocht.
* Arthur Conley- Funky Street (UK, Atlantic, 1968)
In de soul-dj-wereld is het van belang om altijd de b-kant van een single te draaien. Voor je het weet ontdek je een 'gem' en dat blijkt bij deze van Arthur Conley eveneens het geval. De single wordt geadverteerd met de b-kant en dat smaakt naar meer. Dan zoek ik de plaat op 45cat en ontdek dat het de b-kant is van 'Funky Street'. Die heb ik wel alleen heeft die zijn beste tijd gehad en de Engelse persing van Mark is redelijk zonnig geprijsd. De Zweedse persing zit nu in de jaren zestig-bak en is vervangen door deze fraaie Engelse. Nu meer vanwege de b-kant dan 'Funky Street', hoe leuk dat nummer ook blijft. 'Put Our Love Together' is de naam van het juweeltje op de keerzijde. Arthur herhaalt nog eens de titel van zijn grootste hit, 'Sweet Soul Music', maar verder is dit een crossover-sprookje van de bovenste plank. Nieuwe ronde en nieuwe kansen voor deze uitstekende 'double-sider' van heer Conley.
* The Earls- Goin' Uptown (US, Columbia, 1975)
Ik kondig de platen weer zoveel mogelijk aan met de officiële a-kant, maar in veel gevallen gaat mijn voorkeur uit naar de keerzijde. 'Goin' Uptown' van The Earls vindt je doorgaans vaker als promo met de lange versie op de b-kant. Dit is echter een schaarse 'issue'. 'Goin' Uptown' is vrolijke funky disco waarbij nogal veel aan 'name dropping' wordt gedaan. Op de b-kant staat een midtempo-juweeltje met de titel 'Mrs. Woman' en dat is mijn favoriete kant. 45cat rekent The Earls van 'Goin' Uptown' tot het werk van de doowop-groep welke sinds de vroege jaren zestig actief is, maar zelf ben ik daar niet zo zeker over. Het zou immers best kunnen: The Whispers is immers ooit op dezelfde manier begonnen.
* Heart & Soul- Do The Walk (US, P.I.P., 1976)
P.I.P. staat voor Pickwick International Productions en lijkt me hetzelfde Pickwick van de budget-verzamelelpees uit de jaren zeventig. De catalogus van P.I.P. laat in eerste instantie veel easy listening zien, maar vervolgens ook een paar Nederlandse artiesten die oorspronkelijk voor Philips uitkomen. In de nasleep van de 'Dutch Invasion' brengt P.I.P. 'Double Cross Woman' van Rob Hoeke en 'Get Me Down' van Zen uit in het land van Uncle Sam. Midden jaren zeventig is het disco en funk dat de klok slaat met Gary Toms Empire als één van de meest bekende namen. 'Do The Walk' is niet echt mijn kop thee, om in de Pickwick-sfeer te blijven. Het gaat mij om 'You Got Me Going'. Mark verontschuldigt zich voor het lange intro, maar dat noem ik geen bezwaar. Het zet de danser even op het verkeerde been maar als de vocalen in vallen, is het vergeven en vergeten. Lekker funky met een enkele crossover-break rond het refrein en zelfs een stukje hi-hat in de brug. Zonder twijfel de betere kant!
* The Mob- I Dig Everything About You (UK, Polydor, 1971)
Omdat die iets is krom getrokken, mag die 'goedkoop' (vijf pond) en dat vind ik aantrekkelijk genoeg. Toch is deze rechtstreeks de reserve-Blauwe Bak in gegaan want ik heb het nu eigenlijk alweer gehad met de plaat. 'I Dig Everything About You' is de populaire kant in de Northern Soul, maar ik vind het niet iets. De b-kant heet 'Love's Got A Hold On Me' en is eigenlijk niets minder of beter, maar als het dan toch écht moet? Dan gaat dat de favoriete kant worden, maar vooralsnog ziet het daar nog niet naar uit. Het is wél een koopje, dat moet gezegd worden!
* Lou Rawls- Dead End Street (Duitsland, Capitol, 1967)
Een rare wet in Engeland bepaalt dat alléén EP's een fotohoes mogen hebben en dat singles in een neutrale hoes verkocht moeten worden. Bij de aanblik van een plaat moet je de verkoopwaarde weten en stel je eens voor als iemand twee nummers voor de prijs van vier ging verkopen? Er zijn slechts een handvol voorbeelden waar grote platenmaatschappijen optioneel een fotohoes leveren en vaak zijn de hoesjes dan bestemd voor de export (bijvoorbeeld 'Penny Lane' van The Beatles). Het duurt tot 1982 eer de fotohoes definitief haar intrede doet in Engeland. 'Eupics' zijn daarom erg populair in Engeland: Singles met Europese fotohoesjes. Mark presenteert tweemaal per week drie 'Eupics' en niet zelden 'ontdek' ik hier plaatjes: 'Are You Lonely' van Labelle is zo'n ontdekking. 'One Man Band' van Ronnie Dyson (in de Nederlandse fotohoes) koop ik van hem omdat je hem weinig ziet en zo ga ik eveneens overstag voor deze van Lou Rawls in de afgebeelde fotohoes. Het nummer zelf is weergaloos en 'past' weer helemaal in de huidige sfeer van mijn Blauwe Bak-verzameling. Niet goedkoop, maar wel een mooi item!
* The 2nd Verse- Be Here In The Morning (US, IX Chains, 1974)
Ik ben alweer tijden geleden gestopt met het kopen van singles van The 5th Dimension. Reden is dat ze vaak 'nét niet' zijn hoewel een 'Wedding Bell Blues' toch populair is geworden in de Northern Soul en ik de uitvoeringen van Laura Nyro's liedjes erg kan waarderen. Het geluid van The 5th Dimension is vaak gekopieerd en maar zelden geëvenaard. Zo kom ik bij deze single van The 2nd Verse. Duidelijk geënt op The 5th Dimension en met een liedje dat niet zou misstaan op het repertoire van de populaire groep. Het is het kwaliteits-label IX Chains dat de doorslag geeft want mijn hart is inmiddels gesmolten bij het liedje. Bij aankomst in Uffelte blijkt het een promo te zijn met een stereo- en mono-kant. Natuurlijk is deze in stereo het beste maar die kant lijdt onder een merkbare 'groove wear'. Het geeft 'Be Here In The Morning' een extra charme of... zoiets probeer ik te geloven. De nummer twee in de 'Eindstreep' van juli moet toch ergens worden gerechtvaardigd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten