De postbode heeft me vandaag (of misschien eerder al?) verblijd met een nieuwe aanwinst in de Blauwe Bak. Ik kan hem wel even kort noemen, maar de plaat komt in het nieuwe jaar uitgebreid aan bod. Sterker nog: Het dreigt de eerste Week Spot van 2021 te worden: 'Foolish Me' van Jo-Ann Garrett. Oorspronkelijk een album-track uit 1969 dat in 2018 middels een box-set op single is uitgebracht. Ik ken het nummer nog maar twee weken en is inmiddels uitgegroeid tot een hele grote favoriet die we vast gaan tegenkomen in de Top 100 van volgend jaar! Vanavond beperk ik me echter weer tot de singles die vóór 1 december 2019 zijn binnengekomen en tel ik af van nummer 46 naar 38.
46. Sweet Dreamer - Brenda & Herb (US, H&L HL 4699 B, 1978)
Onder de naam Brenda & Herb staat The Exciters tussen haakjes. Brenda & Herb is namelijk het echtpaar Rooney dat in de jaren ervoor succesvol is met The Exciters. Dat begint in 1963 met de grote hit 'Tell Him' en hoewel het voor het grote publiek een eendagsvlieg zal zijn, neemt de groep tal van platen op die een decennium later worden omarmd in de Engelse soul-beweging. 'Sweet Dreamer' is de keerzijde van hun hit ''Tonight I'm Gonna Make You A Star', maar aangezien Mark de single met 'Sweet Dreamer' adverteert, heb ik nimmer de moeite genomen om de andere kant te proeven. 'Sweet Dreamer' is lekkere feelgood-soul zoals we dat van de Rooneys gewend zijn.
45. It's All Over - The Independents (US, Wand WND 11263 A, 1973)
Gelukkig hoeft deze niet heel veel te kosten want Wand-styreen voelt vaak aan als glas. Zo ook deze, hoewel de plaat nog redelijk goed klinkt. Wie is er 47 jaar geworden zonder een litteken? Ik ben de afgelopen jaren erg gaan houden van de harmonieën van The Independents en dat kunnen jullie terug zien in de Top 100-lijsten van de afgelopen jaren. Daarbij bepaalt de vinyl- of styreen-kwaliteit vaak hoe hoog een plaat eindigt. 'In The Valley Of My World' blijft nog altijd een prijsnummer, maar een 'upgrade' zou welkom zijn. Dat wordt lastig omdat het nummer alleen in Spanje als single is uitgebracht. We blijven echter zoeken... 'It's All Over' hoeft nooit veel te kosten en mocht deze het ooit begeven dan kan ik weer even goedkoop een ander Mint-exemplaar vinden.
44. Drivin' Me Mad - The 3 Degrees (US, Swan S-4235 A, 1965)
De Top 100 is in het algemeen een stuk 'rustiger' geworden qua muziek. Denk maar aan de vroegste edities van de Top 100 toen de top tien uit louter 'stormers' bestond. Mijn interesse is verschoven van de stampers uit de jaren zestig naar meer het melodieuze werk uit de daaropvolgende decennia, maar dat betekent niet dat ik helemaal geen aandacht meer heb voor dat eerste. Zie hier The 3 Degrees. Een plaatje dat ik al jaren ken maar welke, gek genoeg, nooit hoog op een verlanglijstje heeft gestaan. Als ik het weer eens in de show van mijn collega hoor, ben ik echter vlug bereid. Ik vind deze single voor redelijk weinig op Discogs en nu staat het zelfs bij de bovenste helft van de Top 100. Het heeft zelfs 'I Turn To You' buiten de lijst gehouden!
43. Atlantic Avenue - The Average White Band (UK, RCA Victor XB 1061 A, 1979)
In de eerste aflevering zijn we al Earth, Wind & Fire tegengekomen. Nu vinden we dan The Average White Band met een eerbetoon aan... Earth, Wind & Fire! De in Amerika residerende Schotten luisteren met veel plezier naar 'Fantasy' en 'Star' van de band en besluiten hun uitvoering te brengen in de vorm van 'Atlantic Avenue'. Het resultaat is een nummer waarvan ik gedurende 2019 goede luim krijg!
42. Let's Bring Back The Good Times - Mike Jemison (US, GeNeva GE-510 A, 1975)
Mike heeft even op de nomninatie gestaan om Week Spot te worden en in dat geval zou het verhaal vooral over het GeNeva-label zijn gegaan en mijn fascinatie voor deze onafhankelijke maatschappij. Toch kies ik uiteindelijk voor de muziek en het gevoel dat de betreffende Week Spot teweeg brengt. Niet dat Jemison me een onaardig gevoel geeft, integendeel zelfs, maar de vakantie in Zutphen en omgeving mag wel tot één van de absolute hoogtepunten van 2020 worden gerekend. Ik mag hopen dat 2021 een beter geslaagd jaar gaat worden en wat dat betreft is de titel van deze single een mantra voor mij. Terug naar het oude normaal zal wel lastig worden, maar de goede tijden mogen vandaag weer terug komen voor mij. Ik zet de voordeur alvast open.
41. Let It Flow - Tamiko Jones (US, Atlantis 716-AD A, 1976)
De plaat wordt geadverteerd met de b-kant. Dat is Tamiko's niet onaardige versie van 'Cloudy', een nummer van The Average White Band. Toch probeer ik ook even de a-kant en deze bevalt me gewoon beter. Middels de 'Vakantiemixen' is het nummer verder gegroeid bij mij en ik heb 'Cloudy' sindsdien niet meer gedraaid.
40. Straighten It Out - Anglo-Saxon Brown (US, Atlantic 45-3376 A, 1976)
Eigenlijk word ik altijd vrolijk van Atlantic-promos. De stereo-kant heeft een blauw label met zwarte letters en mono is het meer klassieke wit met rood. Ik heb de mono-kant nog nooit geprobeerd maar dan opnieuw... die kant is uitsluitend bedoeld voor de AM-stations uit die tijd. 'Straighten It Out' is prettige soulvolle disco zoals dat in 1976 aan de lopende band verschijnt, maar welke slechts mondjesmaat een hoge notering haalt in een reguliere hitparade. In de Blauwe Bak Top 40 van 2020 is het dan ook de hekkensluiter.
39. Across The Miles - Lee Moss (US, GCS 843208 B, 1984)
Pils is voor feestjes. In bijzijn van vrienden een pijpje bier naar binnen werken. Daar hoort passende muziek bij en dat mag wel een flink tempo hebben en loeiende gitaren. Helemaal als het gaat om Amerikaanse pils. Bij Budweiser denk ik meteen aan de dames met de strakke topjes en de oranje hotpants. De volgende associatie is mannen met lang haar op motoren van Amerikaanse makelij. Hoewel het bier ook prima zal smaken als je met je geliefde staat te schuifelen in de plaatselijke discotheek is de associatie minder sterk. En dus is het opvallend dat 'Across The Miles' van Lee Moss hier zijn carrière begint. Het is in 1984 een single op het Budweiser-label dat een paar maanden later met gewisselde kanten een uitgave is op het onafhankelijke GCS. Nu is 'Please Dad' de a-kant maar die heb ik nog nooit gedraaid. 'Across The Miles' is een prachtige indie-soul ballad met een typische jaren tachtig-productie met veel tijdgebonden synthesizers. Het resultaat mag er zijn, hoewel ik me kan voorstellen dat het geluid voor menigeen té 'oddball' is.
38. Please Give Your Love To Me - Chad (US, Malaco 1049 B, 1978)
Dit dreigt de Week Spot te worden totdat ik besluit om dit toe te kennen aan Barbara Jacobs. Chad wordt door Discogs in verband gebracht met een andere artiest, maar ik zie de link niet meteen. Op de a-kant doet Chad 'Let's Get Acquainted' en dat is vrij rechttoe rechtaan disco zonder dat het interessant wordt. 'Please Give Your Love To Me' is crossover-perfectie en zou qua stijl gemakkelijk uit 1973 kunnen stammen. Als er één plaat is die waarschijnlijk nu al hoger had gestaan, dan is het deze van Chad. Wie weet krijgt hij nog eens de eer van de Week Spot, maar iets meer gedetailleerde informatie zou welkom zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten