Vanavond wederom een dubbel bericht. Eerst weer verder met het 'Raddraaien'. Dit is de vijftiende uit deze nieuwe serie die ik op 3 juni ben begonnen. Deze serie bevat 46 'Raddraaiers', hetgeen betekent dat deze serie me de rest van 2016 zoet gaat houden. De nieuwe opzet van de singles-bakken gaat me steeds beter bevallen. Het is wél bewerkelijk, maar ook al zou ik over een paar maanden exact dezelfde nummers gebruiken dan zou het andere platen opleveren. Vandaag bijvoorbeeld een plaat uit de zeventiende jaren zeventig-bak. Oorspronkelijk de laatste maar inmiddels is de achttiende bak ook vol en liggen momenteel twee singles te wachten op een negentiende bak. De jaren tachtig is eveneens een bak vooruit gegaan ten opzichte van juni. De vierde uit de zeventiende jaren zeventig-bak van dit moment is 'Co Co' van The Sweet. Een Nederlandse single met fotohoes welke ik naast mijn 'oude' Duitse heb. Die laatste is praktisch niet te draaien, maar staat daar slechts vanwege 'het gevoel'.
In 1989 treedt The Sweet op tijdens het 'Goud Van Oud'-spektakel dat door Veronica zowel op televisie als radio wordt uitgezonden. In de aanloop tot het feest heb ik reeds kennis gemaakt met een aantal hits van vijftien jaar daarvoor. Als 'normale' tiener zou ik anno 1989 in de ban moeten zijn van Prince en Michael Jackson, maar ik heb mezelf intussen veroordeeld tot de jaren zestig en zeventig. Net zoals The Sweet in 1971 een impact heeft op de jeugd, doet dit achttien jaar later hetzelfde bij mij. De stoer-ogende langharige kerels. De fluwelen overalls en de make-up laat ik even achterwege. 'Block Buster' is gewoon een fijn nummer om je puberteit mee te vieren en dan maakt het in wezen niet uit of dat in 1973, 1989 of 2016 is. Het is handig dat singles van The Sweet in 1989 en 1990 op iedere straathoek zijn te vinden en een gulden is al teveel gevraagd. Zou het toen toch de schaamte zijn geweest waarmee moeder namens kroost op de kindermarkt de cd-singles van Backstreet Boys probeert te slijten? Het is een gegeven dat ik de meeste Sweet-singles vind in deze twee jaren. 'Co Co' is aanvankelijk mijn 65e single en deze koop ik eind 1989 bij Twister voor een dik betaalde gulden. In het pinksterweekeinde van 2009 volg ik de Amerikaanse singer-songwriter en tref bij de kringloop in Utrecht de Nederlandse met fotohoes. De prijs staat op het hoesje maar ik ben té lui om naar zolder te lopen. Omdat ik onderscheid maak in persingen hou ik in januari de 'oude' in de bak.
Hoewel The Sweet in 1968 wordt opgericht (als The Sweetshop), ademt de band de jaren zeventig. In 1970 zijn de bloemen van de 'flower power' uitgedroogd en zijn veel bands en artiesten uit het voorbije decennium op hun retour. De split van The Beatles komt niet passender dan in 1970. Een tijdperk is voorbij en een nieuw tijdperk staat te gebeuren! Het is vooral dat laatste waar de muziekindustrie druk mee lijkt te zijn. Wát gaat het volgende toverwoord worden? Engeland heeft de heren Nicky Chinn en Mike Chapman. Ze weten alles van aanstekelijke melodieën en lijken tekstueel beïnvloedt door de Amerikaanse 'bubblegum' van een paar jaar daarvoor. De glamrock wordt uitgevonden maar de eerste vertegenwoordigers van dat genre spreken vooral de oudere tieners aan. David Bowie, Marc Bolan en Gary Glitter zijn té progressief voor kinderen van elf en twaalf jaar oud, moet de conclusie zijn geweest voor Chinn en Chapman. The Sweet lijkt daarop het antwoord. Het ziet eruit als een heavy metal-band en wordt ook de voorloper van de glam-metal uit de jaren tachtig genoemd. Toch is het muzikaal allerminst hardrock. Chinn en Chapman gebruiken liever 'klanken' dan een boodschap in de refreintjes en muzikaal zijn het bijna kinderliedjes. 'Co Co' is na 'Funny Funny' de tweede hit voor The Sweet. Nederland loopt daarbij voorop want hier bereikt 'Funny' een eerste plek in de Top 40 tegenover de dertiende positie in Engeland. 'Co Co' eindigt bij ons op drie. De b-kanten zijn allemaal geschreven door Brian Connolly, Andy Scott, Mick Tucker en Steve Priest en laten een stevig hardrock-geluid horen. Na een stel 'softe' hits als 'Poppa Joe', 'Wig Wam Bam' en 'Little Willy' gaan Chinn en Chapman overstag en schrijven ook voor de a-kanten 'stevigere' nummers. Dan zijn het opeens de 'stoere' titels: 'Block Buster', 'Hell Raiser' en 'Teenage Rampage' zijn slechts enkele voorbeelden.
In 1974 is Sweet (de 'The' hebben ze dan ook in Europa laten vallen) de bemoeienis van Chinn en Chapman beu. Die zetten de traditie voort met Mud en intussen gaat Sweet zich toelegeen op 'serieuze' hardrock. 'Fox On The Run' en 'Action' zijn nog redelijke hits, maar daarna wordt het in Engeland en Amerika snel minder. Muzikaal kan het kwartet het karwei goed af getuigende een klasse-single als 'The Lies In Your Eyes', maar toch vallen de verkopen van iedere plaat tegen in vergelijking met vijf jaar daarvoor. RCA loost de groep in 1977 dat meteen aan de slag kan bij Polydor. In 1978 brengt Sweet haar beste album én single uit: Respectievelijk 'Level Headed' en 'Love Is Like Oxygen'. Gary Moberley staat klaar om Billy Connolly te vervangen na deze laatste single-hit en tot en met 1981 verschijnen een paar meer albums. Sweet is dan alleen nog populair in Duitsland. In 1985 komt de groep eenmalig terug in de Engelse hitparade met een 'megamix'.
Vanaf de midden jaren tachtig zijn er verschillende groepen actief als Sweet waarvan Andy Scott's groep de meeste bekendheid geniet in Duitsland. Brian Connolly leidt zijn eigen band tot zijn dood op 9 februari 1997. Iets meer dan vijf jaar later, op 14 februari 2002, wordt Connolly gevolgd door drummer Mick Tucker. Steve Priest leidt een Sweet welke vooral actief is op festivals in Amerika en Canada. Andy Scott heeft het dealerschap voor Europa. Hoewel de laatste herstellende is van prostaatkanker en nog het meest druk is om geld in te zamelen middels de 'Rock Against Cancer'-festivals.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten