Kerstavond 2020. André Hazes is nog nooit zo actueel geweest en het kost me moeite om Mud uit mijn hoofd te zetten. Het wordt een 'eenzame kerst' dit jaar. Ik geloof dat het achteraf bezien wel meevalt met de winterse buien in de komende dagen, maar er komt bij dat ik ontzettend moe ben van de afgelopen weken in de post. Op en neer op de fiets naar Friesland, zelfs met een overnachting, is teveel gevraagd op het moment. Gelukkig ben ik het zondag snel eens met mijn moeder en deze verwacht me nu ook niet. Nu ik met de kerst thuis blijf, kan ik de plannen ook wat aanpassen. Ik zou eerst de Blauwe Bak Top 100 in het eerste weekend van 2021 doen. Dat ga ik nu dit weekend doen. Zaterdagavond om negen uur trap ik af met de nummer 100 en ga door tot en met 41. Zondagavond vanaf elf uur presenteer ik de top 40. Beide shows (naar schatting totaal zo'n zeven uren) gaan volgende week op onze Mixcloud-pagina. Gisteren heb ik het plan genoemd voor de 'opvolger' van het Week Spot Kwartet. Ik denk dat ik vanaf week 7 nog eens alle Week Spots in één bericht de revue laat passeren. Dat zijn er negen en driemaal drie is een mooie opzet voor een foto. Dan werken we vervolgens richting het tienjarig jubileum van de Week Spot in februari 2022. Nu eerst het laatste Week Spot Kwartet van dit jaar met de absolute parels uit de voorgaande jaren.
2016: I Can See The Hurt-Gale Eason (1974)
Dit is de week dat ik in de lappenmand ben. De voorgaande zondag heb ik het huis in Uffelte bezichtigd en voel me dan opeens al niet meer zo fit. Een dag later is het raak en ik ben de rest van de week zo ziek als een hond. Overdag hang ik rond op Facebook en zie dat Mark deze single aanbiedt. Ik ben echter een seconde té laat want hij is snel verkocht. Dat is overigens de demo. Ik ga zoeken op Discogs en vind dan deze 'issue', hoewel de b-kant niet echt de moeite waard is. Gale brengt me bijna vijf jaar later nog altijd laagjes kippenvel. Gale staat op twee in de Top 100 van 2016. Daarbij moet ze voorrang verlenen aan 'What Do You See In Her' van Inell Young. Ook een plaatje dat nimmer gaat vervelen!
2017: Show And Tell-Al Wilson (1973)
Even heb ik het plan gehad om dit de nummer 1 te maken in de Top 100, maar uiteindelijk is dat niet het geval. 'Show And Tell' is net als 'Could It Be I'm Falling In Love' van The Detroit Spinners een plaatje dat altijd smaakt en in iedere setting. De plaat landt pas echt bij me gedurende de vakantie in Sleen in 2017. Het is de op-een-na-laatste van de dan meest recente 'Vakantiemix'. Ik laat Mrs. Miller deze mix afsluiten met haar onnavolgbare versie van 'A Lover's Concerto'. Een traditionele dj wil niet gezien worden met 'Show And Tell' in de platenbak, want het is immers een hit geweest. Ik heb het zelf een tijdje geprobeerd met de b-kant van 'La La Peace Song', maar uiteindelijk zijn het allemaal slappe aftreksels van 'Show And Tell' en blijft dat nummer nu eenmaal beter. Al Wilson moet de eerste plek afstaan aan 'You'll Wake Up Wiser' van Chuck Boris. In 2017 een begrijpelijke keuze, maar als ik de lijst nu moest samenstellen?
2018: Move Me No Mountain-Dionne Warwicke (1975)
Ik heb afgelopen weekend nog het ene en het andere geleerd over de Week Spot van 2018. Zo is het origineel opgenomen door Love Unlimited in 1974 en heeft Chaka Khan later een cover opgenomen van het nummer. Dionne's versie steekt met kop en schouders boven de overige versies uit. In de midden jaren zeventig is ze lang niet meer zo populair als in de tijd van 'Walk On By', maar met verschillende top-producenten maakt ze een paar zeer fijne platen. Op 'Move Me No Mountain' werkt ze samen met Jerry Ragavoy, de man die in de jaren zestig verantwoordelijk is voor het werk van Aretha Franklin. Hij heeft eveneens een hand in de compositie en het arrangeert het geheel. Enig minpuntje van mijn single is dat die 'off-centre' is. Hij is recent opnieuw uitgebracht en ik denk er nog altijd over na om de heruitgave te bestellen. Dionne heeft last van concurrentie in 2018 en staat slechts op een achtste plek.
2019: Never Leave Me Lonely-Combo Juveniles (1974)
De mysterieuze ongedocumenteerde single van Godwin Gramms en zijn combo. Voor vier euro gokken met een plaatje op het Uncle-label is een hele stap, maar eentje waar ik nimmer spijt van heb gehad. Dit is het plaatje dat mijn 2019 heeft gekleurd. Het staat op een zesde plek en zou nu gerust een plekje hoger mogen. Ik heb afgelopen zaterdag nog eens Doug Gibbs gedraaid en moet concluderen dat daarmee de liefde van de baan is.
Morgen vervolg ik met de nummers 19 tot en met 10 uit de Blauwe Bak Top 100 en heet jullie van harte welkom bij de show op zaterdag vanaf 21.00 uur 'onze' tijd. Straks ga ik 'gewoon' de Vinyl Albums And Singles Top 40 doen in 'Afterglow'. Rest mij nog iedereen een hele fijne kerst toe te wensen en tot morgenavond!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten