We komen eraan!

Vorige maand heb ik hier afscheid genomen van 'Floorfillers' en jullie voorgesteld aan 'Afterglow'. De naam heb ik dan zojuist 'bedacht'. Wat het moest worden? Tja, iets anders dan 'Floorfillers', dat was wel duidelijk. Met tegenzin een show doen, kan wel eens het geval zijn. Maar toch... liever niet midden in de nacht op een doordeweekse dag. Ik ben aarzelend begonnen met 'Afterglow' en net als bij andere radioshows laat ik het vervolgens een beetje los en kijk toe in welke richting het beweegt. Afgelopen donderdag kon ik tevreden vaststellen dat zich een concept gaat aftekenen waarmee ik nog maanden en jaren vooruit kan. Het avontuur, de verwondering... Platen die je in jaren niet hebt gehoord en vooral ook lange album-tracks. In 'Floorfillers' is de 'Kick-out' reeds een onofficieel onderdeel van de show. Het laatste nummer van de show mag ietsje langer zijn en het moet in ieder geval een dans-kneiter zijn. In 'Afterglow' richt ik me daarbij op de nóg langere album-tracks en momenteel zit ik rond de twintig minuten met de laatste platen. Donderdag heb ik weer eens 'Get Ready' van The Rare Earth gedraaid: De volledige 21-en-een-halve minuut. Het 'verhaal' heb ik al een paar maal op de radio gedaan en ik verbaas me erover hoe goed dit is blijven hangen bij de luisteraars. Omdat het de vakantiemaand is en ik weinig meer heb toe te voegen aan eerdere vakanties: Laat me eens terug gaan naar een 'nachtmerrie', maar een mooi verhaal op zichzelf. Het mag immers een wonder heten dat ik het kan na vertellen?

We doen het goed op Google. Toch ga ik nu schrijven over een plaats waaraan ik niet meer herinnerd wil worden. Iemand die me beter kent en wellicht even terug bladert op Soul-xotica zal wel weten over welke plaats ik het ga hebben. Toch ga ik op dit moment niet teveel details daarover geven. Laten we het erop houden dat het een kringloopzaak in het midden van het land is. 'Zijn' naam is ook vrij opvallend en dus hou ik het bij een simpele 'X'. Ik leer X kennen als ik deel uitmaak van de woongemeenschap-annex-kringloopwinkel en het is meteen de muziek die ons bindt. Toch staat hij op het punt dat hij zijn platencollectie kwijt wil en op dat moment kom ik daar wonen. Zélf ook een idealist, wil hij dat de elpees voor een goede prijs via de kringloopwinkel weg gaan, maar desondanks mag ik een eerste greep doen uit het aanbod. Een droom-collectie! Noem maar een klassiek pop-album uit de jaren zestig of zeventig of X heeft het in de platenkast staan. Ik dank de meeste Doors-elpees aan hem, hoewel het allemaal latere persingen zijn. De platen zijn gaaf (althans wanneer ik ze van hem krijg) en dat is het belangrijkste?

Mijn taak in deze gemeenschap is aanvankelijk moeilijk te duiden. De winkel-ervaring die ik in Engeland heb opgedaan, wordt aanvankelijk niet benut. Ik ga zo nu en dan mee met het ophalen en bezorgen van meubelen maar heb in Mossley geleerd dat bepaalde dingen met beleid moeten gebeuren. Iets dat ze in Nederland blijkbaar niet hebben begrepen. Als er van mij wordt verwacht dat ik een loodzware archiefkast vanaf de grond moet optillen, moet ik wel weigeren. De spit van december 1998 ligt té vers in mijn geheugen. Dat brengt me aanvankelijk weer terug in de keuken en de huishoudelijke dienst. Na een tijdje mag ik toch een paar diensten draaien in de winkel en later ga ik eveneens weer in het ophalen en bezorgen. De vaste chauffeur terroriseert me met iedere dag dezelfde cassettebandjes: 'Bat Out Of Hell' van Meat Loaf en 'Greatest Hits' van de heren B. Joel en E. John. Als X de klus overneemt, smijt die tijdens de eerste rit de voorgenoemde drie cassettes uit het raam en brengt zijn eigen cassettes in. En dat is smullen! Naast dat hij al een deel van de collectie heeft gedigitaliseerd, heeft hij ook een paar 'mixtapes' gemaakt. Ik leer hier 'Jig-A-Jig' van East Of Eden waarderen, maar ieder nummer is een winnaar. En ieder nummer brengt ook hilarische herinneringen boven bij X dus het draagt eveneens bij aan de gezelligheid in de cabine van het busje.

Het is een doordeweekse ochtend. Ons gebied reikt ver. Soms moeten we wel vijfentwintig kilometer rijden om iets te bezorgen of op te halen. 's Ochtends doen we vooral de 'ophaal'. We zijn op ons laatste adres van die morgen. Straks zullen we terugrijden om 'thuis' te lunchen. We bekijken de aangebodene waar en keuren het goed. Het inpakken kan beginnen! Er zit ook een erg fraai kastje tussen met een glazen deur en glasplaten. Daarvoor hebben we altijd plaids in de bus liggen en dus pak ik, zo goed en kwaad als het wil, de glasplaten in. De deur wil er niet uit, maar X zet deze vast met sjorbanden. Het spul kan er maar net in want we hebben de hele ochtend al spul lopen verzamelen. Het is even na twaalven als we in de auto zitten. X start de motor en het cassettebandje gaat lopen. Een roffeltje drums en een stemmig orgel. Een intro uit duizenden. ,,Get Ready! In de album-versie", roep ik enthousiast uit. X grijnst en ik voel dat hij de bus met een schokje in beweging zet. We moeten eerst door een woonwijk en daar valt het me nog niet zo op. De vluchtheuvels maken immers dat we het 'rustig aan' móeten doen. Als 'het liedje' invalt, hebben we dat gedeelte gehad en dan merk ik het opeens. X rijdt harder dan normaal. ,,Heb je haast ofzo?", vraag ik. ,,We zijn vóór de laatste noot bij de winkel", grijnst hij terug. ,,Nee, dat kán niet!", roep ik, maar ik weet dat als X het in zijn hoofd heeft? Op een rustig moment kun je de afstand in een half uur doen. We zitten nu echter op een druk moment en dan neemt het zeker veertig minuten in beslag. Als er geen file staat voor de verkeerslichten in de plaats verderop... Ik verbaas me erover dat er nog zoveel kracht zit in de motor van dit afgeragde busje. Zodra we de plaats uit zijn, gaat de voet diep op het gas. De heren Rare Earth leggen de zangmicrofoon terzijde en beginnen aan de eerste improvisatie.

De volgende plaats heeft een 'blokje' met eenrichtingsverkeer. Vanaf de winkel is het vrij eenvoudig maar terug moet je door drie bochten met evenveel verkeerslichten. Bij normale drukte heb je na het eerste stoplicht 'groen' bij de volgende twee. Nu is het niet bepaald rustig om het zachtjes uit te drukken. De basgitarist is bijna klaar met zijn solistisch deel als we bij het eerste stoplicht komen. Dat springt op groen, maar toch hebben we zo'n gang dat het nog rood is bij de tweede en de derde. X kijkt nergens naar en temidden van een kakafonie aan piepende remmen en claxons blaast hij rechtdoor. Bij de derde bocht hoor ik de glasplaten achterin vermorselen. En ik? Ik zit een beetje tussen beide. Aan de ene kant is het zó surrealistisch dat het een 'once in a lifetime' is, anderzijds doe ik het bijna in mijn broek. Ik hoor X vloeken als het volgende deeltje begint van 'Get Ready'. We moeten nog een stukje! Dat is rechtdoor met nog twee verkeerslichten. Bij de eerste kan het ternauwernood een ander busje ontwijken en ik hoor nog meer sneuvelen achterin. Dit gaat écht té gek, maar dan opnieuw... we gaan het waarschijnlijk redden! Bovendien kan ik meer dan vijftien jaar later vaststellen dat het leven me minder waard is dan tegenwoordig. Een jeugdzonde, maar dan op je vijfentwintigste. X moet nog dieper op het gas want bij het laatste stoplicht keren de mannen weer terug bij de microfoon. En als het uitzinnige publiek is uitgejouwd, stoppen wij voor de deur van de winkel. Dan volgt ontlading en dat is een eindeloze lachbui. We hebben het geflikt!

Binnen mag natuurlijk niemand weten van het avontuur. Ik vertrek een paar weken later maar tot zover ik weet zijn we nergens 'geflitst' of zoiets. Ik hoor er niks meer over in ieder geval. De zorgvuldig ingepakte kast is die middag rechtstreeks naar het vuilstort gegaan alsmede ander spul dat achter in de bus zat.