Hoe een hele normale woensdag toch nog bijzonder kan worden? Ik sta al een paar weken ingepland om post te bezorgen in Steenwijk totdat ik gistermiddag een telefoontje krijg van een collega. Er is waarschijnlijk té weinig post voor Steenwijk omdat een dagelijkse klant niks heeft aangeleverd. Donderdag zou het wellicht dubbelop gaan. Ik spreek af dat ik woensdagmorgen naar Meppel kom om te kijken hoeveel post Steenwijk heeft en anders zou ik collega's in Zwartewaterland kunnen helpen. Er is niet veel post, maar verder zijn er slechts twee collega's actief in Steenwijk en mijn hulp wordt in dank aanvaard. Zo cross ik na een haastig kopje koffie op de Pioneer naar Steenwijk. De weerboeren hadden weinig goeds in petto voor vandaag. Het zou 'koud' worden. Daarom heb ik thuis mijn bedrijfstrui én jas aangetrokken. In het laatste geval is dat een winterjas met uitgeritste binnenvoering, maar nog steeds erg warm. In Steenwijk trek ik de trui uit en hou de jas aan voor 'herkenbaarheid'. Het is niet veel post en ik doe vijf wijken op mijn boerenfluitjes. Terug op de zaak gaat de jas uit en trek ik de trui weer aan, dat is minder 'harnas' dan het jack. En dan...? Dan heb ik er zin in! Ik maak een mooie bocht naar huis over De Eese, Wilhelminaoord, Vledder en Wapserveen naar Uffelte. Een 'driehoekje' van bijna zeventig kilometer vandaag en één licht buitje gehad bij Wilhelminaoord. In Vledder heb ik zelfs al even het vakantiegevoel te pakken. Over twee weken kunnen we het, waarschijnlijk, écht ervaren. Laten we deze bijzondere dag afsluiten met een bijzondere 'Raddraaier'? Het is op zijn minst een 'exotische' greep: 'Paula' van Monica & The Voices Of Freedom (1972).
Waar en wanneer? Al sla je me dood... Ik heb zojuist de single opgezocht want ik kan me niet heugen dat ik hem ooit heb opgezet. De single zit in een dun plastic hoesje dat suggereert dat het bij een 'professionele' handelaar vandaan komt. Toch voelt het plastic aan alsof het oud is en wellicht zou het daarmee uit de jaren zeventig kunnen stammen. Anderzijds staat er een klein kruisje op de hoes en het lijkt me stug dat de eerste eigenaar (m/v) het uit het plastic hoesje heeft gehaald om het te 'merken'. 'Empty Words' heb ik in 1995 gekocht, daarvan weet ik wel het moment en de locatie, maar bij 'Paula' moet ik het antwoord schuldig blijven. Het is niet van de laatste tijd en dus hou ik het op de late jaren negentig.
In het vroege begin van Soul-xotica is Monica één van de eerste artiesten die aan bod komt. Dan met 'Everybody's Telling Me' met Oscar Benton. De kop hoef ik niet eens op te zoeken, die weet ik nog steeds te herinneren: 'Koningspaar met flutnummer'. Het 'koningspaar' baseer ik op de combinatie van de stemmen van Oscar en Monica, het nummer is je reinste zult van de hand van Dries 'Andres' Holten. Hoe zou het zó zijn gekomen? Het is speculatie maar ik denk dat het is begonnen met 'All I Ever Need Is You'. Sonny & Cher maakt in 1971 een comeback op de Amerikaanse hitparade met dit nummer. Het zal tevens ook de laatste samenwerking zijn, want Sonny en Cher vinden elkaar niet lief meer in de begin jaren zeventig. Ik kan me voorstellen dat Bovema graag een cover-versie wil uitbrengen van deze Amerikaanse hit, maar ja... wie gaat het zingen? Ik denk dat Oscar Benton erin geluisd is. Die heeft al een paar uitstekende blues-platen gemaakt voor Decca als hij in 1972 overstapt naar EMI. Hij had nog geen hits gehad, dus 'All I Ever Need Is You' kan hem door de strot zijn gedrukt. Monica is eveneens nieuw bij EMI en zie daar: Het duo dat een cover kan opnemen van 'All I Ever Need Is You'. De uitvoering van Oscar en Monica bereikt een vijftiende plek in de Top 40. In 1985 wordt het deuntje gerecycled door André Hazes voor 'Ik Meen 'T'. Grappig dat het juist Hazes is. Hij is een rechtgeaarde blues-liefhebber maar mag tot 1989 niet een pure blues-plaat opnemen van EMI. Als het album 'Jammer' niet de gewenste verkoopresultaten haalt, kan Hazes verder op de oude toer. In het geval van Oscar Benton zal het anders lopen. Hij heeft parallel een solo-carrière en 'Bensonhurst Blues' zal zeven jaar na de opname in 1981 alsnog een hit worden. Monica en Oscar tillen 'Everybody's Telling Me' vijf treden boven het kwalteitsniveau van Sandra & Andres en belandt hiermee op een zeventiende plek. Daarna floppen de singles van het duo.
Oscar is goed gedocumenteerd. Een zoektocht op het internet naar Monica brengt ons steeds weer terug bij Benton, maar deze heeft part noch deel aan 'Paula' en die laten we dus verder buiten beschouwing. Stukje bij beetje verlaat ik het pad van de muziekencyclopedieën en haar volledige naam, Monica Verschoor, geeft méér resultaat. Zo kom ik te weten dat Monica tegenwoordig 65 lentes jong is en afkomstig is uit Den Haag. Ze debuteert in de jaren zestig in het televisieprogramma 'Nieuwe Oogst' en komt onder contract bij Imperial in de vroege jaren zeventig. Dat resulteert in een handvol singles met Oscar, twee met The Voices Of Freedom en een solo-single. Nederpop-singlekenner Karel, die ik nog van een forum ken, weet op zijn site NLdiscografie.nl te vertellen dat 'Empty Words' met hetzelfde catalogusnummer als zowel Monica & The Voices Of Freedom als 'gewoon' The Voices Of Freedom is verschenen. Verder heeft 'Paula' een tweede oplage met een andere b-kant, wederom met hetzelfde catalogusnummer. De tweede 'Paula' vermeldt 'Hey Man' en zou dat dan de 'Hey Man Our Private War Is Over' zijn dat in 1972 als The Voices Of Freedom is verschenen? Monica maakt vervolgens in 1973 nog een solo-single voor Imperial: 'Mama Don't You Worry'. Daarmee treedt ze op in het televisieprogramma 'Avrodisk' van Sonja Barend. Er zou een interview online moeten staan uit de betreffende show, maar die heb ik helaas niet kunnen vinden.
Ze heeft een doctoraat in de Nederlandse Taal en Letterkunde en heeft 38 jaar voor de klas gestaan als docente Nederlands. Tegenwoordig werkt ze als coach. Muzikaal is ze actief met BBQueenies, een bluesgezelschap van vijf vrouwen. Tenslotte de single, want ik ben niet voor niets naar zolder gelopen om het ding uit de jaren zeventig-bak te halen. Als de heren Gerrit Jan Leenders en Wim Jongbloed de 'hoempapa' achterwege hadden gelaten, had 'Paula' een 'southern soul'-plaat kunnen worden. De b-kant is eenzelfde laken een pak maar dan zonder het koor. Een bijzondere 'Raddraaier', maar de plaat verdwijnt roemloos terug in de jaren zeventig-bak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten