Het zonnetje schijnt en eigenlijk moest ik straks even naar buiten. Ik heb geen elektrische fiets thuis staan en dus hoef ik niet beslist naar Meppel. Iets wat ik ook zeker niet ga doen! Ik zit te dubben tussen een eindje lopen het bos in of toch even op de fiets richting Dwingeloo en Diever. Ik zit echter nog aan de koffie en er moet ook nog een toiletbezoek plaats hebben voordat ik naar buiten ga en dus kan ik intussen wel het bericht schrijven en publiceren. Gisteren ben ik andermaal in Nijeveen geweest, nu samen met een collega. Doordat ik rechtstreeks vanaf huis naar Nijeveen ben gefietst, ben ik uiteindelijk ook eerder aan het bezorgen en om vijf uur hebben we alle post rond. Het is dan al donker en gezien de 'gewone' postfiets wel licht heeft en redelijk goed rijdt, ga ik op deze naar huis. Dan ga ik nu vervolgen met de Top 100 en vandaag tellen we af van nummer 64 naar 56.
64. Promised Land - Naomi Davis (US, Daptone DAP-1007 A, 2002)
Het is inmiddels bijna zeven jaar geleden dat ik in Watford heb gedraaid. Heb ik nog één keer daarna in De Buze gedraaid of niet? Dat kan ik me niet herinneren. Hoe dan ook: Sinds ik de radioshows heb, kan ik mezelf niet meer motiveren om met de platen onder de arm naar een kroeg of club te gaan. Ik heb de afgelopen jaren een paar maal een verzoek afgewimpeld. Toch is er nog één café waar ik nog eens heel graag zou willen draaien: De Singel in Zwolle. Ik heb daar in 2005 en 2006 bijna een maandelijkse residentie en verpest het met mijn misbruik van de alcoholische versnaperingen. Ik heb mezelf de laatste jaren meerdere malen aangeboden, maar ik weet dat ik zelf méér in actie moet komen om dat te bewerkstelligen. Een paar weken geleden heb ik vernomen dat De Singel niet meer open gaat. De eerste sluiting heeft het ternauwernood overleefd, de tweede is funest. Het is in De Singel dat ik kennis maak met de Daptone-plaatjes van een paar jaar ervoor en ik denk dat ik Naomi Davis daar ook wel heb gehoord. Deze vroege Daptone-singles zijn inmiddels gewild en je komt ze zelden in nieuwstaat tegen. Naomi neem ik over van iemand die in 2002 en 2003 Daptone heeft verzameld, maar ze nooit heeft gedraaid vanaf vinyl. Enkele van Sharon Jones & The Dap Kings moeten lelijk veel geld opbrengen, Naomi mag voor relatief weinig en dus pak ik deze mee. Het zit op het randje van de gospel, maar dan veel vuiger dan de doorsnee-gospel. De Dap Kings hebben in mijn beleving zelden beter geklonken!
63. You Are Too Much For The Human Heart - Herman Hitson (UK, Special Agent SPY 9003 A, 1968, re: 1979)
In de Northern Soul wordt meewarig gekeken naar Deep Soul. Ook ik heb me in het verleden hier wel eens schuldig aan gemaakt. Immers... het is doorgaans veel té traag voor het 'voetenwerk' van de Northern Soul. Misschien dat het de ouderdom is, maar ik kan de 'Deep' steeds beter waarderen. Special Agent is een label dat in 1979 en 1980 de focus legt op de godvergeten Deep Soul-platen uit de jaren zestig en ik zou ze allemaal wel willen verzamelen. Dit is één van de platen die me meteen terug brengt naar een ruilverkavelingsweg in de omgeving van Zutphen.
62. Don't Go - Pretty Purdie & The Playboys (US, Flying Dutchman FD 26021 B, 1972)
Het kassakoopje van een paar weken geleden bij Rarenorthernsoul. De andere van The Three Degrees heeft de lijst niet gehaald, maar ik kan niet om deze schoonheid heen.
61. Far Far Away - Max Romeo (UK, Unity 532 B, 1969)
Iedere Top 100 voorspel ik een aantal 'trends' voor het komende jaar. Enkele daarvan zullen nooit uitkomen en kunnen later enkel worden vastgesteld als trends uit het voorgaande jaar. Ik ga geen harde beloftes maken voor wat betreft de Jamaicaanse reggae, maar ik heb een paar platen in mijn boodschappenmandje op Discogs. Daarbij ligt de focus uiteraard op de Engelse persingen. Zoals dit souvolle 'Far Far Away' dat op de keerzijde staat van Romeo's hit 'Mini Skirt Vision'. Daar lust ik wel soep van!
60. Your Best Friend - Doris Duke (UK, Contempo CS 2064 B, 1971, re: 1975)
Eigenlijk de b-kant van 'Full Time Woman'. Doris Duke kan een potje breken bij mij, maar als ik de keuze heb dan kies ik toch automatisch voor het oudere werk. Dave Godin bedenkt de term 'Deep Soul' naar aanleiding van een album van Doris Duke uit 1970. En dat is rond dezelfde tijd als dit 'Your Best Friend' voor de eerste keer uitkomt. Doris hoort de liefde van haar leven haar introduceren als zijn beste vriendin. Niet alleen breekt dat Duke's hart hoorbaar, ook gaat ze bij zichzelf te rade of ze wel duidelijk is geweest in het tonen van haar liefde voor hem. En deze relativering maakt het nummer juist zo sterk. Aan het einde van het verhaal lijkt het alsof Duke de verkering uitmaakt als ze zegt dat ze niet meer zijn beste vriendin wil zijn. Dan vult ze het aan door te zeggen dat ze alles in het werk zal zetten om haar liefde voor hem zichtbaar te krijgen. Wederom een tekst en productie van Swamp Dogg.
59. I've Been Waiting - Hannah Williams & The Tastemakers (UK, Mondegreen geen cat.no. A, 2011)
Hannah Williams komt muzikaal uit dezelfde hoek as Sharon Jones. De Engelse zangeres timmert overigens nog altijd aan de weg maar is nu helemaal richting de jazz vertrokken. Deze single is vermoedelijk verkocht bij concerten, vandaar dat het geen catalogusnummer heeft. De -kant is 'soul' op 45 toeren en op de b-kant staan twee funknummers op 33 toeren. Het gaat mij uiteraard om de soul-kant en daar horen we Dap Kings-achtige blazers en een zeer sterke performance van mevrouw Williams. De opnames zijn, geloof ik, in 2011 al een paar jaar ouder. The Tastemakers heeft inmiddels een andere naam gekregen of is vervangen door een andere band.
58. Bring On The Love - Gloria Jones (US, Capitol 4563 A, 1977)
De Northern Soul heeft destijds mensen bij elkaar gebracht. Niet alleen zijn er de succesverhalen van echtparen die elkaar hebben ontmoet op de dansvloer tijdens Dobie Gray of Jimmy Radcliffe, ook de artiesten zelf vinden het geluk van hun leven. Gloria's werk uit de jaren zestig is dermate populair in Engeland dat Jones besluit geregeld langs te komen. Zo wordt ze verliefd op één van de grote popidolen uit deze periode: Marc Bolan. Ze zal vanaf 1974 ook deel gaan uitmaken van T.Rex en mag solo ook werk uitbrengen voor EMI, waaronder een eigen update van 'Tainted Love'. Gloria Jones bestuurt ook de Mini na deze avond van drank en plezier. Bij het ongeval komt Bolan om het leven en Jones blijft getraumatiseerd achter. Ik weet niet of ze 'Bring On The Love' voor of na het ongeluk heeft opgenomen, maar het raakt bij mij zoveel snaren dat ik het laatste vermoed. Op de keerzijde staat 'Cry Baby' uit 1976, een niet zo heel sterk nummer geschreven door Jones en Bolan.
57. All Over Again - Lea Roberts (Frankrijk, United Artists UP 35822 B, 1975)
Ik heb het al vaker geschreven en het zal over achttien dagen ook de teneur zijn van het afscheidsbericht: 2020 is een gek jaar geweest. Alle begin is moeilijk en ik heb daar ieder jaar last van in januari. Toch kijk ik met genegenheid terug op de eerste weken van het nieuwe jaar. Ik doe boodschappen op Discogs en dat levert ook deze van Lea Roberts op. Een plaatje dat me meteen terug brengt naar de weken vóór de corona. Het is overigens dezelfde dag dat ik Max Romeo heb gekocht.
56. Slow Down - Deborah Resto (US, Blue Sky, 1988)
Ik verkoop mijn platen niet en ben dus ook niet bezig met waardestijgingen van platen. Toch is het met de jaren tachtig-soul op het moment hetzelfde als met de Modern twintig jaar geleden. Nu kun je de platen nog voor een habbekrats vinden. Wat als de massa van de dj's het heeft ontdekt? Dan zullen ook deze platen qua prijs vijf keer over de kop gaan. Bij Deborah Resto moet ik geduld hebben. Als ik de eerste keer de clip beluister, is het meteen de saxofoon in het intro die het wil afzetten. Toch blijf ik even luisteren en tegen het refrein weet ik het zeker: Hier moest ik maar een paar pond aan spenderen. De saxofoon went uiteindelijk wel. Zie hier het resultaat...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten