Vakantietijd? Was het maar waar... Ik heb het afgelopen week hier al genoemd: De ambitie om alle platen uit de Blauwe Bak te draaien. Dat betekent dat ik zaterdagavond vier uren heb gedraaid en gisteren drie uren. Met als resultaat dat ik in de eerste weken van 2012 ben aanbeland en nu ben ik vastberaden om het 'af' te krijgen. Hoewel dat nog best een paar maanden in beslag kan nemen. Deze week dus wederom een 'Classic Week Spot' en wel eentje uit januari 2012. Een jaar waarin ik zoveel Blauwe Bak-singles heb gekocht dat ik waarschijnlijk volgend weekend nog wel zoet ben. Nu het weekend voorbij is, kan ik aan een inhaalslag beginnen? Laat me eerst maar eens gaan 'Raddraaien' want dat is alweer een tijdje geleden. Vandaag een plaatje uit de eerste jaren tachtig-bak dat op meerdere fronten een glimlach op mijn gezicht bezorgt: 'Just A Feeling' van Bad Manners (1981).
Waar en wanneer? Ik weet precies de datum te herinneren: 26 juli 1993. Moeder viert haar 55e verjaardag en we zijn op dat moment met vakantie in Denemarken. Ik heb de beschikking tot de racefiets van mijn broer en dat zijn meestal toch 'kleine' uitstapjes als even naar Brande (ongeveer vijftien kilometer verderop), maar eens per vakantie doe ik een langere tocht op de racefiets. Deze dag heb ik het plan in mijn hoofd om eens alleen naar Legoland te gaan in Billund. De rij voor de kassa ontmoedigt me en in plaats daarvan ga ik op zoek naar singles. Later die middag passeer ik Brande en koop dan deze single van Bad Manners met nog een stel. Die komen we over twee jaar tegen in 'Het zilveren goud'. Bad Manners tovert zo gezegd op meerdere vlakken een glimlach rond mijn mond. Afgelopen week lees ik een kort interview met de gitarist van John Coffey en deze verklaart een hekel te hebben aan ska. ,,Teveel vrolijkheid met al die toeters". Dat is de tweede glimlach want van ska en met name Bad Manners móet je wel een goed gevoel krijgen. Dan is er tenslotte nog het feit dat ik Bad Manners 'live' heb gezien. Ik kan daaraan alleen geen datum hangen, maar vermoed dat het in 1993 moet zijn geweest?
'Recenzeuren' is vier jaar geleden een onregelmatig verschijnende rubriek geweest op Soul-xotica. Ik probeer daarin herinneringen op te halen aan concerten welke ik als poprecensent voor het Sneeker Nieuwsblad heb bijgewoond. Lijkt eenvoudig maar helaas is me helemaal niks bij gebleven van de meeste concerten. Bad Manners is eveneens een vage herinnering. Ik geloof dat het publiek niet té enthousiast was over het gebodene, maar zelf heb ik de avond als 'een gezellig stukje nostalgie' ervaren. Het is in zekere zin toch wel een eer om Buster Bloodvessel van zó dichtbij te kunnen bewonderen, ook al is dat vijfentwintig jaar later nog altijd mogelijk. Bad Manners is zo'n band die al meer dan dertig jaar op topsnelheid blijft door jagen en dat, met een beetje mazzel, over dertig jaar nog steeds doet. Dat Bad Manners al jaren geen nieuwe plaat heeft gemaakt, doet er allerminst toe. Het publiek komt toch voor de oude hits en die staan nog altijd als een huis!
Hij heet eigenlijk Douglas Woods en wordt op 6 september 1958 geboren in Stoke Newington. Lily Woods is echter alleenstaand en brengt baby Doug onder bij haar oom en tante. Pas op zevenjarige leeftijd leert Doug bij toeval kennen dat tante Lily eigenlijk zijn moeder is, hijzelf draagt de achternaam van zijn oom en tante: Doug Trendle. In 1976 formeert hij Bad Manners op school. Zijn podiumnaam 'leent' hij van The Beatles uit de film 'Magical Mystery Tour'. De groep bouwt de komende vier jaar aan een podium-reputatie in Londen en tekent dan een contract bij Magnet. In februari 1980 verschijnt Bad Manners voor het eerst op de Engelse hitparade: 'Ne-Ne-Na-Na-Na-Na-Nu-Nu' bereikt slechts een 28e positie maar staat desondanks maar liefst veertien weken in de lijst. Tot en met april 1983 verschijnen nog elf singles die allemaal een plek krijgen op de Engelse singles-lijst. 'Special Brew' en 'Can Can' zijn daarvan de grootsten en de laatste is ook een hit in ons land. 'Just A Feeling' piekt in de eerste maanden van 1981 op dertien in Engeland. De groep valt eind jaren tachtig even uit elkaar, maar het bloed kruipt waar het niet kan gaan en al spoedig wordt de band heropgericht. Er verschijnen tot 2003 zeer onregelmatig nieuwe albums van de groep, daarentegen regent het compilaties met het oudere werk van Bad Manners en dat is precies waar de bezoekers van een Bad Manners-concert voor komen.
Een concert van Bad Manners is altijd een feestje, niet in de laatste plaats door de eigenzinnige covers. 'My Boy Lollipop' van Millie wordt 'My Girl Lollipop' en dan is daar natuurlijk altijd die gekke uitvoering van 'Can Can'. Toch heeft Bad Manners meer noten op haar zang: 'Lip Up Fatty' en 'Special Brew' zijn klassiekers uit de 2-Tone. Sinds een reünie in 2012 zijn de leden van het eerste uur weer present op het appél en dit jaar viert Buster Bloodvessel met zijn kornuiten het veertigjarig bestaan van de groep. Ik stuur hierbij de gelukwensen aan de jubilaris en hoop hen nog eens te mogen bewonderen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten