Het zou in eerste instantie niet zo moeilijk hoeven zijn. Ik ga komend weekend weer 27 singles behandelen in de Blauwe Bak Top 100 en ik heb zelfs twee of zelfs zeven meer dan in eerdere jaren van de Top 100 om een Week Spot uit te zoeken. Ik ben meerdere malen door de lijst gelopen en er zijn twee platen die ik ontzettend graag tot Week Spot zou willen maken. Van beide is de informatievoorziening dramatisch. Eerst moet het de nummer 38 worden. De uitvoerende artiest, Chad, wordt meteen in verband gebracht met iemand anders, maar als ik het verder probeer na te trekken, ben ik er niet zo zeker van. Is dit wel dezelfde Chad? Bij de uiteindelijke Week Spot heb ik al maanden geleden al gekeken naar informatie en buiten dat beide kanten van de single dit jaar op cd's zijn verschenen, kom ik echt niet. Dit is de nummer 25 in de Top 100 en dat het de opvolger is van de nummer 50 is puur toeval. De plaat ademt voor mij de vakantie en dat maakt dat het de Week Spot mag worden, puur vanwege sentimentele redenen. De Week Spot is deze week voor 'Don't Let Me Go' van Barbara Jacobs (1989).
Er is wel een 'bekende' Barbara Jacobs te vinden, maar die zit in een hele andere tak van de muziek. Onze Barb neemt 'Don't Let Me Go' op in 1989 voor het kleine Morning Glory-label uit Detroit. Een platenlabel dat onderdak biedt aan meerdere coryfeeën uit de geschiedenis van Detroit. Zo is de volgende release op het label van Dee Edwards, om maar een voorbeeld te noemen. Het leuke begint al meteen bij het etiket. De 'background voices' zijn van "Barbara Jacobs", ofwel... ze verzorgt gewoon alle zang op de plaat. Waarom het tussen aanhalingstekens op het label staat, is mij absoluut een raadsel. De productie is helemaal in de stijl van haar tijd. Zelfs de zeemeeuwen in het intro klinken alsof ze uit een effectendoosje komen. Vervolgens een net iets té harde synthesizer-beat en alle bekende gimmicks die je rond 1989 in de soul tegenkomt. En dan...de stem van Barbara, inclusief de achtergrondzang waar je duidelijk kan horen dat het overdubs zijn. Hoewel er is geprobeerd om het zo 'slick' mogelijk te laten klinken, zou deze productie nooit door de ballotage zijn gekomen bij een grotere platenmaatschappij. Er zou in ieder geval een remix zijn gemaakt van de basistrack. Het geeft de plaat een lo fi-karakter dat ik erg goed kan waarderen. De single is dan ook erg representatief voor een aantal platen uit het afgelopen jaar waarbij de geluidskwaliteit niet uitmuntend is, maar wel een eigenwijze stijl heeft.
Bij Barbara Jacobs geldt hetzelfde als bij bijvoorbeeld Deborah Resto en nog een paar andere indie soul-platen uit de jaren tachtig. Nu kun je de plaatjes nog voor een paar centen op de kop tikken, maar er komt een dag dat iedere dj op zoek is naar een exemplaar en de prijs ook flink zal stijgen. Niet dat ik de platen koop als een investering, maar wil liever over een paar jaar niet tientjes meer betalen voor een plaat als dat niet nodig is. Zolang ik mijn handeltje bij Mark blijf halen, zal de collectie uit de eind jaren tachtig en vroege jaren negentig verder blijven groeien, want er is nog zoveel te ontdekken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten