De spirituele dip

De Blauwe Bak Top 100 is aan de kant en de Week Spot is eveneens bekend. Ik mag dus de komende drie dagen benutten met het terugkijken op het voorbije jaar 2020. Een jaar waarin niet zo fijn werd gefietst als in voorgaande jaren en toch heb ik een lijstje gemaakt van de fietsmomenten uit 2020 plus een paar wandelingen. Dat komt waarschijnlijk morgen ter sprake. Woensdag vervolgens de 'Eindstreep' van december 2020 en de totaalstand van de singles in dit jaar. Daarbij kan ik melden dat vandaag de twee Cannonball/Tesla Groove-releases zijn gearriveerd. Die moeten tot het nieuwe jaar wachten, vermoedelijk in combinatie met 'Divine Funk', voor een 'Singles round-up'. Tenslotte op donderdag mijn afscheidsbrief aan 2020. Vandaag echter een verhaaltje over iets dat tot vanavond alleen een beetje op de achtergrond heeft gespeeld voor Soul-xotica. Jullie merken het vooral doordat ik enige tijd niet publiceer en aardig achterop raak met de berichten. Een verhaal dat eigenlijk al in augustus begint en in februari tot een 'hoogtepunt' zal komen. Er hangt 'iets' in de lucht, maar wat precies? 'Ik heb het gevoel dat het binnenkort allemaal voorbij is...'.

De laatste dag van augustus 2019 is hier vaak voorbij gekomen. Het is de laatste dag van mijn vakantie en ik loop deze middag vanaf huis naar Diever en weer terug. Op de terugweg mis ik ternauwernood een onweersbui in het bos en als ik thuis ben, heeft de tweede bui Uffelte bereikt. De vakantie heeft al aangevoeld als de 'laatste' en dat klopt deels ook, want ik heb Sleen na vier jaar wel gezien. Ik kom thuis en schakel de computer aan. Dan hebben wij, als ondersteunend 'management' van Wolfman Radio, een email ontvangen van de eigenaar waarin hij aankondigt ermee te willen stoppen. De wereld stopt even voor mij. Ik heb de mail al jaren verwacht maar gehoopt dat het nooit zover zou komen. De volgende minuten ben ik al bezig met het opzoeken van tarieven in Nederland van de Stemra en de mogelijkheid om zelf een station op te zetten. Uiteindelijk besluiten we met een aantal presentatoren de kosten te delen en op oude voet verder te gaan. Toch voelt het voor mij alsof het binnenkort allemaal wel eens afgelopen kan zijn. Een paar weken later kondigt mijn aller-meest-favoriete collega aan dat ze ons zal verlaten. Ik heb bijna zeven jaar met haar gewerkt op de maandagmiddag en dat is een hoogtepunt van de week voor ons. Uiteindelijk zal ze in augustus en september nog even werkzaam zijn bij ons en in oktober is ze met pensioen gegaan.

Het zal omstreeks oktober zijn geweest dat ik al even door een lastige periode ga. Het is vooral de tijd dat we de zaken organiseren om verder te gaan met het station en dat, naar mijn mening, meteen veel dingen moeten veranderen die niet nodig zijn. 'If it ain't broke, don't fix it', is één van de favoriete uitspraken van onze radiobaas. Ook idealistisch botst het nog wel eens in de conversatie die eruit volgt. Het is niet geheel naar mijn zin, maar ik ga uiteindelijk toch maar verder met het station dat opeens door acht kapiteins wordt geleid. Vanaf dit jaar hebben we het helemaal 'open' gegooid en kan iedere presentator zijn of haar bijdrage doen als deze dat wil. Mijn grootste zorg blijft om ervoor te waken dat het we niet té politiek eenzijdig worden en dat de muziek blijft tellen. Iedere luisteraar is welkom voor mij, ongeacht welke politieke voorkeur of levensbeschouwing deze heeft. Zelfs degene waarmee ik niet een kopje koffie zou willen drinken. In januari komt het nog tot één aanvaring met de radio-collega en dan laat ik de anderen weten dat ik de organisatie ga loslaten. 'Go with the flow', zolang ik mijn shows gewoon kan blijven doen op de manier zoals ik dat wil.

Dat laatste brengt rust, alleen... is het wel genoeg? Ik voel namelijk al een tijdje 'iets' aankomen en dat begint meer en meer mijn leven te beheersen. Dan gebeurt opeens iets dat eenvoudig voorkomen had kunnen worden, maar ik ben nog steeds dankbaar dat het is gebeurd. Ik zal niet in details treden maar feit is dat ik ruzie krijg op het werk en mezelf voor een tijdje ziek ga melden. Iedere dag hou ik een denkbeeldige thermometer tegen mijn hoofd en probeer ik het zelfs te relativeren. Is het de stijve kop die me even parten speelt en beeld ik me iets in óf is er echt iets aan de hand? De thermometer slaat iedere keer uit naar de laatste kant. Via sms en telefoon wordt de ruzie inmiddels bij gelegd en toch blijf ik de behoefte houden om even de rem in te drukken. De ene dag is de andere niet. Soms kom ik van ellende nauwelijks uit bed, de volgende dag maak ik weer enthousiast een radioshow en er zijn dagen bij dat ik op de fiets stap en naar buiten ga. Ik heb al aangekondigd weer aan het werk te gaan als ik plots herinner dat ik nog een dagkaartje voor de bus heb liggen. Deze is volgens het stempel geldig tot en met 14 maart 2020, maar volgens de dienstdoende chauffeurs worden deze kaartjes sinds december 2019 niet meer gehanteerd. Desondanks maak ik een reisje naar een ontzettend koud Emmen. De platenkoffer gaat niet door, maar ik koop wel een berg singles. De volgende week ga ik weer aan het werk. Het voelt niet 'anders' dan in de voorgaande weken, maar nog langer thuis zitten heeft ook geen enkel doel. In het begin dat ik net 'ziek' ben, krijg ik een telefoontje van een leidinggevende en dan hoor ik opeens een zin uit mijn mond waarvan ik schrik. 'Ik heb het gevoel dat het binnenkort allemaal voorbij is'. Let wel: Ik voel me allesbehalve suïcidaal en heb ook geen ziekte onder de leden. Ik probeer de leidinggevende ook daarmee gerust te stellen. 'Wat dan allemaal?'. Tja, daar weet ik geen antwoord op en dat antwoord probeer ik te vinden, hoewel het maar niet wil komen. Uiteindelijk pak ik de draad maar weer op.

Natuurlijk blijf ik het nieuws en de politiek volgen en kan de 'paniek' van Baudet ook niet zo goed duiden als deze waarschuwt voor een 'dodelijk virus' dat rondwaart in China. De rest van de Kamer vindt het niet nodig om er een debat over te voeren. Meer verontrustend is de uitspraak van Soros op 23 januari: 'Zoals de zaken er nu voor staan, wint Trump gemakkelijk de verkiezingen. Het probleem is... De verkiezingen zijn pas over tien maanden en in een revolutie is tien maanden een mensenleven'. Huh? Waar heeft die oude engerd het over? Een revolutie? Binnen twee weken nadat ik weer aan het werk ben gegaan, verschijnt onze premier op televisie en vertelt dat er een levensbedreigend virus ons land is binnengekomen. 'Blijf zoveel mogelijk thuis', werkt natuurlijk niet voor een postbode en dus bezorg ik de post in praktisch lege straten. Het maakt niet uit of het dinsdagmiddag om twee uur is of woensdag om vijf uur of donderdag om acht uur 's ochtends... het is voortdurend alsof het zondagmorgen om half negen is. Een paar vroege vogels op pad, enkele mensen die niet naar de kerk toe gaan en wandelaars en fietsers die niet houden van uitslapen. Het voelt alsof ik in een bioscoopzaal zit en naar een hele slechte film zit te kijken. Ik maak zelf niet deel uit van het scenario en verbaas me voortdurend over de onlogische verdraaiingen in het flinterdunne plot. Toch maakt de film ook dat 'het allemaal voorbij is' voor enkele zaken en dat ik ervoor wil waken dat er nog meer verloren gaat.

Overigens respecteer ik een ieders' mening, ook degene die het besluit heeft genomen om in één lijn te lopen met de overheid, maar de laatste alinea laat zien hoe ik het afgelopen jaar heb beleefd en wat mij betreft verlaten we vandaag nog de bioscoopzaal. De 'wappie'-discussie ga ik niet aan, maar ik kan jullie verzekeren dat de term in beide kampen wordt gebruikt. Tot slot: Wat voor foto zal ik eens gebruiken voor dit bericht? Een paar weken geleden heb ik geschreven over het 'saaie stuk' dat ik iedere dag fiets naar het werk en beloof dan om eens een paar foto's te nemen. Een paar weken geleden op een zondagmiddag: Het is winters koud maar zonnig als ik naar Meppel rij om de elektrische fiets om te ruilen. Dan stop ik onderweg op het fietspad langs de vaart om een paar foto's te maken. Daarvan gebruik ik er nu eentje. Morgen gaan we verder met het fietsen in 2020.