Het uitstapje naar Havelte wordt een dag uitgesteld. Het is niet echt nodig en bovendien miezert het een beetje in Uffelte. Hopelijk is het morgen ietsje beter afgezien van de stevige wind die wordt verwacht. Ik heb afgelopen nacht vier uren en een kwartier lang radio gemaakt en vanmiddag heb ik iets gedaan dat ik al weken eens moest doen: Scheren. Mijn kin voelt weer als een babyhuidje. Verder ben ik vooral aan het voorbereiden op vanavond. Ik vanaf negen uur vanavond de nummers 100 tot en met 41 op de radio draaien en ik vermoed dat dit een zit wordt van vier en een half uur. Dan is het handig dat ik eerst ga publiceren zodat ik de singles gewoon in de bak kan laten zitten. Vandaag dus de nummers tien tot en met twee. De nummer 1 krijgen jullie morgen voorgeschoteld als de kersverse Week Spot.
10. Tomorrow I May Not Feel The Same - Gene Chandler (US, ChiSound CH-XW1168 B, 1978)
Een aantal legendes in deze top tien die regelmatig terugkeren in de Top 100 of op Soul-xotica. Gene Chandler is daar eentje van. Via Mark leer ik de b-kant van de disco-hit 'Give Me The Cue' kennen en dat is precies het crossover-geluid uit Chicago van de midden en late jaren zeventig. Het zit voor mij in dezelfde boot als 'Everlasting Love' van Solomon Burke. Het intro klinkt bijna als een soundtrack op zichzelf en dat mag ik graag horen!
9. Come On And Love Me - Bobby Sheen (US, Chelsea CH-3034 B, 1975)
Er zit een flinke tijd tussen de dag dat ik het voor het eerst hoor en het moment dat het arriveert in Uffelte. Dan kost het vervolgens een tijdje voordat het landt, maar dat is uiteindelijk een feit en nu staat de groeibriljant in de top tien van de Blauwe Bak Top 100. Als ik de plaat een paar weken geleden niet had gebombardeerd als Week Spot had ik waarschijnlijk nooit ontdekt dat Sheen Bob B. Sox van The Blue Jeans is. Zo zie je maar weer dat je iedere dag weer wat kan leren, zelfs als je op je eigen praatpaal zit.
8. Before The Dawn - Solaris (US, Dana DR-1415 B, 1980)
De top tien wordt vertegenwoordigd door enerzijds plaatjes die zijn gaan groeien bij mij, maar er is ook ruimte voor platen die 'groeien' naarmate de naald verder naar het label beweegt. Solaris is een voorbeeld van een 'builder' met een kop en een staart. Het is terecht deze week de Week Spot.
7. I Can't Take It Like A Man - Ben E. King (UK, Crewe CRW 2 B, 1970)
Ben E. King kan helemaal niets verkeerd doen bij mij. Het aardige is dat ik geen enkele 'US-original' heb van de man en dat is een beetje een sport aan het worden. Tot nu toe heb ik vooral Engelse persingen, een Jamaicaanse en eentje van Barbados. 'I Can't Take It Like A Man' staat te boek als één van zijn allerbeste opnames ooit en dat als b-kantje voor een single voor het label van topproducer Bob Crewe. Ik kan me herinneren van de samenstelling dat het bij de top zeven extreem moeilijk wordt om te bepalen welke plaat 'beter' is en ik bekijk zelfs voor een tweede keer of ik King niet hoger kan plaatsen. Nummer zeven dus...
6. He's Forever - Moses & King Solomon "The King James Version" (US, Soul Kitchen SK7188P A, 1971, re: 2020)
Het is omstreeks 2013 als ik regelmatig de video voorbij zie komen welke de recente Numero-compilatie met betrekking tot de Boddie-studio in Ohio mag promoten en steeds valt mijn mond weer open van de muziek op de achtergrond. Dat blijkt dus dit 'He's Forever (Amen)' te zijn. Een 'lo fi'-jam in de studio met het thema van 'Midnight Cowboy' en Moses en Solomon die om de beurt hun zegje doen in de microfoon. Ze verklaren wat de Here zoal met hun doet en, volgens de traditie van de Boddie studio, kunnen ze rekenen op reacties van het technisch personeel en andere aanwezigen. Tegen het einde zwelt de muziek aan en volgt een finale die alleen maar als 'heavy' en chaotisch is te omschrijven. Een 'magisch' moment, anders kan ik dit plaatje niet beschrijven. Ik ben ontzettend gelukkig om het eindelijk eens op vinylsingle te hebben.
5. Don't Lead Me On - Ed Townsend (US, Tru-Glo-Town 504 B, 1966)
Is er nog ruimte voor een groteske 'beat ballad' in de top tien? Uiteraard! Natuurlijk hebben we ook al Ben E. King maar Townsend's 'Don't Lead Me On' mag er ook zijn. Een plaat welke klinkt alsof die honderden euro's moet kosten, maar bij even goed zoeken nog altijd beneden een tientje is te bemachtigen. En het gaat me wellicht nooit vervelen.
4. You Took Me From A World Outside - Holland-Dozier (US, Invictus ZS7 1258 B, 1973)
Als Brian en Eddie Holland en Lamont Dozier officieel hun namen weer mogen gebruiken, zijn ze aanvankelijk een beetje voorzichtig. Uiteraard zou deze plaat de credits moeten krijgen voor Holland-Dozier-Holland maar om problemen te voorkomen wordt de laatste Holland weggelaten. Als ik de plaat voor het eerst hoor op Youtube meen ik even dat het waarschijnlijk niet de juiste versie is. Holland-Dozier-Holland in 1973 met een drumcomputer en een eigenwijze akoestiek? Het blijkt helemaal conform het origineel te zijn. Het begint met een drumcomputer welke in de jaren negentig nog altijd wordt gebruikt en bouwt dan langzaam uit tot een volwaardig nummer met een echte drummer. Het heeft afgelopen week op de nominatie gestaan om Week Spot te worden, maar misschien volgend jaar nog eens?
3. Mister Soul Singer - Vivian Verdree & Ed Boze (US, Avco AV-4650 A, 1975)
Het kan me niks schelen. Dit plaatje heeft niet altijd de handen op elkaar gekregen van luisteraars, maar ik ben verslaafd geraakt aan dit nummer. Het duurt even voordat ik begrijp hoe het precies zit, maar Vivian bezingt haar liefde voor een soul zanger en Ed vertolkt de rol van de zanger. Het is niet echt een duet. Ze zingen niet naar elkaar toe en zijn ook niet bezig aan hetzelfde nummer. Vivian beschrijft wat de soulzanger doet om haar te troosten in haar verdriet en Ed demonstreert hoe zoiets moet klinken. Een uiterst merkwaardige plaat en het brengt mijn handen op elkaar voor de heren Hugo & Luigi die het hebben aangedurfd om dit als single uit te brengen. Hoewel? Veel verder dan deze promo is het niet gekomen.
2. Since I Don't Have You Anymore - Kelly Finnigan (US, Colemine CLMN-182 A, 2019)
De laatste week van februari 2020. Ik krabbel langzaam weer op om aan het werk te gaan en op de radio behandel ik de 'Vinyl Singles Top 40' en het album-equivalent op de donderdagavond. Zo maak ik kennis met een single op het Colemine-label welke nieuw binnenkomt op 34 en de volgende week alweer is verdwenen. Ik luister later vaak de opname terug en gaandeweg ga ik het nummer waarderen. Uiteindelijk ga ik kijken of de single nog verkrijgbaar is en, ja, dat is het geval. Kort na de kennismaking gaat Nederland in de intelligente lockdown en Kelly is één van de platen die me altijd terug zal brengen naar die gekke eerste weken. Aan de ene kant wel een beetje angstig voor iets dat wordt voorspeld als dodelijker dan ebola, maar dan opnieuw een hoop verwarring en onlogische maatregelen. Het is deze verwarring waar Kelly probeert me een beetje in evenwicht te houden en dat is gelukt! Het zou zomaar de nummer 1 kunnen zijn voor dit jaar, maar...?
Er ontbreekt één plaatje in deze top 99. Een totale verrassing en een plaatje dat me al zeker twee jaar bezig houdt. Jullie kunnen misschien al raden welke het is? Morgen breng ik uitsluitsel als ik de nummer 1 presenteer als de nieuwe Week Spot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten